اشتراکها
اشتراکها
10 دلیل برای انتخاب Xamarin
نظرات مطالب
پردازش فایلهای XML با استفاده از jQuery
با استفاده از jsonp امکان cross site Ajax request در jquery مهیا است اما زیاد به صورت مساله ما نمیخوره!
یک روش کار کردن با پروژههای SPA، توسعهی مجزای قسمتهای front-end و back-end است. برای مثال پروژهی React را به صورت جداگانهای توسعه میدهیم، پروژهی ASP.NET Core را نیز به همین صورت. هنگام آزمایش برنامه، در یکی دستور npm start را اجرا میکنیم تا وب سرور آزمایشی React، آنرا در آدرس http://localhost:3000 قابل دسترسی کند و در دیگری دستور dotnet watch run را صادر میکنیم تا برنامهی وب ASP.NET Core را بر روی آدرس https://localhost:5001 مهیا کند. سپس برای اینکه از پورت 3000 بتوان با پورت 5001 کار کرد، نیاز خواهد بود تا CORS را در برنامهی ASP.NET Core فعالسازی کنیم. در حین ارائهی نهایی برنامه نیز هر کدام را به صورت مجزا publish کرده و بعد هم خروجی نهایی پروژهی SPA را در پوشهی wwwroot برنامهی وب کپی میکنیم تا قابل دسترسی و استفاده شود. روش دیگری نیز برای یکی/ساده سازی این تجربه وجود دارد که در این مطلب به آن خواهیم پرداخت.
پیشنیاز: ایجاد یک برنامهی خالی React و ASP.NET Core
یک پوشهی خالی را ایجاد کرده و در آن دستور dotnet new react را صادر کنید، تا قالب خاص پروژههای React یکی سازی شدهی با پروژههای ASP.NET Core، یک پروژهی جدید را ایجاد کند.
همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید، این پروژه از دو برنامه تشکیل شدهاست:
الف) برنامهی SPA که در پوشهی ClientApp قرار گرفتهاست و شامل کدهای کامل یک برنامهی React است.
ب) برنامهی سمت سرور ASP.NET Core که یک برنامهی متداول وب، به همراه فایل Startup.cs و سایر فایلهای مورد نیاز آن است.
در ادامه نکات ویژهی ساختار این پروژه را بررسی خواهیم کرد.
تجربهی توسعهی برنامهها توسط این قالب ویژه
اکنون اگر این پروژهی وب را برای مثال با فشردن دکمهی F5 و یا اجرای دستور dotnet run، اجرا کنیم، چه اتفاقی رخ میدهد؟
- به صورت خلاصه برنامهی ASP.NET Core شروع به کار کرده و سبب ارائه همزمان برنامهی SPA نیز خواهد شد.
- پورتی که برنامهی وب بر روی آن قرار دارد، با پورتی که برنامهی React بر روی روی آن ارائه میشود، یکی است. یعنی نیازی به تنظیمات CORS را ندارد.
- در این حالت اگر در برنامهی React تغییری را ایجاد کنیم (در هر قسمتی از آن)، hot reloading آن هنوز هم برقرار است و سبب بارگذاری مجدد برنامهی SPA در مرورگر خواهد شد و برای اینکار نیازی به توقف و راه اندازی مجدد برنامهی ASP.NET Core نیست.
اما این تجربهی روان کاربری و توسعه، چگونه حاصل شدهاست؟
بررسی ساختار فایل Startup.cs یک پروژهی مبتنی بر dotnet new react
برای درک نحوهی عملکرد این قالب ویژه، نیاز است از فایل Startup.cs آن شروع کرد.
در ابتدا تعریف فضای نام SpaServices را مشاهده میکنید. بستهی متناظر با آن در فایل csproj برنامه به صورت زیر ثبت شدهاست:
این بسته، همان بستهی جدید SpaServices است و در NET 5x. نیز پشتیبانی خواهد شد .
در متد ConfigureServices، ثبت سرویسهای مرتبط با فایلهای استاتیک پروژهی SPA، توسط متد AddSpaStaticFiles صورت گرفتهاست. در اینجا RootPath آن، به پوشهی ClientApp/build اشاره میکند. البته این پوشه هنوز در این ساختار، قابل مشاهده نیست؛ اما زمانیکه پروژهی ASP.NET Core را برای ارائهی نهایی، publish کردیم، به صورت خودکار ایجاد شده و حاوی فایلهای قابل ارائهی برنامهی React نیز خواهد بود.
قسمت مهم دیگر کلاس آغازین برنامه، متد Configure آن است:
در اینجا ثبت سه میان افزار جدید را مشاهده میکنید:
- متد UseSpaStaticFiles، سبب ثبت میانافزاری میشود که امکان دسترسی به فایلهای استاتیک پوشهی ClientApp حاوی برنامهی React را میسر میکند؛ مسیر این پوشه را در متد ConfigureServices تنظیم کردیم.
- متد UseSpa، سبب ثبت میانافزاری میشود که دو کار مهم را انجام میدهد:
1- کار اصلی آن، ثبت مسیریابی معروف catch all است تا مسیریابیهایی را که توسط کنترلرهای برنامهی ASP.NET Core مدیریت نمیشوند، به سمت برنامهی React هدایت کند. برای مثال مسیر https://localhost:5001/api/users به یک کنترلر API برنامهی سمت سرور ختم میشود، اما سایر مسیرها مانند https://localhost:5001/login قرار است صفحهی login برنامهی سمت کلاینت SPA را نمایش دهند و متناظر با اکشن متد خاصی در کنترلرهای برنامهی وب ما نیستند. در این حالت، کار این مسیریابی catch all، نمایش صفحهی پیشفرض برنامهی SPA است.
2- بررسی میکند که آیا شرایط IsDevelopment برقرار است؟ آیا در حال توسعهی برنامه هستیم؟ اگر بله، میانافزار دیگری را به نام UseReactDevelopmentServer، اجرا و ثبت میکند.
برای درک عملکرد میانافزار ReactDevelopmentServer نیاز است به سورس آن مراجعه کرد. این میانافزار بر اساس پارامتر start ای که دریافت میکند، سبب اجرای npm run start خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به اجرای جداگانهی این دستور نخواهد بود و همچنین این اجرا، به همراه تنظیمات proxy مخصوصی نیز هست تا پورت اجرایی برنامهی React و برنامهی ASP.NET Core یکی شده و دیگر نیازی به تنظیمات CORS مخصوص برنامههای React نباشد. بنابراین hot reloading ای که از آن صحبت شد، توسط ASP.NET Core مدیریت نمیشود. در پشت صحنه همان npm run start اصلی برنامههای React، در حال اجرای وب سرور آزمایشی React است که از hot reloading پشتیبانی میکند.
یک مشکل: با این تنظیم، هربار که برنامهی ASP.NET Core اجرا میشود (به علت تغییرات در کدها و فایلهای پروژه)، سبب اجرای مجدد و پشت صحنهی react development server نیز خواهد شد که ... آغاز برنامه را در حالت توسعه، کند میکند. برای رفع این مشکل میتوان این وب سرور توسعهی برنامههای React را به صورت جداگانهای اجرا کرد و فقط تنظیمات پروکسی آنرا در اینجا ذکر نمود:
در اینجا فقط کافی است سطر UseReactDevelopmentServer را با تنظیم UseProxyToSpaDevelopmentServer که به آدرس وب سرور توسعهی برنامههای React اشاره میکند، تنظیم کنیم. بدیهی است در اینجا حالت باید از طریق خط فرمان به پوشهی clientApp وارد شد و دستور npm start را یکبار به صورت دستی اجرا کرد، تا این وب سرور، راه اندازی شود.
تغییرات ویژهی فایل csproj برنامه
اگر به فایل csproj برنامه دقت کنیم، دو تغییر جدید نیز در آن قابل مشاهده هستند:
الف) نصب خودکار وابستگیهای برنامهی client
در این تنظیم، در حالت build و debug، ابتدا بررسی میکند که آیا پوشهی node_modules برنامهی SPA وجود دارد؟ اگر خیر، ابتدا مطمئن میشود که node.js بر روی سیستم نصب است و سپس دستور npm install را صادر میکند تا تمام وابستگیهای برنامهی client، دریافت و نصب شوند.
ب) یکی کردن تجربهی publish برنامهی ASP.NET Core با publish پروژههای React
میانافزار ReactDevelopmentServer کار اجرا و پروکسی دستور npm run start را در حالت توسعه انجام میدهد. اما در حالت ارائهی نهایی چطور؟ در اینجا نیاز است دستور npm run build اجرا شده و فایلهای مخصوص ارائهی نهایی برنامهی React تولید و سپس به پوشهی wwwroot، کپی شوند. تنظیم فوق، دقیقا همین کار را در حین publish برنامهی ASP.NET Core، به صورت خودکار انجام میدهد و شامل این مراحل است:
- ابتدا npm install را جهت اطمینان از به روز بودن وابستگیهای برنامه مجددا اجرا میکند.
- سپس npm run build را برای تولید فایلهای قابل ارائهی برنامهی React اجرا میکند.
- در آخر تمام فایلهای پوشهی ClientApp/build تولیدی را به بستهی نهایی توزیعی برنامهی ASP.NET Core، اضافه میکند.
پیشنیاز: ایجاد یک برنامهی خالی React و ASP.NET Core
یک پوشهی خالی را ایجاد کرده و در آن دستور dotnet new react را صادر کنید، تا قالب خاص پروژههای React یکی سازی شدهی با پروژههای ASP.NET Core، یک پروژهی جدید را ایجاد کند.
همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید، این پروژه از دو برنامه تشکیل شدهاست:
الف) برنامهی SPA که در پوشهی ClientApp قرار گرفتهاست و شامل کدهای کامل یک برنامهی React است.
ب) برنامهی سمت سرور ASP.NET Core که یک برنامهی متداول وب، به همراه فایل Startup.cs و سایر فایلهای مورد نیاز آن است.
در ادامه نکات ویژهی ساختار این پروژه را بررسی خواهیم کرد.
تجربهی توسعهی برنامهها توسط این قالب ویژه
اکنون اگر این پروژهی وب را برای مثال با فشردن دکمهی F5 و یا اجرای دستور dotnet run، اجرا کنیم، چه اتفاقی رخ میدهد؟
- به صورت خلاصه برنامهی ASP.NET Core شروع به کار کرده و سبب ارائه همزمان برنامهی SPA نیز خواهد شد.
- پورتی که برنامهی وب بر روی آن قرار دارد، با پورتی که برنامهی React بر روی روی آن ارائه میشود، یکی است. یعنی نیازی به تنظیمات CORS را ندارد.
- در این حالت اگر در برنامهی React تغییری را ایجاد کنیم (در هر قسمتی از آن)، hot reloading آن هنوز هم برقرار است و سبب بارگذاری مجدد برنامهی SPA در مرورگر خواهد شد و برای اینکار نیازی به توقف و راه اندازی مجدد برنامهی ASP.NET Core نیست.
اما این تجربهی روان کاربری و توسعه، چگونه حاصل شدهاست؟
بررسی ساختار فایل Startup.cs یک پروژهی مبتنی بر dotnet new react
برای درک نحوهی عملکرد این قالب ویژه، نیاز است از فایل Startup.cs آن شروع کرد.
// ... using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer; namespace dotnet_template_sample { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddControllersWithViews(); // In production, the React files will be served from this directory services.AddSpaStaticFiles(configuration => { configuration.RootPath = "ClientApp/build"; }); }
<ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.SpaServices.Extensions" Version="3.1.2" /> </ItemGroup>
در متد ConfigureServices، ثبت سرویسهای مرتبط با فایلهای استاتیک پروژهی SPA، توسط متد AddSpaStaticFiles صورت گرفتهاست. در اینجا RootPath آن، به پوشهی ClientApp/build اشاره میکند. البته این پوشه هنوز در این ساختار، قابل مشاهده نیست؛ اما زمانیکه پروژهی ASP.NET Core را برای ارائهی نهایی، publish کردیم، به صورت خودکار ایجاد شده و حاوی فایلهای قابل ارائهی برنامهی React نیز خواهد بود.
قسمت مهم دیگر کلاس آغازین برنامه، متد Configure آن است:
// ... using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer; namespace dotnet_template_sample { public class Startup { // ... public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { // ... app.UseStaticFiles(); app.UseSpaStaticFiles(); app.UseRouting(); app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapControllerRoute( name: "default", pattern: "{controller}/{action=Index}/{id?}"); }); app.UseSpa(spa => { spa.Options.SourcePath = "ClientApp"; if (env.IsDevelopment()) { spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start"); } }); } } }
- متد UseSpaStaticFiles، سبب ثبت میانافزاری میشود که امکان دسترسی به فایلهای استاتیک پوشهی ClientApp حاوی برنامهی React را میسر میکند؛ مسیر این پوشه را در متد ConfigureServices تنظیم کردیم.
- متد UseSpa، سبب ثبت میانافزاری میشود که دو کار مهم را انجام میدهد:
1- کار اصلی آن، ثبت مسیریابی معروف catch all است تا مسیریابیهایی را که توسط کنترلرهای برنامهی ASP.NET Core مدیریت نمیشوند، به سمت برنامهی React هدایت کند. برای مثال مسیر https://localhost:5001/api/users به یک کنترلر API برنامهی سمت سرور ختم میشود، اما سایر مسیرها مانند https://localhost:5001/login قرار است صفحهی login برنامهی سمت کلاینت SPA را نمایش دهند و متناظر با اکشن متد خاصی در کنترلرهای برنامهی وب ما نیستند. در این حالت، کار این مسیریابی catch all، نمایش صفحهی پیشفرض برنامهی SPA است.
2- بررسی میکند که آیا شرایط IsDevelopment برقرار است؟ آیا در حال توسعهی برنامه هستیم؟ اگر بله، میانافزار دیگری را به نام UseReactDevelopmentServer، اجرا و ثبت میکند.
برای درک عملکرد میانافزار ReactDevelopmentServer نیاز است به سورس آن مراجعه کرد. این میانافزار بر اساس پارامتر start ای که دریافت میکند، سبب اجرای npm run start خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به اجرای جداگانهی این دستور نخواهد بود و همچنین این اجرا، به همراه تنظیمات proxy مخصوصی نیز هست تا پورت اجرایی برنامهی React و برنامهی ASP.NET Core یکی شده و دیگر نیازی به تنظیمات CORS مخصوص برنامههای React نباشد. بنابراین hot reloading ای که از آن صحبت شد، توسط ASP.NET Core مدیریت نمیشود. در پشت صحنه همان npm run start اصلی برنامههای React، در حال اجرای وب سرور آزمایشی React است که از hot reloading پشتیبانی میکند.
یک مشکل: با این تنظیم، هربار که برنامهی ASP.NET Core اجرا میشود (به علت تغییرات در کدها و فایلهای پروژه)، سبب اجرای مجدد و پشت صحنهی react development server نیز خواهد شد که ... آغاز برنامه را در حالت توسعه، کند میکند. برای رفع این مشکل میتوان این وب سرور توسعهی برنامههای React را به صورت جداگانهای اجرا کرد و فقط تنظیمات پروکسی آنرا در اینجا ذکر نمود:
// replace spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start"); // with spa.UseProxyToSpaDevelopmentServer("http://localhost:3000");
تغییرات ویژهی فایل csproj برنامه
اگر به فایل csproj برنامه دقت کنیم، دو تغییر جدید نیز در آن قابل مشاهده هستند:
الف) نصب خودکار وابستگیهای برنامهی client
<Target Name="DebugEnsureNodeEnv" BeforeTargets="Build" Condition=" '$(Configuration)' == 'Debug' And !Exists('$(SpaRoot)node_modules') "> <!-- Ensure Node.js is installed --> <Exec Command="node --version" ContinueOnError="true"> <Output TaskParameter="ExitCode" PropertyName="ErrorCode" /> </Exec> <Error Condition="'$(ErrorCode)' != '0'" Text="Node.js is required to build and run this project. To continue, please install Node.js from https://nodejs.org/, and then restart your command prompt or IDE." /> <Message Importance="high" Text="Restoring dependencies using 'npm'. This may take several minutes..." /> <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" /> </Target>
ب) یکی کردن تجربهی publish برنامهی ASP.NET Core با publish پروژههای React
<Target Name="PublishRunWebpack" AfterTargets="ComputeFilesToPublish"> <!-- As part of publishing, ensure the JS resources are freshly built in production mode --> <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" /> <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm run build" /> <!-- Include the newly-built files in the publish output --> <ItemGroup> <DistFiles Include="$(SpaRoot)build\**" /> <ResolvedFileToPublish Include="@(DistFiles->'%(FullPath)')" Exclude="@(ResolvedFileToPublish)"> <RelativePath>%(DistFiles.Identity)</RelativePath> <CopyToPublishDirectory>PreserveNewest</CopyToPublishDirectory> <ExcludeFromSingleFile>true</ExcludeFromSingleFile> </ResolvedFileToPublish> </ItemGroup> </Target>
- ابتدا npm install را جهت اطمینان از به روز بودن وابستگیهای برنامه مجددا اجرا میکند.
- سپس npm run build را برای تولید فایلهای قابل ارائهی برنامهی React اجرا میکند.
- در آخر تمام فایلهای پوشهی ClientApp/build تولیدی را به بستهی نهایی توزیعی برنامهی ASP.NET Core، اضافه میکند.
نگارش کامل SQL Server امکان تهیه خروجی XML از یک بانک اطلاعاتی را دارد. اما اگر بخواهیم از سایر بانکهای اطلاعاتی که چنین توابع توکاری ندارند، استفاده کنیم چطور؟ برای تهیه خروجی XML توسط Entity framework و مستقل از نوع بانک اطلاعاتی در حال استفاده، حداقل دو روش وجود دارد:
الف) استفاده از امکانات Serialization توکار دات نت
در اینجا برای نمونه، لیستی از اشیاء مدنظر خود را تهیه کرده و به متد Serialize فوق ارسال کنید. نتیجه کار، تهیه معادل XML آن است.
امکانات سفارشی سازی محدودی نیز برای XmlSerializer درنظر گرفته شده است؛ برای نمونه قرار دادن ویژگیهایی مانند XmlIgnore بالای خواصی که نیازی به حضور آنها در خروجی نهایی XML نمیباشد.
ب) استفاده از امکانات LINQ to XML دات نت
روش فوق بدون مشکل کار میکند، اما اگر بخواهیم قسمت Reflection خودکار ثانویه آنرا (برای نمونه جهت استخراج مقادیر از لیست دریافتی) حذف کنیم، میتوان از LINQ to XML استفاده کرد که قابلیت سفارشی سازی بیشتری را نیز در اختیار ما قرار میدهد (کاری که در سایت جاری برای تهیه خروجی XML از بانک اطلاعاتی آن انجام میشود).
خلاصهای از نحوه تبدیل اطلاعات لیستی از مطالب را به معادل XML آن در کدهای فوق مشاهده میکنید. یک سری نکات ریز نیز باید در اینجا رعایت شوند:
1) کار با یک new XElement که دارای متد Save با فرمت XML نیز هست، شروع میشود. مقدار آنرا مساوی یک کوئری از بانک اطلاعاتی قرار میدهیم. این کوئری چون قرار است تنها اطلاعاتی را از بانک اطلاعاتی دریافت کند و نیازی به تغییر در آنها نیست، با استفاده از متد AsNoTracking، حالت فقط خواندنی پیدا کرده است.
2) اطلاعاتی را که نیاز است در فایل نهایی XML وجود داشته باشند، تنها کافی است در قسمت Select این کوئری با فرمت new XElementهای تو در تو قرار دهیم. به این ترتیب قسمت Relection خودکار XmlSerializer روش مطرح شده در ابتدای بحث دیگر وجود نداشته و عملیات نهایی بسیار سریعتر خواهد بود.
3) چون در این حالت، کار انجام شده دستی است، باید نامهای گرههای صحیحی را انتخاب کنیم تا اگر قرار است توسط همان XmlSerializer مجددا کار serializer.Deserialize صورت گیرد، عملیات با شکست مواجه نشود. بهترین کار برای کم شدن سعی و خطاها، تهیه یک لیست اطلاعات آزمایشی و سپس ارسال آن به روش ابتدای بحث است. سپس میتوان با بررسی خروجی آن مثلا دریافت که روش serializer.Deserialize به صورت پیش فرض به دنبال ریشهای به نام ArrayOfPost برای دریافت لیستی از مطالب میگردد و نه Posts یا هر نام دیگری.
4) در کوئری LINQ to Entites نوشته شده، پیش از Select، یک ToList قرار دارد. متاسفانه EF اجازه استفاده مستقیم از Select هایی از نوع XElement را نمیدهد و باید ابتدا اطلاعات را تبدیل به LINQ to Objects کرد.
5) در حین تهیه XElementها اگر قرار است عنصری نال باشد، باید آنرا در خروجی نهایی ذکر نکرد. به این ترتیب serializer.Deserialize بدون نیاز به تنظیمات اضافهتری بدون مشکل کار خواهد کرد. در غیراینصورت باید وارد مباحثی مانند تعریف یک فضای نام جدید برای خروجی XML به نام XSI رفت و سپس به کمک ویژگیها، xsi:nil را به true مقدار دهی کرد. اما همانطور که در متد postXElement ملاحظه میکنید، برای وارد نشدن به مبحث فضای نام xsi، مواردی که null بودهاند، اصلا در آرایه نهایی ظاهر نمیشوند و نهایتا در خروجی، حضور نخواهند داشت. به این ترتیب متد ذیل، بدون مشکل و بدون نیاز به تنظیمات اضافهتری قادر است فایل XML نهایی را تبدیل به معادل اشیاء دات نتی آن کند.
الف) استفاده از امکانات Serialization توکار دات نت
using System.IO; using System.Xml; using System.Xml.Serialization; namespace DNTViewer.Common.Toolkit { public static class Serializer { public static string Serialize<T>(T type) { var serializer = new XmlSerializer(type.GetType()); using (var stream = new MemoryStream()) { serializer.Serialize(stream, type); stream.Seek(0, SeekOrigin.Begin); using (var reader = new StreamReader(stream)) { return reader.ReadToEnd(); } } } } }
امکانات سفارشی سازی محدودی نیز برای XmlSerializer درنظر گرفته شده است؛ برای نمونه قرار دادن ویژگیهایی مانند XmlIgnore بالای خواصی که نیازی به حضور آنها در خروجی نهایی XML نمیباشد.
ب) استفاده از امکانات LINQ to XML دات نت
روش فوق بدون مشکل کار میکند، اما اگر بخواهیم قسمت Reflection خودکار ثانویه آنرا (برای نمونه جهت استخراج مقادیر از لیست دریافتی) حذف کنیم، میتوان از LINQ to XML استفاده کرد که قابلیت سفارشی سازی بیشتری را نیز در اختیار ما قرار میدهد (کاری که در سایت جاری برای تهیه خروجی XML از بانک اطلاعاتی آن انجام میشود).
private string createXmlFile(string dir) { var xLinq = new XElement("ArrayOfPost", _blogPosts .AsNoTracking() .Include(x => x.Comments) .Include(x => x.User) .Include(x => x.Tags) .OrderBy(x => x.Id) .ToList() .Select(x => new XElement("Post", postXElement(x))) ); var xmlFile = Path.Combine(dir, "dot-net-tips-database.xml"); xLinq.Save(xmlFile); return xmlFile; } private static XElement[] postXElement(BlogPost x) { return new XElement[] { new XElement("Id", x.Id), new XElement("Title", x.Title), new XElement("Body", x.Body), new XElement("CreatedOn", x.CreatedOn), tagElement(x), new XElement("User", new XElement("Id", x.UserId.Value), new XElement("FriendlyName", x.User.FriendlyName)) }.Where(item => item != null).ToArray(); } private static XElement tagElement(BlogPost x) { var tags = x.Tags.Any() ? x.Tags.Select(y => new XElement("Tag", new XElement("Id", y.Id), new XElement("Name", y.Name))) .ToArray() : null; if (tags == null) return null; return new XElement("Tags", tags); }
1) کار با یک new XElement که دارای متد Save با فرمت XML نیز هست، شروع میشود. مقدار آنرا مساوی یک کوئری از بانک اطلاعاتی قرار میدهیم. این کوئری چون قرار است تنها اطلاعاتی را از بانک اطلاعاتی دریافت کند و نیازی به تغییر در آنها نیست، با استفاده از متد AsNoTracking، حالت فقط خواندنی پیدا کرده است.
2) اطلاعاتی را که نیاز است در فایل نهایی XML وجود داشته باشند، تنها کافی است در قسمت Select این کوئری با فرمت new XElementهای تو در تو قرار دهیم. به این ترتیب قسمت Relection خودکار XmlSerializer روش مطرح شده در ابتدای بحث دیگر وجود نداشته و عملیات نهایی بسیار سریعتر خواهد بود.
3) چون در این حالت، کار انجام شده دستی است، باید نامهای گرههای صحیحی را انتخاب کنیم تا اگر قرار است توسط همان XmlSerializer مجددا کار serializer.Deserialize صورت گیرد، عملیات با شکست مواجه نشود. بهترین کار برای کم شدن سعی و خطاها، تهیه یک لیست اطلاعات آزمایشی و سپس ارسال آن به روش ابتدای بحث است. سپس میتوان با بررسی خروجی آن مثلا دریافت که روش serializer.Deserialize به صورت پیش فرض به دنبال ریشهای به نام ArrayOfPost برای دریافت لیستی از مطالب میگردد و نه Posts یا هر نام دیگری.
4) در کوئری LINQ to Entites نوشته شده، پیش از Select، یک ToList قرار دارد. متاسفانه EF اجازه استفاده مستقیم از Select هایی از نوع XElement را نمیدهد و باید ابتدا اطلاعات را تبدیل به LINQ to Objects کرد.
5) در حین تهیه XElementها اگر قرار است عنصری نال باشد، باید آنرا در خروجی نهایی ذکر نکرد. به این ترتیب serializer.Deserialize بدون نیاز به تنظیمات اضافهتری بدون مشکل کار خواهد کرد. در غیراینصورت باید وارد مباحثی مانند تعریف یک فضای نام جدید برای خروجی XML به نام XSI رفت و سپس به کمک ویژگیها، xsi:nil را به true مقدار دهی کرد. اما همانطور که در متد postXElement ملاحظه میکنید، برای وارد نشدن به مبحث فضای نام xsi، مواردی که null بودهاند، اصلا در آرایه نهایی ظاهر نمیشوند و نهایتا در خروجی، حضور نخواهند داشت. به این ترتیب متد ذیل، بدون مشکل و بدون نیاز به تنظیمات اضافهتری قادر است فایل XML نهایی را تبدیل به معادل اشیاء دات نتی آن کند.
using System.IO; using System.Xml; using System.Xml.Serialization; namespace DNTViewer.Common.Toolkit { public static class Serializer { public static T DeserializePath<T>(string xmlAddress) { using (var xmlReader = new XmlTextReader(xmlAddress)) { var serializer = new XmlSerializer(typeof(T)); return (T)serializer.Deserialize(xmlReader); } } } }
نظرات مطالب
معرفی ELMAH
با سلام ودرود خدمت آقای نصیری:
elmah معرفی شده یکی از پرکاربردترین و دوست داشتنی ترین مواردی که توسط استاد بنده (آقای مهدی کرامتی) معرفی (ارجاع به وبلاگ شما) و از اینجا مورد استفاده قرار گرفت.
به نظر در پیاده سازی و عملکرد elmah در پروژه هیچ مشکلی وجود ندارد ...
اما مشکلی در مورد ارسال ایمیل وجود دارد که خدمتتان عرض می کنم.
در حالت localایمیل به زیبایی هر چه تمام تر ارسال می شود ...
اما پس از آپلود سایت در ارسال ایمیل مشکل وجود دارد !
به نظر شما چگونه باید این مشکل را حل نمایم ؟
این مشکل به سرور مربوط می شود یا به web.config
من قسمت نظرات رو هر روز بررسی می کنم تا بلکه پاسخی از طرف شما در یافت نمایم و یا اینکه پاسخ را بدون زحمت به آدرس زیر ایمیل بزنید:
majid.darab@gmail.com
با تشکر فراوان از وب لاگ تخصصی حضرتعالی
elmah معرفی شده یکی از پرکاربردترین و دوست داشتنی ترین مواردی که توسط استاد بنده (آقای مهدی کرامتی) معرفی (ارجاع به وبلاگ شما) و از اینجا مورد استفاده قرار گرفت.
به نظر در پیاده سازی و عملکرد elmah در پروژه هیچ مشکلی وجود ندارد ...
اما مشکلی در مورد ارسال ایمیل وجود دارد که خدمتتان عرض می کنم.
در حالت localایمیل به زیبایی هر چه تمام تر ارسال می شود ...
اما پس از آپلود سایت در ارسال ایمیل مشکل وجود دارد !
به نظر شما چگونه باید این مشکل را حل نمایم ؟
این مشکل به سرور مربوط می شود یا به web.config
من قسمت نظرات رو هر روز بررسی می کنم تا بلکه پاسخی از طرف شما در یافت نمایم و یا اینکه پاسخ را بدون زحمت به آدرس زیر ایمیل بزنید:
majid.darab@gmail.com
با تشکر فراوان از وب لاگ تخصصی حضرتعالی
اشتراکها
استفاده از ChatGPT برای تولید کد #C
اشتراکها