اشتراکها
نظرات مطالب
React 16x - قسمت 1 - معرفی و شروع به کار
مقایسه React و Angular
بازنویسی این قسمت در اینجا: مسیریابی در Angular
نظرات مطالب
یک نکته درباره Angular routeProvider
بله. من از Angular Dynamic Routing استفاده میکنم.
در سری بررسی اعتبارسنجی و احراز هویت کاربران در React، برای انتقال دادههای کاربر وارد شدهی به سیستم، از روش انتقال props، از بالاترین کامپوننت موجود در component tree، به پایینترین کامپوننت آن، به این نحو فرضی استفاده کردیم:
ابتدا شیء user، در بالاترین سطح، دریافت شده و به صفحهای خاص از طریق ویژگیهای props ارسال میشود:
سپس این کامپوننت Page، کامپوننت PageLayout را رندر میکند که آن نیز باید به اطلاعات کاربر دسترسی داشته باشد. بنابراین شیء user را مجددا به این کامپوننت از طریق props ارسال میکنیم:
بعد همین کامپوننت PageLayout، کامپوننت NavBar را رندر میکند که آن نیز باید بداند کاربر وارد شدهی به سیستم کیست؟ به همین جهت یکبار دیگر از طریق props، اطلاعات کاربر را به کامپوننت بعدی موجود در درخت کامپوننتها انتقال میدهیم:
و همینطور الی آخر. به این روش props drilling گفته میشود و ... الگوی مذمومی است. در دنیای واقعی، اطلاعات کاربر و یا خصوصا تنظیمات برنامه مانند آدرس REST API endpoints استفاده شدهی در آن، باید بین بسیاری از کامپوننتها به اشتراک گذاشته شود و عموما سطوح به اشتراک گذاری آن، بسیار عمیقتر است از سطوحی که در این مثال ساده عنوان شدند. از زمان ارائهی React 16.3.0، راه حل بهتری برای مدیریت اینگونه مسایل با ارائهی React Context ارائه شدهاست که آنرا در ادامه در دو حالت کامپوننتهای کلاسی و همچنین تابعی، بررسی خواهیم کرد.
ایجاد شیء Context در برنامههای React
React Context، راه حلی است جهت به اشتراک گذاری دادهها، در بین انواع و اقسام کامپوننتهای یک برنامه، بدون اینکه نیازی باشد این اطلاعات را توسط props، از یک سطح، به سطحی دیگر، به صورت دستی انتقال داد. برای ایجاد یک نمونهی از آن، ابتدا پوشهی جدید src\contexts را افزوده و سپس فایل src\contexts\userContext.js را درون آن، با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
متد React.createContext، یک شیء Context را بازگشت میدهد. این شیء، دو کامپوننت مهم Provider و Consumer را به همراه دارد که امکان اشتراک به دادههای مرتبط با آنرا میسر میکنند. زمانیکه React کامپوننتی را رندر میکند که مشترک یک شیء Context است، این کامپوننت، امکان خواندن اطلاعات شیء Context را از نزدیکترین کامپوننتی در درخت کامپوننتها که یک Provider را برای آن ارائه دادهاست، خواهد داشت.
تامین یک شیء Context در برنامه، در یک کامپوننت کلاسی و یا تابعی
تا اینجا یک شیء Context را به همراه اجزای export شدهی Provider و Consumer آن ایجاد کردیم. اکنون نوبت به پیاده سازی قسمت Provider آن است:
در این کامپوننت کلاسی (و یا تابعی، نحوهی تعریف UserProvider در هر دو یکی است)، خاصیت user، به state کامپوننت اضافه شدهاست. سپس برای مثال میتوان این خاصیت را در رویداد componentDidMount از سرور و یا محل ذخیره سازی دیگری دریافت و آنگاه state را بر این اساس به روز رسانی کرد.
در ادامه قصد داریم اطلاعات این شیء user موجود در state را با تمام کامپوننتهایی که در درخت رندر کامپوننت جاری قرار میگیرند و با کامپوننت Main شروع میشوند، به اشتراک بگذاریم. این به اشتراک گذاری با import شیء UserProvider از ماژول contexts/userContext به نحوی که مشاهده میکنید، انجام میشود. شیء UserProvider، کار محصور سازی کامپوننت Main را انجام میدهد. سپس این Provider میتواند مقداری را توسط ویژگی value خود دریافت کند که برای مثال در اینجا شیء user است. اکنون این value تا n سطح بعدی که از کامپوننت Main مشتق میشوند نیز در دسترس خواهد بود.
یک نکته: متد React.createContext به همراه یک آرگومان defaultValue اختیاری است که در اختیار Consumerهای آن قرار داده میشود؛ اگر Provider متناظر با آن، در درخت کامپوننتهای برنامه، یافت نشود. یعنی تعریف Provider الزامی نیست. اگر نیاز است مقدار ثابتی را بین چندین کامپوننت به اشتراک بگذارید، فقط کافی است آنها را توسط React.createContext مقدار دهی اولیه کرده و ... استفاده کنید:
خواندن شیء Context در کامپوننتی دیگر
اکنون که یک تامین کنندهی Context را ایجاد کردیم، برای خواندن اطلاعات آن در درخت کامپوننتهای محصور شدهی توسط UserProvider، میتوان به صورت زیر عمل کرد:
ابتدا UserConsumer را از ماژول contexts/userContext دریافت میکنیم. سپس برای دسترسی به خاصیت name شیء ارائه شدهی توسط UserProvider، باید قسمتی از متد رندر کامپوننت را توسط شیء UserConsumer، محصور کرد و سپس value آنرا به نحوی که مشاهده میکنید، خواند. Consumer، یک تابع را به عنوان فرزند دریافت میکند. این تابع مقدار شیء تامین شدهی توسط Context را دریافت کرده (همان value={this.state.user} نزدیکترین کامپوننتی که به همراه یک Provider است) و سپس یک المان React را بازگشت میدهد که در این محل رندر خواهد شد.
خروجی برنامه پس از این تغییرات به صورت زیر است:
ساده سازی دسترسی به UserConsumer توسط useContext Hook
نحوهی تعریف یک Provider و محصور سازی فرزندانی که باید از آن ارثبری کنند، در بین کامپوننتهای کلاسی و تابعی، یکی است. اما در کامپوننتهای تابعی حداقل میتوان نحوهی دسترسی به UserConsumer را به نحو زیر توسط useContext Hook ساده کرد:
متد useContext ابتدا شیء UserContext مهیا شدهی توسط ماژول contexts/userContext را دریافت میکند. سپس خروجی آن، همان value تنظیم شدهی توسط نزدیکترین Provider آن در component tree است. این روش، بار ذهنی کمتری را نسبت به حالت قبلی استفادهی از UserConsumer و کار با یک تابع درون آنرا به همراه دارد؛ سادهتر خوانده میشود، سادهتر استفاده میشود. فقط باید دقت داشت که این متد، کل شیء Context را دریافت میکند و نه فقط شیء UserConsumer آنرا.
مزیت دیگر این روش، ساده سازی کار با چندین شیء Context است. برای مثال اگر دو شیء Context را تعریف کرده باشید، خواندن دو مقدار از آنها، پیشتر چنین شکل تو در تویی را توسط دو Consumer پیدا میکرد:
اما اکنون با استفاده از useContext، نوشتن و خواندن آن به سادگی چند سطر زیر است که بسیار منطقیتر و عادیتر به نظر میرسد:
ارسال اطلاعات به کامپوننت Context Provider، از طریق کامپوننتهای فرزند
تا اینجا با استفاده از React Context، اطلاعات یک Provider را با فرزندان آن به اشتراک گذاشتیم؛ عکس این عمل نیز میسر است. برای اینکار، همانند تمام کامپوننتهای دیگری که برای ارسال اطلاعات به فراخوان خود از طریق رخدادها عمل میکنند، میتوان یک متد رویدادگردان را در کامپوننت والد، به استفاده کنندهی از Context ارسال کرد:
در اینجا ابتدا به خاصیت logout، متدی را نسبت دادهایم که با فراخوانی آن، اطلاعات شیء user موجود در state کامپوننت جاری را پاک میکند. سپس این خاصیت را به صورت یک خاصیت جدید، به شیءای که به ویژگی value شیء UserProvider انتساب داده شده، اضافه میکنیم.
اکنون تمام استفاده کنندههای از این UserProvider میتوانند با فراخوانی متد منتسب به logout، سبب پاک شدن اطلاعات کاربر موجود در state کامپوننت App، به روز رسانی state و در نتیجهی آن، رندر مجدد کامپوننت و ارائهی یک UserProvider جدید، با اطلاعاتی جدید به فرزندان آن شوند:
در این کامپوننت مصرف کنندهی Context، اینبار، مقدار دریافتی، یک شیء با چندین خاصیت است. بنابراین میتوان با استفاده از Object Destructuring، خواص آنرا استخراج و استفاده کرد. برای مثال با انتساب onClick={logoutUser} به دکمهی خروج، این کامپوننت میتواند اطلاعات state و سپس Context ارائه شدهی در کامپوننت App را تغییر دهد.
روش انجام اینکار بدون استفاده از useContext را نیز در ادامه مشاهده میکنید که در ابتدا نیاز به تعریف تابعی را دارد که همان خواص استخراجی را دریافت میکند. سپس باید بر اساس آنها، المانهای مدنظر نمایش نام کاربر و دکمهی خروج او را بازگشت داد:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-30-part-04.zip
ابتدا شیء user، در بالاترین سطح، دریافت شده و به صفحهای خاص از طریق ویژگیهای props ارسال میشود:
<Page user={user} />
<PageLayout user={user} />
<NavigationBar user={user} />
ایجاد شیء Context در برنامههای React
React Context، راه حلی است جهت به اشتراک گذاری دادهها، در بین انواع و اقسام کامپوننتهای یک برنامه، بدون اینکه نیازی باشد این اطلاعات را توسط props، از یک سطح، به سطحی دیگر، به صورت دستی انتقال داد. برای ایجاد یک نمونهی از آن، ابتدا پوشهی جدید src\contexts را افزوده و سپس فایل src\contexts\userContext.js را درون آن، با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
import React from "react"; export const UserContext = React.createContext({ user: {} }); export const UserProvider = UserContext.Provider; export const UserConsumer = UserContext.Consumer;
تامین یک شیء Context در برنامه، در یک کامپوننت کلاسی و یا تابعی
تا اینجا یک شیء Context را به همراه اجزای export شدهی Provider و Consumer آن ایجاد کردیم. اکنون نوبت به پیاده سازی قسمت Provider آن است:
import "../../App.css"; import React, { Component } from "react"; import { UserProvider } from "../../contexts/userContext"; import Main from "./Main"; class App extends Component { state = { user: { name: "User 1" } }; componentDidMount() { // get user from the server or local storage and then set the currently logged in user to the this.state } render() { return ( <> <h1>App Class</h1> <UserProvider value={this.state.user}> <Main /> </UserProvider> </> ); } } export default App;
در ادامه قصد داریم اطلاعات این شیء user موجود در state را با تمام کامپوننتهایی که در درخت رندر کامپوننت جاری قرار میگیرند و با کامپوننت Main شروع میشوند، به اشتراک بگذاریم. این به اشتراک گذاری با import شیء UserProvider از ماژول contexts/userContext به نحوی که مشاهده میکنید، انجام میشود. شیء UserProvider، کار محصور سازی کامپوننت Main را انجام میدهد. سپس این Provider میتواند مقداری را توسط ویژگی value خود دریافت کند که برای مثال در اینجا شیء user است. اکنون این value تا n سطح بعدی که از کامپوننت Main مشتق میشوند نیز در دسترس خواهد بود.
یک نکته: متد React.createContext به همراه یک آرگومان defaultValue اختیاری است که در اختیار Consumerهای آن قرار داده میشود؛ اگر Provider متناظر با آن، در درخت کامپوننتهای برنامه، یافت نشود. یعنی تعریف Provider الزامی نیست. اگر نیاز است مقدار ثابتی را بین چندین کامپوننت به اشتراک بگذارید، فقط کافی است آنها را توسط React.createContext مقدار دهی اولیه کرده و ... استفاده کنید:
export const DefaultRouteContext = React.createContext({ path: '/welcome' });
خواندن شیء Context در کامپوننتی دیگر
اکنون که یک تامین کنندهی Context را ایجاد کردیم، برای خواندن اطلاعات آن در درخت کامپوننتهای محصور شدهی توسط UserProvider، میتوان به صورت زیر عمل کرد:
import React from "react"; import { UserConsumer } from "../../contexts/userContext"; export default function Main(props) { return ( <> <UserConsumer> {value => <div>User name: {value.name}.</div>} </UserConsumer> </> ); }
خروجی برنامه پس از این تغییرات به صورت زیر است:
ساده سازی دسترسی به UserConsumer توسط useContext Hook
نحوهی تعریف یک Provider و محصور سازی فرزندانی که باید از آن ارثبری کنند، در بین کامپوننتهای کلاسی و تابعی، یکی است. اما در کامپوننتهای تابعی حداقل میتوان نحوهی دسترسی به UserConsumer را به نحو زیر توسط useContext Hook ساده کرد:
import React, { useContext } from "react"; import { UserContext } from "../../contexts/userContext"; export default function Main() { const value = useContext(UserContext); return ( <> <div>User name: {value.name}.</div> </> ); }
مزیت دیگر این روش، ساده سازی کار با چندین شیء Context است. برای مثال اگر دو شیء Context را تعریف کرده باشید، خواندن دو مقدار از آنها، پیشتر چنین شکل تو در تویی را توسط دو Consumer پیدا میکرد:
function HeaderBar() { return ( <CurrentUser.Consumer> {user => <Notifications.Consumer> {notifications => <header> Welcome back, {user.name}! You have {notifications.length} notifications. </header> } } </CurrentUser.Consumer> ); }
function HeaderBar() { const user = useContext(CurrentUser); const notifications = useContext(Notifications); return ( <header> Welcome back, {user.name}! You have {notifications.length} notifications. </header> ); }
ارسال اطلاعات به کامپوننت Context Provider، از طریق کامپوننتهای فرزند
تا اینجا با استفاده از React Context، اطلاعات یک Provider را با فرزندان آن به اشتراک گذاشتیم؛ عکس این عمل نیز میسر است. برای اینکار، همانند تمام کامپوننتهای دیگری که برای ارسال اطلاعات به فراخوان خود از طریق رخدادها عمل میکنند، میتوان یک متد رویدادگردان را در کامپوننت والد، به استفاده کنندهی از Context ارسال کرد:
import "../../App.css"; import React, { Component } from "react"; import { UserProvider } from "../../contexts/userContext"; import Main from "./Main2"; class App extends Component { state = { user: { name: "User 1" } }; componentDidMount() { // get user from the server or local storage and then set the currently logged in user to the this.state } logout = () => { console.log("logout"); this.setState({ user: {} }); }; render() { const contextValue = { user: this.state.user, logoutUser: this.logout }; return ( <> <h1>App Class</h1> <UserProvider value={contextValue}> <Main /> </UserProvider> </> ); } } export default App;
اکنون تمام استفاده کنندههای از این UserProvider میتوانند با فراخوانی متد منتسب به logout، سبب پاک شدن اطلاعات کاربر موجود در state کامپوننت App، به روز رسانی state و در نتیجهی آن، رندر مجدد کامپوننت و ارائهی یک UserProvider جدید، با اطلاعاتی جدید به فرزندان آن شوند:
import React, { useContext } from "react"; import { UserContext } from "../../contexts/userContext"; export default function Main() { const { user, logoutUser } = useContext(UserContext); return ( <> <div>User name: {user.name}.</div> <button type="button" className="btn btn-primary" onClick={logoutUser}> Logout user </button> </> ); }
روش انجام اینکار بدون استفاده از useContext را نیز در ادامه مشاهده میکنید که در ابتدا نیاز به تعریف تابعی را دارد که همان خواص استخراجی را دریافت میکند. سپس باید بر اساس آنها، المانهای مدنظر نمایش نام کاربر و دکمهی خروج او را بازگشت داد:
import React from "react"; import { UserConsumer } from "../../contexts/userContext"; export default function Main(props) { return ( <> <UserConsumer> {({ user, logoutUser }) => ( <> <div>User name: {user.name}.</div> <button type="button" className="btn btn-primary" onClick={logoutUser} > Logout user </button> </> )} </UserConsumer> </> ); }
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-30-part-04.zip
پروژهها
Mvc File Manager
به نظر من بهترین روش برای یادگیری برنامه نویسی انجام یک پروژه واقعی و کاربردی است . (هرچند ساده) به همین دلیل در حین یادگیری asp.net mvc تصمیم گرفتم یک فایل منجیر درست کنم که با پیشرفت در یادگیری asp.net mvc اون رو تکمیل کنیم.
پیاده سازی کنترلر های Browse,Download,Upload, CreateFolder,Delete
هدف از این مرحله یادگیری کنترلر ، ویو ، ویو مدل ، مدل بایندینگ ، روتینگ ، اکشن ریزالت و....
فاز دوم : (انجام شد) نسخه 0.2.3
پیاده سازی کنترلر های Rename,Properties
استفاده از WebGrid در مرورگر فایل
محاسبه حجم پوشه
نسخه اصلاحی آقای وکیلی:دریافت
تغییر در نوع چینش models
افزودن PlUploader برای آپلود فایل
تغییر در Partial به نام _breadCrumb
امکان چند انتخاب هم زمان - و همچنین حذف چند مورد هم زمان
باز شدن پوشهها و دانلود شدن فایلها با دابل کلیک
تغییرات مختصر در style
تغییر در ساختار لینک برگشت -> انتقال از model به view و پیاده سازی با jquery به دلیل سهولت بیشتر
فاز سوم:
پیاده سازی اعتبار سنجی کاربران و نقشهای آنان
تعریف نقشهای زیر (ایده خام)
Admin (Full access) FileManager_Read(readonly access) FileManager_Write(Creat Folder & upload file) FileManager_Change(Move & Rename) FileManager_Delete(Delete file and Folder
فاز چهارم :
پیاده سازی مراحل قبل تحت Ajax
فاز پنجم:
بهینه سازی و تکمیل پروژه
ایدههای پراکنده :
قابلیت کپی
قابلیت انتخاب چندتایی برای کپی و حذف و ...
قابلیت آپلود همزمان چند فایل
چند زبانه بودن
توسعه اینترفیس (درختواره پوشهها ، ویوهای مختلف جهت نمایش فایل (لیست، آیکونهای کوچک ، آیکونهای بزرگ))
نمایش و تغییر دسترسیهای ویندوز
آپلود فایل فشرده و اکسترکت کردن آن
جستجوی فایل
.
.
.
با استفاده از Blazor میتوان برنامههای وب تعاملی را با کمک زبان #C تهیه کرد که پیشتر برای نوشتن آنها به جاوا اسکریپت نیاز بود. به این ترتیب میتوان برای تهیهی قسمتهای front-end و backend پروژهی خود، از زبانی که به آن تسلط دارید استفاده کنید. یکی از مزایای آن امکان به اشتراک گذاری کدهای سمت سرور و کلاینت است؛ با توجه به اینکه هر دو به یک زبان تهیه میشوند.
وضعیت توسعهی برنامههای وب، پیش از ارائهی Blazor
عموما برای توسعهی برنامههای وب، در سمت سرور آنها از زبانهایی مانند C#، Java و Python و امثال آنها استفاده میشود؛ اما این وضعیت در سمت کلاینت فرق میکند. در سمت کلاینت، عموما از فریمورکها و کتابخانههای جاوا اسکریپتی مانند Angular ،React ،Vue.js ،jQuery و غیره استفاده میشود.
همانطور که مشاهده میکنید، فراگیری و اجرای این دو گروه متفاوت از زبانها، مشکل و وقتگیر است. بنابراین چقدر خوب میشد اگر امکان تهیهی هر دو قسمت برنامههای وب، تنها با یک زبان میسر میشد. با استفاده از Blazor، این آرزو میسر شدهاست.
با استفاده از Blazor میتوان کدهای تعاملی UI را بجای استفاده از زبان جاوا اسکریپت، با کمک زبان #C تهیه کرد. به این ترتیب با استفاده از یک زبان میتوان کدهای سمت سرور و سمت کلاینت را پیاده سازی کرد. البته شاید این سؤال مطرح شود که مرورگرها تنها قادر به درک کدهای HTML و جاوا اسکریپت هستند و نه #C، بنابراین چگونه میتوان از زبان #C در مرورگرها نیز استفاده کرد؟ پاسخ به آن، به فناوری جدید «وب اسمبلی» بر میگردد. Blazor با استفاده از «وب اسمبلی» است که میتواند کدهای #C را درون مرورگر اجرا کند.
حالتهای مختلف هاست و ارائهی برنامههای مبتنی بر Blazor
برنامههای مبتنی بر Blazor، به دو روش مختلف قابل ارائه هستند:
الف) Blazor Server
Blazor Server، در اساس یک برنامهی استاندارد ASP.NET Core است که در آن تمام قابلیتهای سمت سرور، مانند کار با EF-Core، میسر است و امکان دسترسی به این امکانات به صورت یکپارچهای در سراسر برنامه وجود دارد. در این حالت، کامپوننتهای Blazor، بجای اجرای بر روی مرورگر کاربر، در سمت سرور اجرا میشوند. این تعاملات و به روز رسانیهای UI، توسط یک اتصال دائم SignalR مدیریت میشوند.
همانطور که مشاهده میکنید، در حالت هاست سمت سرور، همه چیز، منجمله کامپوننتهای Blazor، در همان سمت سرور قرار دارند و این اتصال پشت صحنهی SignalR است که کار تبادل اطلاعات ارسالی و رندر شده را بر عهده میگیرد.
ب) Blazor web assembly
در این حالت با استفاده از فناوری جدید «وب اسمبلی»، تمام کدهای یک برنامهی مبتنی بر Blazor به کمک NET Runtime.، داخل مرورگر اجرا میشود. به Blazor web assembly باید همانند فریمورکهای SPA (تک صفحهای وب)، مانند Angular و React نگاه کرد؛ با یک تفاوت مهم: در اینجا بجای استفاده از جاو اسکریپت برای نوشتن برنامهی SPA، از #C استفاده میشود. اگر به تصویر فوق دقت کنید، در حالت اجرای برنامههای Blazor web assembly، تنها به مرورگر کاربر نیاز است و همه چیز داخل آن قرار میگیرد. در اینجا دیگر خبری از یک اتصال دائم SignalR با سرور وجود ندارد.
البته باید دقت داشت که از فناوری وب اسمبلی، در تمام مرورگرهای جدید پشتیبانی میشود؛ منهای IE 11. در این حالت مرورگر کل برنامهی Blazor را دریافت میکند (همانند دریافت کل کدهای یک برنامهی Angular و یا React) و بدون استفاده از رندر سمت سرور حالت الف، قابلیت تعامل با کاربر را دارد.
بدیهی است با توجه به اینکه Blazor web assembly مستقیما داخل مرورگر اجرا میشود، دیگر همانند حالت الف، امکان دسترسی مستقیم به فناوریها و امکانات سمت سرور، مانند کار مستقیم با EF-Core را نخواهد داشت. برای این منظور دقیقا همانند روش کار با سایر فریم ورکهای SPA، نیاز به تهیهی یک ASP.NET Core Web API جهت تعامل با سرور خواهد بود.
مزایا و معایب حالتهای مختلف هاست برنامههای Blazor
الف) Blazor Server
مزایا:
- حجم دریافتی توسط مرورگر در این حالت بسیار کم است.
- امکان دسترسی به تمام امکانات سمت سرور را دارد؛ مانند تمام کتابخانههای سمت سرور و همچنین امکان دیباگ آن نیز همانند سایر برنامههای سمت سرور است.
- بر روی مرورگرهای قدیمی نیز قابل اجرا است؛ چون بدون نیاز به فناوری جدید «وب اسمبلی» کار میکند.
معایب:
- رندر شدن UI آن نسبت به حالت ب، کندتر است. از این جهت که تمام تعاملات UI آن، توسط اتصال SignalR به سمت سرور ارسال شده و سپس نتیجهی نهایی رندر شده، به سمت کلاینت بازگشت داده میشود.
- پشتیبانی از اجرای offline آن وجود ندارد. اگر اتصال SignalR موجود قطع شود، دیگر نمیتوان از برنامه استفاده کرد.
- با توجه به نیاز به استفادهی از یک اتصال دائم SignalR به ازای هر کاربر، مقیاس پذیری این نوع برنامهها کمتر است. البته اگر تعداد کاربران برنامههای شما در یک شبکهی اینترانت داخلی شرکتی محدود است، این مورد مشکل خاصی نخواهد بود. از دیدگاهی دیگر اگر تعداد کاربران برنامهی شما بسیار زیاد است، استفاده از Blazor Server توصیه نمیشود. البته باید دقت داشت که سروری با 4GB RAM، میتواند 5000 کاربر همزمان SignalR را مدیریت کند.
ب) Blazor web assembly یا به اختصار Blazor WASM
مزایا:
- هیچ نوع وابستگی به سمت سرور ندارد. همینقدر که برنامه توسط مرورگر دریافت شد، قابل اجر است.
- برای هاست آن الزاما نیازی به یک سرور IIS و یا یک وب سرور ASP.NET Core نیست.
- امکان ارائهی آن توسط یک CDN نیز وجود دارد.
- چون در این حالت کل برنامه توسط مرورگر دریافت میشود، قابلیت اجرای آفلاین را نیز پیدا میکند.
- برای کار، نیازی به اتصال دائم SignalR را ندارد؛ به همین جهت مقیاس پذیری آن بیشتر است.
معایب:
- حتما نیاز به استفادهی از مرورگرهای جدید با پشتیبانی از web assembly را دارد؛ برای مثال نیاز به کروم نگارش 57 به بعد و فایرفاکس نگارش 52 به بعد را دارد و بر روی IE اجرا نمیشود.
- چون کل برنامه در این حالت توسط مرورگر دریافت میشود، حجم ابتدایی دریافت آن کمی بالا است.
- میدان دید و عملکرد آن همانند سایر برنامههای SPA، محدود است به امکاناتی که مرورگر، در اختیار برنامه قرار میدهد.
ایجاد پروژههای خالی Blazor Server و Blazor web assembly
یا میتوانید از ویژوال استودیوی کامل و منوی افزودن پروژهی آن برای اینکار استفاده کنید و یا اگر به خروجی دستور dotnet new --list مراجعه کنیم، SDK دات نت 5، به همراه دو قالب مرتبط زیر نیز هست:
بنابراین فقط کافی است دستور dotnet new blazorserver و یا dotnet new blazorwasm را در یک پوشهی خالی اجرا کنیم تا بر اساس قالبهای پیشفرض ارائه شده، بتوان پروژههای خالی Blazor Server و یا Blazor WebAssembly را ایجاد کرد.
در قسمت بعد، این دو پروژهی خالی فوق را ایجاد کرده و ساختار آنها را بررسی میکنیم. همچنین نکاتی را هم که در این قسمت در مورد نحوهی هاست این برنامهها عنوان شد، بر روی این پروژهها مشاهده خواهیم کرد.
وضعیت توسعهی برنامههای وب، پیش از ارائهی Blazor
عموما برای توسعهی برنامههای وب، در سمت سرور آنها از زبانهایی مانند C#، Java و Python و امثال آنها استفاده میشود؛ اما این وضعیت در سمت کلاینت فرق میکند. در سمت کلاینت، عموما از فریمورکها و کتابخانههای جاوا اسکریپتی مانند Angular ،React ،Vue.js ،jQuery و غیره استفاده میشود.
همانطور که مشاهده میکنید، فراگیری و اجرای این دو گروه متفاوت از زبانها، مشکل و وقتگیر است. بنابراین چقدر خوب میشد اگر امکان تهیهی هر دو قسمت برنامههای وب، تنها با یک زبان میسر میشد. با استفاده از Blazor، این آرزو میسر شدهاست.
با استفاده از Blazor میتوان کدهای تعاملی UI را بجای استفاده از زبان جاوا اسکریپت، با کمک زبان #C تهیه کرد. به این ترتیب با استفاده از یک زبان میتوان کدهای سمت سرور و سمت کلاینت را پیاده سازی کرد. البته شاید این سؤال مطرح شود که مرورگرها تنها قادر به درک کدهای HTML و جاوا اسکریپت هستند و نه #C، بنابراین چگونه میتوان از زبان #C در مرورگرها نیز استفاده کرد؟ پاسخ به آن، به فناوری جدید «وب اسمبلی» بر میگردد. Blazor با استفاده از «وب اسمبلی» است که میتواند کدهای #C را درون مرورگر اجرا کند.
حالتهای مختلف هاست و ارائهی برنامههای مبتنی بر Blazor
برنامههای مبتنی بر Blazor، به دو روش مختلف قابل ارائه هستند:
الف) Blazor Server
Blazor Server، در اساس یک برنامهی استاندارد ASP.NET Core است که در آن تمام قابلیتهای سمت سرور، مانند کار با EF-Core، میسر است و امکان دسترسی به این امکانات به صورت یکپارچهای در سراسر برنامه وجود دارد. در این حالت، کامپوننتهای Blazor، بجای اجرای بر روی مرورگر کاربر، در سمت سرور اجرا میشوند. این تعاملات و به روز رسانیهای UI، توسط یک اتصال دائم SignalR مدیریت میشوند.
همانطور که مشاهده میکنید، در حالت هاست سمت سرور، همه چیز، منجمله کامپوننتهای Blazor، در همان سمت سرور قرار دارند و این اتصال پشت صحنهی SignalR است که کار تبادل اطلاعات ارسالی و رندر شده را بر عهده میگیرد.
ب) Blazor web assembly
در این حالت با استفاده از فناوری جدید «وب اسمبلی»، تمام کدهای یک برنامهی مبتنی بر Blazor به کمک NET Runtime.، داخل مرورگر اجرا میشود. به Blazor web assembly باید همانند فریمورکهای SPA (تک صفحهای وب)، مانند Angular و React نگاه کرد؛ با یک تفاوت مهم: در اینجا بجای استفاده از جاو اسکریپت برای نوشتن برنامهی SPA، از #C استفاده میشود. اگر به تصویر فوق دقت کنید، در حالت اجرای برنامههای Blazor web assembly، تنها به مرورگر کاربر نیاز است و همه چیز داخل آن قرار میگیرد. در اینجا دیگر خبری از یک اتصال دائم SignalR با سرور وجود ندارد.
البته باید دقت داشت که از فناوری وب اسمبلی، در تمام مرورگرهای جدید پشتیبانی میشود؛ منهای IE 11. در این حالت مرورگر کل برنامهی Blazor را دریافت میکند (همانند دریافت کل کدهای یک برنامهی Angular و یا React) و بدون استفاده از رندر سمت سرور حالت الف، قابلیت تعامل با کاربر را دارد.
بدیهی است با توجه به اینکه Blazor web assembly مستقیما داخل مرورگر اجرا میشود، دیگر همانند حالت الف، امکان دسترسی مستقیم به فناوریها و امکانات سمت سرور، مانند کار مستقیم با EF-Core را نخواهد داشت. برای این منظور دقیقا همانند روش کار با سایر فریم ورکهای SPA، نیاز به تهیهی یک ASP.NET Core Web API جهت تعامل با سرور خواهد بود.
مزایا و معایب حالتهای مختلف هاست برنامههای Blazor
الف) Blazor Server
مزایا:
- حجم دریافتی توسط مرورگر در این حالت بسیار کم است.
- امکان دسترسی به تمام امکانات سمت سرور را دارد؛ مانند تمام کتابخانههای سمت سرور و همچنین امکان دیباگ آن نیز همانند سایر برنامههای سمت سرور است.
- بر روی مرورگرهای قدیمی نیز قابل اجرا است؛ چون بدون نیاز به فناوری جدید «وب اسمبلی» کار میکند.
معایب:
- رندر شدن UI آن نسبت به حالت ب، کندتر است. از این جهت که تمام تعاملات UI آن، توسط اتصال SignalR به سمت سرور ارسال شده و سپس نتیجهی نهایی رندر شده، به سمت کلاینت بازگشت داده میشود.
- پشتیبانی از اجرای offline آن وجود ندارد. اگر اتصال SignalR موجود قطع شود، دیگر نمیتوان از برنامه استفاده کرد.
- با توجه به نیاز به استفادهی از یک اتصال دائم SignalR به ازای هر کاربر، مقیاس پذیری این نوع برنامهها کمتر است. البته اگر تعداد کاربران برنامههای شما در یک شبکهی اینترانت داخلی شرکتی محدود است، این مورد مشکل خاصی نخواهد بود. از دیدگاهی دیگر اگر تعداد کاربران برنامهی شما بسیار زیاد است، استفاده از Blazor Server توصیه نمیشود. البته باید دقت داشت که سروری با 4GB RAM، میتواند 5000 کاربر همزمان SignalR را مدیریت کند.
ب) Blazor web assembly یا به اختصار Blazor WASM
مزایا:
- هیچ نوع وابستگی به سمت سرور ندارد. همینقدر که برنامه توسط مرورگر دریافت شد، قابل اجر است.
- برای هاست آن الزاما نیازی به یک سرور IIS و یا یک وب سرور ASP.NET Core نیست.
- امکان ارائهی آن توسط یک CDN نیز وجود دارد.
- چون در این حالت کل برنامه توسط مرورگر دریافت میشود، قابلیت اجرای آفلاین را نیز پیدا میکند.
- برای کار، نیازی به اتصال دائم SignalR را ندارد؛ به همین جهت مقیاس پذیری آن بیشتر است.
معایب:
- حتما نیاز به استفادهی از مرورگرهای جدید با پشتیبانی از web assembly را دارد؛ برای مثال نیاز به کروم نگارش 57 به بعد و فایرفاکس نگارش 52 به بعد را دارد و بر روی IE اجرا نمیشود.
- چون کل برنامه در این حالت توسط مرورگر دریافت میشود، حجم ابتدایی دریافت آن کمی بالا است.
- میدان دید و عملکرد آن همانند سایر برنامههای SPA، محدود است به امکاناتی که مرورگر، در اختیار برنامه قرار میدهد.
ایجاد پروژههای خالی Blazor Server و Blazor web assembly
یا میتوانید از ویژوال استودیوی کامل و منوی افزودن پروژهی آن برای اینکار استفاده کنید و یا اگر به خروجی دستور dotnet new --list مراجعه کنیم، SDK دات نت 5، به همراه دو قالب مرتبط زیر نیز هست:
C:\Users\Vahid>dotnet new --list Templates Short Name Language Tags -------------------------------------------- ------------------- ------------ ---------------------- Blazor Server App blazorserver [C#] Web/Blazor Blazor WebAssembly App blazorwasm [C#] Web/Blazor/WebAssembly
در قسمت بعد، این دو پروژهی خالی فوق را ایجاد کرده و ساختار آنها را بررسی میکنیم. همچنین نکاتی را هم که در این قسمت در مورد نحوهی هاست این برنامهها عنوان شد، بر روی این پروژهها مشاهده خواهیم کرد.