مطالب دوره‌ها
Lazy loading در تزریق وابستگی‌ها به کمک StructureMap
پیشنیاز این بحث، مطلب «استفاده از StructureMap به عنوان یک IoC Container» می‌باشد که پیشتر در این سری مطالعه کردید (در حد نحوه نصب StructureMap و آشنایی با تنظیمات اولیه آن)

ابتدا ساختار بحث جاری را به نحو زیر درنظر بگیرید:
namespace DI04.Services
{
    public interface IAccounting
    {
        void CreateInvoice(int orderId, int count);
    }
}

namespace DI04.Services
{
    public interface ISales
    {
        bool ShippingAllowed(int orderId);
    }
}

namespace DI04.Services
{
    public interface IOrderHandler
    {
        void Handle(int orderId, int count);
    }
}

using System;

namespace DI04.Services
{
    public class Accounting : IAccounting
    {
        public Accounting()
        {
            Console.WriteLine("Accounting ctor.");
        }

        public void CreateInvoice(int orderId, int count)
        {
            // ...
        }
    }
}

using System;

namespace DI04.Services
{
    public class Sales : ISales
    {
        public Sales()
        {
            Console.WriteLine("Sales ctor.");
        }

        public bool ShippingAllowed(int orderId)
        {
            // فقط جهت آزمایش سیستم
            return false;
        }
    }
}

using System;

namespace DI04.Services
{
    public class OrderHandler : IOrderHandler
    {
        private readonly IAccounting _accounting;
        private readonly ISales _sales;
        public OrderHandler(IAccounting accounting, ISales sales)
        {
            Console.WriteLine("OrderHandler ctor.");
            _accounting = accounting;
            _sales = sales;
        }

        public void Handle(int orderId, int count)
        {
            if (_sales.ShippingAllowed(orderId))
            {
                _accounting.CreateInvoice(orderId, count);
            }
        }
    }
}
در اینجا کار مدیریت سفارشات در کلاس OrderHandler انجام می‌شود. این کلاس دارای دو وابستگی تزریق شده در سازنده کلاس می‌باشد.
در متد Handle، اگر مجوز کار توسط متد ShippingAllowed صادر شد، آنگاه کار نهایی توسط متد CreateInvoice باید صورت گیرد. با توجه به اینکه تزریق وابستگی‌ها در سازنده کلاس صورت می‌گیرد، نیاز است پیش از وهله سازی کلاس OrderHandler، هر دو وابستگی آن وهله سازی و تزریق شوند. در حالیکه در مثال جاری هیچگاه به وهله‌ای از نوع IAccounting نیاز نخواهد شد؛ زیرا متد ShippingAllowed در این مثال، فقط false بر می‌گرداند.
و از این نمونه‌ها زیاد هستند. کلاس‌هایی با تعداد متدهای بالا و تعداد وابستگی‌های قابل توجه که ممکن است در طول عمر شیء وهله سازی شده این کلاس، تنها به یکی از این وابستگی‌ها نیاز شود و نه به تمام آن‌ها.
راه حلی برای این مساله در دات نت 4 با معرفی کلاس Lazy ارائه شده است؛ به این نحو که اگر برای مثال در اینجا accounting را Lazy تعریف کنیم، تنها زمانی وهله سازی خواهد شد که به آن نیاز باشد و نه پیش از آن.
 private readonly Lazy<IAccounting> _accounting;

سؤال: Lazy loading تزریق وابستگی‌ها را چگونه می‌توان توسط StructureMap فعال ساخت؟

ابتدا تعاریف کلاس  OrderHandlerرا به نحو زیر بازنویسی می‌کنیم:
using System;

namespace DI04.Services
{
    public class OrderHandlerLazy : IOrderHandler
    {
        private readonly Lazy<IAccounting> _accounting;
        private readonly Lazy<ISales> _sales;
        public OrderHandlerLazy(Lazy<IAccounting> accounting, Lazy<ISales> sales)
        {
            Console.WriteLine("OrderHandlerLazy ctor.");
            _accounting = accounting;
            _sales = sales;
        }

        public void Handle(int orderId, int count)
        {
            if (_sales.Value.ShippingAllowed(orderId))
            {
                _accounting.Value.CreateInvoice(orderId, count);
            }
        }
    }
}
در اینجا سازنده‌های کلاس، به صورت Lazy معرفی شده‌اند. دسترسی به فیلدهای sales و accounting نیز اندکی تغییر کرده‌اند و اینبار از طریق خاصیت Value آن‌ها باید انجام شود.
مرحله نهایی هم اندکی تغییر در نحوه معرفی تنظیمات اولیه StructureMap است:
using System;
using DI04.Services;
using StructureMap;

namespace DI04
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            // تنظیمات اولیه برنامه که فقط یکبار باید در طول عمر برنامه انجام شود
            ObjectFactory.Initialize(x =>
            {
                x.For<IOrderHandler>().Use<OrderHandlerLazy>();

                // Lazy loading
                x.For<Lazy<IAccounting>>().Use(c => new Lazy<IAccounting>(c.GetInstance<Accounting>));
                x.For<Lazy<ISales>>().Use(c => new Lazy<ISales>(c.GetInstance<Sales>));
            });

            var orderHandler = ObjectFactory.GetInstance<IOrderHandler>();
            orderHandler.Handle(orderId: 1, count: 10);
        }
    }
}
به این ترتیب زمانیکه برنامه به sales.Value می‌رسد آنگاه نیاز به وهله سازی شیء متناظر با آن‌را خواهد داشت که در اینجا از طریق متد GetInstance به آن ارسال خواهد گردید.

خروجی برنامه در این حالت:
OrderHandlerLazy ctor.
Sales ctor.
همانطور که مشاهده می‌کنید، هرچند کلاس OrderHandlerLazy دارای دو وابستگی تعریف شده در سازنده کلاس است، اما تنها وابستگی Sales آن زمانیکه به آن نیاز شده، وهله سازی گردیده است و خبری از وهله سازی کلاس Accounting نیست (چون مطابق تعاریف کلاس‌های برنامه هیچگاه به مسیر accounting.Value نخواهیم رسید؛ بنابراین نیازی هم به وهله سازی آن نخواهد بود).


دریافت مثال این قسمت
DI04.zip
مطالب
Repository ها روی UnitOfWork ایده خوبی نیستند
در دنیای دات نت گرایشی برای تجزیه (abstract) کردن EF پشت الگوی Repository وجود دارد. این تمایل اساسا بد است و در ادامه سعی می‌کنم چرای آن را توضیح دهم.


پایه و اساس

عموما این باور وجود دارد که با استفاده از الگوی Repository می‌توانید (در مجموع) دسترسی به داده‌ها را از لایه دامنه (Domain) تفکیک کنید و "داده‌ها را بصورت سازگار و استوار عرضه کنید".

اگر به هر کدام از پیاده سازی‌های الگوی Repository در کنار (UnitOfWork (EF دقت کنید خواهید دید که تفکیک (decoupling) قابل ملاحظه ای وجود ندارد.

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Data;
using ContosoUniversity.Models;

namespace ContosoUniversity.DAL
{
    public class StudentRepository : IStudentRepository, IDisposable
    {
        private SchoolContext context;

        public StudentRepository(SchoolContext context)
        {
            this.context = context;
        }

        public IEnumerable<Student> GetStudents()
        {
            return context.Students.ToList();
        }

        public Student GetStudentByID(int id)
        {
            return context.Students.Find(id);
        }

        //<snip>
        public void Save()
        {
            context.SaveChanges();
        }
    }
}

این کلاس بدون SchoolContext نمی‌تواند وجود داشته باشد، پس دقیقا چه چیزی را در اینجا decouple کردیم؟ هیچ چیز را!

در این قطعه کد - از MSDN - چیزی که داریم یک پیاده سازی مجدد از LINQ است که مشکل کلاسیک Repository API‌های بی انتها را بدست می‌دهد. منظور از Repository API‌های بی انتها، متدهای جالبی مانند GetStudentById, GetStudentByBirthday, GetStudentByOrderNumber و غیره است.

اما این مشکل اساسی نیست. مشکل اصلی روتین ()Save است. این متد یک دانش آموز (Student) را ذخیره می‌کند .. اینطور بنظر می‌رسد. دیگر چه چیزی را ذخیره می‌کند؟ آیا می‌توانید حدس بزنید؟ من که نمی‌توانم .. بیشتر در ادامه.


UnitOfWork تراکنشی است

یک UnitOfWork همانطور که از نامش بر می‌آید برای انجام کاری وجود دارد. این کار می‌تواند به سادگی واکشی اطلاعات و نمایش آنها، و یا به پیچیدگی پردازش یک سفارش جدید باشد. هنگامی که شما از EntityFramework استفاده می‌کنید و یک DbContext را وهله سازی می‌کنید، در واقع یک UnitOfWork می‌سازید.

در EF می‌توانید با فراخوانی ()SubmitChanges تمام تغییرات را فلاش کرده و بازنشانی کنید (flush and reset). این کار بیت‌های مقایسه change tracker را تغییر می‌دهد. افزودن رکوردهای جدید، بروز رسانی و حذف آنها. هر چیزی که تعیین کرده باشید. و تمام این دستورات در یک تراکنش یا Transaction انجام می‌شوند.


یک Repository مطلقا یک UnitOfWork نیست
هر متد در یک Repository قرار است فرمانی اتمی (Atomic) باشد - چه واکشی اطلاعات و چه ذخیره آنها. مثلا می‌توانید یک Repository داشته باشید با نام SalesRepository که اطلاعات کاتالوگ شما را واکشی می‌کند، و یا یک سفارش جدید را ثبت می‌کند. منظور از فرمان‌های اتمیک این است، که هر متد تنها یک دستور را باید اجرا کند. تراکنشی وجود ندارد و امکاناتی مانند ردیابی تغییرات و غیره هم جایی ندارند.

یکی دیگر از مشکلات استفاده از Repository‌ها این است که بزودی و به آسانی از کنترل خارج می‌شوند و نیاز به ارجاع دیگر مخازن پیدا می‌کنند. به دلیل اینکه مثلا نمی‌دانستید که SalesRepository نیاز به ارجاع ReportRepository داشته است (یا چیزی مانند این).

این مشکل به سرعت مشکل ساز می‌شود، و نیز به همین دلیل است که به UnitOfWork تمایل پیدا می‌کنیم.


بدترین کاری که می‌توانید انجام دهید: <Repository<T

این الگو دیوانه وار است. این کار عملا انتزاعی از یک انتزاع دیگر است (abstraction of an abstraction). به قطعه کد زیر دقت کنید، که به دلیلی نامشخص بسیار هم محبوب است.

public class CustomerRepository : Repository < Customer > {
  public CustomerRepository(DbContext context){
    //a property on the base class
    this.DB = context;
  }

  //base class has Add/Save/Remove/Get/Fetch
}

در نگاه اول شاید بگویید مشکل این کلاس چیست؟ همه چیز را کپسوله می‌کند و کلاس پایه Repository هم به کانتکست دسترسی دارد. پس مشکل کجاست؟

مشکلات عدیده اند .. بگذارید نگاهی بیاندازیم.

آیا می‌دانید این DbContext از کجا آمده است؟
خیر، نمی‌دانید. این آبجکت به کلاس تزریق (Inject) می‌شود، و نمی‌دانید که چه متدی آن را باز کرده و به چه دلیلی. ایده اصلی پشت الگوی Repository استفاده مجدد از کد است. بدین منظور که مثلا برای عملیات CRUD از کلاسی پایه استفاده کنید تا برای هر موجودیت و فرمی نیاز به کدنویسی مجدد نباشد. برگ برنده این الگو نیز دقیقا همین است. مثلا اگر بخواهید از کدی در چند فرم مختلف استفاده کنید از این الگو استفاده میشد.

الگوی UnitOfWork همه چیز در نامش مشخص است. اگر قرار باشد آنرا بدین شکل تزریق کنید، نمی‌توانید بدانید که از کجا آمده است.


شناسه مشتری جدید را نیاز داشتم
کد بالا در CustomerRepository را در نظر بگیرید - که یک مشتری جدید را به دیتابیس اضافه می‌کند. اما CustomerID جدید چه می‌شود؟ مثلا به این شناسه نیاز دارید تا یک log بسازید. چه می‌کنید؟ گزینه‌های شما اینها هستند:

  • متد ()SubmitChanges را صدا بزنید تا تغییرات ثبت شوند و بتوانید به CustomerID جدید دسترسی پیدا کنید
  • CustomerRepository خود را باز کنید و متد پایه Add را بازنویسی (override) کنید. بدین منظور که پیش از بازگشت دادن، متد ()SubmitChanges را فراخوانی کند. این راه حلی است که MSDN به آن تشویق می‌کند، و بمبی ساعتی است که در انتظار انفجار است
  • تصمیم بگیرید که تمام متدهای Add/Remove/Save در مخازن شما باید ()SubmitChanges را فراخوانی کنند

مشکل را می‌بینید؟ مشکل در خود پیاده سازی است. در نظر بگیرید که چرا New Customer ID را نیاز دارید؟ احتمالا برای استفاده از آن در ثبت یک سفارش جدید، و یا ثبت یک ActivityLog.

اگر بخواهیم از StudentRepository بالا برای ایجاد دانش آموزان جدید پس از خرید آنها از فروشگاه کتاب مان استفاده کنیم چه؟ اگر DbContext خود را به مخزن تزریق کنید و دانش آموز جدید را ذخیره کنید .. اوه .. تمام تراکنش شما فلاش شده و از بین رفته!

حالا گزینه‌های شما اینها هستند: 1) از StudentRepository استفاده نکنید (از OrderRepository یا چیز دیگری استفاده کنید). و یا 2) فراخوانی ()SubmitChanges را حذف کنید و به باگ‌های متعددی اجازه ورود به کد تان را بدهید.

اگر تصمیم بگیرید که از StudentRepository استفاده نکنید، حالا کدهای تکراری (duplicate) خواهید داشت.

شاید بگویید که برای دستیابی به شناسه رکورد جدید نیازی به ()SubmitChanges نیست، چرا که خود EF این عملیات را در قالب یک تراکنش انجام می‌دهد!

دقیقا درست است، و نکته من نیز همین است. در ادامه به این قسمت باز خواهیم گشت.

متدهای Repositories قرار است اتمیک باشند

به هر حال تئوری اش که چنین است. چیزی که در Repository‌ها داریم حتی اصلا Repository هم نیست. بلکه یک abstraction برای عملیات CRUD است که هیچ کاری مربوط به منطق تجاری اپلیکیشن را هم انجام نمی‌دهد. مخازن قرار است روی دستورات مشخصی تمرکز کنند (مثلا ثبت یک رکورد یا واکشی لیستی از اطلاعات)، اما این مثال‌ها چنین نیستند.

همانطور که گفته شده استفاده از چنین رویکردهایی به سرعت مشکل ساز می‌شوند و با رشد اپلیکیشن شما نیز مشکلات عدیده ای برایتان بوجود می‌آروند.

خوب، راه حل چیست؟

برای جلوگیری از این abstraction‌های غیر منطقی دو راه وجود دارد. اولین راه استفاده از Command/Query Separation است که ممکن است در ابتدا کمی عجیب و بنظر برسند اما لازم نیست کاملا CQRS را دنبال کنید. تنها از سادگی انجام کاری که مورد نیاز است لذت ببرید، و نه بیشتر.

آبجکت‌های Command/Query

Jimmy Bogard مطلب خوبی در اینباره نوشته است و با تغییراتی جزئی برای بکارگیری Properties کدی مانند لیست زیر خواهیم داشت. مثلا برای مطالعه بیشتر درباره آبجکت‌های Command/Query به این لینک سری بزنید.

public class TransactOrderCommand {
  public Customer NewCustomer {get;set;}
  public Customer ExistingCustomer {get;set;}
  public List<Product> Cart {get;set;}
  //all the parameters we need, as properties...
  //...

  //our UnitOfWork
  StoreContext _context;
  public TransactOrderCommand(StoreContext context){
    //allow it to be injected - though that's only for testing
    _context = context;
  }

  public Order Execute(){
    //allow for mocking and passing in... otherwise new it up
    _context = _context ?? new StoreContext();

    //add products to a new order, assign the customer, etc
    //then...
    _context.SubmitChanges();

    return newOrder;
  }
}
همین کار را با یک آبجکت Query نیز می‌توانید انجام دهید. می‌توانید پست Jimmy را بیشتر مطالعه کنید، اما ایده اصلی این است که آبجکت‌های Query و Command برای دلیل مشخصی وجود دارند. می‌توانید آبجکت‌ها را در صورت نیاز تغییر دهید و یا mock کنید.


DataContext خود را در آغوش بگیرید

ایده ای که در ادامه خواهید دید را شخصا بسیار می‌پسندم (که توسط Ayende معرفی شد). چیزهایی که به آنها نیاز دارید را در قالب یک فیلتر wrap کنید و یا از یک کلاس کنترلر پایه استفاده کنید (با این فرض که از اپلیکیشن‌های وب استفاده می‌کنید).

using System;
using System.Web.Mvc;

namespace Web.Controllers
{
  public class DataController : Controller
  {
    protected StoreContext _context;

    protected override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
    {
      //make sure your DB context is globally accessible
      MyApp.StoreDB = new StoreDB();
    }

    protected override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext filterContext)
    {
      MyApp.StoreDB.SubmitChanges();
    }
  }
}

این کار به شما اجازه می‌دهد که از DataContext خود در خلال یک درخواست واحد (request) استفاده کنید. تنها کاری که باید بکنید این است که از این کلاس پایه ارث بری کنید. این بدین معنا است که هر درخواست به اپلیکیشن شما یک UnitOfWork خواهد بود. که بسیار هم منطقی و قابل قبول است. در برخی موارد هم شاید این فرض درست یا کارآمد نباشد، که در این هنگام می‌توانید از آبجکت‌های Command/Query استفاده کنید.


ایده‌های بعدی: چه چیزی بدست آوردیم؟

چیزهای متعددی بدست آوردیم.

  • تراکنش‌های روشن و صریح: دقیقا می‌دانیم که DbContext ما از کجا آمده و در هر مرحله روی چه UnitOfWork ای کار می‌کنیم. این امر هم الان، و هم در آینده بسیار مفید خواهد بود
  • انتزاع کمتر == شفافیت بیشتر: ما Repository‌ها را از دست دادیم، که دلیلی برای وجود داشتن نداشتند. به جز اینکه یک abstraction از abstraction دیگر باشند. رویکرد آبجکت‌های Command/Query تمیز‌تر است و دلیل وجود هرکدام و مسئولیت آنها نیز روشن‌تر است
  • شانس کمتر برای باگ ها: رویکردهای مبتنی بر Repository باعث می‌شوند که با تراکنش‌های ناموفق یا پاره ای (partially-executed) مواجه شویم که نهایتا به یکپارچگی و صحت داده‌ها صدمه می‌زند. لازم به ذکر نیست که خطایابی و رفع چنین مشکلاتی شدیدا زمان بر و دردسر ساز است

برای مطالعه بیشتر 

ایجاد Repositories بر روی UnitOfWork
به الگوی Repository در لایه DAL خود نه بگویید!
پیاده سازی generic repository یک ضد الگو است 
نگاهی به generic repositories
بدون معکوس سازی وابستگی‌ها، طراحی چند لایه شما ایراد دارد  

بازخوردهای دوره
تبدیلگر تاریخ شمسی برای AutoMapper
ممنون. آقای نصیری من کدهای شمارو استفاده کردم و خطای زیر برای من رخ داد :

Type 'System.String' does not have a default constructor

Description: An unhandled exception occurred during the execution of the current web request. Please review the stack trace for more information about the error and where it originated in the code. 

Exception Details: System.ArgumentException: Type 'System.String' does not have a default constructor


من به این صورت نوشتم :

            CreateMap<DateTime, string>().ConvertUsing(new DateTimeToPersianDateTimeConverter());

            CreateMap<User, UserViewModel>();

این هم model و viewmodel :

 public class User : IdentityUser<long, UserLogin, UserRole, UserClaim>
    {
        public virtual DateTime RegisterDate { get; set; }
        // bla bla
    }


  public class UserViewModel
    {
        public string RegisterDate { get; set; }
    }

public List<UserViewModel> GetUsersByPage(int pageNumber, string pagerSortBy, string pagerSortOrder, string term, out int records,
            int recordsPerPage)
{
    //bla bla bla
    return users.Skip(skipRecords) /*این خط خطا داره*/
                .Take(recordsPerPage)
                .Project(_mappingEngine).To<UserViewModel>().Future().ToList();
}

ولی وقتی اینطوری استفاده می‌کنم خطا نمیده ولی خب به درد نمیخوره. من میخوام تبدیلش کنم به فارسی :

CreateMap<User, UserViewModel>()
.ForMember(d => d.RegisterDate, m => m.MapFrom(s => s.RegisterDate.ToString()));

ممنون میشم راهنمایی کنید.
مطالب
C# 8.0 - Async Streams
امکان تعریف نوع‌های شمارشی async در C# 8.0

فرض کنید قصد دارید یک متد async از نوع IEnumerable را که تعدادی yield return به تاخیر افتاده را به همراه دارد (yield return‌ها فقط زمانی اجرا می‌شوند که بر روی آن‌ها متدهایی مانند ToList و یا حلقه‌ی foreach اجرا شوند) و همچنین توسط await Task.Delay، دریافت اطلاعات به صورت async را نیز شبیه سازی می‌کند، تهیه کنید:
public struct Statement
{
    public int Id { get; }
    public string Description { get; }
    public Statement(int id, string description) => (Id, Description) = (id, description);
    public override string ToString() => Description;
}

public static async Task<IEnumerable<Statement>> GetStatements(bool error)
{
    if (error)
    {
       throw new Exception("Oops, we messed up 😬");
    }

    await Task.Delay(1000); //Simulate waiting for data to come through. 

    yield return new Statement(1, "C# is cool!");
    yield return new Statement(2, "C# orginally named COOL.");
    yield return new Statement(3, "More examples...");
}
این قطعه کد حتی در C# 8.0 نیز چنین خطای کامپایلری را به همراه دارد:
The body of 'AsyncStreams.GetStatements(bool)' cannot be an iterator block because
'Task<IEnumerable<AsyncStreams.Statement>>' is not an iterator interface type (CS1624)
عنوان می‌کند که برای دریافت اطلاعات متد GetStatements باید یک iterator تشکیل شود؛ اما Task IEnumerable از این نوع نیست.

برای رفع یک چنین مشکلی، اکنون در C# 8.0 می‌توان از اینترفیس جدید IAsyncEnumerable بجای Task IEnumerable استفاده کرد. به این ترتیب تنها تغییری که در قطعه کد فوق نیاز است، تغییر امضای آن به صورت زیر است:
static async IAsyncEnumerable<Statement> GetStatements(bool error)


امکان تعریف حلقه‌های async در C# 8.0

مرحله‌ی بعد، ایجاد حلقه‌ای بر روی متد GetStatements است. اکنون مشکل دیگری وجود دارد: حلقه‌ی foreach به خودی خود، یک حلقه‌ی synchronous است و اگر از آن برای کار با یک استریم async استفاده شود، هربار که اطلاعاتی از آن بازگشت داده می‌شود، پایان یک Task نیز گزارش داده خواهد شد که می‌توان سبب خاتمه‌ی حلقه شود. بنابراین انجام اینکار نیز پیش از C# 8.0 میسر نبود که اکنون با امکان تعریف await پیش از یک حلقه‌ی foreach، ممکن شده‌است:
static async IAsyncEnumerable<Statement> GetStatementsAsync(bool error)
{
    await foreach (var statement in GetStatements(error))
    {
      await Task.Delay(1000);
      yield return statement;
    }
}
تا پیش از C# 8.0، از واژه‌ی await تنها برای دریافت یک تک مقدار استفاده می‌شد؛ اما حالا می‌توان از آن برای دریافت استریمی از نتایج (async streams) نیز استفاده کرد.


اینترفیس IAsyncEnumerable چگونه تعریف شده‌است؟

 اینترفیس IAsyncEnumerable متد GetAsyncEnumerator را تعریف می‌کند که یک IAsyncEnumerator را بازگشت می‌دهد و آن نیز به همراه متد MoveNextAsync است. اگر دقت کنید در این حالت از نگارش async اینترفیس IDisposable به نام IAsyncDisposable استفاده کرده‌است:
using System.Threading;

namespace System.Collections.Generic
{
    public interface IAsyncEnumerable<out T>
    {
        IAsyncEnumerator<T> GetAsyncEnumerator(CancellationToken cancellationToken = default);
    }

    public interface IAsyncEnumerator<out T> : IAsyncDisposable
    {
        T Current { get; }

        ValueTask<bool> MoveNextAsync();
    }
}

namespace System
{
    public interface IAsyncDisposable
    {
        ValueTask DisposeAsync();
    }
}
اینترفیس‌های IAsyncDisposable و IAsyncEnumerator یک ValueTask را توسط متدهای DisposeAsync و MoveNextAsync بازگشت می‌دهند و این مورد به C# 7x باز می‌گردد که امکان await را نه تنها بر روی Task، بلکه بر روی هر نوعی که متد GetAwaiter را پیاده سازی می‌کند، میسر می‌کند و ValueTask نیز یکی از آن‌ها است. ValueTask به صورت یک نوع مقدار (value type) تعریف شده‌است؛ بجای نوع ارجاعی Task که سربار کمتری را به همراه دارد.


مثالی از IAsyncDisposable و روش Dispose خودکار آن

با معرفی IAsyncDisposable، اگر یک مثال ساده از پیاده سازی آن به صورت زیر باشد:
public class AwaitUsingTest : IAsyncDisposable
{
   public async ValueTask DisposeAsync()
   {
     await Task.CompletedTask;
   }

   public void Dummy() { }
}
روش فراخوانی using declaration بر روی آن به همراه واژه‌ی کلیدی await در C# 8.0، مانند مثال زیر است:
async Task FooBar()
{
   await using var test = new AwaitUsingTest();
   test.Dummy();
}
مطالب
فرمت مناسب تصاویر جهت استفاده در iTextSharp

عموما هنگام تهیه یک مستند یا گزارش، هرچقدر حجم نهایی کمتر باشد، توزیع آن ساده‌تر خواهد بود. در اینجا اینطور به نظر می‌رسد که اگر مثلا از تصاویری با فرمت jpg یا png استفاده کنیم، کمترین حجم نهایی را می‌توان بدست آورد. اما حین استفاده از iTextSharp شما با استفاده از تصاویری با فرمت BMP بهترین نتیجه را خواهید گرفت: کمترین حجم و بهترین کیفیت! البته یک نکته‌ی ریز دارد که باید رعایت شود:


using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))  

{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("tpn.pdf", FileMode.Create));
pdfWriter.SetPdfVersion(new PdfName("1.5"));
pdfWriter.CompressionLevel = PdfStream.BEST_COMPRESSION;
//...

}


در اینجا pdf version و همچنین compression level باید تنظیم شوند. پس از آن فشرده سازی تصاویر BMP به صورت خودکار حین تهیه فایل نهایی انجام خواهد شد.

مطالب دوره‌ها
استفاده از RavenDB در ASP.NET MVC به همراه تزریق وابستگی‌ها
جهت تکمیل مباحث این دوره می‌توان به نحوه مدیریت سشن‌ها و document store بانک اطلاعاتی RavenDB با استفاده از یک IoC Container مانند StructureMap در ASP.NET MVC پرداخت. اصول کلی آن به تمام فناوری‌های دات نتی دیگر مانند وب فرم‌ها، WPF و غیره نیز قابل بسط است. تنها پیشنیاز آن مطالعه «کامل» دوره «بررسی مفاهیم معکوس سازی وابستگی‌ها و ابزارهای مرتبط با آن » می‌باشد.


هدف از بحث
ارائه راه حلی جهت تزریق یک وهله از واحد کار تشکیل شده (همان شیء سشن در RavenDB) به کلیه کلاس‌های لایه سرویس برنامه و همچنین زنده نگه داشتن شیء document store آن در طول عمر برنامه است. ایجاد شیء document store که کار اتصال به بانک اطلاعاتی را مدیریت می‌کند، بسیار پرهزینه است. به همین جهت این شیء تنها یکبار باید در طول عمر برنامه ایجاد شود.


ابزارها و پیشنیازهای لازم
ابتدا یک برنامه جدید ASP.NET MVC را آغاز کنید. سپس ارجاعات لازم را به کلاینت RavenDB، سرور درون پروسه‌ای آن (RavenDB.Embedded) و همچنین StructureMap با استفاده از نیوگت، اضافه نمائید:
 PM> Install-Package RavenDB.Client
PM> Install-Package RavenDB.Embedded -Pre
PM> Install-Package structuremap

دریافت کدهای کامل این مثال

این مثال، به همراه فایل‌های باینری ارجاعات یاد شده، نیست (جهت کاهش حجم 100 مگابایتی آن). برای بازیابی آن‌ها می‌توانید به مطلبی در اینباره در سایت مراجعه کنید.
این پروژه از چهار قسمت مطابق شکل زیر تشکیل شده است:


الف) لایه سرویس‌های برنامه
using RavenDB25Mvc4Sample.Models;
using System.Collections.Generic;

namespace RavenDB25Mvc4Sample.Services.Contracts
{
    public interface IUsersService
    {
        User AddUser(User user);
        IList<User> GetUsers(int page, int count = 20);
    }
}

using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using Raven.Client;
using RavenDB25Mvc4Sample.Models;
using RavenDB25Mvc4Sample.Services.Contracts;

namespace RavenDB25Mvc4Sample.Services
{
    public class UsersService : IUsersService
    {
        private readonly IDocumentStore _documentStore;
        private readonly IDocumentSession _documentSession;
        public UsersService(IDocumentStore documentStore, IDocumentSession documentSession)
        {
            _documentStore = documentStore;
            _documentSession = documentSession;
        }

        public User AddUser(User user)
        {
            _documentSession.Store(user);
            return user;
        }

        public IList<User> GetUsers(int page, int count = 20)
        {
            return _documentSession.Query<User>()
                                   .Skip(page * count)
                                   .Take(count)
                                   .ToList();
        }

        //todo: سایر متدهای مورد نیاز در اینجا

    }
}
نکته مهمی که در اینجا وجود دارد، استفاده از اینترفیس‌های خود RavenDB است. به عبارتی IDocumentSession، تشکیل دهنده الگوی واحد کار در RavenDB است و نیازی به تعاریف اضافه‌تری در اینجا وجود ندارد.
هر کلاس لایه سرویس با یک اینترفیس مشخص شده و اعمال آن‌ها از طریق این اینترفیس‌ها در اختیار کنترلرهای برنامه قرار می‌گیرند.

ب) لایه Infrastructure برنامه
در این لایه کدهای اتصالات IoC Container مورد استفاده قرار می‌گیرند. کدهایی که به برنامه جاری وابسته‌اند، اما حالت عمومی و مشترکی ندارند تا در سایر پروژه‌های مشابه استفاده شوند.
using Raven.Client;
using Raven.Client.Embedded;
using RavenDB25Mvc4Sample.Services;
using RavenDB25Mvc4Sample.Services.Contracts;
using StructureMap;

namespace RavenDB25Mvc4Sample.Infrastructure
{
    public static class IoCConfig
    {
        public static void ApplicationStart()
        {
            ObjectFactory.Initialize(x =>
            {
                // داکیومنت استور سینگلتون تعریف شده چون باید در طول عمر برنامه زنده نگه داشته شود
                x.ForSingletonOf<IDocumentStore>().Use(() =>
                       {
                           return new EmbeddableDocumentStore
                           {
                               DataDirectory = "App_Data"
                           }.Initialize();
                       });

                // سشن در برنامه وب هیبرید تعریف شده تا در طول عمر یک درخواست زنده نگه داشته شود
                // در برنامه‌های ویندوزی حالت هیبرید را حذف کنید
                x.For<IDocumentSession>().HybridHttpOrThreadLocalScoped().Use(context =>
                    {
                        return context.GetInstance<IDocumentStore>().OpenSession();
                    });

                // اتصالات لایه سرویس در اینجا
                x.For<IUsersService>().Use<UsersService>();
                // ...
            });
        }

        public static void ApplicationEndRequest()
        {
            ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects();
        }
    }
}
تعاریف اتصالات StructureMap را در اینجا ملاحظه می‌کنید.
IDocumentStore و IDocumentSession، دو اینترفیس تعریف شده در کلاینت RavenDB هستند. اولی کار اتصال به بانک اطلاعاتی را مدیریت خواهد کرد و دومی کار مدیریت الگوی واحد کار را انجام می‌دهد. IDocumentStore به صورت Singleton تعریف شده است؛ چون باید در طول عمر برنامه زنده نگه داشته شود. اما IDocumentStore در ابتدای هر درخواست رسیده، وهله سازی شده و سپس در پایان هر درخواست در متد ApplicationEndRequest به صورت خودکار Dispose خواهد شد.
اگر به فایل Global.asax.cs پروژه وب برنامه مراجعه کنید، نحوه استفاده از این کلاس را مشاهده خواهید کرد:
using System;
using System.Globalization;
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Routing;
using RavenDB25Mvc4Sample.Infrastructure;
using StructureMap;

namespace RavenDB25Mvc4Sample
{
    public class MvcApplication : System.Web.HttpApplication
    {
        protected void Application_Start()
        {
            IoCConfig.ApplicationStart();

            AreaRegistration.RegisterAllAreas();

            FilterConfig.RegisterGlobalFilters(GlobalFilters.Filters);
            RouteConfig.RegisterRoutes(RouteTable.Routes);

            //Set current Controller factory as StructureMapControllerFactory  
            ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(new StructureMapControllerFactory());
        }

        protected void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)
        {
            IoCConfig.ApplicationEndRequest();
        }
    }

    public class StructureMapControllerFactory : DefaultControllerFactory
    {
        protected override IController GetControllerInstance(RequestContext requestContext, Type controllerType)
        {
            if (controllerType == null)
                throw new InvalidOperationException(string.Format("Page not found: {0}", 
                    requestContext.HttpContext.Request.Url.AbsoluteUri.ToString(CultureInfo.InvariantCulture)));
            return ObjectFactory.GetInstance(controllerType) as Controller;
        }
    }
}
در ابتدای کار برنامه، متد IoCConfig.ApplicationStart جهت برقراری اتصالات، فراخوانی می‌شود. در پایان هر درخواست نیز شیء سشن جاری تخریب خواهد شد. همچنین کلاس StructureMapControllerFactory نیز جهت وهله سازی خودکار کنترلرهای برنامه به همراه تزریق وابستگی‌های مورد نیاز، تعریف گشته است.

ج) استفاده از کلاس‌های لایه سرویس در کنترلرهای برنامه

using System.Web.Mvc;
using Raven.Client;
using RavenDB25Mvc4Sample.Models;
using RavenDB25Mvc4Sample.Services.Contracts;

namespace RavenDB25Mvc4Sample.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        private readonly IDocumentSession _documentSession;
        private readonly IUsersService _usersService;
        public HomeController(IDocumentSession documentSession, IUsersService usersService)
        {
            _documentSession = documentSession;
            _usersService = usersService;
        }

        [HttpGet]
        public ActionResult Index()
        {
            return View(); //نمایش صفحه ثبت
        }

        [HttpPost]
        public ActionResult Index(User user)
        {
            if (this.ModelState.IsValid)
            {
                _usersService.AddUser(user);
                _documentSession.SaveChanges();

                return RedirectToAction("Index");
            }
            return View(user);
        }
    }
}
پس از این مقدمات و طراحی اولیه، استفاده از کلاس‌های لایه سرویس در کنترل‌ها، ساده خواهند بود. تنها کافی است اینترفیس‌های مورد نیاز را از طریق روش تزریق در سازنده کلاس‌ها تعریف کنیم. سایر مسایل وهله سازی آن خودکار خواهند بود.
مطالب
راه اندازی StimulSoft Report در ASP.NET MVC
یکی از ارکان لاینفک سیستم‌های سازمانی در هر پلتفرمی، چه وب و چه دسکتاپ و ... گزارش گیری از اطلاعات موجود و جزو ساختار حیاتی آن است. از آنجا که حتی ممکن است این گزارشات در هر دوره نیاز به تغییرات داشته باشند و گزارش‌های پویایی باشند؛ این نیاز احساس می‌شود که از یک برنامه گزارش ساز مناسب بهره ببریم. یکی از گزارش سازهای محبوب به خصوص در ایران که حتی نماینده رسمی آن هم در ایران وجود دارد، گزارش ساز StimulSoft Report است.

دارا بودن امکانات بسیار قدرتمند و پشتیبانی از محیط فارسی و همچنین پشتیبانی آن‌ها جهت پاسخگویی به سوالات، چه از طریق ایمیل یا چت، از نقاط قوت این ابزار به شمار می‌روند. در جدول مقایسات می‌توانید تفاوت نسخه‌های موجود این گزارش ساز را مشاهده کنید. برای استفاده در MVC از نسخه وب آن استفاده میکنیم.

در این مقاله قصد داریم با نحوه راه ندازی این ابزار در وب (MVC) آشنا شویم که شامل مباحث زیر می‌شود:
  1. استفاده از EF به عنوان منبع داده و ارسال آن‌ها به سمت گزارش ساز
  2. نحوه طراحی فایل MRT و بایند کردن داده‌های اطلاعاتی و ایجاد جدول
  3. استفاده از امکانات فایل خروجی ، چاپ و پیش نمایش و...
  4. بررسی Direction جهت استفاده در محیط‌های فارسی زبان
  5. نحوه ارسال اطلاعات بین دو اکشن متفاوت


طراحی فایل MRT

فایل MRT در واقع یک قالب (Template) خالی از مقادیر متغیر است که در StimulSoft Studio به طراحی آن میپردازیم و در برنامه خود، این مقادیر متغیر را با اطلاعات دلخواه خود جایگزین می‌کنیم. تصویر زیر یک نمونه از یک گزارش خالی است که ابتدا آن را طراحی کرده و سپس در برنامه آن را مورد استفاده قرار می‌دهیم:

برای اینکه فایل MRT بتواند دیتاهای لازمی را که به آن پاس میدهیم، بخواند و در جای مشخص شده قرار بدهد، باید یک BussinessObject برای آن ایجاد کنیم. بعد از اینکه یک گزارش جدید ایجاد کردید، در سمت راست به قسمت Dictionary بروید و در قسمت BussinessObject گزینه NewBussinessObject را انتخاب کنید. یک نام و نام مستعار که عموما هم یکی است، برای آن انتخاب کنید. در زیر همان پنجره شما می‌توانید ستون‌های اطلاعاتی خود را تعریف کنید. در اینجا من میخواهم اطلاعات یک راننده را به همراه خودروی وی، نشان دهم. برای همین، من دو موجودیت راننده و خودروی راننده را دارم. پس اسم Business Object را DriverReport میگذارم و ستون‌های اطلاعاتی فقط راننده (بدون در نظر گرفتن خودروی وی) را وارد میکنم.

در همین کادر بالا شما میتوانید تصیم بگیرید که آیا میخواهید اطلاعات خودرو را به همراه دیگرستون‌های اطلاعاتی راننده، ایجاد کنید یا اینکه برای خودرو یک نوع مجزا انتخاب کنید. اگر تنها یک خودرو برای راننده باشد، شاید راحت‌تر باشید همانند اطلاعات راننده با آن رفتار کنید. ولی اگر مثلا بخواهید خودروی‌های گذشته راننده را هم جز لیست داشته باشید، بهتر است یک  Business Object جدید متعلق و زیر مجموعه Business Object راننده ایجاد کنید. در اینجا چون تنها یک خودرو است، من آن اطلاعات آن را به همراه راننده، ارسال میکنم. شکل زیر ساختار درختی از گزارش بالاست:

شکل زیر هم یک ساختار دیگر از یک گزارش است که شامل Business object‌های مختلف می‌شود: 

سپس همین فیلدها را به سمت صفحه خالی بکشانید. با دو بار کلیک روی فیلدهای قرار گرفته در صفحه، با نحوه بایند کردن مقادیر آشنا می‌شوید؛ هر فیلدی که قرار است دیتای آن بایند شود، باید به شکل زیر در بخش Expression پنجره باز شده، نوشته شود:

{driverReport.LastName}
در صورتیکه قرار است Business Object به شکل یک لیست ارسال شود؛ مثلا لیست رانندگان یا حتی لیست خودروهایی که یک راننده از گذشته تا کنون داشته است، می‌توانید به جای درگ کردن فیلد به درون صفحه، خود Business Object را درگ کنید تا از روی آن یک جدول درست شود و با ارسال یک لیست به سمت آن و به ازای هر آیتم از این لیست یک سطر داشته باشید.

در دیکشنری همچنین انواع دیگری از فیلدها نیز به چشم میخورد:
متغیرها: این نوع فیلد یک متغیر است که به طور جداگانه میتواند مقداردهی شود و از آن بیشتر برای ارسال داده‌های تکی چون تصاویر، تاریخ شمسی و ... میتوان استفاده کرد.
متغیرهای سیستمی: این نوع متغیرها توسط خود گزارش ساز به طور مستقیم پر می‌شوند که شامل شماره صفحه، تاریخ و زمان، تعداد صفحات، مقادیر دو ارزشی (آیا صفحه آخر گزارش است؟) و ... می‌شود.
توابع: گزارش ساز شامل یک سری توابع آماده برای اعمال تغییرات بر روی داده‌ها میباشد که در دسته‌های مختلفی چون کار با رشته‌ها، زمان، ریاضیات و... قرار گرفته‌اند.
بعد از تکمیل آن، فایل MRT را ذخیره و در یک دایرکتوری در ساختار پروژه قرار دهید.

راه اندازی گزارش ساز در ASP.Net MVC

اولین کاری که می‌کنیم، ورود سه dll اصلی به پروژه است:

Stimulate.Base

Stimulate.Report

Stimulate.Report.MVC

در مرحله بعد یک متد ساخته و یک ویوو را برای صفحه گزارش گیری ایجاد می‌کنیم:

public ActionResult Report(int id)
{
   return View();
}
در ویوی مربوطه کدهای زیر را اضافه می‌کنیم:
@Html.Stimulsoft().StiMvcViewer(new StiMvcViewerOptions()
{
   
    Localization = "~/content/reports/fa.xml",
    Actions =
        {
        
            GetReportSnapshot = "LoadReportSnapshot",
            ViewerEvent = "ViewerEvent",
            ExportReport = "ExportReport",
            PrintReport = "PrintReport",
        }
 }

در نسخه‌های دو سال اخیر، استفاده از این Helper تفاوت‌هایی در نحوه استفاده از خصوصیت‌های آن کرده است. در این روش جدید، پراپرتی‌ها دسته بندی شده و برای دسترسی به هر کدام باید به بخش آن مراجعه کنید؛ مثلا پراپرتی‌های Action، در دسته Actions قرار گرفته‌اند یا خصوصیت‌های ظاهری در دسته Appearance، یا گزینه‌های مرتبط با خروجی گرفتن‌ها، در دسته Export قرار گرفته‌اند و الی آخر که در نسخه‌های پیشین، کد بالا را به شکل زیر،  با پیشوند نام دسته می‌نوشتیم:
@Html.Stimulsoft().StiMvcViewer(new StiMvcViewerOptions()
{
   
    Localization = "~/content/reports/fa.xml",
            ActionGetReportSnapshot = "LoadReportSnapshot",
            ActionViewerEvent = "ViewerEvent",
            ActionExportReport = "ExportReport",
            ActionPrintReport = "PrintReport",
            
}
خصوصیت GetReportSnapshot نام یک اکشن متد است که کار ارسال دیتا را به گزارش ساز، انجام میدهد. باقی خصوصیت‌ها را در ادامه بررسی میکنیم. پس متد LoadReportSnapshot را ایجاد می‌کنم و کدهای زیر را در ادامه آن می‌نویسیم:

بعد از آن لازم است دیتا‌ها را از طریق EF خوانده و به یک مدل جدید که بر اساس اطلاعات گزارش شماست و قرار است گزارش شما این پراپرتی‌ها را بشناسد، به طور دستی یا با استفاده یک کتابخانه mapping مثل automapper انتقال دهید. یا حتی می‌توانید مانند کد زیر از ساختاری ناشناس استفاده کنید. در کد زیر، من به صورت تمرینی اطلاعات یک راننده و خودروی او را انتقال میدهم:
var driver = new
            {
                FirstName = "علی",
                LastName = "یگانه مقدم",
                NationalCode = "12500000000",
                FatherName = "حسین",
                Model = "نام خودرو",
                MotorNumber = 415244,
                ProductionYear = 1394,
                Capacity = 4
                
};
اگر اطلاعات خودرو را هم به صورت مجزا BussinessObject ساخته‌اید باید آن را به شکل زیر تعریف کنید ( با فرض اینکه نام BussinessObject در گزارش، با نام car تعریف شده باشد):
var driver = new
            {
                FirstName = "علی",
                LastName = "یگانه مقدم",
                NationalCode = "12500000000",
                FatherName = "حسین",
                car = new
                {
                    Model = "نام خودرو",
                    MotorNumber = 415244,
                    ProductionYear = 1394,
                    Capacity = 4
                }
};
بعد از اینکه دیتاهای لازم را بر اساس فرمت دلخواه خود آماده کردیم، باید آن‌ها را به سمت گزارش ساز ارسال کنیم:
var report = new StiReport();
            report.Load(Server.MapPath("~/Content/Reports/driver.mrt"));
            report.RegBusinessObject("driverReport", driver);
            report.Dictionary.Variables.Add("today", DateTime.Today.ToPersianString(PersianDateTimeFormat.Date));
در مرحله اول یک وهله از شیء StiReport را می‌سازیم و فایل گزارشی را که در مرحله قبل ساختیم، به آن معرفی میکنیم. سپس داده‌های لازم را به آن انتقال می‌دهیم. پارامتر اول نام BussinessObject اصلی یعنی driverReport را وارد می‌کنیم و پارامتر دوم هم، همان اطلاعات گزارش است. خط بعدی هم یک متغیر است که من در گزارش تعریف کرده‌ام و در اینجا آن را با تاریخ شمسی امروز پر میکنم. توجه داشته باشید که انتقال اطلاعات حتما باید بعد از استفاده از متد Load باشد؛ در غیر اینصورت انتقالی انجام نخواهد شد. اینکه صرفا شما وهله‌ای از شیء StiReport بسازید و مقادیر را بدون ترتیب پر کنید، کفایت نمی‌کند. یعنی ترتیب زیر یک ترتیب کاملا اشتباه است:
var report = new StiReport();
            report.RegBusinessObject("driverReport", driver);
            report.Dictionary.Variables.Add("today", DateTime.Today.ToPersianString(PersianDateTimeFormat.Date));
           report.Load(Server.MapPath("~/Content/Reports/driver.mrt"));
چیزی که بعدا در خروجی می‌بینید، یک صفحه گزارش بدون مقدار است.
پس کد کامل ما برای ایجاد یک گزارش به شکل زیر می‌شود:
 public ActionResult LoadReportSnapshot()
{
  var driver = new
            {
                FirstName = "علی",
                LastName = "یگانه مقدم",
                NationalCode = "12500000000",
                FatherName = "حسین",
                Model = "نام خودرو",
                MotorNumber = 415244,
                ProductionYear = 1394,
                Capacity = 4

            };

            var report = new StiReport();
            report.Load(Server.MapPath("~/Content/Reports/driver.mrt"));
            report.RegBusinessObject("driverReport", driver);
            report.Dictionary.Variables.Add("today", DateTime.Today.ToPersianString(PersianDateTimeFormat.Date));
return StiMvcViewer.GetReportSnapshotResult(HttpContext, report);
}
همه خطوط، همان قبلی هاست که بررسی کردیم؛ بجز خط آخر که یک ActionResult اختصاصی است که در آن نحوه انتقال اطلاعات به گزارش ساز پیاده سازی شده است و تنها کاری که باید بکنیم این است که شیء گزارش ایجاد شده در بالا را به آن پاس دهیم.

اگر دوباره در ویو مربوطه، به سراغ helper برویم می‌بینیم که سه اکشن متد دیگر وجود دارند که در زیر، به ترتیب با نحوه کار آن‌ها و کد اکشن متد آن‌ها اشاره میکنیم:
Viewer Events : این اکشن متد که تنها یک خط ActionResult استاتیک را فراخوانی می‌کند، جهت مدیریت رویدادهای گزارش چون: زوم، صفحه بندی گزارش، خروجی‌ها و چاپ می‌باشد و وجود آن در گزارش از الزامات است.
 public virtual ActionResult ViewerEvent()
 {
            return StiMvcViewer.ViewerEventResult();
 }

PrintReport: برای مدیریت و ارسال گزارشات به دستگاه چاپ می‌باشد. این اطلاعات از طریق شی HttpContext به سمت اکشن متد ارسال شده و توسط PrintReportResult آن را دریافت می‌کند.
public virtual ActionResult PrintReport()
        {
            return StiMvcViewer.PrintReportResult(this.HttpContext);
        }

ExportReport: گزارش ساز استیمول به شما اجاز میدهد در فرمت‌های گوناگونی چون xlsx,docx,pptx,pdf,rtf و ... از گزارش خود خروجی بگیرید. اطلاعات گزارش از طریق شی HttpContext به سمت اکشن متد ارسال شده و توسط ExportReportResult  دریافت می‌شود. 
 public virtual ActionResult ExportReport()
        {
            return StiMvcViewer.ExportReportResult(this.HttpContext);
        }
حال اگر برنامه را اجرا کنید، باید گزارشی به شکل زیر نمایش داده شود و مقادیر در جای خود شکل گرفته باشند. ولی مشکلی  که ممکن است این گزارش داشته باشد این است که برای فارسی، حالت راست به چپ را ندارد.


 البته خوشبختانه این مشکل  در حالت پیش نمایش و چاپ و خروجی‌ها دیده نمی‌شود و فقط مختص نمایش روی فرم Html است. برای حل این مشکل ممکن است از گزینه یا پراپرتی RightToLeft، در بخش Appearance موجود در helper استفاده کنید که البته استفاده از آن مانند تصویر بالا، فقط محدود به container گزارش و نوار ابزار آن می‌شود. برای حل این مشکل کافی است کد css زیر را به صفحه گزارش اضافه کنید تا مشکل حل شود:
.stiMvcViewerReportPanel table{
    direction:ltr !important;
}
مجددا گزارش را ایجادکنید تا گزارش را به طور صحیحی مشاهده کنید:

حال حتما پیش خود میگویید که این روش برای اطلاعات ایستا و تمرینی مناسب است و من چگونه باید پارامترهای ارسالی به اکشن متد Report را به اکشن متد LoadReportSnapshot ارسال کنم. برای این منظور استفاده از SessionState‌ها زیاد توصیه شده‌است:
 public virtual ActionResult Report(int id)
        {
            TempData["id"]=id;
            return View();
        }

         public virtual ActionResult LoadReportSnapshot()
        {
            var driverId = (int)TempData ["id"];
              //.....
        }
  ولی این روش مشکلات زیادی را دارد. اول اینکه اگر کاربر چند گزارش جداگانه را پشت سر هم باز کند، به دلیل اینکه گزارش مدتی طول می‌کشد باز شود، همه گزارش‌ها آخرین گزارش درخواستی خواهند بود و دوم اینکه مقداری از حافظه سرور را هم بی جهت اشغال میکند. ولی برای کار با استیمول به هیچ یک از این کارها نیازی نیست، چون خود استیمول به طور خودکار پارامترهای ارسالی را انتقال می‌دهد. یعنی کد باید به شکل زیر نوشته شود:
public virtual ActionResult Report(int id)
        {
    
            return View();
        }

         public virtual ActionResult LoadReportSnapshot(int id)
        {
             //.....
        }
همین مقدار کد برای ارسال پارمترها کفایت میکند و مابقی کار را به stimul بسپارید.

نکته بسیار مهم: گزارش ساز استیمول متاسفانه شامل تنظیم پیش فرض نامناسبی است که عملیات کش را بر روی گزارش‌ها اعمال می‌کند. به عنوان مثال تصور کنید من صفحه گزارش شخصی به نام «وحید نصیری» را باز میکنم و در تب دیگر گزارش شخص دیگری با نام «علی یگانه مقدم» را باز میکنم. حال اگر کاربر به سراغ تب آقای نصیری برود و بخواهد چاپ یا خروجی درخواست کند، اشتباها با گزارش علی یگانه مقدم روبرو خواهد شد که این اتفاق به دلیل کش شدن رخ میدهد. برای غیر فعال کردن این قابلیت پیش فرض، کد زیر را در Helper اضافه کنید:
Server =
    {
        GlobalReportCache = false
    }
نظرات مطالب
آزمایش Web APIs توسط Postman - قسمت ششم - اعتبارسنجی مبتنی بر JWT
تنظیمات آغازین برنامه:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            // بقیه کدها جهت سهولت در خوانایی حذف شده اسند
             services.AddAntiforgery(opt =>
            {
                opt.Cookie.Name = ".Middleware.Antiforgery";
                opt.HeaderName = "X-XSRF-TOKEN";
                opt.SuppressXFrameOptionsHeader = false;
            });
        }
فراخوانی کنترلرهایی که دارای POST VERB هستند با استفاده از POSTMAN بدرستی در حال انجام هستند ولی فراخوانی همان کنترلها توسط ajax یا سایر کتابخانه‌ها مانند Restsharp با تکه کد زیر با خطای badrequest همراه میشود.
var loginUrl = new RestClient("https://XXXXXXXXXXXX/account/login");
            var loginRequest = new RestRequest(Method.POST);
            loginRequest.AddJsonBody(new { Username = txtUsername.Text, Password = txtPassword.Text });
            var loginResponse = loginUrl.Execute(loginRequest);
            var loginContent = JToken.Parse(loginResponse.Content);
            var loginCookies = loginResponse.Cookies;
            var antiforgerytokeCookie = loginCookies[1].Value;
            _accessToken = loginContent.Value<string>("access_token");

            var authenticateUrl = new RestClient("https://XXXXXXXXXXXX/account/ad/authenticate");
            var authRequest = new RestRequest(Method.POST);
            authRequest.AddHeader("X-XSRF-TOKEN", antiforgerytokeCookie);
            authRequest.AddHeader("Authorization", "Bearer " + _accessToken);
            var authResponse = authenticateUrl.Execute(authRequest);
            var infoContent = authResponse.Content;
مطالب
معرفی واژه‌ی کلیدی جدید required در C# 11
واژه‌ی کلیدی جدید required در C# 11.0، همانند خواص init-only که پیشتر معرفی شدند، با هدف آغاز و نمونه سازی دقیق‌تر و ساده‌تر اشیایی است که برای اینکار، به تعاریف ویژه‌ی سازنده‌ی کلاس‌ها وابسته نیستند.


امکان نمونه سازی بدون قید و شرط کلاس‌ها

تعریف کلاس Article1 را به صورت زیر درنظر بگیرید:
public class Article1
{
    public string Title { get; set; }
    public string? Subtitle { get; set; }
    public string Author { get; set; }
    public DateTime Published { get; set; }
}
ساختار پروژه‌های دات نت 7 نیز به صورت پیش‌فرض به صورت زیر است:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>net7.0</TargetFramework>
    <ImplicitUsings>enable</ImplicitUsings>
    <Nullable>enable</Nullable>
  </PropertyGroup>
</Project>
یعنی nullable reference types در آن‌ها فعال است. با این فعال بودن، به اخطارهای زیر می‌رسیم:
Non-nullable property 'Title' must contain a non-null value when exiting constructor. Consider declaring the property as nullable. [CS11Tests]csharp(CS8618)
Non-nullable property 'Author' must contain a non-null value when exiting constructor. Consider declaring the property as nullable. [CS11Tests]csharp(CS8618)
عنوان می‌کند که خاصیت‌های Title و Author، به صورت غیرنال‌پذیر تعریف شده‌اند (و همانند Subtitle نال‌پذیر نیستند)؛ اما تعریف این کلاس به نحوی است که این مساله را الزامی نمی‌کند. یعنی می‌توان نمونه‌ای از Article1 را ایجاد کرد که در آن، هر دوی این خواص نال باشند؛ هرچند در این حالت مشکلی از لحاظ کامپایل وجود نخواهد داشت، اما ممکن است به علت اشتباه استفاده‌ی از آن‌ها، به null reference exceptions برسیم. چون یکی از مهم‌ترین اهداف استفاده از یک چنین تعاریفی و فعال سازی nullable reference type در یک پروژه، ارائه‌ی متادیتای بهتری جهت خواص و پارامترها و خروجی‌های متدهاست تا استفاده کننده دقیقا بداند که آیا این خواص می‌توانند نال باشد یا خیر. اگر  public string ای تعریف شده، یعنی این خاصیت قطعا نال نخواهد بود و می‌توان بدون مشکل و بدون بررسی مقدار آن، از آن استفاده کرد و اگر ?public string ای تعریف شده، یعنی ممکن است مقدار آن نال نیز باشد و بهتر است پیش از استفاده‌ی از آن، حتما مقدار آن بررسی شود. اکنون مشکل اینجا است که هیچگونه قیدی، جهت اجبار به مقدار دهی خواص غیرنال پذیر در اینجا وجود ندارند و می‌توان نمونه‌ای از شیء Article1 را ایجاد کرد که در آن متادیتای خواص غیرنال پذیر تعریفی در آن، نقض شوند.


مدیریت کردن نحوه‌ی نمونه سازی کلاس‌ها، با وابستگی به سازنده‌های آن

یکی از روش‌های مدیریت مشکلی که تا اینجا بررسی شد، تعریف سازنده‌های متعددی برای یک کلاس است؛ تا توسط آن بتوان مقدار دهی یک سری از خواص را اجباری کرد:
public class Article2
{
    public Article2(string title, string subtitle, string author, DateTime published)
    {
        Title = title;
        Subtitle = subtitle;
        Author = author;
        Published = published;
    }

    public Article2(string title, string author, DateTime published)
    {
        Title = title;
        Author = author;
        Published = published;
    }

    public string Title { get; set; }
    public string? Subtitle { get; set; }
    public string Author { get; set; }
    public DateTime Published { get; set; }
}
در این کلاس، نمونه‌ی بهبود یافته‌ی Article1 را مشاهده می‌کنید که استفاده کننده را وادار به مقدار دهی title و author می‌کند. در این حالت اخطارهای کامپایلری را که مشاهده کردید، رفع می‌شوند؛ اما به همراه این مسایل است:
- تعداد سطرهای تعریف این کلاس، به شدت افزایش یافته‌است.
- با اضافه شدن خواص بیشتری به کلاس، به تعاریف بیشتری نیاز خواهد بود.
- سازنده‌ها کار خاصی را بجز نگاشت مقادیر ارائه شده، به خواص کلاس، انجام نمی‌دهند.
- نمونه سازی این کلاس‌ها، شکل طولانی و غیرواضح زیر را پیدا می‌کند و زیبایی inline object initializers را ندارند:
 Article2 article = new("C# 11 Required Keyword", "A new language feature", "Name",  new DateTime(2022, 11, 12));

البته روش دیگر مدیریت یک چنین اخطارهایی، استفاده از مقدار ویژه‌ی !default است که سبب محو اخطارهای یاد شده می‌شود؛ اما باز هم مقدار دهی آن‌را الزامی نمی‌کند. فقط به این معنا است که قول می‌دهیم این خاصیت را در جای دیگری مقدار دهی کنیم و هیچگاه نال نباشد!
 public string Title { get; set; } = default!;


مدیریت کردن نحوه‌ی نمونه سازی کلاس‌ها، بدون وابستگی به سازنده‌های آن در C# 11.0

C# 11 به همراه واژه‌ی کلیدی جدیدی به نام required است تا دیگر نیازی نباشد همانند راه حل فوق، سازنده‌های متعددی را جهت اجبار به مقدار دهی خواص یک شیء، تعریف کنیم. در این حالت تعریف کلاس Article به صورت زیر خلاصه می‌شود و دیگر به همراه اخطارهای کامپایلر نمایش داده شده نیز نیست:
public class Article3
{
    public required string Title { get; set; }
    public string? Subtitle { get; set; }
    public required string Author { get; set; }
    public DateTime Published { get; set; }
}
به این ترتیب هنوز می‌توان از زیبایی و خوانایی به همراه نمونه سازی توسط روش inline object initializers بهره‌مند شد و همچنین مطمئن بود که اگر استفاده کننده خاصیت غیرنال‌پذیر Title را مقدار دهی نکند، اینبار با یک خطای کامپایلر متوقف خواهد شد:



معرفی ویژگی جدید SetsRequiredMembers

کلاس Book زیر را که به همراه یک خاصیت required و دو سازنده‌است، درنظر بگیرید:
public class Book
{
    public Book() => Name = string.Empty;

    public Book(string name) => Name = name;

    public required string Name { get; set; }
}
اکنون فرض کنید که بر این اساس، شیء‌ای را به صورت زیر نمونه سازی کرده‌ایم:
Book book = new("Book's Name");
این قطعه کد با خطای زیر کامپایل نمی‌شود:
Required member 'Book.Name' must be set in the object initializer or attribute constructor. [CS11Tests]csharp(CS9035)
عنوان می‌کند که باید خاصیت Name را حتما مقدار دهی کرد؛ چون از نوع required است. هرچند سازنده‌‌ای که از آن استفاده شده، این مقدار دهی را انجام داده‌است و مشکلی از لحاظ عدم مقدار دهی خاصیت Name در اینجا وجود ندارد. برای رفع این مشکل، باید تغییر زیر را اعمال کرد:
public class Book
{
    [SetsRequiredMembers]
    public Book() => Name = string.Empty;

    [SetsRequiredMembers]
    public Book(string name) => Name = name;

    public required string Name { get; set; }
}
با استفاده از ویژگی جدید SetsRequiredMembers عنوان می‌کنیم که این سازنده‌ی خاص، حتما خواص از نوع required را نیز مقدار دهی می‌کند و نیازی به صدور خطای یاد شده نیست. در این حالت بررسی خواص required توسط کامپایلر غیرفعال می‌شود.


محدودیت‌های کار با خواص required

- واژه‌ی کلیدی required را می‌توان تنها به خواص و فیلدهای نوع‌های class, record, record struct اعمال کرد. امکان اعمال این واژه‌ی کلیدی به اجزای یک اینترفیس وجود ندارد.
- میدان دید اعضای required باید حداقل در حد نوع‌های دربرگیرنده‌ی آن‌ها باشند. برای مثال اگر کلاسی public است، نمی‌توان در آن یک فیلد required با میدان دید protected را تعریف کرد.
- نوع‌های مشتق شده‌ی از یک نوع پایه، نمی‌توانند اعضای required آن‌را مخفی کنند و اگر قصد بازنویسی آن‌را دارند، باید حتما واژه‌ی کلیدی required را لحاظ کنند.
- اگر سازنده‌ای به سازنده‌ی دیگری از طریق ذکر ()base و یا ()this زنجیر شده باشد نیز باید ویژگی SetsRequiredMembers مرتبط را تکرار کند.
نظرات مطالب
استفاده از افزونه‌ی jsTree در ASP.NET MVC
سلام من این تایپیک‌ها رو بررسی کردم ولی نتونستم این فرایندها رو ادغام کنم ببینید من داخل همین پروژه شما دو تا مدل با نام‌های Category.cs وDataBaseContext.cs تعریف کردم و کد هاشم بصورت زیر است حالا چه جوری با تابع بازگشتی داخل HomeController بجای populatetree اظلاعات رو دریافت کنم در ضمن فیلدها هم طبق گفته خودتون باید مطابق jstree باشه که در مل‌ها تعریف کردم؟
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web;
using System.Text;

namespace MvcJSTree.Models.Entities
{
    public class Category
    {
        public Category()
        {

        }
        public Category(string id,string parentid,string orginialid,string text,string position,string href)
        {
            this.Id = id;
            this.ParentId = parentid;
            this.OriginalId = orginialid;
            this.Text = text;
            this.Position = position;
            this.Href = href;
        }
               
        public string Id { set; get; }
        public string ParentId { set; get; }
        public string OriginalId { set; get; }
        public string Text { set; get; }
        public string Position { set; get; }
        public string Href { set; get; }

        public override string ToString()
        {
            return string.Format("{0},{1},{2},{3},{4},{5}",this.Id,this.ParentId,this.OriginalId,this.Text,this.Position,this.Href);
        }      
    }
    
}

کد مربوط به DataBaseContext
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web;
using System.Text;
using System.Data.Entity;

namespace MvcJSTree.Models
{
    public class DataBaseContext:System.Data.Entity.DbContext
    {
        public DataBaseContext()
        {

        }
         static DataBaseContext ()
        {

            System.Data.Entity.Database.SetInitializer(
                new System.Data.Entity.DropCreateDatabaseIfModelChanges<DataBaseContext>());

        }
        
         public System.Data.Entity.DbSet<DataBaseContext> Category { get; set; }
        
    }
}