مطابق با ویکی پدیا، سطوح
دسترسی مشخص میکند که کدام کاربران یا سیستم پردازش اجازه دسترسی به اشیاء را
دارند(Authentication)، همچنین چه عملیاتهایی بر روی اشیاء
مجازند که اجرا شوند(Authorization).
در مورد جوملا، ما دو جنبه جدا برای سطوح دسترسی
داریم:
1.
کدام کاربران به چه بخشهایی میتوانند دسترسی
داشته باشند؟ برای مثال، انتخاب یک منو برای کدام کاربر فعال خواهد بود؟
2.
چه عملیات (یا اقداماتی) کاربر میتواند بر روی اشیاء
داشته باشد؟ برای مثال، آیا کاربر میتواند یک مطلب را ارسال یا ویرایش کند؟
ماهیتهای موجود در سیستم :
·
کاربران
کاربر
میتواند به گروههای مختلفی اختصاص یابد.
·
گروهها کاربری
شامل
مجوزهایی به صورت پیش فرض میباشند که این مجوزها را از سطوح بالایی نیز به ارث میبرند.
·
سطوح دسترسی
شامل
یک یا چند گروه کاربری میباشد و سطوح دسترسی به محتواهای سایت نسبت داده میشود
یعنی اگر یک مطلب دارای سطح دسترسی عمومی باشد آنگاه تمامی گروههای کاربری
که در عمومی وجود دارند میتوانند مطلب را مشاهده کنند.
·
عملیات و مجوزها
به
صورت پیش فرض یک سری عملیات در سیستم تعریف شده است شامل ویرایش ، حذف و غیره که
برای هر گروه کاربری (تعدادی گروه کاربری به صورت پیش فرض در سیستم تعریف شده است)
به صورت پیش فرض مجوزهایی در نظر گرفته شده است که این مجوزها قابلیت ارث بری از
والد گروه به فرزند رانیز دارا میباشد پس با این حساب همیشه در جوملا والد از سطح
دسترسی پایینتری نسبت به فرزند برخوردار میباشد.
اما
باید گفت در جوملا به ازای هر
کامپوننت نیز میتوان این مجوزها را به ازای گروههای مختلف تغییر داد در این جا
هم هر کامپوننت دارای مجوزهای پیش فرضی میباشد که در هنگام نصب کامپوننت برای
آن در نظر گرفته میشود.
جداول این سیستم :
: users جدول کاربران
usergroups : جدول گروههای کاری یا همان نقشهای کاربری
user_usergroup_map : جدول واسط بین کاربران و گروههای کاری به منظور ایجاد
رابطهی چند به چند (n:n)
assets : این جدول که از جوملا 1.6 به بعد به دیتابیس جوملا افزوده
شده است مهمترین جدول در این سیستم میباشد . که در آن به ازای هر جز که سطح
دسترسی باید برای آن لحاظ گردد یک سطر در نظر گرفته میشود که این سطر باتوجه به
افزایش اجزا سیستم تغییر و به صورت داینامیک به جدول اضافه میگردد ضمنا این سطور
قابلیت ارث بری از یکدیگر را نیز دارا میباشند. در هر بک از سطرها فیلدی به نام rulsوجود دارد محتوای این فیلد از نوع داده ای json میباشد با یک
مثال شاید بهتر بتوان توضیح داد :
محتوای
فیلد کامپوننت بنر :
{"core.admin":{"9":1,"7":1},"core.manage":{"6":1},"core.create":[],"core.delete":[],"core.edit}
در این جا “core.admin” مجوز دسترسی مدیریتی به این کامپوننت میباشد که
گروههای کاری شماره 7 و 9 دارای چنین دسترسی میباشند . ضمنا عملیاتهای "core.create" از سطوح
بالاتر یا همان سطر والد خود ارث بری میکند.
Viewlevel : در این جدول سطوح دسترسی تعریف شده اند مهمترین فیلد این
جدول نیز rulsنام دارد و حاوی id گروه
هایی است که به این سطح دسترسی ، دسترسی دارند.
به طور مثال سطح دسترسی ثبت نام شده حاوی [6,2,8] میباشد یعنی گروههای کاری با idهای مورد نظر میتوانند به محتواهای با سطح دسترسی ثبت نام شده دسترسی داشته باشند.
دیاگرام جداول :
<button data-perm="true" data-controller="c" data-action="r" data-method="post" data-type="disable">Test 1</button> <button data-perm="true" data-controller="c" data-action="t" data-method="post">Test 2</button> <button data-perm="false" data-controller="c" data-action="r" data-method="post">Test 3</button> <a data-perm="true" data-controller="c" data-action="m" data-method="post">Test 4</a> <a data-perm="false" data-controller="c" data-action="m" data-method="post">Test 5</a> <a data-perm="true" data-controller="c" data-action="t" data-method="post">Test 6</a>
ویژگی | توضیحات |
perm | آیا نیاز به اعتبارسنجی دارد یا خیر؟ در صورتی که المانی مقدار Perm آن با مقدار true پر گردد، اعتبارسنجی روی آن اعمال خواهد شد. |
controller | نام کنترلری که به آن دسترسی دارد. |
action | نام اکشنی که به آن در کنترلر ذکر شده دسترسی دارد. |
method | در صورتیکه دسترسی get و post و ... هر یک متفاوت باشد. |
type | نحوه برخورد با المان غیرمجاز. در صورتیکه با disable مقداردهی شود، المان غیرفعال و در غیر اینصورت، از روی صفحه حذف میشود. |
سپس یک کلاس جدید ساخته و با ارث بری از ActionFilterAttribute، کار ساخت فیلتر را آغاز میکنیم:
public class AuthorizePage: ActionFilterAttribute { private HtmlTextWriter _htmlTextWriter; private StringWriter _stringWriter; private StringBuilder _stringBuilder; private HttpWriter _output; IAuthorization _auth; public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext) { _stringBuilder = new StringBuilder(); _stringWriter = new StringWriter(_stringBuilder); _htmlTextWriter = new HtmlTextWriter(_stringWriter); _output = (HttpWriter) filterContext.RequestContext.HttpContext.Response.Output; filterContext.RequestContext.HttpContext.Response.Output = _htmlTextWriter; _auth = new Auth(); } public override void OnResultExecuted(ResultExecutedContext filterContext) { var response = _stringBuilder.ToString(); response = AuthorizeTags(response); _output.Write(response); } public string AuthorizeTags(string response) { var doc = GetHtmlDocument(response); var nodes=doc.DocumentNode.SelectNodes("//*[@data-perm]"); if (nodes == null) return response; foreach(var node in nodes) { var dataPermission = node.Attributes["data-perm"]; if(!dataPermission.Value.TryBooleanParse()) { continue; } var controller = node.Attributes["data-controller"].Value; var action = node.Attributes["data-action"].Value; var method = node.Attributes["data-method"].Value; var access=_auth.Authorize(HttpContext.Current.User.Identity.Name , controller, action, method); if (access) continue; var removeElm = true; var type = node.Attributes["data-type"]?.Value; if (type!=null && type.ToLower()== "disable") { removeElm = false; } if(removeElm) { node.Remove(); continue; } node.Attributes.Add("disabled", "true"); } return doc.DocumentNode.OuterHtml; } private HtmlDocument GetHtmlDocument(string htmlContent) { var doc = new HtmlDocument { OptionOutputAsXml = true, OptionDefaultStreamEncoding = Encoding.UTF8 }; doc.LoadHtml(htmlContent); return doc; } }
public interface IAuthorization { bool Authorize(string userId, string controller, string action, string method); }
ادامه کد در متد OnResultExecuted قرار دارد و متد اصلی کار ما میباشد. این متد بعد از صدور خروجی از اکشن، صدا زده شده اجرا میشود و شامل خروجی اکشن میباشد. خروجی اکشن را به متدی به نام AuthorizeResponse داده و با استفاده از بسته htmlagilitypack که یک HTML Parser میباشد، کدهای HTML را تحلیل میکنیم. قاعده فیلترسازی المانها در این کتابخانه بر اساس قواعد تعریف شده در XPath میباشد. بر اساس این قاعده ما گفتیم هر نوع تگی که دارای ویژگی data-perm میباشد، باید به عنوان گرههای فیلتر شده برگشت داده شود. سپس مقادیر نام کنترلر و اکشن و ... از المان دریافت شده و با استفاده از اینترفیسی که ما اینجا تعریف کردهایم، بررسی میکنیم که آیا این کاربر به این موارد دسترسی دارد یا خیر. در صورتیکه پاسخ برگشتی، از عدم اعتبار کاربر بگوید، گره مورد نظر حذف و یا در صورتیکه ویژگی data-type وجود داشته و مقدارش برابر disable باشد، آن المان غیرفعال خواهد شد. در نهایت کد تولیدی سند را به رشته تبدیل کرده و جایگزین خروجی فعلی میکنیم.
protected void Application_Start() { GlobalFilters.Filters.Add(new AuthorizePage()); }
در مقاله قبلی از بیلدر برای فیلترگذاری و مرتب سازی نتایج استفاده کردیم و در این مقاله هم برای به روزرسانی و ایندکس گذاری استفاده میکنیم.
به روزرسانی
کد زیر، تاریخ آخرین ورود کتب به انبار را به روزرسانی میکند؛ بدین صورت که اگر تاریخ آخرین به روزرسانی انبار کمتر یا مساوی ده روز است، آنرا برابر 5 روز قبل قرار دهد.
var update = Builders<Book>.Update.Set("LastStock", new DateTime().AddDays((-5))); var filter = Builders<Book>.Filter.Lte("LastStock", new DateTime().AddDays(-10)); collection.UpdateManyAsync(filter, update);
در بسیاری از موارد نیاز است که به روزرسانی یک فیلد، بسته به مقدار فعلیاش صورت بگیرد. برای مثال در کد زیر ما قصد داریم کتبی را که قیمت آنها بالای دویست هزار ریال است، سی هزار ریال از قیمت آنها کم کنیم:
var update = Builders<Book>.Update.Inc("Price", -30000); var filter = Builders<Book>.Filter.Gt("Price", 200000); collection.UpdateMany(filter, update);
حذف
جهت حذف یک سند از سیستم با توجه به مواردی که تا به الان داشتیم باید این حدس را زده باشید که برای حذف، باید از متد Delete استفاده کنیم و یک فیلتر را باید به عنوان شرط گذاری به عنوان پارامتر آن، در نظر بگیریم. کد زیر کتابهایی را که به زبان انگلیسی هستند، از کالکشن حذف میکند:
var filter = Builders<Book>.Filter.Eq("Language.Name", "English"); collection.DeleteMany(filter);
Language.Name
var client = new MongoClient(); var db = client.GetDatabase("publisher"); db.DropCollection("books");
var client = new MongoClient(); client.DropDatabase("publisher");
ایندکس گذاری Indexing
ایندکسها باعث میشوند که دسترسی سریعتری را به دادهها داشته باشیم و فیلدهایی را که در پرس و جوها مورد استفاده قرار میگیرند، سریعتر پیدا کنیم. به عنوان مثال فیلد Year فیلدی است که به احتمال زیاد در پرس و جوهایمان مرتبا استفاده خواهیم کرد تا به لیست کتب آن سال دسترسی سریعتری داشته باشیم. برای ایندکس گذاری هم از کلاس Builders استفاده میکنیم:
var index = Builders<Book>.IndexKeys.Ascending("Year"); collection.Indexes.CreateOneAsync(index);
ایندکسها ترکیبی Compound Index
حتی میتوانید این ایندکس گذاری را بر روی دو فیلد، یعنی به حالت ترکیبی هم انجام دهید:
var index = Builders<Book>.IndexKeys.Ascending("Year").Descending("LastStock"); collection.Indexes.CreateOneAsync(index);
مونگو برای جست و جو اسناد در سیستم خود، از ساختار Btree استفاده میکند و گرهها یا همان Nodeها در واقع به ترتیب خاصی در این درخت باینری قرار میگیرند.
اگر شما تنها به دنبال یک آیتم باشید، مرتب سازی تاثیری بر روی این جست و جو نخواهد داشت؛ ولی اگر چندین آیتم یا گره را بخواهید برگردانید، مرتب سازی باعث میشود که این آیتمها نزدیک یکدیگر باشند و سریعتر واکشی شوند. ولی اینکه این مرتب سازی صعودی یا نزولی باشد تاثیری بر روند آن ندارد. چرا که در هر دو حالت آیتمها نزدیک به یکدیگر هستند.
ولی اگر ایندکس شما ترکیبی باشد، این مرتب سازی تاثیر خودش را نشان خواهد داد. ابتدا درخت را بر اساس سال به صورت صعودی مرتب میکند و بعدا زیرمجموعه هر سال را بر اساس تاریخ آخرین به روزرسانی انبار به صورت نزولی مرتب میکند.
این نوع ایندکسها بر روی آرایههای یک فیلد به صورت خودکار ایجاد میگردند و لازم نیست تا خودتان دستی آنها را ایجاد کنید. موقعیکه فیلدی در کلاستان از نوع یک آرایه دارید، مقادیر این آرایه در درخت نیز لیست میشوند و به طور خودکار توسط این نوع اندیکس، ایندکس گذاری میشوند.
ایندکس جغرافیایی GeoSpatial Index
برای دادههای جرافیای میتوان این نوع ایندکس را پیاده سازی کرد. موقعیکه شما با مختصات جغرافیایی کار میکنید، این ایندکسها میتوانند به شما در بازیابی سریعتر مکانها و مختصات کمک کنند. از آنجا که مطالب این نوع ایندکسها تخصصیتر است، آن را به زمان دیگری موکول میکنیم.
var index2 = Builders<Book>.IndexKeys.Geo2D("Location"); var index3 = Builders<Book>.IndexKeys.Geo2DSphere("Location"); var index4 = Builders<Book>.IndexKeys.GeoHaystack("Location");
ایندکس متنی Text Index
این نوع ایندکسها بر روی فیلدهای نوع رشته String قرار داده میشوند تا جست و جوی عبارتها بین آنها سادهتر گردد. زمانیکه ما در مورد جست و جو در بین مطالب یک سایت صحبت میکنیم، سریعا عبارات Full Text Search یا Elastic و لوسین را به یاد میآوریم. در مونگو هم برای این نوع جست و جوها ایندکس Text را داریم که از این پس بتوانیم جست و جوی سریعتری بر روی آن داشته باشیم.
var index5 = Builders<Book>.IndexKeys.Text("Content");
قابلیتهای ایندکس گذاری این نوع دیتابیس حتی به مواردی چون Sharding ، SparseIndex ,TTL Indexes و ... هم میرسد که از حوصله مقاله فعلی خارج است و باید به زمان دیگری و در یک مقاله تخصصیتر آنها را بررسی کرد.
در قسمت بعدی، ذخیره و بازیابی فایلها در سطح دیتابیس را مورد بررسی قرار میدهیم.
مروری بر Claim
Relying party application
هر برنامه سمت client که از Claim پشتیبانی کند
مزایای Claim
- جدا سازی برنامه از جزییات شناسایی
- انعطاف پذیری در احراز هویت
- Single sign-on
- عدم نیاز به VPN
- متحد کردن مجموعه با دیگر شرکت ها
- متحد کردن مجموعه با سرویسهای غیر از AD
عناصر Claim
Claim شامل عناصر زیر میباشد :
- Token
- Claim
- Provider/Issuer
- Sharepoint STS
- ADFS
- ACS
- OID
- ,و غیره
مسیریابی در +Angular 2
عموما از مسیریابی جهت حرکت بین Viewهای مختلف برنامه استفاده میشود، اما کارهای بیشتری را نیز میتوان با آن انجام داد؛ مانند ارسال اطلاعات، به مسیریابیها، پیش بارگذاری اطلاعات، جهت نمایش در Viewها، گروه بندی و محافظت از مسیریابیها، پویانمایی و انیمیشن و همچنین بهبود کارآیی، با بارگذاری async مسیرهای مختلف.
کار سیستم مسیریاب +Angular 2 زمانی شروع میشود که تغییری را در آدرس درخواستی از برنامه مشاهده میکند؛ یا از طریق درخواست آدرسی توسط مرورگر و یا هدایت به قسمتی خاص، از طریق کدنویسی. سپس مسیریاب به آرایهی تنظیم شدهی مسیرهای سیستم مراجعه میکند تا بتواند تطابقی را بین آدرس درخواستی و یکی از کلیدهای تنظیم شدهی در آن پیدا کند. در این حالت اگر تطابقی یافت نشود، کارمسیریابی خاتمه خواهد یافت. در غیراینصورت کار ادامه یافته و سپس مسیریاب، محافظهای مسیر درخواستی را بررسی میکند تا مشخص شود که آیا کاربر مجاز به هدایت به این قسمت خاص از برنامه هست یا خیر؟ در صورت مثبت بودن پاسخ، مرحلهی بعد، پیش بارگذاری اطلاعات درخواستی جهت نمایش View مرتبط است. در ادامه کامپوننت متناظر با مسیریابی فعالسازی میشود. سپس قالب این کامپوننت را در قسمتی که توسط router-outlet مشخص میگردد، جایگذاری کرده و نمایش میدهد.
تعریف مسیر پایه یا Base path
اولین مرحلهی کار با سیستم مسیریابی +Angular 2، تعریف یک base path است. مسیرپایه، به زیرپوشهای اشاره میکند که برنامهی ما در آن قرار گرفتهاست:
www.mysite.com/myapp
مسیریاب از این مسیرپایه جهت ساخت آدرسهای مسیریابی استفاده میکند. مقدار آن نیز به صورت ذیل در فایل index.html برنامه، درست پس از تگ head تعیین میگردد:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <base href="/">
<base href="/myapp/">
تعیین مسیرپایه جهت ارائهی نهایی
استفاده از مسیر پایه / برای حالت توسعه و همچنین زمانیکه برنامهی نهایی شما در ریشهی سایت توزیع میشود، بسیار مناسب است. اما اگر برای حالت توسعه از مقدار / و برای حالت توزیع از مقدار /myapp/ بخواهید استفاده کنید، مدام نیاز خواهید داشت تا فایل index.html نهایی سایت را ویرایش کنید. برای این منظور Angular CLI دارای پرچمی است به نام base-href:
> ng build --base-href /myapp/
حالت پیش فرض تولید برنامههای Angular توسط Angular CLI، تنظیم مسیرپایه در فایل src\index.html به صورت خودکار به / میباشد.
تعریف مسیریاب Angular
مسیریاب Angular در ماژولی به نام RouterModule قرار گرفتهاست و باید در ابتدای کار import شود. این ماژول شامل سرویسی است جهت هدایت کاربران به صفحات دیگر و مدیریت URLها، تنظیماتی برای تعریف جزئیات مسیریابیها و تعدادی دایرکتیو که برای فعالسازی و نمایش مسیرها از آنها استفاده میشود. برای مثال دایرکتیو RouterLink آن یک المان قابل کلیک HTML را به مسیر و کامپوننتی خاص در برنامه متصل میکند. RouterLinkActive، شیوهنامهها را به لینک فعال انتساب میدهد و RouterOutlet محل نمایش قالب کامپوننت فعال شده را مشخص میکند.
یک مثال: در ادامه، یک پروژهی جدید مبتنی بر Angular CLI را به نام angular-routing-lab به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد میکنیم:
> ng new angular-routing-lab --routing
> npm install bootstrap --save
"apps": [ { "styles": [ "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css", "styles.css" ],
در ادامه اگر به فایل src\app\app-routing.module.ts مراجعه کنید، یک چنین محتوایی را خواهید یافت:
import { NgModule } from '@angular/core'; import { Routes, RouterModule } from '@angular/router'; const routes: Routes = [ { path: '', children: [] } ]; @NgModule({ imports: [RouterModule.forRoot(routes)], exports: [RouterModule] }) export class AppRoutingModule { }
میتوان این قسمت را خلاصه کرد و فایل app-routing.module.ts را نیز حذف کرد و سپس import لازم و تعریف ماژول آنرا به ماژول آغازین برنامه یا همان src\app\app.module.ts نیز منتقل کرد. اما پس از مدتی تنظیمات مسیریابی آن، فایل ماژول اصلی برنامه را بیش از اندازه شلوغ خواهند کرد. بنابراین Angular-CLI تصمیم به ایجاد یک ماژول مستقل را برای تعریف تنظیمات مسیریابی برنامه گرفتهاست. سپس تعریف آن را به فایل src\app\app.module.ts به صورت خودکار اضافه میکند:
import { AppRoutingModule } from './app-routing.module'; @NgModule({ imports: [ AppRoutingModule ],
اگر به قسمت import مربوط به NgModule فایل src\app\app-routing.module.ts دقت کنید، این ماژول به همراه متد forRoot معرفی شدهاست.
@NgModule({ imports: [RouterModule.forRoot(routes)],
الف) forRoot
- کار آن تعریف دایرکتیوهای مسیریابی، مدیریت تنظیمات مسیریابی و ثبت سرویس مسیریابی است.
- نکتهی مهم اینجا است که متد forRoot تنها یکبار باید در طول عمر یک برنامه تعریف شود.
- این متد آرایهای از تنظیمات مسیریابیهای تعریف شده را دریافت میکند.
ب) forChild
- کار آن تعریف دایرکتیوهای مسیریابی و مدیریت تنظیمات مسیریابی است؛ اما سرویس مسیریابی را مجددا ثبت نمیکند.
- از این متد در جهت تعریف مسیریابیهای ماژولهای ویژگیهای مختلف برنامه و نظم بخشیدن به آنها استفاده میشود.
بنابراین زمانیکه از forRoot استفاده میشود، سرویس مسیریابی تنها یکبار ثبت خواهد شد و تنها یک وهله از آن موجود خواهد بود. در ادامه هر کدام از ماژولهای دیگر برنامه میتوانند forChild خاص خودشان را داشته باشند.
اکنون تمام کامپوننتهای قید شدهی در قسمت declaration، امکان دسترسی به دایرکتیوهای مسیریابی را پیدا میکنند. همچنین از آنجائیکه AppRoutingModule به همراه متد forRoot است، سرویس مسیریابی نیز در کل برنامه قابل دسترسی است.
تنظیمات اولیه مسیریابی برنامه
آرایهی const routes: Routes فایل src\app\app-routing.module.ts در ابتدای کار خالی است. در اینجا کار تعریف URL segments و سپس اتصال آنها به کامپوننتهای متناظری جهت فعالسازی و نمایش قالب آنها صورت میگیرد. این نمایش نیز در محل router-outlet تعریف شدهی در فایل src\app\app.component.html انجام میشود:
<h1> {{title}} </h1> <router-outlet></router-outlet>
در ادامه برای تکمیل مثال جاری، دو کامپوننت جدید خوشآمد گویی و همچنین یافتن نشدن مسیرها را به برنامه اضافه میکنیم:
>ng g c welcome >ng g c PageNotFound
@NgModule({ declarations: [ AppComponent, WelcomeComponent, PageNotFoundComponent ],
سپس فایل src\app\app-routing.module.ts را به نحو ذیل تکمیل نمائید:
import { PageNotFoundComponent } from './page-not-found/page-not-found.component'; import { WelcomeComponent } from './welcome/welcome.component'; import { NgModule } from '@angular/core'; import { Routes, RouterModule } from '@angular/router'; const routes: Routes = [ { path: 'welcome', component: WelcomeComponent }, { path: '', redirectTo: 'welcome', pathMatch: 'full' }, { path: '**', component: PageNotFoundComponent }, ]; @NgModule({ imports: [RouterModule.forRoot(routes)], exports: [RouterModule] }) export class AppRoutingModule { }
یک نکته: افزونهی auto import، کار تعریف کامپوننتها را در VSCode بسیار ساده میکند و امکان تشکیل خودکار قسمت import را با ارائهی یک intellisense به همراه دارد.
سپس کار تکمیل آرایهی Routes انجام شدهاست. همانطور که مشاهده میکنید، این آرایه متشکل است از اشیایی که به همراه خاصیت path و سایر پارامترهای مورد نیاز هستند.
کار خاصیت path، تعیین URL segment متناظری است که این مسیریابی را فعال میکند. برای مثال اولین شیء تعریف شده با آدرسهایی مانند www.mysite.com/welcome متناظر است.
{ path: 'welcome', component: WelcomeComponent },
چند نکته:
- در حین تعریف مقدار خاصیت path، هیچ / آغاز کنندهای تعریف نشدهاست.
- مقدار خاصیت path، حساس به کوچکی و بزرگی حروف است.
- WelcomeComponent تعریف شده، یک رشته نیست و ارجاعی را به کامپوننت مرتبط دارد. به همین جهت نیاز به import statement ابتدایی را دارد و وجود آن توسط کامپایلر بررسی میشود.
تعیین مسیریابی پیش فرض سایت
اما زمانیکه برنامه برای بار اول بارگذاری میشود، چطور؟ در این حالت هیچ URL segment ایی وجود ندارد. بنابراین برای تنظیم مسیرپیش فرض سایت، خاصیت path، به یک رشتهی خالی همانند دومین شیء تنظیمات مسیریابی، تنظیم میشود:
{ path: '', redirectTo: 'welcome', pathMatch: 'full' },
مدیریت مسیریابی آدرسهای ناموجود در سایت
تنظیم سومی را نیز در اینجا مشاهده میکنید:
{ path: '**', component: PageNotFoundComponent },
یک نکته: ترتیب مسیریابیها در آرایهی تعریف آنها اهمیت دارد. در اینجا از استراتژی «اولین تطابق یافته، برنده خواهد بود» استفاده میشود. بنابراین تنظیم ** باید در انتهای لیست ذکر شود؛ در غیراینصورت هیچکدام از مسیریابیهای تعریف شدهی پس از آن پردازش نخواهند شد.
مدیریت تغییرات آدرسهای برنامه
در طول عمر برنامه ممکن است نیاز به تغییر آدرسهای برنامه باشد. برای مثال بجای مسیر welcome مسیر home نمایش داده شود:
const routes: Routes = [ { path: 'home', component: WelcomeComponent }, { path: 'welcome', redirectTo: 'home', pathMatch: 'full' }, { path: '', redirectTo: 'welcome', pathMatch: 'full' }, { path: '**', component: PageNotFoundComponent } ];
نکته: redirectToها قابلیت تعریف زنجیرهای را ندارند. به این معنا که اگر ریشهی سایت درخواست شود، ابتدا به مسیر welcome هدایت خواهیم شد. مسیر welcome هم یک redirectTo دیگر به مسیر home را دارد. اما در اینجا کار به این redirectTo دوم نخواهد رسید و این پردازش، زنجیرهای نیست. بنابراین مسیریابی پیشفرض را نیز باید ویرایش کرد و به home تغییر داد:
const routes: Routes = [ { path: 'home', component: WelcomeComponent }, { path: 'welcome', redirectTo: 'home', pathMatch: 'full' }, { path: '', redirectTo: 'home', pathMatch: 'full' }, { path: '**', component: PageNotFoundComponent } ];
نکته: redirectToها میتوانند local و یا absolute باشند. تعریف محلی آنها مانند ذکر home و welcome در اینجا است و تنها سبب تغییر یک URL segment میشود. اما اگر در ابتدای مقادیر redirectToها یک / قرار دهیم، به معنای تعریف یک مسیر مطلق است و کل URL را جایگزین میکند.
تعیین محل نمایش قالبهای کامپوننتها
زمانیکه یک کامپوننت فعالسازی میشود، قالب آن در router-outlet نمایش داده خواهد شد. برای این منظور فایل src\app\app.component.html را گشوده و به نحو ذیل تغییر دهید:
<nav class="navbar navbar-default"> <div class="container-fluid"> <a class="navbar-brand">{{title}}</a> <ul class="nav navbar-nav"> <li> <a [routerLink]="['/home']">Home</a> </li> </ul> </div> </nav> <div class="container"> <router-outlet></router-outlet> </div>
یک نکته: چون کامپوننت welcome از طریق مسیریابی نمایش داده میشود و دیگر به صورت مستقیم با درج تگ selector آن در صفحه فعالسازی نخواهد شد، میتوان به تعریف کامپوننت آن مراجعه کرده و selector آنرا حذف کرد.
@Component({ //selector: 'app-welcome', templateUrl: './welcome.component.html', styleUrls: ['./welcome.component.css'] })
تا اینجا اگر دستور ng serve -o را صادر کنیم (کار build درون حافظهای جهت محیط توسعه و نمایش خودکار برنامه در مرورگر)، چنین خروجی در مرورگر نمایان خواهد شد:
اگر به آدرس تنظیم شدهی در مرورگر دقت کنید، http://localhost:4200/home آدرسی است که در ابتدای نمایش سایت نمایان خواهد شد. علت آن نیز به تنظیم مسیریابی پیش فرض سایت برمیگردد.
و اگر یک مسیر غیرموجود را درخواست دهیم، قالب کامپوننت PageNotFound ظاهر میشود:
هدایت کاربران به قسمتهای مختلف برنامه
کاربران را میتوان به روشهای مختلفی به قسمتهای گوناگون برنامه هدایت کرد؛ برای مثال با کلیک بر روی المانهای قابل کلیک HTML و سپس اتصال آنها به کامپوننتهای برنامه. استفادهی کاربر از bookmark مرورگر و یا ورود مستقیم و دستی آدرس قسمتی از برنامه و یا کلیک بر روی دکمههای forward و back مرورگر. تنها مورد اول است که نیاز به تنظیم دارد و سایر قسمتها به صورت خودکار مدیریت خواهند شد. نمونهی آنرا نیز با تعریف لینک Home پیشتر مشاهده کردید:
<a [routerLink]="['/home']">Home</a>
- زمانیکه کاربر بر روی این لینک کلیک میکند، اولین path متناظر با routerLink یافت شده و فعالسازی خواهد شد.
- علت تعریف مقدار routerLink به صورت [] این است که آرایهی پارامترهای لینک را مشخص میکند. بنابراین چون آرایهاست، نیاز به [] دارد. اولین پارامتر این آرایه مفهوم root URL segment را دارد. در اینجا حتما نیاز است URL segment را با یک / شروع کرد. به علاوه باید دقت داشت که خاصیت path تنظیمات مسیریابی، حساس به حروف کوچک و بزرگ است. بنابراین این مورد را باید در اینجا نیز مدنظر داشت.
- پارامترهای دیگر routerLink میتوانند مفهوم پارامترهای این segment و یا حتی segments دیگری باشند.
یک نکته: چون در مثال فوق، آرایهی تعریف شده تنها دارای یک عضو است، آنرا میتوان به صورت ذیل نیز خلاصه نویسی کرد (one-time binding):
<a routerLink="/home">Home</a>
تفاوت بین آدرسهای HTML 5 و Hash-based
زمانیکه مسیریاب Angular کار پردازش آدرسهای رسیده را انجام میدهد، اینکار در سمت کلاینت صورت میگیرد و تنها URL segment مدنظر را تغییر داده و این درخواست را به سمت سرور ارسال نمیکند. به همین جهت سبب reload صفحه نمیشود. دو روش در اینجا جهت مدیریت سمت کلاینت آدرسها قابل استفاده است:
الف) HTML 5 Style
- آدرسی مانند http://localhost:4200/home، یک آدرس به شیوهی HTML 5 است. در اینجا مسیریاب Angular با استفاده از HTML 5 history pushState سبب به روز رسانی History مرورگر شده و آدرسها را بدون ارسال درخواستی به سمت سرور، در همان سمت کلاینت تغییر میدهد.
- این روش حالت پیش فرض Angular است و نحوهی نمایش آن بسیار طبیعی به نظر میرسد.
- در اینجا URL rewriting سمت سرور نیز جهت هدایت آدرسها، به برنامهی Angular ضروری است. برای مثال زمانیکه کاربری آدرس http://localhost:4200/home را مستقیما در مرورگر وارد میکند، این درخواست ابتدا به سمت سرور ارسال خواهد شد و چون چنین صفحهای در سمت سرور وجود ندارد، پیغام خطای 404 را دریافت میکند. اینجا است که URL rewriting سمت سرور به فایل index.html برنامه، جهت مدیریت یک چنین حالتهایی ضروری است.
برای نمونه اگر از وب سرور IIS استفاده میکنید، تنظیم ذیل را به فایل web.config در قسمت system.webServer اضافه کنید (کار کرد آن هم وابستهاست به نصب و فعالسازی ماژول URL Rewrite بر روی IIS):
<rewrite> <rules> <rule name="Angular 2+ pushState routing" stopProcessing="true"> <match url=".*" /> <conditions logicalGrouping="MatchAll"> <add input="{REQUEST_FILENAME}" matchType="IsFile" negate="true" /> <add input="{REQUEST_FILENAME}" matchType="IsDirectory" negate="true" /> <add input="{REQUEST_FILENAME}" pattern=".*\.[\d\w]+$" negate="true" /> <add input="{REQUEST_URI}" pattern="^/(api)" negate="true" /> </conditions> <action type="Rewrite" url="/index.html" /> </rule> </rules> </rewrite>
ب) Hash-based
- آدرسی مانند http://localhost:4200/#/home یک آدرس به شیوهی Hash-based بوده و مخصوص مرورگرهایی است بسیار قدیمی که از HTML 5 پشتیبانی نمیکنند. اینبار قطعات قرار گرفتهی پس از علامت # دارای نام URL fragments بوده و قابلیت پردازش در سمت کلاینت را دارا میباشند.
- اگر علاقمند به استفادهی از این روش هستید، نیاز است خاصیت useHash را به true تنظیم کنید:
@NgModule({ imports: [RouterModule.forRoot(routes, { useHash: true })],
- Label Control
- Button Control
- Grid/ListBox Control
- ComboBox Control
- CheckBox Control
- Radio Button Group Control
- Image Control
- TreeView Control
- ProgressBar Control
- Slider Control
- Panel Control
- Calender Control
- DatePicker Control
- Animated Bar Graph Control
- Animated Pie Chart Control
- Animated Multi Line Graph Control
- Animated Gauge Chart Control
- Animated Radar Graph Control
- Animated Line Area Graph Control
- Candlesticks Graph Control
- Doughnut Chart Control
- Stacked Bar Chart Control
- Bars mixed with Labeled Line Chart Control
- Tab Control
- Image Map Control
- Menu Bar Control
- TextBox Control
- Image Fader Control
- Image Slider Control
- Boundary Fillable Map Control
- Multi Line Label Control
- Word Processor Control
- Virtual Keyboard Control
- Splitter Control
در بیشتر مواردی که یک تکنولوژی جدید را برای
یادگیری انتخاب میکنیم در اولین فرصت سراغ منابع آنلاین از قبیل کتابها و یا
ویدئوهای موجود بر روی نت میرویم و در این بین ممکن است با محدودیت هایی از قبیل
کیفیت بد اتصال به اینترنت و یا حجم مربوط به فایلهای موجود مواجه شویم. خوب چاره
و نکته در اینجاست که با انتخاب یک کتاب مفید در این زمینه میتوان تا حدود زیادی
این محدویتها را برطرف کرد. در ادامه
برای شروع کار با NHibernate که روز به روز در حال توسعه است، میتوان کتاب
زیر را شروع بسیار خوبی برای کار دانست:
در این کتاب بصورتی بسیار جامع از ابتداییترین مسئله تا فنیترین مسائلی که در هر پروژهی عملی هر توسعه دهنده ای با هر سطحی امکان مواجه شدن با این مشکلات را دارد به تفصیل بررسی شده. این کتاب شامل 12 فصل بوده که مطالب آن به شرح زیر ارائه شده است:
1- فصل اول – نگاه اولیه:
- NHibernate چیست
- موارد تازه در آخرین نسخه NHibernate
- چرا ما استفاده کنیم و چه کسانی دیگری استفاده میکنند
- زمانیکه به مشکل برخوردیم از کجا کمک بگیریم یا حتی نسخه ای تجاری تهیه کنیم
- آماده سازی سیستم برای توسعه برنامهها با استفاده از NHibernate
- ایجاد یک مدل ساده از مشکل موجود
- ایجاد بانک و برپایی یک نگاشت (Map) بین مدل و بانک
- نوشتن و خواندن داده از و به بانک
- بحث در مورد بدست آوردن نتیجه معادل بدون استفاده از NHibernate و یا ORM دیگر
- مدل چیست؟
- عوامل اصلی موجود در ایجاد یک مدل چیست؟
- چطور میتوان مدل ساخت؟
- یادگیری جدول چیست؟
- یادگیری چطور جدولها به هم مرتبط شود؟
- بحث در مورد استراتژیهای تحمیلی ای که کدام داده میتواند ذخیره شود
- نمایش امکانات موجود برای بهبود کارایی دسترسی به داده
- ایجاد بانک داده برای سیستم سفارش (Ordering System)
- بدست آوردن یک درک درست درباره نگاشت و پیش نیازهای آن
- بحث در مورد ریزه کاریهای چهار تکنیک پر استفاده معمول نگاشت
- توصیف و توسعه قراردادها برای کاهش تقلا در کدنویسی
- ایجاد خودکار اسکریپت برای ایجاد شمای بانک دیتا از روی نگاشت مان
- توصیف و نگاشت مدل دامنه سیستم سفارش مان
- بحث در مورد اشیاء وهله و تراکنش
- معرفی شیء session factory
- پیاده سازی برنامه ای که دیتا ذخیره و بازخوانی میکند
- تجزیه و تحلیل متدهای گوناگون برای مدیریت وهلهها در پر استفادهترین انواع برنامه
- پیاده سازی یک بستر پایه برای ساخت آزمایش ساده کد دسترسی به بانک داده
- ایجاد آزمایشها برای تایید کد دسترسی به بانک داده مان
- تجزیه و تحلیل ارتباط بین NHibernate و بانک داده
- پیکربندی NHibernate برای واقع نگاری دادههای مورد توجه
- بحث در مورد پیکربندی قبل از شروع
- آشنا شدن با لیست مولفههای NHibernate که میتوان پیکربندی کرد
- یادگیری چهار روش متفاوت پیکربندی که چگونه میتوان در برنامه هایمان استفاده کرد
- یادگیری چگونگی استفاه از (LINQ (Language Integrated Query در NHibernate برای دریافت داده
- پرس و جو با استفاده از criteria query API
- استفاده از گویش object-oriented اصلی SQL بنام Hibernate Query Language HQL
- بحث در مورد موجودیت هایی با خواصی که توان lazy load دارند
- مقابله با بارگذاری حریصانه با lazy loading بطوریکه بصورت دسته ای از پرس و جو بنظر آید
11- فصل یازدهم – اشتباهات متداول – چیزهایی برای جلوگیری
Install-Package AngularTranslate
var app = angular.module('at', ['pascalprecht.translate']); app.config(function ($translateProvider) { $translateProvider.translations('en', { TITLE: 'Hello', FOO: 'This is a paragraph.', BUTTON_LANG_EN: 'english', BUTTON_LANG_DE: 'german' }); $translateProvider.translations('de', { TITLE: 'Hallo', FOO: 'Dies ist ein Paragraph.', BUTTON_LANG_EN: 'englisch', BUTTON_LANG_DE: 'deutsch' }); $translateProvider.preferredLanguage('en'); }); app.controller('Ctrl', function ($scope, $translate) { $scope.changeLanguage = function (key) { $translate.use(key); }; });