شاید شما من رو به یاد نیآرید , من مدتی در سایت برنامه نویس در خدمتتون بودم , خوشحال که دوباره ملاقاتتون می کنم .
فکر کنم الان بیشتر از GNU استفاده میشه دیگه , نه؟
موفق باشید
git log --oneline
Install-Module -Name Microsoft.PowerShell.Crescendo
$Configuration = @{ '$schema' = "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11" Commands = @() } $parameters = @{ Verb = "Get" Noun = "GitLog" OriginalName = "git" } $Configuration.Commands += New-CrescendoCommand @parameters $Configuration | ConvertTo-Json -Depth 3 | Out-File ./git-ps.json
{ "Commands": [ { "Verb": "Get", "Noun": "GitLog", "OriginalName": "git", "OriginalCommandElements": null, "Platform": [ "Windows", "Linux", "MacOS" ], "Elevation": null, "Aliases": null, "DefaultParameterSetName": null, "SupportsShouldProcess": false, "ConfirmImpact": null, "SupportsTransactions": false, "NoInvocation": false, "Description": null, "Usage": null, "Parameters": [], "Examples": [], "OriginalText": null, "HelpLinks": null, "OutputHandlers": null } ], "$schema": "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11" }
"": "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11",
اکنون باید این فایل Configuration را به Crescendo معرفی کنیم تا cmdlet را برایمان تولید کند. اینکار را توسط Export-CrescendoModule انجام خواهیم داد:
Export-CrescendoModule -Configuration ./git-ps.json -ModuleName ./git-ps.psm1
با اجرای دستور فوق، فایلهای git.psm1 و همچنین git.psd1 تولید خواهند شد. نیاز به بررسی فایلهای جنریت شده نیست؛ چون تنها جایی که با آن باید در ارتباط باشیم، همان فایل JSON ابتدای بحث است که در ادامه آن را بررسی خواهیم کرد. اما قبل از آن اجازه دهید ماژول تولید شده را Import کنیم و دستور Get-GitLog را وارد کنیم:
PP /> Import-Module ./git-ps.psd1 PS /> Get-GitLog usage: git [-v | --version] [-h | --help] [-C <path>] [-c <name>=<value>] [--exec-path[=<path>]] [--html-path] [--man-path] [--info-path] [-p | --paginate | -P | --no-pager] [--no-replace-objects] [--bare] [--git-dir=<path>] [--work-tree=<path>] [--namespace=<name>] [--super-prefix=<path>] [--config-env=<name>=<envvar>] <command> [<args>] These are common Git commands used in various situations: start a working area (see also: git help tutorial) clone Clone a repository into a new directory init Create an empty Git repository or reinitialize an existing one work on the current change (see also: git help everyday) add Add file contents to the index mv Move or rename a file, a directory, or a symlink restore Restore working tree files rm Remove files from the working tree and from the index examine the history and state (see also: git help revisions) bisect Use binary search to find the commit that introduced a bug diff Show changes between commits, commit and working tree, etc grep Print lines matching a pattern log Show commit logs show Show various types of objects status Show the working tree status grow, mark and tweak your common history branch List, create, or delete branches commit Record changes to the repository merge Join two or more development histories together rebase Reapply commits on top of another base tip reset Reset current HEAD to the specified state switch Switch branches tag Create, list, delete or verify a tag object signed with GPG collaborate (see also: git help workflows) fetch Download objects and refs from another repository pull Fetch from and integrate with another repository or a local branch push Update remote refs along with associated objects 'git help -a' and 'git help -g' list available subcommands and some concept guides. See 'git help <command>' or 'git help <concept>' to read about a specific subcommand or concept. See 'git help git' for an overview of the system.
همانطور که مشاهده میکنید، خروجی دستور git، نمایش داده شدهاست. دلیل آن نیز این است که در فایل configuration، هیچ آرگومانی را به عنوان ورودی آن تعیین نکردهایم. برای اضافه کردن آرگومانهای موردنظر باید پراپرتی OrginalCommandElements را مقدار دهی کنیم:
"OriginalCommandElements": ["log", "--oneline"],
بنابراین با فراخوانی دستور Get-GitLog، در اصل دستور git log —oneline فراخوانی خواهد شد:
PS /> Get-GitLog e9590e8 init
اما تا اینجا نیز خروجی به صورت رشتهایی است. برای داشتن یک خروجی Object، باید پراپرتی OutputHandlers را از Configuration، تغییر دهیم:
"OutputHandlers": [ { "ParameterSetName": "Default", "Handler": "$args[0] | ForEach-Object { $hash, $message = $_.Split(' ', 2) ; [PSCustomObject]@{ Hash = $hash; Message = $message } }" } ]
در اینجا توسط args$ به خروجی کامند اصلی دسترسی خواهیم داشت. این خروجی را سپس با کمک ForEach-Object، به یک شیء با پراپرتیهای Hash و Message تبدیل کردهایم. در اینجا فقط میخواستم روال تهیه یک آبجکت را از کامندهایی که خروجی JSON ندارند، نشان دهم؛ اما خوشبختانه توسط پرچم pretty در git log، امکان تهیهی خروجی JSON را نیز داریم:
git log --pretty=format:'{"commit": "%h", "author": "%an", "date": "%ad", "message": "%s"}'
در نتیجه عملاً نیازی به split کردن نیست و بجای آن میتوانیم به صورت مستقیم، خروجی را توسط ConvertFrom-Json پارز کنیم:
"OutputHandlers": [ { "ParameterSetName": "Default", "Handler": "$args[0] | ConvertFrom-Json" } ]
همچنین درون فایل schema با کمک پراپرتی Parameters، امکان تعریف پارامتر را نیز برای کامند Get-GitLog خواهیم داشت. به عنوان مثال میتوانیم فلگ reverse را نیز به کامند اصلی از طریق PowerShell ارسال کنیم:
"Parameters": [ { "Name": "reverse", "OriginalName": "--reverse", "ParameterType": "switch", "Description": "Reverse the order of the commits in the output." } ],
دقت داشته باشیم که با هربار تغییر فایل schema باید توسط دستور Export-CrescendoModule ماژول موردنظر را تولید کنید:
Export-CrescendoModule -Configuration ./git-ps.json -ModuleName ./git-ps.psm1 Import-Module ./git-ps.psd1
در نهایت cmdletمان به این صورت قابل استفاده خواهد بود:
Service Layer
نقش لایهی سرویس این است که به عنوان یک مدخل ورودی به برنامه کاربردی عمل کند. در برخی مواقع این لایه را به عنوان لایهی Facade نیز میشناسند. این لایه، دادهها را در قالب یک نوع داده ای قوی (Strongly Typed) به نام View Model، برای لایهی Presentation فراهم میکند. کلاس View Model یک Strongly Typed محسوب میشود که نماهای خاصی از دادهها را که متفاوت از دید یا نمای تجاری آن است، بصورت بهینه ارائه مینماید. در مورد الگوی View Model در مباحث بعدی بیشتر صحبت خواهم کرد.
الگوی Facade یک Interface ساده را به منظور کنترل دسترسی به مجموعه ای از Interfaceها و زیر سیستمهای پیچیده ارائه میکند. در مباحث بعدی در مورد آن بیشتر صحبت خواهم کرد.
کلاسی با نام ProductViewModel را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
public class ProductViewModel { Public int ProductId {get; set;} public string Name { get; set; } public string Rrp { get; set; } public string SellingPrice { get; set; } public string Discount { get; set; } public string Savings { get; set; } }
برای اینکه کلاینت با لایهی سرویس در تعامل باشد باید از الگوی Request/Response Message استفاده کنیم. بخش Request توسط کلاینت تغذیه میشود و پارامترهای مورد نیاز را فراهم میکند. کلاسی با نام ProductListRequest را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
using SoCPatterns.Layered.Model; namespace SoCPatterns.Layered.Service { public class ProductListRequest { public CustomerType CustomerType { get; set; } } }
در شی Response نیز بررسی میکنیم که درخواست به درستی انجام شده باشد، دادههای مورد نیاز را برای کلاینت فراهم میکنیم و همچنین در صورت عدم اجرای صحیح درخواست، پیام مناسب را به کلاینت ارسال مینماییم. کلاسی با نام ProductListResponse را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
public class ProductListResponse { public bool Success { get; set; } public string Message { get; set; } public IList<ProductViewModel> Products { get; set; } }
به منظور تبدیل موجودیت Product به ProductViewModel، به دو متد نیاز داریم، یکی برای تبدیل یک Product و دیگری برای تبدیل لیستی از Product. شما میتوانید این دو متد را به کلاس Product موجود در Domain Model اضافه نمایید، اما این متدها نیاز واقعی منطق تجاری نمیباشند. بنابراین بهترین انتخاب، استفاده از Extension Methodها میباشد که باید برای کلاس Product و در لایهی سرویس ایجاد نمایید. کلاسی با نام ProductMapperExtensionMethods را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
public static class ProductMapperExtensionMethods { public static ProductViewModel ConvertToProductViewModel(this Model.Product product) { ProductViewModel productViewModel = new ProductViewModel(); productViewModel.ProductId = product.Id; productViewModel.Name = product.Name; productViewModel.RRP = String.Format(“{0:C}”, product.Price.RRP); productViewModel.SellingPrice = String.Format(“{0:C}”, product.Price.SellingPrice); if (product.Price.Discount > 0) productViewModel.Discount = String.Format(“{0:C}”, product.Price.Discount); if (product.Price.Savings < 1 && product.Price.Savings > 0) productViewModel.Savings = product.Price.Savings.ToString(“#%”); return productViewModel; } public static IList<ProductViewModel> ConvertToProductListViewModel( this IList<Model.Product> products) { IList<ProductViewModel> productViewModels = new List<ProductViewModel>(); foreach(Model.Product p in products) { productViewModels.Add(p.ConvertToProductViewModel()); } return productViewModels; } }
حال کلاس ProductService را جهت تعامل با کلاس سرویس موجود در Domain Model و به منظور برگرداندن لیستی از محصولات و تبدیل آن به لیستی از ProductViewModel، ایجاد مینماییم. کلاسی با نام ProductService را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
public class ProductService { private Model.ProductService _productService; public ProductService(Model.ProductService ProductService) { _productService = ProductService; } public ProductListResponse GetAllProductsFor( ProductListRequest productListRequest) { ProductListResponse productListResponse = new ProductListResponse(); try { IList<Model.Product> productEntities = _productService.GetAllProductsFor(productListRequest.CustomerType); productListResponse.Products = productEntities.ConvertToProductListViewModel(); productListResponse.Success = true; } catch (Exception ex) { // Log the exception… productListResponse.Success = false; // Return a friendly error message productListResponse.Message = ex.Message; } return productListResponse; } }
کلاس Service تمامی خطاها را دریافت نموده و پس از مدیریت خطا، پیغامی مناسب را به کلاینت ارسال میکند. همچنین این لایه محل مناسبی برای Log کردن خطاها میباشد. در اینجا کد نویسی لایه سرویس به پایان رسید و در ادامه به کدنویسی Data Layer میپردازیم.
Data Layer
برای ذخیره سازی محصولات، یک بانک اطلاعاتی با نام Shop01 ایجاد کنید که شامل جدولی به نام Product با ساختار زیر باشد:
برای اینکه کدهای بانک اطلاعاتی را سریعتر تولید کنیم از روش Linq to SQL در Data Layer استفاده میکنم. برای این منظور یک Data Context برای Linq to SQL به این لایه اضافه میکنیم. بر روی پروژه SoCPatterns.Layered.Repository کلیک راست نمایید و گزینه Add > New Item را انتخاب کنید. در پنجره ظاهر شده و از سمت چپ گزینه Data و سپس از سمت راست گزینه Linq to SQL Classes را انتخاب نموده و نام آن را Shop.dbml تعیین نمایید.
از طریق پنجره Server Explorer به پایگاه داده مورد نظر متصل شوید و با عمل Drag & Drop جدول Product را به بخش Design کشیده و رها نمایید.
اگر به یاد داشته باشید، در لایه Model برای برقراری ارتباط با پایگاه داده از یک Interface به نام IProductRepository استفاده نمودیم. حال باید این Interface را پیاده سازی نماییم. کلاسی با نام ProductRepository را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Repository اضافه کنید:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Text; using SoCPatterns.Layered.Model; namespace SoCPatterns.Layered.Repository { public class ProductRepository : IProductRepository { public IList<Model.Product> FindAll() { var products = from p in new ShopDataContext().Products select new Model.Product { Id = p.ProductId, Name = p.ProductName, Price = new Model.Price(p.Rrp, p.SellingPrice) }; return products.ToList(); } } }
در متد FindAll، با استفاده از دستورات Linq to SQL، لیست تمامی محصولات را برگرداندیم. کدنویسی لایهی Data هم به پایان رسید و در ادامه به کدنویسی لایهی Presentation و UI میپردازیم.
Presentation Layer
به منظور جداسازی منطق نمایش (Presentation) از رابط کاربری (User Interface)، از الگوی Model View Presenter یا همان MVP استفاده میکنیم که در مباحث بعدی با جزئیات بیشتری در مورد آن صحبت خواهم کرد. یک Interface با نام IProductListView را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Presentation اضافه کنید:
using SoCPatterns.Layered.Service; public interface IProductListView { void Display(IList<ProductViewModel> Products); Model.CustomerType CustomerType { get; } string ErrorMessage { set; } }
این Interface توسط Web Formهای ASP.NET و یا Win Formها باید پیاده سازی شوند. کار با Interfaceها موجب میشود تا تست Viewها به راحتی انجام شوند. کلاسی با نام ProductListPresenter را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Presentation اضافه کنید:
using SoCPatterns.Layered.Service; namespace SoCPatterns.Layered.Presentation { public class ProductListPresenter { private IProductListView _productListView; private Service.ProductService _productService; public ProductListPresenter(IProductListView ProductListView, Service.ProductService ProductService) { _productService = ProductService; _productListView = ProductListView; } public void Display() { ProductListRequest productListRequest = new ProductListRequest(); productListRequest.CustomerType = _productListView.CustomerType; ProductListResponse productResponse = _productService.GetAllProductsFor(productListRequest); if (productResponse.Success) { _productListView.Display(productResponse.Products); } else { _productListView.ErrorMessage = productResponse.Message; } } } }
کلاس Presenter وظیفهی واکشی داده ها، مدیریت رویدادها و بروزرسانی UI را دارد. در اینجا کدنویسی لایهی Presentation به پایان رسیده است. از مزایای وجود لایهی Presentation این است که تست نویسی مربوط به نمایش دادهها و تعامل بین کاربر و سیستم به سهولت انجام میشود بدون آنکه نگران دشواری Unit Test نویسی Web Formها باشید. حال میتوانید کد نویسی مربوط به UI را انجام دهید که در ادامه به کد نویسی در Win Forms و Web Forms خواهیم پرداخت.
public class MyClass : INotifyPropertyChanged { private string _myValue; public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged; public string MyValue { get { return _myValue; } set { _myValue = value; RaisePropertyChanged("MyValue"); } } protected void RaisePropertyChanged(string propertyName) { if (PropertyChanged != null) PropertyChanged(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName)); } }
public class MyDreamClass : INotifyPropertyChanged { public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged; public string MyValue { get; set; } }
PM> Install-Package structuremap PM> Install-Package Castle.Core
namespace AOP01.Services { public interface ITestService { int GetCount(); } } namespace AOP01.Services { public class TestService: ITestService { public int GetCount() { return 10; //این فقط یک مثال است برای بررسی تزریق وابستگیها } } }
using AOP01.Services; using AOP01.Core; namespace AOP01.ViewModels { public class TestViewModel : BaseViewModel { private readonly ITestService _testService; //تزریق وابستگیها در سازنده کلاس public TestViewModel(ITestService testService) { _testService = testService; } // Note: it's a virtual property. public virtual string Text { get; set; } } }
using System.ComponentModel; namespace AOP01.Core { public abstract class BaseViewModel : INotifyPropertyChanged { public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged; public void RaisePropertyChanged(string propertyName) { var handler = PropertyChanged; if (handler != null) handler(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName)); } } }
using System; using Castle.DynamicProxy; namespace AOP01.Core { public class NotifyPropertyInterceptor : IInterceptor { public void Intercept(IInvocation invocation) { // متد ست، ابتدا فراخوانی میشود و سپس کار اطلاع رسانی را انجام خواهیم داد invocation.Proceed(); if (invocation.Method.Name.StartsWith("set_")) { var propertyName = invocation.Method.Name.Substring(4); raisePropertyChangedEvent(invocation, propertyName, invocation.TargetType); } } void raisePropertyChangedEvent(IInvocation invocation, string propertyName, Type type) { var methodInfo = type.GetMethod("RaisePropertyChanged"); if (methodInfo == null) { if (type.BaseType != null) raisePropertyChangedEvent(invocation, propertyName, type.BaseType); } else { methodInfo.Invoke(invocation.InvocationTarget, new object[] { propertyName }); } } } }
using System.Linq; using System.Windows; using AOP01.Core; using AOP01.Services; using Castle.DynamicProxy; using StructureMap; namespace AOP01 { public partial class App { protected override void OnStartup(StartupEventArgs e) { base.OnStartup(e); ObjectFactory.Initialize(x => { x.For<ITestService>().Use<TestService>(); var dynamicProxy = new ProxyGenerator(); x.For<BaseViewModel>().EnrichAllWith(vm => { var constructorArgs = vm.GetType() .GetConstructors() .FirstOrDefault() .GetParameters() .Select(p => ObjectFactory.GetInstance(p.ParameterType)) .ToArray(); return dynamicProxy.CreateClassProxy( classToProxy: vm.GetType(), constructorArguments: constructorArgs, interceptors: new[] { new NotifyPropertyInterceptor() }); }); }); } } }
<Window x:Class="AOP01.MainWindow" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" Title="MainWindow" Height="350" Width="525"> <Grid> <TextBox Text="{Binding Text, Mode=TwoWay, UpdateSourceTrigger=PropertyChanged}" /> </Grid> </Window>
using AOP01.ViewModels; using StructureMap; namespace AOP01 { public partial class MainWindow { public MainWindow() { InitializeComponent(); //علاوه بر تشکیل پروکسی //کار وهله سازی و تزریق وابستگیها در سازنده را هم به صورت خودکار انجام میدهد var vm = ObjectFactory.GetInstance<TestViewModel>(); this.DataContext = vm; } } }
public interface IBinaryOperations<T> { T Add(T arg1, T arg2); T Subtract(T arg1, T arg2); T Multiply(T arg1, T arg2); T Divide(T arg1, T arg2); }
public class BasicMath : IBinaryOperations<int> { public int Add(int arg1, int arg2) { return arg1 + arg2; } public int Subtract(int arg1, int arg2) { return arg1 - arg2; } public int Multiply(int arg1, int arg2) { return arg1 * arg2; } public int Divide(int arg1, int arg2) { return arg1 / arg2; } }
static void Main(string[] args) { Console.WriteLine("***** Generic Interfaces *****\n"); BasicMath m = new BasicMath(); Console.WriteLine("1 + 1 = {0}", m.Add(1, 1)); Console.ReadLine(); }
public class BasicMath : IBinaryOperations<double> { public double Add(double arg1, double arg2) { return arg1 + arg2; } ... }