Using Subdomains in ASP.NET MVC
Rate Limiting in ASP.NET MVC
NET Standard. در حقیقت یک قرار داد است که سکوهای کاری مختلف دات نتی مانند Full .NET Framework ، Xamarin ، Mono ، UWP و غیره می‌توانند آن‌را پیاده سازی کنند. یک نمونه‌ی دیگر این پیاده سازی‌ها نیز NET Core. است. برای مثال دات نت 4.6.1، استاندارد و قرار داد شماره‌ی 2 دات نت را پیاده سازی می‌کند. به همین صورت NET Core 2.0. نیز پیاده سازی کننده‌ی این استاندارد شماره 2 است.
«اما» باید درنظر داشت که دات نت استاندارد، بیش از یک قرار داد چیزی نیست و پیاده سازی کنندگان آن می‌توانند سطح بیشتری را نسبت به این قرار داد نیز لحاظ کنند. برای مثال دات نت 4.6.1 شامل سطح API بیشتری از دات نت استاندارد 2 است.
با تغییرات اخیر، اکنون NuGet می‌تواند کتابخانه‌های مبتنی بر NET Standard 2. را در برنامه‌های مبتنی بر سکوهای کاری که آن‌را پیاده سازی می‌کنند، بدون مشکل اضافه کند. برای مثال می‌توان اسمبلی‌های دات نت 4.6.1 را به برنامه‌های ASP.NET Core 2.0 اضافه کرد (کاری که در نگارش 1x آن به صورت مستقیم میسر نیست) و یا می‌توان اسمبلی‌های کامپایل شده‌ی برای دات نت استاندارد 2 را به برنامه‌های مبتنی بر دات نت 4.6.1 اضافه کرد.
«اما» باید درنظر داشت که امکان اضافه کردن یک بسته‌ی نیوگت از یک کتابخانه‌ی نوشته شده‌ی برای دات نت کامل در برنامه‌های دات نت Core به معنای تضمینی برای کار کردن آن در زمان اجرا نخواهد بود. از این جهت که دات نت کامل، به همراه قسمت‌هایی است که در NET Standard. وجود خارجی ندارند. بنابراین اگر کتابخانه‌ی استفاده شده صرفا این API مشترک را هدف قرار داده‌است، هم قابلیت اتصال و هم قابلیت اجرا را خواهد داشت؛ اما اگر برای مثال کسی بسته‌ی NServiceBus را به پروژه‌ی ASP.NET Core 2.0 اضافه کند، بدون مشکل کامپایل خواهد شد. اما از آنجائیکه این کتابخانه از MSMQ استفاده می‌کند که خارج از میدان دید این استاندارد است، در زمان اجرا با شکست مواجه خواهد شد.
زبان Razor نیز در ASP.NET Core به همراه بهبودها و اضافات قابل توجهی است که در این قسمت تعدادی از آنها را مانند امکان ارث بری و تزریق وابستگی‌ها، بررسی خواهیم کرد.
نحوه‌ی سفارشی سازی کلاس پایه‌ی تمام Viewهای برنامه و معرفی inherits@
در نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC، امکان تعویض کلاس پایه‌ی Viewها، در فایل web.config واقع در پوشه‌ی ریشه‌ی Views وجود داشت. با حذف این فایل و ساده سازی و محول کردن مسئولیت‌های آن به فایل جدید view imports، اینبار برای تعریف کلاس پایه‌ی viewها می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
به صورت پیش فرض تمام viewهای برنامه از کلاس <RazorPage<T ارث بری می‌کنند؛ که در اینجا T، نوع مدلی است که توسط model@ تنظیم می‌شود. اگر نیاز به سفارشی سازی این کلاس وجود داشت، برای مثال بجای اینکه هربار در viewها مقدار Context.User.Identity.IsAuthenticated را جهت نمایش قسمتی از صفحه، به کاربران اعتبارسنجی شده بررسی کنیم، می‌توان این قطعه کد را به یک کلاس پایه‌ی سفارشی منتقل و از آن در تمام Viewها استفاده کرد که نمونه‌ای از آن‌را در کدهای فوق مشاهده می‌کنید.
پس از تعریف این کلاس، برای ثبت و معرفی آن به فایل ViewImports.cshtml_ مراجعه کنید و این یک سطر را به ابتدای آن اضافه نمائید:
inherits@ از تازه‌های razor بوده و جهت تعریف ارث بری‌ها کاربرد دارد. البته ممکن است در حین تعریف فوق، TModel را قرمز رنگ مشاهده کنید که مهم نیست و بیشتر مشکل ReSharper است و برنامه بدون مشکل اجرا می‌شود.
برای نمونه پس از سفارشی سازی صفحه‌ی پایه‌ی تمام Viewها، اکنون یک سطر ذیل را در هر view ایی می‌توان تعریف و استفاده کرد:
معرفی functions@
دایرکتیو جدید functions@، بسیار شبیه است به دایرکتیو قدیمی و حذف شده‌ی helper@، که در نگارش‌های پیشین Razor معرفی شده بود:
ASP.NET Core در حین پردازش یک View، کدهای آن‌را تبدیل به یک کلاس می‌کند و در اینجا تمام کدهای داخل بدنه‌ی functions@ را نیز به صورت اعضای این کلاس تعریف خواهد کرد. به این ترتیب یک چنین فراخوانی‌هایی در View میسر می‌شوند:
معرفی inject@
توسط دایرکتیو جدید inject@، یک خاصیت عمومی به ASP.NET Core اعلام می‌شود و سپس مقدار دهی آن بر اساس تنظیمات IoC Container برنامه به صورت خودکار صورت خواهد گرفت. برای مثال زمانیکه می‌خواهیم به سرویس توکار HostingEnvironment در یک View دسترسی پیدا کنیم، می‌توان در ابتدای آن نوشت:
در این حالت کد فوق از دیدگاه ASP.NET Core به صورت ذیل تفسیر می‌شود:
این خاصیت عمومی نیز با توجه به از پیش ثبت شده بودن سرویس IHostingEnvironment و مشخص شدن توسط RazorInjectAttribute، توسط IoC Container آن شناسایی شده و تامین می‌شود.
اکنون برای استفاده‌ی از آن خواهیم داشت:
البته استفاده‌ی از inject@ شاید به نوعی سؤ استفاده‌ی از الگوی MVC به شما رود؛ از این جهت که اطلاعات مورد نیاز یک View، باید از طریق کنترلر آن تامین شود و خود View نباید به صورت مستقیم درخواست تامین آنها را بدهد. اما باید دقت داشت که در نهایت View نیاز دارد تا کدها را اجرا کرده و خروجی را تولید کند و برای این منظور، در پشت صحنه سرویس‌های زیادی مانند IUrlHelper ، IViewComponentHelper ، IHtmlHelper و غیره به همین ترتیب در اختیار آن قرار می‌گیرند. به علاوه استفاده‌ی از تزریق وابستگی‌ها بهتر است از روش ارث بری صفحات پایه، از این جهت که انتخاب composition همواره مقدم است بر inheritance و سبب انعطاف پذیری بیشتری نسبت به قبل می‌گردد. داشتن یک صفحه‌ی پایه که بتواند تمام نیازهای انواع و اقسام Viewها را تامین کند، دور از انتظار و گاهی از اوقات، سبب سنگینی بیش از حد پردازش تمام Viewها خواهد شد. اما تزریق سرویس‌هایی اینچنینی جهت تامین نیازهای اولیه و تکراری یک یا چند View خاص، کل برنامه را سنگین نکرده و همچنین انعطاف پذیری بیشتری را در جهت تامین آنها فراهم می‌کند.
به علاوه باید دقت داشت اگر تعریف inject@ فوق را در فایل view import قرار دهیم، این سرویس در اختیار تمام Viewهای برنامه قرار خواهد گرفت و دیگر نیازی به قرار دادن آن در یک کلاس پایه‌ی سفارشی نیست.
یکی از مفیدترین استفاده‌های از قابلیت تزریق سرویس‌ها در Viewها می‌تواند دسترسی به سرویس تامین تنظیمات برنامه باشد (که در مورد نحوه‌ی تامین آن در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 7 - کار با فایل‌های config» بیشتر بحث شد):
نحوه‌ی سفارشی سازی کلاس پایه‌ی تمام Viewهای برنامه و معرفی inherits@
در نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC، امکان تعویض کلاس پایه‌ی Viewها، در فایل web.config واقع در پوشه‌ی ریشه‌ی Views وجود داشت. با حذف این فایل و ساده سازی و محول کردن مسئولیت‌های آن به فایل جدید view imports، اینبار برای تعریف کلاس پایه‌ی viewها می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor;
namespace Core1RtmEmptyTest.StartupCustomizations
{
public abstract class MyCustomBaseView<TModel> : RazorPage<TModel>
{
public bool IsAuthenticated()
{
return Context.User.Identity.IsAuthenticated;
}
#pragma warning disable 1998
public override async Task ExecuteAsync()
{
}
#pragma warning restore 1998
}
} پس از تعریف این کلاس، برای ثبت و معرفی آن به فایل ViewImports.cshtml_ مراجعه کنید و این یک سطر را به ابتدای آن اضافه نمائید:
@inherits Core1RtmEmptyTest.StartupCustomizations.MyCustomBaseView<TModel>
برای نمونه پس از سفارشی سازی صفحه‌ی پایه‌ی تمام Viewها، اکنون یک سطر ذیل را در هر view ایی می‌توان تعریف و استفاده کرد:
Is Current User Authenticated? @IsAuthenticated()
معرفی functions@
دایرکتیو جدید functions@، بسیار شبیه است به دایرکتیو قدیمی و حذف شده‌ی helper@، که در نگارش‌های پیشین Razor معرفی شده بود:
@functions
{
public string Test()
{
return message;
}
readonly string message = "test";
} @Test() <br /> @message
معرفی inject@
توسط دایرکتیو جدید inject@، یک خاصیت عمومی به ASP.NET Core اعلام می‌شود و سپس مقدار دهی آن بر اساس تنظیمات IoC Container برنامه به صورت خودکار صورت خواهد گرفت. برای مثال زمانیکه می‌خواهیم به سرویس توکار HostingEnvironment در یک View دسترسی پیدا کنیم، می‌توان در ابتدای آن نوشت:
@inject Microsoft.AspNetCore.Hosting.IHostingEnvironment Host;
[Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor.Internal.RazorInjectAttribute]
public Microsoft.AspNetCore.Hosting.IHostingEnvironment Host { get; private set; } اکنون برای استفاده‌ی از آن خواهیم داشت:
<div> Running in @Host.EnvironmentName </div>
به علاوه باید دقت داشت اگر تعریف inject@ فوق را در فایل view import قرار دهیم، این سرویس در اختیار تمام Viewهای برنامه قرار خواهد گرفت و دیگر نیازی به قرار دادن آن در یک کلاس پایه‌ی سفارشی نیست.
یکی از مفیدترین استفاده‌های از قابلیت تزریق سرویس‌ها در Viewها می‌تواند دسترسی به سرویس تامین تنظیمات برنامه باشد (که در مورد نحوه‌ی تامین آن در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 7 - کار با فایل‌های config» بیشتر بحث شد):
@inject IOptions<SmtpConfig> Settings;
با سلام و احترام. با توجه به این که ASP.NET Core کدها را با ماهیت SynchronizationContext اجرا نمی‌کند، نوشتن یا ننوشتن ConfigureAwait(false) چه تفاوتی ایجاد می‌کند؟
دوم اینکه اگر فرض کنیم این مثال برای ASP.NET MVC غیر ASP.NET Core ای نوشته شده باشد که در آن نوشتن ConfigureAwait(false) با ننوشتن اش تفاوت ایجاد می‌کند، این نوع استفاده از ConfigureAwait ایجاد مشکل می‌کند، زیرا به علت Restore نشدن Sync Context، عملا مواردی مثل HttpContext.Current مقدار درستی را در خط بعد از await نخواهند داشت.
در مجموع جای ConfigureAwait(false) چه در ASP.NET و چه در ASP.NET Core در Controller و Action نیست. در ASP.NET Core که عملا تفاوتی ندارد و در ASP.NET هم در لایه‌های قبلی مثل Service و Repository اگر از ConfigureAwait(false) استفاده بشه، به بهبود عملکرد سیستم کمک می‌کنه، به شرطی که وقتی کد داره توی Controller و Action فراخونی می‌شه دیگه ConfigureAwait نداشته باشه.
سپاس
یک نکته‌ی تکمیلی:
حالا با وجود این الگوی مسیریابی می‌خواهیم لینکی تولید کنیم که با کلیک بر روی آن جزئیات کاربر را مشاهده کنیم:
وقتی به کدهای HTML تولید شده نگاه کنید می‌بینید که تغییرات چندانی رخ نداده است:
حال اگر کمی تغییر را در route template ایجاد کنیم:
و به آدرس localhost:56241/Uni مراجعه کنیم خواهید دید که خروجی‌های متفاوتی تولید شده است. برای حالت اول که از Tag Helpers استفاده نشده خواهیم داشت:
و هنگام کلیک روی لینک تولید شده با خطای 404 مواجه خواهیم شد. ولی در حالت دوم که از Tag Helpers استفاده شده خواهیم داشت:
و هدایت کاربر به اکشن متد Details به درستی انجام خواهد شد. بدین معنا که در آینده اگر لازم به ایجاد تغییراتی در الگوی مسیریابی باشد، این تغییرات بصورت اتوماتیک توسط Tag Helperها لحاظ خواهند شد و دیگر نیازی نیست که ما تمامی لینک‌های موجود را اصلاح کنیم.
لزوم استفاده از Tag Helperها در Asp.net Core جهت تولید آدرس‌های صحیح
با یک مثال بررسی میکنیم. ابتدا نگاهی داشته باشیم به Route Template
app.UseMvc(routes =>
{
routes.MapRoute("default", "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}");
}); ایجاد لینک بدون استفاده از تگ هلپر <a href="Home/Details/@student.Id">View Details</a>
ایجاد لینک با استفاده از تگ هلپر <a asp-controller="Home" asp-action="Details" asp-route-id="@student.Id">View Details </a>
خروجی حاصل <a href="Home/Details/1">View Details</a> <a href="/Home/Details/1">View Details</a>
app.UseMvc(routes =>
{
routes.MapRoute("default", "uni/{controller=Home}/{action=Index}/{id?}");
}); <a href="Home/Details/1">View Details</a>
<a href="/Uni/Home/Details/1">View Details</a>
Implement ASP.NET Core OpenID Connect OAuth PAR client with Keycloak using .NET Aspire
This post shows how to implement an ASP.NET Core application which uses OpenID Connect and OAuth PAR for authentication. The client application uses Keycloak as the identity provider. The Keycloak application is hosted in a docker container. The applications are run locally using .NET Aspire. This makes it really easy to develop using containers.
ASPNET Core has a lot of changes compared with the others versions of ASP.NET. One change I want to highlight is the new way to configure settings. With previous versions, this configuration was made by using the common file web.config, but this file simply doesn’t exist anymore in ASP.NET Core. Instead, a new easy way to declare and access to the settings is provided. Let’s take a look.
Today we’re very happy to announce that the second preview of the next minor release of ASP.NET Core and .NET Core is now available for you to try out. This second preview includes many refinements based on feedback we received from the first preview we released back in February.
By the end of this course, you'll have a strong foundation in ASP.NET Core MVC and Entity Framework Core and be ready to start building your own .NET applications. Watch the full course on the freeCodeCamp.org YouTube channel (2-hour watch).
