وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
ایجاد ایندکس منحصربفرد بر روی چند فیلد با هم در EF Code first
با روش Fluent
- تک ستونی:
modelBuilder.Entity<People>()  
    .Property(x => x.Firstname)
    .HasColumnAnnotation("Index", new IndexAnnotation(new IndexAttribute("ix_people_firstname")));
- چند ستونی:
modelBuilder.Entity<People>()  
    .Property(x => x.Firstname)
    .HasColumnAnnotation("Index", new IndexAnnotation(new IndexAttribute("ix_people_fullname", 1)));
modelBuilder.Entity<People>()  
    .Property(x => x.Lastname)
    .HasColumnAnnotation("Index", new IndexAnnotation(new IndexAttribute("ix_people_fullname", 2)));
- منحصربفرد:
modelBuilder.Entity<People>()  
    .Property(x => x.NationalInsuranceNo)
    .HasColumnAnnotation("Index",
        new IndexAnnotation(new IndexAttribute("ix_people_nationalinsurance") {IsUnique = true}));
- نوع Clustered  
modelBuilder.Entity<People>()  
    .Property(x => x.Id)
    .HasColumnAnnotation("Index",
        new IndexAnnotation(new IndexAttribute("ix_people_nationalinsurance") { IsClustered = true}));
‫۱۰ سال و ۲ ماه قبل، پنجشنبه ۲۰ شهریور ۱۳۹۳، ساعت ۲۰:۰۷
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
بررسی روش آپلود فایل‌ها از طریق یک برنامه‌ی Angular به یک برنامه‌ی ASP.NET Core
        public async Task<IActionResult> FileUpload(IFormFile file)
        {
            if (file == null || file.Length == 0)
            {
                return BadRequest();
            }

            using (var memoryStream = new MemoryStream())
            {
                await file.CopyToAsync(memoryStream);
                var fileBytes = memoryStream.ToArray();
                // ... save it
            }
        }
‫۵ سال و ۶ ماه قبل، دوشنبه ۱۹ فروردین ۱۳۹۸، ساعت ۲۲:۳۷
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
استفاده از Kendo UI TreeView به همراه یک منبع داده راه دور
یکی دیگر از ویجت‌های Kendo UI، ویجت نمایش ساختارهای درختی است به نام TreeView. در ادامه قصد داریم با نحوه‌ی نمایش آن، به کمک اطلاعات JSON دریافتی از سرور آشنا شویم.



ساختار مورد نیاز یک Kendo UI Tree View

فرض کنید قصد دارید نظرات تو در توی مطلبی را توسط Kendo UI Tree View نمایش دهید. مدل خود ارجاع دهنده‌ی آن می‌تواند چنین شکلی را داشته باشد:
namespace KendoUI11.Models
{
    public class BlogComment
    {
        public int Id { set; get; }
 
        public string Body { set; get; }
 
        public int? ParentId { get; set; }
 
        // مخصوص کندو یو آی هستند
        public bool HasChildren { get; set; }
        public string imageUrl { get; set; }
    }
}
سه خاصیت اول این کلاس همواره در تمام کلاس‌های خود ارجاع دهنده حضور دارند؛ شماره ردیف، متن و شماره Id والد احتمالی.
چند خاصیت بعدی مانند HasChildren و imageUrl مخصوص Kendo UI هستند. از imageUrl اختیاری می‌توان جهت نمایش آیکنی در کنار یک آیتم استفاده کرد و HasChildren به این معنا است که آیا گره جاری دارای عناصر فرزندی می‌باشد یا خیر.


تهیه یک منبع داده نمونه

شکل ابتدای مطلب، از طریق منبع داده ذیل تهیه شده‌است:
using System.Collections.Generic;
 
namespace KendoUI11.Models
{
    /// <summary>
    /// منبع داده فرضی جهت سهولت دموی برنامه
    /// </summary>
    public static class BlogCommentsDataSource
    {
        private static readonly IList<BlogComment> _cachedItems;
        static BlogCommentsDataSource()
        {
            _cachedItems = createBlogCommentsDataSource();
        }
 
        public static IList<BlogComment> LatestComments
        {
            get { return _cachedItems; }
        }
 
        /// <summary>
        /// هدف صرفا تهیه یک منبع داده آزمایشی ساده تشکیل شده در حافظه است
        /// </summary>
        private static IList<BlogComment> createBlogCommentsDataSource()
        {
            var list = new List<BlogComment>();
 
            var comment1 = new BlogComment
            {
                Id = 1, Body = "نظر من این است که", HasChildren = true, ParentId = null
            };
            list.Add(comment1);
 
            var comment12 = new BlogComment
            {
                Id = 2, Body = "پاسخی به نظر اول", HasChildren = true, ParentId = 1
            };
            list.Add(comment12);
 
            var comment12A = new BlogComment
            {
                Id = 3, Body = "پاسخی دیگری به نظر اول", HasChildren = false, ParentId = 1
            };
            list.Add(comment12A);
 
            var comment121 = new BlogComment
            {
                Id = 4, Body = "پاسخی به پاسخ به نظر اول", HasChildren = false, ParentId = 2
            };
            list.Add(comment121);
 
            var comment2 = new BlogComment
            {
                Id = 5, Body = "نظر 2", HasChildren = true, ParentId = null, imageUrl= "images/search.png"
            };
            list.Add(comment2);
 
            var comment21 = new BlogComment
            {
                Id = 6, Body = "پاسخ به نظر 2", HasChildren = false, ParentId = 5
            };
            list.Add(comment21);
 
            return list;
        }
    }
}
در اینجا نحوه‌ی مقدار دهی ParentId و HasChildren را جهت تو در تو سازی اطلاعات، مشاهده می‌کنید.
در این لیست دو رکورد، دارای ParentId مساوی null هستند. از این null بودن‌ها جهت کوئری گرفتن و نمایش ریشه‌های TreeView در ادامه استفاده خواهیم کرد.


بازگشت نظرات با فرمت JSON به سمت کلاینت

در ادامه یک کنترلر ASP.NET MVC را مشاهده می‌کنید که توسط اکشن متد GetBlogComments، رکوردهای مورد نظر را با فرمت JSON به سمت کلاینت ارسال می‌کند:
using System.Linq;
using System.Web.Mvc;
using KendoUI11.Models;
 
namespace KendoUI11.Controllers
{
 
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            return View(); // shows the page.
        }
 
        [HttpGet]
        public ActionResult GetBlogComments(int? id)
        {
            if (id == null)
            {
                //دریافت ریشه‌ها
                return Json(
                    BlogCommentsDataSource.LatestComments
                        .Where(x => x.ParentId == null) // ریشه‌ها
                        .ToList(),
                    JsonRequestBehavior.AllowGet);
            }
            else
            {
                //دریافت فرزندهای یک ریشه
                return Json(
                    BlogCommentsDataSource.LatestComments
                              .Where(x => x.ParentId == id)
                              .ToList(),
                              JsonRequestBehavior.AllowGet);
            }
        }
    }
}
اگر از سمت Kendo UI، مقدار id تنظیم نشود، به معنای درخواست نمایش ریشه‌ها است. در این حالت رکوردها را بر اساس مواردی که دارای ParentId مساوی null هستند، فیلتر خواهیم کرد.
اگر مقدار id به سمت سرور ارسال شود، یعنی کاربر گره و نودی را گشوده‌است. بر این اساس، تمامی فرزندان این گره را یافته و بازگشت می‌دهیم.


کدهای سمت کاربر نمایش Kendo UI Tree View

برای کار با Kendo UI TreeView نیاز است از منبع داده خاصی به نام HierarchicalDataSource به نحو ذیل استفاده کنیم. در قسمت transport آن مشخص می‌کنیم که اطلاعات باید از چه آدرسی خوانده شوند که در اینجا به آدرس اکشن متد  GetBlogComments اشاره می‌کند.
همچنین نیاز است مشخص کنیم کدامیک از خواص مدل بازگردانده شده، همان hasChildren است که در مثال فوق دقیقا به همین نام نیز تنظیم شده‌است.
<!--نحوه‌ی راست به چپ سازی -->
<div class="k-rtl k-header demo-section">
    <div id="my-treeview"></div>
</div>
 
@section JavaScript
{
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var dataSource = new kendo.data.HierarchicalDataSource({
                transport: {
                    read: {
                        url: "@Url.Action("GetBlogComments", "Home")",
                        dataType: "json",
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: 'GET'
                    }
                },
                schema: {
                    model: {
                        id: "Id",
                        hasChildren: "HasChildren"
                    }
                }
            });
 
            $("#my-treeview").kendoTreeView({
                //استفاده از قالب در صورت نیاز
                template: kendo.template($("#treeview-template").html()),
                checkboxes: {
                    checkChildren: false
                },
                dataSource: dataSource,
                dataTextField: "Body",
                //رخدادها
                select: function (e) { console.log("Selecting: " + this.text(e.node)); },
                check: function (e) { console.log("Checkbox changed :: " + this.text(e.node)); },
                change: function (e) { console.log("Selection changed"); },
                collapse: function (e) { console.log("Collapsing " + this.text(e.node)); },
                expand: function (e) { console.log("Expanding " + this.text(e.node)); }
            });
        });
    </script>
 
    <script id="treeview-template" type="text/kendo-ui-template">
        <strong> #: item.Body # </strong>
    </script>
 
    <style scoped>
        .demo-section {
            width: 100%;
            height: 300px;
        }
    </style>
}
 پس از تنظیم remote data source، اکنون نوبت به تعریف و تنظیم kendoTreeView است.
- در ابتدا به ازای هر ردیف این TreeView، از یک قالب استفاده شده‌است. تعریف این مورد اختیاری است. اگر نیاز به سفارشی سازی نحوه‌ی نمایش هر آیتم را داشتید، می‌توان از قالب‌ها استفاده کرد.
- قسمت checkboxes مشخص می‌کند که آیا نیاز است در کنار هر آیتم یک checkbox نیز نمایش داده شود یا خیر.
- dataSource را به HierarchicalDataSource تنظیم کرده‌ایم.
- dataTextField مشخص می‌کند که کدام فیلد دربرگیرنده‌ی متن هر آیتم TreeView است.
- تعدادی رخداد منتسب به TreeView نیز تنظیم شده‌اند که خروجی آن‌ها را در console تصویر ابتدای بحث مشاهده می‌کنید.


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
‫۹ سال و ۷ ماه قبل، یکشنبه ۱۶ فروردین ۱۳۹۴، ساعت ۰۲:۲۰
صابر فتح الهی صابر فتح الهی
نظرات مطالب
متدی برای بررسی صحت کد ملی وارد شده
سلام
من از یک مبدل آنلاین استفاده کردم به این نتیجه رسیدم.
Namespace ConsoleApplicationTest
Class Program
Private Shared Sub Main(args As String())
Console.WriteLine("0172942284 => {0}", "0172942284".IsValidNationalCode())
Console.WriteLine("1000000001 => {0}", "1000000001".IsValidNationalCode())
End Sub
End Class

Public NotInheritable Class Helpers
Private Sub New()
End Sub
<System.Runtime.CompilerServices.Extension> _
Public Shared Function IsValidNationalCode(nationalCode As [String]) As [Boolean]
If [String].IsNullOrEmpty(nationalCode) Then
Throw New Exception("لطفا کد ملی را صحیح وارد نمایید")
End If

If nationalCode.Length <> 10 Then
Throw New Exception("طول کد ملی باید ده کاراکتر باشد")
End If

Dim regex__1 = New Regex("[^0-9]<span> </span>")
If Not regex__1.IsMatch(nationalCode) Then
Throw New Exception("کد ملی تشکیل شده از ده رقم عددی می‌باشد؛ لطفا کد ملی را صحیح وارد نمایید")
End If

If Not Regex.IsMatch(nationalCode, "^(?!(\d)\1{9})\d{10}$") Then
Return False
End If

Dim check = Convert.ToInt32(nationalCode.Substring(9, 1))
Dim result = Enumerable.Range(0, 9).[Select](Function(x) Convert.ToInt32(nationalCode.Substring(x, 1)) * (10 - x)).Sum() Mod 11

Dim remainder As Integer = result Mod 11
Return check = (If(remainder < 2, remainder, 11 - remainder))

End Function
End Class
End Namespace
‫۱۰ سال و ۸ ماه قبل، شنبه ۲۴ اسفند ۱۳۹۲، ساعت ۰۲:۰۶
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
نوشتن TagHelperهای سفارشی برای ASP.NET Core
این مورد مانند قبل است (همانند ASP.NET MVC 5.x) که در آن از anonymous objects و مشخص سازی دستی area استفاده می‌شود:
var urlHelper = ViewContext.HttpContext.Items.Values.OfType<IUrlHelper>().FirstOrDefault();
و سپس
// How to inject the ViewContext automatically
[ViewContext, HtmlAttributeNotBound]
public ViewContext ViewContext { get; set; }

// How to use the injected ViewContext
IUrlHelper urlHelper = new UrlHelper(ViewContext);
var actionUrl = urlHelper.Action(action: nameof(MyController.Xyz),
                controller: nameof(MyController).Replace("Controller", string.Empty),
                values:
                new
                {
                   //...,
                    area = "SomeName"
                });
‫۷ سال و ۳ ماه قبل، یکشنبه ۱۱ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۶:۲۴
مرتضی دلیل مرتضی دلیل
مطالب
روشی سریع برای ایجاد RSS و Sitemap در ASP.NET MVC
برای مطالعه روش‌های بدست آوردن خروجی xml مربوط به Rss و Sitemap،  میتوانید از مقالات مشخص شده استفاده کنید .[اینجا] و [اینجا].

در صورتیکه طراحی شما بر اساس MVC صورت گرفته است، در کمتر از چند دقیقه و در سه مرحله میتوانید پرونده Rss و Sitemap را برای همیشه ببندید. 

پیش از تشریح مراحل، به ساختار این دو فایل توجه کنید. 

مراحل کار : 

مرحله 1. ایجاد نوع(Type) مورد نیاز برای ایجاد Xml ‌های فوق

مرحله 2 . ایجاد کنترلر XML

مرحله 3. ایجاد مسیریابی(Routing)


مرحله 1 : ابتدا یک کلاس به منظور شکل دهی به اطلاعات، بر اساس خواسته‌های xml مرتبط با RSS و Sitemap تشکیل دهید:

public class PostToXml
    {
        
        public int PostId { get; set; }

        public string title { get; set; }

        public string link { get; set; }
        
        public string description { get; set; }

        public Nullable<DateTime> pubDate { get; set; }

      
    }

مرحله 2 : یک کنترلر به نام xml ایجاد کنید و اکشن متدهای زیر را درون آن قرار دهید :

       public ContentResult RSS()
        {
            
            var items = GetRssFeed();
            var rss = new XDocument(new XDeclaration("1.0", "utf-8", "yes"),
              new XElement("rss",
                new XAttribute("version", "2.0"),
                  new XElement("channel",
                    new XElement("title", "آخرین مطالب سایت"),
                    new XElement("link", "http://" + Request.Url.Host+"/rss"),
                    new XElement("description", "آخرین مطالب سایت من"),
                    new XElement("copyright","(c)" + DateTime.Now.Year + ", نام سایت من.تمامی حقوق محفوظ است"),
                  from item in items
                  select
                  new XElement("item",
                    new XElement("title", item.title),
                    new XElement("description", item.description),
                    new XElement("link", item.link),
                    new XElement("pubDate", item.pubDate)

                  )
                )
              )
            );
            return Content(rss.ToString(), "text/xml");
        }



        public ContentResult Sitemap()
        {
            XNamespace ns = "http://www.sitemaps.org/schemas/sitemap/0.9";
            var items = GetLinks();
            var sitemap = new XDocument(new XDeclaration("1.0", "utf-8", "yes"),
                new XElement(ns + "urlset",
                    from item in items
                    select
                    new XElement("url",
                      new XElement("loc", item.link),
                      new XElement("changefreq", "monthly"),
                      new XElement("priority", "0.5")
                      )
                    )
                  );
            return Content(sitemap.ToString(), "text/xml");
        }


        public IEnumerable<PostToXml> GetRssFeed()
        {
          // یک کوئری که لیستی از تایپ مشخص شده به ما بدهد
        }

         public IEnumerable<PostToXml> GetLinks()
        {
            // یک کوئری که لیستی از تایپ مشخص شده به ما بدهد
        }

این کنترلر دارای دو اکشن متد Rss و Sitemap است و این اکشن‌ها وظیفه‌ی ایجاد فایل‌های Xml را به عهده دارند. مواد اولیه این xml ‌ها از دو متد GetRssFeed و GetLinks تهیه می‌شوند. ما این مواد را در تمپلیت Rss و Sitemap جایگذاری خواهیم کرد. (به کمک دو اکشن متد Rss و Sitemap )

کافیست لیستی از مواردی را که می‌خواهیم در Rss یا Sitemap ثبت شوند، تهیه کنیم. این لیست بر اساس شکل تنظیم دیتابیس و مسیریابی سایت، می‌تواند پیچیده و یا ساده باشد. (به کمک کوئری گرفتن با linq و یا اضافه کردن مستقیم آدرس‌ها به لیست و یا ترکیبی از هر دو مورد) برای درک بهتر موضوع، لطفا تصویر موجود در ابتدای مقاله را مشاهده نمایید.

مرحله 3 : در مرحله آخر کافیست دو مورد زیر را به فایل RoutConfig.cs بیافزایید:  

routes.MapRoute(
              "Sitemap", "sitemap",
              new { controller = "XML", action = "Sitemap" });
 routes.MapRoute(
              "RSS", "rss",
               new { controller = "XML", action = "RSS" });

به کمک آدرس‌های زیر می‌توانید به آنچه که تهیه کرده‌اید دسترسی داشته باشید :

http://domain.com/rss
http://domain.com/sitemap 

فایل پروژه را دریافت کنید :

MVC_RSS_Sitemap-43ad3c6681734b34b91deaaabcdba871.rar 

‫۱۰ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۲۶ تیر ۱۳۹۳، ساعت ۰۱:۵۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
افزودن و اعتبارسنجی خودکار Anti-Forgery Tokens در برنامه‌های Angular مبتنی بر ASP.NET Core
Anti-forgery tokens یک مکانیزم امنیتی، جهت مقابله با حملات CSRF هستند. در برنامه‌های ASP.NET Core، فرم‌های دارای Tag Helper مانند asp-controller و asp-action به صورت خودکار دارای یک فیلد مخفی حاوی این token، به همراه تولید یک کوکی مخصوص جهت تعیین اعتبار آن خواهند بود. البته در برنامه‌های ASP.NET Core 2.0 تمام فرم‌ها، چه حاوی Tag Helpers باشند یا خیر، به همراه درج این توکن تولید می‌شوند.
برای مثال در برنامه‌های ASP.NET Core، یک چنین فرمی:
<form asp-controller="Manage" asp-action="ChangePassword" method="post">   
   <!-- Form details --> 
</form>
به صورت ذیل رندر می‌شود که حاوی قسمتی از Anti-forgery token است و قسمت دیگر آن در کوکی مرتبط درج می‌شود:
<form method="post" action="/Manage/ChangePassword">   
  <!-- Form details --> 
  <input name="__RequestVerificationToken" type="hidden" value="CfDJ8NrAkSldwD9CpLR...LongValueHere!" /> 
</form>
در این مطلب چگونگی شبیه سازی این عملیات را در برنامه‌های Angular که تمام تبادلات آن‌ها Ajax ایی است، بررسی خواهیم کرد.


تولید خودکار کوکی‌های Anti-forgery tokens برای برنامه‌های Angular

در سمت Angular، مطابق مستندات رسمی آن (^ و ^)، اگر کوکی تولید شده‌ی توسط برنامه، دارای نام مشخص «XSRF-TOKEN» باشد، کتابخانه‌ی HTTP آن به صورت خودکار مقدار آن‌را استخراج کرده و به درخواست بعدی ارسالی آن اضافه می‌کند. بنابراین در سمت ASP.NET Core تنها کافی است کوکی مخصوص فوق را تولید کرده و به Response اضافه کنیم. مابقی آن توسط Angular به صورت خودکار مدیریت می‌شود.
می‌توان اینکار را مستقیما داخل متد Configure کلاس آغازین برنامه انجام داد و یا بهتر است جهت حجیم نشدن این فایل و مدیریت مجزای این مسئولیت، یک میان‌افزار مخصوص آن‌را تهیه کرد:
using System;
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Antiforgery;
using Microsoft.AspNetCore.Builder;
using Microsoft.AspNetCore.Http;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Utils
{
    public class AntiforgeryTokenMiddleware
    {
        private readonly RequestDelegate _next;
        private readonly IAntiforgery _antiforgery;

        public AntiforgeryTokenMiddleware(RequestDelegate next, IAntiforgery antiforgery)
        {
            _next = next;
            _antiforgery = antiforgery;
        }

        public Task Invoke(HttpContext context)
        {
            var path = context.Request.Path.Value;
            if (path != null && !path.StartsWith("/api/", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
            {
                var tokens = _antiforgery.GetAndStoreTokens(context);
                context.Response.Cookies.Append(
                      key: "XSRF-TOKEN",
                      value: tokens.RequestToken,
                      options: new CookieOptions
                      {
                          HttpOnly = false // Now JavaScript is able to read the cookie
                      });
            }
            return _next(context);
        }
    }

    public static class AntiforgeryTokenMiddlewareExtensions
    {
        public static IApplicationBuilder UseAntiforgeryToken(this IApplicationBuilder builder)
        {
            return builder.UseMiddleware<AntiforgeryTokenMiddleware>();
        }
    }
}
توضیحات تکمیلی:
- در اینجا ابتدا سرویس IAntiforgery به سازنده‌ی کلاس میان افزار تزریق شده‌است. به این ترتیب می‌توان به سرویس توکار تولید توکن‌های Antiforgery دسترسی یافت. سپس از این سرویس جهت دسترسی به متد GetAndStoreTokens آن برای دریافت محتوای رشته‌ای نهایی این توکن استفاده می‌شود.
- اکنون که به این توکن دسترسی پیدا کرده‌ایم، تنها کافی است آن‌را با کلید مخصوص XSRF-TOKEN که توسط Angular شناسایی می‌شود، به مجموعه‌ی کوکی‌های Response اضافه کنیم.
- علت تنظیم مقدار خاصیت HttpOnly به false، این است که کدهای جاوا اسکریپتی Angular بتوانند به مقدار این کوکی دسترسی پیدا کنند.

پس از تدارک این مقدمات، کافی است متد الحاقی کمکی UseAntiforgeryToken فوق را به نحو ذیل به متد Configure کلاس آغازین برنامه اضافه کنیم؛ تا کار نصب میان افزار AntiforgeryTokenMiddleware، تکمیل شود:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env, ILoggerFactory loggerFactory)
{
   app.UseAntiforgeryToken();


پردازش خودکار درخواست‌های ارسالی از طرف Angular

تا اینجا برنامه‌ی سمت سرور ما کوکی‌های مخصوص Angular را با کلیدی که توسط آن شناسایی می‌شود، تولید کرده‌است. در پاسخ، Angular این کوکی را در هدر مخصوصی به نام «X-XSRF-TOKEN» به سمت سرور ارسال می‌کند (ابتدای آن یک X اضافه‌تر دارد).
به همین جهت به متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و این هدر مخصوص را معرفی می‌کنیم تا دقیقا مشخص گردد، این توکن از چه قسمتی باید جهت پردازش استخراج شود:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
      services.AddAntiforgery(x => x.HeaderName = "X-XSRF-TOKEN");
      services.AddMvc();
}

یک نکته: اگر می‌خواهید این کلیدهای هدر پیش فرض Angular را تغییر دهید، باید یک CookieXSRFStrategy سفارشی را برای آن تهیه کنید.


اعتبارسنجی خودکار Anti-forgery tokens در برنامه‌های ASP.NET Core

ارسال کوکی اطلاعات Anti-forgery tokens و سپس دریافت آن توسط برنامه، تنها یک قسمت از کار است. قسمت بعدی، بررسی معتبر بودن آن‌ها در سمت سرور است. روش متداول انجام اینکار‌، افزودن ویژگی [ValidateAntiForgeryToken]  به هر اکشن متد مزین به [HttpPost] است:
  [HttpPost] 
  [ValidateAntiForgeryToken] 
  public IActionResult ChangePassword() 
  { 
    // ... 
    return Json(…); 
  }
هرچند این روش کار می‌کند، اما در ASP.NET Core، فیلتر توکار دیگری به نام AutoValidateAntiForgeryToken نیز وجود دارد. کار آن دقیقا همانند فیلتر ValidateAntiForgeryToken است؛ با این تفاوت که از حالت‌های امنی مانند GET و HEAD صرفنظر می‌کند. بنابراین تنها کاری را که باید انجام داد، معرفی این فیلتر توکار به صورت یک فیلتر سراسری است، تا به تمام اکشن متدهای HttpPost برنامه به صورت خودکار اعمال شود:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
       services.AddAntiforgery(x => x.HeaderName = "X-XSRF-TOKEN");
       services.AddMvc(options =>
       {
           options.Filters.Add(new AutoValidateAntiforgeryTokenAttribute());
       });
}
به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا ویژگی ValidateAntiForgeryToken را به تک تک اکشن متدهای از نوع HttpPost برنامه به صورت دستی اعمال کرد.

یک نکته: در این حالت بررسی سراسری، اگر در موارد خاصی نیاز به این اعتبارسنجی خودکار نبود، می‌توان از ویژگی [IgnoreAntiforgeryToken] استفاده کرد.


آزمایش برنامه

برای آزمایش مواردی را که تا کنون بررسی کردیم، همان مثال «فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت پنجم - ارسال اطلاعات به سرور» را بر اساس نکات متدهای ConfigureServices و Configure مطلب جاری تکمیل می‌کنیم. سپس برنامه را اجرا می‌کنیم:


همانطور که ملاحظه می‌کنید، در اولین بار درخواست برنامه، کوکی مخصوص Angular تولید شده‌است.
در ادامه اگر فرم را تکمیل کرده و ارسال کنیم، وجود هدر ارسالی از طرف Angular مشخص است و همچنین خروجی هم با موفقیت دریافت شده‌است:



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-09.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دو پنجره‌ی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات 
>npm install
>ng build --watch
و در دومی دستورات ذیل را اجرا کنید: 
>dotnet restore
>dotnet watch run
اکنون می‌توانید برنامه را در آدرس http://localhost:5000 مشاهده و اجرا کنید.
‫۷ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۱۶ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۴:۳۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
استفاده از MVVM زمانیکه امکان Binding وجود ندارد

ساده‌ترین تعریف MVVM، نهایت استفاده از امکانات Binding موجود در WPF و Silverlight است. اما خوب، همیشه همه چیز بر وفق مراد نیست. مثلا کنترل WebBrowser را در WPF در نظر بگیرید. فرض کنید که می‌خواهیم خاصیت Source آن‌را در ViewModel مقدار دهی کنیم تا صفحه‌ای را نمایش دهد. بلافاصله با خطای زیر متوقف خواهیم شد:

A 'Binding' cannot be set on the 'Source' property of type 'WebBrowser'.
A 'Binding' can only be set on a DependencyProperty of a DependencyObject.

بله؛ این خاصیت از نوع DependencyProperty نیست و نمی‌توان چیزی را به آن Bind کرد. بنابراین این نکته مهم را توسعه دهنده‌های کنترل‌های WPF و Silverlight همیشه باید بخاطر داشته باشند که اگر قرار است کنترل‌های شما MVVM friendly باشند باید کمی بیشتر زحمت کشیده و بجای تعریف خواص ساده دات نتی، خواص مورد نظر را از نوع DependencyProperty تعریف کنید.
الان که تعریف نشده چه باید کرد؟
پاسخ متداول آن این است: مهم نیست؛ خودمان می‌توانیم این‌کار را انجام دهیم! یک Attached property یا به عبارتی یک Behavior را تعریف و سپس به کمک آن عملیات Binding را میسر خواهیم ساخت. برای مثال:
در این Attached property قصد داریم یک خاصیت جدید به نام BindableSource را جهت کنترل WebBrowser تعریف کنیم:

using System;
using System.Windows;
using System.Windows.Controls;

namespace WebBrowserSample.Behaviors
{
    public static class WebBrowserBehaviors
    {
        public static readonly DependencyProperty BindableSourceProperty =
            DependencyProperty.RegisterAttached("BindableSource",
                            typeof(object),
                            typeof(WebBrowserBehaviors),
                            new UIPropertyMetadata(null, BindableSourcePropertyChanged));

        public static object GetBindableSource(DependencyObject obj)
        {
            return (string)obj.GetValue(BindableSourceProperty);
        }

        public static void SetBindableSource(DependencyObject obj, object value)
        {
            obj.SetValue(BindableSourceProperty, value);
        }

        public static void BindableSourcePropertyChanged(DependencyObject o, DependencyPropertyChangedEventArgs e)
        {
            WebBrowser browser = o as WebBrowser;
            if (browser == null) return;

            Uri uri = null;

            if (e.NewValue is string)
            {
                var uriString = e.NewValue as string;
                uri = string.IsNullOrWhiteSpace(uriString) ? null : new Uri(uriString);
            }
            else if (e.NewValue is Uri)
            {
                uri = e.NewValue as Uri;
            }

            if (uri != null) browser.Source = uri;
        }
    }
}


یک مثال ساده از استفاده‌ی آن هم به صورت زیر می‌تواند باشد:
ابتدا ViewModel مرتبط با فرم برنامه را تهیه خواهیم کرد. اینجا چون یک خاصیت را قرار است Bind کنیم، همینجا داخل ViewModel آن‌را تعریف کرده‌ایم. اگر تعداد آن‌ها بیشتر بود بهتر است به یک کلاس مجزا مثلا GuiModel منتقل شوند.

using System;
using System.ComponentModel;

namespace WebBrowserSample.ViewModels
{
    public class MainWindowViewModel : INotifyPropertyChanged
    {
        Uri _sourceUri;
        public Uri SourceUri
        {
            get { return _sourceUri; }
            set
            {
                _sourceUri = value;
                raisePropertyChanged("SourceUri");
            }
        }

        public MainWindowViewModel()
        {
            SourceUri = new Uri(@"C:\path\arrow.png");
        }

        #region INotifyPropertyChanged Members
        public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;
        void raisePropertyChanged(string propertyName)
        {
            var handler = PropertyChanged;
            if (handler == null) return;
            handler(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
        }
        #endregion
    }
}

در ادامه بجای استفاده از خاصیت Source که قابلیت Binding ندارد، از Behavior سفارشی تعریف شده استفاده خواهیم کرد. ابتدا باید فضای نام آن تعریف شود، سپس BindableSource مرتبط آن در دسترس خواهد بود:

<Window x:Class="WebBrowserSample.MainWindow"
        xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
        xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
        xmlns:VM="clr-namespace:WebBrowserSample.ViewModels"
        xmlns:B="clr-namespace:WebBrowserSample.Behaviors"
        Title="MainWindow" Height="350" Width="525">
    <Window.Resources>
        <VM:MainWindowViewModel x:Key="vmMainWindowViewModel" />
    </Window.Resources>
    <Grid DataContext="{Binding Source={StaticResource vmMainWindowViewModel}}">
        <WebBrowser B:WebBrowserBehaviors.BindableSource="{Binding SourceUri}" />
    </Grid>
</Window>



نمونه مشابه این مورد را در مثال «استفاده از کنترل‌های Active-X در WPF» پیشتر در این سایت دیده‌اید.

‫۱۲ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۲۶ آذر ۱۳۹۰، ساعت ۲۲:۱۱
خلیلی خلیلی
مطالب
استفاده از پیاده سازی Katana مربوط به استاندارد Owin در ASP.NET 4.x
قطعا ASP.NET MVC 5.x به عنوان یک فریم ورک بالغ و با امکانات فراوان شناخته میشود که در این مساله هیچ بحثی نیست. اما آیا در همه‌ی پروژه‌ها حتما باید از این فریم ورک استفاده شود؟ امروزه اکثر وب اپلیکیشن‌ها از فریم ورک‌های SPA استفاده میکنند و بنده به وفور در پروژه‌های مختلف شاهد این بوده‌ام که ASP.NET MVCی که در کنار آن استفاده میشود، عملا چیزی بیشتر از یک کنترلر Home و یک متد Index و حداکثر یک Layout، نیستند و معمولا در کنار آن از Web Api استفاده میکنند که حداقل در ASP.NET MVC 5.x چیزی کاملا مجزای از آن به حساب می‌آید. با این حال آیا واقعا از امکانات MVC 5.x استفاده شده است؟! یا فقط اینگونه پروژه‌ها محدودیت‌های MVC را به دوش میکشند؟
در ASP.NET 4.x به صورت معمول ارسال درخواست‌ها بدین صورت است که از سمت کلاینت به IIS و بعد از آن بر روی ISAPI نگاشت میشوند (یا Static File برای فایل‌های استاتیک). پس عملا وابستگی شدیدی به IIS ایجاد شده‌است و اینکه مشکلات این وابستگی چیست در این مقاله نمیگنجد. اگر قرار باشد همین امروز پروژه‌ای شروع شود قطعا ASP.NET 4.x گزینه‌ی معقولی به نظر میرسد؛ اما در پروژه‌های حجیم بیزینسی که باید ماه‌ها و شاید چندین سال بر روی نرم افزار آن کار شود، آیا آن موقع نیز ASP.NET مانند حال گزینه‌ی معقولی است یا بطور مثال ASP.NET Core با امکانات منحصر به فردش جایگزین خواهد شد؟ در نگاه اول وقتی دو پروژه‌ی ASP.NET 4.x و ASP.NET Core را در کنار هم میگذاریم، شاید اختلافات زیاد باشند و ارتقاء نرم افزار به ASP.NET Core سخت و یا حتی غیر ممکن به نظر برسد. اما آیا واقعا هیچ راهی وجود ندارد که هم اکنون نرم افزار خود را با ASP.NET 4.x که کاملا بالغ هم شده شروع کرده و بعد‌ها به ASP.NET Core به روز رسانی شود؟
این‌ها سوال‌هایی است که قطعا قبل از شروع یک پروژه‌ی بزرگ نرم افزاری باید از خود بپرسیم. شاید با نگاه عمیق‌تری بر روی این سوال‌ها بتوان پاسخی مناسب را برای آن‌ها داد. یکی از این راه‌حل‌ها استفاده از استاندارد Owin و پیاده سازی آن به نام Katana است.

برای شروع پروژه ابتدا یک پروژه‌ی ASP.NET 4.x از نوع empty را بسازید.
برای راحت شدن کار، ابتدا packages.config را باز کرده و کد‌های زیر را جایگزین آن نمایید: 
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<packages>
  <package id="Microsoft.AspNet.OData" version="6.0.0" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.AspNet.SignalR.Core" version="2.2.1" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.AspNet.SignalR.Owin" version="1.2.2" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.AspNet.WebApi.Client" version="5.2.3" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.AspNet.WebApi.Core" version="5.2.3" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.AspNet.WebApi.Owin" version="5.2.3" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.CodeDom.Providers.DotNetCompilerPlatform" version="1.0.2" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.Extensions.DependencyInjection" version="1.0.0" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.Extensions.DependencyInjection.Abstractions" version="1.0.0" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.Net.Compilers" version="1.3.2" targetFramework="net462" developmentDependency="true" />
  <package id="Microsoft.OData.Core" version="7.0.0" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.OData.Edm" version="7.0.0" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.Owin" version="3.0.1" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.Owin.FileSystems" version="3.0.1" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.Owin.Host.SystemWeb" version="3.0.1" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.Owin.Security" version="3.0.1" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.Owin.StaticFiles" version="3.0.1" targetFramework="net462" />
  <package id="Microsoft.Spatial" version="7.0.0" targetFramework="net462" />
  <package id="Newtonsoft.Json" version="9.0.1" targetFramework="net462" />
  <package id="Owin" version="1.0" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Collections" version="4.0.11" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Collections.Concurrent" version="4.0.12" targetFramework="net462" />
  <package id="System.ComponentModel" version="4.0.1" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Diagnostics.Debug" version="4.0.11" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Globalization" version="4.0.11" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Linq" version="4.1.0" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Linq.Expressions" version="4.1.0" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Reflection" version="4.1.0" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Resources.ResourceManager" version="4.0.1" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Runtime.Extensions" version="4.1.0" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Threading" version="4.0.11" targetFramework="net462" />
  <package id="System.Threading.Tasks" version="4.0.11" targetFramework="net462" />
</packages>
ما پکیج‌های OData و SignlarR , WebApi, Owin را اضافه نموده‌ایم و دستور زیر را برای اضافه شدن ارجاعات اجرا می‌کنیم:
PM>Update-Package -reinstall -Project YourProjectName
اکنون عملا تمام پکیج‌های لازم را برای شروع به کار، در اختیار داریم (اگر از dotNetFrameWork نسخه‌ی پایین‌تری بطور مثال 4.6.1 استفاده میکنید، بعد از اجرای دستور فوق، targetFramework شما به 461 اصلاح خواهد شد).
حال میخواهیم کمی کار اختیاری را نیز بر روی وب کانفیگ انجام دهیم که به performance نرم افزار شما بهبود قابل ملاحظه‌ای را می‌افزاید. کد‌های زیر را در وب کانفیگ جایگزین نمایید:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<configuration>
  <appSettings>
    <add key="owin:AppStartup" value="OwinKatanaTest.OwinAppStartup, OwinKatanaTest" />
    <!-- Owin App Startup Class -->
    <add key="webpages:Enabled" value="false" />
    <!-- Disable asp.net web pages. Note that based on our current configuration, asp.net web forms, mvc and web pages won't work. This configuration is for owin stuffs only, for example asp.net web api & odata, signalr, etc. -->
  </appSettings>
  <system.web>
    <compilation debug="true" defaultLanguage="c#" enablePrefetchOptimization="true" optimizeCompilations="true" targetFramework="4.6.2">
      <assemblies>
        <remove assembly="*" />
        <!-- To improve app startup performance, our app will continue its work without this compilations, these are required for asp.net web forms, mvc and web pages. -->
        <add assembly="OwinKatanaTest" />
      </assemblies>
    </compilation>
    <httpRuntime targetFramework="4.6.2" />
    <httpModules>
      <!-- No need to these modules and handlers, owin handler itself will do everything for us -->
      <clear />
    </httpModules>
    <httpHandlers>
      <clear />
    </httpHandlers>
    <sessionState mode="Off" />
  </system.web>
  <system.codedom>
    <compilers>
      <compiler language="c#;cs;csharp" extension=".cs" type="Microsoft.CodeDom.Providers.DotNetCompilerPlatform.CSharpCodeProvider, Microsoft.CodeDom.Providers.DotNetCompilerPlatform, Version=1.0.2.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35" warningLevel="4" compilerOptions="/langversion:6 /nowarn:1659;1699;1701" />
    </compilers>
  </system.codedom>
  <runtime>
    <assemblyBinding xmlns="urn:schemas-microsoft-com:asm.v1">
      <dependentAssembly>
        <assemblyIdentity name="Microsoft.Owin" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" culture="neutral" />
        <bindingRedirect oldVersion="0.0.0.0-3.0.1.0" newVersion="3.0.1.0" />
      </dependentAssembly>
      <dependentAssembly>
        <assemblyIdentity name="Newtonsoft.Json" publicKeyToken="30ad4fe6b2a6aeed" culture="neutral" />
        <bindingRedirect oldVersion="0.0.0.0-9.0.0.0" newVersion="9.0.0.0" />
      </dependentAssembly>
      <dependentAssembly>
        <assemblyIdentity name="Microsoft.Owin.Security" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" culture="neutral" />
        <bindingRedirect oldVersion="0.0.0.0-3.0.1.0" newVersion="3.0.1.0" />
      </dependentAssembly>
      <dependentAssembly>
        <assemblyIdentity name="Microsoft.AspNet.SignalR.Core" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" culture="neutral" />
        <bindingRedirect oldVersion="0.0.0.0-2.2.1.0" newVersion="2.2.1.0" />
      </dependentAssembly>
      <dependentAssembly>
        <assemblyIdentity name="System.Reflection" publicKeyToken="b03f5f7f11d50a3a" culture="neutral" />
        <bindingRedirect oldVersion="0.0.0.0-4.1.0.0" newVersion="4.1.0.0" />
      </dependentAssembly>
      <dependentAssembly>
        <assemblyIdentity name="System.Runtime.Extensions" publicKeyToken="b03f5f7f11d50a3a" culture="neutral" />
        <bindingRedirect oldVersion="0.0.0.0-4.1.0.0" newVersion="4.1.0.0" />
      </dependentAssembly>
      <dependentAssembly>
        <assemblyIdentity name="System.Web.Http" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" culture="neutral" />
        <bindingRedirect oldVersion="0.0.0.0-5.2.3.0" newVersion="5.2.3.0" />
      </dependentAssembly>
      <dependentAssembly>
        <assemblyIdentity name="System.Net.Http.Formatting" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" culture="neutral" />
        <bindingRedirect oldVersion="0.0.0.0-5.2.3.0" newVersion="5.2.3.0" />
      </dependentAssembly>
    </assemblyBinding>
  </runtime>
  <system.webServer>
    <validation validateIntegratedModeConfiguration="false" />
    <modules runAllManagedModulesForAllRequests="false">
      <!-- We're not going to remove all modules, some modules such as static & dynamic compression modules are really cool (-: -->
      <remove name="RewriteModule" />
      <remove name="OutputCache" />
      <remove name="Session" />
      <remove name="WindowsAuthentication" />
      <remove name="FormsAuthentication" />
      <remove name="DefaultAuthentication" />
      <remove name="RoleManager" />
      <remove name="FileAuthorization" />
      <remove name="UrlAuthorization" />
      <remove name="AnonymousIdentification" />
      <remove name="Profile" />
      <remove name="UrlMappingsModule" />
      <remove name="ServiceModel-4.0" />
      <remove name="UrlRoutingModule-4.0" />
      <remove name="ScriptModule-4.0" />
      <remove name="Isapi" />
      <remove name="IsapiFilter" />
      <remove name="DigestAuthentication" />
      <remove name="WindowsAuthentication" />
      <remove name="ServerSideInclude" />
      <remove name="DirectoryListing" />
      <remove name="DefaultDocument" />
      <remove name="CustomError" />
      <remove name="Cgi" />
    </modules>
    <defaultDocument>
      <!-- Default docs will be configured using owin static files middleware -->
      <files>
        <clear />
      </files>
    </defaultDocument>
    <handlers>
      <!-- Only use this handler for all requests -->
      <clear />
      <add name="Owin" verb="*" path="*" type="Microsoft.Owin.Host.SystemWeb.OwinHttpHandler, Microsoft.Owin.Host.SystemWeb" />
    </handlers>
    <httpProtocol>
      <customHeaders>
        <clear />
      </customHeaders>
    </httpProtocol>
  </system.webServer>
</configuration>
1) AppSettings برای کانفیگ Owin startup خواهد بود (در ادامه‌ی مقاله آن را مینویسیم).
2) در تگ compilation اسمبلی‌های اضافی را حذف مینماییم (برای بهبود performance از آنجایی که به asp.net web form یا mvc احتیاجی نداریم).
3) حذف http module و http handler در system.web (مربوط به iis 6).
4) در تگ system.codedom کامپایلر مربوط به vb را حذف مینماییم.
5) در تگ system.webserver ماژول‌ها و هندلر‌های اضافی را پاک مینماییم.
6) تگ defaultdocument، به دلیل اینکه از static file مربوط به owin استفاده میکنیم.
7) custom headers‌ها را نیز پاک میکنیم.

بعد از build کردن پروژه، در صورت خطا داشتن از References‌ها، System.Reflection و System.Runtime.Extensions را حذف کنید.
یک ریشه جدید را به نام Model ساخته و مدل‌های آزمایشی Product و Category را که هر دو فقط حاوی دو پراپرتی Id, Name میباشند، به آن اضافه کنید.

در root پروژه یک کلاس به نام OwinAppStartup را با محتوای زیر بسازید 
using Microsoft.AspNet.SignalR;
using Microsoft.OData;
using Microsoft.OData.Edm;
using Owin;
using OwinKatanaTest.Model;
using OwinKatanaTest.ODataControllers;
using System.Collections.Generic;
using System.Web.Http;
using System.Web.OData.Builder;
using System.Web.OData.Extensions;
using System.Web.OData.Routing.Conventions;

namespace OwinKatanaTest
{
    public class OwinAppStartup
    {
        public void Configuration(IAppBuilder owinApp)
        {
            owinApp.Map("/odata", innerOwinAppForOData =>
            {
                HttpConfiguration webApiODataConfig = new HttpConfiguration();
                webApiODataConfig.IncludeErrorDetailPolicy = IncludeErrorDetailPolicy.Always;

                webApiODataConfig.Formatters.Clear();

                IEnumerable<IODataRoutingConvention> conventions = ODataRoutingConventions.CreateDefault();

                ODataModelBuilder modelBuilder = new ODataConventionModelBuilder(webApiODataConfig);

                modelBuilder.Namespace = modelBuilder.ContainerName = "Test";
                var categoriesSetConfig = modelBuilder.EntitySet<Category>("Categories");
                var getBestCategoryFunctionConfig = categoriesSetConfig.EntityType.Collection.Function(nameof(CategoriesController.GetBestCategory));
                getBestCategoryFunctionConfig.ReturnsFromEntitySet<Category>("Categories");

                IEdmModel edmModel = modelBuilder.GetEdmModel();

                webApiODataConfig.MapODataServiceRoute("default", "", builder =>
                {
                    builder.AddService(ServiceLifetime.Singleton, sp => conventions);
                    builder.AddService(ServiceLifetime.Singleton, sp => edmModel);
                });

                innerOwinAppForOData.UseWebApi(webApiODataConfig);

            });

            owinApp.Map("/api", innerOwinAppForWebApi =>
            {
                HttpConfiguration webApiConfig = new HttpConfiguration();
                webApiConfig.IncludeErrorDetailPolicy = IncludeErrorDetailPolicy.Always;

                webApiConfig.MapHttpAttributeRoutes();

                webApiConfig.Routes.MapHttpRoute(name: "default", routeTemplate: "{controller}/{action}", defaults: new { action = RouteParameter.Optional });

                innerOwinAppForWebApi.UseWebApi(webApiConfig);
            });

            owinApp.Map("/signalr", innerOwinAppForSignalR =>
            {
                innerOwinAppForSignalR.RunSignalR(new HubConfiguration
                {
                    EnableDetailedErrors = true
                });
            });

            owinApp.UseStaticFiles();

            owinApp.Run(async context =>
            {
                await context.Response.WriteAsync("owin katana");
            });
        }
    }
}
در وب کانفیگ، کار مربوط به استارتاپ را انجام دادیم و دیگر نیازی به قید کردن آن نیست. نگاشت اول، کانفیگ OData، دومی برای web api و همچنین سومی کانفیگ SignalR میباشد.
سپس یک پوشه‌ی جدید را به نام ODataControllers حاوی کلاسی با نام CategoriesController بدین گونه بسازید: 
using OwinKatanaTest.Model;
using System.Web.Http;
using System.Web.OData;

namespace OwinKatanaTest.ODataControllers
{
    public class CategoriesController : ODataController
    {
        [HttpGet]
        public Category GetBestCategory()
        {
            return new Category { Id = 1, Name = "Test" };
        }
    }
}
و همچنین یک پوشه دیگر را به نام ApiControllers  به نام ProductsController با محتوای زیر:
using OwinKatanaTest.Model;
using System.Collections.Generic;
using System.Web.Http;

namespace OwinKatanaTest.ApiControllers
{
    public class ProductsController : ApiController
    {
        [HttpGet]
        [Route("products/{categoryId}")]
        public List<Product> GetProductsByCategoryId(int categoryId)
        {
            return new List<Product>
            {
                new Product { Id = 1 , Name = "Test" }
            };
        }
    }
}
حالا میتوانیم یه پروژه‌ی یونیت تست نوشته و کلیات مراحل فوق را تست نماییم. unit test را به پروژه اضافه کنید و reference پروژه‌ی اصلی خود را بدان اضافه کنید.
مانند پروژه‌ی قبلی، package.config را اضافه کرده و همه‌ی پکیج‌های قبلی به علاوه پکیج زیر را اضافه کنید:
<package id="Microsoft.Owin.Testing" version="3.0.1" targetFramework="net462" />
update-package فراموش نشود

در ادامه تست خود را اینگونه مینویسیم
using Microsoft.Owin.Testing;
using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting;
using OwinKatanaTest;
using System.Net;
using System.Net.Http;
using System.Threading.Tasks;

namespace Test
{
    [TestClass]
    public class Test
    {
        [TestMethod]
        public async Task TestWebApi()
        {
            using (TestServer server = TestServer.Create<OwinAppStartup>())
            {
                HttpResponseMessage apiResponse = await server.HttpClient.GetAsync("/api/products/1");
                apiResponse.EnsureSuccessStatusCode();
                Assert.AreEqual(HttpStatusCode.OK, apiResponse.StatusCode);
            }
        }

        [TestMethod]
        public async Task TestOData()
        {
            using (TestServer server = TestServer.Create<OwinAppStartup>())
            {
                HttpResponseMessage odataResponse = await server.HttpClient.GetAsync("odata/Categories/Test.GetBestCategory");
                odataResponse.EnsureSuccessStatusCode();
                Assert.AreEqual(HttpStatusCode.OK, odataResponse.StatusCode);
            }
        }
    }
}
الان باید solution شما چیزی شبیه به این باشد:

بعد از اجرای تست‌ها، باید تیک سبز کنارشان ایجاد شود.
بعد از خواندن این مقاله شاید متوجه شده باشید که چقدر pipeline این پروژه شبیه به پروژه‌های ASP.NET Coreی است؛ یا بهتر است تصحیح کنم به عکس. بلکه ASP.NET Core هست که خیلی شبیه به این میباشد!
عملا سرویس‌های شما کاملا مجزا شده‌اند و میتوانید به راحتی یک فریم ورک SPA را به پروژه‌ی خود اضافه کرده و برای Authentication هم Single Sign On Identity Server بسیار مناسب میباشد. بدون اینکه حتی برنامه نویسان بیزینسی پروژه‌ی شما متوجه بشوند، با تغییراتی در کانفیگ این پروژه، می‌توان آن را بروزرسانی نمود.
لینک دانلود پروژه OwinKatanaTest.zip 
‫۷ سال و ۱۲ ماه قبل، سه‌شنبه ۴ آبان ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۲۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
تولید هدرهای Content Security Policy توسط ASP.NET Core برای برنامه‌های Angular
پیشتر مطلب «افزودن هدرهای Content Security Policy به برنامه‌های ASP.NET» را در این سایت مطالعه کرده‌اید. در اینجا قصد داریم معادل آن‌را برای ASP.NET Core تهیه کرده و همچنین نکات مرتبط با برنامه‌های Angular را نیز در آن لحاظ کنیم.


تهیه میان افزار افزودن هدرهای Content Security Policy

کدهای کامل این میان افزار را در ادامه مشاهده می‌کنید:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Builder;
using Microsoft.AspNetCore.Http;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Utils
{
    public class ContentSecurityPolicyMiddleware
    {
        private readonly RequestDelegate _next;

        public ContentSecurityPolicyMiddleware(RequestDelegate next)
        {
            _next = next;
        }

        public Task Invoke(HttpContext context)
        {
            context.Response.Headers.Add("X-Frame-Options", "SAMEORIGIN");
            context.Response.Headers.Add("X-Xss-Protection", "1; mode=block");
            context.Response.Headers.Add("X-Content-Type-Options", "nosniff");

            string[] csp =
            {
              "default-src 'self'",
              "style-src 'self' 'unsafe-inline'",
              "script-src 'self' 'unsafe-inline' 'unsafe-eval'",
              "font-src 'self'",
              "img-src 'self' data:",
              "connect-src 'self'",
              "media-src 'self'",
              "object-src 'self'",
              "report-uri /api/CspReport/Log" //TODO: Add api/CspReport/Log
            };
            context.Response.Headers.Add("Content-Security-Policy", string.Join("; ", csp));
            return _next(context);
        }
    }

    public static class ContentSecurityPolicyMiddlewareExtensions
    {
        /// <summary>
        /// Make sure you add this code BEFORE app.UseStaticFiles();,
        /// otherwise the headers will not be applied to your static files.
        /// </summary>
        public static IApplicationBuilder UseContentSecurityPolicy(this IApplicationBuilder builder)
        {
            return builder.UseMiddleware<ContentSecurityPolicyMiddleware>();
        }
    }
}
که نحوه‌ی استفاده از آن در کلاس آغازین برنامه به صورت ذیل خواهد بود:
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
   app.UseContentSecurityPolicy();

توضیحات تکمیلی

افزودن X-Frame-Options 
 context.Response.Headers.Add("X-Frame-Options", "SAMEORIGIN");
از هدر X-FRAME-OPTIONS، جهت منع نمایش و رندر سایت جاری، در iframeهای سایت‌های دیگر استفاده می‌شود. ذکر مقدار SAMEORIGIN آن، به معنای مجاز تلقی کردن دومین جاری برنامه است.


افزودن X-Xss-Protection
 
 context.Response.Headers.Add("X-Xss-Protection", "1; mode=block");
تقریبا تمام مرورگرهای امروزی قابلیت تشخیص حملات XSS را توسط static analysis توکار خود دارند. این هدر، آنالیز اجباری XSS را فعال کرده و همچنین تنظیم حالت آن به block، نمایش و رندر قسمت مشکل‌دار را به طور کامل غیرفعال می‌کند.


افزودن X-Content-Type-Options 
 context.Response.Headers.Add("X-Content-Type-Options", "nosniff");
وجود این هدر سبب می‌شود تا مرورگر، حدس‌زدن نوع فایل‌ها، درخواست‌ها و محتوا را کنار گذاشته و صرفا به content-type ارسالی توسط سرور اکتفا کند. به این ترتیب برای مثال امکان لینک کردن یک فایل غیرجاوا اسکریپتی و اجرای آن به صورت کدهای جاوا اسکریپت، چون توسط تگ script ذکر شده‌است، غیرفعال می‌شود. در غیراینصورت مرورگر هرچیزی را که توسط تگ script به صفحه لینک شده باشد، صرف نظر از content-type واقعی آن، اجرا خواهد کرد.


افزودن Content-Security-Policy 
string[] csp =
            {
              "default-src 'self'",
              "style-src 'self' 'unsafe-inline'",
              "script-src 'self' 'unsafe-inline' 'unsafe-eval'",
              "font-src 'self'",
              "img-src 'self' data:",
              "connect-src 'self'",
              "media-src 'self'",
              "object-src 'self'",
              "report-uri /api/CspReport/Log" //TODO: Add api/CspReport/Log
            };
context.Response.Headers.Add("Content-Security-Policy", string.Join("; ", csp));
وجود این هدر، تزریق کدها و منابع را از دومین‌های دیگر غیرممکن می‌کند. برای مثال ذکر self در اینجا به معنای مجاز بودن الصاق و اجرای اسکریپت‌ها، شیوه‌نامه‌ها، تصاویر و اشیاء، صرفا از طریق دومین جاری برنامه است و هرگونه منبعی که از دومین‌های دیگر به برنامه تزریق شود، قابلیت اجرایی و یا نمایشی نخواهد داشت.

در اینجا ذکر unsafe-inline و unsafe-eval را مشاهده می‌کنید. برنامه‌های Angular به همراه شیوه‌نامه‌های inline و یا بکارگیری متد eval در مواردی خاص هستند. اگر این دو گزینه ذکر و فعال نشوند، در کنسول developer مرورگر، خطای بلاک شدن آن‌ها را مشاهده کرده و همچنین برنامه از کار خواهد افتاد.

یک نکته: با فعالسازی گزینه‌ی aot-- در حین ساخت برنامه، می‌توان unsafe-eval را نیز حذف کرد.


استفاده از فایل web.config برای تعریف SameSite Cookies

یکی از پیشنهادهای اخیر ارائه شده‌ی جهت مقابله‌ی با حملات CSRF و XSRF، قابلیتی است به نام  Same-Site Cookies. به این ترتیب مرورگر، کوکی سایت جاری را به همراه یک درخواست ارسال آن به سایت دیگر، پیوست نمی‌کند (کاری که هم اکنون با درخواست‌های Cross-Site صورت می‌گیرد). برای رفع این مشکل، با این پیشنهاد امنیتی جدید، تنها کافی است SameSite، به انتهای کوکی اضافه شود:
 Set-Cookie: sess=abc123; path=/; SameSite

نگارش‌های بعدی ASP.NET Core، ویژگی SameSite را نیز به عنوان CookieOptions لحاظ کرده‌اند. همچنین یک سری از کوکی‌های خودکار تولیدی توسط آن مانند کوکی‌های anti-forgery به صورت خودکار با این ویژگی تولید می‌شوند.
اما مدیریت این مورد برای اعمال سراسری آن، با کدنویسی میسر نیست (مگر اینکه مانند نگارش‌های بعدی ASP.NET Core پشتیبانی توکاری از آن صورت گیرد). به همین جهت می‌توان از ماژول URL rewrite مربوط به IIS برای افزودن ویژگی SameSite به تمام کوکی‌های تولید شده‌ی توسط سایت، کمک گرفت. برای این منظور تنها کافی است فایل web.config را ویرایش کرده و موارد ذیل را به آن اضافه کنید:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<configuration>
  <system.webServer>
    <rewrite>
      <outboundRules>
        <clear />
        <!-- https://scotthelme.co.uk/csrf-is-dead/ -->
        <rule name="Add SameSite" preCondition="No SameSite">
          <match serverVariable="RESPONSE_Set_Cookie" pattern=".*" negate="false" />
          <action type="Rewrite" value="{R:0}; SameSite=lax" />
          <conditions></conditions>
        </rule>
        <preConditions>
          <preCondition name="No SameSite">
            <add input="{RESPONSE_Set_Cookie}" pattern="." />
            <add input="{RESPONSE_Set_Cookie}" pattern="; SameSite=lax" negate="true" />
          </preCondition>
        </preConditions>
      </outboundRules>
    </rewrite>
  </system.webServer>
</configuration>


لاگ کردن منابع بلاک شده‌ی توسط مرورگر در سمت سرور

اگر به هدر Content-Security-Policy دقت کنید، گزینه‌ی آخر آن، ذکر اکشن متدی در سمت سرور است:
   "report-uri /api/CspReport/Log" //TODO: Add api/CspReport/Log
با تنظیم این مورد، می‌توان موارد بلاک شده را در سمت سرور لاگ کرد. اما این اطلاعات ارسالی به سمت سرور، فرمت خاصی را دارند:
{
  "csp-report": {
    "document-uri": "http://localhost:5000/untypedSha",
    "referrer": "",
    "violated-directive": "script-src",
    "effective-directive": "script-src",
    "original-policy": "default-src 'self'; style-src 'self'; script-src 'self'; font-src 'self'; img-src 'self' data:; connect-src 'self'; media-src 'self'; object-src 'self'; report-uri /api/Home/CspReport",
    "disposition": "enforce",
    "blocked-uri": "eval",
    "line-number": 21,
    "column-number": 8,
    "source-file": "http://localhost:5000/scripts.bundle.js",
    "status-code": 200,
    "script-sample": ""
  }
}
به همین جهت ابتدا نیاز است توسط JsonProperty کتابخانه‌ی JSON.NET، معادل این خواص را تولید کرد:
    class CspPost
    {
        [JsonProperty("csp-report")]
        public CspReport CspReport { get; set; }
    }

    class CspReport
    {
        [JsonProperty("document-uri")]
        public string DocumentUri { get; set; }

        [JsonProperty("referrer")]
        public string Referrer { get; set; }

        [JsonProperty("violated-directive")]
        public string ViolatedDirective { get; set; }

        [JsonProperty("effective-directive")]
        public string EffectiveDirective { get; set; }

        [JsonProperty("original-policy")]
        public string OriginalPolicy { get; set; }

        [JsonProperty("disposition")]
        public string Disposition { get; set; }

        [JsonProperty("blocked-uri")]
        public string BlockedUri { get; set; }

        [JsonProperty("line-number")]
        public int LineNumber { get; set; }

        [JsonProperty("column-number")]
        public int ColumnNumber { get; set; }

        [JsonProperty("source-file")]
        public string SourceFile { get; set; }

        [JsonProperty("status-code")]
        public string StatusCode { get; set; }

        [JsonProperty("script-sample")]
        public string ScriptSample { get; set; }
    }
اکنون می‌توان بدنه‌ی درخواست را استخراج و سپس به این شیء ویژه نگاشت کرد:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class CspReportController : Controller
    {
        [HttpPost("[action]")]
        [IgnoreAntiforgeryToken]
        public async Task<IActionResult> Log()
        {
            CspPost cspPost;
            using (var bodyReader = new StreamReader(this.HttpContext.Request.Body))
            {
                var body = await bodyReader.ReadToEndAsync().ConfigureAwait(false);
                this.HttpContext.Request.Body = new MemoryStream(Encoding.UTF8.GetBytes(body));
                cspPost = JsonConvert.DeserializeObject<CspPost>(body);
            }

            //TODO: log cspPost

            return Ok();
        }
    }
}
در اینجا نحوه‌ی استخراج Request.Body را به صورت خام را مشاهده می‌کنید. سپس توسط متد DeserializeObject کتابخانه‌ی JSON.NET، این رشته به شیء CspPost نگاشت شده‌است.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
‫۷ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۲۴ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۹:۴۵