.NET Tips | جستجوها: نتایج مشابه «Performance در AngularJS قدم دوم»، صفحه: ۶۴

مطالب

سفارشی سازی صفحه‌ی اول برنامه‌های Angular CLI توسط ASP.NET Core

در مطلب «Angular CLI - قسمت پنجم - ساخت و توزیع برنامه» با نحوه‌ی ساخت و توزیع برنامه‌های Angular، در دو حالت محیط توسعه و محیط ارائه‌ی نهایی آشنا شدیم. همچنین در مطلب «یکپارچه سازی Angular CLI و ASP.NET Core در VS 2017» نحوه‌ی ترکیب یک برنامه‌ی ASP.NET Core و Angular را بررسی کردیم. در اینجا می‌خواهیم فایل index.html ایی را که Angular CLI تولید می‌کند، با فایل Layout برنامه‌های ASP.NET Core جایگزین کنیم؛ تا بتوانیم در صورت نیاز، سفارشی سازی‌های بیشتری را به صفحه‌ی اول سایت اعمال نمائیم.

استفاده از Tag Helpers ویژه‌ی ASP.NET Core برای مدیریت محیط‌های توسعه و تولید

فایل‌های برنامه‌ی تک صفحه‌ای تولید شده‌ی توسط Angular CLI، در نهایت یک چنین شکلی را خواهند داشت:

این فایل‌ها نیز در حالت توسعه تهیه شده‌اند. در یک برنامه‌ی واقعی، صفحه‌ی ساده‌ی index.html تولیدی آن، تنها می‌تواند یک قالب شروع به کار باشد و نه فایل نهایی که قرار است ارائه شود. نیاز است به این فایل تگ‌های بیشتری را اضافه کرد و سفارشی سازی‌های خاصی را به آن اعمال نمود. در این حالت با توجه به بازنویسی و تولید مجدد این فایل در هر بار ساخت برنامه، می‌توان از فایل Layout پروژه‌ی ASP.NET Core جاری استفاده کرد. به این ترتیب از مزایای Razor و تمام زیرساختی که در اختیار داریم نیز محروم نخواهیم شد.
بنابراین تنها کاری را که باید انجام دهیم، کپی ساختار فایل index.html تولیدی به فایل Layout برنامه است.

مشکل! در حالت توسعه، نام فایل‌های تولید شده به همین سادگی است که ملاحظه می‌کنید. اما در حالت ارائه‌ی نهایی، این فایل‌ها به همراه یک هش نیز تولید می‌شوند (پیاده سازی مفهوم cache busting و اجبار به به‌روز رسانی کش مرورگر، باتوجه به تغییر آدرس فایل‌ها)؛ مانند vendor.ea3f8329096dbf5632af.bundle.js

راه حل اول: تولید فایل‌های نهایی بدون هش

 ng build -prod --output-hashing=none

در حین ساخت و تولید یک برنامه‌ی Angular CLI در حالت ارائه‌ی نهایی، تنها کافی است سوئیچ output-hashing، به none تنظیم شود، تا این هش‌ها به نام فایل‌های تولیدی اضافه نشوند.
درکل بهتر است از این روش استفاده نشود، چون با وجود پروکسی‌های کش کردن اطلاعات در بین راه، احتمال اینکه کاربران نگارش‌های قدیمی برنامه را مشاهده کنند، بسیار زیاد است.

راه حل دوم: تگ Script در ASP.NET Core اجازه‌ی ذکر تمام فایل‌های اسکریپت یک پوشه را نیز می‌دهد

 <script type="text/javascript" asp-src-include="*.js"></script>

هرچند این قابلیت جالب است و سبب الحاق یکجای تمام فایل‌های js موجود در پوشه‌ی wwwroot خواهد شد، اما پاسخگوی کار ما نخواهد بود؛ چون ترتیب قرارگیری این فایل‌ها مهم است.

راه حل واقعی
در اینجا کدهای کامل فایل Views\Shared\_Layout.cshtml را که می‌تواند جایگزین فایل index.html تولیدی توسط Angular CLI باشد، ملاحظه می‌کنید:

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0" />
    <link rel="icon" type="image/x-icon" href="favicon.ico">
    <title>ng2-lab</title>
    <base href="/">

    <environment names="Development">
    </environment>
    <environment names="Staging,Production">
        <link rel="stylesheet" asp-href-include="~/styles*.css" />
    </environment>
</head>
<body>
    @RenderBody()

<app-root></app-root>
<environment names="Development">
    <script type="text/javascript" src="/inline.bundle.js"></script>
    <script type="text/javascript" src="/polyfills.bundle.js"></script>
    <script type="text/javascript" src="/scripts.bundle.js"></script>
    <script type="text/javascript" src="/styles.bundle.js"></script>
    <script type="text/javascript" src="/vendor.bundle.js"></script>
    <script type="text/javascript" src="/main.bundle.js"></script>
</environment>
<environment names="Production,Staging">
    <script type="text/javascript" asp-src-include="~/inline*.js"></script>
    <script type="text/javascript" asp-src-include="~/polyfills*.js"></script>
    <script type="text/javascript" asp-src-include="~/scripts*.js"></script>
    <script type="text/javascript" asp-src-include="~/vendor*.js"></script>
    <script type="text/javascript" asp-src-include="~/main*.js"></script>
</environment>
</body>
</html>

در اینجا دو حالت توسعه و همچنین ارائه‌ی نهایی مدنظر قرار گرفته‌اند. در حالت توسعه، دقیقا از همان نام‌های ساده‌ی تولیدی استفاده شده‌است و در حالت ارائه‌ی نهایی چون نام فایل‌ها به صورت

[name].[hash].bundle.js

تولید می‌شوند، می‌توان قسمت هش را با * جایگزین کرد؛ مانند "asp-src-include="~/vendor*.js
همچنین باید دقت داشت که در حالت توسعه، تمام شیوه نامه‌های برنامه در فایل styles.bundle.js قرار می‌گیرند. اما در حالت ارائه‌ی نهایی، این فایل وجود نداشته و با نام کلی styles*.css تولید می‌شود که باید در head صفحه قرار گیرد (مانند تنظیمات حالت تولید در Layout فوق).

اصلاح قسمت URL Rewrite برنامه

در حالت کار با برنامه‌های تک صفحه‌ای وب، در اولین درخواست رسیده‌ی به برنامه ممکن است آدرسی درخواست شود که معادل کنترلر و اکشن متدی را در برنامه‌ی سمت سرور نداشته باشد. در این حالت کاربر را به همان صفحه‌ی index.html هدایت می‌کنیم تا سیستم مسیریابی سمت کلاینت، کار نمایش آن صفحه را انجام دهد:

app.Use(async (context, next) =>
{
    await next();
    var path = context.Request.Path.Value;
    if (path != null &&
        context.Response.StatusCode == 404 &&
        !Path.HasExtension(path) &&
        !path.StartsWith("/api/", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
        {
            context.Request.Path = "/index.html";
            await next();
        }
});

از آنجائیکه پس از اصلاحات فوق دیگر از این فایل استفاده نمی‌شود، باید تغییر ذیل را نیز اعمال کرد:

 //context.Request.Path = "/index.html";
context.Request.Path = "/"; // since we are using views/shared/_layout.cshtml now.

کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.

‫۷ سال و ۳ ماه قبل، چهارشنبه ۴ مرداد ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۵۰

جواد رسولی

مطالب

Pipeها در Angular 2 – قسمت سوم – Pipeهای Pure و Impure

در قسمت قبل بیان شد که Angular برای اعمال Pipe بر روی Template expressions باید تمامی رخدادهای برنامه را تحت نظر قرار داده و با مشاهده‌ی هر تغییری بر روی عبارت ورودی Pipe، فراخوانی Pipe را آغاز کند. از جمله این رخدادها می‌توان به رخدادهای mouse move، timer tick، server response و فشرده شدن کلیدهای ماوس و یا کیبورد اشاره کرد. واضح است که بررسی تغییرات عبارت در این همه رخداد می‌تواند مخرب باشد و بر روی کارآئی (Performance) تاثیر منفی خواهد گذاشت. اما Angular برای حل این مشکل و همچنین هنگام مشاهده سریع تغییرات هنگام استفاده از Pipeها، الگوریتم‌های سریع و ساده‌ای در نظر گرفته است که آن‌ها را در این بخش مورد برسی قرار خواهیم داد.

Pipeهای Pure و Impure

Pipeها کلا در دو دسته‌ی Pure و Impure قرار می‌گیرند. هنگام ساخت Pipe سفارشی در صورتیکه نوع Pipe مشخص نشود، به صورت پیش فرض از نوع Pure خواهد بود. برای تعریف Pipeهایی از نوع Impure کافی است در متادیتای Pipe@، پرچم Pure را به مقدار false تنظیم کنید.

@Pipe({ name: 'impurePipe', pure: false })

تفاوت این Pipeها در زمان فراخوانی دوباره آنها است.

Pure Pipe

این نوع Pipeها تنها زمانی فراخوانی مجدد می‌شوند که یک تغییر محض (Pure Change) بر روی عبارت ورودی آنها رخ دهد. هر نوع تغییری بر روی عبارات ورودی از جنس string ، number ، Boolean ، Symbol و عبارات اولیه، یا هرنوع تغییری در ارجاع یک شیء مانند Date ، Array ، Function و Object نیز تغییر محض محسوب می‌شود. به عنوان مثال هیچکدام از تغییرات زیر یک تغییر محض محسوب نمی‌شوند:

numbers.push(10);
obj.name = ‘javad’;

زیرا با اضافه شدن عنصری به یک آرایه یا تغییر خصوصیتی از یک شیء، باعث تغییری در ارجاع آنها نمی‌شود و همانطور که اشاره شد، در عبارات از نوع آرایه و Object، فقط تغییر در ارجاع آن‌ها یک تغییر محض محسوب می‌شود.
حالا می‌توان به این نتیجه رسید که اضافه شدن مقداری به آرایه یا به‌روزرسانی یک property از object، باعث فراخوانی مجدد Pure Pipe نخواهد نشد. شاید این نوع از Pipeها محدود کننده باشند، اما بسیار سریع هستند (برسی تغییر در ارجاع یک شیء بسیار سریعتر از بررسی کامل یک شیء، صورت می‌گیرد).

Impure Pipe

این نوع Pipeها در اغلب رخدادهای کامپوننت از جمله فشره شدن کلید یا حرکت ماوس و رخدادهای دیگر فراخوانی مجدد می‌شوند. با در نظر گرفتن این نگرانی، هنگام پیاده سازی این نوع Pipeها باید مراقب بود؛ زیرا این نوع Pipeها با اجرای طولانی خود می‌توانند رابط کاربری شما را نابود کنند. برای درک کامل تفاوت این دو نوع از Pipeها مثالی را دنبال می‌کنیم.

مثال: قصد داریم Pipe سفارشی را پیاده سازی کنیم تا آرایه‌ای از اعداد را دریافت و فقط اعداد زوج را فیلتر کرده و نمایش دهد.
برای این منظور یک فایل جدید را با نام even-numbers.pipe.ts با محتویات زیر ایجاد می‌کنیم:

import { Pipe, PipeTransform } from '@angular/core';

@Pipe({
  name: 'evenNumbers'
})
export class EvenNumbersPipe implements PipeTransform {
  transform(numbers: Array<number>): Array<number> {
    var x=numbers.filter(r => r % 2 == 0);
    return x;
  }
}

همانطور که مشخص است این Pipe در متد transform، آرایه‌ای از اعداد را دریافت کرده و فقط اعداد زوج را بازگشت می‌دهد. حالا باید Pipe تعریف شده خود را در AppModule در قسمت declares تعریف کنیم.

// . . .
import { EvenNumbersPipe } from './pipes/even-numbers.pipe'
@NgModule({
  declarations: [
    . . .
    EvenNumbersPipe
  ],
 . . .
})
export class AppModule { }

سپس در کامپوننت مورد نظر خود متغیری را به نام numbers از نوع آرایه، با مقدار اولیه‌ی اعداد از یک تا ده، تعریف می‌کنیم:

numbers: Array<number> = [1,2,3,4,5,6,7,8,9,10];

برای نمایش این اعداد در رابط کاربری تگ‌های زیر را به قالب کامپوننت خود اضافه می‌کنیم:

<h1>All numbers</h1>
<span *ngFor="let number of numbers">
  {{number}}
</span>

همچنین با استفاده از تگ‌های زیر یک input برای اضافه کردن مقدار جدید به آرایه درنظر می‌گیریم:

<p>
  <input type="text" #number />
  <input type="button" (click)="numbers.push(number.value)" value="Add number"/>
</p>

تگ‌های زیر را نیز برای اعمال Pipe نمایش اعداد زوج، به قالب کامپوننت اضافه می‌کنیم:

<h1>even numbers</h1>
<span *ngFor="let number of numbers | evenNumbers">
  {{number}}
</span>

بعد از اجرای برنامه، یک عدد جدید زوج را به آرایه اضافه کنید. متوجه خواهید شد با اینکه لیست اعداد در قسمت All numbers به‌روز می‌شوند، ولی Pipe، متوجه تغییری بر روی آرایه نشده‌است و همچنان اعداد قبلی را نمایش می‌دهد. دلیل این امر همانطور که قبلا نیز اشاره شد، بخاطر Pure بودن Pipe و عدم فراخوانی مجدد این نوع Pipe‌ها در زمان اضافه شدن مقداری به آرایه یا تغییری در خصوصیت یک شیء است.

برای حل این مشکل، هنگام اضافه شدن عدد به آرایه، اگر ارجاع آرایه را تغییر دهیم، Pure Pipe متوجه تغییرات خواهد شد و لیست اعداد را به‌روز رسانی می‌کند (تغییر در ارجاع یک شیء، از نوع تغییرات محض است):

<p>
  <input type="text" #number />
  <input type="button" (click)="numbers = numbers.concat(number.value)" value="Add number"/>
</p>

با تغییر نحوه اضافه شدن عنصر به آرایه به شکل بالا خواهیم دید که با افزودن اعداد جدید، لیست اعداد زوج نیز در لحظه اعمال خواهند شد. این راه‌حل همیشه کارآمد نخواهد بود. همیشه تشخیص محل اضافه شدن عنصر به آرایه در برنامه کار ساده‌ای نیست تا در آنجا ارجاع آرایه را نیز تغییر دهیم. راه‌حل، استفاده از Impure Pipe است. کافی است متادیتای Pipe@ را هنگام تعریف به شکل زیر تغییر دهید:

@Pipe({
  name: 'evenNumbers',
  pure: false
})
export class EvenNumbersPipe implements PipeTransform {
   //…
}

کسانیکه با Angular 1.x آشنایی دارند، شاید اکنون متوجه این شده‌اند که چرا در Angular به مشابه Angular 1.x دیگر خبری ازfilter و orderBy نیست. با توجه به اینکه این دو فیلتر فقط با عبارات از نوع object سروکار داشتند، پیاده‌سازی آنها فقط با Impure Pipeها امکان پذیر بود و با توجه به اینکه Impure Pipeها در هر بار چرخه تغییرات کامپوننت اجرا خواهند شد، باعث کندی در صفحات خواهند شد.

‫۷ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۱۰ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۶:۱۰

یعقوبی

نظرات مطالب

تبدیل HTML فارسی به PDF با استفاده از افزونه‌ی XMLWorker کتابخانه‌ی iTextSharp

اگر فایل html زیر را بذارید بصورت divهای تو در تو، هیچی نمیده. میشه بفرمایید مشکل چیه؟

"<div><div>سلام</div></div>"

‫۴ سال و ۶ ماه قبل، شنبه ۲۳ فروردین ۱۳۹۹، ساعت ۱۷:۱۹

وحید نصیری

مطالب

شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت هشتم - دریافت اطلاعات از سرور

اغلب برنامه‌های AngularJS 2.0، اطلاعات خود را از طریق پروتکل HTTP، از سرور دریافت می‌کنند. برنامه یک درخواست Get را صادر کرده و سپس سرور پاسخ مناسبی را ارائه می‌دهد.

مقدمه‌ای بر RxJS

اگر به پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 در قسمت اول این سری دقت کرده باشید، یکی از موارد آن، RxJS است:

"dependencies": {
    "rxjs": "5.0.0-beta.2"
 },

یک Observable، آرایه‌ای است که اعضای آن به صورت غیر همزمان (asynchronously) در طول زمان دریافت می‌شوند. برای مثال پس از شروع یک عملیات async، ابتدا عنصر اول آرایه دریافت می‌شود، پس از مدتی عنصر دوم و در آخر عنصر سوم آن. به همین جهت از Observable‌ها برای مدیریت داده‌های async مانند دریافت اطلاعات از یک وب سرور، استفاده می‌شود.
قرار است Observableها به ES 2016 یا نگارش پس از ES 6 اضافه شوند و یکی از پیشنهادات آن هستند. اما هم اکنون AngularJS 2.0 از این امکان، توسط یک کتابخانه‌ی ثالث، به نام reactive extensions یا Rx، استفاده می‌کند. از RxJS در سرویس HTTP و همچنین مدیریت سیستم رخدادهای AngularJS 2.0 استفاده می‌شود. Observableها امکانی را فراهم می‌کنند تا به ازای دریافت هر اطلاعات async از سرور، بتوان توسط رخداد‌هایی از وقوع آن‌ها مطلع شد.

در نگارش قبلی AngularJS از Promises برای مدیریت اعمال غیرهمزمان استفاده می‌شد. Observableها تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای با Promises دارند:
- یک Promise تنها یک مقدار، یا خطا را بر می‌گرداند؛ اما یک Observable چندین مقدار را در طول یک بازه‌ی زمانی باز می‌گرداند.
- برخلاف Promises، می‌توان عملیات یک Observable را لغو کرد.
- Observableها از عملگرهایی مانند map، reduce، filter و غیره نیز پشتیبانی می‌کنند.

البته باید عنوان کرد که هنوز هم می‌توان از Promises در صورت تمایل در AngularJS 2.0 نیز استفاده کرد.

تنظیمات اولیه‌ی کار با RxJS در AngularJS 2.0

برای استفاده از RxJS در AngularJS 2.0، مراحلی مانند افزودن مدخل اسکریپت http.dev.js، ثبت پروایدر HTTP و importهای لازم، باید طی شوند که در ادامه آن‌ها را بررسی خواهیم کرد:
الف) سرویس HTTP جزئی از angular2/core نیست. به همین جهت مدخل اسکریپت متناظر با آن، باید به صفحه‌ی اصلی سایت اضافه شود که این مورد، در قسمت اول بررسی پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 صورت گرفته‌است:

 <!-- Required for http -->
<script src="~/node_modules/angular2/bundles/http.dev.js"></script>

این تعریف در فایل Views\Shared\_Layout.cshtml (و یا index.html) پروژه‌ی جاری موجود است. همچنین در این صفحه، مدخل Rx.js نیز ذکر شده‌است.

ب) اکنون فایل app.component.ts را گشوده و سرویس HTTP را به آن اضافه می‌کنیم. با نحوه‌ی ثبت سرویس‌ها در قسمت قبل آشنا شدیم:

import { Component } from 'angular2/core';
import { HTTP_PROVIDERS } from 'angular2/http';
import 'rxjs/Rx';   // Load all features
 
import { ProductListComponent } from './products/product-list.component';
import { ProductService } from './products/product.service';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `,
    directives: [ProductListComponent],
    providers: [
        ProductService,
        HTTP_PROVIDERS
    ]
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}

از آنجائیکه می‌خواهیم سرویس HTTP، در تمام کامپوننت‌های برنامه در دسترس باشد، آن‌را در بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننت‌های موجود، یا همان کامپوننت ریشه‌ی سایت، ثبت و معرفی می‌کنیم. بنابراین سرویس توکار HTTP یا HTTP_PROVIDERS به لیست پروایدرها، اضافه شده‌است.

ج) پس از آن نیاز است importهای متناظر نیز به ابتدای ماژول فعلی، جهت شناسایی این سرویس و همچنین امکانات rx.js اضافه شوند.
تعریف 'import 'rxjs/Rx به این شکل، به module loader اعلام می‌کند که این کتابخانه را بارگذاری کن، اما چیزی را import نکن. هنگامیکه این کتابخانه بارگذاری می‌شود، کدهای جاوا اسکریپتی آن اجرا شده و سبب می‌شوند که عملگرهای ویژه‌ی Observable آن مانند map و filter نیز در دسترس برنامه قرار گیرند.

ساخت یک سرویس سمت سرور بازگشت لیست محصولات به صورت JSON

چون در ادامه می‌خواهیم لیست محصولات را از سرور دریافت کنیم، برنامه‌ی ASP.NET MVC فعلی را اندکی تغییر می‌دهیم تا این لیست را به صورت JSON بازگشت دهد.
بنابراین ابتدا کلاس مدل محصولات را به نحو ذیل به پوشه‌ی Models اضافه کرده:

namespace MVC5Angular2.Models
{
    public class Product
    {
        public int ProductId { set; get; }
        public string ProductName { set; get; }
        public string ProductCode { set; get; }
        public string ReleaseDate { set; get; }
        public decimal Price { set; get; }
        public string Description { set; get; }
        public double StarRating { set; get; }
        public string ImageUrl { set; get; }
    }
}

و سپس اکشن متد Products، لیست محصولات فرضی این سرویس را بازگشت می‌دهد:

using System.Collections.Generic;
using System.Text;
using System.Web.Mvc;
using MVC5Angular2.Models;
using Newtonsoft.Json;
using Newtonsoft.Json.Serialization;
 
namespace MVC5Angular2.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        // GET: Home
        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }
 
        public ActionResult Products()
        {
            var products = new List<Product>
            {
               new Product
               {
                    ProductId= 2,
                    ProductName= "Garden Cart",
                    ProductCode= "GDN-0023",
                    ReleaseDate= "March 18, 2016",
                    Description= "15 gallon capacity rolling garden cart",
                    Price= (decimal) 32.99,
                    StarRating= 4.2,
                    ImageUrl= "app/assets/images/garden_cart.png"
               },
               new Product
               {
                    ProductId= 5,
                    ProductName= "Hammer",
                    ProductCode= "TBX-0048",
                    ReleaseDate= "May 21, 2016",
                    Description= "Curved claw steel hammer",
                    Price= (decimal) 8.9,
                    StarRating= 4.8,
                    ImageUrl= "app/assets/images/rejon_Hammer.png"
               }
            };
 
            return new ContentResult
            {
                Content = JsonConvert.SerializeObject(products, new JsonSerializerSettings
                {
                    ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
                }),
                ContentType = "application/json",
                ContentEncoding = Encoding.UTF8
            };
        }
    }
}

در اینجا از JSON.NET جهت بازگشت camel case نام خواص مورد نیاز در سمت کاربر، استفاده شده‌است.
برای مطالعه‌ی بیشتر:
«استفاده از JSON.NET در ASP.NET MVC»
«تنظیمات و نکات کاربردی کتابخانه‌ی JSON.NET»

به این ترتیب، آدرس http://localhost:2222/home/products، خروجی JSON سرویس لیست محصولات را در مثال جاری، ارائه می‌دهد.

ارسال یک درخواست HTTP به سرور توسط AngularJS 2.0

اکنون پس از تنظیمات ثبت و معرفی سرویس HTTP و همچنین برپایی یک سرویس سمت سرور ارائه‌ی لیست محصولات، می‌خواهیم سرویس ProductService را که در قسمت قبل ایجاد کردیم (فایل product.service.ts)، جهت دریافت لیست محصولات از سمت سرور، تغییر دهیم:

import { Injectable } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
import { Http, Response } from 'angular2/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
 
@Injectable()
export class ProductService {
    private _productUrl = '/home/products';
 
    constructor(private _http: Http) { }
 
    getProducts(): Observable<IProduct[]> {
        return this._http.get(this._productUrl)
                         .map((response: Response) => <IProduct[]>response.json())
                         .do(data => console.log("All: " + JSON.stringify(data)))
                         .catch(this.handleError);
    }
 
    private handleError(error: Response) {
        console.error(error);
        return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
    }
}

از آنجائیکه این سرویس دارای یک وابستگی تزریق شده‌است، ذکر ()Injectable@، پیش از تعریف نام کلاس، ضروری است.
در سازنده‌ی کلاس ProductService، کار تزریق وابستگی سرویس Http انجام شده‌است. به این ترتیب با استفاده از متغیر خصوصی http_، می‌توان در کلاس جاری به امکانات این سرویس دسترسی یافت (همان «تزریق سرویس‌ها به کامپوننت‌ها» در قسمت قبل).
سپس متد get آن، یک درخواست HTTP از نوع GET را به آدرس مشخص شده‌ی در متغیر productUrl_ ارسال می‌کند (یا همان سرویس سمت سرور برنامه).
سرویس Http و همچنین شیء Response آن در ماژول‌های Http و Response قرار دارند که در ابتدای صفحه import شده‌اند.

متد http get یک Observable را بازگشت می‌دهد که در نهایت خروجی این متد نیز به همان <[]Observable<IProduct، تنظیم شده‌است. Observable یک شیء جنریک است و در اینجا نوع آن، آرایه‌ای از محصولات درنظر گرفته شده‌است.
اکنون که امضای این متد تغییر یافته است (پیش از این صرفا یک آرایه‌ی ساده از محصولات بود)، استفاده کننده (در کلاس ProductListComponent) باید به تغییرات آن از طریق متد subscribe گوش فرا دهد.
فعلا در کلاس جاری، پس از پایان کار دریافت اطلاعات از سرور، اطلاعات نهایی در متد map در دسترس قرار می‌گیرد (که یکی از عملگرهای RxJs است). کار متد map، اصطلاحا projection است. این متد، هر عضو دریافتی از خروجی سرور را به فرمتی جدید نگاشت می‌کند.
هر درخواست HTTP، در اصل یک عملیات async است. یعنی در اینجا توالی که در اختیار Observable ما قرار می‌گیرد، تنها یک المان دارد که همان شیء HTTP Response است.
بنابراین کار متد map فوق، تبدیل شیء خروجی از سرور، به آرایه‌ای از محصولات است.
در اینجا یک سری کدهای مدیریت استثناءها را نیز در صورت بروز مشکلی می‌توان تعریف کرد. برای مثال در اینجا متد catch، کار پردازش خطاهای رخ داده را انجام می‌دهد.
از متد do جهت لاگ کردن عملیات رخ داده و داده‌های دریافتی در کنسول developer tools مرورگرها استفاده شده‌است.

یک نکته:
اگر خروجی JSON از سرور، برای مثال داخل خاصیتی به نام data محصور شده بود، بجای ()response.json می‌بایستی از response.json().data استفاده می‌شد.

گوش فرا دادن به Observable دریافتی از سرور

تا اینجا یک درخواست HTTP GET را به سمت سرور ارسال کردیم و خروجی آن به صورت Observable در اختیار ما است. اکنون نیاز است کدهای ProductListComponent را جهت گوش فرا دادن به این Observable تغییر دهیم. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:

errorMessage: string;
ngOnInit(): void {
    //console.log('In OnInit');
    this._productService.getProducts()
                        .subscribe(
                              products => this.products = products,
                              error => this.errorMessage = <any>error);
}

در کلاس ProductListComponent، در متد ngOnInit که در آن کار آغاز و مقدار دهی وابستگی‌های کامپوننت انجام می‌شود، متد ()productService.getProducts_ فراخوانی شده‌است. این متد یک Observable را بر می‌گرداند. بنابراین برای پردازش نتیجه‌ی آن نیاز است متد subscribe را در ادامه‌ی آن، زنجیر وار ذکر کرد.
اولین پارامتر متد subscribe، کار دریافت نتایج حاصل را به عهده دارد. برای مثال اگر حاصل عملیات در طی سه مرحله صورت گیرد، سه بار نتیجه‌ی دریافتی را می‌توان در اینجا پردازش کرد. البته همانطور که عنوان شد، یک عملیات غیرهمزمان HTTP، تنها در طی یک مرحله، HTTP Response را دریافت می‌کند؛ بنابراین، پارامتر اول متد subscribe نیز تنها یکبار اجرا می‌شود. در اینجا فرصت خواهیم داشت تا آرایه‌ی دریافتی حاصل از متد map قسمت قبل را به خاصیت عمومی products کلاس جاری نسبت دهیم.
پارامتر دوم متد subscribe در صورت شکست عملیات فراخوانی می‌شود. در اینجا حاصل آن به خاصیت جدید errorMessage نسبت داده شده‌است.

اکنون برنامه را مجددا اجرا کنید، هنوز باید لیست محصولات، مانند قبل نمایش داده شود.

یک نکته
اگر برنامه را اجرا کردید و خروجی مشاهده نشد، به کنسول developer tools مرورگر مراجعه کنید؛ احتمالا خطای ذیل در آن درج شده‌است:

 EXCEPTION: No provider for Http!

به این معنا که پروایدر HTTP یا همان HTTP_PROVIDERS، جایی معرفی نشده‌است. البته مشکلی از این لحاظ در برنامه وجود ندارد و این پروایدر در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت شده‌است. مشکل اینجا است که مرورگر، فایل قدیمی http://localhost:2222/app/app.component.js را کش کرده‌است (به همراه تمام اسکریپت‌های دیگر) و این فایل قدیمی، فاقد تعریف سرویس HTTP است. بنابراین با حذف کش مرورگر و دریافت فایل‌های js جدید، مشکل برطرف خواهد شد.

کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part8.zip

خلاصه‌ی بحث

برای کار با سرور و ارسال درخواست‌های HTTP، ابتدا نیاز است مدخل تعریف http.dev.js به index.html اضافه شود و سپس HTTP_PROVIDERS را در بالاترین سطح کامپوننت‌های تعریف شده، ثبت و معرفی کرد. پس از آن نیاز است RxJs را نیز import کرد. در ادامه، سرویس دریافت لیست محصولات، وابستگی سرویس HTTP را توسط سازنده‌ی خود دریافت کرده و از آن برای صدور یک فرمان HTTP GET استفاده می‌کند. سپس با استفاده از متد map، کار نگاشت شیء Response دریافتی، به فرمت مناسب مدنظر، صورت می‌گیرد.
در ادامه هر کلاسی که نیاز دارد با این کلاس سرویس دریافت اطلاعات کار کند، متد subscribe را فراخوانی کرده و نتیجه‌ی عملیات را پردازش می‌کند.

‫۸ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۳۵

وحید نصیری

مطالب

نوشتن TagHelperهای سفارشی برای ASP.NET Core

در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 12 - معرفی Tag Helpers» با مفهوم جدید Tag Helpers و همچنین نحوه‌ی استفاده‌ی از نمونه‌های پیش فرض و توکار آن در ASP.NET Core آشنا شدیم. در ادامه قصد داریم با نحوه‌ی پیاده سازی نمونه‌های سفارشی آن‌ها نیز آشنا شویم.

نوشتن یک Tag Helper سفارشی، برای رندر کردن لیست‌های بوت استرپی

فرض کنید می‌خواهیم یک tag helper جدید را جهت رندر کردن لیست بوت استرپی ذیل تهیه کنیم:

<ul class="list-group"> 
  <li class="list-group-item">Item 1</li> 
  <li class="list-group-item">Item 2</li> 
  <li class="list-group-item">Item 3</li> 
</ul>

برای اینکار یک کتابخانه‌ی جدید را به پروژه‌ی جاری اضافه کرده و سپس وابستگی‌های ذیل را نیز به آن اضافه می‌کنیم. این‌ها حداقل‌هایی هستند که جهت دسترسی به امکانات MVC و Tag Helpers، در یک پروژه‌ی مجزای Class library نیاز داریم:

{
  "version": "1.0.0-*",
 
    "dependencies": {
        "NETStandard.Library": "1.6.0",
        "Microsoft.AspNetCore.Http.Extensions": "1.0.0",
        "Microsoft.AspNetCore.Mvc.Abstractions": "1.0.1",
        "Microsoft.AspNetCore.Mvc.Core": "1.0.1",
        "Microsoft.AspNetCore.Mvc.ViewFeatures": "1.0.1",
        "Microsoft.AspNetCore.Razor.Runtime": "1.0.0"
    },
 
  "frameworks": {
    "netstandard1.6": {
      "imports": "dnxcore50"
    }
  }
}

بررسی آناتومی یک کلاس TagHelper

یک کلاس Tag Helper سفارشی، در حالت کلی می‌تواند شکل زیر را داشته باشد:

namespace Core1RtmEmptyTest.TagHelpers
{
    [HtmlTargetElement("list-group")]
    public class ListGroupTagHelper : TagHelper
    {
        [HtmlAttributeName("asp-items")]
        public List<string> Items { get; set; }
 
        public override void Process(TagHelperContext context, TagHelperOutput output)
        {
        }
    }
}

در اینجا نام کلاس، به TagHelper ختم می‌شود و همچنین این کلاس از کلاس پایه‌ی TagHelper ارث بری می‌کند. ذکر HtmlTargetElement الزامی بوده و در صورت عدم تعریف آن، TagHelper تعریف شده توسط ASP.NET Core شناسایی و بارگذاری نخواهد شد.
توسط HtmlTargetElement نام نهایی تگ مرتبط با TagHelper سفارشی را تعریف و سفارشی سازی کرده‌ایم. در این حالت این TagHelper جدید در Viewهای برنامه، توسط تگ ذیل شنایی می‌شود (بجای نام پیش فرض کلاس):

 <list-group></list-group>

همچنین در اینجا، یک خاصیت عمومی نیز تعریف شده‌است. تمام خواص عمومی تعریف شده‌ی در اینجا به صورت ویژگی‌هایی در تگ نهایی TagHelper قابل دسترسی و مقدار دهی خواهند بود:

 <list-group asp-items="Model.Items"></list-group>

برای لغو این حالت می‌توان از ویژگی HtmlAttributeNotBound استفاده کرد.
برای اینکه نام این ویژگی را نیز بتوانیم سفارشی سازی کنیم، می‌توان از ویژگی HtmlAttributeName استفاده کرد. در صورت عدم ذکر آن، از نام پیش فرض این خاصیت عمومی جهت تعریف ویژگی‌های تگ نهایی استفاده می‌گردد.
عملیات نهایی افزودن تگ‌های HTML، به View برنامه، در متد Process انجام می‌شود. در اینجا توسط متدهایی مانند output.Content.AppendHtml می‌توان خروجی دلخواهی را به صفحه اضافه کرد.

تکمیل کدهای Tag Helper سفارشی رندر کردن لیست‌های بوت استرپی

پس از آشنایی با ساختار کلی یک کلاس TagHelper، اکنون می‌توان کدهای آن را به نحو ذیل تکمیل کرد:

using System;
using System.Collections.Generic;
using Microsoft.AspNetCore.Http;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Rendering;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.ViewFeatures;
using Microsoft.AspNetCore.Razor.TagHelpers;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.TagHelpers
{
    [HtmlTargetElement("list-group")]
    public class ListGroupTagHelper : TagHelper
    {
        [HtmlAttributeName("asp-items")]
        public List<string> Items { get; set; }
 
        protected HttpRequest Request => ViewContext.HttpContext.Request;
 
        [ViewContext, HtmlAttributeNotBound]
        public ViewContext ViewContext { get; set; }
        public override void Process(TagHelperContext context, TagHelperOutput output)
        {
            if (context == null)
            {
                throw new ArgumentNullException(nameof(context));
            }
 
            if (output == null)
            {
                throw new ArgumentNullException(nameof(output));
            }
 
            if (Items == null)
            {
                throw new InvalidOperationException($"{nameof(Items)} must be provided");
            }
 
            output.TagName = "ul";
            output.TagMode = TagMode.StartTagAndEndTag;
            output.Attributes.Add("class", "list-group");
 
            foreach (var item in Items)
            {
                TagBuilder itemBuilder = new TagBuilder("li");
                itemBuilder.AddCssClass("list-group-item");
                itemBuilder.InnerHtml.Append(item);
                output.Content.AppendHtml(itemBuilder);
            }
        }
    }
}

توضیحات:
- چون می‌خواهیم تگ نهایی آن، list-group نام داشته باشد، آن‌را توسط ویژگی HtmlTargetElement به صورت صریحی مشخص کرده‌ایم.
- همچنین علاقمندیم تا ویژگی دریافت لیست آیتم‌ها، نامی معادل asp-items داشته باشد. بنابراین آن‌را نیز توسط ویژگی HtmlAttributeName، دقیقا مشخص کرده‌ایم.
- در این کلاس، یک خاصیت اضافه‌ی ViewContext را نیز مشاهده می‌کنید. ویژگی ViewContext اعمالی به آن، سبب خواهد شد تا اطلاعات درخواست جاری، به این خاصیت عمومی، به صورت خودکار تزریق شود. بنابراین اگر نیاز به اطلاعاتی مانند Request جاری دارید، شیء ViewContext.HttpContext.Request، این مقادیر را در اختیار شما قرار می‌دهد. به علاوه اگر دقت کرده باشید، این خاصیت با ویژگی HtmlAttributeNotBound مزین شده‌است. از این جهت که نمی‌خواهیم این خاصیت عمومی، در لیست ویژگی‌های تگ نهایی TagHelper در حال تهیه، ظاهر شود.
- پس از آن کاری که انجام شده، تکمیل متد Process است. در اینجا توسط output.TagName مشخص می‌کنیم که TagHelper جاری، در بین تگ‌های ul قرار گیرد (مفهوم TagMode.StartTagAndEndTag ذکر شده) و همچنین این تگ محصور کننده دارای کلاس list-group بوت استرپ نیز خواهد بود.
- سپس بر روی لیست آیتم‌های دریافت شده، یک حلقه را تشکیل داده و به کمک TagBuilder، تگ‌های li داخل ul برونی را تکمیل می‌کنیم. این TagBuilder در نهایت توسط متد output.Content.AppendHtml به View برنامه اضافه خواهد شد. در اینجا، متد Append هم وجود دارد. اگر از آن استفاده شود، خروجی نهایی HTML Encoded خواهد بود.

ثبت و استفاده‌ی از TagHelper سفارشی تهیه شده

پس از تعریف TagHelper سفارشی فوق، ابتدا ارجاعی از اسمبلی آن‌را به پروژه‌ی جاری اضافه می‌کنیم و سپس به فایل ViewImports.cshtml_ برنامه مراجعه و یک سطر ذیل را به آن اضافه می‌کنیم:

 @addTagHelper *,Core1RtmEmptyTest.TagHelpers

در اینجا عبارت Core1RtmEmptyTest.TagHelpers همان نام فضای نام اصلی پروژه‌ی Class library دربرگیرنده‌ی TagHelper سفارشی است.
اکنون که این TagHelper در Viewهای برنامه قابل شناسایی است، روش افزودن آن، بر اساس همان سفارشی سازی‌هایی است که انجام دادیم:

‫۸ سال و ۱ ماه قبل، چهارشنبه ۷ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۱۷:۵۰

ایمان عبیدی

مطالب

استخراج اطلاعات از صفحات وب با کمک HtmlAgilityPack

چند مدت پیش موقعی که تب المپیک بود و جدول http://www.london2012.com/medals/medal-count/ رو زیاد نگاه می‌کردم به نظرم رسید که کاشکی به اطلاعاتی مثل اینکه چند نفر از مدال آور‌ها خانم و یا آقا هستند و یا اینکه در روزهای مختلف تعداد مدال‌ها چطور توزیع می‌شند و بشه با یک jQuery UI Slider روزهای مختلف رو انتخاب کرد و جدول رو دید.
برای این کار اولین چیزی که لازم بود دریافت و ذخیره اطلاعات بود که من برای این کار از Entity framework 4.1 Database-first و کتابخانه htmlagilitypack - HAP استفاده کردم . طراحی دیتابیس نهایی به این صورت شد

خوب در تلاش اول و مبتدیانه و بدون استفاده از این کتابخانه مفید چون اکثر صفحات وب XHTML نیستند و بالاخره چند تگ درست بسته نشده دارند و شما اگر بخواهید در آبجکت XmlDocument این html‌های به ظاهر سالم رو لود کنید فورا با استثنای زیر مواجه می‌شوید

XmlException Was unhandeled  
The 'img' start tag on line 1 position 1604 does not match the end tag of 'a'. Line 1, position 1766

راه حل ساده اینه که این کتابخونه رو با کمک NuGet نصب کنید

PM> Install-Package HtmlAgilityPack

و از اینجا به بعد با کدی مثل این میتونید از کلاس HtmlDocument و مشابه XmlDocument ولی بدون ارور استفاده کنید.
مثلا با کد زیر میشه تاریخ تولد یک ورزشکار رو بدست آورد .توابع دیگه ای که خیلی جاها میتونه بدرد خورد GetAttributeValue و ChildNodes هست که یک نمونه نحوه استفادشو در ادامه میبینید

HtmlDocument xhtml = Crawler.GetXHtmlFromUri("http://www.london2012.com/athlete/hadadi-ehsan-1077408/");
HtmlNode tempNode = xhtml.DocumentNode.SelectSingleNode("//table[@class='athleteBio']/tbody/tr[4]");



string temp = tempNode.FirstChild.FirstChild.InnerText.Replace("&nbsp;", "").Trim();
athlete.Birthday = DateTime.Parse(temp.Substring(0, 10), new CultureInfo("en-GB")); 



tempNode = xhtml.DocumentNode.SelectSingleNode("//div[@class='athletePhotoMedals']/div/div/img");
athlete.LargePhotoUri = tempNode.GetAttributeValue("src", "");

البته تابع GetXHtmlFromUri رو جدا باید با کمک HttpWebRequest بنویسید و توی خوده HAP متاسفانه چنین تابعی توکار نشده
نکته اصلی هم پیدا کردن محل دقیق اطلاعاته که با ابزاری مثل Firebug خیلی راحت‌تر میشه این کارو انجام داد. کافیه روی تاریخ تولد راست کلیک و inspect element by Firebug رو بزنید و حالا اگر تویه dom روی هر المنت html نگه دارید بهتون XPath کامل رو میده که میتونید تویه تابع DocumentNode.SelectSingleNode ازش استفاده کنید.

برای درک بهتر XPath هم این 2 تا صفحه xpath_syntax و xpath_examples خیلی میتونه کمکتون بکنه.

‫۱۲ سال و ۲ ماه قبل، شنبه ۴ شهریور ۱۳۹۱، ساعت ۰۴:۲۸

محمد کمالی

نظرات مطالب

روش استفاده‌ی صحیح از HttpClient در برنامه‌های دات نت

با سلام و احترام. با توجه به این که ASP.NET Core کدها را با ماهیت SynchronizationContext اجرا نمی‌کند، نوشتن یا ننوشتن ConfigureAwait(false) چه تفاوتی ایجاد می‌کند؟

دوم اینکه اگر فرض کنیم این مثال برای ASP.NET MVC غیر ASP.NET Core ای نوشته شده باشد که در آن نوشتن ConfigureAwait(false) با ننوشتن اش تفاوت ایجاد می‌کند، این نوع استفاده از ConfigureAwait ایجاد مشکل می‌کند، زیرا به علت Restore نشدن Sync Context، عملا مواردی مثل HttpContext.Current مقدار درستی را در خط بعد از await نخواهند داشت.

در مجموع جای ConfigureAwait(false) چه در ASP.NET و چه در ASP.NET Core در Controller و Action نیست. در ASP.NET Core که عملا تفاوتی ندارد و در ASP.NET هم در لایه‌های قبلی مثل Service و Repository اگر از ConfigureAwait(false) استفاده بشه، به بهبود عملکرد سیستم کمک می‌کنه، به شرطی که وقتی کد داره توی Controller و Action فراخونی می‌شه دیگه ConfigureAwait نداشته باشه.

سپاس

‫۶ سال و ۹ ماه قبل، شنبه ۲۳ دی ۱۳۹۶، ساعت ۱۷:۰۷

صابر فتح الهی

مطالب

آموزش (jQuery) جی کوئری 5#

در ادامه مطلب قبلی آموزش (jQuery) جی کوئری 4# به ادامه بحث می‌پردازیم.
در پست قبل به بررسی انتخاب عناصر بر اساس موقعیت پرداختیم، در این پست به بحث "استفاده از انتخاب کننده‌های سفارشی jQuery" خواهیم پرداخت.

4-1- استفاده از انتخاب کننده‌های سفارشی jQuery
در پست‌های قبلی (^ و ^ ) تعدادی از انتخاب کننده‌های CSS که هر کدامشان موجب قدرت و انعطاف پذیری انتخاب اشیا موجود در صفحه می‌شوند را بررسی کردیم. با این وجود فیلتر‌های انتخاب کننده قدرتمندتری وجود دارند که توانایی ما را برای انتخاب بیشتر می‌کنند.
به عنوان مثال اگر بخواهید از میان تمام چک باکس ها، گزینه هایی را که تیک خورده اند انتخاب نمایید، از آنجا که تلاش برای مطابقت حالت‌های اولیه کنترل‌های HTML را بررسی می‌کنیم، jQuery انتخابگر سفارشی checked: را پیشنهاد می‌کند، که مجموعه از عناصر را که خاصیت checked آنها فعال باشد را برای ما برمی گرداند. براس مثال انتخاب کننده input تمامی المان‌های <input> را انتخاب می‌کند، و انتخاب کننده input:checked تمامی inputهایی را انتخاب می‌کند که checked هستند. انتخاب کننده سفارشی checked:یک انتخاب کننده خصوصیت CSS عمل می‌کند (مانند [foo=bar]). ترکیب این انتخاب کننده‌ها می‌تواند قدرت بیشتری به ما بدهد، انتخاب کننده هایی مانند radio:checked: و checkbox:checked: .
همانطور هم که قبلا بیان شد، jQuery علاوه بر پشتیبانی از انتخاب کننده‌های CSS تعدادی انتخاب کننده سفارشی را نیز شامل می‌شود که در جدول 3-2 شرح داده شده است.

جدول 3-2: انتخاب کننده‌های سفارشی jQuery

توضیح	انتخاب کننده
عناصری را انتخاب می‌کند که تحت کنترل انیمیشن می‌باشند. در پست‌های بعدی انیمیشن‌ها توضیح داده می‌شوند.	animated:
عناصر دکمه را انتخاب می‌کند، عناصری مانند (input[type=submit]، input[type=reset]، input[type=button]، یا button)	button:
عناصر Checkbox را انتخاب می‌کند، مانند ([input[type=checkbox).	checkbox:
عناصر checkboxها یا دکمه‌های رادیویی را انتخاب می‌کند که در حالت انتخاب باشند.	checked:
عناصری ر انتخاب می‌کند که دارای عبارت foo باشند.	contains(foo) //c:
عناصر در حالت disabled را انتخاب می‌کند.	disabled:
عناصر در حالت enabledرا انتخاب می‌کند.	enabled:
عناصر فایل را انتخاب می‌کند، مانند ([input[type=file).	file:
عناصر هدر مانند h1 تا h6 را انتخاب می‌کند.	header:
عناصر مخفی شده را انتهاب می‌کند.	hidden:
عناصر تصویر را انتخاب می‌کند، مانند ([input[type=image).	image:
عناصر فرم مانند input ، select، textarea، button را انتخاب می‌کند.	input:
انتخاب کننده‌ها را برعکس می‌کند.	not(filter)//c:
عناصری که فرزندی دارند را انتخاب می‌کند.	parent:
عناصر password را انتخاب می‌کند، مانند ([input[type=password).	password:
عناصر radio را انتخاب می‌کند، مانند ([input[type=radio).	radio:
دکمه‌های reset را انتخاب می‌کند، مانند ([input[type=reset یا [button[type=reset).	raset:
عناصری (عناصر option) را انتخاب می‌کند که در وضعیت selected قراردارند.	selected:
دکمه‌های submit را انتخاب می‌کند، مانند ([input[type=submit یا [button[type=submit).	submit:
عناصر text را انتخاب می‌کند، مانند ([input[type=text).	text:
عناصری را که در وضعیت visibleباشند انتخاب می‌کند.	visible:

بسیاری از انتخاب کننده‌های سفارشی jQuery بررسی شده برای انتخاب عناصر فرم ورود اطلاعات کاربر استفاده می‌شوند. این فیلتر‌ها قابلیت ادغام را دارند، برای مثال در زیر دستوری را به منظور انتخاب آن دسته از گزینه‌های Checkbox که تیک خورده اند و فعال هستند را مشاهده می‌کنید:

:checkbox:checked:enabled

این فیلتر‌ها و انتخاب کننده‌ها کاربردهای وسیعی در صفحات اینترنتی دارند، آیا آنها حالت معکوسی نیز دارند؟

استفاده از فیلتر not:
برای آنکه نتیجه انتخاب کننده‌ها را معکوس کنیم می‌توانیم از این فیلتر استفاده کنیم. برای مثال دستور زیر تمام عناصری را که checkBox نیستند را انتخاب می‌کند:

input:not(:checkbox)

اما استفاده از این فیلتر دقت زیادی را می‌طلبد زیرا به سادگی ممکن است با نتیجه ای غیر منتظره مواجه شویم.

استفاده از فیلتر has:
در اینجا دیدیم که CSS انتخاب کننده قدرتمندی را ارایه کرده است که فرزندران یک عنصر را در هر سطحی که باشند (حتی اگر فرزند مستقیم هم نباشند) انتخاب می‌کند. برای مثال دستور زیر تمام عناصر span را که در div معرفی شده باشند را انتخاب می‌کند:

div span

اما اگر بخواهیم انتخابی برعکس این انتخاب داشته باشیم، باید چه کنیم؟ برای این کار باید تمام divهایی که دارای عنصر span می‌باشد را انتخاب کرد. برای چنین انتخابی از فیلتر has: استفاده می‌کنیم. به دستور زیر توجه نمایید، این دستور تمام عناصر div را که در آنها عنصر span معرفی شده است را انتخاب می‌کند:

div:has(span)

برای برخی انتخاب‌های پیچیده و مشکل، این فیلتر و مکانیزم بسیار کارا می‌باشد و به سادگی ما را به هدف دلخواه می‌رساند. فرض کنید می‌خواهیم آن خانه از جدول که دارای یک عنصر عکس خاص می‌باشد را پیدا کنیم. با توجه به این نکته که آن عکس از طریق مقدار src قابل تشخیص می‌باشد، با استفاده از فیلتر has: دستوری مانند زیر می‌نویسیم:

$('tr:has(img[src$="foo.png"])')

این دستور هر خانه از جدول را که این عکس در آن قرار گرفته باشد را انتخاب می‌کند.
همانگونه که دیدیم jQuery گزینه‌های بسیار متعددی را به منظور انتخاب عناصر موجود در صفحه برای ما مهیا کرده است که می‌توانیم هر عنصری از صفحه را انتخاب و سپس تغییر دهیم که تغییر این عناصر در پست‌های آینده بحث خواهد شد.

موفق و موید باشید.

‫۱۱ سال و ۷ ماه قبل، جمعه ۲۳ فروردین ۱۳۹۲، ساعت ۲۲:۵۵

وحید محمدطاهری

مطالب

ایجاد حالت‌های مختلف سایه با استفاده از CSS3

در CSS3 امکان ایجاد سایه توسط خصوصیت box-shadow ایجاد شده‌است که یکی از خصوصیت‌های محبوب در بین برنامه نویسان وب می‌باشد. در ادامه طریقه ایجاد چند نمونه از آن را توضیح خواهیم داد.
box-shadow به شما امکان تعریف چندین سایه را بر روی یک عنصر، با تعیین مقادیر رنگ، اندازه، میزان تیرگی (بلور) و میزان جابجایی (افست) آن، می‌دهد.

box-shadow: inset horizontal vertical blur spread color;

برای مثال:

box-shadow: 10px 10px;
box-shadow: 10px 10px 5px #888;
box-shadow: inset 2px 2px 2px 2px black;
box-shadow: 10px 10px #888, -10px -10px #f4f4f4, 0px 0px 5px 5px #cc6600;

Browser Support

می‌توان گفت تمام مرورگرها، خصوصیت box-shadow را پشتیبانی می‌کنند.

Internet Explorer 9.0 و بالاتر
Firefox 3.5 و بالاتر
Chrome 1.0 و بالاتر
Safari 3 و بالاتر
Opera 10.5 و بالاتر

برای استفاده از box-shadow در مرورگرهای نسخه پایین‌تر (بدون تغییر در نحوه تعریف)، باید از پیشوندهای هر مرورگر استفاده کنید. برای Firefox از moz-، برای Chrome و Safari از webkit- و Opera نیاز به پیشوند ندارد.

CSS مشترک برای افکت‌های زیر

.box {
     width:70%;
     height:200px;
     background:#FFF;
     margin:40px auto;
}

.box h3{
     text-align:center;
     position:relative;
     top:80px;
}

Effect 1

با انتساب افکت سایه استاندارد به این المنت، ظاهری شبیه به یک جعبه برجسته را پیدا می‌کند.

کد HTML

<div class="box effect1">
<h3>Effect 1</h3>
</div>

کد CSS

.effect1{
     box-shadow: 0 10px 6px -6px #777;
}

Effect 2

این افکت بر روی گوشه‌های المنت اثر خواهد گذاشت و ظاهر بلند کردن گوشه‌های جعبه را نمایش می‌دهد. با استفاده از دو خصوصیت before: و after: این افکت پیاده سازی می‌شود.

کد HTML

<div class="box effect2">
<h3>Effect 2</h3>
</div>

کد CSS

.effect2
{
  position: relative;
}
.effect2:before, .effect2:after
{
  z-index: -1;
  position: absolute;
  content: "";
  bottom: 15px;
  left: 10px;
  width: 50%;
  top: 80%;
  max-width:300px;
  background: #777;
  box-shadow: 0 15px 10px #777;
  transform: rotate(-3deg);
}
.effect2:after
{
  transform: rotate(3deg);
  right: 10px;
  left: auto;
}

توجه: برای افزایش میزان زاویه سایه با جعبه، مقدار transform را افزایش دهید.

transform: rotate(8deg);

Effect 3

این افکت بر روی گوشه‌ی پایین چپ المنت اثر خواهد گذاشت و ظاهر بلند کردن گوشه جعبه را نمایش می‌دهد. با استفاده از خصوصیت before: این افکت پیاده سازی می‌شود.

کد HTML

<div class="box effect3">
<h3>Effect 3</h3>
</div>

کد CSS

.effect3
{
  position: relative;
}
.effect3:before
{
  z-index: -1;
  position: absolute;
  content: "";
  bottom: 15px;
  left: 10px;
  width: 50%;
  top: 80%;
  max-width:300px;
  background: #777;
  box-shadow: 0 15px 10px #777;
  transform: rotate(-3deg);
}

Effect 4

این افکت بر روی گوشه‌ی پایین راست المنت اثر خواهد گذاشت و ظاهر بلند کردن گوشه جعبه را نمایش می‌دهد. با استفاده از خصوصیت before: این افکت پیاده سازی می‌شود.

کد HTML

<div class="box effect4">
<h3>Effect 4</h3>
</div>

کد CSS

.effect4
{
  position: relative;
}
.effect4:after
{
  z-index: -1;
  position: absolute;
  content: "";
  bottom: 15px;
  right: 10px;
  left: auto;
  width: 50%;
  top: 80%;
  max-width:300px;
  background: #777;
  box-shadow: 0 15px 10px #777;
  transform: rotate(3deg);
}

Effect 5

این افکت یک سایه منحنی شکل را ایجاد می‌کند.

کد HTML

<div class="box effect5">
<h3>Effect 5</h3>
</div>

کد CSS

.effect5
{
    position:relative;       
    box-shadow:0 1px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3), 0 0 40px rgba(0, 0, 0, 0.1) inset;
}
.effect5:before, .effect5:after
{
    content:"";
    position:absolute; 
    z-index:-1;
    box-shadow:0 0 20px rgba(0,0,0,0.8);
    top:50%;
    bottom:0;
    left:10px;
    right:10px;
    border-radius:100px / 10px;
}

توجه: برای اضافه کردن سایه به بالای جعبه، می‌توان تغییرات زیر را در افکت بالا ایجاد کرد.

.effect5:before, .effect5:after
{
    top:0;
} 
.effect5:after
{
    right:10px; 
    left:auto; 
    transform:skew(8deg) rotate(3deg);
}

Effect 6

این افکت سایه را در دو طرف جعبه ایجاد می‌کند.

کد HTML

<div class="box effect6">
<h3>Effect 6</h3>
</div>

کد CSS

.effect6
{
    position:relative;
    box-shadow:0 1px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3), 0 0 40px rgba(0, 0, 0, 0.1) inset;
}
.effect6:before, .effect6:after
{
    content:"";
    position:absolute; 
    z-index:-1;
    box-shadow:0 0 20px rgba(0,0,0,0.8);
    top:10px;
    bottom:10px;
    left:0;
    right:0;
    border-radius:100px / 10px;
} 
.effect6:after
{
    right:10px; 
    left:auto; 
    transform:skew(8deg) rotate(3deg);
}

‫۷ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۵۵

وحید نصیری

مطالب دوره‌ها

تغییرات صورت گرفته در المان‌های تایپوگرافی و شیوه‌ نامه‌های بوت استرپ 3

مبحث پیشین «استفاده از Twitter Bootstrap در کارهای روزمره طراحی وب» را احتمالا بخاطر دارید. آن مطلب برای بوت استرپ 2 تهیه شده بود و پس از مطالعه نکات «بررسی سیستم جدید گرید بوت استرپ 3» تفاوت‌های حاصل در سیستم طرحبندی آن‌را به خوبی می‌توان تشخیص داد. در ادامه مباحث دوره جاری، به تکمیل این نکات، جهت ارتقاء به بوت استرپ 3 پرداخته و تفاوت‌های مهم را برخواهیم شمرد.

تغییرات انجام شده در تعاریف ستون‌ها جهت سازگاری با اندازه‌های مختلف صفحه

علاوه بر نکات یاد شده در قسمت قبل مانند چهار اندازه جدید سیستم گریدهای بوت استرپ 3، یا امکان ترکیب این‌ها در ستون‌های مختلف، امکان مخفی کردن یا نمایش دادن مثلا یک پاراگراف یا حتی یک div ساده بر اساس اندازه صفحه نیز از بوت استرپ 2 میسر بوده است. برای به روز رسانی یک چنین کدهایی تنها کافی است به جدول ذیل دقت داشت. در این جدول نام کلاس‌های قدیمی بوت استرپ 2 و جدید بوت استرپ 3 را ملاحظه می‌کنید:

Bootstrap 2           Bootstrap 3
.visible-phone        .visible-sm
.visible-tablet       .visible-md
.visible-desktop      .visible-lg
.hidden-phone         .hidden-sm
.hidden-tablet        .hidden-md
.hidden-desktop       .hidden-lg

تغییرات صورت گرفته در تعاریف دکمه‌ها

تعاریف دکمه‌ها با نکات عنوان شده در مطلب «استفاده از Twitter Bootstrap در کارهای روزمره طراحی وب» آنچنان تفاوتی ندارند. تنها باید دقت داشت که اینبار اندازه دکمه‌ها نیز همانند اندازه ستون‌های گریدهای بوت استرپ باید مقدار دهی شوند. مثلا اگر در بوت استرپ 2، یک دکمه کوچک را به صورت btn btn-success btn-mini تعریف می‌کردیم، اینبار معادل btn-mini را باید همانند ستون‌ها، به btn-xs تغییر دهیم؛ یعنی باید نوشت btn btn-success btn-xs. خلاصه کاربردی این تغییرات را جهت به روز رسانی کدهای بوت استرپ 2 به 3 در جدول ذیل مشاهده می‌نمائید:

Bootstrap 2     Bootstrap 3
.btn.btn        .btn-default
.btn-mini       .btn-xs
.btn-small      .btn-sm
.btn-large      .btn-lg

واکنشگرا کردن تصاویر و جداول سایت‌های طراحی شده با بوت استرپ 3

اگر تصویری در یک div یا یک لینک محصور شده، یا حتی در حالت معمولی نمایش داده می‌شود، برای اینکه با تغییر اندازه صفحه به صورت خودکار بزرگ و کوچک شود، تنها کافی است کلاس img-responsive بوت استرپ 3 را به المان‌های یاد شده اضافه کنیم.
در مورد جداول HTML نیز مساله واکنشگرا بودن درنظر گرفته شده است. در اینجا تنها کافی است کل جدول را با یک div محصور کنیم و سپس به این div کلاس table-responsive را انتساب دهیم تا جداول بوت استرپ 3 نیز به اندازه‌های مختلف صفحه واکنش نشان دهند.

تغییرات لازم جهت تعاریف آیکن‌ها در بوت استرپ 3

همانطور که در قسمت‌های پیشین نیز ذکر شد، در بوت استرپ 3 دیگر از PNG image sprites استفاده نمی‌شود و بجای آن‌ها از قلم‌هایی که حاوی آیکن‌ها هستند، کمک گرفته شده است. به این ترتیب رنگ آمیزی این آیکن‌ها ساده‌تر شده و همچنین به علت نمایش برداری گلیف‌های یک قلم، در اندازه‌های مختلف، به خوبی رندر و بدون افت کیفیت نمایش داده خواهند شد. در این حالت نحوه تعریف آیکن‌ها به صورت زیر تغییر یافته است:

<span class="glyphicon glyphicon-pushpin"></span>

لیست کامل آیکن‌های پیش فرض بوت استرپ 3 را در اینجا می‌توانید ملاحظه نمائید.

‫۱۱ سال قبل، دوشنبه ۲۹ مهر ۱۳۹۲، ساعت ۱۸:۱۶