Lucian Wischik discusses the design process for C# 7, which is being designed in the open, with eager community participation on GitHub and elsewhere, and the language features that are taking shape
در قسمت اول، با Apache Cordova آشنا شدیم. در این قست قصد دارم در مورد Phonegap, معایب و مزایای Cordova و روش نصب و راه اندازی آن را بر روی Visual Studio، خدمت شما ارائه دهم.
-5a6d60fb327f4804beac754c151b8c51.jpg)
توضیح مختصری در مورد Adobe Phonegap
در حوالی سال 2009 ، phonegap به‌واسطه‌ی استارت آپی بنام Nitobi با هدف ایجاد یک راه حل سورس باز برای ساخت اپلیکیشن‌های بومی موبایل با تکنولوژی‌های تحت وب، تولید شد. شرکت Adobe در حوالی سال 2011 ، Notobi را به همرا حق مالکیت phonegap خریداری کرد و هسته‌ی سورس باز آن را با نام Cordova به شرکت Apache اهدا کرد. نسبت بین Cordova و phonegap مانند نسبت بین مرورگر Blink و کروم است. در واقع phonegap ترکیبی‌است از Cordova و یک سری امکانات اضافه‌ی شرکت Adobe. تفاوت اصلی بین Cordova و Phonegap مربوط است به ابزارهای Command-Line و سرویس Build فون گپ است که در مقالات بعدی به آنها خواهیم پرداخت.
مزایای استفاده از Cordova:
- محیط برنامه نویسی قدرتمند
- هسته اصلی کد‌های همه اپلیکیشن‌ها تولید شده شبیه به هم است
- نیازی به یادگیری زبان‌های مربوط به هر پلتفرم را ندارید
- کم هزینه و زمان کمتر
- طراحی رابط گرافیکی سریع و منعطف به کمک HTML5 , CSS3
- برنامه نویسی آسان و سریع با javascript , Typescript
- قابلیت اجرا بر روی چندین پلتفرم مختلف(Android,iOS,Widnows Phone )
- قابلیت استفاده از فریم‌ورکهای تحت وب مانند Bootstrap , Angular JS, ...
- قابلیت طراحی پلاگین برای ارتباط با سیستم عامل
- مناسب برای برای برنامه‌های چت و استفاد از وب سرویس‌ها
- مناسب برای ساخت بازیهای آنلاین و آفلاین با تکنولوژی‌های تحت وب
- راحتی کار با آن برای برنامه نویسان تحت وب
معایب استفاده از Cordova :
- نداشتن ابزار گزارش خطاهای مناسب؛ درنتیجه برطرف کردن خطاها خسته کننده خواهد بود .
- UI, UX اپلیکیشن‌ها باید به نحوی باشد که کاربر حس کند با نرم‌افزارهای بومی گوشی کار می‌کند.
- کاهش سرعت اجرایی جزئی نسبت به سایر برنامه‌ها (به دلیل استفاده از WebView)
- عدم دسترسی مستقیم به سیستم عامل و امکانات آن
نصب اتوماتیک وابستگی ها
ابزارهایی که ما نیاز داریم:
لازم است تا Visual Studio 2013، با حداقل آپدیت 2 بر روی سیستم شما نصب باشد.
دانلود کنید :Visual Studio Tools for Apache Cordova CTP3.1
بعد از اتمام دانلود فایل، اقدام به نصب آن نمایید. در این حین، یک سری وابستگی‌های مربوط به خود را دانلود و نصب خواهد کرد. لیست وابستگی ها:
- Node.js
- Git CLI
- Google Chrome
- Apache Ant
- Oracle Java JDK 7 (حتما نسخه x86 نصب شود)
- Android SDK
- SQLLite For Windows Runtime
- Apple iTunes
فایل نصاب، همه‌ی این وابستگی‌ها را به‌غیر از Android SDK، نصب می‌کند.
در آخر هم سیستم خود را راستارت کنید.
نصب دستی وابستگی‌ها:
اگر به هر دلیلی در نصب خودکار این وابستگی‌ها توسط نصاب با مشکل بر خورد کردید، می‌توانید تک تک آنها را دانلود کرده و نصب کنید. لینک‌های مورد نظر را هم به همین دلیل قرار دادم.
- node.js را از لینک مقابل دانلود کنید: اینجا (پیشنهاد می‌کنیم نسخه‌ی x86 آن را نصب کنید)
- Google Chrome را نصب کنید
- Git Command Line Tools را نصب کنید و توجه کنید که در هنگام نصب، گزینه مربوط به افزودن Git را به مسیر Command Prompt شما، انتخاب کرده باشید.
- Apchage Ant را دانلود و در مسیری از سیستم خودتان قرار دهید.
- Java JDK 7 x86 را از لینک مشخص شده دانلود کنید و سپس عملیات نصب را انجام دهید.
- Android SDK را از آدرس مشحص شده دانلود کنید. پکیچ‌های مورد نیاز، به این SDK افزوده شده است. بعد از دانلود آن را در مسیری از سیستم خود قرار دهید.
- Apple iTunes و SQLite را دانلود و نصب کنید.
- اگر از ویندوز 7 استفاده می‌کنید ، WebSocket4Net را از لینک مقابل دانلود کنید ( اینجا ) و سپس فایل net45\Release\WebSocket4Net.dll در مسیر زیر کپی کنید:
%ProgramFiles(x86)%\Microsoft Visual Studio 12.0\Common7\IDE\CommonExtensions\Microsoft\WebClient\Diagnostics\ToolWindows
ویژوال استودیو پیکربندی‌های مربوط به نرم افزار‌های thrid-party (سوم شخص/ثالث: نرم افزارهایی که برای دستکاری بر روی سیستم عامل، توسط شرکت‌هایی غیر از شرکت‌های تولید کننده سیستم عامل تولید می‌شوند) را که شما نصب کرده‌اید، تشخیص می‌دهد و مسیر‌های نصب آنها را درون متغیر‌های محیطی (environment variables) به شکل زیر نگه می‌دارد:
ADT_HOME :به مسیر نصب اندروید اشاره می‌کند
ANT_HOME: به فولدری که Apache Ant در آن قرار دارد اشاره می‌کند
JAVA_HOME: به مسیر نصب جاوا اشاره می‌کند
GIT_HOME: به مسیر نصب GIT اشاره می‌کند.
دقت کنید باید نام‌های متغیر‌ها، دقیقا به همین نام‌ها باشند.
برای تنظیم این متغیر‌ها، به مسیر Control Panel\System and Security\System وارد شده و گزینه‌ی Advanced System Setting را انتخاب کنید. سپس در پنجره‌ی باز شده گزینه‌ی Environment Variables را انتخاب کنید و در قست system variables، این 4 متغیری که ذکر شد را ایجاد کنید. سپس نیاز است این مسیر‌ها را به system path اضافه کنید. برای این کار از همان قسمت system variables متغییر path را انتخاب کرده و گزینه‌ی ویرایش را بزنید و ابتدا محتویات آن را در یک فایل notepad کپی کنید و مسیر‌های زیر را به اول آن اضافه کنید :
%GIT_HOME%\cmd;C:\Program Files (x86)\nodejs\;%JAVA_HOME%\bin;%ANT_HOME%\bin; %ANDROID_HOME%\tools;%ANDROID_HOME%\platform-tools; C:\ProgramData\Oracle\Java\javapath;
نکته تکمیلی
نیازمندی Apache Cordova CTP3.1 :
یکی از سیستم عامل‌های مقابل: Windows 7, Windows 8, Windows 8.1, or Windows Server 2012 R2.
آپدیت 4 مربوط به ویژوال استدیو (دقت کنید قبل از نصب آپدیت 4 ویژوال استدیو باید نسخه قبلی Cordova CTP را حذف کنید(uninstall) )
امکان توسعه اپلیکیشن‌های windows phone , windows برای کاربران ویندوز 7 وجود ندارد .
در مقاله‌ی بعدی یک پروژه جدید خواهیم ساخت .
منبع مفید برای نصب و راه اندازی :اینجا
ادامه دارد...
آیا پس از توزیع یک برنامه آنگولار تک صفحه ای صرفا با اجرای index.html در مرورگر بدون نیاز به وب سرور ( در مواردی مانند web api که داده‌ها یه صورت json و از راه دور تامین می‌شوند ) مشکلی نخواهد بود و مواردی مانند مسیریابی صرفا توسط جاوا اسکریپت هندل خواهند شد ؟
یک نکته‌ی تکمیلی:
پروژه‌ی wkhtmltopdf خاتمه یافته و دیگر نگهداری نمی‌شود. اگر به دنبال یک جایگزین با کیفیت برای آن هستید، مرورگر کروم، قابلیت تبدیل توکار HTML به PDF را دارد که بر این اساس کتابخانه‌ی ChromiumHtmlToPdf به‌وجود آمده و در پشت صحنه از همان موتور کروم برای تبدیل HTML به PDF با کیفیت بسیار بالا استفاده می‌کند. این کتابخانه همچنین قابلیت تهیه‌ی screenshot از صفحه‌ی وب را هم دارد.
یک نمونه مثال: تبدیل یک فایل HTML به PDF
using (var converter = new Converter())
{
converter.ConvertToPdf(new ConvertUri(SourcePath),
"output.pdf",
new PageSettings(PaperFormat.A4)
{
DisplayHeaderFooter = true,
HeaderTemplate = header,
FooterTemplate = footer,
PrintBackground = true,
});
converter.ConvertToImage(new ConvertUri(tempSourcePath),
"output.png",
new PageSettings(PaperFormat.A6));
} یک نمونه مثال از header و footer قابل استفاده‌ی در اینجا را هم مشاهده می‌کنید:
var header = """
<div class="text center" style="color: lightgray;border-bottom: solid lightgray 0.1px; width: 100%; font-family: 'Samim'; font-size:7px;">
<span class="title"></span>
</div>
""";
var footer = """
<div class="text center" style="color: lightgray; font-family: 'Samim'; font-size:7px;">
<span class="pageNumber"></span>/<span class="totalPages"></span>
</div>
"""; روش استفاده‌ی از آن در برنامه‌های وب ASP.NET Core
می‌توانید ورودی HTML خود را به صورت زیر به آن داده و byte array نهایی را بدون نیاز به ذخیره سازی به صورت فایل، از یک اکشن متد، بازگشت دهید:
var HTML = "<HTML code>";
using (Converter converter = new Converter())
using (MemoryStream stream = new MemoryStream())
{
// This is necessary when running on Docker
converter.AddChromeArgument("--no-sandbox");
// Create PDF out of HTML string
converter.ConvertToPdf(html, stream, new ChromeHtmlToPdfLib.Settings.PageSettings());
// Return file to user
return File(stream.ToArray(), MediaTypeNames.Application.Pdf, "Report.pdf");
} کوکی‌ها به اندازه‌ی خود اینترنت قدیمی هستند و تا سال‌ها، تنها گزینه‌ی شخصی سازی تجربه‌ی کاربری در وب و انتقال آن از یک صفحه به صفحه‌ی دیگری به‌شمار می‌آمدند؛ به این نوع کوکی‌ها، First-party cookies هم می‌گویند و توسط خود سایت ارائه دهنده‌ی محتوا و برنامه‌ها، تنظیم می‌شوند. در مقابل آن، third-party cookies یا کوکی‌های ثالث هم وجود دارند که از طریق دومین دیگری بجز دومین اصلی برنامه، ارائه و تنظیم می‌شوند؛ به همین جهت به آنها Cross-site cookies هم می‌گویند. یکی از اهداف کوکی‌های ثالث، ردیابی فعالیت کاربران در بین سایت‌های مختلف است و این روزها به علت سوء استفاده‌های زیادی که از آنها می‌شوند، یکی از وسایل به اشتراک‌گذاری و جمع آوری اطلاعات خصوصی کاربران شده‌اند.
البته کوکی‌های ثالث، کاربردهای مفیدی هم دارند؛ مانند امکان پیاده سازی لاگین و اعتبارسنجی یکپارچه‌ی بین چندین برنامه که به آن SSO یا Single Sign On هم گفته می‌شود؛ نمونه‌ی آن، استفاده از Identity server و یا OpenId dict در دنیای دات‌نت است.
اما ... در کل به علت مشکلات یاد شده، اکثر مرورگرها تصمیم به عدم پذیرش و پردازش آنها گرفته‌اند. برای مثال مرورگر Safari سال‌ها است که اینگونه کوکی‌ها را بلاک می‌کند و یا مرورگر فایرفاکس، کوکی‌های ثالث ردیاب‌ها را بلاک می‌کند و ... مرورگر کروم نیز تصمیم گرفته‌است، تا پایان سال 2024، به این جمع محلق شود. هرچند اخیرا اعلام کرده‌اند، بجای اینکه مرورگر کروم، راسا این کار را انجام دهد، قرار است امکان انتخاب این گزینه به خود کاربر واگذار شود (چون ... خود گوگل از این نوع کوکی‌ها منتفع است!). البته این تصمیم، به‌نظر W3C خوش نیامده و اعلام کرده‌اند که این نوع کوکی‌ها باید بروند!
روش آزمایش برنامه‌ها برای بررسی تاثیر ممنوعیت کوکی‌های ثالث
برای اینکه پیش از موعد، امکان آزمایش برنامه‌ی خود را داشته باشید و بتوانید تاثیر ممنوعیت بکارگیری کوکی‌های ثالث را بررسی کنید، در مرورگر کروم به آدرس زیر مراجعه کرده:
chrome://flags/#test-third-party-cookie-phaseout
و سپس این گزینه را فعال کنید و یا روش دوم فعالسازی آن، اجرای مرورگر کروم با سوئیچ test-third-party-cookie-phaseout-- از طریق خط فرمان است.
کدام برنامه‌ها با ممنوعیت کوکی‌های ثالث مشکل پیدا می‌کنند؟
اگر برنامه‌ی SSO شما، مبتنی بر اعتبارسنجی یکپارچه‌ی از نوع implicit flow است، حتما مشکل پیدا می‌کنید. در این حالت بهتر است به نوع امن‌تر authorization flow + PKCE مهاجرت کنید.
علت مسدود شدن نوع اعتبارسنجی و احراز هویت implicit flow که در برنامه‌های تک صفحه‌ای وب (SPA/single-page apps) مرسوم است، شباهت بسیار زیاد آن به کاری است که ردیاب‌های اینترنتی انجام می‌دهند. در این‌حالت، سایت‌های ثالث، یک iframe مخفی را در پشت صحنه، درون سایت جاری باز کرده و توسط آن شروع به استفاده‌ی از امکانات مرتبط با کوکی‌ها می‌کنند. این الگو دقیقا همان کاری است که توسط implicit flow هم انجام می‌شود. بنابراین مرورگری که کوکی‌های ثالث از این دست را مسدود می‌کند، قابلیت اعتبارسنجی یکپارچه‌ی برنامه‌های SPA را هم غیرفعال خواهد کرد.
با سلام ممنون. این کتابخانه وظیفه بارگذاری فایل‌ها به صورت غیر همزمان را دارد و بیشترین کاربرد آن در پروژه‌های SPA هست.
رفتار Blazorهای پیش از دات‌نت 8 در مورد مدیریت حالت
پیش از دات نت 8، دو حالت عمده برای توسعه‌ی برنامه‌های Blazor وجود داشت: Blazor Server و Blazor WASM. در هر دو حالت، طول عمر سیستم تزریق وابستگی‌های ایجاد و مدیریت شده‌ی توسط Blazor، معادل طول عمر برنامه‌است.
در برنامه‌های Blazor Server، طول عمر سیستم تزریق وابستگی‌ها، توسط ASP.NET Core قرار گرفته‌ی بر روی سرور مدیریت شده و نمونه‌های ایجاد شده‌ی سرویس‌های توسط آن، به ازای هر کاربر متفاوت است. بنابراین اگر طول عمر سرویسی در اینجا به صورت Scoped تعریف شود، این سرویس فقط یکبار در طول عمر برنامه، به ازای یک کاربر جاری برنامه، تولید و نمونه سازی می‌شود. در این مدل برنامه‌ها، سرویس‌هایی با طول عمر Singleton، بین تمام کاربران به اشتراک گذاشته می‌شوند. به همین جهت است که در این نوع برنامه‌ها، مدیریت سرویس Context مخصوص EF-Core نکات خاصی را به همراه دارد. چون اگر بر اساس سیستم پیش‌فرض تزریق وابستگی‌ها و طول عمر Scoped این سرویس عمل شود، یک Context فقط یکبار به‌ازای یک کاربر، یکبار نمونه سازی شده و تا پایان طول عمر برنامه، بدون تغییر زنده نگه داشته می‌شود؛ در حالیکه عموم توسعه دهندگان EF-Core تصور می‌کنند سرویس‌های Scoped، پس از پایان یک درخواست، پایان یافته و Dispose می‌شوند، اما در اینجا پایان درخواستی نداریم. یک اتصال دائم SignalR را داریم و تا زمانیکه برقرار است، یعنی برنامه زنده‌است. بنابراین در برنامه‌های Blazor Server، سرویس‌های Scoped، به ازای هر کاربر، همانند Singleton رفتار می‌کنند (در سراسر برنامه به ازای یک کاربر در دسترس هستند) و سرویس‌هایی از اساس Singleton، بین تمام کاربران به اشتراک گذاشته می‌شوند.
در برنامه‌های Blazor WASM، طول عمر سیستم تزریق وابستگی‌ها، توسط برنامه‌ی وب‌اسمبلی در حال اجرای بر روی مرورگر مدیریت می‌شود. یعنی مختص به یک کاربر بوده و طول عمر آن وابسته‌است به طول عمر برگه‌ی جاری مرورگر. بنابراین دراینجا بین سرویس‌های Scoped و Singleton، تفاوتی وجود ندارد و همانند هم رفتار می‌کنند (هر دو مختص به یک کاربر و وابسته به طول عمر برگه‌ی جاری هستند).
در هیچکدام از این حالت‌ها، امکان دسترسی به HttpContext وجود ندارد (نه داخل اتصال دائم SignalR برنامه‌های Blazor Server و نه داخل برنامه‌ی وب‌اسمبلی در حال اجرای در مرورگر). اطلاعات بیشتر
بنابراین در این برنامه‌ها برای نگهداری اطلاعات کاربر لاگین شده‌ی به سیستم و یا سایر اطلاعات سراسری برنامه، عموما از سرویس‌هایی با طول عمر Scoped استفاده می‌شود که در تمام قسمت‌های برنامه به ازای هر کاربر، قابل دسترسی هستند.
رفتار Blazor 8x در مورد مدیریت حالت
هرچند دات نت 8 به همراه حالت‌های رندر جدیدی است، اما هنوز هم می‌توان برنامه‌هایی کاملا توسعه یافته بر اساس مدل‌های قبلی Blazor Server و یا Blazor WASM را همانند دات‌نت‌های پیش از 8 داشت. بنابراین اگر تصمیم گرفتید که بجای استفاده از جزیره‌های تعاملی، کل برنامه را به صورت سراسری تعاملی کنید، همان نکات قبلی، در اینجا هم صادق هستند و از لحاظ مدیریت حالت، تفاوتی نمی‌کنند.
اما ... اگر تصمیم گرفتید که از حالت‌های رندر جدید استفاده کنید، مدیریت حالت آن متفاوت است؛ برای مثال دیگر با یک سیستم مدیریت تزریق وابستگی‌ها که طول عمر آن با طول عمر برنامه‌ی Blazor یکی است، مواجه نیستیم و حالت‌های زیر برای آنها متصور است:
حالت رندر: صفحات رندر شده‌ی در سمت سرور یا Server-rendered pages
مفهوم: یک صفحه‌ی Blazor که در سمت سرور رندر شده و HTML نهایی آن به سمت مرورگر کاربر ارسال می‌شود. در این حالت هیچ اتصال SignalR و یا برنامه‌ی وب‌اسمبلی اجرا نخواهد شد.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، به‌محض پایان رندر صفحه در سمت سرور، پایان خواهند یافت.
بنابراین در این حالت طول عمر یک سرویس Scoped، بسیار کوتاه است (در حد ابتدا و انتهای رندر صفحه). همچنین چون برنامه در سمت سرور اجرا می‌شود، دسترسی کامل و بدون مشکلی را به HttpContext دارد.
صفحات SSR، بدون حالت (stateless) هستند؛ به این معنا که حالت کاربر در بین هدایت به صفحات مختلف برنامه ذخیره نمی‌شود. به آنها می‌توان از این لحاظ به‌مانند برنامه‌های MVC/Razor pages نگاه کرد. در این حالت اگر می‌خواهید حالت کاربران را ذخیره کنید، استفاده از کوکی‌ها و یا سشن‌ها، راه‌حل متداول اینکار هستند.
حالت رندر: صفحات استریمی (Streamed pages)
مفهوم: یک صفحه‌ی Blazor که در سمت سرور رندر شده و قطعات آماده شده‌ی HTML آن به صورت استریمی از داده‌ها، به سمت مرورگر کاربر ارسال می‌شوند. در این حالت هیچ اتصال SignalR و یا برنامه‌ی وب‌اسمبلی اجرا نخواهد شد.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، به‌محض پایان رندر صفحه در سمت سرور، پایان خواهند یافت.
بنابراین در این حالت طول عمر یک سرویس Scoped، بسیار کوتاه است (در حد ابتدا و انتهای رندر صفحه). همچنین چون برنامه در سمت سرور اجرا می‌شود، دسترسی کامل و بدون مشکلی را به HttpContext دارد.
حالت رندر: Blazor server page
مفهوم: یک صفحه‌ی Blazor Server که یک اتصال دائم SignalR را با سرور دارد.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، معادل طول عمر اتصال SignalR است و با قطع این اتصال، پایان خواهند یافت. این نوع برنامه‌ها اصطلاحا stateful هستند و از لحاظ دسترسی به حالت کاربر، تجربه‌ی کاربری همانند یک برنامه‌ی دسکتاپ را ارائه می‌دهند.
در این نوع برنامه‌ها و درون اتصال SignalR، دسترسی به HttpContext وجود ندارد.
حالت رندر: Blazor wasm page
مفهوم: صفحه‌ای که به کمک فناوری وب‌اسمبلی، درون مرورگر کاربر اجرا می‌شود.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، معادل طول عمر برگه و صفحه‌ی جاری است و با بسته شدن آن، پایان می‌پذیرد. این نوع برنامه‌ها نیز اصطلاحا stateful هستند و از لحاظ دسترسی به حالت کاربر، تجربه‌ی کاربری همانند یک برنامه‌ی دسکتاپ را ارائه می‌دهند (البته فقط درون مروگر کاربر).
در این نوع برنامه‌ها، دسترسی به HttpContext وجود ندارد.
حالت رندر: جزیره‌ی تعاملی Blazor Server و یا Blazor server island
مفهوم: یک کامپوننت Blazor Server که درون یک صفحه‌ی دیگر (که عموما از نوع SSR است) قرار گرفته و یک اتصال SignalR را با سرور برقرار می‌کند.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، معادل طول عمر اتصال SignalR است و با قطع این اتصال، پایان خواهند یافت؛ برای مثال کاربر به صفحه‌ای دیگر در این برنامه مراجعه کند. بنابراین این نوع کامپوننت‌ها هم تا زمانیکه کاربر در صفحه‌ی جاری قرار دارد، stateful هستند.
در این نوع برنامه‌ها و درون اتصال SignalR، دسترسی به HttpContext وجود ندارد.
حالت رندر: جزیره‌ی تعاملی Blazor WASM و یا Blazor wasm island
مفهوم: یک کامپوننت Blazor WASM که درون یک صفحه‌ی دیگر (که عموما از نوع SSR است) توسط فناوری وب‌اسمبلی، درون مرورگر کاربر اجرا می‌شود.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، معادل مدت زمان فعال بودن صفحه‌ی جاری است. به محض اینکه کاربر به صفحه‌ای دیگر مراجعه و این کامپوننت دیگر فعال نباشد، طول عمر آن خاتمه خواهد یافت. بنابراین این نوع کامپوننت‌ها هم تا زمانیکه کاربر در صفحه‌ی جاری قرار دارد، stateful هستند (البته این حالت درون مرورگر کاربر مدیریت می‌شود و نه در سمت سرور).
در این نوع برنامه‌ها، دسترسی به HttpContext وجود ندارد.
نتیجه‌گیری
همانطور که مشاهده می‌کنید، در صفحات SSR، دسترسی کاملی به HttpContext سمت سرور وجود دارد (که البته کوتاه مدت بوده و با پایان رندر صفحه، خاتمه خواهد یافت؛ حالتی مانند صفحات MVC و Razor pages)، اما در جزایر تعاملی واقع در آنها، خیر.
مساله‌ی مهم در اینجا، مدیریت اختلاط حالت صفحات SSR و جزایر تعاملی واقع در آنها است. مایکروسافت جهت پیاده سازی اعتبارسنجی و احراز هویت کاربران در Blazor 8x و برای انتقال حالت به این جزایر، از دو روش Root-level cascading values و سرویس PersistentComponentState استفاده کرده‌است که آنها را در دو قسمت بعدی، با توضیحات بیشتری بررسی می‌کنیم.
پیش از دات نت 8، دو حالت عمده برای توسعه‌ی برنامه‌های Blazor وجود داشت: Blazor Server و Blazor WASM. در هر دو حالت، طول عمر سیستم تزریق وابستگی‌های ایجاد و مدیریت شده‌ی توسط Blazor، معادل طول عمر برنامه‌است.
در برنامه‌های Blazor Server، طول عمر سیستم تزریق وابستگی‌ها، توسط ASP.NET Core قرار گرفته‌ی بر روی سرور مدیریت شده و نمونه‌های ایجاد شده‌ی سرویس‌های توسط آن، به ازای هر کاربر متفاوت است. بنابراین اگر طول عمر سرویسی در اینجا به صورت Scoped تعریف شود، این سرویس فقط یکبار در طول عمر برنامه، به ازای یک کاربر جاری برنامه، تولید و نمونه سازی می‌شود. در این مدل برنامه‌ها، سرویس‌هایی با طول عمر Singleton، بین تمام کاربران به اشتراک گذاشته می‌شوند. به همین جهت است که در این نوع برنامه‌ها، مدیریت سرویس Context مخصوص EF-Core نکات خاصی را به همراه دارد. چون اگر بر اساس سیستم پیش‌فرض تزریق وابستگی‌ها و طول عمر Scoped این سرویس عمل شود، یک Context فقط یکبار به‌ازای یک کاربر، یکبار نمونه سازی شده و تا پایان طول عمر برنامه، بدون تغییر زنده نگه داشته می‌شود؛ در حالیکه عموم توسعه دهندگان EF-Core تصور می‌کنند سرویس‌های Scoped، پس از پایان یک درخواست، پایان یافته و Dispose می‌شوند، اما در اینجا پایان درخواستی نداریم. یک اتصال دائم SignalR را داریم و تا زمانیکه برقرار است، یعنی برنامه زنده‌است. بنابراین در برنامه‌های Blazor Server، سرویس‌های Scoped، به ازای هر کاربر، همانند Singleton رفتار می‌کنند (در سراسر برنامه به ازای یک کاربر در دسترس هستند) و سرویس‌هایی از اساس Singleton، بین تمام کاربران به اشتراک گذاشته می‌شوند.
در برنامه‌های Blazor WASM، طول عمر سیستم تزریق وابستگی‌ها، توسط برنامه‌ی وب‌اسمبلی در حال اجرای بر روی مرورگر مدیریت می‌شود. یعنی مختص به یک کاربر بوده و طول عمر آن وابسته‌است به طول عمر برگه‌ی جاری مرورگر. بنابراین دراینجا بین سرویس‌های Scoped و Singleton، تفاوتی وجود ندارد و همانند هم رفتار می‌کنند (هر دو مختص به یک کاربر و وابسته به طول عمر برگه‌ی جاری هستند).
در هیچکدام از این حالت‌ها، امکان دسترسی به HttpContext وجود ندارد (نه داخل اتصال دائم SignalR برنامه‌های Blazor Server و نه داخل برنامه‌ی وب‌اسمبلی در حال اجرای در مرورگر). اطلاعات بیشتر
بنابراین در این برنامه‌ها برای نگهداری اطلاعات کاربر لاگین شده‌ی به سیستم و یا سایر اطلاعات سراسری برنامه، عموما از سرویس‌هایی با طول عمر Scoped استفاده می‌شود که در تمام قسمت‌های برنامه به ازای هر کاربر، قابل دسترسی هستند.
رفتار Blazor 8x در مورد مدیریت حالت
هرچند دات نت 8 به همراه حالت‌های رندر جدیدی است، اما هنوز هم می‌توان برنامه‌هایی کاملا توسعه یافته بر اساس مدل‌های قبلی Blazor Server و یا Blazor WASM را همانند دات‌نت‌های پیش از 8 داشت. بنابراین اگر تصمیم گرفتید که بجای استفاده از جزیره‌های تعاملی، کل برنامه را به صورت سراسری تعاملی کنید، همان نکات قبلی، در اینجا هم صادق هستند و از لحاظ مدیریت حالت، تفاوتی نمی‌کنند.
اما ... اگر تصمیم گرفتید که از حالت‌های رندر جدید استفاده کنید، مدیریت حالت آن متفاوت است؛ برای مثال دیگر با یک سیستم مدیریت تزریق وابستگی‌ها که طول عمر آن با طول عمر برنامه‌ی Blazor یکی است، مواجه نیستیم و حالت‌های زیر برای آنها متصور است:
حالت رندر: صفحات رندر شده‌ی در سمت سرور یا Server-rendered pages
مفهوم: یک صفحه‌ی Blazor که در سمت سرور رندر شده و HTML نهایی آن به سمت مرورگر کاربر ارسال می‌شود. در این حالت هیچ اتصال SignalR و یا برنامه‌ی وب‌اسمبلی اجرا نخواهد شد.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، به‌محض پایان رندر صفحه در سمت سرور، پایان خواهند یافت.
بنابراین در این حالت طول عمر یک سرویس Scoped، بسیار کوتاه است (در حد ابتدا و انتهای رندر صفحه). همچنین چون برنامه در سمت سرور اجرا می‌شود، دسترسی کامل و بدون مشکلی را به HttpContext دارد.
صفحات SSR، بدون حالت (stateless) هستند؛ به این معنا که حالت کاربر در بین هدایت به صفحات مختلف برنامه ذخیره نمی‌شود. به آنها می‌توان از این لحاظ به‌مانند برنامه‌های MVC/Razor pages نگاه کرد. در این حالت اگر می‌خواهید حالت کاربران را ذخیره کنید، استفاده از کوکی‌ها و یا سشن‌ها، راه‌حل متداول اینکار هستند.
حالت رندر: صفحات استریمی (Streamed pages)
مفهوم: یک صفحه‌ی Blazor که در سمت سرور رندر شده و قطعات آماده شده‌ی HTML آن به صورت استریمی از داده‌ها، به سمت مرورگر کاربر ارسال می‌شوند. در این حالت هیچ اتصال SignalR و یا برنامه‌ی وب‌اسمبلی اجرا نخواهد شد.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، به‌محض پایان رندر صفحه در سمت سرور، پایان خواهند یافت.
بنابراین در این حالت طول عمر یک سرویس Scoped، بسیار کوتاه است (در حد ابتدا و انتهای رندر صفحه). همچنین چون برنامه در سمت سرور اجرا می‌شود، دسترسی کامل و بدون مشکلی را به HttpContext دارد.
حالت رندر: Blazor server page
مفهوم: یک صفحه‌ی Blazor Server که یک اتصال دائم SignalR را با سرور دارد.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، معادل طول عمر اتصال SignalR است و با قطع این اتصال، پایان خواهند یافت. این نوع برنامه‌ها اصطلاحا stateful هستند و از لحاظ دسترسی به حالت کاربر، تجربه‌ی کاربری همانند یک برنامه‌ی دسکتاپ را ارائه می‌دهند.
در این نوع برنامه‌ها و درون اتصال SignalR، دسترسی به HttpContext وجود ندارد.
حالت رندر: Blazor wasm page
مفهوم: صفحه‌ای که به کمک فناوری وب‌اسمبلی، درون مرورگر کاربر اجرا می‌شود.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، معادل طول عمر برگه و صفحه‌ی جاری است و با بسته شدن آن، پایان می‌پذیرد. این نوع برنامه‌ها نیز اصطلاحا stateful هستند و از لحاظ دسترسی به حالت کاربر، تجربه‌ی کاربری همانند یک برنامه‌ی دسکتاپ را ارائه می‌دهند (البته فقط درون مروگر کاربر).
در این نوع برنامه‌ها، دسترسی به HttpContext وجود ندارد.
حالت رندر: جزیره‌ی تعاملی Blazor Server و یا Blazor server island
مفهوم: یک کامپوننت Blazor Server که درون یک صفحه‌ی دیگر (که عموما از نوع SSR است) قرار گرفته و یک اتصال SignalR را با سرور برقرار می‌کند.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، معادل طول عمر اتصال SignalR است و با قطع این اتصال، پایان خواهند یافت؛ برای مثال کاربر به صفحه‌ای دیگر در این برنامه مراجعه کند. بنابراین این نوع کامپوننت‌ها هم تا زمانیکه کاربر در صفحه‌ی جاری قرار دارد، stateful هستند.
در این نوع برنامه‌ها و درون اتصال SignalR، دسترسی به HttpContext وجود ندارد.
حالت رندر: جزیره‌ی تعاملی Blazor WASM و یا Blazor wasm island
مفهوم: یک کامپوننت Blazor WASM که درون یک صفحه‌ی دیگر (که عموما از نوع SSR است) توسط فناوری وب‌اسمبلی، درون مرورگر کاربر اجرا می‌شود.
عواقب: طول عمر سرویس‌های Scoped، معادل مدت زمان فعال بودن صفحه‌ی جاری است. به محض اینکه کاربر به صفحه‌ای دیگر مراجعه و این کامپوننت دیگر فعال نباشد، طول عمر آن خاتمه خواهد یافت. بنابراین این نوع کامپوننت‌ها هم تا زمانیکه کاربر در صفحه‌ی جاری قرار دارد، stateful هستند (البته این حالت درون مرورگر کاربر مدیریت می‌شود و نه در سمت سرور).
در این نوع برنامه‌ها، دسترسی به HttpContext وجود ندارد.
نتیجه‌گیری
همانطور که مشاهده می‌کنید، در صفحات SSR، دسترسی کاملی به HttpContext سمت سرور وجود دارد (که البته کوتاه مدت بوده و با پایان رندر صفحه، خاتمه خواهد یافت؛ حالتی مانند صفحات MVC و Razor pages)، اما در جزایر تعاملی واقع در آنها، خیر.
مساله‌ی مهم در اینجا، مدیریت اختلاط حالت صفحات SSR و جزایر تعاملی واقع در آنها است. مایکروسافت جهت پیاده سازی اعتبارسنجی و احراز هویت کاربران در Blazor 8x و برای انتقال حالت به این جزایر، از دو روش Root-level cascading values و سرویس PersistentComponentState استفاده کرده‌است که آنها را در دو قسمت بعدی، با توضیحات بیشتری بررسی می‌کنیم.
نظرات نظرسنجی‌ها
آیا با وجود سی‌ام‌اس فروشگاهی قدرتمندی مثل nopCommerce یا SmartStore آیا منطقی است که ما دوباره خودمان از صفر کد بزنیم؟
نکته بسیار مهم :
هر ابزاری برای هر کاری مناسب نیست. هر دو موردی که در نظر سنجی نام برده شده راه کارهای سطح متوسط در ecommerce محسوب می‌شوند. بهتر بود نظر سنجی را به صورت چند انتخابی طراحی می‌کردید.
طبیعتا هزینه تمام شده نقش مهمی در کسب موفقیت در این زمینه دارد. نوشتن یک بستر جامع ecommerce کاری بسیار پر هزینه است. نمونه‌های موجود ایرانی و خارجی که از صفر نوشته شده اند حداکثر در حد متوسط قرار می‌گیرند.
اگر قصد شما داشتن چیزی مثل دیجیکالا است و چنان برنامه و بودجه ای دارید نوشتن از صفر یا توسعه یک CMS پیشرفته گزینه مناسبی است. ولی اگر شمار فروشنده ecommerce هستید و خدمات آن را ارائه می‌دهید تعداد مشتریانی که از شما کار سفارشی بخواهند خیلی کم است و بیشتر کسب و کار‌ها نیاز به یک راه کار آماده ماژولار دارند و بودجه آنها در همین حد آنها را متوقف می‌کند.
با تجربه ای که در ecommerceهای مختلف داشته ام (PHP و ASP.NET) در مقیاس‌های کوچک، متوسط ، بزرگ و خیلی بزرگ به شما پیشنهاد می‌کنم هر ابزاری را برای کاربرد مناسب انتخاب کنید. هیچ CMS همه کاره ای برای همه پروژه‌ها وجود ندارد.
کلمه قدرتمند! یک کلمه فنی نیست، بیشتر به درد بازاریابی می‌خورد. nopcommerce در حد برداشتن یک سنگ متوسط قدرتمند است. نه برای یک فروشگاه چند منظوره بین المللی با عملیات تجاری سنگین.
بازخوردهای دوره
نکته‌ای در مورد مدیریت طول عمر اشیاء در حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped در برنامه‌های دسکتاپ
هنگام به روز رسانی اجزاء یک موجودیت چه با کتابخانه ثالث (مثلا GraphDiff) یا روش شخصی خودتان حتما این نکته رو باید در نظر داشته باشید؛ چند ساعتی صرف خطایابی خطای زیر شد که خوشبختانه با این نکته بیان شده در اینجا مشکل حل شد.
An item with the same key has already been added.
_uow.Update(employee, x => x.OwnedCollection(y => y.RemainingLessons));