مطالب
سریع‌تر کردن عملیات دریافت‌ اطلاعات از وب، توسط یک برنامه ASP.Net

فرض کنید یک برنامه ASP.Net نوشته‌اید که کار آن نمایش یک سری فید از سایت‌های مختلف است یا دریافت وضعیت آب و هوا از یک وب سرویس و نمایش آن در سایت می‌باشد و امثال آن (استفاده از WebRequest ، WebClient ، XmlDom/Reader و ...).
اگر همین عملیات را یکبار با ASP.Net 1.1 و بار دیگر با ASP.Net 2.0 به بالا انجام دهید، متوجه تفاوت سرعت دریافت قابل تاملی خواهید شد (ASP.Net 2.0 به بعد حدودا تا 10 ثانیه کندتر عمل می‌کند). علت چیست؟
در دات نت 1.1 ، تنظیمات پروکسی پیش فرض در کتابخانه‌های مربوطه وجود نداشت و به نال تنظیم شده بود. در دات نت 2 به بعد این مورد به پروکسی پیش فرض سیستم، تنظیم شده است. پروکسی پیش فرض سیستم همان تنظیماتی است که در internet explorer صورت می‌گیرد.
کاربر پیش فرض ASP.Net (مثلا NETWORK SERVICE) دسترسی خواندن این اطلاعات را از رجیستری ویندوز ندارد. علت این وقفه هم همین مورد است! (حتی اگر برنامه ویندوزی شما هم دسترسی خواندن اطلاعات کلیدهای HKLM رجیستری ویندوز را نداشته باشد، باز هم این مساله رخ خواهد داد)
دات نت فریم ورک سعی می‌کند تا این تنظیمات را از رجیستری یا مکان‌های میسر دیگر بخواند و در آخر پس از شکست کلیه حالات مختلف، کلاینت را به صورت مستقیم متصل خواهد کرد.
خوشبختانه این عملکرد پیش فرض قابل تغییر است. تنها کافی است چند سطر زیر را به فایل config برنامه خود اضافه کنید:

<system.net>
<defaultProxy>
<proxy bypassonlocal="true" usesystemdefault="false" />
</defaultProxy>
</system.net>

با این‌کار تشخیص خودکار پروکسی سیستم غیرفعال شده و وقفه‌ی معرفی شده دیگر وجود نخواهد داشت.
راه دیگر انجام آن، نسبت دادن نال به خاصیت Proxy شیء HttpWebRequest است که همین اثر را خواهد داشت.

مطالب
بلاگ‌ها و مطالب مطالعه شده در هفته قبل (هفته سوم آبان)

وبلاگ‌ها و سایت‌های ایرانی


ASP. Net


طراحی وب


به روز رسانی‌ها


ابزارها


سی‌شارپ


عمومی دات نت


دلفی



ویندوز


متفرقه

  • کدام سایت‌ها مطالب شما را کپی کرده‌اند؟! (البته شبیه به این کار را با Google alerts هم می‌شود انجام داد. فقط کافی است آدرس سایت خودتان را در گوگل alert اضافه کنید. هر جایی لینکی به شما داده شود یا امثال آن، یک ایمیل آنی یا روزانه بسته به تنظیمات برای شما ارسال خواهد کرد.)


نظرات مطالب
تعرفه مصوب سال 1390
این تعرفه صرفا برای تعیین نرخ نسبی حوزه ی IT در کشور است که برای مقابله با عده ای سودجو که بازار این بخش را به ... کشیده اند و حرمتی که از آن باقی مانده قابل بیان نیست و افرادی که در این حوزه فعال است گاه سود های بسیار کلانی از راه های بسیار ساده کسب می کنند؛ارائه شده است.مشکلات یک فعال در حوزه ی نرم افزار پایه ای تر از این صحبت هاست... .کمی آن سو تر - حقوق سالانه  ی یک مهندس نرم افزار براساس گزارش سایت یاهو چیزی در حدود صد هزار دلار در سال برآورد شده است(10 شغل برتر دنیا - آمار سال 2010).خوب در هیچ صنفی اختلاف تا این حد فاحش نیست و این خود معضل این بخش در کشور را بیانگر است!کاری که (طبق گفته ی  مقاله)"حقیقتا جز کارهای بسیار سخت" است و این سطح درآمد برایش معرفی می شود(واقعا دید مردم از نرم افزار و IT و ... در کشور چیست؟-مشکلات پایه ای ترند!)
مطالب
OpenCVSharp #2
کتابخانه‌ی اصلی OpenCV، دارای دو نوع اینترفیس C و ++C است. اینترفیس C آن مرتبط است به نگارش‌های 1x آن و اینترفیس ++C آن به همراه نگارش‌های 2x آن ارائه شده‌اند. کتابخانه‌ی OpenCVSharp هر دو نوع اینترفیس یاد شده را پشتیبانی می‌کند. در این قسمت نگاهی خواهیم داشت به نحوه‌ی بارگذاری و نمایش تصاویر در OpenCV به کمک متدهای اینترفیس C آن، مانند cvLoadImage، cvShowImage، cvReleaseImage.


بارگذاری و نمایش تصاویر به کمک OpenCVSharp

متدهای اینترفیس C مربوط به OpenCV، در OpenCVSharp با ذکر کلاس Cv آن قابل دسترسی هستند. برای نمونه متدهای C یاد شده‌ی در ابتدای بحث، چنین معادلی را در OpenCVSharp دارند:
using OpenCvSharp;
 
namespace OpenCVSharpSample02
{
  class Program
  {
   static void Main(string[] args)
   {
    var img = Cv.LoadImage(@"..\..\images\ocv02.jpg");
 
    Cv.NamedWindow("window");
    Cv.ShowImage("window", img);
 
    Cv.WaitKey();
 
    Cv.DestroyWindow("window");
 
    Cv.ReleaseImage(img);
   }
  }
}
متد cvLoadImage اینترفیس C، به Cv.LoadImage تبدیل شده‌است و مابقی نیز به همین ترتیب.
در اینجا با استفاده از متد LoadImage، تصویری را از مسیر مشخصی، بارگذاری می‌کنیم. سپس یک پنجره‌ی OpenCV ایجاد و این تصویر در آن نمایش داده می‌شود. متد WaitKey منتظر فشرده شدن یک کلید بر روی پنجره‌ی OpenCV می‌شود. پس از آن این پنجره تخریب و همچنین منابع native این تصویر آزاد می‌شوند.


متد LoadImage، پارامتر دومی را نیز می‌پذیرد:
 var img = Cv.LoadImage(@"..\..\images\ocv02.jpg", LoadMode.GrayScale);
برای مثال در اینجا می‌توان به کمک مقدار LoadMode.GrayScale، تصویر را به صورت سیاه و سفید بارگذاری کرد.
Enum تعریف شده‌ی در اینجا قابلیت or یا جمع منطقی را نیز دارد. برای مثال می‌توان مقدار  LoadMode.AnyColor | LoadMode.AnyDepth را نیز مشخص کرد؛ جهت بارگذاری تصویر اصلی با مشخصات کامل آن که حالت پیش فرض است.


کلاس‌های پشت صحنه‌ی اینترفیس C در OpenCVSharp

علت وجود کلاس Cv در OpenCVSharp، سهولت برگرداندن مثال‌های C کتابخانه‌ی OpenCV به نمونه‌ها‌ی دات نتی است. اما اگر قصد داشته باشید از کلاس‌های پشت صحنه‌ی این اینترفیس در OpenCVSharp استفاده کنید، می‌توان کدهای فوق را به نحو ذیل نیز بازنویسی کرد:
using (var img = new IplImage(@"..\..\images\ocv02.jpg", LoadMode.Unchanged))
{
  using (var window = new CvWindow("window"))
  {
   window.Image = img;
   Cv.WaitKey();
  }
}
خروجی متد LoadImage از نوع کلاس IplImage است. در اینجا می‌توان همین کلاس را وهله سازی کرد و مورد استفاده قرار داد. به علاوه اینبار این کلاس تهیه شده، اینترفیس IDisposable را نیز پیاده سازی می‌کند. بنابراین می‌توان با استفاده از عبارت using کار آزاد سازی منابع آن‌را خودکار کرد.
همچنین پنجره‌ی OpenCV نیز در اینجا با کلاس CvWindow پیاده سازی می‌شود که این کلاس نیز اینترفیس IDisposable را پیاده سازی می‌کند.


یک نکته‌ی تکمیلی

اگر متد LoadImage کتابخانه‌ی OpenCV قادر به بارگذاری تصویر شما نبود، متد دیگری به نام IplImage.FromFile نیز پیش بینی شده‌است. این متد از امکانات System.Drawing.Bitmap دات نت برای بارگذاری تصویر و تبدیل آن به فرمت OpenCV استفاده می‌کند.


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
اشتراک‌ها
معرفی Oracle Forms
Oracle Forms یک محیط توسعه سریع نرم افزار کاربردی (یا Rapid Application Development یا به اختصار RAD ) است که برای ساختن سریع نرم افزارهای کاربردی که قصد ارتباط با یک پایگاه داده Oracle را دارند، به کار می‌رود.
معرفی Oracle Forms
مطالب
فراخوانی سرویس های WCF به صورت Async
هنگام تولید و توسعه سیستم‌های مبتنی بر WCF حتما نیاز به سرویس هایی داریم که متد‌ها را به صورت Async اجرا کنند. در دات نت 4.5 از Async&Await استفاده می‌کنیم(^). ولی در پروژه هایی که تحت دات نت 4 هستند این امکان وجود ندارد(البته می‌تونید Async&Await CTP رو برای دات نت 4 هم نصب کنید(^ )). فرض کنید پروژه ای داریم تحت دات نت 3.5 یا 4 و قصد داریم یکی از متد‌های سرویس WCF آن را به صورت Async پیاده سازی کنیم. ساده‌ترین روش این است که هنگام Add Service Reference از پنجره Advanced  به صورت زیر عمل کنیم:


مهم‌ترین عیب این روش این است که در این حالت تمام متد‌های این سرویس رو هم به صورت Sync و هم به صورت Async تولید می‌کنه در حالی که ما فقط نیاز به یک متد Async داریم.

 در این پست قصد دارم پیاده سازی این متد رو بدون استفاده از Async&Await و Code Generation توکار دات نت شرح بدم که با دات نت 3.5 هم سازگار است.

ابتدا یک پروژه از نوع WCF Service Application ایجاد کنید.
یک ClassLibrary جدید به نام Model بسازید و کلاس زیر را به عنوان مدل در آن قرار دهید.(این اسمبلی باید هم به پروژه‌های کلاینت و هم به پروژه‌های سرور رفرنس داده شود)
    [DataContract]
    public class Book
    {
        [DataMember]
        public int Code { get; set; }

        [DataMember]
        public string Title { get; set; }

        [DataMember]
        public string Author { get; set; }
    }
حال  پیاده سازی سرویس و Contract مربوطه را شروع می‌کنیم.
#Class Library به نام Contract بسازید. قصد داریم از این لایه به عنوان قرارداد‌های سمت کلاینت و سرور استفاده کنیم. اینترفیس زیر را به عنوان BookContract در آن بسازید.
   [ServiceContract]
    public interface IBookService
    {
        [OperationContract( AsyncPattern = true )]
        IAsyncResult BeginGetAllBook( AsyncCallback callback, object state );

        IEnumerable<Book> EndGetAllBook( IAsyncResult asyncResult ); 
    }
برای پیاده سازی متد‌های Async به این روش باید دو متد داشته باشیم. یکی به عنوان شروع عملیات و دیگری اتمام. دقت کنید نام گذاری به صورت Begin و End کاملا اختیاری است و برای خوانایی بهتر از این روش نام گذاری استفاده می‌کنم. متدی که به عنوان شروع عملیات استفاده می‌شود باید حتما OperationContractAttribute رو داشته باشد و مقدار خاصیت AsyncPattern اون هم true باشد. همان طور که می‌بیند این متد دارای 2 آرگومان وروردی است. یکی از نوع AsyncCallback و دیگری از نوع object. تمام متد‌های Async به این روش باید این دو آرگومان ورودی را حتما داشته باشند. خروجی این متد حتما باید از نوع IAsyncResult باشد. متد دوم که به عنوان اتمام عملیات استفاده می‌شود نباید OperationContractAttribute را داشته باشد. ورودی اون هم فقط یک آرگومان از نوع IAsyncResult است. خروجی اون هم هر نوعی که سمت کلاینت احتیاج دارید می‌تونه باشه . در صورت عدم رعایت نکات فوق، هنگام ساخت  ChannelFactory یا خطا روبرو خواهید شد. اگر نیاز به پارامتر دیگری هم داشتید باید آن‌ها را قبل از این دو پارامتر قرار دهید. برای مثال:
[OperationContract]
IEnumerable<Book> GetAllBook(int code , AsyncCallback callback, object state );
قبل از پیاده سازی سرویس باید ابتدا یک AsyncResult سفارشی بسازیم. ساخت AsyncResult سفارشی بسیار ساده است. کافی است کلاسی بسازیم که اینترفیس IAsyncResult را به ارث ببرد.
 public class CompletedAsyncResult<TEntity> : IAsyncResult where TEntity : class , new()
    {
        public IList<TEntity> Result
        {
            get
            {
                return _result;
            }
            set
            {
                _result = value;
            }
        }
        private IList<TEntity> _result;

        public CompletedAsyncResult( IList<TEntity> data )
        {
            this.Result = data;
        }

        public object AsyncState
        {
            get
            {
                return ( IList<TEntity> )Result;
            }
        }

        public WaitHandle AsyncWaitHandle
        {
            get
            {
                throw new NotImplementedException();
            }
        }

        public bool CompletedSynchronously
        {
            get
            {
                return true;
            }
        }

        public bool IsCompleted
        {
            get
            {
                return true;
            }
        }
    }
در کلاس بالا یک خاصیت به نام Result درنظر گرفتم که لیستی از نوع TEntity است.(TEntityبه صورت generic تعریف شده و نوع ورودی آن هر نوع کلاس غیر abstract می‌تواند باشد). این کلاس برای تمام سرویس‌های Async یک پروژه مورد استفاده قرار خواهد گرفت برای همین ورودی آن به صورت generic در نظر گرفته شده است.
#پیاده سازی سرویس
 public class BookService : IBookService
    {
        public BookService()
        {
            ListOfBook = new List<Book>();
        }

        public List<Book> ListOfBook
        {
            get;
            private set;
        }

        private List<Book> CreateListOfBook()
        {
            Parallel.For( 0, 10000, ( int counter ) =>
            {
                ListOfBook.Add( new Book()
                {
                    Code = counter,
                    Title = String.Format( "Book {0}", counter ),
                    Author = "Masoud Pakdel"
                } );
            } );

            return ListOfBook;
        }

        public IAsyncResult BeginGetAllBook( AsyncCallback callback, object state )
        {
            var result = CreateListOfBook();
            return new CompletedAsyncResult<Book>( result );
        }

        public IEnumerable<Book> EndGetAllBook( IAsyncResult asyncResult )
        {
            return ( ( CompletedAsyncResult<Book> )asyncResult ).Result;
        }
    }
*در متد BeginGetAllBook ابتدا به تعداد 10,000 کتاب در یک لیست ساخته می‌شوند و بعد این لیست در کلاس CompletedAsyncResult که ساختیم به عنوان ورودی سازنده پاس داده می‌شوند. چون CompletedAsyncResult از IAsyncResult ارث برده است پس return آن به عنوان خروجی مانعی ندارد. با فراخوانی متد EndGetAllBook سمت کلاینت  مقدار asyncResult به عنوان خروجی برگشت داده می‌شود. به عملیات casting برای دستیابی به مقدار Result در CompletedAsyncResult دقت کنید.
#کد‌های سمت کلاینت:
اکثر برنامه نویسان با استفاده از روش AddServiceReference یک سرویس کلاینت در اختیار خواهند داشت که با وهله سازی از این کلاس یک ChannelFactory ایجاد می‌شود. در این پست به جای استفاده از Code Generation توکار دات نت برای ساخت ChannelFactory از روش دیگری استفاده خواهیم کرد. به عنوان برنامه نویس باید بدانیم که در پشت پرده عملیات ساخت ChannelFactory چگونه است.
 روش AddServiceReference
بعد از اضافه شدن سرویس سمت کلاینت کد‌های زیر برای سرویس Book به صورت زیر تولید می‌شود.
[System.Diagnostics.DebuggerStepThroughAttribute()]
    [System.CodeDom.Compiler.GeneratedCodeAttribute("System.ServiceModel", "4.0.0.0")]
    public partial class BookServiceClient : System.ServiceModel.ClientBase<UI.BookService.IBookService>, UI.BookService.IBookService {
        
        public BookServiceClient() {
        }
        
        public BookServiceClient(string endpointConfigurationName) : 
                base(endpointConfigurationName) {
        }
        
        public BookServiceClient(string endpointConfigurationName, string remoteAddress) : 
                base(endpointConfigurationName, remoteAddress) {
        }
        
        public BookServiceClient(string endpointConfigurationName, System.ServiceModel.EndpointAddress remoteAddress) : 
                base(endpointConfigurationName, remoteAddress) {
        }
        
        public BookServiceClient(System.ServiceModel.Channels.Binding binding, System.ServiceModel.EndpointAddress remoteAddress) : 
                base(binding, remoteAddress) {
        }
        
        public UI.BookService.Book[] BeginGetAllBook() {
            return base.Channel.BeginGetAllBook();
        }
    }
همانطور که می‌بینید سرویس بالا از کلاس ClientBase ارث برده است. ClientBase دارای خاصیتی به نام ChannelFactory است که فقط خواندنی می‌باشد. با استفاده از مقادیر EndPointConfiguration یک وهله از کلاس ChannelFactory با توجه به مقدار generic کلاس clientBase ایجاد خواهد شد. در کد زیر مقدار TChannel برابر IBookService است:
System.ServiceModel.ClientBase<UI.BookService.IBookService>
وهله سازی از ChannelFactory به صورت دستی
یک پروژه ConsoleApplication سمت کلاینت ایجاد کنید. برای فراخوانی متد‌های سرویس سمت سرور باید ابتدا تنظیمات EndPoint رو به درستی انجام دهید. سپس با استفاده از EndPoint به راحتی می‌توانیم Channel مربوطه را بسازیم.
کلاسی به نام ServiceMapper ایجاد می‌کنیم که وظیفه آن ساخت ChannelFactory به ازای درخواست‌ها است.
public class ServiceMapper<TChannel>
    {
        public static TChannel CreateChannel()
        {
            TChannel proxy;

            var endPointAddress = new EndpointAddress( "http://localhost:7000/" + typeof( TChannel ).Name.Remove( 0, 1 ) + ".svc" );

            var httpBinding = new BasicHttpBinding();
            
            ChannelFactory<TChannel> factory = new ChannelFactory<TChannel>( httpBinding, endPointAddress );

            proxy = factory.CreateChannel();

            return proxy;
        }
    }
در متد CreateChannel یک وهله از کلاس EndPointAddress ایجاد شده است. پارامتر ورودی آن آدرس سرویس هاست شده می‌باشد برای مثال:

"http://localhost:7000/" +  "BookService.svc"
دستور Remove برای حذف I از ابتدای نام سرویس است. پارامتر‌های ورودی برای سازنده کلاس ChannelFactory ابتدا یک نمونه از کلاس BasicHttpBinding می‌باشد. می‌توان از WSHttpBinding یا NetTCPBinding یا WSDLHttpBinding هم استفاده کرد. البته هر کدام از انواع Binding‌ها تنظیمات خاص خود را می‌طلبد که در مقاله ای جداگانه بررسی خواهم کرد. پارامتر دوم هم EndPoint ساخته شده می‌باشد. در نهایت با دستور CreateChannel عملیات ساخت Channel به پایان می‌رسد.

بعد از اعمال تغییرات زیر در فایل Program پروژه Console و اجرای آن، خروجی به صورت زیر می‌باشد.
  var channel = ServiceMapper<Contract.IBookService>.CreateChannel();
            channel.BeginGetAllBook( new AsyncCallback( ( asyncResult ) => 
            {
                channel.EndGetAllBook( asyncResult ).ToList().ForEach( _record => 
                {
                    Console.WriteLine( _record.Title );
                } );
            } ) , null );
            Console.WriteLine( "Loading..." );
            Console.ReadLine();
همان طور که می‌بینید ورودی متد BeginGtAllBook یک AsyncCallback است که در داخل آن متد EndGetAllBook صدا زده شده است. مقدار برگشتی متد EndGetAllBook خروجی مورد نظر ماست.
خروجی : 


نکته: برای اینکه مطمئن شوید که سرویس مورد نظر در آدرس "http"//localhost:7000/" هاست شده است(یعنی همان آدرسی که در EndPointAddress از آن استفاه کردیم) کافیست از پنجره Project Properties  برای پروژه سرویس وارد برگه Web شده و از بخش Servers گزینه Use Visual Studio Development Server و Specific Port 7000 رو انتخاب کنید.

 
مطالب
آشنایی با CLR: قسمت چهارم
در قسمت قبلی با اسمبلی‌ها تا حدی آشنا شدیم. امروز می‌خواهیم یاد بگیریم که چگونه اسمبلی‌ها در حافظه بارگذاری می‌شوند. همانطور که می‌دانید CLR مسئول اجرای کدهای داخل اسمبلی‌هاست. به همین دلیل یک نسخه‌ی دات نت فریم ورک هم باید در ماشین مقصد نصب باشد. به همین منظور مایکروسافت بسته‌های توزیع شونده‌ی دات نت فریمورک را فراهم کرده تا به سادگی بر روی سیستم مشتری نصب شوند و بعضی از ویندوزها نیز نسخه‌های متفاوتی از دات نت فریم ورک را شامل می‌شوند.
برای اینکه مطمئن شوید که آیا دات نت فریم ورک نصب شده است، می‌توانید در شاخه‌ی system32 سیستم، وجود فایل MSCorEE.dll را بررسی نمایید. البته بر روی یک سیستم می‌تواند نسخه‌های مختلفی از یک دات نت فریم ورک نصب باشد. برای آگاهی از اینکه چه نسخه‌هایی بر روی سیستم نصب است باید مسیرهای زیر را مورد بررسی قرار دهید:
%SystemRoot%\Microsoft.NET\Framework
%SystemRoot%\Microsoft.NET\Framework64

بسته‌ی دات نت فریمورک شامل ابزار خط فرمانی به نام CLRVer.exe می‌شود که همه‌ی نسخه‌های نصب شده را نشان می‌دهد. این ابزار با سوییچ all می‌تواند نشان دهد که چه پروسه‌هایی در حال حاضر دارند از یک نسخه‌ی خاص استفاده می‌کنند. یا اینکه ID یک پروسه را به آن داده و نسخه‌ی در حال استفاده را بیابیم.

قبل از اینکه پروسه‌ی بارگیری یک اسمبلی را بررسی کنیم، بهتر است به نسخه‌های 32 و 64 بیتی ویندوز، نگاهی بیندازیم:
یک برنامه در حالت عمومی بر روی تمامی نسخه‌ها قابل اجراست و نیازی نیست که توسعه دهنده کار خاصی انجام دهد. ولی اگر توسعه دهنده نیاز داشته باشد که برنامه را محدود به پلتفرم خاصی کند، باید از طریق برگه build در projectProperties در قسمت PlatformTarget معماری پردازنده را انتخاب کند:

موقعیکه گزینه برای روی anyCPU تنظیم شده باشد و تیک گزینه perfer 32-bit را زده باشید، به این معنی است که بر روی هر سیستمی قابل اجراست؛ ولی اجرا به شیوه‌ی 32 بیت اصلح است. به این معنی که در یک سیستم 64 بیت برنامه را به شکل 32 بیت بالا می‌آورد.
بسته به پلتفرمی که برای توزیع انتخاب می‌کنید، کامپایلر به ساخت اسمبلی‌های با هدرهای (+)P32 می‌پردازد. مایکروسافت دو ابزار خط فرمان را به نام‌های DumpBin .exe و CoreFlags .exe در راستای آزمایش و بررسی هدرهای تولید شده توسط کامپایلر ارائه کرده است.
موقعی که شما یک فایل اجرایی را اجرا می‌کنید، ابتدا هدرها را خوانده و طبق اطلاعات موجود تصمیم می‌گیرد برنامه به چه شکلی اجرا شود. اگر دارای هدر p32 باشد قابل اجرا بر روی سیستم‌های 32 و 64 بیتی است و اگر +PE32 باشد روی سیستم‌های 64 بیتی قابل اجرا خواهد بود. همچنین به بررسی معماری پردازنده که در قسمت هدر embed شده، پرداخته تا اطمینان کسب کند که با خصوصیات پردازنده مقصد مطابقت می‌کند.
نسخه‌های 64 بیتی ارائه شده توسط مایکروسافت دارای فناوری به نام WOW64 یا Windows On Windows64 هستند که اجازه‌ی اجرای برنامه‌های 32 بیت را روی نسخه‌های 64 بیتی، می‌دهند.
جدول زیر اطلاعاتی را ارائه میکند که در حالت عادی برنامه روی چه سیستم‌هایی ارائه شده است و اگر آن‌را محدود به نسخه‌های 32 یا 64 بیتی کنیم، نحوه‌ی اجرا آن بر روی سایر پلتفرم‌ها چگونه خواهد بود.


بعد از اینکه هدر مورد آزمایش قرار گرفت و متوجه شد چه نسخه‌ای از آن باید اجرا شود، بر اساس نسخه‌ی انتخابی، یک از نسخه‌های MSCorEE سی و دو بیتی یا 64 بیتی یا ARM را که در شاخه‌ی system32 قرار دارد، در حافظه بارگذاری می‌نماید. در نسخه‌های 64 بیتی ویندوز که نیاز به MSCorEE نسخه‌های 32 بیتی احساس می‌شود، در آدرس زیر قرار گرفته است:
%SystemRoot%\SysWow64
بعد از آن ترد اصلی پروسه، متدی را در MSCorEE صدا خواهد زد که موجب آماده سازی CLR بارگذاری اسمبلی اجرایی EXE در حافظه و صدا زدن مدخل ورودی برنامه یعنی متد Main می‌گردد. به این ترتیب برنامه‌ی مدیریت شده (managed) شما اجرا می‌گردد.
اشتراک‌ها
دو کتاب لازم و مفید برای مهندسین نرم افزار

کتابهای مختلفی در زمینه مهندسی نرم افزار در جوامع دانشگاهی و حوزه نشر کشور وجود دارد، اما مشکلاتی مانند به روز نبودن، ترجمه نامناسب و کاربردی نبودن از جمله دلایلی بود که کتاب خاصی را در این مدت نتوانستم انتخاب کنم. 

دو کتاب لازم و مفید برای مهندسین نرم افزار
مطالب
راه اندازی وب سایت سریع و سبک با Nancy
Nancy یک فریم ورک سبک برای ساخت سرویس‌های مبتنی بر HTTP بر روی .Net و Mono و در واقع پیاده سازی Sinatra در   Ruby برای .net است. با استفاده از این کتابخانه شما می‌توانید به سادگی درخواست‌های مختلف کاربران را از طریق وب پاسخ دهید. از ویژگی‌های این کتابخانه امکان اجرای آن بدون نیاز به وجود وب سرور و به صورت Standalone می‌باشد.
بهتر است وارد عمل شویم و ببینیم این سیستم چگونه عمل می‌کند. برای شروع ما خود Asp .net را به عنوان میزبان در نظر می‌گیریم.
- یک پروژه خالی Asp .net ایجاد کنید. (Asp .net Empty Web Application)
- وارد خط فرمان Package Manager شوید و عبارت زیر را وارد کنید:
Install-Package Nancy.Hosting.Aspnet
- پروژه‌های Nancy از تعدای ماژول تشکیل شده اند که می‌توانیم برای هر ماژول آدرس وب جداگانه ای در نظر بگیریم.
یک کلاس به پروژه اضافه کنید و نام آن را TestModule بگذارید.
در متن کلاس عبارات زیر را تایپ کنید:
public class TestModule : NancyModule 
{
    public TestModue() 
    {
        Get["/"] = x => "Welcome to my site!";
        Get["/Hello/"] = x=> "Hello Nancy!";
        Get["/Bye/{name}"] = x=> "Good bye " + x.name;
    }
}

حال کلید F5 را زده و برنامه را اجرا کنید.
حالا در مرورگر خودتان عبارت http://localhost:12345/Hello را تایپ کنید. توجه کنید که به جای 12345 باید شماره پورتی که وب سرور دات نت اجراست تایپ کنید.
همانطور که متوجه شدید ما در خطوط بالا تعیین کرده ایم که برای درخواست‌های از نوع Get که مسیر ریشه سایت را درخواست می‌کنند عبارت Welcome to my site! ارسال شود. همچنین برای درخواست هایی که مسیر /Hello را درخواست می‌کنند عبارت Hello Nancy نمایان می‌شود.
نکته جالب برای درخواست‌های /Bye است. در اینجا ما یک پارامتر به نام name تعریف کرده ایم و گفته ایم که درخواست‌های Bye که در ادامه آنها عبارتی وجود دارد به صورت Good bye به همراه عبارت بازگردانده شوند.
همین عملیات برای درخواست‌های Put و Head و سایر انواع درخواست وجود دارد.
برای اینکه درخواست‌ها از مسیر خاصی فراخوانی شوند کافی است در هنگام اعلان سازنده کلاس ماژول، مسیر را تعیین کنید.
public class TestModule : NancyModule
{
    public TestModule() : base("/test")
    {
        Get["/user"] = x=> "It is test for user";
    }
}

این درخواست‌ها از مسیری شبیه این مسیر فراخوانی خواهند شد:
http://localhost:12345/test/user
همانطور که برای پردازش درخواست از عبارات کوتاه استفاده کردیم می‌توانیم از توابع هم استفاده کنیم.
Get["/hello/{username}"] = x=> {
     // some code
     // ...
     // ...
     return "Hello, " + username;
};

همچنین امکان بازگرداندن کدهای وضعیت به طور مستقیم وجود دارد.
Get["/user"] = x=> return 200;

و یا
Get["/user] = x=> return HttpStatusCode.OK;

همانطور که گفته شد امکان میزبانی پروژه‌های Nancy از داخل برنامه‌های دات نتی هم وجود دارد. در مقاله بعدی به این موضوع خواهیم پرداخت.
 
مطالب
پیاده سازی Basic Authentication در ASP.NET MVC
در سیستم‌های اتصال از راه دور به خصوص اتصال تلفن‌های همراه به وب سرویس، یکی از مواردی که مرتبا قبل از هر درخواستی بررسی میگردد، صحت نام کاربری و کلمه عبور درخواستی است. در این روش کاربر، الزامات امنیتی (نام کاربری و کلمه عبور) را در بدنه درخواست قرار داده و هر api باید قبل از انجام عملیات، صحت آن را بررسی کند. این مورد باعث میشود که کدها از حالت بهینه خارج شده و در سمت سرور، Api مربوطه باید صحت آن را بررسی کند. در این مقاله قصد داریم با پیاده سازی Basic Authentication این مشکل را رفع کرده تا به کد یکدست‌تری برسیم. Basic Authentication طبق گفته ویکی پدیا در واقع یک روش در درخواست‌های ارسالی http میباشد که با فراهم سازی الزامات امنیتی، درخواست خود را به سرور ارائه میدهد. در این روش نام کاربری و کلمه عبور به جای ارسال در بدنه درخواست، در هدر درخواست قرار گرفته و الزامات امنیتی به صورت رمزگذاری شده (عموما Base64) به سمت سرور ارسال می‌شوند.
این روش به دلیل عدم وجود ذخیره کوکی، ایجاد Session و دیگر مباحث امنیتی، جز ساده‌ترین روش‌های تشخیص هویت میباشد و همچنین مشخص است به دلیل رمزگذاری ساده‌ای چون Base64 و همچنین در صورت ارسال از طریق http نه https، حفاظت چندانی در ارسال الزامات امنیتی ندارند. ولی عموما برای گوشی‌های همراه تا حد زیادی قابل قبول است. همچنین در این روش مکانیزم logout فراهم نیست و تنها در طی یک درخواست پردازش اطلاعات انجام شده و بعد از آن هویت شما نابود خواهد شد.

برای ارسال اطلاعات در هدر درخواستی، به شیوه زیر اطلاعات را ارسال میکنیم:
Authorization: Basic  Username:Password
از آنجا که گفتیم اطلاعات بالا بهتر هست در قالب خاصی رمزگذاری (encoding) شوند، خط بالا به صورت نهایی، به شکل زیر خواهد بود:
Authorization: Basic dXNlcm5hbWU6cGFzc3dvcmQ=
از آنجا که این کد اعتبارسنجی باید مرتبا بررسی شود، باعث میشود که اصل تک مسئولیتی اکشن زیر سوال رفته و کدها در ابتدا مرتبا تکرار شوند. این وظیفه را بر عهده Attribute ‌ها میگذاریم. در Attribute‌های موجود در سیستم دات نت، می‌توان به AuthorizationFilterAttribute اشاره کرد که امکانات Authorization را در اختیار ما قرار میدهد. کد زیر را برای آن وارد میکنیم:
public class BasicAuthetication:AuthorizationFilterAttribute
    {
        public override void OnAuthorization(HttpActionContext actionContext)
        {
            if (actionContext.Request.Headers.Authorization == null)
            {
                SayYouAreUnAuthorize(actionContext);
                return;
            }

            var param = actionContext.Request.Headers.Authorization.Parameter;
            var decodedCridential = Encoding.UTF8.GetString(Convert.FromBase64String(param));
            var splitedArray = decodedCridential.Split(':');
            if (splitedArray[0] == "username" && splitedArray[1] == "password")
            {
                var userId = 1;
                var genericIdentity=new GenericIdentity(userId.ToString());
                var genericPrincipal=new GenericPrincipal(genericIdentity,null);
                Thread.CurrentPrincipal = genericPrincipal;
                return;
            }
            SayYouAreUnAuthorize(actionContext);
        }

        private void SayYouAreUnAuthorize(HttpActionContext actionContext)
        {
            actionContext.Response = actionContext.Request.CreateResponse(HttpStatusCode.Unauthorized);            
        }
    }

  در اولین خط از کد بررسی میشود که خاصیت Authorization در هدر درخواست وجود دارد یا خیر؛ در صورت که وجود نداشته باشد متد SayYouAreUnAuthorize  صدا زده میشود. این متد وظیفه دارد، در صورتیکه صحت نام کاربری و کلمه عبور تایید نشد، خطای مورد نظر را که با کد 401 شناخته میشود، بازگرداند که در متد اصلی دو بار مورد استفاده قرار گرفته است. با استفاده از این بازگردانی و دادن پاسخ کاربر، دیگر api مورد نظر به مرحله اجرا نمیرسد.

در صورتیکه کد ادامه پیدا کند، مقدار تنظیم شده Authorization را دریافت کرده و در خط بعدی آن را از حالت انکود شده خارج میکنیم. از آنجاکه الگوی ارسالی ما به شکل username:password میباشد، با استفاده از متد الحاقی Split هر دو عبارت را جدا کرده و در خط بعد، صحت آن دو را مشخص میکنیم. از آنجا که این تکه کد تنها یک تست است، من آن را به شکل ساده و استاتیک نوشته‌ام. بدیهی است که در یک مثال واقعی، این تایید صحت توسط یک منبع داده انجام می‌شود. در صورتی که صحت آن تایید نشود مجددا متد SayYouAreUnAuthorize مورد استفاده قرار میگیرد. در غیر این صورت باید این تایید هویت را در ترد جاری تایید کرده و حفظ کنیم و حتی در صورت لزوم Id کاربر و نقش‌های آن را ذخیره کنیم تا اگر api مورد نظر بر اساس آن تصمیم میگیرد، آن‌ها را در اختیار داشته باشیم. به عنوان مثال ممکن است اطلاعات دریافتی پرداختی‌های یک کاربر باشد که به UserId نیاز است.

از آنجا که در این روش نه ذخیره session و نه کوکی و نه مورد دیگری داریم و قصد داریم تنها در ترد یا درخواست جاری این اعتبار را نگه داریم، میتوانیم از thread.CurrentPrincipal استفاده کنیم. این خصوصیت نوع GenericPrincipal را نیاز دارد که دو پارامتر   GenereicIdentity و آرایه‌ای از نوع رشته را دریافت میکنید. این آرایه‌ها متعلق به زمانی است که شما قصد دارید نقش‌های یک کاربر را ارسال کنید و شیء GenericIdentity شیءایی است که شامل اطلاعات Authorization بوده و هیچ وابستگی به windows Domain ندارد. این شیء از شما تنها یک نام را به صورت رشته میگیرد که میتوانیم از طریق آن UserId را پاس کنیم. برای دریافت آن نیز داریم:
var userId=int.Parse(Thread.CurrentPrincipal.Identity.Name);
حال برای api به کد زیر نیاز داریم:
[BasicAuthetication]
        public HttpResponseMessage GetPayments(int type)
        {
            var userId = int.Parse(Thread.CurrentPrincipal.Identity.Name);
            if (type == 1)
            {
                return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.OK, new
                {
                    Id = 4,
                    Price = 20000,
                    userId=userId
                });
            }
          
                return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.OK, new
                {
                    Id = 3,
                    Price = 10000,
                    userId = userId
                });
            
        }

در api بالا attribute مدنظر بر روی آن اعمال شده و تنها مقادیر ورودی این api همان پارامترهای درخواست اصلی میباشد و ویژگی BasicAuthentication کدهای اعتبارسنجی را از کد اصلی دور نگه داشته است و api اصلی هیچگاه متوجه قضیه نمی‌شود و تنها کار اصلی خود را انجام می‌دهد. همچین در اینجا از طریق کلاس thread به UserId دسترسی داریم.

حال تنها لازم است کلاینت، قسمت هدر را پر کرده و آن را به سمت سرور ارسال کند. در اینجا من از نرم افزار I'm only resting استفاده میکنیم تا درخواست رسیده را در WebApi تست نمایم.