sudo npm install -g gulp
gulp -v
برای شروع به نصب و پیکربندی، باید بدانیم به چه چیزهایی احتیاج داریم. قطعا به کتابخانه React نیاز داریم. اما بسته به نوع کدنویسی که میخواهیم در پیش بگیریم، احتمالا به کتابخانه‌های دیگری هم احتیاج پیدا خواهیم کرد. در قسمت قبل نحوه‌ی ساخت یک تگ HTML، با React آورده شد. دوباره به آن نگاهی بیاندازیم:
var ClickableImage = function (props) {
return (
<a href={props.href}>
<img src={props.src} />
</a>
)
}; React از دو روش برای ساخت تگ‌ها استفاده میکند. روش ساده‌تر همین مثالی است که در بالا آمده؛ یعنی از تگهای HTML را به صورت مستقیم استفاده میکند. روش دیگر، استفاده از زبان جاوااسکریپت به تنهایی است. مثلا تگهای <a> و <img> بالا به صورت زیر نوشته میشوند:
var ClickableImage = function(props) {
React.createElement(
"a",
{href: props.href},
React.createElement(
"img",
{src: props.src}
)
)
}; وقتی تصور کنیم که قرار است یک جدول یا یک فرم را ایجاد کنیم، ارزش روش ساده‌تر، مشخص میشود. در واقع تگ‌هایی که استفاده شده، واقعا تگهای HTML نیستند؛ چیزی هستند به نام JSX.
JSX زبان یا روشی است که اجازه میدهد از تگهای مشابه با HTML در جاوااسکریپت استفاده کنیم. به دلیل تفاوت‌های مختصری که دارند، گفته شد که این تگ‌ها دقیقا HTML نیستند. برای مثال در تگهای HTML خاصیتهای class و for را داریم؛ اما در تگهای JSX باید به ترتیب از className و htmlFor استفاده کنیم. مسئله بعدی این است که اساسا JSX همراه با React ارائه نشده و برای اینکه بتوانیم از JSX استفاده کنیم، نیاز به ابزاری اضافه داریم تا JSX را برای JavaScript و مرورگر ترجمه کند که فیسبوک، Babel را پیشنهاد میدهد. اگر از JSX بدون ابزار مترجم استفاده کنیم با پیام خطای زیر مواجه می‌شویم.
> Uncaught SyntaxError: Unexpected token
یعنی کاراکتر شروع (>) تگ‌ها را تشخیص نمیدهد.
این کتابخانه‌ها را میشود به مدل‌های مختلفی دریافت و پیکربندی کرد. بسته به نوع پروژه و محیط توسعه و پیکربندی‌های خاص هر پروژه، روش کار میتواند متفاوت باشد. هدف اصلی، مروری بر امکانات React است. پس ساده‌ترین روش نصب را برای ادامه کار انتخاب میکنیم. مانند هر کتابخانه‌ی دیگری میشود بطور یکجا React و Babel را از سایت‌های اصلی یا Github دانلود و به پروژه اضافه و استفاده کرد؛ مثل jQuery و Bootstrap. اما راه استاندارد و پیشنهاد شده، استفاده از ابزارهای مدیریت بسته‌ها مثل npm است. در قدم اول با فرض بر اینکه VSCode و npm بر روی سیستم نصب هستند، اول یک پوشه خالی را در VSCode به عنوان پروژه باز میکنیم و از منوی View -> Integrated Terminal را انتخاب میکنیم. در ترمینال باز شده دستور نصب زیر را وارد میکنیم.
npm install react react-dom
npm install babel-standalone
فایل index.html را به ریشه پروژه اضافه کنید و کدهای زیر را درون تگ Body قرار دهید:
<div id="reactTestContainer"></div> <script src="node_modules/react/dist/react.min.js"></script> <script src="node_modules/react-dom/dist/react-dom.min.js"></script> <script src="node_modules/babel-standalone/babel.min.js"></script> <script src="react-test.js" type="text/babel"></script>
برای کار با کتابخانه React به دو فایل react.js و react-dom.js نیاز داریم. اولی بخش اصلی کتابخانه و دومی برای ساخت تگ‌ها و تبادل با بخش HTML DOM استفاده میشود؛ مثلا اضافه کردن تگهای ساخته شده به HTML. ذکر ویژگی "type="text/babel برای فایلهایی که در آنها از تگهای JSX استفاده شده ضروری است؛ در غیر اینصورت Babel تشخیص نمیدهد که کار ترجمه را برای چه فایلهایی باید انجام دهد. در نهایت قطعه کد زیر را در فایل react-test.js وارد کنید.
var ClickableImage = function (props) {
return (
<a href={props.href}>
<img src={props.src} />
</a>
)
};
ReactDOM.render(
<ClickableImage href="http://google.com" src="google.jpg"/>,
document.getElementById("reactTestContainer")
) با اجرا کردن پروژه، تصویری قابل کلیک به مقصد گوگل، در تگ <div>، با ویژگی "id=”reactTestContainer ایجاد خواهد شد.
تا به این قسمت متوجه شدیم که کتابخانه React چیست و چطور میشود از آن استفاده کرد. در قسمت بعد نگاهی دقیق‌تر به کامپوننت‌های React خواهیم داشت.
یکی از مهمترین بخش هایی که یک Farm Admin شیرپوینت باید به آن توجه کند ، تهیه پشتیبان‌های مناسب از شیرپوینت است . این امر در باب نگهداری از Farm بسیار مهم بوده و در صورتی که شما یک Farm Administrator هستید و به این امر توجه لازم را ندارید ، پیشنهاد میکنم این پست را مطالعه کنید .
واژه مناسب بودن Backup ، شامل مسایلی چون محدوده و دامنه ای است که از آن پشتیبان تهیه میشود (یک Site Collection یا Application یا تمام Farm و ... ) ونیز قابل استفاده بودن آن فایل پشتیان (چرا که گرفتن یک پشتیبان به این معنی نیست شما میتوانید صد درصد آن را Restore نمایید پس باید حتما آزمایش شود ) . همچنین شامل این نکته نیز میشود که با Restore کردن این پشتیبان چه مقدار از اطلاعات شما از بین رفته و قابل بازگشت نمی‌باشد (منظور بازه زمانی است که شما به صورت دوره ای پشتیبان گیری میکنید )
با این مقدمه به جزییات بیشتری میپردازم :
Install-Package GMap.Net
| عنوان | توضیحات |
| Marker | یک نشانه گذار که برای مشخص کردن یک محل بر روی نقشه به کار میرود. این علامت گذار شامل خصوصیت‌هایی چون نقطه‌ی قرارگیری، آیکن، عنوان و انیمیشنی برای نحوه‌ی نمایش آن می‌باشد. همچنین شامل یک خصوصیت دیگر از نوع InfoWindow است که به شما امکان نمایش یک پنجره‌ی توضیحات را نیز بر روی مارکر میدهد. این محتوا میتواند به صورت HTML نمایش یابد. |
| Circle | در صورتیکه بخواهید ناحیه‌ای دایره‌ای شکل را بر روی نقشه مشخص کنید، کاربرد دارد. با دادن نقطه‌ی مرکزی و شعاع میتوانید دایره را ترسیم کنید. همچنین شامل خصوصیات ظاهری چون رنگ داخل و حاشیه‌ها و میزان شفافیت نیز می‌باشد. |
| Rectangle | به رسم یک مستطیل میپردازد و تنها لازم است دو مختصات را به آن بدهید و بر اساس این دو نقطه، ناحیه‌ی مستطیلی شکل ترسیم می‌گردد. در صورتیکه نقاط بیشتری را به آن اضافه کنید، فقط دوتای اولی در نظر گرفته میشوند. این گزینه شامل خصوصیات ظاهری نیز می‌گردد. |
| Polyline | برای ترسیم مسیرها به صورت چند ضلعی به کار میرود و الزامی به بستن مسیرها نیست. دارای خصوصیات ظاهری نیز می‌باشد. |
| polygon | کاملا شبیه Ployline است؛ با این تفاوت که یک چند ضلعی بسته است و میتواند داخل آن با رنگ پر باشد. برای بستن این چند ضلعی لازم نیست تا کاری انجام دهید. خود کلاس، نقطه‌ی اول و آخر را به هم وصل میکند. |
خصوصیات آیتم‌های بالا، شامل موارد زیر میشود:
| نام خصوصیت | توضیحات |
| Id | در سازنده‌ی هر کدام به طور اجباری قرار گرفته است. این id برای زمانی است که بخواهید با استفاده از جاوااسکرپیت با آن ارتباط برقرار کنید. |
| Editable | با فعال کردن این خاصیت، به کاربر این اجازه را می‌دهید که بتواند روی Overlay ویرایش انجام دهد. |
| StrokeWeight | ضخامت لبه‌ها را مشخص میکند. |
| StrokeColor | رنگ لبه را مشخص میکند. |
| StrokeOpacity | میزان شفافیت لبه را بین 0 تا 1 مشخص میکند. |
| FillColor | بعضی از المان‌ها مانند چند ضلعی‌های بسته و مستطیل که ناحیه‌ی داخلی دارند، شامل این گزینه هستند و رنگ داخل این ناحیه را مشخص میکنند. |
| FillOpacity | میزان شفافیت خصوصیت بالا را از 0 تا 1 مشخص میکند. |
| Points | با استفاده از این خاصیت میتوانید مختصات را با استفاده از کلاس Location به آن اضافه کنید. برای دایره خصوصیت Point وجود دارد. |
| Radius | برای دایره کاربرد دارد. با مقدار نوع Int میتوانید شعاع آن را مقدار دهی کنید. |
public class MiladTower
{
public GoogleMapApi TestMarker()
{
var map=new GoogleMapApi(true);
var location = new Location(35.7448416, 51.3753212);
map.SetLocation(location);
map.SetZoom(17);
map.SetMapType(MapTypes.ROADMAP);
map.SetBackgroundColor(Color.Aqua);
map.ZoomControlVisibilty(true);
map.ZoomOptions = new zoomControlOptions()
{
Position = Position.TOP_LEFT,
ZoomStyle = ZoomStyle.SMALL
};
Marker marker=new Marker("mymarker1");
marker.InfoWindow=new InfoWindow("iw1")
{
Content = "<b>Milad Tower</b><i>in Tehran</i><br/>Milad Tower is the highest tower in iran,many people and tourists visit it each year, but it's so expensive that i cant afford it as iranian citizen<br/>please see more info at <a href=\"https://en.wikipedia.org/wiki/Milad_Tower\"><img width='16px' height='16px' src='https://en.wikipedia.org/favicon.ico'/>wikipedia</a>"
};
marker.MarkerPoint = location;
map.Markers.Add(marker);
var circle=new CircleMarker("mymarker2");
circle.FillColor = Color.Green;
circle.FillOpacity = 0.6f;
circle.StrokeColor = Color.Red;
circle.StrokeOpacity = 0.8f;
circle.Point = location;
circle.Radius = 30;
circle.Editable = true;
circle.StrokeWeight = 3;
map.Circles.Add(circle);
Rectangle rect=new Rectangle("rect1");
rect.FillColor = Color.Black;
rect.FillOpacity = 0.4f;
rect.Points.Add(new Location(35.74728723483808, 51.37550354003906));
rect.Points.Add(new Location(35.74668641224311, 51.376715898513794));
map.Rectangles.Add(rect);
Polyline polyline=new Polyline("poly1");
polyline.Points.Add(new Location(35.74457043569041, 51.373915672302246));
polyline.Points.Add(new Location(35.74470976097927, 51.37359380722046));
polyline.Points.Add(new Location(35.744378863020074, 51.37337923049927));
polyline.StrokeColor = Color.Blue;
polyline.StrokeWeight = 2;
map.Polylines.Add(polyline);
Polygon polygon=new Polygon("poly2");
polygon.Points.Add(new Location(35.746494844665094, 51.374655961990356));
polygon.Points.Add(new Location(35.74635552250061, 51.37283205986023));
polygon.Points.Add(new Location(35.74598109297522, 51.372681856155396));
polygon.Points.Add(new Location(35.7454934611854, 51.37361526489258));
polygon.FillColor = Color.Black;
polygon.FillOpacity = 0.5f;
polygon.StrokeColor = Color.Gray;
polygon.StrokeWeight = 1;
map.Polygons.Add(polygon);
return map;
}
} @section javascript
{
@{
var map = new MiladTower().TestMarker();
@map.ShowMapForMvc("mapdiv")
}
}
<br/><br/>
<div id="mapdiv" style="width:600px;height:600px;"></div>
public ActionResult MiladJs()
{
var output = new MiladTower().TestMarker().GiveJustJs("mapdiv");
Response.ContentType = "text/javascript";
return Content(output);
} @section javascript
{
@{
var map = new MiladTower().TestMarker();
@map.CallJs()
<script type="text/javascript" src="@Url.Action("MiladJs","Home")"></script>
}
}
<br/><br/>
<div id="mapdiv" style="width:600px;height:600px;"></div> 
Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = new CultureInfo("fa-IR");
Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture("fa-IR");
[Required(ErrorMessageResourceName = "ResourceKeyName", ErrorMessageResourceType = typeof(<SolutionName>.Resources.<ResourceClassName>))]
public class LocalizationDisplayNameAttribute : DisplayNameAttribute
{
private readonly DisplayAttribute _display;
public LocalizationDisplayNameAttribute(string resourceName, Type resourceType)
{
_display = new DisplayAttribute { ResourceType = resourceType, Name = resourceName };
}
public override string DisplayName
{
get
{
try
{
return _display.GetName();
}
catch (Exception)
{
return _display.Name;
}
}
}
}
public class LocalizationDisplayNameAttribute : DisplayNameAttribute
{
private readonly PropertyInfo nameProperty;
public LocalizationDisplayNameAttribute(string displayNameKey, Type resourceType = null)
: base(displayNameKey)
{
if (resourceType != null)
nameProperty = resourceType.GetProperty(base.DisplayName, BindingFlags.Static | BindingFlags.Public);
}
public override string DisplayName
{
get
{
if (nameProperty == null) base.DisplayName;
return (string)nameProperty.GetValue(nameProperty.DeclaringType, null);
}
}
}
[LocalizationDisplayName("ResourceKeyName", typeof(<SolutionName>.Resources.<ResourceClassName>))]
public class BaseController : Controller
{
private const string LanguageCookieName = "MyLanguageCookieName";
protected override void ExecuteCore()
{
var cookie = HttpContext.Request.Cookies[LanguageCookieName];
string lang;
if (cookie != null)
{
lang = cookie.Value;
}
else
{
lang = ConfigurationManager.AppSettings["DefaultCulture"] ?? "fa-IR";
var httpCookie = new HttpCookie(LanguageCookieName, lang) { Expires = DateTime.Now.AddYears(1) };
HttpContext.Response.SetCookie(httpCookie);
}
Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang);
base.ExecuteCore();
}
}
public class LocalizationActionFilterAttribute : ActionFilterAttribute
{
private const string LanguageCookieName = "MyLanguageCookieName";
public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
{
var cookie = filterContext.HttpContext.Request.Cookies[LanguageCookieName];
string lang;
if (cookie != null)
{
lang = cookie.Value;
}
else
{
lang = ConfigurationManager.AppSettings["DefaultCulture"] ?? "fa-IR";
var httpCookie = new HttpCookie(LanguageCookieName, lang) { Expires = DateTime.Now.AddYears(1) };
filterContext.HttpContext.Response.SetCookie(httpCookie);
}
Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang);
base.OnActionExecuting(filterContext);
}
}
<select id="langs" onchange="languageChanged()">
<option value="fa-IR">فارسی</option>
<option value="en-US">انگلیسی</option>
</select>
<script type="text/javascript">
function languageChanged() {
setCookie("MyLanguageCookieName", $('#langs').val(), 365);
window.location.reload();
}
document.ready = function () {
$('#langs').val(getCookie("MyLanguageCookieName"));
};
function setCookie(name, value, exdays, path) {
var exdate = new Date();
exdate.setDate(exdate.getDate() + exdays);
var newValue = escape(value) + ((exdays == null) ? "" : "; expires=" + exdate.toUTCString()) + ((path == null) ? "" : "; path=" + path) ;
document.cookie = name + "=" + newValue;
}
function getCookie(name) {
var i, x, y, cookies = document.cookie.split(";");
for (i = 0; i < cookies.length; i++) {
x = cookies[i].substr(0, cookies[i].indexOf("="));
y = cookies[i].substr(cookies[i].indexOf("=") + 1);
x = x.replace(/^\s+|\s+$/g, "");
if (x == name) {
return unescape(y);
}
}
}
</script>
GET https://www.dntips.ir HTTP/1.1 ... Accept-Language: fa-IR,en-US;q=0.5 ...
Accept-Language: fa-IR,fa;q=0.8,en-US;q=0.5,ar-BH;q=0.3
<system.web>
<globalization enableClientBasedCulture="true" uiCulture="auto" culture="auto"></globalization>
</system.web>
var langs = filterContext.HttpContext.Request.UserLanguages;
routes.MapRoute(
"Localization", // Route name
"{lang}/{controller}/{action}/{id}", // URL with parameters
new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } // Parameter defaults
);
public class BaseController : Controller
{
protected override void ExecuteCore()
{
var lang = RouteData.Values["lang"];
if (lang != null && !string.IsNullOrWhiteSpace(lang.ToString()))
{
Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang.ToString());
}
base.ExecuteCore();
}
}
public class BaseController : Controller
{
protected override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext context)
{
var view = context.Result as ViewResultBase;
if (view == null) return; // not a view
var viewName = view.ViewName;
view.ViewName = GetGlobalizationViewName(viewName, context);
base.OnActionExecuted(context);
}
private static string GetGlobalizationViewName(string viewName, ControllerContext context)
{
var cultureName = Thread.CurrentThread.CurrentUICulture.Name;
if (cultureName == "en-US") return viewName; // default culture
if (string.IsNullOrEmpty(viewName))
return context.RouteData.Values["action"] + "." + cultureName; // "Index.fa"
int i;
if ((i = viewName.IndexOf('.')) > 0) // ex: Index.cshtml
return viewName.Substring(0, i + 1) + cultureName + viewName.Substring(i); // "Index.fa.cshtml"
return viewName + "." + cultureName; // "Index" ==> "Index.fa"
}
}
public sealed class RazorGlobalizationViewEngine : RazorViewEngine
{
protected override IView CreatePartialView(ControllerContext controllerContext, string partialPath)
{
return base.CreatePartialView(controllerContext, GetGlobalizationViewPath(controllerContext, partialPath));
}
protected override IView CreateView(ControllerContext controllerContext, string viewPath, string masterPath)
{
return base.CreateView(controllerContext, GetGlobalizationViewPath(controllerContext, viewPath), masterPath);
}
private static string GetGlobalizationViewPath(ControllerContext controllerContext, string viewPath)
{
//var controllerName = controllerContext.RouteData.GetRequiredString("controller");
var request = controllerContext.HttpContext.Request;
var lang = request.Cookies["MyLanguageCookie"];
if (lang != null && !string.IsNullOrEmpty(lang.Value) && lang.Value != "en-US")
{
var localizedViewPath = Regex.Replace(viewPath, "^~/Views/", string.Format("~/Views/Globalization/{0}/", lang.Value));
if (File.Exists(request.MapPath(localizedViewPath))) viewPath = localizedViewPath;
}
return viewPath;
}
protected void Application_Start()
{
ViewEngines.Engines.Clear();
ViewEngines.Engines.Add(new RazorGlobalizationViewEngine());
}
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<root>
<!--
Microsoft ResX Schema ...
-->
<xsd:schema id="root" xmlns="" xmlns:xsd="http://www.w3.org/2001/XMLSchema" xmlns:msdata="urn:schemas-microsoft-com:xml-msdata">
...
</xsd:schema>
<resheader name="resmimetype">
<value>text/microsoft-resx</value>
</resheader>
<resheader name="version">
<value>2.0</value>
</resheader>
<resheader name="reader">
<value>System.Resources.ResXResourceReader, System.Windows.Forms, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089</value>
</resheader>
<resheader name="writer">
<value>System.Resources.ResXResourceWriter, System.Windows.Forms, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089</value>
</resheader>
<data name="RightToLeft" xml:space="preserve">
<value>false</value>
<comment>RightToleft is false in English!</comment>
</data>
</root>
هر کامپوننتی در React یک چرخه زندگی دارد. زمانیکه یک کامپوننت را به روش React.createClass یا React.Component تعریف میکنیم و در ReactDOM.render نمونه‌ای از کامپوننت را برای نمایش در مرورگر می‌سازیم، چرخه حیات آن شروع میشود.
کتابخانه ReactDOMServer جهت ساخت یا render کردن کامپوننت‌ها در سمت سرور استفاده میشود. توسط این کتابخانه میتوانیم کامپوننت‌ها را در سمت سرور ایجاد کنیم و نتیجه آن را که تگهای HTML هستند به مرورگر ارسال کنیم. این روش جهت داشتن صفحه‌های وب سریعتر و اهداف SEO مفید است. جهت اطلاعات بیشتر و روشهای استفاده به مستندات آن رجوع کنید. در مثال زیر روش استفاده از این کتابخانه به اختصار آمده.
var persons = [
{ id: 1, personName: "Parham", personContact: "parhamda@gmail.com" },
{ id: 2, personName: "Roham", personContact: "roham@yahoo.com" },
{ id: 3, personName: "Raha", personContact: "raha@live.com" }
];
class Person extends React.Component{
render(){
return (
<div>
<p>{this.props.personName}</p>
<p>{this.props.personContact}</p>
</div>
)
}
}
let person1 = persons[0];
let personElement = <Person personName={person1.personName} personContact={person1.personContact}/>
console.log(ReactDOMServer.renderToStaticMarkup(personElement)); در کد بالا مواردی که جدید هستند، یکی ساخت یک نمونه از کامپوننت Person است و دیگری ساخت آن در سمت سرور، بدون آن که فعلا نمایشی در مرورگر داشته باشیم. در کنسول میتوانیم خروجی کتابخانه را که تگهای HTML هستند ببینیم. ReactDOMServer دو متد را فراهم کرده که کارکردی مشابه دارند؛ اما در جزئیات متفاوت هستند.
در نهایت خروجی از هر نوع که بود، برای اینکه در سمت کاربر قابل مشاهده باشد باید از همان متد ReactDOM.render استفاده کنیم. از آنجایی که این مجموعه جهت معرفی و بررسی ابزارهای اصلی React به صورت مختصر است، از آوردن مثال‌های زیاد و پیچیده پرهیز میکنم. در اینجا میتوانید یک نمونه ساده برای استفاده از ReactDOMServer به صورت استاندارد و با جزئیات را بررسی کنید.
React چند متد را برای زمان‌های قبل و بعد از ساخت شدن یک کامپوننت در DOM دارد که میشود رفتارهایی را برای کامپوننت، در این متدها در نظر گرفت تا در زمان مناسب اجرا شوند. در ادامه این متدها معرفی و کاربرد هر یک بیان میشود.
componentWillMount: این متد قبل از اینکه کامپوننت، تگهای متد render را بسازد اجرا میشود. این متد هم در سمت کلاینت کاربرد دارد و هم در سمت سرور. به همین جهت برای گرفتن log از داده‌های کامپوننت و کار با پایگاه داده مکان مناسبی است. به عنوان مثال در قطعه کد زیر داده‌های کامپوننت، توسط Ajax ارسال شده‌اند.
componentWillMount() {
Ajax.post("/componentLog", {
name: this.constructor.name,
props: this.props
});
} componentDidMount: این متد بعد از اینکه بخش render اجرا شد فراخوانی میشود. همچنین فقط در سمت کلاینت و زمانیکه از ReactDOM.render استفاده میکنیم کاربرد دارد. این متد مناسب برای تعامل کامپوننت با افزونه‌ها و APIها است؛ مانند دریافت اطلاعات مورد نیاز کامپوننت از سایتی دیگر توسط یک API. از این متد در قسمت چهارم مثالی آورده شده.
(componentWillReciveProps(nextProps: این متد زمانی اجرا میشود که داده‌های ورودی کامپوننت با مقادیری جدید تغییر کنند.
componentWillReceiveProps(nextProps) {
// Do something with new received data and change the state.
}
ReactDOM.render(
<TestComponent someData={newDataEveryFiveSecond()}/>,
document.getElementById("divTest")
); در مثال بالا یک کامپوننت داریم که داده‌های ورودی خود را از یک تابع میگیرد. این تابع هر پنج ثانیه یک بار یک داده تازه ایجاد میکند و به کامپوننت ارسال میکند. میتوانیم داخل کامپوننت، از متد componentWillReceiveProps جهت دستکاری داده‌های رسیده و تغییر وضعیت کامپوننت توسط setState استفاده کنیم.
(shouldComponentUpdate(nextProps, nextState: این متد شبیه به متد componentWillReceiveProps است، البته با تفاوت‌هایی. این متد هم مقدار ورودی جدید برای پارامتر‌های کامپوننت میگیرد و هم مقداری برای وضعیتی که کامپوننت دارد. این متد باید یک مقدار بازگشتی false یا true داشته باشد. با این مقدار بازگشتی میتوان کنترل کرد که آیا کامپوننت بر اساس داده‌های جدید بروز بشود یا نه.
class ComponentExample extends React.Component {
shouldComponentUpdate(nextProps, nextState) {
return notEqual(this.props, nextProps) ||
notEqual(this.state, nextState);
}
} در مثال بالا پارامترها و وضعیت جاری کامپوننت، با مقدارهای تازه تغییر یافته و وضعیت جدید مقایسه میشوند. اگر مقادیر مقایسه شده برابر نباشند (یعنی داده تکراری وارد نشده) مقدار بازگشتی true خواهد بود و React کامپوننت را بر اساس وضعیت جدید و داده‌های تازه دوباره میسازد.
(componentWillUpdate(nextProps, nextState: این متد زمانیکه کامپوننت ساخته شده، داده‌های جدیدی را دریافت کند و یا وضعیت آن تغییر کند و دقیقا قبل از اجرای render فراخوانی میشود. اگر از متد shouldComponentUpdate مقدار false بازگشت داده شود، این متد دیگر اجرا نخواهد شد. باید توجه داشته باشیم که setState را نمیشود در این متد پیاده‌سازی کرده. به این علت که، زمانیکه وضعیت کامپوننت تغییر میکند، React متد componentWillUpdate و بلافاصله بعد از آن render را اجرا میکند و برای تغییر وضعیت دیگر دیر شده! تفاوت componentWillUpdate با componentWillMount این است که Will Mount در اولین وهله سازی از کامپوننت اجرا میشود، ولی Will Update بعد از هر دوباره سازی (rerender).
(componentDidUpdate(prevProps, prevStat: احتمالا میشود به راحتی حدس زد که این متد دقیقا بعد از دوباره سازی کامپوننتی که ساخته شده فراخوانی میشود.
componentWillUnmount: این متد زمانی اجرا میشود که یک کامپوننت از DOM پاک شود. برای پاک کردن نمونه‌ای از یک کامپوننت که در DOM در حال نمایش است میتوانیم از دستور زیر استفاده کنیم.
ReactDOM.unmountComponentAtNode(document.getElementById("react")); PM> Install-Package Accord.MachineLearning
PM> Install-Package Accord.Imaging
PM> Install-Package Accord.Neuro
عملکرد SVM یا ماشین بردار پشتیبان به صورت خلاصه به این صورت است که با در نظر گرفتن یک خط یا ابرصفحه جدا کننده فرضی، ماشین یا دسته بندی را ایجاد میکند که از نقاط ابتدایی کلاسهای مختلف که بردار پشتیبان یا SV نام دارند، بیشترین فاصله را دارند و در نهایت دادها را به دو کلاس مجزا تقسیم میکند.
در تصویر بالا مقداری خطا مشاهده میشود که با توجه با خطی بودن جداساز مجبور به پذیرش این خطا هستیم.
در نسخه‌های جدیدتر این الگوریتم یک Kernel ( از نوع خطی Linear ، چند جمله‌ای Polynomial، گوسین Gaussian و یا ...) برای آن در نظر گرفته شد که عملا نگاشتی را بین خط (نه صرفا فقط خطی) را با آن ابرصفحه جداکننده برقرار کند. در نتیجه دسته بندی با خطای کمتری را خواهیم داشت. (اطلاعات بیشتر در + و همچنین مطالب دکتر سعید شیری درباره SVM در +)
یک مثال مفهومی : هدف اصلی در این مثال شبیه سازی تابع XNOR به Kernel SVM می‌باشد.
برای شروع کار از فضای نام MachineLearning استفاده میکنیم و بسته‌ی نیوگت مربوطه را فرخوانی میکنیم. پس از اجرا، مشاهده میکنیم که فضای نامهای Accord.Math و Accord.Statistics نیز به پروژه اضافه میشود.
در ابتدا مقادیر ورودی و برچسب‌ها را تعریف میکنیم
// ورودی
double[][] inputs =
{
new double[] { 0, 0 }, // 0 xnor 0: 1 (label +1)
new double[] { 0, 1 }, // 0 xnor 1: 0 (label -1)
new double[] { 1, 0 }, // 1 xnor 0: 0 (label -1)
new double[] { 1, 1 } // 1 xnor 1: 1 (label +1)
};
// خروجی دسته بند ماشین بردار پشتیبان باید -1 یا +1 باشد
int[] labels =
{
// 1, 0, 0, 1
1, -1, -1, 1
}; // ساخت کرنل
IKernel kernel = createKernel();
// ساخت دسته بند به کمک کرنل انتخابی و تنظیم تعداد ویژگی‌ها ورودی‌ها به مقدار 2
KernelSupportVectorMachine machine = new KernelSupportVectorMachine(kernel, 2); private static IKernel createKernel()
{
//var numPolyConstant = 1;
//return new Linear(numPolyConstant);
//var numDegree = 2;
//var numPolyConstant = 1;
//return new Polynomial(numDegree, numPolyConstant);
//var numLaplacianSigma = 1000;
//return new Laplacian(numLaplacianSigma);
//var numSigAlpha = 7;
//var numSigB = 6;
//return new Sigmoid(numSigAlpha, numSigB);
var numSigma = 0.1;
return new Gaussian(numSigma);
} // معرفی دسته بندمان به الگوریتم یادگیری SMO
SequentialMinimalOptimization teacher_smo = new SequentialMinimalOptimization(machine_svm, inputs, labels);
// اجرای الگوریتم یادگیری
double error = teacher_smo.Run();
Console.WriteLine(string.Format("error rate : {0}", error)); // بررسی یکی از ورودی‌ها
var sample = inputs[0];
int decision = System.Math.Sign(machine_svm.Compute(sample));
Console.WriteLine(string.Format("result for sample '0 xnor 0' is : {0}", decision)); 