مطالب
امکان استفاده‌ی از قیود مسیریابی سفارشی ASP.NET Core در Blazor SSR برای رمزگشایی خودکار پارامترهای دریافتی

در Blazor می‌توان مسیریابی‌های پارامتری را به صورت زیر نیز تعریف کرد:

@page "/post/edit/{EditId:int}"

که در اینجا EditId، یک پارامتر مسیریابی از نوع int تعریف شده و به صورت زیر در کدهای صفحه‌ی مرتبط، قابل دسترسی است:

[Parameter] public int? EditId { set; get; }

int تعریف شده‌ی در این مسیریابی، یک routing constraint و یا یک قید مسیریابی محسوب می‌شود و استفاده‌ی از آن، چنین مزایایی را به همراه دارد:

- در این حالت فقط EditId های عددی پردازش می‌شوند و اگر رشته‌ای دریافت شود، کاربر با خروجی از نوع 404 و یا «یافت نشد»، مواجه خواهد شد.

- امکان اعتبارسنجی مقادیر دریافتی، پیش از ارسال آن‌ها به صفحه و پردازش صفحه.

قیود پیش‌فرض تعریف شده‌ی در Blazor

اگر به مستندات مسیریابی Blazor مراجعه کنیم، به‌نظر فقط این موارد را می‌توان به‌عنوان قیود پارامترهای مسیریابی تعریف کرد:

bool, datetime, decimal, double, float, guid, int, long, nonfile 

و ... توضیحاتی در مورد اینکه آیا امکان بسط آن‌ها وجود دارند یا خیر، فعلا در مستندات رسمی آن، ذکر نشده‌اند.

در Blazor 8x می‌توان از قیود مسیریابی سفارشی ASP.NET Core نیز استفاده کرد!

ASP.NET Core سمت سرور، به همراه امکان سفارشی سازی قیودمسیریابی خود نیز هست که آن‌را می‌توان به کمک اینترفیسIRouteConstraint پیاده سازی کرد:

namespace Microsoft.AspNetCore.Routing  
{  
    public interface IRouteConstraint  
    {  
        bool Match(  
            HttpContext httpContext,  
            IRouter route,  
            string routeKey,  
            RouteValueDictionary values,  
            RouteDirection routeDirection);  
    }  
} 

جالب اینجا است که می‌توان این نمونه‌های سفارشی را حداقل در نگارش جدید Blazor 8x SSR نیز استفاده کرد؛ هرچند در مستندات رسمی Blazor هنوز به آن‌ اشاره‌ای نشده‌است.

در امضای متد Match فوق، دو پارامتر routeKey و values آن بیش از مابقی مهم هستند:

- routeKey مشخص می‌کند که الان کدام پارامتر مسیریابی (مانند EditId در این مطلب) در حال پردازش است.

- values، یک دیکشنری است که کلید هر عضو آن، پارامتر مسیریابی و مقدار آن، مقدار دریافتی از URL جاری است.

- اگر این متد مقدار true را برگرداند، یعنی مسیریابی وارد شده‌ی به آن، با موفقیت پردازش و اعتبارسنجی شده و می‌توان صفحه‌ی مرتبط را نمایش داد؛ در غیراینصورت، کاربر پیام یافت نشدن آن صفحه و مسیر درخواستی را مشاهده می‌کند.

پیاده سازی یک قید سفارشی رمزگشایی پارامترهای مسیریابی

فرض کنید قصد ندارید که پارامترهای مسیریابی ویرایش رکوردهای خاصی را دقیقا بر اساس Id متناظر عددی آن‌ها در بانک اطلاعاتی، نمایش دهید؛ برای مثال نمی‌خواهید دقیقا آدرس post/edit/1 را به کاربر نمایش دهید؛ چون نمایش این اعداد عموما ساده و ترتیبی، حدس زدن آن‌ها را ساده‌ کرده و ممکن است در آینده مشکلات امنیتی را به همراه داشته باشد.

می‌خواهیم از آدرس‌های متداول و ساده‌ی عددی زیر:

@page "/post/edit/{EditId:int}"

به آدرس رمزنگاری شده‌ی زیر برسیم:

@page "/post/edit/{EditId:encrypt}"

اگر به این آدرس جدید دقت کنید، در اینجا از نام قید جدیدی به نام encrypt استفاده شده‌است که جزو قیود پیش‌فرض سیستم مسیریابی Blazor نیست. روش تعریف آن به صورت زیر است:

using System.Globalization;
using DNTCommon.Web.Core;

namespace Blazor8xSsrComponents.Utils;

public class EncryptedRouteConstraint(IProtectionProviderService protectionProvider) : IRouteConstraint
{
    public const string Name = "encrypt";

    public bool Match(HttpContext? httpContext,
        IRouter? route,
        string routeKey,
        RouteValueDictionary values,
        RouteDirection routeDirection)
    {
        ArgumentNullException.ThrowIfNull(routeKey);
        ArgumentNullException.ThrowIfNull(values);

        if (!values.TryGetValue(routeKey, out var routeValue))
        {
            return false;
        }

        var valueString = Convert.ToString(routeValue, CultureInfo.InvariantCulture);
        values[routeKey] = string.IsNullOrEmpty(valueString) ? null : protectionProvider.Decrypt(valueString);

        return true;
    }
}

توضیحات:

- در قیود سفارشی می‌توان سرویس‌ها را به سازنده‌ی کلاس تزریق کرد و برای مثال از سرویس IProtectionProviderService که در کتابخانه‌ی DNTCommon.Web.Core تعریف شده، برای رمزگشایی اطلاعات رسیده، استفاده کرده‌ایم.

- یک نام را هم برای آن درنظر گرفته‌ایم که از این نام در فایل Program.cs به صورت زیر استفاده می‌شود:

builder.Services.Configure<RouteOptions>(opt =>
{
    opt.ConstraintMap.Add(EncryptedRouteConstraint.Name, typeof(EncryptedRouteConstraint));
});

یعنی زمانیکه سیستم مسیریابی به قید جدیدی به نام encrypt می‌رسد:

@page "/post/edit/{EditId:encrypt}"

آن‌را در لیست ConstraintMap ای که به نحو فوق به سیستم معرفی شده، جستجو می‌کند. اگر این نام یافت شد، سپس کلاس EncryptedRouteConstraint متناظر را نمونه سازی کرده و در جهت پردازش مسیر رسیده، مورد استفاده قرار می‌دهد.

- در کلاس EncryptedRouteConstraint و متد Match آن، مقدار رشته‌ای EditId دریافت شده‌ی از طریق آدرس جاری درخواستی، رمزگشایی شده و بجای مقدار فعلی رمزنگاری شده‌ی آن درج می‌شود. همین اندازه برای مقدار دهی خودکار پارامتر EditId ذیل در صفحات مرتبط، کفایت می‌کند:

[Parameter] public string? EditId { set; get; }

یعنی دیگر نیازی نیست تا در صفحات مرتبط، کار رمزگشایی EditId، به صورت دستی انجام شود.

مطالب
نمایش، ذخیره و چاپ فایل‌های PDF در برنامه‌های Angular
با توجه به اینکه فایل‌های PDF نیز فایل باینری هستند، کلیات نکات مطلب «دریافت و نمایش تصاویر از سرور در برنامه‌های Angular» در مورد آن‌ها هم صادق است. در اینجا به تکمیل این نکات پرداخته و مواردی را مانند ذخیره، چاپ و استفاده از اشیاء نمایشی <object>، <embed> و <iframe> نیز بررسی می‌کنیم. نمایش PDF در اینجا بر اساس امکانات توکار مرورگرها صورت می‌گیرد و نیاز به افزونه‌ی اضافه‌تری ندارد.


کدهای سمت سرور دریافت فایل PDF

در اینجا کدهای سمت سرور برنامه، نکته‌ی خاصی را به همراه نداشته و صرفا یک فایل PDF ساده (محتوای باینری) را بازگشت می‌دهد:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class ReportsController : Controller
    {
        [HttpGet("[action]")]
        public IActionResult GetPdfReport()
        {
            return File(virtualPath: "~/assets/sample.pdf",
                        contentType: "application/pdf",
                        fileDownloadName: "sample.pdf");
        }
    }
}
که در نهایت با آدرس api/Reports/GetPdfReport در سمت کلاینت قابل دسترسی خواهد بود.


سرویس دریافت محتوای باینری در برنامه‌های Angular

برای اینکه HttpClient برنامه‌های Angular بتواند محتوای باینری را بجای محتوای JSON پیش‌فرض آن دریافت کند، نیاز است نوع خروجی سمت سرور آن‌را به blob تنظیم کرد:
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import { HttpClient } from "@angular/common/http";

@Injectable()
export class DownloadPdfDataService {

  constructor(private httpClient: HttpClient) { }

  public getReport(): Observable<Blob> {
    return this.httpClient.get("/api/Reports/GetPdfReport", { responseType: "blob" });
  }
}
به این ترتیب پس از اشتراک به متد getReport این سرویس، اطلاعات باینری این فایل PDF را دریافت خواهیم کرد.


اصلاح Content Security Policy سمت سرور جهت ارائه‌ی محتوای blob

پس از دریافت فایل PDF به صورت یک blob، با استفاده از متد URL.createObjectURL می‌توان آدرس موقت محلی را برای دسترسی به آن تولید کرد و یک چنین آدرس‌هایی به صورت blob:http تولید می‌شوند. در این حالت در Content Security Policy سمت سرور، نیاز است امکان دسترسی به تصاویر و همچنین اشیاء از نوع blob را نیز آزاد معرفی کنید:
img-src 'self' data: blob:
default-src 'self' blob:
object-src 'self' blob:
در غیراینصورت مرورگر نمایش یک چنین تصاویر و یا اشیایی را سد خواهد کرد.


دریافت فایل‌های PDF از سرور و نمایش آن‌ها در یک برنامه‌ی Angular

پس از این مقدمات، کامپوننتی که یک فایل PDF را از سمت سرور دریافت کرده و نمایش می‌دهد، چنین کدی را خواهد داشت:
import { DownloadPdfDataService } from "./../download-pdf-data.service";
import { WindowRefService } from "./../../core/window.service";
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { DomSanitizer, SafeResourceUrl } from "@angular/platform-browser";

@Component({
  templateUrl: "./view-pdf.component.html",
  styleUrls: ["./view-pdf.component.css"]
})
export class ViewPdfComponent implements OnInit {
  private nativeWindow: Window;
  private pdfBlobUrl: string;
  sanitizedPdfBlobResourceUrl: SafeResourceUrl;

  constructor(private downloadService: DownloadPdfDataService,
    private windowRefService: WindowRefService, private sanitizer: DomSanitizer) { }

  ngOnInit() {
    this.nativeWindow = this.windowRefService.nativeWindow;
    this.downloadService.getReport().subscribe(pdfDataBlob => {
      console.log("pdfDataBlob", pdfDataBlob);
      const urlCreator = this.nativeWindow.URL;
      this.pdfBlobUrl = urlCreator.createObjectURL(pdfDataBlob);
      console.log("pdfBlobUrl", this.pdfBlobUrl);
      this.sanitizedPdfBlobResourceUrl = this.sanitizer.bypassSecurityTrustResourceUrl(this.pdfBlobUrl);
    });
  }
}
با این قالب:
<h1>Display PDF Files</h1>

<div *ngIf="sanitizedPdfBlobResourceUrl">
  <h4>using iframe</h4>
  <iframe width="100%" height="600" [attr.src]="sanitizedPdfBlobResourceUrl" type="application/pdf"></iframe>
  <h4>using object</h4>
  <object [attr.data]="sanitizedPdfBlobResourceUrl" type="application/pdf" width="100%"
    height="100%"></object>
  <h4>usin embed</h4>
  <embed [attr.src]="sanitizedPdfBlobResourceUrl" type="application/pdf" width="100%"
    height="100%">
</div>
- در اینجا در ngOnInit، به سرویس پنجره دسترسی یافته و وهله‌ای از آن‌را جهت کار با متد createObjectURL شیء URL آن دریافت می‌کنیم.
- سپس مشترک متد getReport دریافت فایل PDF شده و اطلاعات نهایی آن‌را به صورت pdfDataBlob دریافت می‌کنیم.
- این اطلاعات باینری را به متد createObjectURL ارسال کرده و آدرس موقتی این تصویر را در مرورگر بدست می‌آوریم.
- چون در این حالت Angular این URL را امن سازی می‌کند، یک چنین خروجی unsafe:blob بجای blob تولید خواهد شد که نمایش این مورد نیز توسط مرورگر سد می‌شود. برای رفع این مشکل، می‌توان از سرویس DomSanitizer آن که به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است استفاده کرد:
this.sanitizedPdfBlobResourceUrl = this.sanitizer.bypassSecurityTrustResourceUrl(this.pdfBlobUrl);
تفاوت این مورد با حالت نمایش تصویر، استفاده از متد bypassSecurityTrustResourceUrl بجای متد bypassSecurityTrustUrl است. از این جهت که اشیاء یاد شده نیاز به SafeResourceUrl دارند و نه SafeUrl.
اینبار یک چنین انتسابی به صورت مستقیم کار می‌کند که سه نمونه‌ی این انتساب را به اشیاء iframe ،object و embed، در قالب فوق مشاهده می‌کنید.



افزودن دکمه‌ی چاپ PDF به برنامه

پس از اینکه به this.pdfBlobUrl دسترسی یافتیم، اکنون می‌توان یک iframe مخفی را ایجاد کرد، سپس src آن‌را به این آدرس ویژه تنظیم نمود و در آخر متد print آن‌را فراخوانی کرد که سبب نمایش خودکار دیالوگ چاپ مرورگر می‌شود:
  printPdf() {
    const iframe = document.createElement("iframe");
    iframe.style.display = "none";
    iframe.src = this.pdfBlobUrl;
    document.body.appendChild(iframe);
    iframe.contentWindow.print();
  }


نمایش فایل PDF در یک برگه‌ی جدید

اگر علاقمند بودید تا این فایل PDF را به صورت تمام صفحه و در برگه‌ای جدید نمایش دهید، می‌توان از متد window.open استفاده کرد:
  showPdf() {
    this.nativeWindow.open(this.pdfBlobUrl);
  }


دریافت فایل PDF

بجای نمایش فایل PDF می‌توان دکمه‌ای را بر روی صفحه قرار داد که با کلیک بر روی آن، این فایل توسط مرورگر به صورت متداولی جهت دریافت به کاربر ارائه شود:
  downloadPdf() {
    const fileName = "test.pdf";
    const anchor = document.createElement("a");
    anchor.style.display = "none";
    anchor.href = this.pdfBlobUrl;
    anchor.download = fileName;
    document.body.appendChild(anchor);
    anchor.click();
  }
در اینجا یک anchor جدید به صورت مخفی به صفحه اضافه می‌شود که href آن به this.pdfBlobUrl تنظیم شده‌است. سپس متد click آن فراخوانی خواهد شد. نام این فایل را هم توسط ویژگی download این شیء می‌توان تنظیم نمود.
این روش در مورد تدارک دکمه‌ی دریافت تمام blobهای دریافتی از سرور کاربرد دارد و منحصر به فایل‌های PDF نیست.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
فعال‌سازی HSTS در ASP.NET Core
برای فعال‌سازی SSL در ASP.NET Core می‌توانیم از ویژگی RequireHttps برای کنترلرها و همچنین اکشن‌متدها استفاده کنیم:
[RequireHttps]
public class AccountController : Controller
{
    public IActionResult Login()
    {
        return Content("Login Page");
    }
}
اکنون اگر پروژه را اجرا کنید، خروجی به صورت زیر خواهد بود و اگر به آدرس Account/Login مراجعه کنید، چیزی در خروجی نمایش داده نخواهد شد:

علت آن نیز این است که اگر درخواست HTTPS نباشد، یک Permanent Redirect به همان URL خواهیم داشت؛ زیرا بر روی پورتی که پروژه توسط آن اجرا شده‌است، هیچ certificateی نصب نشده‌است. در ادامه می‌خواهیم یک self-signed certificate تستی را برای اجرای پروژه ایجاد کنیم. 
توسط دستورات زیر می‌توانید یک certificate را برای localhost ایجاد کنید:
$ openssl genrsa -out key.pem 2048
$ openssl req -new -sha256 -key key.pem -out csr.csr
$ openssl req -x509 -sha256 -days 365 -key key.pem -in csr.csr -out certificate.pem
openssl pkcs12 -export -out localhost.pfx -inkey key.pem -in certificate.pem
با اجرای دستورات فوق، باید یک فایل جدید با نام localhost.pfx و تعدادی فایل دیگر، درون پروژه ایجاد شده باشند:

اکنون باید Kestrel را از وجود این certificate مطلع کنیم. برای انجام اینکار ابتدا باید پکیج زیر را نصب کنیم:
$ dotnet add package Microsoft.AspNetCore.Server.Kestrel.Https
سپس فایل Program.cs را به صورت زیر تغییر دهیم:
namespace testingSSL
{
    public class Program
    {
        public static void Main(string[] args)
        {
            BuildWebHost(args).Run();
        }

        public static IWebHost BuildWebHost(string[] args) =>
            WebHost.CreateDefaultBuilder(args)
                .UseKestrel(options =>
                {
                    options.Listen(IPAddress.Any, 8080);
                    options.Listen(IPAddress.Any, 443,
                        listenOptions => listenOptions.UseHttps("localhost.pfx", "qwe123456"));
                })
                .UseStartup<Startup>()
                .Build();
    }
}
در این حالت با مراجعه به کنترلری که با ویژگی RequireHttps مزین شده‌است، به صورت خودکار، درخواست به نسخه HTTPS هدایت خواهد شد:

البته تا اینجا، هدف بررسی ویژگی RequireHttps بود؛ طبیعتاً به SSL در حین Development نیازی نخواهید داشت. در نتیجه می‌توانیم به صورت Global تمامی کنترلرها را در زمان Production به ویژگی گفته شده مزین کنیم:

private readonly IHostingEnvironment _env;
public Startup(IConfiguration configuration,
IHostingEnvironment env)
{
    Configuration = configuration;
    _env = env;
}

public IConfiguration Configuration { get; }

// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddMvc();

    if (!_env.IsDevelopment())
        services.Configure<MvcOptions>(o => o.Filters.Add(new RequireHttpsAttribute()));
}


(Http Strict Transport Security (HSTS

هدایت کردن خودکار درخواست از حالت HTTP به HTTPS، توسط خیلی از سایت‌ها انجام می‌شود:

البته این روش بهتر از استفاده نکردن از SSL است؛ اما در نظر داشته باشید که همیشه اولین درخواست به صورت رمزنگاری نشده ارسال خواهد شد. فرض کنید در یک محیط پابلیک از طریق WiFi به اینترنت متصل شده‌ایم. شخصی (هکر) که بر روی مودم کنترل دارد، طوری WiFi را پیکربندی کرده‌است که به جای آدرس اصلی که در تصویر مشاهده می‌کنید، یک نسخه جعلی از سایت باز شود؛ به طوریکه URL همانند URL اصلی باشد. در این‌حالت کاربر به جای اینکه نام‌کاربری و کلمه‌عبور را وارد سایت اصلی کند، آن را درون سایت جعلی وارد خواهد کرد. برای حل این مشکل می‌توانیم وب‌سایت‌مان را طوری تنظیم کنیم که هدر Strict-Transport-Security را به هدر اولین responseی که توسط مرورگر دریافت می‌شود اضافه کند:

Strict-Transport-Security: max-age=31536000

بنابراین مرورگر وب‌سایت را درون یک لیست internal به مدت یکسال (مقدار max-age) نگهداری خواهد کرد؛ در طول این زمان به هیچ درخواست ناامنی اجازه داده نخواهد شد. به این قابلیت HSTS گفته می‌شود. البته ASP.NET Core به صورت توکار روشی را جهت اضافه کردن این هدر ارائه نداده است؛ اما می‌توانیم خودمان یک Middleware سفارشی را به pipeline اضافه کنیم تا اینکار را برایمان انجام دهد:

namespace testingSSL.Middleware
{
    public class HstsMiddleware
    {
        private readonly RequestDelegate _next;
        public HstsMiddleware(RequestDelegate next)
        {
            _next = next;
        }

        public Task Invoke(HttpContext context)
        {
            if (!context.Request.IsHttps)
                return _next(context);

            if (IsLocalhost(context))
                return _next(context);

            context.Response.Headers.Add("Strict-Transport-Security", "max-age=31536000");

            return _next(context);
        }
        private bool IsLocalhost(HttpContext context)
        {
            return string.Equals(context.Request.Host.Host, "localhost", StringComparison.OrdinalIgnoreCase);
        }
    }
}


یا اینکه می‌توانیم از کتابخانه NWebSec استفاده کنیم:

$ dotnet add package NWebsec.AspNetCore.Middleware

برای استفاده از آن نیز خواهیم داشت:

app.UseHsts(h => h.MaxAge(days: 365));


اما هنوز یک مشکل وجود دارد؛ هنوز مشکل اولین درخواست را برطرف نکرده‌ایم. زیرا مرورگر برای دریافت این هدر نیاز به مراجعه به سایت دارد. برای حل این مشکل می‌توانید آدرس وب‌سایت خود را در سایت hstspreload ثبت کنید، سپس متد PreLoad را به کد فوق اضافه کنید:

app.UseHsts(h => h.MaxAge(days: 365).Preload());

در اینحالت حتی اگر کسی به وب‌سایت شما مراجعه نکند، مرورگر می‌داند که باید از HTTPS استفاده کند. زیرا این لیست به صورت توکار درون مرورگر تعبیه شده‌است. بنابراین در این‌حالت مطمئن خواهیم شد که تمامی connectionها به سایت‌مان امن می‌باشند.


دریافت کدهای مطلب جاری (+)

مطالب
Gulp #5

در مقالات قبلی به طور کامل با گالپ آشنا شدیم و گفتیم که می‌تواند ما را در بهینه سازی ورک فلویمان کمک کند. در این قسمت یاد خواهیم گرفت که چگونه تجربه‌ی کاربری بهتری را از سرعت بارگذاری سایتمان ایجاد کنیم.

افزایش کارآیی Performance وب با گالپ

برای اینکه بفهمیم چه کارهایی می‌تواند سایت یا اپلیکیشن ما را کاراتر کند، از Developer tools با زدن Ctrl+Shifi+I درون گوگل کروم، کار خود را شروع می‌کنیم. به برگه‌ی Audits می‌رویم و دکمه‌ی Run را با تنظیمات پیش فرض می‌زنیم. نتایج آن بعد از اندکی صبر، برای من به صورت شکل زیر است:

ما قصد داریم بدانیم گالپ چه ابزاهایی را برای راه حل‌های داده شده توسط مرورگر دارد؟

۱− کنار هم قرار دادن و فشرده کردن فایل‌های جاوا اسکریپت

پلاگین‌های گالپ برای اینکار،  gulp-concat و gulp-uglify هستند. آنها را در مسیر ریشه‌ی پروژه نصب می‌کنیم.
npm install --save-dev gulp-uglify gulp-concat
بعد از نصب، فایل gulpfile.js را به صورت زیر ویرایش و تسک js را به آن اضافه می‌کنیم.
// first load all required js files
// concat them in to  script.min.js
// and minify it.
gulp.task('js', function() {
    return gulp.src([
            config.bowerDir + '/jquery/dist/jquery.min.js', // این فایل وابستگی فایل‌های زیر است 
            config.bowerDir + '/materialize/dist/js/materialize.min.js',
            './resources/js/app.js'
        ])
        .pipe(concat('script.min.js'))
        .pipe(uglify())
        .pipe(size())
        .pipe(gulp.dest('./public/js'));
});

خروجی:

فشرده کردن جاوا اسکریپت، حجم فایل‌ها را ۳۰ تا ۹۰ درصد کاهش می‌دهد.

۲− حذف سکلتور‌های بدون استفاده css

همانگونه که در عکس اول آمده، ۹۳ درصد سلکتور‌ها در این صفحه بلا استفاده هستند! و این یعنی کاهش فوق العاده زیاد حجم فایل فشرده شده css. به طور معمول، توسعه دهندگان ۸۵ درصد حجم فایل css خود را می‌توانند با این کار کاهش دهند (البته بیشتر این اتفاق هنگام استفاده از فریک ورک‌هایی مانند bootstrap,... می‌افتد) برای این کار از پلاگین gulp-uncss استفاده می‌کنیم. نصب:
npm install gulp-uncss --save-dev
سپس تسک مربوطه را می‌نویسم:
gulp.task('css', function() {
    return sass(config.sassPath + '/style.scss', {
            style: 'compressed',
            loadPath: [
                './resources/sass',
                config.bowerDir + '/materialize/sass'
            ]
        })
        .on('error', util.log)
        .pipe(size())
        .pipe(uncss({
            html: ['./index.html', './posts.html']
        }))
        .pipe(gulp.dest('./public/css'))
        .pipe(size())
        .pipe(connect.reload());
});
نتیجه:

نتیجه فوق العاده است! ۸۷ درصد کاهش حجم css! اما ممکن است بعضی از استایل‌های شما توسط javascript به صفحه تزریق شوند. در این صورت نباید سکلتور‌های لازم را حذف کرد و آنها را داخل آرایه‌ی ignore قرار می‌دهیم. برای این منظور، تسک بالا را به صورت زیر به روز رسانی می‌کنیم.
gulp.task('css', function() {
    return sass(config.sassPath + '/style.scss', {
            style: 'compressed',
            loadPath: [
                './resources/sass',
                config.bowerDir + '/materialize/sass'
            ]
        })
        .on('error', util.log)
        .pipe(size())
        .pipe(uncss({
            html: ['./index.html', './posts.html'],
            timeout : 2000, // wait for load js files
              ignore: [ 
                ".waves-ripple ",
                ".drag-target",
                "#sidenav-overlay",
                ".waves-effect",
                ".waves-effect .waves-ripple",
                ".waves-effect.waves-pinck .waves-ripple",
                ".waves-block.waves-light"
           ]
        }))
        .pipe(minifyCss())
        .pipe(size())
        .pipe(gulp.dest('./public/css'))
        .pipe(connect.reload());
});
بعد از اینکار حجم فایل css من کمی افزایش پیدا کرد ولی بعد از فشرده کردن، نهایتا به حدود ۱۴KB رسید و این یعنی ۸۷ درصد کاهش حجم فایل css؛ تنها بعد از حذف سکلتور‌های اضافی و فشرده کردن آنها. می‌توانید پلاگین‌های بیشتری را در اینجا ببینید و استفاده کنید. 

Gist 
مطالب
آشنایی با CLR: قسمت نوزدهم
در فصل دوم کتاب تا به الان یاد گرفتیم چگونه ماژول‌ها را کامپایل کنیم و چگونه آن‌ها را در یک اسمبلی قرار دهیم. حال وقت آن فرا رسیده است که با بسته بندی کردن (Package) و انتشار آن (Deploy) به طوری که کاربران بتوانند برنامه را اجرا کنند آشنا شویم.

نصب برنامه از طریق فروشگاه ویندوز
در فروشگاه ویندوز Windows Store Apps قوانین سخت و شدیدی برای بسته بندی کردن اسمبلی‌ها وجود دارد. ویژوال استودیو تمام اسمبلی‌های مورد نیاز برنامه را در یک فایل با پسوند appx قرار داده و آن را به سمت فروشگاه آپلود می‌کند. هر کاربری که این فایل appx را نصب کند، همه‌ی اسمبلی‌هایی را که در دایرکتوری مربوطه قرار گرفته است، توسط CLR بار شده و آیکن برنامه هم در صفحه‌ی start ویندوز قرار می‌گیرد و اگر دیگر کاربران همان سیستم هم این فایل appx را نصب کنند، از آنجا که قبلا روی سیستم موجود هست، تنها آیکن برنامه به صفحه‌ی start اضافه می‌گردد و برای حذف هم تنها آیکن برنامه از روی این صفحه حذف می‌شود؛ مگر اینکه تنها کاربری باشد که این برنامه را نصب کرده‌است که در آن صورت کلا همه‌ی اسمبلی‌های آن از روی سیستم حذف می‌شود.
در صورتیکه کاربرهای مختلف نسخه‌های مختلفی از همان برنامه را روی سیستم نصب کنند، برای اسمبلی‌ها هر کدام یک دایرکتوری ایجاد شده و به ازای نسخه‌ی نصب شده آن کاربر، یکی از این دایرکتوری‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. کاربران مختلف می‌توانند روی سیستم به طور همزمان از نسخه‌های مختلف برنامه استفاده کنند.

روش‌های پکیج گذاری
برای برنامه‌های دسکتاپ که ربطی به فروشگاه ندارند و بین ایرانیان طرفدار زیادی دارد، نیازی به استفاده از هیچ روش خاصی نیست و یک کپی معمولی هم کفایت می‌کند. همه‌ی فایل‌های مثل اسمبلی، باید در یک دایرکتوری قرار گرفته و به روش کپی کردن آن را انتقال داد. یا برای بسته بندی از یک فایل batch کمک گرفت و آن را روی سیستم نصب کرد و نیازی به هیچ تغییری در رجیستری نیست. برای حذف برنامه هم، حذف معمولی دایرکتوری مربوطه کفایت می‌کند.
البته گزینه‌های دیگری هم برای پکیج کردن این نوع برنامه‌ها وجود دارند:
یکی از روش‌های پکیج کردن فایل‌ها به صورت cab هست که عموما برای سناریوهای اینترنتی و فشرده سازی و کاهش زمان دانلود به کار می‌رود.
روش دوم استفاده از پکیج MSI است که توسط سرویس نصب مایکروسافت Microsoft Installer Service یا MSIExec.exe انجام می‌گیرد. فایل‌های MSI به اسمبلی‌ها اجازه می‌دهند که بر اساس زمان تقاضای CLR برای بارگیری اولیه نصب شوند. البته این ویژگی جدیدی نیست و برای فایل‌های exe یا dll مدیریت نشده هم به کار می‌رود.

استفاده از نصاب سازها
بهتر هست که برای انتشار برنامه از برنامه‌های نصاب سازی استفاده کنید که با واسطی جذاب‌تر به نصب پرداخته و امکاناتی از قبیل shotrcut‌ها، حذف و بازیابی و نصب و .. را هم به کاربر می‌دهند.
نصاب سازهای متفاوتی وجود دارند که در زیر به تعدادی از آنها اشاره می‌کنیم:
Install Shield (+ ) : این برنامه نسخه‌های متفاوتی را با قیمت‌های متفاوتی، عرضه می‌کند و در این زمینه، جزء بهترین‌ها نام برده می‌شود. حتی ویژگی‌های مخصوصی هم برای ویژوال استودیو دارد. شرکت سازنده، برنامه‌ی دیگری را هم اخیر تحت نام Install Anywhere عرضه کرده است که اجازه می‌دهد از روی یک برنامه برای پلتفرم‌های مختلف setup بسازد.

NSIS : این برنامه هم در زمینه‌ی ساخت setup محبوبیت زیادی دارد. این برنامه به صورت متن باز منتشر شده و رایگان است. امکانات این برنامه ساده است و برای راه اندازی سریع یک setup و اجرای راحت آن توسط کاربر، کاملا کاربردی است.

Tarma Installmate : این نرم افزار نسبت به InstallShield ساده‌تر و کم حجم‌تر است. حداقل برای برنامه‌های عادی امکانات مناسبی دارد.

DeployMaster : یک برنامه‌ی دیگر با امکانات حرفه‌ای جهت انشار برنامه‌های دسکتاپ، که از ویندوز 98 تا 8.1 را در حال حاضر پشتیبانی می‌کند.

QSetup Installation Suite : یک برنامه‌ی نصب حرفه‌ای که فایل نهایی آن می‌تواند به دو فرمت exe یا MSI باشد و قابلیت‌هایی چون پشتیبانی از زبان فارسی، ورود لایسنس، سریال نرم افزار و ... را نیز پشتیبانی می‌کند.

Inno Setup : این برنامه هم امکانات خوبی را برای ساخت یک نصاب ساز دارد و همچنین از زبان پاسکال جهت اسکریپت نویسی جهت توسعه امکانات بهره می‌برد.

Visual Patch : وب سایت پی سی دانلود این برنامه را اینگونه توضیح می‌دهد:
نرم افزار Visual Patch یک ابزار توسعه یافته‌ی نرم افزاری برای ساخت پچ و آپدیت برنامه‌ها می‌باشد. این سازنده پچ باینری، استفاده از فشرده سازی داده DeltaMAX برای سریع‌تر کردن توسعه‌ی نرم افزار، یکپارچگی با نصب نرم افزار و ابزار‌های مدیریت پچ از فروشندگانی نظیر Installshield, Lumension, Patchlink, Shavlik, Indigo Rose و ...، را به طور برجسته نمایان ساخته است.
با استفاده از این ابزار پچ کردن برنامه‌ها که برای توسعه دهندگان نرم افزار و برنامه نویسان طراحی شده است، توزیع نرم افزار و سیستم گسترش پچ بهبود می‌یابد. Visual Patch الگوریتم‌های فشرده سازی و state-of- the-art binary differencing را نمایان می‌سازد و این کمک می‌کند که شما به کوچکتر شدن و بهتر شدن پچ‌های نرم افزار اطمینان داشته باشید.  
و ...

انتشار توسط ویژوال استودیو
ویژوال استودیو هم امکانات خوبی برای انتشار در بخش Properties پروژه، برگه‌ی publish ارائه می‌کند و فایل MSI نتیجه را به سمت وب سرور، FTP Server یا روی دیسک ارسال میکند. یکی از خصوصیات خوب این روش این است که میتواند پیش نیازهایی مانند فریم ورک دات نت یا sql server Express را به سیستم اضافه کنید؛ در نهایت با مزیت آپدیت و نصب تک کلیکی، کاربر، برنامه را بر روی سیستم نصب کند.

اسمبلی‌های انتشاریافته اختصاصی
در روش‌هایی که ذکر کردیم، از آنجا که اسمبلی‌ها در همان شاخه یا دایرکتوری برنامه قرار گرفته‌اند و نمی‌توان آن‌ها را با برنامه‌های دیگر به اشتراک گذاشت (مگر اینکه برنامه دیگری را هم در همان دایرکتوری قرار داد) به این روش Privately Deployed Assemblies می‌گویند. این روش برگ برنده بزرگی برای برنامه نویسان، کاربران و مدیران سیستم‌ها محسوب می‌شود. زیرا که جابجایی آنها راحت بوده و CLR در همانجا اسمبلی‌ها را در حافظه بار کرده و اجرا می‌کند. در این نوع برنامه‌ها عملیات نصب/جابجایی/ حذف به راحتی صورتی میگرد و نیازی به تنظیمات خارجی مانند رجیستری ندارد. یکی از خصوصیات مهمی که دارد این هست که جداول متادیتا به اسمبلی اشاره می‌کنند که برنامه بر پایه آن ساخته شده و با آن تست شده است؛ نه با اسمبلی موجود دیگر در سیستم که شاید نام نوع مورد استفاده آن یا اسمبلی آن به طور تصادفی با آن یکی است.
در مقالات آتی در مورد اشتراک گذاری اسمبلی‌ها بین چند برنامه مفصل‌تر صحبت خواهیم کرد.

مطالب
چگونه از CodePlex به عنوان مخزنی جهت ذخیره سازی کدهای سایت یا وبلاگ خود استفاده کنیم؟

به شخصه اعتقادی ندارم که جهت مدیریت کار رایگانی که انجام می‌شود از امکانات غیر رایگان استفاده کرد. تابحال برای ذخیره سازی کدهای منتشر شده در این وبلاگ از persiangig تا googlepages مرحوم تا رپیدشیر تا ... استفاده کرده‌ام. نه امکان لیست کردن سریع آن‌ها موجود است و نه مشخص است که چه تعدادی از آن‌ها هنوز وجود خارجی داشته و از سرورهای یاد شده پاک نشده‌اند. اخیرا تعدادی وبلاگ برنامه نویسی را یافته‌ام که از سایت CodePlex به عنوان مخزنی برای ذخیره سازی کدها و مثال‌های منتشر شده در وبلاگ خود استفاده می‌کنند. این کار چند مزیت دارد:
- رایگان است (فضا، پهنای باند، اسکریپت و غیره)
- به صورت تضمینی تا 10 سال دیگر هم پابرجا است.
- درب آن به روی کاربران ایرانی باز است (برخلاف مثلا سایت googlecodes یا رفتار اخیر سورس فورج و غیره، سایت CodePlex در این چندسال رویه ثابتی داشته است)
- امکان مشاهده‌ی لیست تمامی کدهای منتشر شده‌ موجود است.
- امکان ثبت توضیحات کنار هر کد منتشر شده نیز وجود دارد.
- امکان دریافت یکجای آن‌ها با توجه به استفاده از ابزارهای سورس کنترل مهیا است.
- امکان دریافت بهینه‌ی موارد جدید هم برای کاربران وجود دارد. کاربری که یکبار با استفاده از ابزارهای سورس کنترل، کدهای موجود را دریافت کرده، در بار بعدی دریافت اطلاعات، تنها موارد تغییر کرده یا جدید را دریافت خواهد کرد و نه تمام اطلاعات کل مخزن را از ابتدا تا به امروز.
- امکان مشاهده‌ی آمار دریافت‌ها، مراجعات، سایت‌هایی که به شما لینک داده‌اند و غیره فراهم است.
- امکان دعوت کردن از افراد دیگر نیز جهت به روز رسانی مخزن کد تدارک دیده شده است.
- کلیه اعضای CodePlex بدون نیاز به عضویت در گروه مخزن کد شما، می‌توانند جهت تکمیل یا اصلاح کار شما patch یا وصله ارسال کنند.
و ...

اما برای استفاده از این امکانات نیاز است حداقل اطلاعاتی را در مورد کار با ابزارهای سورس کنترل داشت، که خلاصه‌ی مختصر و مفید آن‌را در ادامه ملاحظه خواهید نمود:
0 - دریافت و نصب برنامه‌ی TortoiseSVN
1- ثبت نام در سایت CodePlex
رایگان است.

2- ایجاد یک پروژه‌ی جدید


که به همراه وارد کردن مشخصات اولیه آن است:


تنها نکته‌ی مهم آن انتخاب سورس کنترل Team foundation server و سپس Subversion است چون می‌خواهیم با استفاده از TortoiseSVN کار به روز رسانی اطلاعات را انجام دهیم.

3- انتخاب مجوز برای پروژه در برگه‌ی License پروژه ایجاد شده

تا مجوزی را برای پروژه انتخاب نکنید، مجوز ارائه‌ی عمومی آن‌را نخواهید یافت. در مورد مقایسه‌ی مجوز‌های سورس باز لطفا به این مطلب مراجعه کنید.

4- checkout کردن سورس کنترل
ابتدا به برگه‌ی source code پروژه مراجعه کرده و بر روی لینک subversion در کنار صفحه کلیک کنید.

در صفحه‌ی باز شده مشخصات اتصال به مخزن کد را جهت به روز رسانی آن مشاهده خواهید نمود.
اکنون جهت استفاده از آن یک پوشه‌ی مشخص را در سیستم خود برای قرار دادن فایل‌ها و ارسال آن به مخزن کد ایجاد کنید. مثلا به نام SiteRepository . سپس جایی داخل این پوشه، کلیک راست کرده و گزینه‌ی SVN Checkout را انتخاب کنید:


در صفحه‌ی باز شده آدرس svn مربوط به پروژه خود را وارد نموده و بر روی Ok کلیک کنید:



در صفحه‌ی بعدی باید نام کاربری و کلمه‌ی عبور مرتبط با حساب کاربری سایت کدپلکس خود را وارد نمائید. همچنین بهتر است گزینه‌ی به خاطر سپاری آن‌را نیز برای سهولت کار در دفعات بعدی انتخاب کنید:



به این صورت یک پوشه‌ی مخفی svn در اینجا تشکیل خواهد شد که اطلاعات مخزن کد را در خود نگهداری می‌کند و نباید آن‌را حذف کرد، تغییر داد، یا جابجا کرد.



5- اضافه کردن فایل‌های دلخواه به مخزن کد
برای اضافه کردن کدهای مورد نظر خود، آن‌ها را به پوشه‌ی SiteRepository فوق کپی کرده و سپس بر روی آن‌ها کلیک راست نموده و گزینه‌ی Add مربوط به TortoiseSVN را انتخاب کنید:



به این صورت تنها فایل‌های مورد نظر جهت اضافه شدن به مخزن کد علامتگذاری خواهند شد (ایجاد پوشه و قرار دادن فایل‌ها درون آ‌ن‌ها نیز به همین ترتیب است):



اکنون برای تکمیل فرایند، جایی درون پوشه کلیک راست کرده و گزینه‌ی SVN Commit را انتخاب کنید:



در صفحه‌ی باز شده توضیحاتی را در مورد فایل‌های ارسالی وارد کرده و سپس بر روی دکمه‌ی OK کلیک نمائید:



پس از مدتی کار هماهنگ سازی اطلاعات با مخزن کد صورت خواهد گرفت:



همچنین آیکون فایل‌های مورد نظر نیز بر روی کامپیوتر شما به صورت زیر تغییر خواهند کرد:



6- ارائه نهایی پروژه
فراموش نکنید که پس از ایجاد یک پروژه‌ی جدید، انتخاب مجوز و ارسال فایل‌های مورد نظر، باید بر روی دکمه‌ی publish this project در بالای صفحه کلیک کرد. در غیراینصورت پروژه‌ی شما در روز بعد به صورت خودکار از سایت CodePlex حذف می‌گردد:




برای نمونه مخزن جدید کدهای وبلاگ جاری را در آدرس زیر می‌توانید مشاهده کنید:


در دفعات آتی، تنها تکرار مرحله 5 یعنی کپی کردن فایل‌های مورد نظر به پوشه‌ی SiteRepository، سپس Add و در نهایت Commit آن‌ها کفایت می‌کند و نیازی به تکرار سایر مراحل نیست. عملیات هماهنگ سازی با مخزن کد هم بسیار بهینه است و تنها فایل‌هایی که اخیرا اضافه شده و هنوز ارسال نشده‌اند، Commit خواهند شد.
کاربران نهایی هم یا از طریق اینترفیس تحت وب سایت می‌توانند از فایل‌های شما استفاده کنند و یا روش دیگری هم برای این منظور وجود دارد (همان Checkout کردن یاد شده و سپس هر بار انتخاب گزینه‌ی SVN update بجای Commit جهت دریافت فایل‌های جدید و نه کل مخزن کد به صورت یکجا).

بازخوردهای پروژه‌ها
خطا هنگام اجرا در IIS/7.5 کلیه آدرس ها نیاز به دریافت پارامتر ارسالی دارند
با سلام و تشکر از برنامه خوبتون
بنده برنامه رو بروی هاست آپلود کردم و مشکل از آنجا شروع شد که نه خطایی دریافت می‌شه و نه برنامه اجرا می‌شود و بطور اتفاقی متوجه شدم که تنها صفحه ای که لود می‌شود User/logon?returnurl=/admin
که بعد از آن با قرار دادن پارامتر در انتهای هر لینک یا آدرس برنامه به درستی کار کرد (http://blob.com/?blob)و مشخص شد مشکل از routeconfig برنامه می‌باشد که متاسفانه به دلیل حطا ندادن برنامه و اجرا شدن آن در محیط لوکال بدون ایراد راه حل مناسبی پیدانشد
            routes.MapRouteLowercase("Default", "{controller}/{action}/{id}", new
            {
                area = "",
                controller = "Home",
                action = "Index",
                id = UrlParameter.Optional,
            }, new[] { "Iris.Web.Controllers" }
                );
routing سایت را مجبور به دریافت پارامتر نموده./
نظرات مطالب
کار با اسکنر در برنامه های تحت وب (قسمت دوم و آخر)
به نظرم یکتا بودن آدرس فایل در سمت کلاینت ضروری نمی‌باشد، در اینصورت می‌توانید یک مسیر ثابت و مشخص رو در نظر بگیرید و قبل از ذخیره، وجود اون رو بررسی کنید و چنانچه از قبل وجود داشت ابتدا آن را پاک نموده سپس ذخیره کنید.
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #13
سلام آقای نصیری خسته نباشید
من الان واسه ثبت کاربر توی دیتابیس یه کلاس دارم به اسم CustomProfile که تمامی خصوصیت‌های یک کاربر رو توی یه شیئ از این کلاس میریزم و بعد توی کدهای لایه مدل، این شیئ رو توسط کلاس Membership و ProfileBase خود دات نت توی پایگاه داده میریزیم. الان منظور شما اینه که من باید برای ویرایش یک کلاس CustomProfile دیگه با همون مشخصات بسازم و متد اعتبار سنجی برای Username اون رو یه متد دیگه قرار بدم ؟ ببینید کدهای من اینه:
public class CustomProfile
    {
        [Required(ErrorMessage="*")]
        [StringLength(50)]
        [System.Web.Mvc.Remote(action: "CheckUserName",
                                       controller: "User",
                                       HttpMethod = "POST",
                                       ErrorMessage = "این نام کاربری وجود دارد")]
        public string Username{ get; set; }
        [Required(ErrorMessage = "*")]
        public string Password{ get; set; }
        [Required(ErrorMessage = "*")]
        public string FirstName{ get; set; }
        [Required(ErrorMessage = "*")]
        public string LastName{ get; set; }
        
        [Required(ErrorMessage = "*")]
        [StringLength(10, ErrorMessage = "کدملی باید 10 رقم باشد")]
        public string NationalCode { get; set; }
        [Required(ErrorMessage = "*")]
        public string Address { get; set; }

        [RegularExpression(@"\w+([-+.']\w+)*@\w+([-.]\w+)*\.\w+([-.]\w+)*",
                           ErrorMessage = "آدرس ایمیل معتبر نیست")]
        [System.Web.Mvc.Remote(action: "CheckEmail",
                                       controller: "User",
                                       AdditionalFields = "Username",
                                       HttpMethod = "POST",
                                       ErrorMessage = "این ایمیل وجود دارد")]
        public string Email{ get; set; }

        [StringLength(11, ErrorMessage = "تلفن باید 11 رقم باشد")]
        public string PhoneNo{ get; set; }

        [StringLength(11, ErrorMessage = "موبایل باید 11 رقم باشد")]
        public string MobileNo{ get; set; }
        
        
        public string[] Roles{ get; set; }
        
        public string LastActivityDate{ get; set; }
        public string LastLoginDate { get; set; }
        public string CreationDate { get; set; }
        public bool IsLockedOut{ get; set; }
    }
این کد کلاسم بود. من توی View هام اومدم و این کلاس را به عنوان ViewModel خودم قرار دادم. و وقتی فرم Create و یا Edit رو Submit میکنم متد اعتبار سنجی من وارد عمل میشه
اینم کدViewها:
@model Sama.Models.CustomProfile
@{
    ViewBag.Title = "Create";
    Layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
    
}
<script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.validate.min.js")" type="text/javascript"></script>
<script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.validate.unobtrusive.min.js")" type="text/javascript"></script>
@using (Html.BeginForm(actionName: "Create", controllerName: "User"))
    {
        @Html.ValidationSummary(true)
     
        <fieldset>
            <legend>کاربر جدید</legend>
            <div>
                <table>
                    <tr>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.LabelFor(model => model.Username, "نام کاربری")
                            </div>
                        </td>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.EditorFor(model => model.Username)
                                @Html.ValidationMessageFor(model => model.Username)
                            </div>
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.LabelFor(model => model.Password, "کلمه عبور")
                            </div>
                        </td>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.PasswordFor(model => model.Password)
                                @Html.ValidationMessageFor(model => model.Password)
                            </div>
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.LabelFor(model => model.FirstName, "نام")
                            </div>
                        </td>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.EditorFor(model => model.FirstName)
                                @Html.ValidationMessageFor(model => model.FirstName)
                            </div>
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.LabelFor(model => model.LastName, "نام خانوادگی")
                            </div>
                        </td>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.EditorFor(model => model.LastName)
                                @Html.ValidationMessageFor(model => model.LastName)
                            </div>
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.LabelFor(model => model.NationalCode, "کد ملی")
                            </div>
                        </td>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.EditorFor(model => model.NationalCode)
                                @Html.ValidationMessageFor(model => model.NationalCode)
                            </div>
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.LabelFor(model => model.Email, "ایمیل")
                            </div>
                        </td>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.EditorFor(model => model.Email)
                                @Html.ValidationMessageFor(model => model.Email)
                            </div>
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.LabelFor(model => model.PhoneNo, "تلفن")
                            </div>
                        </td>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.EditorFor(model => model.PhoneNo)
                                @Html.ValidationMessageFor(model => model.PhoneNo)
                            </div>
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.LabelFor(model => model.MobileNo, "موبایل")
                            </div>
                        </td>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.EditorFor(model => model.MobileNo)
                                @Html.ValidationMessageFor(model => model.MobileNo)
                            </div>
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.LabelFor(model => model.Address, "آدرس")
                            </div>
                        </td>
                        <td>
                            <div>
                                @Html.TextAreaFor(model => model.Address, 5, 30, null)
                                @Html.ValidationMessageFor(model => model.Address)
                            </div>
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                            نقش‌ها </td>
                        <td>
                            @Helper.CheckBoxList("Roles", (List<SelectListItem>)ViewBag.Roles)
                        </td>
                    </tr>
                    <tr>
                        <td>
                        </td>
                        <td>
                            <input type="submit" value="ذخیره" class="btn btn-primary" />
                        </td>
                    </tr>
                </table>
            </div>
        </fieldset>
    
    }
این View برای Create بود و برای Edit هم مشابه همینه
حالا اگر من درست متوجه شده باشم باید برای Edit ، از یک ViewModel دیگه مثلا CustomProfileEdit استفاده کنم و اونجا متد اعتبار سنجی دیگه ای تعریف کنم. منظور شما همین بود ؟
نظرات مطالب
روشی جهت یافتن فیلدهای استفاده شده درون Stored Procedure ، Function و View
اون افزونه رایگانی که مهندس نصیری معرفی کردن
از هر دو استفاده می‌کنه
یعنی هم متن درون view  و Function , Procedure رو جستجو می‌کنه
که اگر رمز شده باشند دیگه نتیجه ای نداره
و هم عناوین ستون‌های اون شئ رو جستجو میکنه