نظرات مطالب
نوشتن TagHelperهای سفارشی برای ASP.NET Core
یک نکته‌ی تکمیلی: به روز رسانی یک Tag Helper از طریق Ajax

فرض کنید قسمتی از صفحه را با یک Tag Helper سفارشی ایجاد کرده‌اید. اگر بخواهید یک دکمه‌ی به روز رسانی را هم در اینجا اضافه کنید تا به صورت Ajax ایی این قسمت به روز شود، نیاز است بتوان این تگ هلپر را مجددا تولید کرد و سپس به صورت ()return Content بازگشت داد.
برای اینکار قسمتی که سبب رندر مجدد یک تگ هلپر می‌شود، به صورت زیر قابل پیاده سازی است:
var tagHelper = new MyCustomTagHelper();

var tagHelperContext = new TagHelperContext(
    allAttributes: new TagHelperAttributeList(),
    items: new Dictionary<object, object>(),
    uniqueId: Guid.NewGuid().ToString("N"));
 
var tagHelperOutput = new TagHelperOutput(
    tagName: "div",
    attributes: new TagHelperAttributeList(),
    getChildContentAsync: (useCachedResult, encoder) =>
    {
        var tagHelperContent = new DefaultTagHelperContent();
        tagHelperContent.SetContent(string.Empty);
        return Task.FromResult<TagHelperContent>(tagHelperContent);
    });
 
tagHelper.Process(tagHelperContext, tagHelperOutput);
var content = tagHelperOutput.Content.GetContent();
مطالب
نمایش خودکار آیکون لینک‌های سایت‌های خارجی با استفاده از jQuery

اگر دقت کرده باشید در کنار هر لینک خارجی (هر لینک ختم شده به خارج از سایت) در این وبلاگ، آیکون آن سایت هم به صورت خودکار نمایش داده می‌شود. از نظر من جالب بوده (خصوصا جهت مشخص کردن وجود یک لینک در میان انبوهی متن، یا برای نمایش لیستی از لینک‌ها)، نظر شما رو نمی‌دونم!
این‌کار در ادامه‌ی مطلبی است که در مورد نوشتن اسکریپت‌های گریس مانکی چندی قبل منتشر کردم. البته بهبود یافته‌ی آن است. برای ایجاد یک چنین قابلیتی در سایت فقط کافی است چند سطر اسکریپت زیر را به هدر سایت خود اضافه کنید.

<script src='http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/1.2.6/jquery.min.js' type='text/javascript' />
<script type="text/javascript">
$(document).ready(function(){
$("a").each(function(){
var $a = $(this);
var href = $a.attr("href");
// see if the link is external
if (href && href.match(/^http/))
if (!href.match(document.domain)) {
var domain = href.replace(/<\S[^><]*>/g, "").split('/')[2];
var image = '<img src="http://' + domain +
'/favicon.ico" width="0" ' +
' onload="this.width=16;this.height=16;this.style.paddingLeft=\'3px\';this.style.paddingRight=\'1px\';" ' +
' style="border:0" ' +
' onerror="this.src=\'http://vahid.nasiri.googlepages.com/weblink.gif\';" />';
$(this).prepend(image);
}
});
});
</script>

توضیحاتی در مورد جزئیات برنامه نویسی آن:
با استفاده از jQuery ، زمانیکه document ما ready شد ( document.ready )، تمام لینک‌های موجود در صفحه را پیدا می‌کنیم (یک به یک). سپس مقدار href آن‌ها را می‌خوانیم (ببینید با jQuery انجام این نوع کارها چقدر ساده شده است). اکنون روی لینک دریافت شده باید پردازش صورت گیرد و نام دومین آن جدا شود (اگر ختم به خارج از سایت بود). سپس بر اساس این دومین ، یک تگ img منتهی به آیکون آن سایت طراحی و نمایش داده خواهد شد (به قبل از لینک اضافه می‌شود).
عموما هر پروژه‌ای هر چند کوچک و به ظاهر کم اهمیت، نکات خاصی را به همراه دارد.
برای مثال، در ابتدای کار width=0 در نظر گرفته نشد. مشکلی را که ایجاد کرد این بود که یک سایت ممکن است اصلا favicon.ico نداشته باشد. فایرفاکس محترم اصلا به روی مبارک هم نخواهد آورد و شما متوجه نخواهید شد که در صفحه کمبود تصویری وجود دارد. اما در IE حتما جای خالی آیکون و تصویر به نحوه واضحی گوشزد می‌شود. بنابراین در ابتدای کار قرار نیست چیزی را نمایش دهیم (width=0). سپس در رخ‌داد onload تگ img، اگر تصویر واقعا وجود داشت و بارگذاری شد، طول و عرض آن‌را 16 در 16 قرار خواهیم داد (این مورد هم لازم است. چون بعضی از سایت‌ها اندازه‌های بسیار بزرگی را برای آیکون خود در نظر می‌گیرند که اصلا مقصود ما را برآورده نخواهند کرد).
این مورد (عدم نمایش تصاویری که وجود ندارند) مشکلی را که در ادامه ایجاد خواهد کرد، عدم یکنواختی در سایت است. یک سری از لینک‌های خارجی آیکون دارند و یک سری خیر. نکته جالبی که در مورد تگ img وجود دارد رخ‌داد onerror آن است. اگر مرورگر نتواند تصویر مورد نظر را پیدا یا بارگذاری کند، این روال رخ‌داد‌ گردان فراخوانی می‌شود. همینجا از موقعیت استفاده شده و src تصویر جاری به یک آیکون مشخص و از قبل تعیین شده تنظیم می‌شود.

مطالب
بازسازی کد: جایگزینی آرایه با شیء (Replace array with object)
از آرایه برای ذخیره سازی آیتم‌های مشابه استفاده می‌شود. این تشابه باید علاوه بر اینکه در نوع داده‌ای آیتم‌ها رعایت شود، باید از نظر مفهومی نیز رعایت شود.
زمانیکه از یک آرایه برای نگهداری المنت‌های غیر مشابه استفاده می‌شود، نیاز به چنین بازسازی کدی است. به طور مثال آرایه‌ای که آیتم اول آن "نام" و آیتم دوم آن "امتیاز" است. قطعا کار با چنین آرایه‌ای بسیار مشکل خواهد بود. زمانیکه یک آرایه را از نوع داده‌ای عمومی‌تری (مثلا object در سی شارپ) تعریف و انواع داده‌ای متفاوت را در آیتم‌های آن نگهداری کنیم، اوضاع بسیار بدتر خواهد شد. 
محور اصلی بازسازی کد "جایگزینی آرایه با شیء" ایجاد یک کلاس، برای ذخیره اطلاعات آرایه است. به این صورت که برای هر آیتم آرایه، یک خصوصیت در کلاس مربوطه ایجاد می‌شود. 
به طور مثال به آرایه زیر توجه نمایید:
var row = new string[3]; 
row[0] = "Liverpool"; 
row[0] = "15";
در آرایه بالا، آیتم اول نشان دهنده نام تیم و آیتم دوم نشان دهنده امتیاز تیم است. با وجود اینکه این مثال کمی غیر واقعی به نظر میرسد، اما چنین مثال‌هایی در برنامه نویسی روزمره ممکن است به اشکال مختلفی مشاهده شود. مانند استفاده از dictionary برای دریافت اطلاعات فرم وب، استفاده از Tuple (در زبان سی شارپ) برای انتقال اطلاعات و … 
در این مثال طراحی بهتر، ایجاد یک کلاس یا ساختار (بسته به شرایط کلی مسئله) برای نشان دادن امتیاز تیم است:  
public class Performance 
{ 
       public string TeamName { get; set; } 
       public int Score { get; set; } 
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، به ازای هر یک از آیتم‌های آرایه، خصوصیتی در کلاس جدید ایجاد شده‌است. همچنین انتخاب انواع داده‌ای نیز در طراحی جدید، ساده‌تر و اصولی‌تر انجام خواهد شد.
تمامی استفاده‌ها از آرایه‌ها، در دسته بندی این نوشتار برای بازسازی کد قرار نمی‌گیرند. آرایه‌هایی که اصل مشابه بودن آیتم‌ها را رعایت می‌کنند، معمولا نیازی به بازسازی کد ندارند. به طور مثال در نرم افزارهای فروشگاه اینترنتی، خصوصیات کالا به صورت داینامیک ذخیره شده و احتمالا برای دسترسی و مدیریت آن، از آرایه یا لیست استفاده می‌شود. اما با کمی دقت خواهیم دید، این استفاده از آرایه، با تعریف مشابه بودن آیتم‌ها همخوانی دارد. زیرا تمامی آیتم‌های آرایه به طور مثال از نوع خصوصیت کالا هستند. همچنین عملا امکان بازسازی و ایجاد کلاس در این مثال وجود ندارد؛ زیرا خصوصیات کالاها در زمان توسعه مشخص نیستند و در زمان اجرای برنامه تنظیم می‌شوند. 
نظرات مطالب
استفاده از Froala WYSIWYG Editor در ASP.NET
بر اساس این باید از this به جای editor استفاده کنیم.
من به این صورت استفاده کردم 
 insertHTML: {
                                title: 'Insert Code',
                                icon: {
                                    type: 'font',
                                    value: 'fa fa-dollar' // Font Awesome icon class fa fa-*
                                },
                                callback: function (editor) {
                                    this.saveSelection();
                                    var thisEditor = this;
                                    var codeModal = $("<div>").addClass("froala-modal").appendTo("body");
                                    var wrapper = $("<div>").addClass("f-modal-wrapper").appendTo(codeModal);
                                    $("<h4>").append('<span data-text="true">Insert Code</span>')
                                        .append($('<i class="fa fa-times" title="Cancel">')
                                            .click(function () {
                                                codeModal.remove();
                                            }))
                                        .appendTo(wrapper);
 
                                    var dialog = "<textarea id='code_area' style='height: 211px; width: 538px;' /><label>Language:</label><select id='code_lang'><option>CSharp</option><option>VB</option><option>JScript</option><option>Sql</option><option>XML</option><option>CSS</option><option>Java</option><option>Delphi</option></select> <input type='button' name='insert' id='insert_btn' value='Insert' />";
                                    $(dialog).appendTo(wrapper);
 
                                    $("#code_area").text(this.text());
 
                                    if (!this.selectionInEditor()) {
                                        this.$element.focus();
                                    }
 
                                    $('#insert_btn').click(function () {
                                        var lang = $("#code_lang").val();
                                        var code = $("#code_area").val();
                                        code = code.replace(/\s+$/, ""); // rtrim
                                        code = $('<span/>').text(code).html(); // encode   
                                        var htmlCode = "<pre class='brush: " + lang.toLowerCase() + "' language='" + lang + "' name='code'>" + code + "</pre></div>"; // syntaxhighlighter با این کد هماهنگ است
                                        //var htmlCode = "<pre language='" + lang + "' name='code'>" + code + "</pre></div>";
                                        var codeBlock = "<div align='left' dir='ltr'>" + htmlCode + "</div>";
 
                                        thisEditor.restoreSelection();
                                        thisEditor.insertHTML(codeBlock);
                                        thisEditor.saveUndoStep();
 
                                        codeModal.remove();
                                    });
                                }
                            }

مطالب
جلوگیری از ورود نام Area های یکسان، در هنگام درج اطلاعات در برنامه‌های ASP.NET MVC 5x
در وب‌سایتی مثل آپارات، چنین آدرسی aparat.com/reporting به منزله‌ی آدرس دهی به کانال شخصیِ فردی است. حال اگر وب‌سایت ما نیز چنین سیستم آدرس دهی را داشته باشد و همچنین پیشتر یک Area با نام Reporting را نیز داشته باشیم، توسط چنین آدرسی (درحالت پیش فرض) به آن Area دسترسی خواهیم داشت:
mysite.com/reporting
حال اگر یکی از کاربران هنگام ساخت کانالی جدید (برای سناریوی بالا)، بخواهد آدرس کانالش Reporting باشد، با توجه به اینکه هم مسیر دسترسی به Area گزارشات (Reporting) و هم مسیر دسترسی به کانال این شخص از طریق Url بالا است، قطعا به مشکل خواهیم خورد.
برای رفع این مشکل میتوان یک فایل xml، txt و ... درست کرد و نام تمامی Area‌‌ها را در آن فایل ثبت کرد و بعد، هنگام ثبت کانال جدید (برای سناریوی بالا) توسط کاربر، فایل مذکور را خوانده و در صورتیکه نام آدرس وارد شده معادل یکی از Area‌‌های سایتمان بود و در لیست Area‌‌های از پیش ثبت شده در آن فایل قرار داشت، پیغام لازم را به کاربر نشان می‌دهیم و از ثبت و یا ویرایش اطلاعات، جلوگیری می‌کنیم.
روش فوق به درستی کار می‌کند و مشکلی ندارد، اما ضعف آن این است که به صورت دستی این عملیات باید انجام شود و در صورتیکه یک Area جدید اضافه شود، باید آن فایل ویرایش شود. اما می‌توان با استفاده از یک Attribute، این کار را انجام و تمامی عملیات را به صورت داینامیک انجام داد.
برای شروع، یک مدل برای کانال و یک منبع داده را برای آن در نظر می‌گیریم:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace SampleProject.Models
{
    public class Channel
    {
        public string ChannelTitle { get; set; }
        [Required]
        public string ChannelUrl { get; set; }
    }
}
using System.Collections.Generic;

namespace SampleProject.Models
{
    public static class ChannelDataSource
    {
        static ChannelDataSource() => Channels = new List<Channel>();
        public static List<Channel> Channels { get; private set; }
        public static void Add(Channel channel) => Channels.Add(channel);
    }
}
منبع داده، شامل یک خاصیت است که لیست تمامی کانال‌های از قبل اضافه شده را بر می‌گرداند و یک متد افزودن که به این لیست، یک کانال را اضافه می‌کند.
حال یک کنترلر به نام Channel را اضافه می‌کنیم:
using SampleProject.Models;
using System.Linq;
using System.Web.Mvc;

namespace SampleProject.Controllers
{
    public class ChannelController : Controller
    {
        // GET: Channel
        public ActionResult Index()
        {
            var channels = ChannelDataSource.Channels;
            return View(channels);
        }

        public ActionResult Channel(string channelUrl)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(channelUrl))
            {
                return new HttpNotFoundResult("channel not found!");
            }
            var channel = ChannelDataSource.Channels.SingleOrDefault(ch => ch.ChannelUrl == channelUrl.ToLower());
            if (channel == null)
            {
                return new HttpNotFoundResult("channel not found!");
            }
            return View(channel);
        }

        public ActionResult Create() => View();

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public ActionResult Create(Channel channel)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                ModelState.AddModelError(string.Empty, "Please check your inputs!");
                return View(channel);
            }
            ChannelDataSource.Add(channel);
            TempData["Message"] = "Channel added successfully!";
            return RedirectToAction(nameof(Index));
        }
    }
}
در اکشن Index، لیستی از تمامی کانال‌های موجود را نمایش می‌دهیم. در اکشن Channel، آدرسی را که وارد شده است، در منبع داده به دنبال آن می‌گردیم و یک ویوو با Template جزئیات (Details)، از مدل کانال را به کاربر نمایش می‌دهیم؛ در غیر اینصورت صفحه 404 را نمایش می‌دهیم. در اکشن‌های Create، صفحه افزودن را به کاربر نمایش داده و در آن یکی اکشن، عمل افزودن را در صورتیکه اطلاعات وارد شده صحیح باشند، انجام می‌دهیم.
با توجه به اینکه میخواهیم سیستم مسیر دهی سایت برای کانال‌ها تغییر کند، فایل RouteConfig در پوشه‌ی App_Start را به شکل ذیل تغییر می‌دهیم:
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Routing;

namespace SampleProject
{
    public class RouteConfig
    {
        public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
        {
            routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");

            routes.MapRoute(
                name: "ChannelUrls",
                url: "{channelurl}",
                defaults: new { controller = "Channel", action = "Channel", id = UrlParameter.Optional }
            );

            routes.MapRoute(
                name: "Default",
                url: "{controller}/{action}/{id}",
                defaults: new { controller = "Channel", action = "Index", id = UrlParameter.Optional }
            );
        }
    }
}
در مسیر دهی بالا اگر "نام سایت، اسلش، نام کانال" را وارد کند اولین سیستم مسیریابی فعال می‌شود و او را به اکشن Channel کنترلر Channel، راهنمایی می‌کند.
حال برای اینکه هنگام ساخت کانال جدید، نام تکراری یکی از Area‌ها را وارد نکند، به این ترتیب عمل می‌کنیم:
ابتدا یک متد کمکی را نوشته که لیست Area‌‌های پروژه‌مان را برگشت دهد ( + ):
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web.Routing;

namespace SampleProject.Models
{
    public static class Utility
    {
        public static List<string> GetAllAreaNames()
        {
            var areaNames = RouteTable.Routes.OfType<Route>()
                            .Where(d => d.DataTokens != null)
                            .Where(d=> d.DataTokens.ContainsKey("area"))
                            .Select(r => r.DataTokens["area"].ToString().ToLower())
                            .ToList();
            return areaNames;
        }
    }
}
و بعد Attribute مورد نظر را ایجاد میکنیم:
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.Linq;
using System.Web.Mvc;
using SampleProject.Models;

namespace SampleProject.CustomValidators
{
    public class CheckForAreaExisting : ValidationAttribute, IClientValidatable
    {
        public List<string> AreaNames
        {
            get
            {
                return Utility.GetAllAreaNames();
            }
        }
        public IEnumerable<ModelClientValidationRule> GetClientValidationRules(ModelMetadata metadata, ControllerContext context)
        {
            var rule = new ModelClientValidationRule
            {
                ValidationType = "checkforareaexisting",
                ErrorMessage = FormatErrorMessage(metadata.GetDisplayName())
            };
            rule.ValidationParameters.Add("areanames", string.Join(",", AreaNames));
            yield return rule;
        }

        public override bool IsValid(object value)
        {
            if (value != null)
            {
                return Utility.GetAllAreaNames()
                   .SingleOrDefault(area => area == value.ToString().ToLower()) == null;
            }
            return true;
        }
    }
}
در کلاس بالا توسط متد IsValid بررسی میکنیم که آیا مقدار وارد شده ( Channel Url ) با یکی از نام‌های Area‌‌های پروژه‌مان تطابق دارد یا خیر، که اگر این چنین بود، مقدار false برگشت داده می‌شود.
توسط واسط IClientValidatable و متود GetClientValidationRules کارهای اعتبارسنجی سمت کلاینت را نیز انجام می‌دهیم ( + ). مقدار خاصیت ValidationType نام متدی است که در سمت کلاینت این کار را انجام می‌دهد. مقدار خاصیت ValidationParameters، مقداری است که به سمت کلاینت به عنوان param فرستاده می‌شود تا از آن جهت اینکه آیا مقدار وارد شده توسط کاربر، یکی از Area‌های سایت هست یا خیر، استفاده کرد. در اینجا نام Area‌‌‌ها را با یک رشته و با یک جداکننده، توسط این خاصیت به سمت کلاینت می‌فرستیم. 
حال در سمت کلاینت یک فایل Js را با نام CustomValidation و محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
jQuery.validator.addMethod("checkforareaexisting",
    function (value, element, param) {
        var isValueOneOfTheAreaNames = $.inArray(value.toLowerCase(), param.areaNames) === -1;
        return isValueOneOfTheAreaNames;
    });

$.validator.unobtrusive.adapters.add('checkforareaexisting', ['areanames'], function (options) {
    options.rules['checkforareaexisting'] = { areaNames: options.params.areanames.split(',') };
    options.messages['checkforareaexisting'] = options.message;
});
در بخش اول، نام متد که در بالا (Attribute) به آن اشاره شده است آمده است، و بعد بررسی می‌کنیم که آیا مقدار آمده توسط کاربر، یکی از نام‌های Area‌‌های موجود سایت است یا خیر که اگر این طور باشد، false برگشت داده می‌شود و پیغام خطا به کاربر نمایش داده می‌شود. در بخش Onubtrusive توسط پارامتری که در Attribute برای فرستادن نام Area‌ها نوشته بودیم (areanames)، نام‌های Area‌ها را می‌گیریم و بعد آن را Split و به Rule انتساب می‌دهیم و ErrorMessage ـی را که به خاصیت ChannelUrl مدلمان نسبت می‌دهیم، به عنوان پیغام خطا در نظر می‌گیریم.
فایل‌های Js در Layout باید به این صورت باشند:
<!DOCTYPE html>

<html>
<head>
    <meta name="viewport" content="width=device-width" />
    <title>_Layout</title>
    <style>

    </style>
</head>
<body>
    <div>
        @RenderBody()
    </div>
    <script src="~/Scripts/Jquery.js"></script>
    <script src="~/Scripts/jquery.validate.min.js"></script>
    <script src="~/Scripts/jquery.validate.unobtrusive.min.js"></script>
    <script src="~/Scripts/CustomValidation.js"></script>
</body>
</html>

حال کافی است به خاصیت ChannelUrl مدلمان این Attribute را نسبت دهیم:
using SampleProject.CustomValidators;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace SampleProject.Models
{
    public class Channel
    {
        public string ChannelTitle { get; set; }
        [Required]
        [CheckForAreaExisting(ErrorMessage = "You can't use this url for your channel!")]
        public string ChannelUrl { get; set; }
    }
}
اکنون نوبت آزمایش برنامه است. کافی است که یک یا چند Area جدید را با نام‌های متفاوت، اضافه کنید و الان اگر به صفحه افزودن کانال مراجعه کنید و نام یکی از Area‌‌های سایت را در قسمت Channel Url وارد کنید، پیغام خطا نمایش داده می‌شود.
نکته: در این حالت اسامی تمامی Area‌‌های سایت به کلاینت ارسال می‌شود. اگر از این بابت احساس رضایت نمی‌کنید، میتوانید از خاصیت Remote توکار MVC بهره ببرید.
برای اینکار این اکشن را به کنترلر Channel اضافه می‌کنیم:
[HttpPost]
public ActionResult CheckForAreaExisting(string channelUrl)
{
    var isValueOneOfTheAreaNames = Utility.GetAllAreaNames()
                                   .SingleOrDefault(area => area == channelUrl.ToLower()) == null;
    return Json(isValueOneOfTheAreaNames);
}  
و بعد مدل نیز به این صورت تغییر می‌کند:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.Web.Mvc;

namespace SampleProject.Models
{
    public class Channel
    {
        public string ChannelTitle { get; set; }
        [Required]
        [Remote("CheckForAreaExisting", "Channel",
            ErrorMessage = "You can't use this url for your channel!",
            HttpMethod = "Post")]
        public string ChannelUrl { get; set; }
    }
}
به این ترتیب هر بار درخواستی به سمت سرور ارسال و طی آن بررسی می‌شود که مقدار وارد شده یکی از Area‌‌‌‌های سایت هست یا خیر؟ بدیهی است که در این حالت، دیگر نیازی به واسط IClientValidatable در کلاس CheckForAreaExisting موجود در پوشه CustomValidators وجود ندارد.
مطالب
HTML5 Web Component - قسمت دوم - Custom Elements
Custom Elements، دارای یک چرخه حیات می‌باشند. در طی این چرخه حیات، می‌توان تعدادی متد خاص را به المان سفارشی خود اضافه کرد که به صورت خودکار توسط مرورگر فراخوانی می‌شوند. به این متدها Life-cycle Callbacks یا Custom Element Reactions نیز می‌گویند. برای درک بهتر چرخه حیات مذکور، به تکه کد زیر توجه نمائید:
customElements.define("x-component", class extends HTMLElement {
    constructor() {
        super();
        console.log('constructed!');
    }

    connectedCallback() {
        console.log('connected!');
    }

    disconnectedCallback() {
        console.log('disconnected!');
    }

    adoptedCallback() {
        console.log('adopted!');
    }

    attributeChangedCallback(name, oldValue, newValue) {
        console.log('attirbuteChanged!', name, oldValue, newValue);
    }

    static get observedAttributes() {
        return ['checked','demo','label'];
    }
});

Element Upgrades
به صورت پیش‌فرض، المان‌های موجود در DOM که مبتنی‌بر استانداردهای HTML تعریف نشده‌ا‌ند، توسط مرورگر به عنوان HTMLUnknownElement تجزیه و تحلیل خواهند شد. ولی این موضوع برای المان‌های سفارشی که نام معتبری دارند (وجود «-»)، صدق نمی‌کند. برای مثال دو خط کد زیر را در کنسول مربوط به Developer tools مرورگر خود اجرا کنید:
// "tabs" is not a valid custom element name
document.createElement('tabs') instanceof HTMLUnknownElement === true //true

// "x-tabs" is a valid custom element name
document.createElement('x-tabs') instanceof HTMLElement === true //true
در این صورت، امکان استفاده از المان سفارشی، قبل از معرفی و ثبت آن توسط متد customElements.define نیز وجود خواهد داشت. یعنی اگر در DOM شما تعدادی المان سفارشی وجود داشته باشند که به هر دلیل نیاز است پس از گذشت یک بازه زمانی کوتاهی معرفی و ثبت شوند (مثال: lazy load اسکریپت‌های متناظر با المان‌های سفارشی در Angular)، این المان‌ها معتبر هستند. فرآیند فراخوانی متد define و استفاده از کلاس معرفی شده برای ارتقاء المان سفارشی موجود در DOM، اصطلاحا Element Upgrades نامیده می‌شود. همچنین با استفاده از متد customElements.whenDefined که یک Promise را بازگشت می‌دهد، می‌توان از معرفی و ثبت شدن المان خاصی آگاه شد:
customElements.whenDefined('x-component').then(() => {
  console.log('x-component defined');
});
یا حتی امکان استفاده از سلکتور «‎:defined‏» نیز به شکل زیر وجود دارد:
<share-buttons>
  <social-button type="twitter"><a href="...">Twitter</a></social-button>
  <social-button type="fb"><a href="...">Facebook</a></social-button>
  <social-button type="plus"><a href="...">G+</a></social-button>
</share-buttons>

// Fetch all the children of <share-buttons> that are not defined yet.
let undefinedButtons = buttons.querySelectorAll(':not(:defined)');

let promises = [...undefinedButtons].map(socialButton => {
  return customElements.whenDefined(socialButton.localName);
));

// Wait for all the social-buttons to be upgraded.
Promise.all(promises).then(() => {
  // All social-button children are ready.
});
در اینجا ابتدا تمام المان‌های تعریف نشده، کوئری شده‌اند و با استفاده از متد map و اجرای متد whenDefined، به لیستی از Promiseها رسیده‌ایم و در نهایت با استفاده از Promise.all منتظر اتمام مرحله upgrade المان‌های مذکور هستیم.
سازنده مرتبط با کلاس المان سفارشی x-component، در هنگام وهله‌سازی یا فرآیند upgrades فراخوانی می‌شود و می‌تواند برای مقداردهی اولیه خواص وهله جاری، تنظیم رخدادگردان‌ها (Event Listeners) و یا ایجاد و اتصال ShadowDOM با استفاده از متد attachShadow، محل مناسبی باشد. طبق مستندات مرتبط، فراخوانی ()super بدون ارسال هیچ آرگومانی باید در اولین خط این سازنده انجام شود.
برای وهله‌سازی المان سفارشی نیز می‌توان از متد customeElements.get به شکل زیر استفاده کرد:
customeElements.define('x-component',...)
let XComponent = customElements.get('x-component');
document.body.appendChild(new XComponent())
متد get، ارجاعی به سازنده کلاس x-component را بازگشت خواهد داد.

connectedCallback 
 اولین متد بعد از فراخوانی سازنده، connectedCallback نام دارد و زمانی رخ می‌دهد که وهله‌ای از یک المان سفارشی به Light DOM افزوده شده‌است و یا توسط Parser مرورگر، در DOM شناسایی شود. این متد، محل پیشنهاد شده برای اجرای کدهای زمان راه‌اندازی مانند دریافت منابع از سرور و یا رندر کردن محتوایی خاص، می‌باشد. 
نکته: این متد ممکن است بیش از یکبار نیز فراخوانی شود! هنگامیکه یک المان موجود در DOM از طریق کد از DOM جداشده و سپس اضافه شود:
const el = document.createElement('x-component');
document.body.appendChild(el);
// connectedCallback() called

el.remove();
// disconnectedCallback()

document.body.appendChild(el);
// connectedCallback() called again


disconnectedCallback
این متد نیز هر وقت المانی از DOM حذف شود، اجرا خواهد شد و مانند متد connectedCallback ممکن است چندین بار فراخوانی شود. همچنین محل مناسبی برای آزادسازی منابع استفاده شده در پیاده‌سازی المان سفارشی، می‌باشد. مانند: استفاده از متد clearInterval برای پاکسازی یک تایمر که با متد setInterval ایجاد شده‌است.  
نکته: هیچ تعهدی به اجرای متد disconnectedCallback در تمام حالاتی که یک المان از DOM حذف می‌شود، وجود ندارد. به عنوان مثال هنگامیکه یک برگه‌ی مرورگر بسته شود، این متد فراخوانی نخواهد شد.

‌attributeChangedCallback
 این متد هنگامی فراخوانی خواهد شد که خصوصیات مشخص شده از طریق observedAttributes به عنوان یک static getter، اضافه، حذف، ویرایش و یا جایگزین شوند. همچنین در مرحله Upgrades برای مقادیر اولیه خصوصیات که توسط استفاده کننده از المان سفارشی، مشخص شده‌است نیز فراخوانی می‌شود.
adoptedCallback
متدهای قبلی بیشترین استفاده را دارند؛ این متد خاص نیز زمانیکه یک المان سفارشی به یک DOM دیگری منتقل می‌شود، اجرا خواهد شد. برای مثال:
const iframe = document.querySelector('iframe');
const iframeImages = iframe.contentDocument.querySelectorAll('img');
const newParent = document.getElementById('images');

iframeImages.forEach(function(imgEl) {
  newParent.appendChild(document.adoptNode(imgEl));
});
در تکه کد بالا، لیست المان‌های img موجود در داخل iframe کوئری شده و سپس با پیمایش بر روی لیست بدست آمده و در زمان فراخوانی متد adoptNode که کار تغییر ownerDocument مرتبط با یک المان را انجام می‌دهد، متد adoptedCallback ما نیز اجرا خواهد شد.

Methods

اگر المان‌های بومی و استاندارد موجود را بررسی کنید، همه آنها دارای یکسری متد، پراپرتی و صفات مشخصی هستند. در اینجا نیز تعریف رفتاری برای یک المان سفارشی و کپسوله، نکته خاصی ندارد و به شکل زیر قابل تعریف و استفاده می‌باشد:
class XComponent extends HTMLElement {
  constructor() {
    super();
  }
  
  doSomething(){
    console.log('doSomething');
  }
}

let component = document.querySelector('x-component');
component.doSomething();
مشخص است که امکان تعریف انواع و اقسام متدها با پارامترها و خروجی‌های مختلفی و حتی نسخه‌های همزمان یا ناهمزمان آن‌ها وجود دارد.

Attributes & Properties

در HTML خیلی رایج است که مقادیر پراپرتی‌های یک المان در قالب یکسری صفات، نمودی در DOM هم داشته باشند. برای مثال:
div.id = 'id-value';
div.hidden = true;
انتظار چنین خروجی داریم:
<div id="id-value" hidden>
این موضوع، تحت عنوان «Reflecting Properties to Attributes» مطرح می‌باشد. در این صورت علاوه بر اینکه با یک نگاه به DOM، از مقادیر خصوصیات یک المان آگاه خواهیم بود، امکان استفاده از این صفات به عنوان سلکتورهایی در زمان استایل‌دهی نیز وجود دارد. حال از این مکانیزم برای اعمال یکسری صفات دسترسی‌پذیری مانند صفات ARIA به المان سفارشی خود نیز می‌توان استفاده کرد. برای مثال:
class XComponent extends HTMLElement {
    constructor() {
        super();
    }

    connectedCallback() {
        this._render();
    }

    get disabled() {
        return this.hasAttribute('disabled');
    }

    set disabled(val) {
        // Reflect the value of `disabled` as an attribute.
        if (val) {
            this.setAttribute('disabled', '');
        } else {
            this.removeAttribute('disabled');
        }

        this._render();
    }

    _render() {
        //... 
    }
}
ایده کار خیلی ساده است؛ پراپرتی‌های یک المان‌سفارشی را از طریق متدهای getter و setter تعریف کرده و در بدنه پیاده‌سازی آنها، صفات HTML ای المان جاری را تغییر داده و یا از مقادیر آنها استفاده کنیم.
اینبار با مقداردهی پراپرتی disabled برروی وهله‌ای از المان سفارشی ما، این مقادیر نمودی در DOM هم خواهند داشت. با استفاده از متدهای setAttribute یا removeAttribute کار همگام‌سازی پراپرتی‌ها با صفات را انجام داده‌ایم.
همچین با استفاده از متد attributeChangedCallback نیز می‌توان برای اعمال صفات ARIA که اشاره شد، به شکل زیر استفاده کرد:
attributeChangedCallback(name, oldValue, newValue) {
  switch (name) {
    case 'checked':
      // Note the attributeChangedCallback is only handling the *side effects*
      // of setting the attribute.
      this.setAttribute('aria-disabled', !!newValue);
      break;
    ...
  }
یا حتی به شکل زیر:
attributeChangedCallback(name, oldValue, newValue) {
    // When the component is disabled, update keyboard/screen reader behavior.
    if (this.disabled) {
      this.setAttribute('tabindex', '-1');
      this.setAttribute('aria-disabled', 'true');
    } else {
      this.setAttribute('tabindex', '0');
      this.setAttribute('aria-disabled', 'false');
    }
    // TODO: also react to the other attribute changing.
  }
در اینجا از همان getter که طبق پیاده‌سازی ما، در پشت صحنه از همان مقدار صفت disabled استفاده می‌کند، برای تنظیم یکسری صفات دیگر استفاده کرده‌ایم. به عنوان مثال اگر المان ما غیرفعال شده بود، صفت tabindex آن را با «‎-1‏» مقداردهی می‌کنیم تا از توالی پیمایش مبتنی‌بر Tab خارج شود.
نکته: پیشنهاد می‌شود از مکانیزم همگام‌سازی پراپرتی‌ها و صفات، برای انواع داده‌ای اولیه (رشته، عدد و ...) استفاده شود و برای دریافت مقادیری مانند objects و یا arrays، از متدها یا پراپرتی‌ها استفاده کنید. در غیر این صورت نیاز خواهد بود که این مقادیر را سریالایز و در داخل المان سفارشی، عملیات معکوس آن را انجام دهید که می‌تواند هزینه‌ی زیادی داشته باشد. عملیات سریالایز نیز خود باعث از دست دادن ارجاعات به آن مقادیر خواهد شد. به صورت کلی هیچکدام از المان‌های بومی موجود، چنین اطلاعاتی را دریافت نمی‌کند. برای مثال:
constructor() {
    super();

    this._data = [];
}

get data() {
    return _data;
}

set data(value) {
    if (this_data === value) return;
    this._data = value;
    this._render();
}

Lazy Properties

همانطور که اشاره شد حتی قبل از مرحله upgrades مربوط به المان‌های سفارشی استفاده شده در سند HTML برنامه شما، به عنوان المان‌های معتبری هستند که امکان کوئری کردن و مقداردهی اولیه خصوصیات آنها از طریق کد نیز ممکن است. این موضوع زمانیکه از فریم‌ورکی مثل Angular استفاده می‌شود، المان موردنظر به صورت خودکار توسط فریم‌ورک لود و به صفحه اضافه شده و در انتهای عملیات، binding پراپرتی‌های آن به خصوصیات موجود در کامپوننت Angular ای انجام خواهد شد. به مثال زیر توجه کنید:
<x-component [disabled]="model.disabled"></x-component>
در این صورت اگر لود اسکریپت، معرفی و ثبت این المان سفارشی به صورت Lazy انجام شود، امکان آن وجود دارد که فریم‌ورک، عملیات binding را قبل از مرحله upgrades انجام دهد. خوب... این موضوع چه مشکلی را ایجاد می‌کند؟ در این صورت چون مرحله upgrades تمام نشده است، پیاده‌سازی بدنه متد setter متناظر با خصوصیات المان سفارشی، توسط پراپرتی جدیدی که توسط فریم‌ورک برروی وهله موجود تعریف می‌شود، بی‌استفاده خواهد ماند. برای مثال، اگر سعی کنیم قبل از مرحله upgrades خصوصیت disabled المان x-component را مقداردهی کنیم، عملیات مکانیزم همگام‌سازی مدنظر ما اجرا نخواهد شد:
let el = document.querySelector('x-component');
el.disabled = true;

customElements.define("x-component", class extends HTMLElement {
    constructor() {
        super();
    }

    get disabled() {
        return this.hasAttribute('disabled');
    }

    set disabled(val) {
        // Reflect the value of `disabled` as an attribute.
        if (val) {
            this.setAttribute('disabled', '');
        } else {
            this.removeAttribute('disabled');
        }

        this._render();
    }
});

با این خروجی مواجه خواهیم شد که هیچ اثری از صفت disabled دیده نمی‌شود:


یکی از روش‌های پیشنهاد شده برای حل این مشکل، مقداردهی مجدد پراپرتی‌ها بعد از مرحله upgrades و پس از اینکه متد setter تعریف شده‌است، می‌باشد:
let el = document.querySelector('x-component');
el.disabled = true;

customElements.define("x-component", class extends HTMLElement {
    constructor() {
        super();
    }

    connectedCallback() {
        this._upgradeProp('disabled');
    }

    get disabled() {
        return this.hasAttribute('disabled');
    }

    set disabled(val) {
        // Reflect the value of `disabled` as an attribute.
        if (val) {
            this.setAttribute('disabled', '');
        } else {
            this.removeAttribute('disabled');
        }

        this._render();
    }

    _upgradeProp(prop) {
        if (this.hasOwnProperty(prop)) {
            let value = this[prop];
            delete this[prop]; //delete instance property
            this[prop] = value; // set prototype property
        }
    }
});
ایده کار به این صورت است که مقدار پراپرتی مورد نظر را که قبل از مرحله upgrades برروی وهله جاری (instance property) تنظیم شده‌است، در متغییری نگهداری کرده و آن پراپرتی را حذف و سپس پراپرتی تعریف شده در کلاس (prototype property) را برای وهله جاری مقداردهی کنیم.
نکته: به یاد داشته باشید که قبل از اینکه یکسری صفات خاص را مقدار دهی کنید، بررسی شود که استفاده کننده از المان سفارشی، مقداری را تنظیم نکرده باشد. برای مثال اگر قصد دارید المان سفارشی شما قابلیت focus را داشته باشد، نیاز است شما حداقل tabindex=-1 را تنظیم کنید؛ حتی اگر استفاده کننده، آن را مقداردهی نکرده باشد:
connectedCallback() {
  if (!this.hasAttribute('role'))
    this.setAttribute('role', 'checkbox');
  if (!this.hasAttribute('tabindex'))
    this.setAttribute('tabindex', -1); //element is not reachable via sequential keyboard navigation, but could be focused
}

مطالب
نمایش خودکار مقدار یکDropDownList با کمک jQuery

نیاز بود هنگام انتخاب یک آیتم دراپ داون لیست در کل برنامه و تمامی دراپ داون‌های آن، مقدار آن‌ها نیز به صورت یک برچسب در کنار آن نمایش داده شود.
برای مثال در لیست زیر:

<asp:DropDownList ID="ddlActive" runat="server">
<asp:ListItem Value="Active">فعال</asp:ListItem>
<asp:ListItem Value="Inactive">غیرفعال</asp:ListItem>
</asp:DropDownList>
اگر آیتم فعال انتخاب شد، مقدار active نیز کنار آن نمایش داده شود و الی آخر.

راه حل اول:
در تمام صفحات به ازای تک تک دراپ داون‌ها یک label اضافه کنیم و همچنین کدهای تمام قسمت‌های برنامه را نیز اصلاح کنیم تا این مورد را لحاظ کند.

راه دوم:
یک کنترل دراپ داون سفارشی را با خاصیت مورد نظر (همراه بودن با یک لیبل) ایجاد کرده و سپس تمام فرم‌ها را باید اصلاح کرد تا از این کنترل جدید استفاده کنند.

راه سوم:
استفاده از jQuery برای اعمال این مهم به کل برنامه بدون نیاز به تغییرات اساسی در آن (و همچنین سازگاری با تمام مرورگرها):

//فقط در این محدوده
$("#mainFormReq select").change(function() {
var currentId = $(this).attr("id"); //آی دی شیء جاری
var val = $(this).val(); //مقدار
var text = $('#' + currentId + ' option:selected').text(); //متن
$("#lbl" + currentId).remove(); //اگر نمونه‌ی قبلی موجود است حذف شود
if (val && (val.length > 0) && (text != val)) {
//اگر متن و مقدار یکی نیست نمایش داده شود
$(this).after('<label id="lbl' + currentId + '">' + val + '</label>');
}
});
توضیحات:
در یک محدوده مشخص شده با ID مساوی mainFormReq (مثلا استفاده از master page ها و نسبت دادن این ID به content آن)، به دنبال تمام select های موجود در آن ناحیه می‌گردیم (اگر mainFormReq حذف شود، این جستجو در کل صفحه صورت خواهد گرفت) و تغییرات آن‌ها را تحت نظر قرار خواهیم داد.
سپس آی دی این کنترل انتخابی را دریافت می‌کنیم (از این ID برای تولید ID برچسب مورد نظر استفاده خواهیم کرد).
در ادامه مقدارهای text و value گزینه انتخابی دریافت می‌شوند (+).
سپس بررسی خواهیم کرد که آیا برچسبی با ID مشخص شده ما وجود دارد (در صورت انتخاب آیتم‌های دیگر، نباید برچسبی غیر منحصربفرد و تکراری در صفحه ایجاد کرد)
در ادامه اگر این مقدار null نبود و همچنین مقدار text و value هم یکی نبودند (اگر یکی بودند لزوم وجود این برچسب بی معنا است)، با استفاده از متد after کتابخانه jQuery یک برچسب را تولید و مقدار مورد نظر را پس از محل نمایش دراپ داون خود، نمایش خواهیم داد.

بهبود کد:
صورت مساله: اکنون نیاز است بجز ناحیه mainFormReq، به سه ناحیه دیگر نیز این تغییرات اعمال گردد. آیا باید همین مقدار کد را سه بار دیگر copy/paste کرد؟
روش صحیح انجام اینکار در jQuery ، نوشتن یک افزونه بر اساس کدهای فوق است که روش انجام آن به صورت زیر می‌باشد (+):

//<![CDATA[
(function($) {
$.fn.dropdownlabel = function() {
return this.change(function() {
var obj = $(this);
var currentId = obj.attr("id"); //آی دی شیء جاری
var val = obj.val(); //مقدار
var text = $('#' + currentId + ' option:selected').text(); //متن
$("#lbl" + currentId).remove(); //اگر نمونه‌ی قبلی موجود است حذف شود
if (val && (val.length > 0) && (text != val)) {
//اگر متن و مقدار یکی نیست نمایش داده شود
obj.after('<label id="lbl' + currentId + '">' + val + '</label>');
}
});
};
})(jQuery);
//]]>
و در نهایت نحوه استفاده از آن (فایلی به نام jquery.dropdownlabel.js ) به صورت زیر خواهد بود:

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="TestDropdownlabel.aspx.cs"
Inherits="testWebForms87.TestDropdownlabel" %>

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
<title></title>

<script src="jquery.min.js" type="text/javascript"></script>
<script src="jquery.dropdownlabel.js" type="text/javascript"></script>

<script type="text/javascript">
$(document).ready(function() {
$("#mainFormReq select").dropdownlabel();
});
</script>

</head>
<body>
<form id="form1" runat="server">
<div id="mainFormReq">
<asp:DropDownList ID="ddlActive" runat="server">
<asp:ListItem Value=""></asp:ListItem>
<asp:ListItem Value="Active">فعال</asp:ListItem>
<asp:ListItem Value="Inactive">غیرفعال</asp:ListItem>
</asp:DropDownList>
</div>
</form>
</body>
</html>

مطالب
Angular CLI - قسمت ششم - استفاده از کتابخانه‌های ثالث
در قسمت قبل با نحوه‌ی ساخت و توزیع برنامه‌های Angular، توسط Angular CLI آشنا شدیم. یکی از فایل‌هایی که توسط سیستم build آن تولید می‌شود، فایل vendor.bundle.js است که شامل کدهای اصلی Angular و همچنین کتابخانه‌های ثالث مورد استفاده‌است و با توجه به اینکه در حالت پیش فرض کار با Angular CLI قرار نیست فایل تنظیمات webpack آن‌را استخراج و ویرایش کنیم، چگونه باید سایر کتابخانه‌های ثالث مورد نیاز را به این سیستم build معرفی کرد؟


استفاده از کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی ثالث

برای استفاده از کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی ثالث، نیاز است آن‌ها را به فایل angular-cli.json. معرفی کنیم:
  "apps": [
    {
      "assets": [
        "assets",
        "favicon.ico"
      ],
      "styles": [
        "styles.css"
      ],
      "scripts": [],
در اینجا امکان معرفی فایل‌های اسکریپت و همچنین شیوه‌نامه‌های اضافی بیشتری (علاوه بر فایل src\styles.css پیش فرض پروژه) جهت معرفی آن‌ها به سیستم build برنامه موجود است.
به علاوه تعریف پوشه‌ی src\assets را نیز در اینجا مشاهده می‌کنید؛ به همراه فایل‌های اضافی دیگری مانند src\favicon.ico که ذیل آن ذکر شده‌است.


یک مثال: معرفی کتابخانه‌ی ng2-bootstrap به Angular CLI

دریافت و نصب بسته‌های مورد نیاز
مرحله‌ی اول کار با یک کتابخانه‌ی ثالث نوشته شده‌ی برای Angular مانند ngx-bootstrap، دریافت و نصب بسته‌ی npm آن می‌باشد. به همین جهت به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستورات ذیل را صادر کنید تا بوت استرپ و همچنین کامپوننت‌های +Angular 2.0 آن نصب شوند:
> npm install bootstrap --save
> npm install ngx-bootstrap --save

پرچم save در اینجا سبب به روز رسانی خودکار فایل package.json می‌شود:
"dependencies": {
   "bootstrap": "^3.3.7",
   "ngx-bootstrap": "^1.6.6",

معرفی بسته‌های نصب شده به تنظیمات Angular CLI
پس از آن، همانطور که عنوان شد نیاز است به فایل angular-cli.json. مراجعه کرده و شیوه‌نامه‌ی بوت استرپ را تعریف کنیم:
  "apps": [
    {
      "styles": [
    "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
        "styles.css"
      ],

چون از ngx-bootstrap استفاده می‌کنیم، نیازی به مقدار دهی مستقیم []:"scripts" فایل angular-cli.json. نیست. ولی اگر خواستید اینکار را انجام دهید، روش آن به صورت ذیل است (که البته نیاز به نصب بسته‌ی jQuery را نیز خواهد داشت):
"scripts": [
   "../node_modules/jquery/dist/jquery.js",
   "../node_modules/bootstrap/dist/js/bootstrap.js"
],

بنابراین تا اینجا بسته‌های بوت استرپ و همچنین ngx-bootstarp نصب شدند و شیوه‌نامه‌ی بوت استرپ به فایل angular-cli.json اضافه گردید (نیازی هم به تکمیل قسمت scripts نیست).


استفاده از ماژول‌های مختلف بسته‌ی نصب شده در برنامه
در ادامه نیاز است تا ماژولی را از ngx-bootstarp را به قسمت imports فایل src\app\app.component.ts اضافه کرد. هرکدام از کامپوننت‌های این بسته به صورت یک ماژول مجزا تعریف شده‌اند. بنابراین برای استفاده‌ی از آن‌ها نیاز است برنامه را از وجودشان مطلع کرد. برای مثال روش استفاده‌ی از AlertModule آن به صورت ذیل است:
import { AlertModule } from 'ngx-bootstrap';

@NgModule({
  declarations: [
    AppComponent
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpModule,

    AlertModule.forRoot()
  ],
  providers: [],
  bootstrap: [AppComponent]
})
export class AppModule { }
در اینجا ابتدا AlertModule از ngx-bootstrap دریافت شده و سپس به قسمت imports فایل src\app\app.component.ts اضافه گردیده‌است.

آزمایش برنامه و اجرای آن
برای آزمایش مراحل فوق، فایل src/app/app.component.html را گشوده و به صورت ذیل تغییر دهید:
<h1>
  {{title}}
</h1>

<button class="btn btn-primary">Hello!</button>

<alert type="success">Alert success!</alert>
در اینجا یک دکمه‌ی جدید با شیوه‌نامه‌های بوت استرپ اضافه شده‌اند (جهت بررسی عملکرد بوت استرپ) و همچنین یک Alert نیز از مجموعه کامپوننت‌های ngx-bootstrap به صفحه اضافه شده‌است.
اکنون اگر دستور ng serve -o را اجرا کنیم، خروجی ذیل حاصل خواهد شد:



مستندات و مثال‌های بیشتری را از ماژول‌های ngx-bootstarp، در اینجا می‌توانید بررسی کنید.
مطالب
آموزش MDX Query - قسمت دوم - نصب و راه اندازی SSAS

در این قسمت در خصوص نحوه‌ی نصب SSAS صحبت خواهم کرد .

 تصور می‌کنم بهتر است در خصوص آنچه در هنگام نصب SQL Server انتخاب می‌کنیم، دقت بیشتری کنیم. بسیار دیده ام که برخی از دوستان و همکاران در هنگام نصب SQL Server در قسمت انتخاب Feature‌ها تمامی آنها را انتخاب کرده در صورتی که تنها به Database Engine نیاز دارند و عملا با این کار ، کارایی Database Server خود را پایین می‌آورند .

بنابر این توصیه می‌کنم در پنجره ی  Feature Selection فقط آنچه را که نیاز دارید نصب نمایید

بنابر این در صورتی که شما جزو آن دسته دوستانی می‌باشید که در پنجره ی Feature Selection تمامی گزینه‌ها را انتخاب نموده اید، خوب نیازی به نصب مجدد SSAS ندارید و شما ناخواسته این سرویس را برروی Database Server خود نصب نموده اید .

در صورتی که شما قبلا این سرویس را برروی سرور خود نصب نکرده اید و فقط Database Engine را نصب نموده اید مراحل زیر را طی نمایید.

1. در ابتدا Set Up مربوط به   SQL Server 2012  را اجرا نمایید. و در صفحه‌ی ابتدایی برنامه‌ی نصب ، مطابق شکل زیر روی Installation کلیک کنید. و در قسمت سمت راست گزینه‌ی New SQL Server stand-alone installation or add features to an existing installation را انتخاب نمایید. 

2. د رپنجره‌ی Setup Support Rules مطمئن شوید که تمامی پیش شرایط نصب را دارید (در صورتی که Warning داشته باشید احتمالا در مراحل بعدی ، نصب برنامه با مشکل روبرو خواهد شد یا بعد از نصب برخی قسمت‌های برنامه به درستی کار نمی‌کنند. ) در صورتی که در قسمتی با Warning روبرو شدید بعد از برطرف کردن مشکل دکمه‌ی Rerun را بزنید به عبارت دیگر نیازی نمی‌باشد مراحل نصب را از ابتدا ادامه دهید. سپس دکمه‌ی OK را بفشارید . 

3. در پنجره‌ی بعدی دکمه‌ی Install را بزنید. سپس دوباره صفحه‌ی Setup Support Rules را خواهید داشت. مطمئن شوید تمامی پیش شرایط Passed شده باشند. سپس دکمه‌ی Next را بزنید. 

4. در پنجره‌ی بعدی گزینه‌ی Add features to and existing instance of SQL Server 2012 را انتخاب نمایید اگر شما قبلا فقط DataBase Engine را نصب کرده اید و در غیر این صورت Perform a new installation of SQL Server 2012  را انتخاب نماید. سپس دکمه‌ی Next را بزنید. 

5. در صفحه‌ی Feature Selection گزینه‌ی Analysis Services را مطابق شکل زیر انتخاب نمایید.و سپس دکمه‌ی Next  را بزنید

6. در صفحه‌ی بعدی برنامه‌ی نصب به شما توضیحاتی در خصوص مقدار فضای Hard برای نصب سرویس(های) انتخاب شده ، نمایش می‌دهد. دکمه‌ی Next  را بزنید 

7. در صفحه‌ی Server configuration مد SQL Server Analysis Services را بر روی حالت Automatic   تنطیم کنید. سپس دکمه‌ی Next را بزنید. 

8. سپس در صفحه‌ی Analysis Services Confiquration گزینه‌ی Multidimensional and Data Mining Mode را انتخاب نمایید. و همچنین برای مشخص نمودن Administrator سرویس SSAS نام کاربر را در قسمت پایین پنجره وارد نمایید. در صورتی که شما با کاربری که عملا Administrator سرویس SSAS می‌باشد در سیستم عامل ویندوز لاگین نموده اید می‌توانید دکمه‌ی Add Current User را بزنید. سپس دکمه‌ی Next  را بزنید . 

9. در صفحه‌ی بعد بررسی‌های Installation Configuration Rules انجام می‌گردد . دقت داشته باشید که تمامی موارد Passed گردیده باشند. سپس دکمه‌ی Next را بزنید . 

10. در صفحه‌ی Ready to install دکمه‌ی Install را بفشارید. 

11. در صورتی که نصب با موفقیت انجام شده باشد، صفحه ای به شکل زیر خواهید دید. 

خوب به شما تبریک می‌گوییم شما هم اکنون سرویس   SSAS را برروی سرور خود نصب نموده اید. برای اطمینان از تنظیمات Registry توصیه می‌کنم سیستم عامل خود را Restart نمایید.

برای اطمینان از نصب سرویس SSAS بر روی سیستم خود می‌توانید در پنجره‌ی Run عبارت services.msc  را وارد کنید . 


سپس در قسمت سرویس‌ها شما می‌توانید سرویس SSAS را مشاهده نمایید مطابق شکل زیر. 


در قسمت‌های بعدی این سری از آموزش‌های MDX Query  تلاش خواهم کرد طریقه‌ی نصب پایگاه داده‌ی Adventure Work DW و همچنین ساخت پایگاه داده‌ی Multidimensional مربوط به  Adventure Work DW را آموزش دهم.

 

مطالب
ارسال پارامتر از سی شارپ به مایکروسافت Word
فرض کنید نامه‌ای را می‌خواهیم تنظیم کنیم. سمت برنامه، شماره، تاریخ و نام مدیر عامل و ... را مشخص می‌کنیم و می‌خواهیم این اطلاعات را به ورد بفرستیم؛ همچنین متن نامه را هم در ورد تایپ کنیم و در آخر هم نامه را آرشیو کنیم. برای اینکار چندین روش وجود دارد. ما در این مقاله از روش MailMergeField و Bookmark استفاده میکنیم.

روش ایجاد الگوهای Word

ابتدا می‌خواهیم یک الگو یا Template را درست کنیم و بعد‌ها از روی آن، نامه‌ی جدیدی را ایجاد کنیم و فیلدهایش را پرکنیم. برای اینکار یک سند جدید را در Word ایجاد و به سربرگ Mailings مراجعه میکنیم. سپس دکمه‌ی Select Recipients را بزنید. در ادامه از منوی باز شده، Type a NewList را بزنید. با اینکار پنجره‌ای باز می‌شود. در اینجا دکمه‌ی Customize Columns را بزنید. این پنجره شامل فیلدهایی می‌شود که میتوانید از آن استفاده کنید و بر روی سند قرار دهید و داخل برنامه با پیدا کردن این فیلدها میتوانید بجای آن‌ها، مقدار مورد نظرتان را پاس دهید. حالا شما نیاز دارید تا از طریق دکمه‌ی Add، تمامی فیلدهای لازم یک نامه را بسازید. پس از این کار، در هر دو پنجره ، دکمه‌ی OK را بزنید. بدین صورت یک پنجره‌ی ذخیره برای شما باز می‌شود تا این فیلدهایی  را که ایجاد کردید، به عنوان یک دیتابیس کوچک ذخیره شود که تمامی فیلدها را دارا می‌باشد و هر موقع که خواستید دوباره میتوانید از همین فیلد‌ها استفاده کنید.

حالا می‌رسیم به قرار دادن این فیلد‌ها داخل سند. با ذخیره کردن فیلدها، تمامی گزینه‌های سربرگ Mailings فعال می‌شود. شما برای اینکه فیلدی را بر روی سند قرار دهید، روی Insert Merge Field کلیک و متناسب با نیازتان، فیلدها را قرار دهید و الگو را طراحی کنید. یک نمونه:


حالا فایل را با پسوند DOT. ذخیره کنید. در ادامه این فایل را در دیتابیس، به این روش ذخیره کنید: 

String FilePath = "Template Path"
// Converting File to ByteArray
byte[] FileBuffer = System.IO.File.ReadAllBytes(FilePath);
// Now you can insert this file buffer to DB

الان، الگوی ما آماده‌است و میتوانیم از طریق برنامه، به این الگو دسترسی داشته باشیم و به آن پارامتر ارسال کنیم.


روش ارسال پارامترها به الگوهای Word

حالا فرضا شما یک فرم دارید که از کاربر، اطلاعاتی را دریافت میکند و میخواهید همین اطلاعات را به Word ارسال کنید. برای اینکار ابتدا باید یک نمونه از الگویی را که طراحی کرده‌ایم، داخل سیستم ذخیره کنیم. یعنی باید آن‌را از دیتابیس فراخوانی کنیم و آن آرایه‌ی بایتی را، بر روی سیستم، تبدیل به فایل کنیم. سپس از سمت برنامه، تمامی فیلدهای موجود در این الگو را خوانده و بجای تک تک آن‌ها، مقدار مناسبی را قرار دهیم. در نهایت این فایل را توسط کدنویسی بر روی سیستم کاربر ذخیره میکنیم. فایل را تبدیل به آرایه بایتی میکنیم، داخل دیتابیس درج میکنیم و فایل را از سیستم کاربر حذف میکنیم.

بنابراین در ادامه ابتدا Assembly مربوط به MicroSoft.Office.Interop.Word را به رفرنس‌های پروژه اضافه میکنیم و سربرگش را هم Using میکنیم.


حالا می‌رسیم به کد نویسی:

کدهای زیر را به صورت سراسری داخل فرم تعریف میکنیم:

//LOCATION OF THE TEMPLATE FILE ON THE MACHINE;
Object oTemplatePath = string.Format("{0}\\NewDocument.dot", Application.StartupPath);
 
//OBJECT OF MISSING "NULL VALUE"
Object oMissing = System.Reflection.Missing.Value;
 
//OBJECTS OF FALSE AND TRUE
Object oTrue = true;
Object oFalse = false;
 
//CREATING OBJECTS OF WORD AND DOCUMENT
Microsoft.Office.Interop.Word.Application oWord = null;
Microsoft.Office.Interop.Word.Document oWordDoc = null;

سپس کدهای زیر را داخل رخ‌داد گردان کلیک دکمه‌ی مثلا "پیشنمایش" مینویسیم:
// Fetching Template ByteArray From Database => Byte[] YourTemplateByteArray = Fetch Template;

System.IO.File.WriteAllBytes(oTemplatePath.ToString(), YourByteArray);

oWord = new Microsoft.Office.Interop.Word.Application();
oWordDoc = new Microsoft.Office.Interop.Word.Document();

//Adding A New Document From A Template
oWordDoc = oWord.Documents.Add(ref oTemplatePath, ref oMissing, ref oMissing, ref oMissing);

int iTotalFields = 0;
// Finding Mailmerge Fields
foreach(Microsoft.Office.Interop.Word.Field myMergeField in oWordDoc.Fields) {
  iTotalFields++;
  Microsoft.Office.Interop.Word.Range rngFieldCode = myMergeField.Code;
  String fieldText = rngFieldCode.Text;

  // Only Get The Mailmerge Fields
  if (fieldText.StartsWith(" MERGEFIELD")) {
    // Gives The Fieldnames as Entered in .DOT File
    string fieldName = fieldText.Substring(12, fieldText.IndexOf(" ", 12) - 12);

    switch (fieldName) {
    case "Letter_No":
      myMergeField.Select();
      oWord.Selection.TypeText(txtLetterNo.Text);
      break;

    case "Letter_Date":
      myMergeField.Select();
      oWord.Selection.TypeText(DateTime.Now);
      break;

    case "Letter_Has_Attachment":
      myMergeField.Select();
      oWord.Selection.TypeText("دارد یا ندارد");
      break;

      // And So On
    default:
      break;
    }
  }
}

//Showing The Document To The User
oWord.Visible = true;

در ادامه یک دکمه را برای ذخیره‌ی فایل ورد قرار می‌دهیم. زمانیکه کاربر تایپ کردنش تمام شد و هنوز برنامه‌ی ورد در حال اجراست، این دکمه را اجرا می‌کند. دقت کنید برنامه‌ی ورد نباید بسته شود؛ باید باز باشد. بعد دکمه‌ی ذخیره را می‌زنیم. با کدنویسی، برنامه‌ی Word را خودمان می‌بندیم؛ نیازی به دخالت کاربر نیست. 

oWordDoc.Save();

//Closing the file
oWordDoc.Close(ref oFalse, ref oMissing, ref oMissing);

//Quitting the application
oWord.Quit(ref oMissing, ref oMissing, ref oMissing);
byte[] FileBuffer = System.IO.File.ReadAllBytes(oTemplatePath.ToString  ());
 
// Now Insert The FileBuffer Into Database as A Letter


خوب؛ کار تمام است! حالا فیلد FileBuffer را باید بسته به کدنویسی خودتان، داخل دیتابیس ذخیره کنید که برای بعدها بتوانید آن‌را واکشی کرده و به کاربر نمایش دهید. این هم نمونه‌ی نهایی جایگذاری فیلدها: 


این آموزش را خیلی سال پیش در این تاپیک داخل فوروم برنامه نویس نوشته بودم.