مطالب
روش بهینه‌ی بررسی خالی بودن مجموعه‌ها و آرایه‌ها در NET 5.0.
پیشتر مطلب «Count یا Any » را در این سایت مطالعه کرده‌اید که در پایان آن این نتیجه گیری صورت گرفته‌است:
«از این پس حین استفاده از انواع و اقسام لیست‌ها، آرایه‌ها، IEnumerable‌ها و امثال آن‌ها، جهت بررسی خالی بودن یا نبودن آن‌ها تنها از متد Any فراهم شده توسط LINQ استفاده نمائید.»

اکنون پس از سال‌ها، قصد داریم صحت این مساله را با NET 5.0. بررسی کنیم که آیا هنوز هم متد Any، بهترین متد بررسی خالی بودن مجموعه‌ها و آرایه‌های NET 5.0. است یا خیر؟


نحوه‌ی بررسی کارآیی روش‌های مختلف خالی بودن مجموعه‌ها و آرایه‌ها در C# 9.0

در ابتدا یک لیست، یک Enumerable و یک آرایه را به صورت زیر مقدار دهی می‌کنیم و هر سه‌ی این‌ها می‌توانند نال هم باشند:
private IList<int>? _idsList;
private IEnumerable<int>? _idsEnumerable;
private int[]? _idsArray;

[GlobalSetup]
public void Setup()
{
    _idsEnumerable = Enumerable.Range(0, 10000);
    _idsList = _idsEnumerable.ToList();
    _idsArray = _idsEnumerable.ToArray();
}

اکنون که C# 9.0 در اختیار ما است به همراه pattern matching و همچنین Null Conditional Operator و غیره، می‌توان روش‌های زیر را برای بررسی خالی بودن این مجموعه‌ها و آرایه‌ها بکار گرفت:
1- استفاده از Null coalescing برای بررسی نال بودن مجموعه و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
var list = _idsList ?? new List<int>();
if (list.Any() is false) { }

2- استفاده از pattern matching برای بررسی نال بودن مجموعه و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList is null || _idsList.Any() is false) { }

3- استفاده از روش سنتی مقایسه‌ی مستقیم با null و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList == null || _idsList.Any() is false) { }

4- استفاده از Null Conditional Operator برای بررسی نال بودن و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList?.Any() is false) { }

5- استفاده از pattern matching برای بررسی مقدار خاصیت Count یک لیست یا آرایه. البته Enumerable‌ها به همراه این خاصیت نیستند و یا باید آن‌ها را به لیست و یا آرایه تبدیل کرد و یا می‌توان متد ()Count آن‌ها را فراخوانی نمود:
if (_idsList is { Count: > 0 } is false) { }

6- استفاده از Null Conditional Operator برای بررسی نال بودن و سپس استفاده از مقدار خاصیت Count لیست، برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList?.Count == 0) { }

7- استفاده از روش سنتی مقایسه‌ی مستقیم با null و سپس استفاده از مقدار خاصیت Count لیست، برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList == null || _idsList.Count == 0) { }


کدهای کامل این بررسی به صورت زیر هستند: AnyCountBenchmark.zip

ابتدا ارجاعی به BenchmarkDotNet به برنامه اضافه شده‌است:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>net5.0</TargetFramework>
    <Nullable>enable</Nullable>
    <TreatWarningsAsErrors>true</TreatWarningsAsErrors>
  </PropertyGroup>
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="BenchmarkDotNet" Version="0.12.1" />
  </ItemGroup>
</Project>

و سپس کدهای زیر، بررسی کارآیی روش‌های مختلف تعیین خالی بودن مجموعه‌ها را انجام می‌دهند:
using BenchmarkDotNet.Running;

namespace AnyCountBenchmark
{
    public static class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
#if DEBUG
            System.Console.WriteLine("Please set the project's configuration to Release mode first.");
#else
            BenchmarkRunner.Run<Scenarios>();
#endif
        }
    }
}

به همراه سناریوهای مختلف زیر:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using BenchmarkDotNet.Attributes;
using BenchmarkDotNet.Jobs;
using BenchmarkDotNet.Order;

namespace AnyCountBenchmark
{
    [SimpleJob(RuntimeMoniker.NetCoreApp50)]
    [Orderer(SummaryOrderPolicy.FastestToSlowest, MethodOrderPolicy.Declared)]
    [RankColumn]
    public class Scenarios
    {
        private IList<int>? _idsList;
        private IEnumerable<int>? _idsEnumerable;
        private int[]? _idsArray;

        [GlobalSetup]
        public void Setup()
        {
            _idsEnumerable = Enumerable.Range(0, 10000);
            _idsList = _idsEnumerable.ToList();
            _idsArray = _idsEnumerable.ToArray();
        }

        #region Any_With_Null_coalescing
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Null_coalescing()
        {
            var list = _idsList ?? new List<int>();
            if (list.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Null_coalescing()
        {
            var array = _idsArray ?? Array.Empty<int>();
            if (array.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Null_coalescing()
        {
            var enumerable = _idsEnumerable ?? Enumerable.Empty<int>();
            if (enumerable.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Any_With_Is_Null_Check
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Is_Null_Check()
        {
            if (_idsList is null || _idsList.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Is_Null_Check()
        {
            if (_idsArray is null || _idsArray.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Is_Null_Check()
        {
            if (_idsEnumerable is null || _idsEnumerable.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Any_Any_With_Null_Equality_Check
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsList == null || _idsList.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsArray == null || _idsArray.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsEnumerable == null || _idsEnumerable.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Any_With_Null_Conditional_Operator
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsList?.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsArray?.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsEnumerable?.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Count_With_Pattern_Matching
        [Benchmark]
        public void List_Count_With_Pattern_Matching()
        {
            if (_idsList is { Count: > 0 } is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Length_With_Pattern_Matching()
        {
            if (_idsArray is { Length: > 0 } is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Count_With_Pattern_Matching()
        {
            var list = _idsEnumerable?.ToList();
            if (list is { Count: > 0 } is false) { }
        }
        #endregion

        #region Count_With_Null_Conditional_Operator
        [Benchmark]
        public void List_Count_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsList?.Count == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Length_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsArray?.Length == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Count_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsEnumerable?.Count() == 0) { }
        }
        #endregion

        #region Count_With_Null_Equality_Check
        [Benchmark]
        public void List_Count_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsList == null || _idsList.Count == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Length_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsArray == null || _idsArray.Length == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Count_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsEnumerable == null || _idsEnumerable.Count() == 0) { }
        }
        #endregion
    }
}
یکبار اجرای آن، نتیجه‌ی زیر را به همراه داشت:


نتایج حاصل:

- بررسی خالی بودن آرایه‌ها، بسیار سریعتر از بررسی خالی بودن لیست‌ها و این مورد نیز سریعتر از Enumerable‌ها است.
- اگر از آرایه‌ها و یا لیست‌ها استفاده می‌کنید، بررسی خاصیت Length و یا خاصیت Count آن‌ها، بسیار سریعتر از بکارگیری متد Any بر روی آن‌ها است.
- اگر از Enumerableها استفاده می‌کنید، استفاده از متد Any بر روی آن‌ها، بسیار سریعتر از بکارگیری متد ()Count و یا تبدیل آن‌ها به لیست و سپس بررسی خاصیت Count آن‌ها است.
- بررسی نال بودن با pattern matching یا همان is null، نسبت به روشی سنتی استفاده‌ی از null ==، سریعتر است. علت آن‌را در مطلب «روش ترجیح داده شده‌ی مقایسه مقادیر اشیاء با null از زمان C# 7.0 به بعد» می‌توانید مطالعه کنید.

بنابراین برای بررسی خالی بودن آرایه‌ها و لیست‌ها، بهتر است از خاصیت Length و یا Count آن‌ها استفاده کرد و برای Enumerableها از متد ()Any.
مطالب
یافتن خطاهای متداول کدهای جاوا اسکریپتی با غنی سازی تنظیمات کامپایلر TypeScript
یکی از اهداف مهم استفاده‌ی از TypeScript، یافتن خطاهای متداول کدهای جاواسکریپتی، پیش از اجرای آن‌ها در مرورگر است. برای مثال، قطعه کد زیر:
  defaultChecks() {
    const author = { firstName: "Vahid", lastName: "N" };
    console.log(author.lastname);
    author.lastName.trimStart();
    author.firstName.charCodeAt("1");
  }
دارای سه مشکل است که سریعا توسط TypeScript شناسایی می‌شود:


- خاصیت lastname در شیء author وجود خارجی ندارد.
- نوع رشته‌ای، به همراه متد trimStart نیست.
- متد charCodeAt یک عدد را به عنوان پارامتر قبول می‌کند.

اما باید درنظر داشت که بسیاری از قابلیت‌های بررسی کد TypeScript، به صورت پیش‌فرض فعال نیستند که در ادامه آن‌ها را برای یافتن پیش از موعود بسیاری از مشکلات، فعالسازی خواهیم کرد.


نصب افزونه‌ی TSLint در VSCode

جهت مشاهده‌ی بهتر خطاهای کامپایلر TypeScript، پیش از کامپایل نهایی کدها، می‌توان از افزونه‌ی TSLint استفاده کرد. برای نصب آن، ابتدا باید بسته‌ی ذیل را نصب کرد:
  > npm install -g tslint typescript
سپس نیاز است افزونه‌ی آن‌را نیز نصب کنید: https://marketplace.visualstudio.com/items?itemName=eg2.tslint
کار TSLint انجام static code analysis است؛ چیزی شبیه به افزونه‌هایی مانند ری‌شارپر در ویژوال استودیو که راهنماهایی را در مورد بهتر کردن کیفیت کدهای نوشته شده ارائه می‌دهد.


فعالسازی بررسی نال و نوع‌های نال پذیر

 strictNullChecks یکی از مهم‌ترین پرچم‌های تنظیمات کامپایلر تایپ‌اسکریپت است. برای افزودن آن، به فایل tsconfig.json مراجعه کرده و پرچم آن‌را به true تنظیم کنید:
{
    "compilerOptions": {
        "strictNullChecks": true
    }
}
به این ترتیب کامپایلر تایپ‌اسکریپت، بین null ،undefined و سایر نوع‌ها، تفاوت قائل خواهد شد و اگر نوعی نال‌پذیر است، باید آن‌را به صورت صریح type | null تعریف کنید.
برای مثال، متد ذیل را در نظر بگیرید:
  getSessionItem(key: string): any {
    const data = window.sessionStorage.getItem(key);
    return JSON.parse(data);
  }
زمانیکه پرچم strictNullChecks فعال شود، قطعه کد فوق با خطای ذیل کامپایل نخواهد شد:
[ts]
Argument of type 'string | null' is not assignable to parameter of type 'string'.
Type 'null' is not assignable to type 'string'.
const data: string | null
از این جهت که خروجی متد getItem به صورت string | null تعریف شده‌است؛ اما پارامتر متد JSON.parse فقط string را قبول می‌کند. یعنی ممکن است data دریافتی نال باشد که متد JSON.parse قادر به پردازش آن نیست.
برای رفع این مشکل تنها کافی است بررسی کنیم که آیا data نال است یا خیر؟ و اگر خیر، آنگاه آن‌را به متد JSON.parse ارسال کنیم:
  getSessionItem(key: string): any {
    const data = window.sessionStorage.getItem(key);
    if (data) {
      return JSON.parse(data);
    } else {
      return null;
    }
  }
همانطور که ملاحظه می‌کنید، فعالسازی strictNullChecks می‌تواند از بروز بسیاری از خطاهای در زمان اجرای برنامه، جلوگیری کند.


گزارش return‌های فراموش شده

در متد ذیل، یک return فراموش شده وجود دارد و تمام شرط‌های برنامه به یک خروجی مشخص، منتهی نمی‌شوند:
  noImplicitReturns(a: number) {
    if (a > 10) {
      return a;
    }
    // No return in this branch
  }
برای تشخیص زود هنگام یک چنین مشکلاتی می‌توان پرچم noImplicitReturns را در فایل tsconfig.json به true تنظیم کرد:
{
    "compilerOptions": {
        "noImplicitReturns": true
    }
}
پس از این تنظیم، کامپایلر در مورد متد noImplicitReturns، خطای ذیل را صادر می‌کند:
 [ts] Not all code paths return a value.


تشخیص کدهای مرده

قطعه کدی که پس از یک return قرار بگیرد، یک کد مرده نامیده می‌شود. با تنظیم پرچم allowUnreachableCode در فایل tsconfig.json به false، می‌توان کامپایلر TypeScript را وادار کرد تا اینگونه موارد را به عنوان خطا گزارش کند:
{
    "compilerOptions": {
        "allowUnreachableCode": false
    }
}
پس از این فعالسازی، کامپایلر TypeScript دو خطای [ts] Unreachable code detected را در مورد قطعه کد ذیل صادر می‌کند:
    allowUnreachableCode() {
      if (false) {
        console.log("Unreachable code");
      }
      const a = 1;
      if (a > 0) {
        return 10; // reachable code
      }
      return 0;
      console.log("Unreachable code");
    }
مورد اول مربوط به بدنه‌ی if ایی است که شرط آن false است و این بدنه هیچگاه فراخوانی نمی‌شود و مورد دوم، به سطر پس از return آخر مرتبط است که آن مورد نیز یک کد مرده محسوب می‌شود.


تشخیص پارامترها و متغیرهای استفاده نشده

دو متد ذیل را درنظر بگیرید:
  unusedLocals() {
    const a = "foo"; // Error: 'a' is declared but its value is never read
    return "bar";
  }

  unusedParameters(n: number) {
    n = 0; // Never read
  }
در اولی متغیر a تعریف شده‌است، اما هیچگاه استفاده نشده‌است. در متد دوم، پارامتر n نیز هیچگاه خوانده نشده‌است و وجود آن بی‌مصرف است؛ حتی ممکن است نشان فراموش شدن استفاده‌ی از آن و مقدار دهی اشتباه آن باشد.
برای فعالسازی بررسی یک چنین مواردی باید دو پرچم ذیل را در فایل tsconfig.json به true تنظیم کرد:
{
    "compilerOptions": {
        "noUnusedLocals": true,
        "noUnusedParameters": true
    }
}
پس از آن، کامپایلر دو خطای ذیل را در مورد متدهای فوق، گزارش می‌کند:
[ts] 'a' is declared but its value is never read.
[ts] 'n' is declared but its value is never read.


یافتن خواصی که نباید در یک شیء وجود داشته باشند

در مثال ذیل، خاصیت baz در تعاریف اصلی نوع‌های x و y وجود ندارد:
  excessPropertyForObjectLiterals() {
    let x: { foo: number };
    x = { foo: 1, baz: 2 };  // Error, excess property 'baz'
    let y: { foo: number, bar?: number };
    y = { foo: 1, baz: 2 };  // Error, excess property 'baz'
  }
برای فعالسازی یافتن یک چنین مواردی که در بسیاری از حالات ممکن است ناشی از اشتباهات تایپی نیز باشند، می‌توان پرچم suppressExcessPropertyErrors را در فایل tsconfig.json به false تنظیم کرد:
{
    "compilerOptions": {
        "suppressExcessPropertyErrors": false
    }
}
پس از آن برای نمونه در مورد انتساب اول، یک چنین پیام خطایی از طرف کامپایلر TypeScript صادر خواهد شد:
[ts]
Type '{ foo: number; baz: number; }' is not assignable to type '{ foo: number; }'.
Object literal may only specify known properties, and 'baz' does not exist in type '{ foo: number; }'.
(property) baz: number


یافتن breakهای فراموش شده در عبارات switch

در مثال زیر، یک break فراموش شده‌است:
  fallthroughCasesInSwitchStatement(a: number) {
    switch (a) {
      case 0:
        break;

      case 1:
        a += 1;

      case 2:
        a += 2;
        break;
    }
  }
برای تشخیص آن توسط کامپایلر TypeScript باید پرچم noFallthroughCasesInSwitch را در فایل tsconfig.json به true تنظیم کرد:
{
    "compilerOptions": {
        "noFallthroughCasesInSwitch": true
    }
}
پس از آن کامپایلر TypeScript خطای «[ts] Fallthrough case in switch» را در مورد متد فوق صادر می‌کند.


یافتن ایندکس‌های تعریف نشده‌ی در اشیاء

در مثال زیر، شیء x دارای خاصیت b نیست؛ اما دقیقا با این ایندکس مورد استفاده قرار گرفته‌است:
  indexingObjectsLackingIndexSignatures() {
    const x = { a: 0 };
    x["a"] = 1; // ok
    x["b"] = 1; // Error, type '{ a: number; }' has no index signature.
  }
برای تشخیص یک چنین خطاهایی می‌توان پرچم suppressImplicitAnyIndexErrors را در فایل tsconfig.json به false تنظیم کرد:
{
    "compilerOptions": {
        "suppressImplicitAnyIndexErrors": false
    }
}
پس از آن کامپایلر TypeScript خطای ذیل را در مورد دسترسی به ایندکسی که با امضای شیء سازگاری ندارد، صادر می‌کند:
[ts] Element implicitly has an 'any' type because type '{ a: number; }' has no index signature.


اجبار به تعریف صریح نوع‌ها در TypeScript

عمده‌ی قابلیت TypeScript در یافتن خطاها به تعاریف نوع‌ها و راهنمایی کامپایلر آن در این زمینه بر می‌گردد. اما چون این زبان سازگاری کاملی را با JavaScript دارد، تعریف نوع‌ها در آن اجباری نیست و در این حالت اگر نوعی تعریف نشده باشد، به any تفسیر می‌شود. جهت اجبار به تعریف نوع‌ها در TypeScript می‌توان پرچم noImplicitAny را در فایل tsconfig.json به true تنظیم کرد:
{
    "compilerOptions": {
        "noImplicitAny": true
    }
}
در این حالت دیگر قطعه کد ذیل کامپایل نخواهد شد:
  noImplicitAny(args) { // Error: Parameter 'args' implicitly has an 'any' type.
    console.log(args);
  }
برای رفع این مشکل می‌توان نوع args را به صورت صریحی مشخص کرد:
  noImplicitAnyArgs(args: string[]) { // ok with the type information
    console.log(args);
  }


یک نکته‌ی تکمیلی
اگر از دستور ng build --watch برای ساخت برنامه‌های Angular استفاده می‌کنید، تغییرات فوق زمانی تاثیر داده خواهند شد که یکبار این برنامه را بسته و مجددا اجرا کنید.
مطالب
سری بررسی SQL Smell در EF Core - استفاده از مدل Entity Attribute Value - بخش دوم
در مطلب قبلی، مدل EAV را معرفی کردیم و گفتیم که این نوع پیاده‌سازی در واقع یک SQL Smell است؛ زیرا کوئری نویسی را سخت میکند و همچنین به دلیل عدم امکان تعریف constraints، کنترلی بر روی صحت دیتاهای وارده شد نخواهیم داشت. در نهایت با برنامه‌ای روبرو خواهیم شد که درک صحیحی از ماهیت دیتا ندارد. اما اگر در شرایطی مجبور به استفاده‌ی از این مدل هستید، بهتر است از فرمت JSON برای ذخیره‌سازی دیتای داینامیک استفاده کنید. بیشتر دیتابیس‌های رابطه‌ایی به صورت native از نوع داده‌ایی JSON پشتیبانی میکنند:  
CREATE TABLE EmployeeJsonAttributes (
  Id int NOT NULL AUTO_INCREMENT,
  EmployeeId int NOT NULL,
  Attributes json DEFAULT NULL,
  PRIMARY KEY (Id),
  FOREIGN KEY (EmployeeId) REFERENCES EmployeeEav (Id) ON DELETE CASCADE
)
همانطور که مشاهده می‌کنید در اینجا تایپ ستون Attributes، به JSON تنظیم شده است. بنابراین می‌توانیم از قابلیت‌های توکار دیتابیس (MySQL در مطلب جاری) برای ذخیره و بازیابی داده‌های JSON استفاده کنیم. در ادامه دو روش ذخیره JSON  را مشاهده میکنید: 
INSERT INTO EmployeeJsonAttributes VALUES (
101, 
  '{
  "name": "Jon",
    "lastName": "Doe",
    "dateOfBirth": "1989-01-01 10:10:10+05:30",
    "skills": [ "C#", "JS" ],
    "address":  {
  "country": "UK",
      "city": "London",
      "email": "jon.doe@example.com"
    }
  }'
)

INSERT INTO efcoresample.EmployeeJsonAttributes VALUES (
101, 
  JSON_OBJECT(
"name", "Jon", 
"lastName", "Doe",
"dateOfBirth", "1989-01-01 10:10:10+05:30",
"skills", JSON_ARRAY("C#", "JS"),
    "address", JSON_OBJECT(
  "country", "UK",
      "city", "London",
  "email", "jon.doe@example.com"
    )
  )
)

به عنوان مثال در ادامه میخواهیم کشور محل تولد یک کاربر خاص را نمایش دهیم. برای اینکار می‌توانیم از JSON_EXTRACT استفاده کنیم:
SELECT JSON_EXTRACT(Attributes, '$.address.country') as Country 
FROM EmployeeJsonAttributes
WHERE EmployeeId = 101;

-- Conutry
-- "UK"

همچنین می‌توانیم از عملگر column-path نیز به جای JSON_EXTRACT استفاده کنیم:
SELECT Attributes -> '$.address.country' as Country 
FROM EmployeeJsonAttributes
WHERE EmployeeId = 101;

-- Conutry
-- "UK"

بنابراین به راحتی می‌توانیم کوئری مطلب قبل را اینگونه بازنویسی کنیم:
SELECT EmployeeId, Attributes ->> '$.DateOfBirth' AS BirthDate FROM EmployeeJsonAttributes
WHERE Attributes ->> '$.DateOfBirth' > DATE_SUB(CURRENT_DATE(), INTERVAL 25 YEAR)
همانطور که مشاهده می‌کنید در کوئری فوق یک عملگر < دیگر نیز اضافه کرده‌ایم. هدف از آن حذف “” از خروجی نهایی می‌باشد. 

استفاده از JSON در EF Core 
متاسفانه در EF Core به صورت مستقیم نمی‌توانیم از JSON درون کلاس‌های سی‌شارپ استفاده کنیم (+ )، در نتیجه در سمت کلاس‌های سی‌شارپ باید از string استفاده کنیم و به نوعی به EF Core اطلاع دهیم که تایپ ستون موردنظرمان JSON است. در نتیجه خروجی نهایی درون دیتابیس، یک فیلد با تایپ JSON خواهد بود. برای اینکار به دو شیوه می‌توانیم تایپ ستون موردنظر را تعیین کنیم: 
// Fluent API
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
    modelBuilder.Entity<Employee>(entity =>
    {
        entity.Property(e => e.Attributes).HasColumnType("json");
    });
}

// Data Annotations
[Column(TypeName = "json")]
public string Attributes { get; set; }

در نهایت برای تشکیل بانک اطلاعاتی، به مدلی با ساختار زیر نیاز خواهیم داشت:
public class EmployeeJsonAttribute
{
    public int Id { get; set; }
    public virtual EmployeeEav Employee { get; set; }
    public int EmployeeId { get; set; }
    [Column(TypeName = "json")]
    public string Attributes { get; set; }
}
در اینجا به جای تعریف ستون‌ها و مقادیر داینامیک‌شان از یک فیلد از نوع رشته‌ایی با نام Attributes استفاده شده است. از آنجائیکه نوع ستون در سمت دیتابیس به JSON تنظیم خواهد شد، در نتیجه هر نوع ساختار JSON معتبری را می‌توانیم درون آن ذخیره کنیم:
dbContext.EmployeeJsonAttributes.Add(new EmployeeJsonAttribute
{
    EmployeeId =  101,
    Attributes = JsonSerializer.Serialize(new
    {
        FirstName = "Sirwan",
        LastName = "Afifi",
        DateOfBirth = DateTime.Now.AddYears(-31)
    })
});

dbContext.SaveChanges();
همانطور که اشاره شده به دلیل عدم پشتیبانی از JSON در حال حاضر در EF Core امکان کوئری نویسی بر روی ستون JSON را نداریم. در همین حد که براساس فیلدهای دیگر جستجو را انجام داده و خروجی را Deserialize کنیم:
var employee = dbContext.EmployeeJsonAttributes.Find(201);
Console.WriteLine(JsonSerializer.Deserialize<Employee>(employee.Attributes).DateOfBirth);

برای نوشتن کوئری روی ستون JSON می‌توانید از Query Types  نیز استفاده کنید. 
مطالب
intellisense دار نمودن ViewBag در ASP.NET MVC
در اینجا  و اینجا  با تفاوت‌های ViewData و ViewBag و TempData در ASP.NET MVC آشنا شدید. هدف ما در این مقاله intellisense  دار کردن شیء پویای ViewBag در فایل‌هاب cshtml می‌باشد که گاها در پروژها پیش می‌آید، برنامه نویس، لیستی را به صورت ViewBag به سمت View ارسال نماید.
 ViewBag :
 • یک نوع dynamic است (این نوع در c# 4 معرفی شده است).
• مانند ViewData برای ارسال اطلاعات از کنترلر به view استفاده می‌شود.
• مدت زمان اعتبار مقادیر آن تنها در request جاری است.
• اگر redirect ایی بین صفحات رخ دهد، مقدار آن null خواهد شد.
• به دلایل امنیتی باید قبل از استفاده، null بودن آن تست شود.
• برای استفاده‌ی از آن، cast نیاز نیست. بنابراین سریعتر عمل می‌کند.
در پوشه‌ی Models یک کلاس با نام Persons ایجاد شده که داری پراپرتی‌های زیر می‌باشد:
using System.Web;

namespace Intellisense.Models
{
    public class Persons
    {
        // کلید
        public int Id { get; set; }
        // نام
        public string FirstName { get; set; }
        // نام خانوادگی
        public string LastName { get; set; }
        // نام پدر
        public string FatherName { get; set; }
        // سن
        public int Age { get; set; }
        // شماره تلفن
        public int Mobile { get; set; }
        // آدرس
        public string Address { get; set; }
    }
}
حال نوبت به ایجاد یک اکشن و مقدار دهی ViewBag با لیستی از اشخاص و پاس دادن به سمت View است:
using System.Collections.Generic;
using System.Web.Mvc;
using Intellisense.Models;

namespace Intellisense.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        // GET: Home
        public ActionResult Index()
        {
            // List of person
            var listOfPerson = new List<Persons>
            {
                new Persons() {Id = 1, FirstName = "Jone", LastName = "liy", FatherName = "Sobin", Age = 36, Mobile = +982015222, Address = "..."},
                new Persons() {Id = 2, FirstName = "kety", LastName = "sory", FatherName = "petter", Age = 19, Mobile = +962222155, Address = "..."},
            };
            // Set ViewBag.Persons data from listOfPerson
            ViewBag.Persons = listOfPerson;
            // Show and send ViewBag.Persons to view
            return View();
        }
    }
}
در View می‌توان به دو روش لیست ارسالی موجود در ViewBag.Persons فراخوانی نمود:
  1. استفاده از دات ( . ) 
  2. عمل Cast
در کد زیر نحوه‌ی استفاده از دات را مشاهده خواهید کرد. از معایب استفاده از این روش اشتباهات تایپی است که نام پراپرتی بعد از دات (.) قرار خواهد گرفت و همچنین intellisense برای آن فعال نیست.
@{
    ViewBag.Title = "ViewBag";
}
<table>
    <thead>
        <tr>
            <th>
                Id
            </th>
            <th>
                First Name
            </th>
            <th>
                Last Name
            </th>
            <th>
                Father Name
            </th>
            <th>
                Age
            </th>
            <th>
               Mobile
            </th>
            <th>
                Address
            </th>
        </tr>
    </thead>
    <tbody>
        @{foreach (var item in ViewBag.Persons)
            {
                <tr>
                    <td>
                        @item.Id
                    </td>
                    <td>
                        @item.FirstName
                    </td>
                    <td>
                        @item.LastName
                    </td>
                    <td>
                        @item.FatherName
                    </td>
                    <td>
                        @item.Age
                    </td>
                    <td>
                        @item.Mobile
                    </td>
                    <td>
                        @item.Address
                    </td>
                </tr>
            }
        }
    </tbody>
</table>

Cast:
با استفاده از کلمه کلیدی as عمل casting انجام پذیرفته است که در زیر، دو روش برای casting آورده شده است. در این حالت intellisense نیز فعال می‌گردد:
@using Intellisense.Models
@{
    ViewBag.Title = "ViewBag";
    // روش اول
    // پیشنهاد می‌شود که از روش اول استفاده شود
    // var listOfPerson = ViewBag.Persons as IEnumerable<Persons>;
    // روش دوم
    // var listOfPerson = (IEnumerable<Persons>)ViewBag.Persons;
    var listOfPerson = ViewBag.Persons as IEnumerable<Persons>;
}
<table>
    <thead>
        <tr>
            <th>
                Id
            </th>
            <th>
                First Name
            </th>
            <th>
                Last Name
            </th>
            <th>
                Father Name
            </th>
            <th>
                Age
            </th>
            <th>
               Mobile
            </th>
            <th>
                Address
            </th>
        </tr>
    </thead>
    <tbody>
        @{foreach (var item in listOfPerson)
            {
                <tr>
                    <td>
                        @item.Id
                    </td>
                    <td>
                        @item.FirstName
                    </td>
                    <td>
                        @item.LastName
                    </td>
                    <td>
                        @item.FatherName
                    </td>
                    <td>
                        @item.Age
                    </td>
                    <td>
                        @item.Mobile
                    </td>
                    <td>
                        @item.Address
                    </td>
                </tr>
            }
        }
    </tbody>
</table>
پروژه جاری را می‌توان از اینجا دانلود نمود.
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
خطای هم نامی خواص راهبری
public interface IFoo
{
        IPerson Person
        {
            get;
        }

        ICompany Company
        {
            get;
        }

        DateTime Date
        {
            get;
        }

        long NormalShareCount
        {
            get;
        }
}

public interface IPerson
{
    string Name{get;}
}

public interface ICompany
{
   string Name{get;}
}
مطالب
فرمت کردن اطلاعات نمایش داده شده به کمک jqGrid در ASP.NET MVC
پیشنیاز این بحث مطالعه‌ی مطلب «صفحه بندی و مرتب سازی خودکار اطلاعات به کمک jqGrid در ASP.NET MVC» است و در اینجا جهت کوتاه شدن بحث، صرفا به تغییرات مورد نیاز جهت اعمال بر روی مثال اول اکتفاء خواهد شد.

صورت مساله

می‌خواهیم اطلاعات نمایش داده شده در گرید را به نحوی فرمت کنیم که
الف) اگر id ردیف مساوی 5 بود، رنگ و پس زمینه‌ی آن تغییر کند.
ب) نام محصول، به جزئیات آن لینک شود و این اطلاعات توسط یک jQuery UI Dialog نمایش داده شود.
ج) عدد قیمت با سه رقم جدا کننده همراه باشد.




تکمیل مدل برنامه

مدل قسمت اول صرفا یک محصول بود. مدل قسمت جاری، اطلاعات تولید/تامین کننده آن‌را توسط کلاس Supplier نیز به همراه دارد:
namespace jqGrid02.Models
{
    public class Product
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
        public decimal Price { set; get; }
        public Supplier Supplier { set; get; }
    }

    public class Supplier
    {
public int Id { set; get; }
        public string CompanyName { set; get; }
        public string Address { set; get; }
        public string PostalCode { set; get; }
        public string City { set; get; }
        public string Country { set; get; }
        public string Phone { set; get; }
        public string HomePage { set; get; }
    }
}

کدهای سمت سرور

کدهای سمت سرور مانند متد GetProducts به همراه صفحه بندی و مرتب سازی پویای آن دقیقا مانند قسمت قبل است.
در اینجا فقط یک اکشن متد جدید جهت بازگشت اطلاعات تولید کننده‌ای مشخص با فرمت JSON، اضافه شده‌است:
        public ActionResult GetGetSupplierData(int id)
        {
            var list = ProductDataSource.LatestProducts;
            var product = list.FirstOrDefault(x => x.Id == id);
            if (product == null)
                return Json(null, JsonRequestBehavior.AllowGet);

            return Json(new
                          {
                              product.Supplier.CompanyName,
                              product.Supplier.Address,
                              product.Supplier.PostalCode,
                              product.Supplier.City,
                              product.Supplier.Country,
                              product.Supplier.Phone,
                              product.Supplier.HomePage
                          }, JsonRequestBehavior.AllowGet);
        }

کدهای سمت کلاینت

صفحه دیالوگی که قرار است اطلاعات تولید کننده را نمایش دهد، یک چنین ساختاری دارد:
<div dir="rtl" id="supplierDialog">
    <span id="CompanyName"></span><br /><br />
    <span id="Address"></span><br />
    <span id="PostalCode"></span>, <span id="City"></span><br />
    <span id="Country"></span><br /><br />
    <span id="Phone"></span><br />
    <span id="HomePage"></span>
</div>
و تغییرات گرید برنامه به شرح زیر است:
    <script type="text/javascript">
        function showSupplierDialog(linkElement, supplierId) {
            //request json data
            $.getJSON('@Url.Action("GetGetSupplierData","Home")', { id: supplierId }, function (data) {
                //set values in dialog
                for (var property in data) {
                    if (data.hasOwnProperty(property)) {
                        $('#' + property).text(data[property]);
                    }
                }
                
                //get link position
                var linkPosition = $(linkElement).offset();
                $('#supplierDialog').dialog('option', 'position', [linkPosition.left, linkPosition.top]);
                //open dialog
                $('#supplierDialog').dialog('open');
            });
        }

        $(document).ready(function () {

            $('#supplierDialog').dialog({
                 autoOpen: false, bgiframe: true, resizable: false, title: 'تولید کننده'
            });

            $('#list').jqGrid({
                // .... مانند قبل
                colNames: ['شماره', 'نام محصول', 'قیمت'],
                //columns model
                colModel: [
                    {
                        name: 'Id', index: 'Id', align: 'right', width: 20,
                        formatter: function (cellvalue, options, rowObject) {
                            var cellValueInt = parseInt(cellvalue);
                            if (cellValueInt == 5) {
                                return "<span style='background: brown; color: yellow'>" + cellvalue + "</span>";
                            }
                            return cellvalue;
                        }
                    },
                    {
                        name: 'Name', index: 'Name', align: 'right', width: 300,
                        formatter: function (cellvalue, options, rowObject) {
                            return "<a href='#' onclick='showSupplierDialog(this, " + rowObject[0] + ");'>" + cellvalue + "</a>";
                        }
                    },
                    {
                        name: 'Price', index: 'Price', align: 'center', width: 50,
                        formatter: 'currency',
                        formatoptions:
                        {
                            decimalSeparator: '.', thousandsSeparator: ',', decimalPlaces: 2, prefix: '$'
                        }
                    }
                ],
                // .... مانند قبل
            });
        });
    </script>
- همانطور که ملاحظه می‌کنید، توسط خاصیت formatter می‌توان عناصر در حال نمایش را فرمت کرد و بر روی نحوه‌ی نمایش نهایی آن‌ها تاثیرگذار بود.
در حالت ستون Id، از یک formatter سفارشی استفاده شده‌است. در اینجا این فرمت کننده به صورت یک callback عمل کرده و پیش از رندر نهایی اطلاعات، مقدار سلول جاری را توسط cellvalue در اختیار ما قرار می‌دهد. در این بین هر نوع فرمتی را که نیاز است می‌توان اعمال کرد و سپس یک رشته را بازگشت می‌دهیم. این رشته در سلول جاری درج خواهد شد.
- اگر مانند ستون Name، نیاز به مقادیر سایر سلول‌ها نیز وجود داشت، می‌توان از آرایه‌ی rowObject استفاده کرد. برای مثال در این حالت، یک لینک که کلیک بر روی آن سبب فراخوانی تابع showSupplierDialog می‌شود، در سلول‌های ستون Name درج خواهند شد. اولین rowObject که در اینجا مورد استفاده است، به ستون اول یا همان Id محصول اشاره می‌کند.
- در ستون Price از یک سری formatter از پیش تعریف شده استفاده شده‌است. نمونه‌ای از آن را در قسمت اول در ستون نمایش وضعیت موجود بودن محصول با تنظیم formatter: checkbox مشاهده کرده‌اید. در اینجا از یک formatter توکار دیگر به نام currency برای کار با مقادیر پولی استفاده شده‌است به همراه تنظیمات خاص آن.
- متد showSupplierDialog طوری تنظیم شده‌است که پس از دریافت Id یک محصول، آن‌را به سرور ارسال کرده و مشخصات تولید کننده‌ی آن‌را با فرمت JSON دریافت می‌کند. سپس در حلقه‌ای که مشاهده می‌کنید، خواص شیء جاوا اسکریپتی دریافتی استخراج و به spanهای supplierDialog انتساب داده می‌شوند. جهت سهولت کار، Id این spanها دقیقا مساوی Id خواص شیء دریافتی از سرور، درنظر گرفته شده‌اند.
- در مورد راست به چپ نمایش داده شدن عنوان دیالوگ، تغییرات CSS ایی لازم است که در قسمت اول بیان شدند.


برای مطالعه بیشتر
لیست کامل فرمت کننده‌های توکار
فرمت کننده‌های سفارشی


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید
jqGrid02.zip
 
نظرات مطالب
C# 8.0 - Nullable Reference Types
یک نکته‌ی تکمیلی: متدهای الحاقی خود را به ویژگی‌های Nullable مزین کنید!

فرض کنید قصد دارید یک متد الحاقی را برای متد معروف string.IsNullOrWhiteSpace تهیه کنید. روش متداول آن به صورت زیر است:
public static bool IsNullOrWhiteSpace(this string str)
        => string.IsNullOrWhiteSpace(str);

این روش تعریف، دو نقصیه‌ی ریز را به‌همراه دارد:
الف) اگر در پروژه‌ای حالت nullable reference types فعال باشد (که در تمام پروژه‌های جدید، به صورت پیش‌فرض فعال است) و بخواهیم به این متد الحاقی، یک مقدار نال را ارسال کنیم، با یک اخطار کامپایلر مواجه می‌شویم که ... این متد، نال را نمی‌پذیرد که پیشتر با فعال نبودن گزینه nullable reference types، بدون دریافت اخطاری، می‌شد نال را هم به این متد ارسال کرد. بنابراین بهتر است پارامتر ورودی آن‌را به صورت string? str تعریف کنیم.
ب) اگر از متد اصلی string.IsNullOrWhiteSpace در شرطی استفاده کنیم، پس از استفاده‌ی از آن، در سطرهای بعدی، کامپایلر تشخیص می‌دهد که رشته‌ی بررسی شده، نال بوده یا خیر. اما ... متد الحاقی فوق چنین قابلیتی را به همراه ندارد. برای رفع آن باید به صورت زیر عمل کرد:
public static bool IsNullOrWhiteSpace([NotNullWhen(returnValue: false)] this string? str)
        => string.IsNullOrWhiteSpace(str);
با استفاده از ویژگی NotNullWhen به کامپایلر اعلام می‌کنیم که اگر خروجی این متد false بود، مقدار str نال نخواهد بود. اکنون این متد الحاقی جدید، با نمونه‌ی اصلی، رفتار هماهنگی را داشته و قادر است کامپایلر را در سطرهای بعدی، در مورد نال نبودن رشته‌ی دریافتی، راهنمایی کند.
مطالب
C# 7 - More Expression-Bodied Members
یکی از امکانات جالب سی‌شارپ که در نسخه 6 معرفی شد، قابلیت Expression-Bodied Members بود. در نسخه 7 سی‌شارپ، امکانات جدیدتری اضافه شده است؛ به عنوان مثال اکنون می‌توان برای constructors, finalizers و همچنین get and set برای پراپرتی‌ها و ایندکسرها نیز از این قابلیت استفاده کرد.

 
استفاده از expression body برای constructors 
public class Person
{
    public string FirstName { get; set; }
    public Person(string firstName)
    {
        this.FirstName = firstName;
    }
}
به عنوان مثال اکنون سازنده‌ی کلاس فوق را می‌توانیم از روش block body متداول، به روش expression body، به صورت خلاصه‌تری بنویسیم:
public class Person
{
     public string FirstName { get; set; }
     public Person(string firstName) => this.FirstName = firstName;
}
البته محدودیت این روش این است که تنها برای یک پارامتر می‌توانیم به اینصورت عمل کنیم؛ اما در نسخه‌ 7.1  قرار است قابلیت استفاده از expression body برای بیشتر از یک پارامتر نیز اضافه شود:
public class Person
{
    public string Name { get; }
    public int Age { get; }

    public Person(string name, int age) => (Name, Age) = (name, age);
}

اما اگر نیاز داشتید برای بیشتر از دو متغیر از expression body استفاده کنید می‌توانید از Tuple برای شبیه‌سازی آن استفاده کنید(+):
public class Person
{
    private readonly (string name, int age) _tuple;    

    public string Name => _tuple.name;
    public int Age => _tuple.age;

    public Person(string name, int age) => _tuple = (name, age);
}

استفاده از expression body برای destructors 
public class Resource
{
    ~Resource() => Console.WriteLine("destructor");
}


 استفاده از expression body در get / set accessors 
 در سی‌شارپ 7 برای accessors نیز می‌توانیم از سینتکس جدید expression body استفاده کنیم. به عنوان مثال کد زیر را در نظر بگیرید:
private int _x;
public int X 
{
    get
    {
        return _x;
    }
    set
    {
        _x = value;
    }
}
کد فوق را می‌توانیم در سی‌شارپ 7 به صورت خلاصه‌تری بنویسیم:
private int _x;
public int X 
{
    get => _x;
    set => _x = value;
}

در ویژوال‌استودیوی 2017 نیز با قرار دادن ماوس بر روی پراپرتی x_، استفاده‌ی از سینتکس expression body به شما پیشنهاد داده خواهد شد:


همچنین برای Event Accessors نیز می‌توانیم از این قابلیت استفاده کنیم:

private EventHandler _someEvent;
public event EventHandler SomeEvent
{
    add => _someEvent += value;
    remove => _someEvent -= value;
}


مطالب
معرفی System.Text.Json در NET Core 3.0.
معروفترین کتابخانه‌ی کار با JSON در دات نت، Json.NET است که این روزها، جزء جدایی ناپذیر حداقل، تمام برنامه‌های وب مبتنی بر دات نت می‌باشد. برای مثال ASP.NET Core 2x/1x و همچنین ASP.NET Web API پیش از NET Core.، به صورت پیش‌فرض از این کتابخانه برای کار با JSON استفاده می‌کنند. این کتابخانه 10 سال پیش ایجاد شد و در طول زمان، قابلیت‌های زیادی به آن اضافه شده‌است. همین حجم بالای کار صورت گرفته سبب شده‌است که برای مثال شروع به استفاده‌ی از <Span<T در آن برای بالابردن کارآیی، بسیار مشکل شده و نیاز به تغییرات اساسی در آن داشته باشد. به همین جهت خود تیم CoreFX دات نت Core گزینه‌ی دیگری را برای کار با JSON در فضای نام جدید System.Text.Json ارائه داده‌است که برای کار با آن نیاز به نصب وابستگی ثالثی نیست و همچنین کارآیی آن به علت استفاده‌ی از ویژگی‌های جدید زبان، مانند ref struct و Span، به طور میانگین دو برابر کتابخانه‌ی Json.NET است. برای مثال استفاده‌ی از string (حالت پیش‌فرض کتابخانه‌ی Json.NET) یعنی کار با رشته‌هایی از نوع UTF-16؛ اما کار با Span، امکان دسترسی مستقیم به رشته‌هایی از نوع UTF-8 را میسر می‌کند که نیازی به تبدیل به رشته‌هایی از نوع UTF-16 را ندارند.


ASP.NET Core 3x دیگر به صورت پیش‌فرض به همراه Json.NET ارائه نمی‌شود

در برنامه‌های ASP.NET Core 3x، وابستگی ثالث Json.NET حذف شده‌است و از این پس هر نوع خروجی JSON آن، مانند بازگشت مقادیر مختلف از اکشن متدهای کنترلرها، به صورت خودکار در پشت صحنه از امکانات ارائه شده‌ی در System.Text.Json استفاده می‌کند و دیگر Json.NET، کتابخانه‌ی پیش‌فرض کار با JSON آن نیست. بنابراین برای کار با آن نیاز به تنظیم خاصی نیست. همینقدر که یک پروژه‌ی جدید ASP.NET Core 3x را ایجاد کنید، یعنی در حال استفاده‌ی از System.Text.Json هستید.


روش بازگشت به Json.NET در ASP.NET Core 3x

اگر به هر دلیلی هنوز نیاز به استفاده‌ی از کتابخانه‌ی Json.NET را دارید، آداپتور ویژه‌ی آن نیز تدارک دیده شده‌است. برای اینکار:
الف) ابتدا باید بسته‌ی نیوگت Microsoft.AspNetCore.Mvc.NewtonsoftJson را نصب کنید.
ب) سپس در کلاس Startup، باید این کتابخانه را به صورت یک سرویس جدید، با فراخوانی متد AddNewtonsoftJson، معرفی کرد:
 public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
 {
     services.AddControllers()
            .AddNewtonsoftJson()
     // ...
}
یکی از دلایل بازگشت به Json.NET می‌تواند عدم پشتیبانی از OpenAPI / Swagger در حین کار با System.Text.Json باشد و این مورد قرار نیست در نگارش نهایی 3.0، حضور داشته باشد و انطباق با آن به نگارش‌های بعدی موکول شده‌است.


روش کار مستقیم با System.Text.Json

اگر در قسمتی از برنامه‌ی خود نیاز به کار مستقیم با اشیاء JSON را داشته باشید و یا حتی بخواهید از این قابلیت در برنامه‌های کنسول و یا کتابخانه‌ها نیز استفاده کنید، روش انتقال کدهایی که از Json.NET استفاده می‌کنند به System.Text.Json، به صورت زیر است:
public class Person
{
   public string FirstName { get; set; }
   public string LastName { get; set; }
   public DateTime? BirthDay { get; set; }
}
تبدیل رشته‌ی JSON حاوی اطلاعات شخص، به شیء متناظر با آن و یا حالت عکس آن:
using System;
using System.Text.Json.Serialization;

namespace ConsoleApp
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            Person person = JsonSerializer.Parse<Person>(...);
            string json = JsonSerializer.ToString(person);
        }
    }
}
در اینجا از کلاس System.Text.Json.Serialization.JsonSerializer، روش کار با دو متد Parse را برای Deserialization و ToString را برای Serialization مشاهده می‌کنید.
کلاس JsonSerializer دارای overloadهای زیر برای کار با متدهای Parse و ToString است:
namespace System.Text.Json.Serialization
{
    public static class JsonSerializer
    {
        public static object Parse(ReadOnlySpan<byte> utf8Json, Type returnType, JsonSerializerOptions options = null);
        public static object Parse(string json, Type returnType, JsonSerializerOptions options = null);
        public static TValue Parse<TValue>(ReadOnlySpan<byte> utf8Json, JsonSerializerOptions options = null);
        public static TValue Parse<TValue>(string json, JsonSerializerOptions options = null);

        public static string ToString(object value, Type type, JsonSerializerOptions options = null);
        public static string ToString<TValue>(TValue value, JsonSerializerOptions options = null);
    }
}
یک نکته: کارآیی متد Parse با امضای ReadOnlySpan<byte> utf8Json، بیشتر است از نمونه‌ای که string json را می‌پذیرد. از این جهت که چون با آرایه‌ای از بایت‌های رشته‌ای از نوع UTF-8 کار می‌کند، نیاز به تبدیل به UTF-16 را مانند متدی که string را می‌پذیرد، ندارد. برای تولید آرایه‌ی بایت‌های utf8Json از روی یک شیء، می‌توانید از متد JsonSerializer.ToUtf8Bytes استفاده کنید و یا برای تولید آن از روی یک رشته، از متد Encoding.UTF8.GetBytes استفاده کنید.


سفارشی سازی JsonSerializer جدید

اگر به امضای متدهای Parse و ToString کلاس JsonSerializer دقت کنید، دارای یک پارامتر اختیاری از نوع JsonSerializerOptions نیز هستند که به صورت زیر تعریف شده‌است:
public sealed class JsonSerializerOptions
{
   public bool AllowTrailingCommas { get; set; }
   public int DefaultBufferSize { get; set; }
   public JsonNamingPolicy DictionaryKeyPolicy { get; set; }
   public bool IgnoreNullValues { get; set; }
   public bool IgnoreReadOnlyProperties { get; set; }
   public int MaxDepth { get; set; }
   public bool PropertyNameCaseInsensitive { get; set; }
   public JsonNamingPolicy PropertyNamingPolicy { get; set; }
   public JsonCommentHandling ReadCommentHandling { get; set; }
   public bool WriteIndented { get; set; }
}
برای نمونه معادل تنظیم NullValueHandling در Json.NET:
// Json.NET:
var settings = new JsonSerializerSettings
{
    NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore
};
string json = JsonConvert.SerializeObject(person, settings);
اینبار توسط خاصیت IgnoreNullValues صورت می‌گیرد:
// JsonSerializer:
var options = new JsonSerializerOptions
{
    IgnoreNullValues = true
};
string json = JsonSerializer.ToString(person, options);

در برنامه‌های ASP.NET Core که این نوع متدها در پشت صحنه فراخوانی می‌شوند، روش تنظیم JsonSerializerOptions به صورت زیر است:
services.AddControllers()
   .AddJsonOptions(options => options.JsonSerializerOptions.WriteIndented = true);


نگاشت نام ویژه‌ی خواص در حین عملیات deserialization

در مثال فوق، فرض شده‌است که نام خاصیت BirthDay، دقیقا با اطلاعاتی که از رشته‌ی JSON دریافتی پردازش می‌شود، تطابق دارد. اگر این نام در اطلاعات دریافتی متفاوت است، می‌توان از ویژگی JsonPropertyName برای تعریف این نگاشت استفاده کرد:
[JsonPropertyName("birthdate")]
public DateTime? BirthDay { get; set; }
روش دیگر اینکار، برای نمونه تنظیم PropertyNamingPolicy به حالت CamelCase است:
var options = new JsonSerializerOptions
{
   PropertyNamingPolicy = JsonNamingPolicy.CamelCase
};
string json = JsonSerializer.ToString(person, options);
و یا اگر می‌خواهید حساسیت به بزرگی و کوچکی حروف را ندید بگیرید (مانند حالت پیش‌فرض JSON.NET) از تنظیم JsonSerializerOptions.PropertyNameCaseInsensitive استفاده کنید.

در این بین اگر نمی‌خواهید خاصیتی در عملیات serialization و یا برعکس آن پردازش شود، می‌توان از تعریف ویژگی [JsonIgnore] بر روی آن استفاده کرد.
مطالب
استفاده از خواص راهبری در Entity framework بجای Join نویسی
یکی از مزایای مهم استفاده از Entity framework، خواص راهبری (navigation properties) آن هستند که امکان تهیه کوئری‌های بین جداول را به سادگی و به نحوی منطقی فراهم می‌کنند.
برای مثال دو جدول شهر‌ها و افراد را درنظر بگیرید. مقصود از تعریف جدول شهر‌ها در اینجا، مشخص سازی محل تولد افراد است:
    public class Person
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        [ForeignKey("BornInCityId")]
        public virtual City BornInCity { get; set; }
        public int BornInCityId { get; set; }
    }

    public class City
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        public virtual ICollection<Person> People { get; set; }
    }
در ادامه این کلاس‌ها را در معرض دید EF Code first قرار داده:
    public class MyContext : DbContext
    {
        public DbSet<City> Cities { get; set; }
        public DbSet<Person> People { get; set; }
    }


و همچنین تعدادی رکورد آغازین را نیز به جداول مرتبط اضافه می‌کنیم:
    public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext>
    {
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
            AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }

        protected override void Seed(MyContext context)
        {
            var city1 = new City { Name = "city-1" };
            var city2 = new City { Name = "city-2" };
            context.Cities.Add(city1);
            context.Cities.Add(city2);

            var person1 = new Person { Name = "user-1", BornInCity = city1 };
            var person2 = new Person { Name = "user-2", BornInCity = city1 };
            context.People.Add(person1);
            context.People.Add(person2);

            base.Seed(context);
        }
    }
در این حالت برای نمایش لیست نام افراد به همراه محل تولد آن‌ها، بنابر روال سابق SQL نویسی، نوشتن کوئری LINQ زیر بسیار متداول است:
    public static class Test
    {
        public static void RunTests()
        {
            Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MyContext, Configuration>());

            using (var context = new MyContext())
            {
                var peopleAndCitiesList = from person in context.People
                           join city in context.Cities
                           on person.BornInCityId equals city.Id
                           select new
                           {
                              PersonName = person.Name,
                              CityName = city.Name
                           };

                foreach (var item in peopleAndCitiesList)
                {
                    Console.WriteLine("{0}:{1}", item.PersonName, item.CityName);
                }
            }
        }
    }
که حاصل آن اجرای کوئری ذیل بر روی بانک اطلاعاتی خواهد بود:
SELECT 
          [Extent1].[BornInCityId] AS [BornInCityId], 
          [Extent1].[Name] AS [Name], 
          [Extent2].[Name] AS [Name1]
FROM  [dbo].[People] AS [Extent1]
INNER JOIN [dbo].[Cities] AS [Extent2] ON [Extent1].[BornInCityId] = [Extent2].[Id]
این نوع کوئری‌های join دار را به نحو ساده‌تری نیز می‌توان در EF با استفاده از خواص راهبری و بدون join نویسی مستقیم تهیه کرد:
var peopleAndCitiesList = context.People
                                  .Select(person => new
                                                         {
                                                             PersonName = person.Name,
                                                             CityName = person.BornInCity.Name
                                                         });
که دقیقا همان خروجی SQL یاد شده را تولید می‌کند.

مثال دوم:
می‌خواهیم لیست شهرها را بر اساس تعداد کاربر متناظر به صورت نزولی مرتب کنیم:
var citiesList = context.Cities.OrderByDescending(x => x.People.Count());
foreach (var item in citiesList)
{
    Console.WriteLine("{0}", item.Name);
}
همانطور که مشاهده می‌کنید از خواص راهبری در قسمت order by هم می‌شود استفاده کرد. خروجی SQL کوئری فوق به صورت زیر است:
SELECT 
[Project1].[Id] AS [Id], 
[Project1].[Name] AS [Name]
FROM ( SELECT 
        [Extent1].[Id] AS [Id], 
        [Extent1].[Name] AS [Name], 
        (SELECT 
                COUNT(1) AS [A1]
                FROM [dbo].[People] AS [Extent2]
                WHERE [Extent1].[Id] = [Extent2].[BornInCityId]) AS [C1]
        FROM [dbo].[Cities] AS [Extent1]
)  AS [Project1]
ORDER BY [Project1].[C1] DESC

مثال سوم:
در ادامه قصد داریم لیست شهرها را به همراه تعداد نفرات متناظر با آن‌ها نمایش دهیم:
 var peopleAndCitiesList = context.Cities
                                     .Select(city => new
                                                 {
                                                     InUseCount = city.People.Count(),
                                                     CityName = city.Name
                                                 });

foreach (var item in peopleAndCitiesList)
{
     Console.WriteLine("{0}:{1}", item.CityName, item.InUseCount);
}
در اینجا از خاصیت راهبری People برای شمارش تعداد اعضای متناظر با هر شهر استفاده شده است.
خروجی SQL کوئری فوق به نحو ذیل است:
SELECT 
[Extent1].[Id] AS [Id], 
(SELECT 
        COUNT(1) AS [A1]
        FROM [dbo].[People] AS [Extent2]
        WHERE [Extent1].[Id] = [Extent2].[BornInCityId]) AS [C1], 
[Extent1].[Name] AS [Name]
FROM [dbo].[Cities] AS [Extent1]