مطالب
مسیریابی در Angular - قسمت هشتم - مسیرهای ثانویه
به چندین مسیر که در یک زمان و در یک سطح، نمایش داده می‌شوند، مسیرهای ثانویه (secondary routes) گفته می‌شوند و برای ساخت رابط‌های کاربری پیچیده مفید هستند. از آن‌ها می‌توان برای نمایش چندین پنل در یک صفحه استفاده کرد که هر کدام دارای محتوایی متفاوت، به همراه مسیریابی مستقل و خاص خودشان هستند؛ مانند ساخت یک صفحه‌ی مدیریتی. هرچند می‌توان این صفحه‌ی مدیریتی را با درج مستقیم کامپوننت‌های آن‌ها در یک صفحه نیز نمایش داد، اما اگر هر کدام نیاز به مسیریابی خاصی نیز جهت نمایش جزئیات آن‌ها داشته باشند، دیگر روش درج مستقیم کامپوننت‌ها توسط selector آ‌ن‌ها در صفحه پاسخگو نخواهد بود.


 مروری بر نحوه‌ی کارکرد مسیریابی اصلی برنامه

 به router-outlet ایی که در فایل قالب src\app\app.component.html قرار گرفته‌است، primary outlet می‌گویند. زمانیکه کاربر، برنامه را در مرورگر مشاهده می‌کند، با هربار کلیک بر روی یکی از لینک‌های منوی بالای سایت، قالب آن‌را در این primary outlet مشاهده می‌کند. اگر بخواهیم پنل دیگری را در همین صفحه و در همین سطح از نمایش، درج کنیم، نیاز به تعریف outlet دیگری است که به همراه مسیرهای ثانویه‌ای نیز خواهد بود.


تعریف یک router-outlet نامدار

با توجه به اینکه هر پنل به همراه مسیریابی ثانویه، نیاز به router-outlet خودش را خواهد داشت، مسیریاب برای اینکه بداند محتوای آن‌ها را در کجای صفحه درج کند، به نام‌های آن‌ها مراجعه می‌کند. به این ترتیب می‌توان چندین router-outlet را در یک سطح از نمایش تعریف کرد؛ اما هرکدام باید دارای نامی منحصربفرد باشند.
در مثال این سری می‌خواهیم پنلی را در سمت راست صفحه‌ی اصلی درج کنیم. برای تعریف آن در همان سطحی که router-outlet اصلی قرار دارد، نیاز است فایل src\app\app.component.html را ویرایش کنیم:
<div class="container">
  <div class="row">
    <div class="col-md-10">
      <router-outlet></router-outlet>
    </div>
    <div class="col-md-2">
      <router-outlet name="popup"></router-outlet>
    </div>
  </div>
</div>
در اینجا با استفاده از امکانات بوت استرپ، دو ستون را در قالب اصلی برنامه تعریف کرده‌ایم. ستون اول حاوی router-outlet اصلی برنامه است و ستون دوم جهت درج پنل پیام‌های برنامه تعریف شده‌است. این router-outlet دوم، با نام popup مشخص گردیده‌است.


افزودن ماژول جدید پیام‌های سیستم

در ادامه ماژول جدید پیام‌های سیستم را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن اضافه خواهیم کرد که در آن ماژول، مدیریت نمایش پیام‌های مختلفی در router-outlet ثانویه popup صورت خواهد گرفت:
 >ng g m message --routing
به این ترتیب دو فایل src\app\message\message-routing.module.ts و src\app\message\message.module.ts به برنامه اضافه می‌شوند.

در ادامه نیاز است MessageModule را به قسمت imports فایل src\app\app.module.ts نیز معرفی کنیم (پیش از AppRoutingModule که حاوی مسیریابی catch all است):

import { MessageModule } from './message/message.module';

@NgModule({
  declarations: [
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpModule,
    InMemoryWebApiModule.forRoot(ProductData, { delay: 1000 }),

    ProductModule,
    UserModule,
    MessageModule,

    AppRoutingModule
  ],
  providers: [],
  bootstrap: [AppComponent]
})
export class AppModule { }

سپس کامپوننت جدید Message را به ماژول Message برنامه اضافه می‌کنیم:
 >ng g c message/message
که اینکار سبب به روز رسانی فایل message.module.ts جهت تکمیل قسمت declarations آن با MessageComponent نیز می‌شود.

پس از آن یک سرویس ابتدایی پیام‌های کاربران را نیز اضافه خواهیم کرد:
 >ng g s message/message -m message/message.module
که سبب افزوده شدن سرویس message.service.ts و همچنین به روز رسانی خودکار قسمت providers ماژول message.module.ts نیز می‌شود:
 installing service
  create src\app\message\message.service.spec.ts
  create src\app\message\message.service.ts
  update src\app\message\message.module.ts
اگر نام ماژول را ذکر نکنیم، سرویس مدنظر تولید خواهد شد، اما قسمت providers هیچ ماژولی به صورت خودکار تکمیل نمی‌شود.

پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل message.service.ts آن‌را به نحو ذیل تکمیل می‌کنیم:
import { Injectable } from '@angular/core';

@Injectable()
export class MessageService {
  private messages: string[] = [];
  isDisplayed = false;

  addMessage(message: string): void {
    let currentDate = new Date();
    this.messages.unshift(message + ' at ' + currentDate.toLocaleString());
  }
}
هدف از این سرویس، به اشتراک گذاری اطلاعات بین کامپوننت‌های مختلف برنامه است. هر قسمت از برنامه (هر کامپوننتی) می‌تواند این سرویس را در سازنده‌ی خود تزریق کرده و پیامی را به مجموعه‌ی پیام‌های موجود اضافه کند.

اکنون جهت تکمیل کامپوننت پیام‌ها، ابتدا فایل قالب message.component.html را به نحو ذیل تکمیل می‌کنیم:
<div class="row">
  <h4 class="col-md-10">Message Log</h4>
  <span class="col-md-2">
      <a class="btn btn-default"  (click)="close()">x</a>
   </span>
</div>
<div *ngFor="let message of messageService.messages; let i=index">
  <div *ngIf="i<10" class="message-row">
    {{ message }}
  </div>
</div>
به این ترتیب تنها 10 پیام از مجموعه پیام‌های سرویس پیام‌ها، توسط قالب این کامپوننت نمایش داده خواهد شد. یک دکمه‌ی بستن نیز در اینجا اضافه شده‌است.
کدهای کامپوننت این قالب به صورت ذیل است:
import { MessageService } from './../message.service';
import { Router } from '@angular/router';
import { Component, OnInit } from '@angular/core';

@Component({
  //selector: 'app-message',
  templateUrl: './message.component.html',
  styleUrls: ['./message.component.css']
})
export class MessageComponent implements OnInit {

  constructor(private messageService: MessageService,
    private router: Router) { }

  ngOnInit() {
  }

  close(): void {
    // Close the popup.
    this.router.navigate([{ outlets: { popup: null } }]);
    this.messageService.isDisplayed = false;
  }
}
این کامپوننت سرویس پیام‌ها را در اختیار قالب خود قرار داده و همچنین یک دکمه‌ی بستن را نیز به همراه دارد که خاصیت isDisplayed  آن‌را false می‌کند.


تکمیل سایر کامپوننت‌های برنامه در جهت استفاده از سرویس پیام‌ها

ابتدا به فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید پیام‌ها را به سازنده‌ی آن تزریق می‌کنیم:
import { MessageService } from './../../message/message.service';

@Component({
  selector: 'app-product-edit',
  templateUrl: './product-edit.component.html',
  styleUrls: ['./product-edit.component.css']
})
export class ProductEditComponent implements OnInit {

  constructor(private productService: ProductService,
    private messageService: MessageService,
    private route: ActivatedRoute,
    private router: Router) { }
سپس ابتدای متد onSaveComplete آن‌را جهت درج پیام‌های این کامپوننت تغییر می‌دهیم.
  onSaveComplete(message?: string): void {
    if (message) {
      this.messageService.addMessage(message);
    }


تنظیم مسیرهای ثانویه

نحوه‌ی تعریف مسیریابی‌های مرتبط با router-outletهای غیراصلی برنامه، همانند سایر مسیریابی‌های برنامه‌است؛ با این تفاوت که در اینجا خاصیت outlet نیز به تنظیمات مسیر اضافه خواهد شد. به این ترتیب مشخص خواهیم کرد که محتوای این مسیر باید دقیقا در کدام router-outlet نامدار، درج شود.
برای این منظور فایل src\app\message\message-routing.module.ts را گشوده و تنظیمات مسیریابی آن‌را که به صورت RouterModule.forChild تعریف می‌شوند (چون ماژول اصلی برنامه نیستند)، تکمیل خواهیم کرد:
const routes: Routes = [
  { path: 'messages', component: MessageComponent, outlet: 'popup' }
];
همانطور که مشاهده می‌کنید، تنها تفاوت آن‌ها با سایر تعاریف مسیریابی‌های برنامه، ذکر نام Outlet ایی است که باید قالب MessageComponent را نمایش دهد.


فعالسازی یک مسیر ثانویه

در اینجا نیز همانند سایر مسیریابی‌ها، از دایرکتیو routerLink برای فعالسازی مسیرهای ثانویه استفاده می‌کنیم؛ اما syntax آن کمی متفاوت است:
<a [routerLink]="[{ outlets: { popup: ['messages'] } }]">Messages</a>

<a [routerLink]="['/products', product.id, 'edit', { outlets: { popup: ['summary', product.id] } }]">Messages</a>
در اینجا می‌توان سبب فعال شدن چندین outlet به صورت همزمان شد. به همین جهت از نام جمع outlets استفاده شده‌است. سپس در ادامه key/valueهایی که بیانگر نام outlet و سپس path آن‌ها هستند، ذکر می‌شوند.
در دومین لینک تعریف شده، ابتدا یک مسیر اصلی فعال شده و سپس یک مسیر ثانویه نمایش داده می‌شود.

یک نکته: هرچند به primary outlet نامی انتساب داده نمی‌شود، اما نام آن دقیقا primary است و می‌توان قسمت outlets را به صورت ذیل نیز تعریف کرد:
{ outlets: { primary: ['/products', product.id,'edit'], popup: ['summary', product.id] }}


در ادامه فایل src\app\app.component.html را ویرایش کرده و لینک Show Messages را به آن اضافه می‌کنیم:
    <ul class="nav navbar-nav navbar-right">
      <li *ngIf="authService.isLoggedIn()">
        <a>Welcome {{ authService.currentUser.userName }}</a>
      </li>
      <li>
         <a [routerLink]="[{ outlets: { popup: ['messages'] } }]">Show Messages</a>
      </li>
که سبب نمایش لینک Show Messages در منوی بالای سایت می‌شود (تصویر فوق). در این حال اگر بر روی آن کلیک کنیم این پنل جدید به سمت راست صفحه اضافه می‌شود. برای آزمایش آن، محصولی را ویرایش کنید، تا پیام مرتبط با آن در این پنل نمایش داده شود.
آدرس آن نیز چنین شکلی را پیدا می‌کند:
 http://localhost:4200/products(popup:messages)
در اینجا مسیرثانویه داخل یک پرانتز نمایش داده شده‌است. در این حالت اگر به صفحات مختلف برنامه مراجعه کنیم، هنوز این قسمت داخل پرانتز حفظ می‌شود و نمایان خواهد بود.

اکنون می‌خواهیم قابلیت مخفی سازی این پنل را نیز پیاده سازی کنیم. به همین جهت از خاصیت isDisplayed سرویس پیام‌ها که توسط دکمه‌ی بستن MessageComponent مدیریت می‌شود، استفاده خواهیم کرد. بنابراین لینک جدیدی را که در فایل src\app\app.component.html اضافه کردیم، به نحو ذیل تغییر خواهیم داد:
      <li *ngIf="!messageService.isDisplayed">
          <a (click)="displayMessages()">Show Messages</a>
      </li>
      <li *ngIf="messageService.isDisplayed">
         <a (click)="hideMessages()">Hide Messages</a>
      </li>
ngIfها بر اساس مقدار isDisplayed، سبب درج و یا حذف لینک‌های نمایش و مخفی کردن پیام‌ها می‌شوند و چون این قالب اکنون از سرویس پیام‌ها استفاده می‌کند، نیاز است این سرویس را به کامپوننت آن نیز تزریق کنیم:

import { MessageService } from './message/message.service';

@Component({
  selector: 'app-root',
  templateUrl: './app.component.html',
  styleUrls: ['./app.component.css']
})
export class AppComponent {

  constructor(private authService: AuthService,
    private router: Router,
    private messageService: MessageService) {
  }

  displayMessages(): void {
    this.router.navigate([{ outlets: { popup: ['messages'] } }]);
    this.messageService.isDisplayed = true;
  }

  hideMessages(): void {
    this.router.navigate([{ outlets: { popup: null } }]);
    this.messageService.isDisplayed = false;
  }
}
در اینجا تزریق سرویس پیام‌ها را به سازنده‌ی کامپوننت App مشاهده می‌کنید. همچنین دو متد جدید نمایش و مخفی سازی پیام‌ها نیز تعریف شده‌اند که این متدها در قالب این کامپوننت، به لینک‌های مرتبطی متصل هستند.
برای فعالسازی یک مسیرثانویه توسط متدهای برنامه، نیاز است از سرویس مسیریاب و متد navigate آن استفاده کرد که نمونه‌هایی از آن‌را در اینجا ملاحظه می‌کنید. پارامترهای ذکر شده‌ی در اینجا نیز همانند دایرکتیو routerLink هستند.

یک نکته: اگر به متد hideMessages دقت کنید، مقدار value کلید popup به نال تنظیم شده‌است. این مورد سبب خواهد شد تا outlet آن خالی شود. به این ترتیب متد hideMessages علاوه بر مخفی کردن لینک نمایش پیام‌ها، پنل آن‌را نیز از صفحه حذف می‌کند. شبیه به همین نکته در متد close کامپوننت پیام‌ها که دکمه‌ی بستن آن‌را به همراه دارد، پیاده سازی شده‌است.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-routing-lab-07.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng s -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
نظرات مطالب
معرفی List Patterns Matching در C# 11
پشتیبانی از Pattern Match Span در C# 11

در C# 11 می‌توان یک رشته‌ی ثابت را به صورت <ReadOnlySpan<char تعریف کرد و سپس بر روی آن عملیات patterns matching را انجام داد:
ReadOnlySpan<char> strSpan = "Vahid";
if (strSpan is "Vahid")
{
   Console.WriteLine("Hey, Vahid");
}

در اینجا قابلیت‌های List Patterns Matching ذکر شده‌ی در بحث جاری هم قابل استفاده هستند. برای مثال می‌توان بررسی کرد که آیا رشته‌ی ثابت تعریف شده، با حرف خاصی شروع می‌شود (صرفنظر از مابقی حروف آن) و یا خیر:
if (strSpan is ['V', ..])
{
   Console.WriteLine("The name starts with V");
}
مطالب
مدیریت پیشرفته‌ی حالت در React با Redux و Mobx - قسمت چهارم - انجام اعمال async با Redux
در قسمت اول این سری، با مفاهیم توابع خالص و ناخالص آشنا شدیم و همچنین عنوان شد که هرگونه تعامل با یک API خارجی به عنوان یک اثر جانبی و یا side effect در نظر گرفته شده و توابع را ناخالص می‌کند. به علاوه Redux تنها امکان کار با توابع خالص قابل پیش بینی را دارد و همچنین dispatch تمام اکشن‌ها توسط آن، به صورت پیش‌فرض synchronous است و نه asynchronous. اما در برنامه‌های واقعی نیاز است بتوان با یک API خارجی کارکرد و اطلاعاتی را از آن دریافت نمود و یا به آن ارسال کرد. برای رفع این مشکل، یک کتابخانه‌ی کمکی به نام redux-thunk ایجاد شده‌است که جزئیات کار با آن‌را در این قسمت بررسی می‌کنیم.


معرفی کتابخانه‌ی Redux Thunk

thunk، تابعی است که خروجی تابعی دیگر است؛ مانند مثال زیر:
function definitelyNotAThunk() {
   return function aThunk() {
     console.log('Hello, I am a thunk.');
   }
}
هدف اصلی از انجام یک چنین کاری، فراهم آوردن روشی برای اجرای به تاخیر افتاده‌است. برای مثال زمانیکه برای اجرای آن می‌نویسیم ()definitelyNotAThunk، تابع درونی آن هنوز اجرا نشده‌است. اجرای کامل آن چنین شکلی را دارد: ()()definitelyNotAThunk. حالا فرض کنید میان‌افزاری پیش از اجرای reducer قرار گرفته‌است که به تمام اشیاء رسیده‌ی به آن (یا همان اکشن‌ها در اینجا) گوش فرا می‌دهد. اگر اکشنی بجای یک شیء، یک تابع را بازگرداند، این میان‌افزار، آن‌را اجرا می‌کند یا همان ()() که عنوان شد. این کل کاری است که میان‌افزار 14 سطری redux-thunk انجام می‌دهد. زمانیکه از این میان‌افزار استفاده می‌شود، تابع درونی، دو پارامتر dispatch و getState را دریافت می‌کند. پارامتر dispatch که در حقیقت یک متد است، امکان اجرای اعمال synchronous و ارسال آن‌ها را به سمت reducer متناظر، میسر می‌کند.
برای مثال فرض کنید که نیاز است یک فراخوانی Ajax ای صورت گیرد و پس از پایان آن، جهت به روز رسانی state، یک شیء اکشن، به سمت reducer متناظری dispatch شود. مشکل اینجا است که نمی‌توان به Redux، یک callback حاصل از دریافت نتیجه‌ی عملیات Ajax ای و یا یک Promise را ارسال کرد. تمام این‌ها یک اثر جانبی یا side effect هستند که با توابع خالص Redux ای سازگاری ندارند. برای مدیریت یک چنین مواردی، یک میان‌افزار را به نام redux-thunk ایجاد کرده‌اند که اجازه‌ی dispatch تابعی را می‌دهد (همان thunk در اینجا) که قرار است action اصلی را در زمانی دیگر dispatch کند. به این ترتیب Redux اطلاعاتی را در مورد یک عمل async نخواهد داشت؛ میان‌افزاری در این بین آن‌را دریافت می‌کند و زمانیکه آن‌را dispatch می‌کنیم، آنگاه اکشن متناظر با آن، به redux منتقل می‌شود. به این ترتیب امکان منتظر ماندن تا زمان رسیدن پاسخ از شبکه، میسر می‌شود.
فرض کنید یک action creator متداول به صورت زیر ایجاد شده‌است:
export const getAllItems = () => ({
   type: UPDATE_ALL_ITEMS,
   items,
});
اکنون این سؤال مطرح می‌شود که چگونه می‌توان متوجه شد، پاسخی از سمت API دریافت شده‌است؟
برای پاسخ به این سؤال، اینبار action creator فوق را بر اساس الگوی redux-thunk به صورت زیر بازنویسی می‌کنیم:
export const getAllItems = () => {
  return dispatch => {
    Api.getAll().then(items => {
      dispatch({
        type: UPDATE_ALL_ITEMS,
        items,
      });
    });
  };
};
اینبار action creator ای را داریم که بجای بازگشت یک شیء، یک تابع را بازگشت داده‌است که به آن thunk گفته می‌شود و پارامتر dispatch را دریافت می‌کند. در این حالت زمانیکه یک Promise بازگشت داده می‌شود (امکان منتظر نتیجه شدن را فراهم می‌کند)، کار dispatch اکشن اصلی مدنظر (برای مثال ارسال آرایه‌ای از اشیاء)، صورت می‌گیرد.


برپایی پیش‌نیازها

در اینجا برای افزودن کامپوننتی که اطلاعات خودش را از یک API خارجی تامین می‌کند، از همان برنامه‌ی به همراه کامپوننت شمارشگر که در قسمت قبل آن‌را تکمیل کردیم، استفاده می‌کنیم. فقط در آن کتابخانه‌ها‌ی Axios و همچنین redux thunk را نیز نصب می‌کنید. به همین جهت در ریشه‌ی پروژه‌ی React این قسمت، دستور زیر را در خط فرمان صادر کنید:
> npm install --save axios redux-thunk
برنامه‌ی backend مورد استفاده هم همان برنامه‌ای است که از قسمت 22 شروع به توسعه‌ی آن کردیم و کدهای کامل آن‌را از پیوست‌های انتهای بحث، می‌توانید دریافت کنید. این برنامه که در مسیر شروع شده‌ی با https://localhost:5001/api قرار می‌گیرد، جهت پشتیبانی از افعال مختلف HTTP مانند Get/Post/Delete/Update طراحی شده‌است. برای راه اندازی آن، به پوشه‌ی این برنامه، مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat آن‌را اجرا کنید، تا endpointهای REST Api آن قابل دسترسی شوند. برای مثال باید بتوان به مسیر https://localhost:5001/api/posts آن در مرورگر دسترسی یافت.

پس از نصب پیش‌نیازها و راه اندازی برنامه‌ی backend، در ابتدا فایل src\config.json را جهت درج مشخصات آدرس REST Api، ایجاد می‌کنیم:
{
   "apiUrl": "https://localhost:5001/api"
}
در ادامه می‌خواهیم در برنامه‌ی React خود، لیست مطالب برنامه‌ی backend را از سرور دریافت کرده و نمایش دهیم.


افزودن میان‌افزار redux-thunk به برنامه

فرض کنید در قسمتی از صفحه، در کامپوننتی مجزا، دکمه‌ای وجود دارد و با کلیک بر روی آن، قرار است اطلاعاتی از سرور دریافت شده و در کامپوننت مجزای دیگری نمایش داده شود:


چون نیاز به عملیات async وجود دارد، باید از میان‌افزار مخصوص thunk برای انجام آن استفاده کرد. برای این منظور به فایل src\index.js مراجعه کرده و میان‌افزار thunk را توسط تابع applyMiddleware، به متد createStore، معرفی می‌کنیم:
import { applyMiddleware, compose, createStore } from "redux";
import thunk from "redux-thunk";

//...

const store = createStore(
  reducer,
  compose(
    applyMiddleware(thunk),
    window.__REDUX_DEVTOOLS_EXTENSION__ && window.__REDUX_DEVTOOLS_EXTENSION__()
  )
);

//...
در اینجا چون نیاز است چندین تابع را به متد createStore ارسال کرد، باید از متد compose برای اعمال دسته جمعی آن‌ها کمک گرفت.


دریافت اطلاعات از یک API خارجی به کمک redux-thunk

پس از آشنایی با روش کلی برقراری اتصالات سیستم react-redux در قسمت قبل، پیاده سازی دریافت اطلاعات را بر اساس همان الگو، پیاده سازی می‌کنیم:
1)  ایجاد نام نوع اکشن متناظر با دکمه‌ی افزودن مقدار
به فایل src\constants\ActionTypes.js، نوع جدید دریافت مطالب را اضافه می‌کنیم:
export const GetPostsSuccess = "GetPostsSuccess";
export const GetPostsStarted = "GetPostsStarted";
export const GetPostsFailure = "GetPostsFailure";
در حین دریافت اطلاعات از API، حداقل سه اکشن نمایش loading (و یا GetPostsStarted در اینجا)، نمایش نهایی اطلاعات دریافت شده‌ی از سرور (و یا GetPostsSuccess در اینجا) و یا نمایش خطاهای حاصل (با نوع GetPostsFailure در اینجا) باید مدنظر باشند. به همین جهت سه نوع مختلف در اینجا تعریف شده‌اند.

2) ایجاد متد Action Creator
در فایل src\actions\index.js، متد ایجاد کننده‌ی شیء اکشن ارسالی به reducer متناظری را تعریف می‌کنیم تا بتوان بر اساس نوع آن در reducer دریافت اطلاعات، منطق نهایی را پیاده سازی کرد:
import axios from "axios";

import { apiUrl } from "../config.json";
import * as types from "../constants/ActionTypes";

export const fetchPosts = () => {
  return (dispatch, getState) => {
    dispatch(getPostsStarted());
    axios.get(apiUrl + "/posts").then(response => {
      dispatch(getPostsSuccess(response.data)).catch(err => {
        dispatch(getPostsFailure(err));
      });
    });
  };
};

export const fetchPostsAsync = () => {
  return async (dispatch, getState) => {
    dispatch(getPostsStarted());
    try {
      const { data } = await axios.get(apiUrl + "/posts");
      console.log(data);
      dispatch(getPostsSuccess(data));
    } catch (error) {
      dispatch(getPostsFailure(error));
    }
  };
};

const getPostsSuccess = posts => ({
  type: types.GetPostsSuccess,
  payload: { posts }
});

const getPostsStarted = () => ({
  type: types.GetPostsStarted
});

const getPostsFailure = error => ({
  type: types.GetPostsFailure,
  payload: {
    error
  }
});
- در اینجا همان الگوی بازگشت یک تابع را بجای یک شیء، در توابع action creator، مشاهده می‌کنید.
- تابع fetchPosts، از همان روش قدیمی callback، برای مدیریت اطلاعات دریافتی از سرور استفاده می‌کند. زمانیکه اطلاعاتی دریافت شد، آن‌را با فراخوانی dispatch و با قالبی که تابع getPostsSuccess ارائه می‌دهد، به reducer متناظر، ارسال می‌کند.
- تابع fetchPostsAsync، نمونه‌ی به همراه async/await کار با کتابخانه‌ی axios است. هر دو روش callback و یا async/await در اینجا پشتیبانی می‌شوند.

به صورت پیش‌فرض action creators کتابخانه‌ی redux از اعمال async پشتیبانی نمی‌کنند. برای رفع این مشکل پس از ثبت میان‌افزار thunk، اینبار متدهای action creator، بجای بازگشت یک شیء، یک تابع را بازگشت می‌دهند که این تابع درونی در زمانی دیگر توسط میان‌افزار thunk و پیش از رسیدن به reducer، فراخوانی خواهد شد. این تابع درونی، دو پارامتر dispatch و  getState را دریافت می‌کند. هر دوی این‌ها نیز متد هستند. برای مثال اگر نیاز به دریافت وضعیت فعلی state در اینجا وجود داشت، می‌توان متد ()getState رسیده را فراخوانی کرد و حاصل آن‌را بررسی نمود. برای مثال شاید تصمیم گرفته شود که بر اساس وضعیت فعلی state، نیازی نیست تا اطلاعاتی از سرور دریافت شود و بهتر است همان اطلاعات کش شده‌ی موجود در state را بازگشت دهیم. البته در این مثال فقط از متد dispatch ارسالی، برای بازگشت نتیجه‌ی نهایی به reducer متناظر، استفاده شده‌است.

- در نهایت آرایه‌ی اشیاء مطلب دریافتی از سرور، به عنوان مقدار خاصیت posts شیء منتسب به خاصیت payload شیء ارسالی به reducer، در متد getPostsSuccess تعریف شده‌است. یعنی reducer متناظر، اطلاعات را از طریق خاصیت action.payload.posts شیء رسیده، دریافت می‌کند.
- همچنین دو اکشن شروع به دریافت اطلاعات (getPostsStarted) و بروز خطا (getPostsFailure) نیز در ابتدا و در قسمت catch عملیات async، به سمت reducer متناظر، dispatch خواهند شد.

3) ایجاد تابع reducer مخصوص دریافت اطلاعات از سرور
اکنون در فایل جدید src\reducers\posts.js، بر اساس نوع شیء رسیده و مقدار action.payload.posts آن، کار تامین آرایه‌ی posts موجود در state انجام می‌شود:
import * as types from "../constants/ActionTypes";

const initialState = { loading: false, posts: [], error: null };

export default function postsReducer(state = initialState, action) {
  switch (action.type) {
    case types.GetPostsStarted:
      return {
        loading: true,
        posts: [],
        error: null
      };
    case types.GetPostsSuccess:
      return {
        loading: false,
        posts: action.payload.posts,
        error: null
      };
    case types.GetPostsFailure:
      return {
        loading: false,
        posts: [],
        error: action.payload.error
      };
    default:
      return state;
  }
}
در این reducer با استفاده از یک switch، سه حالت ممکنی را که اکشن‌های رسیده‌ی به آن می‌توانند داشته باشند، مدیریت کرده‌ایم:
- در حالت آغاز کار و یا GetPostsStarted، با تنظیم خاصیت loading به true، سبب نمایش یک div «لطفا منتظر بمانید» خواهیم شد.
- در حالت دریافت نهایی اطلاعات از سرور، خاصیت loading به false تنظیم می‌شود تا div «لطفا منتظر بمانید» را مخفی کند. همچنین آرایه‌ی posts را نیز از payload رسیده استخراج کرده و به سمت کامپوننت‌ها ارسال می‌کند.
- در حالت بروز خطا و یا GetPostsFailure، خاصیت error شیء action.payload استخراج شده و جهت نمایش div متناظری، بازگشت داده می‌شود.

پس از تعریف این reducer باید آن‌را در فایل src\reducers\index.js به کمک combineReducers، با سایر reducer‌های موجود، ترکیب و یکی کرد تا در نهایت این rootReducer در فایل index.js اصلی برنامه، جهت ایجاد store اصلی redux، مورد استفاده قرار گیرد:
import { combineReducers } from "redux";

import counterReducer from "./counter";
import postsReducer from "./posts";

const rootReducer = combineReducers({
  counterReducer,
  postsReducer
});

export default rootReducer;


تشکیل کامپوننت‌های دکمه‌ی دریافت اطلاعات و نمایش لیست مطالب

UI این قسمت از سه کامپوننت تشکیل شده‌است که کدهای کامل آن‌ها را در ادامه مشاهده می‌کنید:

الف) کامپوننت src\components\FetchPosts.jsx
import React from "react";

const FetchPosts = ({ fetchPostsAsync }) => {
  return (
    <section className="card mt-5">
      <div className="card-header text-center">
        <button className="btn btn-primary" onClick={fetchPostsAsync}>
          Fetch Posts
        </button>
      </div>
    </section>
  );
};

export default FetchPosts;
کار این کامپوننت، نمایش دکمه‌ی Fetch Posts است. با کلیک بر روی آن قرار است action creator ای به نام fetchPostsAsync اجرا شود که کدهای آن‌را پیشتر مرور کردیم.
همانطور که مشاهده می‌کنید، این کامپوننت هیچ اطلاعاتی از وجود کامپوننت دومی که قرار است لیست مطالب را نمایش دهد، ندارد. کارش تنها dispatch یک اکشن است.
بنابراین این کامپوننت از طریق props فقط یک اشاره‌گر به متد رویدادگردانی را دریافت می‌کند و اطلاعات دیگری را نیاز ندارد.

ب) کامپوننت src\components\Posts.jsx
import React from "react";

import Post from "./Post";

const Posts = ({ posts, loading, error }) => {
  return (
    <>
      <section className="card mt-5">
        <div className="card-header">
          <h2>Posts</h2>
        </div>
        <div className="card-body">
          {loading ? (
            <div className="alert alert-info">Loading ...</div>
          ) : (
            <div className="list-group list-group-flush">
              {posts.map(post => (
                <Post key={post.id} post={post} />
              ))}
            </div>
          )}
          {error && <div className="alert alert-warning">{error.message}</div>}
        </div>
      </section>
    </>
  );
};

export default Posts;
این کامپوننت، آرایه‌ای از اشیاء مطالب را دریافت کرده و با  ایجاد حلقه‌ای بر روی آن‌ها، توسط کامپوننت Post، هر کدام را در صفحه درج می‌کند. بنابراین این کامپوننت اکشنی را dispatch نمی‌کند. فقط از طریق props، یک آرایه‌ی posts، وضعیت جاری عملیات و خطاهای حاصل را باید دریافت کند.
در این کامپوننت اگر loading رسیده به true تنظیم شده باشد، یک div با عبارت loading نمایش داده می‌شود. در غیراینصورت، لیست مطالب را درج می‌کند. همچنین اگر خطایی نیز رخ داده باشد، آن‌را نیز درون یک div در صفحه نمایش می‌دهد.

ج) کامپوننت src\components\Post.jsx
import React from "react";

const Post = ({ post }) => {
  return (
    <article className="list-group-item">
      <header>
        <h2>{post.title}</h2>
      </header>
      <p>{post.body}</p>
    </article>
  );
};

export default Post;
این کامپوننت کار نمایش جزئیات هر رکورد مطلب را به عهده دارد؛ مانند نمایش عنوان و بدنه‌ی یک مطلب.


اتصال کامپوننت‌های FetchPosts و Posts به مخزن redux

مرحله‌ی آخر کار، تامین state کامپوننت‌های FetchPosts و Posts از طریق props است. به همین جهت باید دو دربرگیرنده را برای این دو کامپوننت ایجاد کنیم.
الف) ایجاد دربرگیرنده‌ی کامپوننت FetchPosts
برای این منظور فایل جدید src\containers\FetchPosts.js را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import { connect } from "react-redux";

import { fetchPostsAsync } from "../actions";
import FetchPosts from "../components/FetchPosts";

const mapDispatchToProps = {
  fetchPostsAsync
};

export default connect(null, mapDispatchToProps)(FetchPosts);
- کار این تامین کننده، اتصال action creator ای به نام fetchPostsAsync به props کامپوننت FetchPosts است.
- چون اطلاعات state ای قرار نیست به این کامپوننت ارسال شود، تابع mapStateToProps را در اینجا مشاهده نمی‌کنید و با نال مقدار دهی شده‌است.

ب) ایجاد دربرگیرنده‌ی کامپوننت Posts
برای این منظور فایل جدید src\containers\Posts.js را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import { connect } from "react-redux";

import Posts from "../components/Posts";

const mapStateToProps = state => {
  console.log("PostsContainer->mapStateToProps", state);
  return {
    ...state.postsReducer
  };
};

export default connect(mapStateToProps)(Posts);
- کار این تامین کننده، اتصال خاصیت posts بازگشت داده شده‌ی از طریق postsReducer، به props کامپوننت Posts است. البته چون کامپوننت Posts سه خاصیت { posts, loading, error } را از طریق props دریافت می‌کند، با استفاده از spread operator، هر سه خاصیت دریافتی از reducer را به صورت یک شیء جدید بازگشت داده‌ایم.
- کامپوننت Posts رویدادی را سبب نخواهد شد. به همین جهت تابع mapDispatchToProps را در اینجا تعریف و ذکر نکرده‌ایم.


استفاده از کامپوننت‌های دربرگیرنده جهت نمایش نهایی کامپوننت‌های تحت کنترل Redux

اکنون به فایل src\App.js مراجعه کرده و دو تامین کننده‌ی فوق را درج می‌کنیم:
import "./App.css";

import React from "react";

import CounterContainer from "./containers/Counter";
import FetchPostsContainer from "./containers/FetchPosts";
import PostsContainer from "./containers/Posts";

function App() {
  const prop1 = 123;
  return (
    <main className="container">
      <div className="row">
        <div className="col">
          <CounterContainer prop1={prop1} />
        </div>
        <div className="col">
          <FetchPostsContainer />
        </div>
        <div className="col">
          <PostsContainer />
        </div>
      </div>
    </main>
  );
}

export default App;
در اینجا FetchPostsContainer و PostsContainer سبب خواهند شد تا اتصالات مخزن اصلی redux، به کامپوننت‌هایی که توسط آن‌ها دربرگرفته شده‌اند، برقرار شود و کار تامین props آن‌ها صورت گیرد.

یک نکته: برای مثال در انتهای کامپوننت FetchPosts، سطر export default FetchPosts را داریم. اگر این سطر را حذف کنیم و بجای آن export default connect فوق را قرار دهیم، دیگر نیازی نخواهد بود تا FetchPostsContainer را از دربرگیرنده‌ها، import کرد و سپس بجای درج المان </FetchPosts> نوشت </FetchPostsContainer>. می‌توان همانند قبل از همان نام متداول </FetchPosts> استفاده کرد و import انجام شده نیز همانند سابق از همان فایل ماژول کامپوننت صورت می‌گیرد. یعنی می‌توان پوشه‌ی containers را حذف کرد و کدهای آن را دقیقا ذیل کلاس کامپوننت درج نمود.


کدهای کامل این قسمت را می‌توانید از اینجا دریافت کنید: state-management-redux-mobx-part04-backend.zip و state-management-redux-mobx-part04-frontend.zip
مطالب
دریافت مقدار از یک AnonymousType

AnonymousType‌ها به شما این امکان را میدهند که بدون ساخت Type جدیدی چندین پراپرتی رو در یک object قرار بدید و از اون استفاده کنید.

به مثال زیر توجه کنید:

var v = new { Amount = 108, Message = "Hello" };
Console.WriteLine(v.Amount + v.Message);

دقت داشته باشید که در این مثال Typeی بنام V از قبل ساخته نشده بود و فیلد‌های Amount,Message هم وجود ندارند اما با استفاده از AnonymousType‌ها این امکان فراهم شده تا بتونید بدون ساخت Type، رفتار Type‌ها رو شبیه سازی کنید.

بطور مثال فرض کنیم می‌خواهیم نام و شناسه پرسنل رو در یک ComboBox نمایش دهیم. برای این منظور نیازی نیست که تمام فیلد‌های مربوط به پرسنل را بازیابی نموده و تنها نام و شناسه پرسنل را نمایش دهیم و همانطور که بسیاری از شما می‌دانید تنها نام و شناسه پرسنل را بازیابی می‌کنیم که این مورد را با استفاده از AnonymousType انجام می‌دهیم =>

var business = new Customers();
var modelsCollection = business.GetAll(w => w.MCode);
cmbCustomerName.DataSource = modelsCollection.Select(w => new { w.CustomerName, w.Code }).ToList();

چنانچه از modelsCollection فیلد و یا فیلدی را انتخاب نمی‌کردیم و از تمام فیلد‌ها استفاده می‌کردیم برای دریافت آیتم انتخاب شده مشکلی نداشتیم و با یک Cast ساده به Model Type مورد نظر، می‌توانستیم مقدار شناسه پرسنل انتخابی را بدست آوریم اما با این قطعه کد چنانچه بخواهیم عمل Casting را برای Model Type مورد نظر انجام دهیم، با خطا مواجه خواهیم شد چون Type جدید از نوع  AnonymousType بوده و شامل دو فیلد CustomerName,Code می‌باشد.

سوالاتی که پیش خواهد آمد:
1- مقدار Code رو چطور استخراج کنیم؟
2- AnonymousType یک Type موجود نیست که بتوان آیتم انتخابی را به آن Cast نموده و مقدار Code را دریافت نمود!
.
.
.

با استفاده از Reflection قادر خواهید بود مقدار فیلد مورد نظر خود را از یک AnonymousType  استخراج کنید. برای این منظور تابع زیر رو در نظر بگیرید =>

public static T GetValueFromAnonymousType<T>(object dataitem, string itemkey)
{
Type type = dataitem.GetType();
T itemvalue = (T)type.GetProperty(itemkey).GetValue(dataitem, null);
return itemvalue;
}

با استفاده از این تابع براحتی خواهید توانست مقدار Code را بدست بیاورید =>

int code = GetValueFromAnonymousType<int>(cmbCustomerName.SelectedItem, "Code");
این یک مثال از نوع‌های بی نام بوده و تحت هر شرایطی که نیاز به دریافت مقدار از یک نوع بی نام داشته باشید می‌توانید به همین ترتیب عمل کنید 
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت نهم - مسیریابی
یک برنامه، از صفحات و Viewهای مختلفی تشکیل می‌شود و Routing یا مسیریابی، امکان ناوبری بین این Viewها را میسر می‌کند. یک برنامه‌ی AngularJS 2.0، یک برنامه‌ی تک صفحه‌ای وب است. به این معنا که تمام Viewهای برنامه، در یک صفحه نمایش داده می‌شوند؛ که معمولا همان index.html سایت است. هدف از سیستم مسیریابی، مدیریت نحوه‌ی نمایش و قرارگیری این Viewها، درون تک صفحه‌ی برنامه است.


برپایی تنظیمات اولیه‌ی سیستم مسیریابی در AngularJS 2.0

برای کار با سیستم مسیریابی AngularJS 2.0، ابتدا باید اسکریپت‌های آن به صفحه اضافه شوند. در ادامه المان پایه‌ای تعریف شده و سپس باید سرویس پروایدر مسیریابی را رجیستر کرد. جزئیات این موارد را در ادامه بررسی می‌کنیم:

الف) سرویس مسیریابی، جزئی از angular2/core نیست. به همین جهت مدخل اسکریپت متناظر با آن باید به صفحه‌ی اصلی سایت اضافه شود که این مورد، در قسمت اول بررسی پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 صورت گرفته‌است:
 <!-- Required for routing -->
<script src="~/node_modules/angular2/bundles/router.dev.js"></script>
این تعریف در فایل Views\Shared\_Layout.cshtml (و یا index.html) پروژه‌ی جاری موجود است.

ب) افزودن المان base به ابتدای صفحه:
 <!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <base href="/">
بلافاصله پس از تگ head، المان base اضافه می‌شود. این المان به سیستم مسیریابی اعلام می‌کند که چگونه آدرس‌های خود را تشکیل دهد. به صورت پیش فرض، AngularJS 2.0 از آدرس‌هایی با فرمت HTML5 استفاده می‌کند. در این حالت دیگر نیازی به ذکر # برای مشخص سازی مسیریابی‌های محلی نیست.
از آنجائیکه فایل index.html در ریشه‌ی سایت قرار گرفته‌است، مقدار آغازین href آن به / تنظیم شده‌است.

ج) شبیه به حالت ثبت پروایدر HTTP در قسمت قبل، برای ثبت پروایدر مسیریابی نیز به فایل App\app.component.ts مراجعه می‌کنیم:
//same as before ...
import { ROUTER_PROVIDERS } from 'angular2/router';
 
//same as before ... 

@Component({
//same as before …
    providers: [
        ProductService,
        HTTP_PROVIDERS,
        ROUTER_PROVIDERS
    ]
})
//same as before ...
در اینجا سرویس ROUTER_PROVIDERS به خاصیت providers اضافه شده‌است و همچنین import متناظر با آن نیز به ابتدای صفحه اضافه گردیده‌است.
علت ختم شدن نام این سرویس‌ها به PROVIDERS این است که این تعاریف، امکان استفاده‌ی از چندین سرویس زیر مجموعه‌ی آن‌ها را فراهم می‌کنند و صرفا یک سرویس نیستند.


ساخت کامپوننت نمایش جزئیات محصولات

در ادامه می‌خواهیم جزئیات هر محصول را با کلیک بر روی نام آن در لیست محصولات، در آدرسی دیگر به صورتی مجزا مشاهده کنیم. به همین منظور به پوشه‌ی products برنامه مراجعه کرده و دو فایل جدید product-detail.component.ts و product-detail.component.html را ایجاد کنید؛ با این محتوا:
الف) محتوای فایل product-detail.component.html
<div class='panel panel-primary'>
    <div class='panel-heading'>
        {{pageTitle}}
    </div>
</div>
ب) محتوای فایل product-detail.component.ts
import { Component } from 'angular2/core';

@Component({
    templateUrl: 'app/products/product-detail.component.html'
})
export class ProductDetailComponent  {
    pageTitle: string = 'Product Detail'; 
}
در اینجا یک کامپوننت جدید را ایجاد کرده‌ایم که در قالب آن، مقدار خاصیت pageTitle با روش interpolation در آن درج شده‌است. کلاس ProductDetailComponent، قالب خود را از طریق مقدار دهی آدرس آن در خاصیت templateUrl متادیتای خود، پیدا می‌کند.
اگر دقت کنید، این کامپوننت ویژه دارای خاصیت selector نیست. ذکر selector تنها زمانی اجباری است که بخواهیم این کامپوننت را داخل کامپوننتی دیگر قرار دهیم. در اینجا قصد داریم این کامپوننت را به صورت یک View جدید، توسط سیستم مسیریابی نمایش دهیم و نه به صورت جزئی از یک کامپوننت دیگر.


افزودن تنظیمات مسیریابی به برنامه

مسیریابی در AngularJS 2.0، مبتنی بر کامپوننت‌ها است. به همین جهت، ابتدای کار مسیریابی، مشخص سازی تعدادی از کامپوننت‌ها هستند که قرار است به عنوان مقصد سیستم راهبری (navigation) مورد استفاده قرار گیرند و به ازای هر کدام، یک مسیریابی و Route جدید را تعریف می‌کنیم. تعریف هر Route جدید شامل انتساب نامی به آن، تعیین مسیر مدنظر و مشخص سازی کامپوننت مرتبط است:
 { path: '/products', name: 'Products', component: ProductListComponent },
برای مثال جهت تعریف Route کامپوننت لیست محصولات، نام آن‌را Products، مسیر آن‌را products/ و در آخر کامپوننت آن‌را به نام کلاس متناظر با آن، تنظیم می‌کنیم.
این تنظیمات به عنوان یک متادیتای جدید دیگر به کلاس AppComponent، در فایل app.component.ts اضافه می‌شوند:
//same as before …
import { ROUTER_PROVIDERS, RouteConfig } from 'angular2/router';
 
//same as before …
 
@Component({
    //same as before …
})
@RouteConfig([
    { path: '/welcome', name: 'Welcome', component: WelcomeComponent, useAsDefault: true },
    { path: '/products', name: 'Products', component: ProductListComponent }
])
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}
در اینجا decorator جدیدی به نام RouteConfig به کلاس AppComponent اضافه شده‌است و همچنین importهای متناظری نیز در ابتدای این فایل تعریف شده‌اند.
همانطور که ملاحظه می‌کنید، یک کلاس می‌تواند بیش از یک decorator داشته باشد.
()RouteConfig@ را به کامپوننتی الصاق می‌کنیم که قصد میزبانی مسیریابی را دارد (Host component). این مزین کننده، آرایه‌ای از اشیاء را قبول می‌کند و هر شیء آن دارای خواصی مانند مسیر، نام و کامپوننت است. باید دقت داشت که نام هر مسیریابی تعریف شده باید pascal case باشد. در غیراینصورت مسیریاب ممکن است این نام را با path اشتباه کند.  
همچنین امکان تعریف خاصیت دیگری به نام useAsDefault نیز در اینجا میسر است. از آن جهت تعریف مسیریابی پیش فرض سیستم، در اولین بار نمایش آن، استفاده می‌شود.

در اینجا نام کامپوننت، رشته‌ای ذکر نمی‌شود و دقیقا اشاره دارد به نام کلاس متناظر. بنابراین هر نام کلاسی که در اینجا اضافه می‌شود، باید به همراه import ماژول آن نیز در ابتدای فایل جاری باشد. به همین جهت اگر تنظیمات فوق را اضافه کنید، ذیل کلمه‌ی WelcomeComponent یک خط قرمز مبتنی بر عدم تعریف آن کشیده می‌شود. برای تعریف آن، پوشه‌ی جدیدی را به ریشه‌ی سایت به نام home اضافه کنید و به آن دو فایل ذیل را اضافه نمائید:
الف) محتوای فایل welcome.component.ts
import { Component } from 'angular2/core';
 
@Component({
    templateUrl: 'app/home/welcome.component.html'
})
export class WelcomeComponent {
    public pageTitle: string = "Welcome";
}
ب) محتوای فایل welcome.component.html
<div class="panel panel-primary">
    <div class="panel-heading">
        {{pageTitle}}
    </div>
    <div class="panel-body">
        <h3 class="text-center">Default page</h3>
    </div>
</div>
کار این کامپوننت، نمایش صفحه‌ی آغازین برنامه است؛ بر اساس تنظیم useAsDefault: true مسیریابی‌های تعریف شده‌.
پس از تعریف این کامپوننت، اکنون باید import ماژول آن‌را به ابتدای فایل app.component.ts اضافه کنیم، تا مشکل عدم شناسایی نام کلاس WelcomeComponent برطرف شود:
 import { WelcomeComponent } from './home/welcome.component';


فعال سازی مسیریابی‌های تعریف شده

روش‌های مختلفی برای دسترسی به اجزای یک برنامه وجود دارند؛ برای مثال کلیک بر روی یک لینک، دکمه و یا تصویر و سپس فعال سازی مسیریابی متناظر با آن. همچنین کاربر می‌تواند آدرس صفحه‌ای را مستقیما در نوار آدرس‌های مرورگر وارد کند. به علاوه امکان کلیک بر روی دکمه‌های back و forward مرورگر نیز همواره وجود دارند. تنظیمات مسیریابی‌های انجام شده، دو مورد آخر را به صورت خودکار مدیریت می‌کنند. در اینجا تنها باید مدیریت اولین حالت ذکر شده را با اتصال مسیریابی‌ها به اعمال کاربران، انجام داد.
به همین جهت منویی را به بالای صفحه‌ی برنامه اضافه می‌کنیم. برای این منظور، فایل app.component.ts را گشوده و خاصیت template کامپوننت AppComponent را به نحو ذیل تغییر می‌دهیم:
@Component({
    //same as before …
    template: `
     <div>
        <nav class='navbar navbar-default'>
            <div class='container-fluid'>
                <a class='navbar-brand'>{{pageTitle}}</a>
                <ul class='nav navbar-nav'>
                    <li><a [routerLink]="['Welcome']">Home</a></li>
                    <li><a [routerLink]="['Products']">Product List</a></li>
                </ul>
            </div>
        </nav>
        <div class='container'>
            <router-outlet></router-outlet>
        </div>
     </div>
    `,
    //same as before …
})
در اینجا یک navigation bar بوت استرپ 3، جهت تعریف منوی بالای صفحه اضافه شده‌است.
سپس جهت تعریف لینک‌های هر آیتم، از یک دایرکتیو توکار AngularJS 2.0 به نام routerLink استفاده می‌کنیم. هر routerLink به یکی از آیتم‌های تنظیم شده‌ی در RouteConfig بایند می‌شود. بنابراین نام‌هایی که در اینجا قید شده‌اند، دقیقا نام‌هایی هستند که در خاصیت name هر کدام از اشیاء تشکیل دهنده‌ی RouteConfig، تعریف و مقدار دهی گردید‌ه‌اند.
اکنون اگر کاربر بر روی یکی از لینک‌های Home و یا Product List کلیک کند، مسیریابی متناظر با آن فعال می‌شود (بر اساس این نام، در لیست عناصر RouteConfig جستجویی صورت گرفته و عنصر معادلی بازگشت داده می‌شود) و سپس View آن کامپوننت نمایش داده خواهد شد.
تا اینجا دایرکتیو جدید routerLink به قالب کامپوننت اضافه شد‌ه‌است؛ اما AngularJS 2.0 نمی‌داند که باید آن‌را از کجا دریافت کند. به همین جهت ابتدا import آن‌را (ROUTER_DIRECTIVES) به ابتدای ماژول جاری اضافه خواهیم کرد:
 import { ROUTER_PROVIDERS, RouteConfig, ROUTER_DIRECTIVES } from 'angular2/router';
و سپس خاصیت دایرکتیوهای کامپوننت ریشه‌ی سایت را نیز با آن مقدار دهی خواهیم کرد:
 directives: [ROUTER_DIRECTIVES],
علت جمع بود نام این دایرکتیو این است که routerLink استفاده شده، یکی از اعضای مجموعه‌ی دایرکتیوهای مسیریابی توکار AngularJS 2.0 است.

تا اینجا اگر دقت کرده باشید، کامپوننت نمایش لیست محصولات را از کامپوننت ریشه‌ی سایت حذف کرده‌ایم و بجای آن منوی بالای سایت را نمایش می‌دهیم که توسط آن می‌توان به صفحه‌ی آغازین و یا صفحه‌ی نمایش لیست محصولات، رسید. به همین جهت خاصیت directives دیگر شامل ذکر کلاس کامپوننت لیست محصولات نیست.

در انتهای قالب کامپوننت ریشه‌ی سایت، یک دایرکتیو جدید به نام router-outlet نیز تعریف شده‌است. وقتی یک کامپوننت فعال می‌شود، نیاز است View مرتبط با آن نیز نمایش داده شود. دایرکتیو router-outlet محل نمایش این View را مشخص می‌کند.

اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، به این شکل خواهیم رسید:


اگر دقت کنید، آدرس بالای صفحه، در اولین بار نمایش آن به http://localhost:2222/welcome تنظیم شده و این مقدار دهی بر اساس خاصیت useAsDefault تنظیمات مسیریابی سایت انجام شده‌است (نمایش welcome به عنوان صفحه‌ی اصلی و پیش فرض).
همچنین با کلیک بر روی لینک لیست محصولات، کامپوننت آن فعال شده و نمایش داده می‌شود. محل قرارگیری این کامپوننت‌ها، دقیقا در محل قرارگیری دایرکتیو router-outlet است.


ارسال پارامترها به سیستم مسیریابی

در ابتدا بحث، مقدمات کامپوننت نمایش جزئیات یک محصول انتخابی را تهیه کردیم. برای فعال سازی این کامپوننت و مسیریابی آن، نیاز است بتوان پارامتری را به سیستم مسیریابی ارسال کرد. برای مثال با انتخاب آدرس product/5، جزئیات محصول با ID مساوی 5 نمایش داده شود.
برای این منظور:
الف) اولین قدم، تعریف مسیریابی آن است. به همین جهت به فایل app.component.ts مراجعه و دو تغییر ذیل را به آن اعمال کنید:
//same as before …

import { ProductDetailComponent } from './products/product-detail.component';
 
@Component({
    //same as before …
})
@RouteConfig([
    //same as before …
    { path: '/product/:id', name: 'ProductDetail', component: ProductDetailComponent }
])
//same as before …
ابتدا مسیریابی جدیدی به نام ProductDetail اضافه شده‌است و سپس ماژول دربرگیرنده‌ی کلاس کامپوننت آن نیز import شده‌است.
تفاوت این مسیریابی با نمونه‌های قبلی در تعریف id:/ است. پس از ذکر :/، نام یک متغیر عنوان می‌شود و اگر نیاز به چندین متغیر بود، همین الگو را تکرار خواهیم کرد.

ب) سپس نحوه‌ی فعال سازی این مسیریابی را توسط تعریف لینکی جدید، معرفی می‌کنیم. بنابراین فایل قالب product-list.component.html را گشوده و سپس بجای نمایش عنوان محصول:
 <td>{{ product.productName }}</td>
لینک به جزئیات آن‌را نمایش می‌دهیم:
<td>
    <a [routerLink]="['ProductDetail', {id: product.productId}]">
        {{product.productName}}
    </a>
</td>
نحوه‌ی تعریف این لینک، با لینک‌هایی که در منوی بالای سایت اضافه کردیم، یکی است؛ با این تفاوت که اکنون پارامتر دومی را به قسمت یافتن نام این Route، جهت مشخص سازی روش مقدار دهی متغیر id، تعریف کرده‌ایم. در اینجا id هر لینک از productId بایند شده تامین می‌شود.
اکنون که از دایرکتیو جدید routerLink در این قالب استفاده شده‌است، نیاز است تعریف دایرکتیو آن‌را به متادیتای کلاس کامپوننت لیست محصولات نیز اضافه کنیم تا AngularJS 2.0 بداند آن‌را از کجا باید تامین کند:
import { Component, OnInit } from 'angular2/core';
import { ROUTER_DIRECTIVES } from 'angular2/router';
//same as before …
 
@Component({
    //same as before …
    directives: [StarComponent, ROUTER_DIRECTIVES]
})

در ادامه اگر برنامه را اجرا کنید، عنوان‌های محصولات، به آدرس نمایش جزئیات آن‌ها لینک شده‌اند:


ج) در آخر زمانیکه View نمایش جزئیات محصول فعال می‌شود، نیاز است این id را از url جاری دریافت کند. به همین جهت فایل product-detail.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
import { Component } from 'angular2/core';
import { RouteParams } from 'angular2/router';
 
@Component({
    templateUrl: 'app/products/product-detail.component.html'
})
export class ProductDetailComponent {
    pageTitle: string = 'Product Detail';
 
    constructor(private _routeParams: RouteParams) {
        let id = +this._routeParams.get('id');
        this.pageTitle += `: ${id}`;
    } 
}
با نحوه‌ی تزریق وابستگی‌ها در قسمت هفتم آشنا شدیم. در اینجا سرویس توکار RouteParams به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌‌است. با استفاده از آن می‌توان به id ارسالی از طریق url دسترسی یافت. در اینجا پارامتری که به متد get ارسال می‌شود، باید با نام پارامتری که در تنظیمات آغازین مسیریابی سیستم تعریف گردید، تطابق داشته باشد.
در این حالت، id دریافتی، به متغیر pageTitle اضافه شده و در قالب مربوطه به صورت خودکار نمایش داده می‌شود.

تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنید، صفحه‌ی نمایش جزئیات یک محصول، با کلیک بر روی عناوین آن‌ها به صورت زیر نمایش داده می‌شود:



افزودن دکمه‌ی back با کدنویسی

اکنون برای بازگشت مجدد به لیست محصولات، می‌توان از دکمه‌ی back مرورگر استفاده کرد، اما امکان طراحی این دکمه در قالب‌ها نیز پیش بینی شده‌است.
برای این منظور قالب product-detail.component.html را به نحو ذیل بازنویسی می‌کنیم:
<div class='panel panel-primary'>
    <div class='panel-heading'>
        {{pageTitle}}
    </div>
    <div class='panel-footer'>
        <a class='btn btn-default' (click)='onBack()' style='width:80px'>
            <i class='glyphicon glyphicon-chevron-left'></i> Back
        </a>
    </div>    
</div>
در اینجا دکمه‌ی بازگشت به صفحه‌ی قبلی اضافه شده‌است که به متد onBack در کلاس مرتبط با این قالب، متصل است.

سپس کدهای product-detail.component.ts را به صورت ذیل تکمیل خواهیم کرد:
import { Component } from 'angular2/core';
import { RouteParams, Router } from 'angular2/router';
 
@Component({
    templateUrl: 'app/products/product-detail.component.html'
})
export class ProductDetailComponent {
    pageTitle: string = 'Product Detail';
 
    constructor(private _routeParams: RouteParams, private _router: Router) {
        let id = +this._routeParams.get('id');
        this.pageTitle += `: ${id}`;
    }
 
    onBack(): void {
        this._router.navigate(['Products']);
    }
}
در اینجا سرویس جدیدی به نام Router در سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است. این سرویس امکان فراخوانی متدهایی مانند navigate را جهت حرکت به مسیریابی مشخصی، میسر می‌کند. پارامتری که به این متد ارسال می‌شود، دقیقا معادل همان پارامتری است که به دایرکتیو routerLink ارسال می‌گردد و در اینجا صرفا نام یک مسیریابی مشخص شده‌است؛ بدون ذکر پارامتری.


رفع تداخل مسیریابی‌های ASP.NET MVC با مسیریابی‌های AngularJS 2.0

در طی بحث جاری عنوان شد که اگر کاربر مسیر http://localhost:2222/product/2 را جایی ثبت کرده یا bookmark کند، پس از فراخوانی مستقیم آن در نوار آدرس‌های مرورگر، بلافاصله به این آدرس هدایت خواهد شد. این مورد صحیح است اگر از index.html بجای بکارگیری ASP.NET MVC، جهت هاست برنامه استفاده شود. اگر چنین آدرسی را در یک برنامه‌ی ASP.NET MVC فراخوانی کنیم، ابتدا به دنبال کنترلری به نام product می‌گردد (ابتدا وارد موتور ASP.NET MVC می‌شود) و چون این کنترلر در سمت سرور تعریف نشده‌است، پیام 404 و یا یافت نشد را مشاهده خواهید کرد و فرصت به اجرای برنامه‌ی AngularJS نخواهد رسید.
برای حل این مشکل نیاز است یک route جدید را به نام catch all، در انتهای مسیریابی‌های فعلی اضافه کنید؛ تا سایر درخواست‌های رسیده را به صفحه‌ی نمایش برنامه‌ی AngularJS هدایت کند:
public class RouteConfig
{
    public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
    {
        routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");
 
        routes.MapRoute(
            name: "Default",
            url: "{controller}/{action}/{id}",
            defaults: new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional },
            constraints: new { controller = "Home" } // for catch all to work, Home|About|SomeName
        );
 
        // Route override to work with Angularjs and HTML5 routing
        routes.MapRoute(
            name: "NotFound",
            url: "{*catchall}",
            defaults: new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional }
        );
    }
}


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part9.zip


خلاصه‌ی بحث

حین ایجاد کامپوننت‌ها باید به نحوه‌ی نمایش آن‌ها نیز فکر کرد. اگر کامپوننتی قرار است داخل یک کامپوننت دیگر نمایش یابد، باید دارای selector باشد. یک چنین کامپوننتی نیاز به تعریف مسیریابی ندارد. برای کامپوننت‌هایی که به عنوان یک View مستقل طراحی می‌شوند و قرار است در یک صفحه‌ی مجزا نمایش داده شوند، نیازی به تعریف selector نیست؛ اما باید برای آن‌ها مسیریابی‌های ویژه‌ای را تعریف کرد. همچنین نیاز است مدیریت اعمال کاربران را جهت فعال سازی آن‌ها نیز مدنظر داشت. برای استفاده از امکانات مسیریابی توکار AngularJS 2.0 نیاز است اسکریپت آن‌را به صفحه‌ی اصلی اضافه کرد. سپس باید المان base را جهت نحوه‌ی تشکیل آدرس‌های مسیریابی، به صفحه اضافه کرد. در ادامه کار ثبت ROUTER_PROVIDERS در بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننت‌های سایت انجام می‌شود. با استفاده از RouteConfig کار تنظیمات ابتدایی مسیریابی صورت خواهد گرفت. این decorator به کامپوننتی که قرار است کار میزبانی مسیریابی را انجام دهد، متصل می‌شود. پس از تعریف مسیریابی‌ها با ذکر یک نام منحصربفرد، مسیری که باید توسط کاربر وارد شود و نام کامپوننت مدنظر، با استفاده از دایرکتیو routerLink کار تعریف این آدرس‌ها، در رابط کاربری برنامه انجام می‌شود. این دایرکتیو جدید، جزئی از مجموعه‌ی ROUTER_DIRECTIVES است که باید به لیست دایرکتیوهای کامپوننت ریشه‌های سایت و هر کامپوننتی که از routeLink استفاده می‌کند، اضافه شود. برای بایند این دایرکتیو به مسیریابی‌های تعریف شده، سمت راست این اتصال باید به آرایه‌ای از مقادیر مقدار دهی شود که اولین عنصر آن، نام یکی از عناصر مسیریابی تعریف شده‌ی در RouteConfig است. از دومین عنصر آن برای مقدار دهی پارامترهای ارسالی به سیستم مسیریابی استفاده می‌شود. کار دایرکتیو router-outlet، مشخص سازی محل نمایش یک View است که عموما در قالب میزبان مسیریابی قرار می‌گیرد. برای تعیین پارامترهای مسیریابی، از الگوی paramName:/ استفاده می‌شود. برای دسترسی به این مقادیر در یک کامپوننت، می‌توان از سرویس RouteParams استفاده کرد. برای فعال سازی یک مسیریابی با کدنویسی، از سرویس Router و متد navigate آن کمک می‌گیریم.
مطالب
طراحی یک گرید با Angular و ASP.NET Core - قسمت سوم - قالب پذیر ساختن گرید
در قسمت دوم، قالب نمایش ردیف‌های جدول، ثابت است و درون جدول به صورت مستقیمی درج و تعریف شده‌است. در ادامه می‌خواهیم این گرید را به نحوی تغییر دهیم که به ازای حالت‌های مختلفی مانند نمایش اطلاعات و یا ویرایش اطلاعات هر ردیف، از قالب‌های خاص آن‌ها استفاده شود.
قابلیتی که در ادامه از آن برای «قالب پذیر ساختن گرید» استفاده خواهیم کرد، همان نکته‌ی «امکان تعویض پویای قالب‌های یک دربرگیرنده» است که در مطلب «امکان تعریف قالب‌ها در Angular با دایرکتیو ng-template» به آن پرداختیم.


تعریف قالب‌های نمایش و ویرایش اطلاعات یک ردیف در گرید طراحی شده

پس از آشنایی با دایرکتیوهای تعریف و کار با قالب‌ها در Angular، اکنون تبدیل بدنه‌ی ثابت جدول، به دو قالب نمایش و ویرایش، ساده‌است.
در قسمت دوم این سری، کار رندر بدنه‌ی اصلی گرید توسط همین چند سطر، در قالب آن مدیریت می‌شود:
    <tbody>
      <tr *ngFor="let item of queryResult.items; let i = index">
        <td class="text-center">{{ itemsPerPage * (currentPage - 1) + i + 1 }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.productId }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.productName }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.price | number:'.0' }}</td>
        <td class="text-center">
          <input id="item-{{ item.productId }}" type="checkbox" [checked]="item.isAvailable"
            disabled="disabled" />
        </td>
      </tr>
    </tbody>
  </table>

در ادامه قسمت داخلی ngFor را تبدیل به یک ng-container می‌کنیم تا قالب پذیر شود:
    <tbody>
      <tr *ngFor="let item of queryResult.items; let i = index">
        <ng-container [ngTemplateOutlet]="loadTemplate(item)"
                 [ngOutletContext]="{ $implicit: item, idx: i }"></ng-container>
      </tr>
    </tbody>
کار دایرکتیو ngOutletContext، تنظیم شیء context هر قالب است. به این ترتیب شیء متناظر با هر ردیف و همچنین ایندکس آن‌را به هر قالب ارجاع می‌دهیم. خاصیت implicit$ به این معنا است که اگر منبع داده‌ی متغیر ورودی مشخص نشد، از مقدار item استفاده شود.
در اینجا ngTemplateOutlet این امکان را می‌دهد تا بتوان توسط کدهای برنامه، قالب هر ردیف را مشخص کرد. متد loadTemplate در کدهای کامپوننت متناظر فراخوانی شده و بر اساس وضعیت هر ردیف، یکی از دو قالب ذیل را بازگشت می‌دهد:

الف) قالب نمایش معمولی و فقط خواندنی رکوردها


<!--The Html Template for Read-Only Rows-->
<ng-template #readOnlyTemplate let-item let-i="idx">
  <td class="text-center">{{ itemsPerPage * (currentPage - 1) + i + 1 }}</td>
  <td class="text-center">{{ item.productId }}</td>
  <td class="text-center">{{ item.productName }}</td>
  <td class="text-center">{{ item.price | number:'.0' }}</td>
  <td class="text-center">
    <input id="item-{{ item.productId }}" type="checkbox" [checked]="item.isAvailable"
      disabled="disabled" />
  </td>
  <td>
    <input type="button" value="Edit" class="btn btn-default btn-xs" (click)="editItem(item)"
    />
  </td>
  <td>
    <input type="button" value="Delete" (click)="deleteItem(item)" class="btn btn-danger btn-xs"
    />
  </td>
</ng-template>
همانطور که ملاحظه می‌کنید، در اینجا بدنه‌ی ngFor را به یک ng-template مشخص شده‌ی با readOnlyTemplate# انتقال داده‌ایم. همچنین دو متغیر ورودی item و i را توسط -let تعریف کرده‌ایم. چون عبارت منبع داده item مشخص نشده‌است، از همان خاصیت implicit$ شیء context استفاده می‌کند.
این قالب در کدهای کامپوننت آن به صورت ذیل قابل دسترسی و انتخاب شده‌است:
 @ViewChild("readOnlyTemplate") readOnlyTemplate: TemplateRef<any>;

ب) قالب ویرایش اطلاعات هر ردیف که از آن برای افزودن یک ردیف جدید هم می‌توان استفاده کرد



شبیه به همان کاری را که برای نمایش ردیف‌های فقط خواندنی انجام دادیم، در مورد قالب ویرایش هر ردیف نیز تکرار می‌کنیم. در اینجا فقط امکان ویرایش نام محصول، قیمت آن و موجود بودن آن‌را توسط یک‌سری input box مهیا کرده‌ایم:
<!--The Html Template for Editable Rows-->
<ng-template #editTemplate let-item let-i="idx">
  <td class="text-center">{{ itemsPerPage * (currentPage - 1) + i + 1 }}</td>
  <td class="text-center">{{ item.productId }}</td>
  <td class="text-center">
    <input type="text" [(ngModel)]="selectedItem.productName" class="form-control" />
  </td>
  <td class="text-center">
    <input type="text" [(ngModel)]="selectedItem.price" class="form-control" />
  </td>
  <td class="text-center">
    <input id="item-{{ item.productId }}" type="checkbox" [checked]="item.isAvailable"
      [(ngModel)]="selectedItem.isAvailable" />
  </td>
  <td>
    <input type="button" value="Save" (click)="saveItem()" class="btn btn-success btn-xs"
    />
  </td>
  <td>
    <input type="button" value="Cancel" (click)="cancel()" class="btn btn-warning btn-xs"
    />
  </td>
</ng-template>
به این قالب نیز با توجه به template reference variable آن که editTemplate# نام دارد، به صورت ذیل در کامپوننت متناظر دسترسی خواهیم یافت.
 @ViewChild("editTemplate") editTemplate: TemplateRef<any>;

تا اینجا کار تعریف قالب‌های این گرید به پایان می‌رسد. در ادامه کدهای افزودن، ثبت، ویرایش، حذف و لغو را پیاده سازی خواهیم کرد:


خواص عمومی مورد نیاز جهت کار با قالب‌ها و ویرایش‌های درون ردیفی

@ViewChild("readOnlyTemplate") readOnlyTemplate: TemplateRef<any>;
@ViewChild("editTemplate") editTemplate: TemplateRef<any>;
selectedItem: AppProduct;
isNewRecord: boolean;
برای اینکه بتوانیم قالب‌ها را به صورت پویا تعویض کنیم، نیاز است در کدهای کامپوننت، به آن‌ها دسترسی داشت. اینکار را توسط تعریف ViewChildهایی با همان نام template reference variable قالب‌ها انجام داده‌ایم.
به علاوه اگر به قالب editTemplate دقت کنید، مقدار ویرایش شده به [(ngModel)]="selectedItem.productName" انتساب داده می‌شود. به همین جهت شیء selectedItem نیز تعریف شده‌است.
همچنین نیاز است بدانیم اکنون در حال ویرایش یک ردیف هستیم یا این ردیف، کاملا ردیف جدیدی است. به همین جهت پرچم isNewRecord نیز تعریف شده‌است.


فعالسازی قالب ویرایش هر ردیف

در انتهای هر ردیف، دکمه‌ی ویرایش نیز قرار دارد که به (click) آن، رخداد editItem متصل است:
editItem(item: AppProduct) {
  this.selectedItem = item;
}
در اینجا Item انتخابی را به selectedItem انتساب می‌دهیم. همین مساله سبب محاسبه‌ی مجدد ردیف می‌شود. یعنی متد loadTemplate داخل حلقه‌ی ngFor مجددا فراخوانی می‌شود:
  loadTemplate(item: AppProduct) {
    if (this.selectedItem && this.selectedItem.productId === item.productId) {
      return this.editTemplate;
    } else {
      return this.readOnlyTemplate;
    }
  }
در اینجا بررسی می‌کنیم که آیا در حال ویرایش اطلاعات هستیم؟ آیا selectedItem  مقدار دهی شده‌است و نال نیست؟ اگر بله، قالب editTemplate را بازگشت می‌دهیم. اگر خیر، قالب نمایش ردیف‌های فقط خواندنی بازگشت داده می‌شود. به این ترتیب می‌توان در کدهای برنامه به صورت پویا، در مورد نمایش قالبی خاص تصمیم‌گیری کرد.


مدیریت افزودن یک ردیف جدید

دکمه‌ی افزودن یک ردیف جدید به صورت ذیل به قالب اضافه شده‌است:
<div class="panel">
  <input type="button" value="Add new product" class="btn btn-primary" (click)="addItem()"
  />
</div>
بنابراین نیاز است رخ‌داد addItem آن‌را به صورت ذیل تعریف کرد:
  addItem() {
    this.selectedItem = new AppProduct(0, "", 0, false);
    this.isNewRecord = true;

    this.queryResult.items.push(this.selectedItem);
    this.queryResult.totalItems++;
  }
در اینجا برخلاف حالت ویرایش که selectedItem را به item انتخابی ردیف جاری تنظیم کردیم، آن‌را به یک شیء جدید و تازه تنظیم می‌کنیم. همچنین پرچم isNewRecord  را نیز true خواهیم کرد. سپس این آیتم را به لیست رکوردهای موجود گرید نیز اضافه می‌کنیم. همینقدر تغییر، سبب محاسبه‌ی مجدد loadTemplate و بارگذاری قالب ویرایشی آن می‌شود.


مدیریت لغو ویرایش هر ردیف

برای اینکه ویرایش هر ردیف را لغو کنیم و قالب آن‌‌را به حالت فقط خواندنی بازگشت دهیم، فقط کافی است selectedItem را به نال تنظیم کنیم:
cancel() {
  this.selectedItem = null;
}
با این تنظیم و محاسبه‌ی خودکار و مجدد متد loadTemplate، قسمت return this.readOnlyTemplate فعال می‌شود که سبب نمایش عادی یک ردیف خواهد شد.


مدیریت حذف هر ردیف

در اینجا با پیاده سازی متد رخ‌دادگردان deleteItem و ارسال id هر ردیف به سرور، کار حذف هر ردیف را انجام خواهیم داد:
  deleteItem(item: AppProduct) {
    this.productsService
      .deleteAppProduct(item.productId)
      .subscribe((resp: Response) => {
        this.getPagedProductsList();
      });
  }


مدیریت ثبت و یا به روز رسانی هر ردیف

آخرین عملیاتی که باید مدیریت شود، بررسی پرچم isNewRecord است. اگر true بود، کار افزودن یک ردیف جدید صورت گرفته و سپس این پرچم false می‌شود. اگر false بود، به معنای درخواست به روز رسانی ردیفی مشخص است. در پایان هر دو عملیات selectedItem را نیز true می‌کنیم و این پایان عملیات باید داخل قسمت دریافت پاسخ از سرور مدیریت شود و نه پس از فراخوانی این متدها؛ چون متدهای subscribe غیرهمزمان بوده و ردیف‌های پس از آن‌ها بلافاصله اجرا می‌شوند.
  saveItem() {
    if (this.isNewRecord) {
      this.productsService
        .addAppProduct(this.selectedItem)
        .subscribe((resp: AppProduct) => {
          this.selectedItem.productId = resp.productId;
          this.isNewRecord = false;
          this.selectedItem = null;
        });
    } else {
      this.productsService
        .updateAppProduct(this.selectedItem.productId, this.selectedItem)
        .subscribe((resp: AppProduct) => {
          this.selectedItem = null;
        });
    }
  }


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
بررسی روش آپلود فایل‌ها از طریق یک برنامه‌ی Angular به یک برنامه‌ی ASP.NET Core
پیشنیازها
«بررسی روش آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core»
«ارسال فایل و تصویر به همراه داده‌های دیگر از طریق jQuery Ajax»
- در مطلب اول، روش دریافت فایل‌ها از کلاینت، در سمت سرور و ذخیره سازی آن‌ها در یک برنامه‌ی ASP.NET Core بررسی شده‌است که کلیات آن در اینجا نیز صادق است.
- در مطلب دوم، روش کار با FormData استاندارد بررسی شده‌است. هرچند در مطلب جاری از jQuery استفاده نمی‌شود، اما نکات نحوه‌ی کار با شیء FormData استاندارد، در اینجا نیز یکی است.


تدارک مقدمات مثال این قسمت

این مثال در ادامه‌ی همین سری کار با فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها است. به همین جهت ابتدا ماژول جدید UploadFile را به آن اضافه می‌کنیم:
 >ng g m UploadFile -m app.module --routing
همچنین به فایل app.module.ts مراجعه کرده و UploadFileModule را بجای UploadFileRoutingModule در قسمت imports معرفی می‌کنیم. سپس به این ماژول جدید، کامپوننت فرم ثبت یک درخواست پشتیبانی را اضافه خواهیم کرد:
 >ng g c UploadFile/UploadFileSimple
که اینکار سبب به روز رسانی فایل upload-file.module.ts و افزوده شدن UploadFileSimpleComponent به قسمت declarations آن می‌شود.
در ادامه کلاس مدل معادل فرم ثبت نام یک درخواست پشتیبانی را تعریف می‌کنیم:
 >ng g cl UploadFile/Ticket
با این محتوا:
export class Ticket {
  constructor(public description: string = "") {}
}
در اینجا Ticket تعریف شده دارای یک خاصیت توضیحات است و این فرم به همراه فیلد ارسال چندین فایل نیز می‌باشد که نیازی به درج آن‌ها در کلاس فوق نیست:



ایجاد مقدمات کامپوننت UploadFileSimple و قالب آن

پس از ایجاد ساختار کلاس Ticket، یک وهله از آن‌را به نام model ایجاد کرده و در اختیار قالب آن قرار می‌دهیم:
import { Ticket } from "./../ticket";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  model = new Ticket();
سپس قالب این کامپوننت و یا همان فایل upload-file-simple.component.html را به صورت ذیل تکمیل می‌کنیم:
<div class="container">
  <h3>Support Form</h3>
  <form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate>
    <div class="form-group" [class.has-error]="description.invalid && description.touched">
      <label class="control-label">Description</label>
      <input #description="ngModel" required type="text" class="form-control"
        name="description" [(ngModel)]="model.description">
      <div *ngIf="description.invalid && description.touched">
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="description.errors.required">
          description is required.
        </div>
      </div>
    </div>

    <div class="form-group">
      <label class="control-label">Screenshot(s)</label>
      <input #screenshotInput required type="file" multiple (change)="fileChange($event)"
        class="form-control" name="screenshot">
    </div>

    <button class="btn btn-primary" [disabled]="form.invalid" type="submit">Ok</button>
  </form>
</div>
در اینجا ابتدا فیلد توضیحات درخواست جدید، ارائه و به خاصیت model.description متصل شده‌است. همچنین این فیلد با ویژگی required مزین، و اجباری بودن آن بررسی گردیده‌است.
سپس در انتها، فیلد آپلود را مشاهده می‌کنید؛ با این ویژگی‌ها:
الف) ngModel ایی به آن متصل نشده‌است؛ چون روش کار با آن متفاوت است.
ب) یک template reference variable به نام screenshotInput# در آن تعریف شده‌است. از این متغیر، در کامپوننت قالب استفاده خواهیم کرد.
ج) به رخ‌داد change این کنترل، متد fileChange متصل شده‌است که رخ‌داد جاری را نیز دریافت می‌کند.
د) ذکر ویژگی استاندارد multiple را نیز در اینجا مشاهده می‌کنید. وجود آن سبب خواهد شد تا کاربر بتواند چندین فایل را با هم انتخاب کند. اگر نیازی به ارسال چندین فایل نیست، این ویژگی را حذف کنید.


دسترسی به المان ارسال فایل در کامپوننت متناظر

تا اینجا یک المان ارسال فایل را به فرم، اضافه کرده‌ایم. اما چگونه باید به فایل‌های آن برای ارسال به سرور دسترسی پیدا کنیم؟
برای این منظور در ادامه دو روش را بررسی خواهیم کرد:

1) دسترسی به المان ارسال فایل از طریق رخ‌داد change
در تعریف فیلد ارسال فایل، اتصال به رخ‌داد change تعریف شده‌است:
 (change)="fileChange($event)"
معادل آن در سمت کامپوننت متناظر، به صورت ذیل است:
fileChange(event) {
    const filesList: FileList = event.target.files;
    console.log("fileChange() -> filesList", filesList);
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، event.target، امکان دسترسی مستقیم به المان متناظری را در قالب کامپوننت میسر می‌کند. سپس می‌توان به خاصیت files آن دسترسی یافت.


در اینجا ساختار شیء استاندارد FileList و اجزای آن‌را مشاهده می‌کنید. برای مثال چون دو فایل انتخاب شده‌است، این لیست به همراه یک خاصیت طول و دو شیء File است.

تعاریف این اشیاء استاندارد، در فایل ذیل قرار دارند و به همین جهت است که VSCode، بدون نیاز به تنظیمات دیگری، آن‌ها را شناسایی و intellisense متناظری را مهیا می‌کند:
 C:\Program Files (x86)\Microsoft VS Code\resources\app\extensions\node_modules\typescript\lib\lib.dom.d.ts
همچنین اگر به فایل tsconfig.json پروژه نیز مراجعه کنید، یک چنین تعاریفی در آن قرار دارند:
{
    "lib": [
      "es2016",
      "dom"
    ]
  }
}
وجود و تعریف کتابخانه‌ی dom است که سبب کامپایل شدن کدهای فوق، بدون بروز هیچگونه خطایی می‌شود.


2) دسترسی به المان آپلود فایل از طریق یک template reference variable
در حین تعریف المان فایل در فرم برنامه، متغیر screenshotInput# نیز ذکر شده‌است. می‌توان به یک چنین متغیرهایی در کامپوننت متناظر به روش ذیل دسترسی یافت:
import { Component, OnInit, ViewChild, ElementRef } from "@angular/core";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  @ViewChild("screenshotInput") screenshotInput: ElementRef;

  submitForm(form: NgForm) {
    const fileInput: HTMLInputElement = this.screenshotInput.nativeElement;
    console.log("fileInput.files", fileInput.files);
  }
ابتدا یک خاصیت جدید را به نام screenshotInput از نوع ElementRef که در angular/core@ تعریف شده‌است، اضافه می‌کنیم. سپس برای اتصال آن به template reference variable ایی به نام screenshotInput، از ویژگی به نام ViewChild، با پارامتری مساوی نام همین متغیر، استفاده خواهیم کرد.
اکنون خاصیت screenshotInput کامپوننت، به متغیری به همین نام در قالب متناظر با آن متصل شده‌است. بنابراین با استفاده از خاصیت nativeElement آن همانند کدهایی که در متد submitForm فوق ملاحظه می‌کنید، می‌توان به خاصیت files این کنترل ارسال فایل‌ها دسترسی یافت.
نوع جدید و استاندارد HTMLInputElement نیز در فایل lib.dom.d.ts که پیشتر معرفی شد، ثبت شده‌است.


ارسال فرم درخواست پشتیبانی به سرور

تا اینجا فرمی را تشکیل داده و همچنین به فیلد file آن دسترسی پیدا کردیم. اکنون می‌خواهیم این اطلاعات را به سمت سرور ارسال کنیم. برای این منظور، سرویس جدیدی را ایجاد خواهیم کرد:
 >ng g s UploadFile/UploadFileSimple -m upload-file.module
که سبب به روز رسانی خودکار قسمت providers فایل upload-file.module.ts نیز می‌شود.
در ادامه کدهای کامل این سرویس را مشاهده می‌کنید:
import { Http, RequestOptions, Response, Headers } from "@angular/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import "rxjs/add/operator/do";
import "rxjs/add/operator/catch";
import "rxjs/add/observable/throw";
import "rxjs/add/operator/map";
import "rxjs/add/observable/of";

import { Ticket } from "./ticket";

@Injectable()
export class UploadFileSimpleService {
  private baseUrl = "api/SimpleUpload";

  constructor(private http: Http) {}

  private extractData(res: Response) {
    const body = res.json();
    return body || {};
  }

  private handleError(error: Response): Observable<any> {
    console.error("observable error: ", error);
    return Observable.throw(error.statusText);
  }

  postTicket(ticket: Ticket, filesList: FileList): Observable<any> {
    if (!filesList || filesList.length === 0) {
      return Observable.throw("Please select a file.");
    }

    const formData: FormData = new FormData();

    for (const key in ticket) {
      if (ticket.hasOwnProperty(key)) {
        formData.append(key, ticket[key]);
      }
    }

    for (let i = 0; i < filesList.length; i++) {
      formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
    }

    const headers = new Headers();
    headers.append("Accept", "application/json");
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(`${this.baseUrl}/SaveTicket`, formData, options)
      .map(this.extractData)
      .catch(this.handleError);
  }
}
توضیحات تکمیلی:
روش کار با فرم‌هایی که فیلدهای ارسال فایل را به همراه دارند، متفاوت است با روش کار با فرم‌های معمولی. در فرم‌های معمولی، اصل شیء Ticket را به متد this.http.post واگذار می‌کنیم. مابقی آن خودکار است. در اینجا باید شیء استاندارد FormData را تشکیل داده و سپس اطلاعات را از طریق آن ارسال کنیم:
الف) افزودن مقادیر خواص شیء Ticket به FormData
  postTicket(ticket: Ticket, filesList: FileList): Observable<any> {
    const formData: FormData = new FormData();

    for (const key in ticket) {
      if (ticket.hasOwnProperty(key)) {
        formData.append(key, ticket[key]);
      }
    }
با استفاده از حلقه‌ی for می‌توان بر روی خواص یک شیء جاوا اسکریپتی حرکت کرد. به این ترتیب می‌توان نام و مقدار آن‌ها را یافت و سپس به formData به صورت key/value افزود.

ب) افزودن فایل‌ها به شیء FormData
پس از افزودن اطلاعات ticket به FormData، اکنون نوبت به افزودن فایل‌های فرم است:
    for (let i = 0; i < filesList.length; i++) {
      formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
    }
این مورد نیز به سادگی تشکیل یک حلقه، بر روی خاصیت files المان آپلود فایل است. به همین جهت بود که به دو روش سعی کردیم، به این خاصیت دسترسی پیدا کنیم.

یک نکته: چون در اینجا کلید اضافه شده، نام فایل است، دیگر نمی‌توان در سمت سرور از روش model binding استفاده کرد. چون این نام دیگر ثابت نیست و هربار می‌تواند متغیر باشد (در حالت model binding دقیقا مشخص است که کلید مشخصی قرار است به سرور ارسال شود و بر همین اساس، نام خاصیت یا پارامتر سمت سرور تعیین می‌گردد). به همین جهت در سمت سرور برای دسترسی به این مجموعه، از روش Request.Form.Files استفاده می‌کنیم.

ج) ارسال اطلاعات نهایی به سرور
اکنون که formData را بر اساس اطلاعات اضافی ticket و فایل‌های متصل به آن تشکیل دادیم، روش ارسال آن به سرور همانند قبل است:
    const headers = new Headers();
    headers.append("Accept", "application/json");
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(`${this.baseUrl}/SaveTicket`, formData, options)
      .map(this.extractData)
      .catch(this.handleError);

یک نکته: در اینجا در روش استفاده از formData نباید Content-Type را به multipart/form-data  تنظیم کرد. در غیراینصورت خطای Missing content-type boundary error را دریافت می‌کنید.


تکمیل کامپوننت ارسال درخواست پشتیبانی

پس از تکمیل سرویس ارسال اطلاعات به سمت سرور، اکنون نوبت به استفاده‌ی از آن در کامپوننت ارسال فرم درخواست پشتیبانی است. بنابراین ابتدا این سرویس جدید را به سازنده‌ی UploadFileSimpleComponent تزریق می‌کنیم:
import { UploadFileSimpleService } from "./../upload-file-simple.service";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  constructor(private uploadService: UploadFileSimpleService  ) {}
و سپس متد submitForm چنین شکلی را پیدا می‌کند:
  submitForm(form: NgForm) {
    const fileInput: HTMLInputElement = this.screenshotInput.nativeElement;
    console.log("fileInput.files", fileInput.files);

    this.uploadService
      .postTicket(this.model, fileInput.files)
      .subscribe(data => {
        console.log("success: ", data);
      });
  }
در اینجا this.model حاوی اطلاعات شیء ticket است (برای مثال اطلاعات توضیحات آن) و fileInput.files امکان دسترسی به اطلاعات فایل‌های انتخابی توسط کاربر را می‌دهد. پس از آن فراخوانی متدهای this.uploadService.postTicket و subscribe، سبب ارسال این اطلاعات به سمت سرور می‌شوند.


دریافت فرم درخواست پشتیبانی در سمت سرور و ذخیره‌ی فایل‌های آن‌

کدهای کامل SimpleUpload که در سرویس فوق مشخص شده‌است، به صورت ذیل هستند. ابتدا مدل Ticket مشخص شده‌است:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models
{
    public class Ticket
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Description { set; get; }
    }
}
و سپس کنترلر ذخیره سازی اطلاعات Ticket را مشاهده می‌کنید:
using System.IO;
using System.Threading.Tasks;
using AngularTemplateDrivenFormsLab.Models;
using Microsoft.AspNetCore.Hosting;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class SimpleUploadController : Controller
    {
        private readonly IHostingEnvironment _environment;
        public SimpleUploadController(IHostingEnvironment environment)
        {
            _environment = environment;
        }

        [HttpPost("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SaveTicket(Ticket ticket)
        {
            //TODO: save the ticket ... get id
            ticket.Id = 1001;

            var uploadsRootFolder = Path.Combine(_environment.WebRootPath, "uploads");
            if (!Directory.Exists(uploadsRootFolder))
            {
                Directory.CreateDirectory(uploadsRootFolder);
            }

            var files = Request.Form.Files;
            foreach (var file in files)
            {
                //TODO: do security checks ...!

                if (file == null || file.Length == 0)
                {
                    continue;
                }

                var filePath = Path.Combine(uploadsRootFolder, file.FileName);
                using (var fileStream = new FileStream(filePath, FileMode.Create))
                {
                    await file.CopyToAsync(fileStream).ConfigureAwait(false);
                }
            }

            return Created("", ticket);
        }
    }
}
توضیحات تکمیلی
- تزریق IHostingEnvironment در سازنده‌ی کلاس کنترلر، سبب می‌شود تا از طریق خاصیت WebRootPath آن، به مسیر wwwroot سایت دسترسی پیدا کنیم و فایل‌های نهایی را در آنجا ذخیره سازی کنیم.
- همانطور که ملاحظه می‌کنید، هنوز هم model binding کار کرده و می‌توان شیء Ticket را به نحو متداولی دریافت کرد:
 SaveTicket(Ticket ticket)
اما همانطور که عنوان شد، چون در حلقه‌ی افزودن فایل‌ها در سمت کلاینت، کلید نام این فایل‌ها هربار متفاوت است:
 formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
مجبور هستیم در سمت سرور بر روی Request.Form.Files یک حلقه را تشکیل داده و تمام فایل‌های رسیده را پردازش کنیم:
var files = Request.Form.Files;
foreach (var file in files)



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت یازدهم - کار با فرم‌ها - قسمت دوم
در قسمت قبل، فر‌مهای template driven را بررسی کردیم. همانطور که مشاهده کردید، این نوع فرم‌ها، قابلیت‌های اعتبارسنجی پیشرفته‌ای را به همراه ندارند. برای فرم‌هایی که نیاز به اعتبارسنجی‌های سفارشی دارند، فرم‌های model driven پیشنهاد می‌شوند که در این قسمت بررسی خواهند شد.


طراحی فرم ثبت نام کاربران در سایت با روش model driven

در این قسمت قصد داریم فرم ثبت نام کاربران را به همراه اعتبارسنجی‌های پیشرفته‌ای پیاده سازی کنیم. به همین منظور، ابتدا پوشه‌ی جدید App\users را به مثال سری جاری اضافه کنید و سپس سه فایل user.ts، signup-form.component.ts و signup-form.component.html را به آن اضافه نمائید.
فایل user.ts بیانگر مدل کاربران سایت است؛ با این محتوا:
export interface IUser {
    id: number;
    name: string;
    email: string;
    password: string;
}

قالب فرم یا signup-form.component.html، در حالت ابتدایی آن چنین شکل استانداردی را خواهد داشت و فاقد اعتبارسنجی خاصی است:
<form>
    <div class="form-group">
        <label form="name">Username</label>
        <input id="name" type="text" class="form-control" />
    </div>
    <div class="form-group">
        <label form="email">Email</label>
        <input id="email" type="text" class="form-control" />
    </div>
    <div class="form-group">
        <label form="password">Password</label>
        <input id="password" type="password" class="form-control" />
    </div>
    <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button>
</form>
اکنون می‌خواهیم این فرم را به یک فرم AngularJS 2.0 ارتقاء دهیم. بنابراین نیاز است اشیاء Control و ControlGroup را ایجاد کنیم و اینبار نمی‌خواهیم AngularJS 2.0 مانند قسمت قبلی، به صورت خودکار (و ضمنی)، این اشیاء را برای ما ایجاد کند. می‌خواهیم آن‌ها را با کدنویسی (به صورت صریح) ایجاد کنیم تا بتوانیم بر روی آن‌ها کنترل بیشتری داشته باشیم.
بنابراین ابتدا کلاس کامپوننت این فرم را در فایل signup-form.component.ts به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component } from '@angular/core';
import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common';
 
@Component({
    selector: 'signup-form',
    templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html'
})
export class SignupFormComponent {
    form = new ControlGroup({
        name: new Control('', Validators.required),
        email: new Control('', Validators.required),
        password: new Control('', Validators.required)
    });
 
    onSubmit(): void {
        console.log(this.form.value);
    }
}
و همچنین پیام‌های اعتبارسنجی اولیه را نیز به نحو زیر به فایل signup-form.component.html اضافه می‌کنیم:
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()">
    <div class="form-group">
        <label form="name">Username</label>
        <input id="name" type="text" class="form-control"
               ngControl="name"/>
        <label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid">
            Username is required.
        </label>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label form="email">Email</label>
        <input id="email" type="text" class="form-control"
               ngControl="email" #email="ngForm"/>
        <label class="text-danger" *ngIf="email.touched && !email.valid">
            Email is required.
        </label>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label form="password">Password</label>
        <input id="password" type="password" class="form-control"
               ngControl="password" #password="ngForm"/>
        <label class="text-danger" *ngIf="password.touched && !password.valid">
            Password is required.
        </label>
    </div>
    <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button>
</form>
توضیحات:
تفاوت مهم این فرم و اعتبارسنجی‌هایش با قسمت قبل، در ایجاد اشیاء Control و ControlGroup به صورت صریح است:
form = new ControlGroup({
    name: new Control('', Validators.required),
    email: new Control('', Validators.required),
    password: new Control('', Validators.required)
});
کلا‌س‌های Control، ControlGroup و Validators در ماژول angular/common@ تعریف شده‌اند. بنابراین import متناظری نیز به ابتدای فایل اضافه شده‌است:
 import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common';

یک نکته
اگر محل قرارگیری کلاسی را فراموش کردید، آن‌را در مستندات AngularJS 2.0 ذیل قسمت API Review جستجو کنید. نتیجه‌ی جستجو، به همراه نام ماژول کلاس‌ها نیز می‌باشد.


خاصیت عمومی form که با new ControlGroup تعریف شده‌است، حاوی تعاریف صریح کنترل‌های موجود در فرم خواهد بود. در اینجا سازنده‌ی ControlGroup، یک شیء را می‌پذیرد که کلیدهای آن، همان نام کنترل‌های تعریف شده‌ی در قالب فرم و مقدار هر کدام، یک Control جدید است که پارامتر اول آن یک مقدار پیش فرض و پارامتر دوم، اعتبارسنجی مرتبطی را تعریف می‌کند (این اعتبارسنجی معرفی شده، یک متد استاتیک در کلاس توکار Validators است).
بنابراین چون سه المان ورودی، در فرم جاری تعریف شده‌اند، سه کلید جدید هم نام نیز در پارامتر ورودی ControlGroup ذکر گردیده‌اند.

اکنون که خاصیت عمومی form، در کلاس کامپوننت فوق تعریف شد، آن‌را در قالب فرم، به ngFormModel بایند می‌کنیم:
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()">
به این ترتیب به AngularJS 2.0 اعلام می‌کنیم که ControlGroup و Controlهای آن‌را به صورت صریح ایجاد کرده‌ایم و بجای وهله‌‌های پیش فرض خود، از خاصیت عمومی form کلاس کامپوننت، این مقادیر را تامین کن.
مراحل بعد آن، با مراحلی که در قسمت قبل بررسی کردیم، تفاوتی ندارند:
الف) در اینجا به هر المان موجود، یک ngControl نسبت داده شده‌است تا هر المان را تبدیل به یک کنترل AngularJS2 2.0 کند.
ب) به هر المان، یک متغیر محلی شروع شده با # نسبت داده شده‌است تا با اتصال آن به ngForm بتوان به ngControl تعریف شده دسترسی پیدا کرد.
البته اکنون می‌توان از خاصیت form متصل به ngFormModel نیز بجای تعریف این متغیر محلی، به نحو ذیل استفاده کرد:
 <label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid">
ج) از این متغیر محلی جهت نمایش یا عدم نمایش پیام‌های خطای اعتبارسنجی، در ngIfهای تعریف شده، استفاده شده‌است.
د) و در آخر متد onSumbit موجود در کلاس کامپوننت را به رخداد ngSubmit متصل کرده‌ایم. همانطور که ملاحظه می‌کنید اینبار دیگر پارامتری را به آن ارسال نکرده‌ایم. از این جهت که خاصیت form موجود در سطح کلاس، اطلاعات کاملی را از اشیاء موجود در آن دارد و در متد onSubmit کلاس، به آن دسترسی داریم.
    onSubmit(): void {
        console.log(this.form.value);
    }
this.form.value حاوی یک شیء است که تمام مقادیر پر شده‌ی فرم را به همراه دارد.

بنابراین تا اینجا تنها تفاوت فرم جدید تعریف شده با قسمت قبل، تعریف صریح ControlGroup و کنتر‌ل‌های آن در کلاس کامپوننت و اتصال آن به ngFormModel است. به این نوع فرم‌ها، فرم‌های model driven هم می‌گویند.


نمایش فرم افزودن کاربران توسط سیستم Routing

با نحوه‌ی تعریف مسیریابی‌ها در قسمت نهم آشنا شدیم. برای نمایش فرم افزودن کاربران، می‌توان تغییرات ذیل را به فایل app.component.ts اعمال کرد:
//same as before...
import { SignupFormComponent } from './users/signup-form.component';
 
@Component({
    //same as before…
    template: `
                //same as before…                    
                <li><a [routerLink]="['AddUser']">Add User</a></li>
               //same as before…
    `,
    //same as before…
})
@RouteConfig([
    //same as before…    
    { path: '/adduser', name: 'AddUser', component: SignupFormComponent }
])
//same as before...
ابتدا به RouteConfig، مسیریابی کامپوننت فرم افزودن کاربران، اضافه شده‌است. سپس ماژول این کلاس در ابتدای فایل import شده و در آخر routerLink آن به قالب سایت و منوی بالای سایت اضافه شده‌است.


معرفی کلاس FormBuilder

روش دیگری نیز برای ساخت ControlGroup و کنترل‌های آن با استفاده از کلاس و سرویس فرم ساز توکار AngularJS 2.0 وجود دارد:
import { Control, ControlGroup, Validators, FormBuilder } from '@angular/common';

form: ControlGroup;
 
constructor(formBuilder: FormBuilder) {
    this.form = formBuilder.group({
        name: ['', Validators.required],
        email: ['', Validators.required],
        password: ['', Validators.required]
    });
}
کلاس و سرویس FormBuilder نیز در ماژول angular/common@ قرار دارد. برای استفاده‌ی از آن، آن‌را در سازنده‌ی کلاس تزریق کرده و سپس از متد group آن استفاده می‌کنیم. نحوه‌ی تعریف کلی اعضای آن با اعضای ControlGroup یکی است؛ با این تفاوت که اینبار بجای ذکر new Control، یک آرایه تعریف می‌شود که دقیقا اعضای آن، همان پارامترهای شیء کنترل هستند. این روش در کل خلاصه‌تر است و در آن تعریف چندین گروه مختلف، ساده‌تر می‌باشد. همچنین با روش تزریق وابستگی‌های بکار رفته‌ی در این فریم ورک نیز سازگاری بیشتری دارد.


پیاده سازی اعتبارسنجی سفارشی

فرض کنید می‌خواهیم ورود نام کاربر‌های دارای فاصله را غیر معتبر اعلام کنیم. برای این منظور فایل جدید usernameValidators.ts را به پوشه‌ی app\users اضافه کنید؛ با این محتوا:
import { Control } from '@angular/common';
 
export class UsernameValidators {
    static cannotContainSpace(control: Control) {
        if (control.value.indexOf(' ') >= 0) {
            return { cannotContainSpace: true };
        }
        return null;
    }
}
کلاس UsernameValidators می‌تواند شامل تمام اعتبارسنجی‌های سفارشی خاصیت نام کاربری باشد. به همین جهت نام آن جمع است و به s ختم شد‌ه‌است.
هر متد پیاده سازی کننده‌ی یک اعتبار سنجی سفارشی در این کلاس، استاتیک تعریف می‌شود؛ با نام دلخواهی که مدنظر است.
پارامتر ورودی این متدهای استاتیک، یک وهله از شیء کنترل است که توسط آن می‌توان برای مثال به خاصیت value آن دسترسی یافت و بر این اساس منطق اعتبارسنجی خود را پیاده سازی نمود. به همین جهت import آن نیز به ابتدای فایل جاری اضافه شده‌است.
خروجی این متد دو حالت دارد:
الف) اگر null باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده‌است.
ب) اگر اعتبارسنجی با شکست مواجه شود، خروجی این متد یک شیء خواهد بود که کلید آن، نام اعتبارسنجی مدنظر است و مقدار این کلید، هر چیزی می‌تواند باشد؛ یک true و یا یک شیء دیگر که اطلاعات بیشتری را در مورد این شکست ارائه دهد.

برای مثال اگر اعتبارسنج توکار required با شکست مواجه شود، یک چنین شی‌ءایی را بازگشت می‌دهد:
 { required:true }
و یا اگر اعتبارسنج minlength باشکست مواجه شود، اطلاعات بیشتری را در قسمت مقدار این کلید بازگشتی، ارائه می‌دهد:
{
  minlength : {
     requiredLength : 3,
     actualLength : 1
  }
}
در کل اینکه چه چیزی را بازگشت دهید، بستگی به طراحی مدنظر شما دارد.

پس از پیاده سازی یک اعتبارسنجی سفارشی، برای استفاده‌ی از آن، ابتدا ماژول آن‌را به ابتدای ماژول signup-form.component.ts اضافه می‌کنیم:
 import { UsernameValidators } from './usernameValidators';
پس از آن، شبیه به افزودن متد استاتیک توکار Validators.required، این متد جدید را به لیست اعتبارسنجی‌های خاصیت name اضافه می‌کنیم. از آنجائیکه پیشتر المان دوم این آرایه مقدار دهی شده‌است، برای ترکیب چندین اعتبارسنجی با هم، از متد Validators.compose که آرایه‌ای از متدهای اعتبارسنجی را قبول می‌کند، کمک خواهیم گرفت:
 name: ['', Validators.compose([Validators.required, UsernameValidators.cannotContainSpace])],

و مرحله‌ی آخر، نمایش یک پیام اعتبارسنجی مناسب و متناظر با متد cannotContainSpace است. برای این منظور فایل signup-form.component.html را گشوده و تغییرات ذیل را اعمال کنید:
<div class="form-group">
    <label form="name">Username</label>
    <input id="name" type="text" class="form-control"
           ngControl="name"
           #name="ngForm" />
    <div *ngIf="name.touched && name.errors">
        <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required">
            Username is required.
        </label>
        <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace">
            Username can't contain space.
        </label>
    </div>
</div>
همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، چون اکنون به یک المان، بیش از یک اعتبارسنجی اعمال شده‌است، استفاده از خاصیت valid، بیش از اندازه عمومی بوده و باید از خاصیت errors استفاده کرد. به همین جهت این دو اعتبارسنجی را در یک div محصور کننده قرار می‌دهیم و در صورت وجود خطایی، خاصیت name.errors، دیگر نال نبوده و دو برچسب قرار گرفته‌ی در آن بر اساس شرط‌های ngIf آن، پردازش خواهند شد.
نام خاصیت بازگشت داده شده‌ی در اعتبارسنجی سفارشی، به عنوان یک خاصیت جدید شیء errors قابل استفاده است؛ مانند name.errors.cannotContainSpace.

به عنوان تمرین ماژول جدید emailValidators.ts را افزوده و سپس اعتبارسنجی سفارشی بررسی معتبر بودن ایمیل وارد شده را تعریف کنید:
import {Control} from '@angular/common';
 
export class EmailValidators {
    static email(control: Control) {
        var regEx = /^(([^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+(\.[^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+)*)|(".+"))@((\[[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}])|(([a-zA-Z\-0-9]+\.)+[a-zA-Z]{2,}))$/;
        var valid = regEx.test(control.value);
        return valid ? null : { email: true };
    }
}
در ادامه آن‌را به لیست formBuilder.group افزوده و همچنین پیام اعتبارسنجی ویژه‌ای را نیز به قالب فرم اضافه کنید (کدهای کامل آن، در فایل zip انتهای بحث موجود است).


یک نکته

اگر نیاز است از regular expressions مانند مثال فوق استفاده شود، می‌توان از متد توکار Validators.pattern نیز استفاده کرد و نیازی به تعریف یک متد جداگانه برای آن وجود ندارد؛ مگر اینکه نیاز به بازگشت شیء خطای کاملتری با خواص بیشتری وجود داشته باشد.


اعتبارسنجی async یا اعتبارسنجی از راه دور (remote validation)

یک سری از اعتبارسنجی‌ها را در سمت کلاینت می‌توان تکمیل کرد؛ مانند بررسی معتبر بودن فرمت ایمیل وارده. اما تعدادی دیگر، نیاز به اطلاعاتی از سمت سرور دارند. برای مثال آیا نام کاربری در حال ثبت، تکراری است یا خیر؟ این نوع اعتبارسنجی‌ها در رده‌ی async validation قرار می‌گیرند.
سازنده‌ی شیء Control در AngularJS 2.0 که در مثال‌های بالا نیز مورد استفاده قرار گرفت، پارامتر اختیاری سومی را نیز دارد که یک AsyncValidatorFn را قبول می‌کند:
 control(value: Object, validator?: ValidatorFn, asyncValidator?: AsyncValidatorFn) : Control
پیاده سازی async validators، بسیار شبیه به سایر اعتبارسنج‌ها هستند. اما از آنجائیکه نیاز به کار با سرور را دارند، استاتیک تعریف کردن آن‌ها، سبب قطع شدن دسترسی آن‌ها از context کلاس جاری شده و امکان تزریق وابستگی‌ها را از دست خواهیم داد. برای مثال دیگر نمی‌توان به سادگی، سرویس دریافت اطلاعات کاربران را در اینجا تزریق کرد. یک راه حل رفع این مشکل، تعریف همان متد اعتبارسنج در کلاس کامپوننت فرم است:
nameShouldBeUnique(control: Control) {
    let name: string = control.value;
    return new Promise((resolve) => {
        this._userService.isUserNameUnique(<IUser>{ "name": name }).subscribe(
            (result: IResult) => {
                resolve(                    
                    result.result ? null : { 'nameShouldBeUnique': true }
                );
            },
            error => {
                resolve(null);
            }
        );
    });
}
و سپس فراخوانی آن به صورت ذیل، به عنوان سومین عنصر آرایه‌ی تعریف شده:
this.form = _formBuilder.group({
    name: ['', Validators.compose([
        Validators.required,
        UsernameValidators.cannotContainSpace
    ]),
        (control: Control) => this.nameShouldBeUnique(control)],
در اینجا با استفاده از arrow functions، امکان دسترسی به این متد تعریف شده‌ی در سطح کلاس، که استاتیک هم نیست، وجود خواهد داشت. به این ترتیب دیگر context کلاس را از دست نداده‌ایم و اینبار می‌توان به this._userService، که آن‌را در ادامه تکمیل خواهیم کرد، بدون مشکلی دسترسی یافت.
امضای متد nameShouldBeUnique تفاوتی با سایر متدهای اعتبارسنج نداشته و پارامتر ورودی آن، همان کنترل است که توسط آن می‌توان به مقدار وارد شده‌ی توسط کاربر دسترسی یافت. اما تفاوت اصلی آن در اینجا است که این متد باید یک شیء Promise را بازگشت دهد. یک Promise، بیانگر نتیجه‌ی یک عملیات async است. در اینجا دو حالت resolve و error را باید پیاده سازی کرد. در حالت error، یعنی عملیات async صورت گرفته با شکست مواجه شده‌است و در حالت resolve، یعنی عملیات تکمیل شده و اکنون می‌خواهیم نتیجه‌ی نهایی را بازگشت دهیم. نتیجه نهایی بازگشت داده شده‌ی در اینجا، همانند سایر validators است و اگر نال باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده و اگر یک شیء را بازگشت دهیم، یعنی اعتبارسنجی با شکست مواجه شده‌است.

این Promise، از یک سرویس تعریف شده‌ی در فایل جدید user.service.ts استفاده می‌کند:
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Http, Response } from '@angular/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http';
import { IUser } from  './user';
import { IResult } from './result';
 
@Injectable()
export class UserService {
    private _checkUserUrl = '/home/checkUser';
 
    constructor(private _http: Http) { }
 
    private handleError(error: Response) {
        console.error(error);
        return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
    }
 
    isUserNameUnique(user: IUser): Observable<IResult> {
        let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC
        let options = new RequestOptions({ headers: headers });
 
        return this._http.post(this._checkUserUrl, JSON.stringify(user), options)
            .map((response: Response) => <IResult>response.json())
            .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data)))
            .catch(this.handleError);
    }
}
با نحوه‌ی تعریف سرویس‌ها و همچنین کار با سرور و دریافت اطلاعات، در قسمت‌های قبلی بیشتر آشنا شدیم. در اینجا یک درخواست get، به آدرس home/checkuser سرور، ارسال می‌شود. سپس نتیجه‌ی آن در قالب اینترفیس IResult بازگشت داده خواهد شد. این اینترفیس را در فایل result.ts به صورت ذیل تعریف کرده‌ایم:
export interface IResult {
    result: boolean;
}

کدهای سمت سرور برنامه که کار بررسی یکتا بودن نام کاربری را انجام می‌دهند، به صورت ذیل در فایل Controllers\HomeController.cs تعریف شده‌اند:
namespace MVC5Angular2.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        [HttpPost]
        public ActionResult CheckUser(User user)
        {
            var isUnique = new { result = true };
            if (user.Name?.Equals("Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase) ?? false)
            {
                isUnique = new { result = false };
            }
 
            return new ContentResult
            {
                Content = JsonConvert.SerializeObject(isUnique, new JsonSerializerSettings
                {
                    ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
                }),
                ContentType = "application/json",
                ContentEncoding = Encoding.UTF8
            };
        }
    }
}
در اینجا اگر نام کاربری وارد شده مساوی Vahid بود، یک شیء anonymous، مطابق امضای اینترفیس IResult سمت کاربر (همان فایل result.ts عنوان شده) بازگشت داده می‌شود.

بنابراین تا اینجا مسیر سمت سرور home/checkuser تکمیل شده‌است. این مسیر توسط سرویس کاربر صدا زده شده و اگر نام کاربری وارد شده موجود باشد، نتیجه‌ای را مطابق امضای قرارداد IResult سفارشی ما بازگشت می‌دهد.
پس از آن مجددا به فایل signup-form.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید UserService را به سازنده‌ی آن تزریق کرده‌ایم. همچنین قسمت providers این کامپوننت را هم جهت تکمیل اطلاعات تزریق کننده‌ی توکار AngularJS 2.0 مقدار دهی کرده‌ایم. البته همانطور که در مبحث تزریق وابستگی‌ها نیز عنوان شد، اگر این سرویس قرار نیست در کلاس دیگری استفاده شود، نیازی نیست تا آن‌را در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کرد:
@Component({
    selector: 'signup-form',
    templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html',
    providers: [ UserService ]
})
export class SignupFormComponent {
 
    constructor(private _formBuilder: FormBuilder, private _userService: UserService) {
پس از ترزیق وابستگی private _userService: UserService، اکنون این سرویس به سادگی و به حالت متداولی در متد nameShouldBeUnique(control: Control) قابل دسترسی خواهد بود و از آن می‌توان جهت اعتبارسنجی‌های غیرهمزمان استفاده کرد.

اکنون که کدهای فعال سازی اعتبارسنجی از راه دور ما تکمیل شده‌است، به فایل signup-form.component.html مراجعه کرده و پیام مناسبی را نمایش خواهیم داد:
<div *ngIf="name.touched && name.errors">
    <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required">
        Username is required.
    </label>
    <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace">
        Username can't contain space.
    </label>
    <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.nameShouldBeUnique">
        This username is already taken.
    </label>
</div>
در ادامه اگر برنامه را اجرا کنید، با ورود نام کاربری Vahid، یک چنین پیام خطایی، مشاهده خواهد شد:



نمایش پیام loading در حین انجام اعتبارسنجی از راه دور

شاید بد نباشد که در حین انجام عملیات اعتبارسنجی از راه دور و ارسال درخواستی به سرور و بازگشت نتیجه‌ی آن، یک پیام loading را نیز نمایش داد. برای انجام این‌کار نیاز است تغییرات ذیل را به فایل signup-form.component.html اضافه کنیم:
<input id="name" type="text" class="form-control"
       ngControl="name"
       #name="ngForm" />
<div *ngIf="name.control.pending">
    Checking server, Please wait ...
</div>
در اینجا یک div جدید را ذیل المان ورود نام کاربری اضافه کرده‌ایم. همچنین نحوه‌ی نمایش آن‌را با دسترسی به متغیر name# و کنترل منتسب، به آن مدیریت می‌کنیم. اگر عملیات async ایی بر روی این کنترل در حال اجرا باشد، Promise تعریف شده، وضعیت pending را بازگشت می‌دهد. به همین جهت می‌توان از این خاصیت، جهت نمایش دادن یا مخفی کردن عبارت و یا تصویری استفاده کرد.

 
اعتبارسنجی ترکیبی در حین submit یک فرم

فرض کنید می‌خواهید منطقی را که حاصل اعتبارسنجی تمام فیلدهای فرم است (و نه هر کدام به تنهایی)، در حین submit آن اعمال کنید. برای مثال آیا ترکیب نام کاربری و کلمه‌ی عبور شخصی در حین login معتبر است یا خیر؟ در این حالت پس از بررسی‌های لازم در متد onSubmit، می‌توان با استفاده از متد find شیء form، به یکی از کنترل‌های فرم دسترسی یافت و سپس با استفاده از متد setErrors، خطای اعتبارسنجی سفارشی را به آن اضافه کرد:
onSubmit(): void {
    console.log(this.form.value);
 
    this.form.find('name').setErrors({
        invalidData : true
    }); 
}
سپس در سمت قالب این کامپوننت، نحوه‌ی نمایش این اعتبارسنجی سفارشی، همانند قبل است:
<div *ngIf="name.touched && name.errors">
    <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.invalidData">
        Check the inputs....
    </label>
</div>


اتصال المان‌های فرم به مدلی جهت ارسال به سرور

اکنون که دسترسی به خاصیت this.form را داریم و این خاصیت توسط [ngFormModel] به تمام اشیاء تعریف شده‌ی در فرم و تغییرات آن‌ها دسترسی دارد، می‌توان از آن برای دسترسی به شیء‌ایی که حاوی مدل فرم است، استفاده کرد. برای نمونه در مثال فوق، خاصیت value آن، چنین خروجی را دارد:
  { name="VahidN", email="email@site.com", password="123"}
بنابراین برای ارسال اطلاعات این فرم به سرور، تنها کافی است این شیء را ارسال کنیم. به همین جهت در فایل user.service.ts، به کلاس سرویس کاربران، متد addUser را اضافه می‌کنیم:
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Http, Response } from '@angular/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http';
import { IUser } from  './user';
import { IResult } from './result';
 
@Injectable()
export class UserService {
    private _addUserUrl = '/home/addUser';
 
    constructor(private _http: Http) { }
 
    private handleError(error: Response) {
        console.error(error);
        return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
    }
 
    addUser(user: IUser): Observable<IUser> {
        let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC
        let options = new RequestOptions({ headers: headers });
 
        return this._http.post(this._addUserUrl, JSON.stringify(user), options)
            .map((response: Response) => <IUser>response.json())
            .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data)))
            .catch(this.handleError);
    }
}
کدهای سمت سرور آن در فایل Controllers\HomeController.cs نیز چنین شکلی را می‌توانند داشته باشند:
[HttpPost]
public ActionResult AddUser(User user)
{
    user.Id = 1; //todo: save user and get id from db
 
    return new ContentResult
    {
        Content = JsonConvert.SerializeObject(user, new JsonSerializerSettings
        {
            ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
        }),
        ContentType = "application/json",
        ContentEncoding = Encoding.UTF8
    };
}
و پس از آن کدهای متد onSubmit فایل signup-form.component.ts برای ارسال این شیء به صورت ذیل خواهند بود:
onSubmit(): void {
    console.log(this.form.value);
 
    /*this.form.find('name').setErrors({
            invalidData : true
        });*/
 
    this._userService.addUser(<IUser>this.form.value)
        .subscribe((user: IUser) => {
            console.log(`ID: ${user.id}`);
        });
}


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: (این کدها مطابق نگارش RC 1 هستند)
MVC5Angular2.part11.zip


خلاصه‌ی بحث

برای اینکه بتوان کنترل بیشتری را بر روی المان‌های فرم داشت، ابتدا سرویس FormBuilder را در سازنده‌ی کلاس کامپوننت فرم تزریق می‌کنیم. سپس با استفاده از متد group آن، المان‌های فرم را به صورت کلیدهای شیء پارامتر آن تعریف می‌کنیم. در اینجا می‌توان اعتبارسنجی‌های توکار AngularJS 2.0 را که در کلاس پایه‌ی Validators مانند Validators.required وجود دارند، تعریف کرد. با استفاده از متد compose آن‌ها را ترکیب نمود و یا پارامتر سومی را جهت اعتبارسنجی‌های async اضافه نمود. در این حالت شیء form تعریف شده به صورت [ngFormModel] به قالب فرم متصل می‌شود و از تغییرات آن آگاه خواهد شد.
نظرات مطالب
Angular Material 6x - قسمت هفتم - کار با انواع قالب‌ها
یک نکته تکمیلی : 
برای ثابت ماندن قالب بعد از رفرش شدن صفحه میتوان از localStorage استفاده نمود.
بدین ترتیب که با هر بار کلیک دکمه تعویض قالب، نام کلاس قالب را به عنوان پارامتر ارسال میکنیم و آن را در localStorage مرروگر ذخیره میکنیم. و بعد با هر بار رفرش شدن صفحه، نام کلاس را از localStorage می‌خوانیم.
@import '~@angular/material/theming';

@include mat-core();

$green-primary: mat-palette($mat-green,A700);
$green-accent:  mat-palette($mat-green, A700, A200, A700);


$green-warn:    mat-palette($mat-green,A700);


$green-app-theme: mat-light-theme($green-primary, $green-accent, $green-warn);

.green{
  @include angular-material-theme($green-app-theme);
}

$yellow-primary: mat-palette($mat-yellow,A200);
$yellow-accent:  mat-palette($mat-green, A700, A200, A700);

// The warn palette is optional (defaults to red).
$yellow-app-warn:    mat-palette($mat-green,A700);

// Create the theme object (a Sass map containing all of the palettes).
$yellow-app-theme: mat-light-theme($yellow-primary, $yellow-accent, $yellow-app-warn);

.yellow{
  @include angular-material-theme($yellow-app-theme);
}
به هر پالت رنگ یک کلاس اختصاص می‌دهیم. (green , yellow)
حال به ازای هر کلاس یک دکمه منو اضافه میکنیم:
<div [ngClass]="themeClass" color="primary">
  <mat-toolbar #toolbar color="primary">

    <p>تست قالب پویا</p>
    <a routerLink='' mat-button>خانه</a>
    <button mat-button [matMenuTriggerFor]="menu">قالب</button>
<mat-menu #menu="matMenu">
  <button mat-menu-item (click)="changeTheme('')">پیشفرض</button>
  <button mat-menu-item (click)="changeTheme('green')">سبز</button>
  <button mat-menu-item (click)="changeTheme('yellow')">زرد</button>
</mat-menu>

  </mat-toolbar>

</div>
هر کدام از دکمه ها، تابع تغییر قالب را صدا زده و کلاس مربوط به خودشان را به عنوان پارامتر به متد ChangeTheme ارسال میکنند. نکته کلیدی این موضوع در خاصیت [ngClass] هست که باعث میشود کلاس دریافتی از دکمه‌ها به عنوان پارامتر، به صورت پویا اعمال شود.
import { Component } from '@angular/core';
import { Http } from '@angular/http';

@Component({
  selector: 'app-root',
  templateUrl: './app.component.html',
  styleUrls: ['./app.component.css']
})
export class AppComponent {
  title = 'app';  
  themeClass = localStorage.getItem('nameOfThemeClass');
  constructor() {
  }
  ngOnInit() {
  }
  changeTheme(theme) {
    this.themeClass = theme;
    localStorage.setItem('nameOfThemeClass', this.themeClass);
  }
}
سورس مثال بالا جهت دانلود.source.rar 
مطالب
صدور رخدادها از سرویس‌ها به کامپوننت‌ها در برنامه‌های Angular
در طراحی برنامه‌های Angular توصیه شده‌است تا هرگونه منطقی که مستقیما به View یک کامپوننت مرتبط نیست، به یک کلاس سرویس منتقل شود. در این بین ممکن است نیاز به صدور رخدادی از یک سرویس به خارج از آن باشد؛ چیزی مانند EventEmitter. اما EventEmitter برای سرویس‌ها طراحی نشده‌است و کاربرد صحیح آن صرفا محدود به کامپوننت‌ها است. برای حل این مساله، API سرویس ما باید یک Observable را در معرض دید استفاده کننده قرار دهد تا توسط آن بتوان رخ‌دادهایی را به کامپوننت‌های مشترک شده‌ی به آن، صادر کرد.


چگونه می‌توان رخ‌دادهایی از نوع Observable را ایجاد کرد؟

کلاس Subject پاسخی است به این پرسش. Subjectها Observableهایی هستند که می‌توانند چندین مشترک داشته باشند و رخ‌دادهایی را به مشترکین خود صادر کنند. برای کار با آن‌ها باید یک private Subject را در سرویس خود ایجاد کرد و سپس جریان منتقل شده‌ی توسط آن‌را توسط یک public Observable در اختیار مصرف کنندگان قرار داد. با فراخوانی متد next یک Subject، رخ‌دادی به مشترکین آن منتقل می‌شود.
import { Subject } from “rxjs/Subject”;

public countdown: number = 0;

private countdownEndSource = new Subject<void>();
public countdownEnd$ = this.countdownEndSource.asObservable();
مرسوم است نام Observableهایی را که قرار است رخ‌دادی را صادر کنند به $ ختم می‌کنند.
استفاده کنندگان نیز مشترک این $countdownEnd شده و هر بار که در طرف سرویس، متد next آن فراخوانی می‌شود، از به روز رسانی آن مطلع خواهند شد.


چرا مستقیما از مقدار countdown استفاده نکنیم؟

در قسمتی از سرویس فوق که ملاحظه می‌کنید، می‌توان مقدار countdown را مستقیما نیز در کامپوننت‌ها مورد استفاده قرار داد. اما این روش بهینه نیست. از این جهت که Angular باید مدام تغییرات این خاصیت را رصد کند و به آن واکنش نشان دهد. آیا بهتر نیست ما به Angular اعلام کنیم که مقدار آن تغییر کرده‌است و اکنون بهتر است View را به روز رسانی کنی؟ با ارائه‌ی مقادیر جدیدی توسط یک Observable، اکنون Angular صرفا به تغییرات آن واکنش نشان خواهد داد و دیگری نیاز به بررسی مداوم تغییرات مقدار countdown ندارد.


یک مشکل! Subject تعریف شده، مقادیر را تنها در زمان فراخوانی متد next ارائه می‌دهد و نه به صورت دیگری.

پیشتر با دسترسی مستقیم به خاصیت countdown، همواره به مقادیر آن هم دسترسی داشتیم. اما با استفاده از یک Subject، تنها زمانیکه متد next آن فراخوانی شود می‌توان به این مقدار دسترسی یافت. برای رفع این مشکل یک Subject ویژه به نام BehaviorSubject طراحی شده‌است که به محض مشترک شدن به آن، اولین و یا آخرین مقدار آن‌را می‌توان دریافت کرد.


تفاوت Subject با BehaviorSubject

BehaviorSubject مانند یک Subject است؛ با این تفاوت که همواره از وضعیت خود آگاه می‌باشد. یک BehaviorSubject:
- همواره دارای مقداری است. حتی در زمان وهله سازی، باید مقدار اولیه‌ای را برای آن مشخص کرد.
- در زمان اشتراک به آن، می‌توان آخرین مقدار موجود در آن را که ممکن است اولین مقدار آن نیز باشد، دریافت کرد.
- همواره می‌توان مقدار آن‌را توسط متد getValue بدست آورد.

و مهم‌ترین مزیت آن نسبت به Subject، همان مورد دوم است. اگر مشترک یک Subject شویم، تا متد next آن فراخوانی نشود، مقداری را دریافت نمی‌کنیم. اما همان لحظه که مشترک BehaviorSubject می‌شویم، آخرین مقدار موجود در آن‌را دریافت خواهیم کرد.
برای مثال فرض کنید کامپوننتی را دارید که به خاصیت isLoggedIn از نوع Observable یک Subject گوش فرا می‌دهد. اما اشتراک آن پس از فراخوانی متد next در این سرویس بوده‌است. از این رو این کامپوننت هیچگاه متوجه تغییر و یا مقدار نهایی isLoggedIn نخواهد شد. به همین جهت است که به BehaviorSubject نیاز داریم. در این بین مهم نیست که چه زمانی مشترک آن می‌شویم؛ همواره در زمان اشتراک، آخرین و یا اولین مقدار موجود در آن‌را دریافت خواهیم کرد.


یک مثال: بررسی عملکرد BehaviorSubject

در ادامه یک ماژول را به همراه 4 کامپوننت و یک سرویس سفارشی ایجاد می‌کنیم:
ng g m ServiceComponentCommunication -m app.module --routing
ng g c ServiceComponentCommunication/First
ng g c ServiceComponentCommunication/Second
ng g c ServiceComponentCommunication/Third
ng g c ServiceComponentCommunication/Final
ng g s ServiceComponentCommunication/Sample


هدف این است که سه کامپوننت اول، دوم و سوم را در کامپوننت final، همانند تصویر فوق نمایش دهیم.
در این بین یک سرویس انتشار اطلاعات نیز طراحی شده‌است:
import { Injectable } from "@angular/core";
import { BehaviorSubject } from "rxjs/BehaviorSubject";

@Injectable()
export class SampleService {

  private msgSource = new BehaviorSubject<string>("default service value");

  telecast$ = this.msgSource.asObservable();

  constructor() { }

  editMsg(newMsg: string) {
    this.msgSource.next(newMsg);
  }

}
کار این سرویس ارائه یک پیام از نوع BehaviorSubject از طریق خاصیت عمومی $telecast آن است که به صورت Observable در معرض دید کامپوننت‌های مشترک به آن قرار خواهد گرفت. هدف این است که کامپوننت‌ها مدام تغییرات msg را بررسی نکنند و فقط به آخرین تغییر صادر شده‌ی توسط کامپوننت که از طریق فراخوانی متد next در متد editMsg صورت می‌گیرد، واکنش نشان دهند.

در کامپوننت اول، نحوه‌ی اشتراک به این سرویس را مشاهده می‌کنید:
import { SampleService } from "./../sample.service";
import { Component, OnInit, OnDestroy } from "@angular/core";
import { Subscription } from "rxjs/Subscription";

@Component({
  selector: "app-first",
  templateUrl: "./first.component.html",
  styleUrls: ["./first.component.css"]
})
export class FirstComponent implements OnInit, OnDestroy {

  editedMsg: string;
  sampleSubscription: Subscription;

  constructor(private sampleService: SampleService) { }

  ngOnInit() {
    this.sampleSubscription = this.sampleService.telecast$.subscribe(message => {
      this.editedMsg = message;
    });
  }

  editMsg() {
    this.sampleService.editMsg(this.editedMsg);
  }

  ngOnDestroy() {
    this.sampleSubscription.unsubscribe();
  }
}
کار اشتراک در این کامپوننت در متد ngOnInit انجام شده‌است. بسیار مهم است جهت عدم بروز نشتی حافظه، در متد ngOnDestroy کار unsubscribe بر روی این اشتراک نیز صورت گیرد.
در اینجا هر زمانیکه متد next در سرویس فراخوانی شود، this.editedMsg مقدار جدیدی را دریافت می‌کند.
با این قالب:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">First Component</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <p> {{editedMsg}}</p>
    <input class="form-control" type="text" [(ngModel)]="editedMsg">
    <button (click)="editMsg()" class="btn btn-primary">Change</button>
  </div>
</div>


اما اگر به تصویر دقت کنید، this.editedMsg هم اکنون دارای مقدار است (در اولین بار اجرای این کامپوننت). علت آن به داشتن مقدار اولیه‌ای در BehaviorSubject تعریف شده بر می‌گردد که در اولین بار اشتراک به آن، در اختیار مشترک قرار خواهد گرفت. این مورد، مهم‌ترین تفاوت BehaviorSubject با Subject است.
در این کامپوننت اگر کاربر مقداری را در textbox وارد کند و سپس بر روی دکمه‌ی Change کلیک نماید، این تغییر از طریق سرویس، به تمام مشترکین آن صادر خواهد شد.

کامپوننت دوم نیز مانند کامپوننت اول است، فقط یک textbox ورود اطلاعات را به همراه ندارد.


همانطور که ملاحظه می‌کنید، این کامپوننت نیز دارای مقدار اولیه‌ی BehaviorSubject است.

کامپوننت سوم، اندکی متفاوت است:
import { SampleService } from "./../sample.service";
import { Component, OnInit, OnDestroy } from "@angular/core";
import { Subscription } from "rxjs/Subscription";

@Component({
  selector: "app-third",
  templateUrl: "./third.component.html",
  styleUrls: ["./third.component.css"]
})
export class ThirdComponent implements OnInit, OnDestroy {

  message: string;
  sampleSubscription: Subscription;

  constructor(private sampleService: SampleService) { }

  ngOnInit() {
  }

  subscribe() {
    this.sampleSubscription = this.sampleService.telecast$.subscribe(message => {
      this.message = message;
    });
  }

  ngOnDestroy() {
    if (this.sampleSubscription) {
      this.sampleSubscription.unsubscribe();
    }
  }
}
در اینجا کار اشتراک در متد subscribe فراخوانی شده‌ی توسط قالب آن صورت می‌گیرد:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">Third Component</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <p>{{message}}</p>
    <button (click)="subscribe()" class="btn btn-success">Subscribe</button>
  </div>
</div>


و چون این متد پس از ngOnInit قرار است توسط کاربر فراخوانی شود، مقدار message این کامپوننت هنوز خالی است.
اکنون اگر بر روی دکمه‌ی Subscribe آن کلیک کنیم، بلافاصله در لحظه‌ی اشتراک، اولین/آخرین مقدار موجود در BehaviorSubject را دریافت خواهیم کرد:


کامپوننت Final نیز تمام کامپوننت‌ها را در صفحه نمایش می‌دهد:
<div class="row">
  <div class="col-md-4">
    <app-first></app-first>
  </div>
  <div class="col-md-4">
    <app-second></app-second>
  </div>
  <div class="col-md-4">
    <app-third></app-third>
  </div>
</div>

و اگر در textbox کامپوننت اول، مقدار Test را وارد کنیم و سپس بر روی دکمه‌ی Change آن کلیک نمائیم، این مقدار به تمام کامپوننت‌های مشترک به BehaviorSubject سرویس برنامه، منتشر خواهد شد:


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.