مطالب
کامپایل پویای کد در دات نت

در دات نت فریم ورک امکان کامپایل پویای یک قطعه کد دریافت شده از یک رشته، توسط فضای نام CodeDom مهیا است که قدرت قابل توجهی را در اختیار برنامه نویس قرار می‌دهد.

مثال یک:
رشته زیر را کامپایل کرده و تبدیل به یک فایل exe کنید:

string source =
@"
namespace Foo
{
public class Bar
{
static void Main(string[] args)
{
Bar.SayHello();
}

public static void SayHello()
{
System.Console.WriteLine(""Hello World"");
}
}
}
";
روش انجام کار به همراه توضیحات مربوطه به صورت کامنت:

using System;
using System.Collections.Generic;
//دو فضای نامی که برای این منظور اضافه شده‌اند
using Microsoft.CSharp;
using System.CodeDom.Compiler;

namespace compilerTest
{
class Program
{
static void compileIt1()
{
//سورس کد ما جهت کامپایل
string source =
@"
namespace Foo
{
public class Bar
{
static void Main(string[] args)
{
Bar.SayHello();
}

public static void SayHello()
{
System.Console.WriteLine(""Hello World"");
}
}
}
";

//تعیین نگارش کامپایلر مورد استفاده
Dictionary<string, string> providerOptions = new Dictionary<string, string>
{
{"CompilerVersion", "v3.5"}
};
//تعیین اینکه کد ما سی شارپ است
CSharpCodeProvider provider = new CSharpCodeProvider(providerOptions);

//تعیین اینکه خروجی یک فایل اجرایی است بعلاوه مشخص سازی محل ذخیره سازی فایل نهایی
CompilerParameters compilerParams = new CompilerParameters
{
OutputAssembly = "D:\\Foo.EXE",
GenerateExecutable = true
};

//عملیات کامپایل در اینجا صورت می‌گیرد
CompilerResults results = provider.CompileAssemblyFromSource(compilerParams, source);

//اگر خطایی وجود داشته باشد نمایش داده خواهد شد
Console.WriteLine("Number of Errors: {0}", results.Errors.Count);
foreach (CompilerError err in results.Errors)
{
Console.WriteLine("ERROR {0}", err.ErrorText);
}
}

static void Main(string[] args)
{
compileIt1();

Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
مثال 2:
کد مورد نظر را به صورت یک فایل dll کامپایل کنید.
برای این منظور تمامی مراحل مانند قبل است فقط GenerateExecutable ذکر شده به false تنظیم شده و نام خروجی نیز به foo.dll باید تنظیم شود.


مثال 3:
کد مورد نظر را در حافظه کامپایل کرده (خروجی dll یا exe نمی‌خواهیم)، سپس متد SayHello آن را به صورت پویا فراخوانی نموده و خروجی را نمایش دهید.
در این حالت روش کار همانند مثال 1 است با این تفاوت که GenerateInMemory = true و GenerateExecutable = false تنظیم می‌شوند. همچنین جهت دسترسی به متد کلاس ذکر شده،‌ از قابلیت‌های ریفلکشن موجود در دات نت فریم ورک استفاده خواهد شد.

using System;
using System.Collections.Generic;
using Microsoft.CSharp;
using System.CodeDom.Compiler;
using System.Reflection;

namespace compilerTest
{
class Program
{
static void compileIt2()
{
//سورس کد ما جهت کامپایل
string source =
@"
namespace Foo
{
public class Bar
{
static void Main(string[] args)
{
Bar.SayHello();
}

public static void SayHello()
{
System.Console.WriteLine(""Hello World"");
}
}
}
";

//تعیین نگارش کامپایلر مورد استفاده
Dictionary<string, string> providerOptions = new Dictionary<string, string>
{
{"CompilerVersion", "v3.5"}
};
//تعیین اینکه کد ما سی شارپ است
CSharpCodeProvider provider = new CSharpCodeProvider(providerOptions);

//نحوه تعیین مشخص سازی کامپایل در حافظه
CompilerParameters compilerParams = new CompilerParameters
{
GenerateInMemory = true,
GenerateExecutable = false
};

//عملیات کامپایل در اینجا صورت می‌گیرد
CompilerResults results = provider.CompileAssemblyFromSource(compilerParams, source);

// اگر خطایی در کامپایل وجود نداشت متد دلخواه را فراخوانی می‌کنیم
if (results.Errors.Count == 0)
{
//استفاده از ریفلکشن برای دسترسی به متد و فراخوانی آن
Type type = results.CompiledAssembly.GetType("Foo.Bar");
MethodInfo method = type.GetMethod("SayHello");
method.Invoke(null, null);
}
}


static void Main(string[] args)
{
compileIt2();

Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
نکته: نحوه‌ی استفاده از اسمبلی‌های دیگر در رشته سورس کد خود
مثال:
اگر رشته سورس ما به صورت زیر بوده و از اسمبلی System.Drawing.Dll نیز کمک گرفته باشد،‌

string source =
@"
namespace Foo
{

public class Bar
{
static void Main(string[] args)
{
Bar.SayHello();
}

public static void SayHello()
{
System.Console.WriteLine(""Hello World"");
var r = new System.Drawing.Rectangle(0,0,100,100);
System.Console.WriteLine(r);
}
}
}
";
هنگام کامپایل آن توسط روش مثال یک، با خطای زیر مواجه خواهیم شد.

Number of Errors: 1
ERROR The type or namespace name 'Drawing' does not exist in the namespace 'System' (are you missing an assembly reference?)

برای رفع این مشکل و معرفی این اسمبلی،‌ سطر زیر باید پس از تعریف compilerParams اضافه شود.

compilerParams.ReferencedAssemblies.Add("System.Drawing.Dll");
اکنون کد کامپایل شده و مشکلی نخواهد داشت.
نمونه‌ای دیگر از این دست، استفاده از LINQ می‌باشد. در این حالت اسمبلی System.Core.Dll نیز به روش ذکر شده باید معرفی گردد تا مشکلی در کامپایل کد رخ ندهد.


کاربردها:
1- استفاده در ابزارهای تولید کد (برای مثال در برنامه Linqer از این قابلیت استفاده می‌شود)
2- استفاده‌های امنیتی (ایجاد روش‌های تولید یک سریال به صورت پویا و کامپایل پویای کد مربوطه در حافظه‌ای محافظت شده)
3- استفاده جهت مقاصد محاسباتی پیشرفته
4- دادن اجازه‌ی کد نویسی به کاربران برنامه‌ی خود (شبیه به سیستم‌های ماکرو و اسکریپت نویسی موجود)
و ...

نظرات مطالب
شروع به کار با بوت استرپ 4
یک نکته‌ی تکمیلی: بررسی نگارش‌های ثالث راست به چپ بوت استرپ 4


1) MahdiMajidzadeh/bootstrap-v4-rtl
متاسفانه اصلا برای یک کار رسمی مناسب نیست و منوهای آن به هم ریخته‌است. list-group آن در حالت flush، کل عرض یک card را پر نمی‌کند و جداول آن نیز به همین صورت است. کامپوننت bread-crumb آن محل قرارگیری /‌های نامناسبی دارد. همچنین با آخرین نگارش بوت استرپ 4.1.3 سازگار نیست و از آن کمی عقب است و برای کار با آن، باید دقیقا همین بسته‌ی ثالث را دریافت و اضافه کنید و مستقل از خود بوت استرپ اصلی نیست. اما به همراه یک بسته‌ی npm مخصوص به خود است که یک مزیت به شمار می‌رود. مجوز آن، در مخزن کد Github آن ذکر نشده، اما در صفحه‌ی npm آن MIT ذکر شده‌است.
یک نمونه خروجی آن:


2) DediData/Bootstrap-RTL
به نظر یک پروژه‌ی خاتمه یافته‌است. با نگارش بوت استرپ 4.1.3 سازگار نیست و برای نگارش بتای آن تهیه شده‌است.


3) GhalamborM/bootstrap4-rtl
این پروژه، روش بهتری را نسبت به بسته‌های راست به چپ موجود، انتخاب کرده‌است. در اینجا شما بوت استرپ اصلی را با آخرین نگارش آن به صورت مستقل دریافت، نصب و تنظیم می‌کنید. سپس ذیل آن کلاس‌های راست به چپ این بسته‌ی ثالث را اضافه می‌کنید.
مجوز GPL، برای اینکار انتخاب شده‌است. متاسفانه یک چنین مجوزی در تضاد با مجوز MIT بوت استرپ اصلی است. مجوز GPL یعنی کار مشتق شده‌ی از آن نیز باید سورس باز شود و قابل استفاده‌ی در پروژه‌های تجاری غیر سورس باز نیست.
همچنین متاسفانه به صورت یک بسته‌ی npm نیز ارائه نشده‌است و باید آخرین نگارش آن‌را از GitHub به صورت مستقیم دریافت کنید.

با تمام این اوصاف، مشکلات ذکر شده‌ی مورد اولی که بررسی شد، در این نگارش وجود ندارند و بهترین خروجی را دریافت خواهید کرد:

 



4) PerseusTheGreat/bootstrap-4-rtl
روش راست به چپ سازی این نگارش نیز مانند حالت اولی است که بررسی شد و باید بسته‌ی مستقل آن‌را دریافت و استفاده کنید و به عنوان یک مکمل مطرح نیست. همچنین به همراه بسته‌ی npm نیز ارائه نشده‌است و تا این تاریخ، باید آخرین به روز رسانی‌های آن‌را از همان آدرس GitHub آن مستقیما دریافت کنید. البته مزیت آن، به روز رسانی هفتگی آن است. همچنین مجوز MIT این بسته را نیز تغییر نداده‌است.
خروجی آن با خروجی بسته‌ی سومی که معرفی شد، تقریبا یکی و مناسب است:



در کل اگر از مجوز GPL مورد سوم صرف نظر کنیم، به علت استقلال فایل CSS راست به چپ کننده‌ی آن از بسته‌ی اصلی بوت استرپ، انتخاب مناسب‌تری به نظر می‌رسد و خروجی قابل قبولی را نیز به همراه دارد. فقط ایکاش بسته‌ی npm ای نیز به پروژه‌ی آن اضافه شود.
به روز رسانی: تغییر مجوز به MIT و همچنین افزوده شدن بسته‌ی npm به مورد سوم صورت گرفته‌است:
npm install @ghalamborm/bootstrap4-rtl


پ.ن.
این روزها ارائه‌ی یک کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی و یا CSS ای بدون بسته‌ی npm متناظر با آن، ناقص به شمار می‌رود.
مطالب
جایگزین کردن jQuery با JavaScript خالص - قسمت اول - یافتن عناصر
jQuery سال‌ها به عنوان جزء اصلی توسعه‌ی برنامه‌های وب مطرح بوده‌است و برای بسیاری از توسعه دهندگان وب، یک پیشنیاز پیش‌فرض محسوب می‌شود؛ ساده‌است، قابل فهم است و به آن اطمینان داریم. زمانیکه از آن استفاده می‌کنیم دیگر نیازی نیست تا آنچنان به DOM، باگ‌های مرورگرها و یا رفتارهای متفاوت آن‌ها فکر کنیم. jQuery تمام این مشکلات را برای ما حل می‌کند. اما ... اگر روزی باگی در jQuery وجود داشت، نیاز به امکاناتی بود که هنوز در jQuery ظاهر نشده‌اند و یا حتی اجازه‌ی استفاده‌ی از jQuery را نداشته باشیم، در این حالت ... وحشت زده و تقریبا بدون هیچ نوع آمادگی به نظر خواهیم رسید.
خالق جی‌کوئری (John Resig)، این کتابخانه را در سال‌های 2006 زمانیکه Internet Explorer نگارش‌های 6 و 7 بیش از 60 درصد بازار مرورگرها را به خود اختصاص داده بودند، ارائه داد. بله؛ در آْن زمان JavaScript Web API بسیار خام، پایداری مرورگرها بسیار پایین و تطابق با استانداردهای وب در بین مرورگرهای مختلف نیز بسیار پایین بود. بنابراین علت محبوبیت کتابخانه‌ای که در این شرایط، تجربه‌ی کاری یکدستی را در بین مرورگرهای مختلف ارائه می‌داد، کاملا واضح بود. اما ... اکنون سال 2018 است و حتی مایکروسافت هم دیگر از نگارش‌های مختلف IE پشتیبانی نمی‌کند. DOM API موجود در مرورگرهای مدرن بسیار توانمند شده‌اند و در بین انواع و اقسام آن‌ها یکدست عمل می‌کنند. حتی اگر دلیل استفاده‌ی از jQuery ایجاد ساده‌تر حلقه‌ها بر روی اشیاء جاوا اسکریپتی باشد (رفع کمبودهای جاوا اسکریپت)، از زمان IE 9 به بعد، متدهای forEach و Object.keys به صورت توکار در جاوا اسکریپت وجود دارند و یا اگر نیاز به inArray.$ داشته باشید، متد Array.prototype.indexOf مدت‌ها است که جزئی از ES5 است. به همین جهت است که این روزها اخباری را مانند «GitHub نیز جی‌کوئری را کنار گذاشت» زیاد می‌شنوید. نه فقط کنار گذاشتن jQuery یک وابستگی ثالث را از برنامه حذف می‌کند، بلکه کار مستقیم با native API مرورگرها همواره به مراتب سریعتر است از کتابخانه‌هایی که سطح بالایی از abstraction آن‌ها را ارائه می‌دهند.


یافتن عناصر توسط JavaScript خالص

زمانیکه نیاز به انتخاب عناصری در صفحه باشند، بلافاصله ذهن ما به سمت ('myElement#')$ و ('myElement.')$ جی‌کوئری، معطوف می‌شود. اما ... این روزها برای انجام این نوع کارها واقعا نیازی به jQuery نیست!


یافتن عناصر بر اساس ID آن‌ها
 <div id="my-element-id"></div>
اگر بخواهیم این شیء div را بر اساس ID آن در صفحه بیابیم، روش کار آن با jQuery به صورت زیر است:
 var result = $('#my-element-id');
در اینجا این ID selector string، یک استاندارد W3C CSS1 است.
انجام این کار توسط web API و یا همان JavaScript خالص، چنین شکلی را دارد:
 var result = document.getElementById('my-element-id');
و جالب است بدانید این روش از زمان IE 5.5 وجود داشته‌است.
روش دیگر انجام اینکار با JavaScript به صورت زیر است:
  var result = document.querySelector('#my-element-id');
این روش و متد querySelector که بسیار شبیه به نمونه‌ی جی‌کوئری ارائه شده‌است، از زمان IE 8.0 قابل استفاده‌است.
در هر دو حالت، خروجی مقایسه‌ی ذیل، true است:
 result.id === 'my-element-id'; // returns true


یافتن عناصر بر اساس کلاس‌های CSS

<span class="some-class"></span>
با جی‌کوئری:
 var result = $('.some-class');
با جاوا اسکریپت خالص از زمان IE 8.0
  var result = document.getElementsByClassName('some-class');
و یا توسط querySelectorAll که شبیه به نمونه‌ی jQuery است و نیاز به پیشوند . را دارد:
 var result = document.querySelectorAll('.some-class');
در هر دو حالت، خروجی بازگشت داده شده، یک آرایه است:
 result[0].className === 'some-class'; // returns true


یافتن عناصر بر اساس تگ‌های عناصر

 <code>Console.WriteLine("Hello world!");</code>
با جی‌کوئری:
 var result = $('code');
با جاوا اسکریپت:
 var result = document.getElementsByTagName('code');
و یا
 var result = document.querySelectorAll('code');
در تمام این حالات، خروجی ارائه شده یک آرایه است:
 result[0].tagName === 'code'; // returns true



یافتن عناصر بر اساس کلاس نماها (Pseudo-classes)

Pseudo-classes از زمان ابتدایی‌ترین پیش‌نویس استاندارد CSS وجود داشته‌اند. برای مثال visited: یک Pseudo-classes است و به لینک‌های بازدید شده‌ی توسط کاربر اشاره می‌کند و یا focus: به المانی اشاره می‌کند که هم اکنون دارای focus است.
  <form>
     <label>Full Name
        <input name="full-name">
     </label>
     <label>Company
        <input name="company">
     </label>
  </form>
در این مثال اگر بخواهیم تکست باکسی را بیابیم که دارای focus است، روش جی‌کوئری آن به صورت زیر است:
  var focusedInputs = $('INPUT:focus');
و روش جاوا اسکریپتی آن به این صورت:
 var companyInput = document.querySelector('INPUT:focus');
کاری که در اینجا انجام شده ترکیب یک tag name و یک pseudo-class modifier است که جزئی از استاندارد CSS می‌باشد. بنابراین روش جی‌کوئری، چیزی بیشتر از انتقال این استاندارد به توابع بومی مرورگر نیست.


یافتن عناصر بر اساس ارتباط والد و فرزندی آن‌ها
  <div>
     <a href="https://www.dntips.ir">
        <span>Go to site</span>
     </a>
     <p>Some text</p>
     Some other text
  </div>
یافتن والدها:
روش یافتن والد anchor tag در جی‌کوئری توسط متد parent؛ با فرض اینکه a$ به شیء anchor اشاره می‌کند:
 var $result = $a.parent();
و در جاوا اسکریپت توسط خاصیت parentNode:
 var result = a.parentNode;

یافتن فرزندان:
در جی‌کوئری:
 var result = $('#myParent').children();
و برای یافتن فرزندان یک المان توسط CSS 2 child selectors:
 var result = document.querySelectorAll('DIV > *');
خروجی این کوئری، المان‌های a و p هستند و یا اگر فقط بخواهیم pها را انتخاب کنیم:
  var result = document.querySelectorAll('DIV > P');
روش دیگر انجام اینکار استفاده از خاصیت childNodes یک المان است:
 var result = document.getElementById('myParent').childNodes;
var result = div.childNodes;
البته این خاصیت آرایه‌ای، Text و Comments را هم علاوه بر عناصر بازگشت می‌دهد. البته اگر می‌خواهید آن‌ها را حذف کنید، از خاصیت children استفاده کنید:
 var result =document.getElementById('myParent').children;
و یا یافتن تمام المان‌های anchor ذیل المانی با Id مساوی myParent:
 var result =document.querySelectorAll('#myParent A');



جستجوی عناصر با صرفنظر کردن از بعضی از آن‌ها
  <ul role="menu">
     <li>choice 1</li>
     <li class="active">choice 2</li>
     <li>choice 3</li>
  </ul>
در این مثال گزینه‌ی دوم دارای class مساوی active است. اگر بخواهیم تمام liهایی را که دارای این کلاس نیستند، انتخاب کنیم، در جی‌کوئری خواهیم داشت:
 var $result = $('UL LI').not('.active');
و در جاوا اسکریپت:
 var result = document.querySelectorAll('UL LI:not(.active)');
هرچند JavaScript دارای متد not جی‌کوئری نیست، اما می‌توان از W3C CSS3 negation pseudo-class بجای آن استفاده کرد. مزیت آن، استاندارد بودن و عدم نیاز به کتابخانه‌ای ثالث برای تدارک آن است.


انتخاب چندین المان با هم

  <div id="link-container">
     <a href="https://github.com/VahidN">GitHub</a>
  </div>
  <ol>
     <li>one</li>
     <li>two</li>
  </ol>
  <span class="my-name">VahidN</span>
در اینجا می‌خواهیم المان‌های link-container، my-name و لیست مرتب شده را بدون نوشتن حلقه‌ای انتخاب کنیم. روش انجام اینکار در jQuery به صورت زیر است:
 var $result = $('#link-container, .my-name, OL');
و در جاوا اسکریپت خواهیم داشت:
 var result = document.querySelectorAll('#link-container, .my-name, OL');

یافتن گروهی از المان‌ها بر اساس نوع آن‌ها:
 var result = document.querySelectorAll(
 'BUTTON[type="submit"], INPUT[type="submit"]'
);
در اینجا تمام المان‌های ورودی از نوع <"button type="submit> و <"input type="submit> را بازگشت می‌دهد.


جایگزین کردن $ جی‌کوئری با جاوا اسکریپت

تا اینجا حتما به شباهت کدهای خالص جاوا اسکریپت و jQuery دقت کرده‌اید. اگر بخواهیم برای $ جی‌کوئری، یک معادل جاوا اسکریپتی تهیه کنیم، به قطعه کد زیر خواهیم رسید:
window.$ = function(selector) {
     return document.querySelectorAll(selector);
};
و نحوه‌ی استفاده‌ی از آن نیز همانند قبل است:
  $('.some-class');
  $('#some-id');
  $('.some-parent > .some-child');
  $('UL LI:not(.active)');
مطالب
Syntax highlighting در بلاگر!

اگر علاقمند باشید که syntax highlighting را به سورس کدهای ارسالی در بلاگر اضافه کنید، روش کار به صورت زیر است:
از آنجائیکه دسترسی به سرور و راه‌ حل‌های سمت سرور را نخواهیم داشت، تنها راه حل باقیمانده استفاده از روش‌های سمت کلاینت است. کتابخانه زیر این امر را میسر می‌سازد:
http://code.google.com/p/syntaxhighlighter/
این کتابخانه، کار Syntax highlighting سمت کلاینت را با استفاده از JavaScript انجام می‌دهد.

پس از دریافت آن (احتمالا به یک پروکسی نیاز پیدا خواهید کرد ...)، فایل‌ها را در یک سرور قرار دهید. (برای مثال در Google pages)
سپس به قسمت ویرایش html قالب سایت مراجعه کنید و کدهای زیر را به آن اضافه نمائید (درصورت نیاز مسیرهای فایل‌ها را ویرایش کنید):
<link href='http://vahid.nasiri.googlepages.com/SyntaxHighlighter.css' rel='stylesheet' type='text/css'/>
<script src='http://vahid.nasiri.googlepages.com/shCore.js' type='text/javascript'/>
<script src='http://vahid.nasiri.googlepages.com/shBrushCpp.js' type='text/javascript'/>
<script src='http://vahid.nasiri.googlepages.com/shBrushCSharp.js' type='text/javascript'/>
<script src='http://vahid.nasiri.googlepages.com/shBrushCss.js' type='text/javascript'/>
<script src='http://vahid.nasiri.googlepages.com/shBrushJava.js' type='text/javascript'/>
<script src='http://vahid.nasiri.googlepages.com/shBrushJScript.js' type='text/javascript'/>
<script src='http://vahid.nasiri.googlepages.com/shBrushSql.js' type='text/javascript'/>
<script src='http://vahid.nasiri.googlepages.com/shBrushXml.js' type='text/javascript'/>

<script class='javascript'>
//<![CDATA[
function FindTagsByName(container, name, Tag)
{
var elements = document.getElementsByTagName(Tag);
for (var i = 0; i < elements.length; i )
{
if (elements[i].getAttribute("name") == name)
{
container.push(elements[i]);
}
}
}
var elements = [];
FindTagsByName(elements, "code", "pre");
FindTagsByName(elements, "code", "textarea");

for(var i=0; i < elements.length; i ) {
if(elements[i].nodeName.toUpperCase() == "TEXTAREA") {
var childNode = elements[i].childNodes[0];
var newNode = document.createTextNode(childNode.nodeValue.replace(/<br\s*\/?>/gi,'\n'));
elements[i].replaceChild(newNode, childNode);

}
else if(elements[i].nodeName.toUpperCase() == "PRE") {
brs = elements[i].getElementsByTagName("br");
for(var j = 0, brLength = brs.length; j < brLength; j ) {
var newNode = document.createTextNode("\n");
elements[i].replaceChild(newNode, brs[0]);
}
}
}
// dp.SyntaxHighlighter.ClipboardSwf =
//"http://vahid.nasiri.googlepages.com/clipboard.swf";
dp.SyntaxHighlighter.HighlightAll("code");
//]]>
</script>


خطوط فوق باید پس از تگ‌های زیر در قالب استاندارد قرار داده شوند:
</div></div> <!-- end outer-wrapper -->

از این پس جهت استفاده از این قابلیت تنها کافی است از تگ‌های pre یا textarea استفاده کنید (در قسمت html ارسال مطلب) و name را مساوی code قرار داده و language را مساوی زبان مورد نظر. برای مثال:

<div align="left" dir="ltr">
<pre name='code' language='sql'>
--get login time
SELECT login_time FROM master..sysprocesses WHERE spid = 1
</pre>
</div>

که نتیجه نهایی به صورت زیر خواهد بود:
--get login time
SELECT login_time FROM master..sysprocesses WHERE spid = 1

همچنین باید دقت داشت که مجاز به ارسال کاراکترهای غیرمجاز در xml (<>\'&) در کدهای خود نیستید و این کاراکترها سبب خواهند شد که کد شما نمایش داده نشوند. به همین جهت همانطور که پیشتر نیز ذکر شد می‌توان از سرویس سایت http://www.elliotswan.com/postable/ استفاده کرد.

ماخذ:
http://developertips.blogspot.com/2007/08/syntaxhighlighter-on-blogger.html



مطالب
معرفی Blazor Hybrid
همانطورکه با مطالعه‌ی سری آموزش Blazor تا به اینجا متوجه شده‌اید، Blazor دو نوع Web Assembly و Server را دارد:
  • در Blazor Web Assembly که UI با HTML / CSS زده می‌شود، کدهای C# .NET ای با کمک Web Assembly و داخل خود مرورگر اجرا می‌شوند. با کمک Blazor Web Assembly می‌توان محصولات PWA و SPA ایجاد نمود.
  • در Blazor Server که UI با HTML / CSS زده می‌شود، کدها در سرور اجرا و به وسیله‌ی Web Sockets، تعاملات UI ای از Browser به سرور ارسال و تغییرات UI ای از سرور به Browser ارسال می‌شوند. با کمک Blazor Server می‌توان محصولات SPA ایجاد نمود.
ولی دو نوع Blazor دیگر نیز وجود دارند:
  • Blazor Native Mobile Apps که در این روش از کامپوننت‌های Native موبایل استفاده می‌شود؛ نه عناصر HTML مانند h1 و div. با کمک Blazor Native Mobile Apps می‌توان برنامه‌های Native موبایل برای Android / iOS و برنامه‌های Desktop برای Windows ایجاد نمود.
  • Blazor Hybrid که در این روش UI با HTML / CSS بوده، ولی اجرای کدهای C# .NET داخل خود سیستم عامل و به صورت Native است. با کمک Blazor Hybrid می‌توان برنامه‌های موبایل برای Android / iOS و برنامه‌های Desktop برای Windows ایجاد نمود.
از Blazor Hybrid زمانی استفاده می‌کنیم که بخواهیم برنامه‌های موبایل را برای Android / iOS و برنامه‌های Desktop را برای ویندوز، با کمک HTML / CSS توسعه دهیم.

حال سوال اینجاست که این چه تفاوتی با ارائه یک PWA با Blazor Web Assembly دارد؟
تفاوت در نحوه‌ی اجرا شدن کدهای C# .NET است. در Blazor Web Assembly، کدها درون Sandbox خود Browser اجرا می‌شوند و طبیعتا محدود به امکانات خود ‌Browser هستند؛ برای مثال امکان خواندن Contactهای گوشی وجود ندارد.
همچنین هنوز نسخه‌ی AOT برای Blazor Web Assembly هنوز آماده نشده است و در ‌Blazor Hybrid چون اجرای C# .NET به صورت Native است، Performance خیلی خوبی دارد.
به علاوه، با اشتراک گذاری اصل کد بین Blazor Web Assembly و Blazor Hybrid می‌توان هم یک PWA / SPA داشت و هم آن را در Store‌ها پابلیش نمود که این به معنای جذب بیشتر مشتری است. این نسخه‌ی پابلیش شده روی Store، چون حاوی فایل‌های لازم، اعم از CSS و DLLها و... است، به محض دانلود، قابلیت استفاده دارد و لازم ندارد مجددا چیزی را از سرور دانلود کند. به واقع با این روش می‌توان حتی Offline mobile & desktop apps ایجاد نمود.

مستندات مایکروسافت برای ایجاد یک Blazor Hybrid app در اینجا قرار دارند. به علاوه یک Sample project را نیز در GitHub ارائه کرده‌ام که در قسمت Releases آن، یک apk برای Android deviceهای 64 بیتی نیز قرار داده شده‌است که می‌توانید آنرا تست کنید. باقی کدهایی که در پروژه نوشته می‌شوند، دقیقا مشابه همین مطالب سری آموزش Blazor است که احتمالا تا این لحظه آنها را مطالعه نموده‌اید.
نظرات مطالب
معرفی فریم ورک Blueprint CSS
من چون در سایت جاری از blueprint css استفاده می‌کنم، خواستم نحوه کار با آن را به اشتراک بگذارم.
مطالب
درخت‌ها و گراف‌ها قسمت سوم
همانطور که در قسمت قبلی گفتیم، در این قسمت قرار است به پیاده سازی درخت جست و جوی دو دویی مرتب شده بپردازیم. در مطلب قبلی اشاره کردیم که ما متدهای افزودن، جستجو و حذف را قرار است به درخت اضافه کنیم و برای هر یک از این متدها توضیحاتی را ارائه خواهیم کرد. به این نکته دقت داشته باشید درختی که قصد پیاده سازی آن را داریم یک درخت متوازن نیست و ممکن است در بعضی شرایط کارآیی مطلوبی نداشته باشد.
همانند مثال‌ها و پیاده سازی‌های قبلی، دو کلاس داریم که یکی برای ساختار گره است <BinaryTreeNode<T و دیگری برای ساختار درخت اصلی <BinaryTree<T.
کلاس BinaryTreeNode که در پایین نوشته شده‌است بعدا داخل کلاس BinaryTree قرار خواهد گرفت:
internal class BinaryTreeNode<T> :
    IComparable<BinaryTreeNode<T>> where T : IComparable<T>
{
    // مقدار گره
    internal T value;
 
    // شامل گره پدر
    internal BinaryTreeNode<T> parent;
 
    // شامل گره سمت چپ
    internal BinaryTreeNode<T> leftChild;
 
    // شامل گره سمت راست
    internal BinaryTreeNode<T> rightChild;
 
    /// <summary>سازنده</summary>
    /// <param name="value">مقدار گره ریشه</param>
    public BinaryTreeNode(T value)
    {
        if (value == null)
        {
            // از آن جا که نال قابل مقایسه نیست اجازه افزودن را از آن سلب می‌کنیم
            throw new ArgumentNullException(
                "Cannot insert null value!");
        }
 
        this.value = value;
        this.parent = null;
        this.leftChild = null;
        this.rightChild = null;
    }
 
    public override string ToString()
    {
        return this.value.ToString();
    }
 
    public override int GetHashCode()
    {
        return this.value.GetHashCode();
    }
 
    public override bool Equals(object obj)
    {
        BinaryTreeNode<T> other = (BinaryTreeNode<T>)obj;
        return this.CompareTo(other) == 0;
    }
 
    public int CompareTo(BinaryTreeNode<T> other)
    {
        return this.value.CompareTo(other.value);
    }
}
تکلیف کدهای اولیه که کامنت دارند روشن است و قبلا چندین بار بررسی کردیم ولی کدها و متدهای جدیدتری نیز نوشته شده‌اند که آن‌ها را بررسی می‌کنیم:
ما در مورد این درخت می‌گوییم که همه چیز آن مرتب شده است و گره‌ها به ترتیب چیده شده اند و اینکار تنها با مقایسه کردن گره‌های درخت امکان پذیر است. این مقایسه برای برنامه نویسان از طریق یک ذخیره در یک ساختمان داده خاص یا اینکه آن را به یک نوع Type قابل مقایسه ارسال کنند امکان پذیر است. در سی شارپ نوع قابل مقایسه با کلمه‌های کلیدی زیر امکان پذیر است:
T : IComparable<T>
در اینجا T می‌تواند هر نوع داده‌ای مانند Byte و int و ... باشد؛ ولی علامت : این محدودیت را اعمال می‌کند که کلاس باید از اینترفیس IComparable ارث بری کرده باشد. این اینترفیس برای پیاده‌سازی تنها شامل تعریف یک متد است به نام (CompareTo(T obj که عمل مقایسه داخل آن انجام می‌گردد و در صورت بزرگ بودن شیء جاری از آرگومان داده شده، نتیجه‌ی برگردانده شده، مقداری مثبت، در حالت برابر بودن، مقدار 0 و کوچکتر بودن مقدارمنفی خواهد بود. شکل تعریف این اینترفیس تقریبا چنین چیزی باید باشد:
public interface IComparable<T>
{
    int CompareTo(T other);
}
نوشتن عبارت بالا در جلوی کلاس، به ما این اطمینان را می‌بخشد که که نوع یا کلاسی که به آن پاس می‌شود، یک نوع قابل مقایسه است و از طرف دیگر چون می‌خواهیم گره‌هایمان نوعی قابل مقایسه باشند <IComparable<T را هم برای آن ارث بری می‌کنیم.
همچنین چند متد دیگر را نیز override کرده‌ایم که اصلی‌ترین آن‌ها GetHashCode و Equal است. موقعی که متد CompareTo مقدار 0 بر می‌گرداند مقدار برگشتی Equals هم باید True باشد.
... و یک نکته مفید برای خاطرسپاری اینکه موقعیکه دو شیء با یکدیگر برابر باشند، کد هش تولید شده آن‌ها نیز با هم برابر هستند. به عبارتی اشیاء یکسان کد هش یکسانی دارند. این رفتار سبب می‌شود که که بتوانید مشکلات زیادی را که در رابطه با مقایسه کردن پیش می‌آید، حل نمایید. 

پیاده سازی کلاس اصلی BinarySearchTree
مهمترین نکته در کلاس زیر این مورد است که ما اصرار داشتیم، T باید از اینترفیس IComparable مشتق شده باشد. بر این حسب ما می‌توانیم با نوع داده‌هایی چون int یا string کار کنیم، چون قابل مقایسه هستند ولی نمی‌توانیم با  []int یا streamreader کار کنیم چرا که قابل مقایسه نیستند.
public class BinarySearchTree<T>    where T : IComparable<T>
{
    /// کلاسی که بالا تعریف کردیم
    internal class BinaryTreeNode<T> :
        IComparable<BinaryTreeNode<T>> where T : IComparable<T>
    {
        // …
    }
 
    /// <summary>
    /// ریشه درخت
    /// </summary>
    private BinaryTreeNode<T> root;
 
    /// <summary>
    /// سازنده کلاس
    /// </summary>
    public BinarySearchTree()
    {
        this.root = null;
    }
 
//پیاده سازی متدها مربوط به افزودن و حذف و جست و جو
}
در کد بالا ما کلاس اطلاعات گره را به کلاس اضافه می‌کنیم و یه سازنده و یک سری خصوصیت رابه آن اضافه کرده ایم.در این مرحله گام به گام هر یک از سه متد افزودن ، جست و جو و حذف را بررسی می‌کنیم و جزئیات آن را توضیح می‌دهیم.

افزودن یک عنصر جدید
افزودن یک عنصر جدید در این درخت مرتب شده، مشابه درخت‌های قبلی نیست و این افزودن باید طوری باشد که مرتب بودن درخت حفظ گردد. در این الگوریتم برای اضافه شدن عنصری جدید، دستور العمل چنین است: اگر درخت خالی بود عنصر را به عنوان ریشه اضافه کن؛ در غیر این صورت مراحل زیر را نجام بده:
  • اگر عنصر جدید کوچکتر از ریشه است، با یک تابع بازگشتی عنصر جدید را به زیر درخت چپ اضافه کن.
  • اگر عنصر جدید بزرگتر از ریشه است، با یک تابع بازگشتی عنصر جدید را به زیر درخت راست اضافه کن.
  • اگر عنصر جدید برابر ریشه هست، هیچ کاری نکن و خارج شو.

پیاده سازی الگوریتم بالا در کلاس اصلی:
public void Insert(T value)
{
    this.root = Insert(value, null, root);
}
 
/// <summary>
/// متدی برای افزودن عنصر به درخت
/// </summary>
/// <param name="value">مقدار جدید</param>
/// <param name="parentNode">والد گره جدید</param>
/// <param name="node">گره فعلی که همان ریشه است</param>
/// <returns>گره افزوده شده</returns>
private BinaryTreeNode<T> Insert(T value,
        BinaryTreeNode<T> parentNode, BinaryTreeNode<T> node)
{
    if (node == null)
    {
        node = new BinaryTreeNode<T>(value);
        node.parent = parentNode;
    }
    else
    {
        int compareTo = value.CompareTo(node.value);
        if (compareTo < 0)
        {
            node.leftChild =
                Insert(value, node, node.leftChild);
        }
        else if (compareTo > 0)
        {
            node.rightChild =
                Insert(value, node, node.rightChild);
        }
    }
 
    return node;
}
متد درج سه آرگومان دارد، یکی مقدار گره جدید است؛ دوم گره والد که با هر بار صدا زدن تابع بازگشتی، گره والد تغییر خواهد کرد و به گره‌های پایین‌تر خواهد رسید و سوم گره فعلی که با هر بار پاس شدن به تابع بازگشتی، گره ریشه‌ی آن زیر درخت است.
در مقاله قبلی اگر به یاد داشته باشید گفتیم که جستجو چگونه انجام می‌شود و برای نمونه به دنبال یک عنصر هم گشتیم و جستجوی یک عنصر در این درخت بسیار آسان است. ما این کد را بدون تابع بازگشتی و تنها با یک حلقه while پیاده خواهیم کرد. هر چند مشکلی با پیاده سازی آن به صورت بازگشتی وجود ندارد.
الگوریتم از ریشه بدین صورت آغاز می‌گردد و به ترتیب انجام می‌شود:
  • اگر عنصر جدید برابر با گره فعلی باشد، همان گره را بازگشت بده.
  • اگر عنصر جدید کوچکتر از گره فعلی است، گره سمت چپ را بردار و عملیات را از ابتدا آغاز کن (در کد زیر به ابتدای حلقه برو).
  • اگر عنصر جدید بزرگتر از گره فعلی است، گره سمت راست را بردار و عملیات را از ابتدا آغاز  کن.
در انتها اگر الگوریتم، گره را پیدا کند، گره پیدا شده را باز می‌گرداند؛ ولی اگر گره را پیدا نکند، یا درخت خالی باشد، مقدار برگشتی نال خواهد بود.

حذف یک عنصر
حذف کردن در این درخت نسبت به درخت دودودیی معمولی پیچیده‌تر است. اولین گام این عمل، جستجوی گره مدنظر است. وقتی گره‌ایی را مدنظر داشته باشیم، سه بررسی زیر انجام می‌گیرد:
  • اگر گره برگ هست و والد هیچ گره‌ای نیست، به راحتی گره مد نظر را حذف می‌کنیم و ارتباط گره والد با این گره را نال می‌کنیم.
  • اگر گره تنها یک فرزند دارد (هیچ فرقی نمی‌کند چپ یا راست) گره مدنظر حذف و فرزندش را جایگزینش می‌کنیم.
  • اگر گره دو فرزند دارد، کوچکترین گره در زیر درخت سمت راست را پیدا کرده و با گره مدنظر جابجا می‌کنیم. سپس یکی از دو عملیات بالا را روی گره انجام می‌دهیم.
اجازه دهید عملیات بالا را به طور عملی بررسی کنیم. در درخت زیر ما می‌خواهیم گره 11 را حذف کنیم. پس کوچکترین گره سمت راست، یعنی 13 را پیدا می‌کنیم و با گره 11 جابجا می‌کنیم.

بعد از جابجایی، یکی از دو عملیات اول بالا را روی گره 11 اعمال می‌کنیم و در این حالت گره 11 که یک گره برگ است، خیلی راحت حذف و ارتباطش را با والد، با یک نال جایگزین می‌کنیم.

/// عنصر مورد نظر را جست و جوی می‌کند و اگر مخالف نال بود گره برگشتی را به تابع حذف ارسال می‌کند
public void Remove(T value)
{
    BinaryTreeNode<T> nodeToDelete = Find(value);
    if (nodeToDelete != null)
    {
        Remove(nodeToDelete);
    }
}
 
private void Remove(BinaryTreeNode<T> node)
{
    //بررسی می‌کند که آیا دو فرزند دارد یا خیر
    // این خط باید اول همه باشد که مرحله یک و دو بعد از آن اجرا شود
    if (node.leftChild != null && node.rightChild != null)
    {
        BinaryTreeNode<T> replacement = node.rightChild;
        while (replacement.leftChild != null)
        {
            replacement = replacement.leftChild;
        }
        node.value = replacement.value;
        node = replacement;
    }
 
    // مرحله یک و دو اینجا بررسی میشه
    BinaryTreeNode<T> theChild = node.leftChild != null ?
            node.leftChild : node.rightChild;
 
    // اگر حداقل یک فرزند داشته باشد
    if (theChild != null)
    {
        theChild.parent = node.parent;
 
        // بررسی می‌کند گره ریشه است یا خیر
        if (node.parent == null)
        {
            root = theChild;
        }
        else
        {
            // جایگزینی عنصر با زیر درخت فرزندش
            if (node.parent.leftChild == node)
            {
                node.parent.leftChild = theChild;
            }
            else
            {
                node.parent.rightChild = theChild;
            }
        }
    }
    else
    {
        // کنترل وضعیت موقعی که عنصر ریشه است
        if (node.parent == null)
        {
            root = null;
        }
        else
        {
            // اگر گره برگ است آن را حذف کن
            if (node.parent.leftChild == node)
            {
                node.parent.leftChild = null;
            }
            else
            {
                node.parent.rightChild = null;
            }
        }
    }
}

در کد بالا ابتدا جستجو انجام می‌شود و اگر جواب غیر نال بود، گره برگشتی را به تابع حذف ارسال می‌کنیم. در تابع حذف اول از همه برسی می‌کنیم که آیا گره ما دو فرزند دارد یا خیر که اگر دو فرزنده بود، ابتدا گره‌ها را تعویض و سپس یکی از مراحل یک یا دو را که در بالاتر ذکر کردیم، انجام دهیم.


دو فرزندی

اگر گره ما دو فرزند داشته باشد، گره سمت راست را گرفته و از آن گره آن قدر به سمت چپ حرکت می‌کنیم تا به برگ یا گره تک فرزنده که صد در صد فرزندش سمت راست است، برسیم و سپس این دو گره را با هم تعویض می‌کنیم.


تک فرزندی

در مرحله بعد بررسی می‌کنیم که آیا گره یک فرزند دارد یا خیر؛ شرط بدین صورت است که اگر فرزند چپ داشت آن را در theChild قرار می‌دهیم، در غیر این صورت فرزند راست را قرار می‌دهیم. در خط بعدی باید چک کرد که theChild نال است یا خیر. اگر نال باشد به این معنی است که غیر از فرزند چپ، حتی فرزند راست هم نداشته، پس گره، یک برگ است ولی اگر مخالف نال باشد پس حداقل یک گره داشته است.

اگر نتیجه نال نباشد باید این گره حذف و گره فرزند ارتباطش را با والد گره حذفی برقرار کند. در صورتیکه گره حذفی ریشه باشد و والدی نداشته باشد، این نکته باید رعایت شود که گره فرزند بری متغیر root که در سطح کلاس تعریف شده است، نیز قابل شناسایی باشد.

در صورتی که خود گره ریشه نباشد و والد داشته باشد، غیر از اینکه فرزند باید با والد ارتباط داشته باشد، والد هم باید از طریق دو خاصیت فرزند چپ و راست با فرزند ارتباط برقرار کند. پس ابتدا برسی می‌کنیم که گره حذفی کدامین فرزند بوده: چپ یا راست؟ سپس فرزند گره حذفی در آن خاصیت جایگزین خواهد شد و دیگر هیچ نوع اشاره‌ای به گره حذفی نیست و از درخت حذف شده است.


بدون فرزند (برگ)

حال اگر گره ما برگ باشد مرحله دوم، کد داخل else اجرا خواهد شد و بررسی می‌کند این گره در والد فرزند چپ است یا راست و به این ترتیب با نال کردن آن فرزند در والد ارتباط قطع شده و گره از درخت حذف می‌شود.


پیمایش درخت به روش DFS یا LVR یا In-Order

public void PrintTreeDFS()
{
    PrintTreeDFS(this.root);
    Console.WriteLine();
}
 

private void PrintTreeDFS(BinaryTreeNode<T> node)
{
    if (node != null)
    {
        PrintTreeDFS(node.leftChild);
        Console.Write(node.value + " ");
        PrintTreeDFS(node.rightChild);
    }
}


در مقاله بعدی درخت دودویی متوازن را که پیچیده‌تر از این درخت است و از کارآیی بهتری برخوردار هست، بررسی می‌کنیم.

مطالب
کتابخانه GMap.Net
نقشه گوگل در حال حاضر یکی از محبوب‌ترین و کاملترین نقشه‌های جهان است و امکانات خوبی هم دارد. در این راستا بسیاری از مردم سعی در استفاده از این نقشه‌ها و امکانات آن‌ها دارند. به همین دلیل گوگل در بسته‌های api خود نیز این مورد را گنجانده است. ولی استفاده از این api مستلزم نوشتن کدهای جاوا اسکرپیتی و شناخت توابع و ثابت‌های api گوگل است. اما در هر صورت این مستندات مورد مطالعه قرار می‌گیرند.

سال گذشته بود که به بررسی کتابخانه‌های موجود برای دات نت که به ساخت نقشه‌های گوگل (+ ) می‌پردازند پرداختم. ولی مشکلی که وجود داشت، همه آن‌ها در نهایت یک تصویر jpeg تحویل می‌دادند. ولی من می‌خواستم نقشه‌ی من زنده و واکنشگرا باشد تا کاربر بتواند روی آن حرکت کند، زوم کند، مارکر‌ها را جابجا کند و امکانات دیگری که در این نقشه در دسترس است را داشته باشد. برای همین شروع به ساخت یک class library کردم تا کاربر بتواند در محیط سی شارپ، تنظیمات را با اسامی قابل شناخت و یک intellisense قدرتمند بنویسد و در نهایت بر اساس اطلاعات کاربر، این کدها به صورت جاوا اسکریپت تولید شود. می‌توانید سورس نهایی کتابخانه‌ی GMap.Net را در گیت هاب، به همراه یک پروژه‌ی نمونه ببینید.

پروژه‌ی وابسته این کتابخانه،  MS Ajax Minifier جهت کم حجم کردن کدهای جاوا اسکریپت است. در مورد این کتابخانه در سایت جاری بحث شده است.
برای نصب این کتابخانه می‌توانید از طریق دستور زیر در Nuget عمل کنید:
Install-Package GMap.Net

در این کتابخانه مواردی که مورد توجه قرار گرفته است، تنظیمات نقشه و بعد از آن overlay‌ها هستند که شامل مارکرها و اشکال مختلف می‌باشند. این اشکال شامل رسم مستطیل بر روی نقشه، چند ضلعی‌ها و ... نیز می‌شوند.

برای شروع نیاز است که یک نمونه از کلاس GoogleMapApi را ایجاد کنید. بعد از آن با استفاده از خصوصیت SetLocation، مختصات مرکز نقشه را تنظیم نمایید. سپس با استفاده از خصوصیات دیگر نیز می‌توانید نقشه را تنظیم نمایید. تعدادی از این خصوصیات مثل SetZoomVisibility هستند که با استفاده از آن می‌توانید تنظیمات زوم را روی نقشه پیاده سازی کنید. البته فعال کردن این گزینه به تنهایی کافی نیست و باید از طریق خصوصیت ZoomControlOption پیکربندی کنترل زوم را نیز اینجام دهید که این پیکربندی شامل موقعیت قرارگیری کنترل‌های زوم و اندازه‌ی دکمه‌ها می‌باشد و مابقی تنظیمات هم بدین شکل هستند:

به غیر از تنظیمات نقشه، Overlayهای زیر در این کلاس پشتیبانی می‌شوند:
عنوان
توضیحات
 Marker  یک نشانه گذار که برای مشخص کردن یک محل بر روی نقشه به کار می‌رود. این علامت گذار شامل خصوصیت‌هایی چون نقطه‌ی قرارگیری، آیکن، عنوان و انیمیشنی برای نحوه‌ی نمایش آن می‌باشد. همچنین شامل یک خصوصیت دیگر از نوع InfoWindow است که به شما امکان نمایش یک پنجره‌ی توضیحات را نیز بر روی مارکر می‌دهد. این محتوا می‌تواند به صورت HTML نمایش یابد.
 Circle  در صورتیکه بخواهید ناحیه‌ای دایره‌ای شکل را بر روی نقشه مشخص کنید، کاربرد دارد. با دادن نقطه‌ی مرکزی و شعاع می‌توانید دایره را ترسیم کنید. همچنین شامل خصوصیات ظاهری چون رنگ داخل و حاشیه‌ها و میزان شفافیت نیز می‌باشد.
 Rectangle  به رسم یک مستطیل می‌پردازد و تنها لازم است دو مختصات را به آن بدهید و بر اساس این دو نقطه، ناحیه‌ی مستطیلی شکل ترسیم می‌گردد. در صورتیکه نقاط بیشتری را به آن اضافه کنید، فقط دوتای اولی در نظر گرفته می‌شوند. این گزینه شامل خصوصیات ظاهری نیز می‌گردد.
 Polyline  برای ترسیم مسیرها به صورت چند ضلعی به کار می‌رود و الزامی به بستن مسیرها نیست. دارای خصوصیات ظاهری نیز می‌باشد.
 
polygon
کاملا شبیه Ployline است؛ با این تفاوت که یک چند ضلعی بسته است و می‌تواند داخل آن با رنگ پر باشد. برای بستن این چند ضلعی لازم نیست تا کاری انجام دهید. خود کلاس، نقطه‌ی اول و آخر را به هم وصل می‌کند.

خصوصیات آیتم‌های بالا، شامل موارد زیر می‌شود:

 نام خصوصیت
توضیحات
 Id  در سازنده‌ی هر کدام به طور اجباری قرار گرفته است. این id برای زمانی است که بخواهید با استفاده از جاوااسکرپیت با آن ارتباط برقرار کنید.
 Editable  با فعال کردن این خاصیت، به کاربر این اجازه را می‌دهید که بتواند روی Overlay ویرایش انجام دهد.
 StrokeWeight  ضخامت لبه‌ها را مشخص می‌کند.
 StrokeColor  رنگ لبه را مشخص می‌کند.
 StrokeOpacity  میزان شفافیت لبه را بین 0 تا 1 مشخص می‌کند.
 FillColor  بعضی از المان‌ها مانند چند ضلعی‌های بسته و مستطیل که ناحیه‌ی داخلی دارند، شامل این گزینه هستند و رنگ داخل این ناحیه را مشخص می‌کنند.
 FillOpacity  میزان شفافیت خصوصیت بالا را از 0 تا 1 مشخص می‌کند.
 Points  با استفاده از این خاصیت می‌توانید مختصات را با استفاده از کلاس Location به آن اضافه کنید. برای دایره خصوصیت Point وجود دارد.
 Radius  برای دایره کاربرد دارد. با مقدار نوع Int می‌توانید شعاع آن را مقدار دهی کنید.
کد زیر و تصویر زیر نمونه‌ای از کاربرد این کلاس است:
public class MiladTower
    {
        public GoogleMapApi TestMarker()
        {
            var map=new GoogleMapApi(true);
            var location = new Location(35.7448416, 51.3753212);
            map.SetLocation(location);
            map.SetZoom(17);
            map.SetMapType(MapTypes.ROADMAP);
            map.SetBackgroundColor(Color.Aqua);
            map.ZoomControlVisibilty(true);
            map.ZoomOptions = new zoomControlOptions()
            {
                Position = Position.TOP_LEFT,
                ZoomStyle = ZoomStyle.SMALL
            };
  

            Marker marker=new Marker("mymarker1");
            marker.InfoWindow=new InfoWindow("iw1")
            {
                Content = "<b>Milad Tower</b><i>in Tehran</i><br/>Milad Tower is the highest tower in iran,many people and tourists visit it each year, but it's so expensive that i cant afford it as iranian citizen<br/>please see more info at  <a href=\"https://en.wikipedia.org/wiki/Milad_Tower\"><img width='16px' height='16px' src='https://en.wikipedia.org/favicon.ico'/>wikipedia</a>"
            };
            marker.MarkerPoint = location;
            map.Markers.Add(marker);

            var circle=new CircleMarker("mymarker2");
            circle.FillColor = Color.Green;
            circle.FillOpacity = 0.6f;
            circle.StrokeColor = Color.Red;
            circle.StrokeOpacity = 0.8f;
            circle.Point = location;
            circle.Radius = 30;
            circle.Editable = true;
            circle.StrokeWeight = 3;
            map.Circles.Add(circle);

            Rectangle rect=new Rectangle("rect1");
            rect.FillColor = Color.Black;
            rect.FillOpacity = 0.4f;
            rect.Points.Add(new Location(35.74728723483808, 51.37550354003906));
            rect.Points.Add(new Location(35.74668641224311, 51.376715898513794));
            map.Rectangles.Add(rect);

            Polyline polyline=new Polyline("poly1");
            polyline.Points.Add(new Location(35.74457043569041, 51.373915672302246));
            polyline.Points.Add(new Location(35.74470976097927, 51.37359380722046));
            polyline.Points.Add(new Location(35.744378863020074, 51.37337923049927));
            polyline.StrokeColor = Color.Blue;
            polyline.StrokeWeight = 2;
            map.Polylines.Add(polyline);

            Polygon polygon=new Polygon("poly2");
            polygon.Points.Add(new Location(35.746494844665094, 51.374655961990356));
            polygon.Points.Add(new Location(35.74635552250061, 51.37283205986023));
            polygon.Points.Add(new Location(35.74598109297522, 51.372681856155396));
            polygon.Points.Add(new Location(35.7454934611854, 51.37361526489258));
            polygon.FillColor = Color.Black;
            polygon.FillOpacity = 0.5f;
            polygon.StrokeColor = Color.Gray;
            polygon.StrokeWeight = 1;
            map.Polygons.Add(polygon);

            return map;
        }
    }
بعد از ایجاد چنین کلاسی نیاز است تا آن را در ویوو ترسیم کنیم. ابتدا یک div برای ناحیه‌ی نقشه ایجاد می‌کنیم و سپس خروجی متد ShowMapForMVC را در ناحیه‌ی Head صفحه چاپ می‌کنیم. این خروجی به طور خودکار یک MVCHTMLString را بر می‌گرداند. در صورتیکه از وب فرم استفاده می‌کنید، می‌توانید از گزینه‌ی ShowMap استفاده کنید.
@section javascript
{
    @{
        var map = new MiladTower().TestMarker();
        @map.ShowMapForMvc("mapdiv")
    }
}
<br/><br/>
<div id="mapdiv" style="width:600px;height:600px;"></div>

در نهایت نقشه‌ی زیر نمایش داده می‌شود:


کم حجم کردن کدها
در صورتیکه به سورس صفحه نگاهی بیندازید، می‌بینید که کدهای جاوا اسکریپت، داخل صفحه نوشته شده‌اند. اگر بخواهید برای کم حجم‌تر شدن کد، عملیات minify را انجام دهید، با true شدن خصوصیت minified با استفاده از کتابخانه‌ی وابسته‌اش (MS Ajax Minifier)  اینکار را انجام می‌دهد.

انتقال کدها به یک فایل خارجی
بسیاری از ما برای نوشتن کدهای جاوا اسکریپت، از یک فایل خارجی استفاده می‌کنیم. برای داشتن این قابلیت می‌توانید به جای ShowMapForMVC متد CallJs را صدا بزنید تا کتابخانه api گوگل را صدا بزند و سپس در یک اکشن متد، متد GiveJustJS را صدا بزنید و طبق مقاله‌ی موجود در سایت جاری محتوای آن را برگردانید و به عنوان یک فایل JS به این اکشن متد لینک بدهید. کدهای زیر به شما نحوه‌ی این کار را نشان می‌دهند:
ابتدا در یک اکشن متد، کد زیر را وارد می‌کنیم:
    public ActionResult MiladJs()
        {
            var output = new MiladTower().TestMarker().GiveJustJs("mapdiv");
            Response.ContentType = "text/javascript";
            return Content(output);
        }

بعد از آن در ویووی مربوطه کد زیر را داریم:
@section javascript
{
    @{
        var map = new MiladTower().TestMarker();
        @map.CallJs()
        <script type="text/javascript" src="@Url.Action("MiladJs","Home")"></script>
    }   
}
<br/><br/>
<div id="mapdiv" style="width:600px;height:600px;"></div>
بدین ترتیب کدهای شما داخل یک فایل خارجی قرار می‌گیرند.


نحوه‌ی کارکرد این کتابخانه
برای آشنایی با نحوه‌ی کارکرد آن باید بدانید که اساس کار این کتابخانه string interpolation است. این کتابخانه کلاسی را به صورت Partial دارد که بین چندین فایل تقسیم شده است و هر یک از فایل‌ها، با نام محتوای آن نامگذاری شده‌اند. Public methods متدهای عمومی، private methods متدهای خصوصی، Constants یا ثابت‌ها که حاوی تمام دستورات جاوا اسکریپتی هستند و در نهایت خود کلاس اصلی GoogleMapApi که حاوی کدهای اجرایی و تشکیل کد جاوا اسکریپت می‌باشد. در کنار کلاس اصلی، کلاس‌های Overlay هم قرار دارند که شامل اطلاعات اشیاء روی نقشه‌ها هستند؛ مثل مارکرها و چندضلعی‌ها و ... و در نهایت یک سری کلاس و نوع شمارشی Enum شامل خصوصیت‌هایی که برای تنظیمات و پیکربندی نقشه به کار می‌روند.
کلاس GoogleMapApi برای ایجاد کدها، داده‌هایی را که برای هر کلاس در نظر گرفته‌اید، با استفاده از interpolation و ثابت‌های حاوی کد جاوا اسکریپت، در یک رشته‌ی جدید قرار می‌دهند و این رشته‌ها با اتصال درست در موقعیت خود، کد نهایی جاوا اسکریپت را تولید می‌کنند.
مطالب
Angular Material 6x - قسمت هشتم - جستجوی کاربران توسط AutoComplete
در مطلب «کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular» جزئیات پیاده سازی جستجوی همزمان با تایپ کاربر، بررسی شدند. در اینجا می‌خواهیم از اطلاعات آن مطلب جهت پیاده سازی یک  AutoComplete جستجوی نام کاربران که اطلاعات آن از سرور تامین می‌شوند، استفاده کنیم:




استفاده از کامپوننت AutoComplete کتابخانه‌ی Angular Material

کتابخانه‌ی Angular Material به همراه یک کامپوننت Auto Complete نیز هست. در اینجا قصد داریم آن‌را در یک صفحه‌ی دیالوگ جدید نمایش دهیم و با انتخاب کاربری از لیست توصیه‌های آن و کلیک بر روی دکمه‌ی نمایش آن کاربر، جزئیات کاربر یافت شده را نمایش دهیم.


به همین جهت ابتدا کامپوننت جدید search-auto-complete را به صورت زیر به مجموعه‌ی کامپوننت‌های تعریف شده اضافه می‌کنیم:
 ng g c contact-manager/components/search-auto-complete --no-spec
همچنین چون قصد داریم آن‌را درون یک popup نمایش دهیم، نیاز است به ماژول contact-manager\contact-manager.module.ts مراجعه کرده و آن‌را به لیست entryComponents نیز اضافه کنیم:
import { SearchAutoCompleteComponent } from "./components/search-auto-complete/search-auto-complete.component";

@NgModule({
  entryComponents: [
    SearchAutoCompleteComponent
  ]
})
export class ContactManagerModule { }

در ادامه برای نمایش این کامپوننت به صورت popup، دکمه‌ی جدید جستجو را به toolbar اضافه می‌کنیم:


برای این منظور به فایل toolbar\toolbar.component.html مراجعه کرده و دکمه‌ی جستجو را پیش از دکمه‌ی نمایش منو، قرار می‌دهیم:
  <span fxFlex="1 1 auto"></span>
  <button mat-button (click)="openSearchDialog()">
    <mat-icon>search</mat-icon>
  </button>
  <button mat-button [matMenuTriggerFor]="menu">
    <mat-icon>more_vert</mat-icon>
  </button>
با این کدها برای مدیریت متد openSearchDialog در فایل toolbar\toolbar.component.ts
@Component()
export class ToolbarComponent {
  constructor(
    private dialog: MatDialog,
    private router: Router) { }

  openSearchDialog() {
    const dialogRef = this.dialog.open(SearchAutoCompleteComponent, { width: "650px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe((result: User) => {
      console.log("The SearchAutoComplete dialog was closed", result);
      if (result) {
        this.router.navigate(["/contactmanager", result.id]);
      }
    });
  }
}
در اینجا توسط سرویس MatDialog، کامپوننت SearchAutoCompleteComponent به صورت پویا بارگذاری شده و به صورت یک popup نمایش داده می‌شود. سپس مشترک رخ‌داد بسته شدن آن شده و بر اساس اطلاعات کاربری که توسط آن بازگشت داده می‌شود، سبب هدایت صفحه‌ی جاری به صفحه‌ی جزئیات این کاربر یافت شده، خواهیم شد.


کنترلر جستجوی سمت سرور و سرویس سمت کلاینت استفاده کننده‌ی از آن

در اینجا کنترلر و اکشن متدی را جهت جستجوی قسمتی از نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
namespace MaterialAspNetCoreBackend.WebApp.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class TypeaheadController : Controller
    {
        private readonly IUsersService _usersService;

        public TypeaheadController(IUsersService usersService)
        {
            _usersService = usersService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(usersService));
        }

        [HttpGet("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SearchUsers(string term)
        {
            return Ok(await _usersService.SearchUsersAsync(term));
        }
    }
}
کدهای کامل متد SearchUsersAsync در مخزن کد این سری موجود هستند.

از این کنترلر به نحو ذیل در برنامه‌ی Angular برای ارسال اطلاعات و انجام جستجو استفاده می‌شود:
import { HttpClient, HttpErrorResponse } from "@angular/common/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable, throwError } from "rxjs";
import { catchError, map } from "rxjs/operators";

import { User } from "../models/user";

@Injectable({
  providedIn: "root"
})
export class UserService {

  constructor(private http: HttpClient) { }

  searchUsers(term: string): Observable<User[]> {
    return this.http
      .get<User[]>(`/api/Typeahead/SearchUsers?term=${encodeURIComponent(term)}`)
      .pipe(
        map(response => response || []),
        catchError((error: HttpErrorResponse) => throwError(error))
      );
  }
}
در اینجا از اپراتور pipe مخصوص RxJS 6x استفاده شده‌است.


تکمیل کامپوننت جستجوی کاربران توسط یک AutoComplete

پس از این مقدمات که شامل تکمیل سرویس‌های سمت سرور و کلاینت دریافت اطلاعات کاربران جستجو شده و نمایش صفحه‌ی جستجو به صورت یک popup است، اکنون می‌خواهیم محتوای این popup را تکمیل کنیم. البته در اینجا فرض بر این است که مطلب «کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular» را پیشتر مطالعه کرده‌اید و با جزئیات آن آشنایی دارید.

تکمیل قالب search-auto-complete.component.html
<h2 mat-dialog-title>Search</h2>
<mat-dialog-content>
  <div fxLayout="column">
    <mat-form-field class="example-full-width">
      <input matInput placeholder="Choose a user" [matAutocomplete]="auto1" 
                (input)="onSearchChange($event.target.value)">
    </mat-form-field>
    <mat-autocomplete #auto1="matAutocomplete" [displayWith]="displayFn" 
                                 (optionSelected)="onOptionSelected($event)">
      <mat-option *ngIf="isLoading" class="is-loading">
        <mat-spinner diameter="50"></mat-spinner>
      </mat-option>
      <ng-container *ngIf="!isLoading">
        <mat-option *ngFor="let user of filteredUsers" [value]="user">
          <span>{{ user.name }}</span>
          <small> | ID: {{user.id}}</small>
        </mat-option>
      </ng-container>
    </mat-autocomplete>
  </div>
</mat-dialog-content>
<mat-dialog-actions>
  <button mat-button color="primary" (click)="showUser()">
    <mat-icon>search</mat-icon> Show User
  </button>
  <button mat-button color="primary" [mat-dialog-close]="true">
    <mat-icon>cancel</mat-icon> Close
  </button>
</mat-dialog-actions>
در این مثال چون کامپوننت search-auto-complete به صورت یک popup ظاهر خواهد شد، ساختار عنوان، محتوا و دکمه‌های دیالوگ در آن پیاده سازی شده‌اند.
سپس نحوه‌ی اتصال یک Input box معمولی را به کامپوننت mat-autocomplete مشاهده می‌کنید که شامل این موارد است:
- جعبه متنی که قرار است به یک mat-autocomplete متصل شود، توسط دایرکتیو matAutocomplete به template reference variable تعریف شده‌ی در آن autocomplete اشاره می‌کند. برای مثال در اینجا این متغیر auto1 است.
- برای انتقال دکمه‌های فشرده شده‌ی در input box به کامپوننت، از رخداد input استفاده شده‌است. این روش با هر دو نوع حالت مدیریت فرم‌های Angular سازگاری دارد و کدهای آن یکی است.

در کامپوننت mat-autocomplete این تنظیمات صورت گرفته‌اند:
- در لیست ظاهر شده‌ی توسط یک autocomplete، هر نوع ظاهری را می‌توان طراحی کرد. برای مثال در اینجا نام و id کاربر نمایش داده می‌شوند. اما برای تعیین اینکه پس از انتخاب یک آیتم از لیست، چه گزینه‌ای در input box ظاهر شود، از خاصیت displayWith که در اینجا به متد displayFn کامپوننت متصل شده‌است، کمک گرفته خواهد شد.
- از رخ‌داد optionSelected برای دریافت آیتم انتخاب شده، در کدهای کامپوننت استفاده می‌شود.
- در آخر کار نمایش لیستی از کاربران توسط mat-optionها انجام می‌شود. در اینجا برای اینکه بتوان تاخیر دریافت اطلاعات از سرور را توسط یک mat-spinner نمایش داد، از خاصیت isLoading تعریف شده‌ی در کامپوننت استفاده خواهد شد.


تکمیل کامپوننت search-auto-complete.component.ts

کدهای کامل این کامپوننت را در ادامه مشاهده می‌کنید:
import { Component, OnDestroy, OnInit } from "@angular/core";
import { MatAutocompleteSelectedEvent, MatDialogRef } from "@angular/material";
import { Subject, Subscription } from "rxjs";
import { debounceTime, distinctUntilChanged, finalize, switchMap, tap } from "rxjs/operators";

import { User } from "../../models/user";
import { UserService } from "../../services/user.service";

@Component({
  selector: "app-search-auto-complete",
  templateUrl: "./search-auto-complete.component.html",
  styleUrls: ["./search-auto-complete.component.css"]
})
export class SearchAutoCompleteComponent implements OnInit, OnDestroy {

  private modelChanged: Subject<string> = new Subject<string>();
  private dueTime = 300;
  private modelChangeSubscription: Subscription;
  private selectedUser: User = null;

  filteredUsers: User[] = [];
  isLoading = false;

  constructor(
    private userService: UserService,
    private dialogRef: MatDialogRef<SearchAutoCompleteComponent>) { }

  ngOnInit() {
    this.modelChangeSubscription = this.modelChanged
      .pipe(
        debounceTime(this.dueTime),
        distinctUntilChanged(),
        tap(() => this.isLoading = true),
        switchMap(inputValue =>
          this.userService.searchUsers(inputValue).pipe(
            finalize(() => this.isLoading = false)
          )
        )
      )
      .subscribe(users => {
        this.filteredUsers = users;
      });
  }

  ngOnDestroy() {
    if (this.modelChangeSubscription) {
      this.modelChangeSubscription.unsubscribe();
    }
  }

  onSearchChange(value: string) {
    this.modelChanged.next(value);
  }

  displayFn(user: User) {
    if (user) {
      return user.name;
    }
  }

  onOptionSelected(event: MatAutocompleteSelectedEvent) {
    console.log("Selected user", event.option.value);
    this.selectedUser = event.option.value as User;
  }

  showUser() {
    if (this.selectedUser) {
      this.dialogRef.close(this.selectedUser);
    }
  }
}
- در ابتدای کار کامپوننت، یک modelChanged از نوع Subject اضافه شده‌است. در این حالت با فراخوانی متد next آن در onSearchChange که به رخ‌داد input جعبه‌ی متنی دریافت اطلاعات متصل است، کار انتقال این تغییرات به اشتراک ایجاد شده‌ی به آن در ngOnInit انجام می‌شود. در اینجا بر اساس نکات مطلب «کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular»، عبارات وارد شده، به سمت سرور ارسال و در نهایت نتیجه‌ی آن به خاصیت عمومی filteredUsers که به حلقه‌ی نمایش اطلاعات mat-autocomplete متصل است، انتساب داده می‌شود. در ابتدای اتصال به سرور، خاصیت isLoading به true و در پایان عملیات به false تنظیم خواهد شد تا mat-spinner را نمایش داده و یا مخفی کند.
- توسط متد displayFn، عبارتی که در نهایت پس از انتخاب از لیست نمایش داده شده در input box قرار می‌گیرد، مشخص خواهد شد.
- در متد onOptionSelected، می‌توان به شیء انتخاب شده‌ی توسط کاربر از لیست mat-autocomplete دسترسی داشت.
- این شیء انتخاب شده را در متد showUser و توسط سرویس MatDialogRef به کامپوننت toolbar که در حال گوش فرادادن به رخ‌داد بسته شدن کامپوننت جاری است، ارسال می‌کنیم. به این صورت است که کامپوننت toolbar می‌تواند کار هدایت به جزئیات این کاربر را انجام دهد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.