گرفتن خروجی XML از جداول در SQL Server 2012
crit: Microsoft.AspNetCore.Components.WebAssembly.Rendering.WebAssemblyRenderer[100] Unhandled exception rendering component: Arg_NoDefCTor, Wasm.Shared.MainLayout System.MissingMethodException: Arg_NoDefCTor, Wasm.Shared.MainLayout at System.RuntimeType.CreateInstanceMono(Boolean , Boolean ) at System.RuntimeType.CreateInstanceDefaultCtor(Boolean , Boolean ) at System.Activator.CreateInstance(Type , Boolean , Boolean ) at System.Activator.CreateInstance(Type , Boolean ) at System.Activator.CreateInstance(Type ) at Microsoft.AspNetCore.Components.DefaultComponentActivator.CreateInstance(Type ) at Microsoft.AspNetCore.Components.ComponentFactory.InstantiateComponent(IServiceProvider , Type ) at Microsoft.AspNetCore.Components.RenderTree.Renderer.InstantiateComponent(Type ) at Microsoft.AspNetCore.Components.RenderTree.Renderer.InstantiateChildComponentOnFrame(RenderTreeFrame& , Int32 ) at Microsoft.AspNetCore.Components.RenderTree.RenderTreeDiffBuilder.InitializeNewComponentFrame(DiffContext& , Int32 ) at Microsoft.AspNetCore.Components.RenderTree.RenderTreeDiffBuilder.InitializeNewSubtree(DiffContext& , Int32 ) at Microsoft.AspNetCore.Components.RenderTree.RenderTreeDiffBuilder.InsertNewFrame(DiffContext& , Int32 ) at Microsoft.AspNetCore.Components.RenderTree.RenderTreeDiffBuilder.AppendDiffEntriesForRange(DiffContext& , Int32 , Int32 , Int32 , Int32 ) at Microsoft.AspNetCore.Components.RenderTree.RenderTreeDiffBuilder.ComputeDiff(Renderer , RenderBatchBuilder , Int32 , ArrayRange`1 , ArrayRange`1 ) at Microsoft.AspNetCore.Components.Rendering.ComponentState.RenderIntoBatch(RenderBatchBuilder , RenderFragment , Exception& ) at Microsoft.AspNetCore.Components.RenderTree.Renderer.RenderInExistingBatch(RenderQueueEntry ) at Microsoft.AspNetCore.Components.RenderTree.Renderer.ProcessRenderQueue() blazor.webassembly.js:1:38555
<Router AppAssembly="@typeof(App).Assembly"> <Found Context="routeData"> <RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" /> <FocusOnNavigate RouteData="@routeData" Selector="h1" /> </Found> <NotFound> <PageTitle>Not found</PageTitle> <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)"> <p role="alert">Sorry, there's nothing at this address.</p> </LayoutView> </NotFound> </Router>
<CascadingAuthenticationState> <Router AppAssembly="typeof(App).Assembly" PreferExactMatches="true"> <Found Context="routeData"> <AuthorizeRouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)"> <Authorizing> <FocusOnNavigate RouteData="@routeData" Selector="h1"/> </Authorizing> <NotAuthorized> @* <RedirectToLogin/>*@ </NotAuthorized> </AuthorizeRouteView> </Found> <NotFound> <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)"> <span>Error</span> </LayoutView> </NotFound> </Router> </CascadingAuthenticationState>
قالب ASP.NET Core و Angular 2 برای Visual Studio
{ "projects": [ "src", "test" ], "sdk": { "version": "1.0.0-preview2-003121" } }
@{ ViewData["Title"] = "Home Page"; } <html> <head> <meta charset="utf-8" /> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0" /> <title>@ViewData["Title"] - WebApplicationBasic</title> <link rel="stylesheet" href="ClientApp/dist/vendor.css" /> </head> <body> <app asp-prerender-module="ClientApp/dist/main-server">Loading...</app> @section scripts { <script src="~/ClientApp/dist/vendor.js"></script> <script src="~/ClientApp/dist/main-client.js"></script> } </body> </html>
نکته: دقت کنید که تنها یک فولدر App_GlobalResources به هر پروزه میتوان افزود. همچنین در ریشه هر مسیر موجود در پروژه تنها میتوان یک فولدر Appp_LocalResources داشت. پس از افزودن هر یک از این فولدرهای مخصوص، منوی فوق به صورت زیر در خواهد آمد:
protected object GetLocalResourceObject(string resourceKey) protected object GetLocalResourceObject(string resourceKey, Type objType, string propName)
txtTest.Text = GetLocalResourceObject("txtTest.Text") as string;
protected object GetGlobalResourceObject(string className, string resourceKey) protected object GetGlobalResourceObject(string className, string resourceKey, Type objType, string propName)
TextBox1.Text = GetGlobalResourceObject("Resource1", "String1") as string;
public static object GetLocalResourceObject(string virtualPath, string resourceKey) public static object GetLocalResourceObject(string virtualPath, string resourceKey, CultureInfo culture)
txtTest.Text = HttpContext.GetLocalResourceObject("~/Default.aspx", "txtTest.Text") as string;
public static object GetGlobalResourceObject(string classKey, string resourceKey) public static object GetGlobalResourceObject(string classKey, string resourceKey, CultureInfo culture)
TextBox1.Text = HttpContext.GetGlobalResourceObject("Resource1", "String1") as string;
//------------------------------------------------------------------------------ // <auto-generated> // This code was generated by a tool. // Runtime Version:4.0.30319.17626 // // Changes to this file may cause incorrect behavior and will be lost if // the code is regenerated. // </auto-generated> //------------------------------------------------------------------------------ namespace Resources { using System; /// <summary> /// A strongly-typed resource class, for looking up localized strings, etc. /// </summary> // This class was auto-generated by the StronglyTypedResourceBuilder // class via a tool like ResGen or Visual Studio. // To add or remove a member, edit your .ResX file then rerun ResGen // with the /str option or rebuild the Visual Studio project. [global::System.CodeDom.Compiler.GeneratedCodeAttribute("Microsoft.VisualStudio.Web.Application.StronglyTypedResourceProxyBuilder", "10.0.0.0")] [global::System.Diagnostics.DebuggerNonUserCodeAttribute()] [global::System.Runtime.CompilerServices.CompilerGeneratedAttribute()] internal class Resource1 { private static global::System.Resources.ResourceManager resourceMan; private static global::System.Globalization.CultureInfo resourceCulture; [global::System.Diagnostics.CodeAnalysis.SuppressMessageAttribute("Microsoft.Performance", "CA1811:AvoidUncalledPrivateCode")] internal Resource1() { } /// <summary> /// Returns the cached ResourceManager instance used by this class. /// </summary> [global::System.ComponentModel.EditorBrowsableAttribute(global::System.ComponentModel.EditorBrowsableState.Advanced)] internal static global::System.Resources.ResourceManager ResourceManager { get { if (object.ReferenceEquals(resourceMan, null)) { global::System.Resources.ResourceManager temp = new global::System.Resources.ResourceManager("Resources.Resource1", global::System.Reflection.Assembly.Load("App_GlobalResources")); resourceMan = temp; } return resourceMan; } } /// <summary> /// Overrides the current thread's CurrentUICulture property for all /// resource lookups using this strongly typed resource class. /// </summary> [global::System.ComponentModel.EditorBrowsableAttribute(global::System.ComponentModel.EditorBrowsableState.Advanced)] internal static global::System.Globalization.CultureInfo Culture { get { return resourceCulture; } set { resourceCulture = value; } } /// <summary> /// Looks up a localized string similar to String1. /// </summary> internal static string String1 { get { return ResourceManager.GetString("String1", resourceCulture); } } } }
TextBox1.Text = Resources.Resource1.String1;
من همیشه در مورد EF یک نظری داشتم و آن اینست که با اینکه یک ORM، یک هدف مهم را در نظر دارد و آن اینست که تا حد ممکن استانداردهایی را که بین تمامی دیتابیسها مشترک است، رعایت کند، ولی باز قابل قبول است اگر بگوییم که کاربران EF انتظار داشته باشند تا اطلاعات بیشتری در مورد sql server در آن نهفته باشد. از یک سو هر دو محصول مایکروسافت هستند و از سوی دیگر مطمئنا توسعه گران محصولات دات نت بیش از هر چیزی به sql server نگاه ویژهتری دارند. پس مایکروسافت در کنار حفظ آن ویژگیهای مشترک، باید به حفظ استانداردهای جدایی برای sql server هم باشد.
تعدادی از برنامه نویسان در هنگام ایجاد Domain Model کم لطفیهای زیادی را میکنند که یکی از آنها عدم کنترل نوع دادههای خود است. مثلا برای رشتهها هیچ محدودیتی را در نظر نمیگیرند. شاید در سمت کلاینت اینکار را انجام میدهند؛ ولی نکتهی مهم در طرف دیتابیس است که چگونه تعریف میشود. در این حالت (nvarchar(MAX در نظر گرفته میشود که به معنی اشاره به منطقه دوگیگابایتی از اطلاعات است. در نکات بعدی، قصد داریم این مرحله را یک گام به جلوتر پیش ببریم و آن هم ایجاد نوع دادههای بهینهتر در Sql Server است.
نکته مهم: بدیهی است که تغییرات زیر، ORM شما را تنها به sql server مقید میکند که بعدها در صورت تغییر دیتابیس نیاز به حذف موارد زیر را خواهید داشت؛ در غیر اینصورت به مشکل عدم ایجاد دیتابیس برخواهید خورد.
اولین مورد مهم بحث تاریخ و زمان است؛ وقتی ما یک نوع داده را تنها DateTime در نظر بگیریم، در Sql Server هم همین نوع داده وجود دارد و انتخاب میشود. ولی اگر شما واقعا نیازی به این نوع داده نداشته باشید چطور؟ در حال حاضر من بر روی یک برنامهی کارخانه کار میکنم که بخش کارمندان و گارگران آن سه داده زمانی زیر را شامل میشود:
public DateTime BirthDate { get; set; } public DateTime HireDate { get; set; } public DateTime? LeaveDate { get; set; }
حال به جدول زیر نگاه کنید که هر نوع داده چه مقدار فضا را به خود اختصاص میدهد:
SmallDateTime | 4 بایت |
DateTime | 8 بایت |
DateTime2 | 6 تا 8 بایت |
DateTimeOffset | 8 تا 10 بایت |
Date | 3 بایت |
Time | 3 تا 5 بایت |
از این جدول چه میفهمید؟ با یک نگاه میتوان فهمید که ساختار بالای من باید 24 بایت گرفته باشد؛ برای ساختاری که هم تاریخ و هم زمان (ساعت) را پشتیبانی میکند. ولی با نگاه دقیقتر به نام پراپرتیها این نکته روشن میشود که ما یک گپ Gap (فضای بیهوده) داریم چون زمان تولد، استخدام و ترک سازمان اصلا نیازی به ساعت ندارند و همان تاریخ کافی است. یعنی نوع Date با حجم کلی 9 بایت؛ که در نتیجه 15 بایت صرفه جویی در یک رکورد صورت خواهد گرفت.
پس کد بالا را به شکل زیر تغییر میدهم:
[Column(TypeName = "date")] public DateTime BirthDate { get; set; } [Column(TypeName = "date")] public DateTime HireDate { get; set; } [Column(TypeName = "date")] public DateTime? LeaveDate { get; set; }
خصوصیت Column از نسخه 4.5دات نت فریم ورک اضافه شده و در فضای نام System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema قرار گرفته است.نوعهایی که در بالا با سایز متغیر هستند، به نسبت دقتی که برای آن تعیین میکنید، سایز میگیرند. مثل (time(0 که 3 بایت از حافظه را میگیرد. در صورتی که time معرفی کنید، به جای اینکه از شیء DateTime استفاده کنید، از شی Timespan استفاده کنید، تا در پشت صحنه از نوع داده time استفاده کند. در این حالت حداکثر حافظه یعنی 5 بایت را برخواهد داشت و بهترین حالت ممکن این هست که نیاز خود را بسنجید و خودتان دقت آن را مشخص کنید. دو شکل زیر نحوهی تعریف نوع زمان را مشخص میکنند. یکی حالت پیش فرض و دیگری انتخاب دقت:
public class Testtypes { public TimeSpan CloseTime { get; set; } public TimeSpan CloseTime2 { get; set; } } public class TestConfig : EntityTypeConfiguration<Testtypes> { public TestConfig() { this.Property(x => x.CloseTime2).HasPrecision(3); } }
مورد دوم در مورد دادههای اعشاری است:
float flExample=23.2f;
//real public float FloatData { get; set; } //real public Single SingleData { get; set; } //float public double DoubleData { get; set; }
4235.254
decimal d1=4545.112m;
modelBuilder.Entity<Class>().Property(object => object.property).HasPrecision(7, 3);
public class Testtypes { public Decimal Decimal1 { get; set; } public Decimal Decimal2 { get; set; } } public class TestConfig : EntityTypeConfiguration<Testtypes> { public TestConfig() { this.Property(x => x.Decimal2).HasPrecision(7, 3); } }
مورد سوم مبحث رشته هاست:
[StringLength(25)] public string FirstName { get; set; } [StringLength(30)] [Column(TypeName = "varchar")] public string EnProductTitle { get; set; } public string ArticleContent { get; set; } [Column(TypeName = "varchar(max)")] public string ArticleContentEn { get; set; }
this.Property(e => e.EnProductTitle).HasColumnType("VARCHAR").HasMaxLength(30);
modelBuilder.Properties<string>().Configure(c => c.HasColumnType("varchar")); //=========== یا modelBuilder.Properties<string>().Configure(c => c.IsUnicode(false));
//tinyInt public byte Age { get; set; } //smallInt public Int16 OldInt { get; set; } //int public int Int32 { get; set; } //Bigint public Int64 HighNumbers { get; set; }
- استفاده از WCF Proxy
- استفاده از ChannelFactory
قصد دارم طی یک مقایسه کوتاه این دو روش را بررسی کنیم:
WCF Proxy:
Proxy در واقع یک کلاس CLR است که به عنوان نماینده یک اینترفیس که از نوع Service Contract است مورد استفاده قرار میگیرد. یا به زبان ساده تر، یک Proxy در واقع نماینده Service Contract ای که سمت سرور پیاده سازی شده است در سمت کلاینت خواهد بود. Proxy تمام متد یا Operation Contractهای سمت سرور را داراست به همراه یک سری متدها و خواص دیگر برای مدیریت چرخه طول عمر سرویس، هم چنین اطلاعات مربوط به وضعیت سرویس و نحوه اتصال آن به سرور. ساخت Proxy به دو روش امکان پذیر است:
- با استفاده از امکانات AddServiceReference موجود در Visual Studio. کافیست از پنجره معروف زیر با استفاده از یک URL سرویس مورد نظر را به پروژه سمت کلاینت خود اضافه نمایید
همچنین میتوانید از قسمت Advanced نیز برای تنظیمات خاص مورد نظر خود(مثل تولید کد برای متدهای Async یا تعیین نوع Collectionها در هنگام انتقال داده و ...) استفاده نمایید.
- با استفاده از SvcUtil.exe . کاربرد svcutil.exe در موارد Metadata Export، Service Validtation، XmlSerialization Type Generator و Metadata Download و ... خلاصه میشود. با استفاده از Vs.Net Command Promptو svcutil میتوان به سرویس مورد نظر دسترسی داشت.مثال
svcutil.exe /language:vb /out:generatedProxy.vb /config:app.config http://localhost:8000/ServiceModelSamples/service
ChannelFactory:
ChannelFactory یک کلاس تعبیه شده در دات نت میباشد که به وسیله یک اینترفیس که به عنوان تعاریف سرویس سمت سرور است یک نمونه از سرویس مورد نظر را برای ما خواهد ساخت. اما به خاظر داشته باشید از این روش زمانی میتوان استفاده کرد که دسترسی کامل به سمت سرور و کلاینت داشته باشید.
برای آشنایی با نحوه پیاده سازی به این روش نیز میتوانید از این مقاله کمک بگیرید.
مثال:
public static TChannel CreateChannel() { IBookService service; var endPointAddress = new EndpointAddress( "http://localhost:7000/service.svc" ); var httpBinding = new BasicHttpBinding(); ChannelFactory<TChannel> factory = new ChannelFactory<TChannel>( httpBinding, endPointAddress ); instance= factory.CreateChannel(); return instance; }
در نتیجه برای ساخت یک سرویس به روش ChannelFactory باید مراحل زیر را طی نمایید:
- یک نمونه از WCF Binding بسازید
- یک نمونه از کلاس EndPointAddress به همراه آدرس سرویس مورد نظر در سمت سرور بسازید(البته میتوان این مرحله را نادیده گرفت و آدرس سرویس را مستقیما به نمونه ChannelFactory به عنوان پارامتر پاس داد)
- یک نمونه از کلاس ChannelFactory یا استفاده از EndPointAddress بسازید
- با استفاده از ChannelFactory یک نمونه از Channel مورد نظر را فراخوانی نمایید(فراخوانی متد CreateChannel)
تفاوتهای دو روش
Proxy | ChannelFactory |
فقط نیاز به یک URL برای ساخت سرویس مورد نظر دارد. بقیه مراحل توسط ابزارهای مرتبط انجام خواهد شد | شما نیاز به دسترسی مستقیم به اسمبلی حاوی Service Contract پروژه خود دارید. |
استفاده از این روش بسیار آسان و ساده است | پیاده سازی آن پیچیدگی بیشتر دارد |
فهم مفاهیم این روش بسیار راحت است | نیاز به دانش اولیه از مفاهیم WCF برای پیاده سازی دارد |
زمانی که میزان تغییرات در کلاسهای مدل و Entityها زیاد باشد این روش بسیار موثر است.(مدیریت تغییرات در WCF) | زمانی که اطمینان دارید که مدل و entityها پروژه زیاد تغییر نخواهند کرد و از طرفی نیاز به کد نویسی کمتر در سمت کلاینت دارید، این روش موثرتر خواهد بود |
فقط به اینترفیس هایی که دارای ServiceContractAttribute هستند دسترسی خواهیم داشت. | به تمام اینترفیسهای تعریف شده در بخش Contracts دسترسی داریم. |
فقط به متدهای که دارای OperationContractAttribute هستند دسترسی خواهیم داشت. | به تمام متدهای عمومی سرویس دسترسی داریم. |
آیا میتوان از روش AddServiceReference تعبیه شده در Vs.Net، برای ساخت ChannelFactory استفاده کرد؟
بله! کافیست هنگام ساخت سرویس، در پنجره AddServiceReference از قسمت Advanced وارد برگه تنظیمات شوید. سپس تیک مربوط به قسمت های Reused Type in referenced assemblies و Reused Types in specified referenced assemblies را بزنید. بعد از لیست پایین، اسمبلیهای مربوط به Domain Model و هم چنین Contractهای سمت سرور را انتخاب نمایید. در این حالت شما از روش Channel Factory برای ساخت سرویس WCF استفاده کرده اید.
مزایای Interface ها چیست ؟
در حالت عادی ارث بری از چند کلاس به طور هم زمان امکان پذیر نیست ولی Interfaceها این مزیت را دارند که به هر تعداد که لازم است، کلاسهای مشتق شده از آنها ارث بری کنند. این موضوع یکی از مهمترین مزایای Interface میباشد. هم چنین با استفاده از Interfaceها کدها قابلیت بهتری در نگهداری، انعطاف پذیری و استفاده مجدد پیدا میکنند.
Abstract Class چیست ؟
کلاس Abstract، یکی از ابزارهای مهم OOP میباشد که نمیتوان از آنها نمونهای ساخت. به عبارتی دیگر نمیتوانیم متغیری از کلاس Abstract تعریف کنیم. یک کلاس Abstract شبیه Interface میباشد ولی با دیدی وسیعتر. این کلاسها میتواند دارای متدهای Abstract باشند که شبیه Interface فقط اعلام میشوند و باید در کلاسهای مشتق شده بازنویسی شوند. البته میتوان در این کلاسها متدهایی داشت که Abstract نیستند و احتیاجی به پیاده سازی آنها در کلاسهای مشتق شده ندارند.
باید توجه داشت که تنها متدهایی از کلاس abstract الزام به پیاده سازی دارند که صریحا کلمهی abstract در تعریف آن متد ذکر شده باشد.
در واقع همین متدها هم الزامی به پیاده سازی ندارند. یعنی میشود در subclass هم به صورت abstract ذکر شوند. البته به شرطی که subclass هم به صورت abstract تعریف شده باشد.
در ضمن کلاس abstract میتواند متدهای ساده یا غیر abstract هم داشته باشد. همانطور که میدانید متدهای غیر abstract باید بدنه داشته باشند و نیازی به پیاده سازی ندارند.
پس کلاس abstract هم میتواند متدهایی داشته باشد که باید پیاده سازی شوند و هم متدهایی داشته باشد که لازم نباشد پیاده سازی شوند.
با توجه به تعاریف ذکر شده کلاس Abstract حالتی بین کلاسهای معمولی و Interfaceها میباشد و کلاسی میباشد که غیر قطعی و ناتمام است که باید در سطح فرزندانش تکمیل شود .
مزایای کلاسهای Abstract چیست ؟
یکی از مزیتهای کلاس Abstract فراهم نمودن کلاسی پایه برای دیگر کلاسهای مشتق شده است؛ با این توضیح که متدهای آن میتوانند کد نویسی شده باشند یا خیر. از طرفی پیاده سازی تمام متدهای Abstract در کلاس مشتق شده اجباری نیست (برخلاف Interface).
تعریف سطوح دسترسی برای متدها و خصوصیتها مانند کلاسهای معمولی نیز یکی دیگر از مزیتهای این کلاسها است.
تفاوت بین کلاسهای Abstract و Interface
1- یک کلاس معمولی تنها میتواند از یک کلاس Abstract ارث بری کند ولی همان کلاس میتواند از چندین Interface ارث ببرد.
2- یک Interface فقط میتواند اعلان متدها و خصوصیتها را داشته باشد؛ اما یک کلاس Abstract علاوه بر آنها میتوانید متدها و خصوصیتهایی با کدهای کامل داشته باشد.
3- عناصر موجود در کلاس Abstract میتوانند مانند یک کلاس معمولی دارای سطح دسترسی باشند؛ ولی Interfaceها فاقد این امکان هستند.
4- وقتی شما متدی را به کلاس Abstract اضافه میکنید، به طور خودکار به همه زیر کلاسها اعمال میشود؛ اما در Interface اگر متدی اضافه کنید باید در تمام زیر کلاسها آن را اعمال کنید .
5- کلاسهای Abstract مانند کلاسهای معمولی میتوانند دارای فیلد و عناصر دیگری (مثل ثابتها) باشند؛ در حالیکه یک Interface فاقد این امکان میباشد. همچنین کلاس abstract میتواند شامل سازنده باشد، اما اینترفیس نمیتواند.
6- Abstract یکی از انواع کلاس است؛ ولی Interface کلاس نیست .
7- اینترفیس تنها میتواند از اینترفیس ارث بری کند اما کلاس abstract میتواند از اینترفیس، کلاس Abstract و یا سایر کلاسها ارث بری کند.
چه زمانی از Interface ها و یا کلاسهای Abstract استفاده کنیم؟
- با توجه به توضیحات ذکر شده مواقعی که نیاز به وراثت چند گانه داریم، باید از Interface استفاده کنیم؛ به دلیل اینکه این امکان در کلاسهای Abstract وجود ندارد.
- زمانی که بخواهیم تمام متدهای معرفی شده در کلاس پایه به طور کامل در کلاس مشتق شده پیاده شوند باید از Interface استفاده کنیم.
- وقتی در پروژههای بزرگ با تغییرات زیادی مواجه هستیم، استفاده از کلاس Abstract توصیه میشود؛ چون با تغییر آن به طور خودکار تغییرات در کلاسهای مشتق شده اعمال میشوند.
- با توجه به اینکه به غیر از اعلان متدها و خصوصیتها امکان تعریف عناصر دیگری در Interfaceها وجود ندارد، در صورتیکه ملزم به استفاده از این عناصر باشیم، استفاده از کلاسهای Abstract ضروری میباشد.
- در صورتی که نخواهیم کلیه متدها در کلاسهای مشتق شده پیاده سازی شوند و تعدادی از آنها را در کلاس پدر کدنویسی کنیم، باید از کلاس Abstract استفاده کنیم.- به طور کلی یک Interface چارچوب و قابلیتهای یک کلاس را مشخص میکند و یک قرارداد است؛ ولی کلاس Abstract نوع کلاس را معین میکند. این تفاوت کمک بسیاری برای تشخیص زمان استفاده از این دو را به برنامه نویسان میدهد.
کلاس ArrayList
using System; using System.Collections; class ProgrArrayListExample { static void Main() { ArrayList list = new ArrayList(); list.Add("Hello"); list.Add(5); list.Add(3.14159); list.Add(DateTime.Now); for (int i = 0; i < list.Count; i++) { object value = list[i]; Console.WriteLine("Index={0}; Value={1}", i, value); } } }
Index=0; Value=Hello Index=1; Value=5 Index=2; Value=3.14159 Index=3; Value=29.02.2015 23:17:01
ArrayList list = new ArrayList(); list.Add(2); list.Add(3.5f); list.Add(25u); list.Add(" ریال"); dynamic sum = 0; for (int i = 0; i < list.Count; i++) { dynamic value = list[i]; sum = sum + value; } Console.WriteLine("Sum = " + sum); // Output: Sum = 30.5ریال
مجموعههای جنریک Generic Collections
GenericType<T> instance = new GenericType<T>();
List<int> intList = new List<int>(); List<bool> boolList = new List<bool>(); List<double> realNumbersList = new List<double>();
List<int> intList = new List<int>();
- استفاده از index برای دسترسی به یک مقدار، صرف نظر از اینکه چه میزان دادهای در آن وجود دارد، بسیار سریع انجام میگیرد.
- جست و جوی یک عنصر بر اساس مقدار: جست و جو خطی است در نتیجه اگر مقدار مورد نظر در آخرین خانهها باشد بدترین وضعیت ممکن رخ میدهد و بسیار کند عمل میکند. داده هر چی کمتر بهتر و هر چه بیشتر بدتر. البته اگر بخواهید مجموعهای از مقدارهای برابر را برگردانید هم در بدترین وضعیت ممکن خواهد بود.
- حذف و درج (منظور insert) المانها به خصوص موقعی که انتهای آرایه نباشید، شیفت پیدا کردن در آرایه عملی کاملا کند و زمانبر است.
- موقعی که عنصری را بخواهید اضافه کنید اگر ظرفیت آرایه تکمیل شده باشد، نیاز به عمل زمانبر افزایش ظرفیت خواهد بود که البته این عمل به ندرت رخ میدهد و عملیات افزودن Add هم هیچ وابستگی به تعداد المانها ندارد و عملی سریع است.
- افزودن به انتهای لیست به خاطر این که همیشه گره آخر در tail وجود دارد بسیار سریع است.
- عملیات درج insert در هر موقعیتی که باشد اگر یک اشاره گر به آن محل باشد یک عملیات سریع است یا اینکه درج در ابتدا یاانتهای لیست باشد.
- جست و جوی یک مقدار چه بر اساس اندیس باشد و چه مقدار، کار جست و جو کند خواهد بود. چرا که باید تمامی المانها از اول به آخر اسکن بشن.
- عملیات حذف هم به خاطر اینکه یک عمل جست و جو در ابتدای خود دارد، یک عمل کند است.
استفاده از لیست پیوندی برای پیاده سازی پشته:
Stack<string> stack = new Stack<string>(); stack.Push("A"); stack.Push("B"); stack.Push("C"); while (stack.Count > 0) { string letter= stack.Pop(); Console.WriteLine(letter); } //خروجی //C //B //A
ابتدای آرایه مکانی است که عنصر از آنجا برداشته میشود و Head به آن اشاره میکند و tail هم به انتهای آرایه که جهت درج عنصر جدید مفید است. با برداشتن هر خانهای که head به آن اشاره میکند، head یک خانه به سمت جلو حرکت میکند و زمانی که Head از tail بیشتر شود، یعنی اینکه دیگر عنصری یا المانی در صف وجود ندارد و head و Tail به ابتدای صف حرکت میکنند. در این حالت موقعی که المان جدیدی قصد اضافه شدن داشته باشد، افزودن، مجددا از اول صف آغاز میشود و به این صفها، صف حلقوی میگویند.
عملیات اصلی صف دو مورد هستند enqueue که المان جدید را در انتهای صف قرار میدهد و dequeue اولین المان صف را بیرون میکشد.
پیاده سازی صف به صورت پویا با لیستهای پیوندی
برای پیاده سازی صف، لیستهای پیوندی یک طرفه کافی هستند:
در این حالت عنصر جدید مثل سابق به انتهای لیست اضافه میشود و برای حذف هم که از اول لیست کمک میگیریم و با حذف عنصر اول، متغیر Head به عنصر یا المان دوم اشاره خواهد کرد.
کلاس از پیش آمده صف در دات نت <Queue<T است و نحوهی استفاده آن بدین شکل است:
static void Main() { Queue<string> queue = new Queue<string>(); queue.Enqueue("Message One"); queue.Enqueue("Message Two"); queue.Enqueue("Message Three"); queue.Enqueue("Message Four"); while (queue.Count > 0) { string msg = queue.Dequeue(); Console.WriteLine(msg); } } //خروجی //Message One //Message Two //Message Thre //Message Four