نظرات مطالب
مقایسه مجوزهای سورس باز
ممنون آقای نصیری , بسیار استفاده بردم از بلاگتون .

شاید شما من رو به یاد نیآرید , من مدتی در سایت برنامه نویس در خدمتتون بودم , خوشحال که دوباره ملاقاتتون می کنم .

فکر کنم الان بیشتر از GNU استفاده میشه دیگه , نه؟

موفق باشید
نظرات مطالب
Contact me
سلام آقای نصیری
پیغامهایی که از طریق "تماس با من" برای شما فرستاده میشه به دستتون میرسه؟چون من چند تایی زدم ولی انگار نرسیده به دست شما.
ممنون موفق باشید
نظرات مطالب
تشخیص کمبود ایندکس‌ها در SQL server
ممنون خیلی مفید بود. البته بنظر بنده ی حقیر تمام پستهای شما واسه من مفید بوده و هست. امیدوارم که بقیه اش هم اینجوری باشه.
همیشه موفق و سلامت باشید.
مطالب
آموزش مهندسی نرم افزار و UML - جلسه دوم
جلسه دوم :

در جلسه پیش در مورد اینکه چرا یک بسته نرم افزاری را باید به عنوان یک سیستم در نظر بگیریم  صحبت کردیم در این جلسه به بررسی سیستم‌های اطلاعاتی می‌پردازیم.
قبل از اینکه به بررسی سیستم ‌های اطلاعاتی بپردازیم به چند مفهوم  می‌پردازیم که برای تعریف سیستم‌های اطلاعاتی به آن‌ها نیازمندیم.

· داده – Data : داده خام پردازش نشده ای که از نظر سیستم مفهومی ندارد.
· اطلاعات  - Information : داده‌های پردازش شده ای که از نظر سیستم دارای مفهوم خاصی می‌باشند.
· Knowledge : مانند Information  دارای مفهوم خاصی هستند اما کمی ساخت یافته‌تر گشته و دارای معنی بیشتری هستند و اغلب در سیستم‌های خبره به کار می‌روند.

تعریف سیستم‌های اطلاعاتی (Information Service)

سیستم هایی هستند که ورودی آنها اطلاعات خام پردازش نشده (Data) و خروجی آنها Information  می‌باشد ؛ عمل اصلی این سیستم‌ها پردازش اطلاعات است .


انواع سیستم‌های اطلاعاتی :

1.   TPS  (Transaction Processing Systems)
عملکرد اصلی TPS ‌ها پردازش اطلاعات است.

2.   MIS (Management Information Services)
اطلاعات را برای مدیران سطح بالا پردازش می‌کنند و آ ن‌ها را در تصمیم گیری‌ها یاری می‌دهند.

در ادامه به بررسی مشکلات سیستم‌های اطلاعاتی یا همان بسته‌های نرم افزاری خواهیم پرداخت و راهکاری را که IT برای فایق آمدن به این مشکلات بیان کرده اند را شرح خواهم داد.


برخی مشکلات توسعه سیستم‌های اطلاعاتی (IS) :

1.   قیمت پیشنهادی از سوی کارفرما
2.   زمان تحویل سیستم غیر معقول باشد
3.   هزینه استقرار سیستم بالا باشد
4.   تغییر نیازمندی ها
5.   کمبود تجربه و تخصص نیروی فنی
6.   غیر ممکن بودن پیاده سازی یک سیستم از لحاظ تکنیکی
7.   اندازه گیری میزان حرکت پروژه در راستای هدف خود
8.   پروژه تا چه اندازه نیازمندی‌های کاربران را پاسخ می‌دهد
9.   سختی کار با سیستم
10. سیستم از ورود اطلاعات نامعتبر جلوگیری نکند
11. پیغام‌های خطای نامناسب
12. Help نامناسب
13. غیر قابل اعتماد بودن عملیات‌های سیستم
14. زمان پاسخ گویی نامناسب
15.  ...
 

قبل از اینکه به بیان راهکار IT  در این رابطه بپردازیم به تعریفی کوتاه از آن توجه کنید.

IT  چیست:
IT  راهکاری برای مقابله با مشکلات تولید و توسعه نرم افزار می‌باشد. نیاز به پیاده سازی سیستم‌های اطلاعاتی منجر به پیدایش مفهوم IT  شد. پاسخ IT  برای فایق آمدن بر مشکلات تولید و توسعه نرم افزار استفاده از متدولوژی است.

در ادامه به بررسی متدولوژی خواهیم پرداخت. 
مطالب
PowerShell 7.x - قسمت نهم - آشنایی با Crescendo
همانطور که در ابتدای این سری نیز اشاره شد، یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد PowerShell، طراحی شیءگرای آن است، به‌طوریکه خروجی cmdletهای آن، به صورت آبجکت هستند. همچنین، در PowerShell امکان اجرای کامندهای native نیز وجود دارد. به عنوان مثال اگر کامند زیر را وارد کنید: 
git log --oneline
خروجی، همانطوری که در دیگر shellها انتظار میرود، نمایش داده خواهد شد؛ یعنی به صورت string. همچنین امکان intellisense را نیز برای پارامترهای کامند موردنظر نخواهیم داشت؛ چون در اصل، به اصطلاح یک legacy command است و نه یک cmdlet. برای بهره بردن از امکانات PowerShell میتوانیم این نوع کامندها را توسط یک wrapper به cmdlet تبدیل کنیم، اما آپدیت نگه‌داشتن این wrapper و نوشتن آن فرآیند سختی است. برای سهولت انجام اینکار، یک فریم‌ورک تحت عنوان Crescendo توسط مایکروسافت ارائه شده است.
یک مثال
فرض کنید میخواهیم کامند git log را به همراه تعدادی از دستورات آن به یک PowerShell cmdlet تبدیل کنیم؛ برای اینکار ابتدا نیاز است ماژول عنوان شده را نصب کنیم: 
Install-Module -Name Microsoft.PowerShell.Crescendo
بعد از نصب ماژول فوق، یکسری cmdlet به مجموعه کامندهای PowerShell اضافه خواهند شد. یکی از این کامندها New-CrescendoCommand است. با کمک این کامند، فایل JSON موردنیاز Crescendo را میتوانیم تولید کنیم: 
$Configuration = @{
    '$schema' = "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11"
    Commands  = @()
}
$parameters = @{
    Verb = "Get"
    Noun = "GitLog"
    OriginalName = "git"
}
$Configuration.Commands += New-CrescendoCommand @parameters

$Configuration | ConvertTo-Json -Depth 3 | Out-File ./git-ps.json
در اینجا تعیین کرده‌ایم که کامندی که میخواهیم برایمان تولید شود، چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد. به عنوان مثال Verb آن Get و Noun آن باید GitLog باشد (براساس استانداری که مایکروسافت برای نامگذاری cmdletها پیشنهاد میدهد). در نهایت میتوانیم به صورت Get-GitLog از آن استفاده کنیم. همچنین legacy command اصلی که میخواهیم برای آن cmdlet ایجاد کنیم نیز توسط OriginalName تعیین شده‌است. لازم به ذکر است که در ویندوز باید مسیر کامل آن را وارد کنید. سپس با اجرای دستورات فوق، خروجی زیر برایمان تولید خواهد شد: 
{
  "Commands": [
    {
      "Verb": "Get",
      "Noun": "GitLog",
      "OriginalName": "git",
      "OriginalCommandElements": null,
      "Platform": [
        "Windows",
        "Linux",
        "MacOS"
      ],
      "Elevation": null,
      "Aliases": null,
      "DefaultParameterSetName": null,
      "SupportsShouldProcess": false,
      "ConfirmImpact": null,
      "SupportsTransactions": false,
      "NoInvocation": false,
      "Description": null,
      "Usage": null,
      "Parameters": [],
      "Examples": [],
      "OriginalText": null,
      "HelpLinks": null,
      "OutputHandlers": null
    }
  ],
  "$schema": "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11"
}
نکته: دقت داشته باشید که schema$ باید درون single quote نوشته شود؛ چون در غیراینصورت، key آن درون فایل تولید شده، خالی خواهد بود: 
"": "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11",
با کمک این schema درون Visual Studio Code امکان Intelisense را نیز خواهیم داشت: 


اکنون باید این فایل Configuration را به Crescendo معرفی کنیم تا cmdlet را برایمان تولید کند. اینکار را توسط Export-CrescendoModule انجام خواهیم داد: 

Export-CrescendoModule -Configuration ./git-ps.json -ModuleName ./git-ps.psm1

با اجرای دستور فوق، فایل‌های git.psm1 و همچنین git.psd1 تولید خواهند شد. نیاز به بررسی فایل‌های جنریت شده نیست؛ چون تنها جایی که با آن باید در ارتباط باشیم، همان فایل JSON ابتدای بحث است که در ادامه آن را بررسی خواهیم کرد. اما قبل از آن اجازه دهید ماژول تولید شده را Import کنیم و دستور Get-GitLog را وارد کنیم: 

PP /> Import-Module ./git-ps.psd1
PS /> Get-GitLog

usage: git [-v | --version] [-h | --help] [-C <path>] [-c <name>=<value>]
           [--exec-path[=<path>]] [--html-path] [--man-path] [--info-path]
           [-p | --paginate | -P | --no-pager] [--no-replace-objects] [--bare]
           [--git-dir=<path>] [--work-tree=<path>] [--namespace=<name>]
           [--super-prefix=<path>] [--config-env=<name>=<envvar>]
           <command> [<args>]

These are common Git commands used in various situations:

start a working area (see also: git help tutorial)
   clone     Clone a repository into a new directory
   init      Create an empty Git repository or reinitialize an existing one

work on the current change (see also: git help everyday)
   add       Add file contents to the index
   mv        Move or rename a file, a directory, or a symlink
   restore   Restore working tree files
   rm        Remove files from the working tree and from the index

examine the history and state (see also: git help revisions)
   bisect    Use binary search to find the commit that introduced a bug
   diff      Show changes between commits, commit and working tree, etc
   grep      Print lines matching a pattern
   log       Show commit logs
   show      Show various types of objects
   status    Show the working tree status

grow, mark and tweak your common history
   branch    List, create, or delete branches
   commit    Record changes to the repository
   merge     Join two or more development histories together
   rebase    Reapply commits on top of another base tip
   reset     Reset current HEAD to the specified state
   switch    Switch branches
   tag       Create, list, delete or verify a tag object signed with GPG

collaborate (see also: git help workflows)
   fetch     Download objects and refs from another repository
   pull      Fetch from and integrate with another repository or a local branch
   push      Update remote refs along with associated objects

'git help -a' and 'git help -g' list available subcommands and some
concept guides. See 'git help <command>' or 'git help <concept>'
to read about a specific subcommand or concept.
See 'git help git' for an overview of the system.

همانطور که مشاهده میکنید، خروجی دستور git، نمایش داده شده‌است. دلیل آن نیز این است که در فایل configuration، هیچ آرگومانی را به عنوان ورودی آن تعیین نکرده‌ایم. برای اضافه کردن آرگومان‌های موردنظر باید پراپرتی OrginalCommandElements را مقدار دهی کنیم: 

"OriginalCommandElements": ["log", "--oneline"],

بنابراین با فراخوانی دستور Get-GitLog، در اصل دستور git log —oneline فراخوانی خواهد شد:  

PS /> Get-GitLog

e9590e8 init

اما تا اینجا نیز خروجی به صورت رشته‌ایی است. برای داشتن یک خروجی Object، باید پراپرتی OutputHandlers را از Configuration، تغییر دهیم: 

"OutputHandlers": [
  {
    "ParameterSetName": "Default",
    "Handler": "$args[0] | ForEach-Object { $hash, $message = $_.Split(' ', 2) ; [PSCustomObject]@{ Hash = $hash; Message = $message } }"
  }
]

در اینجا توسط args$ به خروجی کامند اصلی دسترسی خواهیم داشت. این خروجی را سپس با کمک ForEach-Object، به یک شیء با پراپرتی‌های Hash و Message تبدیل کرده‌ایم. در اینجا فقط میخواستم روال تهیه یک آبجکت را از کامندهایی که خروجی JSON ندارند، نشان دهم؛ اما خوشبختانه توسط پرچم pretty در git log، امکان تهیه‌ی خروجی JSON را نیز داریم: 

git log --pretty=format:'{"commit": "%h", "author": "%an", "date": "%ad", "message": "%s"}'

در نتیجه عملاً نیازی به split کردن نیست و بجای آن میتوانیم به صورت مستقیم، خروجی را توسط ConvertFrom-Json پارز کنیم: 

"OutputHandlers": [
  {
    "ParameterSetName": "Default",
    "Handler": "$args[0] | ConvertFrom-Json"
  }
]

همچنین درون فایل schema با کمک پراپرتی Parameters، امکان تعریف پارامتر را نیز برای کامند Get-GitLog خواهیم داشت. به عنوان مثال میتوانیم فلگ reverse را نیز به کامند اصلی از طریق PowerShell ارسال کنیم: 

"Parameters": [
  {
    "Name": "reverse",
    "OriginalName": "--reverse",
    "ParameterType": "switch",
    "Description": "Reverse the order of the commits in the output."
  }
],

دقت داشته باشیم که با هربار تغییر فایل schema باید توسط دستور Export-CrescendoModule ماژول موردنظر را تولید کنید:

Export-CrescendoModule -Configuration ./git-ps.json -ModuleName ./git-ps.psm1
Import-Module ./git-ps.psd1

در نهایت cmdletمان به این صورت قابل استفاده خواهد بود:

مطالب
معماری لایه بندی نرم افزار #3

Service Layer

نقش لایه‌ی سرویس این است که به عنوان یک مدخل ورودی به برنامه کاربردی عمل کند. در برخی مواقع این لایه را به عنوان لایه‌ی Facade نیز می‌شناسند. این لایه، داده‌ها را در قالب یک نوع داده ای قوی (Strongly Typed) به نام View Model، برای لایه‌ی Presentation فراهم می‌کند. کلاس View Model یک Strongly Typed محسوب می‌شود که نماهای خاصی از داده‌ها را که متفاوت از دید یا نمای تجاری آن است، بصورت بهینه ارائه می‌نماید. در مورد الگوی View Model در مباحث بعدی بیشتر صحبت خواهم کرد.

الگوی Facade یک Interface ساده را به منظور کنترل دسترسی به مجموعه ای از Interface‌ها و زیر سیستم‌های پیچیده ارائه می‌کند. در مباحث بعدی در مورد آن بیشتر صحبت خواهم کرد.

کلاسی با نام ProductViewModel را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:

public class ProductViewModel
{
    Public int ProductId {get; set;}
    public string Name { get; set; }
    public string Rrp { get; set; }
    public string SellingPrice { get; set; }
    public string Discount { get; set; }
    public string Savings { get; set; }
}

برای اینکه کلاینت با لایه‌ی سرویس در تعامل باشد باید از الگوی Request/Response Message استفاده کنیم. بخش Request توسط کلاینت تغذیه می‌شود و پارامترهای مورد نیاز را فراهم می‌کند. کلاسی با نام ProductListRequest را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:

using SoCPatterns.Layered.Model;

namespace SoCPatterns.Layered.Service
{
    public class ProductListRequest
    {
        public CustomerType CustomerType { get; set; }
    }
}

در شی Response نیز بررسی می‌کنیم که درخواست به درستی انجام شده باشد، داده‌های مورد نیاز را برای کلاینت فراهم می‌کنیم و همچنین در صورت عدم اجرای صحیح درخواست، پیام مناسب را به کلاینت ارسال می‌نماییم. کلاسی با نام ProductListResponse را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:

public class ProductListResponse
{
    public bool Success { get; set; }
    public string Message { get; set; }
    public IList<ProductViewModel> Products { get; set; }
}

به منظور تبدیل موجودیت Product به ProductViewModel، به دو متد نیاز داریم، یکی برای تبدیل یک Product و دیگری برای تبدیل لیستی از Product. شما می‌توانید این دو متد را به کلاس Product موجود در Domain Model اضافه نمایید، اما این متدها نیاز واقعی منطق تجاری نمی‌باشند. بنابراین بهترین انتخاب، استفاده از Extension Method‌ها می‌باشد که باید برای کلاس Product و در لایه‌ی سرویس ایجاد نمایید. کلاسی با نام ProductMapperExtensionMethods را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:

public static class ProductMapperExtensionMethods
{
    public static ProductViewModel ConvertToProductViewModel(this Model.Product product)
    {
        ProductViewModel productViewModel = new ProductViewModel();
        productViewModel.ProductId = product.Id;
        productViewModel.Name = product.Name;
        productViewModel.RRP = String.Format(“{0:C}”, product.Price.RRP);
        productViewModel.SellingPrice = String.Format(“{0:C}”, product.Price.SellingPrice);
        if (product.Price.Discount > 0)
            productViewModel.Discount = String.Format(“{0:C}”, product.Price.Discount);
        if (product.Price.Savings < 1 && product.Price.Savings > 0)
            productViewModel.Savings = product.Price.Savings.ToString(“#%”);
        return productViewModel;
    }
    public static IList<ProductViewModel> ConvertToProductListViewModel(
        this IList<Model.Product> products)
    {
        IList<ProductViewModel> productViewModels = new List<ProductViewModel>();
        foreach(Model.Product p in products)
        {
            productViewModels.Add(p.ConvertToProductViewModel());
        }
        return productViewModels;
    }
}

حال کلاس ProductService را جهت تعامل با کلاس سرویس موجود در Domain Model و به منظور برگرداندن لیستی از محصولات و تبدیل آن به لیستی از ProductViewModel، ایجاد می‌نماییم. کلاسی با نام ProductService را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:

public class ProductService
{
    private Model.ProductService _productService;
    public ProductService(Model.ProductService ProductService)
    {
        _productService = ProductService;
    }
    public ProductListResponse GetAllProductsFor(
        ProductListRequest productListRequest)
    {
        ProductListResponse productListResponse = new ProductListResponse();
        try
        {
            IList<Model.Product> productEntities =
                _productService.GetAllProductsFor(productListRequest.CustomerType);
            productListResponse.Products = productEntities.ConvertToProductListViewModel();
            productListResponse.Success = true;
        }
        catch (Exception ex)
        {
            // Log the exception…
            productListResponse.Success = false;
            // Return a friendly error message
            productListResponse.Message = ex.Message;
        }
        return productListResponse;
    }
}

کلاس Service تمامی خطاها را دریافت نموده و پس از مدیریت خطا، پیغامی مناسب را به کلاینت ارسال می‌کند. همچنین این لایه محل مناسبی برای Log کردن خطاها می‌باشد. در اینجا کد نویسی لایه سرویس به پایان رسید و در ادامه به کدنویسی Data Layer می‌پردازیم.

Data Layer

برای ذخیره سازی محصولات، یک بانک اطلاعاتی با نام Shop01 ایجاد کنید که شامل جدولی به نام Product با ساختار زیر باشد:

برای اینکه کدهای بانک اطلاعاتی را سریعتر تولید کنیم از روش Linq to SQL در Data Layer استفاده می‌کنم. برای این منظور یک Data Context برای Linq to SQL به این لایه اضافه می‌کنیم. بر روی پروژه SoCPatterns.Layered.Repository کلیک راست نمایید و گزینه Add > New Item را انتخاب کنید. در پنجره ظاهر شده و از سمت چپ گزینه Data و سپس از سمت راست گزینه Linq to SQL Classes را انتخاب نموده و نام آن را Shop.dbml تعیین نمایید.

از طریق پنجره Server Explorer به پایگاه داده مورد نظر متصل شوید و با عمل Drag & Drop جدول Product را به بخش Design کشیده و رها نمایید.

اگر به یاد داشته باشید، در لایه Model برای برقراری ارتباط با پایگاه داده از یک Interface به نام IProductRepository استفاده نمودیم. حال باید این Interface را پیاده سازی نماییم. کلاسی با نام ProductRepository را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Repository اضافه کنید:

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Text;
using SoCPatterns.Layered.Model;

namespace SoCPatterns.Layered.Repository
{
    public class ProductRepository : IProductRepository
    {
        public IList<Model.Product> FindAll()
        {
            var products = from p in new ShopDataContext().Products
                                select new Model.Product
                                {
                                    Id = p.ProductId,
                                    Name = p.ProductName,
                                    Price = new Model.Price(p.Rrp, p.SellingPrice)
                                };
            return products.ToList();
        }
    }
}

در متد FindAll، با استفاده از دستورات Linq to SQL، لیست تمامی محصولات را برگرداندیم. کدنویسی لایه‌ی Data هم به پایان رسید و در ادامه به کدنویسی لایه‌ی Presentation و UI می‌پردازیم.

Presentation Layer

به منظور جداسازی منطق نمایش (Presentation) از رابط کاربری (User Interface)، از الگوی Model View Presenter یا همان MVP استفاده می‌کنیم که در مباحث بعدی با جزئیات بیشتری در مورد آن صحبت خواهم کرد. یک Interface با نام IProductListView را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Presentation اضافه کنید:

using SoCPatterns.Layered.Service;

public interface IProductListView
{
    void Display(IList<ProductViewModel> Products);
    Model.CustomerType CustomerType { get; }
    string ErrorMessage { set; }
}

این Interface توسط Web Form‌های ASP.NET و یا Win Form‌ها باید پیاده سازی شوند. کار با Interface‌ها موجب می‌شود تا تست View‌ها به راحتی انجام شوند. کلاسی با نام ProductListPresenter را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Presentation اضافه کنید:

using SoCPatterns.Layered.Service;

namespace SoCPatterns.Layered.Presentation
{
    public class ProductListPresenter
    {
        private IProductListView _productListView;
        private Service.ProductService _productService;
        public ProductListPresenter(IProductListView ProductListView,
            Service.ProductService ProductService)
        {
            _productService = ProductService;
            _productListView = ProductListView;
        }
        public void Display()
        {
            ProductListRequest productListRequest = new ProductListRequest();
            productListRequest.CustomerType = _productListView.CustomerType;
            ProductListResponse productResponse =
                _productService.GetAllProductsFor(productListRequest);
            if (productResponse.Success)
            {
                _productListView.Display(productResponse.Products);
            }
            else
            {
                _productListView.ErrorMessage = productResponse.Message;
            }
        }
    }
}

کلاس Presenter وظیفه‌ی واکشی داده ها، مدیریت رویدادها و بروزرسانی UI را دارد. در اینجا کدنویسی لایه‌ی Presentation به پایان رسیده است. از مزایای وجود لایه‌ی Presentation این است که تست نویسی مربوط به نمایش داده‌ها و تعامل بین کاربر و سیستم به سهولت انجام می‌شود بدون آنکه نگران دشواری Unit Test نویسی Web Form‌ها باشید. حال می‌توانید کد نویسی مربوط به UI را انجام دهید که در ادامه به کد نویسی در Win Forms و Web Forms خواهیم پرداخت. 

نظرات مطالب
سری بررسی SQL Smell در EF Core - ایجاد روابط Polymorphic - بخش دوم
ممنون از این 2 پست خوب، جالب بود. یک راه دیگه استفاده از یک ستون Discriminator هست. EFCore از این مدل ارث بری پشتیبانی می‌کنه. میشه یک enum تعریف کرد به اسم CommentType و جدول Comments به ازای هر نوع یک ستون خواهد داشت، مثلا VideoId، ArticleId و غیره. مدل نهایی مشابه مثال هایی میشه که ذکر کردین. تنها مشکل این مدل این است که Cascade Delete نمی‌تونیم داشته باشیم. چون دیتابیس نمی‌دونه کدوم رکورد‌ها باید حذف بشن به همین دلیل حتی موقع اجرای اسکریپت Migration خطای Multiple Cascade Paths میده.

در حال حاظر EFCore از Polymorphic Relationships پشتیبانی نمی‌کنه. متاسفانه مشخص هم نیست که در نسخه بعدی که بزدوی منتشر میشه (EFCore 5) برنامه ای براش دارن یا خیر. بنابراین 2 گزینه داریم. 1) از یکی از این مدل‌ها استفاده کنیم، و برای حذف رکوردهای مادر (سطوح بالاتر) کد بنویسیم تا رکوردهای فرزند هم حذف بشن. میشه رفتار onCascade رو روی جدول‌های وابسته مثل Comments بصورت ClientCascade تعریف کرد. در این صورت وقتی قصد داریم رکوردهای مادر رو حذف کنیم، کافی هست جداول وابسته Include بشن. مابقی رو EFCore تشخیص میده و حذف می‌کنه. مشکل این روش این هست که اگر چندین هزار یا بیشتر رکورد داشته باشیم، این Include‌ها خیلی سنگین میشن و شاید مشکلات ناخواسته بوجود بیارن. میشه بجای Include کردنشون کوئری‌های جداگانه نوشت. رکوردهای فرزند رو پیدا کنیم، همه رو حذف کنیم، بعد رکورد مادر رو حذف کنیم و نهایتا DbContext.SaveChanges رو صدا بزنیم. که مسلما همه این مراحل باید در یک Transaction قرار بگیرن.
و راه حل 2) برای هر موجودیت یک جدول جدا تعریف کنیم. درسته که این مدل SQL Smell شناخته میشه اما خیلی مهم نیست. بستگی به نیازهای پروژه و مشخصات فنی دیگر قسمت‌ها داره. اگر مانند مثال‌های شما تعداد جداول زیاد نباشن (برای مثال شما 3 جدول خواهیم داشت) اشکالی نداره که برای هر دسته بندی جدول مجزایی تعریف کنیم. یعنی ArticleComments، VideoComments و غیره. درسته که کوئری ها، مدل‌ها و دیگر جزئیات پروژه کمی تغییر خواهند کرد و جدول کامنت‌ها تکرار شده، اما Explicit بودن همیشه بهتره. مزیت اصلی این روش هم این هست که چون رابطه بین جداول One-To-Many خواهد بود، به سادگی میشه Cascade Delete رو تنظیم کرد. دیگه نیازی به کد نوشتن یا Include کردن جداول فرزند وجود نداره. شخصا این روش رو ترجیح میدم که دلایلش روشن هست، اما باز هم همونطور که گفتم بستگی به ساختار کلی پروژه داره.
زمان زیادی روی Polymorphic Relationships گذاشتم اما هنوز موفق نشدم راه حلی پیدا کنم که یک جدول واحد برای موجودیت مشترک داشته باشیم، و بتونیم Cascade Delete رو هم تنظیم کنیم. اگر راه حل یا پیشنهادی داشته باشین خوشحال میشم بیشتر بررسی کنیم. ممنون از وقتی که گذاشتین 
مطالب دوره‌ها
استفاده از AOP Interceptors برای حذف کدهای تکراری INotifyPropertyChanged در WPF
هرکسی که با WPF کار کرده باشد با دردی به نام اینترفیس INotifyPropertyChanged و پیاده سازی‌های تکراری مرتبط با آن آشنا است:
public class MyClass : INotifyPropertyChanged
{
    private string _myValue;
    public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;
    public string MyValue
    {
        get
        {
            return _myValue;
        }
        set
        {
            _myValue = value;
            RaisePropertyChanged("MyValue");
        }
    }
    protected void RaisePropertyChanged(string propertyName)
    {
        if (PropertyChanged != null)
            PropertyChanged(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
    }
}
چندین راه‌حل هم برای ساده سازی و یا بهبود آن وجود دارد از Strongly typed کردن آن تا روش‌های اخیر دات نت 4 و نیم در مورد استفاده از ویژگی‌های متدهای فراخوان. اما ... با استفاده از AOP Interceptors می‌توان در وهله سازی‌ها و فراخوانی‌ها دخالت کرد و کدهای مورد نظر را در مکان‌های مناسبی تزریق نمود. بنابراین در مطلب جاری قصد داریم ارائه متفاوتی را از پیاده سازی خودکار INotifyPropertyChanged ارائه دهیم. به عبارتی چقدر خوب می‌شد فقط می‌نوشتیم :
public class MyDreamClass : INotifyPropertyChanged
{
    public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;
    public string MyValue { get; set; }
}
و ... همه چیز مثل سابق کار می‌کرد. برای رسیدن به این هدف، باید فراخوانی‌های set خواص را تحت نظر قرار داد (یا همان Interception در اینجا). ابتدا باید اجازه دهیم تا set صورت گیرد، پس از آن کدهای معروف RaisePropertyChanged را به صورت خودکار فراخوانی کنیم.


پیشنیازها

ابتدا یک برنامه جدید WPF را آغاز کنید. تنظیمات آن‌را از حالت Client profile به Full تغییر دهید.
سپس همانند قسمت قبل، ارجاعات لازم را به StructureMap و Castle.Core نیز اضافه نمائید:
 PM> Install-Package structuremap
PM> Install-Package Castle.Core


ساختار برنامه

برنامه ما از یک اینترفیس و کلاس سرویس تشکیل شده است:
namespace AOP01.Services
{
    public interface ITestService
    {
        int GetCount();
    }
}

namespace AOP01.Services
{
    public class TestService: ITestService
    {     
        public int GetCount()
        {
            return 10; //این فقط یک مثال است برای بررسی تزریق وابستگی‌ها
        }
    }
}
همچنین دارای یک ViewModel به شکل زیر می‌باشد:
using AOP01.Services;
using AOP01.Core;

namespace AOP01.ViewModels
{
    public class TestViewModel  : BaseViewModel
    {
        private readonly ITestService _testService;
        //تزریق وابستگی‌ها در سازنده کلاس
        public TestViewModel(ITestService testService)
        {
            _testService = testService;
        }

        // Note: it's a virtual property.
        public virtual string Text { get; set; }
    }
}
سه نکته در این ViewModel حائز اهمیت هستند:
الف) استفاده از کلاس پایه BaseViewModel برای کاهش کدهای تکراری مرتبط با INotifyPropertyChanged که به صورت زیر تعریف شده است:
using System.ComponentModel;

namespace AOP01.Core
{
    public abstract class BaseViewModel : INotifyPropertyChanged
    {
        public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;

        public void RaisePropertyChanged(string propertyName)
        {
            var handler = PropertyChanged;

            if (handler != null)
                handler(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
        }
    }
}
ب) کلاس سرویس، در حالت تزریق وابستگی‌ها در سازنده کلاس در اینجا مورد استفاده قرار گرفته است. وهله سازی خودکار آن توسط کلاس‌های پروکسی و DI صورت خواهند گرفت.
ج) خاصیتی که در اینجا تعریف شده از نوع virtual است؛ بدون پیاده سازی مفصل قسمت set آن و فراخوانی مستقیم RaisePropertyChanged کلاس پایه به صورت متداول. علت virtual تعریف کردن آن به امکان دخل و تصرف در نواحی get و set این خاصیت توسط Interceptor ایی که در ادامه تعریف خواهیم کرد بر می‌گردد.


پیاده سازی NotifyPropertyInterceptor

using System;
using Castle.DynamicProxy;

namespace AOP01.Core
{
    public class NotifyPropertyInterceptor : IInterceptor
    {
        public void Intercept(IInvocation invocation)
        {
            // متد ست، ابتدا فراخوانی می‌شود و سپس کار اطلاع رسانی را انجام خواهیم داد
            invocation.Proceed();

            if (invocation.Method.Name.StartsWith("set_"))
            {
                var propertyName = invocation.Method.Name.Substring(4);
                raisePropertyChangedEvent(invocation, propertyName, invocation.TargetType);
            }
        }

        void raisePropertyChangedEvent(IInvocation invocation, string propertyName, Type type)
        {
            var methodInfo = type.GetMethod("RaisePropertyChanged");
            if (methodInfo == null)
            {
                if (type.BaseType != null)
                    raisePropertyChangedEvent(invocation, propertyName, type.BaseType);
            }
            else
            {
                methodInfo.Invoke(invocation.InvocationTarget, new object[] { propertyName });
            }
        }
    }
}
با اینترفیس IInterceptor در قسمت قبل آشنا شدیم.
در اینجا ابتدا اجازه خواهیم داد تا کار set به صورت معمول انجام شود. دو حالت get و set ممکن است رخ دهند. بنابراین در ادامه بررسی خواهیم کرد که اگر حالت set بود، آنگاه متد RaisePropertyChanged کلاس پایه BaseViewModel را یافته و به صورت پویا با propertyName صحیحی فراخوانی می‌کنیم.
به این ترتیب دیگر نیازی نخواهد بود تا به ازای تمام خواص مورد نیاز، کار فراخوانی دستی RaisePropertyChanged صورت گیرد.


اتصال Interceptor به سیستم

خوب! تا اینجای کار صرفا تعاریف اولیه تدارک دیده شده‌اند. در ادامه نیاز است تا DI و DynamicProxy را از وجود آن‌ها مطلع کنیم.
برای این منظور فایل App.xaml.cs را گشوده و در نقطه آغاز برنامه تنظیمات ذیل را اعمال نمائید:
using System.Linq;
using System.Windows;
using AOP01.Core;
using AOP01.Services;
using Castle.DynamicProxy;
using StructureMap;

namespace AOP01
{
    public partial class App
    {
        protected override void OnStartup(StartupEventArgs e)
        {
            base.OnStartup(e);

            ObjectFactory.Initialize(x =>
            {
                x.For<ITestService>().Use<TestService>();

                var dynamicProxy = new ProxyGenerator();
                x.For<BaseViewModel>().EnrichAllWith(vm =>
                {
                    var constructorArgs = vm.GetType()
                            .GetConstructors()
                            .FirstOrDefault()
                            .GetParameters()
                            .Select(p => ObjectFactory.GetInstance(p.ParameterType))
                            .ToArray();

                    return dynamicProxy.CreateClassProxy(
                                classToProxy: vm.GetType(),
                                constructorArguments: constructorArgs,
                                interceptors: new[] { new NotifyPropertyInterceptor() });
                });
            });
        }
    }
}
مطابق این تنظیمات، هرجایی که نیاز به نوعی از ITestService بود، از کلاس TestService استفاده خواهد شد.
همچنین در ادامه به DI مورد استفاده اعلام می‌کنیم که ViewModelهای ما دارای کلاس پایه BaseViewModel هستند. بنابراین هر زمانی که این نوع موارد وهله سازی شدند، آن‌ها را یافته و با پروکسی حاوی NotifyPropertyInterceptor مزین کن.
مثالی که در اینجا انتخاب شده، تقریبا مشکل‌ترین حالت ممکن است؛ چون به همراه تزریق خودکار وابستگی‌ها در سازنده کلاس ViewModel نیز می‌باشد. اگر ViewModelهای شما سازنده‌ای به این شکل ندارند، قسمت تشکیل constructorArgs را حذف کنید.


استفاده از ViewModel مزین شده با پروکسی در یک View

<Window x:Class="AOP01.MainWindow"
        xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
        xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
        Title="MainWindow" Height="350" Width="525">
    <Grid>
        <TextBox Text="{Binding Text, Mode=TwoWay, UpdateSourceTrigger=PropertyChanged}" />
    </Grid>
</Window>
اگر فرض کنیم که پنجره اصلی برنامه مصرف کننده ViewModel فوق است، در code behind آن خواهیم داشت:
using AOP01.ViewModels;
using StructureMap;

namespace AOP01
{
    public partial class MainWindow
    {
        public MainWindow()
        {
            InitializeComponent();

            //علاوه بر تشکیل پروکسی
            //کار وهله سازی و تزریق وابستگی‌ها در سازنده را هم به صورت خودکار انجام می‌دهد
            var vm = ObjectFactory.GetInstance<TestViewModel>(); 
            this.DataContext = vm;
        }
    }
}
به این ترتیب یک ViewModel محصور شده توسط DynamicProxy مزین با NotifyPropertyInterceptor به DataContext  ارسال می‌گردد.

اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، مشاهده خواهیم کرد که با وارد کردن مقداری در TextBox برنامه، NotifyPropertyInterceptor مورد استفاده قرار می‌گیرد:



دریافت مثال کامل این قسمت
AOP01.zip
مطالب
آشنایی با جنریک‌ها #2
قبل از ادامه آموزش مفاهیم جنریک، در نظر داشتن این نکته ضروری است که مطالبی که در این سری مقالات ارائه می‌شود در سطح مقدماتی است و قصد من آشنا نمودن برنامه نویسانی است که با این مفاهیم ناآشنا هستند ولی با مطالعه این مقاله می‌توانند کدهای تمیزتر و بهتری تولید کنند و همینطور این مفاهیم ساده، پایه‌ای باشد برای فراگیری سایر نکات تکمیلی و پیچیده‌تر جنریک‌ها.

در قسمت قبلی، نحوه تعریف کلاس جنریک شرح داده شد و در سری دوم اشاره‌ای به مفاهیم و نحوه پیاده سازی اینترفیس جنریک می‌پردازیم.
مفهوم اینترفیس جنریک همانند مفهوم اینترفیس در دات نت است. با این تفاوت که برای آن‌ها یک نوع عمومی تعریف می‌شود و نوع آن‌ها در زمان اجرا تعیین خواهد شد و کلاس بر اساس نوع اینترفیس، اینترفیس را پیاده سازی می‌کند. برای درک بهتر به نحوه تعریف اینترفیس جنریک زیر دقت کنید:
public interface IBinaryOperations<T>
{
   T Add(T arg1, T arg2);
   T Subtract(T arg1, T arg2);
   T Multiply(T arg1, T arg2);
   T Divide(T arg1, T arg2);
}
در کد بالا اینترفیسی از نوع جنریک تعریف شده است که دارای چهار متد با چهار خروجی و پارامترهای چنریک می‌باشد که نوع خروجی‌ها و نوع پارامترهای ورودی در زمان استفاده از اینترفیس تعیین می‌شوند که البته در بالا بطور خاص بیان شده است. اینترفیسی داریم که دو ورودی از هر نوعی دریافت می‌کند و چهار عملی اصلی را بر روی آن‌ها انجام داده و خروجی آن‌ها را از همان نوع پارامتر ورودی تولید می‌کند. (بجای اینترفیس‌های مختلف عملیات چهار عمل اصلی برای هر نوع داده (data type)، یک اینترفیس کلی برای تمام data typeها)
در کلاس زیر نحوه پیاده سازی اینترفیس از نوع int را مشاهده می‌کنید که چهار عملی اصلی را برروی داده هایی از نوع int انجام می‌شود و چهار خروجی از نوع int تولید می‌شود.
public class BasicMath : IBinaryOperations<int>
{
   public int Add(int arg1, int arg2)
   { return arg1 + arg2; }
 
   public int Subtract(int arg1, int arg2)
   { return arg1 - arg2; }
 
   public int Multiply(int arg1, int arg2)
   { return arg1 * arg2; }
 
   public int Divide(int arg1, int arg2)
   { return arg1 / arg2; }
}
بعد از پیاده سازی اینترفیس حال نوبت به استفاده از کلاس می‌رسد که زیر نیز نحوه استفاده از کلاس نمایش داده شده است:
static void Main(string[] args)
{
   Console.WriteLine("***** Generic Interfaces *****\n");
   BasicMath m = new BasicMath();
   Console.WriteLine("1 + 1 = {0}", m.Add(1, 1));
   Console.ReadLine();
}
و در صورتیکه بخواهید کلاسی چهار عمل اصلی را بر روی نوع داده double انجام دهد کافیست کلاسی اینترفیس نوع double را پیاده سازی کرده باشد. مانند کد زیر:
public class BasicMath : IBinaryOperations<double>
{
   public double Add(double arg1, double arg2)
   { return arg1 + arg2; }
   ...
}
برداشتی آزاد از این مقاله.