مطالب
استفاده از افزونه Typeahead مجموعه Twitter Bootstrap در ASP.NET MVC
با تعدادی از کامپوننت‌های Bootstrap در مطلب «نگاهی به اجزای تعاملی Twitter Bootstrap» آشنا شدید. یکی دیگر از این افزونه‌ها، Typeahead نام دارد که در حقیقت نوعی Autocomplete text box است. در ادامه قصد داریم نحوه استفاده از آن‌را در ASP.NET MVC بررسی کنیم.

استفاده‌ی استاتیک از افزونه Typeahead

منظور از استفاده‌ی استاتیک، مشخص بودن آرایه عناصر و هچنین درج آن به صورت html encoded در صفحه است. برای این منظور، کنترلر برنامه چنین شکلی را خواهد داشت:
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Script.Serialization;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        [HttpGet]
        public ActionResult Index()
        {
            var array = new[]
                {
                     "Afghanistan",
                     "Albania",
                     "Algeria",
                     "American Samoa",
                     "Andorra",
                     "Angola",
                     "Anguilla",
                     "Antarctica",
                     "Antigua and/or Barbuda"
                };
            ViewBag.JsonString = new JavaScriptSerializer().Serialize(array);
            return View();
        }
    }
}
در اینجا یک آرایه با تعداد عناصر مشخص، تبدیل به رشته JSON معادل آن شده و توسط ViewBag.JsonString به View ارسال می‌شود.
View متناظر با آن به نحو ذیل با مشخص سازی نوع data-provide (تا به کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی همراه bootstrap اعلام کند از چه افزونه‌ای در اینجا قرار است استفاده شود)، منبع داده data-source و حداکثر تعداد آیتم ظاهر شونده data-items، می‌تواند طراحی شود:
@{
    ViewBag.Title = "Index";    
}
<h2>
    Typeahead</h2>
@Html.TextBox("search", null, htmlAttributes:
                              new
                              {
                                  autocomplete = "off",
                                  data_provide = "typeahead",
                                  data_items = 8,
                                  data_source = @ViewBag.JsonString
                              })

به این ترتیب، یک چنین خروجی در صفحه درج می‌شود:
<input autocomplete="off" data-items="8" data-provide="typeahead" 
data-source="[&quot;Afghanistan&quot;,&quot;Albania&quot;,&quot;Algeria&quot;,&quot;American Samoa&quot;,&quot;Andorra&quot;,&quot;Angola&quot;,&quot;Anguilla&quot;,&quot;Antarctica&quot;,&quot;Antigua and/or Barbuda&quot;]" 
id="search" name="search" type="text" value="" />
همانطور که ملاحظه می‌کنید دقیقا data-source تهیه شده مطابق نیاز خاص این افزونه، html encoded است. به علاوه هر جایی در htmlAttributes صفحه از under line استفاده شده، در این سمت به صورت خودکار به - ترجمه گردیده است.
اگر هم بخواهیم برای آن یک Html Helper درست کنیم، می‌توان به نحو ذیل عمل کرد:
        public static MvcHtmlString TypeaheadFor<TModel, TValue>(
                this HtmlHelper<TModel> htmlHelper,
                Expression<Func<TModel, TValue>> expression,
                IEnumerable<string> source,
                int items = 8)
        {
            var jsonString = new JavaScriptSerializer().Serialize(source);
            return htmlHelper.TextBoxFor(
                expression,
                new
                {
                    autocomplete = "off",
                    data_provide = "typeahead",
                    data_items = items,
                    data_source = jsonString
                }
            );
        }


استفاده پویا و Ajax ایی از افزونه Typeahead

اگر بخواهیم data-source را به صورت پویا، هربار از بانک اطلاعاتی دریافت و ارائه دهیم، نیاز به کمی اسکریپت نویسی خواهد بود:
using System;
using System.Linq;
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Script.Serialization;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        [HttpGet]
        public JsonResult GetNames(string term)
        {
            var array = new[]
                {
                     "Afghanistan",
                     "Albania",
                     "Algeria",
                     "American Samoa",
                     "Andorra",
                     "Angola",
                     "Anguilla",
                     "Antarctica",
                     "Antigua and/or Barbuda"
                };

            var results = array.Where(n =>
                n.StartsWith(term, StringComparison.OrdinalIgnoreCase));

            return Json(results.ToArray(), JsonRequestBehavior.AllowGet);
        }
    }
}
در این حالت، کدهای اکشن متدی که یک عبارت، یا قسمتی از آن را از طریق پارامتر term دریافت و خروجی JSON مناسبی را ارائه می‌کند، همانند متد GetNames فوق خواهد بود.
سپس در تعاریف View، قسمت data-source مرتبط با TextBox حذف و از طریق فراخوانی مستقیم کدهای افزونه typeahead مقدار دهی می‌گردد:
@{
    ViewBag.Title = "Index";
    var url = Url.Action("GetNames", "Home");
}
<h2>
    Typeahead</h2>
@Html.TextBox("search", null, htmlAttributes:
                              new
                              {
                                  autocomplete = "off",
                                  data_provide = "typeahead",
                                  data_items = 8
                              })
@section JavaScript
{
    <script type="text/javascript">
            $(function () {
                $('#search').typeahead({
                    source: function (term, process) {
                        return $.getJSON('@url', { term: term }, function (data) { return process(data); });
                    }
                });
            });
    </script>
}
در اینجا توسط متد getJSON کتابخانه jQuery، مقدار عبارت وارد شده در TextBox جستجو، به آدرس اکشن متد GetNames ارسال و سپس حاصل به source افزونه typeahead انتساب داده می‌شود.
مطالب
توسعه برنامه‌های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت دوازدهم
در این قسمت قصد داریم به بررسی چند زبانه سازی برنامه‌ها بپردازیم. برای چند زبانه کردن یک برنامه باید حداقل به موارد زیر توجه شود:
1- بحث Right to left و Left to right در صورتیکه زبان هایی که قصد پشتیبانی از آن‌ها را داریم، از هر دو مدل باشند.
2- بحث string‌های استفاده شده در View (مثلا Text یک Button) و View Model (مثل متن هشدار Alert Dialog)
3- بحث تقویم شمسی، قمری و میلادی در صورت لزوم.

همه کنترل‌ها در Xamarin Forms دارای Property ای با نام FlowDirection هستند که مقادیر RightToLeft، LeftToRight و MatchParent را می‌پذیرد. MatchParent که مقدار پیش فرض است، به این معنی است که مثلا اگر در ContentPage، مقدار FlowDirection را RightToLeft دهیم، تمامی کنترل‌های داخل آن صفحه RightToLeft باشند و بالعکس.
برای اطلاعات بیشتر، به مستندات مربوطه مراجعه کنید.

برای string هایی که ممکن است در View یا View Model استفاده شوند، از فایل‌های resx استفاده می‌کنیم. در پروژه XamApp، یک فولدر بسازید با نام Resources و در آن فولدر، یک فایل از نوع Resources file را اضافه کنید با نام Strings.resx

مجددا یک Resources file را با نام Strings.fa.resx و یکی دیگر را با نام Strings.en.resx اضافه کنید. برای درک بهتر وضعیت نهایی، پروژه XamApp را Clone/Pull کنید و آن را بررسی کنید.

در فایل Strings.resx یک ردیف جدید اضافه کنید که Name آن برابر با HelloWorld باشد و Value آن خالی است. این نام، در کد نویسی ما استفاده می‌شود و مثلا نباید شامل Space، علامت ! و ... باشد. در فایل Strings.fa.resx یک ردیف جدید اضافه کنید که Name آن برابر با همان HelloWorld باشد و Value آن برابر با سلام دنیا! در نهایت در فایل Strings.en.resx یک ردیف جدید را اضافه کنید که Name آن HelloWorld بوده و Value آن ! Hello world باشد.

سپس در فایل App.xaml.cs می‌توانید قبل از اولین NavigationService.NavigateAsync، از کد زیر را استفاده کنید:

 
Strings.Culture = CultureInfo.CurrentUICulture = new CultureInfo("en"); // or new CultureInfo("fa");

برای نمایش پیام در View Model با استفاده از IUserDialogs نیز می‌توانید به شکل زیر عمل کنید:

await UserDialogs.AlertAsync(message: Strings.HelloWorld);

در صورتیکه بخواهید پارامتری را در string‌های چند زبانه خود داشته باشید نیز می‌توانید به شکل زیر عمل کنید:

 Name  En Value  Fa Value
 ButtonTappedCount   Button tapped {0} times!   دکمه {0} کلیک شده است 
سپس در Xaml داریم: (مثال در فایل HelloWorldMultiLanguageView.xaml قرار دارد)
<Label Text="{Binding StepsCount, StringFormat={x:Static resx:Strings.ButtonTappedCount}}" />
که باعث نمایش چنین چیزی می‌شود: "دکمه 7 بار کلیک شده است!" 
namespace مربوطه یعنی resx هم در بالای فایل Xaml باید قرار داده شود، که می‌شود:
xmlns:resx="clr-namespace:XamApp.Resources"
و در CSharp داریم:
await UserDialogs.AlertAsync(string.Format(Strings.ButtonTappedCount, StepsCount));
یکی از کتابخانه‌های خوب در این زمینه، Humanizer است. فرض کنید می‌خواهید string هایی چون "آخرین ورود: بیست ساعت پیش" و ... را بسازید. این کتابخانه فوق العاده در این زمینه به شما کمک می‌کند که استفاده از آن را شدیدا توصیه می‌کنم.
برای داشتن تقویم شمسی، میلادی و هجری نیز می‌توانید از Bit Date Picker استفاده کنید که توضیح نحوه استفاده از آن در این پست آورده شده است.
مطالب
استفاده از Kendo UI TreeView به همراه یک منبع داده راه دور
یکی دیگر از ویجت‌های Kendo UI، ویجت نمایش ساختارهای درختی است به نام TreeView. در ادامه قصد داریم با نحوه‌ی نمایش آن، به کمک اطلاعات JSON دریافتی از سرور آشنا شویم.



ساختار مورد نیاز یک Kendo UI Tree View

فرض کنید قصد دارید نظرات تو در توی مطلبی را توسط Kendo UI Tree View نمایش دهید. مدل خود ارجاع دهنده‌ی آن می‌تواند چنین شکلی را داشته باشد:
namespace KendoUI11.Models
{
    public class BlogComment
    {
        public int Id { set; get; }
 
        public string Body { set; get; }
 
        public int? ParentId { get; set; }
 
        // مخصوص کندو یو آی هستند
        public bool HasChildren { get; set; }
        public string imageUrl { get; set; }
    }
}
سه خاصیت اول این کلاس همواره در تمام کلاس‌های خود ارجاع دهنده حضور دارند؛ شماره ردیف، متن و شماره Id والد احتمالی.
چند خاصیت بعدی مانند HasChildren و imageUrl مخصوص Kendo UI هستند. از imageUrl اختیاری می‌توان جهت نمایش آیکنی در کنار یک آیتم استفاده کرد و HasChildren به این معنا است که آیا گره جاری دارای عناصر فرزندی می‌باشد یا خیر.


تهیه یک منبع داده نمونه

شکل ابتدای مطلب، از طریق منبع داده ذیل تهیه شده‌است:
using System.Collections.Generic;
 
namespace KendoUI11.Models
{
    /// <summary>
    /// منبع داده فرضی جهت سهولت دموی برنامه
    /// </summary>
    public static class BlogCommentsDataSource
    {
        private static readonly IList<BlogComment> _cachedItems;
        static BlogCommentsDataSource()
        {
            _cachedItems = createBlogCommentsDataSource();
        }
 
        public static IList<BlogComment> LatestComments
        {
            get { return _cachedItems; }
        }
 
        /// <summary>
        /// هدف صرفا تهیه یک منبع داده آزمایشی ساده تشکیل شده در حافظه است
        /// </summary>
        private static IList<BlogComment> createBlogCommentsDataSource()
        {
            var list = new List<BlogComment>();
 
            var comment1 = new BlogComment
            {
                Id = 1, Body = "نظر من این است که", HasChildren = true, ParentId = null
            };
            list.Add(comment1);
 
            var comment12 = new BlogComment
            {
                Id = 2, Body = "پاسخی به نظر اول", HasChildren = true, ParentId = 1
            };
            list.Add(comment12);
 
            var comment12A = new BlogComment
            {
                Id = 3, Body = "پاسخی دیگری به نظر اول", HasChildren = false, ParentId = 1
            };
            list.Add(comment12A);
 
            var comment121 = new BlogComment
            {
                Id = 4, Body = "پاسخی به پاسخ به نظر اول", HasChildren = false, ParentId = 2
            };
            list.Add(comment121);
 
            var comment2 = new BlogComment
            {
                Id = 5, Body = "نظر 2", HasChildren = true, ParentId = null, imageUrl= "images/search.png"
            };
            list.Add(comment2);
 
            var comment21 = new BlogComment
            {
                Id = 6, Body = "پاسخ به نظر 2", HasChildren = false, ParentId = 5
            };
            list.Add(comment21);
 
            return list;
        }
    }
}
در اینجا نحوه‌ی مقدار دهی ParentId و HasChildren را جهت تو در تو سازی اطلاعات، مشاهده می‌کنید.
در این لیست دو رکورد، دارای ParentId مساوی null هستند. از این null بودن‌ها جهت کوئری گرفتن و نمایش ریشه‌های TreeView در ادامه استفاده خواهیم کرد.


بازگشت نظرات با فرمت JSON به سمت کلاینت

در ادامه یک کنترلر ASP.NET MVC را مشاهده می‌کنید که توسط اکشن متد GetBlogComments، رکوردهای مورد نظر را با فرمت JSON به سمت کلاینت ارسال می‌کند:
using System.Linq;
using System.Web.Mvc;
using KendoUI11.Models;
 
namespace KendoUI11.Controllers
{
 
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            return View(); // shows the page.
        }
 
        [HttpGet]
        public ActionResult GetBlogComments(int? id)
        {
            if (id == null)
            {
                //دریافت ریشه‌ها
                return Json(
                    BlogCommentsDataSource.LatestComments
                        .Where(x => x.ParentId == null) // ریشه‌ها
                        .ToList(),
                    JsonRequestBehavior.AllowGet);
            }
            else
            {
                //دریافت فرزندهای یک ریشه
                return Json(
                    BlogCommentsDataSource.LatestComments
                              .Where(x => x.ParentId == id)
                              .ToList(),
                              JsonRequestBehavior.AllowGet);
            }
        }
    }
}
اگر از سمت Kendo UI، مقدار id تنظیم نشود، به معنای درخواست نمایش ریشه‌ها است. در این حالت رکوردها را بر اساس مواردی که دارای ParentId مساوی null هستند، فیلتر خواهیم کرد.
اگر مقدار id به سمت سرور ارسال شود، یعنی کاربر گره و نودی را گشوده‌است. بر این اساس، تمامی فرزندان این گره را یافته و بازگشت می‌دهیم.


کدهای سمت کاربر نمایش Kendo UI Tree View

برای کار با Kendo UI TreeView نیاز است از منبع داده خاصی به نام HierarchicalDataSource به نحو ذیل استفاده کنیم. در قسمت transport آن مشخص می‌کنیم که اطلاعات باید از چه آدرسی خوانده شوند که در اینجا به آدرس اکشن متد  GetBlogComments اشاره می‌کند.
همچنین نیاز است مشخص کنیم کدامیک از خواص مدل بازگردانده شده، همان hasChildren است که در مثال فوق دقیقا به همین نام نیز تنظیم شده‌است.
<!--نحوه‌ی راست به چپ سازی -->
<div class="k-rtl k-header demo-section">
    <div id="my-treeview"></div>
</div>
 
@section JavaScript
{
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var dataSource = new kendo.data.HierarchicalDataSource({
                transport: {
                    read: {
                        url: "@Url.Action("GetBlogComments", "Home")",
                        dataType: "json",
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: 'GET'
                    }
                },
                schema: {
                    model: {
                        id: "Id",
                        hasChildren: "HasChildren"
                    }
                }
            });
 
            $("#my-treeview").kendoTreeView({
                //استفاده از قالب در صورت نیاز
                template: kendo.template($("#treeview-template").html()),
                checkboxes: {
                    checkChildren: false
                },
                dataSource: dataSource,
                dataTextField: "Body",
                //رخدادها
                select: function (e) { console.log("Selecting: " + this.text(e.node)); },
                check: function (e) { console.log("Checkbox changed :: " + this.text(e.node)); },
                change: function (e) { console.log("Selection changed"); },
                collapse: function (e) { console.log("Collapsing " + this.text(e.node)); },
                expand: function (e) { console.log("Expanding " + this.text(e.node)); }
            });
        });
    </script>
 
    <script id="treeview-template" type="text/kendo-ui-template">
        <strong> #: item.Body # </strong>
    </script>
 
    <style scoped>
        .demo-section {
            width: 100%;
            height: 300px;
        }
    </style>
}
 پس از تنظیم remote data source، اکنون نوبت به تعریف و تنظیم kendoTreeView است.
- در ابتدا به ازای هر ردیف این TreeView، از یک قالب استفاده شده‌است. تعریف این مورد اختیاری است. اگر نیاز به سفارشی سازی نحوه‌ی نمایش هر آیتم را داشتید، می‌توان از قالب‌ها استفاده کرد.
- قسمت checkboxes مشخص می‌کند که آیا نیاز است در کنار هر آیتم یک checkbox نیز نمایش داده شود یا خیر.
- dataSource را به HierarchicalDataSource تنظیم کرده‌ایم.
- dataTextField مشخص می‌کند که کدام فیلد دربرگیرنده‌ی متن هر آیتم TreeView است.
- تعدادی رخداد منتسب به TreeView نیز تنظیم شده‌اند که خروجی آن‌ها را در console تصویر ابتدای بحث مشاهده می‌کنید.


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
شروع به کار با بوت استرپ 4
روش‌های مختلف دریافت و نصب بوت استرپ 4

اولین کاری را که باید جهت شروع به کار با بوت استرپ 4 انجام داد، نصب و افزودن آن به صفحه‌ی HTML جاری است. روش‌های زیادی برای انجام اینکار وجود دارند:
الف) استفاده از نگارش SASS آن
بوت استرپ 4 در اصل مبتنی بر SASS توسعه یافته‌است و فایل‌های آن با فرمت scss. ارائه می‌شوند. مزیت کار با این روش، امکان سفارشی سازی بوت استرپ 4 و یا مشارکت در پروژه‌ی آن است و بدیهی است پس از آن باید SASS را به CSS کامپایل و مورد استفاده قرار داد.

ب) استفاده از CDN و یا Content delivery network
- مزیت آن بالا رفتن سرعت سایت با کش شدن آن در شبکه و یا شبکه‌های توزیع محتوا است.
- اما این روش محدودیت و الزام کار آنلاین با فایل‌های بوت استرپ را نیز به همراه دارد.
برای کار با CDN‌های بوت استرپ، مطابق راهنمای آن، تنها کافی است مدخل فایل css آن‌را به head صفحه و مداخل فایل‌های js ذیل را پیش از بسته شدن تگ body قرار دهید:
<link rel="stylesheet" href="https://stackpath.bootstrapcdn.com/bootstrap/4.1.3/css/bootstrap.min.css" integrity="sha384-MCw98/SFnGE8fJT3GXwEOngsV7Zt27NXFoaoApmYm81iuXoPkFOJwJ8ERdknLPMO" crossorigin="anonymous">

<script src="https://code.jquery.com/jquery-3.3.1.slim.min.js" integrity="sha384-q8i/X+965DzO0rT7abK41JStQIAqVgRVzpbzo5smXKp4YfRvH+8abtTE1Pi6jizo" crossorigin="anonymous"></script>
<script src="https://cdnjs.cloudflare.com/ajax/libs/popper.js/1.14.3/umd/popper.min.js" integrity="sha384-ZMP7rVo3mIykV+2+9J3UJ46jBk0WLaUAdn689aCwoqbBJiSnjAK/l8WvCWPIPm49" crossorigin="anonymous"></script>
<script src="https://stackpath.bootstrapcdn.com/bootstrap/4.1.3/js/bootstrap.min.js" integrity="sha384-ChfqqxuZUCnJSK3+MXmPNIyE6ZbWh2IMqE241rYiqJxyMiZ6OW/JmZQ5stwEULTy" crossorigin="anonymous"></script>
در اینجا شاید نام دو فایل، برای شما تازگی داشته باشند:
- jquery-3.3.1.slim : در اینجا slim یک نگارش بسیار کوچک از jQuery می‌باشد که بوت استرپ 4 بر مبنای آن کار می‌کند. البته در یک پروژه‌ی واقعی احتمالا نیاز به نگارش کامل آن‌را خواهید داشت و یا اگر قصد حذف کردن جی‌کوئری را دارید، این نگارش، کم‌حجم‌ترین آن است.
- popper.min.js : برای نمونه Bootstrap dropdown برای کارکرد صحیح آن در نگارش 4، نیاز به این وابستگی جدید را دارد.

ج) استفاده از فایل‌های از پیش پردازش شده‌
فایل‌های از پیش آماده شده‌ی آن‌را می‌توان مستقیما از سایت بوت استرپ، با کلیک بر روی دکمه‌ی download واقع در منوی راهبری سایت آن، دریافت کرد. مزیت این روش، امکان کار و توسعه‌ی آفلاین صفحات مبتنی بر بوت استرپ است.
مشکل این روش عدم اطلاع رسانی خودکار از ارائه‌ی نگارش‌های جدید و نیاز به دریافت دستی مجدد این بسته، به ازای هر نگارش جدید آن می‌باشد.

د) استفاده از ابزارهای مدیریت بسته‌ها
روشی را که ما در اینجا از آن استفاده خواهیم کرد، دریافت و نصب وابستگی‌های مورد نیاز جهت کار با بوت استرپ 4، توسط npm است. به همین جهت یک فایل جدید package.json را با محتوای ذیل ایجاد کنید:
{
  "name": "bootstrap.4",
  "version": "1.0.0",
  "description": "client side resources of the project",
  "scripts": {},
  "author": "VahidN",
  "license": "ISC",
  "dependencies": {
    "bootstrap": "^4.1.3",
    "components-font-awesome": "5.0.6",
    "jquery": "^3.3.1",
    "popper.js": "^1.14.4"
  }
}
سپس از طریق خط فرمان به این پوشه وارد شده و دستور npm install را جهت دریافت این وابستگی‌ها صادر کنید. یکی از مزیت‌های مهم این روش، آگاه شدن خودکار از به روز رسانی‌های وابستگی‌های فوق، توسط افزونه‌هایی مانند Version Lens است.
در اینجا font-awesome را نیز مشاهده می‌کنید؛ از این جهت که بوت استرپ 4 برخلاف نگارش 3 آن، به همراه گلیف آیکن‌های پیش‌فرض آن نیست.


ایجاد قالب ابتدایی شروع به کار با بوت استرپ 4

پس از دریافت وابستگی‌های مورد نیاز جهت شروع به کار با بوت استرپ 4 که هم اکنون باید در پوشه‌ی node_modules واقع در ریشه‌ی پوشه‌ی جاری موجود باشند، در ادامه حداقل قالبی را که برای کار با آن نیاز است، مرور می‌کنیم:
<!DOCTYPE html>
<html lang="en">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <meta http-equiv="X-UA-Compatible" content="IE=edge">
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1, shrink-to-fit=no">
    <meta http-equiv="x-ua-compatible" content="ie=edge">
    <link rel="stylesheet" href="/node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css">
    <link rel="stylesheet" href="/node_modules/components-font-awesome/css/fa-solid.min.css">
    <link rel="stylesheet" href="/node_modules/components-font-awesome/css/fontawesome.min.css">
    <title>Bootstrap</title>
</head>
<body>
    <div class="container">

    </div>
    <script src="/node_modules/jquery/dist/jquery.min.js"></script>
    <script src="/node_modules/popper.js/dist/umd/popper.min.js"></script>
    <script src="/node_modules/bootstrap/dist/js/bootstrap.min.js"></script>
</body>
</html>
- در ابتدا سازگاری با edge و الزام به استفاده‌ی از آخرین نگارش IE نصب شده مشخص شده‌است.
- سپس viewport استاندارد، جهت تعیین اینکه این صفحه با ابزارهای موبایل نیز سازگار است، تعریف شده‌است.
- در قسمت head، مدخل فایل bootstrap.min.css تعریف شده‌است. همچنین مداخل مورد نیاز جهت کار با font-awesome را نیز مشاهده می‌کنید.
- پیش از بسته شدن تگ body، تعاریف jQuery، کتابخانه‌ی popper و سپس bootstrap.min.js قید شده‌اند. کتابخانه‌ی popper از مسیر umd آن دریافت شده‌است تا همه جا کار کند.


نکته‌ی مهم!
در نگارش نهایی برنامه‌ی شما، مسیرهای فایل‌های شروع شده‌ی با /node_modules/ نباید وجود داشته باشند. این فایل‌ها را بهتر است توسط ابزارهای bundling & minification یکی و سپس به صفحه اضافه کنید.


غنی سازی ویرایشگر VSCode برای کار ساده‌تر با بوت استرپ

VSCode یک ویرایشگر حرفه‌ای چندسکویی است که برای ویندوز، مک و لینوکس تهیه شده‌است. این ویرایشگر را می‌توان توسط افزونه‌های زیر برای کار ساده‌تر با بوت استرپ غنی کرد:
Bootstrap 4, Font awesome 4, Font Awesome 5 Free & Pro snippets: ساده سازی تشکیل تگ‌های بوت استرپ
Path Autocomplete: کار وارد کردن مسیر فایل‌ها و تصاویر را ساده می‌کند.
HTML CSS Support: کار آن غنی سازی intellisense این ویرایشگر جهت کار با ویژگی‌ها و همچنین کلاس‌های CSS است.
IntelliSense for CSS class names in HTML: انتخاب کلاس‌های CSS بوت استرپ را ساده‌تر می‌کند.
Live Server: کار آن راه اندازی یک وب سرور آزمایشی و سپس امکان مشاهده‌ی آنی تغییرات در برنامه و فایل HTML جاری، در مرورگر می‌باشد.


برای کار با آن، در حالیکه صفحه‌ی HTML جاری در VSCode باز است، بر روی دکمه‌ی Go Live اضافه شده‌ی در status bar آن کلیک کنید. پس از آن، یک وب سرور آزمایشی را بر روی پورت 5500 آغاز کرده و صفحه‌ی جاری را در آدرس http://127.0.0.1:5500/index.html در مرورگر پیش‌فرض سیستم نمایش می‌دهد. اکنون فایل HTML خود را در VSCode ویرایش کنید. ملاحظه خواهید کرد که بلافاصله این تغییرات در مرورگر قابل مشاهده هستند.


نگارش‌های راست به چپ بوت استرپ 4

قرار است بوت استرپ 4 نگارش رسمی راست به چپ نیز داشته باشد. به همین منظور می‌توانید در اینجا رای خود را اظهار کنید.
همچنین پروژه‌های زیر نیز چنین قابلیتی را ارائه می‌دهند:
  1. MahdiMajidzadeh/bootstrap-v4-rtl
  2. DediData/Bootstrap-RTL 
  3. GhalamborM/bootstrap4-rtl



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Bootstrap4_01.zip
مطالب
استفاده از BroadcastChannel در جاوا اسکریپت

یکی از API ‌های کاربردی و جدید در دنیای وب، BroadcastChannel است که امکان ارسال اطلاعات بین window‌ها ، Tab‌ها و iframe‌های مختلف را که در یک دامنه هستند، فراهم می‌کند.  برای مثال اگر شما در مرورگری در پنجره‌های مختلف یک سایت را باز کرده باشید، با تغییر در یکی از این پنجره‌ها، قادر خواهید بود سایر پنجر‌ها را هم مطلع کنید تا در صورت نیاز، مجددا بارگذاری شوند. 


چرا از این API استفاده کنیم؟ 

یکی از وب سایت‌های مورد علاقه‌ی خود را در مرورگر باز کنید. مثلا یوتیوب و لاگین کنید. حالا در پنجره‌ی جدیدی، همین وب سایت را مجددا باز کرده و لاگین کنید. حالا در یکی از پنجره‌ها، از یوتیوب Logout کنید. خب شما حالا در یکی از پنجره‌ها لاگین هستید و در یکی دیگر Logout کرده‌اید. حالا پنجره‌های مرورگر شما دارای دو وضعیت متفاوت هستند. Logged-in در برابر Logged-out و این گاهی باعث دردسر خواهد شد.

این وضعیت حتی میتواند باعث خطرهای امنیتی نیز بشود. تصور کنید که کاربری در یک فضای عمومی مثل یک کافی شاپ وارد سایت شما شده‌است و داشبرد مخصوص به خود را باز کرده‌است. بنا به دلایلی کاربر قصد ترک محل را کرده و طبیعتا از برنامه شما Logout خواهد کرد . در این حالت اگر این کاربر برنامه شما را در صفحات مختلف مرورگر باز کرده باشد و لاگین نیز کرده باشد، هر کسی که بعد از او قصد استفاده از این کامپیوتر را داشته باشد ،  میتواند به اطلاعات کاربر مورد نظر در آن صفحات دسترسی پیدا کند؛ چه این اطلاعات روی صفحه باشد و چه مثلا اطلاعات یک JWT token.  چون کاربر فراموش کرده در صفحات دیگر هم Logout کند.


کد نویسی BroadcastChannel API 

در نگاه اول، استفاده از این API  ممکن است سخت به نظر برسد؛ ولی در واقع خیلی راحت است. برای نمونه قطعه کد زیر را درنظر بگیرید: 

<!DOCTYPE html>
<body>
  <!-- The title will change to greet the user -->
  <h1 id="title">Hey</h1>
  <input id="name-field" placeholder="Enter Your Name"/>
</body>
<script>
var bc = new BroadcastChannel('gator_channel');
(()=>{
  const title = document.getElementById('title');
  const nameField = document.getElementById('name-field');
  const setTitle = (userName) => {
    title.innerHTML = 'Hey ' + userName;
  }
  bc.onmessage = (messageEvent) => {
    // If our broadcast message is 'update_title' then get the new title from localStorage
    if (messageEvent.data === 'update_title') {
      // localStorage is domain specific so when it changes in one window it changes in the other
      setTitle(localStorage.getItem('title'));
    }
  }

  // When the page loads check if the title is in our localStorage
  if (localStorage.getItem('title')) {
    setTitle(localStorage.getItem('title'));
  } else {
    setTitle('please tell us your name');
  }
  nameField.onchange = (e) => {
    const inputValue = e.target.value;
    // In the localStorage we set title to the user's input
    localStorage.setItem('title', inputValue);
    // Update the title on the current page
    setTitle(inputValue);
    // Tell the other pages to update the title
    bc.postMessage('update_title');
  }
})()
</script>

این کد شامل یک Input باکس و یک title است. وقتی کاربر نام خود را در Input باکس وارد می‌کند، برنامه آن را در Localstorage با کلیدی به نام userName ذخیره می‌کند و بعد title صفحه جاری را به سلام + userName تغییر می‌دهد. مثلا اگر کاربر در Input باکس، عبارت بابک را وارد کند، title صفحه به سلام بابک تغییر داده میشود.

بدون BroadcastChannel، چنانچه کاربر در پنجره‌های مختلف مرورگر، برنامه را باز کرده باشد، تغییری در Title آن صفحات داده نخواهد شد؛ مگر اینکه مجددا توسط کاربر بارگذاری شود. 

در کد فوق ما یک وهله از BroadcastChannel را به نام gator_channel ایجاد کرده‌ایم و بعد onmessage را مساوی متدی با یک آرگومان جهت دریافت پیام قرار داده‌ایم. در این متد چک شده که اگر نام پیام، مساوی update_title باشد، متغیر ذخیره شده‌ی در LocalStorage خوانده شود.

هربار که متد postMessage ، از BroadcastChannel را فراخوانی میکنیم، این متد، باعث اجرای متد onmessage در سایر پنجره‌ها می‌شود. پس اگر در پنجره‌ی جاری در Input باکس، کلمه فرهاد را بنویسیم، متد bc.postMessage('update_title') در پنجره جاری اجرا شده و باعث اجرای متد onmessage در سایر پنجره‌هایی که سایتمان در آن باز است میشود.


این API در چه حالت‌هایی کار میکند

برخلاف سایر API‌ها مثل window.postMessage، شما لازم نیست چیزی در مورد اینکه چند تا صفحه از سایتتان بر روی مرورگر جاری باز شده را بدانید. (توجه کنید که روی عبارت «مرورگر جاری» تاکید میکنم. چون اگر برنامه روی دو مرورگر مثلا Chrome و Firefox به صورت همزمان باز باشد، این API فقط روی صفحات باز مرورگر جاری فراخوانی خواهد شد و نه مرورگر دوم؛ توضیحات بیشتر در ادامه داده شده است)

BroadcastChannel فقط روی مرورگر جاری و صفحاتی از یک دامنه، اجرا خواهد شد. این به این معنا است که شما می‌توانید پیام‌هایتان را از دامنه مثلا : https://alligator.io به دامنه https://alligator.io/js/broadcast_channels ارسال کنید. تنها نکته‌ای که لازم است تا رعایت شود این است که آبجکت BroadcastChannel در هر دو صفحه، از یک نام برای channel استفاده کرده باشند:

const bc = new BroadcastChannel('alligator_channel');
bc.onmessage = (eventMessage) => {
  // do something different on each page
}


در حالتهای زیر این API کار نخواهد کرد:

هاست‌های متفاوت:

https://alligator.io 

https://www.aligator.io

پورت‌های متفاوت:

https://alligator.io 

https://alligator.io :8080

پروتکل‌های متفاوت:

https://alligator.io 

http://alligator.io 

و یا برای مثال اگر مثلا در مرورگر Chrome یکی از صفحات به صورت Incognito باز شده باشد.


سازگاری این API با مرورگرهای مختلف

با توجه به اطلاعات سایت caniuse.com، این API در 75.6% مرورگرها پشتیبانی میشود. ولی مرورگرهای Safari و Internet Explorer از این API پشتیبانی نمی‌کنند. همچنین امکان استفاده از این API توسط کتابخانه sysend.js نیز فراهم شده‌است.


چه نوع پیامهایی را می‌توانید به کمک این API ارسال کنید

  • تمامی تایپ‌ها (Boolean,Null, Undefined,Number,BigInt, String) به غیر از symbol
  • آبجکتهای Boolean و String
  • Dates
  • Regular Expressions
  • Blobs
  • Files, File Lists
  • Array Buffer, ArrayBufferViews
  • ImageBitmaps, ImageDates
  • Arrays,Objects,Maps and Sets
در صورت ارسال تایپی از نوع symbol، با خطایی در سمت ارسال کننده مواجه خواهید شد.

قطعه کد زیر، بجای string، یک object را ارسال می‌کند:

bc.onmessage = (messageEvent) => {
  const data = messageEvent.data
  // If our broadcast message is 'update_title' then get the new title from localStorage
  switch (data.type) {
    case 'update_title':
      if (data.title){
        setTitle(data.title);
      }
      else
        setTitle(localStorage.getItem('title'));
      break
    default:
      console.log('we received a message')
  }
};
// ... Skipping Code
bc.postMessage({type: 'update_title', title: inputValue});


چه کارهایی را میتوانید به کمک این API انجام دهید

چیزهای زیادی را میتوان مجسم کرد. محتمل‌ترین گزینه، به اشتراک گذاری state جاری برنامه است. برای مثال اگه از کتابخانه‌های flux یا redux برای مدیریت state برنامه استفاده می‌کنید، به کمک این API می‌توانید state جاری را در تمامی صفحات باز برنامه، بروز رسانی کنید. حتی می‌توانید به چیزی شبیه به machine state فکر کنید.

یا مثلا آخرین وضعیت سبد خرید کالای مشتری و یا موجودی کالاها، در یک سایت خرید آنلاین. همچنین به اشتراک گذاری فایلهای حجیم مثل عکس و غیره جهت جلوگیری از دانلود مجدد آن‌‌ها در سایر صفحات.

به کمک دستور ()bc.close در هر زمانی میتوانید channel باز شده را ببندید و مجددا بسته به وضعیت برنامه، آن را باز کنید.

مطالب
Vue.js - نحوه‌ی ایجاد یک Vue جدید و استفاده از معماری MVVM - قسمت دوم
در قسمت قبلی توضیحاتی جهت معرفی و نصب فریم‌ورک داده شد. در این قسمت قصد داریم کمی بیشتر با ساختار آن آشنا شویم و یک vue جدید را ایجاد کنیم. پس لازم است تا ابتدا درون تگ اسکریپتی که فراخوانی کردیم و آدرس فریم‌ورک در آن قرار داده شده‌است، به صورت زیر یک ویو جدید را ایجاد کنیم:
<html>
    <body>
       <script src="https://cdnjs.cloudflare.com/ajax/libs/vue/1.0.27/vue.min.js">  
 new Vue({ 
               
            }); 
       </script>
    </body>
</html>
ساختار vue.js بدین صورت است که از شما می‌خواهد تعیین کنید این کدها محدود و مربوط به کدام صفحه می‌شوند.
اگر قصد داشته باشید تا درون تگی با یک مشخصه‌ی خاص، دستوری را اجرا کنید، باید تعیین کنید که آن تگ چه خواصی دارد. فرض می‌کنیم که تگ body درون پروژه لازم است مقداری را فراخوانی و اجرا کند. پس لازم است تا یک id، به تگ بادی اختصاص یابد. 
<html>
    <body id="dotnettips">
       <script src="https://cdnjs.cloudflare.com/ajax/libs/vue/1.0.27/vue.min.js">  
 new Vue({ 
               
            }); 
       </script>
    </body>
</html>
در کد بالا یک آیدی با نام dotnettips، به تگ بادی داده شد. حال قصد داریم تا با استفاده از دستور new Vue، رشته یا مقداری مشخص را در خروجی قرار دهیم. پس باید یک مشخصه را برای آن تعریف کرد که ما طبق مستندات فریم‌ورک، مشخصه‌ای را با نام el فراخوانی می‌کنیم:
<html>
    <body id="dotnettips">
       <script src="https://cdnjs.cloudflare.com/ajax/libs/vue/1.0.27/vue.min.js">  
       new Vue({ 
           el: '#dotnettips',
           data: {
                name: 'dotnettips'
               }
            });
       </script>
    </body>
</html>
با استفاده از مشخصه el تعیین کردیم که کدهای برنامه برای کدام id در نظر گرفته شده‌اند. حال با استفاده از مقدار خاصیت name، مقادیر ما در خروجی چاپ خواهند شد.


استفاده از MVVM درون پروژه
به زبان ساده در معماری MVVM، یک مدل، یک view و یک viewmodel داریم که در مدل، کدهای JS و اطلاعاتی که قصد نمایش آن را داریم، قرار می‌دهیم. در واقع viewmodel نقش data building را خواهد داشت.

برای شروع، یک مدل جدید را نیاز داریم که بدین شکل باید فراخوانی کنیم.
 //new model 
var SampleData =( 
        name: 'dotnettips' 
)
در کد بالا ما یک مدل جدید ساخته‌ایم و یک ویژگی را به آن نسبت دادیم. حال لازم است تا ویوی جدیدی را برای نمایش آن ایجاد کنیم.
  • برای نمایش اطلاعات درون ویو جی اس باید از {{ }} استفاده کنید، تا ویژگی ساخته و فراخوانی شده را نمایش دهد.
<div id="dotnettips"> 
 Hello  {{ name }} 
</div>
مثال بالا، ویوی ما خواهد بود که ویژگی مورد نظر را در خروجی نمایش می‌دهد. حال، باید هردو را با viewmodel بهم متصل کنیم.
یک ویوی جدید را ایجاد می‌کنیم و با مشخصه el، ویژگی تعیین شده را به مدل خود متصل می‌کنیم.
new Vue({
  el:'#dotnettips',
  data: SampleData
})
 .یک نمونه از این مثال را از اینجا می‌توانید مشاهده کنید  
.به نمونه کد کامل زیر دقت بفرمائید
<html>  
    <body id="dotnettips">  
          
        <h3 id="dotnettips"> 
            Hello  {{ name }} 
        </h3>  
      
        <script src="https://cdnjs.cloudflare.com/ajax/libs/vue/1.0.27/vue.min.js">
            
        </script>  
        <script type="text/javascript"> 
            new Vue({  
            el: '#dotnettips',  
                data:{  
                    name: 'dotnettips'  
                }  
            });  
        </script>  
        </body>  
</html>

مطالب
مقایسه بین Proxy و ChannelFactory در WCF
برای ساخت یک WCF Client یا دسترسی به یک سرویس WCF دو راه وجود دارد.
  • استفاده از WCF Proxy
  • استفاده از ChannelFactory

قصد دارم طی یک مقایسه کوتاه این دو روش را بررسی کنیم:

WCF Proxy:

Proxy در واقع یک کلاس CLR است که به عنوان نماینده یک اینترفیس که از نوع  Service Contract است مورد استفاده قرار می‌گیرد. یا به زبان ساده تر، یک Proxy در واقع نماینده Service Contract ای که سمت سرور پیاده سازی شده است در سمت کلاینت خواهد بود. Proxy تمام متد یا Operation Contract‌های سمت سرور را داراست به همراه یک سری متد‌ها و خواص دیگر برای مدیریت چرخه طول عمر سرویس،  هم چنین اطلاعات مربوط به وضعیت سرویس و نحوه اتصال آن به سرور. ساخت Proxy به دو روش امکان پذیر است:

  • با استفاده از امکانات AddServiceReference موجود در Visual Studio. کافیست از پنجره معروف زیر با استفاده از یک URL سرویس مورد نظر را به پروژه سمت کلاینت خود اضافه نمایید

همچنین  می‌توانید از قسمت Advanced نیز برای تنظیمات خاص مورد نظر خود(مثل تولید کد برای متد‌های Async یا تعیین نوع Collection‌ها در هنگام انتقال داده و ...) استفاده نمایید.

  • با استفاده از SvcUtil.exe . کاربرد svcutil.exe در موارد Metadata Export، Service Validtation، XmlSerialization Type Generator و Metadata Download و ... خلاصه می‌شود. با استفاده از Vs.Net Command Promptو svcutil می‌توان به سرویس مورد نظر دسترسی داشت.مثال
    svcutil.exe /language:vb /out:generatedProxy.vb /config:app.config http://localhost:8000/ServiceModelSamples/service

ChannelFactory:

ChannelFactory یک کلاس تعبیه شده در دات نت می‌باشد که به وسیله یک اینترفیس که به عنوان تعاریف سرویس سمت سرور است یک نمونه از سرویس مورد نظر را برای ما خواهد ساخت. اما به خاظر داشته باشید از این روش زمانی می‌توان استفاده کرد که دسترسی کامل به سمت سرور و کلاینت داشته باشید.

برای آشنایی با نحوه پیاده سازی به این روش نیز می‌توانید از این مقاله کمک بگیرید.

مثال:

public static TChannel CreateChannel()
        {
            IBookService service;

            var endPointAddress = new EndpointAddress( "http://localhost:7000/service.svc" );

            var httpBinding = new BasicHttpBinding();
            
            ChannelFactory<TChannel> factory = new ChannelFactory<TChannel>( httpBinding, endPointAddress );

            instance= factory.CreateChannel();

            return instance;
        }
همان طور که مشاهده می‌کنید در این روش نیاز به یک EndpointAddress به همراه یک نمونه از نوع Binding مورد نظر دارید. نوع این Binding حتما باید با نوع نمونه ساخته شده در سمت سرور که برای هاست کردن سرویس‌ها مورد استفاده قرار گرفته است یکی باشد. این نوع‌ها می‌تواند شامل NetTcpBidning ،WShttpBinding  BasicHttpBinding ،WSDualHttpBinding، MSMQ Binding و البته چند نوع دیگر نیز باشد.
در نتیجه برای ساخت یک سرویس به روش ChannelFactory باید مراحل زیر را طی نمایید:
  • یک نمونه از WCF Binding بسازید
  • یک نمونه از کلاس EndPointAddress به همراه آدرس سرویس مورد نظر در سمت سرور بسازید(البته می‌توان این مرحله را نادیده گرفت و آدرس سرویس را مستقیما به نمونه ChannelFactory به عنوان پارامتر پاس داد)
  • یک نمونه از کلاس ChannelFactory یا استفاده از EndPointAddress بسازید
  • با استفاده از ChannelFactory یک نمونه از Channel مورد نظر را فراخوانی نمایید(فراخوانی متد CreateChannel)

تفاوت‌های دو روش

Proxy
 ChannelFactory
فقط نیاز به یک URL برای ساخت سرویس مورد نظر دارد. بقیه مراحل توسط ابزار‌های مرتبط انجام خواهد شد  
 شما نیاز به دسترسی مستقیم به اسمبلی حاوی Service Contract پروژه خود دارید.
 استفاده از این روش بسیار آسان و ساده است
 پیاده سازی آن پیچیدگی بیشتر دارد
فهم مفاهیم این روش بسیار راحت است
نیاز به دانش اولیه از مفاهیم WCF برای پیاده سازی دارد
 زمانی که میزان تغییرات در کلاس‌های مدل و Entity‌ها زیاد باشد این روش بسیار موثر است.(مدیریت تغییرات در WCF)
 زمانی که اطمینان دارید که مدل و entity‌ها پروژه زیاد تغییر نخواهند کرد و از طرفی نیاز به کد نویسی کمتر در سمت کلاینت دارید، این روش موثرتر خواهد بود
 فقط به اینترفیس هایی که دارای ServiceContractAttribute هستند دسترسی خواهیم داشت.
به تمام اینترفیس‌های تعریف شده در بخش  Contracts دسترسی داریم.
 فقط به متد‌های که دارای OperationContractAttribute هستند دسترسی خواهیم داشت.    به تمام متد‌های عمومی سرویس دسترسی داریم.  

آیا می‌توان از روش AddServiceReference تعبیه شده در Vs.Net، برای ساخت ChannelFactory استفاده کرد؟

بله! کافیست هنگام ساخت سرویس، در پنجره AddServiceReference از قسمت Advanced وارد برگه تنظیمات شوید. سپس تیک مربوط به قسمت های  Reused Type in referenced assemblies  و Reused Types in specified referenced assemblies را بزنید. بعد از لیست پایین، اسمبلی‌های مربوط به Domain Model و هم چنین Contract‌های سمت سرور را انتخاب نمایید. در این حالت شما از روش Channel Factory برای ساخت سرویس WCF استفاده کرده اید.

مطالب
نمایش خروجی RSS سایت‌های دیگر به کمک jQuery
شاید خیلی از دوستان (مثل گذشته نه چندان دور خودم ) خیلی بیش از اندازه به برنامه نویسی‌های سمت سرور اهمیت  می دهند که این کار باعث از دست دادن ، سرعت و سادگی برنامه نویسی  سمت کلاینت می‌شود.
معمولا ما برای کار با خروجی‌های XML از کد‌های سمت سرور استفاده می‌کنیم ، بدون اینکه از قدرت جی کوئری در این زمینه  اطلاعی داشته باشیم. البته در این مقاله خیلی به پردازش XML  توسط جی کوئری نمی‌پردازیم و کار اصلی را گوگل برای ما انجام می‌دهد.
برای انجام این کار ما ابتدا توسط یکی از کتابخانه‌های گوگل ، خروجی RSS یک وب سایت رامی خوانیم و بعد به کمک jQuery  آن‌ها را نمایش می‌دهیم.
    <script src="jquery-1.8.0.min.js" type="text/javascript"></script>
    <script type="text/javascript" src="https://www.google.com/jsapi"></script>
    <script type="text/javascript">

        google.load("feeds", "1");

        function initializeda() {
            var feed = new google.feeds.Feed("http://www.drupaleasy.ir/rss.xml");
            feed.setNumEntries(5);
            feed.setResultFormat(google.feeds.Feed.JSON_FORMAT);
            feed.load(function (result) {
                if (!result.error) {
                    for (var i = 0; i < result.feed.entries.length; i++) {
                        var entry = result.feed.entries[i];
                        $('#drupaleasy ul').append('<li><a href="' + entry.link + '">' + entry.title + '</a></li>');
                    }
                }
            });
        }

google.setOnLoadCallback(initializeda);
    </script>
توضیحات کد :
ابتدا نیاز داریم کتابخانه گوگل را به صفحه اضافه کنیم. شما می‌توانید مستندات کامل این کتابخانه در این لینک  بخوانید.
<script type="text/javascript" src="https://www.google.com/jsapi"></script>
در ابتدا معرفی می‌کنیم که به کدام امکان این کتابخانه نیاز داریم ، در این جا ما از ورژن "1" تابع feed  استفاده می‌کنیم.بد نیست برای آشنایی بیشتر سری هم به این لینک  بزنید.
google.load("feeds", "1");
ابتدا لینک مورد نظر که باید خروجی از آن گرفته شود را معرفی می‌کنیم و آن را در متغییری قرار می‌دهیم.
var feed = new google.feeds.Feed("http://www.drupaleasy.ir/rss.xml");
تنظیمات دلخواه خودمان را نظیر تعداد پست واکشی شده و نوع خروجی مشخص می‌کنیم. تجربه (شخصی )نشان داده که بهترین نوع خروجی JSON   است.
feed.setNumEntries(5);
feed.setResultFormat(google.feeds.Feed.JSON_FORMAT);
و بعد هم به کمک jQuery  ساختار مورد نظر خودمان را تنظیم می‌کنیم. شما می‌توانید به کمک مستندات ، و سلیقه شخصی خودتان این کار را انجام بدهید ، و در آخر هم تنظیم می‌کنید ، اجرای تابع شما در چه زمانی اتفاق بیافتید.
            feed.load(function (result) {
                if (!result.error) {
                    for (var i = 0; i < result.feed.entries.length; i++) {
                        var entry = result.feed.entries[i];
                        $('#drupaleasy ul').append('<li><a href="' + entry.link + '">' + entry.title + '</a></li>');
                    }
                }
            });
در این جا من خروجی فید را به صورت یک لیست (ul)  تنظیم کردم ، به این صورت که به ازای هر سطر یک li  همراه با تگ a  تولید کرده ام و به ul  مورد نظر append  کردم. 
فایل HTML :
            <div id="drupaleasy" class="feeds">
            <span>DrupalEasy.ir</span>
                <ul>
                </ul>
                <a href="http://drupaleasy.ir">more</a>
            </div>
همچنین خیلی راحت می‌توانید به کمک CSS  استایل‌های دلخواه خودتون رو اعمال کنید.
        .feeds
        {
            float: right;
            background-color: rgba(234, 242, 243, 0.73);
            margin: 5px;
            border-radius: 20px;
            padding: 8px;
            width: 293px;
            height: 217px;
            border: 1px solid #293883;
        }

        #drupaleasy ul
        {
            list-style-image: url("img/drupal.png");
        }
این هم شد خروجی کار  من 

اشتراک‌ها
کتابخانه noty
noty is a jQuery notification plugin that makes it easy to create alert - success - error - warning - information - confirmation messages as an alternative the standard alert dialog.  Demo
کتابخانه noty
مطالب
کامپوننت‌ها در AngularJS 1.5 - قسمت دوم - مسیریابی
در این قسمت به معرفی سیستم مسیریاب در Angular 1.5 خواهیم پرداخت. قبل از معرفی این سیستم ابتدا سیستم مسیریاب اصلی در Angular را بررسی خواهیم کرد.

مروری بر مسیریابی در AngularJS
برای استفاده از مسیریاب اصلی Angular کافی است از دایرکتیو ویژه‌ایی با نام ng-view به همراه یکسری تنظیمات پیکربندی استفاده کنیم. به عنوان مثال اگر آدرس صفحه با home/ مطابقت داشته باشد، تمپلیت home.html توسط دایرکتیو ng-view بارگذاری خواهد شد. برای فعال‌سازی این سیستم ابتدا باید پکیج angular-route را به پروژه مثال قسمت قبل اضافه کنید:
bower install angular-route --save
در ادامه لازم است وابستگی فوق را به صفحه‌ی index.html اضافه نمائید:
<script src="bower_components/angular-route/angular-route.min.js" type="text/javascript"></script>
اکنون درون صفحه به جای نمایش مستقیم کامپوننت، از دایرکتیو ng-view استفاده خواهیم کرد:
<div class="col-md-9">
                <ng-view></ng-view>
</div>

 همچنین مقدار فیلد url کامپوننت dntWidget را به صورت زیر تغییر دهید:
      model.panel = {
          title: "Panel Title",
          items: [
              {
                  title: "Home", url: "#/home"
              },
              {
                  title: "Articles", url: "#/articles"
              },
              {
                  title: "Authors", url: "#/authors"
              }
          ]
      };

در ادامه باید سیستم مسیریاب را به عنوان یک وابستگی به اپلیکیشن معرفی کنیم:
var module = angular.module("dntModule", ["ngRoute"]);
اکنون می‌توانیم پیکربندی موردنظر جهت هدایت آدرس‌ها به تمپلیت‌های مربوطه را بنویسیم:
module.config(function ($routeProvider) {
        $routeProvider
            .when("/home", { template: "<app-home></app-home>" })
            .when("/articles", { template: "<app-articles></app-articles>" })
            .when("/authors", { template: "<app-authors></app-authors>" })
            .otherwise({ redirectTo: "/home" });
    });

همانطور که مشاهده می‌کنید به route provider اعلام کرده‌ایم که در صورت مطابقت داشتن آدرس URL با هر کدام از حالت‌های فوق، تمپلیت متناسب با آن را نمایش بدهد. در نهایت توسط otherwise اگر آدرس، با هیچکدام از حالت‌های تعریف شده مطابقت نداشت، کاربر به آدرس home/ هدایت خواهد شد. 
نکته‌ایی که در کد فوق وجود دارد این است که سیستم مسیریاب اصلی Angular تا اینجا هیچ اطلاعی از وجود کامپوننت‌ها ندارد، اما می‌داند یک تمپلیت چیست. بنابراین از تمپلیت، جهت نمایش یک کامپوننت استفاده خواهد کرد.
برای ایجاد کامپوننت‌های فوق نیز می‌توانید آن را به صورت زیر ایجاد کنید:
module.component("appHome", {
        template: `
        <hr><div>
            <div>Panel heading = HomePage</div>
            <div>
                HomePage
            </div>
        </div>`
    });
    module.component("appArticles", {
        template: `
        <hr><div>
            <div>Panel heading = Articles</div>
            <div>
                Articles
            </div>
        </div>`
    });
    module.component("appAuthors", {
        template: `
        <hr><div>
            <div>Panel heading = Authors</div>
            <div>
                Authors
            </div>
        </div>`
    });

اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، خواهید دید که به صورت پیش‌فرض به آدرس home/# هدایت خواهیم شد. زیرا آدرسی برای root، درون route configuration تعریف نکرده‌ایم:

اکنون توسط لینک‌های تعریف شده می‌توانیم به راحتی درون تمپلیت‌ها، پیمایش کنیم. همانطور که عنوان شد تا اینجا مسیریاب پیش‌فرض Angular هیچ اطلاعی از کامپوننت‌ها ندارد؛ بلکه آنها را با کمک template، به صورت غیر مستقیم، درون صفحه نمایش داده‌ایم.


معرفی Component Router

مزیت این روتر این است که به صورت اختصاصی برای کار با کامپوننت‌ها طراحی شده است. بنابراین دیگر نیازی به استفاده از template درون route configuration نیست. برای استفاده از این روتر ابتدا باید پکیج آن را نصب کنیم:

bower install angular-component-router --save

سپس وابستگی فوق را با روتر پیش‌فرضی که در مثال قبل بررسی کردیم، جایگزین خواهیم کرد:

<script src="bower_components/angular-component-router/angular_1_router.js"></script>

همچنین درون فایل module.js به جای وابستگی ngRoute از ngComponentrouter استفاده خواهیم کرد:

var module = angular.module("dntModule", ["ngComponentRouter"]);

در ادامه به جای تمامی route configurations قبلی، اینبار یک کامپوننت جدید را به صورت زیر ایجاد خواهیم کرد:

module.component("appHome", {
        template: `
        <hr>
        <div>
            <div>Panel heading = HomePage</div>
            <div>
                HomePage
            </div>
        </div>`
    });

همانطور که مشاهده می‌کنید برای پاسخ‌گویی به تغییرات URL، مقدار routeConfig$ را مقداردهی کرده‌ایم. در اینجا به جای بارگذاری تمپلیت، خود کامپوننت، در هر یک از ruleهای فوق بارگذاری خواهد شد. برای حالت otherwise نیز از سینتکس **/ استفاده کرده‌ایم.

تمپلیت کامپوننت فوق نیز به صورت زیر است:

<div class="container">
    <div class="row">
        <div class="col-md-3">
            <hr>
            <dnt-widget></dnt-widget>
        </div>
        <div class="col-md-9">
            <ng-outlet></ng-outlet>
        </div>
    </div>
</div>

لازم به ذکر است دیگر نباید از دایرکتیو  ng-view استفاده کنیم؛ زیرا این دایرکتیو برای استفاده از روتر اصلی طراحی شده است. به جای آن از دایرکتیو ng-outlet استفاده شده است. این کامپوننت به عنوان یک کامپوننت top level عمل خواهد کرد. بنابراین درون صفحه‌ی index.html از کامپوننت فوق استفاده خواهیم کرد:

<html ng-app="dntModule">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>Using Angular 1.5 Component Router</title>
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.css">
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/font-awesome/css/font-awesome.min.css">
</head>
<body>
    
    <dnt-app></dnt-app>

    <script src="bower_components/angular/angular.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="bower_components/angular-component-router/angular_1_router.js"></script>
    <script src="scripts/module.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="scripts/dnt-app.component.js"></script>
    <script src="scripts/dnt-widget.component.js"></script>
</body>
</html>

در نهایت باید جهت فعال‌سازی سیستم مسیریابی جدید، سرویس زیر را همراه با نام کامپوننت فوق ریجستر کنیم:

module.value("$routerRootComponent", "dntApp");

اکنون اگر برنامه را اجرا کنید خواهید دید که همانند قبل، کار خواهد کرد. اما اینبار از روتر جدید و سازگار با کامپوننت‌ها استفاده می‌کند.

کدهای این قسمت را نیز از اینجا می‌توانید دریافت کنید.