مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 20 - بررسی تغییرات فیلترها
پیشنیازها

- فیلترها در MVC
- ASP.NET MVC #15


فیلترها در ASP.NET MVC، امکان اجرای کدهایی را پیش و یا پس از مرحله‌ی خاصی از طول اجرای pipeline آن فراهم می‌کنند. کلیات فیلترها در ASP.NET Core با نگارش‌های قبلی ASP.NET MVC (پیشنیازهای فوق) تفاوت چندانی را ندارد و بیشتر تغییراتی مانند نحوه‌ی معرفی سراسری آن‌ها، اکشن فیلترهای Async و یا تزریق وابستگی‌ها در آن‌ها، جدید هستند.


امکان تعریف فیلترهای Async در ASP.NET Core

حالت کلی تعریف یک فیلتر در ASP.NET MVC که در ASP.NET Core نیز همچنان معتبر است، پیاده سازی اینترفیس کلی IActionFilter می‌باشد که توسط آن می‌توان به مراحل پیش و پس از اجرای قطعه‌ای از کدهای برنامه دسترسی پیدا کرد:
namespace FiltersSample.Filters
{
    public class SampleActionFilter : IActionFilter
    {
        public void OnActionExecuting(ActionExecutingContext context)
        {
            // انجام کاری پیش از اجرای اکشن متد
        }

        public void OnActionExecuted(ActionExecutedContext context)
        {
            // انجام کاری پس از اجرای اکشن متد
        }
    }
}
در اینجا اینترفیس IAsyncActionFilter نیز معرفی شده‌است که توسط آن می‌توان فراخوانی‌های غیرهمزمان و async را نیز مدیریت کرد:
namespace FiltersSample.Filters
{
    public class SampleAsyncActionFilter : IAsyncActionFilter
    {
        public async Task OnActionExecutionAsync(
            ActionExecutingContext context,
            ActionExecutionDelegate next)
        {
            // انجام کاری پیش از اجرای اکشن متد
            await next();
            // انجام کاری پس از اجرای اکشن متد
        }
    }
}
به کامنت‌های نوشته شده‌ی در بدنه‌ی متد OnActionExecutionAsync دقت کنید. در اینجا کدهای پیش از await next معادل OnActionExecuting و کدهای پس از await next معادل OnActionExecuted حالت همزمان و یا همان حالت متداول هستند. بنابراین جایی که اکشن متد اجرا می‌شود، همان await next است.

یک نکته: توصیه شده‌است که تنها یکی از حالت‌های همزمان و یا غیرهمزمان را پیاده سازی کنید و نه هر دوی آن‌ها را. اگر هر دوی این‌ها را در طی یک کلاس پیاده سازی کنید (تک کلاسی که هر دوی اینترفیس‌های IActionFilter و IAsyncActionFilter را با هم پیاده سازی می‌کند)، تنها نگارش Async آن توسط ASP.NET Core فراخوانی و استفاده خواهد شد. همچنین مهم نیست که اکشن متد شما Async هست یا خیر؛ برای هر دو حالت می‌توان از فیلترهای async نیز استفاده کرد.


ساده سازی تعریف فیلترها

اگر مدتی با ASP.NET MVC کار کرده باشید، می‌دانید که عموما کسی از این اینترفیس‌های کلی برای پیاده سازی فیلترها استفاده نمی‌کند. روش کار با ارث بری از یکی از فیلترهای از پیش تعریف شده‌ی ASP.NET MVC صورت می‌گیرد؛ از این جهت که این فیلترها که در اصل همین اینترفیس‌ها را پیاده سازی کرده‌اند، یک سری جزئیات توکار protected را نیز به همراه دارند که با ارث بری از آن‌ها می‌توان به امکانات بیشتری دسترسی پیدا کرد و کدهای ساده‌تر و کم حجم‌تری را تولید نمود:
ActionFilterAttribute
ExceptionFilterAttribute
ResultFilterAttribute
FormatFilterAttribute
ServiceFilterAttribute
TypeFilterAttribute

برای مثال در اینجا فیلتری را مشاهده می‌کنید که با ارث بری از فیلتر توکار ResultFilterAttribute، سعی در تغییر Response برنامه و افزودن هدری به آن کرده‌است:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Filters;
namespace FiltersSample.Filters
{
    public class AddHeaderAttribute : ResultFilterAttribute
    {
        private readonly string _name;
        private readonly string _value;
        public AddHeaderAttribute(string name, string value)
        {
            _name = name;
            _value = value;
        }

        public override void OnResultExecuting(ResultExecutingContext context)
        {
            context.HttpContext.Response.Headers.Add(
                _name, new string[] { _value });
            base.OnResultExecuting(context);
        }
    }
}
و برای استفاده‌ی از این فیلتر جدید خواهیم داشت:
[AddHeader("Author", "DNT")]
public class SampleController : Controller
{
    public IActionResult Index()
    {
        return Content("با فایرباگ هدر خروجی را بررسی کنید");
    }
}


نحوه‌ی تعریف میدان دید فیلترها

نحوه‌ی دید فیلترها در اینجا نیز همانند سابق، سه حالت را می‌تواند داشته باشد:
الف) اعمال شده‌ی به یک اکشن متد.
ب) اعمال شده‌ی به یک کنترلر که به تمام اکشن متدهای آن کنترلر اعمال خواهد شد.
ج) حالت تعریف سراسری و این مورد محل تعریف آن به کلاس آغازین برنامه منتقل شده‌است:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddMvc(options =>
    {
        options.Filters.Add(typeof(SampleActionFilter)); // by type
        options.Filters.Add(new SampleGlobalActionFilter()); // an instance
    });
}
در اینجا دو روش معرفی فیلترهای سراسری را در متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه مشاهده می‌کنید:
الف) اگر توسط ارائه‌ی new ClassName معرفی شوند، یعنی وهله سازی را خودتان قرار است مدیریت کنید و در این حالت تزریق وابستگی‌هایی صورت نخواهند گرفت.
ب) اگر توسط typeof معرفی شوند، یعنی این وهله سازی توسط IoC Container توکار ASP.NET Core انجام خواهد شد و طول عمر آن Transient است. یعنی به ازای هربار نیاز به آن، یکبار وهله سازی خواهد شد.


ترتیب اجرای فیلترها

توسط خاصیت Order می‌توان ترتیب اجرای چندین فیلتر اجرا شده‌ی به یک اکشن متد را مشخص کرد. اگر این مقدار منفی وارد شود:
 [MyFilter(Name = "Method Level Attribute", Order=-1)]
این فیلتر پیش از فیلترهای سراسری و همچنین فیلترهای اعمال شده‌ی در سطح کلاس اجرا می‌شود.


تزریق وابستگی‌ها در فیلترها

فیلترهایی که به صورت ویژگی‌ها یا Attributes تعریف می‌شوند و قرار است به کنترلرها و یا اکشن متدها به صورت مستقیم اعمال شوند، نمی‌توانند دارای وابستگی‌های تزریق شده‌ی در سازنده‌ی خود باشند. این محدودیتی است که توسط زبان‌های برنامه نویسی اعمال می‌شود و نه ASP.NET Core. اگر ویژگی قرار است پارامتری در سازنده‌ی خود داشته باشد، هنگام تعریف و اعمال آن، این پارامترها باید مشخص بوده و تعریف شوند. به همین جهت آنچنان با تزریق وابستگی‌های از طریق سازنده‌ی کلاس قابل مدیریت نیستند. برای رفع این نقصیه، راه‌حل‌های متفاوتی در ASP.NET Core پیشنهاد و طراحی شده‌اند:
الف) استفاده‌ی از ServiceFilterAttribute
[ServiceFilter(typeof(AddHeaderFilterWithDi))]
public IActionResult Index()
{
   return View();
}
ویژگی جدید ServiceFilter، نوع کلاس فیلتر را دریافت می‌کند و سپس هر زمانیکه نیاز به اجرای این فیلتر خاص بود، کار وهله سازی‌های وابستگی‌های آن، در پشت صحنه توسط IoC Container توکار ASP.NET Core انجام خواهد شد.
همچنین باید دقت داشت که در این حالت ثبت کلاس فیلتر در متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه الزامی است.
 services.AddScoped<AddHeaderFilterWithDi>();
در غیراینصورت استثنای ذیل را دریافت خواهید کرد:
 System.InvalidOperationException: No service for type 'FiltersSample.Filters.AddHeaderFilterWithDI' has been registered.

ب) استفاده از TypeFilterAttribute
[TypeFilter(typeof(AddHeaderAttribute),  Arguments = new object[] { "Author", "DNT" })]
public IActionResult Hi(string name)
{
   return Content($"Hi {name}");
}
فیلتر و ویژگی TypeFilter بسیار شبیه است به عملکرد ServiceFilter، با این تفاوت که:
- نیازی نیست تا وابستگی آن‌را در متد ConfigureServices ثبت کرد (هرچند وابستگی‌های خود را از DI Container دریافت می‌کنند).
- امکان دریافت پارامترهای اضافی سازنده‌ی کلاس مدنظر را نیز دارند.


یک مثال تکمیلی: لاگ کردن تمام استثناءهای مدیریت نشده‌ی یک برنامه‌ی ASP.NET Core 1.0

می‌توان با سفارشی سازی فیلتر توکار ExceptionFilterAttribute، امکان ثبت وقایع را توسط فریم ورک توکار Logging اضافه کرد:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Filters;
using Microsoft.Extensions.Logging;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.StartupCustomizations
{
    public class CustomExceptionLoggingFilterAttribute : ExceptionFilterAttribute
    {
        private readonly ILogger<CustomExceptionLoggingFilterAttribute> _logger;
        public CustomExceptionLoggingFilterAttribute(ILogger<CustomExceptionLoggingFilterAttribute> logger)
        {
            _logger = logger;
        }
 
        public override void OnException(ExceptionContext context)
        {
            _logger.LogInformation($"OnException: {context.Exception}");
            base.OnException(context);
        }
    }
}
و برای ثبت سراسری آن در کلاس آغازین برنامه خواهیم داشت:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddMvc(options =>
    {
        options.Filters.Add(typeof(CustomExceptionLoggingFilterAttribute));
در اینجا از typeof استفاده شده‌است تا کار تزریق وابستگی‌های این فیلتر به صورت خودکار انجام شود.
در ادامه با این فرض که پیشتر تنظیمات ثبت وقایع صورت گرفته‌است:
public void Configure(ILoggerFactory loggerFactory)
{
   loggerFactory.AddDebug(minLevel: LogLevel.Debug);
اکنون اگر یک چنین اکشن متدی فراخوانی شود:
public IActionResult GetData()
{
  throw new Exception("throwing an exception!");
}
در پنجره‌ی دیباگ ویژوال استودیو، این استثناء قابل مشاهده خواهد بود:

مطالب
آموزش مهندسی نرم افزار و UML - جلسه اول
آموزش مهندسی نرم افزار و UML
جلسه اول:

اولین قدم در تولید و توسعه نرم افزار داشتن یک نگرش سیستمی به بسته یا محصول نرم افزاری می‌باشد. اما چرا ما باید نرم افزار را به عنوان یک سیستم در نظربگیریم ؟
جواب این سئوال را باید از تعریف تئوری سیستم و خصوصیاتی که یک سیستم دارا می‌باشد استخراج کنیم.

تئوری سیستم‌ها

  دانشی برای سهولت کار با سیستم‌ها و بررسی دقیق این مفهوم است ؛ در واقع تئوری سیستم‌ها روشی برای شناخت محیط اطراف یا روشی برای شناخت  دنیای واقع می‌باشد .

از تعریف فوق می‌توان نتیجه گرفت :
برنامه نویسان برای ساخت برنامه هایی که با نیاز کاربران همسو باشد ، نیاز به شناخت محیطی دارند که کاربران در آن فعالیت می‌کنند پس برای شناخت محیط باید با دید سیستمی به مسئله نگاه کرد.


خصوصیات مهم سیستم :

1.   محیط – Environment: هر سیستم در یک محیط قرار دارد. 
2.   مرز – Boundary : سیستم‌های موجود در یک محیط توسط مرز‌ها از یکدیگر جدا می‌شوند.
3.   ورودی و خروجی – I/O : هر سیستم ورودی هایی را از محیط می‌گیرد و خروجی هایی را به محیط پس می‌دهد.
4.   واسط – Interface : امکان محاوره سیستم‌ها در یک محیط را فراهم می‌کند.
5.   زیر سیستم – Sub System : هر سیستم می‌تواند حاوی چندین زیرسیستم باشد . زیر سیستم‌ها تمام خصوصیت‌های یک سیستم را دارا می‌باشند.
6.   مکانیزم کنترلی – Controller : مهمترین بخش یک سیستم می‌باشد. مکانیزم کنترلی در واقع کنترل کننده تمامی فعالیت‌های انجام شده توسط یک سیستم است . ورودی‌ها از طریق مکانیزم کنترلی دریافت می‌شود و بر اساس آن خروجی هایی به محیط پس داده می‌شود.


نتیجه گیری :

با توجه به خصوصیاتی که در مورد سیستم‌ها مطرح شد به راحتی می‌توانیم دلیل علاقه مندی برنامه -نویسان به نوع نگرش سیستمی را در یابیم ، و جود محیط پیرامون یک سیستم و نحوه تبادل اطلاعات این سیستم با سایر سیستم‌ها در این محیط ، شکستن یک سیستم به چند زیر سیستم برای راحتی مسئله و پیاده سازی آسانتر آن و نیز وجود اینترفیس‌ها برای برقراری محاوره ای استاندارد بین زیر سیستم‌های یک سیستم و همچنین وجود ورودی هاو تصمیم گیری براساس ورودی هاو تولید یک خروجی همه و همه از نکات مورد توجه برنامه نویسان در تولید یک بسته نرم افزاری هستند که هماهنگی کاملی با مفاهیم تئوری سیستم‌ها دارند.  
مطالب
React 16x - قسمت 5 - کامپوننت‌ها - بخش 2 - نمایش لیست‌ها و مدیریت رویدادها و حالات
در قسمت قبل، اولین کامپوننت React خود را ایجاد کردیم و سپس جزئیات بیشتری از عبارات JSX را مانند نحوه‌ی تعریف المان‌های مختلف و تنظیم مقادیر ویژگی‌های آن‌را بررسی کردیم. در ادامه‌ی همان مثال، در این قسمت، نحوه‌ی نمایش لیست‌ها و تعریف و مدیریت رویدادها را در کامپوننت‌های React، بررسی می‌کنیم.


نحوه‌ی رندر لیستی از اشیاء در کامپوننت‌های React

فرض کنید می‌خواهیم لیستی از تگ‌ها را رندر کنیم. برای این منظور ابتدا داده‌های مرتبط را به خاصیت state کامپوننت، اضافه می‌کنیم:
class Counter extends Component {
  state = {
    count: 0,
    tags: ["tag 1", "tag 2", "tag 3"]
  };
اکنون می‌خواهیم tags را توسط المان‌های ul و ui رندر کنیم. اگر با Angular کار کرده باشید، به همراه یک دایرکتیو ngFor است که توسط آن می‌توان یک حلقه را در قالب جاری، پیاده سازی و رندر کرد. اما در React و عبارات JSX، چیزی به نام مفهوم حلقه‌ها وجود خارجی ندارد؛ چون JSX یک templating engine نیست. فقط بیان ساده‌ی المان‌هایی است که قرار است توسط کامپایلر Babel به کدهای جاوا اسکریپتی ترجمه شوند. بنابراین اکنون این سؤال وجود دارد که چگونه می‌توان لیستی از عناصر را در اینجا رندر کرد؟
در مطلب «React 16x - قسمت 3 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 2» در مورد متد Array.map بحث شد. در اینجا می‌توان توسط متد map، هر المان آرایه‌ی تگ‌ها را به یک المان React تبدیل و سپس رندر کرد:
class Counter extends Component {
  state = {
    count: 0,
    tags: ["tag 1", "tag 2", "tag 3"]
  };

  render() {
    return (
      <div>
        <span className={this.getBadgeClasses()}>{this.formatCount()}</span>
        <button className="btn btn-secondary btn-sm">Increment</button>
        <ul>
          {this.state.tags.map(tag => (
            <li>{tag}</li>
          ))}
        </ul>
      </div>
    );
  }
در این مثال، داخل المان ul، با یک {} شروع می‌کنیم تا بتوان به صورت پویا به مقدار آرایه‌ی this.state.tags دسترسی پیدا کرد. سپس متد map را بر روی این آرایه فراخوانی می‌کنیم. متد map، هر عضو آرایه‌ی tags را به callback function آن ارسال کرده و خروجی آن‌را به صورت یک عبارت JSX که در نهایت به یک المان جاوا اسکریپتی خالص ترجمه خواهد شد، تبدیل می‌کند. این فرآیند سبب رندر لیست tags می‌شود:


هرچند اکنون لیستی از تگ‌ها در مرورگر رندر شده‌اند، اما در کنسول توسعه دهندگان مرورگر، یک اخطار نیز درج شده‌است. علت اینجا است که React نیاز دارد تا بتواند هر آیتم رندر شده را به صورت منحصربفردی شناسایی کند. هدف این است که بتواند در صورت تغییر state هر المان در DOM مجازی خودش، خیلی سریع تشخیص دهد که چه چیزی تغییر کرده و فقط کدام قسمت خاص را باید در DOM اصلی، درج و به روز رسانی کند. برای رفع این مشکل، ویژگی key را به هر المان li در کدهای فوق اضافه می‌کنیم:
<li key={tag}>{tag}</li>
البته در مثال ما تگ‌ها منحصربفرد هستند؛ بنابراین استفاده‌ی از آن‌ها به عنوان key، مشکلی را ایجاد نمی‌کند. در یک برنامه‌ی مفصل‌تر، تگ‌ها می‌توانند شیء بوده و هر شیء دارای خاصیت id باشد که در این حالت فرضی می‌توان از tag.id به عنوان key استفاده کرد. همچنین باید دانست که این key فقط نیاز است در لیست ul، منحصربفرد باشد و نیازی نیست تا در کل DOM منحصربفرد باشد.


رندر شرطی عناصر در کامپوننت‌های React

در اینجا می‌خواهیم اگر تگی وجود نداشت، پیام متناسبی ارائه شود؛ در غیراینصورت لیست تگ‌ها همانند قبل نمایش داده شود (رندر شرطی یا conditional rendering). برای انجام اینکار در React، برخلاف Angular، دارای دایرکتیوهای ساختاری if/else نیستیم؛ چون همانطور که عنوان شد، JSX یک templating engine نیست. به همین جهت برای رندر شرطی المان‌ها در React، باید از همان جاوا اسکریپت خالص کمک بگیریم:
  renderTags() {
    if (this.state.tags.length === 0) {
      return <p>There are no tags!</p>;
    }

    return (
      <ul>
        {this.state.tags.map(tag => (
          <li key={tag}>{tag}</li>
        ))}
      </ul>
    );
  }
یک روش حل این مساله، نوشتن متدی است که به همراه یک if/else است. در اینجا اگر آرایه‌ی تگ‌ها، دارای عنصری نبود، یک پاراگراف متناظر نمایش داده می‌شود، در غیراینصورت همان قسمت رندر لیست تگ‌ها را که توسعه دادیم، بازگشت می‌دهیم. بنابراین این متد، دو خروجی JSX را بسته به شرایط مختلف می‌تواند داشته باشد. سپس از این متد به صورت {()this.renderTags} در متد render اصلی استفاده می‌کنیم:
  render() {
    return (
      <div>
        <span className={this.getBadgeClasses()}>{this.formatCount()}</span>
        <button className="btn btn-secondary btn-sm">Increment</button>
        {this.renderTags()}
      </div>
    );
  }
برای آزمایش آن هم یکبار آرایه‌ی tags را به نحو زیر خالی کنید:
  state = {
    count: 0,
    tags: []
  };

روش دوم حل این نوع مساله‌ها، استفاده از روش زیر است؛ در این حالت خاص، فقط یک if را داریم، بدون وجود قسمت else:
{this.state.tags.length === 0 && "Please create a new tag!"}
ابتدا شرط مدنظر نوشته می‌شود، سپس پیامی را که باید در این حالت ارائه شود، پس از && می‌نویسیم. در مثال فوق اگر آرایه‌ی tags خالی باشد، پیامی نمایش داده می‌شود.
اما این روش چگونه کار می‌کند؟! در اینجا && را به دو مقدار مشخص اعمال کرده‌ایم. یکی حاصل یک مقایسه است و دیگری یک مقدار رشته‌ای مشخص. در جاوا اسکریپت برخلاف سایر زبان‌های برنامه نویسی، می‌توان && را بین دو مقدار غیر Boolean نیز اعمال کرد. در جاوا اسکریپت، یک رشته‌ی خالی به false تعبیر می‌شود و اگر تنها دارای یک حرف باشد، true درنظر گرفته می‌شود. برای نمونه در ترکیب 'true && 'Hi، هر دو قسمت به true تفسیر می‌شوند. در این حالت موتور جاوا اسکریپت، دومین عبارت (آخرین عبارت && شده) را بازگشت می‌دهد. همچنین در جاوا اسکریپت عدد صفر به false تفسیر می‌شود. بنابراین ترکیب true && 'Hi' && 1 مقدار 1 را بازگشت می‌دهد؛ چون عدد 1 هم از دیدگاه جاوا اسکریپت به true تفسیر خواهد شد.


مدیریت رخ‌دادها در React


همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده می‌کنید، رخ‌دادهای استاندارد DOM، دارای خواص معادل React ای نیز هستند. برای مثال زمانیکه می‌نویسیم onClick، دقیقا متناظر است با یک خاصیت المان React در عبارات JSX. بنابراین این نام‌ها حساس به کوچکی و بزرگی حروف نیز هستند.
روش تعریف متدهای رخ‌دادگردان در اینجا، با ذکر فعل handle شروع می‌شود:
  handleIncrement() {
    console.log("Increment clicked!");
  }
سپس ارجاعی از این متد را (نه فراخوانی آن‌را)، به خاصیت برای مثال onClick ارسال می‌کنیم:
<button
    onClick={this.handleIncrement}
    className="btn btn-secondary btn-sm"
>
    Increment
</button>
اگر دقت کنید، onClick، ارجاع this.handleIncrement را دریافت کرده‌است (یعنی بدون () ذکر شده‌است) و نه فراخوانی این متد را (با ذکر ()).
اکنون اگر این فایل را ذخیره کرده و خروجی را در مرورگر بررسی کنیم، با هربار کلیک بر روی دکمه‌ی Increment، یک console.log صورت می‌گیرد.

در ادامه می‌خواهیم در این رخ‌دادگردان، مقدار this.state.count را افزایش دهیم. برای این منظور ابتدا مقدار this.state.count را به نحو زیر لاگ می‌کنیم:
  handleIncrement() {
    console.log("Increment clicked!", this.state.count);
  }
پس از ذخیره‌ی فایل و اجرای برنامه، اینبار با کلیک بر روی دکمه‌ی Increment، بلافاصله خطای «Uncaught TypeError: Cannot read property 'state' of undefined» در کنسول توسعه دهنده‌های مرورگر ظاهر می‌شود. عنوان می‌کند که شیء this در این متد، undefined است؛ بنابراین امکان خواندن خاصیت state از آن وجود ندارد.


bind مجدد شیء this در رخ‌دادگردان‌های React

در مورد this و bind مجدد آن در مطلب «React 16x - قسمت 2 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 1» مفصل بحث کردیم و در اینجا می‌خواهیم از نتایج آن استفاده کنیم.
همانطور که مشاهده کردید، در متد رویدادگران handleIncrement، به شیء this دسترسی نداریم. چرا؟ چون this در جاوا اسکریپت نسبت به سایر زبان‌های برنامه نویسی، متفاوت رفتار می‌کند. بسته به اینکه یک متد یا تابع، چگونه فراخوانی می‌شود، this می‌تواند اشیاء متفاوتی را بازگشت دهد. اگر تابعی به عنوان یک متد و جزئی از یک شیء فراخوانی شود، this در این حالت همواره ارجاعی را به آن شیء باز می‌گرداند. اما اگر آن تابع به صورت متکی به خود فراخوانی شد، به صورت پیش‌فرض ارجاعی را به شیء سراسری window مرورگر، بازگشت می‌دهد و اگر strict mode فعال باشد، تنها undefined را بازگشت می‌دهد. به همین جهت است که در اینجا خطای undefined بودن this را دریافت می‌کنیم.
یک روش حل این مشکل که پیشتر نیز در مورد آن توضیح دادیم، استفاده از متد bind است:
  constructor() {
    super();
    console.log("constructor", this);
    this.handleIncrement = this.handleIncrement.bind(this);
  }
زمانیکه شیءای از نوع کلاس جاری ایجاد می‌شود، متد constructor آن نیز فراخوانی خواهد شد. در این مرحله دسترسی کاملی به شیء this وجود دارد که نمونه‌ی آن‌را با console.log نوشته شده می‌توانید آزمایش کنید. در اینجا چون کامپوننت جاری از کلاس Component مشتق شده‌است، پیش از دسترسی به شیء this، نیاز است سازنده‌ی کلاس پایه توسط متد super فراخوانی شود. اکنون که به this دسترسی داریم، می‌توان توسط متد bind، مقدار شیء this شیءای دیگر مانند this.handleIncrement را تنظیم مجدد کنیم (متدها نیز در جاوا اسکریپت شیء هستند). خروجی آن، یک وهله‌ی جدید از شیء handleIncrement است که this آن اینبار به وهله‌ای از شیء جاری اشاره می‌کند. به همین جهت خروجی آن‌را به this.handleIncrement انتساب می‌دهیم تا مشکل تعریف نشده بودن this آن برطرف شود.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، با کلیک بر روی دکمه‌ی Increment، بجای this.state.count لاگ شده، مقدار آن که صفر است، در کنسول توسعه دهنده‌های مرورگر ظاهر می‌شود.


این یک روش است که کار می‌کند؛ اما کمی طولانی است و به ازای هر روال رویدادگردانی باید دقیقا به همین نحو تکرار شود. روش دیگر، تبدیل متد handleIncrement به یک arrow function است و همانطور که در قسمت دوم این سری نیز بررسی کردیم، arrow functionها، this شیء جاری را بازنویسی نمی‌کنند؛ بلکه آن‌را به ارث می‌برند. بنابراین ابتدا کدهای سازنده‌ی فوق را حذف می‌کنیم (چون دیگر نیازی به آن‌ها نیست) و سپس متد handleIncrement سابق را به صورت زیر، تبدیل به یک arrow function می‌کنیم:
  handleIncrement = () => {
    console.log("Increment clicked!", this.state.count);
  }
به این ترتیب با کلیک بر روی دکمه‌ی Increment، مجددا همان خروجی تصویر قبلی را دریافت می‌کنیم؛ این روش ساده‌تر و تمیزتر است و نیازی به rebind دستی تک تک رویدادگردان‌های کامپوننت جاری در این حالت وجود ندارد.


به روز رسانی state در کامپوننت‌های React

اکنون که در روال رویدادگردان handleIncrement به شیء this و سپس مقدار this.state.count آن دسترسی پیدا کرده‌ایم، می‌خواهیم با هربار کلیک بر روی این دکمه، یک واحد مقدار آن‌را افزایش داده و در UI نمایش دهیم.
در React، خواص شیء state را جهت نمایش آن‌ها در UI، مستقیما تغییر نمی‌دهیم. به عبارت دیگر نوشتن یک چنین کدی در React برای به روز رسانی UI، مرسوم نیست:
  handleIncrement = () => {
    this.state.count++;
  };
اگر تغییر فوق را اعمال و سپس برنامه را اجرا کنید، با کلیک بر روی دکمه‌ی Increment ... اتفاقی رخ نمی‌دهد! رفتار React با Angular متفاوت است و در اینجا هرچند توسط فراخوانی {()this.formatCount} کار نمایش خاصیت count انجام می‌شود، اما به ظاهر، تغییرات مقدار count، به عبارات JSX متصل نیست. در کامپوننت‌های Angular اگر مقدار خاصیتی را تغییر دهید و اگر این خاصیت در قالب آن کامپوننت، به آن خاصیت bind شده باشد، شاهد به روز رسانی آنی UI خواهید بود (Change Detection آنی و به ازای هر تغییری)؛ اما در React خیر. هرچند در همان Angular هم توصیه می‌شود که از حالت changeDetection: ChangeDetectionStrategy.OnPush برای رسیدن به حداکثر کارآیی نمایشی کامپوننت‌ها استفاده شود؛ حالت OnPush در Angular، به روش تشخیص تغییرات React که در ادامه توضیح داده می‌شود، بیشتر شبیه است.

در کدهای فوق هرچند با کلیک بر روی دکمه‌ی Increment، مقدار count افزایش یافته‌است، اما React از وقوع این تغییرات مطلع نیست. به همین جهت است که هیچ تغییری را در UI برنامه مشاهده نمی‌کنید.
با اجرای قطعه کد فوق، یک چنین اخطاری نیز در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر می‌شود:
  Line 33:5:  Do not mutate state directly. Use setState()  react/no-direct-mutation-state

برای رفع این مشکل باید از یکی از متدهای به ارث برده شده‌ی از کلاس پایه‌ی Component، به نام setState استفاده کرد. به این ترتیب به React اعلام می‌کنیم که state تغییر کرده‌است (فعالسازی Change Detection، فقط در صورت نیاز). سپس React شروع به محاسبه‌ی تغییرات کرده و در نتیجه قسمت‌های متناظری از UI را برای هماهنگ سازی DOM مجازی خودش با DOM اصلی، به روز رسانی می‌کند.
زمانیکه از متد setState استفاده می‌کنیم، شیءای را باید به صورت یک پارامتر به آن ارسال کنیم. در این حالت مقادیر آن یا به خاصیت state جاری اضافه می‌شوند و یا در صورت از پیش موجود بودن، همان خواص را بازنویسی می‌کنند:
  handleIncrement = () => {
    this.setState({ count: this.state.count + 1 });
  };
در اینجا به متد this.setState که از قسمت extends Component جاری به ارث رسیده‌است، یک شیء را با خاصیت count و مقدار جدیدی، ارسال می‌کنیم.
در این مرحله، فایل جاری را ذخیره کرده و پس از بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، بر روی دکمه‌ی Increment کلیک کنید. اینبار ... کار می‌کند! چون React از تغییرات مطلع شده‌است:


وقتی state تغییر می‌کند، چه اتفاقاتی رخ می‌دهند؟

با فراخوانی متد this.setState، به React اعلام می‌کنیم که state یک کامپوننت قرار است تغییر کند. سپس React فراخوانی مجدد متد Render را در صف اجرایی خودش قرار می‌دهد تا در زمانی در آینده، اجرا شود؛ این فراخوانی async است. کار متد render، بازگشت یک المان جدید React است. در اینجا DOM مجازی React از چند المان، به صورت یک div و دو فرزند دکمه و span تشکیل شده‌است. در این حالت یک DOM مجازی قدیمی نیز از قبل (پیش از اجرای مجدد متد render) وجود دارد. در این لحظه، React این دو DOM مجازی را کنار هم قرار می‌دهد و محاسبه می‌کند که در اینجا دقیقا کدام المان‌ها نسبت به قبل تغییر کرده‌اند. برای نمونه در اینجا تشخیص می‌دهد که span است که تغییر کرده، چون مقدار count، توسط آن نمایش داده می‌شود. در این حالت از کل DOM اصلی، تنها همان span تغییر کرده را به روز رسانی می‌کند و نه کل DOM را (و نه اعمال مجدد کل المان‌های حاصل از متد render را).
این مورد را می‌توان به نحو زیر آزمایش و مشاهده کرد:
در مرورگر بر روی المان span که شماره‌ها را نمایش می‌دهد، کلیک راست کرده و گزینه‌ی inspect را انتخاب کنید. سپس بر روی دکمه‌ی Increment کلیک نمائید. مرورگر قسمتی را که به روز می‌شود، با رنگی مشخص و متمایز، به صورت لحظه‌ای نمایش می‌دهد:



ارسال پارامترها به متدهای رویدادگردان

تا اینجا متد handleIncrement، بدون پارامتر تعریف شده‌است. فرض کنید در یک برنامه‌ی واقعی قرار است با کلیک بر روی این دکمه، id یک محصول را نیز به handleIncrement، منتقل و ارسال کنیم. اما در onClick={this.handleIncrement} تعریف شده، یک ارجاع را به متد handleIncrement داریم. بنابراین برای حل این مساله نمی‌توان از روشی مانند onClick={this.handleIncrement(1)} استفاده کرد که در آن عدد فرضی 1 به صورت آرگومان متد handleIncrement ذکر شده‌است.
یک روش حل این مساله، تعریف متد دومی است که متد handleIncrement پارامتر دار را فراخوانی می‌کند:
  doHandleIncrement = () => {
    this.handleIncrement({ id: 1, name: "Product 1" });
  };
و در این حالت برای مثال متد handleIncrement یک شیء را پذیرفته‌است:
  handleIncrement = product => {
    console.log(product);
    this.setState({ count: this.state.count + 1 });
  };
سپس بجای تعریف onClick={this.handleIncrement}، از متد doHandleIncrement استفاده خواهیم کرد؛ یعنی onClick={this.doHandleIncrement}

هرچند این روش کار می‌کند، اما بیش از اندازه طولانی شده‌است. راه حل بهتر، استفاده از یک inline function است:
onClick={() => this.handleIncrement({ id: 1, name: "Product 1" })}
یعنی کل arrow function مربوط به doHandleIncrement را داخل onClick قرار می‌دهیم و چون یک سطری است، نیازی به ذکر {} و سمی‌کالن انتهای آن‌را هم ندارد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-04-part02.zip
نظرات مطالب
بهبود SEO برنامه‌های Angular
الان این دستور «ng build --prod» را با Angular CLI: 1.7.4 و TypeScript 2.8.3 بر روی پروژه‌ی انتهای بحث اجرا کردم و مشکلی مشاهده نشد.
یکبار این مراحل را طی کنید و سپس مجددا امتحان کنید:
- دستور زیر تمام وابستگی‌های سراسری سیستم را به صورت یکجا به روز رسانی می‌کند:
npm update -g
- سپس به پوشه‌ی اصلی پروژه وارد شده و این دستورات را اجرا کنید تا وابستگی‌های پروژه‌ی جاری هم به روز شوند:
npm install npm-check-updates -g
ncu -u
نظرات مطالب
اعتبارسنجی مبتنی بر JWT در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity
- در مقدمه مطلب «ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر توسط برنامه‌های Angular» در مورد محدودیت حجم‌های حالت‌های مختلف ذخیره سازی اطلاعات در سمت کلاینت، بیشتر توضیح داده شده‌است.
- روش پیاده سازی dynamic permission شما و قرار دادن اطلاعات آن در توکن، در این حالت بی‌مورد است. از این جهت که به نظر قصد ندارید از اطلاعات آن در سمت کلاینت استفاده کنید (محدود کردن دسترسی به صفحات یک برنامه‌ی SPA و نه یک برنامه‌ی MVC). توکن و هرچیزی که در آن است جهت کاربردهای سمت کلاینت بیشتر باید مورد استفاده قرارگیرند تا سمت سرور. این بحث JWT برای برنامه‌های Angular و کلا SPA (تک صفحه‌ای وب) بیشتر استفاده می‌شود (سمت سرور Web API خالص، سمت کاربر SPA خالص). اگر برنامه‌ی شما چنین چیزی نیست، از آن استفاده نکنید.
چون اطلاعات دسترسی به صفحات به نظر سایت MVC شما مطلقا کاربردی در سمت کلاینت ندارند، آن‌را به توکن اضافه نکنید. در عوض در متد CanUserAccess، قسمت user.HasClaim را با کوئری گرفتن از بانک اطلاعاتی جایگزین کنید.
- مثال سمت کلاینت بحث جاری در سری «احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular» عمیق‌تر بررسی شده‌است و هدف از قسمت‌های مختلف توکن آن‌را جهت استفاده‌ی در سمت کلاینت (استفاده از نقش‌ها جهت دسترسی به صفحات برنامه‌ی سمت کلاینت Angular، استفاده از تاریخ انقضای توکن جهت بررسی اعتبار آن، استفاده از نام نمایشی قرار گرفته‌ی در توکن برای نمایش آن در سمت کلاینت و غیره)، بهتر درک خواهید کرد. در سمت سرور با داشتن Id شخص، مابقی را می‌توان از بانک اطلاعاتی کوئری گرفت و نیازی به سنگین کردن توکن نیست.
مطالب
پیاده‌سازی الگوی Transaction Per Request در EF
قبلاً در سایت جاری در رابطه با پیاده‌سازی الگوی Context Per Request مطالبی منتشر شده است. در ادامه می‌خواهیم تمامی درخواست‌های خود را اتمیک کنیم. همانطور که قبلاً در این مطلب مطالعه کردید یکی از مزایای الگوی Context Per Request، استفاده‌ی صحیح از تراکنش‌ها می‌باشد. به عنوان مثال اگر در حین فراخوانی متد SaveChanges، خطایی رخ دهد، کلیه‌ی عملیات RollBack خواهد شد. اما حالت زیر را در نظر بگیرید:
_categoryService.AddNewCategory(category);
_uow.SaveAllChanges();

throw new InvalidOperationException();

return RedirectToAction("Index");
همانطور که در کدهای فوق مشاهده می‌کنید، قبل از ریدایرکت شدن صفحه، یک استثناء را صادر کرده‌ایم. در این حالت، تغییرات درون دیتابیس ذخیره می‌شوند! یعنی حتی اگر یک استثناء نیز در طول درخواست رخ دهد، قسمتی از درخواست که در اینجا ذخیره‌سازی گروه محصولات است، درون دیتایس ذخیره خواهد شد؛ در نتیجه درخواست ما اتمیک نیست.
برای رفع این مشکل می‌توانیم یکسری وظایف (Tasks) را تعریف کنیم که در نقاط مختلف چرخه‌ی حیات برنامه اجرا شوند. هر کدام از این وظایف تنها کاری که انجام می‌دهند فراخوانی متد Execute خودشان است. در ادامه می‌خواهیم از این وظایف جهت پیاده‌سازی الگوی Transaction Per Request استفاده کنیم. در نتیجه اینترفیس‌های زیر را ایجاد خواهیم کرد:
public interface IRunAtInit
{
       void Execute();
}
public interface IRunAfterEachRequest
{
       void Execute(); 
}
public interface IRunAtStartUp
{
       void Execute(); 
}
public interface IRunOnEachRequest
{
       void Execute(); 
}
public interface IRunOnError
{
       void Execute(); 
}
خوب، این اینترفیس‌ها همانطور که از نامشان پیداست، همان اعمال را پیاده سازی خواهند کرد:
IRunAtInit: اجرای وظایف در زمان بارگذاری اولیه‌ی برنامه.
IRunAfterEachRequest: اجرای وظایف بعد از اینکه درخواستی فراخوانی (ارسال) شد.
IRunAtStartUp: اجرای وظایف در زمان StartUp برنامه.
IRunOnEachRequest: اجرای وظایف در ابتدای هر درخواست.
IRunOnError: اجرای وظایف در زمان بروز خطا یا استثناء‌های مدیریت نشده‌ی برنامه.
خوب، یک کلاس می‌تواند با پیاده‌سازی هر کدام از اینترفیس‌های فوق تبدیل به یک task شود. همچنین از این جهت که اینترفیس‌های ما ساده هستند و هر اینترفیس یک متد Execute دارد، عملکرد آن‌ها تنها اجرای یکسری دستورات در حالات مختلف می‌باشد.
قدم بعدی افزودن قابلیت پشتیبانی از این وظایف در برنامه‌مان است. اینکار را با پیاده‌سازی ریجستری زیر انجام خواهیم داد:
public class TaskRegistry : StructureMap.Configuration.DSL.Registry
{
        public TaskRegistry()
        {
            Scan(scan =>
            {
                scan.Assembliy("yourAssemblyName");
                scan.AddAllTypesOf<IRunAtInit>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunAtStartUp>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunOnEachRequest>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunOnError>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunAfterEachRequest>();
            });
        }
}
با این کار استراکچرمپ اسمبلی معرفی شده را بررسی کرده و هر کلاسی که اینترفیس‌های ذکر شده را پیاده‌سازی کرده باشد، رجیستر می‌کند. قدم بعدی افزودن رجیستری فوق و بارگذاری آن درون کانتینرمان است:
ioc.AddRegistry(new TaskRegistry());
اکنون وظایف درون کانتینرمان بارگذاری شده‌اند. سپس نوبت به استفاده‌ی از این وظایف است. 
خوب، باید درون فایل Global.asax کدهای زیر را قرار دهیم. چون همانطور که عنوان شد وظایف ایجاد شده می‌بایستی در نقاط مختلف برنامه اجرا شوند:
protected void Application_Start()
{
   // other code
   foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunAtInit>())
   {
                task.Execute();
    }
}
protected void Application_BeginRequest()
 {
           foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunOnEachRequest>())
           {
                task.Execute();
           }
}
protected void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)
{
            try
            {
                foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunAfterEachRequest>())
                {
                    task.Execute();
                }
            }
            finally
            {
                HttpContextLifecycle.DisposeAndClearAll();
                MiniProfiler.Stop();
            }
}
protected void Application_Error()
{
            foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunOnError>())
            {
                task.Execute();
            }
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، هر task در قسمت خاص خود فراخوانی خواهد شد. مثلاً IRunOnError درون رویداد Application_Error و دیگر وظایف نیز به همین ترتیب.
اکنون برنامه به صورت کامل از وظایف پشتیبانی می‌کند. در ادامه، کلاس زیر را ایجاد خواهیم کرد. این کلاس چندین اینترفیس را از اینترفیس‌های ذکر شده، پیاده‌سازی می‌کند:
public class TransactionPerRequest : IRunOnEachRequest, IRunOnError, IRunAfterEachRequest
{
        private readonly IUnitOfWork _uow;
        private readonly HttpContextBase _httpContext;
        public TransactionPerRequest(IUnitOfWork uow, HttpContextBase httpContext)
        {
            _uow = uow;
            _httpContext = httpContext;
        }


        void IRunOnEachRequest.Execute()
        {
            _httpContext.Items["_Transaction"] =
                _uow.Database.BeginTransaction(System.Data.IsolationLevel.ReadCommitted);
        }

        void IRunOnError.Execute()
        {
            _httpContext.Items["_Error"] = true;
        }

        void IRunAfterEachRequest.Execute()
        {
            var transaction = (DbContextTransaction) _httpContext.Items["_Transaction"];
            if (_httpContext.Items["_Error"] != null)
            {
                transaction.Rollback();
            }
            else
            {
                transaction.Commit();
            }
        }
}
توضیحات کلاس فوق:
در کلاس TransactionPerRequest به دو وابستگی نیاز خواهیم داشت: IUnitOfWork برای کار با تراکنش‌ها و HttpContextBase برای دریافت درخواست جاری. همانطور که مشاهده می‌کنید در متد IRunOnEachRequest.Execute یک تراکنش را آغاز کرده‌ایم و در IRunAfterEachRequest.Execute یعنی در پایان یک درخواست، تراکنش را commit کرده‌ایم. این مورد را با چک کردن یک فلگ در صورت عدم بروز خطا انجام داده‌ایم. اگر خطایی نیز وجود داشته باشد، کل عملیات roll back خواهد شد. لازم به ذکر است که فلگ خطا نیز درون متد IRunOnError.Execute به true مقداردهی شده است.
خوب، پیاده‌سازی الگوی Transaction Per Request به صورت کامل انجام گرفته است. اکنون اگر برنامه را در حالت زیر اجرا کنید:
_categoryService.AddNewCategory(category);
_uow.SaveAllChanges();

throw new InvalidOperationException();

return RedirectToAction("Index");
خواهید دید که عملیات roll back شده و تغییرات در دیتابیس (در اینجا ذخیره سازی گروه محصولات) اعمال نخواهد شد.
نظرات مطالب
بهبود صفحه‌‌ی بارگذاری اولیه در Blazor WASM
نمایش درصد بارگذاری اولیه‌ی یک برنامه‌ی Blazor WASM در دات نت 7

اگر یک برنامه‌ی جدید blazor wasm را در دات نت 7، برای مثال با دستور dotnet new blazorwasm --hosted ایجاد کنیم، با اجرای آن، یک progress-bar حلقوی نمایش میزان درصد بارگذاری اولیه‌ی برنامه ظاهر می‌شود که به نوعی پیاده سازی توکار نکات مطلب جاری است. این پیاده سازی از اجزای زیر تشکیل شده‌است:
الف) تغییرات فایل index.html برنامه
برای این منظور، فایل Client\wwwroot\index.html به صورت زیر تغییر کرده‌است:
<body>
    <div id="app">
        <svg class="loading-progress">
            <circle r="40%" cx="50%" cy="50%" />
            <circle r="40%" cx="50%" cy="50%" />
        </svg>
        <div class="loading-progress-text"></div>
    </div>
که در اینجا progress-bar حلقوی را با یک طرح SVG ایجاد کرده‌اند.

ب) تغییرات فایل app.css برنامه
کلاس‌های progress-bar را به این صورت در فایل Client\wwwroot\css\app.css اضافه کرده‌اند:
.loading-progress {
    position: relative;
    display: block;
    width: 8rem;
    height: 8rem;
    margin: 20vh auto 1rem auto;
}
    .loading-progress circle {
        fill: none;
        stroke: #e0e0e0;
        stroke-width: 0.6rem;
        transform-origin: 50% 50%;
        transform: rotate(-90deg);
    }
        .loading-progress circle:last-child {
            stroke: #1b6ec2;
            stroke-dasharray: calc(3.141 * var(--blazor-load-percentage, 0%) * 0.8), 500%;
            transition: stroke-dasharray 0.05s ease-in-out;
        }
.loading-progress-text {
    position: absolute;
    text-align: center;
    font-weight: bold;
    inset: calc(20vh + 3.25rem) 0 auto 0.2rem;
}
    .loading-progress-text:after {
        content: var(--blazor-load-percentage-text, "Loading");
    }

روش سفارشی سازی این progress-bar بر اساس دو CSS variable فوق صورت می‌گیرد:
--blazor-load-percentage: درصد بارگذاری جاری را مقدار دهی می‌کند.
--blazor-load-percentage-text: متن Loading نمایش داده شده را مشخص می‌کند.

برای مثال اگر علاقمند باشیم بجای SVG پیش‌فرض از progress-bar توکار خود فریم‌ورک بوت‌استرپ استفاده کنیم، روش کار به صورت زیر خواهد بود:
<body>
    <div id="app">
      <div class="progress">
        <div class="progress-bar progress-bar-striped progress-bar-animated" 
            role="progressbar" aria-valuenow="75" aria-valuemin="0" aria-valuemax="100" 
            style="width: var(--blazor-load-percentage, 0%)">
            <div class="loading-text"></div>
        </div>        
      </div>
که در اینجا همان CSS variable معادل درصد بارگذاری، بجای width استفاده شده تا به صورت خودکار سبب پیشرفت progress-bar شود. همچنین کلاس جدید loading-text را هم همانند loading-progress-text:after موجود به صورت زیر به فایل app.css اضافه می‌کنیم تا سبب نمایش متن درصد پیشرفت جاری نیز شود:
.loading-text:after {
        content: var(--blazor-load-percentage-text, "Loading");
    }

مطالب
ایجاد سرویس Account Manager با تکنولوژی های Identity 2.1 و Web API 2.2
ASP.NET Identity 2.1 جدیدترین فریم ورک عضویت و مدیریت کاربر است که چندی پیش توسط شرکت مایکروسافت منتشر شد. این سیستم عضویت می‌تواند به تمامی فریم‌ورک‌های دات نتی مانند Web API، MVC و ... متصل گردد.
در این دوره چند قسمتی به همراه یک پروژه‌ی نمونه، نحوه‌ی ارتباط Identity و Web API را نمایش خواهیم داد. در قسمت front-end این پروژه‌ی SPA، ما از AngularJs استفاده خواهیم نمود. قسمت front-end که توسط AngularJs توسعه داده می‌شود از bearet token based authentication استفاده می‌کند. این متد از JSON Web Token برای فرایند Authorization بهره می‌گیرد که به اختصار آن را JWT نیز می‌نامند. این روش سیستم اعتبار سنجی role based بوده و  تمامی آنچه را که در یک سیستم membership داریم، پوشش می‌دهد. توجه داشته باشید که برای فهم بهتر تمامی مراحل، ما پروژه را بدون هیچ قالب از پیش تعریف شده‌ای در VS2013 آغاز می‌کنیم.
به دلیل اینکه پروژه در طی چند قسمت انجام می‌پذیرد آن را به بخش‌های زیر تقسیم می‌کنیم.
  1.  تنظیمات اولیه ASP.NET Identity 2.1 با Web API
  2.  ایجاد Account Confirmation به وسیله Identity به همراه تنظیمات policy برای user name و password
  3.  توسعه OAuth Json Web Token Authentication به کمک Web API و Identity
  4.  ایجاد یک سیستم Role Based و تایید صلاحیت‌های مربوط به آن
  5.  توسعه Web API Claims Authorization در Identity 2.1
  6.  توسعه بخش front-end با AngularJs

تنظیمات اولیه ASP.NET Identity 2.1 با Web API 

1. تنظیمات ASP.Net Identity 2.1

1-1. ساخت یک پروژه Web API

در ابتدا ما یک empty solution را با نام "AspNetIdentity" همانند شکل مقابل می‌سازیم.

یک ASP.NET Web Application با نام "AspNetIdentity.WebApi" را به این solution اضافه می‌نماییم. در بخش select template ما empty template را انتخاب می‌کنیم. همچنین در قسمت add folders and core references for: نیز هیچیک از گزینه‌ها را انتخاب نمی‌کنیم.

1-2. نصب package‌های مورد نیاز از Nuget

در زیر package‌های مورد نیاز برای ASP.NET Web API و Owin را مشاهده میکنید. همچنین package‌های مربوط به ASP.Net Identity 2.1 نیز در زیر قرار داده شده‌اند.

Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Owin -Version 2.1.0
Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework -Version 2.1.0
Install-Package Microsoft.Owin.Host.SystemWeb -Version 3.0.0
Install-Package Microsoft.AspNet.WebApi.Owin -Version 5.2.2
Install-Package Microsoft.Owin.Security.OAuth -Version 3.0.0
Install-Package Microsoft.Owin.Cors -Version 3.0.0

1-3. اضافه کردن user class و database context

حال که تمامی پکیج‌های مورد نیاز را به پروژه خود اضافه نمودیم، قصد داریم تا اولین کلاس EF را با نام "ApplicationUser" به پروژه اضافه کنیم. این کلاس، کاربری را که قصد ثبت نام در membership system، دارد را نمایش می‌دهد. برای این کار ما یک کلاس جدید را به نام "ApplicationUser" می‌سازیم و کلاس "Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework.IdentityUser" را در آن به ارث می‌بریم.

برای این کار ما یک پوشه‌ی جدید را در برنامه با نام "Infrastructure" می‌سازیم و درون آن کلاس ذکر شده را اضافه می‌کنیم:

 public class ApplicationUser : IdentityUser
    {
        [Required]
        [MaxLength(100)]
        public string FirstName { get; set; }
 
        [Required]
        [MaxLength(100)]
        public string LastName { get; set; }
 
        [Required]
        public byte Level { get; set; }
 
        [Required]
        public DateTime JoinDate { get; set; }
 
    }

پس از افزودن کلاس User، نوبت به اضافه نمودن Db Context است. این کلاس وظیفه‌ی ارتباط با پایگاه داده را بر عهده دارد. ما یک کلاس جدید را با نام ApplicationDbContext، به پوشه‌ی Infrastructure اضافه می‌نماییم. کد مربوط به این کلاس به صورت زیر است:

 public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser>
    {
        public ApplicationDbContext()
            : base("DefaultConnection", throwIfV1Schema: false)
        {
            Configuration.ProxyCreationEnabled = false;
            Configuration.LazyLoadingEnabled = false;
        }
 
        public static ApplicationDbContext Create()
        {
            return new ApplicationDbContext();
        }
 
    }

همانطور که ملاحظه می‌کنید این کلاس از IdentityDbContext ارث بری نموده است. این کلاس یک نسخه‌ی جدیدتر از DbContext است که تمامی نگاشت‌های Entity Framework Code First را انجام می‌دهد. در ادامه ما یک Connection String را با نام DefaultConnection در فایل web.config اضافه می‌نماییم.

همچنین متد static ایی را با نام Create که در تکه کد فوق از سوی Owin Startup class فراخوانی می‌گردد که در ادامه به شرح آن نیز خواهیم پرداخت.

ConnectionString قرار داده شده در فایل web.config در قسمت زیر قرار داده شده است:

<connectionStrings>
    <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=.\sqlexpress;Initial Catalog=AspNetIdentity;Integrated Security=SSPI;" providerName="System.Data.SqlClient" />
  </connectionStrings>

قدم 4: ساخت پایگاه داده و فعال سازی DB Migration

حال ما باید EF CodeFirst Migration را برای آپدیت کردن دیتابیس، بجای دوباره ساختن آن به ازای هر تغییری، فعال نماییم. برای این کار بایستی در قسمت NuGet Package Manager Console عبارت زیر را وارد نماییم:

enable-migrations
add-migration InitialCreate

اگر تا به اینجای کار تمامی مراحل به درستی صورت گرفته باشند، پوشه‌ی Migration با موفقیت ساخته می‌شود. همچنین پایگاه داده متشکل از جداول مورد نیاز برای سیستم Identity نیز ایجاد می‌شود. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید مقالات مرتبط با Code First را مطالعه نمایید. ساختار جداول ما باید به صورت زیر باشد:

در بخش بعدی، کلاس‌های مربوط به UserManager را ایجاد خواهیم کرد و پس از آن فایل Startup Owin را برای مدیریت کاربران، تشریح می‌کنیم.

مطالب
React 16x - قسمت 26 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران - بخش 1 - ثبت نام و ورود به سیستم
می‌خواهیم به برنامه‌ی لیست فیلم‌هایی که تا این قسمت تکمیل کردیم، امکانات جدیدی را مانند ورود به سیستم، خروج از آن، کار با JWT، فراخوانی منابع محافظت شده‌ی سمت سرور، نمایش و یا مخفی کردن المان‌های صفحه بر اساس سطوح دسترسی کاربر و همچنین محافظت از مسیرهای مختلف تعریف شده‌ی در برنامه، اضافه کنیم.
برای قسمت backend، از همان برنامه‌ی تکمیل شده‌ی قسمت قبل استفاده می‌کنیم که به آن تولید مقدماتی JWTها نیز اضافه شده‌است. البته این سری، مستقل از قسمت سمت سرور آن تهیه خواهد شد و صرفا در حد دریافت توکن از سرور و یا ارسال مشخصات کاربر جهت لاگین، نیاز بیشتری به قسمت سمت سرور آن ندارد و تاکید آن بر روی مباحث سمت کلاینت React است. بنابراین اینکه چگونه این توکن را تولید می‌کنید، در اینجا اهمیتی ندارد و کلیات آن با تمام روش‌های پیاده سازی سمت سرور سازگار است (و مختص به فناوری خاصی نیست). پیشنیاز درک کدهای سمت سرور قسمت JWT آن، مطالب زیر هستند:
  1. «معرفی JSON Web Token»
  2. «اعتبارسنجی مبتنی بر JWT در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity» 
  3. «پیاده سازی JSON Web Token با ASP.NET Web API 2.x»
  4. « آزمایش Web APIs توسط Postman - قسمت ششم - اعتبارسنجی مبتنی بر JWT»  


ثبت یک کاربر جدید

فرم ثبت نام کاربران را در قسمت 21 این سری، در فایل src\components\registerForm.jsx، ایجاد و تکمیل کردیم. البته این فرم هنوز به backend server متصل نیست. برای کار با آن هم نیاز است شیءای را با ساختار زیر که ذکر سه خاصیت اول آن اجباری است، به endpoint ای با آدرس https://localhost:5001/api/Users به صورت یک HTTP Post ارسال کنیم:
{
  "name": "string",
  "email": "string",
  "password": "string",
  "isAdmin": true,
  "id": 0
}
در سمت سرور هم در Services\UsersDataSource.cs که در انتهای بحث می‌توانید پروژه‌ی کامل آن‌را دریافت کنید، منحصربفرد بودن ایمیل وارد شده بررسی می‌شود و اگر یک رکورد دو بار ثبت شود، یک BadRequest را به همراه پیام خطایی، بازگشت می‌دهد.

اکنون نوبت به اتصال کامپوننت registerForm.jsx، به سرویس backend است. تا اینجا دو سرویس src\services\genreService.js و src\services\movieService.js را در قسمت قبل، به برنامه جهت کار کردن با endpoint‌های backend server، اضافه کردیم. شبیه به همین روش را برای کار با سرویس سمت سرور api/Users نیز در پیش می‌گیریم. بنابراین فایل جدید src\services\userService.js را با محتوای زیر، به برنامه‌ی frontend اضافه می‌کنیم:
import http from "./httpService";
import { apiUrl } from "../config.json";

const apiEndpoint = apiUrl + "/users";

export function register(user) {
  return http.post(apiEndpoint, {
    email: user.username,
    password: user.password,
    name: user.name
  });
}
توسط متد register این سرویس می‌توانیم شیء user را با سه خاصیت مشخص شده، از طریق HTTP Post، به آدرس api/Users ارسال کنیم. خروجی این متد نیز یک Promise است. در این سرویس، تمام متدهایی که قرار است با این endpoint سمت سرور کار کنند، مانند ثبت، حذف، دریافت اطلاعات و غیره، تعریف خواهند شد.
اطلاعات شیء user ای که در اینجا دریافت می‌شود، از خاصیت data کامپوننت RegisterForm تامین می‌گردد:
class RegisterForm extends Form {
  state = {
    data: { username: "", password: "", name: "" },
    errors: {}
  };
البته اگر دقت کرده باشید، در شیء منتسب به خاصیت data، خاصیتی به نام username تعریف شده‌است، اما در سمت سرور، نیاز است خاصیتی با نام Name را دریافت کنیم. یک چنین نگاشتی در داخل متد register سرویس کاربر، قابل مشاهده‌‌است. در غیراینصورت می‌شد در متد http.post، کل شیء user را به عنوان پارامتر دوم، درنظر گرفت و ارسال کرد.

پس از تعریف userService.js، به registerForm.jsx بازگشته و ابتدا امکانات آن‌را import می‌کنیم:
import * as userService from "../services/userService";
می‌شد این سطر را به صورت زیر نیز نوشت، تا تنها یک متد از ماژول userService را دریافت کنیم:
import { register } userService from "../services/userService";
اما روش as userService * به معنای import تمام متدهای این ماژول است. به این ترتیب نام ذکر شده‌ی پس از as، به عنوان شیءای که می‌توان توسط آن به این متدها دسترسی یافت، قابل استفاده می‌شود؛ مانند فراخوانی متد userService.register. اکنون می‌توان متد doSubmit این فرم را به سرور متصل کرد:
  doSubmit = async () => {
    try {
      await userService.register(this.state.data);
    } catch (ex) {
      if (ex.response && ex.response.status === 400) {
        const errors = { ...this.state.errors }; // clone an object
        errors.username = ex.response.data;
        this.setState({ errors });
      }
    }
  };


مدیریت و نمایش خطاهای دریافتی از سمت سرور

در این حالت برای ارسال اطلاعات یک کاربر، در بار اول، یک چنین خروجی را از سمت سرور می‌توان شاهد بود که id جدیدی را به این رکورد نسبت داده‌است:


اگر مجددا همین رکورد را به سمت سرور ارسال کنیم، اینبار خطای زیر را دریافت خواهیم کرد:


که از نوع 400 یا همان BadRequest است:


بنابراین نیاز است بدنه‌ی response را در یک چنین مواردی که خطایی از سمت سرور صادر می‌شود، دریافت کرده و با به روز رسانی خاصیت errors در state فرم (همان قسمت بدنه‌ی catch کدهای فوق)، سبب درج و نمایش خودکار این خطا شویم:


پیشتر در قسمت بررسی «کار با فرم‌ها» آموختیم که برای مدیریت خطاهای پیش بینی شده‌ی دریافتی از سمت سرور، نیاز است قطعه کدهای مرتبط با سرویس http را در بدنه‌ی try/catch‌ها محصور کنیم. برای مثال در اینجا اگر ایمیل شخصی تکراری وارد شود، سرویس یک return BadRequest("Can't create the requested record.") را بازگشت می‌دهد که در اینجا status code معادل BadRequest، همان 400 است. بنابراین انتظار داریم که خطای 400 را از سمت سرور، تحت شرایط خاصی دریافت کنیم. به همین دلیل است که در اینجا تنها مدیریت status code=400 را در بدنه‌ی catch نوشته شده ملاحظه می‌کنید.
سپس برای نمایش آن، نیاز است خاصیت متناظری را که این خطا به آن مرتبط می‌شود، با پیام دریافت شده‌ی از سمت سرور، مقدار دهی کنیم که در اینجا می‌دانیم مرتبط با username است. به همین جهت سطر errors.username = ex.response.data، کار انتساب بدنه‌ی response را به خاصیت جدید errors.username انجام می‌دهد. در این حالت اگر به کمک متد setState، کار به روز رسانی خاصیت errors موجود در state را انجام دهیم، رندر مجدد فرم، در صف انجام قرار گرفته و در رندر بعدی آن، پیام موجود در errors.username، نمایش داده می‌شود.


پیاده سازی ورود به سیستم

فرم ورود به سیستم را در قسمت 18 این سری، در فایل src\components\loginForm.jsx، ایجاد و تکمیل کردیم که این فرم نیز هنوز به backend server متصل نیست. برای کار با آن نیاز است شیءای را با ساختار زیر که ذکر هر دو خاصیت آن اجباری است، به endpoint ای با آدرس https://localhost:5001/api/Auth/Login به صورت یک HTTP Post ارسال کنیم:
{
  "email": "string",
  "password": "string"
}
با ارسال این اطلاعات به سمت سرور، درخواست Login انجام می‌شود. سرور نیز در صورت تعیین اعتبار موفقیت آمیز کاربر، به صورت زیر، یک JSON Web token را بازگشت می‌دهد:
var jwt = _tokenFactoryService.CreateAccessToken(user);
return Ok(new { access_token = jwt });
یعنی بدنه‌ی response رسیده‌ی از سمت سرور، دارای یک شیء JSON خواهد بود که خاصیت access_token آن، حاوی JSON Web token متعلق به کاربر جاری لاگین شده‌است. در آینده اگر این کاربر نیاز به دسترسی به یک api endpoint محافظت شده‌ای را در سمت سرور داشته باشد، باید این token را نیز به همراه درخواست خود ارسال کند تا پس از تعیین اعتبار آن توسط سرور، مجوز دسترسی به منبع درخواستی برای او صادر شود.

در ادامه برای تعامل با منبع api/Auth/Login سمت سرور، ابتدا یک سرویس مختص آن‌را در فایل جدید src\services\authService.js، با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import { apiUrl } from "../config.json";
import http from "./httpService";

const apiEndpoint = apiUrl + "/auth";

export function login(email, password) {
  return http.post(apiEndpoint + "/login", { email, password });
}
متد login، کار ارسال ایمیل و کلمه‌ی عبور کاربر را به اکشن متد Login کنترلر Auth، انجام می‌دهد و خروجی آن یک Promise است. برای استفاده‌ی از آن به کامپوننت src\components\loginForm.jsx بازگشته و متد doSubmit آن‌را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
import * as auth from "../services/authService";

class LoginForm extends Form {
  state = {
    data: { username: "", password: "" },
    errors: {}
  };

  // ...

  doSubmit = async () => {
    try {
      const { data } = this.state;
      const {
        data: { access_token }
      } = await auth.login(data.username, data.password);
      console.log("JWT", access_token);
      localStorage.setItem("token", access_token);
      this.props.history.push("/");
    } catch (ex) {
      if (ex.response && ex.response.status === 400) {
        const errors = { ...this.state.errors };
        errors.username = ex.response.data;
        this.setState({ errors });
      }
    }
  };
توضیحات:
- ابتدا تمام خروجی‌های ماژول authService را با نام شیء auth دریافت کرده‌ایم.
- سپس در متد doSubmit، اطلاعات خاصیت data موجود در state را که معادل فیلدهای فرم لاگین هستند، به متد auth.login برای انجام لاگین سمت سرور، ارسال کرده‌ایم. این متد چون یک Promise را باز می‌گرداند، باید await شود و پس از آن متد جاری نیز باید به صورت async معرفی گردد.
- همانطور که عنوان شد، خروجی نهایی متد auth.login، یک شیء JSON دارای خاصیت access_token است که در اینجا از خاصیت data خروجی نهایی دریافت شده‌است.
- سپس نیاز است برای استفاده‌های آتی، این token دریافتی از سرور را در جایی ذخیره کرد. یکی از مکان‌های متداول اینکار، local storage مرورگرها است (اطلاعات بیشتر).
- در آخر کاربر را توسط شیء history سیستم مسیریابی برنامه، به صفحه‌ی اصلی آن هدایت می‌کنیم.
- در اینجا قسمت catch نیز ذکر شده‌است تا خطاهای حاصل از return BadRequestهای دریافتی از سمت سرور را بتوان ذیل فیلد نام کاربری نمایش داد. روش کار آن، دقیقا همانند روشی است که برای فرم ثبت یک کاربر جدید استفاده کردیم.

اکنون اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنیم، توکن دریافتی، در کنسول توسعه دهندگان مرورگر لاگ شده و سپس کاربر به صفحه‌ی اصلی برنامه هدایت می‌شود. همچنین این token ذخیره شده را می‌توان در ذیل قسمت application->storage آن نیز مشاهده کرد:



لاگین خودکار کاربر، پس از ثبت نام در سایت

پس از ثبت نام یک کاربر در سایت، بدنه‌ی response بازگشت داده شده‌ی از سمت سرور، همان شیء user است که اکنون Id او مشخص شده‌است. بنابراین اینبار جهت ارائه‌ی token از سمت سرور، بجای response body، از یک هدر سفارشی در فایل Controllers\UsersController.cs استفاده می‌کنیم (کدهای کامل آن در انتهای بحث پیوست شده‌است):
var jwt = _tokenFactoryService.CreateAccessToken(user);
this.Response.Headers.Add("x-auth-token", jwt);



در ادامه در کدهای سمت کلاینت src\components\registerForm.jsx، برای استخراج این هدر سفارشی، اگر شیء response دریافتی از سرور را لاگ کنیم:
const response = await userService.register(this.state.data);
console.log(response);
یک چنین خروجی را به همراه دارد که در آن، هدر سفارشی ما درج نشده‌است و فقط هدر content-type در آن مشخص است:


برای اینکه در کدهای سمت کلاینت بتوان این هدر سفارشی را خواند، نیاز است هدر مخصوص access-control-expose-headers را نیز به response اضافه کرد:
var jwt = _tokenFactoryService.CreateAccessToken(data);
this.Response.Headers.Add("x-auth-token", jwt);
this.Response.Headers.Add("access-control-expose-headers", "x-auth-token");
به این ترتیب وب سرور برنامه، هدر سفارشی را که قرار است برنامه‌ی کلاینت به آن دسترسی پیدا کند، مجاز اعلام می‌کند. اینبار اگر خروجی دریافتی از Axios را لاگ کنیم، در لیست هدرهای آن، هدر سفارشی x-auth-token نیز ظاهر می‌شود:


اکنون می‌توان این هدر سفارشی را در متد doSubmit کامپوننت RegisterForm، از طریق شیء response.headers خواند و در localStorage ذخیره کرد. سپس کاربر را توسط شیء history سیستم مسیریابی، به ریشه‌ی سایت هدایت نمود:
class RegisterForm extends Form {
  // ...

  doSubmit = async () => {
    try {
      const response = await userService.register(this.state.data);
      console.log(response);
      localStorage.setItem("token", response.headers["x-auth-token"]);
      this.props.history.push("/");
    } catch (ex) {
      if (ex.response && ex.response.status === 400) {
        const errors = { ...this.state.errors }; // clone an object
        errors.username = ex.response.data;
        this.setState({ errors });
      }
    }
  };

کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-26-backend.zip و sample-26-frontend.zip
مطالب
مدیریت پیشرفته‌ی حالت در React با Redux و Mobx - قسمت چهارم - انجام اعمال async با Redux
در قسمت اول این سری، با مفاهیم توابع خالص و ناخالص آشنا شدیم و همچنین عنوان شد که هرگونه تعامل با یک API خارجی به عنوان یک اثر جانبی و یا side effect در نظر گرفته شده و توابع را ناخالص می‌کند. به علاوه Redux تنها امکان کار با توابع خالص قابل پیش بینی را دارد و همچنین dispatch تمام اکشن‌ها توسط آن، به صورت پیش‌فرض synchronous است و نه asynchronous. اما در برنامه‌های واقعی نیاز است بتوان با یک API خارجی کارکرد و اطلاعاتی را از آن دریافت نمود و یا به آن ارسال کرد. برای رفع این مشکل، یک کتابخانه‌ی کمکی به نام redux-thunk ایجاد شده‌است که جزئیات کار با آن‌را در این قسمت بررسی می‌کنیم.


معرفی کتابخانه‌ی Redux Thunk

thunk، تابعی است که خروجی تابعی دیگر است؛ مانند مثال زیر:
function definitelyNotAThunk() {
   return function aThunk() {
     console.log('Hello, I am a thunk.');
   }
}
هدف اصلی از انجام یک چنین کاری، فراهم آوردن روشی برای اجرای به تاخیر افتاده‌است. برای مثال زمانیکه برای اجرای آن می‌نویسیم ()definitelyNotAThunk، تابع درونی آن هنوز اجرا نشده‌است. اجرای کامل آن چنین شکلی را دارد: ()()definitelyNotAThunk. حالا فرض کنید میان‌افزاری پیش از اجرای reducer قرار گرفته‌است که به تمام اشیاء رسیده‌ی به آن (یا همان اکشن‌ها در اینجا) گوش فرا می‌دهد. اگر اکشنی بجای یک شیء، یک تابع را بازگرداند، این میان‌افزار، آن‌را اجرا می‌کند یا همان ()() که عنوان شد. این کل کاری است که میان‌افزار 14 سطری redux-thunk انجام می‌دهد. زمانیکه از این میان‌افزار استفاده می‌شود، تابع درونی، دو پارامتر dispatch و getState را دریافت می‌کند. پارامتر dispatch که در حقیقت یک متد است، امکان اجرای اعمال synchronous و ارسال آن‌ها را به سمت reducer متناظر، میسر می‌کند.
برای مثال فرض کنید که نیاز است یک فراخوانی Ajax ای صورت گیرد و پس از پایان آن، جهت به روز رسانی state، یک شیء اکشن، به سمت reducer متناظری dispatch شود. مشکل اینجا است که نمی‌توان به Redux، یک callback حاصل از دریافت نتیجه‌ی عملیات Ajax ای و یا یک Promise را ارسال کرد. تمام این‌ها یک اثر جانبی یا side effect هستند که با توابع خالص Redux ای سازگاری ندارند. برای مدیریت یک چنین مواردی، یک میان‌افزار را به نام redux-thunk ایجاد کرده‌اند که اجازه‌ی dispatch تابعی را می‌دهد (همان thunk در اینجا) که قرار است action اصلی را در زمانی دیگر dispatch کند. به این ترتیب Redux اطلاعاتی را در مورد یک عمل async نخواهد داشت؛ میان‌افزاری در این بین آن‌را دریافت می‌کند و زمانیکه آن‌را dispatch می‌کنیم، آنگاه اکشن متناظر با آن، به redux منتقل می‌شود. به این ترتیب امکان منتظر ماندن تا زمان رسیدن پاسخ از شبکه، میسر می‌شود.
فرض کنید یک action creator متداول به صورت زیر ایجاد شده‌است:
export const getAllItems = () => ({
   type: UPDATE_ALL_ITEMS,
   items,
});
اکنون این سؤال مطرح می‌شود که چگونه می‌توان متوجه شد، پاسخی از سمت API دریافت شده‌است؟
برای پاسخ به این سؤال، اینبار action creator فوق را بر اساس الگوی redux-thunk به صورت زیر بازنویسی می‌کنیم:
export const getAllItems = () => {
  return dispatch => {
    Api.getAll().then(items => {
      dispatch({
        type: UPDATE_ALL_ITEMS,
        items,
      });
    });
  };
};
اینبار action creator ای را داریم که بجای بازگشت یک شیء، یک تابع را بازگشت داده‌است که به آن thunk گفته می‌شود و پارامتر dispatch را دریافت می‌کند. در این حالت زمانیکه یک Promise بازگشت داده می‌شود (امکان منتظر نتیجه شدن را فراهم می‌کند)، کار dispatch اکشن اصلی مدنظر (برای مثال ارسال آرایه‌ای از اشیاء)، صورت می‌گیرد.


برپایی پیش‌نیازها

در اینجا برای افزودن کامپوننتی که اطلاعات خودش را از یک API خارجی تامین می‌کند، از همان برنامه‌ی به همراه کامپوننت شمارشگر که در قسمت قبل آن‌را تکمیل کردیم، استفاده می‌کنیم. فقط در آن کتابخانه‌ها‌ی Axios و همچنین redux thunk را نیز نصب می‌کنید. به همین جهت در ریشه‌ی پروژه‌ی React این قسمت، دستور زیر را در خط فرمان صادر کنید:
> npm install --save axios redux-thunk
برنامه‌ی backend مورد استفاده هم همان برنامه‌ای است که از قسمت 22 شروع به توسعه‌ی آن کردیم و کدهای کامل آن‌را از پیوست‌های انتهای بحث، می‌توانید دریافت کنید. این برنامه که در مسیر شروع شده‌ی با https://localhost:5001/api قرار می‌گیرد، جهت پشتیبانی از افعال مختلف HTTP مانند Get/Post/Delete/Update طراحی شده‌است. برای راه اندازی آن، به پوشه‌ی این برنامه، مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat آن‌را اجرا کنید، تا endpointهای REST Api آن قابل دسترسی شوند. برای مثال باید بتوان به مسیر https://localhost:5001/api/posts آن در مرورگر دسترسی یافت.

پس از نصب پیش‌نیازها و راه اندازی برنامه‌ی backend، در ابتدا فایل src\config.json را جهت درج مشخصات آدرس REST Api، ایجاد می‌کنیم:
{
   "apiUrl": "https://localhost:5001/api"
}
در ادامه می‌خواهیم در برنامه‌ی React خود، لیست مطالب برنامه‌ی backend را از سرور دریافت کرده و نمایش دهیم.


افزودن میان‌افزار redux-thunk به برنامه

فرض کنید در قسمتی از صفحه، در کامپوننتی مجزا، دکمه‌ای وجود دارد و با کلیک بر روی آن، قرار است اطلاعاتی از سرور دریافت شده و در کامپوننت مجزای دیگری نمایش داده شود:


چون نیاز به عملیات async وجود دارد، باید از میان‌افزار مخصوص thunk برای انجام آن استفاده کرد. برای این منظور به فایل src\index.js مراجعه کرده و میان‌افزار thunk را توسط تابع applyMiddleware، به متد createStore، معرفی می‌کنیم:
import { applyMiddleware, compose, createStore } from "redux";
import thunk from "redux-thunk";

//...

const store = createStore(
  reducer,
  compose(
    applyMiddleware(thunk),
    window.__REDUX_DEVTOOLS_EXTENSION__ && window.__REDUX_DEVTOOLS_EXTENSION__()
  )
);

//...
در اینجا چون نیاز است چندین تابع را به متد createStore ارسال کرد، باید از متد compose برای اعمال دسته جمعی آن‌ها کمک گرفت.


دریافت اطلاعات از یک API خارجی به کمک redux-thunk

پس از آشنایی با روش کلی برقراری اتصالات سیستم react-redux در قسمت قبل، پیاده سازی دریافت اطلاعات را بر اساس همان الگو، پیاده سازی می‌کنیم:
1)  ایجاد نام نوع اکشن متناظر با دکمه‌ی افزودن مقدار
به فایل src\constants\ActionTypes.js، نوع جدید دریافت مطالب را اضافه می‌کنیم:
export const GetPostsSuccess = "GetPostsSuccess";
export const GetPostsStarted = "GetPostsStarted";
export const GetPostsFailure = "GetPostsFailure";
در حین دریافت اطلاعات از API، حداقل سه اکشن نمایش loading (و یا GetPostsStarted در اینجا)، نمایش نهایی اطلاعات دریافت شده‌ی از سرور (و یا GetPostsSuccess در اینجا) و یا نمایش خطاهای حاصل (با نوع GetPostsFailure در اینجا) باید مدنظر باشند. به همین جهت سه نوع مختلف در اینجا تعریف شده‌اند.

2) ایجاد متد Action Creator
در فایل src\actions\index.js، متد ایجاد کننده‌ی شیء اکشن ارسالی به reducer متناظری را تعریف می‌کنیم تا بتوان بر اساس نوع آن در reducer دریافت اطلاعات، منطق نهایی را پیاده سازی کرد:
import axios from "axios";

import { apiUrl } from "../config.json";
import * as types from "../constants/ActionTypes";

export const fetchPosts = () => {
  return (dispatch, getState) => {
    dispatch(getPostsStarted());
    axios.get(apiUrl + "/posts").then(response => {
      dispatch(getPostsSuccess(response.data)).catch(err => {
        dispatch(getPostsFailure(err));
      });
    });
  };
};

export const fetchPostsAsync = () => {
  return async (dispatch, getState) => {
    dispatch(getPostsStarted());
    try {
      const { data } = await axios.get(apiUrl + "/posts");
      console.log(data);
      dispatch(getPostsSuccess(data));
    } catch (error) {
      dispatch(getPostsFailure(error));
    }
  };
};

const getPostsSuccess = posts => ({
  type: types.GetPostsSuccess,
  payload: { posts }
});

const getPostsStarted = () => ({
  type: types.GetPostsStarted
});

const getPostsFailure = error => ({
  type: types.GetPostsFailure,
  payload: {
    error
  }
});
- در اینجا همان الگوی بازگشت یک تابع را بجای یک شیء، در توابع action creator، مشاهده می‌کنید.
- تابع fetchPosts، از همان روش قدیمی callback، برای مدیریت اطلاعات دریافتی از سرور استفاده می‌کند. زمانیکه اطلاعاتی دریافت شد، آن‌را با فراخوانی dispatch و با قالبی که تابع getPostsSuccess ارائه می‌دهد، به reducer متناظر، ارسال می‌کند.
- تابع fetchPostsAsync، نمونه‌ی به همراه async/await کار با کتابخانه‌ی axios است. هر دو روش callback و یا async/await در اینجا پشتیبانی می‌شوند.

به صورت پیش‌فرض action creators کتابخانه‌ی redux از اعمال async پشتیبانی نمی‌کنند. برای رفع این مشکل پس از ثبت میان‌افزار thunk، اینبار متدهای action creator، بجای بازگشت یک شیء، یک تابع را بازگشت می‌دهند که این تابع درونی در زمانی دیگر توسط میان‌افزار thunk و پیش از رسیدن به reducer، فراخوانی خواهد شد. این تابع درونی، دو پارامتر dispatch و  getState را دریافت می‌کند. هر دوی این‌ها نیز متد هستند. برای مثال اگر نیاز به دریافت وضعیت فعلی state در اینجا وجود داشت، می‌توان متد ()getState رسیده را فراخوانی کرد و حاصل آن‌را بررسی نمود. برای مثال شاید تصمیم گرفته شود که بر اساس وضعیت فعلی state، نیازی نیست تا اطلاعاتی از سرور دریافت شود و بهتر است همان اطلاعات کش شده‌ی موجود در state را بازگشت دهیم. البته در این مثال فقط از متد dispatch ارسالی، برای بازگشت نتیجه‌ی نهایی به reducer متناظر، استفاده شده‌است.

- در نهایت آرایه‌ی اشیاء مطلب دریافتی از سرور، به عنوان مقدار خاصیت posts شیء منتسب به خاصیت payload شیء ارسالی به reducer، در متد getPostsSuccess تعریف شده‌است. یعنی reducer متناظر، اطلاعات را از طریق خاصیت action.payload.posts شیء رسیده، دریافت می‌کند.
- همچنین دو اکشن شروع به دریافت اطلاعات (getPostsStarted) و بروز خطا (getPostsFailure) نیز در ابتدا و در قسمت catch عملیات async، به سمت reducer متناظر، dispatch خواهند شد.

3) ایجاد تابع reducer مخصوص دریافت اطلاعات از سرور
اکنون در فایل جدید src\reducers\posts.js، بر اساس نوع شیء رسیده و مقدار action.payload.posts آن، کار تامین آرایه‌ی posts موجود در state انجام می‌شود:
import * as types from "../constants/ActionTypes";

const initialState = { loading: false, posts: [], error: null };

export default function postsReducer(state = initialState, action) {
  switch (action.type) {
    case types.GetPostsStarted:
      return {
        loading: true,
        posts: [],
        error: null
      };
    case types.GetPostsSuccess:
      return {
        loading: false,
        posts: action.payload.posts,
        error: null
      };
    case types.GetPostsFailure:
      return {
        loading: false,
        posts: [],
        error: action.payload.error
      };
    default:
      return state;
  }
}
در این reducer با استفاده از یک switch، سه حالت ممکنی را که اکشن‌های رسیده‌ی به آن می‌توانند داشته باشند، مدیریت کرده‌ایم:
- در حالت آغاز کار و یا GetPostsStarted، با تنظیم خاصیت loading به true، سبب نمایش یک div «لطفا منتظر بمانید» خواهیم شد.
- در حالت دریافت نهایی اطلاعات از سرور، خاصیت loading به false تنظیم می‌شود تا div «لطفا منتظر بمانید» را مخفی کند. همچنین آرایه‌ی posts را نیز از payload رسیده استخراج کرده و به سمت کامپوننت‌ها ارسال می‌کند.
- در حالت بروز خطا و یا GetPostsFailure، خاصیت error شیء action.payload استخراج شده و جهت نمایش div متناظری، بازگشت داده می‌شود.

پس از تعریف این reducer باید آن‌را در فایل src\reducers\index.js به کمک combineReducers، با سایر reducer‌های موجود، ترکیب و یکی کرد تا در نهایت این rootReducer در فایل index.js اصلی برنامه، جهت ایجاد store اصلی redux، مورد استفاده قرار گیرد:
import { combineReducers } from "redux";

import counterReducer from "./counter";
import postsReducer from "./posts";

const rootReducer = combineReducers({
  counterReducer,
  postsReducer
});

export default rootReducer;


تشکیل کامپوننت‌های دکمه‌ی دریافت اطلاعات و نمایش لیست مطالب

UI این قسمت از سه کامپوننت تشکیل شده‌است که کدهای کامل آن‌ها را در ادامه مشاهده می‌کنید:

الف) کامپوننت src\components\FetchPosts.jsx
import React from "react";

const FetchPosts = ({ fetchPostsAsync }) => {
  return (
    <section className="card mt-5">
      <div className="card-header text-center">
        <button className="btn btn-primary" onClick={fetchPostsAsync}>
          Fetch Posts
        </button>
      </div>
    </section>
  );
};

export default FetchPosts;
کار این کامپوننت، نمایش دکمه‌ی Fetch Posts است. با کلیک بر روی آن قرار است action creator ای به نام fetchPostsAsync اجرا شود که کدهای آن‌را پیشتر مرور کردیم.
همانطور که مشاهده می‌کنید، این کامپوننت هیچ اطلاعاتی از وجود کامپوننت دومی که قرار است لیست مطالب را نمایش دهد، ندارد. کارش تنها dispatch یک اکشن است.
بنابراین این کامپوننت از طریق props فقط یک اشاره‌گر به متد رویدادگردانی را دریافت می‌کند و اطلاعات دیگری را نیاز ندارد.

ب) کامپوننت src\components\Posts.jsx
import React from "react";

import Post from "./Post";

const Posts = ({ posts, loading, error }) => {
  return (
    <>
      <section className="card mt-5">
        <div className="card-header">
          <h2>Posts</h2>
        </div>
        <div className="card-body">
          {loading ? (
            <div className="alert alert-info">Loading ...</div>
          ) : (
            <div className="list-group list-group-flush">
              {posts.map(post => (
                <Post key={post.id} post={post} />
              ))}
            </div>
          )}
          {error && <div className="alert alert-warning">{error.message}</div>}
        </div>
      </section>
    </>
  );
};

export default Posts;
این کامپوننت، آرایه‌ای از اشیاء مطالب را دریافت کرده و با  ایجاد حلقه‌ای بر روی آن‌ها، توسط کامپوننت Post، هر کدام را در صفحه درج می‌کند. بنابراین این کامپوننت اکشنی را dispatch نمی‌کند. فقط از طریق props، یک آرایه‌ی posts، وضعیت جاری عملیات و خطاهای حاصل را باید دریافت کند.
در این کامپوننت اگر loading رسیده به true تنظیم شده باشد، یک div با عبارت loading نمایش داده می‌شود. در غیراینصورت، لیست مطالب را درج می‌کند. همچنین اگر خطایی نیز رخ داده باشد، آن‌را نیز درون یک div در صفحه نمایش می‌دهد.

ج) کامپوننت src\components\Post.jsx
import React from "react";

const Post = ({ post }) => {
  return (
    <article className="list-group-item">
      <header>
        <h2>{post.title}</h2>
      </header>
      <p>{post.body}</p>
    </article>
  );
};

export default Post;
این کامپوننت کار نمایش جزئیات هر رکورد مطلب را به عهده دارد؛ مانند نمایش عنوان و بدنه‌ی یک مطلب.


اتصال کامپوننت‌های FetchPosts و Posts به مخزن redux

مرحله‌ی آخر کار، تامین state کامپوننت‌های FetchPosts و Posts از طریق props است. به همین جهت باید دو دربرگیرنده را برای این دو کامپوننت ایجاد کنیم.
الف) ایجاد دربرگیرنده‌ی کامپوننت FetchPosts
برای این منظور فایل جدید src\containers\FetchPosts.js را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import { connect } from "react-redux";

import { fetchPostsAsync } from "../actions";
import FetchPosts from "../components/FetchPosts";

const mapDispatchToProps = {
  fetchPostsAsync
};

export default connect(null, mapDispatchToProps)(FetchPosts);
- کار این تامین کننده، اتصال action creator ای به نام fetchPostsAsync به props کامپوننت FetchPosts است.
- چون اطلاعات state ای قرار نیست به این کامپوننت ارسال شود، تابع mapStateToProps را در اینجا مشاهده نمی‌کنید و با نال مقدار دهی شده‌است.

ب) ایجاد دربرگیرنده‌ی کامپوننت Posts
برای این منظور فایل جدید src\containers\Posts.js را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import { connect } from "react-redux";

import Posts from "../components/Posts";

const mapStateToProps = state => {
  console.log("PostsContainer->mapStateToProps", state);
  return {
    ...state.postsReducer
  };
};

export default connect(mapStateToProps)(Posts);
- کار این تامین کننده، اتصال خاصیت posts بازگشت داده شده‌ی از طریق postsReducer، به props کامپوننت Posts است. البته چون کامپوننت Posts سه خاصیت { posts, loading, error } را از طریق props دریافت می‌کند، با استفاده از spread operator، هر سه خاصیت دریافتی از reducer را به صورت یک شیء جدید بازگشت داده‌ایم.
- کامپوننت Posts رویدادی را سبب نخواهد شد. به همین جهت تابع mapDispatchToProps را در اینجا تعریف و ذکر نکرده‌ایم.


استفاده از کامپوننت‌های دربرگیرنده جهت نمایش نهایی کامپوننت‌های تحت کنترل Redux

اکنون به فایل src\App.js مراجعه کرده و دو تامین کننده‌ی فوق را درج می‌کنیم:
import "./App.css";

import React from "react";

import CounterContainer from "./containers/Counter";
import FetchPostsContainer from "./containers/FetchPosts";
import PostsContainer from "./containers/Posts";

function App() {
  const prop1 = 123;
  return (
    <main className="container">
      <div className="row">
        <div className="col">
          <CounterContainer prop1={prop1} />
        </div>
        <div className="col">
          <FetchPostsContainer />
        </div>
        <div className="col">
          <PostsContainer />
        </div>
      </div>
    </main>
  );
}

export default App;
در اینجا FetchPostsContainer و PostsContainer سبب خواهند شد تا اتصالات مخزن اصلی redux، به کامپوننت‌هایی که توسط آن‌ها دربرگرفته شده‌اند، برقرار شود و کار تامین props آن‌ها صورت گیرد.

یک نکته: برای مثال در انتهای کامپوننت FetchPosts، سطر export default FetchPosts را داریم. اگر این سطر را حذف کنیم و بجای آن export default connect فوق را قرار دهیم، دیگر نیازی نخواهد بود تا FetchPostsContainer را از دربرگیرنده‌ها، import کرد و سپس بجای درج المان </FetchPosts> نوشت </FetchPostsContainer>. می‌توان همانند قبل از همان نام متداول </FetchPosts> استفاده کرد و import انجام شده نیز همانند سابق از همان فایل ماژول کامپوننت صورت می‌گیرد. یعنی می‌توان پوشه‌ی containers را حذف کرد و کدهای آن را دقیقا ذیل کلاس کامپوننت درج نمود.


کدهای کامل این قسمت را می‌توانید از اینجا دریافت کنید: state-management-redux-mobx-part04-backend.zip و state-management-redux-mobx-part04-frontend.zip