آشنایی با AOP IL Weaving
در دنیای دات نت، ابزارهای چندی امکان انجام IL Weaving را فراهم ساختهاند که تعدادی از آنها به قرار ذیل هستند:
- PostSharp
- LOOM.NET
- Wicca
و ...
در بین اینها، PostSharp معروفترین فریم ورک AOP بوده و در ادامه از آن استفاده خواهیم کرد.
پیشنیاز ادامه بحث
ابتدا یک پروژه کنسول جدید را آغاز کرده و سپس در خط فرمان پاور شل نوگت در VS.NET دستور ذیل را اجرا کنید:
PM> Install-Package PostSharp
مراحل ایجاد یک Aspect برای پروسه IL Code Weaving
ابتدا یک کلاس پایه مشتق شده از کلاسی ویژه موجود در یکی از فریم ورکهای AOP باید تعریف شود. مرحله بعد، کار اتصال این Aspect میباشد که توسط پردازشگر ثانویه IL Code Weaving انجام میشود.
در ادامه قصد داریم همان مثال LoggingInterceptor قسمت دوم این سری را با استفاده از IL Code Weaving پیاده سازی کنیم.
using System; namespace AOP03 { public class MyType { public void DoSomething(string data, int i) { Console.WriteLine("DoSomething({0}, {1});", data, i); } } class Program { static void Main(string[] args) { new MyType().DoSomething("Test", 1); } } }
using System; using PostSharp.Aspects; namespace AOP03 { [Serializable] public class LoggingAspect : OnMethodBoundaryAspect { public override void OnEntry(MethodExecutionArgs args) { Console.WriteLine("On Entry"); } public override void OnExit(MethodExecutionArgs args) { Console.WriteLine("On Exit"); } public override void OnSuccess(MethodExecutionArgs args) { Console.WriteLine("On Success"); } public override void OnException(MethodExecutionArgs args) { Console.WriteLine("On Exception"); } } }
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، اتفاق خاصی رخ نداده و همان خروجی معمول متد DoSomething در کنسول نمایش داده خواهد شد. بنابراین در مرحله بعد نیاز است تا این Aspect را به کدهای برنامه متصل کنیم.
کلاس OnMethodBoundaryAspect در کتابخانه PostSharp، از کلاس MulticastAttribute مشتق میشود. بنابراین LoggingAspect ایی را که ایجاد کردهایم نیز میتوان به صورت یک ویژگی به متدهای مورد نظر خود افزود:
public class MyType { [LoggingAspect] public void DoSomething(string data, int i) { Console.WriteLine("DoSomething({0}, {1});", data, i); } }
On Entry DoSomething(Test, 1); On Success On Exit
public void DoSomething(string data, int i) { <>z__Aspects.a0.OnEntry(null); try { Console.WriteLine("DoSomething({0}, {1});", data, i); <>z__Aspects.a0.OnSuccess(null); } catch (Exception) { <>z__Aspects.a0.OnException(null); throw; } finally { <>z__Aspects.a0.OnExit(null); } }
خوب! این یک روش اتصال Aspects به برنامه است. اما اگر همانند Interceptors بخواهیم Aspect تعریف شده را سراسری اعمال کنیم چکار باید کرد (بدون نیاز به قرار دادن ویژگی بر روی تک تک متدها)؟
برای اینکار ابتدا نیاز است میدان عملکرد Aspect تعریف شده را توسط ویژگی MulticastAttributeUsage محدود کنیم تا برای مثال به خواص اعمال نشوند:
[Serializable] [MulticastAttributeUsage(MulticastTargets.Method, TargetMemberAttributes = MulticastAttributes.Instance)] public class LoggingAspect : OnMethodBoundaryAspect
[assembly: LoggingAspect(AttributeTargetTypes = "AOP03.*")]
مزیت روش IL Code Weaving نسبت به Interceptors، کارآیی و سرعت بالاتر است. از این جهت که کدهایی که قرار است اجرا شوند، پیشتر در اسمبلی برنامه قرار گرفتهاند و نیازی نیست تا در زمان اجرا، کدی به برنامه به صورت پویا تزریق گردد.
ASP.NET MVC #24
نحوهی نمایش خطاها در برنامههای Blazor
در حین توسعهی برنامههای Blazor، اگر استثنائی رخ دهد، نوار زرد رنگی در پایین صفحه، ظاهر میشود که امکان هدایت توسعه دهنده را به کنسول مرورگر، برای مشاهدهی جزئیات بیشتر آن خطا را دارد. در حالت توزیع برنامه، این نوار زرد رنگ تنها به ذکر خطایی رخ دادهاست اکتفا کرده و گزینهی راه اندازی مجدد برنامه را با ریفرش کردن مرورگر، پیشنهاد میدهد. سفارشی سازی آن هم در فایل wwwroot/index.html در قسمت زیر صورت میگیرد:
<div id="blazor-error-ui"> An unhandled error has occurred. <a href="" class="reload">Reload</a> <a class="dismiss">🗙</a> </div>
نحوهی مدیریت استثناءها در برنامههای Blazor
توصیه شدهاست که کار مدیریت استثناءها باید توسط توسعه دهنده صورت گیرد و بهتر است جزئیات آنها و یا stack-trace آنها را به کاربر نمایش نداد؛ تا مبادا اطلاعات حساسی فاش شوند و یا کاربر مهاجم بتواند توسط آنها اطلاعات ارزشمندی را از نحوهی عملکرد برنامه بدست آورد.
برخلاف برنامههای ASP.NET Core که دارای یک middleware pipeline هستند و برای مثال توسط آنها میتوان مدیریت سراسری خطاهای رخداده را انجام داد، چنین ویژگی در برنامههای Blazor وجود ندارد؛ چون در اینجا مرورگر است که هاست برنامه بوده و processing pipeline آنرا تشکیل میدهد.
اما ... اگر استثنائی مدیریت نشده در یک برنامهی Blazor رخدهد، این استثناء در ابتدا توسط یک ILogger، لاگ شده و سپس در کنسول مرورگر نمایش داده میشود. در اینجا Console Logging Provider، تامین کنندهی پیشفرض سیستم ثبت وقایع برنامههای Blazor است. به همین جهت استثناءهای مدیریت نشدهی برنامه را میتوان در کنسول توسعه دهندگان مرورگر نیز مشاهده کرد. برای مثال اگر سطح لاگ ارائه شده LogLevel.Error باشد، به صورت خودکار به معادل console.error ترجمه میشود.
بنابراین اگر در برنامهی Blazor جاری یک ILoggerProvider سفارشی را تهیه و آنرا به سیستم تزریق وابستگیهای برنامه معرفی کنیم، میتوان از تمام وقایع سیستم (هر قسمتی از آن که از ILogger استفاده میکند)، منجمله تمام خطاهای رخداده (و مدیریت نشده) مطلع شد و برای مثال آنها را به سمت Web API برنامه، جهت ثبت در بانک اطلاعاتی و یا نمایش در برنامهی تلگرام، ارسال کرد و این دقیقا همان کاری است که قصد داریم در ادامه انجام دهیم.
نوشتن یک ILoggerProvider سفارشی جهت ارسال رخدادها برنامهی سمت کلاینت، به یک Web API
برای ارسال تمام وقایع برنامهی کلاینت به سمت سرور، نیاز است یک ILoggerProvider سفارشی را تهیه کنیم که شروع آن به صورت زیر است:
using System; using System.Net.Http; using Microsoft.AspNetCore.Components; using Microsoft.Extensions.DependencyInjection; using Microsoft.Extensions.Logging; using Microsoft.Extensions.Options; namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client.Logging { public class ClientLoggerProvider : ILoggerProvider { private readonly HttpClient _httpClient; private readonly WebApiLoggerOptions _options; private readonly NavigationManager _navigationManager; public ClientLoggerProvider( IServiceProvider serviceProvider, IOptions<WebApiLoggerOptions> options, NavigationManager navigationManager) { if (serviceProvider is null) { throw new ArgumentNullException(nameof(serviceProvider)); } if (options is null) { throw new ArgumentNullException(nameof(options)); } _httpClient = serviceProvider.CreateScope().ServiceProvider.GetRequiredService<HttpClient>(); _options = options.Value; _navigationManager = navigationManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(navigationManager)); } public ILogger CreateLogger(string categoryName) { return new WebApiLogger(_httpClient, _options, _navigationManager); } public void Dispose() { } } }
زمانیکه قرار است یک لاگر سفارشی را به سیستم تزریق وابستگیهای برنامه معرفی کنیم، روش آن به صورت زیر است:
using System; using Microsoft.Extensions.DependencyInjection; using Microsoft.Extensions.Logging; namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client.Logging { public static class ClientLoggerProviderExtensions { public static ILoggingBuilder AddWebApiLogger(this ILoggingBuilder builder) { if (builder == null) { throw new ArgumentNullException(nameof(builder)); } builder.Services.AddSingleton<ILoggerProvider, ClientLoggerProvider>(); return builder; } } }
در کلاس ClientLoggerProvider فوق، سه وابستگی تزریق شده را مشاهده میکنید:
public ClientLoggerProvider( IServiceProvider serviceProvider, IOptions<WebApiLoggerOptions> options, NavigationManager navigationManager)
مهمترین قسمت ILoggerProvider سفارشی، متد CreateLogger آن است که یک ILogger را بازگشت میدهد:
public ILogger CreateLogger(string categoryName) { return new WebApiLogger(_httpClient, _options, _navigationManager); }
using System; using System.Net.Http; using System.Net.Http.Json; using BlazorWasmTelegramLogger.Shared; using Microsoft.AspNetCore.Components; using Microsoft.Extensions.Logging; namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client.Logging { public class WebApiLogger : ILogger { private readonly WebApiLoggerOptions _options; private readonly HttpClient _httpClient; private readonly NavigationManager _navigationManager; public WebApiLogger(HttpClient httpClient, WebApiLoggerOptions options, NavigationManager navigationManager) { _httpClient = httpClient ?? throw new ArgumentNullException(nameof(httpClient)); _options = options ?? throw new ArgumentNullException(nameof(options)); _navigationManager = navigationManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(navigationManager)); } public IDisposable BeginScope<TState>(TState state) => default; public bool IsEnabled(LogLevel logLevel) => logLevel >= _options.LogLevel; public void Log<TState>( LogLevel logLevel, EventId eventId, TState state, Exception exception, Func<TState, Exception, string> formatter) { if (!IsEnabled(logLevel)) { return; } if (formatter is null) { throw new ArgumentNullException(nameof(formatter)); } try { ClientLog log = new() { LogLevel = logLevel, EventId = eventId, Message = formatter(state, exception), Exception = exception?.Message, StackTrace = exception?.StackTrace, Url = _navigationManager.Uri }; _httpClient.PostAsJsonAsync(_options.LoggerEndpointUrl, log); } catch { // don't throw exceptions from the logger } } } }
- متد IsEnabled آن مشخص میکند که چه سطحی از رخدادهای سیستم را باید لاگ کند. این سطح را نیز از تنظیمات برنامه دریافت میکند:
using Microsoft.Extensions.Logging; namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client.Logging { public class WebApiLoggerOptions { public string LoggerEndpointUrl { set; get; } public LogLevel LogLevel { get; set; } = LogLevel.Information; } }
{ "Logging": { "LogLevel": { "Default": "Information", "Microsoft": "Warning", "Microsoft.Hosting.Lifetime": "Information" } }, "WebApiLogger": { "LogLevel": "Warning", "LoggerEndpointUrl": "/api/logs" } }
namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client { public class Program { public static async Task Main(string[] args) { var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args); builder.RootComponents.Add<App>("#app"); builder.Services.Configure<WebApiLoggerOptions>(options => builder.Configuration.GetSection("WebApiLogger").Bind(options)); // … } } }
using Microsoft.Extensions.Logging; namespace BlazorWasmTelegramLogger.Shared { public class ClientLog { public LogLevel LogLevel { get; set; } public EventId EventId { get; set; } public string Message { get; set; } public string Exception { get; set; } public string StackTrace { get; set; } public string Url { get; set; } } }
در آخر هم کار ثبت متد ()AddWebApiLogger که معرفی ILoggerProvider سفارشی ما را انجام میدهد، به صورت زیر خواهد بود:
namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client { public class Program { public static async Task Main(string[] args) { var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args); builder.RootComponents.Add<App>("#app"); builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient { BaseAddress = new Uri(builder.HostEnvironment.BaseAddress) }); builder.Services.Configure<WebApiLoggerOptions>(options => builder.Configuration.GetSection("WebApiLogger").Bind(options)); builder.Services.AddLogging(configure => { configure.AddWebApiLogger(); }); await builder.Build().RunAsync(); } } }
public bool IsEnabled(LogLevel logLevel) => logLevel >= _options.LogLevel;
ایجاد سرویسی برای ارسال لاگهای برنامه به سمت تلگرام
پیش از اینکه کار تکمیل کنترلر api/logs را در برنامهی Web API انجام دهیم، ابتدا در همان برنامهی Web API، سرویسی را برای ارسال لاگهای رسیده به سمت تلگرام، تهیه میکنیم. علت اینکه این قسمت را به برنامهی سمت سرور محول کردهایم، شامل موارد زیر است:
- درست است که میتوان کتابخانههای مرتبط با تلگرام را به برنامهی سیشارپی Blazor خود اضافه کرد، اما هر وابستگی سمت کلاینتی، سبب حجیمتر شدن توزیع نهایی برنامه خواهد شد که مطلوب نیست.
- برای کار با تلگرام نیاز است توکن اتصال به آنرا در یک محل امن، نگهداری کرد. قرار دادن این نوع اطلاعات حساس، در برنامهی سمت کلاینتی که تمام اجزای آن از مرورگر قابل استخراج و بررسی است، کار اشتباهی است.
- ارسال اطلاعات لاگ برنامهی سمت کلاینت به Web API، مزیت لاگ سمت سرور آنرا مانند ثبت در یک فایل محلی، ثبت در بانک اطلاعاتی و غیره را نیز میسر میکند و صرفا محدود به تلگرام نیست.
برای ارسال اطلاعات به تلگرام، سرویس سمت سرور زیر را تهیه میکنیم:
using System; using System.Text; using System.Threading.Tasks; using BlazorWasmTelegramLogger.Shared; using Microsoft.Extensions.Logging; using Microsoft.Extensions.Options; using Telegram.Bot; using Telegram.Bot.Types.Enums; namespace BlazorWasmTelegramLogger.Server.Services { public class TelegramLoggingBotOptions { public string AccessToken { get; set; } public string ChatId { get; set; } } public interface ITelegramBotService { Task SendLogAsync(ClientLog log); } public class TelegramBotService : ITelegramBotService { private readonly string _chatId; private readonly TelegramBotClient _client; public TelegramBotService(IOptions<TelegramLoggingBotOptions> options) { _chatId = options.Value.ChatId; _client = new TelegramBotClient(options.Value.AccessToken); } public async Task SendLogAsync(ClientLog log) { var text = formatMessage(log); if (string.IsNullOrWhiteSpace(text)) { return; } await _client.SendTextMessageAsync(_chatId, text, ParseMode.Markdown); } private static string formatMessage(ClientLog log) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(log.Message)) { return string.Empty; } var sb = new StringBuilder(); sb.Append(toEmoji(log.LogLevel)) .Append(" *") .AppendFormat("{0:hh:mm:ss}", DateTime.Now) .Append("* ") .AppendLine(log.Message); if (!string.IsNullOrWhiteSpace(log.Exception)) { sb.AppendLine() .Append('`') .AppendLine(log.Exception) .AppendLine(log.StackTrace) .AppendLine("`") .AppendLine(); } sb.Append("*Url:* ").AppendLine(log.Url); return sb.ToString(); } private static string toEmoji(LogLevel level) => level switch { LogLevel.Trace => "⬜️", LogLevel.Debug => "🟦", LogLevel.Information => "⬛️️️", LogLevel.Warning => "🟧", LogLevel.Error => "🟥", LogLevel.Critical => "❌", LogLevel.None => "🔳", _ => throw new ArgumentOutOfRangeException(nameof(level), level, null) }; } }
- برای کار با API تلگرام، از کتابخانهی معروف Telegram.Bot استفاده کردهایم که به صورت زیر، وابستگی آن به برنامهی Web API اضافه میشود:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web"> <ItemGroup> <PackageReference Include="Telegram.Bot" Version="15.7.1" /> </ItemGroup> </Project>
public class TelegramLoggingBotOptions { public string AccessToken { get; set; } public string ChatId { get; set; } }
پس از شروع این بات، ابتدا دستور newbot/ را صادر کنید. سپس یک نام را از شما میپرسد. نام دلخواهی را وارد کنید. در ادامه یک نام منحصربفرد را جهت شناسایی این بات خواهد پرسید. پس از دریافت آن، توکن خود را همانند تصویر فوق، مشاهده میکنید.
- مرحلهی بعد تنظیم ChatId است. نحوهی کار برنامه به این صورت است که پیامها را به این بات سفارشی خود ارسال کرده و این بات، آنها را به کانال اختصاصی ما هدایت میکند. بنابراین یک کانال جدید را ایجاد کنید. ترجیحا بهتر است این کانال خصوصی باشد. سپس کاربر test_2021_logs_bot@ (همان نام منحصربفرد بات که حتما باید با @ شروع شود) را به عنوان عضو جدید کانال خود اضافه کنید. در اینجا عنوان میکند که این کاربر چون بات است، باید دسترسی ادمین را داشته باشد که دقیقا این دسترسی را نیز باید برقرار کنید تا بتوان توسط این بات، پیامی را به کانال اختصاصی خود ارسال کرد.
بنابراین تا اینجا یک کانال خصوصی را ایجاد کردهایم که بات جدید test_2021_logs_bot@ عضو با دسترسی ادمین آن است. اکنون باید Id این کانال را بیابیم. برای اینکار بات دیگری را به نام JsonDumpBot@ یافته و استارت کنید. سپس در کانال خود یک پیام آزمایشی جدید را ارسال کنید و در ادامه این پیام را به بات JsonDumpBot@ ارسال کنید (forward کنید). همان لحظهای که کار ارسال پیام به این بات صورت گرفت، Id کانال خود را در پاسخ آن میتوانید مشاهده کنید:
در این تصویر مقدار forward_from_chat:id همان ChatId تنظیمات برنامهی شما است.
در آخر این اطلاعات را در فایل Server\appsettings.json قرار میدهیم:
{ "Logging": { "LogLevel": { "Default": "Information", "Microsoft": "Warning", "Microsoft.Hosting.Lifetime": "Information" } }, "AllowedHosts": "*", "TelegramLoggingBot": { "AccessToken": "1826…", "ChatId": "-1001…" } }
namespace BlazorWasmTelegramLogger.Server { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.Configure<TelegramLoggingBotOptions>(options => Configuration.GetSection("TelegramLoggingBot").Bind(options)); services.AddSingleton<ITelegramBotService, TelegramBotService>(); // ... } // ... } }
public class TelegramBotService : ITelegramBotService { private readonly string _chatId; private readonly TelegramBotClient _client; public TelegramBotService(IOptions<TelegramLoggingBotOptions> options) { _chatId = options.Value.ChatId; _client = new TelegramBotClient(options.Value.AccessToken); }
ایجاد کنترلر Logs، جهت دریافت لاگهای رسیدهی از سمت کلاینت
مرحلهی آخر کار بسیار سادهاست. سرویس تکمیل شدهی ITelegramBotService را به سازندهی کنترلر Logs تزریق کرده و سپس متد SendLogAsync آنرا فراخوانی میکنیم تا لاگی را که از کلاینت دریافت کرده، به سمت تلگرام هدایت کند:
using System; using System.Threading.Tasks; using BlazorWasmTelegramLogger.Server.Services; using BlazorWasmTelegramLogger.Shared; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using Microsoft.Extensions.Logging; namespace BlazorWasmTelegramLogger.Server.Controllers { [ApiController] [Route("api/[controller]")] public class LogsController : ControllerBase { private readonly ILogger<LogsController> _logger; private readonly ITelegramBotService _telegramBotService; public LogsController(ILogger<LogsController> logger, ITelegramBotService telegramBotService) { _logger = logger ?? throw new ArgumentNullException(nameof(logger)); _telegramBotService = telegramBotService; } [HttpPost] public async Task<IActionResult> PostLog(ClientLog log) { // TODO: Save the client's `log` in the database _logger.Log(log.LogLevel, log.EventId, log.Url + Environment.NewLine + log.Message); await _telegramBotService.SendLogAsync(log); return Ok(); } } }
آزمایش برنامه
برای آزمایش برنامه، برای مثال در فایل Client\Pages\Counter.razor یک استثنای عمدی مدیریت نشده را قرار دادهایم:
@page "/counter" <h1>Counter</h1> <p>Current count: @currentCount</p> <button class="btn btn-primary" @onclick="IncrementCount">Click me</button> @code { private int currentCount = 0; private void IncrementCount() { currentCount++; throw new InvalidOperationException("This is an exception message from the client!"); } }
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: BlazorWasmTelegramLogger.zip
نمایش قسمتی از صفحه بر اساس وضعیت اعتبارسنجی کاربر
فرض کنید میخواهیم در کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor که در قسمت قبل آنرا اضافه کردیم، لینکهای ثبت نام و لاگین را به کاربران غیر اعتبارسنجی شده (هنوز لاگین نکرده) نمایش دهیم و اگر کاربر، اعتبارسنجی شده بود (لاگین کرده بود)، لینک خروج را به او نمایش دهیم. برای این منظور کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor را به صورت زیر تغییر میدهیم:
<AuthorizeView> <Authorized> <a href="Identity/Account/Logout">Logout</a> </Authorized> <NotAuthorized> <a href="Identity/Account/Register">Register</a> <a href="Identity/Account/Login">Login</a> </NotAuthorized> </AuthorizeView>
البته اگر برنامه را در همین حالت اجرا کنیم، به استثنای زیر خواهیم رسید:
InvalidOperationException: Authorization requires a cascading parameter of type Task<AuthenticationState>. Consider using CascadingAuthenticationState to supply this. Microsoft.AspNetCore.Components.Authorization.AuthorizeViewCore.OnParametersSetAsync()
بنابراین به فایل BlazorServer.App\App.razor که محل تعریف ریشهی مسیریابی برنامهاست، مراجعه کرده و کامپوننت آنرا با کامپوننت توکار CascadingAuthenticationState محصور میکنیم:
<CascadingAuthenticationState> <Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true"> <Found Context="routeData"> <RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" /> </Found> <NotFound> <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)"> <p>Sorry, there's nothing at this address.</p> </LayoutView> </NotFound> </Router> </CascadingAuthenticationState>
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، مشاهده خواهیم کرد که در اولین بار مراجعهی به آن (پیش از لاگین)، لینک به صفحهی خروج، نمایش داده نشدهاست؛ چون آنرا در فرگمنت مخصوص Authorized قرار دادیم:
آزمایش نمایش منوی خروج برنامه
برای آزمایش برنامه، نیاز است ابتدا یک کاربر جدید را ثبت کنیم؛ چون هنوز هیچ کاربری در آن ثبت نشدهاست و همچنین کاربر پیشفرضی را هم به همراه ندارد. در مورد روش ثبت کاربران پیشفرض ASP.NET Core Identity، میتوانید به مطلب «بازنویسی متد مقدار دهی اولیهی کاربر ادمین در ASP.NET Core Identity توسط متد HasData در EF Core» مراجعه کنید و تمام نکات آن، در اینجا هم صادق است (چون پایهی سیستم Identity مورد استفاده، یکی است و هدف ما در اینجا بیشتر بررسی نکات یکپارچه سازی آن با Blazor Server است و نه مرور تمام نکات ریز Identity).
بنابراین ابتدا از منوی بالای صفحه، گزینهی Register را انتخاب کرده و کاربری را ثبت میکنیم. پس از ثبت نام، بلافاصله به منوی جدید زیر میرسیم که در آن گزینههای ورود و ثبت نام، مخفی شدهاند و اکنون گزینهی خروج از سیستم را نمایش میدهد:
بهبود تجربهی کاربری خروج از سیستم
در همین حال که گزینهی خروج نمایش داده شدهاست، اگر بر روی لینک آن کلیک کنیم، ابتدا ما را به صفحهی مجزای logout هدایت میکند. سپس باید در این صفحه، مجددا بر روی لینک logout بالای آن کلیک کنیم. زمانیکه اینکار را انجام دادیم، اکنون صفحهی دیگری را نمایش میدهد که به همراه پیام «خروج موفقیت آمیز از سیستم» است! در این پروسه، کاربر احساس میکند که کاملا از برنامهی اصلی خارج شدهاست و همچنین مراحل طولانی را نیز باید طی کند.
مدیریت این مراحل توسط دو فایل زیر انجام میشوند:
Areas\Identity\Pages\Account\Logout.cshtml
Areas\Identity\Pages\Account\Logout.cshtml.cs
میخواهیم کدهای این دو فایل را به نحوی تغییر دهیم که اگر کاربری بر روی لینک logout برنامهی اصلی کلیک کرد، به صورت خودکار logout شده و سپس مجددا به صفحهی اصلی برنامهی Blazor Server هدایت شود و مجبور نباشد تا مراحل طولانی یاد شده را تکرار کند.
به همین جهت ابتدا فایل Logout.cshtml.cs را حذف میکنیم؛ چون نیازی به آن نداریم. سپس محتوای فایل Logout.cshtml را به صورت زیر تغییر میدهیم:
@page @using Microsoft.AspNetCore.Identity @inject SignInManager<IdentityUser> SignInManager @functions { public async Task<IActionResult> OnGet() { if (SignInManager.IsSignedIn(User)) { <p>You have successfully logged out of the application.</p> await SignInManager.SignOutAsync(); } return Redirect("~/"); } }
نمایش User Claims، در یک برنامهی Blazor Server
سیستم ASP.NET Core Identity، بر اساس User Claims کار میکند؛ اطلاعات بیشتر. پس از استفاده از CascadingAuthenticationState در بالاترین سطح برنامه، اطلاعات آن در سراسر برنامهی Blazor Server هم قابل دسترسی است. برای مثال در کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor، به نحو زیر میتوان نام کاربر ثبت نام شده را که یکی از User Claims او است، نمایش داد:
<AuthorizeView> <Authorized> Hello, @context.User.Identity.Name <a href="Identity/Account/Logout">Logout</a> </Authorized>
محدود کردن دسترسی به صفحات برنامه تنها برای کاربران اعتبارسنجی شده
پس از لاگین موفق به سیستم، اکنون میخواهیم دسترسی به صفحات تعریف اتاقها و یا امکانات رفاهی هتل را تنها به کاربران لاگین شده، محدود کنیم. برای اینکار تنها کافی است از ویژگی Authorize استفاده کنیم. برای مثال به کامپوننت Pages\HotelRoom\HotelRoomList.razor مراجعه کرده و یک سطر زیر را به آن اضافه میکنیم:
@attribute [Authorize]
مشکل! با اینکه تمام کامپوننتهای مثال جاری را به ویژگی Authorize مزین کردهایم، اما ... کار نمیکند! و هنوز هم میتوان بدون لاگین به سیستم، به محتوای آنها دسترسی داشت.
برای رفع این مشکل، مجددا نیاز است کامپوننت BlazorServer.App\App.razor را ویرایش کرد:
<CascadingAuthenticationState> <Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true"> <Found Context="routeData"> @*<RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" />*@ <AuthorizeRouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)"> <NotAuthorized> <p>Sorry, you do not have access to this page</p> </NotAuthorized> </AuthorizeRouteView> </Found> <NotFound> <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)"> <p>Sorry, there's nothing at this address.</p> </LayoutView> </NotFound> </Router> </CascadingAuthenticationState>
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-22.zip
WebDAV استانداردی است بر روی پروتکل HTTP که Requestها و Responseهای مدیریت یک فایل را بر روی سرویس دهنده وب، تشریح میکند.
برای درک چرایی وجود این استاندارد بهتر است ذهن خود را معطوف به نحوهی عملکرد سیستم فایل در OS کنیم که شامل APIهای خاص برای دسترسی نرم افزارهای گوناگون به فایلهای روی یک سیستم است.
حال فکر کنید یک سرور Cloud راه اندازی نمودهاید که قرار است مدیریت فایلها و پروندههای Office را بر عهده داشته باشد و چون امکان ویرایش اسناد Office بر روی وب را ندارید، نیاز است تا اجازه دهید نرم افزارهای Office مستقیما فایلها را از روی سرور شما باز کنند و بعد از تغییرات، به جای ذخیره در سیستم local، محتوا را به فایل روی سرور ارسال کنند.
در مفهوم web عملا این کار غیر استاندارد و نادرست است. همه درخواستها و جوابها باید بر روی پروتکل Http باشند. خوب حال تصور کنید نرم افزارهای Office قابلیت آن را داشته باشند که به جای تحویل محتوا به سیستم عامل برای ذخیرهی آن بر روی سیستم local، محتوا را به یک آدرس ارسال نمایند و پشت آن آدرس، متدی باشد که بتواند به درخواست رسیده، به درستی پاسخ دهد.
این یعنی باید سمت سرور متدی با قابلیت ارسال پاسخهای درست و در سمت کلاینت نرم افزاری با قابلیت ارسال درخواستهای مناسب وجود داشته باشد.
WebDAV استاندارد تشریح محتوای درخواستها و پاسخهای مربوط به مدیریت فایلها است.
خوشبختانه نرم افزارهای Office و بسیاری از نرم افزارهای دیگر، استاندارد WebDAV را پشتیبانی میکنند و فقط لازم است برای سرورتان متدی با قابلیت پشتیبانی از درخواستهای WebDAV پیاده سازی نمایید و البته متاسفانه کتابخانههای سورس باز چندانی برای WebDAV در سرور دات نت وجود ندارد. من ماژولی را برای کار با WebDAV نوشتم و سورسش را در Git قرار دادم. برای این مثال هم از همین کتابخانه استفاده میکنم.
ابتدا یک پروژهی وب MVC ایجاد نمایید و پکیج xDav را از nugget نصب کنید.
PM> Install-Package xDav
اگر به web.config نگاهی بیاندازیم میبینیم یک module به نام xDav به وب سرور اضافه شده که بررسی درخواستهای WebDAV را به عهده دارد.
<system.webServer> <modules> <add name="XDav" type="XDav.XDavModule, XDav" /> </modules> </system.webServer>
همچنین یک Section جدید هم به config برای پیکربندی xDav اضافه شده است.
<XDavConfig Name="xdav"> <FileLocation URL="xdav" PathType="Local"></FileLocation> </XDavConfig>
خاصیت Name برای xDav نشانگر درخواستهایی است که باید توسط این ماژول اجرا شوند. در اینجا یعنی درخواستهایی که آدرس آنها شامل "/xdav/" باشد، توسط این ماژول Handle میشوند. عبارت بعد از مقدار Name در URL هم طبیعتا نام فایل مورد نظر شماست.
FileLocation آدرس پوشه ای است که فایلها در آن ذخیره و یا بازخوانی میشوند. اگر FileType با مقدار Local تنظیم شود، یعنی باید یک پوشه به نام خاصیت URL که در اینجا xdav است در پوشهی اصلی وب شما وجود داشته باشد و اگر با Server مقدار دهی شود URL باید یک آدرس فیزیکی بر روی سرور داشته باشد . مثل "c:\webdav"URL=
ما در این مثال مقادیر را به صورت پیشفرض نگه میداریم. یعنی باید در پوشهی وب، یک Folder با نام xdav ایجاد کنیم.
در ادامه چند فایل word را برای تست در این پوشه کپی میکنم.
می خواهیم در صفحه Index، لیستی از فایلهای درون این پوشه را نمایش دهیم طوری که در صورت کلیک بر روی هر کدام از آنها، آدرس WebDav فایل مورد نظر را به Word ارسال کنیم.
بعد از نصب Office، در registry چند نوع Url تعریف میشود که معرف اپلیکیشنی است که آدرس به آن فرستاده شود. این دقیقا همان چیزیست که ما به آن نیاز داریم. کافیست آدرس WebDav فایل را بعد از عبارت " ms-word:ofe|u| " در یک لینک قرار دهیم تا آدرس به نرم افزار Word ارسال شود. یعنی آدرس URL باید این شکلی باشد:
ms-word:ofe|u|http://Webaddress/xdav/filename
Webaddress آدرس وبسایت و filename نام فایل مورد نظرمان است. عبارت /xdav/ هم که نشان میدهد درخواست هایی که این آدرس را دارند باید توسط ماژول xDav پردازش شوند.
کلاسی با نام DavFile در پوشهی Model ایجاد میکنم:
public class DavFile { public string Name { get; set; } public string Href(string webAddress) { return string.Format("ms-word:ofe|u|http://{0}/xdav/{1}", webAddress, Name); } }
اکشن متد Index را در Home Controller، مانند زیر تغییر دهید:
var dir = new DirectoryInfo(XDav.Config.ConfigManager.DavPath); var model = dir.GetFiles().ToList() .Select(f => new DavFile() { Name = f.Name }); return View(model);
یک لیست از فایل هایی که در پوشهی webDav قرار دارند تهیه میکنیم و به View ارسال میکنیم. View را هم مثل زیر بازنویسی میکنیم.
@model IEnumerable<WebDavServer.Models.DavFile> <h1> File List </h1> <ul> @foreach (var item in Model) { <li> <a href="@Html.Raw(item.Href(ViewContext.HttpContext.Request.Url.Authority))"> @Html.Raw(item.Name) </a></li> } </ul>
قرار است به ازای هر فایل، لینکی نمایش داده شود که با کلیک بر روی آن، آدرس فایل به word ارسال میشود. بعد از ثبت تغییرات، word محتوا را به همان آدرس ارسال میکند و ماژول xDav محتوا را در فایل فیزیکی سرور ذخیره خواهد کرد.
برنامه را اجرا کنید و بر روی فایلها کلیک نمایید. اگر نرم افزار Office روی کامپیوترتان باز باشد با کلیک بر روی هر کدام از فایلها، فایل word باز شده و میتوایند محتوا را تغییر داده و ذخیره نمایید.
نرم افزار کلاینت (word) درخواست هایی با verbهای مشخص که در استاندارد WebDav ذکر شده به آدرس مورد نظر میفرستد. سرور WebDav درخواست را بر اساس Verb آن Request پردازش کرده و Response استاندارد را ایجاد میکند.
نرم افزار word پس از دریافت یک URL، به جای فرمت فیزیکی فایل، درخواست هایی را با تایپهای Option, Head, lock, get, post و unlock ارسال میکند. محتوای درخواست و پاسخ هر کدام از تایپها در استاندارد webDav تعریف شده و ماژول xDav آن را پیاده سازی نموده است.
آفیس
اس کیوال سرور
امنیت
توسعه وب
جاوا
دات نت فریم ورک
دبلیو پی اف و سیلور لایت
سورس کنترلها
ویندوز
ابتدا یک پروژه با دو Console Application با نام های Service و Client ایجاد کنید. سپس در پروژه Service یک سرویس به نام BookService ایجاد کنید و کدهای زیر را در آن کپی نمایید:
Contract مربوطه به صورت زیر است:
[ServiceContract] public interface IBookService { [OperationContract] int GetCountOfBook(); }
[ServiceBehavior(IncludeExceptionDetailInFaults = true)] public class BookService : IBookService { public int GetCountOfBook() { return 10; } }
class Program { static void Main(string[] args) { ServiceHost host = new ServiceHost(typeof(BookService)); var binding = new BasicHttpBinding(); host.AddServiceEndpoint(typeof(IBookService), binding, "http://localhost/BookService"); host.Open(); Console.Write("BookService host"); Console.ReadKey(); } }
حال نوبت به پیاده سازی سمت کلاینت میرسد. فایل Program سمت کلاینت را باز کرده و کدهای زیر را نیز در آن کپی نمایید:
static void Main(string[] args) { Thread.Sleep(2000); BasicHttpBinding binding = new BasicHttpBinding(); ChannelFactory<IBookService> channel = new ChannelFactory<IBookService>(binding, new EndpointAddress("http://localhost/BookService")); Console.WriteLine("Count of book: {0}", channel.CreateChannel().GetCountOfBook()); Console.ReadKey(); }
خروجی زیر مشاهده میشود:
تا اینجا هیچ گونه اعتبار سنجی انجام نشد. برای پیاده سازی اعتبار سنجی باید یک سری تنظیمات بر روی Binding و Hosting سمت سرور و البته کلاینت بر قرار شود. فایل Program پروزه Service را باز نمایید و محتویات آن را به صورت زیر تغییر دهید:
static void Main(string[] args) { ServiceHost host = new ServiceHost(typeof(BookService)); var binding = new BasicHttpBinding(); binding.Security = new BasicHttpSecurity(); binding.Security.Mode = BasicHttpSecurityMode.TransportCredentialOnly; binding.Security.Transport.ClientCredentialType = HttpClientCredentialType.Basic; host.Credentials.UserNameAuthentication.UserNamePasswordValidationMode = System.ServiceModel.Security.UserNamePasswordValidationMode.Custom; host.Credentials.UserNameAuthentication.CustomUserNamePasswordValidator = new CustomUserNamePasswordValidator(); host.AddServiceEndpoint(typeof(IBookService), binding, "http://localhost/BookService"); host.Open(); Console.Write("BookService host"); Console.ReadKey(); }
ابتدا نوع Security در Binding را به حالت TransportCredentialOnly تنظیم کردیم. در یک جمله هیچ گونه تضمینی برای صحت اطلاعات انتقالی در این حالت وجود ندارد و فقط یک اعتبار سنجی اولیه انجام خواهد شد. در نتیجه هنگام استفاده از این حالت باید با دقت عمل نمود و نباید فقط به پیاده سازی این حالت اکتفا کرد.( Encryption اطلاعات سرویسها مورد بحث این پست نیست)
ClientCredentialType نیز باید به حالت Basic تنظیم شود. در WCF اعتبار سنجی به صورت پیش فرض در حالت Windows است (بعنی UserNamePasswordValidationMode برابر مقدار Windows است و اعتبار سنجی بر اساس کاربر انجام میشود) . این مورد باید به مقدار Custom تغییر یابد. در انتها نیز باید مدل اعتبار سنجی دلخواه خود را به صورت زیر پیاده سازی کنیم:
در پروژه سرویس یک کلاس به نام CustomUserNamePasswordValidator بسازید و کدهای زیر را در آن کپی کنید:
public class CustomUserNamePasswordValidator : UserNamePasswordValidator { public override void Validate(string userName, string password) { if (userName != "Masoud" || password != "Pakdel") throw new SecurityException("Incorrect userName or password"); } }
تغییرات مورد نیاز سمت کلاینت:
اگر در این حالت پروژه را اجرا نمایید از آن جا که از این به بعد، درخواستها سمت سرور اعتبار سنجی میشوند در نتیجه با خطای زیر روبرو خواهید شد:
این خطا از آن جا ناشی میشود که تنظیمات کلاینت و سرور از نظر امنیتی با هم تناسب ندارد. در نتیجه باید تنظیمات Binding کلاینت و سرور یکی شود. برای این کار کد زیر را به فایل Program سمت کلاینت اضافه میکنیم:
static void Main(string[] args) { Thread.Sleep(2000); BasicHttpBinding binding = new BasicHttpBinding(); binding.Security = new BasicHttpSecurity(); binding.Security.Mode = BasicHttpSecurityMode.TransportCredentialOnly; binding.Security.Transport.ClientCredentialType = HttpClientCredentialType.Basic; ChannelFactory<IBookService> channel = new ChannelFactory<IBookService>(binding, new EndpointAddress("http://localhost/BookService")); channel.Credentials.UserName.UserName = "WrongUserName"; channel.Credentials.UserName.Password = "WrongPassword";
Console.WriteLine("Count of book: {0}", channel.CreateChannel().GetCountOfBook()); Console.ReadKey(); }
channel.Credentials.UserName.UserName = "WrongUserName"; channel.Credentials.UserName.Password = "WrongPassword";
دریافت سورس مثال بالا
smc.version = "0"
defaults write com.apple.finder AppleShowAllFiles YES
defaults write com.apple.CoreSimulator.IndigoFramebufferServices FramebufferEmulationHint 1
امکان تست بر روی بر روی آخرین نسخه iOS یعنی 12 بر روی iPhone 5s تا iPhone XS Max وجود دارد. علاوه بر این میتوانید iOS 12 را روی iPad نسل پنج و شش و iPad Air 1 و 2 و iPad Pro تست کنید. اگر قصد تست روی نسخههای قدیمیتر iOS، چون iOS 11 یا سایر دستگاهها را دارید، باید ابتدا در XCode، از منوی Window به Devices and simulators بروید و در تب Simulators روی + کلیک کنید. در قسمت OS version میتوانید نسخههای قدیمیتر را دانلود کنید یا برای Apple TV و Apple Watch نیز Simulator بسازید.
برنامه را روی iPhone 6 یا یک گوشی سبک و ساده دیگر گذاشته و برنامه را اجرا کنید و تست بگیرید. دقت کنید که Simulator روی ویندوز اجرا میشود و نیازی به سوئیچ مداوم بین ویندوز و Mac نیست. ولی اگر Simulator روی ویندوز از لحاظ UI ای عملکرد مناسبی را نداشت، در ویژوال استودیو به منوی Tools رفته و از Options > Xamarin > iOS settings تیک Remote simulator to Windows را بردارید که باعث میشود Simulator در Mac اجرا شود. در هر بار عوض کردن Simulator از گوشی ای به گوشی دیگر، پروژه را Clean - Rebuild کنید.
در سریهای بعد که ویژوال استودیو را باز میکنید، از منوی Tools > iOS گزینه Pair Mac را بزنید و به Mac خود متصل شوید.
برای اینکه بتوانید روی گوشی تست بگیرید، در همین عکس بالا، به جای iPhoneSimulator، گزینه iPhone را انتخاب کنید. بهتر است گوشی به آخرین نسخه iOS آپدیت شده باشد. همچنین iTunes for windows را نصب کنید تا ابتدا ویندوز، گوشی شما را که با کابل به کامپیوتر وصل کردهاید بشناسد. سپس در VM Ware درخواست کنید که گوشی به جای ویندوز، به Virtual Machine مک شما وصل شود. در قسمت پایین - سمت راست VM Ware برای هر سخت افزار متصل به کامپیوتر، یک گزینه هست که آنهایی که پر رنگ هستند، سخت افزارهای متصل به Virtual Mac بوده و کمرنگها را Mac نمیبیند. روی سخت افزار گوشی خود کلیک کنید و Connect را بزنید. حال باید بتوانید در iTunes موجود در Mac، اطلاعات مربوط به گوشی خود را مشاهده کنید.
به ویژوال استودیو برگشته و در قسمت Properties پروژه XamApp.iOS، به تب iOS Bundle signing رفته و ضمن انتخاب Automatic provisioning، در قسمت Team، تیم خود را انتخاب کنید. این Team را در زمان ساخت Apple Developer account ایجاد کردهاید و همانطور که قبلا در این آموزش گفته شد، اگر در ویژوال استودیو با آن لاگین کرده باشید، میتوانید آن را ببینید. در صورتی که Apple Developer account ندارید، بر اساس این آموزش پیش بروید.
زمانیکه برنامه را روی گوشی اجرا میکنید، ممکن است در Mac دیالوگ گرفتن نام کاربری و رمز عبور کاربر Mac باز شود، پس نیم نگاهی به آن داشته باشید. پس از اولین اجرای موفق روی گوشی میتوانید در XCode به منوی Window رفته و سپس Devices & simulators را باز کنید و گوشی خود را در قسمت Devices انتخاب کرده و تیک Connect via network را بزنید تا از این به بعد، بدون کابل نیز بتوانید روی گوشی خود تست کنید. البته گوشی، ویندوز و مک، باید در یک شبکه باشند.
نحوه پابلیش پروژه را در مقاله مربوط به App Center خواهیم نوشت. اما به صورت خلاصه حجم فایل ipa حدود 10 مگ است که شامل تمامی مواردی است که در قسمت Android توضیح دادیم و پروژه نهایی شما حجمی در همین حدود خواهد داشت و با اضافه کردن چندین فرم حجم اضافه نمیشود. همانطور که در قسمت توضیحات پیشرفته پروژه اندروید توضیح دادیم، اینجا نیز از AOT و LLVM برای دستیابی به بالاترین سرعت ممکن کدهای Native استفاده شده و کدهای اضافه از پروژه Link (حذف) میشوند. برای اینکار، در ویژوال استودیو iPhone - Release را انتخاب کنید و پروژه را بیلد کنید. فایل ipa درون Mac در فولدر
Library ▸ Caches ▸ Xamarin ▸ mtbs ▸ builds ▸ XamApp.iOS ▸ e9979ba2348d1c5a87390643d62c4a1b ▸ bin ▸ iPhone ▸ Release ▸ XamApp.iOS.ipa
ساخته میشود که Library فولدری در User شما بوده و مقدار Guid مربوطه، Random است. همچنین XamApp.iOS نام پروژه است.
حالتهای متصور برای عکس بالا عبارتند از [Debug - iPhoneSimulator] و [Debug - iPhone] و [Release - iPhone] که دو تای اول برای تست روی Simulator و Device بوده و حالت سوم برای Release کردن فایل ipa. طبیعی است که تنظیم [Release - Simulator] معنی نمیدهد.
با توجه به اینکه محیط توسعه برنامه را آماده کردهایم، از قسمت بعد، به آموزش کدنویسی خواهیم پرداخت.
1) نصب پیشنیاز
الف) نصب VS 2012
و یا
ب) نصب بسته MVC4 مخصوص VS 2010 (این مورد جهت سرورهای وب نیز توصیه میشود)
پس از نصب باید به این نکته دقت داشت که پوشههای زیر حاوی اسمبلیهای جدید MVC4 هستند و نیازی نیست الزاما این موارد را از NuGet دریافت و نصب کرد:
C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET Web Pages\v2.0\Assemblies C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET MVC 4\Assemblies
2) نیاز است نوع پروژه ارتقاء یابد
به پوشه پروژه MVC3 خود مراجعه کرده و تمام فایلهای csproj و web.config موجود را با یک ادیتور متنی باز کنید (از خود ویژوال استودیو استفاده نکنید، زیرا نیاز است محتوای فایلهای پروژه نیز دستی ویرایش شوند).
در فایلهای csproj (یا همان فایل پروژه؛ که vbproj هم میتواند باشد) عبارت
{E53F8FEA-EAE0-44A6-8774-FFD645390401}
{E3E379DF-F4C6-4180-9B81-6769533ABE47}
3) به روز رسانی شماره نگارشهای قدیمی
سپس تعاریف اسمبلیهای قدیمی نگارش سه MVC و نگارش یک Razor را یافته (در تمام فایلها، چه فایلهای پروژه و چه تنظیمات):
System.Web.Mvc, Version=3.0.0.0 System.Web.WebPages, Version=1.0.0.0 System.Web.Helpers, Version=1.0.0.0 System.Web.WebPages.Razor, Version=1.0.0.0
System.Web.Mvc, Version=4.0.0.0 System.Web.WebPages, Version=2.0.0.0 System.Web.Helpers, Version=2.0.0.0 System.Web.WebPages.Razor, Version=2.0.0.0
4) به روز رسانی مسیرهای قدیمی
به علاوه اگر در پروژههای خود از اسمبلیهای قدیمی به صورت مستقیم استفاده شده:
C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET Web Pages\v1.0\Assemblies C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET MVC 3\Assemblies
C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET Web Pages\v2.0\Assemblies C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET MVC 4\Assemblies
5) به روز رسانی قسمت appSettings فایلهای کانفیگ
در کلیه فایلهای web.config برنامه، webpages:Version را یافته و شماره نگارش آنرا از یک به دو تغییر دهید:
<appSettings> <add key="webpages:Version" value="2.0.0.0" /> <add key="PreserveLoginUrl" value="true" /> </appSettings>
6) رسیدگی به وضعیت اسمبلیهای شرکتهای ثالث
ممکن است در این زمان از تعدادی کامپوننت و اسمبلی MVC3 تهیه شده توسط شرکتهای ثالث نیز استفاده نمائید. برای اینکه این اسمبلیها را وادار نمائید تا از نگارشهای MVC4 و Razor2 استفاده کنند، نیاز است bindingRedirectهای زیر را به فایلهای web.config برنامه اضافه کنید (در فایل کانفیگ ریشه پروژه):
<configuration> <!--... elements deleted for clarity ...--> <runtime> <assemblyBinding xmlns="urn:schemas-microsoft-com:asm.v1"> <dependentAssembly> <assemblyIdentity name="System.Web.Helpers" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" /> <bindingRedirect oldVersion="1.0.0.0" newVersion="2.0.0.0"/> </dependentAssembly> <dependentAssembly> <assemblyIdentity name="System.Web.Mvc" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" /> <bindingRedirect oldVersion="1.0.0.0-3.0.0.0" newVersion="4.0.0.0"/> </dependentAssembly> <dependentAssembly> <assemblyIdentity name="System.Web.WebPages" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" /> <bindingRedirect oldVersion="1.0.0.0" newVersion="2.0.0.0"/> </dependentAssembly> </assemblyBinding> </runtime> </configuration>
7) استفاده از NuGet برای به روز رسانی بستههای نصب شده
یک سری از بستههای تشکیل دهنده MVC3 مانند موارد ذیل نیز به روز شدهاند که لازم است از طریق NuGet دریافت و جایگزین شوند:
Unobtrusive.Ajax.2
Unobtrusive.Validation.2
Web.Optimization.1.0.0
و ....
برای اینکار در solution explorer روی references کلیک راست کرده و گزینه Manage NuGet Packages را انتخاب کنید. در صفحه باز شده گزینه updates/all را انتخاب کرده و مواردی را که لیست میکند به روز نمائید (شامل جی کوئری، EF، structureMap و غیره خواهد بود).
8) اضافه کردن یک فضای نام جدید
بسته Web Optimization را از طریق NuGet دریافت کنید (برای یافتن آن bundling را جستجو کنید؛ نام کامل آن Microsoft ASP.NET Web Optimization Framework 1.0.0 است). این مورد به همراه پوشه MVC4 نیست و باید از طریق NuGet دریافت و نصب شود. (البته پروژههای جدید MVC4 شامل این مورد هستند)
در فایل وب کانفیگ، فضای نام System.Web.Optimization را نیز اضافه نمائید:
<pages> <namespaces> <add namespace="System.Web.Optimization" /> </namespaces> </pages>
پس از ارتقاء
اولین مشکلی که مشاهده شد:
بعد از rebuild به مقدار پارامتر salt که به نحو زیر در MVC3 تعریف شده بود، ایراد خواهد گرفت:
[ValidateAntiForgeryToken(Salt = "data123")]
علت هم این است که salt را اینبار به نحو صحیحی خودشان در پشت صحنه تولید و اعمال میکنند. بنابراین این یک مورد را کلا از کدهای خود حذف کنید که نیازی نیست.
مشکل بعدی:
در EF 5 جای یک سری از کلاسها تغییر کرده. مثلا ویژگیهای ForeignKey، ComplexType و ... به فضای نام System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema منتقل شدهاند. در همین حد تغییر جهت کامپایل مجدد کدها کفایت میکند.
همچنین فایلهای پروژه موجود را باز کرده و EntityFramework, Version=4.1.0.0 را جستجو کنید. نگارش جدید 4.4.0.0 است که باید اصلاح شود (این موارد را بهتر است توسط یک ادیتور معمولی خارج از VS.NET ویرایش کنید).
در زمان نگارش این مطلب EF Mini Profiler با EF 5 سازگار نیست. بنابراین اگر از آن استفاده میکنید نیاز است غیرفعالش کنید.
اولین استفاده از امکانات جدید MVC4:
استفاده از امکانات System.Web.Optimization که ذکر گردید، میتواند اولین تغییر مفید محسوب شود.
برای اینکه با نحوه کار آن بهتر آشنا شوید، یک پروژه جدید MVC4 را در VS.NET (از نوع basic) آغاز کنید. به صورت خودکار یک پوشه جدید را به نام App_Start به ریشه پروژه اضافه میکند. داخل آن فایل مثال BundleConfig قرار دارد. این کلاس در فایل global.asax برنامه نیز ثبت شدهاست. باید دقت داشت در حالت دیباگ (compilation debug=true در وب کانفیگ) تغییر خاصی را ملاحظه نخواهید کرد.
تمام اینها خوب؛ اما من به نحو زیر از این امکان جدید استفاده میکنم:
using System.Collections.Generic; using System.IO; using System.Web; using System.Web.Optimization; namespace Common.WebToolkit { /// <summary> /// A custom bundle orderer (IBundleOrderer) that will ensure bundles are /// included in the order you register them. /// </summary> public class AsIsBundleOrderer : IBundleOrderer { public IEnumerable<FileInfo> OrderFiles(BundleContext context, IEnumerable<FileInfo> files) { return files; } } public static class BundleConfig { private static void addBundle(string virtualPath, bool isCss, params string[] files) { BundleTable.EnableOptimizations = true; var existing = BundleTable.Bundles.GetBundleFor(virtualPath); if (existing != null) return; var newBundle = isCss ? new Bundle(virtualPath, new CssMinify()) : new Bundle(virtualPath, new JsMinify()); newBundle.Orderer = new AsIsBundleOrderer(); foreach (var file in files) newBundle.Include(file); BundleTable.Bundles.Add(newBundle); } public static IHtmlString AddScripts(string virtualPath, params string[] files) { addBundle(virtualPath, false, files); return Scripts.Render(virtualPath); } public static IHtmlString AddStyles(string virtualPath, params string[] files) { addBundle(virtualPath, true, files); return Styles.Render(virtualPath); } public static IHtmlString AddScriptUrl(string virtualPath, params string[] files) { addBundle(virtualPath, false, files); return Scripts.Url(virtualPath); } public static IHtmlString AddStyleUrl(string virtualPath, params string[] files) { addBundle(virtualPath, true, files); return Styles.Url(virtualPath); } } }
چند نکته مهم در این کلاس وجود دارد:
الف) توسط AsIsBundleOrderer فایلها به همان ترتیبی که به سیستم اضافه میشوند، در حاصل نهایی ظاهر خواهند شد. حالت پیش فرض مرتب سازی، بر اساس حروف الفباء است و ... خصوصا برای اسکریپتهایی که ترتیب معرفی آنها مهم است، مساله ساز خواهد بود.
ب)BundleTable.EnableOptimizations سبب میشود تا حتی در حالت debug نیز فشرده سازی را مشاهده کنید.
ج) متدهای کمکی تعریف شده این امکان را میدهند تا بدون نیاز به کامپایل مجدد پروژه، به سادگی در کدهای Razor بتوانید اسکریپتها را اضافه کنید.
سپس نحوه جایگزینی تعاریف قبلی موجود در فایلهای Razor با سیستم جدید، به نحو زیر است:
@using Common.WebToolkit <link href="@BundleConfig.AddStyleUrl("~/Content/blueprint/print", "~/Content/blueprint/print.css")" rel="stylesheet" type="text/css" media="print"/> @BundleConfig.AddScripts("~/Scripts/js", "~/Scripts/jquery-1.8.0.min.js", "~/Scripts/jquery.unobtrusive-ajax.min.js", "~/Scripts/jquery.validate.min.js") @BundleConfig.AddStyles("~/Content/css", "~/Content/Site.css", "~/Content/buttons.css")
http://site/Content/blueprint/print?v=hash
@BundleConfig.AddStyles("~/Content/noty/css", "~/Content/noty/jquery.noty.css", "~/Content/noty/noty_theme_default.css")
پارامترهای بعدی، محل قرارگیری اسکریپتها و CSSهای برنامه هستند و همانطور که عنوان شد اینبار با خیال راحت میتوانید ترتیب معرفی خاصی را مدنظر داشته باشید؛ زیرا توسط AsIsBundleOrderer به صورت پیش فرض لحاظ خواهد شد.