این محدودیتها فقط توسط خود مرورگرها اعمال میشوند؛ وگرنه یک کلاینت سادهی دات نتی را تهیه کنید (برنامهی کنسول)، بدون مشکل مانند postman کار میکند.
اگر پروژهی شما به همراه توزیع بستههای نیوگت است، پس از مدتی، از build و آپلود دستی بستههای نیوگت آنها خسته خواهید شد. همچنین این سؤال هم برای مصرف کنندگان بستهی نیوگت شما همواره وجود خواهد داشت: «آیا بستهی نهایی را که آپلود کرده، دقیقا بر اساس سورس کد موجود در مخزن کد عمومی آن تهیه شدهاست؟»
برای رفع این مشکلات، از روشهای توسعهی به همراه ابزارهای یکپارچگی مداوم استفاده میشود. برای نمونه، AppVeyor یکی از سرویسهای ابری یکپارچگی مداوم (Continuous Integration و یا به اختصار CI) است. به کمک آن میتوان یک image از ویندوز سرور را به همراه ابزارهای build، آزمایش و توزیع برنامههای NET. در اختیار داشت. این سرویس، مخزن کد شما را مونیتور کرده و هر زمانیکه تغییری را در آن ایجاد کردید، آنها را به صورت خودکار build و در صورت موفقیت آمیز بودن این عملیات، بستهی نیوگت متناظری را به سایت nuget.org ارسال میکند. بنابراین پس از یکپارچه کردن مخزن کد خود با این نوع سرویسهای یکپارچگی مداوم، دیگر حتی نیازی به build دستی آن نیز نخواهید داشت. همینقدر که کدی را به مخزن کد تحت نظر، commit کنید، مابقی مراحل آن خودکار است.
به همین جهت در این مطلب قصد داریم نحوهی اتصال یک مخزن کد GitHub را به سرویس یکپارچگی مداوم AppVeyor، جهت تولید خودکار بستههای Nuget، بررسی کنیم.
معرفی سرویس ابری AppVeyor
AppVeyor یک راه حل یکپارچگی مداوم چند سکویی است که استفادهی از آن برای پروژههای سورس باز رایگان است و سازگاری فوق العادهای را با محصولات مایکروسافت دارد. برای ورود به آن میتوان از اکانتهای GitHub ،BitBucket و VSTS (Visual Studio Team Services) استفاده کرد.
گردش کاری متداول یکپارچگی مداوم AppVeyor به این صورت است:
الف) با اکانت GitHub خود به آن وارد شوید.
ب) یک مخزن کد GitHub خود را به آن Import کنید.
ج) به مخزن کد GitHub خود یک فایل yml. تنظیمات مخصوص AppVeyor را اضافه کنید.
د) نظارهگر Build و توزیع خودکار پروژهی خود باشید.
ایجاد اکانت و اتصال به مخزن کد GitHub
در ابتدا به صفحهی لاگین آن مراجعه کنید. در اینجا جهت سهولت کار با GitHub و مخازن کد آن، گزینهی GitHub را انتخاب کرده و توسط آن به سیستم وارد شوید:
پس از ورود موفق، گزینهی new project را انتخاب کنید:
در ادامه مخزن کد GitHub و نوع عمومی آنرا انتخاب میکنیم تا AppVeyor بتواند پروژههای آنرا Import کند و همچنین به آنها web hookهایی را اضافه کند تا با اعمال تغییراتی در سمت GitHub، کار اطلاع رسانی آنها به AppVeyor به صورت خودکار صورت گیرد:
پس از آن لیست مخزنهای کد شما در همینجا ارائه میشود تا بتوانید یک یا چند مورد را انتخاب کنید:
انجام تنظیمات عمومی مخزن کد
در صفحهی بعدی، برگهی settings و سپس از منوی کنار صفحهی آن، گزینهی General را انتخاب کنید:
در اینجا اگر پروژهی شما از نوع NET Core. است، گزینهی NET Core .csproj patching. را انتخاب نمائید:
سپس در پایین صفحه بر روی دکمهی Save کلیک کنید.
انتخاب و تنظیم محیط Build
در ادامه در برگهی settings و سپس از منوی کنار صفحهی آن، گزینهی Environment را انتخاب کنید:
در این صفحه، worker image را بر روی VS 2017 قرار دهید و همچنین در قسمت Cached directories and files، مسیر C:\Users\appveyor\.dnx را جهت کش کردن عملیات Build و بالا بردن سرعت آن، مقدار دهی کنید. سپس در پایین صفحه بر روی دکمهی Save کلیک نمائید.
اکنون بر روی گزینهی Build در منوی سمت چپ صفحه کلیک کنید. در اینجا سه حالت msbuild ،script و off را میتوان انتخاب کرد.
- در حالت msbuild، که سادهترین حالت ممکن است، فایل sln. مخزن کد، یافت شده و بر اساس آن به صورت خودکار تمام پروژههای این solution یکی پس از دیگری build خواهند شد. این مورد برای برنامههای Full .NET Framework شاید گزینهی مناسبی باشد.
- حالت script برای پروژههای NET Core. مناسبتر است و در این حالت میتوان کنترل بیشتری را بر روی build داشت. به علاوه این روش بر روی لینوکس هم کار میکند؛ زیرا در آنجا دسترسی به msbuild نداریم.
- حالت off به معنای خاموش کردن عملیات build است.
در اینجا گزینهی cmd را جهت ورود build script انتخاب میکنیم:
سپس دستورات ذیل را جهت ورود به پوشهی پروژهی کتابخانه (جائیکه فایل csproj آن قرار دارد)، بازیابی وابستگیهای پروژه و سپس تولید بستهی نیوگتی از آن، وارد میکنیم:
در ادامه در پایین صفحه بر روی دکمهی Save کلیک نمائید.
ذکر ../.. cd در انتهای این دستورات ضروری است. در غیر اینصورت cd بعدی در تنظیماتی دیگر، داخل همین پوشه انجام میشود.
تنظیم اجرای خودکار آزمونهای واحد
در همین صفحه، گزینههای settings -> tests -> script -> cmd را انتخاب و سپس دستورات زیر را وارد کرده و آنرا ذخیره کنید:
به این ترتیب به صورت خودکار آزمونهای واحد موجود در پروژهی انتخابی، توسط NET Core CLI. اجرا خواهند شد.
تنظیم اطلاع رسانی خودکار از اجرای عملیات
در برگهی settings -> notifications مطابق تنظیمات فوق میتوان نوع email را جهت اطلاع رسانی شکست انجام عملیات یکپارچگی مداوم، انتخاب کرد.
آزمایش Build خودکار
برای آزمایش تنظیماتی که انجام دادیم، به برگهی latest build مراجعه کرده و بر روی دکمهی new build کلیک کنید تا اسکریپتهای build و test فوق اجرا شوند. بدیهی است اجرای بعدی این اسکریپتها خودکار بوده و به ازای هر commit به GitHub، بدون نیاز به مراجعهی مستقیم به appveyor صورت میگیرند.
اضافه کردن نماد AppVeyor به پروژه
در تنظیمات برگهی Settings، گزینهی AppVeyor badge نیز در منوی سمت چپ صفحه، وجود دارد:
در اینجا همان کدهای mark down آنرا انتخاب کرده و به ابتدای فایل readme پروژهی خود اضافه کنید. برای نمونه نماد فعلی (تصویر فوق)، build failing را نمایش میدهد؛ چون سه آزمون واحد آن مشکل دارند و باید اصلاح شوند.
پس از رفع مشکلات پروژه و commit آنها، build و اجرای خودکار آزمونهای واحد آن توسط AppVeyor صورت گرفته و اینبار این نماد به صورت زیر تغییر میکند:
ارسال خودکار بستهی نیوگت تولید شده به سایت nuget.org
برای ارسال خودکار حاصل Build، به سایت نیوگت، نیاز است یک API Key داشته باشیم. به همین جهت به صفحهی مخصوص آن در سایت nuget پس از ورود به سایت آن، مراجعه کرده و یک کلید API جدید را صرفا برای این پروژه تولید کنید (در قسمت Available Packages بستهی پیشینی را که دستی آپلود کرده بودید انتخاب کنید).
در اینجا API Key را ذکر خواهیم کرد. سپس در پایین صفحه بر روی دکمهی Save کلیک کنید.
همچنین نیاز است مشخص کنیم که بستههای nupkg تولید شده در چه مسیری قرار دارند. به همین جهت در قسمت settings -> artifacts مسیر پوشهی bin نهایی را ذکر میکنیم:
این مورد را نیز با کلیک بر روی دکمهی Save ذخیره کنید.
اکنون اگر نگارش جدیدی را به GitHub ارسال کنیم (تغییر VersionPrefix در فایل csproj و سپس commit آن)، پس از Build پروژه، بستهی نیوگت آن نیز به صورت خودکار تولید شده و به سایت nuget.org ارسال میشود. لاگ آنرا در پایین صفحهی برگهی latest build میتوانید مشاهده کنید.
ساده سازی مراحل تنظیمات AppVeyor
در صفحهی settings، در منوی سمت چپ آن، گزینهی export YAML نیز وجود دارد. در اینجا میتوان تمام تنظیمات انجام شدهی فوق را با فرمت yml. دریافت کرد و سپس این فایل را به ریشهی مخزن کد خود افزود. با وجود این فایل، دیگر نیازی به طی کردن دستی هیچکدام از مراحل فوق نیست.
برای نمونه فایل appveyor.yml نهایی مطابق با توضیحات این مطلب، چنین محتوایی را دارد:
بنابراین بجای طی مراحل عنوان شدهی در این بحث میتوانید یک فایل appveyor.yml را با محتوای فوق (پس از اصلاح مسیرها و نامها) در ریشهی پروژهی خود قرار دهید و ... صرفا مخزن کد آنرا در appveyor ثبت و import کنید. مابقی مراحل یکپارچگی مداوم آن خودکار است و نیاز به تنظیم دیگری ندارد. فقط برای آزمایش آن به برگهی Latest build مراجعه کرده و یک build جدید را شروع کنید تا مطمئن شوید همه چیز به درستی کار میکند.
یک نکته: api_key ذکر شدهی در اینجا در قسمت secure، رمزنگاری شدهاست. برای تولید آن میتوانید از مسیر https://ci.appveyor.com/tools/encrypt استفاده کنید. به این صورت مشکلی با عمومی کردن فایل appveyor.yml خود در GitHub نخواهید داشت.
برای رفع این مشکلات، از روشهای توسعهی به همراه ابزارهای یکپارچگی مداوم استفاده میشود. برای نمونه، AppVeyor یکی از سرویسهای ابری یکپارچگی مداوم (Continuous Integration و یا به اختصار CI) است. به کمک آن میتوان یک image از ویندوز سرور را به همراه ابزارهای build، آزمایش و توزیع برنامههای NET. در اختیار داشت. این سرویس، مخزن کد شما را مونیتور کرده و هر زمانیکه تغییری را در آن ایجاد کردید، آنها را به صورت خودکار build و در صورت موفقیت آمیز بودن این عملیات، بستهی نیوگت متناظری را به سایت nuget.org ارسال میکند. بنابراین پس از یکپارچه کردن مخزن کد خود با این نوع سرویسهای یکپارچگی مداوم، دیگر حتی نیازی به build دستی آن نیز نخواهید داشت. همینقدر که کدی را به مخزن کد تحت نظر، commit کنید، مابقی مراحل آن خودکار است.
به همین جهت در این مطلب قصد داریم نحوهی اتصال یک مخزن کد GitHub را به سرویس یکپارچگی مداوم AppVeyor، جهت تولید خودکار بستههای Nuget، بررسی کنیم.
معرفی سرویس ابری AppVeyor
AppVeyor یک راه حل یکپارچگی مداوم چند سکویی است که استفادهی از آن برای پروژههای سورس باز رایگان است و سازگاری فوق العادهای را با محصولات مایکروسافت دارد. برای ورود به آن میتوان از اکانتهای GitHub ،BitBucket و VSTS (Visual Studio Team Services) استفاده کرد.
گردش کاری متداول یکپارچگی مداوم AppVeyor به این صورت است:
الف) با اکانت GitHub خود به آن وارد شوید.
ب) یک مخزن کد GitHub خود را به آن Import کنید.
ج) به مخزن کد GitHub خود یک فایل yml. تنظیمات مخصوص AppVeyor را اضافه کنید.
د) نظارهگر Build و توزیع خودکار پروژهی خود باشید.
ایجاد اکانت و اتصال به مخزن کد GitHub
در ابتدا به صفحهی لاگین آن مراجعه کنید. در اینجا جهت سهولت کار با GitHub و مخازن کد آن، گزینهی GitHub را انتخاب کرده و توسط آن به سیستم وارد شوید:
پس از ورود موفق، گزینهی new project را انتخاب کنید:
در ادامه مخزن کد GitHub و نوع عمومی آنرا انتخاب میکنیم تا AppVeyor بتواند پروژههای آنرا Import کند و همچنین به آنها web hookهایی را اضافه کند تا با اعمال تغییراتی در سمت GitHub، کار اطلاع رسانی آنها به AppVeyor به صورت خودکار صورت گیرد:
پس از آن لیست مخزنهای کد شما در همینجا ارائه میشود تا بتوانید یک یا چند مورد را انتخاب کنید:
انجام تنظیمات عمومی مخزن کد
در صفحهی بعدی، برگهی settings و سپس از منوی کنار صفحهی آن، گزینهی General را انتخاب کنید:
در اینجا اگر پروژهی شما از نوع NET Core. است، گزینهی NET Core .csproj patching. را انتخاب نمائید:
سپس در پایین صفحه بر روی دکمهی Save کلیک کنید.
انتخاب و تنظیم محیط Build
در ادامه در برگهی settings و سپس از منوی کنار صفحهی آن، گزینهی Environment را انتخاب کنید:
در این صفحه، worker image را بر روی VS 2017 قرار دهید و همچنین در قسمت Cached directories and files، مسیر C:\Users\appveyor\.dnx را جهت کش کردن عملیات Build و بالا بردن سرعت آن، مقدار دهی کنید. سپس در پایین صفحه بر روی دکمهی Save کلیک نمائید.
اکنون بر روی گزینهی Build در منوی سمت چپ صفحه کلیک کنید. در اینجا سه حالت msbuild ،script و off را میتوان انتخاب کرد.
- در حالت msbuild، که سادهترین حالت ممکن است، فایل sln. مخزن کد، یافت شده و بر اساس آن به صورت خودکار تمام پروژههای این solution یکی پس از دیگری build خواهند شد. این مورد برای برنامههای Full .NET Framework شاید گزینهی مناسبی باشد.
- حالت script برای پروژههای NET Core. مناسبتر است و در این حالت میتوان کنترل بیشتری را بر روی build داشت. به علاوه این روش بر روی لینوکس هم کار میکند؛ زیرا در آنجا دسترسی به msbuild نداریم.
- حالت off به معنای خاموش کردن عملیات build است.
در اینجا گزینهی cmd را جهت ورود build script انتخاب میکنیم:
سپس دستورات ذیل را جهت ورود به پوشهی پروژهی کتابخانه (جائیکه فایل csproj آن قرار دارد)، بازیابی وابستگیهای پروژه و سپس تولید بستهی نیوگتی از آن، وارد میکنیم:
cd ./src/DNTPersianUtils.Core dotnet restore dotnet pack -c release cd ../..
ذکر ../.. cd در انتهای این دستورات ضروری است. در غیر اینصورت cd بعدی در تنظیماتی دیگر، داخل همین پوشه انجام میشود.
تنظیم اجرای خودکار آزمونهای واحد
در همین صفحه، گزینههای settings -> tests -> script -> cmd را انتخاب و سپس دستورات زیر را وارد کرده و آنرا ذخیره کنید:
cd ./src/DNTPersianUtils.Core.Tests dotnet restore dotnet test cd ../..
تنظیم اطلاع رسانی خودکار از اجرای عملیات
در برگهی settings -> notifications مطابق تنظیمات فوق میتوان نوع email را جهت اطلاع رسانی شکست انجام عملیات یکپارچگی مداوم، انتخاب کرد.
آزمایش Build خودکار
برای آزمایش تنظیماتی که انجام دادیم، به برگهی latest build مراجعه کرده و بر روی دکمهی new build کلیک کنید تا اسکریپتهای build و test فوق اجرا شوند. بدیهی است اجرای بعدی این اسکریپتها خودکار بوده و به ازای هر commit به GitHub، بدون نیاز به مراجعهی مستقیم به appveyor صورت میگیرند.
اضافه کردن نماد AppVeyor به پروژه
در تنظیمات برگهی Settings، گزینهی AppVeyor badge نیز در منوی سمت چپ صفحه، وجود دارد:
در اینجا همان کدهای mark down آنرا انتخاب کرده و به ابتدای فایل readme پروژهی خود اضافه کنید. برای نمونه نماد فعلی (تصویر فوق)، build failing را نمایش میدهد؛ چون سه آزمون واحد آن مشکل دارند و باید اصلاح شوند.
پس از رفع مشکلات پروژه و commit آنها، build و اجرای خودکار آزمونهای واحد آن توسط AppVeyor صورت گرفته و اینبار این نماد به صورت زیر تغییر میکند:
ارسال خودکار بستهی نیوگت تولید شده به سایت nuget.org
برای ارسال خودکار حاصل Build، به سایت نیوگت، نیاز است یک API Key داشته باشیم. به همین جهت به صفحهی مخصوص آن در سایت nuget پس از ورود به سایت آن، مراجعه کرده و یک کلید API جدید را صرفا برای این پروژه تولید کنید (در قسمت Available Packages بستهی پیشینی را که دستی آپلود کرده بودید انتخاب کنید).
پس از کپی کردن کلید تولید شدهی در سایت nuget، به قسمت settings -> deployment مراجعه کرده و یک تامین کنندهی جدید از نوع nuget را اضافه کنید:
در اینجا API Key را ذکر خواهیم کرد. سپس در پایین صفحه بر روی دکمهی Save کلیک کنید.
همچنین نیاز است مشخص کنیم که بستههای nupkg تولید شده در چه مسیری قرار دارند. به همین جهت در قسمت settings -> artifacts مسیر پوشهی bin نهایی را ذکر میکنیم:
این مورد را نیز با کلیک بر روی دکمهی Save ذخیره کنید.
اکنون اگر نگارش جدیدی را به GitHub ارسال کنیم (تغییر VersionPrefix در فایل csproj و سپس commit آن)، پس از Build پروژه، بستهی نیوگت آن نیز به صورت خودکار تولید شده و به سایت nuget.org ارسال میشود. لاگ آنرا در پایین صفحهی برگهی latest build میتوانید مشاهده کنید.
ساده سازی مراحل تنظیمات AppVeyor
در صفحهی settings، در منوی سمت چپ آن، گزینهی export YAML نیز وجود دارد. در اینجا میتوان تمام تنظیمات انجام شدهی فوق را با فرمت yml. دریافت کرد و سپس این فایل را به ریشهی مخزن کد خود افزود. با وجود این فایل، دیگر نیازی به طی کردن دستی هیچکدام از مراحل فوق نیست.
برای نمونه فایل appveyor.yml نهایی مطابق با توضیحات این مطلب، چنین محتوایی را دارد:
version: 1.0.{build} image: Visual Studio 2017 dotnet_csproj: patch: true file: '**\*.csproj' version: '{version}' package_version: '{version}' assembly_version: '{version}' file_version: '{version}' informational_version: '{version}' cache: C:\Users\appveyor\.dnx build_script: - cmd: >- cd ./src/DNTPersianUtils.Core dotnet restore dotnet pack -c release cd ../.. test_script: - cmd: >- cd ./src/DNTPersianUtils.Core.Tests dotnet restore dotnet test cd ../.. artifacts: - path: ./src/DNTPersianUtils.Core/bin/release/*.nupkg name: NuGet deploy: - provider: NuGet api_key: secure: xyz skip_symbols: true notifications: - provider: Email to: - me@yahoo.com on_build_success: false on_build_failure: true on_build_status_changed: true
یک نکته: api_key ذکر شدهی در اینجا در قسمت secure، رمزنگاری شدهاست. برای تولید آن میتوانید از مسیر https://ci.appveyor.com/tools/encrypt استفاده کنید. به این صورت مشکلی با عمومی کردن فایل appveyor.yml خود در GitHub نخواهید داشت.
نظرات مطالب
امکان مفهوم بخشیدن به رشتهها در NET 7.
یک نکتهی تکمیلی: پشتیبانی از CompositeFormat توسط StringSyntax
یکی از مواردی که توسط ویژگی جدید StringSyntax قابل تنظیم است، [StringSyntax(StringSyntaxAttribute.CompositeFormat)] میباشد که جهت پشتیبانی از Composite formatting ارائه شدهاست و هدف از آن، پردازش بهتر متدهایی مانند String.Format است. یعنی با درج قالبی مانند {index[,alignment][:formatString]} میتوان سبب شد تا اگر آرگومانی مقدار دهی نشدهاست، اخطاری دریافت شود و یا اگر در IDE آرگومانی انتخاب شد، مقدار متناظر با آن، با رنگی مشخص، انتخاب شود.
این تغییرات قرار است به صورت گستردهای به دات نت 8 اعمال شوند. برای مثال تا دات نت 7، امضای متد WriteLine به صورت زیر است:
public static void WriteLine(string format, object? arg0)
public static void WriteLine([StringSyntax(StringSyntaxAttribute.CompositeFormat)] string format, object? arg0)
یک نکته: experimentalEnableShadowCopy دات نت 6، در دات نت 7، دیگر experimental نیست و دات نت 7 از shadow copy جهت توزیع سادهتر برنامههای ASP.NET Core، بدون نیاز به offline کردن آنها پشتیبانی میکند.
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <configuration> <system.webServer> <handlers> <remove name="aspNetCore"/> <add name="aspNetCore" path="*" verb="*" modules="AspNetCoreModuleV2" resourceType="Unspecified"/> </handlers> <aspNetCore processPath="%LAUNCHER_PATH%" arguments="%LAUNCHER_ARGS%" stdoutLogEnabled="false" stdoutLogFile=".logsstdout"> <handlerSettings> <handlerSetting name="enableShadowCopy" value="true" /> <!-- Ensure that the IIS ApplicationPool identity has permission to this directory --> <handlerSetting name="shadowCopyDirectory" value="../ShadowCopyDirectory/" /> </handlerSettings> </aspNetCore> </system.webServer> </configuration>
در مقدمه این مطلب به تزریق AOP اشاره کردید و فرمودید Hookها یا قلابها دقیقا کار Interception دنیای AOP را انجام میدهند ولی در AOP همه چیز از مدیریت وهله سازی شروع میشه واگر امکان مدیریت وهله سازی نباشه نمیشه AOP امکان پذیر نیست. در AOP انجام تغییر در کدها فقط در اسمبلی هایی که در پروسه جاری لود شده اند امکان پذیره. اما در Hooking شما پروسههای دیگر رو مانیتور و زمان احتیاج نتیجه برگشتی یک تابعو تغییر میدید. قبلا در همین مطلب این سوالو پرسیدم:
آیا کتابخانه یا فریم ورکی رو سراغ داریدکه بشه کدهای دات نت رو در حین اجرا تغییر بده؟
بهتره سوالمو اینجوری اصلاح کنم:
آیا کتابخانه یا فریم ورکی رو سراغ داریدکه بتونه کدهای دات نت رو در پروسهی دیگر تغییر بده؟ آیا با EasyHook میشه همین کارو برای برنامههای دات نت در حال اجرا انجام داد؟
این مشکلات زمان VB6 (مرحوم) هم بود (مثلا هنگام انتخاب فونت برای یک متن فارسی باید script آن را در صفحه انتخاب فونت روی Arabic گذاشت تا درست نمایش داده شود). قبل از دات نت. قبل از یونیکد شدن رشتهها در سیستمهای متداول دات نت به صورت پیش فرض از نگارش یک آن.
دلفیهای جدید هم به نظر رشته یونیکد را پیش فرض خود کردهاند (نگارشهای بعد از 2007). بهتر است برنامه خودتون رو به این نگارشها ارتقاء بدید (تا به صورت خودکار همه چیز منجمله کامپوننتها(ی جدید) بر مبنای رشتههای یونیکد کار کنند)، همچنین بانک اطلاعاتی هم باید واقعا رشتههای یونیکد را ساپورت کند. مثلا در SQL Server ، بین نوعهای varchar و nvarchar تفاوت وجود دارد.
در کل من با این صفحه کلید و برنامههای دات نت، نه مشکلی در ثبت دارم و نه مشکلی در نمایش (چند سال هست). همچنین نیم فاصله هم جهت تایپ فارسی پشتیبانی میشود + ساپورت فونتهای قدیمی هم لحاظ شده.
دلفیهای جدید هم به نظر رشته یونیکد را پیش فرض خود کردهاند (نگارشهای بعد از 2007). بهتر است برنامه خودتون رو به این نگارشها ارتقاء بدید (تا به صورت خودکار همه چیز منجمله کامپوننتها(ی جدید) بر مبنای رشتههای یونیکد کار کنند)، همچنین بانک اطلاعاتی هم باید واقعا رشتههای یونیکد را ساپورت کند. مثلا در SQL Server ، بین نوعهای varchar و nvarchar تفاوت وجود دارد.
در کل من با این صفحه کلید و برنامههای دات نت، نه مشکلی در ثبت دارم و نه مشکلی در نمایش (چند سال هست). همچنین نیم فاصله هم جهت تایپ فارسی پشتیبانی میشود + ساپورت فونتهای قدیمی هم لحاظ شده.
نظرات مطالب
آشنایی با فریمورک الکترون Electron
با تشکر
سوال1: منظورتون از «در بر گیرنده» چیه؟ (یعنی electron.net و electron-angular-native هر دو زیر مجموعهی الکترون هستند.)
سوال۲: خب وقتی من میتونم درون پروژهی الکترونی ام از angular و ... استفاده کنم دیگه چرا باید برم سراغ electron-angular-native؟
در حالت کلی، هر شیءایی را که بتوان تبدیل به تصویر کرد، قابلیت قرارگیری در یک فایل PDF را هم خواهد داشت. از این نمونه میتوان به اشیاء MSChart اشاره کرد که از دات نت 4 جزئی از کتابخانههای اصلی دات نت شدهاند و البته برای دات نت سه و نیم نیز به صورت جداگانه قابل دریافت است.
در ادامه مثالی را بررسی خواهیم کرد که بر اساس ردیفهای گزارش آن، یک نمودار، به انتهای گزارش اضافه خواهد شد.
کدهای کامل این مثال را در ذیل مشاهده میکنید:
برای تهیه این گزارش و افزودن نمودار به آن، از کلاس کمکی ذیل استفاده شده است:
توضیحات:
- استفاده از MSChart در اینجا از این جهت مناسب است که فراگیری کار کردن با آن عمومی بوده و در پروژههای وب و ویندوز کاربرد دارد و احتمالا هم اکنون با نحوه کارکردن با آن آشنا هستید، زیرا از سال 2010 به دات نت اضافه شده است.
- در این بین تنها متد جدید و مهم کلاس MSChartHelper، متد AddChartToPage آن است. به کمک متد chart.SaveImage میتوان تصویر نهایی معادل یک نمودار را در حافظه ذخیره کرد. سپس با استفاده از متد PdfImageHelper.GetITextSharpImageFromByteArray، این تصویر موجود در حافظه را به معادل قابل استفاده آن در iTextSharp تبدیل کرده و به صفحه اضافه خواهیم کرد.
- در کدهای اصلی تولید گزارش، مقدار دهی کلاس کمکی MSChartHelper در قسمت رخدادهای قابل استفاده PdfReport در متد MainTableEvents آن انجام شده است:
در روال رویدادگردان DocumentOpened، بر اساس عرض واقعی صفحه، عرض نمودار را مشخص میکنیم:
سپس در روال رویدادگردان RowAdded، فرصت خواهیم داشت به اطلاعات در حال افزوده شدن به گزارش دسترسی داشته باشیم. این اطلاعات را به متد افزودن XY نمودار ارسال خواهیم کرد:
و در آخر، پیش از بسته شدن فایل PDF تولیدی (DocumentClosing)، نمودار نهایی را به صفحه اضافه کرده و منابع مرتبط با آنرا آزاد خواهیم کرد:
بنابراین اگر این سؤال عمومی وجود دارد که آیا میتوان در این بین، به ابتدا و انتهای گزارش اشیایی را افزود، روش کلی آنرا در روالهای فوق ملاحظه میکنید. توسط args.PdfDoc و args.PdfWriter میتوان به زیرساخت iTextSharp دسترسی یافت.
در ادامه مثالی را بررسی خواهیم کرد که بر اساس ردیفهای گزارش آن، یک نمودار، به انتهای گزارش اضافه خواهد شد.
کدهای کامل این مثال را در ذیل مشاهده میکنید:
using System; using System.Collections.Generic; using PdfReportSamples.Models; using PdfRpt.Core.Contracts; using PdfRpt.Core.Helper; using PdfRpt.FluentInterface; namespace PdfReportSamples.ChartImage { public class ChartImagePdfReport { public IPdfReportData CreatePdfReport() { var chart = new MSChartHelper { AxisXTitle = "User", AxisYTitle = "Balance", ChartTitle = "Users Balance", AxisTitleFont = new System.Drawing.Font("Tahoma", 12f), LabelStyleFont = new System.Drawing.Font("Tahoma", 10f), ChartTitleFont = new System.Drawing.Font("Arial", 16f, System.Drawing.FontStyle.Bold), LegendsFont = new System.Drawing.Font("Tahoma", 12f) }; return new PdfReport().DocumentPreferences(doc => { doc.RunDirection(PdfRunDirection.RightToLeft); doc.Orientation(PageOrientation.Portrait); doc.PageSize(PdfPageSize.A4); doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "Vahid", Application = "PdfRpt", Keywords = "Test", Subject = "Test Rpt", Title = "Test" }); }) .DefaultFonts(fonts => { fonts.Path(string.Format("{0}\\fonts\\irsans.ttf", AppPath.ApplicationPath), string.Format("{0}\\fonts\\verdana.ttf", Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot"))); }) .PagesFooter(footer => { footer.DefaultFooter(printDate: DateTime.Now.ToString("MM/dd/yyyy")); }) .PagesHeader(header => { header.DefaultHeader(defaultHeader => { defaultHeader.ImagePath(AppPath.ApplicationPath + "\\Images\\01.png"); defaultHeader.Message("گزارش جدید ما"); }); }) .MainTableTemplate(template => { template.BasicTemplate(BasicTemplate.ClassicTemplate); }) .MainTablePreferences(table => { table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative); }) .MainTableDataSource(dataSource => { var listOfRows = new List<User>(); for (var i = 0; i < 7; i++) { listOfRows.Add(new User { Id = i, LastName = "نام خانوادگی " + i, Name = "نام " + i, Balance = (i * 50) + 1000 }); } dataSource.StronglyTypedList(listOfRows); }) .MainTableEvents(events => { events.DataSourceIsEmpty(message: "There is no data available to display."); events.DocumentOpened(args => { chart.ChartInit(width: (int)args.PdfWriter.PageSize.Width - 100, height: 250); }); events.RowAdded(args => { if (args.RowType == RowType.DataTableRow) { var name = args.TableRowData.GetValueOf<User>(x => x.Name); if (name == null) return; var balance = args.TableRowData.GetValueOf<User>(x => x.Balance); if (balance == null) return; chart.AddXY(name, balance); } }); events.DocumentClosing(args => { chart.AddChartToPage(args.PdfDoc); chart.FreeResources(); }); }) .MainTableSummarySettings(summary => { summary.OverallSummarySettings("جمع"); summary.PreviousPageSummarySettings("نقل از صفحه قبل"); }) .MainTableColumns(columns => { columns.AddColumn(column => { column.PropertyName("rowNo"); column.IsRowNumber(true); column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center); column.IsVisible(true); column.Order(0); column.Width(1); column.HeaderCell("ردیف", captionRotation: 90); }); columns.AddColumn(column => { column.PropertyName<User>(x => x.Id); column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center); column.IsVisible(true); column.Order(1); column.Width(2); column.HeaderCell("شماره"); }); columns.AddColumn(column => { column.PropertyName<User>(x => x.Name); column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center); column.IsVisible(true); column.Order(2); column.Width(2); column.HeaderCell("نام"); }); columns.AddColumn(column => { column.PropertyName<User>(x => x.LastName); column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center); column.IsVisible(true); column.Order(3); column.Width(3); column.HeaderCell("نام خانوادگی"); }); columns.AddColumn(column => { column.PropertyName<User>(x => x.Balance); column.HeaderCell("موجودی"); column.ColumnItemsTemplate(template => { template.TextBlock(); template.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj)); }); column.Width(2); column.AggregateFunction(aggregateFunction => { aggregateFunction.NumericAggregateFunction(AggregateFunction.Sum); aggregateFunction.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj)); }); column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center); column.IsVisible(true); column.Order(4); }); }) .Generate(data => data.AsPdfFile(AppPath.ApplicationPath + "\\Pdf\\RptChartSample.pdf")); } } }
using System.Drawing; using System.IO; //It's part of the .NET 4.0+ now. using System.Windows.Forms.DataVisualization.Charting; using iTextSharp.text; using iTextSharp.text.pdf; using PdfRpt.Core.Helper; namespace PdfReportSamples.ChartImage { public class MSChartHelper { // MS Chart learning tutorials: // http://weblogs.asp.net/scottgu/archive/2010/02/07/built-in-charting-controls-vs-2010-and-net-4-series.aspx Chart _chart; public System.Drawing.Font AxisTitleFont { set; get; } public string AxisXTitle { set; get; } public string AxisYTitle { set; get; } public string ChartTitle { set; get; } public System.Drawing.Font ChartTitleFont { set; get; } public System.Drawing.Font LabelStyleFont { set; get; } public System.Drawing.Font LegendsFont { set; get; } public void AddChartToPage(Document pdfDoc, int scalePercent = 100, float spacingBefore = 20, float spacingAfter = 10, float widthPercentage = 80) { using (var chartimage = new MemoryStream()) { _chart.SaveImage(chartimage, ChartImageFormat.Bmp); //BMP gives the best compression result var iTextSharpImage = PdfImageHelper.GetITextSharpImageFromByteArray(chartimage.GetBuffer()); iTextSharpImage.ScalePercent(scalePercent); iTextSharpImage.Alignment = Element.ALIGN_CENTER; var table = new PdfPTable(1) { WidthPercentage = widthPercentage, SpacingBefore = spacingBefore, SpacingAfter = spacingAfter }; table.AddCell(iTextSharpImage); pdfDoc.Add(table); } } public void AddXY(object xValue, params object[] yValue) { _chart.Series[0].Points.AddXY(xValue, yValue); } public void ChartInit(int width, int height) { _chart = new Chart { Width = width, Height = height, AntiAliasing = AntiAliasingStyles.All, TextAntiAliasingQuality = TextAntiAliasingQuality.High, Palette = ChartColorPalette.BrightPastel, BackColor = ColorTranslator.FromHtml("#F3DFC1"), BackGradientStyle = GradientStyle.TopBottom }; setBorder(); setTitles(); setChartAreas(); setLegends(); setSeries(); } public void FreeResources() { if (_chart != null && !_chart.IsDisposed) _chart.Dispose(); } private void setBorder() { _chart.BorderSkin.SkinStyle = BorderSkinStyle.Emboss; _chart.BorderlineWidth = 2; _chart.BorderlineColor = Color.FromArgb(181, 64, 1); _chart.BorderlineDashStyle = ChartDashStyle.Solid; } private void setChartAreas() { _chart.ChartAreas.Add("ChartArea1"); _chart.ChartAreas[0].AxisX.Title = AxisXTitle; _chart.ChartAreas[0].AxisY.Title = AxisYTitle; _chart.ChartAreas[0].AxisX.TitleFont = AxisTitleFont; _chart.ChartAreas[0].AxisY.TitleFont = AxisTitleFont; _chart.ChartAreas[0].AxisX.LabelStyle.Font = LabelStyleFont; _chart.ChartAreas[0].AxisX.LabelStyle.Angle = -90; _chart.ChartAreas[0].BackColor = Color.White; _chart.ChartAreas[0].AxisX.LineColor = Color.FromArgb(64, 64, 64); _chart.ChartAreas[0].AxisX.MajorGrid.LineColor = Color.FromArgb(64, 64, 64); _chart.ChartAreas[0].AxisY.LineColor = Color.FromArgb(64, 64, 64); _chart.ChartAreas[0].AxisY.MajorGrid.LineColor = Color.FromArgb(64, 64, 64); } private void setLegends() { _chart.Legends.Add("Default"); _chart.Legends[0].LegendStyle = LegendStyle.Row; _chart.Legends[0].IsTextAutoFit = false; _chart.Legends[0].DockedToChartArea = "ChartArea1"; _chart.Legends[0].Docking = Docking.Bottom; _chart.Legends[0].IsDockedInsideChartArea = false; _chart.Legends[0].BackColor = Color.Transparent; _chart.Legends[0].Font = LegendsFont; } private void setSeries() { _chart.Series.Add(""); _chart.Series[0].ChartType = SeriesChartType.Column; _chart.Series[0].Palette = ChartColorPalette.EarthTones; _chart.Series[0].IsValueShownAsLabel = true; _chart.Series[0].IsVisibleInLegend = false; } private void setTitles() { _chart.Titles.Add(ChartTitle); _chart.Titles[0].Font = ChartTitleFont; _chart.Titles[0].TextStyle = TextStyle.Shadow; _chart.Titles[0].ShadowOffset = 3; _chart.Titles[0].ShadowColor = Color.FromArgb(32, 0, 0); _chart.Titles[0].Alignment = ContentAlignment.TopCenter; _chart.Titles[0].ForeColor = Color.FromArgb(26, 59, 105); } } }
توضیحات:
- استفاده از MSChart در اینجا از این جهت مناسب است که فراگیری کار کردن با آن عمومی بوده و در پروژههای وب و ویندوز کاربرد دارد و احتمالا هم اکنون با نحوه کارکردن با آن آشنا هستید، زیرا از سال 2010 به دات نت اضافه شده است.
- در این بین تنها متد جدید و مهم کلاس MSChartHelper، متد AddChartToPage آن است. به کمک متد chart.SaveImage میتوان تصویر نهایی معادل یک نمودار را در حافظه ذخیره کرد. سپس با استفاده از متد PdfImageHelper.GetITextSharpImageFromByteArray، این تصویر موجود در حافظه را به معادل قابل استفاده آن در iTextSharp تبدیل کرده و به صفحه اضافه خواهیم کرد.
- در کدهای اصلی تولید گزارش، مقدار دهی کلاس کمکی MSChartHelper در قسمت رخدادهای قابل استفاده PdfReport در متد MainTableEvents آن انجام شده است:
در روال رویدادگردان DocumentOpened، بر اساس عرض واقعی صفحه، عرض نمودار را مشخص میکنیم:
events.DocumentOpened(args => { chart.ChartInit(width: (int)args.PdfWriter.PageSize.Width - 100, height: 250); });
events.RowAdded(args => { if (args.RowType == RowType.DataTableRow) { var name = args.TableRowData.GetValueOf<User>(x => x.Name); if (name == null) return; var balance = args.TableRowData.GetValueOf<User>(x => x.Balance); if (balance == null) return; chart.AddXY(name, balance); } });
events.DocumentClosing(args => { chart.AddChartToPage(args.PdfDoc); chart.FreeResources(); });
CSRF یا Cross Site Request Forgery به صورت خلاصه به این معنا است که شخص مهاجم اعمالی را توسط شما و با سطح دسترسی شما بر روی سایت انجام دهد و اطلاعات مورد نظر خود را استخراج کرده (محتویات کوکی یا سشن و امثال آن) و به هر سایتی که تمایل دارد ارسال کند. اینکار عموما با تزریق کد در صفحه صورت میگیرد. مثلا ارسال تصویری پویا به شکل زیر در یک صفحه فوروم، بلاگ یا ایمیل:
<img src="http://www.example.com/logout.aspx">
شخصی که این صفحه را مشاهده میکند، متوجه وجود هیچگونه مشکلی نخواهد شد و مرورگر حداکثر جای خالی تصویر را به او نمایش میدهد. اما کدی با سطح دسترسی شخص بازدید کننده بر روی سایت اجرا خواهد شد.
روشهای مقابله:
- هر زمانیکه کار شما با یک سایت حساس به پایان رسید، log off کنید. به این صورت بجای منتظر شدن جهت به پایان رسیدن خودکار طول سشن، سشن را زودتر خاتمه دادهاید یا برنامه نویسها نیز باید طول مدت مجاز سشن در برنامههای حساس را کاهش دهند. شاید بپرسید این مورد چه اهمیتی دارد؟ مرورگری که امکان اجازهی بازکردن چندین سایت با هم را به شما در tab های مختلف میدهد، ممکن است سشن یک سایت را در برگهای دیگر به سایت مهاجم ارسال کند. بنابراین زمانیکه به یک سایت حساس لاگین کردهاید، سایتهای دیگر را مرور نکنید. البته مرورگرهای جدید مقاوم به این مسایل شدهاند ولی جانب احتیاط را باید رعایت کرد.
- در برنامه خود قسمت Referrer header را بررسی کنید. آیا متد POST رسیده، از سایت شما صادر شده است یا اینکه صفحهای دیگر در سایتی دیگر جعل شده و به برنامه شما ارسال شده است؟ هر چند این روش آنچنان قوی نیست و فایروالهای جدید یا حتی بعضی از مرورگرها با افزونههایی ویژه، امکان عدم ارسال این قسمت از header درخواست را میسر میسازند.
- برنامه نویسها نباید مقادیر حساس را از طریق GET requests ارسال کنند. استفاده از روش POST نیز به تنهایی کارآمد نیست و آنرا باید با random tokens ترکیب کرد تا امکان جعل درخواست منتفی شود. برای مثال استفاده از ViewStateUserKey در ASP.Net . جهت خودکار سازی اعمال این موارد در ASP.Net، اخیرا HTTP ماژول زیر ارائه شده است:
تنها کافی است که فایل dll آن در دایرکتوری bin پروژه شما قرار گیرد و در وب کانفیگ برنامه ارجاعی به این ماژول را لحاظ نمائید.
کاری که این نوع ماژولها انجام میدهند افزودن نشانههایی اتفاقی ( random tokens ) به صفحه است که مرورگر آنها را بخاطر نمیسپارد و این token به ازای هر سشن و صفحه منحصر بفرد خواهد بود.
برای PHP نیز چنین تلاشهایی صورت گرفته است:
http://csrf.htmlpurifier.org/
مراجعی برای مطالعه بیشتر
Prevent Cross-Site Request Forgery (CSRF) using ASP.NET MVC’s AntiForgeryToken() helper
Cross-site request forgery
Top 10 2007-Cross Site Request Forgery
CSRF - An underestimated attack method
نظرات اشتراکها
Bulk delete و Bulk update در Entity framework
بسیار عالی . اقای نصیری این کتابخانه رو تست کردین ؟ در زمینهی bulk/batch update/delete خوب جوابگو هست ؟ مشکل پیش نمیاره و تداخل نداره با امکانات دیگهی این ORM ؟ کلا قابل اعتماد هست ازش توی پروژههای بزرگ استفاده بشه ؟