مطالب
سفارشی سازی Header و Footer در PdfReport
صورت مساله:
- می‌خواهیم footer پیش فرض PdfReport را که تاریخ را در یک سمت، و شماره صفحه را در سمتی دیگر نمایش می‌دهد، به عبارت «صفحه x از n» تغییر دهیم.
- می‌خواهیم در Header گزارش بجای Header پیش فرض PdfReport یکی از قالب‌های PDF تهیه شده توسط Open Office را نمایش دهیم (و یا هر ساختار دیگری را).

تمام اجزای PdfReport جهت امکان اعمال تغییرات کلی و توسعه آن‌ها طراحی شده‌اند؛ قالب‌ها، هدر، فوتر، منابع داده، قالب‌های نمایش سلول‌ها، تعریف توابع تجمعی سفارشی و غیره. جهت سهولت کار، به ازای هر یک از این موارد، پیاده سازی‌های پیش فرضی در PdfReport قرار دارند، امکان اگر مورد رضایت شما نیستند ... از بنیان تغییرشان دهید! (و همچنین اگر مورد جالبی را پیاده سازی کردید، می‌توانید به عنوان یک وصله جدید ارائه دهید تا به پروژه اضافه شود)
ضمنا این مطالب سفارشی سازی نیاز به آشنایی با ساختار iTextSharp را نیز دارند؛ در حد ایجاد یک جدول ساده باید با iTextSharp آشنا باشید.

مدل‌های مورد استفاده:
namespace PdfReportSamples.Models
{
    public class Task
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
        public int PercentCompleted { set; get; }
        public bool IsActive { set; get; }
        public User Assignee { set; get; }
    }
}

using System;

namespace PdfReportSamples.Models
{
    public class User
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
        public string LastName { set; get; }
        public long Balance { set; get; }
        public DateTime RegisterDate { set; get; }
    }
}
توسط این مدل‌ها قصد داریم تعدادی فعالیت (Task) را که به تعدادی کاربر انتساب یافته است، نمایش دهیم. همچنین نمایش مقادیر خواص تو در تو  نیز در اینجا مد نظر است؛ برای مثال ستونی مانند این:
 column.PropertyName<Task>(x => x.Assignee.Name) 
کدهای کامل مثال را در ادامه ملاحظه خواهید نمود:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Drawing;
using PdfReportSamples.Models;
using PdfRpt.Core.Contracts;
using PdfRpt.FluentInterface;

namespace PdfReportSamples.CustomHeaderFooter
{
    public class CustomHeaderFooterPdfReport
    {
        readonly CustomHeader _customHeader = new CustomHeader();
        public IPdfReportData CreatePdfReport()
        {
            return new PdfReport().DocumentPreferences(doc =>
            {
                doc.RunDirection(PdfRunDirection.LeftToRight);
                doc.Orientation(PageOrientation.Portrait);
                doc.PageSize(PdfPageSize.A4);
                doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "Vahid", Application = "PdfRpt", Keywords = "Test", Subject = "Test Rpt", Title = "Test" });
            })
            .DefaultFonts(fonts =>
            {
                fonts.Path(Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\tahoma.ttf",
                                  Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\verdana.ttf");
            })
            .PagesFooter(footer =>
            {
                footer.CustomFooter(new CustomFooter(footer.PdfFont, PdfRunDirection.LeftToRight));
            })
            .PagesHeader(header =>
            {
                header.CustomHeader(_customHeader);
            })
            .MainTableTemplate(template =>
            {
                template.BasicTemplate(BasicTemplate.SilverTemplate);
            })
            .MainTablePreferences(table =>
            {
                table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative);
                table.MultipleColumnsPerPage(new MultipleColumnsPerPage
                {
                    ColumnsGap = 22,
                    ColumnsPerPage = 2,
                    ColumnsWidth = 250,
                    IsRightToLeft = false,
                    TopMargin = 7
                });
            })
            .MainTableDataSource(dataSource =>
            {
                var rows = new List<Task>();
                var rnd = new Random();
                for (int i = 1; i < 210; i++)
                {
                    rows.Add(new Task
                    {
                        Assignee = new User
                        {
                            Id = i,
                            Name = "user-" + i
                        },
                        IsActive = rnd.Next(0, 2) == 1 ? true : false,
                        Name = "task-" + i
                    });
                }
                dataSource.StronglyTypedList(rows);
            })
            .MainTableColumns(columns =>
            {
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("rowNo");
                    column.IsRowNumber(true);
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(0);
                    column.Width(1);
                    column.HeaderCell("#");
                });

                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName<Task>(x => x.Name);
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(1);
                    column.Width(3);
                    column.HeaderCell("Task Name");
                });

                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName<Task>(x => x.Assignee.Name); // nested property support
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(2);
                    column.Width(3);
                    column.HeaderCell("Assignee");
                });

                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName<Task>(x => x.IsActive);
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(3);
                    column.Width(2);
                    column.HeaderCell("Active");
                    column.ColumnItemsTemplate(template =>
                    {
                        template.Checkmark(checkmarkFillColor: Color.Green, crossSignFillColor: Color.DarkRed);
                    });
                });
            })
            .MainTableEvents(events =>
            {
                events.DataSourceIsEmpty(message: "There is no data available to display.");
            })
            .Export(export =>
            {
                export.ToExcel();
            })
            .Generate(data => data.AsPdfFile(AppPath.ApplicationPath + "\\Pdf\\CustomHeaderFooterPdfReportSample.pdf"));
        }
    }
}

به همراه Header سفارشی:
using System.Collections.Generic;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;
using PdfRpt.Core.Contracts;
using PdfRpt.Core.Helper;

namespace PdfReportSamples.CustomHeaderFooter
{
    public class CustomHeader : IPageHeader
    {
        public PdfPTable RenderingGroupHeader(Document pdfDoc, PdfWriter pdfWriter, IList<CellData> rowdata, IList<SummaryCellData> summaryData)
        {
            return null;
        }

        Image _image;
        public PdfPTable RenderingReportHeader(Document pdfDoc, PdfWriter pdfWriter, IList<SummaryCellData> summaryData)
        {
            if (_image == null) //cache is empty
            {
                var templatePath = AppPath.ApplicationPath + "\\data\\PdfHeaderTemplate.pdf";
                _image = PdfImageHelper.GetITextSharpImageFromPdfTemplate(pdfWriter, templatePath);
            }

            var table = new PdfPTable(1);
            var cell = new PdfPCell(_image, true) { Border = 0 };
            table.AddCell(cell);
            return table;
        }
    }
}

و Footer سفارشی استفاده شده:
using System.Collections.Generic;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;
using PdfRpt.Core.Contracts;

namespace PdfReportSamples.CustomHeaderFooter
{
    public class CustomFooter : IPageFooter
    {
        PdfContentByte _pdfContentByte;
        readonly IPdfFont _pdfRptFont;
        readonly Font _font;
        readonly PdfRunDirection _direction;
        PdfTemplate _template;

        public CustomFooter(IPdfFont pdfRptFont, PdfRunDirection direction)
        {
            _direction = direction;
            _pdfRptFont = pdfRptFont;
            _font = _pdfRptFont.Fonts[0];
        }

        public void ClosingDocument(PdfWriter writer, Document document, IList<SummaryCellData> columnCellsSummaryData)
        {
            _template.BeginText();
            _template.SetFontAndSize(_pdfRptFont.Fonts[0].BaseFont, 8);
            _template.SetTextMatrix(0, 0);
            _template.ShowText((writer.PageNumber - 1).ToString());
            _template.EndText();
        }

        public void PageFinished(PdfWriter writer, Document document, IList<SummaryCellData> columnCellsSummaryData)
        {
            var pageSize = document.PageSize;
            var text = "Page " + writer.PageNumber + " / ";
            var textLen = _font.BaseFont.GetWidthPoint(text, _font.Size);
            var center = (pageSize.Left + pageSize.Right) / 2;
            var align = _direction == PdfRunDirection.RightToLeft ? Element.ALIGN_RIGHT : Element.ALIGN_LEFT;

            ColumnText.ShowTextAligned(
                        canvas: _pdfContentByte,
                        alignment: align,
                        phrase: new Phrase(text, _font),
                        x: center,
                        y: pageSize.GetBottom(25),
                        rotation: 0,
                        runDirection: (int)_direction,
                        arabicOptions: 0);

            var x = _direction == PdfRunDirection.RightToLeft ? center - textLen : center + textLen;
            _pdfContentByte.AddTemplate(_template, x, pageSize.GetBottom(25));
        }

        public void DocumentOpened(PdfWriter writer, IList<SummaryCellData> columnCellsSummaryData)
        {
            _pdfContentByte = writer.DirectContent;
            _template = _pdfContentByte.CreateTemplate(50, 50);
        }
    }
}

البته لازم به ذکر است که تمام این کدها به پوشه Samples سورس پروژه نیز جهت سهولت دسترسی، اضافه شده‌اند .

توضیحات:

برای پیاده سازی Header و Footer سفارشی در PdfReport نیاز خواهید داشت تا دو اینترفیس IPageHeader و IPageFooter را پیاده سازی کنید.
ساختار IPageHeader را در ذیل ملاحظه می‌کنید:
using System.Collections.Generic;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace PdfRpt.Core.Contracts
{
    public interface IPageHeader
    {
        PdfPTable RenderingGroupHeader(Document pdfDoc, PdfWriter pdfWriter, IList<CellData> newGroupInfo, IList<SummaryCellData> summaryData);

        PdfPTable RenderingReportHeader(Document pdfDoc, PdfWriter pdfWriter, IList<SummaryCellData> summaryData);
    }
}

RenderingGroupHeader مرتبط است به مباحث گروه بندی اطلاعات و گزارشات master-detail که در قسمت‌های بعد به آن‌ها اشاره خواهد شد. چون در اینجا به آن نیازی نداشتیم، تنها کافی است متد متناظر با آن، null بر گرداند که در کلاس CustomHeader فوق قابل مشاهده است.
متد RenderingReportHeader به ازای تولید هر صفحه جدید، فراخوانی خواهد شد. به عبارتی می‌توانید در صفحات مختلف، هدرهای مختلفی را نمایش دهید.
خروجی هر دو متد در اینجا یک جدول از نوع PdfPTable است. بنابراین هر نوع ساختار دلخواهی را که علاقمند هستید به شکل یک PdfPTable ایجاد کرده و بازگشت دهید. این جدول در هدر صفحات ظاهر خواهد شد.
برای نمونه در کلاس CustomHeader، یک قالب تهیه شده توسط Open Office توسط متد توکار PdfImageHelper.GetITextSharpImageFromPdfTemplate دریافت و تبدیل به تصویر می‌شود. این تصویر از نوع تصاویر قابل درک توسط iTextSharp است و نه اینکه واقعا تبدیل به یک تصویر معمولی مثلا از نوع bmp شود. سپس این تصویر، در یک ردیف از جدولی قرار داده شده و این جدول بازگشت داده می‌شود.
در کل یا توسط کار با PdfPTable می‌توانید یک هدر غیرپیش فرض را طراحی کنید و یا می‌توانید توسط ابزارهای بصری مانند Open Office یک قالب خاص را برای آن تهیه کرده و به روشی که ذکر شد و کدهای آن‌را ملاحظه می‌کنید، بارگذاری و استفاده کنید. این قالب‌ها در مسیر Bin\Data سورس‌های پروژه قرار داده شده‌اند.

ساختار IPageFooter به صورت زیر است:
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;
using System.Collections.Generic;

namespace PdfRpt.Core.Contracts
{
    public interface IPageFooter
    {
        void DocumentOpened(PdfWriter writer, IList<SummaryCellData> columnCellsSummaryData);

        void PageFinished(PdfWriter writer, Document document, IList<SummaryCellData> columnCellsSummaryData);

        void ClosingDocument(PdfWriter writer, Document document, IList<SummaryCellData> columnCellsSummaryData);
    }
}

برای طراحی یک Footer سفارشی کافی است اینترفیس فوق را پیاده سازی کنید که نمونه‌ای از آن‌را در کدهای کلاس CustomFooter ملاحظه می‌نمائید.
متد DocumentOpened، با وهله سازی شیء Document فراخوانی می‌شود.
متد PageFinished هر بار پیش از اتمام کار صفحه جاری و افزوده شدن آن به Document فراخوانی می‌گردد.
متد ClosingDocument، در زمان بسته شدن شیء Document فراخوانی خواهد شد.

اگر به امضای این متدها دقت کنید، شیء PdfWriter در اختیار شما قرار گرفته است که توسط آن می‌توان مستقیما بر روی فایل PDF، محتوایی را قرار داد. شیء Document نیز در دسترس است. مثلا توسط آن می‌توان اندازه دقیق صفحه را بدست آورد.
به علاوه پارامتر columnCellsSummaryData نیز امکان دسترسی به مقادیر ردیف‌های قبلی را در اختیار شما قرار می‌دهد. برای مثال اگر نیاز دارید تا بر اساس مقادیر ستون‌ها و ردیف‌های قبلی، محاسباتی را انجام داده و در پایین صفحات درج کنید، به این ترتیب دسترسی کاملی به آن‌ها، خواهید داشت.

استفاده از این کلاس‌های سفارشی نیز همواره به شکل زیر خواهد بود:
readonly CustomHeader _customHeader = new CustomHeader();
//...
.PagesFooter(footer =>
{
   footer.CustomFooter(new CustomFooter(footer.PdfFont, PdfRunDirection.LeftToRight));
})
.PagesHeader(header =>
{
  header.CustomHeader(_customHeader);
})
کلا در PdfReport هر جایی متدی به نام CustomXYZ را مشاهده کردید، این متد یک اینترفیس را دریافت می‌کند. به عبارتی این امکان را خواهید داشت تا از متدهای پیش فرض مهیا صرفنظر کرده و مطابق نیاز، نسبت به پیاده سازی و استفاده از وهله جدیدی از این اینترفیس تعریف شده، اقدام کنید.
مطالب
معرفی Microsoft.Data.dll یا WebMatrix.Data.dll

مایکروسافت اخیرا علاوه بر تکمیل ORM های خود مانند LINQ to SQL و همچنین Entity framework ، لایه دیگری را نیز بر روی ADO.NET جهت کسانی که به هر دلیلی دوست ندارند با ORMs کار کنند و از نوشتن کوئری‌های مستقیم SQL لذت می‌برند،‌ ارائه داده است که Microsoft.Data library نام دارد و از قابلیت‌های جدید زبان سی شارپ مانند واژه‌ کلیدی dynamic استفاده می‌کند.

در ادامه قصد داریم جهت بررسی توانایی‌های این کتابخانه از بانک اطلاعاتی معروف Northwind استفاده کنیم. این بانک اطلاعاتی را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.

مراحل استفاده از Microsoft.Data library:
الف) این اسمبلی جدید به همراه پروژه WebMatrix ارائه شده است. بنابراین ابتدا باید آن‌را دریافت کنید: +
لازم به ذکر است که این کتابخانه اخیرا به WebMatrix.Data.dll تغییر نام یافته است. (اگر وب را جستجو کنید فقط به Microsoft.Data.dll اشاره شده است)

ب) پس از نصب، ارجاعی را از اسمبلی WebMatrix.Data.dll به پروژه خود اضافه نمائید. این اسمبلی در صفحه‌ی Add References ظاهر نمی‌شود و باید کامپیوتر خود را برای یافتن آن جستجو کنید که عموما در آدرس زیر قرار دارد:
C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET Web Pages\v1.0\Assemblies\WebMatrix.Data.dll

ج) اتصال به بانک اطلاعاتی
پیش فرض اصلی این کتابخانه بانک اطلاعاتی SQL Server CE است. بنابراین اگر قصد استفاده از پروایدرهای دیگری را دارید باید به صورت صریح آن‌را ذکر نمائید:

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<configuration>
<appSettings>
<add key="systemData:defaultProvider" value="System.Data.SqlClient" />
</appSettings>
<connectionStrings>
<add name="Northwind"
connectionString="Data Source=(local);Integrated Security = true;Initial Catalog=Northwind"
providerName="System.Data.SqlClient" />
</connectionStrings>
</configuration>

این تعاریف در فایل web.config و یا app.config برنامه وب یا ویندوزی شما قرار خواهند گرفت.

د) نحوه‌ی تعریف کوئری‌ها و دریافت اطلاعات
using System;
using WebMatrix.Data;

namespace TestMicrosoftDataLibrary
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
getProducts();

Console.Read();
Console.WriteLine("Press a key ...");
}

private static void getProducts()
{
using (var db = Database.Open("Northwind"))
{
foreach (var product in db.Query("select * from products where UnitsInStock < @0", 20))
{
Console.WriteLine(product.ProductName + " " + product.UnitsInStock);
}
}
}
}
}
پس از افزودن ارجاعی به اسمبلی WebMatrix.Data و مشخص سازی رشته‌ی اتصالی به بانک اطلاعاتی، استفاده از آن جهت دریافت اطلاعات کوئری‌ها همانند چند سطر ساده‌ی فوق خواهد بود که از امکانات dynamic زبان سی شارپ 4 استفاده می‌کند؛ به این معنا که product.ProductName و product.UnitsInStock در زمان اجرا مورد ارزیابی قرار خواهند گرفت.
همچنین نکته‌ی مهم دیگر آن نحوه‌ی تعریف پارامتر در آن است (همان 0@ ذکر شده) که نسبت به ADO.NET کلاسیک به شدت ساده شده‌است (و نوشتن کوئری‌های امن و SQL Injection safe را تسهیل می‌کند).
در اینجا Database.Open کار گشودن name ذکر شده در فایل کانفیگ برنامه را انجام خواهد داد. اگر بخواهید این تعاریف را در کدهای خود قرار دهید (که اصلا توصیه نمی‌شود)، می‌توان از متد Database.OpenConnectionString استفاده نمود.

یا مثالی دیگر: استفاده از LINQ حین تعریف کوئری‌ها:
private static void getCustomerFax()
{
using (var db = Database.Open("Northwind"))
{
var product = db.Query("SELECT * FROM [Customers] WHERE City=@0", "Paris").FirstOrDefault();
if (product != null)
Console.WriteLine(product.Fax);
else
Console.WriteLine("not found.");
}
}

ه) اجرای کوئری‌ها بر روی بانک اطلاعاتی
private static void ExecQuery()
{
using (var db = Database.Open("Northwind"))
{
int affectedRecords = db.Execute("UPDATE [Customers] SET fax = fax + '*' WHERE City = @0", "Paris");
Console.WriteLine("Affected records: {0}", affectedRecords);
}
}

با استفاده از متد Execute آن می‌توان کوئری‌های دلخواه خود را بر روی بانک اطلاعاتی اجرا کرد. خروجی آن تعداد رکورد تغییر کرده است.

و) نحوه‌ی اجرای یک رویه ذخیره شده و نمایش خروجی آن
private static void ExecSPShowResult()
{
using (var db = Database.Open("Northwind"))
{
var customer = db.Query("exec CustOrderHist @0", "ALFKI").FirstOrDefault();
if (customer != null)
{
Console.WriteLine(customer.ProductName);
}
}
}
در این مثال رویه ذخیره شده CustOrderHist در بانک اطلاعاتی Northwind اجرا گردیده و سپس اولین خروجی آن نمایش داده شده است.

ز) اجرای یک تابع و نمایش خروجی آن
private static void useFuncs()
{
using (var db = Database.Open("Northwind"))
{
var query = db.Query("SELECT dbo.FN_GET_CATEGORY_TREE(@0) as Rec1", 3);
foreach(var tree in query)
{
Console.WriteLine(tree.Rec1);
}
}
}
در اینجا تابع FN_GET_CATEGORY_TREE موجود در بانک اطلاعاتی Northwind انتخاب گردیده و سپس خروجی آن به کمک یک نام مستعار (برای مثال Rec1) نمایش داده شده است.

سؤال : آیا WebMatrix.Data.dll بهتر است یا استفاده از ORMs ؟

در اینجا چون از قابلیت‌های داینامیک زبان سی شارپ 4 استفاده می‌شود، کامپایلر درکی از اشیاء خروجی و خواص آن‌ها برای مثال tree.Rec1 (در مثال آخر) ندارد و تنها در زمان اجرا است که مشخص می‌شود آیا یک چنین ستونی در خروجی کوئری وجود داشته است یا خیر. اما حین استفاده از ORMs این طور نیست و Schema یک بانک اطلاعاتی پیشتر از طریق نگاشت‌های جداول به اشیاء دات نتی، به کامپایلر معرفی می‌شوند و همین امر سبب می‌شود تا اگر ساختار بانک اطلاعاتی تغییر کرد، پیش از اجرای برنامه و در حین کامپایل بتوان مشکلات را دقیقا مشاهده نمود و سپس برطرف کرد.
ولی در کل استفاده از این کتابخانه نسبت به ADO.NET کلاسیک بسیار ساده‌تر بوده، می‌توان اشیاء و خواص آن‌ها را مطابق نام جداول و فیلدهای بانک اطلاعاتی تعریف کرد و همچنین تعریف پارامترها و برنامه نویسی امن نیز در آن بسیار ساده‌تر شده است.

برای مطالعه بیشتر:
Introduction to Microsoft.Data.dll

مطالب
طراحی و پیاده سازی زیرساختی برای تولید خودکار کد منحصر به فرد در زمان ثبت رکورد جدید

هدف از این مطلب، ارائه راه حلی برای تولید خودکار کد یا شماره یکتا و ترتیبی در زمان ثبت رکورد جدید به صورت یکپارچه با EF Core، می‌باشد. به عنوان مثال فرض کنید در زمان ثبت سفارش، نیاز است بر اساس یکسری تنظیمات، یک شماره منحصر به فرد برای آن سفارش، تولید شده و در فیلدی تحت عنوان Number قرار گیرد؛ یا به صورت کلی برای موجودیت‌هایی که نیاز به یک نوع شماره گذاری منحصر به فرد دارند، مانند: سفارش، طرف حساب و ... 


یک مثال واقعی

در زمان ثبت یک Task، کاربر می‌تواند به صورت دستی یک شماره منحصر به فرد را نیز وارد کند؛ در غیر این صورت سیستم به طور خودکار شماره‌ای را به رکورد در حال ثبت اختصاص خواهد داد. بررسی یکتایی این کد در صورت وارد کردن به صورت دستی، توسط اعتبارسنج مرتبط باید انجام گیرد؛ ولی در غیر این صورت، زیرساخت مورد نظر تضمین می‌کند که شماره یکتایی را ایجاد کند.

ایجاد یک قرارداد برای موجودیت‌های دارای شماره منحصر به فرد
public interface INumberedEntity
{
    string Number { get; set; }
}
با استفاده از این واسط می‌توان از تکرار یکسری از تنظیمات مانند تنظیم طول فیلد Number و همچنین ایجاد ایندکس منحصر به فرد برروی آن، به شکل زیر جلوگیری کرد.
foreach (var entityType in builder.Model.GetEntityTypes()
    .Where(e => typeof(INumberedEntity).IsAssignableFrom(e.ClrType)))
{
    builder.Entity(entityType.ClrType)
        .Property(nameof(INumberedEntity.Number)).IsRequired().HasMaxLength(50);

    if (typeof(IMultiTenantEntity).IsAssignableFrom(entityType.ClrType))
    {
        builder.Entity(entityType.ClrType)
            .HasIndex(nameof(INumberedEntity.Number), nameof(IMultiTenantEntity.TenantId))
            .HasName(
                $"UIX_{entityType.ClrType.Name}_{nameof(IMultiTenantEntity.TenantId)}_{nameof(INumberedEntity.Number)}")
            .IsUnique();
    }
    else
    {
        builder.Entity(entityType.ClrType)
            .HasIndex(nameof(INumberedEntity.Number))
            .HasName($"UIX_{entityType.ClrType.Name}_{nameof(INumberedEntity.Number)}")
            .IsUnique();
    }
}

ایجاد یک Entity برای نگهداری شماره قابل استفاده بعدی مرتبط با موجودیت‌ها
public class NumberedEntity : Entity, IMultiTenantEntity
{
    public string EntityName { get; set; }
    public long NextNumber { get; set; }
    
    public long TenantId { get; set; }
}

با تنظیمات زیر:
public class NumberedEntityConfiguration : IEntityTypeConfiguration<NumberedEntity>
{
    public void Configure(EntityTypeBuilder<NumberedEntity> builder)
    {
        builder.Property(a => a.EntityName).HasMaxLength(256).IsRequired().IsUnicode(false);
        builder.HasIndex(a => a.EntityName).HasName("UIX_NumberedEntity_EntityName").IsUnique();
        builder.ToTable(nameof(NumberedEntity));
    }
}

شاید به نظر، استفاده از این موجودیت ضروریتی نداشته باشد و خیلی راحت می‌توان آخرین شماره ثبت شده‌ی در جدول مورد نظر را واکشی، مقداری را به آن اضافه و به عنوان شماره منحصر به فرد رکورد جدید استفاده کرد؛ با این رویکرد حداقل دو مشکل زیر را خواهیم داشت:

  • ایجاد Gap مابین شماره‌های تولید شده، که مدنظر ما نمی‌باشد. (با توجه به اینکه امکان ثبت دستی را هم داریم، ممکن است کاربر شماره‌ای را وارد کرده باشد که با آخرین شماره ثبت شده تعداد زیادی فاصله دارد که به خودی خود مشکل ساز نیست؛ ولی در زمان ثبت رکورد بعدی اگر به صورت خودکار ثبت شماره داشته باشد، قطعا آخرین شماره (بزرگترین) را که به صورت دستی وارد شده بود، از جدول دریافت خواهد کرد)


پیاده سازی یک PreInsertHook برای مقداردهی پراپرتی Number

internal class NumberingPreInsertHook : PreInsertHook<INumberedEntity>
{
    private readonly IUnitOfWork _uow;
    private readonly IOptions<NumberingConfiguration> _configuration;

    public NumberingPreInsertHook(IUnitOfWork uow, IOptions<NumberingConfiguration> configuration)
    {
        _uow = uow ?? throw new ArgumentNullException(nameof(uow));
        _configuration = configuration ?? throw new ArgumentNullException(nameof(configuration));
    }

    protected override void Hook(INumberedEntity entity, HookEntityMetadata metadata)
    {
        if (!entity.Number.IsNullOrEmpty()) return;

        bool retry;
        string nextNumber;
        
        do
        {
            nextNumber = GenerateNumber(entity);
            var exists = CheckDuplicateNumber(entity, nextNumber);
            retry = exists;
            
        } while (retry);
        
        entity.Number = nextNumber;
    }

    private bool CheckDuplicateNumber(INumberedEntity entity, string nextNumber)
    {
       //...
    }

    private string GenerateNumber(INumberedEntity entity)
    {
       //...
    }
}

ابتدا بررسی می‌شود اگر پراپرتی Number مقداردهی شده‌است، عملیات مقداردهی خودکار برروی آن انجام نگیرد. سپس با توجه به اینکه ممکن است به صورت دستی قبلا شماره‌ای مانند Task_1000 وارد شده باشد و NextNumber مرتبط هم مقدار 1000 را داشته باشد؛ در این صورت به هنگام ثبت رکورد بعدی، با توجه به Prefix تنظیم شده، دوباره به شماره Task_1000 خواهیم رسید که در این مورد خاص با استفاده از متد CheckDuplicateNumber این قضیه تشخیص داده شده و سعی مجددی برای تولید شماره جدید صورت می‌گیرد.


بررسی متد GenerateNumber

private string GenerateNumber(INumberedEntity entity)
{
    var option = _configuration.Value.NumberedEntityOptions[entity.GetType()];

    var entityName = $"{entity.GetType().FullName}";

    var lockKey = $"Tenant_{_uow.TenantId}_" + entityName;

    _uow.ObtainApplicationLevelDatabaseLock(lockKey);

    var nextNumber = option.Start.ToString();

    var numberedEntity = _uow.Set<NumberedEntity>().AsNoTracking().FirstOrDefault(a => a.EntityName == entityName);
    if (numberedEntity == null)
    {
        _uow.ExecuteSqlCommand(
            "INSERT INTO [dbo].[NumberedEntity]([EntityName], [NextNumber], [TenantId]) VALUES(@p0,@p1,@p2)", entityName,
            option.Start + option.IncrementBy, _uow.TenantId);
    }
    else
    {
        nextNumber = numberedEntity.NextNumber.ToString();
        _uow.ExecuteSqlCommand("UPDATE [dbo].[NumberedEntity] SET [NextNumber] = @p0 WHERE [Id] = @p1 ",
            numberedEntity.NextNumber + option.IncrementBy, numberedEntity.Id);
    }

    if (!string.IsNullOrEmpty(option.Prefix))
        nextNumber = option.Prefix + nextNumber;
    
    return nextNumber;
}

ابتدا با استفاده از متد الحاقی ObtainApplicationLevelDatabaseLock یک قفل منطقی را برروی یک منبع مجازی (lockKey) در سطح نرم افزار از طریق sp_getapplock ایجاد می‌کنیم. به این ترتیب بدون نیاز به درگیر شدن با مباحث isolation level بین تراکنش‌های همزمان یا سایر مباحث locking در سطح row یا table، به نتیجه مطلوب رسیده و تراکنش دوم که خواهان ثبت Task جدید می‌باشد، با توجه به اینکه INumberedEntity می‌باشد، لازم است پشت این global lock صبر کند و بعد از commit یا rollback شدن تراکنش جاری، به صورت خودکار قفل منبع مورد نظر باز خواهد شد.

پیاده سازی متد مذکور به شکل زیر می‌باشد:

public static void ObtainApplicationLevelDatabaseLock(this IUnitOfWork uow, string resource)
{
    uow.ExecuteSqlCommand(@"EXEC sp_getapplock @Resource={0}, @LockOwner={1}, 
                @LockMode={2} , @LockTimeout={3};", resource, "Transaction", "Exclusive", 15000);
}

با توجه به اینکه ممکن است درون تراکنش جاری چندین نمونه از موجودیت‌های INumberedEntity در حال ذخیره سازی باشند و از طرفی Hook ایجاد شده به ازای تک تک نمونه‌ها قرار است اجرا شود، ممکن است تصور این باشد که اجرای مجدد sp مذکور مشکل ساز شود و در واقع به Lock خود برخواهد خورد؛ ولی از آنجایی که پارامتر LockOwner با "Transaction" مقداردهی می‌شود، لذا فراخوانی مجدد این sp درون تراکنش جاری مشکل ساز نخواهد بود. 

گام بعدی، واکشی NextNumber مرتبط با موجودیت جاری می‌باشد؛ اگر در حال ثبت اولین رکورد هستیم، لذا numberedEntity مورد نظر مقدار null را خواهد داشت و لازم است شماره بعدی را برای موجودیت جاری ثبت کنیم. در غیر این صورت عملیات ویرایش با اضافه کردن IncrementBy به مقدار فعلی انجام می‌گیرد. در نهایت اگر Prefix ای تنظیم شده باشد نیز به ابتدای شماره تولیدی اضافه شده و بازگشت داده خواهد شد.

ساختار NumberingConfiguration

public class NumberingConfiguration
{
    public bool Enabled { get; set; }

    public IDictionary<Type, NumberedEntityOption> NumberedEntityOptions { get; } =
        new Dictionary<Type, NumberedEntityOption>();
}
public class NumberedEntityOption
{
    public string Prefix { get; set; }
    public int Start { get; set; } = 1;
    public int IncrementBy { get; set; } = 1;
}

با استفاده از دوکلاس بالا، امکان تنظیم الگوی تولید برای موجودیت‌ها را خواهیم داشت.

گام آخر: ثبت PreInsertHook توسعه داده شده و همچنین تنظیمات مرتبط با الگوی تولید شماره موجودیت‌ها

public static void AddNumbering(this IServiceCollection services,
    IDictionary<Type, NumberedEntityOption> options)
{
    services.Configure<NumberingConfiguration>(configuration =>
    {
        configuration.Enabled = true;
        configuration.NumberedEntityOptions.AddRange(options);
    });
    
    services.AddTransient<IPreActionHook, NumberingPreInsertHook>();
}

و استفاده از این متد الحاقی در Startup پروژه

services.AddNumbering(new Dictionary<Type, NumberedEntityOption>
{
    [typeof(Task)] = new NumberedEntityOption
    {
        Prefix = "T_",
        Start = 1000,
        IncrementBy = 5
    }
});

و موجودیت Task

public class Task : TrackableEntity, IAggregateRoot, INumberedEntity
{
    public const int MaxTitleLength = 256;
    public const int MaxDescriptionLength = 1024; 

    public string Title { get; set; }
    public string NormalizedTitle { get; set; }
    public string Description { get; set; }
    public TaskState State { get; set; } = TaskState.Todo; 
    public byte[] RowVersion { get; set; }
    public string Number { get; set; }
}

با خروجی‌های زیر

پ.ن ۱: در برخی از Domain‌ها نیاز به ریست کردن این شماره‌ها براساس یکسری فیلد موجود در موجودیت مورد نظر نیز مطرح می‌باشد. به عنوان مثال در یک سیستم انبارداری شاید براساس FiscalYear و در یک سیستم فروش با توجه به نحوه فروش (SaleType)، لازم باشد این ریست برای شماره‌های موجودیت «سفارش»، انجام پذیرد. در کل با کمی تغییرات می‌توان از این روش مطرح شده در چنین حالاتی نیز به عنوان یک ابزار شماره گذاری خودکار کمک گرفت.
پ.ن ۲: استفاده از امکانات  Sequence در Sql Server هم شاید اولین راه حلی باشد که به ذهن می‌رسد؛ ولی از آنجایی که از تراکنش‌ها پشتیبانی ندارد، مسئله Gap بین شماره‌ها پابرجاست و همچنین آزادی عملی را به این شکل که در مطلب مطرح شد، نداریم.
مطالب
مباحث تکمیلی مدل‌های خود ارجاع دهنده در EF Code first
در مورد طراحی Self Referencing Entities پیشتر مطلبی را در این سایت مطالعه کرده‌اید .
یک مثال دیگر آن می‌تواند نظرات چند سطحی در یک سایت باشند. نحوه تعریف آن با مطالبی که در قسمت هشتم عنوان شود تفاوتی نمی‌کند؛ اما ... زمانیکه نوبت به نمایش آن فرا می‌رسد، چند نکته اضافی را باید درنظر گرفت. ابتدا مثال کامل زیر را در نظر بگیرید:
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Migrations;
using System.Linq;

namespace EFGeneral
{
    public class BlogComment
    {
        public int Id { set; get; }

        [MaxLength]
        public string Body { set; get; }

        public virtual BlogComment Reply { set; get; }
        public int? ReplyId { get; set; }
        public ICollection<BlogComment> Children { get; set; }
    }

    public class MyContext : DbContext
    {
        public DbSet<BlogComment> BlogComments { get; set; }

        protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
        {
            // Self Referencing Entity
            modelBuilder.Entity<BlogComment>()
                        .HasOptional(x => x.Reply)
                        .WithMany(x => x.Children)
                        .HasForeignKey(x => x.ReplyId)
                        .WillCascadeOnDelete(false);

            base.OnModelCreating(modelBuilder);
        }
    }

    public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext>
    {
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
            AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }

        protected override void Seed(MyContext context)
        {
            var comment1 = new BlogComment { Body = "نظر من این است که" };
            var comment12 = new BlogComment { Body = "پاسخی به نظر اول", Reply = comment1 };
            var comment121 = new BlogComment { Body = "پاسخی به پاسخ به نظر اول", Reply = comment12 };

            context.BlogComments.Add(comment121);
            base.Seed(context);
        }
    }

    public static class Test
    {
        public static void RunTests()
        {
            Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MyContext, Configuration>());

            using (var ctx = new MyContext())
            {
                var list = ctx.BlogComments
                          //.where ...
                          .ToList() // fills the childs list too
                          .Where(x => x.Reply == null) // for TreeViewHelper                        
                          .ToList();

                if (list.Any())
                {

                }
            }
        }
    }
}

در مثال فوق کلاس نظرات به صورت خود ارجاع دهنده (خاصیت Reply به همین کلاس اشاره می‌کند) تعریف شده است تا کاربران بتوانند تا هر چند سطح لازم، به یک نظر خاص، پاسخ دهند.
در اینجا یک چنین جدولی با اطلاعاتی که ملاحظه می‌کنید تشکیل خواهند شد:


یک نظر ارائه شده و سپس دو نظر تو در توی دیگر برای این نظر ثبت شده است.

اولین نکته اضافه‌‌تری که نسبت به قسمت هشتم قابل ملاحظه است، تعریف خاصیت جدید Children به نحو زیر می‌باشد:
    public class BlogComment
    {
        // ... 
        public ICollection<BlogComment> Children { get; set; }
    }
این خاصیت تاثیری در نحوه تشکیل جدول ندارد. علت تعریف آن به توانمندی EF در پرکردن خودکار آن بر می‌گردد.
اگر به کوئری نوشته شده در متد RunTests دقت کنید، ابتدا یک ToList نوشته شده است. این مورد سبب می‌شود که تمام رکوردهای مرتبط دریافت شوند. مثلا در اینجا سه رکورد دریافت می‌شود. سپس برای اینکه حالت درختی آن حفظ شود، در مرحله بعد ریشه‌ها فیلتر می‌شوند (مواردی که reply آن‌ها null است). سپس این مورد تبدیل به list خواهد شد. اینبار اگر خروجی را بررسی کنیم، به ظاهر فقط یک رکورد است اما ... به نحو زیبایی توسط EF به شکل یک ساختار درختی، بدون نیاز به کدنویسی خاصی، منظم شده است:


سؤال:
برای نمایش این اطلاعات درختی و تو در تو در یک برنامه وب چکار باید کرد؟
تا اینجا که توانستیم اطلاعات را به نحو صحیحی توسط EF مرتب کنیم، برای نمایش آن‌ها در یک برنامه ASP.NET MVC می‌توان از یک TreeViewHelper سورس باز استفاده کرد.
البته کد آن در اصل برای استفاده از EF Code first طراحی نشده و نیاز به اندکی تغییر به نحو زیر دارد تا با EF هماهنگ شود (متد ToList و Count موجود در سورس اصلی آن باید به نحو زیر حذف و اصلاح شوند):
private void AppendChildren(TagBuilder parentTag, T parentItem, Func<T, IEnumerable<T>> childrenProperty)
        {
            var children = childrenProperty(parentItem);
            if (children == null || !children.Any())
            {
                return;
            }
//...

 
نظرات مطالب
OutputCache در ASP.NET MVC
سلام ،
برای مدیریت Cache ، فریم ورک  CacheManager گزینه مناسبی است ؟
آیا فریم ورک یا روش بهتری هم وجود دارد؟!
 ممنون میشم راهنماییم کنید .

MVC Donut Caching
 
مطالب دوره‌ها
تراکنش‌ها در RavenDB
پیش از شروع به بحث در مورد تراکنش‌ها و نحوه مدیریت آن‌ها در RavenDB، نیاز است با مفهوم ACID آشنا شویم.

ACID چیست؟

ACID از 4 قاعده تشکیل شده است (Atomic, Consistent, Isolated, and Durable) که با کنار هم قرار دادن آن‌ها یک تراکنش مفهوم پیدا می‌کند:

الف) Atomic: به معنای همه یا هیچ
اگر تراکنشی از چندین تغییر تشکیل می‌شود، همه‌ی آن‌ها باید با موفقیت انجام شوند، یا اینکه هیچکدام از تغییرات نباید فرصت اعمال نهایی را بیابند.
برای مثال انتقال مبلغ X را از یک حساب، به حسابی دیگر درنظر بگیرید. در این حالت X ریال از حساب شخص کسر و X ریال به حساب شخص دیگری واریز خواهد شد. اگر موجودی حساب شخص، دارای X ریال نباشد، نباید مبلغی از این حساب کسر شود. مرحله اول شکست خورده است؛ بنابراین کل عملیات لغو می‌شود. همچنین اگر حساب دریافت کننده بسته شده باشد نیز نباید مبلغی از حساب اول کسر گردد و در این حالت نیز کل تراکنش باید برگشت بخورد.

ب) Consistent یا یکپارچه
در اینجا consistency علاوه بر اعمال قیود، به معنای اطلاعاتی است که بلافاصله پس از پایان تراکنشی از سیستم قابل دریافت و خواندن است.

ج) Isolated: محصور شده
اگر چندین تراکنش در یک زمان با هم در حال اجرا باشند، نتیجه نهایی با حالتی که تراکنش‌ها یکی پس از دیگری اجرا می‌شوند باید یکی باشد.

د) Durable: ماندگار
اگر سیستم پایان تراکنشی را اعلام می‌کند، این مورد به معنای 100 درصد نوشته شدن اطلاعات در سخت دیسک باید باشد.


مراحل چهارگانه ACID در RavenDB به چه نحوی وجود دارند؟

RavebDB از هر دو نوع تراکنش‌های implicit و explicit پشتیبانی می‌کند. Implicit به این معنا است که در حین استفاده معمول از RavenDB (و بدون انجام تنظیمات خاصی)، به صورت خودکار مفهوم تراکنش‌ها وجود داشته و اعمال می‌شوند. برای نمونه به متد ذیل توجه نمائید:
public void TransferMoney(string fromAccountNumber, string toAccountNumber, decimal amount) 
{
   using(var session = Store.OpenSession()) 
   {
         session.Advanced.UseOptimisticConcurrency = true;

         var fromAccount = session.Load<Account>("Accounts/" + fromAccountNumber);
         var toAccount = session.Load<Account>("Accounts/" + toAccountNumber);

         fromAccount.Balance -= amount;
         toAccount.Balance += amount;

         session.SaveChanges();
   }
}
در این متد مراحل ذیل رخ می‌دهند:
- از document store ایی که پیشتر تدارک دیده شده، جهت بازکردن یک سشن استفاده شده است.
- به سشن صراحتا عنوان شده است که از Optimistic Concurrency استفاده کند. در این حالت RavenDB اطمینان حاصل می‌کند که اکانت‌های بارگذاری شده توسط متدهای Load، تا زمان فراخوانی SaveChanges تغییر پیدا نکرده‌اند (و در غیراینصورت یک استثناء را صادر می‌کند).
- دو اکانت بر اساس Id آن‌ها از بانک اطلاعاتی واکشی می‌شوند.
- موجودی یکی تقلیل یافته و موجودی دیگر، افزایش می‌یابد.
- متد SaveChanges بر روی شی‌ء سشن فراخوانی شده است. تا زمانیکه این متد فراخوانی نشده است، کلیه تغییرات در حافظه نگهداری می‌شوند و به سرور ارسال نخواهند شد. فراخوانی آن سبب کامل شدن تراکنش و ارسال اطلاعات به سرور می‌گردد.
بنابراین شیء سشن بیانگر یک atomic transaction ماندگار و محصور شده است (سه جزء ACID تاکنون محقق شده‌اند). محصور شده بودن آن به این معنا است که:
الف) هر تغییری که در سشن اعمال می‌شود، تا پیش از فراخوانی متد SaveChanges از دید سایر تراکنش‌ها مخفی است.
ب) اگر دو تراکنش همزمان رخ دهند، تغییرات هیچکدام بر روی دیگری اثری ندارد.

اما Consistency یا یکپارچگی در RavenDB بستگی دارد به نحوه‌ی خواندن اطلاعات و این مورد با دنیای رابطه‌ای اندکی متفاوت است که در ادامه جزئیات آن‌را بیشتر بررسی خواهیم کرد.


عاقبت یک دست شدن یا eventual consistency

درک Consistency مفهوم ACID در RavenDB بسیار مهم است و عدم آشنایی با نحوه عملکرد آن می‌تواند مشکل‌ساز شود. در دنیای بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای، برنامه نویس‌ها به «immediate consistency» عادت دارند (یکپارچگی آنی). به این معنا که هرگونه تغییری در بانک اطلاعاتی، پس از پایان تراکنش، بلافاصله در اختیار کلیه خوانندگان سیستم قرار می‌گیرد. در RavenDB و خصوصا دنیای NoSQL، این یکپارچگی آنی دنیای رابطه‌ای، به «eventual consistency» تبدیل می‌شود (عاقبت یک‌دست شدن). عاقبت یک دست شدن در RavenDB به این معنا است که اگر تغییری به یک سند اعمال گردیده و ذخیره شود؛ کوئری انجام شده بر روی این اطلاعات تغییر یافته ممکن است «stale data» باز گرداند. واژه stale در RavenDB به این معنا است که هنوز اطلاعاتی در دیتابیس موجود هستند که جهت تکمیل ایندکس‌ها پردازش نشده‌اند. به این مورد در قسمت بررسی ایندکس‌ها در RavenDB اشاره شد.
در RavenDB یک سری تردهای پشت صحنه، مدام مشغول به کار هستند و بدون کند کردن عملیات سیستم، کار ایندکس کردن اطلاعات را انجام می‌دهند. هر زمانیکه اطلاعاتی را ذخیره می‌کنیم، بلافاصله این تردها تغییرات را تشخیص داده و ایندکس‌ها را به روز رسانی می‌کنند. همچنین باید درنظر داشت که RavenDB جزو معدود بانک‌های اطلاعاتی است که خودش را بر اساس نحوه استفاده شما ایندکس می‌کند! (نمونه‌ای از آن‌را در قسمت ایندکس‌های پویای حاصل از کوئری‌های LINQ پیشتر مشاهده کرده‌اید)

نکته مهم
در RavenDB اگر از کوئری‌های LINQ استفاده کنیم، ممکن است به علت اینکه هنوز تردهای پشت صحنه‌ی ایندکس سازی اطلاعات، کارشان تمام نشده است، تمام اطلاعات یا آخرین اطلاعات را دریافت نکنیم (که به آن stale data گفته می‌شود). هر آنچه که ایندکس شده است دریافت می‌گردد (مفهوم عاقبت یک دست شدن ایندکس‌ها). اما اگر نیاز به یکپارچگی آنی داشتیم، متد Load یک سشن، مستقیما به بانک اطلاعاتی مراجعه می‌کند و اطلاعات بازگشت داده شده توسط آن هیچگاه احتمال stale بودن را ندارند.
بنابراین برای نمایش اطلاعات یا گزارشگیری، از کوئری‌های LINQ استفاده کنید. RavenDB خودش را بر اساس کوئری شما ایندکس خواهد کرد و نهایتا به کوئری‌هایی فوق العاده سریعی در طول کارکرد سیستم خواهیم رسید. اما در صفحه ویرایش اطلاعات بهتر است از متد Load استفاده گردد تا نیاز به مفهوم immediate consistency یا یکپارچگی آنی برآورده شود.


تنظیمات خاص کار با ایندکس سازها برای انتظار جهت اتمام کار آن‌ها

عنوان شد که اگر ایندکس سازهای پشت صحنه هنوز کارشان تمام نشده است، در حین کوئری گرفتن، هر آنچه که ایندکس شده بازگشت داده می‌شود.
در اینجا می‌توان به RavenDB گفت که تا چه زمانی می‌تواند یک کوئری را جهت دریافت اطلاعات نهایی به تاخیر بیندازد. برای اینکار باید اندکی کوئری‌های LINQ آن‌را سفارشی سازی کنیم:
RavenQueryStatistics stats;
var results = session.Query<Product>()
    .Statistics(out stats)
    .Where(x => x.Price > 10)
    .ToArray();
 
if (stats.IsStale)
{
    // Results are known to be stale
}
توسط امکانات آماری کوئری‌های LINQ در RavenDB مطابق کدهای فوق، می‌توان دریافت که آیا اطلاعات دریافت شده stale است یا خیر.
همچنین زمان انتظار تا پایان کار ایندکس ساز را نیز توسط متد Customize به نحو ذیل می‌توان تنظیم کرد:
RavenQueryStatistics stats;
var results = session.Query<Product>()
    .Statistics(out stats)
    .Where(x => x.Price > 10)
    .Customize(x => x.WaitForNonStaleResults(TimeSpan.FromSeconds(5)))
    .ToArray();
به علاوه می‌توان کلیه کوئری‌های یک documentStore را وارد به صبر کردن تا پایان کار ایندکس سازی کرد (متد Customize پیش فرضی را با WaitForNonStaleResultsAsOfLastWrite مقدار دهی و اعمال می‌کند):
 documentStore.Conventions.DefaultQueryingConsistency = ConsistencyOptions.QueryYourWrites;
این مورد در برنامه‌های وب توصیه نمی‌شود چون کل سیستم در حین آغاز کار با آن بر اساس یک documentStore سینگلتون باید کار کند و همین مساله صبر کردن‌ها، با بالا رفتن حجم اطلاعات و تعداد کاربران، پاسخ دهی سیستم را تحت تاثیر قرار خواهد داد. به علاوه این تنظیم خاص بر روی کوئری‌های پیشرفته Map/Reduce کار نمی‌کند. در این نوع کوئری‌های ویژه، برای صبر کردن تا پایان کار ایندکس شدن، می‌توان از روش زیر استفاده کرد:
while (documentStore.DatabaseCommands.GetStatistics().StaleIndexes.Length != 0)
{
    Thread.Sleep(10);
}

مقابله با تداخلات همزمانی

با تنظیم session.Advanced.UseOptimisticConcurrency = true، اگر سندی که در حال ویرایش است، در این حین توسط کاربر دیگری تغییر کرده باشد، استثنای ConcurrencyException صادر خواهد شد. همچنین این استثناء در صورتیکه شخصی قصد بازنویسی سند موجودی را داشته باشد نیز صادر خواهد شد (شخصی بخواهد سندی را با ID سند موجودی ذخیره کند). اگر از optimistic concurrency استفاده نشود، آخرین ترد نویسنده یا به روز کننده اطلاعات، برنده خواهد شد و اطلاعات نهایی موجود در بانک اطلاعاتی متعلق به او و حاصل بازنویسی آن ترد است.
 optimistic concurrency به زبان ساده به معنای به خاطر سپردن شماره نگارش یک سند است، زمانیکه آن‌را بارگذاری می‌کنیم و سپس ارسال آن به سرور، زمانیکه قصد ذخیره آن‌را داریم. در SQL Server اینکار توسط RowVersion انجام می‌شود. در بانک‌های اطلاعاتی سندگرا چون تمایل به استفاده از HTTP در آن‌ها زیاد است (مانند RavenDB) از مکانیزمی به نام E-Tag برای این منظور کمک گرفته می‌شود. هر زمانیکه تغییری به یک سند اعمال می‌شود، E-Tag آن  به صورت خودکار افزایش خواهد یافت.
برای مثال فرض کنید کاربری سندی را با E-Tag مساوی 2 بارگذاری کرده است. قبل از اینکه این کاربر در صفحه ویرایش اطلاعات کارش با این سند خاتمه یابد، کاربر دیگری در شبکه، این سند را ویرایش کرده است و اکنون E-Tag آن مثلا مساوی 6 است. در این زمان اگر کاربر یک سعی به ذخیره سازی اطلاعات نماید، چون E-Tag سند او با E-Tag سند موجود در سرور دیگر یکی نیست، با استثنای ConcurrencyException متوقف خواهد شد.



مشکل! در برنامه‌های بدون حالت وب، چون پس از نمایش صفحه ویرایش اطلاعات، سشن RavenDB نیز بلافاصله Dispose خواهد شد، این E-Tag را از دست خواهیم داد. همچنین باید دقت داشت که سشن RavenDB به هیچ عنوان نباید در طول عمر یک برنامه باز نگهداشته شود و برای طول عمری کوتاه طراحی شده است. راه حلی که برای آن درنظر گرفته شده است، ذخیره سازی این E-Tag در بار اول دریافت آن از سشن می‌باشد. برای این منظور تنها کافی است خاصیتی را به نام Etag با ویژگی JsonIgnore (که سبب عدم ذخیره سازی آن در بانک اطلاعاتی خواهد شد) تعریف کنیم:
public class Person
{
    public string Id { get; set; }

    [JsonIgnore]
    public Guid? Etag { get; set; }

    public string Name { get; set; }
}
اکنون زمانیکه سندی را از بانک اطلاعاتی دریافت می‌کنیم، با استفاده از متد session.Advanced.GetEtagFor، می‌توان این Etag واقعی را دریافت کرد و ذخیره نمود:
public Person Get(string id)
{
    var person = session.Load<Person>(id);
    person.Etag = session.Advanced.GetEtagFor(person);
    return person;
}
و برای استفاده از آن ابتدا باید UseOptimisticConcurrency به true تنظیم شده و سپس در متد Store این Etag دریافتی از سرور را مشخص نمائیم:
public void Update(Person person)
{
    session.Advanced.UseOptimisticConcurrency = true;
    session.Store(person, person.Etag, person.Id);
    session.SaveChanges();
    person.Etag = session.Advanced.GetEtagFor(person);
}


تراکنش‌های صریح

همانطور که عنوان شد، به صورت ضمنی کلیه سشن‌ها، یک واحد کار را تشکیل داده و با پایان آن‌ها، تراکنش خاتمه می‌یابد. اگر به هر علتی قصد تغییر این رفتار ضمنی پیش فرض را دارید، امکان تعریف صریح تراکنش‌های نیز وجود دارد:
using (var transaction = new TransactionScope())
{
   using (var session1 = store.OpenSession())
   {
     session1.Store(new Account());
     session1.SaveChanges();
   }

   using (var session2 = store.OpenSession())
   {
     session2.Store(new Account());
     session2.SaveChanges();
   }

   transaction.Complete();
}
باید دقت داشت که پایان یک تراکنش، یک non-blocking asynchronous call است و مباحث stale data که پیشتر در مورد آن بحث شد، برقرار هستند.
مطالب
روش‌هایی برای مدیریت بهتر عملگرهای RxJS در برنامه‌های Angular
کتابخانه‌ی RxJS، جزو پایه‌ای کار با برنامه‌های Angular است و ساده‌ترین روش کار با آن، تعریف یک سطر ذیل است:
 import {Observable} from 'rxjs';
به این ترتیب تمام عملگرهای RxJS مانند map ،do ،catch و غیره نیز import خواهند شد. اما این سادگی ... به قیمت افزوده شدن یک بسته‌ی 586 KB (غیرفشرده) به فایل‌های نهایی، تمام خواهد شد.


روش‌های مختلف import ویژگی‌های کتابخانه‌ی RxJS

الف) import همه چیز به صورت یکجا
 import Rx from "rxjs/Rx";
یک مثال
 Rx.Observable.of(1, 2, 3).map(i => i.toString());
این روش بسیار ساده‌است. اما سبب import کامل یک کتابخانه‌ی 586 KB نیز می‌شود.

ب) تنها import ویژگی‌های مورد نیاز
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import "rxjs/add/observable/of";
import "rxjs/add/operator/map";
به این روش «patching the Observable prototype» نیز گفته می‌شود.
یک مثال
 Observable.of(1, 2, 3).map(i => i.toString());
مزیت این روش، کاهش قابل ملاحظه‌ی حجم نهایی برنامه است. فقط باید دقت داشت که متدهای مورد نیاز، حتما import شده باشند.

ج) فراخوانی مستقیم متدهای RxJS نه از طریق Observable
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import { of } from "rxjs/observable/of";
import { map } from "rxjs/operator/map";
یک مثال
 const source = of(1, 2, 3);
const mapped = map.call(source, i => i.toString());
در این حالت کد بیشتری باید نوشته شود و مزیت اطلاعات نوع متد را نیز از دست می‌دهیم. از این جهت که این متدها زمانیکه با این روش import می‌شوند، any را بازگشت می‌دهند (Function.prototype.call خروجی از نوع any دارد).


مقید کردن برنامه به عدم استفاده از حالت «الف» و اجبار به استفاده از حالت «ب»

اگر به ریشه‌ی پوشه‌ی پروژه‌های مبتنی بر Angular CLI دقت کنید، فایل tslint.json نیز در آن‌ها قابل مشاهده است و اگر افزونه‌ی VSCode آن‌را نیز نصب کرده باشید، در حین کار با VSCode، خطاهای مرتبط را درون ادیتور مشاهده خواهید کرد. TSLint، قابلیت توسعه داشته و یک نمونه‌ی از این‌ها، بسته‌ی TSLint rules for RxJS است. برای نصب آن ابتدا دستور ذیل را صادر کنید:
 npm install rxjs-tslint-rules --save-dev
سپس فایل tslint.json را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال نمائید:
{
  "rulesDirectory": [
    "node_modules/codelyzer"
  ],
  "extends": [
    "rxjs-tslint-rules"
  ],  
  "rules": {
    "rxjs-add": { "severity": "error" },
    "rxjs-no-patched": { "severity": "error" },
    "rxjs-no-unused-add": { "severity": "error" },
    "rxjs-no-wholesale": { "severity": "error" },
    "rxjs-no-subject-unsubscribe": { "severity": "error" },
rxjs-no-wholesale آن سبب منع درج حالت «الف» می‌شود و سایر حالات روش «ب» را تشویق می‌کنند.



مدیریت بهتر حالت «ب» یا «تنها import ویژگی‌های مورد نیاز»

زمانیکه از روش «ب» استفاده می‌کنیم، کلاس‌های سرویس برنامه پر خواهند شد از کدهای تکراری ذیل:
import 'rxjs/add/operator/map';
import 'rxjs/add/operator/do';
import 'rxjs/add/operator/catch';
در اینجا هر متدی را که نیاز است باید یکبار import کرد و این‌کار را باید به ازای تک‌تک سرویس‌های برنامه نیز تکرار نمود.
برای مدیریت بهتر اینکار، فایل جدیدی را به نام src\app\shared\rxjs-operators.ts ایجاد می‌کنیم؛ با محتوای ذیل:
// define the rxjs operators needed by your app
// see node_module/rxjs/Rx.js for more

// statics
import "rxjs/add/observable/from";
import "rxjs/add/observable/throw";

// operators
import "rxjs/add/operator/catch";
import "rxjs/add/operator/combineLatest";
import "rxjs/add/operator/debounceTime";
import "rxjs/add/operator/delay";
import "rxjs/add/operator/distinctUntilChanged";
import "rxjs/add/operator/do";
import "rxjs/add/operator/filter";
import "rxjs/add/operator/finally";
import "rxjs/add/operator/first";
import "rxjs/add/operator/ignoreElements";
import "rxjs/add/operator/let";
import "rxjs/add/operator/map";
import "rxjs/add/operator/mapTo";
import "rxjs/add/operator/mergeMap";
import "rxjs/add/operator/startWith";
import "rxjs/add/operator/switchMap";
import "rxjs/add/operator/takeUntil";
import "rxjs/add/operator/withLatestFrom";
import "rxjs/add/operator/takeUntil";
import "rxjs/add/operator/take";
در اینجا تمام importهای مورد نیاز برنامه به صورت یکجا درج می‌شوند.
سپس کافی است به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و این فایل را import کنیم:
 // import RxJs needed operators only once
import "./shared/rxjs-operators";

//...
@NgModule({
//...
با اینکار سبب خواهیم شد تا دیگر در سرویس‌های برنامه (و تمام قسمت‌های آن) نیازی به تعریف‌های تکراری RxJS وجود نداشته باشد و تنها تعریفی که در آنجا نیاز است، یک مورد ذیل است:
 import { Observable } from "rxjs/Observable";
علت اینجا است، همانطور که عنوان شد، به این روش «patching the Observable prototype» نیز گفته می‌شود. به این معنا که این عملگرها و یا افزونه‌ها، جزئی از کلاس Observable می‌شوند و در تمام قسمت‌های برنامه، پس از import آن‌ها قابل دسترسی خواهند بود. بنابراین با یکبار import فایل rxjs-operators.ts، دیگر نیازی به تعریف مجدد آن نخواهد بود.
نظرات مطالب
آشنایی با الگوی MVP
تفاوت مهم این‌ها در قسمت ViewModel و Presenter هست که در MVVM قسمت ViewModel آن پیاده سازی کننده‌ی الگوی observer است و تغییرات اطلاعات در مدل یا حتی خواص قرار گرفته‌ی در آن، بلافاصله به View منعکس می‌شوند و برعکس آن هم با two-way binding میسر است.
در MVP، قسمت Presenter از وجود View مطلع هست. برای نمونه در مثال بحث فوق، شیء this را دریافت می‌کند و به این ترتیب هست که قابلیت به روز رسانی آن‌را خواهد یافت. اما در MVVM قسمت ViewModel، هیچ ارجاعی را از View درخود ندارد.

بر این مبنا MVVM برای برنامه‌های statefull مانند برنامه‌های دسکتاپ و یا حتی برنامه‌های تک صفحه‌ای وب سمت کاربر (استفاده از knockout js) مرسوم است.
MVP برای برنامه‌های stateless مانند برنامه‌های سمت سرور وب بیشتر کاربرد دارد. جایی که یک فریم ورک binding حاصل از زنده نگه داشتن context برنامه در دسترس نیست و طول عمر هر صفحه محدود است به پایان Response آن.
نظرات مطالب
آموزش سیلورلایت 4 - قسمت‌های 21 تا 27
WCF RIA Services این امکان رو به شما می‌ده که به منطق پیاده سازی شده در سمت سرور در برنامه‌ی سمت کلاینت خودتون (یعنی همان برنامه سیلورلایت) به شکل شکیلی دسترسی داشته باشید. به این صورت دیگر نیازی نخواهد بود مدلی را سمت کاربر پیاده سازی کنید، اعتبار سنجی را این طرف هم مجددا اعمال کنید، هر بار که WCF Service تغییر کرد، در سمت کلاینت مجبور به به روز رسانی باشید و خیلی موارد دیگر. تمام این‌ها یکبار در سمت سرور پیاده سازی می‌شود و سپس توسط فریم ورک WCF RIA Services در سمت کلاینت قابل دسترسی خواهد بود.
بنابراین مدل قابل استفاده در سمت کلاینت هم از این سرویس سمت سرور دریافت می‌شود و جالب اینجا است که تمام مباحث مطلع سازی تغییرات خواص، اعتبار سنجی، نکات ریز binding و غیره در این مدل‌های WCF RIA Services به صورت خودکار گنجانده شده و بار کدنویسی شما بسیار کمتر می‌شود.
برای MVVM ، کنترل domain data source را با کد نویسی تولید می‌کنم تا بتونم در View Model استفاده کنم و از حالت متداول کشیدن و رها کردن این کنترل روی فرم که با اصول MVVM سازگار نیست به این صورت رها خواهم شد.
مطالب
آموزش ایجاد برنامه های چند زبانه در WPF
با گسترش استفاده از کامپیوتر در بسیاری از امور روزمره انسان‌ها سازگار بودن برنامه‌ها با سلیقه کاربران به یکی از نیاز‌های اصلی برنامه‌های کامپیوتری تبدیل شده است. بدون شک زبان و فرهنگ یکی از مهم‌ترین عوامل در ایجاد ارتباط نزدیک بین برنامه و کاربر به شمار می‌رود و نقشی غیر قابل انکار در میزان موفقیت یک برنامه به عهده دارد. از این رو در این نوشته تلاش بر آن است تا یکی از ساده‌ترین و در عین حال کارا‌ترین راه‌های ممکن برای ایجاد برنامه‌های چند زبانه با استفاده از تکنولوژی WPF آموزش داده شود.

مروری بر روش‌های موجود
همواره روش‌های مختلفی برای پیاده سازی یک ایده در دنیای نرم افزار وجود دارد که هر روش را می‌توان بر حسب نیاز مورد استفاده قرار داد. در برنامه‌های مبتنی بر WPF معمولا از دو روش عمده برای این منظور استفاده می‌شود:

1-استفاده از فایل‌های resx
در این روش که برای Win App نیز استفاده می‌شود، اطلاعات مورد نیاز برای هر زبان به شکل جدول هایی دارای کلید و مقدار در داخل یک فایل .resx نگهداری می‌شود و در زمان اجرای برنامه بر اساس انتخاب کاربر اطلاعات زبان مورد نظر از داخل فایل  resx خوانده شده و نمایش داده می‌شود. یکی از ضعف هایی که این روش در عین ساده بودن دارد این است که همه اطلاعات مورد نیاز داخل assembly اصلی برنامه قرار می‌گیرد و امکان افزودن زبان‌های جدید بدون تغییر دادن برنامه اصلی ممکن نخواهد بود.

2-استفاده از فایل‌های csv که به فایل‌های dll تبدیل می‌شوند
در این روش با استفاده از ابزار‌های موجود در کامپایلر WPF برای هر کنترل یک property به نام Uid ایجاد شده و مقدار دهی می‌شود. سپس با ابزار دیگری ( که جزو ابزار‌های کامپایلر محسوب نمی‌شود ) از فایل csproj پروژه یک خروجی اکسل با فرمت csv ایجاد می‌شود که شامل Uid‌های کنترل‌ها و مقادیر آن‌ها است. پس از ترجمه متون مورد نظر به زبان مقصد با کمک ابزار دیگری فایل اکسل مورد نظر به یک net assembly تبدیل می‌شود و داخل پوشه ای با نام culture استاندارد ذخیره می‌شود. ( مثلا برای زبان فارسی نام پوشه fa-IR خواهد بود ). زمانی که برنامه اجرا می‌شود بر اساس culture ای که در سیستم عامل انتخاب شده است و در صورتی که برای آن culture فایل dll ای موجود باشد، زبان مربوط به آن culture را load خواهد کرد. با وجود این که این روش مشکل روش قبلی را ندارد و بیشتر با ویژگی‌های WPF سازگار است اما پروسه ای طولانی برای انجام کار‌ها دارد و به ازای هر تغییری باید کل مراحل هر بار تکرار شوند. همچنین مشکلاتی در نمایش برخی زبان‌ها ( از جمله فارسی ) در این روش مشاهده شده است.

روش سوم!
روش سوم اما کاملا بر پایه WPF و در اصطلاح WPF-Native می‌باشد. ایده از آنجا ناشی شده است که برای ایجاد skin در برنامه‌های WPF استفاده می‌شود. در ایجاد برنامه‌های Skin-Based به این شیوه عمل می‌شود که skin‌های مورد نظر به صورت style هایی در داخل ResourceDictionary ‌ها قرار می‌گیرند. سپس آن ResourceDictionary به شکل dll کامپایل می‌شود. در برنامه اصلی نیز همه کنترل‌ها style هایشان را به شکل dynamic resource از داخل یک ResourceDictionary مشخص شده load می‌کنند. حال کافی است برای تغییر skin فعلی، ResourceDictionary  مورد نظر از dll مشخص load شود و ResourceDictionary ای که در حال حاضر در برنامه از آن استفاده می‌شود با ResourceDictionary ای که load شده جایگزین شود. کنترل‌ها مقادیر جدید را از ResourceDictionary جدید به شکل کاملا خودکار دریافت خواهند کرد.
به سادگی می‌توان از این روش برای تغییر زبان برنامه نیز استفاده کرد با این تفاوت که این بار، به جای Style ها، String‌های زبان‌های مختلف را درون resource‌ها نگهداری خواهیم کرد.

یک مثال ساده
در این قسمت نحوه پیاده سازی این روش با ایجاد یک نمونه برنامه ساده که دارای دو زبان انگلیسی و فارسی خواهد بود آموزش داده می‌شود.
ابتدا یک پروژه WPF Application در Visual Studio 2010 ایجاد کنید. در MainWindow سه کنترل Button قرار دهید و یک ComboBox که قرار است زبان‌های موجود را نمایش دهد و با انتخاب یک زبان، نوشته‌های درون Button‌ها متناسب با آن تغییر خواهند کرد.

توجه داشته باشید که برای Button‌ها نباید به صورت مستقیم مقداری به Content شان داده شود. زیرا مقدار مورد نظر از داخل ResourceDictionary که خواهیم ساخت به شکل dynamic گرفته خواهد شد. پس در این مرحله یک ResourceDictionary به پروژه اضافه کرده و در آن resource هایی به شکل string ایجاد می‌کنیم. هر resource دارای یک Key می‌باشد که بر اساس آن، Button مورد نظر، مقدار آن Resource را load خواهد کرد. فایل ResourceDictionary را
Culture_en-US.xaml نامگذاری کنید و مقادیر مورد نظر را به آن اضافه نمایید.  

<ResourceDictionary xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
                    xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
                    xmlns:system="clr-namespace:System;assembly=mscorlib">
    <system:String x:Key="button1">Hello!</system:String>
    <system:String x:Key="button2">How Are You?</system:String>
    <system:String x:Key="button3">Are You OK?</system:String>
 
</ResourceDictionary>

دقت کنید که namespace ای که کلاس string در آن قرار دارد به فایل xaml اضافه شده است و پیشوند system به آن نسبت داده شده است.

با افزودن یک ResourceDictionary به پروژه، آن ResourceDictionary به MergedDictionary کلاس App اضافه می‌شود. بنابراین فایل App.xaml به شکل زیر خواهد بود:

<Application x:Class="BeRMOoDA.WPF.LocalizationSample.App"
             xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
             xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
             StartupUri="MainWindow.xaml">
    <Application.Resources>
 
        <ResourceDictionary>
            <ResourceDictionary.MergedDictionaries>
                <ResourceDictionary Source="Culture_en-US.xaml"/>
            </ResourceDictionary.MergedDictionaries>
        </ResourceDictionary>
 
    </Application.Resources>
</Application>

برای اینکه بتوانیم محتوای Button‌های موجود را به صورت داینامیک و در زمان اجرای برنامه، از داخل Resource‌ها بگیریم، از DynamicResource استفاده می‌کنیم.

<Button Content="{DynamicResource ResourceKey=button1}" />
<Button Content="{DynamicResource ResourceKey=button2}" />
<Button Content="{DynamicResource ResourceKey=button3}" />

بسیار خوب! اکنون باید شروع به ایجاد یک ResourceDictionary برای زبان فارسی کنیم و آن را به صورت یک فایل dll کامپایل نماییم.
برای این کار یک پروژه جدید در قسمت WPF از نوع User control ایجاد می‌کنیم و نام آن را Culture_fa-IR_Farsi قرار می‌دهیم. لطفا شیوه نامگذاری را رعایت کنید چرا که در ادامه به آن نیاز خواهیم داشت.
پس از ایجاد پروژه فایل UserControl1.xaml را از پروژه حذف کنید و یک ResourceDictionary با نام Culture_fa-IR.xaml اضافه کنید. محتوای آن را پاک کنید و محتوای فایل Culture_en-US.xaml را از پروژه قبلی به صورت کامل در فایل جدید کپی کنید. دو فایل باید ساختار کاملا یکسانی از نظر key برای Resource‌های موجود داشته باشند. حالا زمان ترجمه فرا رسیده است! رشته‌های دلخواه را ترجمه کنید و پروژه را build نمایید. 
پس از ترجمه فایل Culture_fa-IR.xaml به شکل زیر خواهد بود:

<ResourceDictionary xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
                    xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
                    xmlns:system="clr-namespace:System;assembly=mscorlib">
    <ResourceDictionary.MergedDictionaries>
        <ResourceDictionary Source="Culture_fa-IR_Farsi.xaml"/>
    </ResourceDictionary.MergedDictionaries>
    <system:String x:Key="button1">سلام!</system:String>
    <system:String x:Key="button2">حالت چطوره؟</system:String>
    <system:String x:Key="button3">خوبی؟</system:String>
</ResourceDictionary>
خروجی این پروژه یک فایل با نام Culture_fa-IR_Farsi.dll خواهد بود که حاوی یک ResourceDictionary برای زبان فارسی می‌باشد.

در ادامه میخواهیم راهکاری ارئه دهیم تا بتوان فایل‌های dll مربوط به زبان‌ها را در زمان اجرای برنامه اصلی، load کرده و نام زبان‌ها را در داخل ComboBox ای که داریم نشان دهیم. سپس با انتخاب هر زبان در ComboBox، محتوای Button‌ها بر اساس زبان انتخاب شده تغییر کند.
برای سهولت کار، نام فایل‌ها را به گونه ای انتخاب کردیم که بتوانیم ساده‌تر به این هدف برسیم. نام هر فایل از سه بخش تشکیل شده است:
Culture_[standard culture notation]_[display name for this culture].dll
یعنی اگر فایل Culture_fa-IR_Farsi.dll را در نظر بگیریم، Culture نشان دهنده این است که این فایل مربوط به یک culture می‌باشد. fa-IR نمایش استاندارد culture برای کشور ایران و زبان فارسی است و Farsi هم مقداری است که می‌خواهیم در ComboBox برای این زبان نمایش داده شود.
پوشه ای با نام Languages در کنار فایل اجرایی برنامه اصلی ایجاد کنید و فایل Culture_fa-IR_Farsi.dll را درون آن کپی کنید. تصمیم داریم همه dll‌های مربوط به زبان‌ها را داخل این پوشه قرار دهیم تا مدیریت آن‌ها ساده‌تر شود. 
برای مدیریت بهتر فایل‌های مربوط به زبان‌ها یک کلاس با نام CultureAssemblyModel خواهیم ساخت که هر instance از آن نشانگر یک فایل زبان خواهد بود. یک کلاس با این نام به پروژه اضافه کنید و property‌های زیر را در آن تعریف نمایید:

public class CultureAssemblyModel
    {
        //the text will be displayed to user as language name (like Farsi)
        public string DisplayText { get; set; }
        //name of .dll file (like Culture_fa-IR_Farsi.dll)
        public string Name { get; set; }
        //standar notation of this culture (like fa-IR)
        public string Culture { get; set; }
        //name of resource dictionary file inside the loaded .dll (like Culture_fa-IR.xaml)
        public string XamlFileName { get; set; }
    }
اکنون باید لیست culture‌های موجود را از داخل پوشه languages خوانده و نام آنها را در ComboBox نمایش دهیم.
برای خواندن لیست culture‌های موجود، لیستی از CultureAssmeblyModel‌ها ایجاد کرده و با استفاده از متد LoadCultureAssmeblies، آن را پر می‌کنیم.

//will keep information about loaded assemblies
public List<CultureAssemblyModel> CultureAssemblies { get; set; }
 
//loads assmeblies in languages folder and adds their info to list
 void LoadCultureAssemblies()
 {
      //we should be sure that list is empty before adding info (do u want to add some cultures more than one? of course u dont!)
      CultureAssemblies.Clear();
      //creating a directory represents applications directory\languages
      DirectoryInfo dir = new DirectoryInfo(System.IO.Path.GetDirectoryName(Assembly.GetExecutingAssembly().Location) + "\\languages");
      //getting all .dll files in the language folder and its sub dirs. (who knows? maybe someone keeps each culture file in a seperate folder!)
      var assemblies = dir.GetFiles("*.dll", SearchOption.AllDirectories);
      //for each found .dll we will create a model and set its properties and then add to list  for (int i = 0; i < assemblies.Count(); i++)
      {
string name = assemblies[i].Name;
  CultureAssemblyModel model = new CultureAssemblyModel() { DisplayText = name.Split('.', '_')[2], Culture = name.Split('.', '_')[1], Name = name  , XamlFileName =name.Substring(0, name.LastIndexOf(".")) + ".xaml" }; CultureAssemblies.Add(model); } }
پس از دریافت اطلاعات culture‌های موجود، زمان نمایش آن‌ها در ComboBox است. این کار بسیار ساده است، تنها کافی است ItemsSource آن را با لیستی از CultureAssmeblyModel‌ها که ساختیم، مقدار دهی کنیم.

comboboxLanguages.ItemsSource = CultureAssemblies;
البته لازم به ذکر است که برای نمایش فقط نام هر CultureAssemblyModel در ComboBox، باید ItemTemplate مناسبی برای ComboBox ایجاد کنیم. در مثال ما ItemTemplate به شکل زیر خواهد بود:

<ComboBox HorizontalAlignment="Left" Margin="10" VerticalAlignment="Top" MinWidth="100" Name="comboboxLanguages">
            <ComboBox.ItemTemplate>
                <DataTemplate>
                    <Label Content="{Binding DisplayText}"/>
                </DataTemplate>
            </ComboBox.ItemTemplate>
</ComboBox>
توجه داشته باشید که با وجود اینکه فقط نام را در ComboBox نشان می‌دهیم، اما باز هم هر آیتم از ComboBox یک instance از نوع CultureAssemblyModel می‌باشد.

در مرحله بعد، قرار است متدی بنویسیم که اطلاعات زبان انتخاب شده را گرفته و با جابجایی ResourceDictionary ها، زبان برنامه را تغییر دهیم.
متدی با نام LoadCulture در کلاس App ایجاد می‌کنیم که یک CultureAssemblyModel به عنوان ورودی دریافت کرده و ResourceDictionary داخل آن را load می‌کند و آن را با ResourceDictionary فعلی موجود در App.xaml جابجا می‌نماید.
با این کار، Button هایی که قبلا مقدار Content خود را از Resource‌های موجود دریافت می‌کردند، اکنون از Resource‌های جابجا شده خواهند گرفت و به این ترتیب زبان انتخاب شده بر روی برنامه اعمال می‌شود.

//loads selected culture
 public void LoadCulture(CultureAssemblyModel culture)
 {
     //creating a FileInfo object represents .dll file of selected cultur
     FileInfo assemblyFile = new FileInfo("languages\\" + culture.Name);
     //loading .dll into memory as a .net assembly
     var assembly = Assembly.LoadFile(assemblyFile.FullName);
     //getting .dll file name
     var assemblyName = assemblyFile.Name.Substring(0, assemblyFile.Name.LastIndexOf("."));
     //creating string represents structure of a pack uri (something like this: /{myassemblyname;component/myresourcefile.xaml}
     string packUri = string.Format(@"/{0};component/{1}", assemblyName, culture.XamlFileName);
     //creating a pack uri
     Uri uri = new Uri(packUri, UriKind.Relative);
     //now we have created a pack uri that represents a resource object in loaded assembly
     //and its time to load that as a resource dictionary (do u remember that we had resource dictionary in culture assemblies? don't u?)
     var dic = Application.LoadComponent(uri) as ResourceDictionary;
     dic.Source = uri;
     //here we will remove current merged dictionaries in our resource dictionary and add recently-loaded resource dictionary as e merged dictionary
     var mergedDics = this.Resources.MergedDictionaries;
     if (mergedDics.Count > 0)
          mergedDics.Clear();
     mergedDics.Add(dic);
 }
برای ارسال زبان انتخاب شده به این متد، باید رویداد SelectionChanged را برای ComboBox مدیریت کنیم:

void comboboxLanguages_SelectionChanged(object sender, SelectionChangedEventArgs e)
 {
     var selectedCulture = (CultureAssemblyModel)comboboxLanguages.SelectedItem;
     App app = Application.Current as App;
     app.LoadCulture(selectedCulture);
 }

کار انجام شد!
از مزیت‌های این روش می‌توان به WPF-Native بودن، سادگی در پیاده سازی، قابلیت load کردن هر زبان جدیدی در زمان اجرا بدون نیاز به کوچک‌ترین تغییر در برنامه اصلی و همچنین پشتیبانی کامل از نمایش زبان‌های مختلف از جمله فارسی اشاره کرد.