مطالب
آشنایی با Refactoring - قسمت 14

در بسیاری از زبان‌های برنامه نویسی امکان null بودن Reference types وجود دارد. به همین جهت مرسوم است پیش از استفاده از آن‌ها، بررسی شود آیا شیء مورد استفاده نال است یا خیر و سپس برای مثال متد یا خاصیت مرتبط با آن فراخوانی گردد؛ در غیر اینصورت برنامه با یک استثناء خاتمه خواهد یافت.
مشکلی هم که با این نوع بررسی‌ها وجود دارد این است که پس از مدتی کد موجود را تبدیل به مخزنی از انبوهی از if و else ها خواهند کرد که هم درجه‌ی پیچیدگی متدها را افزایش می‌دهند و هم نگهداری ‌آن‌ها را در طول زمان مشکل می‌سازند. برای حل این مساله، الگوی استانداردی وجود دارد به نام null object pattern؛ به این معنا که بجای بازگشت دادن null و یا سبب بروز یک exception شدن، بهتر است واقعا مطابق شرایط آن متد یا خاصیت، «هیچ‌کاری» را انجام نداد. در ادامه، توضیحاتی در مورد نحوه‌ی پیاده سازی این «هیچ‌کاری» را انجام ندادن، ارائه خواهد شد.


الف) حین معرفی خاصیت‌ها از محافظ استفاده کنید.

برای مثال اگر قرار است خاصیتی به نام Name را تعریف کنید که از نوع رشته‌ است، حالت امن آن رشته بجای null بودن، «خالی» بودن است. به این ترتیب مصرف کننده مدام نگران این نخواهد بود که آیا الان این Name نال است یا خیر. مدام نیاز نخواهد داشت تا if و else بنویسد تا این مساله را چک کند. نحوه پیاده سازی آن هم ساده است و در ادامه بیان شده است:

private string name = string.Empty;
public string Name
{
    get { return this.name; }
    set
    {
        if (value == null)
        {
            this.name = "";
            return;
        }
        this.name = value;
    }
}

دقیقا در زمان انتساب مقداری به این خاصیت، بررسی می‌شود که آیا مثلا null است یا خیر. اگر بود، همینجا و نه در کل برنامه، مقدار آن «خالی» قرار داده می‌شود.

ب) سعی کنید در متدها تا حد امکان null بازگشت ندهید.

برای نمونه اگر متدی قرار است لیستی را بازگشت دهد:

public IList<string> GetCultures()
{
//...
}

و حین تهیه این لیست، عضوی مطابق منطق پیاده سازی آن یافت نشد، null را بازگشت ندهید؛ یک new List خالی را بازگشت دهید. به این ترتیب مصرف کننده دیگری نیازی به بررسی نال بودن خروجی این متد نخواهد داشت.


ج) از متدهای الحاقی بجای if و else استفاده کنید.

پیاده سازی حالت الف زمانی میسر خواهد بود که طراح اصلی ما باشیم و کدهای برنامه کاملا در اختیار ما باشند. اما در شرایطی که امکان دستکاری کدهای یک کتابخانه پایه را نداریم چه باید کرد؟ مثلا دسترسی به تعاریف کلاس XElement دات نت فریم ورک را نداریم (یا حتی اگر هم داریم، تغییر آن تا زمانیکه در کدهای پایه اعمال نشده باشد، منطقی نیست). در این حالت می‌شود یک یا چند extension method را طراحی کرد:

public static class LanguageExtender
{
public static string GetSafeStringValue(this XElement input)
{
return (input == null) ? string.Empty : input.Value;
}

public static DateTime GetSafeDateValue(this XElement input)
{
return (input == null) ? DateTime.MinValue : DateTime.Parse(input.Value);
}
}

به این ترتیب می‌توان امکانات کلاس پایه‌‌ای را بدون نیاز به دسترسی به کدهای اصلی آن مطابق نیاز‌های خود تغییر و توسعه داد.


مطالب دوره‌ها
تزریق وابستگی‌ها و سناریوهای بسیار متعدد موجود
تعدادی از پرکاربردترین حالت‌های تزریق وابستگی‌ها را در دوره جاری بررسی کردیم. برای مثال چگونه می‌توان تزریق وابستگی‌های یک کنترلر ASP.NET MVC را خودکار کرد، یا در وب فرم‌ها وضعیت چگونه است. اما در حین حل مسایلی از این دست، به سناریوهای بسیار متعددی برخواهید خورد. برای مثال تزریق وابستگی‌های خودکار در یک کنترلر را آموختیم؛ در مورد فیلترها و Action Resultهای سفارشی چطور باید رفتار کرد؟ در WCF چطور؟ در هندلرهای وب فرم‌ها چطور؟ و بسیاری از حالات دیگر. البته تمام این موارد را توسط الگوی Service locator که شامل استفاده مستقیم از امکانات وهله سازی یک IoC Container، در کلاس مدنظر است، می‌توان حل کرد؛ اما باید تا حد امکان از این روش با توجه به اینکه خود IoC Container را تبدیل به یک وابستگی مدفون شده در کلاس‌های ما می‌کند، پرهیز نمود.
اگر به دنبال کتابخانه‌ای هستید که بسیاری از این سناریوها را پیاده سازی کرده است، کتابخانه AutoFac پیشنهاد می‌شود. حتی اگر علاقمند به استفاده از آن نباشید، می‌توان از نحوه پیاده سازی‌های مختلف آن در مورد حالت‌های مختلف خودکار سازی تزریق وابستگی‌ها، ایده گرفت و سپس این کدها را با IoC Container مورد علاقه خود پیاده سازی کرد.

صفحه خانگی AutoFac
http://code.google.com/p/autofac
http://autofac.org

بسته نیوگت
http://www.nuget.org/packages/Autofac

محلی برای ایده گرفتن مثلا در مورد فیلترهای ASP.NET MVC
و در مورد نحوه استفاده از آن‌ها، نیاز است آزمون‌های واحد این پروژه را بررسی کنید و یا مستندات پروژه را مطالعه کنید.
همچنین بررسی لیست مستندات کلی آن نیز بسیار مفید است

به صورت خلاصه، هرجایی در مورد تزریق وابستگی‌های خودکار جهت پرهیز از استفاده مستقیم از الگوی Service locator ایده‌ای نداشتید، سورس پروژه AutoFac را بررسی کنید.


پ.ن.
سایت bitbucket امکان import کامل مخازن کد Google code را نیز دارد (در صورتیکه دسترسی شما به گوگل کد محدود است).
نظرات مطالب
تفاوت بین Interface و کلاس Abstract در چیست؟
به روز رسانی نکات مطرح شده‌ی در این مطلب، بر اساس امکانات C# 8.0 به بعد

1- یک کلاس معمولی تنها می‌تواند از یک کلاس Abstract ارث بری کند ولی همان کلاس میتواند از چندین Interface ارث ببرد.
وضعیت فعلی: هنوز هم برقرار است. اما چون اینبار اینترفیس‌ها هم می‌توانند به همراه کد باشند، می‌توان به multiple inheritance از طریق اینترفیس‌ها نیز رسید. هنگامیکه پیاده سازی‌های پیش‌فرض اینترفیس‌ها فراخوانی می‌شوند، فراخوان باید نوع اینترفیس متناظر را هم دقیقا مشخص کند. این ویژگی، مشکل معروفی را به نام «diamond problem»، که در ارث بری چندگانه‌ی از کلاس‌های پایه در زبان‌های دیگر وجود دارد، حل می‌کند: زمانیکه دو یا چند کلاس پایه، متد هم نامی را داشته باشند.
 
2- یک Interface  فقط میتواند اعلان متدها و خصوصیتها را داشته باشد؛ اما یک کلاس Abstract  علاوه بر آنها میتوانید متدها و خصوصیتهایی با کدهای کامل داشته باشد.
وضعیت فعلی: دیگر اینطور نیست. اینترفیس‌ها در C# 8.0 می‌توانند به همراه «default implementation» هم باشند.


3- عناصر موجود در کلاس Abstract میتوانند مانند یک کلاس معمولی دارای سطح دسترسی باشند؛ ولی Interface‌ها فاقد این امکان هستند.
وضعیت فعلی: دیگر اینطور نیست. از زمان C# 8.0 به بعد، اعضای یک اینترفیس هم می‌توانند دارای access modifiers باشند. حالت پیش‌فرض، public است. اما اکنون اینترفیس‌ها می‌توانند دارای اعضای private هم باشند که فقط داخل همان اینترفیس قابل دسترسی هستند. این مورد برای خواناتر کردن پیاده سازی‌های پیش‌فرض متدها در اینترفیس‌ها می‌تواند مفید باشد. در اینجا امکان تعریف اعضای protected نیز میسر است.


4- وقتی شما متدی را به کلاس Abstract اضافه می‌کنید، به طور خودکار به همه زیر کلاسها اعمال می‌شود؛ اما در Interface اگر متدی اضافه کنید باید در تمام زیر کلاسها آن را اعمال کنید . 

وضعیت فعلی: دیگر اینطور نیست؛ به علت امکان تعریف «default implementation» در اینترفیس‌ها.

5- کلاس‌های Abstract مانند کلاسهای معمولی می‌توانند دارای فیلد و عناصر دیگری (مثل ثابت‌ها) باشند؛ در حالیکه یک Interface فاقد این امکان می‌باشد. همچنین کلاس abstract میتواند شامل سازنده باشد، اما اینترفیس نمیتواند.
وضعیت فعلی: هنوز هم تا حدودی برقرار است. با تغییرات زبان #C، اکنون اینترفیس‌ها می‌توانند دارای فیلدها، سازنده‌ها و تخریب‌گرهای استاتیک هم باشند. یک فیلد استاتیک، فیلدی است که مقدار آن متعلق به یک وهله‌ی خاص نیست (هنوز هم نمی‌توان instance filed در اینجا داشت) و به اشتراک گذاشته می‌شود (دقیقا مانند فیلدهای استاتیک کلاس‌ها عمل می‌کند).
مطالب
Angular Material 6x - قسمت هشتم - جستجوی کاربران توسط AutoComplete
در مطلب «کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular» جزئیات پیاده سازی جستجوی همزمان با تایپ کاربر، بررسی شدند. در اینجا می‌خواهیم از اطلاعات آن مطلب جهت پیاده سازی یک  AutoComplete جستجوی نام کاربران که اطلاعات آن از سرور تامین می‌شوند، استفاده کنیم:




استفاده از کامپوننت AutoComplete کتابخانه‌ی Angular Material

کتابخانه‌ی Angular Material به همراه یک کامپوننت Auto Complete نیز هست. در اینجا قصد داریم آن‌را در یک صفحه‌ی دیالوگ جدید نمایش دهیم و با انتخاب کاربری از لیست توصیه‌های آن و کلیک بر روی دکمه‌ی نمایش آن کاربر، جزئیات کاربر یافت شده را نمایش دهیم.


به همین جهت ابتدا کامپوننت جدید search-auto-complete را به صورت زیر به مجموعه‌ی کامپوننت‌های تعریف شده اضافه می‌کنیم:
 ng g c contact-manager/components/search-auto-complete --no-spec
همچنین چون قصد داریم آن‌را درون یک popup نمایش دهیم، نیاز است به ماژول contact-manager\contact-manager.module.ts مراجعه کرده و آن‌را به لیست entryComponents نیز اضافه کنیم:
import { SearchAutoCompleteComponent } from "./components/search-auto-complete/search-auto-complete.component";

@NgModule({
  entryComponents: [
    SearchAutoCompleteComponent
  ]
})
export class ContactManagerModule { }

در ادامه برای نمایش این کامپوننت به صورت popup، دکمه‌ی جدید جستجو را به toolbar اضافه می‌کنیم:


برای این منظور به فایل toolbar\toolbar.component.html مراجعه کرده و دکمه‌ی جستجو را پیش از دکمه‌ی نمایش منو، قرار می‌دهیم:
  <span fxFlex="1 1 auto"></span>
  <button mat-button (click)="openSearchDialog()">
    <mat-icon>search</mat-icon>
  </button>
  <button mat-button [matMenuTriggerFor]="menu">
    <mat-icon>more_vert</mat-icon>
  </button>
با این کدها برای مدیریت متد openSearchDialog در فایل toolbar\toolbar.component.ts
@Component()
export class ToolbarComponent {
  constructor(
    private dialog: MatDialog,
    private router: Router) { }

  openSearchDialog() {
    const dialogRef = this.dialog.open(SearchAutoCompleteComponent, { width: "650px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe((result: User) => {
      console.log("The SearchAutoComplete dialog was closed", result);
      if (result) {
        this.router.navigate(["/contactmanager", result.id]);
      }
    });
  }
}
در اینجا توسط سرویس MatDialog، کامپوننت SearchAutoCompleteComponent به صورت پویا بارگذاری شده و به صورت یک popup نمایش داده می‌شود. سپس مشترک رخ‌داد بسته شدن آن شده و بر اساس اطلاعات کاربری که توسط آن بازگشت داده می‌شود، سبب هدایت صفحه‌ی جاری به صفحه‌ی جزئیات این کاربر یافت شده، خواهیم شد.


کنترلر جستجوی سمت سرور و سرویس سمت کلاینت استفاده کننده‌ی از آن

در اینجا کنترلر و اکشن متدی را جهت جستجوی قسمتی از نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
namespace MaterialAspNetCoreBackend.WebApp.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class TypeaheadController : Controller
    {
        private readonly IUsersService _usersService;

        public TypeaheadController(IUsersService usersService)
        {
            _usersService = usersService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(usersService));
        }

        [HttpGet("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SearchUsers(string term)
        {
            return Ok(await _usersService.SearchUsersAsync(term));
        }
    }
}
کدهای کامل متد SearchUsersAsync در مخزن کد این سری موجود هستند.

از این کنترلر به نحو ذیل در برنامه‌ی Angular برای ارسال اطلاعات و انجام جستجو استفاده می‌شود:
import { HttpClient, HttpErrorResponse } from "@angular/common/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable, throwError } from "rxjs";
import { catchError, map } from "rxjs/operators";

import { User } from "../models/user";

@Injectable({
  providedIn: "root"
})
export class UserService {

  constructor(private http: HttpClient) { }

  searchUsers(term: string): Observable<User[]> {
    return this.http
      .get<User[]>(`/api/Typeahead/SearchUsers?term=${encodeURIComponent(term)}`)
      .pipe(
        map(response => response || []),
        catchError((error: HttpErrorResponse) => throwError(error))
      );
  }
}
در اینجا از اپراتور pipe مخصوص RxJS 6x استفاده شده‌است.


تکمیل کامپوننت جستجوی کاربران توسط یک AutoComplete

پس از این مقدمات که شامل تکمیل سرویس‌های سمت سرور و کلاینت دریافت اطلاعات کاربران جستجو شده و نمایش صفحه‌ی جستجو به صورت یک popup است، اکنون می‌خواهیم محتوای این popup را تکمیل کنیم. البته در اینجا فرض بر این است که مطلب «کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular» را پیشتر مطالعه کرده‌اید و با جزئیات آن آشنایی دارید.

تکمیل قالب search-auto-complete.component.html
<h2 mat-dialog-title>Search</h2>
<mat-dialog-content>
  <div fxLayout="column">
    <mat-form-field class="example-full-width">
      <input matInput placeholder="Choose a user" [matAutocomplete]="auto1" 
                (input)="onSearchChange($event.target.value)">
    </mat-form-field>
    <mat-autocomplete #auto1="matAutocomplete" [displayWith]="displayFn" 
                                 (optionSelected)="onOptionSelected($event)">
      <mat-option *ngIf="isLoading" class="is-loading">
        <mat-spinner diameter="50"></mat-spinner>
      </mat-option>
      <ng-container *ngIf="!isLoading">
        <mat-option *ngFor="let user of filteredUsers" [value]="user">
          <span>{{ user.name }}</span>
          <small> | ID: {{user.id}}</small>
        </mat-option>
      </ng-container>
    </mat-autocomplete>
  </div>
</mat-dialog-content>
<mat-dialog-actions>
  <button mat-button color="primary" (click)="showUser()">
    <mat-icon>search</mat-icon> Show User
  </button>
  <button mat-button color="primary" [mat-dialog-close]="true">
    <mat-icon>cancel</mat-icon> Close
  </button>
</mat-dialog-actions>
در این مثال چون کامپوننت search-auto-complete به صورت یک popup ظاهر خواهد شد، ساختار عنوان، محتوا و دکمه‌های دیالوگ در آن پیاده سازی شده‌اند.
سپس نحوه‌ی اتصال یک Input box معمولی را به کامپوننت mat-autocomplete مشاهده می‌کنید که شامل این موارد است:
- جعبه متنی که قرار است به یک mat-autocomplete متصل شود، توسط دایرکتیو matAutocomplete به template reference variable تعریف شده‌ی در آن autocomplete اشاره می‌کند. برای مثال در اینجا این متغیر auto1 است.
- برای انتقال دکمه‌های فشرده شده‌ی در input box به کامپوننت، از رخداد input استفاده شده‌است. این روش با هر دو نوع حالت مدیریت فرم‌های Angular سازگاری دارد و کدهای آن یکی است.

در کامپوننت mat-autocomplete این تنظیمات صورت گرفته‌اند:
- در لیست ظاهر شده‌ی توسط یک autocomplete، هر نوع ظاهری را می‌توان طراحی کرد. برای مثال در اینجا نام و id کاربر نمایش داده می‌شوند. اما برای تعیین اینکه پس از انتخاب یک آیتم از لیست، چه گزینه‌ای در input box ظاهر شود، از خاصیت displayWith که در اینجا به متد displayFn کامپوننت متصل شده‌است، کمک گرفته خواهد شد.
- از رخ‌داد optionSelected برای دریافت آیتم انتخاب شده، در کدهای کامپوننت استفاده می‌شود.
- در آخر کار نمایش لیستی از کاربران توسط mat-optionها انجام می‌شود. در اینجا برای اینکه بتوان تاخیر دریافت اطلاعات از سرور را توسط یک mat-spinner نمایش داد، از خاصیت isLoading تعریف شده‌ی در کامپوننت استفاده خواهد شد.


تکمیل کامپوننت search-auto-complete.component.ts

کدهای کامل این کامپوننت را در ادامه مشاهده می‌کنید:
import { Component, OnDestroy, OnInit } from "@angular/core";
import { MatAutocompleteSelectedEvent, MatDialogRef } from "@angular/material";
import { Subject, Subscription } from "rxjs";
import { debounceTime, distinctUntilChanged, finalize, switchMap, tap } from "rxjs/operators";

import { User } from "../../models/user";
import { UserService } from "../../services/user.service";

@Component({
  selector: "app-search-auto-complete",
  templateUrl: "./search-auto-complete.component.html",
  styleUrls: ["./search-auto-complete.component.css"]
})
export class SearchAutoCompleteComponent implements OnInit, OnDestroy {

  private modelChanged: Subject<string> = new Subject<string>();
  private dueTime = 300;
  private modelChangeSubscription: Subscription;
  private selectedUser: User = null;

  filteredUsers: User[] = [];
  isLoading = false;

  constructor(
    private userService: UserService,
    private dialogRef: MatDialogRef<SearchAutoCompleteComponent>) { }

  ngOnInit() {
    this.modelChangeSubscription = this.modelChanged
      .pipe(
        debounceTime(this.dueTime),
        distinctUntilChanged(),
        tap(() => this.isLoading = true),
        switchMap(inputValue =>
          this.userService.searchUsers(inputValue).pipe(
            finalize(() => this.isLoading = false)
          )
        )
      )
      .subscribe(users => {
        this.filteredUsers = users;
      });
  }

  ngOnDestroy() {
    if (this.modelChangeSubscription) {
      this.modelChangeSubscription.unsubscribe();
    }
  }

  onSearchChange(value: string) {
    this.modelChanged.next(value);
  }

  displayFn(user: User) {
    if (user) {
      return user.name;
    }
  }

  onOptionSelected(event: MatAutocompleteSelectedEvent) {
    console.log("Selected user", event.option.value);
    this.selectedUser = event.option.value as User;
  }

  showUser() {
    if (this.selectedUser) {
      this.dialogRef.close(this.selectedUser);
    }
  }
}
- در ابتدای کار کامپوننت، یک modelChanged از نوع Subject اضافه شده‌است. در این حالت با فراخوانی متد next آن در onSearchChange که به رخ‌داد input جعبه‌ی متنی دریافت اطلاعات متصل است، کار انتقال این تغییرات به اشتراک ایجاد شده‌ی به آن در ngOnInit انجام می‌شود. در اینجا بر اساس نکات مطلب «کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular»، عبارات وارد شده، به سمت سرور ارسال و در نهایت نتیجه‌ی آن به خاصیت عمومی filteredUsers که به حلقه‌ی نمایش اطلاعات mat-autocomplete متصل است، انتساب داده می‌شود. در ابتدای اتصال به سرور، خاصیت isLoading به true و در پایان عملیات به false تنظیم خواهد شد تا mat-spinner را نمایش داده و یا مخفی کند.
- توسط متد displayFn، عبارتی که در نهایت پس از انتخاب از لیست نمایش داده شده در input box قرار می‌گیرد، مشخص خواهد شد.
- در متد onOptionSelected، می‌توان به شیء انتخاب شده‌ی توسط کاربر از لیست mat-autocomplete دسترسی داشت.
- این شیء انتخاب شده را در متد showUser و توسط سرویس MatDialogRef به کامپوننت toolbar که در حال گوش فرادادن به رخ‌داد بسته شدن کامپوننت جاری است، ارسال می‌کنیم. به این صورت است که کامپوننت toolbar می‌تواند کار هدایت به جزئیات این کاربر را انجام دهد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.
نظرات مطالب
الگوی استراتژی - Strategy Pattern
کلاس آخری با یک پیاده سازی عمومی کار می‌کنه. دیگه نمی‌دونه نحوه مرتب سازی چطور پیاده سازی شده. فقط می‌دونه یک متد Sort هست که دراختیارش قرار داده شده. حالا شما راحت می‌تونی الگوریتم مورد استفاده رو عوض کنی، بدون اینکه نیاز داشته باشی کلاس آخری رو تغییر بدی. باز هست برای توسعه. بسته است برای تغییر. به این نوع طراحی رعایت  open closed principle هم می‌گن.
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
عدم authorization بر اساس Permissions
سلام و خسته نباشید
مقاله ای برای توضیح نحوه پیاده سازی و استفاده سطح دسترسی‌ها با کمک کلاس AssignToRolePermission در سایت موجود هست؟نمونه کد در پروژه هست ولی توضیحی درمورد پیاده سازی این کلاس و افزودن دسترسی‌ها به صورت xml به Role‌ها پیدا نکردم.در صورت امکان راهنمایی بفرمایید.ممنون
مطالب
نحوه استفاده صحیح از لوسین در ASP.NET
بر مبنای پیاده سازی متداولی که در n هزار سایت اینترنتی می‌توان یافت، نحوه کار با جستجوگر لوسین حدودا به این شکل است:
var directory = FSDirectory.Open(new DirectoryInfo(Environment.CurrentDirectory + "\\LuceneIndex"));
using (var searcher = new IndexSearcher(directory, readOnly: true))
{
      //do something ...

       searcher.Close();
       directory.Close();
}
و ... اینکار به این شکل غلط است!
مطابق مستندات رسمی لوسین، این کتابخانه thread-safe است. به این معنا که در آن واحد چندین و چند کاربر می‌توانند از یک وهله از شیء‌های Reader و Searcher استفاده کنند و نباید به ازای هر جستجو، یکبار این اشیاء را ایجاد و تخریب کرد. البته در اینجا تنها یک Writer در آن واحد می‌تواند مشغول به کار باشد.
مشکلاتی که به همراه باز و بسته کردن بیش از حد IndexSearcher وجود دارد، مصرف بالای حافظه است (به ازای هر کاربر مراجعه کننده، یکبار باید ایندکس‌ها در حافظه بارگذاری شوند) و همچنین تاخیر اولیه این بارگذاری و کندی آن‌‌را نیز باید مدنظر داشت.

نتیجه گیری:
برای کار با جستجوگر لوسین نیاز است از الگوی Singleton استفاده شود و تنها یک وهله از این اشیاء بین تردهای مختلف به اشتراک گذاشته شود.
 
نظرات مطالب
نحوه اضافه کردن Auto-Complete به جستجوی لوسین در ASP.NET MVC و Web forms
بله. در اینجا مشکلی با ثبت اطلاعات از چندین جدول مختلف، در یک ایندکس وجود ندارد. برای مدیریت جستجوی بهتر روی آن‌ها یک روش این است که در متد MapPostToDocument، فیلد دیگری را به نام مثلا TableName اضافه کنید تا بشود در حین جستجو از آن استفاده کرد.
مطالب
پیاده سازی InstanceProvider برای سرویس های WCF
اگر قصد داشته باشیم که تزریق وابستگی (Dependency Injection) را برای سرویس‌های WCF پیاده سازی کنیم نیاز به یک  Instance Provider  سفارشی داریم. در ابتدا باید سرویس‌های مورد نظر را در یک Ioc Container رجیستر نماییم سپس با استفاده از InstanceProvider عملیات وهله سازی از سرویس‌ها همراه با تزریق وابستگی انجام خواهد گرفت. فرض کنید سرویسی به صورت زیر داریم:
[ServiceBehavior( IncludeExceptionDetailInFaults = true)]
    public class BookService : IBookService
    {
        public BookService(IBookRepository bookRepository)
        {
            Repository = bookRepository;    
        }

        public IBookRepository Repository 
        {
            get;
            private set;
        }

        public IList<Entity.Book> GetAll()
        {
            return Repository.GetAll();
        }
     
    }
همانطور که می‌بینید برای عملیات وهله سازی از این سرویس نیاز به تزریق کلاس BookRepository  است که این کلاس باید ابنترفیس IBookRepository را پیاده سازی کرده باشد. برای این که Instance Provider  ما بتواند عملیات تزریق وابستگی را به درستی انجام دهد، ابتدا باید BookRepository و BookService را به یک IocContainer (در این جا از الگوی ServiceLocator و UnityContainer   استفاده کردم) رجیستر نماییم . به صورت زیر:

var container = new UnityContainer();

      container.RegisterType<IBookRepository, BookRepository>();
      container.RegisterType<BookService, BookService>();

ServiceLocator.SetLocatorProvider(new ServiceLocatorProvider(() => { return container; }));
حال باید InstanceProvider را به صورت  زیر ایجاد نمایم:
 public class UnityInstanceProvinder : IInstanceProvider
    {
        private Type serviceType;

        public UnityInstanceProvinder( Type serviceType )
        {
            this.serviceType = serviceType;
        }

        public object GetInstance( InstanceContext instanceContext, Message message )
        {            
            return ServiceLocator.Current.GetInstance( serviceType );
        }

        public object GetInstance( InstanceContext instanceContext )
        {
            return GetInstance( instanceContext, null );
        }

        public void ReleaseInstance( InstanceContext instanceContext, object instance )
        {
            if ( instance is IDisposable )
            {
                ( ( IDisposable )instance ).Dispose();
            }
        }
    }

با پیاده سازی متد‌های اینترفیس IInstanceProvider می‌توان عملیات وهله سازی سرویس‌های WCF را تغییر داد. متد GetInstance همین کار را برای ما انجام خواهد داد. در این متد ما با توجه به نوع ServiceType سرویس مورد نظر را از ServiceLocator تامین خواهیم کرد. چون وابستگی‌های سرویس هم در IOC Cotnainer موجود است در نتیجه سرویس به درستی وهله سازی خواهد شد. از آن جا که در WCF  عملیات وهله سازی از سرویس‌ها به طور مستقیم به نوع سرویس بستگی دارد، هیچ نیازی به نوع Contract مربوطه نیست. در نتیجه Service Type به صورت مستقیم در اختیار این کلاس قرار خواهد گرفت. مرحله آخر معرفی IInstanceProvider به عنوان یک Service Behavior است. برای این کار کد‌های زیر را در کلاسی به نام UnityInstanceProviderContext کپی نمایید:
public class UnityInstanceProviderContext : IServiceBehavior
    {
        public void AddBindingParameters( ServiceDescription serviceDescription , ServiceHostBase serviceHostBase , Collection<ServiceEndpoint> endpoints , BindingParameterCollection bindingParameters )
        {
        }

        public void ApplyDispatchBehavior( ServiceDescription serviceDescription , ServiceHostBase serviceHostBase )
        {
            serviceHostBase.ChannelDispatchers.ToList().ForEach( channelDispatcherBase =>
                {
                    var channelDispatcher = ( channelDispatcherBase as ChannelDispatcher );
                    if ( channelDispatcher != null )
                    {
                        channelDispatcher.Endpoints.ToList().ForEach( endpoint =>
                            {
                                endpoint.DispatchRuntime.InstanceProvider = new UnityInstanceProvinder( serviceDescription.ServiceType );
                            } );
                    }
                } );
        }

        public void Validate( ServiceDescription serviceDescription , ServiceHostBase serviceHostBase )
        {
        }
    }
در متد ApplyDispatchBehavior همان طور دیده می‌شود به ازای تمام EndPoint‌های هر ChannelDispatcher یک نمونه از کلاس UnityInstanceProvider به همراه پارامتر سازنده آن که نوع سرویس مورد نظر است به خاصیت InstanceProvider در DispatchRuntime معرفی می‌گردد.
در هنگام هاست سرویس مورد نظر هم باید تمام این عملیات به عنوان یک Behavior در اختیار ُService Host قرار گیرد.همانند نمونه کد ذیل:
using (ServiceHost host = new ServiceHost(typeof(BookService)))
{
                    host.Description.Behaviors.Add( new UnityInstanceProviderContext() );
 }
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
مشکل با نوشتن تابع تجمعی سفارشی(از طریق پیاده سازی IAggregateFunction)
ممنون از پاسخ سریع شما
مشکلم تا حدودی حل شد ولی علت دقیقشو نفهمیدم.
کاری که من قبلا کرده بودم اینطوری بود.

یعنی هم پیاده سازی یعنی کلاس MySampleAggregateFunction و هم کلاسی که از این پیاده سازی استفاده می‌کرد در یک اسمبلی یعنی Hezareh.Modules.Accounting قرار داشت.
ولی حالا پیاده سازی رو بردم داخل یه اسمبلی دیگه (Hezareh.Core) مثل شکل زیر : 

و جواب داد! در همین تصویر می‌بینید که یه کلاس CustomTemplate هم دارم که اون هم ITableTemplate رو پیاده سازی کرده و بعد از این کلاس در سایر اسمبلی‌ها استفاده کردم و شاید اگه این اینترفیس رو داخل اسمبلی‌های خودشون پیاده سازی می‌کردم، با اون هم به مشکل میخوردم.

مشکلم حل شده الان ولی خودم دقیقا نفهمیدم چطور!

ممنون