.NET Tips | جستجوها: نتایج مشابه «چطور در زمینه طراحی اینترفیس وب همیشه به روز باشیم»، صفحه: ۹۳

نظرات مطالب

دریافت زمانبندی شده به روز رسانی‌های آنتی ویروس Symantec به کمک کتابخانه‌های Quartz.NET و Html Agility Pack

بله به همین صورته،این مطلب رو درباره اینترفیس و این مطلب رو درباره متدهای Generic بخونید،
متد Create یک متد Generic است که نام کلاسی رو که اینترفیس IJob و Implement کرده را قبول میکند، و در نهایت مقدار بازگشتی این متد از نوع IJobDetail است.

‫۱۱ سال و ۴ ماه قبل، شنبه ۱۵ تیر ۱۳۹۲، ساعت ۱۷:۱۲

مهمان

نظرات مطالب

دریافت زمانبندی شده به روز رسانی‌های آنتی ویروس Symantec به کمک کتابخانه‌های Quartz.NET و Html Agility Pack

یه سئوال دارم که همیشه ذهنم رو مشغول کرده
مگه اینترفیس فقط امضا روال‌ها رو نداره؟ پس یک کلاس نیاز داره که بتونه اون متدها رو پیاده سازی کنه و ما ازش استفاده کنیم
غیر از اینه؟
پس در کد زیر

    IJobDetail job = JobBuilder.Create<HelloJob>()

مجبوریم از اینترفیس به عنوان متغیر استفاده کنیم؟

‫۱۱ سال و ۴ ماه قبل، شنبه ۱۵ تیر ۱۳۹۲، ساعت ۱۲:۳۱

عرفان

نظرات مطالب

EF Code First #12

بازم ببخشید آقای نصیری،
در اینصورت به پیاده سازی متد SaveChanges اینترفیس IUnitOfWork باید Overrides هم اضافه بشه که کامپایلر بدونه متد SaveChanges اینترفیس IUnitOfWork متد SaveChanges کلاس DbContext رو تحریف کرده،درسته؟

‫۱۲ سال و ۲ ماه قبل، جمعه ۱۷ شهریور ۱۳۹۱، ساعت ۰۲:۰۹

وحید نصیری

نظرات مطالب

چه زمان‌هایی یک برنامه‌ی ASP.NET ری استارت می‌شود؟

چند نکته‌ی تکمیلی
- اگر هاست شما تمام سایت‌ها را با یک Application pool مدیریت می‌کند، کرش یکی از چند ده سایت دیگر می‌تواند سبب ری‌استارت شدن سایت شما هم بشود؛ چون برنامه‌ها از همه ایزوله نشده‌اند. راه حل آن ایجاد یک Application pool مجزا به ازای هر سایت هست (توسط هاست‌دار).
زمانیکه تمام سایت‌ها با یک Application pool واحد مدیریت می‌شوند، تمام آن‌ها توسط یک وهله از w3wp.exe اجرا خواهند شد. با تعریف Application poolهای مجزا، هر سایت، یک وهله‌ی مجزا از w3wp.exe را به خود اختصاص خواهد داد. یعنی اگر Task manager سرور را بررسی کنید، به ازای هر سایت، یک w3wp.exe با pid مجزا قابل مشاهده است. به این ترتیب اگر pid=1234 کرش کرد، تاثیری روی pid=4321 نخواهد داشت.
- یک برنامه‌ی ASP.NET پس از مدتی بیکاری (قابل تنظیم در Application pool برنامه)، به صورت خودکار توسط IIS از حافظه خارج می‌شود. با درخواست بعدی که به آن برنامه می‌رسد (مثلا گشودن یک صفحه‌ی آن توسط یک کاربر)، مجددا از صفر اجرا خواهد شد. این مورد نیز به معنای ری‌استارت کامل برنامه است.
- در تنظیمات Application pool موارد زیادی را می‌توان تنظیم کرد که سبب ری‌استارت شدن برنامه می‌شوند. برای مثال اگر مصرف CPU و یا حافظه‌ی برنامه به حد مشخصی رسید، برنامه ری‌استارت شود و امثال آن.

‫۱۰ سال و ۸ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ اسفند ۱۳۹۲، ساعت ۱۳:۳۹

بهروز راد

نظرات مطالب

ASP.NET Web API - قسمت اول

دقت داشته باشید که Web API عرضه نشده تا WCF رو منسوخ کنه. برنامه هایی که صرفاً از بستر پروتوکل HTTP به عنوان یک سرویس برای رد و بدل کردن داده‌ها استفاده می‌کنند، بهتره که از این به بعد از Web API استفاده کنند. ضمن سادگی و مفاهیم آشنای ASP.NET MVC، روش یکپارچه ای برای ایجاد وب سرویس‌های HTTP نیز به وجود اومده که مشکلات استفاده از WCF رو از بین می‌بره. WCF ذاتاً برای پیغام‌های SOAP محور طراحی شده و به کار گرفتن اون برای وب سرویس‌های HTTP یا به زور خوراندن HTTP به اون بی معنیه. در WCF راه‌های مختلفی برای ایجاد وب سرویس‌های HTTP وجود داره که باعث گمراهی و سردرگمی توسعه گر میشه و حتی فریمورک‌های مختلفی مانند OpenRasta و ServiceStack نیز بدین منظور وجود دارند. بنابراین پشتیبانی WCF از HTTP به یک پروژه‌ی دیگه تحت نام ASP.NET Web API منتقل شده و WCF Web API دیگه پشتیبانی نمیشه. کمی تغییر نام و کمی جابجایی مفاهیم دراینجا صورت گرفته. WCF همچنان قدرتمنده و نباید Web API به هیچ وجه به عنوان جایگزینی برای اون تصور بشه. ایجاد بسترهایی برای ارتباطات دو طرفه یا صفی از پیغام‌ها یا سویچ بین کانال‌ها در هنگام فعال نبودن یک کانال، اینها همه از قابلیت‌هایی هست که Web API هرگز جایگزینی برای اونها نخواهد بود و مختص WCF هستند.

‫۱۲ سال و ۴ ماه قبل، دوشنبه ۱۲ تیر ۱۳۹۱، ساعت ۱۳:۰۷

سالار ربال

مطالب

مبانی TypeScript؛ جنریک‌ها

بخش عمده‌ای از مهندسی نرم افزار، مربوط به ساخت کامپوننت‌هایی است که نه تنها به خوبی و مستحکم توسعه داده شده‌اند، بلکه قابلیت استفاده دوباره را نیز دارند.

کامپوننت‌هایی که قادر هستند بر روی داده‌های فعلی و همچنین داده‌های آینده، کار کنند، قابلیت‌های انعطاف پذیری را برای ساخت سیستم‌های نرم افزاری بزرگ در اختیار شما قرار خواهند داد.

در زبان هایی نظیر جاوا و سی شارپ، یکی از ابزارهای اصلی برای ساخت کامپوننت‌هایی با قابلیت استفاده مجدد، "جنریک‌ها" میباشد که امکان ساخت کامپوننت‌هایی را می‌دهند که با انواع داده‌های متنوعی به جای یک نوع داده، کار میکنند.

برای شروع به تابع زیر توجه کنید:

function identity(arg: number): number {
    return arg;
}

تابع identity هر آنچه را که به عنوان پارامتر به آرگومان آن ارسال کنیم، بازگشت خواهد داد. میتوانید آن را به مانند دستور "echo" در نظر بگیرید.

بدون استفاده از جنریک ها، باید برای هر نوع داده، یک تابع جدید و یا تابعی را به صورت کلی زیر در نظر بگیریم:

function identity(arg: any): any {
    return arg;
}

در تابع بالا از نوع any استفاده شده است. با استفاده از any، قطعا تابع بالا به صورت عمومی خواهد بود و تمام نوع داده‌ها را به عنوان آرگومان خواهد پذیرفت. ولی در واقع ما اطلاعات مربوط به اینکه نوع داده بازگشتی توسط تابع چه چیزی است را از دست خواهیم داد.

برای مثال اگر یک عدد را به آن ارسال کنیم، تنها متوجه خواهیم شد که نوع آن any میباشد؛ بنابراین به روشی نیاز داریم تا بتوانیم نوع داده آرگومان‌های تابع مورد نظر را کنترل کنیم.

در پیاده سازی زیر، ما از یک type variable خاصی استفاده خواهیم کرد که به جای مقادیر برای انوع داده‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

function identity<T>(arg: T): T {
    return arg;
}

در تابع بالا با از T به عنوان یک type variable استفاده کرده‌ایم که امکان گرفتن انواع داده‌هایی را (برای مثال number) که توسط کاربر مهیا میشود، به ما خواهد داد.

این پیاده سازی از تابع identity، تحت عنوان تابع جنریک مطرح می‌شود که برای دامنه‌ی عظیمی از انواع داده‌ها می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد و بر خلاف پیاده سازی قبل که از any استفاده کرده‌ایم، در این حالت دیگر اطلاعات نوع داده را از دست نخواهیم داد.

برای استفاده از تابع فوق ما دو روش را پیش رو خواهیم داشت:

ارسال تمام آرگومان‌ها که شامل آرگومان نوع داده هم میباشد

let output = identity<string>("myString");  // type of output will be 'string'

در کد بالا ما به صراحت T را با نوع داده string با استفاده از < > مقدار دهی کرده‌ایم.

روش دوم که شاید استفاده رایج از توابع جنریک هم هست، استفاده از امکان type argument inference میباشد.

let output = identity("myString");  // type of output will be 'string'

در کد بالا اینبار به صورت صریح نوع T را مشخص نکرده‌ایم و کامپایلر باتوجه به "myString"، نوع T را تعیین خواهد کرد. درحالیکه استفاده از امکان type argument inference خیلی مفید میباشد و کد را خیلی کم حجم و خوانا در اختیار ما قرار میدهد، ولی در مثال‌های پیچیده، امکان این وجود دارد که کامپایلر در تشخیص نوع داده، با خطا مواجه شود. در این صورت استفاده از روش اول مفید خواهد بود.

در ادامه اگر قصد لاگ کردن Length مربوط به آرگومان arg را در هر بار فراخوانی تابع داشته باشیم، می‌بایستی به شکل زیر عمل کنیم:

function loggingIdentity<T>(arg: T): T {
    console.log(arg.length);  // Error: T doesn't have .length
    return arg;
}

همانطور که انتظار داشتیم، کامپایلر خطایی مبنی بر نداشتن عضوی تحت عنوان length برای آرگومان arg را نمایش خواهد داد. همانطور که قبلا نیز اشاره کردیم، T جانشینی برای تمام نوع داده‌ها خواهد بود؛ بنابراین در اینجا میتوانیم یک داده‌ی از نوع number را که عضوی بنام length ندارد، هم به این تابع پاس دهیم.

حال بیایید بگوییم که ما قصد داریم این تابع، با آرایه ای از T کار کند. در این صورت اگر با آرایه‌ها کار کنیم، عضوی به نام length را خواهیم داشت. به پیاده سازی زیر توجه کنید:

function loggingIdentity<T>(arg: T[]): T[] {
    console.log(arg.length);  // Array has a .length, so no more error
    return arg;
}

کد بالا را میتوانیم به این شکل تفسیر کنیم: تابع جنریک loggingIdentity یک type parameter را تحت عنوان T و یک آرگومان را تحت عنوان arg که آرایه ای از T هست، گرفته و آرایه‌ای از T را بازگشت خواهد داد. اگر ما آرایه‌ای از number را به آن پاس دهیم، آرایه‌ای از number‌ها را بازگشت خواهد داد.

در این حالت استفاده از T به عنوان type variable که بخشی از نوع داده‌هایی است که ما با آنها کار میکنیم، به جای پشتیبانی از تمام نوع داده‌ها، انعطاف پذیری بالایی را به ما خواهد داد.

حتی میتوانیم این مثال را به شکل زیر نیز پیاده سازی کنیم:

function loggingIdentity<T>(arg: Array<T>): Array<T> {
    console.log(arg.length);  // Array has a .length, so no more error
    return arg;
}

پیاده سازی بالا خیلی شبیه به پیاده سازی در سایر زبان‌ها هم میباشد.

Generic Types

در این قسمت ما به دنبال یافتن نوع خود توابع بوده و سعی خواهیم کرد اینترفیس‌های جنریک را هم پیاده سازی کنیم. نوع توابع جنریک هم بمانند توابع غیر جنریک میباشند؛ به طوری که می‌توان لیستی از type parameters هایی را که در حالت function declarations موجود هستند، در ابتدا بنویسیم.

function identity<T>(arg: T): T {
    return arg;
}

let myIdentity: <T>(arg: T) => T = identity;

حتی می‌توانیم نام متفاوتی را هم برای type parameter در نظر بگیرم:

function identity<T>(arg: T): T {
    return arg;
}

let myIdentity: <U>(arg: U) => U = identity;

یا حتی می‌توانیم به مانند امضای یک object literal هم کد بالا را بازنویسی کنیم:

function identity<T>(arg: T): T {
    return arg;
}

let myIdentity: {<T>(arg: T): T} = identity;

حال میتوانیم این object literal را به یک اینترفیس منتقل کنیم:

interface GenericIdentityFn {
    <T>(arg: T): T;
}

function identity<T>(arg: T): T {
    return arg;
}

let myIdentity: GenericIdentityFn = identity;

کد بالا خوانایی بالاتری را نسبت به حالت قبل دارد و با تعریف یک اینترفیس به نام GenericIdentityFn و انتقال object literal به داخل آن، میتوانیم از نام اینترفیس به جای استفاده مستقیم از object literal، بهره ببریم.

حتی میتوانیم type parameter تابع جنریک خود را هم به اینترفیس منتقل کنیم.

interface GenericIdentityFn<T> {
    (arg: T): T;
}

function identity<T>(arg: T): T {
    return arg;
}

let myIdentity: GenericIdentityFn<number> = identity;

باید توجه داشت که پیاده سازی ما کمی متفاوت‌تر از قبل شده است.الان type parameter ما برای کل اعضای اینترفیس قابل رویت میباشد.فهم این مورد که چه زمانی type parameter را در امضای نامیدن داخل اینترفیس یا بر روی خود اینترفیس استفاده کنیم، خود میتوانید برای شرح اینکه کدام وجه‌های یک نوع داده جنریک هستند، مفید باشد.

نکته : امکان تعریف enum‌ها و namespace‌های جنریک وجود ندارد.

Generic Classes

تعریف کلاس‌های جنریک هم به مانند اینترفیس‌های جنریک میباشد. به مثال زیر توجه کنید:

class GenericNumber<T> {
    zeroValue: T;
    add: (x: T, y: T) => T;
}
let myGenericNumber = new GenericNumber<number>();
myGenericNumber.zeroValue = 0;
myGenericNumber.add = function(x, y) { return x + y; };

در کد بالا، استفاده‌ای واقعی از کلاس GenericNumber قابل مشاهده است. شاید متوجه شده باشید که هیچ محدودیتی برای استفاده‌ی نوع‌ها برای مثال تنها از نوع number در آن نیست و میتوانید از نوع string هم به شکل زیر استفاده کنید:

let stringNumeric = new GenericNumber<string>();
stringNumeric.zeroValue = "";
stringNumeric.add = function(x, y) { return x + y; };

alert(stringNumeric.add(stringNumeric.zeroValue, "test"));

نکته : برای اعضای استاتیک کلاس نمیتوانید از type parameter کلاس استفاده کنید.

Generic Constraints

اگر مثال اخیر را به یاد داشته باشید، شاید بعضی اوقات لازم باشد که یک تابع جنریک را تعریف کنیم تا تنها با مجموعه‌ای از نوع داده‌ها کار کند که اتفاقا از امکانات این مجموعه، آگاهی داریم. در همان مثال loggingIdentity، ما نیاز داشتیم تا به خصوصیت length آرگومان arg دسترسی داشته باشیم و کامپایلر در همان ابتدا، به دلیل اینکه همه نوع داده‌ها از این خصوصیت برخوردار نیستند، خطایی را به ما نشان میدهد.

در ادامه تابعی را پیاده سازی میکنیم که جوابگوی تمام نوع داده‌ها بوده، به شرطی که حداقل خصوصیت length را داشته باشند. لذا باید نیاز خود را در قالب یک محدودیت بر آنچه که T میتواند انجام دهد، فهرست کنیم.

interface Lengthwise {
    length: number;
}

function loggingIdentity<T extends Lengthwise>(arg: T): T {
    console.log(arg.length);  // Now we know it has a .length property, so no more error
    return arg;
}

در کد بالا برای توصیف محدودیت خود از یک اینترفیس به نام Lengthwise استفاده کرده‌ایم که فقط یه خصوصیت length را دارد و با استفاده از آن و کلمه‌ی کلیدی extends، محدودیت خود را اعمال کرده ایم.

استفاده از تابع بالا:

loggingIdentity(3);  // Error, number doesn't have a .length property

چون تابع جنریک ما الان محدود میباشد و با تمام نوع داده‌ها کار نخواهد کرد، با خطای بالا روبرو خواهیم شد.

loggingIdentity({length: 10, value: 3});

در عوض مثال بالا، محدودیت ما را به همراه دارد (داشتن خصوصیت length) و بدون هیچ خطایی جواب خواهیم گرفت.

استفاده از Type Parameter‌ها در تعریف محدودیت

در برخی از سناریو‌ها شاید نیاز باشد که یکی از type parameter‌ها توسط دیگری محدود شده باشد. به مثال زیر توجه کنید:

function find<T, U extends Findable<T>>(n: T, s: U) {   // errors because type parameter used in constraint
  // ...
}
find (giraffe, myAnimals);

همانطور که مشخص است، کامپایلر ما را با نشان دادن خطایی متوقف خواهد کرد. چون اجازه‌ی استفاده از type parameter را در اعمال محدودیت، نداریم. در عوض میشود به شکل زیر عمل کرد:

function find<T>(n: T, s: Findable<T>) {
  // ...
}
find(giraffe, myAnimals);

این بار آرگومان s ما باید از نوع <Findable<T باشد که باز هم توانسته‌ایم محدودیت خود را توسط یک type parameter بر آن یکی اعمال کنیم.

نکته : دو پیاده سازی بالا اصلا یکسان نیستند؛ نوع بازگشی در تابع اول میبایستی از نوع U می‌بود، ولی در پیاده سازی دوم اینگونه نیست.(در صورت نبودن خطا)

استفاده از کلاس‌ها در جنریک‌ها

زمانی که قصد دارید با استفاده از جنریک‌ها، factory‌ها را پیاده سازی کنید، باید با استفاده از سازنده‌ی کلاس‌ها، به آنها اشاره کنید. به مثال زیر توجه کنید:

function create<T>(c: {new(): T; }): T {
    return new c();
}

تابع بالا به عنوان یک object factory می‌تواند مورد استفاده قرار بگیرد و نکته آن در تعریف نوع آرگومان c میباشد که باز هم به صورت object literal معرفی شده است. اگر در قسمت‌های بالا به یاد داشته باشید، می‌توان این مورد را هم داخل یک اینترفیس گنجاند.

به عنوان یک مثال پیشرفته‌تر هم میتوان به استفاده از prototype property برای استنتاج type parameter‌ها و تحمیل کردن ارتباط بین تابع سازنده و وهله کلاس‌ها، اشاره کرد. به مثال زیر توجه کنید:

class BeeKeeper {
    hasMask: boolean;
}

class ZooKeeper {
    nametag: string;
}

class Animal {
    numLegs: number;
}

class Bee extends Animal {
    keeper: BeeKeeper;
}

class Lion extends Animal {
    keeper: ZooKeeper;
}

function findKeeper<A extends Animal, K> (a: {new(): A;
    prototype: {keeper: K}}): K {

    return a.prototype.keeper;
}

در کد بالا از دو کلاس BeeKeeper و ZooKeeper برای نوع بازگشتی متد‌های موجود در کلاس‌های Bee و Lion استفاده شده‌است. کلاس Animal به عنوان کلاس پایه دو کلاس Bee و Lion که یک خصوصیت numLegs دارد، تعریف شده‌است. از تابع جنریک findKeeper برای مشخص کردن نگهبان مرتبط با Animal ای که به عنوان type parameter توسط A مشخص میشود، استفاده می‌گردد. محدودیتی که بر روی A اعمال شده است نشان دهنده‌ی این است که نوع داده‌ی مورد نظر باید حتما یک Animal باشد و همچنین با اعمال محدودیتی که در قالب object literal مشخص است، تعیین شده است که نوع مورد نظر باید یک کلاس باشد و در نهایت با استفاده از prototype مشخص کرده‌ایم که متدی به نام Keeper آن کلاس، باید نوع برگشتی از نوع K را که به عنوان type parameter مطرح شده‌ی در امضای تابع است، دارا باشد. K نشان دهنده نوع داده بازگشتی این تابع جنریک نیز میباشد.

استفاده از تابع بالا:

findKeeper(Lion).nametag;  // typechecks!

بله همانطور که مشخص است، type parameter‌های مورد نظر به اصطلاح infer شده‌اند و خصوصیت nametag نشان از این دارد که ZooKeeper به صورت خودکار به عنوان نوع داده K تشخیص داده شده است.

‫۸ سال و ۷ ماه قبل، پنجشنبه ۱۲ فروردین ۱۳۹۵، ساعت ۱۴:۱۵

محمد مرادی

مطالب

ارسال چند درخواست به صورت همزمان به ASP.NET Web API 2.x در AngularJS 1.x

ما در AngularJs آبجکتی را به نام q$ داریم که برای اجرای توابع به صورت async مفید است و همچنین در استفاده از مقادیر برگشتی از این درخواست‌ها برای پردازش‌های آینده به ما کمک میکند. برای اطلاعات بیشتر در مورد این سرویس به اینجا مراجعه کنید.

در ادامه ما از تابع ()all از q$ برای ترکیب چند شیء promise داخل یک شیء promise، به منظور صدا زدن چند سرویس به صورت یکجا، استفاده میکنیم.

پیاده سازی ASP.NET Web API

قدم اول : Visual Studio را بازکنید و یک پروژه empty ASP.NET Web API را مطابق شکل زیر ایجاد کنید.

قدم دوم : در داخل پوشه models، کلاسی را با کدهای زیر ایجاد کنید:

using System.Collections.Generic;
 
namespace NG_Combine_Multiple_Promises.Models
{
    public class Courses
    {
        public int CourseId { get; set; }
        public string CourseName { get; set; }
    }
    public class CourseDatabase : List<Courses>
    {
        public CourseDatabase()
        {
            Add(new Courses() { CourseId=1,CourseName="الکترونیک"});
            Add(new Courses() { CourseId = 2, CourseName = "ریاضی 2" });
            Add(new Courses() { CourseId = 3, CourseName = "طراحی نرم افزار" });
        }
    }
 
    public class Student
    {
        public int StudentId { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public string AcadmicYear { get; set; }
    }
 
    public class StudentDatabase : List<Student>
    {
        public StudentDatabase()
        {
            Add(new Student() {StudentId=101,Name="محمد علوی", 
                               AcadmicYear="اول" });
            Add(new Student() { StudentId = 102, Name = "طاهره موسوی", 
                               AcadmicYear = "دوم" });
            Add(new Student() { StudentId = 103, Name = "علی عباسی", 
                               AcadmicYear = "سوم" });
            Add(new Student() { StudentId = 104, Name = "جواد نوری", 
                               AcadmicYear = "اول" });
            Add(new Student() { StudentId = 105, Name = "محسن خدایی", 
                               AcadmicYear = "دوم" });
            Add(new Student() { StudentId = 106, Name = "علی کاظمی", 
                               AcadmicYear = "سوم" });
            Add(new Student() { StudentId = 107, Name = "زهرا مقدم", 
                               AcadmicYear = "اول" });
            Add(new Student() { StudentId = 108, Name = "لاله فکور", 
                               AcadmicYear = "دوم" });
            Add(new Student() { StudentId = 109, Name = "علی نوروزی", 
                               AcadmicYear = "چهارم" });
        }
    }
     
}

کد بالا شامل موجودیت‌های Courses و Student است و کلاس‌های CourseDatabase و StudentDatabase به ترتیب برای ذخیره این موجودیت‌ها است.

قدم سوم : بسته‌ی نیوگت Microsoft.AspNet.WebAPi.Cors را با استفاده از NuGet Package Manager، به منظور فعال سازی امکان صدا زدن این وب سرویس از دامنه‌های مختلف، به پروژه اضافه کرده و کد زیر را در کلاس WebApiCofig در پوشه App_Start قرار دهید.

config.EnableCors();

قدم چهارم : دو کنترل از نوع Web API 2 Empty را با نام‌های CourseAPIController و StudentAPIController ایجاد کرده و کدهای زیر را در آنها قرار دهید.

CourseAPIController.cs

[EnableCors("*","*","*")]
public class CourseAPIController : ApiController
{
    [Route("Courses")]
    public IEnumerable<Courses> Get()
    {
        return new CourseDatabase();
    }
}

StudentAPIController.cs

[EnableCors("*", "*", "*")]
public class StudentAPIController : ApiController
{
    [Route("Students")]
    public IEnumerable<Student> Get()
    {
        return new StudentDatabase();
    }
}

استفاده از Angular $q.all

قدم اول : پروژه‌ی جدیدی را از نوع Empty ASP.NET در همین solution اضافه کرده و ارجاعات jQuery, Bootstrap و AngularJS را با استفاده از NuGet Package manager مانند زیر اضافه کنید:

Install-Package jQuery
Install-Package bootstrap
Install-Package angularjs

قدم دوم : پوشه‌ایی را به نام MyScripts ایجاد کرده و درون آن فایل javascript زیر را با نام logic.js اضافه کنید:

var app = angular.module('mymodule', []);

//سرویسی برای بازگرداندن لیست دروس
app.service('courseService', function ($http) {
    this.get = function () {
        var response = $http.get("http://localhost:11696/Courses");
        return response;
    };
});

//سرویسی برای بازگرداندن لیست دانشجویان
app.service('studentService', function ($http) {
    this.get = function () {
        var response = $http.get("http://localhost:11696/Students");
        return response;
    };
});

//تعریف کنترلر
app.controller('ctrl', function ($scope, $q, courseService, studentService) {

    $scope.Courses = [];
    $scope.Students = [];
    loadData();

    /**/
    function loadData() {
        var promiseCourse = courseService.get();
        var promiseStudent = studentService.get();

        $scope.combineResult = $q.all([
            promiseCourse,
            promiseStudent
        ]).then(function (resp) {
            $scope.Courses = resp[0].data;
            $scope.Students = resp[1].data;
        });
    }
});

توضیحات: تابعq$.all لیستی از promise هایی را که توسط courseService.get و studentService.get بدست آمده‌اند، گرفته و وقتی تمام promise‌ها تمام شدند، قسمت ()then آن اجرا میشود.

قدم سوم: فایل html ایی را با نام DataPage در پوشه‌ی view با کد زیر ایجاد کنید:

<!DOCTYPE html>
<html ng-app="mymodule">
<head>
    <title></title>
    <meta charset="utf-8" />
    <link href="../Content/bootstrap.min.css" rel="stylesheet" />
    <script src="../Scripts/jquery-3.2.1.min.js"></script>
    <script src="../Scripts/angular.min.js"></script>
    <script src="../MyScripts/logic.js"></script>
</head>
<body ng-controller="ctrl">
       <div class="container">
        <h1 class="h1">دروس</h1>
        <table class="table table-striped table-bordered table-condensed">
            <thead>
                <tr>
                    <td class="text-center">کد درس</td>
                    <td class="text-center">نام درس</td>
                </tr>
            </thead>
            <tbody>
                <tr ng-repeat="Course in Courses">
                    <td class="text-center">{{Course.CourseId}}</td>
                    <td class="text-center">{{Course.CourseName}}</td>
                </tr>
            </tbody>
        </table>
        <hr />
        <h1 class="h1">دانشجویان</h1>

        <table class="table table-striped table-bordered table-condensed">
            <thead>
                <tr>
                    <td class="text-center">کد دانشجویی</td>
                    <td class="text-center">نام و نام خانوادگی</td>
                    <td class="text-center">سال دانشجویی</td>
                </tr>
            </thead>
            <tbody>
                <tr ng-repeat="Student in Students">
                    <td class="text-center">{{Student.StudentId}}</td>
                    <td class="text-center">{{Student.Name}}</td>
                    <td class="text-center">{{Student.AcadmicYear}}</td>
                </tr>
            </tbody>
        </table>
    </div>
</body>
</html>

خروجی نهایی پروژه به شکل زیر خواهد بود:

‫۷ سال قبل، چهارشنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۶، ساعت ۲۲:۱۵

وحید نصیری

نظرات مطالب

شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت دوم - معرفی کامپوننت‌ها

- در Angular یک کامپوننت فقط یکبار در قسمت declarations فقط یک ماژول قابل اضافه شدن است. برای اینکار در نزدیک‌ترین ماژول به محل استفاده آن‌را یکبار import و سپس به قسمت declarations اضافه‌اش کنید:

import { MyComponent } from './../path/my.component';

@NgModule({
  imports: [...],
  declarations: [ MyComponent],
  providers: [...]
})
export class UsersLoginModule {}

- اما اگر قرار است در چندین ماژول استفاده شود، یکی از روش‌ها ایجاد یک shared module (اضافه کردن آن فقط به یک تک ماژول اشتراکی) و سپس تعریف این کامپوننت در قسمت exports آن است:

import {SharedComponentA} from "./SharedComponentA";
import {SharedComponentB} from "./SharedComponentA";

@NgModule({
    imports: [
    ],
    declarations: [
      SharedComponentA,
      SharedComponentB
    ],
    providers: [
    ],
    exports: [
      SharedComponentA,
      SharedComponentB
    ]
})
export class SharedModule {}

در آخر از این shared module به صورت زیر می‌توان استفاده کرد:

import {SharedModule } from './SharedModule';

@NgModule({
    imports: [
      //...
        SharedModule
      //...
    ],
    declarations: [
     // ....
    ],
    providers: [
        // ....
    ]
})
export class PersonModule{}

‫۷ سال قبل، چهارشنبه ۲۶ مهر ۱۳۹۶، ساعت ۱۴:۴۲

بهروز راد

نظرات مطالب

مدیریت سفارشی سطوح دسترسی کاربران در MVC

گاهی اوقات مشکل از اینجا است که ما به صرف شنیده‌ها و پس زمینه‌های فکری، پیچیده‌ترین روش‌ها رو پیاده سازی می‌کنیم تا اون پس زمینه‌ی فکری رو سرکوب کنیم. پایگاه‌های داده‌ی امروزی بسیار قدرتمند و پخته هستند و اگر قرار هست با یک Connection اضافه کل سیستم زیر سوال بره، بهتره بساط اون پایگاه داده جمع بشه.
من فکر می‌کنم باید حالت‌های دیگه ای رو هم بررسی کنی. مثلاً اینکه تغییر در نقش کاربر بوده یا مجوزهای نقش. اگر کاربر در حین پر کردن یک فرم AJAXیی مجوزش گرفته شد چه واکنشی باید رخ بده؟ آیا تمامی این بررسی‌ها و پیاده سازی اونها، به ایجاد یک ارتباط ساده و واکشی مجوز جاری کاربر برای درخواست برتری دارند؟
اگر امکانش رو داری، یک بررسی زمانی بین اون سیستم مدیریت Cache (با در نظر گرفتن تمامی حالت ها) و ایجاد ارتباط ساده با پایگاه داده برای بررسی داشتن مجوز کاربر انجام بده.

‫۱۱ سال و ۱۰ ماه قبل، یکشنبه ۱۰ دی ۱۳۹۱، ساعت ۲۳:۲۹

وحید نصیری

نظرات اشتراک‌ها

Kendo UI Q2 2012 BETA available now

- مجوزش مشکل داره. GPL هست برای حالت معمولی (خریداری نشده). GPL هم یعنی باید کار خودتون رو سورس باز کنید.
- برای ASP.NET MVC یک سری HTML Helper داره که استفاده ازش رو ساده می‌کنه (این‌ها هم رایگان نیستند؛ و باید مجوز آن‌ها خریداری شود).
- یک دوره کامل Kendo UI رو می‌تونید اینجا پیدا کنید. البته این دوره عمومی هست و از kendo ui برای استفاده در کلیه برنامه‌های وب و کلیه فناوری‌های سمت سرور مرتبط طراحی شده. یعنی از wrapper خاصی استفاده نکرده و از اصل کتابخانه جاوا اسکریپتی آن مستقیما استفاده کرده.

‫۱۰ سال و ۱۲ ماه قبل، پنجشنبه ۱۶ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۱۸:۱۸