مطالب
تهیه خروجی PDF و اکسل از حاصل جستجوی پویای jqGrid به کمک PDF Report
پیشنیازها
- صفحه بندی و مرتب سازی خودکار اطلاعات به کمک jqGrid در ASP.NET MVC
- فعال سازی و پردازش جستجوی پویای jqGrid در ASP.NET MVC
- سفارشی سازی عناصر صفحات پویای افزودن و ویرایش رکوردهای jqGrid در ASP.NET MVC
- آشنایی با کتابخانه‌ی PDF Report


اضافه کردن دکمه‌ی خروجی به jqGrid

برای تهیه خروجی از jqGrid نیاز است بدانیم، اکنون در چه صفحه‌ای از اطلاعات قرار داریم؟ بر روی چه ستونی، مرتب سازی صورت گرفته‌است؟ بر روی کدام فیلدها با چه مقادیری جستجو انجام شده‌است؟ تا ... بتوانیم بر این مبنا، منبع داده‌ی موجود را فیلتر کرده و لیست نهایی را تبدیل به گزارش کنیم. گزارشی که دقیقا با اطلاعاتی که کاربر در صفحه مشاهده می‌کند، تطابق داشته باشد.
خوشبختانه تمام این سؤالات توسط متد توکار excelExport در سمت سرور قابل دریافت است:
@section Scripts
{
    <script type="text/javascript">
    $(document).ready(function () {
        $('#list').jqGrid({
            caption: "آزمایش ششم",
                 // مانند قبل
            }).navGrid(
                 // مانند قبل
                    }).jqGrid('navButtonAdd', '#pager', {
                        caption: "", buttonicon: "ui-icon-print", title: "خروجی پی دی اف",
                        onClickButton: function () {
                            $("#list").jqGrid('excelExport', { url: '@Url.Action("GetProducts", "Home")' });
                        }
                    });
        });
    </script>
}

در اینجا توسط متد navButtonAdd یک دکمه‌ی جدید را اضافه کرده‌ایم که کلیک بر روی آن سبب فراخوانی متد excelExport و ارسال اطلاعات گزارش به url تنظیم شده‌است. باید دقت داشت که این اطلاعات از طریق Http Get به سرور ارسال می‌شوند و دقیقا اجزای آن همان اجزای جستجوی پویای jqGrid است:
public ActionResult GetProducts(string sidx, string sord, int page, int rows,
                                             bool _search, string searchField, string searchString,
                                             string searchOper, string filters, string oper)
با این تفاوت که یک oper نیز به مجموعه‌ی پارامترهای ارسالی به سرور اضافه شده‌است. این oper در اینجا با excel مقدار دهی می‌شود.
البته چون تعداد این پارامترها بیش از اندازه شده‌است، بهتر است آن‌ها را تبدیل به یک کلاس کرد:
namespace jqGrid06.Models
{
    public class JqGridRequest
    {
        public string sidx { set; get; }
        public string sord { set; get; }
        public int page { set; get; }
        public int rows { set; get; }
        public bool _search { set; get; }
        public string searchField { set; get; }
        public string searchString { set; get; }
        public string searchOper { set; get; }
        public string filters { set; get; }
        public string oper { set; get; }
    }
}
و متد جستجوی پویا را به نحو ذیل بازنویسی نمود:
        public ActionResult GetProducts(JqGridRequest request)
        {
            var list = ProductDataSource.LatestProducts;

            var pageIndex = request.page - 1;
            var pageSize = request.rows;
            var totalRecords = list.Count;
            var totalPages = (int)Math.Ceiling(totalRecords / (float)pageSize);

            var productsQuery = list.AsQueryable();

            productsQuery = new JqGridSearch().ApplyFilter(productsQuery, request, this.Request.Form);
            productsQuery = productsQuery.OrderBy(request.sidx + " " + request.sord);

            if (string.IsNullOrWhiteSpace(request.oper))
            {
                productsQuery = productsQuery
                                    .Skip(pageIndex * pageSize)
                                    .Take(pageSize);
            }
            else if (request.oper == "excel")
            {
                productsQuery = productsQuery
                                    .Skip(pageIndex * pageSize);
            }

            var productsList = productsQuery.ToList();

            if (!string.IsNullOrWhiteSpace(request.oper) && request.oper == "excel")
            {
                new ProductsPdfReport().CreatePdfReport(productsList);
            }

            var productsData = new JqGridData
            {
                Total = totalPages,
                Page = request.page,
                Records = totalRecords,
                Rows = (productsList.Select(product => new JqGridRowData
                {
                    Id = product.Id,
                    RowCells = new List<string>
                    {
                        product.Id.ToString(CultureInfo.InvariantCulture),
                        product.Name,
                        product.AddDate.ToPersianDate(),
                        product.Price.ToString(CultureInfo.InvariantCulture)
                    }
                })).ToArray()
            };

            return Json(productsData, JsonRequestBehavior.AllowGet);
        }

توضیحات:
اکثر قسمت‌های این متد با متدی که در مطلب «فعال سازی و پردازش جستجوی پویای jqGrid در ASP.NET MVC» مشاهده کردید یکی است؛ برای مثال order by آن با استفاده از کتابخانه‌ی Dynamic LINQ به صورت پویا عمل می‌کند و متد ApplyFilter، کار تهیه where پویا را انجام می‌دهد.
فقط در اینجا بررسی و پردازش پارامتر oper نیز اضافه شده‌است. اگر این پارامتر مقدار دهی شده باشد، یعنی نیاز است کل اطلاعات را واکشی کرد؛ زیرا می‌خواهیم گزارش گیری کنیم و نه اینکه صرفا اطلاعات یک صفحه را به کاربر بازگشت دهیم. همچنین در اینجا List نهایی فیلتر شده به یک گزارش Pdf Report ارسال می‌شود. این گزارش چون نهایتا اطلاعات را در مرورگر کاربر Flush می‌کند، کار به اجرای سایر قسمت‌ها نخواهد رسید و همینجا گزارش نهایی تهیه می‌شود.



کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید
jqGrid06.7z
 
مطالب
آشنایی با Implicit Casting و Explicit Casting
همه ما به نحوی در پروژه‌های خود مجبور به تبدیل انوع داده شده ایم و یک نوع از داده یا Object رو به نوع دیگری از داده یا Object تبدیل کرده ایم. در این پست دو روش دیگر برای تبدیل انواع داده‌ها بررسی میکنیم. برای شروع دو کلاس زیر رو در نظر بگیرید.
#1کلاس Book
    public class Book
    {
        public int Code { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Category { get; set; }        
    }
#2کلاس NoteBook
    public class NoteBook
    {
        public int Code { get; set; }
        public string Title { get; set; }        
    }
این دو کلاس هیچ ارتباطی با هم ندارند در نتیجه امکان تبدیل این دو نوع وجود ندارد یعنی اجرای هر دو دستور زیر باعث ایجاد خطای کامپایلری می‌شود.
        static void Main( string[] args )
        {
            Book book = new Book() 
            {
                Code = 1,
                Title = "Book1",
                Category = "Default"
            };

            NoteBook noteBook = new NoteBook();

            noteBook = (NoteBook)book;//Compile error
            noteBook = book as NoteBook;//Compile error
        }
برای حل این مشکل و تبدیل این دو نوع از Object‌ها می‌تونیم از دو نوع ImplicitCasting و Explicit Casting استفاده کنیم.
#Explicit Casting
public class Book
    {
        public int Code { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Category { get; set; }

        public static explicit operator NoteBook( Book book )
        {
            return new NoteBook()
            {
                Code = book.Code,
                Title = book.Title
            };
        }
    }
در Explicit یک Operator به صورت Explicit تعریف می‌کنیم که ورودی اون از نوع خود کلاس book و خروجی اون از نوع مورد دلخواه است. Converter مورد نظر رو در بدنه این Operator می‌نویسیم. حالا به راحتی دستور زیر کامپایل می‌شود.
static void Main( string[] args )
        {
            Book book = new Book() 
            {
                Code = 1,
                Title = "Book1",
                Category = "Default"
            };

            NoteBook noteBook = new NoteBook();

            noteBook = (NoteBook)book;//Correct  
        }

در بالا مشاهده می‌کنید که حتما باید به طور صریح عملیات Cast رو انجام دهیددر غیر این صورت همچنان خطا خواهید داشت. اما می‌توان این مراحل رو هم نادیده گرفت و تبدیل رو به صورت Implicit انجام داد.

#Implicit Casting

public class Book
    {
        public int Code { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Category { get; set; }

        public static implicit operator NoteBook( Book book )
        {
            return new NoteBook()
            {
                Code = book.Code,
                Title = book.Title
            };
        }
    }
تنها تفاوت این روش با روش قبلی، در نوع تعریف operator است. بعد از تعریف نوع استفاده به صورت زیر خواهد بود.

static void Main( string[] args )
        {
            Book book = new Book() 
            {
                Code = 1,
                Title = "Book1",
                Category = "Default"
            };

            NoteBook noteBook = new NoteBook();

            noteBook = book;//Correct  
        }
در این روش نیاز به ذکر نوع Object برای Cast نیست و Object مورد نظر به راحتی به نوع داده قبل از اپراتور = تبدیل می‌شود.
مطالب
پیاده سازی Open Search در ASP.NET MVC
اگر به امکانات مرورگرهای جدید دقت کرده باشید، امکان تعریف منبع جستجوی جدید، نیز برای آن‌ها وجود دارد. برای نمونه تصاویر ذیل مرتبط به مرورگرهای فایرفاکس و کروم هستند:




این مرورگرها در صورتیکه پیاده سازی پروتکل Open Search را در سایت شما پیدا کنند، به صورت خودکار امکان افزودن آن‌را به عنوان منبع جستجوی جدیدی جهت جعبه متنی جستجوی خود ارائه می‌دهند. در ادامه قصد داریم با جزئیات پیاده سازی آن آشنا شویم.


تهیه OpenSearchResult سفارشی

برنامه باید بتواند محتوای XML ایی ذیل را مطابق پروتکل Open Search به صورت پویا تهیه و در اختیار مرورگر قرار دهد:
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8" ? />
<OpenSearchDescription xmlns="http://a9.com/-/spec/opensearch/1.1/">
    <ShortName>My Site's Asset Finder</ShortName>
    <Description>Find all your assets</Description>
    <Url type="text/html"
        method="get"
        template="http://MySite.com/Home/Search/?q=searchTerms"/>
    <InputEncoding>UTF-8</InputEncoding>
    <SearchForm>http://MySite.com/</SearchForm>
</OpenSearchDescription>
به همین جهت کلاس OpenSearchResult ذیل تهیه شده است تا انجام آن‌را با روشی سازگار با ASP.NET MVC سهولت بخشد:
using System;
using System.Text;
using System.Web;
using System.Web.Mvc;
using System.Xml;

namespace WebToolkit
{
    public class OpenSearchResult : ActionResult
    {
        public string ShortName { set; get; }
        public string Description { set; get; }
        public string SearchForm { set; get; }
        public string FavIconUrl { set; get; }
        public string SearchUrlTemplate { set; get; }

        public override void ExecuteResult(ControllerContext context)
        {
            if (context == null)
                throw new ArgumentNullException("context");

            var response = context.HttpContext.Response;
            writeToResponse(response);
        }

        private void writeToResponse(HttpResponseBase response)
        {
            response.ContentEncoding = Encoding.UTF8;
            response.ContentType = "application/opensearchdescription+xml";
            using (var xmlWriter = XmlWriter.Create(response.Output, new XmlWriterSettings { Indent = true }))
            {
                xmlWriter.WriteStartElement("OpenSearchDescription", "http://a9.com/-/spec/opensearch/1.1/");

                xmlWriter.WriteElementString("ShortName", ShortName);
                xmlWriter.WriteElementString("Description", Description);
                xmlWriter.WriteElementString("InputEncoding", "UTF-8");
                xmlWriter.WriteElementString("SearchForm", SearchForm);

                xmlWriter.WriteStartElement("Url");
                xmlWriter.WriteAttributeString("type", "text/html");
                xmlWriter.WriteAttributeString("template", SearchUrlTemplate);                
                xmlWriter.WriteEndElement();

                xmlWriter.WriteStartElement("Image");
                xmlWriter.WriteAttributeString("width", "16");
                xmlWriter.WriteAttributeString("height", "16");
                xmlWriter.WriteString(FavIconUrl);
                xmlWriter.WriteEndElement();

                xmlWriter.WriteEndElement();
                xmlWriter.Close();
            }
        }
    }
}
کار این Action Result، تهیه محتوایی XML ایی مطابق نمونه‌ای است که در ابتدای توضیحات ملاحظه نمودید. توضیحات خواص آن‌، در ادامه مطلب ارائه شده‌اند.


تهیه OpenSearchController

در ادامه برای استفاده از Action Result سفارشی تهیه شده، نیاز است یک کنترلر را نیز به برنامه اضافه کنیم:
using System.Web.Mvc;

namespace Readers
{
    public partial class OpenSearchController : Controller
    {
        public virtual ActionResult Index()
        {
            var fullBaseUrl = Url.Action(result: MVC.Home.Index(), protocol: "http");
            return new OpenSearchResult
            {
                ShortName = ".NET Tips",
                Description = ".NET Tips Contents Search",
                SearchForm = fullBaseUrl,
                FavIconUrl = fullBaseUrl + "favicon.ico",
                SearchUrlTemplate = Url.Action(result: MVC.Search.Index(), protocol: "http") + "?term={searchTerms}"
            };
        }
    }
}
برای استفاده از OpenSearchResult به چند نکته باید دقت داشت:
الف) آدرس‌های مطرح شده در آن باید مطلق باشند و نه نسبی. به همین جهت پارامتر protocol در اینجا ذکر شده است تا سبب تولید یک چنین آدرس‌هایی گردد.
ب) Url.Action ایی که در اینجا استفاده شده است مطابق تعاریف T4MVC است؛ ولی کلیات آن با نمونه پیش فرض ASP.NET MVC تفاوتی نمی‌کند. توسط T4MVC بجای ذکر نام اکشن متد و کنترلر مد نظر به صورت رشته‌ای، می‌توان به صورت Strongly typed به این موارد ارجاع داد.
ج) تنها نکته مهم این کلاس، خاصیت SearchUrlTemplate است. قسمت انتهایی آن یعنی ={searchTerms} همیشه ثابت است. اما ابتدای این آدرس باید به کنترلر جستجوی شما که قادر است پارامتری را به شکل کوئری استرینگ دریافت کند، اشاره نماید.
د) FavIconUrl به آدرس یک آیکن در سایت شما اشاره می‌کند. برای نمونه ذکر favicon.ico پیش فرض سایت می‌تواند مفید باشد.


معرفی OpenSearchController به Header سایت

<link href="@Url.Action(result: MVC.OpenSearch.Index(), protocol: "http")" rel="search"
        title=".NET Tips Search"  type="application/opensearchdescription+xml" />
مرحله نهایی افزودن پروتکل Open search به سایت، مراجعه به فایل layout پروژه و افزودن link خاص فوق به آن است. در این لینک، href آن باید به مسیر کنترلر OpenSearchایی که در قسمت قبل تعریف کردیم، اشاره کند. این مسیر نیز باید مطلق باشد. به همین جهت پارامتر protocol آن مقدار دهی شده است.
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 19 - بومی سازی
- در نگارش‌های جدید ASP.NET Core، بسته‌ی بومی سازی آن، خطاهای یافت نشدن کلیدها را توسط ILogger آن لاگ می‌کند (و هیچ استثنایی را مشاهده نخواهید کرد). به همین جهت لاگ کردن را در برنامه‌ی خود فعال کنید و خروجی آن‌را جهت یافتن عباراتی مانند search for بررسی کنید (دقیقا عنوان می‌کند که کجاها را برای یافتن معادل‌ها بررسی کرده‌است و چیزی یافت نشده).
- برای مثال اگر از قالب پیش‌فرض ASP.NET Core 2.1 استفاده می‌کنید، لاگ کردن در کنسول و همچنین دیباگ آن فعال است (بدون نیاز به تنظیم اضافه‌تری). در اینجا برنامه را در حالت dotnet watch run اجرا کنید (این دستور را در ریشه‌ی پروژه اجرا کنید) و سپس در کنسول جاری، عبارات لاگ شده را بررسی کنید. یا پنجره‌ی debug در ویژوال استودیو نیز همینکار را انجام می‌دهد.
بررسی لاگ‌های برنامه جزو الزامات کار با برنامه‌های NET Core. است. در اینجا کمتر استثناءها را مشاهده می‌کنید و چون یک فریم ورک توکار Logging را به همراه دارد، همه‌جا از آن برای گزارش مشکلات، در پشت صحنه استفاده می‌شود.
مطالب
بازنویسی ساده‌تر پیش فرض‌های EF Code first در نگارش 6 آن
فرض کنید مطابق اصول نامگذاری که تعیین کرده‌اید، تمام جداول بانک اطلاعاتی شما باید با پیشوند tbl شروع شوند. برای انجام اینکار در نگارش‌های قبلی EF Code first می‌بایستی از ویژگی Table جهت مزین کردن تمامی کلاس‌ها استفاده می‌شد و یا به ازای تک تک موجودیت‌ها، یک کلاس تنظیمات ویژه را افزود و سپس از متد ToTable برای تعیین نامی جدید، استفاده می‌شد. در EF 6 امکان بازنویسی ساده‌تر پیش فرض‌های تعیین نام جداول، طول فیلدها و غیره، پیش بینی شده‌اند که در ادامه تعدادی از آن‌ها را مرور خواهیم کرد.


تعیین پیشوندی برای نام کلیه‌ی جداول بانک اطلاعاتی

اگر نیاز باشد تا به تمامی جداول تهیه شده، بر اساس نام کلاس‌های مدل‌های برنامه، یک پیشوند tbl اضافه شود، می‌توان با بازنویسی متد OnModelCreating کلاس Context برنامه شروع کرد:
        protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
        {
            // TableNameConvention
            modelBuilder.Types()
                        .Configure(entity => entity.ToTable("tbl" + entity.ClrType.Name));                        

            base.OnModelCreating(modelBuilder);
        }
سپس متد modelBuilder.Types، کلیه موجودیت‌های برنامه را در اختیار قرار داده و در ادامه می‌توان برای مثال از متد ToTable، برای تعیین نامی جدید به ازای کلیه کلاس‌های مدل‌های برنامه استفاده کرد.


تعیین نام دیگری برای کلید اصلی کلیه‌ی جداول برنامه

فرض کنید نیاز است کلیه PKها، با پیشوند نام جدول جاری در بانک اطلاعاتی تشکیل شوند. یعنی اگر نام PK مساوی Id است و نام جدول Menu، نام کلید اصلی نهایی تشکیل شده در بانک اطلاعاتی باید MenuId باشد و نه Id.
        protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
        {
            // PrimaryKeyNameConvention
            modelBuilder.Properties()
                        .Where(p => p.Name == "Id")
                        .Configure(p => p.IsKey().HasColumnName(p.ClrPropertyInfo.ReflectedType.Name + "Id"));

            base.OnModelCreating(modelBuilder);
        }
این مورد نیز با بازنویسی متد OnModelCreating کلاس Context و سپس استفاده از متد modelBuilder.Properties برای دسترسی به کلیه خواص در حال نگاشت، قابل انجام است. در اینجا کلیه خواصی که نام Id دارند، توسط متد IsKey تبدیل به PK شده و سپس به کمک متد HasColumnName، نام دلخواه جدیدی را خواهند یافت.


تعیین حداکثر طول کلیه فیلدهای رشته‌ای تمامی جداول بانک اطلاعاتی

اگر نیاز باشد تا پیش فرض MaxLength تمام خواص رشته‌ای را تغییر داد، می‌توان از پیاده سازی اینترفیس جدید IStoreModelConvention کمک گرفت:
    public class StringConventions : IStoreModelConvention<EdmProperty>
    {
        public void Apply(EdmProperty property, DbModel model)
        {
            if (property.PrimitiveType.PrimitiveTypeKind == PrimitiveTypeKind.String)
            {
                property.MaxLength = 450;
            }
        }
    }
در اینجا MaxLength کلیه خواص رشته‌ای در حال نگاشت به بانک اطلاعاتی، به 450 تنظیم می‌شود. سپس برای معرفی آن به برنامه خواهیم داشت:
        protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
        {
            modelBuilder.Conventions.Add<StringConventions>();
            base.OnModelCreating(modelBuilder);
        }
توسط متد modelBuilder.Conventions.Add، می‌توان قراردادهای جدید سفارشی را به برنامه افزود.


نظم بخشیدن به تعاریف قراردادهای پیش فرض

اگر علاقمند نیستید که کلاس Context برنامه را شلوغ کنید، می‌توان با ارث بری از کلاس پایه Convention، قراردادهای جدید را تعریف و سپس  توسط متد modelBuilder.Conventions.Add، کلاس نهایی تهیه شده را به برنامه معرفی کرد.
    public class MyConventions : Convention
    {
        public MyConventions()
        {
            // PrimaryKeyNameConvention
            this.Properties()
                .Where(p => p.Name == "Id")
                .Configure(p => p.IsKey().HasColumnName(p.ClrPropertyInfo.ReflectedType.Name + "Id"));

            // TableNameConvention
            this.Types()
                .Configure(entity => entity.ToTable("tbl" + entity.ClrType.Name));
        }
    }


مثال‌های بیشتر
اگر به مستندات EF 6 مراجعه کنید، مثال‌های بیشتری را در مورد بکارگیری اینترفیس IStoreModelConvention و یا بازنویسی قراردادهای موجود، خواهید یافت.
مطالب
رشته ها و پردازش متن در دات نت به زبان ساده
رشته، مجموعه‌ای از کاراکترهاست که پشت سرهم، در مکانی از حافظه قرار گرفته‌اند. هر کاراکتر حاوی یک شماره سریال در جدول یونیکد هست. به طور پیش فرض دات نت برای هر کاراکتر (نوع داده char) شانزده بیت در نظر گرفته است که برای 65536 کاراکتر کافی است.
برای نگهداری از رشته‌ها و انجام عملیات بر روی آنها در دات نت از نوع system.string استفاده می‌کنیم:
string greeting = "Hello, C#";

که در این حالت مجموعه‌ای از کاراکترها را ایجاد خواهد کرد:

اتفاقاتی که در داخل کلاس string رخ می‌دهد بسیار ساده است و ما را از تعریف []char بی‌نیاز می‌کند تا مجبور نشویم خانه‌های  آرایه را به ترتیب پر کنیم. از معایب استفاده از آرایه char میتوان موارد زیر را برشمارد:
  1. خانه‌های آن یک ضرب پر نمیشوند بلکه به ترتیب، خانه به خانه پر می‌شوند.
  2. قبل از انتساب متن باید باید از طول متن مطمئن شویم تا بتوانیم تعداد خانه‌ها را بر اساس آن ایجاد کنیم.
  3. همه عملیات آرایه‌ها از پر کردن ابتدای کار گرفته تا هر عملی، نیاز است به صورت دستی صورت بگیرد و تعداد خطوط کد برای هر کاری هم بالا می‌رود.
البته استفاده از string هم راه حل نهایی برای کار با متون نیست. در انتهای این مطلب مورد دیگری را نیز بررسی خواهیم کرد. از ویژگی دیگر رشته‌ها این است که آن‌ها شباهت زیادی به آرایه‌ای از کاراکتر‌ها دارند؛ ولی اصلا شبیه آن‌ها نیستند و نمی‌توانید به صورت یک آرایه آن‌ها را مقداردهی کنید. البته کلاس string امکاناتی را با استفاده از indexer [] مهیا کرده است که میتوانید بر اساس اندیس‌ها به کاراکترها به صورت جداگانه دسترسی داشته باشید ولی نمی‌توانید آن‌ها را مقدار دهی کنید. این اندیس‌ها از 0 تا طول آن length-1 ادامه دارند.
string str = "abcde";
char ch = str[1]; // ch == 'b'
str[1] = 'a'; // Compilation error!
ch = str[50]; // IndexOutOfRangeException
همانطور که میدانیم برای مقداردهی رشته‌ها از علامت‌های نقل قول "" استفاده میکنیم که باعث میشود اگر بخواهیم علامت " را در رشته‌ها داشته باشیم نتوانیم. برای حل این مشکل از علامت \ استفاده میکنیم که البته باعث استفاده از بعضی کاراکترهای خاص دیگر هم می‌شود:
string a="Hello \"C#\"";
string b="Hello \r\n C#"; //مساوی با اینتر
string c="C:\\a.jpg"; //چاپ خود علامت  \ -مسیردهی
البته اگر از علامت @ در قبل از رشته استفاده شود علامت \ بی اثر خواهد شد.
string c=@"C:\a.jpg";// == "C:\\a.jpg"

مقداردهی رشته‌ها و پایدار (تغییر ناپذیر) بودن آنها Immutable
رشته‌ها ساختاری پایدار هستند؛ به این معنی که به صورت reference مقداردهی می‌شوند. موقعی که شما مقداری را به یک رشته انتساب می‌دهید، مقدار متغیر در  String pool یا لینک در Heap ذخیره می‌شوند و اگر همین متغیر را به یک متغیر دیگر انتساب دهیم، متغیر جدید مقدار آن را دیگر در حافظه پویا (داینامیک) Heap به عنوان مقدار جدید ذخیره نخواهد کرد؛ بلکه تنها یک pointer خواهد بود که به آدرس حافظه متغیر اولی اشاره می‌کند. به مثال زیر دقت کنید. متغیر source مقدار some source را ذخیره می‌کند و بعد همین متغیر، به متغیر assigned انتساب داده میشود؛ ولی مقداری جابجا نمی‌شود. بلکه متغیر assign به آدرسی در حافظه اشاره می‌کند که متغیر source اشاره می‌کند. هرگاه که در یکی از متغیرها، تغییری رخ دهد، همان متغیری که تغییر کرده است، به آدرس جدید با محتوای تغییر داده شده اشاره می‌کند.
string source = "Some source";
string assigned = source;

این ویژگی نوع reference فقط برای ساختارهای Immutable به معنی پایدار رخ می‌دهد و نه برای ساختار‌های ناپایدار (تغییر پذیر)  mutable؛ به این خاطر که آن‌ها مقادیرشان را مستقیما تغییر میدهند و اشاره‌ای در حافظه صورت نمی‌گیرد. 
string hel = "Hel";
string hello = "Hello";
string copy = hel + "lo";

string hello = "Hello";
string same = "Hello";

برای اطلاعات بیشتر در این زمینه این لینک را مطالعه نمایید.


مقایسه رشته‌ها
برای مقایسه دو رشته میتوان از علامت == یا از متد Equals استفاده نماییم. در این حالت به خاطر اینکه کد حروف کوچک و بزرگ متفاوت است، مقایسه حروف هم متفاوت خواهد بود. برای اینکه حروف کوچک و بزرگ تاثیری بر مقایسه ما نگذارند و #c را با #C برابر بدانند باید از متد Equals به شکل زیر استفاده کنیم:
Console.WriteLine(word1.Equals(word2,
    StringComparison.CurrentCultureIgnoreCase));
برای اینکه بزرگی و کوچکی اعداد را مشخص کنیم از علامت‌های < و > استفاده میکنیم ولی برای رشته‌ها از متد CompareTo بهره می‌بریم که چینش قرارگیری آن‌ها را بر اساس حروف الفبا مقایسه می‌کند و سه عدد، می‌تواند خروجی آن باشند. اگر 0 باشد یعنی برابر هستند، اگر -1 باشد رشته اولی قبل از رشته دومی است و اگر 1 باشد رشته دومی قبل از رشته اولی است.
string score = "sCore";
string scary = "scary";
 
Console.WriteLine(score.CompareTo(scary));
Console.WriteLine(scary.CompareTo(score));
Console.WriteLine(scary.CompareTo(scary));
 
// Console output:
// 1
// -1
// 0
 اینبار هم برای اینکه حروف کوچک و بزرگ، دخالتی در کار نداشته باشند، میتوانید از داده شمارشی StringComparison در متد ایستای (string.Compare(s1,s2,StringComparison استفاده نمایید؛ یا از نوع داده‌ای boolean برای تعیین نوع مقایسه استفاده کنید.
string alpha = "alpha";
string score1 = "sCorE";
string score2 = "score";
 
Console.WriteLine(string.Compare(alpha, score1, false));
Console.WriteLine(string.Compare(score1, score2, false));
Console.WriteLine(string.Compare(score1, score2, true));
Console.WriteLine(string.Compare(score1, score2,
    StringComparison.CurrentCultureIgnoreCase));
// Console output:
// -1
// 1
// 0
// 0
نکته : برای مقایسه برابری  دو رشته از متد Equals یا == استفاده کنید و فقط برای تعیین کوچک یا بزرگ بودن از compare‌ها استفاده نمایید. دلیل آن هم این است که برای مقایسه از فرهنگ culture فعلی سیستم استفاده میشود و نظم جدول یونیکد را رعایت نمی‌کنند و ممکن است بعضی رشته‌های نابرابر با یکدیگر برابر باشند. برای مثال در زبان آلمانی دو رشته "SS" و "ß " با یکدیگر برابر هستند.

عبارات با قاعده Regular Expression
این عبارات الگوهایی هستند که قرار است عبارات مشابه الگویی را در رشته‌ها پیدا کنند. برای مثال الگوی +[A-Z0-9] مشخص می‌کند که رشته مورد نظر نباید خالی باشد و حداقل با یکی از حروف بزرگ یا اعداد پرشده باشد. این الگوها میتوانند برای واکشی داده‌ها یا قالب‌های خاص در رشته‌ها به کار بروند. برای مثال شماره تماس‌ها ، پست الکترونیکی و ...
در اینجا میتواند نحوه‌ی الگوسازی را بیاموزید. کد زیر بر اساس یک الگو، شماره تماس‌های مورد نظر را یافته و البته با فیلتر گذاری آن‌ها را نمایش می‌دهد:
string doc = "Smith's number: 0898880022\nFranky can be " +
    "found at 0888445566.\nSteven's mobile number: 0887654321";
string replacedDoc = Regex.Replace(
    doc, "(08)[0-9]{8}", "$1********");
Console.WriteLine(replacedDoc);
// Console output:
// Smith's number: 08********
// Franky can be found at 08********.
// Steven' mobile number: 08********
سه شماره تماس در رشته‌ی بالا با الگوی ما همخوانی دارند که بعد با استفاده از متد replace در شی Regex عبارات دلخواه خودمان را جایگزین شماره تماس‌ها خواهیم کرد. الگوی بالا شماره تماس‌هایی را میابد که با 08 آغاز شده‌اند و بعد از آن 8 عدد دیگر از 0 تا 9 قرار گرفته‌اند. بعد از اینکه متن مطابق الگو یافت شد، ما آن را با الگوی ********1$ جایگزین می‌کنیم که علامت $ یک placeholder برای یک گروه است. هر عبارت () در عبارات با قاعده یک گروه حساب میشود و اولین پرانتر 1$ و دومین پرانتز یا گروه میشود 2$ که در عبارت بالا (08) میشود 1$ و به جای مابقی الگو، 8 علامت ستاره نمایش داده میشود.

اتصال رشته‌ها در Loop
برای اتصال رشته‌ها ما از علامت + یا متد ایستای string.concat استفاده می‌کنیم ولی استفاده‌ی از آن در داخل یک حلقه باعث کاهش کارآیی برنامه خواهد شد. برای همین بیایید ببینم در حین اتتقال رشته‌ها در حافظه چه اتفاقی رخ میدهد. ما در اینجا دو رشته str1 و str2 داریم که عبارات "super" و "star" را نگه داری می‌کنند و در واقع دو متغیر هستند که به حافظه‌ی پویای Heap اشاره می‌کنند. اگر این دو را با هم جمع کنیم و نتیجه را در متغیر result قرار دهیم، سه متغیر میشوند که هر کدام به حافظه‌ای جداگانه در heap اشاره می‌کنند. در واقع برای این اتصال، قسمت جدیدی از حافظه تخصصیص داده شده و مقدار جدید در آن نشسته‌است. در این حالت یک متغیر جدید ساخته شد که به آدرس آن اشاره می‌کند. کل این فرآیند یک فرآیند کاملا زمانبر است که با تکرار این عمل موجب از دست دادن کارآیی برنامه می‌شود؛ به خصوص اگر در یک حلقه این کار صورت بگیرد.
سیستم دات نت همانطور که میدانید شامل GC یا سیستم خودکار پاکسازی حافظه است که برنامه نویس را از dispose کردن بسیاری از اشیاء بی نیاز می‌کند. موقعی‌که متغیری به قسمتی از حافظه اشاره می‌کند که دیگر بلا استفاده است، سیستم GC به صورت خودکار آنها را پاکسازی می‌کند که این عمل زمان بر هم خودش موجب کاهش کارآیی می‌شود. همچنین انتقال رشته‌ها از یک مکان حافظه به مکانی دیگر، باز خودش یک فرآیند زمانبر است؛ به خصوص اگر رشته مورد نظر طولانی هم باشد.
مثال عملی: در تکه کد زیر قصد داریم اعداد 1 تا 20000 را در یک رشته الحاق کنیم:
 DateTime dt = DateTime.Now;
            string s = "";
        for (int index = 1; index <= 20000; index++)
        {
            s += index.ToString();
        }
            Console.WriteLine(s);
            Console.WriteLine(dt);
            Console.WriteLine(DateTime.Now);
            Console.ReadKey();
کد بالا تاز زمان نمایش کامل، بسته به قدرت سیستم ممکن است یکی دو ثانیه طول بکشد. حالا عدد را به 200000 تغییر دهید (یک صفر اضافه تر). برنامه را اجرا کنید و مجددا تست بزنید. در این حالت چند دقیقه ای بسته به قدرت سیستم زمان خواهد برد؛ مثلا دو دقیقه یا سه دقیقه یا کمتر و بیشتر.
عملیاتی که در حافظه صورت میگیرد این چند گام را طی میکند:
  • قسمتی از حافظه به طور موقت برای این دور جدید حلقه، گرفته میشود که به آن بافر میگوییم.
  • رشته قبلی به بافر انتقال میابد که بسته به مقدار آن زمان بر و کند است؛ 5 کیلو یا 5 مگابایت یا 50 مگابایت و ...
  • شماره تولید شده جدید به بافر چسبانده میشود.
  • بافر به یک رشته تبدیل میشود وجایی برای خود در حافظه Heap میگیرد.
  • حافظه رشته قدیمی و بافر دیگر بلا استفاده شده‌اند و توسط GC پاکسازی میشوند که ممکن است عملیاتی زمان بر باشد.

String Builder
این کلاس ناپایدار و تغییر پذیر است. به کد و شکل زیر دقت کنید:
string declared = "Intern pool";
string built = new StringBuilder("Intern pool").ToString();

این کلاس دیگر مشکل الحاق رشته‌ها یا دیگر عملیات پردازشی را ندارد. بیایید مثال قبل را برای این کلاس هم بررسی نماییم:
 StringBuilder sb = new StringBuilder();
      sb.Append("Numbers: ");

            DateTime dt = DateTime.Now;
        for (int index = 1; index <= 200000; index++)
        {
            sb.Append(index);
        }
            Console.WriteLine(sb.ToString());
            Console.WriteLine(dt);
            Console.WriteLine(DateTime.Now);
            Console.ReadKey();
اکنون همین عملیات چند دقیقه‌ای قبل، در زمانی کمتر، مثلا دو ثانیه انجام میشود.
حال این سوال پیش می‌آید مگر کلاس stringbuilder چه میکند که زمان پردازش آن قدر کوتاه است؟
همانطور که گفتیم این کلاس mutable یا تغییر پذیر است و برای انجام عملیات‌های ویرایشی نیازی به ایجاد شیء جدید در حافظه ندارد؛ در نتیجه باعث کاهش انتقال غیرضروری داده‌ها برای عملیات پایه‌ای چون الحاق رشته‌ها میگردد.
stringbuilder شامل یک بافر با ظرفیتی مشخص است (به طور پیش فرض 16 کاراکتر). این کلاس آرایه‌هایی از کاراکترها را پیاده سازی میکند که برای عملیات و پردازش‌هایش  از یک رابط کاربرپسند برای برنامه نویسان استفاده می‌کند. اگر تعداد کاراکترها کمتر از 16 باشد مثلا 5 ، فقط 5 خانه آرایه استفاده میشود و مابقی خانه‌ها خالی میماند و با اضافه شدن یک کاراکتر جدید، دیگر شیء جدیدی در حافظه درست نمی‌شود؛ بلکه در خانه ششم قرار می‌گیرد و اگر تعداد کاراکترهایی که اضافه می‌شوند باعث شود از 16 کاراکتر رد شود، مقدار خانه‌ها دو برابر میشوند؛ هر چند این عملیات دو برابر شدن resizing عملیاتی کند است ولی این اتفاق به ندرت رخ می‌دهد.
کد زیر یک آرایه 15 کاراکتری ایجاد می‌کند و عبارت #Hello C را در آن قرار می‌دهد.
StringBuilder sb = new StringBuilder(15);
sb.Append("Hello, C#!");

در شکل بالا خانه هایی خالی مانده است Unused و  جا برای کاراکترهای جدید به اندازه خانه‌های unused هست و اگر بیشتر شود همانطور که گفتیم تعداد خانه‌ها 2 برابر می‌شوند که در اینجا میشود 30.

استفاده از متد ایستای string.Format
از این متد برای نوشتن یک متن به صورت قالب و سپس جایگزینی مقادیر استفاده می‌شود:
DateTime date = DateTime.Now;
string name = "David Scott";
string task = "Introduction to C# book";
string location = "his office";
 
string formattedText = String.Format(
    "Today is {0:MM/dd/yyyy} and {1} is working on {2} in {3}.",
    date, name, task, location);
Console.WriteLine(formattedText);
در کد بالا ابتدا ساختار قرار گرفتن تاریخ را بر اساس الگو بین {} مشخص می‌کنیم و متغیر date در آن قرار می‌گیرد و سپس برای {1},{2},{3} به ترتیب قرار گیری آن‌ها متغیرهای name,last,location قرار میگیرند.
از ()ToString. هم می‌توان برای فرمت بندی خروجی استفاده کرد؛ مثل همین عبارت MM/dd/yyyy در خروجی نوع داده تاریخ و زمان.
نظرات مطالب
بومی سازی منابع در پروژه‌های ASP.NET Core Web API
بر اساس اهدافی که این مطلب دنبال می‌کند، مشکلی مشاهده نشد. (هدف از این مطلب هم فقط استفاده از یک منبع اشتراکی هست وکار با Web API (ذکر شده در عنوان مطلب و مقدمه‌ی مطلب)؛ که اساسا ویژگی Display برای آن معنایی ندارد و مخصوص MVC هست و صفحات Razor. همچنین اگر قرار باشد دوبار این تعریف نام خاصیت انجام شود (یکبار پارامتری و یکبار در ویژگی Display)، اساسا چه نیازی به تعریف دوم هست؟ همان نام را بجای پارامتر قرار دادن بهتر هست و پارامتری کار کردن در اینجا هیچ مزیتی ندارد)
مدل مثال جاری به این صورت تغییر کرد: ( مثال کامل Core3xSharedResource-V2.zip )
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace Core3xSharedResource.Models.Account
{
    public class RegisterModel
    {
        [Required(ErrorMessage = "Please enter an email address")] // -->> from the shared resources
        [EmailAddress(ErrorMessage = "Please enter a valid email address")] // -->> from the shared resources
        public string Email { get; set; }

        [Required(ErrorMessage = "The {0} field is required")]
        [Display(Name = "User Name")]
        public string UserName { get; set; }
    }
}
نام خاصیت یکبار پارامتری تعریف شده و یکبار قرار است از ویژگی Display دریافت شود (یک کار اضافی و بی‌مفهوم در Web API که Viewهای آن قرار است توسط React یا Angular تامین شوند و نه الزاما توسط صفحات Razor که می‌توانند با ویژگی Display کار کنند)؛ با این مداخل متناظر جدید در فایل منبع اشتراکی:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<root>
  <data name="Please enter an email address" xml:space="preserve">
    <value>لطفا ایمیلی را وارد کنید</value>
  </data>
  <data name="Please enter a valid email address" xml:space="preserve">
    <value>لطفا ایمیل معتبری را وارد کنید</value>
  </data>
  <data name="The {0} field is required" xml:space="preserve">
    <value>{0} را تکمیل کنید</value>
  </data>
  <data name="User Name" xml:space="preserve">
    <value>نام کاربری</value>
  </data>
</root>
پس از ارسال یک Post خالی به سمت اکشن متد یکی از کنترلرهای مثال، این خروجی کاملا بومی سازی شده قابل مشاهده‌است:

ضمن اینکه اگر کسی بخواهد کار جدی اعتبارسنجی را در Web API انجام دهد بهتر است از Fluent Validation استفاده کند (که تبدیل به یک استاندارد برای آن شده‌است).

مطالب
استفاده از قابلیت Speech Recognition ویندوز 7 برای تولید زیرنویس انگلیسی

از ویندوز ویستا به بعد، ویندوز به صورت توکار دارای یک موتور تشخیص صدا شده است که در این مسیر قابل مشاهده می‌باشد:
Control Panel\Ease of Access\Speech Recognition

این سرویس از طریق اسمبلی استاندارد System.Speech در دات نت فریم ورک قابل استفاده است که اکنون با برنامه‌ی Subtitle tools یکپارچه شده است.


یکی از خصوصیات مفید این موتور تشخیص صدا، امکان دریافت فایل‌های صوتی نیز می‌باشد. فایل صوتی دریافتی باید مطابق یکی از فرمت‌های پشتیبانی شده توسط آن، تهیه شود؛ که این مورد را ذیل قسمت Supported audio formats شکل فوق می‌توانید مشاهده کنید.
برای نمونه توسط برنامه AoA Audio Extractor Basic، می‌توان این تبدیلات را انجام داد و یکی از تنظیمات قابل قبول توسط موتور Speech Recognition ویندوز 7 را در تصویر ذیل می‌توانید مشاهده کنید: (و در غیراینصورت هیچ خروجی را نخواهید گرفت؛‌ خیلی مهم!)


پس از انتخاب و گشودن فایل صوتی در برنامه Subtitle tools (کلیک بر روی دکمه Open WAV‌ در اینجا) و سپس کلیک بر روی دکمه‌ی Recognize یا Start ، کار موتور Speech Recognition ویندوز شروع شده و برنامه هم در اینجا از فرصت استفاده کرده و دریافتی نهایی را تبدیل به رکوردهای فایل زیرنویس می‌کند که نمونه‌ای از آن‌را در شکل فوق می‌توانید ملاحظه کنید.


نکاتی در مورد استفاده بهینه از موتور تشخیص صدای ویندوز:

الف) برای آزمایش برنامه، یک فایل voice را از اینجا دریافت کنید. این فایل voice از همان سری مترو PluralSight تهیه شده است.
ابتدا موتور تشخیص صدای انتخابی را بر روی حالت US قرار داده و تست کنید. در ادامه یکبار هم برروی حالت UK قرار دهید و کار تشخیص صدا را آغاز نمائید.
نتایج کاملا متفاوت خواهند بود و با توجه به لهجه انگلیسی گوینده، تشخیص‌های حالت UK، به واقعیت نزدیکتر هستند. این مورد را در گزینه‌ی Average confidence هم می‌توانید مشاهده نمائید. مثلا در اینجا موتور تشخیص صدا در کل به 60 درصد خروجی تولیدی‌اش اطمینان دارد و مابقی ... آنچنان اعتباری ندارند.
مثلا متن صحیح سطر چهارم در تصویر فوق باید «when they are not in the foreground» باشد!

ب) تنظیمات Timeouts
اگر به فایل voice فوق دقت کنید، گوینده یک نفس از ابتدا تا انتها صحبت می‌کند. اینجا است که به کمک مقادیر Silence timeout ، می‌توان تعداد رکوردها را بر اساس فواصل تنفس کوتاهتری، بیشتر کرد. مثلا با اعداد پیش فرض سیستم، با فایل صوتی فوق به 5 خروجی خواهید رسید؛ اما با توجه به تنظیماتی که در تصویر مشاهده می‌کنید، به 8 خروجی متعادل‌تر می‌رسیم.


مزایا:
  • کار زمانبندی زیر نویس خودکار می‌شود.
  • تا حدود 60 درصد، خروجی متنی مطمئنی را می‌توان شاهد بود.

در مورد ویندوز XP :

ویندوز XP به صورت پیش فرض دارای موتور Speech Recognition نیست. دو راه برای نصب آن در این سیستم وجود دارد:

الف) استفاده از بسته نرم افزاری آفیس XP
به کنترل پنل مراجعه کرده، گزینه‌ی Add/remove programs را انتخاب نمائید. در اینجا Microsoft Office XP را انتخاب و بر روی دکمه Change کلیک کنید. نیاز است تا یکی از ویژگی‌های نصب نشده آن‌را نصب کنیم. به همین جهت در صفحه ظاهر شده، Add or Remove Features را انتخاب و در ادامه در قسمت Features to install ، گزینه‌ی Office Shared Features را انتخاب کنید. ذیل مدخل Alternative User Input، امکان انتخاب و نصب Speech مهیا است.

ب) استفاده از Microsoft Speech SDK Setup 5.1
بر روی ویندوز 7، نگارش 8 این برنامه نصب است؛ اما برای ویندوز XP تا نگارش 5.1 بیشتر ارائه نشده است. فایل‌های آن‌را از اینجا می‌توانید دریافت کنید. نصب آن هم در اینجا توضیح داده شده.


من در کل ویندوز XP را برای اینکار توصیه نمی‌کنم چون هم موتور تشخیص صدای آن قدیمی است و هم حالت Asynchronous آن درست کار نمی‌کند. برای مثال این یک خروجی تهیه شده از همان فایل voice فوق، توسط موتور تشخیص صدای مخصوص ویندوز XP است که بی‌شباهت به طنز نیست!


نظرات اشتراک‌ها
پیاده سازی generic repository یک ضد الگو است
خلاصه این مطلب خوب به این نحو است:
الف) اگر از یک Generic Repository داخل کدهای یک مثلا کنترلر مستقیما استفاده می‌کنید، فقط خودتان را گول زده‌اید!  این طراحی نشتی دارد و همچنین حد و مرز مشخصی را نمی‌توان برای آن قائل شد.
نشتی یا وابستگی که اینجا عنوان شده نمونه‌اش یک چنین متدی است:
IEnumerable<T> Find(Expression<Func<T, bool>> query);
در اینجا کار پیاده سازی query به یک لایه بالاتر (مانند یک کنترلر) محول شده که اشتباه است. حد و مرز لایه پیاده سازی کننده منطق تجاری شما باید مشخص باشد و نه باز. یک Expression فقط یک عبارت است که می‌توان با کمک آن انواع و اقسام کوئری‌های وابسته به فناوری دسترسی به داده‌های در حال استفاده را تهیه کرد. به عبارتی اگر تصور می‌کنید که در اینجا کپسوله سازی خوبی را انجام داده‌اید، اینطور نیست. چون دسترسی مستقیم به ORM خود را به لایه‌ای دیگر واگذار کرده‌اید و این دسترسی محصور نشده است.
نمونه خوبی را که مثال زده به صورت زیر است:
public IEnumerable<Customer> FindCustomerByName(string input)
    {
        return internalRepository.FindBy(c => c.Name == input);
    }
در اینجا دقیقا حد و مرز لایه تجاری و امکان دسترسی به آن مشخص است و دارای نشتی (باز بودن برای تغییرات بی حد و حصر در لایه‌های دیگر) نیست.
ب) الزامی به تعریف یک Generic Repository نیست اما اگر آن‌را تعریف کردید، باید این کلاس خاص داخل کدهایی که منطق تجاری برنامه را با حد و مرز مشخصی کپسوله می‌کنند استفاده کنید. نه اینکه آن‌را در خط مقدم کاری (مانند استفاده مستقیم در یک کنترلر) بکار بگیرید. به آن بیشتر به شکل یک سری متد کمکی نگاه کنید و بس. نامگذاری جالبی را هم در این حالت پیشنهاد داده: internalRepository 
مطالب
مهارت‌های تزریق وابستگی‌ها در برنامه‌های NET Core. - قسمت هشتم - ساده سازی معرفی سرویس‌ها توسط Scrutor
قابلیت‌های قرار گرفته‌ی در اسمبلی Microsoft.Extensions.DependencyInjection که پایه‌ی تزریق وابستگی‌های برنامه‌های مبتنی بر NET Core. را ارائه می‌دهد، برای پیاده سازی اکثر پروژه‌ها کافی است. اما اگر از نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC به ASP.NET Core مهاجرت کرده باشید، حتما با قابلیت‌های ویژه‌ی اسکن اسمبلی‌های موجود در IoC Containers ثالث، جهت ساده سازی معرفی سرویس‌های برنامه به سیستم تزریق وابستگی‌ها، آشنایی دارید. برای مثال StructureMap قابلیت اسکن اسمبلی‌های موجود در برنامه و معرفی اینترفیس‌ها و سرویس‌های موجود در آن‌را به Container خود دارد:
var container = new Container(x =>
            {
                x.Scan(scanner =>
                {
                    scanner.AssemblyContainingType<IOrderHandler>();
                    // connects `IAccounting` to `Accounting` and `ISales` to `Sales` automatically.
                    scanner.WithDefaultConventions();
                });
            });
و یا AutoFac نیز به همین صورت:
builder.RegisterAssemblyTypes(myAssembly)
    .Where(t => t.IsAssignableTo<IMyInterface>())
    .AsImplementedInterfaces();
البته می‌توان مجددا به تمام این قابلیت‌ها رسید؛ به شرطی‌که سیستم تزریق وابستگی‌های پایه‌ی NET Core. را با یکی از IoC Containers ثالث به طور کامل تعویض کنیم. اگر قصد چنین تعویض پایه‌ای را ندارید و هنوز قصد دارید از همان Microsoft.Extensions.DependencyInjection استفاده کنید، اما تعدادی متد الحاقی جدید تعریف شده‌ی بر فراز آن، کار اسکن کردن اسمبلی‌ها را مانند قبل انجام دهند، می‌توان از کتابخانه‌ی کمکی Scrutor استفاده کرد. این کتابخانه، جایگزین سیستم تزریق وابستگی‌های توکار برنامه‌های NET Core. نیست؛ بلکه صرفا مکمل آن است.


دریافت و نصب کتابخانه‌ی کمکی Scrutor

کتابخانه‌ی کمکی Scrutor سورس باز بوده و بسته‌ی NuGet آن توسط یکی از دستورات زیر به پروژه افزوده می‌شود:
> Install-Package Scrutor
> dotnet add package Scrutor
و یا به صورت مدخلی جدید در فایل csproj:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web">
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Scrutor" Version="3.0.2" />
  </ItemGroup>
</Project>


ثبت و معرفی ساده‌تر سرویس‌ها بر اساس قواعد نامگذاری آن‌ها توسط Scrutor

فرض کنید تعدادی سرویس را به صورت زیر تعریف کرده‌اید:
namespace CoreIocServices
{
    public interface IFoo
    {
        void Run();
    }

    public class Foo : IFoo
    {
        public void Run()
        {
            throw new System.NotImplementedException();
        }
    }

    public interface IBar
    {
        void Add();
    }

    public class Bar : IBar
    {
        public void Add()
        {
            throw new System.NotImplementedException();
        }
    }


    public interface IBaz
    {
        void Stop();
    }

    public class Baz : IBaz
    {
        public void Stop()
        {
            throw new System.NotImplementedException();
        }
    }
}
روش متداول معرفی آن‌ها به IoC Container برنامه به صورت زیر است:
services.AddScoped<IFoo, Foo>();
services.AddScoped<IBar, Bar>();
services.AddScoped<IBaz, Baz>();
و هرچقدر تعداد سرویس‌های برنامه بیشتر شود، سطرهای فوق نیز بیشتر خواهند شد.
در اینجا در حین تعریف سرویس‌های فوق این روش نامگذاری رعایت شده‌است: هر اینترفیس، نامش یک I بیشتر از نام کلاس مشتق شده‌ی از آن دارد؛ مانند اینترفیس IFoo و کلاس Foo. کتابخانه‌ی StructureMap که در ابتدای بحث معرفی شد، کار اسکن و اتصال یک چنین سرویس‌هایی را با تعریف scanner.WithDefaultConventions انجام می‌دهد. معادل آن با Scrutor به صورت زیر است:
namespace CoreIocSample02
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.Scan(scan =>
                //scan.FromCallingAssembly()
                scan.FromAssemblyOf<IFoo>()
                    .AddClasses()
                    .AsMatchingInterface()
                    .WithScopedLifetime());
تعریف فوق به این معنا است:
- scan.FromAssemblyOf کار اسکن اسمبلی را انجام می‌دهد که نوع IFoo در آن قرار دارد. اگر از scan.FromCallingAssembly استفاده کنیم، به این معنا است که کار اسکن را دقیقا از همین اسمبلی فراخوان کدهای جاری، شروع کن. اما چون IFoo تعریف شده، در یک پروژه و اسمبلی دیگر قرار دارد، به همین جهت نیاز به ذکر صریح اسمبلی آن نیز هست.
- AddClasses یعنی تمام کلاس‌های public, non-abstract را به لیست services اضافه کن.
- AsMatchingInterface یعنی بر اساس قرارداد نامگذاری IClassName و ClassName، اتصالات سرویس‌ها را انجام بده.
بجای آن می‌توان از AsImplementedInterfaces نیز استفاده کرد. این حالت برای زمانی مناسب است که یک کلاس، چندین اینترفیس را پیاده سازی کند (مثلا کلاس TestService اینترفیس‌های ITestService و IService را پیاده سازی کرده باشد) و علاقمند باشید به ازای هر اینترفیس، یکبار سرویس آن نیز ثبت شود؛ کاری مانند تنظیمات زیر:
services.AddScoped<ITestService, TestService>();
services.AddScoped<IService, TestService>();
یا حتی می‌توان از متد ()<As<T نیز استفاده کرد. در اینجا به Scrutor گفته می‌شود که تمام کلاس‌های یافت شده را بر اساس نوع سرویس T ثبت و معرفی کن. البته اگر کلاسی نتواند نوع اینترفیس T را پیاده سازی کند، در زمان اجرا با استثناء مواجه خواهید شد.
- WithScopedLifetime نیز طول عمر این سرویس‌های اضافه شده را مشخص می‌کند. در اینجا می‌توان WithTransientLifetime و WithSingletonLifetime را نیز ذکر کرد.

بنابراین همانطور که ملاحظه می‌کنید، هنوز هم همان سیستم Microsoft.Extensions.DependencyInjection برقرار است؛ اما با وجود متد الحاقی جدید Scan، کار تعاریف سرویس‌های برنامه به شدت ساده می‌شود.


کار با وهله‌های کلاس‌های سرویس‌ها بجای اینترفیس‌های آن توسط Scrutor

می‌خواهیم مثال سوم قسمت ششم «چگونه بجای اینترفیس‌ها، یک وهله از کلاسی مشخص را از سیستم تزریق وابستگی‌ها درخواست کنیم؟» را توسط Scrutor پیاده سازی کنیم:
namespace CoreIocServices
{
    public interface IService { }
    public class Service1 : IService { }
    public class Service2 : IService { }
    public class Service : IService { }
}
در حالت متداول آن می‌توان از روش زیر نیز استفاده کرد:
services.AddTransient<Service1>();
services.AddTransient<Service2>();
services.AddTransient<Service>();
که با افزایش تعداد کلاس‌های سرویس برنامه به همین نحو نیز افزایش خواهند یافت. معادل این تنظیمات با Scrutor به صورت زیر است:
namespace CoreIocSample02
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.Scan(scan =>
              //scan.FromCallingAssembly()
              scan.FromAssemblyOf<IService>()
                  .AddClasses()
                  .AsSelf()
                  .WithTransientLifetime());
در اینجا اسمبلی حاوی IService اسکن خواهد شد و سپس تمام کلاس‌های public, non-abstract آن AsSelf (ثبت پیاده سازی خود کلاس به عنوان سرویس) با طول عمر Transient به لیست services اضافه می‌شوند و یا اگر صرفا تعدادی سرویس مشخص مد نظر بود می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
services.Scan(scan =>
               scan.AddTypes(new[] { typeof(Service1), typeof(Service2) })
                   .AsSelf()
                   .WithTransientLifetime());
متدهایی که در Scrutor، یک پیاده سازی را به عنوان سرویس معرفی می‌کنند، شامل این موارد هستند:
AsSelf: معادل ()<services.AddTransient<TestService است. در این حالت کلاس‌هایی که اینترفیسی را پیاده سازی نمی‌کنند و یا در کل مایل هستید که از طریق تزریق وابستگی‌ها در دسترس باشند، می‌توان توسط متد AsSelf به سیستم معرفی کرد.
AsSelfWithInterfaces: معادل تنظیمات زیر است:
services.AddSingleton<TestService>();
services.AddSingleton<ITestService>(x => x.GetRequiredService<TestService>());
services.AddSingleton<IService>(x => x.GetRequiredService<TestService>());
فرض کنید کلاس TestService اینترفیس‌های ITestService و IService را پیاده سازی کرده باشد. با استفاده از AsSelfWithInterfaces، یکبار پیاده سازی خود سرویس به سیستم معرفی می‌شود، سپس به ازای هر اینترفیس، از همان وهله‌ی TestService برای وهله سازی سرویس‌های ITestService و IService نیز استفاده می‌شود.


روش‌های متفاوت اسکن اسمبلی‌ها در Scrutor

Scrutor به همراه روش‌های متعددی برای تعریف اسمبلی یا اسمبلی‌هایی است که باید اسکن شوند و نمونه‌ای از آن‌را با FromAssemblyOf بررسی کردیم:
services.Scan(scan =>
              //scan.FromCallingAssembly()
              scan.FromAssemblyOf<IService>()
سایر موارد آن به شرح زیر هستند:
الف) FromAssemblyOf<>, FromAssembliesOf : اسمبلی یا اسمبلی‌هایی که نوع یا نوع‌های تعیین شده را به همراه دارند، اسکن می‌کند.
ب) FromCallingAssembly, FromExecutingAssembly, FromEntryAssembly کار اسکن اسمبلی‌های فراخوان، اسمبلی که هم اکنون در حال اجرا است و اسمبلی آغازین برنامه را انجام می‌دهند.
ج) FromAssemblyDependencies: تمام اسمبلی‌هایی را که وابسته‌ی به اسمبلی معرفی شده‌ی به آن هستند، اسکن می‌کند.
د) FromApplicationDependencies, FromDependencyContext: تمام اسمبلی‌هایی را که توسط برنامه، ارجاعی به آن‌ها وجود دارند، اسکن می‌کند.


انتخاب دقیق‌تر کلاس‌ها و سرویس‌های مدنظر توسط Scrutor

شاید عملکرد کلی متد AddClasses مدنظر شما نباشد و نیاز به انتخاب دقیق‌تری از سرویس‌های اسکن شده را داشته باشید؛ برای این مورد نیز Scrutor روش‌های زیر را ارائه می‌دهد. برای مثال خود کلاس AddClasses دارای overloadهای زیر نیز هست:
    public interface IImplementationTypeSelector : IAssemblySelector, IFluentInterface
    {
        IServiceTypeSelector AddClasses();
        IServiceTypeSelector AddClasses(bool publicOnly);
        IServiceTypeSelector AddClasses(Action<IImplementationTypeFilter> action);
        IServiceTypeSelector AddClasses(Action<IImplementationTypeFilter> action, bool publicOnly);
    }
حالت پیش‌فرض آن انتخاب تمام کلاس‌های public, non-abstract است. اگر پارامتر publicOnly را با false مقدار دهی کنید، internal/private nested classes را نیز انتخاب می‌کند. پارامتر action ای که در اینجا درنظر گرفته شده، جهت فیلتر کردن سرویس‌های انتخابی است که تعدادی از مثال‌های آن‌را در زیر بررسی می‌کنیم:
services.Scan(scan => scan
              .FromAssemblyOf<IService>()
                .AddClasses(classes => classes.AssignableTo<IService>())
// .AddClasses(classes => classes.InNamespaces("MyApp")) 
// .AddClasses(classes => classes.Where(type => type.Name.EndsWith("Repository")) 
                    .AsImplementedInterfaces()
                    .WithTransientLifetime());
در اینجا در حالت اول، کلاس‌هایی که صرفا اینترفیس IService را پیاده سازی کرده باشند، انتخاب می‌شوند. حالت دوم آن، انتخاب‌ها را به یک فضای نام محدود می‌کند و حالت سوم اگر نام کلاسی به Repository ختم شود، آن‌را به عنوان سرویس انتخاب خواهد کرد.


مدیریت جایگزینی سرویس‌ها توسط Scrutor

یکی از مزیت‌های طراحی یک برنامه با درنظر گرفتن الگوی تزریق وابستگی‌ها، امکان جایگزین کردن سرویس‌های پیش‌فرض آن با سرویس‌های دیگری است. فرض کنید کتابخانه‌ای ارائه شده و از الگوریتم هش کردن X استفاده کرده‌است؛ اما شما علاقمندید تا از الگوریتم Y بجای آن استفاده کنید. اگر این کتابخانه وهله‌ی الگوریتم هش کردن را از طریق تزریق وابستگی‌ها تامین کرده باشد، فقط کافی است در ابتدای معرفی تنظیمات تزریق وابستگی‌های آن، سرویس الگوریتم هش کردن موجود را با نمونه‌ی خاص خودتان جایگزین کنید.
اکنون فرض کنید پیش از استفاده‌ی از Scrutor، تعدادی سرویس را به روش متداولی ثبت و معرفی کرده‌اید:
services.AddTransient<ITransientService, TransientService>();
services.AddScoped<IScopedService, ScopedService>();
حال که قرار است متد Scan آن، سرویس‌های یک اسمبلی را به لیست موجود اضافه کند، به سرویس‌های زیر می‌رسد:
public class TransientService : IFooService {}
public class AnotherService : IScopedService {}
 رفتار آن با سرویس‌های معادلی که از پیش ثبت شده‌اند چگونه باید باشد؟ برای مدیریت این مساله، متد UsingRegistrationStrategy پیش بینی شده‌است:
services.Scan(scan =>
                scan.FromAssemblyOf<IFoo>()
                    .AddClasses()
                    .UsingRegistrationStrategy(RegistrationStrategy.Skip)
                    .AsMatchingInterface()
                    .WithScopedLifetime());
و پارامتر دریافتی آن یک چنین امضایی را دارد:
namespace Scrutor
{
    public abstract class RegistrationStrategy
    {
        public static readonly RegistrationStrategy Skip;
        public static readonly RegistrationStrategy Append;
        protected RegistrationStrategy();
        public static RegistrationStrategy Replace();
        public static RegistrationStrategy Replace(ReplacementBehavior behavior);
        public abstract void Apply(IServiceCollection services, ServiceDescriptor descriptor);
    }
}
- حالت Append آن که حالت پیش‌فرض نیز هست، تمام سرویس‌های یافت شده را به لیست IServiceCollection اضافه می‌کند؛ صرفنظر از اینکه پیشتر ثبت شده‌است یا خیر.
- حالت Skip آن، سرویسی را تکراری ثبت نمی‌کند. یعنی اگر سرویسی پیشتر در مجموعه‌ی IServiceCollection موجود بود، مجددا آن‌را ثبت نمی‌کند.

سپس نوبت به متدهای Replace می‌رسد که یک چنین پارامتری را قبول می‌کنند:
namespace Scrutor
{
    [Flags]
    public enum ReplacementBehavior
    {
        Default = 0,
        ServiceType = 1,
        ImplementationType = 2,
        All = 3
    }
}
- در حالت استفاده‌ی از Replace(​ReplacementBehavior.​ServiceType)، اگر سرویسی پیشتر در لیست IServiceCollection ثبت شده باشد، آن‌را حذف کرده و سپس نمونه‌ی جدید را ثبت می‌کند (ثبت سرویس بر اساس اینترفیس و پیاده سازی آن).
- در حالت استفاده‌ی از Replace(​ReplacementBehavior.​ImplementationType)، اگر پیاده سازی کلاسی پیشتر در لیست IServiceCollection ثبت شده باشد، آن‌را حذف کرده و سپس نمونه‌ی جدید را ثبت می‌کند (ثبت سرویس صرفا بر اساس نام کلاس آن).
- حالت Replace(​ReplacementBehavior.All) هر دو حالت قبل را با هم شامل می‌شود.


امکان ترکیب چندین استراتژی جستجو با هم توسط Scrutor

در یک برنامه‌ی واقعی غیرممکن است که بخواهید تمام کلاس‌ها را با یک طول عمر، اسکن و ثبت کنید. برای این منظور می‌توان از قابلیت فیلتر کردن کلاس‌ها که در مورد آن بحث شد و همچنین امکان ترکیب زنجیر وار حالت‌های مختلف اسکن، استفاده کرد:
services.Scan(scan => scan 
  .FromAssemblyOf<CombinedService>() 
    .AddClasses(classes => classes.AssignableTo<ICombinedService>()) // Filter classes 
      .AsSelfWithInterfaces() 
      .WithSingletonLifetime() 
 
    .AddClasses(x=> x.AssignableTo(typeof(IOpenGeneric<>))) // Can close generic types 
      .AsMatchingInterface() 
 
    .AddClasses(x=> x.InNamespaceOf<MyClass>()) 
      .UsingRegistrationStrategy(RegistrationStrategy.Replace()) // Defaults to ReplacementBehavior.ServiceType 
      .AsMatchingInterface() 
      .WithScopedLifetime() 
 
  .FromAssemblyOf<DatabaseContext>()   // Can load from multiple assemblies within one Scan() 
    .AddClasses()  
      .AsImplementedInterfaces() 
);