مطالب
خواندنی‌های 29 تیر
مطالب
ترفندهای یونیکد برای زبان‌های راست به چپ
آشنایی با RLE

الگوریتم پردازش دوطرفه‌ی یونیکد، جهت و سمت نمایش متن را بر اساس خواص جهتی هر حرف مشخص می‌کند. در این حالت اگر متن مورد نمایش، انگلیسی و یا فارسی خالص باشند به خوبی عمل می‌کند؛ اما اگر ترکیب این دو را در یک  رشته داشته باشیم، نیاز است نحوه‌ی جهت گیری و نمایش حروف را به Unicode bidirectional algorithm معرفی کنیم. این نوع مشکلات را فارسی زبان‌ها در حین نمایش ترکیبی از متن فارسی و انگلیسی در Tooltips، برنامه‌های نمایش زیرنویس‌های فیلم‌ها، برنامه‌های گزارشگیری و امثال آن به وفور مشاهده می‌کنند.
راه حل استاندارد یونیکد آن، استفاده از حروف نامرئی یونیکد است که جهت نمایشی متن جاری را بازنویسی می‌کنند:
U+202A:   LEFT-TO-RIGHT EMBEDDING (LRE)
U+202B:   RIGHT-TO-LEFT EMBEDDING (RLE)
U+202D:   LEFT-TO-RIGHT OVERRIDE (LRO)
U+202E:   RIGHT-TO-LEFT OVERRIDE (RLO)
U+202C:   POP DIRECTIONAL FORMATTING (PDF)
برای مثال حرف یونیکد نامرئی U202B به این معنا است: «از این لحظه به بعد تا اطلاع ثانوی، متن نمایش داده شده راست به چپ است؛ صرفنظر از خواص جهتی حروف مورد استفاده».
این تا اطلاع ثانوی یا POP نیز توسط حرف U202C مشخص شده و به پایان می‌رسد. به عبارتی یونیکد شبیه به یک پشته یا Stack عمل می‌کند.


مثال اول
عبارت «متن فارسی به همراه جمله‌ی this is a test انگلیسی» را در نظر بگیرید. اکنون فرض کنید می‌خواهیم از آن جهت ارائه یک فایل readme مخصوص GitHub با فرمت mark down یا md استفاده کنیم:


همانطور که ملاحظه می‌کنید، جمله معکوس شده‌است. برای رفع این مشکل می‌توان از کاراکتر نامرئی یونیکد 202b استفاده کرد. البته در mark down امکان تعریف ساده‌تر این کاراکتر به صورت ذیل نیز پیش بینی شده‌است:
 ‫



مثال دوم

اغلب نمایشگرهای چپ به راست متون نیز در حالت پیش فرض، عبارت مثال اول را معکوس نمایش می‌دهند:


اگر از notepad استفاده کنید، به صورت توکار امکان افزودن RLE را به ابتدای جمله دارد:


مثال سوم

در زبان‌های دات نتی نیز جهت نمایش صحیح متون ترکیبی، می‌توان حرف RLE را به صورت ذیل به ابتدای یک جمله اضافه کرد:
public const char RightToLeftEmbedding = (char)0x202B;
این مورد خصوصا در ابزارهای گزارشگیری یا کار با API ویندوز می‌تواند مفید باشد.



تشخیص راست به چپ بودن متن

در محیط وب جهت نمایش صحیح یک متن نیز می‌توان به مرورگرها کمک کرد. تعریف dir=rtl تفاوتی با قرار دادن RLE در ابتدای یک متن ندارد. در این حالت نیاز است بدانیم حروف RTL در چه بازه‌ای از شماره حروف یونیکد قرار می‌گیرند:
  Right-to-left Unicode blocks for modern scripts are:

 Consecutive range of the main letters:
 U+0590 to U+05FF - Hebrew
 U+0600 to U+06FF - Arabic
 U+0700 to U+074F - Syriac
 U+0750 to U+077F - Arabic Supplement
 U+0780 to U+07BF - Thaana
 U+07C0 to U+07FF - N'Ko
 U+0800 to U+083F - Samaritan

 Arabic Extended:
 U+08A0 to U+08FF - Arabic Extended-A

 Consecutive presentation forms:
 U+FB1D to U+FB4F - Hebrew presentation forms
 U+FB50 to U+FDFF - Arabic presentation forms A

 More Arabic presentation forms:
 U+FE70 to U+FEFF - Arabic presentation forms B
که یک نمونه‌ی ساده شده‌ی این بازه‌ها، به صورت ذیل است:
private static readonly Regex _matchArabicHebrew =
new Regex(@"[\u0600-\u06FF,\u0590-\u05FF]", RegexOptions.IgnoreCase | RegexOptions.Compiled);

  public static bool ContainsRtlFarsi(this string txt)
  {
       return !string.IsNullOrEmpty(txt) && _matchArabicHebrew.IsMatch(txt);
  }
و حالت پیشرفته‌تر آن‌را که سایت توئیتر برای ارائه‌ی یک جعبه متنی به صورت خودکار راست به چپ شونده، مورد استفاده قرار می‌دهد، در اینجا می‌توانید مطالعه کنید:
RTLText.module.js


نمایش صحیح عبارات ممیز دار در یک گزارش راست به چپ


استاندارد یونیکد یک سری کاراکتر را «کاراکتر ضعیف» معرفی کرده‌است. برای مثال کاراکتر اسلش بکار رفته در یک تاریخ هم از این دست است. بنابراین اگر در یک گزارش تولیدی، شماره کد ممیز دار و یا یک تاریخ را معکوس مشاهده می‌کنید به این علت است که یک «نویسه ضعیف» مثل اسلش نمی‌تواند جهت را تغییر دهد؛ مگر اینکه از یک «نویسه قوی» برای دستکاری آن استفاده شود (مانند RLE و POP که در ابتدای بحث معرفی شدند).
یک مطلب تکمیلی در این مورد: «iTextSharp و نمایش صحیح تاریخ در متنی راست به چپ»
این اصول در تمام محیط‌هایی که از یونیکد پشتیبانی می‌کنند صادق است و تفاوتی نمی‌کند که ویندوز باشد یا Adobe reader و یا یک ابزار گزارشگیری که اصلا برای محیط‌های راست به چپ طراحی نشده‌است.


کار با اعراب در متون راست به چپ

در یونیکد یک حرف می‌تواند از یک یا چند code point تشکیل شود. در حالت FormC، هر حرف، با اعراب آن یک code point را تشکیل می‌دهند. در حالت FormD، حرف با اعراب آن دو code point را تشکیل خواهند داد. به همین جهت نیاز است رشته را تبدیل به حالت D کرد تا بتوان اعراب آن‌را مجزای از حروف پایه، حذف نمود.
البته اعراب در اینجا به اعراب عربی ختم نمی‌شود. یک سری حروف اروپایی مانند  "ä" ،"ö" و "ü" را نیز شامل می‌شود.
یک مطلب تکمیلی در این مورد:  «حذف اعراب از حروف و کلمات»
مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 1 - NET Core. چیست؟
NET Core. چیست؟

برای اغلب توسعه دهنده‌های دات نت (برنامه‌های وب و دسکتاپ) تنها یک دات نت فریم ورک شناخته شده وجود دارد: The `Full` .NET Framework
که تنها بر روی ویندوز قابل اجرا است و آخرین نگارش پایدار آن در زمان نگارش این مطلب، 4.6.1 است. این فریم ورک بزرگ، از اجزایی تشکیل شده‌است که در تصویر ذیل قابل مشاهده‌اند:


مهم‌ترین قسمت‌های این فریم ورک «بزرگ» شامل مواردی مانند CLR که کار تبدیل کدهای IL را به کدهای ماشین انجام می‌دهد، BCL که کلاس‌های پایه‌ای را جهت کار با  IO، Text و غیره، فراهم می‌کنند، هستند؛ به علاوه کتابخانه‌هایی مانند Windows Forms، WPF و ASP.NET که برفراز BCL و CLR کار می‌کنند.
هرچند تعدادی از توسعه دهنده‌های دات نت تنها با Full framework کار می‌کنند، اما در طی سال‌های اخیر انشعابات بسیار دیگری از آن به وجود آمده‌اند؛ مانند دات نت‌های ویژه‌ی ویندوزهای 8 و Universal Windows Platform، دات نت مخصوص ویندوز فون 8 و ویندوز فون مبتنی بر پلتفرم سیلورلایت، به علاوه دات نت پلتفرم زامارین برای توسعه‌ی برنامه‌های iOS و Android نیز هم اکنون وجود دارند (البته در اینجا Mono، دات نت میکرو و غیره را هم باید ذکر کرد). این فریم ورک‌ها و انشعابات، به همراه پیاده سازی یک سری موارد مشترک و مواردی کاملا اختصاصی هستند که به سایر پلتفرم‌های دیگر قابل انتقال نیستند.

با زیاد شدن تعداد انشعابات دات نت «بزرگ»، نوشتن کدی که قابل اجرای بر روی تمام پلتفرم‌های یاد شده باشد، مشکل شد. اینجا بود که مفهومی را به نام PCL یا Portable class libraries معرفی کردند:


هدف از PCLها، ساده سازی کامپایل و به اشتراک گذاری کد بین پلتفرم‌های مختلف بود و پشتیبانی قابل توجهی هم از آن در VS.NET وجود دارد. هرچند این روش نسبتا موفق بود اما مشکلاتی را هم به همراه داشت. برای مثال با ارائه‌ی یک انشعاب و پلتفرم دیگری از دات نت «بزرگ»، کتابخانه‌ی PCL موجود، باید برای این انشعاب جدید مجددا کامپایل شود. به علاوه در اینجا تنها محدود به انتخاب امکانات مشترک بین پلتفرم‌های مختلف هستید.

برای رفع این مشکلات در پایان سال 2014، یک «دات نت فریم ورک جدید» به نام NET Core. معرفی شد که سورس باز است و همچنین چندسکویی (از ویندوز، لینوکس و OSX پشتیبانی می‌کند).


هرچند پیشتر Windows Store و ASP.NET Core app به صورت پلتفرم‌هایی مجزا ارائه شده بودند، اما اکنون از یک BCL مشترک به نام CoreFX استفاده می‌کنند و نحوه‌ی توزیع آن‌ها صرفا از طریق نیوگت است. به عبارتی اینبار بجای دریافت یک فریم ورک «بزرگ»، تنها اجزایی را دریافت می‌کنید که از طریق نیوگت سفارش داده‌اید.
به این ترتیب نه تنها کار توزیع برنامه‌های مبتنی بر NET Core. با سهولت بیشتری انجام خواهد شد، بلکه به روز رسانی اجزای یک برنامه، تاثیری بر روی سایر برنامه‌ها نخواهد داشت و مشکلات جانبی را به وجود نمی‌آورد. به علاوه دیگر نیازی نیست تا منتظر یک نگارش «بزرگ» دیگر باشید تا بتوانید آخرین به روز رسانی‌ها را دریافت کنید. اینبار به روز رسانی بسته‌های نیوگت برنامه معادل هستند با به روز رسانی کل فریم ورک در نگارش‌های قبلی «بزرگ» آن. در اینجا حتی CoreCLR و NET Native runtime. که مربوط به Windows runtime است هم از طریق نیوگت به روز رسانی می‌شود.

البته NET Core. انتهای مسیر نیست و هم اکنون NETStandard نیز جهت رفع مشکلات کامپایل مجدد PCLها در حال توسعه است و پس از ارائه‌ی آن، PCLها منسوخ شده درنظر گرفته می‌شوند. در این حالت با انتخاب target platform ایی به نام NETStandard (بجای مثلا انتخاب دات نت 4.5 و ویندوز فون 8)، اینبار دات نت 4.5 و ویندوز فون 8 و تمام پلتفرم‌های دیگر، به صورت یکجا انتخاب می‌شوند و اگر پلتفرم جدیدی برای مثال از NETStandard نگارش 1.1 پشتیبانی کند، به این معنا است که کتابخانه‌ی شما هم اکنون با آن سازگار است و دیگر نیازی به کامپایل مجدد آن نخواهد بود.
به علاوه هر برنامه‌ای که بر اساس NETStandard تهیه شود، قابلیت اجرای بر روی NET Core. را نیز خواهد داشت. به عبارتی برنامه‌های NETStandard همان برنامه‌های مبتنی بر NET Core. هستند.


ASP.NET Core چیست؟

در زمان نگارش این مطلب، دو گزینه‌ی برنامه‌های وب ASP.NET Core 1.0 و همچنین Windows Store apps (مبتنی بر NET Native Runtime.) قابلیت استفاده‌ی از این پلتفرم جدید NET Core. دارند.
ASP.NET Core 1.0، که پیشتر با نام ASP.NET 5 معرفی شده بود، بازنویسی کامل ASP.NET است که با ایده‌ی کاملا ماژولار بودن، تهیه شده‌است و از طریق آن، قابلیت به روز رسانی منظم و توزیع آسان از طریق نیوگت، میسر خواهد شد. به علاوه در آن، بسیاری از الگوهای برنامه نویسی شیء‌گرا مانند تزریق وابستگی‌ها، به صورت توکار و از ابتدا پشتیبانی می‌شوند.
ASP.NET Core 1.0 از WebForms ، VB ، WebPages و SignalR پشتیبانی نمی‌کند. البته در این بین عدم پشتیبانی از «وب فرم‌ها» قطعی است؛ اما افزودن سه مورد دیگر یاد شده، جزو لیست کارهای پس از ارائه‌ی نگارش 1 این فریم ورک قرار دارند و به زودی ارائه خواهند شد.


اکنون وضعیت  ASP.NET MVC 5 و ASP.NET Web API 2 چگونه است؟

ASP.NET Core 1.0 مدل برنامه نویسی ASP.NET MVC و Web API را به صورت یکپارچه ارائه می‌دهد و دیگر خبری از ارائه‌ی مجزای این‌ها نخواهد بود و دقیقا بر مبنای مفاهیم برنامه نویسی این دو بنا شده‌است. به صورت خلاصه MVC + Web API + Web Pages = Core MVC 1.0
پیشتر فضای نام System.Web.MVC مخصوص ASP.NET MVC بود و فضای نام مجزای دیگری به نام System.Web.Http مخصوص ASP.NET Web API. اما اکنون تنها یک فضای نام مشترک و یکپارچه به نام Microsoft.AspNet.Mvc هر دوی این‌ها را پوشش می‌دهد.

در این نگارش جدید وابستگی از system.web مبتنی بر IIS حذف شده‌است و با استفاده از هاست جدید چندسکویی به نام Kesterl، به سرعتی 5 برابر سرعت NodeJS دست یافته‌اند.


آخرین تاریخ به روز رسانی ASP.NET MVC 5.x دوشنبه، 20 بهمن 1393 است (با ارائه نگارش 5.2.3 که آخرین نگارش رسمی و پایدار آن است) و آخرین تاریخ به روز رسانی ASP.NET Web API 2.x نیز همان روز است.
هرچند مایکروسافت عادت به اعلام رسمی پایان پشتیبانی از بسیاری از محصولات خود را ندارد اما تمام فناوری‌های «قدیمی» خودش را بر روی CodePlex نگهداری می‌کند و تمام فناوری‌های «جدید» را به GitHub منتقل کرده‌است. بنابراین اگر در مورد فناوری خاصی به Codeplex رسیدید، یعنی «دیگر ادامه‌ی رسمی نخواهد یافت» و حداکثر در حد رفع یک سری باگ‌ها و مشکلات گزارش شده باقی می‌مانند.
مثال 1: هم اکنون نگارش دوم ASP.NET Identity را بر روی Codeplex می‌توانید مشاهده کنید. نگارش سوم آن به GitHub منتقل شد‌ه‌است که این نگارش صرفا با ASP.NET Core 1.0 سازگار است. در مورد ASP.NET MVC و Web API نیز چنین حالتی رخ داده‌است. نگارش‌های 5 و 2 آن‌ها بر روی Codeplex موجود هستند و نگارش ششم که به ASP.NET Core 1.0 تغییر نام یافت و ترکیبی است از MVC و Web API، در GitHub توسعه می‌یابد.
مثال 2: WCF به علت پیچیدگی بیش از حد و مدرن نبودن طراحی آن، رقابت را به ASP.NET Web API 2.x واگذار کرد و مدل برنامه نویسی ASP.NET Web API 2.x نیز هم اکنون جزئی از ASP.NET Core 1.0 است. بنابراین اگر قصد ایجاد پروژه‌ی جدیدی را بر این مبنا دارید، بهتر است با APS.NET Core 1.0 کار را شروع کنید.


اما هنوز تعداد زیادی از کتابخانه‌های Full framework به NET Core. انتقال پیدا نکرده‌اند

برای نمونه هنوز EF Core 1.0 که پیشتر نام EF 7.x به آن داده شده بود، به مرحله‌ی نهایی تکمیل قابلیت‌های آن نرسیده‌است. اما باید دانست که ASP.NET Core 1.0 صرفا بر فراز NET Core. قابل اجرا نیست؛ بلکه قابلیت اجرای بر فراز NET 4.6. و یا همان دات نت «بزرگ و کامل» را نیز دارد. بنابراین به سادگی قابلیت اجرای EF 6.x و یا NHibernate را نیز دارا است. تنها مزیتی را که در اینجا از دست خواهید، قابلیت چندسکویی بودن ASP.NET Core 1.0 است؛ زیرا EF 6.x با چنین دیدی طراحی نشده‌است.



همانطور که ملاحظه می‌کنید، ASP.NET Core 1.0 قابلیت اجرای بر روی هر دوی NET Core 1.0. و NET 4.6. را دارا است. اما یکی، چندسکویی است و دیگری صرفا مختص به ویندوز.


فناورهای منسوخ شده‌ی در NET Core.

یکسری از فناوری‌ها و کتابخانه‌ها احتمالا هیچگاه قابلیت انتقال به NET Core. را نخواهند یافت و یا حداقل باید تا چندنگارش بعدی آن صبر کنند. فناوری‌های خاتمه یافته‌ی با NET Core. به شرح زیر هستند:
- Reflection: همانطور که عنوان شد، NET Core. بر فراز CoreCLR و همچنین NET Native runtime. اجرا می‌شود و تولید برنامه‌های native و static linking آن‌ها مانند برنامه‌های ++C، نیاز به دانستن اجزایی دارد که به صورت پویا فراخوانی نمی‌شوند و بلافاصله و در زمان کامپایل، توسط کامپایلر قابل تشخیص هستند. همین محدودیت سبب شده‌است که استفاده‌ی از Reflection در NET Core. به حداقل ممکن آن برسد. برای مثال در System.Object متد GetType آن تنها نام نوع را باز می‌گرداند و نه اطلاعات بیشتری را مانند  GetMembers سابق.
- App Domains: هرچند CoreCLR از App Domains پشتیبانی می‌کند اما NET Native runtime. خیر. به همین جهت برای ایزوله سازی برنامه‌ها توصیه شده‌است که از containerهایی مانند docker استفاده شود.
- Remoting: پیش از WCF جهت برقراری ارتباط بین برنامه‌ها مطرح شده بود و هم اکنون در دات نت کامل هم آنچنان استفاده‌ای از آن نمی‌شود.
- binary serialization: البته کتابخانه‌هایی مانند JSON.NET و امثال آن، نگارش NET Core. هم دارند؛ اما چون binary serialization نیاز به اطلاعات reflection قابل توجهی دارد دیگر پشتیبانی نخواهد شد.


فناور‌هایی که به زودی به NET Core. منتقل می‌شوند

یکسری از فناوری‌ها مانند XAML هنوز معادل NET Core. ندارند و لیست زیر قرار است از طرف مایکروسافت سورس باز شده و همچنین به NET Core. منتقل شود:
System.Data
System.DirectoryServices
System.Drawing
System.Transactions
System.Xml.Xsl and System.Xml.Schema
System.Net.Mail
System.IO.Ports
System.Workflow
System.Xaml


مراحل نصب ASP.NET Core 1.0

پیش از نصب نگارش 1.0 RTM باید به این نکته دقت داشت که نصاب آن، نگارش‌های آزمایشی قبلی را حذف و یا بازنویسی نمی‌کند و همین مساله ممکن است سبب بروز تداخل‌هایی و یا حتی از کار افتادن VS.NET شما شود. بنابراین اگر نگارش‌های RC یا بتا را پیشتر نصب کرده‌اید، به Add remove programs ویندوز مراجعه کرده و سه مورد ذیل را حتما حذف کنید (خیلی مهم):
- Preview Tooling (all versions)
- NET Core Runtime SDK (all versions).
- NET Core Runtime (all Versions).
پس از حذف بسته‌های قدیمی، برای نصب نگارش 1.0 RTM، ابتدا نیاز است Visual Studio 2015 Update 3 را نصب کنید و پس از آن با استفاده از NET Core for Visual Studio Official MSI Installer. کار نصب اجزای مورد نیاز آن انجام خواهد شد.


بررسی شماره نگارش 1.0 RTM

پس از نصب اجزای عنوان شده، خط فرمان را گشوده و دستور ذیل را صادر کنید:
 C:\Users\Vahid>dotnet --version
1.0.0-preview2-003121
همانطور که مشاهده می‌کنید، نگارش ذکر شده هنوز در مرحله‌ی preview است و صرفا مرتبط است به tooling و یا ابزارهای مرتبط با آن.
اگر یک پروژه‌ی خالی ASP.NET Core Web Application را نیز شروع کنید (با طی مراحل زیر جهت ایجاد یک پروژه‌ی جدید):
 .NET Core -> ASP.NET Core Web Application (.NET Core) -> Select `Empty` Template


در اینجا فایل جدیدی را به نام global.json مشاهده می‌کنید که محتوایات آن شامل دقیقا همین شماره نگارش است؛ به همراه معرفی پوشه‌های اصلی پروژه:
{
  "projects": [ "src", "test" ],
  "sdk": {
    "version": "1.0.0-preview2-003121"
  }
}
نظرات مطالب
آزمون واحد Entity Framework به کمک چارچوب تقلید
با سلام و تشکر بابت مقاله جذابتون.

درون سایت Rhino Moq معرفی شده و شما Moq رو معرفی کردید ، بنده با Moq و کدنویسی اون احساس راحتی بیشتری می‌کنم ، می‌خواستم بدونم توی عملکرد آیا با هم فرقی دارن ؟
بنده بیشتر درگیر ساخت یک تقلید از کانتکس هستم (دقیقا مشابه کاری که شما در مقاله جاری انجام داده اید)
می‌خواستم ببینم اگر Rhino امکانات خاصی در این زمینه ارائه نمیده با Moq کار کنم.
(دنبال یک فریم ورک تقید خوب هستم که همیشه با اون کار کنم و باهاش راحت باشم)
نظرات مطالب
معماری لایه بندی نرم افزار #1
مباحثی از این دست بسیار مفید و ضروری است و به شدت استقبال می‌کنم از شروع این سری مقالات. البته پیش‌تر هم مطالبی از این دست در سایت ارائه شده است که امیدوارم این سری مقالات بتونه تا حدی پراکندگی مطالب مربوطه را از بین ببرد. فقط لطف بفرمایید در این سری مقالات مرز بندی مشخصی برای برخی مفاهیم در نظر داشته باشید. به عنوان مثال گاهی در یک مقاله مفهوم Repository معادل مفهوم لایه سرویس در مقاله دیگر است. یا Domain Model مرز مشخصی با View Model داشته باشد. همچنین بحث‌های خوبی مهندس نصیری عزیز در مورد عدم نیاز به ایجاد Repository در مفهوم متداول در هنگام استفاده از EF داشتند که در رفرنس‌های معتبر دیگری هم مشاهده می‌شود. لطفاً در این مورد نیز بحث بیشتری با مرز بندی مشخص داشته باشید.
نظرات مطالب
کش کردن اطلاعات غیر پویا در ASP.Net - قسمت دوم
تصاویر اگر آدرسشان عوض نشود عموما کش می‌شوند اما الزامی هم ندارد.
برای اطمینان حاصل کردن از این موضوع برای تصاویر هم مطابق کدهای فوق یک generic handler با نکات مربوط به کش کردن اطلاعات که ذکر شد ایجاد کنید. به این صورت هر نوع تصویر مورد نظر شما به همراه هدرهای لازم کش شدن ارائه می‌شوند.
generic handler تصویر مثل کدی است که در مقاله زیر آمده:
https://www.dntips.ir/2009/05/blog-post_27.html
فقط این مقاله چند سطر فوق مربوط به اضافه کردن هدرهای کش شدن اطلاعات را ندارد.
مطالب
معرفی و راهنمایی جهت انتخاب پلتفرم‌های توسعه‌ی رابط کاربری جدید مایکروسافت
اگر به تکنولوژی‌های شرکت مایکروسافت علاقمند باشید و اخبار آن را دنبال کرده باشید قطعا در جریان هستید که علاوه بر تکنولوژی‌های قدیمی (WPF, UWP, Xamarin) تکنولوژی‌های جدیدی (Project Reunion, Maui, WinUI, Uno, Xaml Island) نیز بصورت همزمان در حال توسعه هستند. اکثر این تکنولوژی‌ها شبیه و نزدیک به هم هستند و برای کسی که تازه کار باشد ممکن است دچار سردرگمی شود و چون بصورت همزمان در حال توسعه می‌باشند ممکن سوالاتی برای شما پیش بیاید. در این مطلب هر کدام از این تکنولوژی‌ها را معرفی کرده و در انتخاب صحیح به شما کمک خواهیم کرد.

ساخت برنامه با WPF
به کمک تکنولوژی WPF میتوانیم نرم افزارهای دسکتاپ را توسعه دهیم. WPF همچنان پشتیبانی میشود و در سال‌های اخیر بصورت متن باز نیز منتشر شده‌است. اگر نیاز دارید که برنامه شما در ویندوز‌های 7 تا ویندوز 11 اجرا شود، میتوانید از WPF استفاده کنید. لازم به ذکر است که برنامه‌های WPF به عنوان Win32 یا Desktop نیز شناخته میشوند.

ساخت برنامه با UWP
UWP بعد از WPF و با انتشار ویندوز 10 معرفی شد. علت انتشار، هماهنگی برنامه‌ها با سیستم عامل ویندوز 10 و امنیت بیشتر بود. به‌طور فنی برنامه‌ای که بصورت UWP ساخته میشود، همان WPF است؛ با این تفاوت که داخل SandBox اجرا میشود و با محیط خارج ارتباطی ندارد. بدلیل مسائل امنیتی، بسیاری از کارهای ساده و مهم در UWP غیرممکن (البته راه حل‌هایی نیز وجود دارد) می‌باشد و نیاز به دسترسی کاربر دارد. به عنوان مثال، API‌های system.Io.File یا Process قابل استفاده نمی‌باشند.
نرم افزارهایی که با UWP ساخته میشوند فقط بر روی ویندوز 10 به بالا قابلیت اجرایی دارند و توزیع آن از طریق استور مایکروسافت امکان پذیر است. در صورت نیاز به توزیع دستی (فایل نصبی)، توسعه دهنده باید فایل نصبی را بصورت دیجیتال، امضاء کند که دردسر‌های خودش را دارد.

ساخت برنامه با Xamarin
اگر نیاز دارید که برای سیستم عامل اندروید و مک برنامه بنویسید، زامارین میتواند به شما کمک کند.

ساخت برنامه با WinUI
بعد از معرفی UWP نیاز به یک فریمورک رابط کاربری قوی جهت جذب کاربران به سمت UWP احساس شد. در نتیجه مایکروسافت فریمورک WinUI را ایجاد کرد. WinUI در 2 نسخه در حال توسعه می‌باشد:

WinUI 2.X
این نسخه از WinUI فقط قابلیت استفاده در برنامه‌های مبتنی بر UWP را دارد. اخیرا نسخه 2.6 آن منتشر شده که شامل تغییرات بصری عظیمی می‌باشد. لازم به ذکر است که ویندوز 11 که اخیرا معرفی شد، بر پایه WinUI 2.6 ایجاد شده است.

WinUI 3.X
این نسخه از WinUI قابلیت استفاده در پلتفرم‌های دیگر را محیا می‌کند و هم اکنون بصورت پیش نمایش است و بر پایه WinUI 2.5 می‌باشد. در 3 ماهه آخر سال 2021 تمامی استایل‌ها بر پایه نسخه 2.6 خواهد بود.
 

پلتفرم Uno
پلتفرم اونو توسط مایکروسافت ایجاد نشده، اما توسط آن پشتیبانی میشود. شما به کمک پلتفرم اونو میتوانید به کمک WinUI 3، برنامه‌های خود را در ویندوز 7 (به کمک موتور رندر Skia ) تا ویندوز 11، لینوکس (به کمک Skia)، مک و حتی موبایل اجرا کنید.

پلتفرم Maui
مائویی در واقع نسل بعدی زامارین می‌باشد و بصورت تک پروژه‌ای ایجاد شده‌است. در زامارین شما برای هر پلتفرم (ویندوز، اندروید، مک و...) یک پروژه جداگانه داشتید، اما در مائویی فقط یک پروژه واحد وجود دارد. پس اگر نیاز دارید که برای گوشی‌های همراه برنامه نویسی کنید، میتوانید از مائویی استفاده کنید. لازم به ذکر است به کمک مائویی میتوانید برای لینوکس و مک هم برنامه ایجاد کنید. اما بدلیل وجود WinUI در سایر پلتفرم‌ها، بهتر است از مائویی فقط برای ایجاد برنامه‌های موبایل استفاده کنید.
 

پلتفرم Project Reunion
اخیرا نام این پروژه به Windows App SDK تغییر یافته‌است. به کمک این پروژه میتوانید از WinUI 3 در برنامه‌های WPF و سایر تکنولوژی‌های Desktop استفاده کنید و کل برنامه خود را مدرن کنید. لازم به ذکر است که برنامه‌های ساخته شده توسط Reunion فقط در ویندوز 10 به بالا اجرا میشوند. در حال حاضر جهت اجرای برنامه نیاز هست که برنامه بصورت MSIX پکیج بشود. در نسخه 1.0 که تا چند ماه آینده منتشر خواهد شد، نیازی به پکیج کردن نخواهد بود.

پلتفرم Xaml Island
این پلتفرم در واقع پلی است که میتوانید از کنترل‌های UWP یا WinUI در برنامه‌های دسکتاپ (WPF) استفاده کنید. تفاوت این پلتفرم با Reunion در این است که شما فقط میتوانید بخشی از برنامه خود را مدرن کنید و قسمت‌های مدرن شده در ویندوز‌های پایین‌تر از ویندوز 10، کار نخواهند کرد. اما در Reunion تمام بخش‌های برنامه شما مدرن خواهد شد.

سخن آخر اینکه اگر نیاز به برنامه‌های موبایل دارید، بهتر است از مائویی استفاده کنید بدلیل اینکه:
  • نسل بعدی زامارین است
  • از دات نت 6 به بالا استفاده می‌کند
  • روان، سریع و انعطاف پذیر است
  • خطاهای بسیار کمتری دارد
  • مخصوص موبایل طراحی شده است
  • تجربه بیشتری نسبت به سایر پلتفرم‌ها دارد

اگر نیاز به اجرای برنامه بصورت کراس پلتفرم دارید (ویندوز/لینوکس/مک) بهتر است از Uno استفاده کنید بدلیل اینکه:
  • مخصوص کراس پلتفرم طراحی شده
  • از WinUI 3 استفاده می‌کند
  • برای ویندوز 10 به بالا از تکنولوژی UWP و برای ویندوز 7 و لینوکس از Skia استفاده می‌کند

اگر نیاز دارید برنامه شما فقط در ویندوز 10 به بالا اجرا شود بهتر است از Project Reunion استفاده کنید بدلیل اینکه:
  • از WinUI 3 استفاده می‌کند
  • تمام ویژگی‌های UWP را دارد
  • محدودیت‌های UWP را ندارد
  • بصورت Full Trust اجرا میشود
  • پیچیدگی‌های UWP را ندارد
  • از پلتفرم WPF برای اجرا استفاده می‌کند

اگر نیاز دارید که برنامه شما در ویندوز 7 به بالا اجرا شود و در ویندوز 10 ظاهر مدرن‌تری به خود بگیرد بهتر است از Xaml Island استفاده کنید بدلیل اینکه:
  • فقط بخشی از برنامه را مدرن می‌کند
  • قسمت‌های مدرن شده در نسخه‌های قبل ویندوز 10 اجرا نمیشود

مطالب
ساخت یک بارکدخوان با استفاده از OpenCV و ZXing.Net
فرض کنید می‌خواهیم بارکد این قبض را یافته و سپس عدد متناظر با آن‌را در برنامه بخوانیم.


مراحل کار به این صورت هستند:


بارگذاری تصویر و چرخش آن در صورت نیاز

ابتدا تصویر بارکد دار را بارگذاری کرده و آن‌را تبدیل به یک تصویر سیاه و سفید می‌کنیم:
// load the image and convert it to grayscale
var image = new Mat(fileName);
 
if (rotation != 0)
{
    rotateImage(image, image, rotation, 1);
}
 
if (debug)
{
    Cv2.ImShow("Source", image);
    Cv2.WaitKey(1); // do events
}
 
var gray = new Mat();
var channels = image.Channels();
if (channels > 1)
{
    Cv2.CvtColor(image, gray, ColorConversion.BgrToGray);
}
else
{
    image.CopyTo(gray);
}
در این بین ممکن است بارکد موجود در تصویر، دقیقا در زاویه‌ای که در تصویر ابتدای بحث قرار گرفته‌است، وجود نداشته باشد؛ مثلا منهای 90 درجه، چرخیده باشد. به همین جهت می‌توان از متد چرخش تصویر مطلب «تغییر اندازه، و چرخش تصاویر» ارائه شده در قسمت نهم این سری استفاده کرد.


تشخیص گرادیان‌های افقی و عمودی

یکی از روش‌های تشخیص بارکد، استفاده از روشی است که در تشخیص خودرو قسمت 16 بیان شد. تعداد زیادی تصویر بارکد را تهیه و سپس آن‌ها را به الگوریتم‌های machine learning جهت تشخیص و یافتن محدوده‌ی بارکد موجود در یک تصویر، ارسال کنیم. هرچند این روش جواب خواهد داد، اما در این مورد خاص، قسمت بارکد، شبیه به گرادیانی از رنگ‌ها است. کتابخانه‌ی OpenCV برای یافتن این نوع گرادیان‌ها دارای متدی است به نام Sobel :
// compute the Scharr gradient magnitude representation of the images
// in both the x and y direction
var gradX = new Mat();
Cv2.Sobel(gray, gradX, MatType.CV_32F, xorder: 1, yorder: 0, ksize: -1);
//Cv2.Scharr(gray, gradX, MatType.CV_32F, xorder: 1, yorder: 0);
 
var gradY = new Mat();
Cv2.Sobel(gray, gradY, MatType.CV_32F, xorder: 0, yorder: 1, ksize: -1);
//Cv2.Scharr(gray, gradY, MatType.CV_32F, xorder: 0, yorder: 1);
 
// subtract the y-gradient from the x-gradient
var gradient = new Mat();
Cv2.Subtract(gradX, gradY, gradient);
Cv2.ConvertScaleAbs(gradient, gradient);
 
if (debug)
{
    Cv2.ImShow("Gradient", gradient);
    Cv2.WaitKey(1); // do events
}


ابتدا درجه‌ی شدت گرادیان‌ها در جهت‌های x و y محاسبه می‌شوند. سپس این شدت‌ها از هم کم خواهند شد تا بیشترین شدت گرادیان موجود در محور x حاصل شود. این بیشترین شدت‌ها، بیانگر نواحی خواهند بود که احتمال وجود بارکدهای افقی در آن‌ها بیشتر است.


کاهش نویز و یکی کردن نواحی تشخیص داده شده

در ادامه می‌خواهیم با استفاده از متدهای تشخیص کانتور (قسمت 12)، نواحی با بیشترین شدت گرادیان افقی را پیدا کنیم. اما تصویر حاصل از قسمت قبل برای اینکار مناسب نیست. به همین جهت با استفاده از متدهای کار با مورفولوژی تصاویر، این نواحی گرادیانی را یکی می‌کنیم (قسمت 8).
// blur and threshold the image
var blurred = new Mat();
Cv2.Blur(gradient, blurred, new Size(9, 9));
 
var threshImage = new Mat();
Cv2.Threshold(blurred, threshImage, thresh, 255, ThresholdType.Binary);
 
if (debug)
{
    Cv2.ImShow("Thresh", threshImage);
    Cv2.WaitKey(1); // do events
}
 
 
// construct a closing kernel and apply it to the thresholded image
var kernel = Cv2.GetStructuringElement(StructuringElementShape.Rect, new Size(21, 7));
var closed = new Mat();
Cv2.MorphologyEx(threshImage, closed, MorphologyOperation.Close, kernel);
 
if (debug)
{
    Cv2.ImShow("Closed", closed);
    Cv2.WaitKey(1); // do events
}
 
 
// perform a series of erosions and dilations
Cv2.Erode(closed, closed, null, iterations: 4);
Cv2.Dilate(closed, closed, null, iterations: 4);
 
if (debug)
{
    Cv2.ImShow("Erode & Dilate", closed);
    Cv2.WaitKey(1); // do events
}
این سه مرحله را در تصاویر ذیل مشاهده می‌کنید:


ابتدا با استفاده از متد Threshold، تصویر را به یک تصویر باینری تبدیل خواهیم کرد. در این تصویر تمام نقاط دارای شدت رنگ کمتر از مقدار thresh، به مقدار حداکثر 255 تنظیم می‌شوند.
سپس با استفاده از متدهای تغییر مورفولوژی تصویر، قسمت‌های مجاور به هم را می‌بندیم و یکی می‌کنیم. این مورد در یافتن اشیاء احتمالی که ممکن است بارکد باشند، بسیار مفید است.
متدهای Erode و Dilate در اینجا کار حذف نویزهای اضافی را انجام می‌دهند؛ تا بهتر بتوان بر روی نواحی بزرگتر یافت شده، تمرکز کرد.



یافتن بزرگترین ناحیه‌ی به هم پیوسته‌ی موجود در یک تصویر

تمام این مراحل را انجام دادیم تا بتوانیم بزرگترین ناحیه‌ی به هم پیوسته‌ای را که احتمال می‌رود بارکد باشد، در تصویر تشخیص دهیم. پس از این آماده سازی‌ها، اکنون با استفاده از متد یافتن کانتورها، تمام نواحی یکی شده را یافته و بزرگترین مساحت ممکن را به عنوان بارکد انتخاب می‌کنیم:
//find the contours in the thresholded image, then sort the contours
//by their area, keeping only the largest one
 
Point[][] contours;
HiearchyIndex[] hierarchyIndexes;
Cv2.FindContours(
    closed,
    out contours,
    out hierarchyIndexes,
    mode: ContourRetrieval.CComp,
    method: ContourChain.ApproxSimple);
 
if (contours.Length == 0)
{
    throw new NotSupportedException("Couldn't find any object in the image.");
}
 
var contourIndex = 0;
var previousArea = 0;
var biggestContourRect = Cv2.BoundingRect(contours[0]);
while ((contourIndex >= 0))
{
    var contour = contours[contourIndex];
 
    var boundingRect = Cv2.BoundingRect(contour); //Find bounding rect for each contour
    var boundingRectArea = boundingRect.Width * boundingRect.Height;
    if (boundingRectArea > previousArea)
    {
        biggestContourRect = boundingRect;
        previousArea = boundingRectArea;
    }
 
    contourIndex = hierarchyIndexes[contourIndex].Next;
}
 
 
var barcode = new Mat(image, biggestContourRect); //Crop the image
Cv2.CvtColor(barcode, barcode, ColorConversion.BgrToGray);
 
Cv2.ImShow("Barcode", barcode);
Cv2.WaitKey(1); // do events
حاصل این عملیات یافتن بزرگترین ناحیه‌ی گرادیانی به هم پیوسته‌ی موجود در تصویر است:


خواندن مقدار متناظر با بارکد یافت شده

خوب، تا اینجا موفق شدیم، محل قرارگیری بارکد را تصویر پیدا کنیم. مرحله‌ی بعد خواندن مقدار متناظر با این تصویر است. برای این منظور از کتابخانه‌ی سورس بازی به نام http://zxingnet.codeplex.com استفاده خواهیم کرد. این کتابخانه قادر است بارکد بسازد و همچنین تصاویر بارکدها را خوانده و مقادیر متناظر با آن‌ها را استخراج کند. برای نصب آن می‌توان از دستور ذیل استفاده کرد:
 PM> Install-Package ZXing.Net
پس از نصب این کتابخانه‌ی بارکدساز و بارکد خوان، اکنون تنها کاری که باید صورت گیرد، ارسال تصویر بارکد جدا شده‌ی توسط OpenCV به آن است:
private static string getBarcodeText(Mat barcode)
{
    // `ZXing.Net` needs a white space around the barcode
    var barcodeWithWhiteSpace = new Mat(new Size(barcode.Width + 30, barcode.Height + 30), MatType.CV_8U, Scalar.White);
    var drawingRect = new Rect(new Point(15, 15), new Size(barcode.Width, barcode.Height));
    var roi = barcodeWithWhiteSpace[drawingRect];
    barcode.CopyTo(roi);
 
    Cv2.ImShow("Enhanced Barcode", barcodeWithWhiteSpace);
    Cv2.WaitKey(1); // do events
 
    return decodeBarcodeText(barcodeWithWhiteSpace.ToBitmap());
}
 
private static string decodeBarcodeText(System.Drawing.Bitmap barcodeBitmap)
{
    var source = new BitmapLuminanceSource(barcodeBitmap);
 
    // using http://zxingnet.codeplex.com/
    // PM> Install-Package ZXing.Net
    var reader = new BarcodeReader(null, null, ls => new GlobalHistogramBinarizer(ls))
    {
        AutoRotate = true,
        TryInverted = true,
        Options = new DecodingOptions
        {
            TryHarder = true,
            //PureBarcode = true,
            /*PossibleFormats = new List<BarcodeFormat>
                    {
                        BarcodeFormat.CODE_128
                        //BarcodeFormat.EAN_8,
                        //BarcodeFormat.CODE_39,
                        //BarcodeFormat.UPC_A
                    }*/
        }
    };
 
    //var newhint = new KeyValuePair<DecodeHintType, object>(DecodeHintType.ALLOWED_EAN_EXTENSIONS, new Object());
    //reader.Options.Hints.Add(newhint);
 
    var result = reader.Decode(source);
    if (result == null)
    {
        Console.WriteLine("Decode failed.");
        return string.Empty;
    }
 
    Console.WriteLine("BarcodeFormat: {0}", result.BarcodeFormat);
    Console.WriteLine("Result: {0}", result.Text);
 
 
    var writer = new BarcodeWriter
    {
        Format = result.BarcodeFormat,
        Options = { Width = 200, Height = 50, Margin = 4},
        Renderer = new ZXing.Rendering.BitmapRenderer()
    };
    var barcodeImage = writer.Write(result.Text);
    Cv2.ImShow("BarcodeWriter", barcodeImage.ToMat());
 
    return result.Text;
}
چند نکته را باید در مورد کار با ZXing.Net بخاطر داشت؛ وگرنه جواب نمی‌گیرید:
الف) این کتابخانه حتما نیاز دارد تا تصویر بارکد، در یک حاشیه‌ی سفید در اختیار او قرار گیرد. به همین جهت در متد getBarcodeText، ابتدا تصویر بارکد یافت شده، به میانه‌ی یک مستطیل سفید رنگ بزرگ‌تر کپی می‌شود.
ب) برای تبدیل Mat به Bitmap مورد نیاز این کتابخانه می‌توان از متد الحاقی ToBitmap استفاده کرد (قسمت 7).
ج) پس از آن وهله‌ای از کلاس BarcodeReader آماده شده و در آن پارامترهایی مانند بیشتر سعی کن (TryHarder) و اصلاح درجه‌ی چرخش تصویر (AutoRotate) تنظیم شده‌اند.
د) بارکدهای موجود در قبض‌های ایران عموما بر اساس فرمت CODE_128 ساخته می‌شوند. بنابراین برای خواندن سریعتر آ‌نها می‌توان PossibleFormats را مقدار دهی کرد. اگر این مقدار دهی صورت نگیرد، تمام حالت‌های ممکن بررسی می‌شوند.

در آخر کار این متد، از متد Writer آن نیز برای تولید بارکد مشابهی استفاده شده‌است تا بتوان بررسی کرد این دو تا چه اندازه به هم شبیه هستند.


همانطور که مشاهده می‌کنید، عدد تشخیص داده شده، با عدد شناسه‌ی قبض و شناسه‌ی پرداخت تصویر ابتدای بحث یکی است.


بهبود تصویر، پیش از ارسال آن به متد Decode کتابخانه‌ی ZXing.Net

در تصویر قبلی، سطر decode failed را هم ملاحظه می‌کنید. علت اینجا است که اولین سعی انجام شده، موفق نبوده است؛ چون تصویر تشخیص داده شده، بیش از اندازه نویز و حاشیه‌ی خاکستری دارد. می‌توان این حاشیه‌ی خاکستری را با دوبار اعمال متد Threshold از بین برد:
var barcodeClone = barcode.Clone();
var barcodeText = getBarcodeText(barcodeClone);
 
if (string.IsNullOrWhiteSpace(barcodeText))
{
    Console.WriteLine("Enhancing the barcode...");
    //Cv2.AdaptiveThreshold(barcode, barcode, 255,
        //AdaptiveThresholdType.GaussianC, ThresholdType.Binary, 9, 1);
    //var th = 119;
    var th = 100;
    Cv2.Threshold(barcode, barcode, th, 255, ThresholdType.ToZero);
    Cv2.Threshold(barcode, barcode, th, 255, ThresholdType.Binary);
    barcodeText = getBarcodeText(barcode);
}
 
Cv2.Rectangle(image,
    new Point(biggestContourRect.X, biggestContourRect.Y),
    new Point(biggestContourRect.X + biggestContourRect.Width, biggestContourRect.Y + biggestContourRect.Height),
    new Scalar(0, 255, 0),
    2);
 
if (debug)
{
    Cv2.ImShow("Segmented Source", image);
    Cv2.WaitKey(1); // do events
}
 
Cv2.WaitKey(0);
Cv2.DestroyAllWindows();


اعداد یافت شده، دقیقا از روی تصویر بهبود یافته‌ی توسط متدهای Threshold خوانده شده‌اند و نه تصویر ابتدایی یافت شده. بنابراین به این موضوع نیز باید دقت داشت.


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
پَرباد - آموزش پیاده‌سازی پرداخت آنلاین در دات نت - آموزش پیشرفته
در قسمت قبل، با تنظیمات پَرباد آشنا شدیم. در این مقاله قصد داریم سایر امکانات قابل استفاده را آموزش دهیم.

آنچه شما در این مقاله یاد خواهید گرفت:

  • ایجاد صورت حساب پرداخت با استفاده از InvoiceBuilder
  • درگاه مجازی
  • استفاده از پروکسی
  • توکن پرداخت
  • تزریق وابستگی
  • Logging


ایجاد صورت حساب با استفاده از InvoiceBuilder

InvoiceBuilder به شما کمک می‌کند تا یک صورت حساب را جهت پرداخت آماده کنید.
مثال زیر را در نظر بگیرید:
var result = _onlinePayment.Request(Gateways.Mellat, 123, 25000, "http://www.mywebsite.com/foo/bar/");
همانطور که مشخص است، در این مثال یک صورت حساب با شماره رهگیری ۱۲۳ به مبلغ ۲۵۰۰۰ با یک آدرس بازگشتی به درگاه بانک ملت درخواست داده می‌شود.

اما همین دستور را با کمک InvoiceBuilder نیز می‌توان ایجاد کرد.
نمونه مثال بالا با استفاده از InvoiceBuilder
var result = _onlinePayment.Request(invoice =>
{
    invoice
          .SetTrackingNumber(123)
          .SetAmount(25000)
          .SetCallbackUrl("http://www.mywebsite.com/foo/bar/")
          .UseGateway(Gateways.Mellat);
});

مسلما استفاده از روش اول ساده‌تر به نظر می‌رسد. اما InvoiceBuilder امکانات دیگری را نیز به شما جهت ایجاد یک صورت حساب می‌دهد. در واقع InvoiceBuilder ایجاد یک صورت حساب را به هر روشی که در نظر داشته باشید برای شما میسر می‌کند و همچنین قابل توسعه در اپلیکیشن شما توسط خودتان است.

در زیر نمونه‌هایی از کارایی آن را بررسی می‌کنیم.

  • تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت افزایشی
  • تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت تصادفی
  • ایجاد یک تولید کننده کد رهگیری توسط شما
  • صورت حساب سفارشی برای امکانات اختصاصی درگاه‌های بانکی

تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت افزایشی

در این روش، کد رهگیری (TrackingNumber) که مورد نیاز درگاه‌های بانکی است، به صورت اتوماتیک در هنگام ایجاد درخواست پرداخت، توسط پَرباد تولید می‌شود.
var result = _onlinePayment.Request(invoice =>
{
    invoice
          .UseAutoIncrementTrackingNumber()
          .SetAmount(25000)
          .SetCallbackUrl("http://www.mywebsite.com/foo/bar/")
          .UseGateway(Gateways.Mellat);
});
کد تولید شده، به صورت افزایشی است. در واقع در هر درخواست پرداخت جدید، یک کد رهگیری تولید می‌شود که یک واحد از کد تولید شده‌ی قبلی بیشتر است. 

شما همچنین می‌توانید مقدار اولیه این عدد را جهت شروع تولید، در پارامتر متد تعیین کنید. این مقدار همچنین در قسمت تنظیمات پَرباد نیز توسط متد ConfigureAutoTrackingNumber قابل تنظیم است.

تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت تصادفی

var result = _onlinePayment.Request(invoice =>
{
    invoice
          .UseAutoRandomTrackingNumber()
          .SetAmount(25000)
          .SetCallbackUrl("http://www.mywebsite.com/foo/bar/")
          .UseGateway(Gateways.Mellat);
});
در این روش کد رهگیری، به صورت تصادفی در محدوده Int64 توسط پَرباد تولید خواهد شد. کد‌های تولید شده در این روش تقریبا ٪۹۹.۹ غیر تکراری هستند. اما اگر به تمیز بودن کدهای تولید شده اهمیت می‌دهید، بهتر است از روش AutoIncrement که بالاتر توضیح داده شد، استفاده کنید.

ایجاد یک تولید کننده کد رهگیری توسط شما

اگر بنا به دلایلی قصد دارید خودتان نیز یک منبع تولید کد رهگیری را ایجاد کنید، می‌توانید به روش زیر عمل کنید.
public class MyTrackingNumberProvider : ITrackingNumberProvider
{
    public Task<long> ProvideAsync(CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken())
    {
        // تولید و برگشت کد در اینجا
    }
}

نکته ۱: شما همچنین می‌توانید در منبع خود، از تزریق وابستگی‌ها نیز استفاده کنید. بدیهی است سرویسی را که تزریق می‌کنید، باید از قبل توسط سیستم تزریق وابستگی‌های اپلیکیشن شما، ثبت شده باشد.
نکته ۲؛ شما همچنین می‌توانید بدون ایجاد هیچ منبعی، به راحتی از متد SetTrackingNumber در InvoiceBuilder (که بالاتر توضیح داده شده) استفاده کنید.

سپس در هنگام ایجاد درخواست پرداخت به روش زیر از منبع خود استفاده کنید:
var result = _onlinePayment.Request(invoice =>
{
    invoice
          .UseTrackingNumberProvider<MyTrackingNumberProvider>()
          //  یا 
          .UseTrackingNumberProvider(new MyTrackingNumberProvider())
          //  یا 
          .UseTrackingNumberProvider(services => new MyTrackingNumberProvider())
});
همانطور که می‌بینید، متد‌های مختلفی جهت استفاده از منبع مورد نظر شما موجود است.

صورت حساب سفارشی برای امکانات اختصاصی درگاه‌های بانکی

درگاه‌های بانکی علاوه بر سرویس‌های پرداخت عادی، امکانات مختلفی دیگری را نیز ارائه می‌کنند. برای مثال بانک ملت دارای سرویسی به نام "باشگاه مشتریان بانک ملت" است که امکان واریز مبلغ را از حساب مشتری، به چندین حساب مختلف می‌دهد.
نکته مهم: همانطور که می‌دانید قبل از استفاده از این گونه سرویس‌ها، کلیه شماره حساب‌هایی که قصد واریز مبلغ به آنها را دارید، باید از قبل (در هنگام عقد قرارداد با بانک) به بانک مورد نظر داده شده باشد. در غیر اینصورت امکان استفاده از این گونه سرویس‌ها را ندارید.
نکته: در هنگام نوشتار این مقاله، این سرویس هنوز در پَرباد آماده نیست و در حال توسعه است.


درگاه مجازی

درگاه مجازی پَرباد، یک درگاه بانکی شبیه سازی شده و بسیار ساده است که از آن جهت تست اپلیکیشن خود و عملیات پرداخت می‌توانید استفاده کنید. به عبارت دیگر، برای تست اپلیکیشن خود، نیازی به داشتن یک حساب واقعی در یک درگاه بانکی ندارید و می‌توانید از این درگاه مجازی استفاده کنید.

ابتدا در قسمت تنظیمات پَرباد،  آدرس مورد نظر برای درگاه مجازی را مانند کد زیر مشخص می‌کنیم:
services.AddParbad()
        .ConfigureGateways(gateways =>
        {
            gateways
               .AddParbadVirtual()
               .WithOptions(options => options.GatewayPath = "/MyVirtualGateway");
        });


در مثال بالا، درگاه مجازی توسط آدرس داده شده در دسترس خواهد بود. توجه داشته باشید که این آدرس حتما باید با یک ( / ) آغاز شده باشد.
سپس درگاه مجازی را در اپلیکیشن خود ثبت می‌کنید:
ASP.NET CORE (Startup.cs)
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
    app.UseMvc(routes =>
    {
        routes.MapRoute(
                    name: "default",
                    template: "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}");
    });

    // ثبت درگاه مجازی
    app.UseParbadVirtualGateway();
}

ASP.NET WebForms, ASP.NET MVC (Startup.cs)
public void Configuration(IAppBuilder app)
{
    var parbad = ParbadBuilder.CreateDefaultBuilder()
        .ConfigureGateways(gateways =>
        {
            gateways
               .AddParbadVirtual()
               .WithOptions(options => options.GatewayPath = "/MyVirtualGateway");
        })
        .Build();

    app.UseParbadVirtualGateway(parbad.Services);
}


تنظیمات درگاه مجازی تا اینجا به پایان رسیده و فقط در هنگام ایجاد درخواست پرداخت، از میان درگاه‌ها، درگاه مجازی پَرباد را انتخاب کنید.
var result = _onlinePayment.Request(Gateways.ParbadVirtualGateway, 123, 25000, "http://www.mywebsite.com/foo/bar/");

و در نهایت به درگاه مجازی هدایت خواهید شد:

نمونه پروژه‌های کامل را در انتهای مقاله می‌توانید مشاهده کنید.

استفاده از پروکسی

با توجه به تغییرات اخیر در بانکداری کشور، احتمال آن وجود دارد که در آینده، بعضی از درگاه‌های بانکی فقط به IP‌های داخل کشور سرویس دهی کنند. اگر وب سایت شما بنا به دلایلی در سروری خارج از کشور میزبانی می‌شود، شما جهت استفاده از درگاه‌های بانکی، نیاز به یک سرور در داخل کشور دارید که نقش پروکسی را برای شما بازی کند. پَرباد این امکان را برای شما محیا کرده و کافیست اطلاعات پروکسی سرور خود را به شکل زیر برای درگاه بانکی مورد نظر ثبت کنید.
services.AddParbad()
        .ConfigureGateways(gateways =>
        {
            gateways
               .AddMellat()
               .WithOptions(options => 
               {
                    options.TerminalId = 123;
                    options.UserName = "abc";
                    options.UserPassword = "xyz;
               )
               .WithProxy(new Uri("Proxy Server URL"), "UserName", "Password");
        });
در مثال بالا، درگاه بانک ملت (صرفا جهت مثال) با یک پروکسی تنظیم شده است. برای سایر درگاه‌های بانکی، فرمت تنظیمات، کاملا مشابه مثال بالا است.

توکن پرداخت

پَرباد جهت شناسایی و تبادل اطلاعات پرداخت با خارج از سیستم خود و بانک‌ها، از یک توکن به ازاء هر پرداخت استفاده می‌کند. به عبارت دیگر، به ازاء هر درخواست پرداخت یک توکن تولید می‌شود. به این صورت، درخواست‌های پرداخت، غیر قابل دستکاری و غیر قابل حدس زدن توسط کاربران می‌شود.
نکته: پَرباد از یک تولید کننده پیش فرض توکن استفاده می‌کند و شما نیازی به انجام هیچگونه تنظیماتی ندارید. تولید کننده پیش فرض، از یک GUID در Query String استفاده می‌کند.
اگر قصد دارید روش مورد نظر خود را برای تولید توکن جهت شناسایی یک پرداخت پیاده‌سازی کنید، می‌توانید به روش زیر عمل کنید:
ابتدا تولید کننده توکن را تعریف کنید.
public class MyTokenProvider : IPaymentTokenProvider
{
    public Task<string> ProvideTokenAsync(Invoice invoice, CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken())
    {
        // تولید و برگرداندن توکن در اینجا
    }

    public Task<string> RetrieveTokenAsync(CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken())
    {
        // خواندن و برگرداندن توکن در اینجا
    }
}

نکته: شما همچنین می‌توانید از تزریق وابستگی‌ها نیز استفاده کنید. بدیهی است که در اینصورت باید سرویسی که تزریق می‌کنید، از قبل در سیستم تزریق وابستگی‌های اپلیکیشن شما ثبت شده باشد.
سپس تولید کننده توکن خود را در تنظیمات به پَرباد معرفی کنید:
services.AddParbad()
        .ConfigurePaymentToken(builder => builder.AddPaymentTokenProvider<MyTokenProvider>(ServiceLifetime.Transient));

ServiceLifetime، تایین کننده طول عمر سرویس شما است.
به این صورت پَرباد، شناسایی و ردیابی یک صورت حساب را با استفاده از تولید کننده توکن شما انجام خواهد داد.


تزریق وابستگی

همانطور که قبلا در مقاله آموزش تنظیمات نیز گفته شد، پَرباد به صورت توکار، از تزریق وابستگی استاندارد مایکروسافت استفاده می‌کند. بنابراین اگر اپلیکیشن شما نیز از تزریق وابستگی مشابهی استفاده می‌کند، نیازی به خواندن و یاد گرفتن این بخش ندارید و به راحتی می‌توانید از اینترفیس IOnlinePayment در هر کجا که نیاز داشتید جهت عملیات پرداخت استفاده کنید.
اما در صورتیکه در اپلیکیشن خود از تزریق وابستگی دیگری ( مانند Autofac ) استفاده می‌کنید، باید این دو سیستم را با یکدیگر هماهنگ کنید. خوشبختانه تمام کتابخانه‌های معروف تزریق وابستگی ( مانند Autofac )  از قبل این کار را برای شما محیا کرده‌اند و شما فقط نیاز به افزودن چند خط کد به اپلیکیشن فعلی خود را دارید.
جهت فهم بهتر و آموزش عملی، یک اپلیکیشن کامل ASP.NET MVC برای شما تهیه شده که از Autofac جهت تزریق وابستگی استفاده می‌کند. در این پروژه خواهید دید چگونه به راحتی پَرباد و Autofac را با یکدیگر هماهنگ کرده و هچنین اینترفیس IOnlinePayment را درون کنترلر تزریق می‌کنیم.
لینک پروژه‌ها در انتهای همین مقاله قابل مشاهده هستند.


Logging
لاگ کردن در پَرباد توسط سیستم استاندارد مایکروسافت انجام می‌شود. این بدان معنی است که شما امکان استفاده از کتابخانه‌های Logging بسیار زیادی را دارید. نحوه استفاده و تنظیم کتابخانه‌های معروف Logging در وب سایت آنها آورده شده و به راحتی می‌توانید آنها را با لاگ مایکروسافت تطابق دهید.

نمونه پروژه‌ها
مقاله‌های مرتبط
نظرسنجی‌ها
چه عواملی باعث میشود که شما از ادامه یا تکمیل پروژه دلسرد شوید؟
نبود مستندات کافی
ناآشنایی کارفرما به جزئیات فنی
انتظارات غیرمنطقی از نرم افزار
عدم پرداخت به‌موقع مبالغ پروژه
غیرکاربردی و کم اهمیت بودن (پروژه های مقطعی ، کوتاه مدت و ...)
غیرتجاری و غیرقابل فروش بصورت متعدد
طولانی و طاقت فرسا شدن تحویل پروژه
عدم تشخیص محدوده پروژه توسط پیمانکار
نبود دانش فنی و ناتوانی پیمانکار
سایر ( لطفا توضیح دهید)