مرورگرها در آینده مجهز به AI میشن اصلیترین دلیلش هم بحث privacy است؛ حین کار با LLMها مسئله امنیت دادهها موضوع به شدت مهمی است؛ روشهای برای anonymise کردن ورودیهای این LLMها قابلانجام است اما مسئله این است که اگر کانتکست کافی وجود نداشته باشد خروجی به آن اندازهایی که انتظار داریم شاید مفید نباشد. مدتی است گوگل به صورت آزمایشی در حال اضافه کردن امکان استفاده از LLMها (در حال حاضر Gemini Nano) به مرورگر Chrome است. یکی دیگه از مزایای قراردادن LLMها درون مرورگر پاسخگویی سریع به درخواستها میباشد در اینحالت دیگر نیاز به ارسال درخواست به یک Remote LLM کمتر خواهد شد؛ با پائین آمدن latency، کاربران تجربه نزدیکتر به real-time را احساس خواهند کرد. لازم به ذکر است این قابلیت به صورت آزمایشی و فعلاً در حد یک proposal میباشد و فقط در نسخههای Canary و Dev قابل استفاده میباشد.
گاهی برای عیب یابی عدم ارسال ایمیل نیاز هست بررسی کنیم آیا smtp server مورد نظر جواب میدهد؟ آیا در شبکه به آن دسترسی داریم؟ یا برای مثال آیا ISP ما این عملیات را بلاک نکرده است؟
مثال الف) بررسی دسترسی به gmail
در خط فرمان تایپ کنید، telnet و سپس دکمه enter را فشار دهید.
در ادامه سطر زیر را وارد نمائید و enter کنید:
open smtp.gmail.com 587
Connecting To smtp.gmail.com...
صفحه زیر را باید مشاهده نمائید:
مثال ب) بررسی دسترسی به میل سرور لوکال
همانند مثال قبل است فقط قسمت open آن به شکل زیر تغییر خواهد کرد:
open localhost 25
open 127.0.0.1 25
روشی را که تا اینجا در مورد MobX بررسی کردیم، تا نگارش 5x آنرا پوشش میدهد. در همین زمان، کتابخانهی دیگری به نام mobx-react-lite ارائه شد که به همراه تعدادی Hook مخصوص MobX بود تا با سیستم جدید React که مبتنی بر Hooks است، سازگار شود. این امکانات در حال حاضر با خود کتابخانهی mobx-react 6x یکپارچه شده و به زودی mobx-react-lite منسوخ شده اعلام میشود. البته روش inject/observer بررسی شدهی تا نگارش 5x آن، هنوز هم برقرار است و قرار نیست که به این زودیها منسوخ شده اعلام شود. به همین جهت نکاتی را که در مطلب جاری بررسی میکنیم، به عنوان روش تکمیلی سازگار با نگارش جاری 6x آن مطرح است و در کل با هر روشی که علاقمند بودید میتوانید با MobX کار کنید. البته باز هم توصیه شدهاست که سیستم Provider آنرا با React Context استاندارد، جایگزین کنید؛ چون احتمال حذف آن در نگارشهای بعدی MobX هست.
به صورت خلاصه:
- اگر فقط از کامپوننتهای کلاسی استفاده میکنید، mobx-react@5 برای کار شما پاسخگو است.
- اگر از کامپوننتهای کلاسی و همچنین کامپوننتهای تابعی در برنامهی خود استفاده میکنید، mobx-react@6 به همراه mobx-react-lite نیز ارائه میشود و هر دو روش را با هم پوشش میدهد.
- اگر فقط از کامپوننتهای تابعی جدید استفاده میکنید، هوکهای کتابخانهی کوچک mobx-react-lite برای کار شما کافی است.
معرفی useLocalStore Hook و useObserver Hook
در مطالب قبلی، روش تعریف یک کلاس مخزن حالت MobX را توسط تزئین کنندههایی مانند observable، computed و action بررسی کردیم. همچنین دریافتیم که تعریف یک چنین تزئین کنندههایی، یا نیاز به استفادهی از تایپاسکریپت را دارد و یا باید پروژهی React را جهت تغییر کامپایلر Babel آن و فعالسازی decorators، مقداری ویرایش کرد. با useLocalStore Hook هرچند تمام روشهای قبلی هنوز هم پشتیبانی میشوند، اما دیگر نیاز به استفادهی از decorators نیست. useLocalStore تابعی است که یک شیء را باز میگرداند. هر خاصیتی از این شیء، به صورت خودکار observable درنظر گرفته میشود. تمام getters آن به عنوان computed properties تفسیر میشوند و تمام متدهای آن، action درنظر گرفته خواهند شد.
یک مثال:
- در اینجا نحوهی import تابع useLocalStore را از کتابخانهی mobx-react نگارش 6x ملاحظه میکنید.
- روش استفادهی از تابع useLocalStore، میتواند به صورت محلی (همانند اسم آن) مختص به یک کامپوننت باشد. یعنی میتوان بجای state استاندارد React که اجازهی تغییر مستقیم خواص آنرا نمیدهد، از MobX State محلی ارائه شدهی توسط useLocalStore استفاده کرد و یا میتوان useLocalStore را به صورت global نیز تعریف کرد که در ادامهی بحث به آن میپردازیم.
- در مثال فوق، طول عمر شیء ایجاد شدهی توسط useLocalStore، محلی و محدود به طول عمر کامپوننت تابعی تعریف شدهاست.
- در اینجا شیء بازگشت داده شدهی توسط useLocalStore، دارای دو خاصیت title و done است. این دو خاصیت بدون نیاز به هیچ تعریف خاصی، observable در نظر گرفته میشوند. Fi به علاوه خاصیت getter آن به نام emoji نیز به عنوان یک خاصیت محاسباتی MobX تفسیر شده و متد toggle آن به صورت یک action پردازش میشود. بنابراین در حین کار با MobX Hooks دیگر نیازی به تغییر ساختار پروژهی React، برای پشتیبانی از decorators نیست.
- در این مثال، return useObserver را نیز مشاهده میکنید. کار آن رندر مجدد کامپوننت، با تغییر یکی از خواص observable ردیابی شدهی توسط آن است.
امکان تعریف global state با کمک useLocalStore
نام useLocalStore از این جهت انتخاب شدهاست که مشخص کند مخزن حالت ایجاد شدهی توسط آن، درون یک کامپوننت به صورت محلی ایجاد میشود و سراسری نیست. اما این نکته به این معنا نیست که نمیتوان مخزن حالت ایجاد شدهی توسط آنرا در بین سلسه مراتب کامپوننتهای برنامه به اشتراک گذاشت. توسط تابع useLocalStore میتوان چندین مخزن حالت را ایجاد کرد و سپس توسط شیءای دیگر آنها را یکی کرده و در آخر به کمک Context API خود React آنرا در اختیار تمام کامپوننتهای برنامه قرار داد.
تا نگارش MobX 5x (و همچنین پس از آن)، توسط inject@ میتوان یک مخزن حالت را در اختیار یک کامپوننت قرار داد (مانند inject('myStore')). طراحی inject@ مربوط است به زمانیکه امکان دسترسی به Context پشت صحنهی React به صورت عمومی توسط Context API آن ارائه نشده بود. به همین جهت از این پس دیگر نیازی به استفادهی از آن نیست.
چگونه توسط MobX Hooks، یک مخزن حالت سراسری را ایجاد کنیم؟
برای ایجاد یک مخزن حالت سراسری با روش جدید MobX Hooks، مراحل زیر را میتوان طی کرد:
الف) ایجاد شیء store
ابتدا متدی را مانند createStore ایجاد میکنیم، به نحوی که یک شیء را بازگشت دهد. این شیء همانطور که عنوان شد، خواصش، getters و متدهای آن، توسط MobX ردیابی خواهند شد (مانند const todo = useLocalStore مثال فوق) و نیازی به اعمال MobX Decorators را ندارند.
ب) برپایی Context
اینبار دیگر نه از شیء Provider خود MobX استفاده میکنیم و نه از تزئین کنندهی inject@ آن؛ بلکه از React Context استاندارد استفاده خواهیم کرد:
- در اینجا فرض شدهاست که تابع createStore که شیء store ما را ارائه میدهد از ماژولی به نام createStore دریافت میشود.
- سپس توسط React.createContext، یک شیء Context استاندارد React را ایجاد میکنیم؛ به نام storeContext.
- تابع کمکی StoreProvider، جایگزین شیء Provider قبلی MobX میشود. یعنی کارش محصور کردن کامپوننت App برنامه است تا شیء store را در اختیار سلسه مراتب کامپوننتهای React قرار دهد. در اینجا children به همان کامپوننتهایی که قرار است توسط Context.Provider محصور شوند اشاره میکند.
- تابع کمکی useStore، جهت محصور کردن متد React.useContext، اضافه شدهاست. میتوانید useContext Hook را به صورت مستقیم در کامپوننتهای تابعی فراخوانی کنید و یا میتوانید از متد کمکی useStore بجای آن استفاده نمائید تا حجم کدهای تکراری برنامه کاهش یابد.
ج) استفادهی از StoreProvider تهیه شده
اکنون با استفاده از متد StoreProvider فوق که شیء Context.Provider استاندارد React را بازگشت میدهد، میتوان کامپوننتهای بالاترین کامپوننت سلسه مراتب کامپوننتهای برنامه را محصور کرد، تا تمام آنها بتوانند به store ذخیره شدهی در Provider، دسترسی پیدا کنند:
د) استفاده از store مهیا شده در کامپوننتهای تابعی برنامه
پس از تهیهی متدی کمکی useStore که در حقیقت همان useContext Hook است، میتوان به کمک آن در کامپوننتهای تابعی، به store و تمام امکانات آن دسترسی پیدا کرد:
به این ترتیب دیگر نیازی به inject@ نخواهد بود.
سؤال: آیا هنوز هم میتوان یک مخزن پیچیدهی متشکل از چندین کلاس را تشکیل داد؟
پاسخ: بله. برای مثال ابتدا دو کلاس جدید CounterStore و ThemeStore را به نحو متداولی، با استفادهی از MobX decorators طراحی میکنیم (دقیقا مانند مثال قسمت قبل). سپس بجای ذکر نال، بجای پارامتر متد createContext، آنرا با یک شیء جدید مقدار دهی میکنیم که هر کدام از خواص آن، به یک وهله از مخازن حالت ایجاد شده اشاره میکند:
با این تعییر اگر در کامپوننتی از برنامه نیاز به برای مثال شیء منتسب به خاصیت counterStore را داشتیم، میتوان به صورت زیر عمل کرد:
چند نکتهی تکمیلی
نکته 1: با اشیاء MobX از Object Destructuring استفاده نکنید!
اگر بر روی اشیاء MobX از Object Destructuring استفاده کنیم، خروجی آن تبدیل به متغیرهای سادهای خواهند شد که دیگر ردیابی نمیشوند.
برای مثال اگر counterStore مثال فوق به همراه خاصیت observable ای به نام activeUserName است، آنرا به صورت زیر تبدیل به متغیر activeUserName نکنید؛ چون دیگر reactive نخواهد بود:
فقط بالاترین سطح مخزن را به صورت زیر توسط Object Destructuring از آن استخراج و سپس استفاده کنید:
نکته 2: مدیریت side effects با MobX
در مورد اثرات جانبی و side effects در مطلب «قسمت 32 - React Hooks - بخش 3 - نکات ویژهی برقراری ارتباط با سرور» بیشتر بحث شد. اگر یک اثر جانبی مانند تنظیم document.title، به مقدار یک خاصیت observable وابسته بود، میتوان از متد autorun که تغییرات آنها را ردیابی میکند، درون useEffect Hook استاندارد، استفاده کرد:
در حین کار با MobX، هیچگاه نیازی به ذکر وابستگیهای تابع useEffect نیست؛ چون اساسا وجود خارجی ندارند و توسط خود MobX مدیریت میشوند و به store وابستهاند و نه به حالت کامپوننت جاری.
نکته 4: روش فعالسازی MobX strict mode
اگر strict mode را در Mobx به روش زیر فعال کنیم:
پس از آن باید حالت مدیریت شدهی توسط MobX را فقط و فقط توسط actionهای آن تغییر داد و اگر سعی در تغییر مقدار مستقیم یک خاصیت observable کنیم، استثنایی صادر خواهد شد. برای تغییر خواص observable باید آنها را درون یک action قرار داد؛ تا مطابق رهنمودهای طراحی کلاسهای MobX باشد.
نکته 3: روش انجام اعمال async در MobX
فرض کنید یک عملیات async را در یک اکشن متد کلاس حالت MobX، به صورت زیر انجام دادهایم و نتیجهی آن به خاصیت weatherData آن کلاس که observable است، به صورت مستقیم انتساب داده شدهاست:
هرچند loadWeather یک متد را ارائه میدهد که به صورت action معرفی شدهاست، اما هرچیزی که داخل آن قرار میگیرد، الزاما تحت کنترل آن نیست. برای مثال متد then، یک تابع callback جدید را فراخوانی میکند که اعمال آن، تحت کنترل loadWeather نیست. به همین جهت اگر strict mode را فعال کرده باشیم، عنوان میکند که خواص observable را باید درون یک اکشن متد تغییر داد و نه به صورت مستقیم؛ مانند this.weatherData در اینجا.
راه حل اول: تغییر خاصیت this.weatherData را به یک اکشن متد مجزا انتقال میدهیم:
اکنون میتوان قسمت then را به صورت then(data => this.setWeather(data)) نوشت و خطای یاد شده برطرف میشود.
راه حل دوم: اگر نمیخواهیم یک اکشن متد جدید را تعریف کنیم، میتوان از متد کمکی runInAction در داخل یک callback استفاده کرد:
runInAction یکی از متدهای قابل دریافت از mobx است.
در مورد اعمال async/await چطور؟
در اینجا هم تفاوتی نمیکند. هر چیزی پس از await، شبیه به حالت متد then پردازش میشود. به همین جهت در اینجا نیز باید از یکی از دو راه حل ارائه شده، استفاده کرد:
به صورت خلاصه:
- اگر فقط از کامپوننتهای کلاسی استفاده میکنید، mobx-react@5 برای کار شما پاسخگو است.
- اگر از کامپوننتهای کلاسی و همچنین کامپوننتهای تابعی در برنامهی خود استفاده میکنید، mobx-react@6 به همراه mobx-react-lite نیز ارائه میشود و هر دو روش را با هم پوشش میدهد.
- اگر فقط از کامپوننتهای تابعی جدید استفاده میکنید، هوکهای کتابخانهی کوچک mobx-react-lite برای کار شما کافی است.
معرفی useLocalStore Hook و useObserver Hook
در مطالب قبلی، روش تعریف یک کلاس مخزن حالت MobX را توسط تزئین کنندههایی مانند observable، computed و action بررسی کردیم. همچنین دریافتیم که تعریف یک چنین تزئین کنندههایی، یا نیاز به استفادهی از تایپاسکریپت را دارد و یا باید پروژهی React را جهت تغییر کامپایلر Babel آن و فعالسازی decorators، مقداری ویرایش کرد. با useLocalStore Hook هرچند تمام روشهای قبلی هنوز هم پشتیبانی میشوند، اما دیگر نیاز به استفادهی از decorators نیست. useLocalStore تابعی است که یک شیء را باز میگرداند. هر خاصیتی از این شیء، به صورت خودکار observable درنظر گرفته میشود. تمام getters آن به عنوان computed properties تفسیر میشوند و تمام متدهای آن، action درنظر گرفته خواهند شد.
یک مثال:
import React from 'react' import { useLocalStore, useObserver } from 'mobx-react' // 6.x export const SmartTodo = () => { const todo = useLocalStore(() => ({ title: 'Click to toggle', done: false, toggle() { todo.done = !todo.done }, get emoji() { return todo.done ? '😜' : '🏃' }, })) return useObserver(() => ( <h3 onClick={todo.toggle}> {todo.title} {todo.emoji} </h3> )) }
- روش استفادهی از تابع useLocalStore، میتواند به صورت محلی (همانند اسم آن) مختص به یک کامپوننت باشد. یعنی میتوان بجای state استاندارد React که اجازهی تغییر مستقیم خواص آنرا نمیدهد، از MobX State محلی ارائه شدهی توسط useLocalStore استفاده کرد و یا میتوان useLocalStore را به صورت global نیز تعریف کرد که در ادامهی بحث به آن میپردازیم.
- در مثال فوق، طول عمر شیء ایجاد شدهی توسط useLocalStore، محلی و محدود به طول عمر کامپوننت تابعی تعریف شدهاست.
- در اینجا شیء بازگشت داده شدهی توسط useLocalStore، دارای دو خاصیت title و done است. این دو خاصیت بدون نیاز به هیچ تعریف خاصی، observable در نظر گرفته میشوند. Fi به علاوه خاصیت getter آن به نام emoji نیز به عنوان یک خاصیت محاسباتی MobX تفسیر شده و متد toggle آن به صورت یک action پردازش میشود. بنابراین در حین کار با MobX Hooks دیگر نیازی به تغییر ساختار پروژهی React، برای پشتیبانی از decorators نیست.
- در این مثال، return useObserver را نیز مشاهده میکنید. کار آن رندر مجدد کامپوننت، با تغییر یکی از خواص observable ردیابی شدهی توسط آن است.
امکان تعریف global state با کمک useLocalStore
نام useLocalStore از این جهت انتخاب شدهاست که مشخص کند مخزن حالت ایجاد شدهی توسط آن، درون یک کامپوننت به صورت محلی ایجاد میشود و سراسری نیست. اما این نکته به این معنا نیست که نمیتوان مخزن حالت ایجاد شدهی توسط آنرا در بین سلسه مراتب کامپوننتهای برنامه به اشتراک گذاشت. توسط تابع useLocalStore میتوان چندین مخزن حالت را ایجاد کرد و سپس توسط شیءای دیگر آنها را یکی کرده و در آخر به کمک Context API خود React آنرا در اختیار تمام کامپوننتهای برنامه قرار داد.
تا نگارش MobX 5x (و همچنین پس از آن)، توسط inject@ میتوان یک مخزن حالت را در اختیار یک کامپوننت قرار داد (مانند inject('myStore')). طراحی inject@ مربوط است به زمانیکه امکان دسترسی به Context پشت صحنهی React به صورت عمومی توسط Context API آن ارائه نشده بود. به همین جهت از این پس دیگر نیازی به استفادهی از آن نیست.
چگونه توسط MobX Hooks، یک مخزن حالت سراسری را ایجاد کنیم؟
برای ایجاد یک مخزن حالت سراسری با روش جدید MobX Hooks، مراحل زیر را میتوان طی کرد:
الف) ایجاد شیء store
ابتدا متدی را مانند createStore ایجاد میکنیم، به نحوی که یک شیء را بازگشت دهد. این شیء همانطور که عنوان شد، خواصش، getters و متدهای آن، توسط MobX ردیابی خواهند شد (مانند const todo = useLocalStore مثال فوق) و نیازی به اعمال MobX Decorators را ندارند.
export function createStore() { return { // ... } }
ب) برپایی Context
اینبار دیگر نه از شیء Provider خود MobX استفاده میکنیم و نه از تزئین کنندهی inject@ آن؛ بلکه از React Context استاندارد استفاده خواهیم کرد:
import React from 'react'; import { createStore } from './createStore'; import { useLocalStore } from 'mobx-react'; // 6.x or mobx-react-lite@1.4.0 const storeContext = React.createContext(null); export const StoreProvider = ({ children }) => { const store = useLocalStore(createStore); return <storeContext.Provider value={store}>{children}</storeContext.Provider>; } export const useStore = () => { const store = React.useContext(storeContext); if (!store) { throw new Error('useStore must be used within a StoreProvider.'); } return store }
- سپس توسط React.createContext، یک شیء Context استاندارد React را ایجاد میکنیم؛ به نام storeContext.
- تابع کمکی StoreProvider، جایگزین شیء Provider قبلی MobX میشود. یعنی کارش محصور کردن کامپوننت App برنامه است تا شیء store را در اختیار سلسه مراتب کامپوننتهای React قرار دهد. در اینجا children به همان کامپوننتهایی که قرار است توسط Context.Provider محصور شوند اشاره میکند.
- تابع کمکی useStore، جهت محصور کردن متد React.useContext، اضافه شدهاست. میتوانید useContext Hook را به صورت مستقیم در کامپوننتهای تابعی فراخوانی کنید و یا میتوانید از متد کمکی useStore بجای آن استفاده نمائید تا حجم کدهای تکراری برنامه کاهش یابد.
ج) استفادهی از StoreProvider تهیه شده
اکنون با استفاده از متد StoreProvider فوق که شیء Context.Provider استاندارد React را بازگشت میدهد، میتوان کامپوننتهای بالاترین کامپوننت سلسه مراتب کامپوننتهای برنامه را محصور کرد، تا تمام آنها بتوانند به store ذخیره شدهی در Provider، دسترسی پیدا کنند:
export default function App() { return ( <StoreProvider> <main> <Component1 /> <Component2 /> <Component3 /> </main> </StoreProvider> ); }
د) استفاده از store مهیا شده در کامپوننتهای تابعی برنامه
پس از تهیهی متدی کمکی useStore که در حقیقت همان useContext Hook است، میتوان به کمک آن در کامپوننتهای تابعی، به store و تمام امکانات آن دسترسی پیدا کرد:
const store = useStore();
سؤال: آیا هنوز هم میتوان یک مخزن پیچیدهی متشکل از چندین کلاس را تشکیل داد؟
پاسخ: بله. برای مثال ابتدا دو کلاس جدید CounterStore و ThemeStore را به نحو متداولی، با استفادهی از MobX decorators طراحی میکنیم (دقیقا مانند مثال قسمت قبل). سپس بجای ذکر نال، بجای پارامتر متد createContext، آنرا با یک شیء جدید مقدار دهی میکنیم که هر کدام از خواص آن، به یک وهله از مخازن حالت ایجاد شده اشاره میکند:
export const storesContext = React.createContext({ counterStore: new CounterStore(), themeStore: new ThemeStore(), }); export const useStores = () => React.useContext(storesContext);
const { counterStore } = useStores();
چند نکتهی تکمیلی
نکته 1: با اشیاء MobX از Object Destructuring استفاده نکنید!
اگر بر روی اشیاء MobX از Object Destructuring استفاده کنیم، خروجی آن تبدیل به متغیرهای سادهای خواهند شد که دیگر ردیابی نمیشوند.
برای مثال اگر counterStore مثال فوق به همراه خاصیت observable ای به نام activeUserName است، آنرا به صورت زیر تبدیل به متغیر activeUserName نکنید؛ چون دیگر reactive نخواهد بود:
const { counterStore: { activeUserName }, } = useStores();
const { counterStore } = useStores();
نکته 2: مدیریت side effects با MobX
در مورد اثرات جانبی و side effects در مطلب «قسمت 32 - React Hooks - بخش 3 - نکات ویژهی برقراری ارتباط با سرور» بیشتر بحث شد. اگر یک اثر جانبی مانند تنظیم document.title، به مقدار یک خاصیت observable وابسته بود، میتوان از متد autorun که تغییرات آنها را ردیابی میکند، درون useEffect Hook استاندارد، استفاده کرد:
import React from 'react' import { autorun } from 'mobx' function useDocumentTitle(store) { React.useEffect( () => autorun(() => { document.title = `${store.title} - ${store.sectionName}` }), [], // note empty dependencies ) }
نکته 4: روش فعالسازی MobX strict mode
اگر strict mode را در Mobx به روش زیر فعال کنیم:
import { configure } from "mobx"; configure({ enforceActions: true });
نکته 3: روش انجام اعمال async در MobX
فرض کنید یک عملیات async را در یک اکشن متد کلاس حالت MobX، به صورت زیر انجام دادهایم و نتیجهی آن به خاصیت weatherData آن کلاس که observable است، به صورت مستقیم انتساب داده شدهاست:
@action loadWeather = city => { fetch( `https://abnormal-weather-api.herokuapp.com/cities/search?city=${city}` ) .then(response => response.json()) .then(data => { this.weatherData = data; }); };
راه حل اول: تغییر خاصیت this.weatherData را به یک اکشن متد مجزا انتقال میدهیم:
@action setWeather = data => { this.weatherData = data; };
راه حل دوم: اگر نمیخواهیم یک اکشن متد جدید را تعریف کنیم، میتوان از متد کمکی runInAction در داخل یک callback استفاده کرد:
loadWeatherInline = city => { fetch(`http://jsonplaceholder.typicode.com/comments/${city}`) .then(response => response.json()) .then(data => { runInAction(() => (this.weatherData = data)); }); };
در مورد اعمال async/await چطور؟
در اینجا هم تفاوتی نمیکند. هر چیزی پس از await، شبیه به حالت متد then پردازش میشود. به همین جهت در اینجا نیز باید از یکی از دو راه حل ارائه شده، استفاده کرد:
loadWeatherAsync = async city => { const response = await fetch( `http://jsonplaceholder.typicode.com/comments/${city}` ); const data = await response.json(); runInAction(() => { this.weatherData = data; }); };
بازخوردهای دوره
تزریق خودکار وابستگیها در برنامههای ASP.NET MVC
مراجعه کنید به پاسخ اولین نظر
نظرات مطالب
سفارشی سازی Header و Footer در PdfReport
اینجا پاسخ دادم به این سؤال
نظرات نظرسنجیها
آیا در کنفرانسهای توسعه دهندگان داخلی شرکت میکنید؟
در شهرهایی کوچکی مثل شهر ما عموما مورد خاصی وجود نداره ولی اگر در تهران موضوع جالبی باشه و مقدور هم باشه چرا که نه. البته بیشتر جنبه علمی برام مهم هست و اکثر توسعه دهندگان داخلی به معرفی محصولشون میپردازند که ارسال یک کاتالوگ یا صفحه توضیحی هم کافیه و جذابیتی برام نداره. مثلا اگر در مورد خاص node js یا مونگو باشه راغبتر هستم
مطالب
EF Code First #12
پیاده سازی الگوی Context Per Request در برنامههای مبتنی بر EF Code first
در طراحی برنامههای چند لایه مبتنی بر EF مرسوم نیست که در هر کلاس و متدی که قرار است از امکانات آن استفاده کند، یکبار DbContext و کلاس مشتق شده از آن وهله سازی شوند؛ به این ترتیب امکان انجام امور مختلف در طی یک تراکنش از بین میرود. برای حل این مشکل الگویی مطرح شده است به نام Session/Context Per Request و یا به اشتراک گذاری یک Unit of work در لایههای مختلف برنامه در طی یک درخواست، که در ادامه یک پیاده سازی آنرا با هم مرور خواهیم کرد.
البته این سشن با سشن ASP.NET یکی نیست. در NHibernate معادل DbContextایی که در اینجا ملاحظه میکنید، Session نام دارد.
اهمیت بکارگیری الگوی Unit of work و به اشتراک گذاری آن در طی یک درخواست
در الگوی واحد کار یا همان DbContext در اینجا، تمام درخواستهای رسیده به آن، در صف قرار گرفته و تمام آنها در پایان کار، به بانک اطلاعاتی اعمال میشوند. برای مثال زمانیکه شیءایی را به یک وهله از DbContext اضافه/حذف میکنیم، یا در ادامه مقدار خاصیتی را تغییر میدهیم، هیچکدام از این تغییرات تا زمانیکه متد SaveChanges فراخوانی نشود، به بانک اطلاعاتی اعمال نخواهند شد. این مساله مزایای زیر را به همراه خواهد داشت:
الف) کارآیی بهتر
در اینجا از یک کانکشن باز شده، حداکثر استفاده صورت میگیرد. چندین و چند عملیات در طی یک batch به بانک اطلاعاتی اعمال میگردند؛ بجای اینکه برای اعمال هرکدام، یکبار اتصال جداگانهای به بانک اطلاعاتی باز شود.
ب) بررسی مسایل همزمانی
استفاده از یک الگوی واحد کار، امکان بررسی خودکار تمام تغییرات انجام شده بر روی یک موجودیت را در متدها و لایههای مختلف میسر کرده و به این ترتیب مسایل مرتبط با ConcurrencyMode عنوان شده در قسمتهای قبل به نحو بهتری قابل مدیریت خواهند بود.
ج) استفاده صحیح از تراکنشها
الگوی واحد کار به صورت خودکار از تراکنشها استفاده میکند. اگر در حین فراخوانی متد SaveChanges مشکلی رخ دهد، کل عملیات Rollback خواهد شد و تغییری در بانک اطلاعاتی رخ نخواهد داد. بنابراین استفاده از یک تراکنش در حین چند عملیات ناشی از لایههای مختلف برنامه، منطقیتر است تا اینکه هر کدام، در تراکنشی جدا مشغول به کار باشند.
کلاسهای مدل مثال جاری
در مثالی که در این قسمت بررسی خواهیم کرد، از کلاسهای مدل گروه محصولات کمک گرفته شده است:
using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample07.DomainClasses { public class Category { public int Id { get; set; } public virtual string Name { get; set; } public virtual string Title { get; set; } public virtual ICollection<Product> Products { get; set; } } }
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace EF_Sample07.DomainClasses { public class Product { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public decimal Price { get; set; }
[ForeignKey("CategoryId")] public virtual Category Category { get; set; } public int CategoryId { get; set; } } }
در کلاس Product، یک خاصیت اضافی به نام CategoryId اضافه شده است که توسط ویژگی ForeignKey، به عنوان کلید خارجی جدول معرفی خواهد شد. از این خاصیت در برنامههای ASP.NET برای مقدار دهی یک کلید خارجی توسط یک DropDownList پر شده با لیست گروهها، استفاده خواهیم کرد.
پیاده سازی الگوی واحد کار
همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، DbContext در EF Code first بر اساس الگوی واحد کار تهیه شده است، اما برای به اشتراک گذاشتن آن بین لایههای مختلف برنامه نیاز است یک لایه انتزاعی را برای آن تهیه کنیم، تا بتوان آنرا به صورت خودکار توسط کتابخانههای Dependency Injection یا به اختصار DI در زمان نیاز به استفاده از آن، به کلاسهای استفاده کننده تزریق کنیم. کتابخانهی DI ایی که در این قسمت مورد استفاده قرار میگیرد، کتابخانه معروف StructureMap است. برای دریافت آن میتوانید از Nuget استفاده کنید؛ یا از صفحه اصلی آن در Github : (^).
اینترفیس پایه الگوی واحد کار ما به شرح زیر است:
using System.Data.Entity; using System;
namespace EF_Sample07.DataLayer.Context { public interface IUnitOfWork { IDbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class; int SaveChanges(); } }
برای استفاده اولیه آن، تنها تغییری که در برنامه حاصل میشود به نحو زیر است:
using System.Data.Entity; using EF_Sample07.DomainClasses;
namespace EF_Sample07.DataLayer.Context { public class Sample07Context : DbContext, IUnitOfWork { public DbSet<Category> Categories { set; get; } public DbSet<Product> Products { set; get; }
#region IUnitOfWork Members public new IDbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class { return base.Set<TEntity>(); } #endregion } }
توضیحات:
با کلاس Context در قسمتهای قبل آشنا شدهایم. در اینجا به معرفی کلاسهایی خواهیم پرداخت که در معرض دید EF Code first قرار خواهند گرفت.
DbSetها هم معرف الگوی Repository هستند. کلاس Sample07Context، معرفی الگوی واحد کار یا Unit of work برنامه است.
برای اینکه بتوانیم تعاریف کلاسهای سرویس برنامه را مستقل از تعریف کلاس Sample07Context کنیم، یک اینترفیس جدید را به نام IUnitOfWork به برنامه اضافه کردهایم.
در اینجا کلاس Sample07Context پیاده سازی کننده اینترفیس IUnitOfWork خواهد بود (اولین تغییر).
دومین تغییر هم استفاده از متد base.Set میباشد. به این ترتیب به سادگی میتوان به DbSetهای مختلف در حین کار با IUnitOfWork دسترسی پیدا کرد. به عبارتی ضرورتی ندارد به ازای تک تک DbSetها یکبار خاصیت جدیدی را به اینترفیس IUnitOfWork اضافه کرد. به کمک استفاده از امکانات Generics مهیا، اینبار
uow.Set<Product>
معادل همان db.Products سابق است؛ در حالتیکه از Sample07Context به صورت مستقیم استفاده شود.
همچنین نیازی به پیاده سازی متد SaveChanges نیست؛ زیرا پیاده سازی آن در کلاس DbContext قرار دارد.
استفاده از الگوی واحد کار در کلاسهای لایه سرویس برنامه
using EF_Sample07.DomainClasses; using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample07.ServiceLayer { public interface ICategoryService { void AddNewCategory(Category category); IList<Category> GetAllCategories(); } }
using EF_Sample07.DomainClasses; using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample07.ServiceLayer { public interface IProductService { void AddNewProduct(Product product); IList<Product> GetAllProducts(); } }
لایه سرویس برنامه را با دو اینترفیس جدید شروع میکنیم. هدف از این اینترفیسها، ارائه پیاده سازیهای متفاوت، به ازای ORMهای مختلف است. برای مثال در کلاسهای زیر که نام آنها با Ef شروع شده است، پیاده سازی خاص Ef Code first را تدارک خواهیم دید. این پیاده سازی، قابل انتقال به سایر ORMها نیست چون نه پیاده سازی یکسانی را از مباحث LINQ ارائه میدهند و نه متدهای الحاقی همانندی را به همراه دارند و نه اینکه مباحث نگاشت کلاسهای آنها به جداول مختلف یکی است:
using System.Collections.Generic; using System.Data.Entity; using System.Linq; using EF_Sample07.DataLayer.Context; using EF_Sample07.DomainClasses;
namespace EF_Sample07.ServiceLayer { public class EfCategoryService : ICategoryService { IUnitOfWork _uow; IDbSet<Category> _categories; public EfCategoryService(IUnitOfWork uow) { _uow = uow; _categories = _uow.Set<Category>(); }
public void AddNewCategory(Category category) { _categories.Add(category); }
public IList<Category> GetAllCategories() { return _categories.ToList(); } } }
using System.Collections.Generic; using System.Data.Entity; using System.Linq; using EF_Sample07.DataLayer.Context; using EF_Sample07.DomainClasses;
namespace EF_Sample07.ServiceLayer { public class EfProductService : IProductService { IUnitOfWork _uow; IDbSet<Product> _products; public EfProductService(IUnitOfWork uow) { _uow = uow; _products = _uow.Set<Product>(); }
public void AddNewProduct(Product product) { _products.Add(product); }
public IList<Product> GetAllProducts() { return _products.Include(x => x.Category).ToList(); } } }
توضیحات:
همانطور که ملاحظه میکنید در هیچکدام از کلاسهای سرویس برنامه، وهله سازی مستقیمی از الگوی واحد کار وجود ندارد. این لایه از برنامه اصلا نمیداند که کلاسی به نام Sample07Context وجود خارجی دارد یا خیر.
همچنین لایه اضافی دیگری را به نام Repository جهت مخفی سازی سازوکار EF به برنامه اضافه نکردهایم. این لایه شاید در نگاه اول برنامه را مستقل از ORM جلوه دهد اما در عمل قابل انتقال نیست و سبب تحمیل سربار اضافی بی موردی به برنامه میشود؛ ORMها ویژگیهای یکسانی را ارائه نمیدهند. حتی در حالت استفاده از LINQ، پیاده سازیهای یکسانی را به همراه ندارند.
بنابراین اگر قرار است برنامه مستقل از ORM کار کند، نیاز است لایه استفاده کننده از سرویس برنامه، با دو اینترفیس IProductService و ICategoryService کار کند و نه به صورت مستقیم با پیاده سازی آنها. به این ترتیب هر زمان که لازم شد، فقط باید پیاده سازیهای کلاسهای سرویس را تغییر داد؛ باز هم برنامه نهایی بدون نیاز به تغییری کار خواهد کرد.
تا اینجا به معماری پیچیدهای نرسیدهایم و اصطلاحا over-engineering صورت نگرفته است. یک اینترفیس بسیار ساده IUnitOfWork به برنامه اضافه شده؛ در ادامه این اینترفیس به کلاسهای سرویس برنامه تزریق شده است (تزریق وابستگی در سازنده کلاس). کلاسهای سرویس ما «میدانند» که EF وجود خارجی دارد و سعی نکردهایم توسط لایه اضافی دیگری آنرا مخفی کنیم. شیوه کار با IDbSet تعریف شده دقیقا همانند روال متداولی است که با EF Code first کار میشود و بسیار طبیعی جلوه میکند.
استفاده از الگوی واحد کار و کلاسهای سرویس تهیه شده در یک برنامه کنسول ویندوزی
در ادامه برای وهله سازی اینترفیسهای سرویس و واحد کار برنامه، از کتابخانه StructureMap که یاد شد، استفاده خواهیم کرد. بنابراین، تمام برنامههای نهایی ارائه شده در این قسمت، ارجاعی را به اسمبلی StructureMap.dll نیاز خواهند داشت.
کدهای برنامه کنسول مثال جاری را در ادامه ملاحظه خواهید کرد:
using System.Collections.Generic; using System.Data.Entity; using EF_Sample07.DataLayer.Context; using EF_Sample07.DomainClasses; using EF_Sample07.ServiceLayer; using StructureMap;
namespace EF_Sample07 { class Program { static void Main(string[] args) { Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<Sample07Context, Configuration>());
HibernatingRhinos.Profiler.Appender.EntityFramework.EntityFrameworkProfiler.Initialize(); ObjectFactory.Initialize(x => { x.For<IUnitOfWork>().CacheBy(InstanceScope.Hybrid).Use<Sample07Context>(); x.For<ICategoryService>().Use<EfCategoryService>(); });
var uow = ObjectFactory.GetInstance<IUnitOfWork>(); var categoryService = ObjectFactory.GetInstance<ICategoryService>();
var product1 = new Product { Name = "P100", Price = 100 }; var product2 = new Product { Name = "P200", Price = 200 }; var category1 = new Category { Name = "Cat100", Title = "Title100", Products = new List<Product> { product1, product2 } }; categoryService.AddNewCategory(category1); uow.SaveChanges(); } } }
در اینجا بیشتر هدف، معرفی نحوه استفاده از StructureMap است.
ابتدا توسط متد ObjectFactory.Initialize مشخص میکنیم که اگر برنامه نیاز به اینترفیس IUnitOfWork داشت، لطفا کلاس Sample07Context را وهله سازی کرده و مورد استفاده قرار بده. اگر ICategoryService مورد استفاده قرار گرفت، وهله مورد نظر باید از کلاس EfCategoryService تامین شود.
توسط ObjectFactory.GetInstance نیز میتوان به وهلهای از این کلاسها دست یافت و نهایتا با فراخوانی uow.SaveChanges میتوان اطلاعات را ذخیره کرد.
چند نکته:
- به کمک کتابخانه StructureMap، تزریق IUnitOfWork به سازنده کلاس EfCategoryService به صورت خودکار انجام میشود. اگر به کدهای فوق دقت کنید ما فقط با اینترفیسها مشغول به کار هستیم، اما وهلهسازیها در پشت صحنه انجام میشود.
- حین معرفی IUnitOfWork از متد CacheBy با پارامتر InstanceScope.Hybrid استفاده شده است. این enum مقادیر زیر را میتواند بپذیرد:
public enum InstanceScope { PerRequest = 0, Singleton = 1, ThreadLocal = 2, HttpContext = 3, Hybrid = 4, HttpSession = 5, HybridHttpSession = 6, Unique = 7, Transient = 8, }
برای مثال اگر در برنامهای نیاز داشتید یک کلاس به صورت Singleton عمل کند، فقط کافی است نحوه کش شدن آنرا تغییر دهید.
حالت PerRequest در برنامههای وب کاربرد دارد (و حالت پیش فرض است). با انتخاب آن وهله سازی کلاس مورد نظر به ازای هر درخواست رسیده انجام خواهد شد.
در حالت ThreadLocal، به ازای هر Thread، وهلهای متفاوت در اختیار مصرف کننده قرار میگیرد.
با انتخاب حالت HttpContext، به ازای هر HttpContext ایجاد شده، کلاس معرفی شده یکبار وهله سازی میگردد.
حالت Hybrid ترکیبی است از حالتهای HttpContext و ThreadLocal. اگر برنامه وب بود، از HttpContext استفاده خواهد کرد در غیراینصورت به ThreadLocal سوئیچ میکند.
استفاده از الگوی واحد کار و کلاسهای سرویس تهیه شده در یک برنامه ASP.NET MVC
یک برنامه خالی ASP.NET MVC را آغاز کنید. سپس یک HomeController جدید را نیز به آن اضافه نمائید و کدهای آنرا مطابق اطلاعات زیر تغییر دهید:
using System.Web.Mvc; using EF_Sample07.DomainClasses; using EF_Sample07.ServiceLayer; using EF_Sample07.DataLayer.Context; using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample07.MvcAppSample.Controllers { public class HomeController : Controller { IProductService _productService; ICategoryService _categoryService; IUnitOfWork _uow; public HomeController(IUnitOfWork uow, IProductService productService, ICategoryService categoryService) { _productService = productService; _categoryService = categoryService; _uow = uow; }
[HttpGet] public ActionResult Index() { var list = _productService.GetAllProducts(); return View(list); }
[HttpGet] public ActionResult Create() { ViewBag.CategoriesList = new SelectList(_categoryService.GetAllCategories(), "Id", "Name"); return View(); }
[HttpPost] public ActionResult Create(Product product) { if (this.ModelState.IsValid) { _productService.AddNewProduct(product); _uow.SaveChanges(); }
return RedirectToAction("Index"); }
[HttpGet] public ActionResult CreateCategory() { return View(); }
[HttpPost] public ActionResult CreateCategory(Category category) { if (this.ModelState.IsValid) { _categoryService.AddNewCategory(category); _uow.SaveChanges(); }
return RedirectToAction("Index"); } } }
نکته مهم این کنترلر، تزریق وابستگیها در سازنده کلاس کنترلر است؛ به این ترتیب کنترلر جاری نمیداند که با کدام پیاده سازی خاصی از این اینترفیسها قرار است کار کند.
اگر برنامه را به همین نحو اجرا کنیم، موتور ASP.NET MVC ایراد خواهد گرفت که یک کنترلر باید دارای سازندهای بدون پارامتر باشد تا من بتوانم به صورت خودکار وهلهای از آنرا ایجاد کنم. برای رفع این مشکل از کتابخانه StructureMap برای تزریق خودکار وابستگیها کمک خواهیم گرفت:
using System; using System.Data.Entity; using System.Web.Mvc; using System.Web.Routing; using EF_Sample07.DataLayer.Context; using EF_Sample07.ServiceLayer; using StructureMap;
namespace EF_Sample07.MvcAppSample
{ // Note: For instructions on enabling IIS6 or IIS7 classic mode, // visit http://go.microsoft.com/?LinkId=9394801
public class MvcApplication : System.Web.HttpApplication { public static void RegisterGlobalFilters(GlobalFilterCollection filters) { filters.Add(new HandleErrorAttribute()); }
public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes) { routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");
routes.MapRoute( "Default", // Route name "{controller}/{action}/{id}", // URL with parameters new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } // Parameter defaults ); }
protected void Application_Start() { Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<Sample07Context, Configuration>()); HibernatingRhinos.Profiler.Appender.EntityFramework.EntityFrameworkProfiler.Initialize(); AreaRegistration.RegisterAllAreas(); RegisterGlobalFilters(GlobalFilters.Filters); RegisterRoutes(RouteTable.Routes); initStructureMap(); }
private static void initStructureMap() { ObjectFactory.Initialize(x => { x.For<IUnitOfWork>().HttpContextScoped().Use(() => new Sample07Context()); x.ForRequestedType<ICategoryService>().TheDefaultIsConcreteType<EfCategoryService>(); x.ForRequestedType<IProductService>().TheDefaultIsConcreteType<EfProductService>(); });
//Set current Controller factory as StructureMapControllerFactory ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(new StructureMapControllerFactory()); }
protected void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e) { ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects(); } }
public class StructureMapControllerFactory : DefaultControllerFactory { protected override IController GetControllerInstance(RequestContext requestContext, Type controllerType) { return ObjectFactory.GetInstance(controllerType) as Controller; } } }
توضیحات:
کدهای فوق متعلق به کلاس Global.asax.cs هستند. در اینجا در متد Application_Start، متد initStructureMap فراخوانی شده است.
با پیاده سازی ObjectFactory.Initialize در کدهای برنامه کنسول معرفی شده آشنا شدیم. اینبار فقط حالت کش شدن کلاس Context برنامه را HttpContextScoped قرار دادهایم تا به ازای هر درخواست رسیده یک بار الگوی واحد کار وهله سازی شود.
نکته مهمی که در اینجا اضافه شدهاست، استفاده از متد ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory میباشد. این متد نیاز به وهلهای از نوع DefaultControllerFactory دارد که نمونهای از آنرا در کلاس StructureMapControllerFactory مشاهده میکنید. به این ترتیب در زمان وهله سازی خودکار یک کنترلر، اینبار StructureMap وارد عمل شده و وابستگیهای برنامه را مطابق تعاریف ObjectFactory.Initialize ذکر شده، به سازنده کلاس کنترلر تزریق میکند.
همچنین در متد Application_EndRequest با فراخوانی ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects از نشتی اتصالات به بانک اطلاعاتی جلوگیری خواهیم کرد. چون وهله الگوی کار برنامه HttpScoped تعریف شده، در پایان یک درخواست به صورت خودکار توسط StructureMap پاکسازی میشود و به نشتی منابع نخواهیم رسید.
استفاده از الگوی واحد کار و کلاسهای سرویس تهیه شده در یک برنامه ASP.NET Web forms
در یک برنامه ASP.NET Web forms نیز میتوان این مباحث را پیاده سازی کرد:
using System; using System.Data.Entity; using EF_Sample07.DataLayer.Context; using EF_Sample07.ServiceLayer; using StructureMap;
namespace EF_Sample07.WebFormsAppSample { public class Global : System.Web.HttpApplication { private static void initStructureMap() { ObjectFactory.Initialize(x => { x.For<IUnitOfWork>().HttpContextScoped().Use(() => new Sample07Context()); x.ForRequestedType<ICategoryService>().TheDefaultIsConcreteType<EfCategoryService>(); x.ForRequestedType<IProductService>().TheDefaultIsConcreteType<EfProductService>();
x.SetAllProperties(y=> { y.OfType<IUnitOfWork>(); y.OfType<ICategoryService>(); y.OfType<IProductService>(); }); }); }
void Application_Start(object sender, EventArgs e) { Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<Sample07Context, Configuration>()); HibernatingRhinos.Profiler.Appender.EntityFramework.EntityFrameworkProfiler.Initialize(); initStructureMap(); }
void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e) { ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects(); }
در اینجا کدهای کلاس Global.asax.cs را ملاحظه میکنید. توضیحات آن با قسمت ASP.NET MVC آنچنان تفاوتی ندارد و یکی است. البته منهای تعاریف SetAllProperties که جدید است و در ادامه به علت اضافه کردن آنها خواهیم رسید.
در ASP.NET Web forms برخلاف ASP.NET MVC نیاز است کار وهله سازی اینترفیسها را به صورت دستی انجام دهیم. برای این منظور و کاهش کدهای تکراری برنامه میتوان یک کلاس پایه را به نحو زیر تعریف کرد:
using System.Web.UI; using StructureMap;
namespace EF_Sample07.WebFormsAppSample { public class BasePage : Page { public BasePage() { ObjectFactory.BuildUp(this); } } }
سپس برای استفاده از آن خواهیم داشت:
using System; using EF_Sample07.DataLayer.Context; using EF_Sample07.DomainClasses; using EF_Sample07.ServiceLayer;
namespace EF_Sample07.WebFormsAppSample { public partial class AddProduct : BasePage { public IUnitOfWork UoW { set; get; } public IProductService ProductService { set; get; } public ICategoryService CategoryService { set; get; }
protected void Page_Load(object sender, EventArgs e) { if (!IsPostBack) { bindToCategories(); } }
private void bindToCategories() { ddlCategories.DataTextField = "Name"; ddlCategories.DataValueField = "Id"; ddlCategories.DataSource = CategoryService.GetAllCategories(); ddlCategories.DataBind(); }
protected void btnAdd_Click(object sender, EventArgs e) { var product = new Product { Name = txtName.Text, Price = int.Parse(txtPrice.Text), CategoryId = int.Parse(ddlCategories.SelectedItem.Value) }; ProductService.AddNewProduct(product); UoW.SaveChanges(); Response.Redirect("~/Default.aspx"); } } }
اینبار وابستگیهای کلاس افزودن محصولات، به صورت خواصی عمومی تعریف شدهاند. این خواص عمومی توسط متد SetAllProperties که در فایل global.asax.cs معرفی شدند، باید یکبار تعریف شوند (مهم!).
سپس اگر دقت کرده باشید، اینبار کلاس AddProduct از BasePage ما ارث بری کرده است. در سازند کلاس BasePage، با فراخوانی متد ObjectFactory.BuildUp، تزریق وابستگیها به خواص عمومی کلاس جاری صورت میگیرد.
در ادامه نحوه استفاده از این اینترفیسها را جهت مقدار دهی یک DropDownList یا ذخیره سازی اطلاعات یک محصول مشاهده میکنید. در اینجا نیز کار با اینترفیسها انجام شده و کلاس جاری دقیقا نمیداند که با چه وهلهای مشغول به کار است. تنها در زمان اجرا است که توسط StructureMap ، به ازای هر اینترفیس معرفی شده، وهلهای مناسب بر اساس تعاریف فایل Global.asax.cs در اختیار برنامه قرار میگیرد.
کدهای کامل مثالهای این سری را از آدرس زیر هم میتوانید دریافت کنید: (^)
به روز رسانی
کدهای قسمت جاری را به روز شده جهت استفاده از EF 6 و StructureMap 3 در VS 2013، از اینجا میتوانید دریافت کنید:
EF_Sample07
اشتراکها
مسیرهای طولانی و دات نت
ممنون از مقاله زیباتون. بله حرف شما کاملا درسته و بسیاری از نرم افزارهای مالی و حسابداری ایرانی به همین روش نوشته شده!
نظرات مطالب
آشنایی با JSON؛ ساده - خوانا - کم حجم
در تصدیق حرف شما، دیدن این مقایسه خالی از لطف نیست. ( پایین صفحه : Performance Comparison )