مطالب
آموزش Linq - بخش ششم : عملگرهای پرس و جو قسمت دوم
در ادامه‌ی سری آموزشی LINQ، عملگر‌های پرس و جوی مرتب سازی، گروه بندی و مجموعه را بررسی خواهیم کرد.

عملگرهای مرتب سازی  Ordering Operators
این عملگر‌ها عناصر توالی ورودی را به خروجی ارسال می‌کنند؛ با این تفاوت که توالی خروجی مرتب شده، توالی ورودی است.

عملگر OrderBy

این عملگر توالی ورودی را بر اساس کلیدی که مشخص می‌کنیم مرتب می‌کند.
مثال:
در این مثال کلید معرفی شده‌ی توسط عبارت Lambda، یک رشته است.
string[] ingredients = { "Sugar", "Egg", "Milk", "Flour", "Butter" };
var query = ingredients.OrderBy(x => x);
foreach (var item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
خروجی مثال بالا:
 Butter
Egg
Flour
Milk
Sugar
همان طور که ملاحظه می‌کنید، عملگر OrderBy به‌صورت پیش فرض مرتب سازی عناصر را صعودی انجام داده است.
عبارت Lambda استفاده شده می‌تواند یک خاصیت از عناصر تشکیل دهنده‌ی توالی ورودی باشد.
مثال:
Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient {Name = "Sugar", Calories = 500},
   new Ingredient {Name = "Egg", Calories = 100},
   new Ingredient {Name = "Milk", Calories = 150},
   new Ingredient {Name = "Flour", Calories = 50},
   new Ingredient {Name = "Butter", Calories = 200},
};
var query = ingredients.OrderBy(x => x.Calories);
foreach (var item in query)
{
   Console.WriteLine(item.Name + " " + item.Calories);
}
خروجی مثال بالا:
Flour 50
Egg 100
Milk 150
Butter 200
Sugar 500
همانطور که مشاهده می‌کنید توالی خروجی، بر اساس خصوصیت کالری توالی ورودی مرتب شده و در خروجی نمایش داده شده است.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
در عبارت‌های پرس و جو، کلمه کلیدی orderby برای مرتب سازی توالی استفاده می‌شود:
مثال:
var query = from i in ingredients
orderby i.Calories
select i;

عملگر ThenBy

این عملگر می‌تواند به صورت زنجیره‌ای، یک یا چندین بار بعد از عملگر OrderBy در پرس و جو، مورد استفاده قرار گیرد. توسط عملگر ThenBy می‌توان سطوح دیگری از مرتب سازی را اعمال کرد. در مثال زیر ابتدا توالی ورودی را بر اساس کالری و بعد از آن بر اساس نام مرتب خواهیم کرد.
مثال :
Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient {Name = "Sugar", Calories = 500},
   new Ingredient {Name = "Milk", Calories = 100},
   new Ingredient {Name = "Egg", Calories = 100},
   new Ingredient {Name = "Flour", Calories = 500},
   new Ingredient {Name = "Butter", Calories = 200},
};
var query = ingredients
                     .OrderBy(x => x.Calories)
                     .ThenBy(x => x.Name);
foreach (var item in query)
{
   Console.WriteLine(item.Name + " " + item.Calories);
}
خروجی مثال بالا:
Egg 100
Milk 100
Butter 200
Flour 500
Sugar 500
در اینجا در توالی ورودی، Milk قبل از Egg قرار دارد. ولی به خاطر استفاده از عملگر ThenBy، در مواردی که کالری عناصر یکسان است، بر اساس نام عناصر توالی، مرتب سازی انجام شده است.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
var query = from i in ingredients
orderby i.Calories, i.Name
select i;
همانطور که مشاهده می‌کنید برای مرتب سازی بر اساس خصوصیات دیگر کافیست نام خصوصیت را بعد از اولین عنصر، به وسیله‌ی کاما (,) قید کنید.

عملگر OrderByDescending
این عملگر همچون عملگر OrderBy عمل می‌کند؛ اما توالی ورودی را بر اساس کلید داده شده، به صورت نزولی مرتب می‌کند.
مثال:
Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient {Name = "Sugar", Calories = 500},
   new Ingredient {Name = "Egg", Calories = 100},
   new Ingredient {Name = "Milk", Calories = 150},
   new Ingredient {Name = "Flour", Calories = 50},
   new Ingredient {Name = "Butter", Calories = 200},
};
var query = ingredients.OrderByDescending(x => x.Calories);
foreach (var item in query)
{
   Console.WriteLine(item.Name + " " + item.Calories);
}
خروجی مثال بالا:
Sugar 500
Flour 500
Butter 200
Milk 100
Egg 100

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو

جایگزین عملگر OrderByDescending در عبارت‌های جستجو، کلمه‌ی کلیدی descending می‌باشد:
var query = from i in ingredients
orderby i.Calories descending
select i;

عملگر ThenByDescending

این عملگر بصورت زنجیره‌ای بعد از عملگر‌های دیگر می‌آید و مرتب سازی را به‌صورت نزولی انجام می‌دهد.
مثال:
Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient {Name = "Flour", Calories = 500},
   new Ingredient {Name = "Sugar", Calories = 500},
   new Ingredient {Name = "Egg", Calories = 100},
   new Ingredient {Name = "Milk", Calories = 100},
   new Ingredient {Name = "Butter", Calories = 200}
};
var query = ingredients
                    .OrderBy(x => x.Calories)
                    .ThenByDescending(x => x.Name);
foreach (var item in query)
{
   Console.WriteLine(item.Name + " " + item.Calories);
}
خروجی مثال بالا:
Milk 100
Egg 100
Butter 200
Sugar 500
Flour 500
در این مثال در توالی ورودی، Flour قبل از Sugar آمده است. اما به خاطر عملگر ThenOrderByDescending ترتیب قرار گیری آنها در توالی خروجی تغییر کرده است.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
در عبارت‌های جستجو نیز برای رسیدن به خروجی مشابه کد بالا از کلمه‌ی کلیدی descending استفاده می‌کنیم.
var query = from i in ingredients
orderby i.Calories, i.Name descending
select i;

عملگر Reverse

عملگر Reveres توالی ورودی را دریافت کرده و آن را معکوس و سپس توالی خروجی را تولید می‌کند. اولین عنصر توالی ورودی، آخرین عنصر توالی خروجی می‌باشد.
مثال:
char[] letters = { 'A', 'B', 'C' };
var query = letters.Reverse();
foreach (var item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
خروجی مثال بالا:
C
B
A

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو

معادل این عملگر، کلمه‌ی کلیدی دیگری در عبارت‌های جستجو وجود ندارد و ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.


عملگر‌های گروه بندی Grouping Operator

عملگر GroupBy

این عملگر یک توالی ورودی را دریافت کرده و یک توالی گروه بندی شده را به خروجی ارسال می‌کند. پایه‌ای‌ترین امضاء متد GroupBy، یک عبارت Lambda می‌باشد .این عبارت، کلید گروه بندی توالی ورودی را مشخص می‌کند.
مثال: در این مثال قصد داریم مواد غذایی مختلف را بر اساس کالری آنها گروه بندی کنیم.
Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient {Name = "Sugar", Calories = 500},
   new Ingredient {Name = "Lard", Calories = 500},
   new Ingredient {Name = "Butter", Calories = 500},
   new Ingredient {Name = "Egg", Calories = 100},
   new Ingredient {Name = "Milk", Calories = 100},
   new Ingredient {Name = "Flour", Calories = 50},
   new Ingredient {Name = "Oats", Calories = 50}
};
IEnumerable<IGrouping<int, Ingredient>> query = ingredients.GroupBy(x => x.Calories);
foreach (IGrouping<int, Ingredient> group in query)
{
   Console.WriteLine("Ingredients with {0} calories", group.Key);
   foreach (Ingredient ingredient in group)
   {
     Console.WriteLine(" -{0}", ingredient.Name);
   }
}
در مثال فوق خروجی تابع GroupBy یک لیست قابل شمارش از نوع IGrouping می‌باشد. هر عنصر IGrouping شامل یک کلید (در اینجا کالری مواد غذایی) و لیستی از مواد غذایی که کالری‌های یکسانی دارند، می‌باشد.
خروجی مثال بالا:
 Ingredients with 500 calories
 -Sugar
 -Lard
 -Butter
Ingredients with 100 calories
 -Egg
 -Milk
Ingredients with 50 calories
 -Flour
 -Oats

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
در بخش پنجم این سری آموزشی، روش گروه بندی توسط عبارت‌های جستجو توضیح داده شده است.


عملگرهای مجموعه Set Operators
این عملگر‌ها شامل موارد زیر می‌باشند:
• Concat
• Union
• Distinct
• Intersect
• Except

عملگر Concat

این عملگر دو توالی را با هم ادغام می‌کند؛ بطوریکه عناصر توالی دوم، بعد از عناصر توالی اول به توالی خروجی اضافه می‌شوند.
مثال:
string[] applePie = { "Apple", "Sugar", "Pastry", "Cinnamon" };
string[] cherryPie = { "Cherry", "Sugar", "Pastry", "Kirsch" };
IEnumerable<string> query = applePie.Concat(cherryPie);
foreach (string item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
خروجی مثال بالا :
Apple
Sugar
Pastry
Cinnamon
Cherry
Sugar
Pastry
Kirsch
توجه داشته باشید که در این حالت عناصر تکراری حذف نخواهند شد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل این عملگر، کلمه‌ی کلیدی جدیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد و ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر Union
این عملگر همچون عملگر Concat رفتار می‌کند؛ با این تفاوت که عناصر تکراری در توالی خروجی حضور نخواهند داشت.
مثال:
string[] applePie = { "Apple", "Sugar", "Pastry", "Cinnamon" };
string[] cherryPie = { "Cherry", "Sugar", "Pastry", "Kirsch" };
IEnumerable<string> query = applePie.Union(cherryPie);
foreach (string item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
خروجی مثال بالا:
Apple
Sugar
Pastry
Cinnamon
Cherry
Kirsch
همانطور که مشاهده می‌کنید، عناصر Sugar و Pastry که در توالی دوم تکرار شده بودند، در خروجی وجود ندارند.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل این عملگر، کلمه‌ی کلیدی جدیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد و ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر  Distinct
این عملگر عناصر تکراری توالی را حذف می‌کند. این عملگر هم می‌تواند بر روی یک توالی اجرا شود و هم می‌تواند بصورت زنجیره‌ای بعد از عملگر‌های دیگر بکار برود.
مثال: استفاده از این عملگر بر روی یک توالی:
string[] applePie = { "Apple", "Sugar", "Apple", "Sugar", "Pastry", "Cinnamon" };
IEnumerable<string> query = applePie.Distinct();
foreach (string item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
در مثال بالا، عناصر تکراری در توالی ورودی را، از طریق عملگر Distinct حذف کرده‌ایم.
خروجی مثال بالا:
Apple
Sugar
Pastry
Cinnamon

مثال: بکارگیری عملگر Distinct بهمراه عملگر Concat برای شبیه سازی عملیات Union
string[] applePie = { "Apple", "Sugar", "Pastry", "Cinnamon" };
string[] cherryPie = { "Cherry", "Sugar", "Pastry", "Kirsch" };
IEnumerable<string> query = applePie.Concat(cherryPie).Distinct();

foreach (string item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
خروجی مثال بالا:
Apple
Sugar
Pastry
Cinnamon
Cherry
Kirsch
همانطور که مشاهده می‌کنید خروجی این مثال با حالت استفاده از Union تفاوتی ندارد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل این عملگر، کلمه‌ی کلیدی جدیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد و ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر Intersect
این عملگر عناصر مشترک بین دو توالی را باز می‌گرداند.
مثال:
string[] applePie = { "Apple", "Sugar", "Pastry", "Cinnamon" };
string[] cherryPie = { "Cherry", "Sugar", "Pastry", "Kirsch" };
IEnumerable<string> query = applePie.Intersect(cherryPie);
foreach (string item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
خروجی مثال بالا:
Sugar
Pastry
نکته: عناصر تکراری فقط یکبار در خروجی ظاهر خواهند شد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل این عملگر، کلمه‌ی کلیدی جدیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد و ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر Except
این عملگر عناصری از توالی اول را انتخاب می‌کند که در توالی دوم همتایی نداشته باشند.
مثال:
string[] applePie = { "Apple", "Sugar", "Pastry", "Cinnamon" };
string[] cherryPie = { "Cherry", "Sugar", "Pastry", "Kirsch" };
IEnumerable<string> query = applePie.Except(cherryPie);
foreach (string item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
خروجی مثال فوق:
Apple
Cinnamon
نکته: هیچ عنصری از توالی دوم در خروجی وجود نخواهد داشت.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل این عملگر، کلمه‌ی کلیدی جدیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد و ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.
مطالب
تبدیل عدد به حروف

به طور قطع توابع و کلاس‌های تبدیل عدد به حروف، در جعبه ابزار توابع کمکی شما هم پیدا می‌شوند. روز قبل سعی کردم جهت آزمایش، عدد 3000,000,000,000,000 ریال را با کلاسی که دارم تست کنم و نتیجه overflow یا اصطلاحا ترکیدن سیستم بود! البته اگر مطالب این سایت را دنبال کرده باشید پیشتر در همین راستا مطلبی در مورد نحوه‌ی صحیح بکارگیری توابع تجمعی SQL در این سایت منتشر شده است و جزو الزامات هر سیستمی است (تفاوتی هم نمی‌کند که به چه زبانی تهیه شده باشد). اگر آ‌ن‌را رعایت نکرده‌اید، سیستم شما «روزی» دچار overflow خواهد شد.

در کل این کلاس تبدیل عدد به حروف را به صورت ذیل اصلاح کردم و همچنین دو زبانه است؛ چیزی که کمتر در پیاده سازی‌های عمومی به آن توجه شده است:

using System.Collections.Generic;
using System.Linq;

namespace NumberToWordsLib
{
/// <summary>
/// Number to word languages
/// </summary>
public enum Language
{
/// <summary>
/// English Language
/// </summary>
English,

/// <summary>
/// Persian Language
/// </summary>
Persian
}

/// <summary>
/// Digit's groups
/// </summary>
public enum DigitGroup
{
/// <summary>
/// Ones group
/// </summary>
Ones,

/// <summary>
/// Teens group
/// </summary>
Teens,

/// <summary>
/// Tens group
/// </summary>
Tens,

/// <summary>
/// Hundreds group
/// </summary>
Hundreds,

/// <summary>
/// Thousands group
/// </summary>
Thousands
}

/// <summary>
/// Equivalent names of a group
/// </summary>
public class NumberWord
{
/// <summary>
/// Digit's group
/// </summary>
public DigitGroup Group { set; get; }

/// <summary>
/// Number to word language
/// </summary>
public Language Language { set; get; }

/// <summary>
/// Equivalent names
/// </summary>
public IList<string> Names { set; get; }
}

/// <summary>
/// Convert a number into words
/// </summary>
public static class HumanReadableInteger
{
#region Fields (4)

private static readonly IDictionary<Language, string> And = new Dictionary<Language, string>
{
{ Language.English, " " },
{ Language.Persian, " و " }
};
private static readonly IList<NumberWord> NumberWords = new List<NumberWord>
{
new NumberWord { Group= DigitGroup.Ones, Language= Language.English, Names=
new List<string> { string.Empty, "One", "Two", "Three", "Four", "Five", "Six", "Seven", "Eight", "Nine" }},
new NumberWord { Group= DigitGroup.Ones, Language= Language.Persian, Names=
new List<string> { string.Empty, "یک", "دو", "سه", "چهار", "پنج", "شش", "هفت", "هشت", "نه" }},

new NumberWord { Group= DigitGroup.Teens, Language= Language.English, Names=
new List<string> { "Ten", "Eleven", "Twelve", "Thirteen", "Fourteen", "Fifteen", "Sixteen", "Seventeen", "Eighteen", "Nineteen" }},
new NumberWord { Group= DigitGroup.Teens, Language= Language.Persian, Names=
new List<string> { "ده", "یازده", "دوازده", "سیزده", "چهارده", "پانزده", "شانزده", "هفده", "هجده", "نوزده" }},

new NumberWord { Group= DigitGroup.Tens, Language= Language.English, Names=
new List<string> { "Twenty", "Thirty", "Forty", "Fifty", "Sixty", "Seventy", "Eighty", "Ninety" }},
new NumberWord { Group= DigitGroup.Tens, Language= Language.Persian, Names=
new List<string> { "بیست", "سی", "چهل", "پنجاه", "شصت", "هفتاد", "هشتاد", "نود" }},

new NumberWord { Group= DigitGroup.Hundreds, Language= Language.English, Names=
new List<string> {string.Empty, "One Hundred", "Two Hundred", "Three Hundred", "Four Hundred",
"Five Hundred", "Six Hundred", "Seven Hundred", "Eight Hundred", "Nine Hundred" }},
new NumberWord { Group= DigitGroup.Hundreds, Language= Language.Persian, Names=
new List<string> {string.Empty, "یکصد", "دویست", "سیصد", "چهارصد", "پانصد", "ششصد", "هفتصد", "هشتصد" , "نهصد" }},

new NumberWord { Group= DigitGroup.Thousands, Language= Language.English, Names=
new List<string> { string.Empty, " Thousand", " Million", " Billion"," Trillion", " Quadrillion", " Quintillion", " Sextillian",
" Septillion", " Octillion", " Nonillion", " Decillion", " Undecillion", " Duodecillion", " Tredecillion",
" Quattuordecillion", " Quindecillion", " Sexdecillion", " Septendecillion", " Octodecillion", " Novemdecillion",
" Vigintillion", " Unvigintillion", " Duovigintillion", " 10^72", " 10^75", " 10^78", " 10^81", " 10^84", " 10^87",
" Vigintinonillion", " 10^93", " 10^96", " Duotrigintillion", " Trestrigintillion" }},
new NumberWord { Group= DigitGroup.Thousands, Language= Language.Persian, Names=
new List<string> { string.Empty, " هزار", " میلیون", " میلیارد"," تریلیون", " Quadrillion", " Quintillion", " Sextillian",
" Septillion", " Octillion", " Nonillion", " Decillion", " Undecillion", " Duodecillion", " Tredecillion",
" Quattuordecillion", " Quindecillion", " Sexdecillion", " Septendecillion", " Octodecillion", " Novemdecillion",
" Vigintillion", " Unvigintillion", " Duovigintillion", " 10^72", " 10^75", " 10^78", " 10^81", " 10^84", " 10^87",
" Vigintinonillion", " 10^93", " 10^96", " Duotrigintillion", " Trestrigintillion" }},
};
private static readonly IDictionary<Language, string> Negative = new Dictionary<Language, string>
{
{ Language.English, "Negative " },
{ Language.Persian, "منهای " }
};
private static readonly IDictionary<Language, string> Zero = new Dictionary<Language, string>
{
{ Language.English, "Zero" },
{ Language.Persian, "صفر" }
};

#endregion Fields

#region Methods (7)

// Public Methods (5) 

/// <summary>
/// display a numeric value using the equivalent text
/// </summary>
/// <param name="number">input number</param>
/// <param name="language">local language</param>
/// <returns>the equivalent text</returns>
public static string NumberToText(this int number, Language language)
{
return NumberToText((long)number, language);
}


/// <summary>
/// display a numeric value using the equivalent text
/// </summary>
/// <param name="number">input number</param>
/// <param name="language">local language</param>
/// <returns>the equivalent text</returns>
public static string NumberToText(this uint number, Language language)
{
return NumberToText((long)number, language);
}

/// <summary>
/// display a numeric value using the equivalent text
/// </summary>
/// <param name="number">input number</param>
/// <param name="language">local language</param>
/// <returns>the equivalent text</returns>
public static string NumberToText(this byte number, Language language)
{
return NumberToText((long)number, language);
}

/// <summary>
/// display a numeric value using the equivalent text
/// </summary>
/// <param name="number">input number</param>
/// <param name="language">local language</param>
/// <returns>the equivalent text</returns>
public static string NumberToText(this decimal number, Language language)
{
return NumberToText((long)number, language);
}

/// <summary>
/// display a numeric value using the equivalent text
/// </summary>
/// <param name="number">input number</param>
/// <param name="language">local language</param>
/// <returns>the equivalent text</returns>
public static string NumberToText(this double number, Language language)
{
return NumberToText((long)number, language);
}

/// <summary>
/// display a numeric value using the equivalent text
/// </summary>
/// <param name="number">input number</param>
/// <param name="language">local language</param>
/// <returns>the equivalent text</returns>
public static string NumberToText(this long number, Language language)
{
if (number == 0)
{
return Zero[language];
}

if (number < 0)
{
return Negative[language] + NumberToText(-number, language);
}

return wordify(number, language, string.Empty, 0);
}
// Private Methods (2) 

private static string getName(int idx, Language language, DigitGroup group)
{
return NumberWords.Where(x => x.Group == group && x.Language == language).First().Names[idx];
}

private static string wordify(long number, Language language, string leftDigitsText, int thousands)
{
if (number == 0)
{
return leftDigitsText;
}

var wordValue = leftDigitsText;
if (wordValue.Length > 0)
{
wordValue += And[language];
}

if (number < 10)
{
wordValue += getName((int)number, language, DigitGroup.Ones);
}
else if (number < 20)
{
wordValue += getName((int)(number - 10), language, DigitGroup.Teens);
}
else if (number < 100)
{
wordValue += wordify(number % 10, language, getName((int)(number / 10 - 2), language, DigitGroup.Tens), 0);
}
else if (number < 1000)
{
wordValue += wordify(number % 100, language, getName((int)(number / 100), language, DigitGroup.Hundreds), 0);
}
else
{
wordValue += wordify(number % 1000, language, wordify(number / 1000, language, string.Empty, thousands + 1), 0);
}

if (number % 1000 == 0) return wordValue;
return wordValue + getName(thousands, language, DigitGroup.Thousands);
}

#endregion Methods
}
}



دریافت پروژه کامل به همراه Unit tests مرتبط


مطالب
پیاده سازی ServiceLocator با استفاده از Microsoft Unity
در این پست قصد دارم روش استفاه از ServiceLoctor رو به وسیله یک مثال ساده بهتون نمایش بدم. Microsoft Unity روش توصیه شده Microsoft برای پیاده سازی Dependecy Injecttion و ServiceLocator Pattern است. یک ServiceLocator در واقع وظیفه تهیه Instance‌های مختلف از کلاس‌ها رو برای پیاده سازی Dependency Injection بر عهده داره.
برای شروع یک پروژه از نوع Console Application ایجاد کنید و یک ارجاع به Assembly‌های زیر رو در برنامه قرار بدید.
  • Microsoft.Practices.ServiceLocation 
  • Microsoft.Practices.Unity 
  • Microsoft.Practices.EnterpriseLibrary.Common 

اگر Assembly‌های بالا رو در اختیار ندارید می‌تونید اون‌ها رو از اینجا دانلود کنید. Microsoft Enterprise Library   یک کتابخانه تهیه شده توسط شرکت Microsoft است که شامل موارد زیر است و بعد از نصب می‌تونید در قسمت‌های مختلف برنامه از اون‌ها استفاده کنید.

  • Enterprise Library Caching Application Block : یک CacheManager قدرتمند در اختیار ما قرار می‌ده که می‌تونید از اون برای کش کردن داده‌ها استفاده کنید.

  • Enterprise Library Exception Handling Application Block : یک کتابخانه مناسب  و راحت برای پیاده سازی یک Exception Handler در برنامه‌ها است.

  • Enterprise Library Loggin Application Block  : برای تهیه یک Log Manager در برنامه استفاده می‌شود.

  • Enterprise Library Validation Application Block  : برای اجرای Validation برای Entity‌ها با استفاده از Attribute می‌تونید از این قسمت استفاده کنید.

  • Enterprise Library  DataAccess Application Block :  یک کتابخانه قدرتمند برای ایجاد یک DataAccess Layer است با Performance بسیار بالا.
  • Enterprise Library Shared Library: برای استفاده از تمام موارد بالا در پروژه باید این Dll رو هم به پروژه Reference بدید. چون برای همشون مشترک است.

برای اجرای مثال ابتدا کلاس زیر رو به عنوان مدل وارد کنید.

public class Book
    {
        public string Title { get; set; }

        public string ISBN { get; set; }
    }

حالا باید Repository مربوطه رو تهیه کنید. ایتدا یک Interface به صورت زیر ایجاد کنید.
 public interface IBookRepository
    {
        List<Book> GetBooks();
    }
سپس کلاسی ایجاد کنید که این Interface رو پیاده سازی کنه.
public class BookRepository : IBookRepository
    {
        public List<Book> GetBooks()
        {
            List<Book> listOfBooks = new List<Book>();

            listOfBooks.AddRange( new Book[] 
            {
                new Book(){Title="Book1" , ISBN="123"},
                new Book(){Title="Book2" , ISBN="456"},
                new Book(){Title="Book3" , ISBN="789"},
                new Book(){Title="Book4" , ISBN="321"},
                new Book(){Title="Book5" , ISBN="654"},
            } );

            return listOfBooks;
        }
    }
کلاس BookRepository یک لیست از Book رو ایجاد میکنه و اونو برگشت می‌ده.
در مرحله بعد باید Service مربوطه برای استفاده از این Repository ایجاد کنید. ولی باید Repository رو به Constructor این کلاس Service پاس بدید. اما برای انجام این کار باید از ServiceLocator استفاده کنیم.
public class BookService
    {
        public BookService()
            : this( ServiceLocator.Current.GetInstance<IBookRepository>() )
        {
        }

        public BookService( IBookRepository bookRepository )
        {
            this.BookRepository = bookRepository;
        }

        public IBookRepository BookRepository
        {
            get;
            private set;
        }

        public void PrintAllBooks()
        {
            Console.WriteLine( "List Of All Books" );

            BookRepository.GetBooks().ForEach( ( Book item ) =>
            {
                Console.WriteLine( item.Title );
            } );
        }
    }
همان طور که می‌بینید این کلاس دو تا Constructor داره که در حالت اول باید یک IBookRepository رو به کلاس پاس داد و در حالت دوم ServiceLocator این کلاس رو برای استفاده دز اختیار سرویس قرار میده.
متد Print هم تمام کتاب‌های مربوطه رو برامون چاپ می‌کنه.
در مرحله آخر باید ServiceLocator رو تنظیم کنید. برای این کار کد‌های زیر رو در کلاس Program قرار بدید.
 class Program
    {
        static void Main( string[] args )
        {
            IUnityContainer unityContainer = new UnityContainer();

            unityContainer.RegisterType<IBookRepository, BookRepository>();

            ServiceLocator.SetLocatorProvider( () => new UnityServiceLocator( unityContainer ) );

            BookService service = new BookService();

            service.PrintAllBooks();

            Console.ReadLine();
        }
    }
در این کلاس ابتدا یک UnityContainer ایجاد کردم و اینترفیس IBookRepository رو به کلاس BookRepository؛ Register کردم تا هر جا که به IBookRepository نیاز داشتم یک Instance از کلاس BookRepository ایجاد بشه. در خط بعدی ServiceLocator برنامه رو ست کردم و برای این کار از کلاس UnityServiceLocator استفاده کردم .
بعد از اجرای برنامه خروجی زیر قابل مشاهده است.



مطالب
Span در C# 7.2
C# 7.2 به همراه تعداد کوچکی از بهبودهای کامپایلر است و با Visual Studio 2017 نگارش 15.5 ارائه شده و روش فعالسازی آن با نگارش 7.1 آن یکی است (انتخاب گزینه‌ی «C# latest minor version (latest)» در تنظیمات پیشرفته‌ی Build خواص پروژه). همچنین اگر از VSCode استفاده می‌کنید، نگارش 1.14 افزونه‌ی #C آن، پشتیبانی کاملی را از C# 7.2 به همراه دارد؛ در اینجا، افزودن خاصیت <LangVersion>latest</LangVersion> به فایل csproj برنامه برای استفاده‌ی از آخرین نگارش کامپایلر نصب شده، کفایت می‌کند. البته باید دقت داشت کامپایلر C# 7.2 به همراه NET Core SDK 2.1.2. ارائه شده‌است. بنابراین تنها نصب آخرین نگارش افزونه‌ی #C مخصوص VSCode برای کامپایل آن کافی نیست و باید حداقل SDK یاد شده (یا نگارش جدیدتر آن) را هم نصب کنید.
 

نوع‌های جدید <Span<T و  <ReadOnlySpan<T در C# 7.2

نوع‌های جدید <Span<T و <ReadOnlySpan<T جهت ارائه‌ی ناحیه‌های اختیاری پیوسته‌ای از حافظه، شبیه به آرایه‌ها تدارک دیده شده‌اند و هدف استفاده‌ی از آن‌ها، تولید برنامه‌های سمت سرور با کارآیی بالا است.
برای کار با این نوع‌ها، هم نیاز به کامپایلر C# 7.2 است و هم نصب بسته‌ی نیوگت System.Memory:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>netcoreapp2.0</TargetFramework>
    <LangVersion>latest</LangVersion>
  </PropertyGroup>
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="System.Memory" Version="4.4.0-preview1-25305-02" />
  </ItemGroup>
</Project>
این بسته از .NETStandard 1.0. به بعد را پشتیبانی می‌کند؛ یعنی با +NET 4.5+ ،Mono 4.6.  و +NET Core 1.0. سازگار است.


Spanها و امکان دسترسی به انواع حافظه

Spanها می‌توانند به حافظه‌ی مدیریت شده، حافظه‌ی بومی (native) و حافظه‌ی اختصاص داده شده‌ی در Stack اشاره کنند. به عبارتی Spanها یک لایه انتزاعی، برفراز تمام انواع و اقسام حافظه‌هایی هستند که می‌توانند در اختیار توسعه دهندگان NET. باشند.
- البته اکثر توسعه دهندگان دات نت از حافظه‌ی مدیریت شده استفاده می‌کنند. برای مثال Stack memory تنها از طریق کدهای unsafe و واژه‌ی کلیدی stackalloc قابل تخصیص است. این نوع حافظه بسیار سریع است و همچنین بسیار کوچک؛ کمتر از یک مگابایت که به خوبی در CPU cache جا می‌شود. اما اگر در این بین حجم حافظه‌ی تخصیصی بیشتر از یک مگابایت شود، بلافاصله استثنای StackOverflowException غیرقابل مدیریتی را به همراه خاتمه‌ی فوری برنامه به همراه خواهد داشت. برای نمونه از این نوع حافظه در جهت مدیریت رخ‌دادهای داخلی corefx زیاد استفاده می‌شود.
- حافظه‌ی مدیریت شده، همان حافظه‌ای است که توسط واژه‌ی کلیدی new در برنامه، جهت ایجاد اشیاء، تخصیص داده می‌شود و طول عمر آن تحت مدیریت GC است.
- حافظه‌ی مدیریت نشده یا بومی از دید GC مخفی است و توسط متدهایی مانند Marshal.AllocHGlobal و Marshal.AllocCoTaskMem در اختیار برنامه قرار می‌گیرند. این حافظه باید به صورت صریحی توسط توسعه دهنده به کمک متدهایی مانند Marshal.FreeHGlobal و Marshal.FreeCoTaskMem آزاد شود. وب سرور Kestrel مخصوص ASP.NET Core، از این روش جهت کار با آرایه‌های حجیم، جهت کاهش بار GC استفاده می‌کند.

مزیت کار با Spanها این است که دسترسی امن و type safeایی را به انواع حافظه‌های مهیا، جهت توسعه دهندگانی که عموما کدهای unsafe ایی را نمی‌نویسند و با اشاره‌گرها به صورت مستقیم کار نمی‌کنند، میسر می‌کند. برای مثال تا پیش از معرفی Spanها، برای دسترسی به 1000 عنصر یک آرایه‌ی 10 هزار عنصری و ارسال آن به یک متد، نیاز بود تا ابتدا یک کپی از این 1000 عنصر را تهیه کرد. این عملیات از لحاظ میزان مصرف حافظه و همچنین زمان انجام آن، بسیار هزینه‌بر است. با استفاده از <Span<T می‌توان یک دید مجازی از آن آرایه را بدون اختصاص آرایه‌ای و یا آرایه‌هایی جدید، ارائه کرد.


مثالی از کاربرد Spanها جهت کاهش تعداد بار تخصیص‌های حافظه

برای نمونه، متد IsValidName زیر، بررسی می‌کند که طول رشته‌ی دریافتی حداقل 2 باشد و حتما با یک حرف شروع شده باشد:
    static class NameValidatorUsingString
    {
        public static bool IsValidName(string name)
        {
            if (name.Length < 2)
                return false;

            if (char.IsLetter(name[0]))
                return true;

            return false;
        }
    }
در این حالت یک نمونه مثال از استفاده‌ی آن می‌تواند به صورت زیر باشد:
string fullName = "User 1";
string firstName = fullName.Substring(0, 4);
NameValidatorUsingString.IsValidName(firstName);
در اینجا زمانیکه از متد Substring استفاده می‌شود، در حقیقت تخصیص حافظه‌ی دومی جهت تولید firstName رخ می‌دهد.

همچنین اگر این اطلاعات را از طریق شبکه دریافت کرده باشیم، ممکن است به صورت آرایه‌ای از حروف دریافت شوند:
char[] anotherFullName = { 'A', 'B' };
که به صورت مستقیم در متد IsValidName قابل استفاده نیست و خطای عدم امکان تبدیل []char به string، از طرف کامپایلر صادر می‌شود:
NameValidatorUsingString.IsValidName(anotherFullName);
در این حالت برای استفاده‌ی از این آرایه، نیاز است یک تخصیص حافظه‌ی دیگر نیز صورت گیرد:
NameValidatorUsingString.IsValidName(new string(anotherFullName));

اکنون در C# 7.2، بازنویسی این متد توسط ReadOnlySpan، به صورت ذیل است:
    static class NameValidatorUsingSpan
    {
        public static bool IsValidName(ReadOnlySpan<char> name)
        {
            if (name.Length < 2)
                return false;

            if (char.IsLetter(name[0]))
                return true;

            return false;

        }
    }
که این مزایا را به همراه دارد:
ReadOnlySpan<char> fullName = "User 1".AsSpan();
ReadOnlySpan<char> firstName = fullName.Slice(0, 4);
NameValidatorUsingSpan.IsValidName(firstName);
کار با API مربوط به Spanها به همراه تخصیص حافظه‌ی جدیدی نیست. برای نمونه در اینجا متد Slice این API، سبب تخصیص حافظه‌ی جدیدی نمی‌شود (برخلاف متد Substring) و فقط به قسمتی از حافظه‌ی موجود اشاره می‌کند (بدون نیاز به کار مستقیم با اشاره‌گرها و کدهای unsafe).

و یا اینبار امکان استفاده‌ی از آرایه‌ای از کاراکترها، بدون نیاز به تخصیص حافظه‌ای جدید، برای بررسی اعتبار مقادیر دریافتی میسر است:
char[] anotherFullName = { 'A', 'B' };
NameValidatorUsingSpan.IsValidName(anotherFullName);

برای نمونه از یک چنین APIایی در پشت صحنه‌ی کتابخانه‌هایی مانند SignalR و یا Roslyn، برای بالا بردن کارآیی برنامه، با کاهش تعداد بار تخصیص‌های حافظه‌ی مورد نیاز، بسیار استفاده شده‌است. برای نمونه در NET Core 2.1.، حجم رشته‌های تخصیص داده شده‌ی در فریم ورک‌های وابسته، به این ترتیب به شدت کاهش یافته‌است.


مثال‌هایی از کار با API نوع Span

امکان ایجاد یک Span از یک array
var arr = new byte[10];
Span<byte> bytes = arr; // Implicit cast from T[] to Span<T>
پس از آن کار با این span همانند کار با آرایه‌های معمولی است؛ با این تفاوت که این span تنها یک دید مجازی از قسمتی از این آرایه را ارائه می‌دهد؛ بدون سربار تخصیص حافظه‌ی اضافی و کپی اطلاعات:
Span<byte> slicedBytes = bytes.Slice(start: 5, length: 2);
slicedBytes[0] = 42;
slicedBytes[1] = 43;
slicedBytes[2] = 44; // Throws IndexOutOfRangeException
bytes[2] = 45; // OK
در اینجا slicedBytes یک دید مجازی از ایندکس 5 تا 7 آرایه‌ی arr را ارائه می‌دهد. کار کردن با آن نیز همانند آرایه‌ها، توسط ایندکس‌ها میسر است.
همچنین تغییرات بر روی Span (غیر read only) بر روی آرایه‌ی اصلی نیز تاثیر گذار است. برای مثال در اینجا با تغییر bytes[2]، مقدار arr[2] نیز تغییر می‌کند.

و یا روش دیگر ایجاد Span استفاده از متد AsSpan است:
var array = new byte[100];
Span<byte> interiorRef1 = array.AsSpan().Slice(start: 20);
همین عملیات را توسط new Span نیز می‌توان به صورت ساده‌تری ارائه داد:
Span<byte> interiorRef2 = new Span<byte>(array: array, start: 20, length: array.Length - 20);


محدودیت‌های کار با Spanها

- Span تنها یک نوع stack-only است.
- Spanها در بین تردها به اشتراک گذاشته نمی‌شوند. هر استک در یک زمان تنها توسط یک ترد قابل دسترسی است. بنابراین Spanها thread-safe هستند.
- طول عمر Spanها کوتاه است و قابلیت قرارگیری بر روی heap با طول عمر بیشتر را ندارند؛ یعنی:
  • به صورت فیلد در یک نوع non-stackonly قابل تعریف نیستند:
class Impossible
{
   Span<byte> field;
}
فیلدهای یک کلاس در heap ذخیره می‌شوند. بنابراین محل ذخیره سازی spanها نیستند.
  • به عنوان پارامترهای متدهای async قابل استفاده نیستند. چون در این بین در پشت صحنه یک AsyncMethodBuilder تشکیل می‌شود که در قسمتی از آن، پارامترها بر روی heap قرار می‌گیرند.
  • هرجائیکه عملیات boxing صورت گیرد، نتیجه‌ی عملیات بر روی heap قرار می‌گیرد. بنابراین در یک چنین مواردی نمی‌توان از Spanها استفاده کرد. برای مثال تعریف Func<T> valueProvider و سپس فراخوانی ()valueProvider.Invoke به همراه یک boxing است. بنابراین نمی‌توان از spanها به عنوان نوع آرگومان جنریک استفاده کرد. این مورد هرچند کامپایل می‌شود، اما در زمان اجرا سبب خاتمه‌ی برنامه خواهد شد و یا نمونه‌ی دیگر، عدم امکان دسترسی به آن‌ها توسط reflection invoke APIs است که سبب boxing می‌شود.


معرفی نوع <Memory<T

با توجه به محدودیت‌های Span و خصوصا اینکه به عنوان پارامتر متدهای async قابل استفاده نیست (چون بر روی stack ذخیره می‌شوند)، نوع دیگری به نام <Memory<T نیز به همراه C# 7.2 ارائه شده‌است. البته این نوع هنوز به بسته‌ی نیوگت فوق اضافه نشده‌است و به همراه ارائه نهایی NET Core 2.1. ارائه خواهد شد.
این نوع، محدودیت <Span<T را نداشته و قابلیت ذخیره سازی بر روی heap را دارا است.
static async Task<int> ChecksumReadAsync(Memory<byte> buffer, Stream stream)
{
   int bytesRead = await stream.ReadAsync(buffer);
   return Checksum(buffer.Span.Slice(0, bytesRead));
   // Or buffer.Slice(0, bytesRead).Span
}
در اینجا نیز می‌توان از یک آرایه، یک <Memory<T را ایجاد و سپس یک <Span<T را از آن دریافت و با Sliceهای آن کار کرد.
مطالب
امکان تغییر شکل سراسری URLهای تولیدی توسط برنامه‌های ASP.NET Core 2.2
فرض کنید اکشن متدی را به صورت زیر تعریف کرده‌اید:
namespace MvcHealthCheckTest.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public IActionResult ViewDetails()
        {
            return View();
        }
زمانیکه لینکی را برای آن تعریف می‌کنید:
<a asp-controller="Home" asp-action="ViewDetails">View Details</a>
در حین رندر نهایی آن، چنین شکلی را پیدا می‌کند (قسمت ViewDetails آن دقیقا با نام اکشن متد متناظر و بزرگی و کوچکی حروف آن تطابق دارد):
 https://localhost:5001/Home/ViewDetails
اکنون قصد داریم، یک چنین URLهایی را در کل برنامه به صورت زیر رندر کنیم:
الف) تمام مسیرها lowercase باشند (مناسب برای SEO؛ از این جهت که تعداد مسیرهای تکراری یکسان با حروف بزرگ و کوچک، به حداقل می‌رسند)
ب) ViewDetailsها تبدیل به view-details شوند. یعنی بین حروف جدا شده‌ی با کلمات بزرگ و کوچک، یک - قرار گیرد.

انجام یک چنین تغییرات سراسری در ASP.NET Core 2.2 با معرفی IOutboundParameterTransformer میسر شده‌است:
using System.Text.RegularExpressions;
using Microsoft.AspNetCore.Routing;

public class CustomUrlTransformer : IOutboundParameterTransformer
{
    public string TransformOutbound(object value)
    {
        return value == null ? null : Regex.Replace(value.ToString(), "([a-z])([A-Z])", "$1-$2");
    }
}
در اینجا یک تغییرشکل دهنده‌ی سراسری URLها را با پیاده سازی اینترفیس IOutboundParameterTransformer تدارک دیده‌ایم که توسط آن بین حروف بزرگ و کوچک، یک - قرار می‌دهد.

روش معرفی آن نیز به سیستم به صورت زیر است:
ابتدا نیاز است این Transformer به صورت یک ConstraintMap جدید به سیستم مسیریابی اضافه شود. در اینجا امکان تنظیم تولید LowercaseUrls نیز وجود دارد. به همین جهت نیازی نیست تا در متد TransformOutbound فوق، در انتهای کار، متد ToLower را نیز فراخوانی کنیم:
namespace MvcTest
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
    // ...
            services.AddMvc().SetCompatibilityVersion(CompatibilityVersion.Version_2_2);
            services.AddRouting(option =>
                        {
                            option.ConstraintMap.Add(key: "transformer1", value: typeof(CustomUrlTransformer));
                            option.LowercaseUrls = true;
                        });
        }
سپس باید قالب مسیریابی را نیز به صورت زیر تغییر دهیم و کلید ConstraintMap اضافه شده‌ی فوق را به اجزای آن اضافه کنیم:
namespace MvcTest
{
    public class Startup
    {
        public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
        {
    // ...
            app.UseMvc(routes =>
            {
                routes.MapRoute(
                    name: "default",
                    template: "{controller:transformer1}/{action:transformer1}/{id?}",
                    defaults: new { controller = "Home", action = "Index" }
                    );
            });
        }
که template و defaults آن را به صورت خلاصه‌ی زیر نیز می‌توان نوشت:
app.UseMvc(routes =>
{
    routes.MapRoute(
        name: "default",
        template: "{controller:transformer1=Home}/{action:transformer1=Index}/{id?}"
    );
});
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، اینبار URL تولیدی، بجای https://localhost:5001/Home/ViewDetails به صورت زیر رندر می‌شود:
https://localhost:5001/home/view-details

مطالب
بررسی Bad code smell ها : کامنت
برای مشاهده طبقه بندی Bad code smell‌ها می‌توانید به اینجا مراجعه کنید.
استفاده از کامنت، به خودی خود یک الگوی بد کد نویسی نیست. ولی ممکن است این امکان به درستی استفاده نشده و فایده مد نظر توسعه دهنده را نداشته باشد.  
زمانیکه متدی پر از کامنت‌های توضیحی در مورد متد و پیاده سازی آن باشد، احتمالا مشکلی به وجود خواهد آمد. معمولا کامنت‌های توضیحی زمانی استفاده می‌شوند که کد به اندازه کافی گویای کاری که انجام می‌دهد نباشد. زمانیکه چنین شرایطی بوجود آمد، یکی از اولین راه حل‌ها، اعمال تغییراتی بر روی کد، برای درک بهتر آن است.  
نامگذاری مناسب و استفاده از نام‌های معنی دار برای بخش‌های مختلف کد مانند نام کلاس‌ها، نام متدها، نام متغیرها و پارامتر‌ها، نقش بسیار مهمی را در زمینه کاهش کامنت‌های نامناسب خواهند داشت. 
اما وجود کامنت‌های توضیحی در مورد کد چه اشکالی را ایجاد می‌کنند؟ یکی از بزرگترین اشکالاتی که چنین کامنت‌هایی با خود به همراه می‌آورند، نگهداری سخت آنها است. فرض کنید کامنتی وجود دارد که عملیات انجام شده توسط کدی را توضیح می‌دهد. زمانیکه آن مکانیزم تغییر کرد، نیاز خواهد بود که کامنت مربوطه نیز به دقت بررسی شود و تغییر کند. در تولید نرم افزارهای پیچیده این کار بسیار دشوار و زمینه ساز خطا خواهد بود و اگر به دلیل سختی کار یا عجله در تولید، کامنت‌ها بروز نشوند، دیگر هیچ یک از کامنت‌های نوشته شده در کد، مورد اعتماد نخواهند بود و کار به مراتب سخت‌تر نیز خواهد شد.  
چند مورد از انواع کامنت‌هایی که بهتر است از آنها پرهیز کنیم، در ادامه مطرح شده‌اند.  

کامنت‌های اضافی یا توضیح واضحات   

کامنت‌هایی که بالای متد‌ها یا کلاس‌ها مشاهده می‌شوند و توصیف کننده کاری هستند که آن کلاس یا عضو آن انجام می‌دهد. هنگام توصیف یک کلاس یا عضوی از آن حتما باید توجه داشت که توضیح واضحات انجام نشود. به طور مثال کد زیر را در نظر بگیرید:  
// Computes the employee salary  
public int CalculateSalary(int emplyeeId)  
{  
      return int.MaxValue;  
}
امضای متد به اندازه کافی نشان دهنده این است که چه کاری را انجام می‌دهد. پس نیازی به کامنت بالای آن وجود نخواهد داشت. در این مثال، کامنت معمولی بالای متد استفاده شده است. در مثال مذکور این امکان وجود داشت که  از مدل xml documentation استفاده شود؛ ولی در اصل موضوع تفاوتی ایجاد نمی‌کرد.   

زمانیکه می‌توان از متغیر یا متد استفاده کرد 

زمانیکه در بدنه متدها با محاسبه یا چک‌هایی روبرو هستیم که به اندازه کافی واضح نیستند، یکی از اولین راهکارهایی که به نظر می‌رسد، نوشتن کامنت برای آنها است. به طور مثال در متدی که مسئول پاک کردن یک حساب، در یک نرم افزار حسابداری است، چکی به صورت زیر داشته باشیم:  
// checks that an account is used or not and checks that an account has childs or not  
if (voucherLineRepository.Any(dd => dd.PostingAccountId == accountId)   
                || accountRepository.Any(dd => dd.ParentId == accountId]))  
{  
       return;  
}
یک راه بهتر برای انجام این کار، ایجاد دو متد است که نشان دهنده موضوع مورد چک باشند. به صورت زیر:  
if (UsedInVouchers(accountId) || HasChilds(accountId))  
{  
      return;  
}
حتی می‌توان یک قدم جلوتر رفت و به طور کلی منطق بررسی این که حساب قابل حذف هست یا نه را هم به متد دیگری منتقل کرد. مانند کد زیر:  
if (!CanDeleteAccount(accountId)) {  
    return;  
}  
...
public bool CanDeleteAccount(int accountId)  
{  
    if (UsedInVouchers(accountId) || HasChilds(accountId))  
    {  
        return false;  
    }  
    return true;  
}


کدهای کامنت شده  

کدهای کامنت شده حسی از ترس و عدم اطمینان را به مشاهده کننده انتقال می‌دهند. کسی که با کد کامنت شده مواجه شده نمی‌تواند اطمینان داشته باشد که کد به طور کلی حذف شده، یا موقتا حذف شده و یا باید از حالت کامنت در بیاید یا خیر؟ 
کسی که آن را کامنت کرده نیز از کار خود اطمینان نداشته! اگر اطمینان داشت که کامنت شدن کد مورد نظر هیچ اختلالی را ایجاد نخواهد کرد و کسی نیازی به آن نمی‌داشت و حتما آن را به طور کلی حذف می‌کرد.   


کامنت‌های اجباری 

در بعضی پروژه‌ها، تیم برنامه نویسی تصمیم می‌گیرد که به صورت اجباری بالای هر متد و عضوی از کلاسها کامنت‌هایی برای روشن‌تر شدن موضوع ایجاد کنند. نتیجه‌ای که این کار خواهد داشت، ایجاد یک سری کامنت‌های تکراری و اضافه است. کامنت‌هایی که در خیلی مواقع حتی کپی نام عضو مورد نظر هستند. در بعضی از پروژه‌هایی که به صورت فریم ورک هستند، به دلیل ذات پروژه شاید نوشتن توضیحات اضافه تصمیم خوبی باشد. ولی در بیشتر موارد نوشتن کامنت‌های اجباری نتیجه خوبی نخواهد داشت.  


لاگ تغییرات  

در سالهای پیش این عادت وجود داشت که تغییرات اعلام شده در کدهای برنامه به صورت کامنت در بالای فایلهای مورد نظر وارد می‌شد. با وجود اینکه با استفاده از ابزارهای سورس کنترل، این موارد خیلی مشاهده نمی‌شود؛ ولی ذکر آن خالی از لطف نیست. در حال حاضر عموما ابزارهای سورس کنترل می‌توانند نقش نگهداری لاگ تغییرات و دلایل آن‌ها را به خوبی بر عهده بگیرند.  

کامنت در زبان‌های برنامه نویسی امکان خوبی است؛ به شرطی که به خوبی مورد استفاده قرار گیرد. 
مطالب
تبدیل زیرنویس‌های خاص پلورال‌سایت به فرمت SRT
یک سری از دوره‌های پلورال‌سایت دارای زیرنویس هستند که تحت عنوان Transcript در کنار آن‌ها قرار گرفته‌اند:


این زیرنویس‌ها فرمت ویژه‌ای دارند:
                <li class="transcript-module">
                    Introduction to ASP.NET MVC 4
                    <ul>
                            <li class="transcript-clip" data-p="author=scott-allen&amp;name=mvc4-building-m1-intro&amp;mode=live&amp;clip=0&amp;course=mvc4-building"><a href="javascript:void(0)" onclick="LaunchPlayerWindow('http://pluralsight.com/training', 'author=scott-allen&amp;name=mvc4-building-m1-intro&amp;mode=live&amp;clip=0&amp;course=mvc4-building');">Introduction</a><br />
                                <div>
                                        <a href="javascript:void(0)" onclick="p(this);" data-s="1.636">Hi, this is Scott Allen and this is the first module in the course design</a>
                                </div>
                            </li>
                            <li class="transcript-clip" data-p="author=scott-allen&amp;name=mvc4-building-m1-intro&amp;mode=live&amp;clip=1&amp;course=mvc4-building"><a href="javascript:void(0)" onclick="LaunchPlayerWindow('http://pluralsight.com/training', 'author=scott-allen&amp;name=mvc4-building-m1-intro&amp;mode=live&amp;clip=1&amp;course=mvc4-building');">Web Platform Installer</a><br />
                                <div>
                                ...
در آن، هر li که دارای کلاسی به نام transcript-clip است، حاوی یک div می‌باشد و این div دارای تعدادی لینک است. این لینک‌ها توسط ویژگی datas آن‌ها که بیانگر زمان شروع گفتگو است، مشخص می‌شوند و همینطور الی آخر. بنابراین اگر بخواهیم برای آن‌ها ساختاری را تهیه کنیم، به کلاس‌های ذیل خواهیم رسید:
    public class TranscriptClip
    {
        public string Title { set; get; }
        public IList<TranscriptItem> TranscriptItems { set; get; }
    }

    public class TranscriptItem
    {
        public double StartTime { set; get; }
        public string Text { set; get; }
    }
هر li دارای کلاس transcript-clip، یک شیء TranscriptClip را تشکیل می‌دهد. هر شیء TranscriptClip می‌تواند داری چندین TranscriptItem باشد.
برای استخراج این اطلاعات، یکی از بهترین ابزارها، کتابخانه HTML Agility pack است که توسط آن می‌توان به liهای یاد شده دسترسی یافت:
 var nodes = doc.DocumentNode.SelectNodes("//li[@class='transcript-clip']/div");
و سپس اطلاعات آن‌ها را استخراج نمود.
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Globalization;
using System.IO;
using System.Linq;
using System.Text;
using System.Text.RegularExpressions;
using System.Web;
using HtmlAgilityPack;

namespace PluralsightTranscripts
{
    public class TranscriptClip
    {
        public string Title { set; get; }
        public IList<TranscriptItem> TranscriptItems { set; get; }
    }

    public class TranscriptItem
    {
        public double StartTime { set; get; }
        public string Text { set; get; }
    }

    public class ExtractSubtitle
    {
        public static void ConvertToSrt(string fileName)
        {
            var transcriptClips = extractItems(fileName);
            var itemNumber = 1;
            foreach (var item in transcriptClips)
            {
                transcriptClipToSrt(item, itemNumber);
                itemNumber++;
            }
        }

        private static void transcriptClipToSrt(TranscriptClip item, int itemNumber)
        {                        
            var count = item.TranscriptItems.Count;
            var srtFileContent = transcriptItemsToSrt(item.TranscriptItems, count);
            var fileName = removeIllegalCharacters(string.Format("{0}-{1}.srt", itemNumber.ToString("00"), item.Title));            
            File.WriteAllText(fileName, srtFileContent);
        }

        private static string transcriptItemsToSrt(IList<TranscriptItem> items, int count)
        {
            var lineNumber = 1;
            var sb = new StringBuilder();
            for (int row = 0; row < count; row++)
            {
                sb.AppendLine(lineNumber.ToString(CultureInfo.InvariantCulture));
                sb.AppendLine(getTimeLine(items, count, row));
                sb.AppendLine(items[row].Text);
                sb.AppendLine(string.Empty);
                lineNumber++;
            }
            return sb.ToString();            
        }

        private static string getTimeLine(IList<TranscriptItem> items, int count, int row)
        {
            var startTs = TimeSpan.FromSeconds(items[row].StartTime);
            var endTs = row + 1 < count ? TimeSpan.FromSeconds(items[row + 1].StartTime) : TimeSpan.FromSeconds(items[row].StartTime + 5);
            return string.Format("{0} --> {1}", timeSpanToString(startTs), timeSpanToString(endTs));
        }

        private static string timeSpanToString(TimeSpan lineTs)
        {
            return string.Format("{0}:{1}:{2},{3}", lineTs.Hours.ToString("D2"), lineTs.Minutes.ToString("D2"), lineTs.Seconds.ToString("D2"), lineTs.Milliseconds.ToString("D3"));
        }

        private static string removeIllegalCharacters(string fileName)
        {
            string regexSearch = string.Format("{0}{1}",
                                               new string(Path.GetInvalidFileNameChars()),
                                               new string(Path.GetInvalidPathChars()));
            var r = new Regex(string.Format("[{0}]", Regex.Escape(regexSearch)));
            return r.Replace(fileName, ".");
        }

        private static IList<TranscriptClip> extractItems(string fileName)
        {
            var htmlContent = File.ReadAllText(fileName);
            var results = new List<TranscriptClip>();

            var doc = new HtmlDocument
            {
                OptionCheckSyntax = true,
                OptionFixNestedTags = true,
                OptionAutoCloseOnEnd = true,
                OptionDefaultStreamEncoding = Encoding.UTF8
            };
            doc.LoadHtml(htmlContent);

            var nodes = doc.DocumentNode.SelectNodes("//li[@class='transcript-clip']/div");

            foreach (var node in nodes)
            {
                var itemsList = new List<TranscriptItem>();
                var title = node.ParentNode.ChildNodes.First(x => x.Name == "a").InnerText;

                foreach (var childNode in node.ChildNodes)
                {
                    if (childNode.Name != "a") continue;

                    var dataS = childNode.Attributes.First(x => x.Name == "data-s");
                    itemsList.Add(new TranscriptItem
                    {
                        StartTime = double.Parse(dataS.Value),
                        Text = HttpUtility.HtmlDecode(childNode.InnerText.Trim())
                    });
                }

                results.Add(new TranscriptClip { TranscriptItems = itemsList, Title = title });
            }

            return results;
        }
    }
}
اگر این اطلاعات را کنار هم قرار دهیم، به کلاس کمکی فوق خواهیم رسید. کار با گره‌های li شروع می‌شود. سپس در این گره‌ها، کلیه گره‌های a یا لینک‌ها، یافت شده و سپس dataS و متن آن‌ها استخراج می‌شوند. اگر این‌ها را نهایتا کنار هم قرار دهیم، می‌توان به فرمت SRT متداول که اکثر پخش کننده‌های فایل‌های تصویری قادر به پردازش آن‌ها هستند، رسید.
فرمت SRT ساختار ساده‌ای دارد. هر گفتگوی آن حداقل از سه سطر تشکیل می‌شود. سطر اول یک شماره خود افزاینده است. سطر دوم زمان شروع و پایان گفتگو را مشخص می‌کند و سطر سوم بیانگر متن گفتگو است. برای مثال:
 1
00:00:01,636 --> 00:00:05,616
Hi, this is Scott Allen and this is the first module in the course design

دریافت پروژه کامل این مطلب
PluralsightTranscripts.zip
مطالب
React 16x - قسمت 12 - طراحی یک گرید - بخش 2 - فیلتر کردن اطلاعات
تا اینجا کامپوننت صفحه بندی را به همراه اعمال آن به لیست نمایش داده شده، پیاده سازی کردیم. در ادامه می‌خواهیم لیست ژانرهای سینمایی را که در فایل fakeGenreService.js تعریف شده‌اند:
export const genres = [
  { _id: "5b21ca3eeb7f6fbccd471818", name: "Action" },
  { _id: "5b21ca3eeb7f6fbccd471814", name: "Comedy" },
  { _id: "5b21ca3eeb7f6fbccd471820", name: "Thriller" }
];

export function getGenres() {
  return genres.filter(g => g);
}
توسط list-group‌های بوت استرپی، در کنار صفحه نمایش داده و سپس به ازای هر گروه انتخابی توسط کاربر، فیلم‌های مرتبط با آن گروه را فیلتر کرده و نمایش دهیم.


بررسی ساختار کامپوننت ListGroup

شبیه به کامپوننت صفحه بندی که در قسمت قبل ایجاد کردیم، می‌خواهیم کامپوننت ListGroup نیز به طور کامل از اشیاء movie مستقل باشد؛ تا در آینده بتوان از آن در جاهای دیگری نیز استفاده کرد. به همین جهت فایل جدید src\components\common\listGroup.jsx را ایجاد کرده و سپس با استفاده از میانبرهای imrc و cc در VSCode، ساختار ابتدایی این کامپوننت را ایجاد می‌کنیم. هرچند می‌توان این کامپوننت را به صورت «Stateless Functional Component» نیز طراحی کرد؛ چون state و متد دیگری بجز render نخواهد داشت و تمام اطلاعات خودش را از والد خود دریافت می‌کند.
سپس به کامپوننت movies مراجعه کرده و این کامپوننت خالی را import می‌کنیم:
import ListGroup from "./common/listGroup";
پس از آن به متد رندر کامپوننت movies مراجعه کرده و با اضافه کردن یک row بوت استرپی دو ستونی، قصد داریم کامپوننت لیست فیلم‌ها را در ستون اول این ردیف نمایش دهیم. به همین جهت المان آن‌را در این محل قرار می‌دهیم تا بتوانیم اینترفیس ابتدایی آن‌را پیش از پیاده سازی آن، طراحی کنیم.
برای این منظور ابتدا React.Fragment موجود را با یک div با "className="row جایگزین می‌کنیم. سپس داخل این row، دو ستون را تعریف خواهیم کرد که در اولی، المان جدید ListGroup قرار می‌گیرد و در دومی، مابقی عناصری که تاکنون اضافه کرده‌ایم؛ مانند جدول، صفحه بندی و نمایش تعداد آیتم‌ها:
    return (
      <div className="row">
        <div className="col-2">
          <ListGroup />
        </div>
        <div className="col">
          ...
        </div>
      </div>
    );
این listGroup، حداقل نیاز به لیست آیتم‌هایی را دارد که باید نمایش دهد. این لیست نیز از fakeGenreService و متد getGenres آن تامین می‌شود که به صورت یک خاصیت جدید در state به نحو زیر درج خواهد شد:
import { getGenres } from "../services/fakeGenreService";
// ...

class Movies extends Component {
  state = {
    // ...
    genres: getGenres()
  };
همانطور که در قسمت 9 این سری نیز بررسی کردیم، اگر getGenres قرار است از سمت سرور و توسط یک درخواست Ajax ای تامین شود، محل صحیح قرارگیری آن در متد lifecycle hook ویژه‌ای به نام componentDidMount است. اما در اینجا چون genres یک لیست درون حافظه‌ای است، مقدار دهی فوق، مشکلی را ایجاد نمی‌کند. هرچند می‌توان هم اکنون نیز تعریف فوق را کمی اصولی‌تر نوشت. برای اینکار متد componentDidMount را اضافه کرده و به نحو زیر تنظیم می‌کنیم:
class Movies extends Component {
  state = {
    movies: [],
    pageSize: 4,
    currentPage: 1,
    genres: []
  };

  componentDidMount() {
    this.setState({ movies: getMovies(), genres: getGenres() });
  }
ابتدا آرایه‌های مورد نیاز movies و genres را در state تعریف کرده و آن‌ها را با یک آرایه‌ی خالی، مقدار دهی اولیه می‌کنیم. از این جهت که تا رسیدن به مرحله‌ی componentDidMount که اندکی طول می‌کشد، خطاهای زمان اجرای عدم دسترسی به این آرایه‌ها در برنامه رخ ندهد. سپس زمانیکه وهله‌ای از این کامپوننت در DOM رندر شد، متد componentDidMount فراخوانی شده و دو خاصیت state را با مقادیر دریافتی، به روز رسانی می‌کند.

پس از آن می‌توان ویژگی جدید items این کامپوننت را به آرایه‌ی genres دریافتی از state، تنظیم کرد:
<ListGroup items={this.state.genres} />
در این مرحله، ورودی دیگری به نظر نمی‌رسد که مورد نیاز باشد. اکنون این سؤال مطرح می‌شود که چه رخ‌دادهایی را قرار است از این کامپوننت دریافت کنیم یا به عبارتی خروجی آن چیست؟
بهتر است هر زمانیکه کاربر، آیتمی را از این لیست انتخاب کرد، توسط بروز رخدادی مانند onItemSelect از وقوع آن مطلع شد و سپس نسبت به آن توسط متد handleGenreSelect، واکنش نشان داد؛ مانند فیلتر کردن لیست فیلم‌ها بر اساس آیتم انتخابی و نمایش آن. به همین جهت ویژگی onItemSelect را به تعریف المان ListGroup اضافه می‌کنیم:
<ListGroup
  items={this.state.genres}
  onItemSelect={this.handleGenreSelect}
/>
و سپس متد handleGenreSelect متصل به آن‌‌را به نحو زیر تعریف خواهیم کرد:
  handleGenreSelect = genre => {
    console.log("handleGenreSelect", genre);
  };
تا اینجا اینترفیس کامپوننت ListGroup را پیش از پیاده سازی آن تعریف کردیم (تعیین ورودی و خروجی آن). در مرحله‌ی بعد، این کامپوننت را تکمیل می‌کنیم.


پیاده سازی نمایش آیتم‌ها در کامپوننت ListGroup

پیاده سازی ابتدایی کامپوننت ListGroup را در اینجا مشاهده می‌کنید:
import React, { Component } from "react";

class ListGroup extends Component {
  render() {
    return (
      <ul className="list-group">
        {this.props.items.map(item => (
          <li key={item._id} className="list-group-item">
            {item.name}
          </li>
        ))}
      </ul>
    );
  }
}

export default ListGroup;
کار با درج یک ul که با کلاس list-group مزین شده‌است، شروع می‌شود. سپس باید liهای آن‌را که نمایانگر آیتم‌های این لیست است، به صورت پویا با کلاس‌های list-group-item رندر کرد. برای اینکار از آرایه‌ی دریافتی this.props.items و فراخوانی متد map بر روی آن کمک می‌گیریم. در اینجا key هر ردیف با استفاده از خاصیت id هر آیتم و برچسب هر کدام از طریق خاصیت name هر شیء دریافتی، تامین می‌شود.

تا اینجا اگر برنامه را ذخیره کرده و در مرورگر نمایش دهیم، به خروجی زیر می‌رسیم:


البته به نظر عرض ستون آن نامناسب است. به همین جهت به کامپوننت movies مراجعه کرده و col-2 ستون آن‌را به col-3 تبدیل می‌کنیم.


پویا سازی انتخاب نام خواص شیء دریافتی، در کامپوننت ListGroup

در حال حاضر پیاده سازی کامپوننت ListGroup، به شیءای دقیقا با خواص id_ و name وابسته‌است و اگر شیء دیگری را که دارای خواصی معادل این نام‌ها نیست، به آن ارسال کنیم، دیگر کار نخواهد کرد. به همین جهت در محل تعریف المان این کامپوننت در کامپوننت movies، دو ویژگی دیگر نام خواص شیء مدنظر را تنظیم می‌کنیم تا بتوانیم با هر نوع شیءای در اینجا کار کنیم:
<ListGroup
  items={this.state.genres}
  textProperty="name"
  valueProperty="_id"
  onItemSelect={this.handleGenreSelect}
/>
پس از این تغییر و افزودن textProperty و valueProperty، برای پویا سازی نام‌های خواص دریافتی در کامپوننت ListGroup، از روش کار با []، جهت دسترسی پویای به خواص یک شیء، استفاده می‌کنیم تا دیگر این کامپوننت به شیء خاص genre، وابستگی نداشته باشد و قابلیت استفاده‌ی مجدد از آن افزایش یابد:
import React, { Component } from "react";

class ListGroup extends Component {
  render() {
    return (
      <ul className="list-group">
        {this.props.items.map(item => (
          <li key={item[this.props.valueProperty]} className="list-group-item">
            {item[this.props.textProperty]}
          </li>
        ))}
      </ul>
    );
  }
}

export default ListGroup;


تعیین مقادیر پیش‌فرضی برای خواص props

با زیاد شدن تعداد خواص props، اینترفیس کامپوننت‌ها پیچیده‌تر می‌شوند. در یک چنین حالتی می‌توان در کامپوننت‌ها defaultProps را تعریف کرد و توسط آن مقادیر پیش‌فرضی را برای خواص props درنظر گرفت. به این صورت در حین تعریف المان این کامپوننت، اگر مقادیر مدنظر با مقادیر پیش‌فرض تعیین شده یکی باشند، دیگر نیازی به ذکر این پارامترها نخواهد بود. برای مثال در انتهای کامپوننت ListGroup، خاصیت جدید defaultProps را تعریف می‌کنیم (املای آن باید دقیقا به همین شکل باشد؛ و گرنه شناخته نخواهد شد). سپس در اینجا خواصی را که می‌خواهیم مقادیر پیش‌فرضی را برای آن‌ها تعیین کنیم، ذکر خواهیم کرد:
ListGroup.defaultProps = {
  textProperty: "name",
  valueProperty: "_id"
};

export default ListGroup;
برای نمونه در اینجا دو خاصیت جدید textProperty و valueProperty را به همان مقادیر name و id_ مورد استفاده‌ی در این مثال تنظیم کرده‌ایم. پس از این تعریف، می‌توان به کامپوننت movies که از این ویژگی‌ها استفاده می‌کند مراجعه کرده و آن‌هایی را که با defaultProps تطابق دارند، از لیست ویژگی‌های ذکر شده حذف کرد؛ یعنی تعریف المان ListGroup به صورت زیر ساده می‌شود:
<ListGroup
  items={this.state.genres}
  onItemSelect={this.handleGenreSelect}
/>
بدیهی است اگر در آینده با اشیاء دیگری سر و کار داشتیم، می‌توان مجددا این خواص پیش‌فرض را بر اساس ساختار این اشیاء، مقدار دهی و تعیین کرد.


مدیریت انتخاب گروه‌های فیلم‌ها

در ادامه می‌خواهیم رخ‌داد onClick بر روی هر li این لیست را مدیریت کنیم و سبب بروز رخ‌دادی به نام onItemSelect شویم که در ابتدای بحث، آن‌را به عنوان خروجی این کامپوننت تعریف کردیم. این رخداد نیز در کامپوننت movies به متد handleGenreSelect متصل است. به همین جهت تعریف ویژگی onClick را که سبب انتقال شیء جاری رندر شده، توسط رویداد onItemSelect به خارج از آن می‌شود، به المان li کامپوننت ListGroup اضافه می‌کنیم:
<li
  key={item[this.props.valueProperty]}
  className="list-group-item"
  onClick={() => this.props.onItemSelect(item)}
  style={{ cursor: "pointer" }}
>
  {item[this.props.textProperty]}
</li>
پس از این تغییرات و ذخیره‌ی برنامه، اگر به خروجی برنامه در مرورگر مراجعه کرده و بر روی هر کدام از آیتم‌های لیست گروه‌های فیلم‌ها کلیک کنیم، شیء مرتبط با آن آیتم در کنسول توسعه دهنده‌های مرورگر، لاگ می‌شود که نشان از برقراری صحیح ارتباطات این قسمت را دارد.

پس از فعالسازی امکان کلیک بر روی هر آیتم لیست رندر شده، اکنون می‌خواهیم با انتخاب هر گروه، این گروه در این لیست، به صورت انتخاب شده، همانند شماره صفحه‌ی انتخاب شده‌ی در کامپوننت صفحه بندی، تغییر رنگ دهد و متمایز نمایش داده شود تا مشخص باشد که هم اکنون با کدام آیتم در حال کار هستیم. برای اینکار تنها کافی است کلاس active را به صورت پویا به className هر li، اضافه یا کم کنیم. البته برای این منظور این کامپوننت باید از آیتم انتخاب شده مطلع باشد؛ به همین جهت selectedItem را در لیست ویژگی‌های اینترفیس تعریف این المان اضافه می‌کنیم. برای اینکار ابتدا selectedGenre را با هربار فراخوانی handleGenreSelect که به onItemSelect کامپوننت متصل است، با فراخوانی متد setState به روز رسانی می‌کنیم:
  handleGenreSelect = genre => {
    console.log("handleGenreSelect", genre);
    this.setState({selectedGenre: genre});
  };
در یک چنین حالتی الزامی به تعریف selectedGenre در خاصیت state ابتدای کامپوننت نیست. چون با فراخوانی متد setState اگر یکی از خواص منتسب به شیء state به روز شده باشد، آن خاصیت نیز به روز می‌شود و یا اگر این خاصیت جدید باشد، با state موجود یکی خواهد شد؛ هرچند آن‌را به صورت زیر نیز می‌توان تعریف کرد که با یک شیء خالی مقدار دهی شده‌است:
class Movies extends Component {
  state = {
    // ...
    selectedGenre: {}
  };
سپس ویژگی selectedItem کامپوننت را به این مقدار تغییر یافته‌ی this.state.selectedGenre تنظیم می‌کنیم تا با هر بار فراخوانی setState که سبب رندر مجدد کامپوننت Movies در DOM مجازی React می‌شود، کامپوننت از selectedItem تغییر یافته مطلع شده و با افزودن کلاس active به آن آیتم، واکنش نشان دهد:
<ListGroup
  items={this.state.genres}
  onItemSelect={this.handleGenreSelect}
  selectedItem={this.state.selectedGenre}
/>
اکنون به کامپوننت ListGroup مراجعه کرده و بر اساس ویژگی جدید selectedItem، تغییرات زیر را به className اعمال می‌کنیم:
<li
  key={item[this.props.valueProperty]}
  className={
    item === this.props.selectedItem
      ? "list-group-item active"
      : "list-group-item"
  }
  style={{ cursor: "pointer" }}
  onClick={() => this.props.onItemSelect(item)}
>
  {item[this.props.textProperty]}
</li>
در اینجا اگر item در حال رندر با this.props.selectedItem دریافتی یکی باشد، کلاس active به کلاس list-group-item اضافه می‌شود و برعکس.



مدیریت فیلتر کردن اطلاعات گروه فیلم انتخابی

در قسمت قبل، در ابتدای متد رندر کامپوننت movies، از متد paginate برای صفحه بندی اطلاعات استفاده کردیم. فیلتر گروه جاری انتخاب شده را باید پیش از این متد قرار دارد؛ چون تعداد صفحات و اطلاعات نمایش داده شده‌ی در هر کدام باید بر اساس لیست فیلم‌های فیلتر شده باشد.
برای انجام اینکار تغییرات زیر را اعمال خواهیم کرد:
الف) بجای متد paginate، از متد getPagedData زیر استفاده می‌کنیم:
  getPagedData() {
    const {
      pageSize,
      currentPage,
      selectedGenre,
      movies: allMovies
    } = this.state;

    const filteredMovies =
      selectedGenre && selectedGenre._id
        ? allMovies.filter(m => m.genre._id === selectedGenre._id)
        : allMovies;

    const first = (currentPage - 1) * pageSize;
    const last = first + pageSize;
    const pagedMovies = filteredMovies.slice(first, last);

    return { totalCount: filteredMovies.length, data: pagedMovies };
  }
- در اینجا بجای اینکه مدام this.stat‌ها را جهت دریافت خواص آن تکرار کنیم، با استفاده از ویژگی Object Destructuring، خواصی را که نیاز داریم یکبار انتخاب کرده و سپس به دفعات از آن‌ها استفاده می‌کنیم. به همین جهت در این قطعه کد، فقط یکبار this.state را مشاهده می‌کنید که بسیار تمیزتر است و همچنین کارآیی آن نیز به علت عدم انتخاب مداوم مقدار خاصیتی از یک شیء، بالاتر از حالت قبل است.
- در حین Object Destructuring، نام خاصیت movies را نیز به allMovies تغییر داده‌ایم تا واضح‌تر باشد.
- در ادامه با استفاده از متد filter جاوااسکریپت، بر اساس id هر گروه انتخاب شده، اشیاء مرتبط با آن، از allMovies جدا شده و بازگشت داده می‌شود. البته اگر id هم انتخاب نشده باشد (اولین بار نمایش صفحه)، تمام رکوردها یعنی allMovies، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
- پس از آن، همان کدهای صفحه بندی اطلاعات را که در قسمت قبل بررسی کردیم، مشاهده می‌کنید که اینبار بجای allMovies قسمت قبل، بر روی filteredMovies اعمال شده‌است.
- در آخر، این متد، یک شیء را با دو خاصیت که بیانگر تعداد کل رکوردهای انتخاب شده و داده‌های فیلتر شده‌ی صفحه بندی شده‌است، بازگشت می‌دهد.

ب) تغییرات متد رندر کامپوننت movies به صورت زیر است:
- ابتدا متد getPagedData فوق، فراخوانی شده و شیء دریافتی از آن با استفاده از ویژگی Object Destructuring، به دو خاصیت totalCount و movies انتساب داده می‌شود:
  render() {
    const { length: count } = this.state.movies;

    if (count === 0) return <p>There are no movies in the database.</p>;

    const { totalCount, data: movies } = this.getPagedData();
- از آرایه‌ی movies، در قسمت قبل برای رندر لیست فیلم‌ها استفاده شد. به همین جهت در اینجا تغییر نام data به movies را مشاهده می‌کنید.
- همچنین کامپوننت صفحه بندی، اینبار باید totalCount آیتم‌های فیلتر شده را نمایش دهد و نه totalCount تمام فیلم‌های موجود را:
<Pagination
    itemsCount={totalCount}
در اینجا برچسب نمایش تعداد آیتم‌های موجود نیز باید تغییر کند:
<p>Showing {totalCount} movies in the database.</p>
ج) ممکن است در اولین بار مشاهده‌ی صفحه، کاربر صفحه‌ی شماره‌ی 3 را انتخاب کند که سبب تغییر currentPage موجود در state، به عدد 3 می‌شود. اکنون اگر کاربر نمایش فیلتر شده‌ی فیلم‌های یک گروه خاص را انتخاب کند، باید این شماره، به عدد 1 مجددا تنظیم شود:
  handleGenreSelect = genre => {
    console.log("handleGenreSelect", genre);
    this.setState({ selectedGenre: genre, currentPage: 1 });
  };



افزودن گزینه‌ی نمایش تمام اطلاعات به لیست گروه‌های فیلم‌ها

در ادامه قصد داریم به بالای لیست گروه‌های موجود، گزینه‌ی All Genres را نیز اضافه کنیم تا با کلیک بر روی آن، مجددا بتوان لیست تمام فیلم‌های موجود را مشاهده کرد.


برای این منظور در جائیکه لیست getGenres را دریافت و نمایش می‌دهیم، یعنی متد componentDidMount، اندکی تغییر ایجاد کرده و یک آرایه‌ی جدید را ایجاد می‌کنیم؛ بطوریکه اولین عنصر آن، گزینه‌ی جدید All Genres باشد و سپس توسط spread operator، مابقی عناصر آرایه‌ی گروه‌ها را به این آرایه‌ی جدید اضافه می‌کنیم:
  componentDidMount() {
    const genres = [{ _id: "", name: "All Genres" }, ...getGenres()];
    this.setState({ movies: getMovies(), genres });
  }
همین اندازه تغییر برای فعالسازی این گزینه کفایت می‌کند؛ از این جهت که در متد getPagedData، ابتدا بررسی می‌شود که اگر آیتمی انتخاب شده بود و همچنین دارای id نیز بود، آنگاه کار فیلتر کردن صورت گیرد، درغیراینصورت، تمام رکوردها را بازگشت دهد:
const filteredMovies =
      selectedGenre && selectedGenre._id
        ? allMovies.filter(m => m.genre._id === selectedGenre._id)
        : allMovies;

کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:  sample-12.zip
مطالب
صفحه بندی پویا در Entity Framework
در اکثر برنامه‌ها ما نیازمند این موضوع هستیم که بتوانیم اطلاعاتی را به کاربر نشان دهیم. در بعضی از موارد این اطلاعات بسیار زیاد هستند و نیاز است در این حالت از صفحه بندی اطلاعات یا Data Paging استفاده کنیم. در ASP.NET برای ارائه اطلاعات به کاربر معمولا از کنترلهای Gridview ، ListView و امثالهم استفاده می‌شود. مشکل اساسی این کنترل‌ها این است که آنها اطلاعات را به صورت کامل از سرور دریافت کرده، سپس اقدام به نمایش صفحه بندی شده آن می‌نمایند که این موضوع باعث استفاده بی مورد از حافظه سرور شده و هزینه زیادی برای برنامه ما خواهد داشت.
صفحه بندی در سطح پایگاه داده بهترین روش برای استفاده بهینه از منابع است. برای رسیدن به این مقصود ما نیاز به یک کوئری خواهیم داشت که فقط همان صفحه مورد نیاز را به کنترلر تحویل دهد.
با استفاده از متد توسعه یافته زیر می‌توان به این مقصود دست یافت:
/// <summary>
/// صفحه بندی کوئری
/// </summary>
/// <param name="query">کوئری مورد نظر شما</param>
/// <param name="pageNum">شماره صفحه</param>
/// <param name="pageSize">سایز صفحه</param>
/// <param name="orderByProperty">ترتیب خواص</param>
/// <param name="isAscendingOrder">اگر برابر با <c>true</c> باشد صعودی است</param>
/// <param name="rowsCount">تعداد کل ردیف ها</param>
/// <returns></returns>
private static IQueryable<T> PagedResult<T, TResult>(IQueryable<T> query, int pageNum, int pageSize,
                Expression<Func<T, TResult>> orderByProperty, bool isAscendingOrder, out int rowsCount)
{
    if (pageSize <= 0) pageSize = 20;
    
    //مجموع ردیف‌های به دست آمده
    rowsCount = query.Count();

// اگر شماره صفحه کوچکتر از 0 بود صفحه اول نشان داده شود
    if (rowsCount <= pageSize || pageNum <= 0) pageNum = 1;
    
// محاسبه ردیف هایی که نسبت به سایز صفحه باید از آنها گذشت
    int excludedRows = (pageNum - 1) * pageSize;

    query = isAscendingOrder ? query.OrderBy(orderByProperty) : query.OrderByDescending(orderByProperty);
    
// ردشدن از ردیف‌های اضافی و  دریافت ردیف‌های مورد نظر برای صفحه مربوطه
    return query.Skip(excludedRows).Take(pageSize);
}

نحوه استفاده : 
فرض کنید که کوئری مورد نظر قرار است تا یکسری از مطالب را از جدول Articles نمایش دهد. برای دریافت 20 ردیف اول جهت استفاده در صفحه اول، از کد زیر استفاده می‌کنیم :
var articles = (from article in Articles
                where article.Author == "Abc"
                select article);

int totalArticles;    

var firstPageData =  PagedResult(articles, 1, 20, article => article.PublishedDate, false, out totalArticles);
یا به صورت ساده‌تر و قابل اجرا به صورت کلی‌تر :
var context = new AtricleEntityModel(); 
var query = context.ArticlesPagedResult(articles, <pageNumber>, 20, article => article.PublishedDate, false, out totalArticles);
مطالب
تهیه خروجی PDF و اکسل از حاصل جستجوی پویای jqGrid به کمک PDF Report
پیشنیازها
- صفحه بندی و مرتب سازی خودکار اطلاعات به کمک jqGrid در ASP.NET MVC
- فعال سازی و پردازش جستجوی پویای jqGrid در ASP.NET MVC
- سفارشی سازی عناصر صفحات پویای افزودن و ویرایش رکوردهای jqGrid در ASP.NET MVC
- آشنایی با کتابخانه‌ی PDF Report


اضافه کردن دکمه‌ی خروجی به jqGrid

برای تهیه خروجی از jqGrid نیاز است بدانیم، اکنون در چه صفحه‌ای از اطلاعات قرار داریم؟ بر روی چه ستونی، مرتب سازی صورت گرفته‌است؟ بر روی کدام فیلدها با چه مقادیری جستجو انجام شده‌است؟ تا ... بتوانیم بر این مبنا، منبع داده‌ی موجود را فیلتر کرده و لیست نهایی را تبدیل به گزارش کنیم. گزارشی که دقیقا با اطلاعاتی که کاربر در صفحه مشاهده می‌کند، تطابق داشته باشد.
خوشبختانه تمام این سؤالات توسط متد توکار excelExport در سمت سرور قابل دریافت است:
@section Scripts
{
    <script type="text/javascript">
    $(document).ready(function () {
        $('#list').jqGrid({
            caption: "آزمایش ششم",
                 // مانند قبل
            }).navGrid(
                 // مانند قبل
                    }).jqGrid('navButtonAdd', '#pager', {
                        caption: "", buttonicon: "ui-icon-print", title: "خروجی پی دی اف",
                        onClickButton: function () {
                            $("#list").jqGrid('excelExport', { url: '@Url.Action("GetProducts", "Home")' });
                        }
                    });
        });
    </script>
}

در اینجا توسط متد navButtonAdd یک دکمه‌ی جدید را اضافه کرده‌ایم که کلیک بر روی آن سبب فراخوانی متد excelExport و ارسال اطلاعات گزارش به url تنظیم شده‌است. باید دقت داشت که این اطلاعات از طریق Http Get به سرور ارسال می‌شوند و دقیقا اجزای آن همان اجزای جستجوی پویای jqGrid است:
public ActionResult GetProducts(string sidx, string sord, int page, int rows,
                                             bool _search, string searchField, string searchString,
                                             string searchOper, string filters, string oper)
با این تفاوت که یک oper نیز به مجموعه‌ی پارامترهای ارسالی به سرور اضافه شده‌است. این oper در اینجا با excel مقدار دهی می‌شود.
البته چون تعداد این پارامترها بیش از اندازه شده‌است، بهتر است آن‌ها را تبدیل به یک کلاس کرد:
namespace jqGrid06.Models
{
    public class JqGridRequest
    {
        public string sidx { set; get; }
        public string sord { set; get; }
        public int page { set; get; }
        public int rows { set; get; }
        public bool _search { set; get; }
        public string searchField { set; get; }
        public string searchString { set; get; }
        public string searchOper { set; get; }
        public string filters { set; get; }
        public string oper { set; get; }
    }
}
و متد جستجوی پویا را به نحو ذیل بازنویسی نمود:
        public ActionResult GetProducts(JqGridRequest request)
        {
            var list = ProductDataSource.LatestProducts;

            var pageIndex = request.page - 1;
            var pageSize = request.rows;
            var totalRecords = list.Count;
            var totalPages = (int)Math.Ceiling(totalRecords / (float)pageSize);

            var productsQuery = list.AsQueryable();

            productsQuery = new JqGridSearch().ApplyFilter(productsQuery, request, this.Request.Form);
            productsQuery = productsQuery.OrderBy(request.sidx + " " + request.sord);

            if (string.IsNullOrWhiteSpace(request.oper))
            {
                productsQuery = productsQuery
                                    .Skip(pageIndex * pageSize)
                                    .Take(pageSize);
            }
            else if (request.oper == "excel")
            {
                productsQuery = productsQuery
                                    .Skip(pageIndex * pageSize);
            }

            var productsList = productsQuery.ToList();

            if (!string.IsNullOrWhiteSpace(request.oper) && request.oper == "excel")
            {
                new ProductsPdfReport().CreatePdfReport(productsList);
            }

            var productsData = new JqGridData
            {
                Total = totalPages,
                Page = request.page,
                Records = totalRecords,
                Rows = (productsList.Select(product => new JqGridRowData
                {
                    Id = product.Id,
                    RowCells = new List<string>
                    {
                        product.Id.ToString(CultureInfo.InvariantCulture),
                        product.Name,
                        product.AddDate.ToPersianDate(),
                        product.Price.ToString(CultureInfo.InvariantCulture)
                    }
                })).ToArray()
            };

            return Json(productsData, JsonRequestBehavior.AllowGet);
        }

توضیحات:
اکثر قسمت‌های این متد با متدی که در مطلب «فعال سازی و پردازش جستجوی پویای jqGrid در ASP.NET MVC» مشاهده کردید یکی است؛ برای مثال order by آن با استفاده از کتابخانه‌ی Dynamic LINQ به صورت پویا عمل می‌کند و متد ApplyFilter، کار تهیه where پویا را انجام می‌دهد.
فقط در اینجا بررسی و پردازش پارامتر oper نیز اضافه شده‌است. اگر این پارامتر مقدار دهی شده باشد، یعنی نیاز است کل اطلاعات را واکشی کرد؛ زیرا می‌خواهیم گزارش گیری کنیم و نه اینکه صرفا اطلاعات یک صفحه را به کاربر بازگشت دهیم. همچنین در اینجا List نهایی فیلتر شده به یک گزارش Pdf Report ارسال می‌شود. این گزارش چون نهایتا اطلاعات را در مرورگر کاربر Flush می‌کند، کار به اجرای سایر قسمت‌ها نخواهد رسید و همینجا گزارش نهایی تهیه می‌شود.



کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید
jqGrid06.7z