namespace LeadGenerator { public sealed class CreateLead : CodeActivity { public InArgument<string> ContactName { get; set; } public InArgument<string> ContactPhone { get; set; } public InArgument<string> Interests { get; set; } public InArgument<string> Notes { get; set; } public InArgument<string> ConnectionString { get; set; } public OutArgument<Lead> Lead { get; set; } protected override void Execute(CodeActivityContext context) { // Create a Lead class and populate it with the input arguments Lead l = new Lead(); l.ContactName = ContactName.Get(context); l.ContactPhone = ContactPhone.Get(context); l.Interests = Interests.Get(context); l.Comments = Notes.Get(context); l.WorkflowID = context.WorkflowInstanceId; l.Status = "Open"; // Insert a record into the Lead table LeadDataDataContext dc = new LeadDataDataContext(ConnectionString.Get(context)); dc.Leads.InsertOnSubmit(l); dc.SubmitChanges(); // Store the request in the OutArgument Lead.Set(context, l); } } }
namespace MyNewsWCFLibrary { using System; using System.Collections.Generic; public partial class tblNews { public int tblNewsId { get; set; } public int tblCategoryId { get; set; } public string Title { get; set; } public string Description { get; set; } public System.DateTime RegDate { get; set; } public Nullable<bool> IsDeleted { get; set; } public virtual tblCategory tblCategory { get; set; } } }
using System.Runtime.Serialization; namespace MyNewsWCFLibrary { using System; using System.Collections.Generic; [DataContract] public partial class tblNews { [DataMember] public int tblNewsId { get; set; } [DataMember] public int tblCategoryId { get; set; } [DataMember] public string Title { get; set; } [DataMember] public string Description { get; set; } [DataMember] public System.DateTime RegDate { get; set; } [DataMember] public Nullable<bool> IsDeleted { get; set; } public virtual tblCategory tblCategory { get; set; } } }
namespace MyNewsWCFLibrary { using System; using System.Collections.Generic; using System.Runtime.Serialization; [DataContract] public partial class tblCategory { public tblCategory() { this.tblNews = new HashSet<tblNews>(); } [DataMember] public int tblCategoryId { get; set; } [DataMember] public string CatName { get; set; } [DataMember] public bool IsDeleted { get; set; } public virtual ICollection<tblNews> tblNews { get; set; } } }
BEGIN TRANSACTION GO ALTER TABLE dbo.tblNews DROP CONSTRAINT FK_tblNews_tblCategory GO ALTER TABLE dbo.tblCategory SET (LOCK_ESCALATION = TABLE) GO COMMIT BEGIN TRANSACTION GO CREATE TABLE dbo.Tmp_tblNews ( tblNewsId int NOT NULL IDENTITY (1, 1), tblCategoryId int NOT NULL, Title nvarchar(50) NOT NULL, Description nvarchar(MAX) NOT NULL, RegDate datetime NOT NULL, IsDeleted bit NOT NULL ) ON [PRIMARY] TEXTIMAGE_ON [PRIMARY] GO ALTER TABLE dbo.Tmp_tblNews SET (LOCK_ESCALATION = TABLE) GO ALTER TABLE dbo.Tmp_tblNews ADD CONSTRAINT DF_tblNews_IsDeleted DEFAULT 0 FOR IsDeleted GO SET IDENTITY_INSERT dbo.Tmp_tblNews ON GO IF EXISTS(SELECT * FROM dbo.tblNews) EXEC('INSERT INTO dbo.Tmp_tblNews (tblNewsId, tblCategoryId, Title, Description, RegDate, IsDeleted) SELECT tblNewsId, tblCategoryId, Title, Description, RegDate, IsDeleted FROM dbo.tblNews WITH (HOLDLOCK TABLOCKX)') GO SET IDENTITY_INSERT dbo.Tmp_tblNews OFF GO DROP TABLE dbo.tblNews GO EXECUTE sp_rename N'dbo.Tmp_tblNews', N'tblNews', 'OBJECT' GO ALTER TABLE dbo.tblNews ADD CONSTRAINT PK_tblNews PRIMARY KEY CLUSTERED ( tblNewsId ) WITH( STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY] GO ALTER TABLE dbo.tblNews ADD CONSTRAINT FK_tblNews_tblCategory FOREIGN KEY ( tblCategoryId ) REFERENCES dbo.tblCategory ( tblCategoryId ) ON UPDATE NO ACTION ON DELETE NO ACTION GO COMMIT
تهیه مقدمات سمت سرور
مدلی که در تصویر فوق نمایش داده شدهاست، در سمت سرور چنین ساختاری را دارد:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models { public class Product { public int ProductId { set; get; } public string ProductName { set; get; } public decimal Price { set; get; } public bool IsAvailable { set; get; } } }
همچنین یک منبع ساده درون حافظهای را نیز جهت بازگشت 1500 محصول تهیه کردهایم. علت اینجا است که ساختار نهایی اطلاعات آن شبیه به ساختار اطلاعات حاصل از ORMها باشد و همچنین به سادگی قابلیت اجرا و بررسی را داشته باشد:
using System.Collections.Generic; namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models { public static class ProductDataSource { private static readonly IList<Product> _cachedItems; static ProductDataSource() { _cachedItems = createProductsDataSource(); } public static IList<Product> LatestProducts { get { return _cachedItems; } } private static IList<Product> createProductsDataSource() { var list = new List<Product>(); for (var i = 0; i < 1500; i++) { list.Add(new Product { ProductId = i + 1, ProductName = "نام " + (i + 1), IsAvailable = (i % 2 == 0), Price = 1000 + i }); } return list; } } }
مشخص کردن قرارداد اطلاعات دریافتی از سمت کلاینت
زمانیکه کلاینت Angular برنامه، اطلاعاتی را به سمت سرور ارسال میکند، یک چنین ساختاری را دریافت خواهیم کرد:
http://localhost:5000/api/Product/GetPagedProducts?sortBy=productId&isAscending=true&page=2&pageSize=7
بنابراین اینترفیسی را دقیقا بر اساس نام کلیدهای همین کوئری استرینگها تهیه میکنیم:
public interface IPagedQueryModel { string SortBy { get; set; } bool IsAscending { get; set; } int Page { get; set; } int PageSize { get; set; } }
کاهش کدهای تکراری صفحه بندی اطلاعات در سمت سرور
با تعریف این اینترفیس چند هدف را دنبال خواهیم کرد:
الف) استاندارد سازی نام خواصی که مدنظر هستند و اعمال یک دست آنها به ViewModelهایی که قرار است از سمت کلاینت دریافت شوند:
public class ProductQueryViewModel : IPagedQueryModel { // ... other properties ... public string SortBy { get; set; } public bool IsAscending { get; set; } public int Page { get; set; } public int PageSize { get; set; } }
ب) امکان استفادهی از این قرارداد در متدهای کمکی که نوشته خواهند شد:
public static class IQueryableExtensions { public static IQueryable<T> ApplyPaging<T>( this IQueryable<T> query, IPagedQueryModel model) { if (model.Page <= 0) { model.Page = 1; } if (model.PageSize <= 0) { model.PageSize = 10; } return query.Skip((model.Page - 1) * model.PageSize).Take(model.PageSize); } }
همچنین دراینجا بجای صدور استثناء در حین دریافت مقادیر غیرمعتبر شماره صفحه یا تعداد ردیفهای هر صفحه، از حالت «بخشنده» بجای حالت «تدافعی» استفاده شدهاست. برای مثال در حالت «بخشنده» اگر شماره صفحه منفی بود، همان صفحهی اول اطلاعات نمایش داده میشود؛ بجای صدور یک استثناء (یا حالت «تدافعی و defensive programming»).
کاهش کدهای تکراری مرتب سازی اطلاعات در سمت سرور
همانطور که عنوان شد، از سمت کلاینت، چنین لینکی را دریافت خواهیم کرد:
http://localhost:5000/api/Product/GetPagedProducts?sortBy=productId&isAscending=true&page=2&pageSize=7
if(model.SortBy == "f1") { query = !model.IsAscending ? query.OrderByDescending(x => x.F1) : query.OrderBy(x => x.F1); }
اما در این حالت نیاز است به ازای تک تک فیلدها، یکبار if/else یافتن فیلد و سپس بررسی صعودی و نزولی بودن آنها صورت گیرد که در نهایت ظاهر خوشایندی را نخواهند داشت.
یک نمونه از مزیتهای تهیهی قرارداد IPagedQueryModel را در حین نوشتن متد ApplyPaging مشاهده کردید. نمونهی دیگر آن کاهش کدهای تکراری مرتب سازی اطلاعات است:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Utils { public static class IQueryableExtensions { public static IQueryable<T> ApplyOrdering<T>( this IQueryable<T> query, IPagedQueryModel model, IDictionary<string, Expression<Func<T, object>>> columnsMap) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(model.SortBy) || !columnsMap.ContainsKey(model.SortBy)) { return query; } if (model.IsAscending) { return query.OrderBy(columnsMap[model.SortBy]); } else { return query.OrderByDescending(columnsMap[model.SortBy]); } } } }
var columnsMap = new Dictionary<string, Expression<Func<Product, object>>>() { ["productId"] = p => p.ProductId, ["productName"] = p => p.ProductName, ["isAvailable"] = p => p.IsAvailable, ["price"] = p => p.Price }; query = query.ApplyOrdering(queryModel, columnsMap);
تهیه قرارداد ساختار اطلاعات بازگشتی از سمت سرور به سمت کلاینت
تا اینجا قرارداد اطلاعات دریافتی از سمت کلاینت را مشخص کردیم. همچنین از آن برای ساده سازی عملیات مرتب سازی و صفحه بندی اطلاعات کمک گرفتیم. در ادامه نیاز است مشخص کنیم چگونه میخواهیم این اطلاعات را به سمت کلاینت ارسال کنیم:
using System.Collections.Generic; namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models { public class PagedQueryResult<T> { public int TotalItems { get; set; } public IEnumerable<T> Items { get; set; } } }
پایان کار بازگشت اطلاعات سمت سرور با تهیه اکشن متد GetPagedProducts
در اینجا اکشن متدی را مشاهده میکنید که اطلاعات نهایی مرتب سازی شده و صفحه بندی شده را بازگشت میدهد:
[Route("api/[controller]")] public class ProductController : Controller { [HttpGet("[action]")] public PagedQueryResult<Product> GetPagedProducts(ProductQueryViewModel queryModel) { var pagedResult = new PagedQueryResult<Product>(); var query = ProductDataSource.LatestProducts .AsQueryable(); //TODO: Apply Filtering ... .where(p => p....) ... var columnsMap = new Dictionary<string, Expression<Func<Product, object>>>() { ["productId"] = p => p.ProductId, ["productName"] = p => p.ProductName, ["isAvailable"] = p => p.IsAvailable, ["price"] = p => p.Price }; query = query.ApplyOrdering(queryModel, columnsMap); pagedResult.TotalItems = query.Count(); query = query.ApplyPaging(queryModel); pagedResult.Items = query.ToList(); return pagedResult; } }
امضای این اکشن متد، شامل دو مورد مهم است:
public PagedQueryResult<Product> GetPagedProducts(ProductQueryViewModel queryModel)
ب) خروجی آن از نوع PagedQueryResult است که در مورد آن توضیح داده شد. بنابراین باید به همراه تعداد کل رکوردهای جدول محصولات و همچنین تنها آیتمهای صفحهی جاری درخواستی باشد.
در ابتدای کار، دسترسی به منبع دادهی درون حافظهای ابتدای برنامه را مشاهده میکنید. برای اینکه کارکرد آنرا شبیه به کوئریهای ORMها کنیم، یک AsQueryable نیز به انتهای آن اضافه شدهاست.
var query = ProductDataSource.LatestProducts .AsQueryable(); //TODO: Apply Filtering ... .where(p => p....) ...
پس از مشخص شدن منبع داده و فیلتر آن در صورت نیاز، اکنون نوبت به مرتب سازی اطلاعات است:
var columnsMap = new Dictionary<string, Expression<Func<Product, object>>>() { ["productId"] = p => p.ProductId, ["productName"] = p => p.ProductName, ["isAvailable"] = p => p.IsAvailable, ["price"] = p => p.Price }; query = query.ApplyOrdering(queryModel, columnsMap);
در آخر مطابق ساختار PagedQueryResult بازگشتی، ابتدا تعداد کل آیتمهای منبع داده محاسبه شدهاست و سپس صفحه بندی به آن اعمال گردیدهاست. این ترتیب نیز مهم است و گرنه TotalItems دقیقا به همان تعداد ردیفهای صفحهی جاری محاسبه میشود:
var pagedResult = new PagedQueryResult<Product>(); pagedResult.TotalItems = query.Count(); query = query.ApplyPaging(queryModel); pagedResult.Items = query.ToList(); return pagedResult;
در قسمت بعد، نحوهی نمایش این اطلاعات را در سمت Angular بررسی خواهیم کرد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
public class Rectangle { public double Width; public double Height; public double Area() { return Width*Height; } public double Perimeter() { return 2*(Width + Height); } }
تذکر: ممکن است این سوال پیش بیاید که خوب ما کلاس را نوشته ایم و خودمان میدانیم چه مقادیری برای فیلدهای آن مناسب است. اما مسئله اینجاست که اولاً ممکن است کلاس تهیه شده توسط برنامه نویس دیگری مورد استفاده قرار گیرد. یا حتی پس از مدتی فراموش کنیم چه مقادیری برای کلاسی که مدتی قبل تهیه کردیم مناسب است. و از همه مهمتر این است که کلاسها و اشیاء به عنوان ابزاری برای حل مسائل هستند و ممکن است مقادیری که به فیلدها اختصاص مییابد در زمان نوشتن برنامه مشخص نباشد و در زمان اجرای برنامه توسط کاربر یا کدهای بخشهای دیگر برنامه تعیین گردد.
به طور کلی هر چه کنترل و نظارت بیشتری بر روی مقادیر انتسابی به اشیاء داشته باشیم برنامه بهتر کار میکند و کمتر دچار خطاهای مهلک و بدتر از آن خطاهای منطقی میگردد. بنابراین باید ساز و کار این نظارت را در کلاس تعریف نماییم.
برای کلاسها یک نوع عضو دیگر هم میتوان تعریف کرد که دارای این ساز و کار نظارتی است. این عضو Property نام دارد و یک مکانیسم انعطاف پذیر برای خواندن، نوشتن یا حتی محاسبه مقدار یک فیلد خصوصی فراهم مینماید.
تا اینجا باید به این نتیجه رسیده باشید که تعریف یک متغیر با سطح دسترسی عمومی در کلاس روش پسندیده و قابل توصیه ای نیست. بنابراین متغیرها را در سطح کلاس به صورت خصوصی تعریف میکنیم و از طریق تعریف Property امکان استفاده از آنها در بیرون کلاس را ایجاد میکنیم.
حال به چگونگی تعریف Propertyها دقت کنید.
public class Rectangle { private double _width = 0; private double _height = 0; public double Width { get { return _width; } set { if (value > 0) { _width = value; } } } public double Height { get { return _height; } set { if (value > 0) { _height = value; } } } public double Area() { return _width * _height; } public double Perimeter() { return 2*(_width + _height); } }
دو قسمت اضافه شده دیگر تعریف دو Property مورد نظر است. یکی عرض و دیگری ارتفاع. خط اول تعریف پروپرتی تفاوتی با تعریف فیلد عمومی ندارد. اما همان طور که میبینید هر فیلد دارای یک بدنه است که با {} مشخص میشود. در این بدنه ساز و کار نظارتی تعریف میشود.
نحوه دسترسی به پروپرتیها مشابه فیلدهای عمومی است. اما پروپرتیها در حقیقت متدهای ویژه ای به نام اکسسور (Accessor) هستند که از طرفی سادگی استفاده از متغیرها را به ارمغان میآورند و از طرف دیگر دربردارنده امنیت و انعطاف پذیری متدها هستند. یعنی در عین حال که روشی عمومی برای داد و ستد مقادیر ارایه میدهند، کد پیاده سازی یا وارسی اطلاعات را مخفی نموده و استفاده کننده کلاس را با آن درگیر نمیکنند. قطعه کد زیر چگونگی استفاده از پروپرتی را نشان میدهد.
Rectangle rectangle = new Rectangle(); rectangle.Width = 10; Console.WriteLine(rectangle.Width);
تذکر: به دو اکسسور get و set مانند دو متد معمولی نگاه کنید از این نظر که میتوانید در بدنه آنها اعمال دلخواه دیگری بجز ذخیره و بازیابی اطلاعات پروپرتی را نیز انجام دهید.
چند نکته:
- اکسسور get هنگام بازگشت یا خواندن مقدار پروپرتی اجرا میشود و اکسسور set زمان انتساب یک مقدار جدید به پروپرتی فراخوانی میشود. جالب آنکه در صورت لزوم این دو اکسسور میتوانند دارای سطوح دسترسی متفاوتی باشند.
- داخل اکسسور set کلمه کلیدی value مقدار منتسب شده را در اختیار قرار میدهد تا در صورت لزوم بتوان بر روی آن پردازش لازم را انجام داد.
- یک پروپرتی میتواند فاقد اکسسور set باشد که در این صورت یک پروپرتی فقط خواندنی ایجاد میگردد. همچنین میتواند فقط شامل اکسسور set باشد که در این صورت فقط امکان انتساب مقادر به آن وجود دارد و امکان دریافت یا خواندن مقدار آن میسر نیست. چنین پروپرتی ای فقط نوشتنی خواهد بود.
- در بدنه اکسسور set الزامی به انتساب مقدار منتسب توسط کد مشتری نیست. در صورت صلاحدید میتوانید به جای آن هر مقدار دیگری را در نظر بگیرید یا عملیات مورد نظر خود را انجام دهید.
- در بدنه اکسسور get هم هر مقداری را میتوانید بازگشت دهید. یعنی الزامی وجود ندارد حتماً مقدار فیلد خصوصی متناظر با پروپرتی را بازگشت دهید. حتی الزامی به تعریف فیلد خصوصی برای هر پروپرتی ندارید. به طور مثال ممکن است مقدار بازگشتی اکسسور get حاصل محاسبه و ... باشد.
اکنون مثال دیگری را در نظر بگیرید. فرض کنید در یک پروژه فروشگاهی در حال تهیه کلاسی برای مدیریت محصولات هستید. قصد داریم یک پروپرتی ایجاد کنیم تا نام محصول را نگهداری کند و در حال حاضر هیچ محدودیتی برای نام یک محصول در نظر نداریم. کد زیر را ببینید.
public class Product { private string _name; public string Name { get { return _name; } set { _name = value; } } }
فرض کنید پس از مدتی متوجه شدید اگر نام بسیار طولانی ای برای محصول درج شود ظاهر برنامه شما دچار مشکل میشود. پس باید بر روی این مورد نظارت داشته باشید. دیدیم که برای رسیدن به این هدف باید فیلد عمومی را فراموش و به جای آن پروپرتی تعریف کنیم. اما مسئله اینست که تبدیل یک فیلد عمومی به پروپرتی میتواند سبب بروز ناسازگاریهایی در بخشهای دیگر برنامه که از این کلاس و آن فیلد استفاده میکنند شود. پس بهتر آن است که از ابتدا پروپرتی تعریف کنیم هر چند نیازی به عملیات نظارتی خاصی نداریم. در این حالت اگر نیاز به پردازش بیشتر پیدا شد به راحتی میتوانیم کد مورد نظر را در اکسسورهای موجود اضافه کنیم بدون آنکه نیازی به تغییر بخشهای دیگر باشد.
و یک خبر خوب! از سی شارپ ۳ به بعد ویژگی جدیدی در اختیار ما قرار گرفته است که میتوان پروپرتیهایی مانند مثال بالا را که نیازی به عملیات نظارتی ندارند، سادهتر و خواناتر تعریف نمود. این ویژگی جدید پروپرتی اتوماتیک یا Auto-Implemented Property نام دارد. مانند نمونه زیر.
public class Product { public string Name { get; set; } }
البته استفاده از پروپرتی برتری دیگری هم دارد. و آن کنترل سطح دسترسی اکسسورها است. مثال زیر را ببینید.
public class Student { public DateTime Birthdate { get; set; } public double Age { get; private set; } }
تذکر: در هنگام تعریف یک فیلد میتوان از کلمه کلیدی readonly استفاده کرد تا یک فیلد فقط خواندنی ایجاد گردد. اما در اینصورت فیلد تعریف شده حتی داخل کلاس هم فقط خواندنی است و فقط در هنگام تعریف یا در متد سازنده کلاس امکان مقدار دهی به آن وجود دارد. در بخشهای بعدی مفهوم سازنده کلاس مورد بررسی خواهد گرفت.
public enum CommentType { Article, Video, Event } public class Comment { public int Id { get; set; } public string CommentText { get; set; } public string User { get; set; } public int? TypeId { get; set; } public CommentType CommentType { get; set; } } public class Article { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Slug { get; set; } public string Description { get; set; } } public class Video { public int Id { get; set; } public string Url { get; set; } public string Description { get; set; } } public class Event { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public DateTimeOffset? Start { get; set; } public DateTimeOffset? End { get; set; } } public class MyDbContext : DbContext { public DbSet<Article> Articles { get; set; } public DbSet<Video> Videos { get; set; } public DbSet<Event> Events { get; set; } public DbSet<Comment> Comments { get; set; } protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder options) => options.UseSqlite("Data Source=polymorphic.db"); }
var articleComments = dbContext.Comments .Where(x => x.CommentType == CommentType.Article && x.TypeId.Value == 1); foreach (var articleComment in articleComments) { Console.WriteLine(articleComment.CommentText); }
public class Comment { public int Id { get; set; } public string CommentText { get; set; } public string User { get; set; } public virtual ICollection<ArticleComment> ArticleComments { get; set; } public virtual ICollection<VideoComment> VideoComments { get; set; } public virtual ICollection<EventComment> EventComments { get; set; } } public class Article { public Article() { ArticleComments = new HashSet<ArticleComment>(); } public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Slug { get; set; } public string Description { get; set; } public virtual ICollection<ArticleComment> ArticleComments { get; set; } } public class Video { public Video() { VideoComments = new HashSet<VideoComment>(); } public int Id { get; set; } public string Url { get; set; } public string Description { get; set; } public virtual ICollection<VideoComment> VideoComments { get; set; } } public class Event { public Event() { EventComments = new HashSet<EventComment>(); } public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public DateTimeOffset? Start { get; set; } public DateTimeOffset? End { get; set; } public virtual ICollection<EventComment> EventComments { get; set; } } public class MyDbContext : DbContext { public DbSet<Article> Articles { get; set; } public DbSet<ArticleComment> ArticleComments { get; set; } public DbSet<Video> Videos { get; set; } public DbSet<VideoComment> VideoComments { get; set; } public DbSet<Event> Events { get; set; } public DbSet<EventComment> EventComments { get; set; } public DbSet<Comment> Comments { get; set; } protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder options) => options.UseSqlite("Data Source=polymorphic.db"); protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<ArticleComment>(entity => { entity.HasKey(e => new { e.CommentId, e.ArticleId }) .HasName("PK_dbo.ArticleComments"); entity.HasIndex(e => e.ArticleId) .HasName("IX_ArticleId"); entity.HasIndex(e => e.CommentId) .HasName("IX_ArticleCommentId"); entity.HasOne(d => d.Article) .WithMany(p => p.ArticleComments) .HasForeignKey(d => d.ArticleId) .HasConstraintName("FK_dbo.ArticleComments_dbo.Articles_ArticleId"); entity.HasOne(d => d.Comment) .WithMany(p => p.ArticleComments) .HasForeignKey(d => d.CommentId) .HasConstraintName("FK_dbo.ArticleComments_dbo.Comments_CommentId"); }); modelBuilder.Entity<VideoComment>(entity => { entity.HasKey(e => new { e.CommentId, e.VideoId }) .HasName("PK_dbo.VideoComments"); entity.HasIndex(e => e.VideoId) .HasName("IX_VideoId"); entity.HasIndex(e => e.CommentId) .HasName("IX_VideoCommentId"); entity.HasOne(d => d.Video) .WithMany(p => p.VideoComments) .HasForeignKey(d => d.VideoId) .HasConstraintName("FK_dbo.VideoComments_dbo.Videos_VideoId"); entity.HasOne(d => d.Comment) .WithMany(p => p.VideoComments) .HasForeignKey(d => d.CommentId) .HasConstraintName("FK_dbo.VideoComments_dbo.Comments_CommentId"); }); modelBuilder.Entity<EventComment>(entity => { entity.HasKey(e => new { e.CommentId, e.EventId }) .HasName("PK_dbo.EventComments"); entity.HasIndex(e => e.EventId) .HasName("IX_EventId"); entity.HasIndex(e => e.CommentId) .HasName("IX_EventCommentId"); entity.HasOne(d => d.Event) .WithMany(p => p.EventComments) .HasForeignKey(d => d.EventId) .HasConstraintName("FK_dbo.EventComments_dbo.Events_EventId"); entity.HasOne(d => d.Comment) .WithMany(p => p.EventComments) .HasForeignKey(d => d.CommentId) .HasConstraintName("FK_dbo.EventComments_dbo.Comments_CommentId"); }); } }
var article = new Article { Title = "Article A", Slug = "article_a", Description = "No Description" }; var comment = new Comment { CommentText = "It's great", User = "Sirwan" }; dbContext.ArticleComments.Add(new ArticleComment { Article = article, Comment = comment }); dbContext.SaveChanges(); var articleOne = dbContext.Articles .Include(article => article.ArticleComments) .ThenInclude(comment => comment.Comment) .First(article => article.Id == 1); var article1Comments = articleOne.ArticleComments.Select(x => x.Comment); Console.WriteLine(article1Comments.Count());
public class Comment { public int Id { get; set; } public string CommentText { get; set; } public string User { get; set; } // Article public virtual Article Article { get; set; } public int? ArticleId { get; set; } // Video public virtual Video Video { get; set; } public int? VideoId { get; set; } // Event public virtual Event Event { get; set; } public int? EventId { get; set; } } public class Article { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Slug { get; set; } public string Description { get; set; } public virtual ICollection<Comment> Comments { get; set; } } public class Video { public int Id { get; set; } public string Url { get; set; } public string Description { get; set; } public virtual ICollection<Comment> Comments { get; set; } } public class Event { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public DateTimeOffset? Start { get; set; } public DateTimeOffset? End { get; set; } public virtual ICollection<Comment> Comments { get; set; } } public class MyDbContext : DbContext { public DbSet<Article> Articles { get; set; } public DbSet<Video> Videos { get; set; } public DbSet<Event> Events { get; set; } public DbSet<Comment> Comments { get; set; } protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder options) => options.UseSqlite("Data Source=polymorphic.db"); }
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Comment>(entity => entity.HasCheckConstraint("CHECK_FKs", "(`ArticleId` IS NOT NULL) AND (`VideoId` IS NOT NULL) AND (`EventId` IS NOT NULL)")); }
var articles = dbContext.Articles .Include(x => x.Comments).Where(x => x.Id == 1); foreach (var article in articles) { Console.WriteLine($"{article.Title} - Comments: {article.Comments.Count}"); } var comment = dbContext.Comments.Include(x => x.Article) .FirstOrDefault(x => x.Id == 1); Console.WriteLine(comment?.Article.Title);
گاهی از اوقات شاید نیاز شود تا از یک کنترل Active-X در WPF استفاده شود؛ مثلا هیچ نمایش دهندهی PDF ایی را در ویندوز نمیتوان یافت که امکانات و کیفیت آن در حد Acrobat reader و Active-X آن باشد. یک روش استفاده از آنرا به کمک کنترل WebBrowser در WPF پیشتر در این سایت مطالعه کردهاید. روش معرفی شده برای WinForm هم در WPF قابل استفاده است که در ادامه شرح آن خواهد آمد.
الف) بجای اضافه کردن یک User control مخصوص WPF یک user control از نوع WinForms را به یک پروژه WPF اضافه کنید.
سپس مراحل مشابهی را مانند حالت WinForms، باید طی کرد:
ب) در VS.NET از طریق منوی Tools گزینهی Choose toolbox items ، برگهی Com components را انتخاب کنید.
ج) سپس گزینهی Adobe PDF reader را انتخاب نمائید و بر روی دکمهی OK کلیک کنید.
د) اکنون این کنترل جدید را بر روی فرم user control قسمت الف برنامه قرار دهید. به صورت خودکار COMReference های متناظر هم به پروژه اضافه میشوند.
پس از اینکه کنترل بر روی فرم قرار گرفت بهتر است به خواص آن مراجعه کرده و خاصیت Dock آنرا با Fill مقدار دهی کرد تا کنترل به صورت خودکار در هر اندازهای کل ناحیهی متناظر را پوشش دهد.
کدهای مرتبط با نمایش فایل PDF این کنترل هم به شرح زیر است:
using System.Windows.Forms;
namespace WpfPdfViewer.Controls
{
public partial class AcroReader : UserControl
{
public AcroReader(string fileName)
{
InitializeComponent();
ShowPdf(fileName);
}
public void ShowPdf(string fileName)
{
if (string.IsNullOrWhiteSpace(fileName)) return;
axAcroPDF1.LoadFile(fileName);
axAcroPDF1.setShowToolbar(true);
axAcroPDF1.Show();
}
}
}
خوب، ما تا اینجا یک کنترل Active-X را از طریق یک User controls مخصوص WinForms به پروژهی WPF جاری اضافه کردهایم. برای اینکه بتوانیم این کنترل را درون مثلا یک User control از جنس WPF و XAML نمایش دهیم باید از کنترل WindowsFormsHost استفاده کرد. برای این منظور نیاز است تا ارجاعی را به اسمبلی WindowsFormsIntegration اضافه کنیم. پس از آن کنترل یاد شده قابل استفاده خواهد بود.
برای نمونه کدهای XAML پنجره اصلی برنامه میتواند به صورت زیر باشد:
<Window x:Class="WpfPdfViewer.MainWindow"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
Title="MainWindow" Height="350" Width="525">
<Grid>
<WindowsFormsHost x:Name="WindowsFormsHost1" />
</Grid>
</Window>
سپس جهت استفاده از کنترل WindowsFormsHost خواهیم داشت:
using WpfPdfViewer.Controls;
namespace WpfPdfViewer
{
public partial class MainWindow
{
public MainWindow()
{
InitializeComponent();
WindowsFormsHost1.Child = new AcroReader(@"PageSummary.pdf");
}
}
}
فقط کافی است شیء Child این کنترل را با وهلهای از یوزرکنترل AcroReader اضافه شده به برنامه مقدار دهی کنیم.
سؤال: این روش زیاد MVVM friendly نیست. به عبارتی Child را نمیتوان از طریق Binding مقدار دهی کرد. آیا راهی برای آن وجود دارد؟
پاسخ: بله. روش متداول برای حل این نوع مشکلات، نوشتن یک DependencyObject و Attached property مناسب میباشد که به آنها Behaviors هم میگویند. برای مثال یک نمونه از این پیاده سازی را در ذیل مشاهده میکنید:
using System;
using System.Windows;
using System.Windows.Forms;
using System.Windows.Forms.Integration;
namespace WpfPdfViewer.Behaviors
{
public class WindowsFormsHostBehavior : DependencyObject
{
public static readonly DependencyProperty BindableChildProperty =
DependencyProperty.RegisterAttached("BindableChild",
typeof(Control),
typeof(WindowsFormsHostBehavior),
new UIPropertyMetadata(null, BindableChildPropertyChanged));
public static Control GetBindableChild(DependencyObject obj)
{
return (Control)obj.GetValue(BindableChildProperty);
}
public static void SetBindableChild(DependencyObject obj, Control value)
{
obj.SetValue(BindableChildProperty, value);
}
public static void BindableChildPropertyChanged(DependencyObject o, DependencyPropertyChangedEventArgs e)
{
var windowsFormsHost = o as WindowsFormsHost;
if (windowsFormsHost == null)
throw new InvalidOperationException("This behavior can only be attached to a WindowsFormsHost.");
var control = (Control)e.NewValue;
windowsFormsHost.Child = control;
}
}
}
که نهایتا برای استفاده از آن خواهیم داشت:
<WindowsFormsHost
Behaviors:WindowsFormsHostBehavior.BindableChild="{Binding ...}" />
و در ViewModel برنامه هم مانند مثال فوق، فقط کافی است یک وهله از new AcroReader به این خاصیت قابل انقیاد از نوع Control، انتساب داده شود.
یا حتی میتوان بجای نوشتن یک BindableChild، برای مثال مسیر فایل pdf را به DependencyObject تعریف شده ارسال کرد و سپس در همانجا این وهله سازی و انتسابات صورت گیرد (بجای ViewModel برنامه که اینبار فقط مسیر را تنظیم میکند).
public class HomeViewModel { public string Id { get; set; } public string Message { get; set; } public DateTime DateTime { get; set; } }
اکنون به پوشهی Views بروید و فایل Index.cshtml را به این صورت تغییر دهید:
@model AspNetCoreDependencyInjection.Models.HomeViewModel @{ ViewData["Title"] = "Home"; } <div> <div> <div> <p> <b>Id : </b><span>@Model.Id</span> <br /> <b>Date And Time : </b><span> @Model.DateTime </span> <br/> <b>Message : </b><span>@Model.Message</span> </p> </div> </div> </div>
using AspNetCoreDependencyInjection.Services; namespace AspNetCoreDependencyInjection.ServicesImplentaions { public class MessageServiceAA { public string Message() { return "A message from MessageServiceAA"; } } }
namespace AspNetCoreDependencyInjection.Helpers { public class GuidProvider { private readonly Guid _serviceGuid; public GuidProvider() { _serviceGuid = Guid.NewGuid(); } public Guid GetNewGuid() => Guid.NewGuid(); public string GetGuidAsFormatedString(string prefix = "") => getFormatedGuid(_serviceGuid, prefix); private string getFormatedGuid(Guid guid, string prefix = "") { var guidString = guid.GetHashCode().ToString("x"); if (string.IsNullOrEmpty(prefix) == false) guidString = new StringBuilder($"{prefix}-").Append(guidString).ToString(); return guidString; } } }
حالا درون کنترل HomeController، این تغییرات را انجام میدهیم:
private readonly ILogger<HomeController> _logger; private readonly MessageServiceAA _messageService; private readonly GuidProvider _ guidProvider; public HomeController(ILogger<HomeController> logger) { _logger = logger; _messageService = new MessageServiceAA(); _guidProvider = new GuidProvider(); } public IActionResult Index() { var model = new HomeViewModel() { Id = _ guidProvider.GetGuidAsFormatedString(), Message = _messageService.Message(), DateTime = DateTime.Now, }; return View(model); }
همانطور که میبینید، در کد بالا، کنترلر HomeController، به دو شیء از کلاسها و یا سرویسهای GuidProvider و MessageServiceAA به صورت مستقیم وابسته شدهاست و با هر تغییری در هر کدام از این سرویسها، باید دوباره کامپایل شود. علاوه بر این اگر بخواهیم پیاده سازیهای مختلفی را برای هر کدام از این موارد، ارائه دهیم، به مشکل بر میخوریم. خب بیاید تغییراتی را در کد بالا بدهیم تا مشکلات ذکر شده را حل کنیم.
برای این منظور پوشهای را به نام Services میسازیم و اینترفیسی را
به نام IMessageBrokerA ایجاد میکنیم و سپس کاری میکنیم که MessageServiceAA از این
اینترفیس ارث بری کند:
namespace AspNetCoreDependencyInjection.Services { public interface IMessageServiceA { string Message(); } }
و حالا میخواهیم با
استفاده از تزریق وابستگی، وابستگی کنترلر HomeController را از کلاس MessageBrokerAA لغو کرده و آن را به اینترفیس IMessageBrokerA (انتزاع) وابسته کنیم. در
اینجا ما از تکنیک تزریق درون سازنده یا Constructor Injection استفاده میکنیم.
تزریق درون سازنده
در این تکنیک، ما لیستی از وابستگیهای مورد نیاز را به عنوان پارامترهای ورودی سازندهی کلاس، تعریف میکنیم:private readonly ILogger<HomeController> _logger; private readonly IMessageServiceA _messageService; private readonly GuidProvider _guidHelper; public HomeController(ILogger<HomeController> logger , IMessageServiceA messageService) { _logger = logger; _messageService = messageService; _messageService = new MessageServiceAA(); _guidHelper = new GuidProvider(); }
- IServiceCollection : برای ثبت سرویسها
- IServiceProvider : برای واکشی سرویسها
در ASP.NET Core معمولترین مکان برای ثبت کردن سرویسها درون Container، به صورت پیش فرض درون کلاس Startup و درون متد ConfigureServices انجام میگیرد.
به صورت پیش فرض کلاس Startup دو متد دارد:
- ConfigureServices : برای پیکربندی و ثبت سرویسهای درونی DI Container استفاده میشود.
- Configure : برای تنظیمات pipeline میان افزارها ( Middlewares ) بکار میرود.
در اینجا پیاده سازی پیش فرض کلاس Startup را میبینیم که البته کدهای درون متد Configure را برای درگیر نکردن ذهن شما، مخفی کردهایم:
public class Startup { public Startup(IConfiguration configuration) { Configuration = configuration; } public IConfiguration Configuration { get; } // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddControllersWithViews(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { // کدها جهت خوانایی بیشتر مخفی شده اند } }
همانطورکه میبینید، متد ConfigureService پارامتر IServiceCollection را میگیرد که به وسیلهی WebHost در زمان اجرای برنامه، مقدار دهی میشود.
تعداد زیادی Extension method برای IServiceCollection وجود دارند که برای پشتیبانی از ثبت کردن سرویسهای مختلف در سناریوهای گوناگون به کار میروند. در اینجا ما از نسخهی 3.1 چارچوب ASP.NET Core استفاده میکنیم. برای همین هم برای ثبت سرویسهای پیش فرض فریمورک MVC از متد توسعهی services.AddControllersWithViews() استفاده میکنیم. متد توسعهی AddControllersWithViews() سرویسهایی را که معمولا در فریم ورک MVC استفاده میشوند، درون IServiceCollection ثبت میکند. در نسخههای قبلی چارچوب ASP.NET Core، مانند نسخههای 2.1 و 2.2 برای این کار از متد توسعهی AddMvc() استفاده میشد.
در Microsoft Dependency Injection Container ، معمولا ترتیب ثبت سرویسها مهم نیست.
خب، اولین سرویس اختصاصی برنامهی خودمان را با چرخهی حیات Transient و زیر سرویس پیشین، به شکل زیر ثبت میکنیم :
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddControllersWithViews(); services.AddTransient<IMessageServiceA, MessageServiceAA>(); }
public static IServiceCollection AddTransient<TService, TImplementation>(this IServiceCollection services)
در اینجا وقتی ما برای IMessageServiceA ، پیاده سازی MessageServiceA را ثبت میکنیم، از این به بعد DI Container، هر زمانیکه در لیست پارامترهای سازندهی یک کلاس، IMessageServiceA را مشاهده کند، بررسی میکند که چه کلاسی به عنوانی پیاده سازی این اینترفیس ثبت شدهاست، سپس از آن نمونه سازی میکند و درون سازندهی مورد نظر تزریق میکند. خب، حالا برنامه را دوباره اجرا کنید؛ میبینید که برنامه اجرا میشود.
پیشنیازهای اجرای پروژهی DNT Identity
- ابتدا نیاز است حداقل ASP.NET Core Identity 1.1 را نصب کرده باشید.
- همچنین بانک اطلاعاتی پایهی آن که به صورت خودکار در اولین بار اجرای برنامه تشکیل میشود، مبتنی بر LocalDB است. بنابراین اگر قصد تغییری را در تنظیمات Context آن ندارید، بهتر است LocalDB را نیز بر روی سیستم نصب کنید. هرچند با تغییر تنظیم ActiveDatabase به SqlServer در فایل appsettings.json، برنامه به صورت خودکار از نگارش کامل SqlServer استفاده خواهد کرد. رشتهی اتصالی آن نیز در مدخل ConnectionStrings فایل appsettings.json ذکر شدهاست و قابل تغییر است. برای شروع به کار، نیازی به اجرای مراحل Migrations را نیز ندارید و همینقدر که برنامه را اجرا کنید، بانک اطلاعاتی آن نیز تشکیل خواهد شد.
- کاربر پیش فرض Admin سیستم و کلمهی عبور آن از مدخل AdminUserSeed فایل appsettings.json خوانده میشوند.
- تنظیمات ایمیل پیش فرض برنامه به استفادهی از PickupFolder در مدخل Smtp فایل appsettings.json تنظیم شدهاست. بنابراین تمام ایمیلهای برنامه را جهت آزمایش محلی میتوانید در مسیر PickupFolder آن یا همان c:\smtppickup مشاهده کنید. محتوای این ایمیلها را نیز توسط مرورگر (drag&drop بر روی یک tab جدید) و یا برنامهی Outlook میتوان مشاهده کرد.
سفارشی سازی کلید اصلی موجودیتهای ASP.NET Core Identity
ASP.NET Core Identity به همراه دو سری موجودیت است. یک سری سادهی آن که از یک string به عنوان نوع کلید اصلی استفاده میکنند و سری دوم، حالت جنریک که در آن میتوان نوع کلید اصلی را به صورت صریحی قید کرد و تغییر داد. در اینجا نیز قصد داریم از حالت جنریک استفاده کرده و نوع کلید اصلی جداول را تغییر دهیم. تمام این موجودیتهای تغییر یافته را در پوشهی src\ASPNETCoreIdentitySample.Entities\Identity نیز میتوانید مشاهده کنید و شامل موارد ذیل هستند:
جدول نقشهای سیستم
public class Role : IdentityRole<int, UserRole, RoleClaim>, IAuditableEntity { public Role() { } public Role(string name) : this() { Name = name; } public Role(string name, string description) : this(name) { Description = description; } public string Description { get; set; } }
در اولین بار اجرای برنامه، نقش Admin در این جدول ثبت خواهد شد.
جدول کاربران منتسب به نقشها
public class UserRole : IdentityUserRole<int>, IAuditableEntity { public virtual User User { get; set; } public virtual Role Role { get; set; } }
در اولین بار اجرای برنامه، کاربر شماره 1 یا همان Admin به نقش شماره 1 یا همان Admin، انتساب داده میشود.
جدول جدید IdentityRoleClaim سیستم
public class RoleClaim : IdentityRoleClaim<int>, IAuditableEntity { public virtual Role Role { get; set; } }
جدول UserClaim سیستم
public class UserClaim : IdentityUserClaim<int>, IAuditableEntity { public virtual User User { get; set; } }
جداول توکن و لاگینهای کاربران
public class UserToken : IdentityUserToken<int>, IAuditableEntity { public virtual User User { get; set; } } public class UserLogin : IdentityUserLogin<int>, IAuditableEntity { public virtual User User { get; set; } }
جدول کاربران سیستم
public class User : IdentityUser<int, UserClaim, UserRole, UserLogin>, IAuditableEntity { public User() { UserUsedPasswords = new HashSet<UserUsedPassword>(); UserTokens = new HashSet<UserToken>(); } [StringLength(450)] public string FirstName { get; set; } [StringLength(450)] public string LastName { get; set; } [NotMapped] public string DisplayName { get { var displayName = $"{FirstName} {LastName}"; return string.IsNullOrWhiteSpace(displayName) ? UserName : displayName; } } [StringLength(450)] public string PhotoFileName { get; set; } public DateTimeOffset? BirthDate { get; set; } public DateTimeOffset? CreatedDateTime { get; set; } public DateTimeOffset? LastVisitDateTime { get; set; } public bool IsEmailPublic { get; set; } public string Location { set; get; } public bool IsActive { get; set; } = true; public virtual ICollection<UserUsedPassword> UserUsedPasswords { get; set; } public virtual ICollection<UserToken> UserTokens { get; set; } } public class UserUsedPassword : IAuditableEntity { public int Id { get; set; } public string HashedPassword { get; set; } public virtual User User { get; set; } public int UserId { get; set; } }
فیلد IsActive نیز از این جهت اضافه شدهاست تا بجای حذف فیزیکی یک کاربر، بتوان اکانت او را غیرفعال کرد.
تعریف Shadow properties ثبت تغییرات رکوردها
در #C ارثبری چندگانهی کلاسها ممنوع است؛ مگر اینکه از اینترفیسها استفاده شود. برای مثال IdentityUser یک کلاس است و در اینجا دیگر نمیتوان کلاس دومی را به نام BaseEntity جهت اعمال خواص اضافهتری اعمال کرد. به همین جهت است که اعمال اینترفیس خالی IAuditableEntity را در اینجا مشاهده میکنید. این اینترفیس کار علامتگذاری کلاسهایی را انجام میدهد که قصد داریم به آنها به صورت خودکار، خواصی مانند تاریخ ثبت رکورد، تاریخ ویرایش آن و غیره را اعمال کنیم.
در Context برنامه، به اطلاعات src\ASPNETCoreIdentitySample.Entities\AuditableEntity مراجعه شده و متد AddAuditableShadowProperties بر روی تمام کلاسهایی از نوع IAuditableEntity اعمال میشود. این متد خواص مدنظر ما را مانند ModifiedDateTime به صورت Shadow properties به موجودیتهای علامتگذاری شده اضافه میکند.
همچنین متد SetAuditableEntityPropertyValues، کار مقدار دهی خودکار این خواص را انجام خواهد داد. بنابراین دیگر نیازی نیست در برنامه برای مثال IP شخص ثبت کننده یا ویرایش کننده را به صورت دستی مقدار دهی کرد. هم تعریف و هم مقدار دهی آن توسط Change tracker سیستم به صورت خودکار انجام خواهند شد.
تاثیر افزودن Shadow properties را بر روی کلاس نقشهای سیستم، در تصویر فوق ملاحظه میکنید. خواصی که به صورت معمول در کلاسهای برنامه ظاهر نمیشوند و صرفا هدف بازبینی سیستم را برآورده میکنند و مدیریت آنها نیز در اینجا کاملا خودکار است.
سفارشی سازی DbContext برنامه
نحوهی سفارشی سازی DbContext برنامه را در پوشهی src\ASPNETCoreIdentitySample.DataLayer\Context و src\ASPNETCoreIdentitySample.DataLayer\Mappings ملاحظه میکنید. پوشهی Context حاوی کلاس ApplicationDbContextBase است که تمام سفارشی سازیهای لازم بر روی آن انجام شدهاست؛ شامل:
- تغییر نوع کلید اصلی موجودیتها به همراه معرفی موجودیتهای تغییر یافته:
public abstract class ApplicationDbContextBase : IdentityDbContext<User, Role, int, UserClaim, UserRole, UserLogin, RoleClaim, UserToken>, IUnitOfWork
- اعمال متد BeforeSaveTriggers به تمام نگارشهای مختلف SaveChanges
protected void BeforeSaveTriggers() { ValidateEntities(); SetShadowProperties(); this.ApplyCorrectYeKe(); }
- انتخاب نوع بانک اطلاعاتی مورد استفاده در متد OnConfiguring
در اینجا است که خاصیت ActiveDatabase تنظیم شدهی در فایل appsettings.json خوانده شده و اعمال میشوند. تعریف متد GetDbConnectionString را در کلاس SiteSettingsExtesnsions مشاهده میکنید. کار آن استفادهی از بانک اطلاعاتی درون حافظهای، جهت انجام آزمونهای واحد و یا استفادهی از LocalDb و یا نگارش کامل SQL Server میباشد. اگر علاقمند بودید تا بانک اطلاعاتی دیگری (مثلا SQLite) را نیز اضافه کنید، ابتدا enum ایی به نام ActiveDatabase را تغییر داده و سپس متد GetDbConnectionString و متد OnConfiguring را جهت درج اطلاعات این بانک اطلاعاتی جدید، اصلاح کنید.
پس از تعریف این DbContext پایهی سفارشی سازی شده، کلاس جدید ApplicationDbContext را مشاهده میکنید. این کلاس Context ایی است که در برنامه از آن استفاده میشود و از کلاس پایه ApplicationDbContextBase مشتق شدهاست:
public class ApplicationDbContext : ApplicationDbContextBase
تنظیمات mapping آنها نیز به متد OnModelCreating این کلاس اضافه خواهند شد. فقط نحوهی استفادهی از آن را بهخاطر داشته باشید:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder) { // it should be placed here, otherwise it will rewrite the following settings! base.OnModelCreating(builder); // Adds all of the ASP.NET Core Identity related mappings at once. builder.AddCustomIdentityMappings(SiteSettings.Value); // Custom application mappings // This should be placed here, at the end. builder.AddAuditableShadowProperties(); }
سپس متد AddCustomIdentityMappings ذکر شدهاست. این متد اطلاعات src\ASPNETCoreIdentitySample.DataLayer\Mappings را به صورت خودکار و یکجا اضافه میکند که در آن برای مثال نام جداول پیش فرض Identity سفارشی سازی شدهاند.
در آخر باید AddAuditableShadowProperties فراخوانی شود تا خواص سایهای که پیشتر در مورد آنها بحث شد، به سیستم به صورت خودکار اضافه شوند.
تمام نگاشتهای سفارشی شما باید در این میان و در قسمت «Custom application mappings» درج شوند.
در قسمت بعدی، نحوهی سفارشی سازی سرویسهای پایهی Identity را بررسی خواهیم کرد. بدون این سفارشی سازی و اطلاعات رسانی به سرویسهای پایه که از چه موجودیتهای جدید سفارشی سازی شدهایی در حال استفاده هستیم، کار Migrations انجام نخواهد شد.
کدهای کامل این سری را در مخزن کد DNT Identity میتوانید ملاحظه کنید.
public class MyClass : INotifyPropertyChanged { private string _myValue; public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged; public string MyValue { get { return _myValue; } set { _myValue = value; RaisePropertyChanged("MyValue"); } } protected void RaisePropertyChanged(string propertyName) { if (PropertyChanged != null) PropertyChanged(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName)); } }
public class MyDreamClass : INotifyPropertyChanged { public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged; public string MyValue { get; set; } }
پیشنیازها
ابتدا یک برنامه جدید WPF را آغاز کنید. تنظیمات آنرا از حالت Client profile به Full تغییر دهید.
سپس همانند قسمت قبل، ارجاعات لازم را به StructureMap و Castle.Core نیز اضافه نمائید:
PM> Install-Package structuremap PM> Install-Package Castle.Core
ساختار برنامه
برنامه ما از یک اینترفیس و کلاس سرویس تشکیل شده است:
namespace AOP01.Services { public interface ITestService { int GetCount(); } } namespace AOP01.Services { public class TestService: ITestService { public int GetCount() { return 10; //این فقط یک مثال است برای بررسی تزریق وابستگیها } } }
using AOP01.Services; using AOP01.Core; namespace AOP01.ViewModels { public class TestViewModel : BaseViewModel { private readonly ITestService _testService; //تزریق وابستگیها در سازنده کلاس public TestViewModel(ITestService testService) { _testService = testService; } // Note: it's a virtual property. public virtual string Text { get; set; } } }
الف) استفاده از کلاس پایه BaseViewModel برای کاهش کدهای تکراری مرتبط با INotifyPropertyChanged که به صورت زیر تعریف شده است:
using System.ComponentModel; namespace AOP01.Core { public abstract class BaseViewModel : INotifyPropertyChanged { public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged; public void RaisePropertyChanged(string propertyName) { var handler = PropertyChanged; if (handler != null) handler(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName)); } } }
ج) خاصیتی که در اینجا تعریف شده از نوع virtual است؛ بدون پیاده سازی مفصل قسمت set آن و فراخوانی مستقیم RaisePropertyChanged کلاس پایه به صورت متداول. علت virtual تعریف کردن آن به امکان دخل و تصرف در نواحی get و set این خاصیت توسط Interceptor ایی که در ادامه تعریف خواهیم کرد بر میگردد.
پیاده سازی NotifyPropertyInterceptor
using System; using Castle.DynamicProxy; namespace AOP01.Core { public class NotifyPropertyInterceptor : IInterceptor { public void Intercept(IInvocation invocation) { // متد ست، ابتدا فراخوانی میشود و سپس کار اطلاع رسانی را انجام خواهیم داد invocation.Proceed(); if (invocation.Method.Name.StartsWith("set_")) { var propertyName = invocation.Method.Name.Substring(4); raisePropertyChangedEvent(invocation, propertyName, invocation.TargetType); } } void raisePropertyChangedEvent(IInvocation invocation, string propertyName, Type type) { var methodInfo = type.GetMethod("RaisePropertyChanged"); if (methodInfo == null) { if (type.BaseType != null) raisePropertyChangedEvent(invocation, propertyName, type.BaseType); } else { methodInfo.Invoke(invocation.InvocationTarget, new object[] { propertyName }); } } } }
در اینجا ابتدا اجازه خواهیم داد تا کار set به صورت معمول انجام شود. دو حالت get و set ممکن است رخ دهند. بنابراین در ادامه بررسی خواهیم کرد که اگر حالت set بود، آنگاه متد RaisePropertyChanged کلاس پایه BaseViewModel را یافته و به صورت پویا با propertyName صحیحی فراخوانی میکنیم.
به این ترتیب دیگر نیازی نخواهد بود تا به ازای تمام خواص مورد نیاز، کار فراخوانی دستی RaisePropertyChanged صورت گیرد.
اتصال Interceptor به سیستم
خوب! تا اینجای کار صرفا تعاریف اولیه تدارک دیده شدهاند. در ادامه نیاز است تا DI و DynamicProxy را از وجود آنها مطلع کنیم.
برای این منظور فایل App.xaml.cs را گشوده و در نقطه آغاز برنامه تنظیمات ذیل را اعمال نمائید:
using System.Linq; using System.Windows; using AOP01.Core; using AOP01.Services; using Castle.DynamicProxy; using StructureMap; namespace AOP01 { public partial class App { protected override void OnStartup(StartupEventArgs e) { base.OnStartup(e); ObjectFactory.Initialize(x => { x.For<ITestService>().Use<TestService>(); var dynamicProxy = new ProxyGenerator(); x.For<BaseViewModel>().EnrichAllWith(vm => { var constructorArgs = vm.GetType() .GetConstructors() .FirstOrDefault() .GetParameters() .Select(p => ObjectFactory.GetInstance(p.ParameterType)) .ToArray(); return dynamicProxy.CreateClassProxy( classToProxy: vm.GetType(), constructorArguments: constructorArgs, interceptors: new[] { new NotifyPropertyInterceptor() }); }); }); } } }
همچنین در ادامه به DI مورد استفاده اعلام میکنیم که ViewModelهای ما دارای کلاس پایه BaseViewModel هستند. بنابراین هر زمانی که این نوع موارد وهله سازی شدند، آنها را یافته و با پروکسی حاوی NotifyPropertyInterceptor مزین کن.
مثالی که در اینجا انتخاب شده، تقریبا مشکلترین حالت ممکن است؛ چون به همراه تزریق خودکار وابستگیها در سازنده کلاس ViewModel نیز میباشد. اگر ViewModelهای شما سازندهای به این شکل ندارند، قسمت تشکیل constructorArgs را حذف کنید.
استفاده از ViewModel مزین شده با پروکسی در یک View
<Window x:Class="AOP01.MainWindow" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" Title="MainWindow" Height="350" Width="525"> <Grid> <TextBox Text="{Binding Text, Mode=TwoWay, UpdateSourceTrigger=PropertyChanged}" /> </Grid> </Window>
using AOP01.ViewModels; using StructureMap; namespace AOP01 { public partial class MainWindow { public MainWindow() { InitializeComponent(); //علاوه بر تشکیل پروکسی //کار وهله سازی و تزریق وابستگیها در سازنده را هم به صورت خودکار انجام میدهد var vm = ObjectFactory.GetInstance<TestViewModel>(); this.DataContext = vm; } } }
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، مشاهده خواهیم کرد که با وارد کردن مقداری در TextBox برنامه، NotifyPropertyInterceptor مورد استفاده قرار میگیرد:
دریافت مثال کامل این قسمت
AOP01.zip
using System.Web.Compilation; namespace DbResourceProvider { public class DbResourceProviderFactory : ResourceProviderFactory { #region Overrides of ResourceProviderFactory public override IResourceProvider CreateGlobalResourceProvider(string classKey) { return new GlobalDbResourceProvider(classKey); } public override IResourceProvider CreateLocalResourceProvider(string virtualPath) { return new LocalDbResourceProvider(virtualPath); } #endregion } }
using System.Globalization; using System.Resources; using System.Web.Compilation; namespace DbResourceProvider { public abstract class BaseDbResourceProvider : IResourceProvider { private DbResourceManager _resourceManager; protected abstract DbResourceManager CreateResourceManager(); private void EnsureResourceManager() { if (_resourceManager != null) return; _resourceManager = CreateResourceManager(); } #region Implementation of IResourceProvider public object GetObject(string resourceKey, CultureInfo culture) { EnsureResourceManager(); if (_resourceManager == null) return null; if (culture == null) culture = CultureInfo.CurrentUICulture; return _resourceManager.GetObject(resourceKey, culture); } public virtual IResourceReader ResourceReader { get { return null; } } #endregion } }
using System; using System.Resources; namespace DbResourceProvider { public class GlobalDbResourceProvider : BaseDbResourceProvider { private readonly string _classKey; public GlobalDbResourceProvider(string classKey) { _classKey = classKey; } #region Implementation of BaseDbResourceProvider protected override DbResourceManager CreateResourceManager() { return new DbResourceManager(_classKey); } public override IResourceReader ResourceReader { get { throw new NotSupportedException(); } } #endregion } }
using System.Resources; namespace DbResourceProvider { public class LocalDbResourceProvider : BaseDbResourceProvider { private readonly string _virtualPath; public LocalDbResourceProvider(string virtualPath) { _virtualPath = virtualPath; } #region Implementation of BaseDbResourceProvider protected override DbResourceManager CreateResourceManager() { return new DbResourceManager(_virtualPath); } public override IResourceReader ResourceReader { get { return new DbResourceReader(_virtualPath); } } #endregion } }
using System.Globalization; using DbResourceProvider.Data; namespace DbResourceProvider { public class DbResourceManager { private readonly string _resourceName; public DbResourceManager(string resourceName) { _resourceName = resourceName; } public object GetObject(string resourceKey, CultureInfo culture) { var data = new ResourceData(); return data.GetResource(_resourceName, resourceKey, culture.Name).Value; } } }
using System.Collections; using System.Resources; using System.Security; using DbResourceProvider.Data; namespace DbResourceProvider { public class DbResourceReader : IResourceReader { private readonly string _resourceName; private readonly string _culture; public DbResourceReader(string resourceName, string culture = "") { _resourceName = resourceName; _culture = culture; } #region Implementation of IResourceReader public void Close() { } public IDictionaryEnumerator GetEnumerator() { return new DbResourceEnumerator(new ResourceData().GetResources(_resourceName, _culture)); } #endregion #region Implementation of IEnumerable IEnumerator IEnumerable.GetEnumerator() { return GetEnumerator(); } #endregion #region Implementation of IDisposable public void Dispose() { Close(); } #endregion } }
using System.Collections; using System.Collections.Generic; using DbResourceProvider.Models; namespace DbResourceProvider { public sealed class DbResourceEnumerator : IDictionaryEnumerator { private readonly List<Resource> _resources; private int _dataPosition; public DbResourceEnumerator(List<Resource> resources) { _resources = resources; Reset(); } public DictionaryEntry Entry { get { var resource = _resources[_dataPosition]; return new DictionaryEntry(resource.Key, resource.Value); } } public object Key { get { return Entry.Key; } } public object Value { get { return Entry.Value; } } public object Current { get { return Entry; } } public bool MoveNext() { if (_dataPosition >= _resources.Count - 1) return false; ++_dataPosition; return true; } public void Reset() { _dataPosition = -1; } } }
<system.web> ... <globalization resourceProviderFactoryType=" نام کامل اسمبلی مربوطه ,نام پرووایدر فکتوری به همراه فضای نام آن " /> ... </system.web>
<globalization resourceProviderFactoryType="DbResourceProvider.DbResourceProviderFactory, DbResourceProvider" />