نظرات مطالب
ASP.NET MVC #21

سلام

خسته نباشید

در مقالتون فرمودین بجای Ajax.BeginForm می‌توان از  $.ajax استفاده نمود . اما در ستفاده از Ajax داده به صورت دستی در پارامتر Data پاس داده شده . آیا امکان این هست که Ajax را همانند Ajax.Beginform دات نت پیاده سازی کرد تا با Post شدن فرم اطلاعات اتوماتیک و بدون مقدار دهی پارامتر مذکور ارسال شود.

چرا که من در فرم،  فایل آپلود می‌کنم ولی کتابخانه unobtrusive با  HttpPostFileBase مشکل داره و می‌خوام از Helper دت نت استفاده نکنم و مستقیما از Ajax و بدون کتابخانه ذکر شده استفاده کنم.

در این خصوص نظر شما چیه ؟ آیا کاری که من به سبب مشکلی که در آپلود فایل در Helper‌های Ajax دارم صحیح است؟

نظرات مطالب
بررسی دقیق‌تر صفحات آبی ویندوز
سلام،
آنالیز سیستم شما خیلی عمومی است
KERNEL_MODE_EXCEPTION_NOT_HANDLED_M (1000008e)
CUSTOMER_CRASH_COUNT: 1
DEFAULT_BUCKET_ID: DRIVER_FAULT
BUGCHECK_STR: 0x8E
PROCESS_NAME: svchost.exe
LAST_CONTROL_TRANSFER: from 805bc221 to e2738826

اگر فایل‌های دامپ دیگری هم هست لطفا آپلود کنید. گاهی از اوقات با سه فایل می‌شود جواب بهتری گرفت.

کلا به ادامه آنالیز که نگاه کردم به نظر نگارش دایرکت ایکس و همچنین درایور کارت صوتی شما به روز نیست (خیلی قدیمی هستند!) و بیشتر این موارد و درایورهای آن‌ها در دامپ دیده می‌شد.
فایل‌های دایرکت ایکس شما مربوط به سال 2001 است و درایور شما مربوط به 2007. این‌ها همخوانی ندارند.

ولی اگر فایل‌های دیگری هم هست لطفا آن‌ها را آپلود کنید تا با دقت بیشتری بتوان جواب داد.
نظرات مطالب
بررسی دقیق‌تر صفحات آبی ویندوز
سلام
من از روشی که شما توضیح دادید نتوستم نتیجه بگیرم
بنابراین فایل dmp رو با نرم افزار ebugging Tools for Windows (x86)باز کردم (طبق عکس زیر )
http://www.imageurlhost.com/images/16di6stb4zg90vwj1sff.gif

نتیچه رو در یک فایل txt براتون آپلود کردم
http://googles.persiangig.com/report.txt

فایل dmp رو هم براتون آپلود کردم تا اگه نیاز بود یه نگاه بهش بکنید
http://googles.persiangig.com/Mini041109-01.dmp

ممنون میشم نظرتون رو بگید
با سپاس
منتظرم
مطالب
ویدیوهای آموزشی QT

در کمال ناباوری، یک مجموعه‌‌ی آموزشی 88 قسمتی، از فریم ورکی به نام QT را در یوتیوب پیدا کردم [+] که نتیجه‌اش دریافت و آپلود مجدد آن‌ها جهت سهولت دریافت بود. حجم کل آن‌ها 2.14 گیگابایت است که در 13 قسمت جهت علاقمندان آپلود شده است (مجوز ویدیوهای یوتیوب، Creative Commons است و امکان توزیع مجدد آن‌ها وجود دارد: [+] و [+]). برای باز کردن مجموعه فایل‌های دریافت شده از برنامه 7-Zip می‌شود استفاده کرد.





مطالب
پیاده سازی PWA در Angular
امروزه طراحی اپلیکیشن‌های موبایل بخش زیادی از جامعه را در برگرفته است و روز به روز در حال توسعه میباشند. موازی با رشد روز افزون و نیاز بیشتر به این اپلیکیشن‌ها فریمورک‌های زیادی نیز  ابداع شده اند. از جمله این فریم ورک‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

Ionic  , react native , flutter , xamarin ….

دیگر لازم نیست برای طراحی اپلیکیشن خود حتما از زبان‌های native  استفاده کنید. بیشتر فریم ورک‌های معرفی شده جاوا اسکریپتی میباشند.

 
مزایای نوشتن یک اپلیکیشن با  فریم ورک‌ها:

1-  نوشتن کد به مراتب آسانتر است.
۲- چون اکثر فریم ورک‌ها، فریم ورک‌های جاوا اسکریپتی هستند، سرعت بالایی هنگام run کردن برنامه دارند ولی در build آخر و خروجی نهایی بر روی پلتفرم، این سرعت کندتر می‌شود.
۳- cossplatform بودن. با طراحی یک اپلیکیشن برای یک پلتفرم می‌توان همزمان برای پلتفرم‌های دیگر خروجی گرفت.


معایب:

۱- برنامه نویس را محدود  میکند.
۲- سرعت اجرای پایینی دارد.
۳- حجم برنامه به مراتب بالاتر میباشد.
۴- از منابع سخت افزاری بیشتری استفاده می‌کند.

اگر شما هم میخواهید از فریم ورک‌ها برای طراحی اپلیکیشن استفاده کنید در اینجا  می‌توانید اطلاعات بیشتری را درباره هر کدام از فریم ورک‌ها ببینید. هر کدام از این فریم ورک‌ها دارای مزایا معایب و همچنین رزومه کاری خوب می‌باشند. بیشتر فریم ورک‌های بالا در رندر آخر، همان کد native را تولید می‌کنند؛ مثلا اگر برنامه‌ای را با react native بنویسید، میتوانید همان برنامه را بر روی اندروید استودیو و کد native بالا بیارید. توضیحات  بالا مقایسه فریم ورک‌های Cross Platform با زبان‌های native بود. اما در این مقاله قصد آشنایی با تکنولوژی جدیدی را داریم که شما را قادر می‌سازد یک وب اپلیکیشن را با آن طراحی کنید.


 pwa چیست؟

pwa مخفف Progressive Web Apps است و یک تکنولوژی برای طراحی وب اپلیکیشن‌های تحت مرورگر میباشد. شما با pwa میتوانید اپلیکیشن خود را بر روی پلتفرم‌های مختلفی اجرا کنید، طوری که کاربران متوجه نشوند با یک صفحه‌ی وبی دارند کار میکنند. شاید شما هم فکر کنید این کار را هم میتوان با html ,css و responsive کردن صفحه انجام داد! ولی اگر بخواهید کاربر متوجه استفاده‌ی از یک صفحه‌ی وبی نشود، باید حتما از pwa استفاده کنید! برای مثال یک صفحه‌ی وبی معمولی حتما باید در بستر اینترنت اجرا شود، ولی با pwa با یکبار وصل شدن به اینترنت و کش کردن داده‌ها، برای بار دوم دیگر نیازی به اینترنت ندارد و میتواند به صورت offline  کار کند. شما حتی با pwa می‌توانید اپلیکیشن را در background اجرا کنید و notification ارسال کنید.


مزیت pwa

۱- یکی از مزیت‌های مهم pwa، حالت offline آن میباشد که حتی با قطع اینترنت، شما میتوانید همچنان با اپلیکیشن کار کنید.
۲- با توجه به اینکه شما در حقیقت با یک صفحه‌ی وبی کار میکنید، دیگر نیازی به دانلود و نصب ندارید.
۳- امکان به‌روز رسانی کردن، بدون اعلام کردن نسخه جدید.
۴- از سرعت بسیار زیادی برخوردار است.
۵- چون pwa از پروتکل https استفاده می‌کند، دارای امنیت بالایی میباشد.


معایب

۱- محدود به مرورگر می‌باشد.
۲- هرچند امروزه اکثر مرورگر‌ها pwa را پشتیبانی میکنند، ولی در بعضی از مرورگر‌ها و مرورگر‌های با ورژن پایین، pwa پشتیبانی نمیشود.
3- نمیتوان یک برنامه‌ی مبتنی بر os را نوشت و محدود به مرورگر میباشد


چند نکته درباره pwa

1- برای pwa  لزومی ندارد حتما از فریم ورک‌های spa استفاده کنید. شما از هر فریم ورک Client Side ای می‌توانید استفاده کنید.
۲- چون صفحات شما در پلتفرم‌های مختلف و با صفحه نمایش‌های مختلفی اجرا می‌شود، باید صفحات به صورت کاملا responsive شده طراحی شوند.
۳- باید از پروتکل https استفاده کنید.

ما در این مقاله از فریم ورک angular  استفاده  خواهیم کرد.

قبل از شروع، با شیوه کار pwa آشنا خواهیم شد. یکی از قسمت‌های مهم  Service Worker ،pwa میباشد که از جمله کش کردن، notification فرستادن و اجرای پردازش‌ها در پس زمینه را بر عهده دارد.


با توجه به شکل بالا، Service Worker مانند یک لایه‌ی نرم افزاری مابین کلاینت و سرور قرار دارد که درخواست‌های داده شده از کلاینت را در صورت اتصال به اینترنت، ارسال کرده و مجددا response را برگشت میدهد‌. اگر به هر دلیلی اینترنت قطع باشد، درخواست به صورت آفلاین به کش مرورگر که توسط proxy ساخته شده است، فرستاده میشود و response را برگشت میدهد.


چند نکته  در رابطه با Service Worker

- نباید برای  نگهداری داده global از Service Worker استفاد کرد. برای استفاده از داده‌های Global میتوان از Local Storage یا IndexedDB استفاده کرد.
- service worker  به dom دسترسی ندارند.


 سناریو

 قبل از شروع، سناریوی پروژه را تشریح خواهیم کرد. رکن اصلی یک برنامه‌ی وب، UI آن میباشد و قصد داریم کاربران را متوجه کار با یک صفحه‌ی وبی نکنیم. قالبی که ما در این مثال در نظر گرفتیم خیلی شبیه به یک اپلیکیشن پلتفرم اندرویدی میباشد. یک کاربر با کشیدن منوی کشویی میتواند گزینه‌های خود را انتخاب نمایند. اولین گزینه‌ای که قصد پیاده سازی آن را داریم، ثبت کاربران میباشد. بعد از ثبت کاربران در یک Component جدا، کاربران را در یک جدول نمایش خواهیم داد.


 قبل از شروع لازم است به چند نکته زیر توجه کرد

1-  سرویس crud را به صورت کامل در پروژه قرار خواهیم داد، ولی چون از حوصله‌ی مقاله خارج است، فقط ثبت کاربران و نمایش کاربران را پیاده سازی خواهیم کرد.
2 - هر اپلیکیشنی قطعا نیاز به یک وب سرویس دارد که واسط بین دیتابیس و اپلیکیشن باشد. ولی ما چون در این مثال به عنوان front end کار قصد طراحی  اپلیکیشن را داریم، برای حذف back end از firebase استفاده خواهیم کرد و مستقیما از انگولار به دیتابیس firebase کوئری خواهیم زد.


 شروع به کار

پیش نیاز‌های یک پروژه‌ی انگیولاری را بر روی سیستم خود فراهم کنید. ما در این مثال از یک template آماده انگیولاری استفاده خواهیم کرد. پس برای اینکه با جزئیات و طراحی ui درگیر نشویم، از لینک github پروژه را دریافت کنید.
سپس وارد root پروژه شوید و با دستور زیر پکیج‌های پروژه را نصب کنید:
 npm install
پس از نصب پکیج‌ها، با دستور ng serve، پروژه را اجرا کنید.

پس از اجرا باید خروجی بالا را داشته باشید. می‌خواهیم یکی از قابلیت‌های pwa را بررسی کنیم. بر روی صفحه کلیک راست کرده و وارد inspect شوید. وارد تب Application  شوید و Service Worker را انتخاب کنید.
 


قبل از اینکه کاری را انجام دهید، چند بار صفحه را refresh کنید! صفحه بدون هیچ تغییری refresh میشود. اینبار گزینه‌ی offline را فعال کنید و مجددا صفحه را refresh کنید.
این بار صفحه No internet به معنی قطع بودن اینترنت نمایش داده میشود و شما دیگر نمی‌توانید بر روی اپلیکیشن خود فعالیتی داشته باشید! 


نصب pwa  بر روی پروژه

برای اضافه کردن pwa به پروژه وارد ریشه‌ی پروژه شوید و دستور زیر را وارد کنید:
 ng add @angular/PWA
پس از  اجرای دستور بالا، تغییراتی در پروژه لحاظ میشود از جمله در فایل‌هایindex.html,app-module,angular.json، همچنین یک پوشه‌ی جدید به نام icons در assets و دو فایل جیسونی زیر به روت پروژه اضافه شده‌اند:
 Manifest.json : اگر محتویات فایل را مشاهده کرده باشید، شامل تنظیمات فنی وب اپلیکیشن می‌باشد؛ از جمله Home Screen Icon و نام وب اپلیکیشن و سایر تنظیمات دیگر.
 Nsgw-config.json : این فایل نسبت به فایل manifest فنی‌تر میباشد و بیشتر به کانفیگ مد آفلاین و کش کردن مرتبط میشود. در ادامه با این فایل بیشتر کار داریم.

بعد از نصب pwa  بر روی پروژه، همه تنظیمات به صورت خودکار انجام می‌شود. البته می‌توانید تنظیمات مربوط به کش کردن داده‌ها را به صورت پیشرفته‌تر کانفیگ کنید.


  اجرا کردن وب اپلیکیشن

 برای اجرا کردن و نمایش خروجی از وب اپلیکیشن، ابتدا باید از پروژه build گرفت. با استفاده از دستور زیر از پروژه خود build بگیرید:
 ng build -- prod
سپس  با دستور زیر وارد پوشه‌ای که فایل‌های Build  شده در آن قرار دارند، شوید:
 cd dist/Web Application  Pwa
بعد با دستور زیر برنامه را اجرا کنید:
 Http-server -o
اگر چنانچه با دستور بالا به خطا برخوردید، با دستور زیر پکیج npm آن را نصب کنید:
 npm i http-server
اگر تا به اینجای کار درست پیش رفته باشید، پروژه را بدون هیچ تغییری مشاهده خواهیم کرد. inspect گرفته و وارد تب Application شوید. اینبار گزینه‌ی offline را فعال کنید و مجددا صفحه را refresh کنید! اینبار برنامه بدون هیچ مشکلی کار میکند. حتی شما میتوانید در کنسول، برنامه را به صورت کامل stop کنید.


برسی فایل Nsgw-config.json 

وارد فایل Nsgw-config.json شوید: 

"$schema": "./node_modules/@angular/service-worker/config/schema.json",
  "index": "/index.html",
  "assetGroups": [
    {
      "name": "app",
      "installMode": "prefetch",
      "resources": {
        "files": [
          "/favicon.ico",
          "/index.html",
          "/*.css",
          "/*.js"
        ]
      }
    }, {
      "name": "assets",
      "installMode": "lazy",
      "updateMode": "prefetch",
      "resources": {
        "files": [
          "/assets/**",
          "/*.(eot|svg|cur|jpg|png|webp|gif|otf|ttf|woff|woff2|ani)"
        ]
      }

    }
  ],
  "dataGroups": [
    {
      "name": "api-performance",
      "urls": [
        "https://api/**"
      ],
      "cacheConfig": {
        "strategy": "performance",
        "maxSize": 100,
        "maxAge": "3d"
      }
    }
  ]
}
 این فایل مربوط به کش کردن داده‌ها میباشند و میتواند شامل چند object زیر باشد. مهمترین آنها را بررسی خواهیم کرد:
  ۱- assetGroups : کش کردن اطلاعات مربوط به اپلیکیشن
  ۲- Index : کش کردن  فایل مربوط به index.html
  ۳-  assetGroups : کش کردن فایل‌های مربوط به asset، شامل فایل‌های js، css  و  غیره
  ۴- dataGroups : این object مربوط به وقتی است که برنامه در حال اجرا است. میتوان داده‌های در حال اجرای اپلیکیشن را کش کرد. داده‌ی در حال اجرا میتواند شامل فراخوانی apiها باشد. برای مثال فرض کنید شما در حالت کار کردن online با اپلیکیشن، لیستی از اسامی کاربران را از api گرفته و نمایش میدهید. وقتی دفعه‌ی بعد در حالت offline  اپلیکیشن را باز کنیم، اگر api را کش کرده باشیم، اپلیکیشن داده‌ها را از کش فراخوانی میکند. این عمل درباره post کردن داده‌ها هم صدق میکند.

خود dataGroups شامل چند object زیر میباشد:
  ۱- name :  یک نام انتخابی برای Groups  میباشد.
 ۲- urls  : شامل آرایه‌ای از آدرس‌ها میباشد. میتوان آدرس یک دومین را همراه با کل apiها به صورت زیر کش کرد:
"https://api/**"
۳- cacheConfig  : که شامل
  ۱- maxSize  : حداکثر تعداد کش‌های مربوط به Groups .
  ۲- maxAge  : حداکثر  lifetime مربوط به کش.
  ۳- strategy  : که میتواند یکی از مقادیر freshness به معنی Network-First یا performance  به معنی Cache-First باشد.


 پیاده سازی پیغام نمایش به‌روزرسانی جدید وب اپلیکیشن

در اپلیکیشن‌های native  وقتی به‌روزرسانی جدیدی برای app اعلام میشود، در فروشگاهای اینترنتی پیغامی مبنی بر به‌روزرسانی جدید app برای کاربران ارسال میشود که کاربران میتوانند app خود را به‌روزرسانی کنند. ولی در pwa تنها با یک رفرش صفحه میتوان اپلیکیشن را به جدیدترین امکانات به‌روزرسانی کرد! برای اینکه بتوانیم با هر تغییر، پیغامی را جهت به‌روزرسانی نسخه یا هر  پیغامی دیگری را نمایش دهیم، از کد زیر استفاده میکنم:
if(this.swUpdate.isEnabled)
    {
      this.swUpdate.available.subscribe(()=> {

        if(confirm("New Version available.Load New Version?")){
          window.location.reload();
        }
      })
    }


وصل شدن به دیتابیس

برای اینکه بتوانیم یک وب اپلیکیشن کامل را طراحی کنیم، قطعا نیاز به دیتابیس داریم. برای دیتابیس از firebase استفاده میکنیم. قبل از شروع، وارد سایت firebase  شوید. پس از لاگین، بر روی Add Project کلیک کنید. بعد از انتخاب نام مناسب، create Project را انتخاب کنید. ساختار دیتابیس‌های firebase  شبیه nosqlها می‌باشد و بر پایه‌ی json کار میکنند. پس از ساخت پروژه و دریافت کد جاواسکریپتی زیر شروع به طراحی فیلد‌های دیتابیس خواهیم کرد.


در منوی سمت چپ، بر روی database کلیک کنید و یک دیتابیس را در حالت test mode  ایجاد نماید. سپس یک collection را به نام user ایجاد کرده و فیلد‌های زیر را به آن اضافه کنید:
Age :number
Fullname :string
Mobile : string
مرحله‌ی بعد، config پروژه‌ی انگیولاری میباشد. وارد  vscode شوید و با دستور زیر پکیج firebase را اضافه کنید:
  npm install --save firebase @angular/fire
سپس وارد appmodule شوید و آن‌را به صورت زیر کانفیگ کنید:

@NgModule({
  declarations: [AppComponent, RegisterComponent,AboutComponent, UserListComponent],
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule,
    HttpClientModule,
    SharedModule,
    AppRoutingModule,
    AngularFireModule.initializeApp(environmentFirebase.firebase),
    AngularFireDatabaseModule,
    ServiceWorkerModule.register('ngsw-worker.js', { enabled: environment.production }),
  ],
  providers: [FirebaseService],
  bootstrap: [AppComponent]
})
export class AppModule {}
خط ۱۰ مربوط به pwa است که هنگام نصب pwa اضافه شده‌است و خط ۸ و مربوط به apiKey فایربیس میباشد. می‌شود گفت environmentFirebase.firebase شبیه  connection string می‌باشد که به صورت زیر کانفیگ شده است:
export const environment ={
   production: true,
   firebase: {
     apiKey: "AIz×××××××××××××××××××××××××××××××××8",
     authDomain: "pwaangular-6c041.firebaseapp.com",
     databaseURL: "https://pwaangular-6c041.firebaseio.com",
     projectId: "pwaangular-6c041",
     storageBucket: "pwaangular-6c041.appspot.com",
     messagingSenderId: "545522081966"
   }

}

FirebaseService در قسمت providers مربوط به سرویس crud میباشد. اگر وارد فایل مربوطه شوید، چند عمل اصلی به صورت زیر در آن پیاده سازی شده است:

import { Injectable } from '@angular/core';
import { Observable } from 'rxjs';
import * as firebase from 'firebase';
import { AngularFireDatabase } from '@angular/fire/database';
import { HttpClient } from '@angular/common/http';
import { map } from 'rxjs/operators';
import { ThrowStmt } from '@angular/compiler';
@Injectable({
  providedIn: 'root'
})
export class FirebaseService {

  ref = firebase.firestore().collection('users');
  constructor(public db: AngularFireDatabase,public _http:HttpClient) { 
 
  }

  getUsers(): Observable<any> {
    return new Observable((observer) => {
      this.ref.onSnapshot((querySnapshot) => {
        let User = [];
        querySnapshot.forEach((doc) => {
          let data = doc.data();
          User.push({
            key: doc.id,
            fullname: data.fullname,
            age: data.age,
            mobile: data.mobile
          });
        });
        observer.next(User);
      });
    });
  }

  getUser(id: string): Observable<any> {
    return new Observable((observer) => {
      this.ref.doc(id).get().then((doc) => {
        let data = doc.data();
        observer.next({
          key: doc.id,
          title: data.title,
          description: data.description,
          author: data.author
        });
      });
    });
  }

  postUser(user): Observable<any> {
    return new Observable((observer) => {
      
      this.ref.add(user).then((doc) => {
        observer.next({
          key: doc.id,
        });
      });
    });
  }

  updateUser(id: string, data): Observable<any> {
    return new Observable((observer) => {
      this.ref.doc(id).set(data).then(() => {
        observer.next();
      });
    });
  }

  deleteUser(id: string): Observable<{}> {
    return new Observable((observer) => {
      this.ref.doc(id).delete().then(() => {
        observer.next();
      });
    });
  }

getDataOnApi(){
  return this._http.get('https://site.com/api/General/Getprovince')
  .pipe(
      map((res: Response) => {
return res;

      })
  );
}

getOnApi(){
  return  this._http.get("https://site.com/api/General/Getprovince",).pipe(
    map((response:any) => {
       
return  response
    } )
    );
}
}
اگر دقت کرده باشید، خیلی شبیه به کد نویسی سمت سرور میباشد.

با دستورات زیر میتوانید مجددا پروژه را اجرا کنید:
ng build --prod
cd dist/Pwa-WepApp
Http-server -o


تست وب اپلیکیشن بر روی پلتفرم‌های مختلف

برای اینکه بتوانیم خروجی وب اپلیکیشن را بر روی پلتفرم‌های مختلفی تست کنیم، میتوانیم آن را آپلود کرده و مثل یک سایت اینترنتی، با وارد کردن دومین، وارده پروژه شد. ولی کم هزینه‌ترین راه، استفاده از ابزار ngrok میباشد. میتوانید توسط این مقاله پروژه خودتان در لوکال بر روی https سوار کنید.

نکته! توجه کنید apiهای مربوط به firebase را نمیتوان کش کرد.


کد‌های مربوط به این قسمت را میتوانید از این repository دریافت کنید .
مسیرراه‌ها
ASP.NET MVC
              مطالب
              سیستم‌های توزیع شده در NET. - بخش سوم- مهمترین فاکتورها در انتخاب سیستمهای توزیع شده
              همیشه نیازمندی‌های ما باعث انتخاب نوع طراحی و پیاده سازی ما می‌شوند و لزوما چیزی که برای ما جذابتر و پیچیده‌تر است، باعث موفقیت سیستمی که طراحی می‌کنیم نمی‌شود. چه بسا که یک انتخاب نادرست و نادیده گرفتن یک یا چند نیازمندی، باعث شود هیچ یک از مواردی که شما برای انتخاب آن نوع طراحی در نظر گرفته بودید، محقق نشوند. هدف من از ارائه این بخش، معرفی مهمترین فاکتورهایی است که شما می‌توانید با استفاده از آنها تصمیم بگیرید که آیا باید سیستم خود را بصورت توزیع شده پیاده سازی کنید یا خیر و شاید بهترین راه برای بدست آوردن درک بهتری از این فاکتور‌ها، ارائه مثالی واقعی از یک سیستم توزیع شده باشد.

              یکی از تجربیاتی که من در زمینه طراحی و پیاده سازی سیستم‌های توزیع شده داشته‌ام «سیستم آمارنامه فرآورده‌های دارویی کشور» است. هدف این سیستم، تامین کردن آماری از زنجیره تامین فرآورده‌های دارویی کشور است و در آن همه چیز در قالب رخدادهایی که در این زنجیره اتفاق می‌افتند، بوجود می‌آید. یعنی ما باید تمام رخداد‌ها را  از لحظه‌ای که یک تولید کننده یا وارد کننده، فرآورده را وارد این زنجیره می‌کند، تا لحظه‌ای که فرآورده توسط داروخانه به مشتری تحویل داده می‌شود و از زنجیره خارج می‌شود، ثبت کنیم و در مرحله بعد گزارشات کاملی را از اطلاعات ثبت شده، در اختیار تمام تولید کنندگان، وارد کنندگان، توزیع کنندگان و شعب آنها، داروخانه‌ها، یکسری از ارگانهای دولتی، دانشگاه‌ها و عموم جامعه قرار بدهیم.


              نمایی از زنجیره تامین فرآورده‌های دارویی و نحوه فراخوانی سرویس آمارنامه



              در این سیستم چالش‌های بسیار مهمی وجود دارند که پس از بررسی‌های انجام شده، برای هر یک راه حلی ارائه خواهد شد:

              چالش اول: در دسترس بودن سیستم

              در دسترس بودن این سرویس بسیار حیاتی است. یعنی با از دسترس خارج شدن این سرویس، قسمتی از داده‌های اصلی خود را از دست می‌دهیم؛ که باعث می‌شود آمار ارائه شده درست نباشد.

              ارائه راه حل:

              بدلیل اینکه احتمال از دسترس خارج شدن یک سرور همیشه وجود دارد، این چالش به تنهایی می‌تواند دلیل محکمی برای پیاده سازی سیستم بصورت توزیع شده باشد. برای حل این مشکل می‌توانیم از روش Active/Standby استفاده کنیم. به این صورت که چند کپی از سرویس روی چند سرور داشته باشیم که هر لحظه یکی از این سرور‌ها فعال باشد. با از دسترس خارج شدن سرور Active، یکی از سرور‌های Standby فعال شود و درخواست‌های جدید برای این سرور ارسال شوند.


              این روش تنها قابلیت در دسترس بودن سیستم را افزایش می‌دهد و هیچ تاثیری روی کارآیی سیستم ندارد.

               برای رفع مشکل فوق، از روش Replicate روی یک یا چند Cluster استفاده می‌کنیم. یعنی چند کپی از سرویس، روی چند سرور داشته باشیم؛ به این صورت که همه آنها فعال باشند. درخواست‌ها با الگوریتمی که انتخاب می‌کنیم، از طریق Load Balancer بین این Node‌ها پخش می‌شوند. با این روش، هم کارآیی سیستم بالا می‌رود و هم همیشه Nodeهایی وجود دارند که جای Node‌های از دسترس خارج شده را بگیرند.


              این روش کارآیی سیستم را افزایش چشمگیری می‌دهد. اما بدلیل اینکه یک Load Balancer داریم، در صورتیکه به هر دلیلی Load balancer از دسترس خارج شود، کل سیستم از دسترس خارج می‌شود.
              برای رفع مشکل فوق بصورت ترکیبی، از هر دو روش در قسمتهای مختلف استفاده می‌کنیم که در این روش احتمال از دسترس خارج شدن سیستم به حداقل ممکن می‌رسد و کارآیی سیستم نیز به حداکثر ممکن می‌رسد.



              (در هر صورت بهترین راه حل برای این چالش، استفاده از سیستم‌های توزیع شده است.)


              چالش دوم: تعداد کاربران و تعداد درخواست بسیار زیاد و همیشه رو به افزایشند

              کاربران این سیستم شامل تمام داروخانه‌های کشور، تمام توزیع کنندگان و شعب آنها، تمام تولید کنندگان، تمام وارد کنندگان، دانشگاه‌های مرتبط، یکسری از ارگان‌های دولتی و عموم جامعه هستند. یعنی سیستم شامل تعداد کاربران بسیار زیادی است که چیزی در حدود 15000 کاربر از این مجموعه وظیفه دارند بصورت فعال و متناوب با این سیستم کار کنند. کاربران این سیستم همیشه رو به افزایشند.

              به نسبت تعدادکاربران و رو به افزایش بودن آنها، درخواست از این سیستم، هیچگاه قطع نمی‌شود و همیشه رو به افزایش است. با رخ دادن هر Event، یک درخواست برای سیستم ارسال می‌شود. بطور مثال تنها در آخرین مرحله به ازای هر رخداد داروخانه، درخواستی برای سیستم ارسال می‌شود (تنها یکی از رخدادهای داروخانه، رخداد فروش است که با ارائه هر نسخه توسط مشتری اتفاق می‌افتد). با توجه به اینکه در کشور چیزی در حدود 12000 داروخانه وجود دارند، سیستم باید توانایی پاسخ دادن به 12000 درخواست بصورت همزمان و متناوب، آن هم فقط برای رخداد فروش داروخانه‌ها را داشته باشد.

              ارائه راه حل:

              بدلیل تعداد بسیار زیاد درخواست‌ها و بالا رفتن این تعداد، بصورت لحظه‌ای و حیاتی بودن دسترسی به این سیستم، سیستم باید قابلیت این را داشته باشد که بدون از دسترس خارج شدن، اولا درخواست‌های جاری را پاسخ دهد، دوما همیشه آمادگی لازم را برای افزایش تعداد درخواست‌ها، داشته باشد. یعنی به هیچ وجه Scale-up به‌تنهایی پاسخگوی نیاز ما نیست و برای رفع این مشکل باید از Scale-out کمک بگیریم. یعنی با افزایش تعداد درخواست‌ها، بدون از دسترس خارج شدن سیستم و با کمترین هزینه و پیچیدگی، Node‌هایی به سیستم اضافه کنیم که قسمتی از بار پردازشی در آنها انجام شود.


              در این روش ما می‌توانیم به راحتی و با کمترین هزینه، با افزایش تعداد درخواست، Nodeهایی را به Cluster اضافه کنیم تا بار پردازشی اضافی در آنها رفع شود. همچنین برای استفاده بهینه از منابع، با کاهش درخواست، Nodeهایی را از Cluster خارج کنیم. همچنین قابلیت در دسترس بودن این سیستم نیز در بالاترین سطح خود قرار دارد.


              چالش سوم: حجم زیاد هر درخواست و زمان زیاد مورد نیاز برای پردازش آن 

              روال پاسخ دادن به هر درخواست، شامل دریافت درخواست، گرفتن Log از درخواست، اعمال دسترسی‌های ارسال کننده درخواست، اعتبارسنجی درخواست، پردازش درخواست، ذخیره آن و پاسخ به کاربر  است و بدلیل اینکه هر رخداد می‌تواند شامل اطلاعات بسیار زیادی باشد، انجام همه این اعمال، زمان زیادی را می‌طلبد. همچنین با توجه به تعداد کاربران، تعداد درخواست و حجم داده‌ای که باید ذخیره کنیم - در صورتی که هر درخواست نیز بخواهد در مدت زمان زیادی پردازش شود - سیستم با حجم بسیار زیادی از درخواست مواجه است که هر یک زمانی زیادی را نیز برای پردازش نیاز دارد.

              ارائه راه حل: 

              در صورت ارائه راه حل نادرست برای حل این چالش، با توجه به تعداد درخواست و داده‌هایی که در سیستم ذخیره شده‌اند، این چالش می‌تواند برای سیستم، مشکلات بسیار زیادی را ایجاد کند. به همین دلیل باید این پردازش بزرگ را به پردازش‌های کوچکتری که قابلیت Concurrency را با کمترین میزان تاخیر دارند و هدف همه آنها پاسخ دادن به کاربر است، تبدیل کنیم.


              با تقسیم بندی وظایف و قرار دادن هریک از این وظایف در سخت افزارهای متفاوت، سیستم این قابلیت را دارد که برای کاربر همیشه در دسترس باشد. در کمترین زمان بیشترین تعداد درخواست را بصورت همزمان و با کمترین تاخیر پردازش کند و با افزایش درخواست‌ها، برای هر قسمت می‌توانیم تعداد Node موجود در آن قسمت را افزایش دهیم.


              چالش چهارم: حجم بسیار زیاد و رو به افزایش داده‌های سیستم

              داده‌های این سیستم ذاتا همیشه و در هر شرایطی رو به افزایش هستند و هیچگاه جریان داده، در این سیستم قطع نمی‌شود. با توجه به تعداد کاربران، تعداد درخواست و نوع داده، ما با حجم داده‌ی بسیار زیادی روبرو هستیم که پایانی ندارند.

              ارائه راه حل:

              با توجه به حیاتی بودن دسترسی به سیستم و سایر چالش‌هایی که در قسمت‌های قبلی ذکر شد، در صورتیکه حتی تمام قسمتهای قبل را به‌درستی طراحی و پیاده سازی کنیم، اگر برای این چالش راه حل درستی را ارائه ندهیم، تمامی راه حل‌های قبلی که ارائه کردیم، بی فایده می‌باشند. چون با از دسترس خارج شدن Database، کل سیستم از دسترس خارج می‌شود.

              برای رفع این مشکل واقعا نمی‌توان از یک سخت افزار استفاده کرد؛ چون دقیقا شبیه به این است که تعداد خودروهای بسیار زیادی که از طریق یک بزرگراه چند بانده حرکت می‌کنند و جریان آنها هیچگاه قطع نمی‌شود، در انتهای مسیر وارد یک پارکینگ شوند. یعنی در انتها باید وارد یک پارکینگ شوند که در هر لحظه ممکن است ظرفیت آن پر شود. گذشته از این برای رفتن به این پارکینگ باید وارد یک صف شوند که زمان انتظار آنها را افزایش می‌دهد. یک سخت افزار همیشه قابلیت از دسترس خارج شدن را دارد. با جریان داده افزایشی، همیشه احتمال پر شدن حافظه‌اش وجود دارد. گذشته از همه اینها به احتمال زیاد قادر به پاسخ دادن به تعداد درخواست‌های بسیار زیادی که هر لحظه ممکن است تعداد آنها بیشتر شود را نیز نداشته باشد.

              نتیجه گیری این است که تقریبا تمام چالش‌هایی که برای سرویس وجود داشت، برای Database نیز وجود دارد. به همین دلیل باید Database نیز بصورت توزیع شده پیاده سازی شود:



              این طراحی تقریبا تمامی قابلیتهای طراحی سرویسمان را دارد. یعنی با افزایش تعداد درخواست، یا کم شدن فضای ذخیره سازی در هر یک از Nodeها، ما این قابلیت را داریم که Nodeهایی را به آن اضافه کنیم. همچنین بدلیل اینکه داده‌های ما در دو یا چند Node کپی شده‌اند، با از دسترس خارج شدن هر Node همیشه Nodeهایی وجود دارند که جای Node معیوب را بگیرند؛ تا زمانیکه Node معیوب دوباره به سیستم بازگردد.

              همانطور که دیدید، هر یک از چالش‌های ذکر شده به تنهایی قابلیت این را دارند که سیستم خود را به‌صورت توزیع شده پیاده سازی کنید. اما نکته بسیار مهمی که باید همیشه در نظر داشته باشید این است که تصمیمات شما همیشه باید با بررسی‌های کامل از جنبه‌های مختلف گرفته شوند. در دنیای واقعی علاوه برفاکتورهایی که هر یک بصورت یک چالش در قسمت بالا ذکر شد، فاکتورهای دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند عاملی برای انتخاب، یا عدم انتخاب سیستمهای توزیع شده باشند. فاکتورهایی که در ادامه مطلب ذکر می‌شوند.


              مهمترین فاکتورهای انتخاب سیستمهای توزیع شده:

              1- هزینه: هزینه می‌تواند مهمترین فاکتور در انتخاب یک سیستم توزیع شده باشد. هیچ کسی نمی‌خواهد سیستمی را طراحی کند که هزینه طراحی، پیاده سازی و نگهداری آن بیشتر از سود حاصل از آن باشد. یا کمتر پیش می‌آید که گروهی تصمیم بگیرند که وقتی که یک نوع طراحی و پیاده سازی با هزینه کمتر جوابگوی نیازهای آنها است، از نوع طراحی و پیاده سازی استفاده کنند که هزینه بیشتری را برای آنها ایجاد می‌کند؛ حتی در صورتیکه طراحی دوم قابلیت‌های بیشتری را نیز ایجاد کند.

              2- در دسترس بودن سیستم: گاهی ممکن است یک لحظه از دسترس خارج شدن سیستم، عواقب جبران ناپذیری را برای کل سیستم به‌وجود بیاورد. در این حالت بهترین انتخاب، سیستم‌های توزیع شده است.

              3- تعداد یا نوع کاربران سیستم: تعداد کاربرانی که همیشه رو به افزایشند، می‌تواند فاکتور بسیار مهمی در انتخاب یک سیستم توزیع شده باشد. اما مشکلی که وجود دارد این است که همیشه در ابتدای طراحی این تعداد مشخص نیست. گاهی نیاز است نوع طراحی خود را با توجه به نوع کاربران سیستم انتخاب کنید. بطور مثال سیستم شما نیازهای کاربران یک مکان یا سازمان خاص را رفع می‌کند، یا نیازهای یک جامعه را رفع می‌کند. در صورتیکه سیستم شما نیاز کاربران یک محیط بزرگ را رفع کند، همیشه باید منتظر بالا رفتن میزان کاربران سیستم نیز باشید.

              4- تعداد درخواست‌های از سیستم: تعداد درخواست‌ها در اکثر موارد وابستگی بسیار زیادی به تعداد یا نوع کاربران دارد. پوشش دادن تعداد زیاد درخواست، بصورت متناوب و رو به افزایش می‌تواند فاکتور بسیار مهمی در انتخاب یک سیستم توزیع شده باشد.

              5- نوع و حجم عملیاتی که انجام می‌دهیم: برخی عملیات ممکن است زمان بسیار زیادی برای اجرا نیاز داشته باشند که می‌تواند روی سیستم ما تاثیر بسیار زیادی بگذارند. برای افزایش کارآیی و پردازش تعداد بیشتر درخواست‌ها، گاهی بهتر است یک عملیات را تبدیل به عملیاتی کوچکتر کرد و هرکدام از این عملیات کوچکتر را در یک سخت افزار جداگانه اجرا کرد.

              6- نوع و حجم داده‌هایی که نیاز به ذخیره شدن دارند: نوع داده‌هایی که ذاتا همیشه رو به افزایشند می‌تواند فاکتور بسیار مهمی در انتخاب سیستم‌های توزیع شده باشد. البته این مورد نیز همیشه از ابتدای طراحی مشخص نیست. نوع کاربران شما می‌توانند کمک بسیار بزرگی در انتخاب این فاکتور داشته باشند.

              7- کارآیی: با یک طراحی و تقسیم بندی درست در قسمتهای مختلف سیستم می‌توان حجم و تعداد بسیار زیادی از پردازش‌ها را بصورت همزمان اجرا کرد. البته کاملا بصورت انعطاف پذیر؛ به صورتیکه با بیشتر شدن تعداد و حجم پردازش، سیستم بدون از دسترس خارج شدن، قادر به پوشش دادن آنها باشد.

              8- امنیت: پردازش شما می‌تواند تقسیم بندی شود. بصورتیکه هر قسمت در سرور جداگانه‌ای که از قبل مشخص نیست، اجرا شود. سروری که حتی به اینترنت هم وصل نیست. با طراحی درست می‌توان امنیت سیستم را بسیار افزایش داد.

              9- موقعیت جغرافیایی کاربران: گاهی بدلیل تعداد زیاد کاربران نیاز است درخواست‌های هر کاربر، در نزدیکترین سرور به او پردازش شود. این فاکتور در سیستم‌های بسیار بزرگ دلیل بسیار مهمی در انتخاب سیستمهای توزیع شده‌است.

              علاوه بر موارد فوق مواردی را مانند Internet of things یا همان IOT  که پایه و اساس آن سیستم‌های توزیع شده‌است، یا مواردی را مانند Machine learning که می‌تواند بصورت توزیع شده پیاده سازی شود، نیز در نظر بگیرید.

              با در نظر گرفتن تمام موارد فوق و شرایط اختصاصی سیستمی که طراحی می‌کنید، سعی کنید بهترین انتخاب را انجام دهید.
              مطالب
              امکان تعریف قالب‌ها در Angular با دایرکتیو ng-template
              معرفی دایرکتیو ng-template

              همانطور که از اسم آن نیز مشخص است، ng-template به معنای قالب انگیولار است و هدف از آن، ارائه‌ی قسمتی از قالب نهایی یک کامپوننت می‌باشد. فریم ورک Angular از دایرکتیو ng-template در پشت صحنه‌ی دایرکتیوهای ساختاری مانند ngIf، ngFor و ngSwitch استفاده می‌کند. برای مثال، قسمت if‌، تبدیل به یک ng-template شده و else آن نیز تبدیل به یک ng-template ضمنی دیگر خواهد شد.


              روش فعالسازی و نمایش قالب‌ها

              باید دقت داشت که تعریف یک ng-template سبب رندر هیچگونه خروجی در صفحه نمی‌شود و باید به طریقی درخواست فعالسازی و رندر آن‌را ارائه داد.
              <div class="lessons-list" *ngIf="lessons else loading">
              ... 
              </div>
              
              <ng-template #loading>
                   <div>Loading...</div>
              </ng-template>
              یکی از روش‌های معمول نمایش قالب‌ها، استفاده از ngIf/else است. در این مثال اگر آرایه‌ی فرضی دروس دارای عضوی باشد، div مرتبط نمایش داده می‌شود؛ در غیراینصورت، قالبی که توسط یک template reference variable به نام loading مشخص شده‌است، نمایش داده خواهد شد (loading‌# در اینجا).
              هرچند در پشت صحنه برای حالت ngIf نیز یک ng-template ضمنی محصور کننده‌ی div اصلی تشکیل می‌شود که از دید ما پنهان است.

              استفاده از ngIf برای نمایش یک قالب، یکی از روش‌های کار با آن‌ها است. روش دیگر، استفاده از ng-container است:
              <ng-container *ngTemplateOutlet="loading"></ng-container>
              در اینجا دایرکتیو ساختاری ngTemplateOutlet، قالبی را که توسط loading# مشخص شده‌است، وهله سازی کرده و به درون ng-container تزریق می‌کند که در این حالت سبب نمایش آن نیز خواهد شد.


              سطوح دسترسی در قالب‌ها

              اکنون این سؤال مطرح است: «آیا یک قالب میدان دید متغیرهای خاص خودش را دارد؟ این قالب به چه متغیرهایی دسترسی دارد؟»
              درون بدنه یک تگ ng-template، به همان متغیرهایی که در قالب خارجی آن قابل دسترسی هستند، دسترسی خواهیم داشت؛ برای نمونه در مثال فوق به همان متغیر lessons. به عبارتی تمام وهله‌های ng-templateها، به همان متغیرهای زمینه‌ی قالبی که درون آن جای‌گرفته‌اند، دسترسی دارند. به علاوه هر قالب می‌تواند متغیرهای خاص خود را نیز تعریف کند.
              در ادامه قالب یک کامپوننت را به صورت ذیل فرض کنید:
              <ng-template #estimateTemplate let-lessonsCounter="estimate">
                   <div> Approximately {{lessonsCounter}} lessons ...</div>
              </ng-template>
              <ng-container *ngTemplateOutlet="estimateTemplate;context:ctx">
              </ng-container>
              با کدهای ذیل
              export class AppComponent {
                   totalEstimate = 10;
                   ctx = {estimate: this.totalEstimate};
              }
              در اینجا قالب تعریف شده، توسط پیشوند -let دارای یک متغیر ورودی به نام lessonsCounter شده‌است (می‌تواند چندین متغیر ورودی داشته باشد). شکل کلی آن به صورت "let-{{templateVariableName}}=”contextProperty است.
               این متغیر lessonsCounter تنها داخل این قالب است که قابل مشاهده و دسترسی می‌باشد و نه خارج از آن. مقدار این متغیر نیز توسط عبارت estimate تامین می‌شود. این عبارت زمانیکه ng-container  سبب وهله سازی estimateTemplate می‌شود، توسط شیء ویژه‌ای به نام context مقدار دهی خواهد شد.
              برای اینکه عبارت estimate در قالب، قابل استخراج از شیء context باشد، باین دقیقا خاصیتی به همین نام در این شیء تعریف شده باشد (و برای سایر متغیرها نیز به همین ترتیب). به همین جهت است که خاصیت عمومی ctx در کلاس AppComponent به صورت یک شیء دارای خاصیت estimate تعریف شده‌است تا بتوان نگاشتی را بین این مقدار و عبارت estimate برقرار کرد.

              نکته 1: اگر در اینجا متغیری تعریف شود، اما محل تامین آن مشخص نگردد، به دنبال خاصیتی به نام implicit$ خواهد گشت. برای مثال در قالب ذیل، متغیر default تعریف شده‌است؛ اما عبارت تامین کننده‌ی آن مشخص نیست:
                  <ng-container *ngTemplateOutlet="templateRef; context: exampleContext"></ng-container>
                  <ng-template #templateRef let-default>
                    <div>
                      '{{default}}'
                    </div>
                  </ng-template>
              در این حالت مقدار default از خاصیت implicit$ شیء منتسب به context دریافت می‌شود:
              export class AppComponent {
                exampleContext = {
                  $implicit: 'default context property when none specified'
                };
              }

              نکته 2:
              نحوه‌ی تعریف شیء context را به صورت ذیل نیز می‌توان مشخص کرد:
               [ngOutletContext]="exampleContext"


              دسترسی به قالب‌ها در کدهای کامپوننت‌ها

              در اینجا قالبی را مشاهده می‌کنید که توسط یک template reference variable به نام defaultTabButtons مشخص شده‌است:
              <ng-template #defaultTabButtons>
              </ng-template>
              برای دسترسی به آن در کدهای کامپوننت مرتبط، می‌توان از طریق تعریف یک ViewChild هم نام با این متغیر استفاده کرد:
              export class AppComponent implements OnInit {
                 @ViewChild('defaultTabButtons') private defaultTabButtonsTpl: TemplateRef<any>;
                 ngOnInit() {
                    console.log(this.defaultTabButtonsTpl);
                 }
              }
              در اینجا متغیر defaultTabButtonsTpl با ویژگی ViewChild مزین شده‌است. البته این یک روش عمومی برای دسترسی به تمام عناصر DOM در کدهای یک کامپوننت می‌باشد.

              یکی از کاربردهای این قابلیت، امکان تعویض پویای قالب‌های یک دربرگیرنده‌است:
              <ng-container *ngTemplateOutlet="headerTemplate ? headerTemplate: defaultTabButtons">
              </ng-container>
              توسط دایرکتیو ساختاری ngTemplateOutlet می‌توان در زمان اجرا، قالب‌های مختلفی را توسط کدهای کامپوننت مشخص کرد.
              در اینجا headerTemplate خاصیتی است عمومی از نوع TemplateRef که در کدهای کامپوننت متناظر با این قالب مقدار دهی می‌شود. اگر این مقدار دهی صورت نگیرد، از قالب از پیش موجود defaultTabButtons استفاده خواهد کرد.
              همچنین اگر می‌خواهیم به selector یک کامپوننت قابلیت انتخاب قالبی را بدهیم می‌توان یک خاصیت عمومی مزین شده‌ی با Input از نوع TemplateRef را مشخص کرد:
               @Input() headerTemplate: TemplateRef<any>;
              در این حالت این کامپوننت ویژه می‌تواند به صورت ذیل، قالب خودش را با انتساب به این خاصیت عمومی دریافت کند:
               <tab-container [headerTemplate]="defaultTabButtons"></tab-container>
              مطالب
              مسیریابی در AngularJs #بخش سوم
              در بخش‌های پیشین ( بخش اول و بخش دوم) به خوبی با اصول و روش مسیریابی (Routing) در AngularJS آشناشدیم. در این بخش می‌خواهم به برخی جزئیات درباره مسیریابی بپردازم.
              اولین موضوع، تغییراتی است که از نسخه 1.2 به بعد در روش استفاده از سرویس مسیریابی در AngularJS بوجود آمده است. از نسخه 1.2 سرویس مسیریابی از هسته اصلی AngularJS خارج شد و برای استفاده از امکانات این سرویس باید  فایل angular-route.js و یا angular-route.min.js را به صفحه خود بیفزاییم:  
              <script src="~/Scripts/angular.min.js"></script>
              <script src="~/Scripts/angular-route.min.js"></script>
              سپس باید هنگام تعریف ماژول، ngRoute را به عنوان وابستگی تزریق کنیم: 
              var app = angular.module("mainApp", ['ngRoute']);
              روش Controller as در AngularJS که از نسخه 1.2 به بعد امکان استفاده از آن وجود دارد قبلا معرفی شده است. با پاس کردن خصوصیت controllerAs به متد when می‌توان از viewای استفاده کرد که در آن از این روش استفاده شده است.
              .when('/controllerAS', {
                  controller:      'testController',
                  controllerAs:    'tCtrl',
                  template:        '<div>{{tCtrl.Title}}</div>'
              })
               باقی ماجرا مانند گذشته است. 
              موضوع دیگری که پرداختن به آن می‌تواند مفید باشد، بررسی بیشتر متد when است. وقتی در متد config ماژول از routeProvider$ استفاده می‌کنیم، داریم سرویس route$ را تنظیم، مقداردهی اولیه، و نمونه گیری می‌کنیم. درواقع با استفاده از متدهای when و otherwise داریم سرویس route$ را مقداردهی اولیه می‌کنیم (برای آشنایی با تقاوت factory، service و provider کلیک کنید ). خوب! جریان این مقادیری که به عنوان پارامتر به این متدها پاس می‌کنیم چیست؟
              متد when به این صورت تعریف شده است:
              when(string path, object route)

               پارامتر path در بخش‌های قبل به اندازه کافی معرفی شده است. پارامتر route یک شی است شامل اطلاعاتی که با تطبیق آدرس صفحه با پارامتر path، به  route.current$  مقداردهی می‌شود (حالا باید متوجه شده باشید که روال افزودن داده‌های سفارشی به سیستم مسیریابی و دسترسی به آن‌ها که در بخش دوم مطرح شد به چه شکل کار می‌کند). این شی می‌تواند خصوصیات از قبل تعریف شده‌ای داشده باشد که در ادامه آن‌ها را مرور می‌کنیم:
              controller: می‌تواند یک رشته شامل نام کنترلر از قبل تعریف شده، یا یک تابع به عنوان تابع کنترلر باشد.
              controllerAs: رشته‌ای شامل نام مستعار کنترلر.
              template: رشته‌ای شامل قالب html، و یا تابعی که قالب html را بازمی‌گرداند. این خصوصیت بر templateUrl اولویت دارد. اگر مقدار این خصوصیت یک تابع باشد، routeParams$ به عنوان پارامتر ورودی به آن پاس می‌شود.
              templateUrl: رشته‌ای شامل مسیر فایل قالب html، و یا تابعی که این رشته را بازمی‌گرداند. اگر مقدار این خصوصیت یک تابع باشد، routeParams$ به عنوان پارامتر ورودی به آن پاس می‌شود.
              redirectTo: مقداری برای به روز رسانی  location$، و فراخوانی روال مسیر یابی. این مقدار می‌تواند یک رشته، و یا تابعی که یک رشته را بازمی‌گرداند باشد. اگر مقدار این خصوصیت یک تابع باشد، این پارامترها به آن پاس می‌شود:
              •  routeParams$ برای دسترسی به پارامترهای آمده در آدرس صفحه جاری.
              • ()location.path$ جاری به صورت یک رشته.
              • ()location.search$ جاری به صورت یک شی.
              caseInsensitiveMatch: یک مقدار منطقی است که مشخص می‌کند بزرگ و کوچک بودن حروف در تطبیق آدرس صفحه با پارامتر route در نظر گرفته بشود یا نه. مقدار پیشفرض این خصوصیت false است. یعنی در همه مثالهایی که تا کنون زده شده، اگر بزرگ و کوچه بودن حروف آدرس صفحه با مقدار مشخص شده برای پارامتر route متفاوت باشد، روال مسیریابی انجام نخواهد شد. برای رفع این مشکل کافی است مقدار این خصوصیت را true قرار دهیم. برای مثال، مسیر 'controllerAS/' که بالاتر تعریف کرده‌ایم را درنظر بگیرید. اگر www.mySite.com/#/ControllerAS را وارد کنیم، هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و در واقع این آدرس با route مشخص شده تطبیق پیدا نمی‌کند. اگر بخواهیم کوچک و بزرگ بودن حروف در نظر گرفته نشود، کافیست به این ترتیب عمل کنیم:
              .when('/controllerAS', {
                  controller:      'testController',
                  controllerAs:    'tCtrl',
                  template:        '<div>{{tCtrl.Title}}</div>',
                  caseInsensitiveMatch: true
              })
              resolve: نگاشتی از وابستگی‌هایی که می‌خواهیم به کنترلر تزریق شود. قبلا مفهوم promise توضیح داده شده است . اگر هر یک از این وابستگی‌ها یک promise باشد، مسیریاب تا resolve شدن همه آن‌ها یا reject شدن یکی از آن‌ها منتظر می‌ماند. در صورتی که همه promiseها resolve شوند، رخداد routeChangeSuccess$، و در صورتی که یکی از آن‌ها reject شود رخداد routeChangeError$ اجرا می‌شود. یکی از کاربردهای resolve زمانیست که بخواهید جلوی تغییر محتویات صفحه، پیش از بارگذاری داده‌ای که از سمت سرور درخواست کرده‌اید را بگیرید. 
              $routeProvider
                  .when('/resolveTest',
                      {
                          resolve: {
                              // این وابستگی بلافاصله بازمی‌گردد
                              person: function () {
                                  return {
                                      name: "Hamid Saberi",
                                      email: "Hamid.Saberi@Gmail.com"
                                  }
                              },
                              // بازمی‌گرداند promise این وابستگی یک
                              // شدن آن به تاخیر می‌افتد resolve پس تغییر مسیر تا 
                              currentDetails: function ($http) {
                                  return $http({
                                      method: 'Get',
                                      url: '/current_details'
                                  });
                              },
                              //می‌توانیم از یک وابستگی در وابستگی دیگر استفاده کنیم
                              facebookId: function ($http, currentDetails) {
                                  $http({
                                      method: 'GET',
                                      url: 'http://facebook.com/api/current_user',
                                      params: {
                                          email: currentDetails.data.emails[0]
                                      }
                                  })
                              },
                              // بارگذاری فایل‌های اسکریپت مورد نیاز
                              fileDeps:function($q, $rootScope){
                                  var deferred = $q.defer();
                                  var dependencies =
                                  [
                                      'controllers/AboutViewController.js',
                                      'directives/some-directive.js'
                                  ];
               
                                  //$Script.js بارگذاری وابستگی‌ها با استفاده از 
                                  $script(dependencies, function(){
                                      // همه وابستگی‌ها بارگذاری شده اند
                                      $rootScope.$apply(function(){
                                          deferred.resolve();
                                      });
                                  });
               
                                  return deferred.promise;
                              }
                          },
                          controller: function ($scope, person, currentDetails, facebookId) {
                              this.Person = person;
                          },
                          controllerAs: 'rtCtrl',
                          template: '<div>{{rtCtrl.Person.name}}</div>',
                          caseInsensitiveMatch: true
                      })

              مطالب
              ارسال انواع بی نام (Anonymous) بازگشتی توسط Entity framework به توابع خارجی
              فرض کنید ساختار زیر را در مدل ساخته شده به وسیله‌ی Entity framework در پروژه‌ی خود داریم .



              جدول Post با جدول GroupsDetail ارتباط یک به چند و در مقابل ان جدول GroupsDetail با جدول PostGroup ارتباط چند به یک دارد . به زبان ساده ما تعدادی گروه بندی برای  مطالب داریم (در جدول PostGroup) و میتوانیم برای هر مطلب تعدادی از گروه‌ها را در جدول GroupsDetail مشخص کنیم ...
              فکر میکنم همین مقدار توضیح به اندازه‌ی کافی برای درک روابط مشخص شده در مدل رابطه ای مفروض کفایت کند.
              حالا فرض کنید ما میخواهیم لیستی از عنوان مطالب موجود به همراه [نام] گروه‌های هر مطلب را داشته باشیم .
              توجه شما رو به قطعه کد ساده‌ی زیر جلب میکنم:
              var context = new Models.EntitiesConnection();
              var query = context.Posts.Select(pst => new {
                           id = pst.id, 
                           Title = pst.Title, 
                           GNames = pst.GroupsDetails.Select(grd => new { Name = grd.PostGroup.name }) 
                           })
                           .OrderByDescending(c => c.id)
                           .ToList();
              همانطور که شاهد هستید در قطعه کد بالا توسط خواص راهبری (Navigation Properties ) به صورت مستقیم نام گروه‌های ثبت شده برای هر مطلب در جدول GroupsDetail را از جدول  PostGroup استخراج کردیم . خب تا اینجا مسئله ای وجود نداشت ( البته با ORM‌ها این کار بسیار سهل و اسان شده است تا جایی که در حالت عادی برای همین کار باید کلی join نویسی کرد و .... در کل خدارو شکر که از دست کارهای تکراری و خسته کننده توسط این موجودات مهربان (ORM's) نجات یافتیم )...

              خب میرسیم به ادامه‌ی مطلبمون . نتیجه‌ی این query چه خواهد بود ؟ کاملا واضح است که ما تعداد دلخواهی از فیلد‌ها رو برای واکشی مشخص کردیم پس در نتیجه نوع داده ای که توسط این query بازگشت داده خواهد شد یک لیست از یک نوع بی نام میباشد ... چگونه از نتیجه‌ی بازگشتی این query در صورت ارسال اون به عنوان یک پارامتر به یک تابع استفاده کنیم ؟ اگر ما تمامی فیلد‌های جدول Post را واکشی میکریم مقدار بازگشتی یک لیست از نوع Post بود که به راحتی قابل استفاده بود مثل مثال زیر

              public bool myfunc(List<Post> query)
                      {
                          foreach (var item in query)
                          {
                          .....  string title =  item.Title;
                          }
              ...return true;
                      }
              .
              .
              .
              
              var context = new Models.EntitiesConnection();
              var queryx = context.Posts.ToList();
              .... myfunc(queryx );
              اما حالا با یک لیست از یک نوع بی نام  رو به رو هستیم ... چند راه مختلف برای دسترسی به این گونه از مقادیر بازگشتی داریم .
              1 : استفاده از Reflection برای دسترسی به فیلدهای مشخص شده .
              2 : تعریف یک مدل کامل بر اساس فیلدهای مشخص شده‌ی بازگشتی و ارسال یک لیست از نوع تعریف شده به تابع . ( به نظرم این روش خسته کنندست و زیاد شکیل نیست چون برای هر query خاص مجبوریم یک مدل کلی تعریف کنیم و این باعث میشه تعداد زیادی مدل در نهایت داشته باشیم که استفاده‌ی زیادی از اونها نمیشه عملا )
              3 : استفاده از یکی از روش‌های خلاقانه‌ی تبدیل نوع Anonymous‌ها .

              روش سوم روش مورد علاقه‌ی من هست و انعطاف بالایی داره و خیلی هم شیکو مجلسیه ! در ضمن این روش که قراره ذکر بشه کاربردهای فراوانی داره که این مورد فقط یکی از اونهاست
              خب بریم سر اصل مطلب . به کد زیر توجه کنید :

                      public static List<T> CreateGenericListFromAnonymous<T>(object obj, T example)
                      {
                          return (List<T>)obj;
                      }
                      public static IEnumerable<T> CreateEmptyAnonymousIEnumerable<T>(T example)
                      {
                          return new List<T>(); ;
                      }
              
              ////
              
                      public bool myfunc(object query)
                      {
                          var cquery = CreateGenericListFromAnonymous(query, 
                                            new { 
                                                     id = 0, 
                                                     Title = string.Empty, 
                                                     GNames = CreateEmptyAnonymousIEnumerable(new { Name = string.Empty }) 
                                            });
                          foreach (var item in cquery)
                          {
                              string title = item.Title;
                              foreach (var gname in item.GNames)
                              {
                                  string gn = gname.Name;
                              }
              .
              .
              .
                          }
                          return false;
                      }
              
              .
              .
              .
              var context = new Models.EntitiesConnection();
              var query = context.Posts.Select(pst => new
                                            { 
                                                 id = pst.id, 
                                                 Title = pst.Title,
                                                 GNames = pst.GroupsDetails.Select(grd => new { Name = grd.PostGroup.name }) 
                                           }).OrderByDescending(c => c.id);
                          myfunc(query.ToList());
              در کد بالا به صورت تو در تو از انواع بی نام استفاده شده تا مطلب براتون خوب جا بیوفته . یعنی یک نوع بی نام که یکی از فیلدهای اون یک لیست از یک نوع بی نام دیگست ... خب میبینید که خیلی راحت با دو تابع ما تبدیل انواع بی نام رو به صورت inline انجام دادیم و ازش استفاده کردیم . بدون اینکه نیاز باشه ما یک مدل مجزا ایجاد کنیم ...
              تابع CreateGenericListFromAnonymous : یک object رو میگیره و اون رو به یک لیست تبدیل میکنه بر اساس نوعی که به صورت inline براش مشخص میکنیم .
              تابع CreateEmptyAnonymousIEnumerable یک لیست از نوع IEnumerable رو بر اساس نوعی که به صورت inline براش مشخص کردیم بر میگردونه . دلیل اینکه من در اینجا این تابع رو نوشتم این بود که ما در query یک فیلد با نام GNames داشتیم که مجموعه ای از نام گروه‌های هر مطلب بود که از نوع IEnumerable هستش . در واقع ما در اینجا نوع بی نامی داریم که یکی از فیلدهای اون یک لیست از یک نوع بی نام دیگست .  امیدوارم مطلب براتون جا افتاده باشه.
              دوستان عزیز سوالی بود در قسمت نظرات مطرح کنید.