نظرات مطالب
مبانی TypeScript؛ ماژول‌ها
خیلی ممنون ، الان پروژه کامپایل شد ولی نتیجه ای که باید اتفاق میوفتاد نیوفتاد . توی developer tools وقتی Console Log مرورگر رو نگاه کردم موارد زیر خطا گرفته شده بود 
testmd.ts:1Uncaught ReferenceError: exports is not defined
require.js:143 Uncaught Error: Module name "testmd" has not been loaded yet for context: _. Use require([])

کتابخانه RequireJs رو هم به پروژه اضافه کردم حالا محتوای فایل html برابر با موارد زیر هست 
<!DOCTYPE html>

<html>
<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <title>TypeScript HTML App</title>
    <link rel="stylesheet" href="app.css" type="text/css"/>
    <script src="Scripts/require.js"></script>
    <script src="Scripts/App/app.js"></script>
</head>
<body>
    <h1>TypeScript HTML App</h1>

    <div id="content"></div>
</body>
</html>
و فایل tsconfig.json  رو به پروژه با محتوای زیر اضافه کردم
{
    "compilerOptions": {
         "target": "es5",
         "outDir": "Scripts/App",
          "moduleResolution": "node",
          "module": "commonjs",
         "sourceMap": true,
         "experimentalDecorators": true,
         "emitDecoratorMetadata": true
    }
}

مشکل کجاست به نظرتون ؟
نظرات مطالب
مبانی TypeScript؛ تهیه فایل‌های تعاریف نوع‌ها
نکته‌ای در مورد رفع مشکل «typings ERR! caused by connect ECONNREFUSED 10.10.34.36:443» پس از نصب TypeScript 2.0

پس از ارائه‌ی TypeScript 2.0، مایکروسافت کار مدیریت مخزن Typings را به عهده گرفته‌است و کار آن توزیع مخزن DefinitelyTyped به npm است و دیگر نیازی به استفاده از ابزارهای  typings و یا tsd نیست. برای مثال اینبار بجای اینکه دستور ذیل را صادر کنیم:
typings install lodash --ambient --save
که با خطای یاد شده متوقف می‌شود، می‌توان نوشت:
npm install --save @types/lodash
یعنی همه چیز مانند حالت نصب معمولی lodash است (npm install --save lodash)؛ اما یک types@ را در ابتدای آن بیشتر دارد. در این حالت فایل‌های d.ts. را در پوشه‌ی types@ ذیل node_modules خواهید یافت:

مطالب
API Versioning in ASP.NET Core
در مطالب گذشته، درباره‌ی پیاده سازی API Versioning در ASP.NET Web API و الزامات استفاده‌ی از آن، صحبت شده‌است. اگر مطلب ذکر شده را مطالعه کنید، می‌بینید که پیاده سازی Versioning در ASP.NET Web API کاری دشوار و زمانبر بود؛ اما در ASP.NET Core انجام تمامی آن مراحل، در 1 خط صورت می‌گیرد که در ادامه آن را بررسی میکنیم.

برای شروع با اجرای این دستور در Package Manager Console، پکیج Microsoft.AspNetCore.Mvc.Versioning را داخل پروژه نصب می‌کنیم:
Install-Package Microsoft.AspNetCore.Mvc.Versioning
بعد از نصب، کافیست کد زیر را داخل متد ConfigureServices در فایل Startup.cs پروژه‌ی خود اضافه کنید:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddMvc();
    services.AddApiVersioning();
    // ...
}
در ابتدا بعد از نصب این پکیج، ممکن است شما API هایی داشته باشید که برای آن‌ها از قبل ورژنی مشخص نکرده باشید (بصورت explicit ). می‌توانید یک Version پیش‌فرض را به برنامه اضافه کرده و برای Endpoint هایی که ورژن ندارند، از آن استفاده کنید :  
services.AddApiVersioning(opt =>
{
    opt.AssumeDefaultVersionWhenUnspecified = true;
    opt.DefaultApiVersion = new ApiVersion(1, 0);
});
در این صورت، API شما به شکل زیر قابل دسترسی خواهد بود:
  • api/foo?api-version=1.0/

پارامتر DefaultApiVersion را برابر با یک ApiVersion قرار داده‌ایم. کلاس ApiVersion دارای Overload‌های مختلفی است. Overload ای را که ما در اینجا از آن استفاده کرده‌ایم، بعنوان پارامتر اول Major Version و برای پارامتر دوم، Minor Version را میگیرد. همچنین بجای Major و Minor میتوان از یک DateTime بعنوان ورژن استفاده کرد:
opt.DefaultApiVersion = new ApiVersion(new DateTime(2018, 10, 22));
و در این صورت API شما به شکل زیر قابل دسترسی می‌باشد: 
  • api/foo?api-version=2018-10-22/

URL Path Segment Versioning

تا به اینجا API Versioning ما بر اساس Query String Parameters انجام می‌شود؛ اما اگر بخواهیم بجای آن به شکل مقابل به API‌‌های خود دسترسی داشته باشیم چطور؟ : api/v1/foo/
برای پیاده سازی به این صورت، کافیست Route کنترلر خود را به این شکل تغییر دهید:
[Route("api/v{version:apiVersion}/[controller]")]
public class FooController : ControllerBase
{
    public ActionResult<IEnumerable<string>> Get()
    {
        return new[] { "value1", "value2" };
    }
}

Header Versioning
 روش سوم انجام Versioning، استفاده از Header است. برای فعال کردن Header Versioning، داخل Startup، کد خود را به شکل زیر تغییر دهید:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddMvc();
    services.AddApiVersioning(opt => opt.ApiVersionReader = new HeaderApiVersionReader("api-version"));
}
با انجام این تغییر، برای تست API خود دیگر نمی‌توانید از Browser استفاده کنید که این یکی از مشکلات این روش است. برای تست کردن یک درخواست GET ساده مجبور به استفاده از ابزارهایی همچون Postman, CURL و ... هستید. ما در اینجا برای تست از Postman استفاده می‌کنیم:


Deprecating
ممکن است بخواهید یک ورژن را منسوخ دانسته و آن را Deprecate کنید. دقت کنید که Deprecate کردن یک API، به معنی از کار افتادن آن نیست. به این صورت میتوانید یک Endpoint از برنامه خود را Deprecate شده «معرفی» کنید:
[ApiVersion("2")]
[ApiVersion("1", Deprecated = true)]
[Route("api/v{version:apiVersion}/[controller]")]
public class FooController : ControllerBase
{
    [HttpGet]
    public string Get() => "I'm deprecated, Bye bye :(";

    [HttpGet, MapToApiVersion("2.0")]
    public string GetV2() => "Hello world ! :D";
}  
برای برگرداندن نام API‌ها و وضعیت Support شان داخل Response Header، باید ReportApiVersions فعال شود:
services.AddApiVersioning(opt =>
{
    opt.DefaultApiVersion = new ApiVersion(1, 0);
    opt.AssumeDefaultVersionWhenUnspecified = true;
    opt.ReportApiVersions = true;
});
که در نتیجه‌ی آن، Response Header برگشتی به این شکل خواهد بود :


Ignoring Versioning
اگر داخل برنامه‌ی خود، کنترلری را دارید که در طی زمان آپدیت نشده و تغییر نخواهد کرد، می‌توانید از Version زدن آن با استفاده از ApiVersionNeutral جلوگیری کنید:
[ApiVersionNeutral]
[Route("api/[controller]")]
public class BarController : ControllerBase
{
    public string Get() => HttpContext.GetRequestedApiVersion().ToString();
}
اجرای این متد در صورت غیرفعال بودن AssumeDefaultVersionWhenUnspecified باعث وقوع خطای NullReferenceException می‌شود و بدین معناست که همانطور که انتظار داشتیم، Version ای برای این Endpoint تنظیم نشده است.

مطلب تکمیلی:
برای آپدیت کردن و یا معرفی نسخه‌ی جدیدی از یک کنترلر با ورژنی متفاوت، نیازی به Rename کردن کلاس قبلی برای رفع Conflict با نام فایل جدید نیست؛ با استفاده از namespace‌ها میتوانید کنترلری همنام، اما با ورژن و عملکردی متفاوت داشته باشید:
namespace TestVersioning.Controllers.V1
{
    [ApiVersion("1", Deprecated = true)]
    [Route("api/v{version:apiVersion}/[controller]")]
    public class FooController : ControllerBase
    {
        public string Get() => "I'm deprecated, Bye bye :(";
    }
}

namespace TestVersioning.Controllers.V2
{
    [ApiVersion("2")]
    [Route("api/v{version:apiVersion}/[controller]")]
    public class FooController : ControllerBase
    {
        public string GetV2() => "Hello world ! :D";
    }
}

مطالب
توسعه برنامه های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت دوم
در قسمت اول در مورد ابزار انتخابی برای توسعه برنامه‌های Cross Platform صحبت کردیم. در این قسمت به آموزش نصب و راه اندازی محیط توسعه می‌پردازیم.

شما می‌توانید در هر یک از سیستم عامل‌های Mac - Windows - Linux و با هر یک از IDE‌های Visual Studio - Visual Studio for mac - Rider کار کنید. برای این که بتوانیم آموزش را کاملا عملی پیش ببریم و وارد جزئیات شویم، در عمل باید یکی را انتخاب و آموزش دهیم و آن Windows - Visual Studio است؛ اگرچه باقی تفاوت خیلی زیادی ندارند.

با توجه به این که کد نوشته شده برای UI و Logic برای هر سه پلتفرم Windows - Android - iOS یکی است و کدهای منحصر به هر پلتفرم، سهم اندکی از پروژه را تشکیل می‌دهد و همچنین تست برنامه برای Windows آسان‌تر و سریع‌تر بوده و امکانات بیشتری را دارد، توصیه اکید می‌کنم برنامه را روی نسخه Windows توسعه دهید و تست کنید و پس از انجام کارهای اصلی پروژه، آن را بر روی Android و iOS نیز تست کنید. این مورد شباهت به برنامه نویسی وب برای مرورگرها را دارد. خیلی از افراد، سایت را بر روی یک مرورگر مثل Chrome یا Firefox توسعه می‌دهند و در نهایت کار را بر روی مرورگرهای موبایل و IE - Edge - Safari و ... تست می‌کنند. همانطور که می‌شود در مرورگر Chrome هم Touch را تست کرد و هم سایزهای مختلف را، همین کارها را در تست نسخه ویندوزی نیز می‌توانید انجام دهید. در کنار این با توجه به رشد فروش تبلت‌های ویندوزی، برای خیلی از برنامه‌ها، ارائه نسخه ویندوزی می‌تواند مفید نیز باشد.

برای شروع بهتر است نسخه‌ای به روز از ویندوز 10 را داشته باشید، یا Pro یا Enterprise. برای بررسی، ابتدا Command Line را باز کنید و دستور ver (مخفف version) را اجرا کنید. چیزی مشابه مقدار
Microsoft Windows Version 10.0.17134.345
را مشاهده خواهید نمود که باید عدد پنج رقمی آن (در این مثال 17134) از 16299 کمتر نباشد. اگر فرض کنیم که فقط یک سیستم داریم که بدون سیستم عامل است، تا این جا یک ISO نصب ویندوز دانلود کرده‌ایم، به حجم 3.7 گیگ که بعد از نصب، 9.5 گیگ از فضای هارد را می‌گیرد. کمی حوصله به خرج دهید (!) و اگر می‌خواهید همه چیز را تمیز انجام دهید، با یک ویندوز تمیز شروع کنید!

آخرین نسخه پایدار ویژوال استودیو در زمان نگارش این مقاله، 2017 - 15.8.7 هست که ما نیاز به نصب Workload های زیر داریم:
Universal Windows Platform development 
Mobile development with .NET 
نصب این دو احتیاج به 5 گیگ دانلود و 14 گیگ فضای روی هارد را دارد که علاوه بر خود Visual Studio و محیط توسعه آن، موارد زیر را نیز برای شما نصب می‌کند:
 Android SDK - Android NDK - JDK (Java) - Windows SDK - iOS SDK
نکات مهم:
۱- اگر قبلا یکی از SDK‌های ذکر شده را دانلود کرده‌اید، لطفا بی خیال آن شوید! اجازه دهید تا ویژوال استودیو همه چیز را دانلود و نصب و کانفیگ کند. Android SDK، برای مثال، بالغ بر 70 گیگ فایل، برای 28 ورژن اندروید است که اگر یکی از آن‌ها را داشته‌اید که برای تست کد نویسی با Java و Android Studio جواب می‌داده، هیچ دلیلی ندارد دقیقا همان نسخه به درد Xamarin هم بخورد!
۲- ترجیحا نسخه Enterprise را نصب کنید.
۳- قسمت‌های عمده فایل‌های دانلودی از سرورهای مایکروسافت دانلود می‌شوند که محدودیتی برای کاربران ایرانی ندارد، ولی قسمت هایی نیز مستقیما از سرورهای گوگل دانلود می‌شوند که متاسفانه روی کاربرهای ایرانی بسته است. با توجه به این که ممکن است استفاده از روش‌های دور زدن تحریم مانند VPN باعث کندی سرعت اینترنت و دانلود شوند، توصیه می‌کنم که ابتدا "Universal Windows Platform development" را نصب کنید (زیرا تماما از سرورهای مایکروسافت دانلود می‌شود) و سپس مجدد Installer را باز کرده و "Mobile development with .NET" را انتخاب کنید و این بار از ابزارهای دور زدن تحریم استفاده کنید.
۴- در سمت راست گزینه‌های قابل نصب، تیک موارد "Google Android Emulator API Level 27" و "Intel Hardware Accelerated Execution Manager (HAXM) global install" را بردارید. در پستی جداگانه آپشن‌های متنوع Emulator‌های اندرویدی را بررسی خواهیم نمود.
۵- بهتر است Administrator سیستم خود باشید.

بعد از اتمام نصب باید Developer mode را فعال کنید که نحوه انجام آن در این لینک شرح داده شده است. به صورت خلاصه به Settings بروید، سپس Update & Security، سپس For developers و در نهایت انتخاب Developer mode از بین گزینه‌های موجود.
ضمن استفاده از ابزارهای دور زدن تحریم (فقط برای ساختن و بیلد کردن اولین پروژه)، ویژوال استودیو را به صورت Run as admin باز کنید و از منوی File > New > Project قسمت Cross-Platform برای CSharp، یک Mobile app Xamarin Forms بسازید که ضمن انگلیسی بودن نام پروژه و فاقد Space بودن آن، ترجیحا در فولدری باشد که مسیر آن فولدر نیز طولانی نباشد، Space و کارکترهای فارسی نیز نداشته باشد.

تنظیماتی که در پنجره New Cross Platform App هستند مناسب بوده و Ok را بزنید! اولین بیلد به علت نیاز به دانلود طول می‌کشد و در صورت بیلد شدن موفقیت آمیز پروژه شما دومین قسمت را با موفقیت طی کرده اید. در قسمت بعدی ساختار پروژه‌های Xamarin Forms را بررسی می‌کنیم و یک مثال ساده می‌نویسیم که لااقل روی ویندوز قابلیت تست را داشته باشد. دقت کنید که همان کد روی Android / iOS نیز کار می‌کند، ولی در پست هایی جداگانه باید در مورد راه اندازی Emulator‌های Android و iOS آموزش هایی را ببینید. در صورت وجود هر گونه مشکل یا سوال نیز در قسمت نظرات همین صفحه در خدمت شما عزیزان هستیم. 
نظرات مطالب
معرفی کتابخانه Loader برای بارگذاری JS و CSS
ممنون از شما. این روش احتمالا با روش‌های یکی کردن اسکریپت‌ها یا فایل‌های CSS با هم قابل استفاده نیست (کاهش رفت و برگشت به سرور با یکی کردن چند فایل CSS یا اسکریپت با هم مثل روش‌های bundling & minification در ASP.NET MVC).
مطالب
Blazor 5x - قسمت یازدهم - مبانی Blazor - بخش 8 - کار با جاوا اسکریپت
در حین کار با برنامه‌های وب، چشم‌پوشی از جاوا اسکریپت عملا ممکن نیست؛ هرچند با Blazor، امکان انجام کارهایی را یافته‌ایم که پیشتر با MVC و یا Razor pages میسر نبودند، اما هیچگاه به تنهایی نمی‌تواند جایگزین کامل جاوا اسکریپت، در تولید برنامه‌های وب باشد. بنابراین ضروری است که نحوه‌ی یکپارچگی جاوا اسکریپت را با برنامه‌های مبتنی بر Blazor، بررسی کنیم.


ایجاد کامپوننت جدید BlazorJS

برای بررسی نحوه‌ی تعامل جاوا اسکریپت و Blazor، در ابتدا کامپوننت جدید Pages\LearnBlazor\BlazorJS.razor را ایجاد کرده:
@page "/BlazorJS"

<h3>BlazorJS</h3>

@code
{
}
و همچنین مدخل منوی آن‌را نیز بر اساس مسیریابی ابتدای فایل این کامپوننت، به فایل Shared\NavMenu.razor اضافه می‌کنیم:
<li class="nav-item px-3">
    <NavLink class="nav-link" href="BlazorJS">
        <span class="oi oi-list-rich" aria-hidden="true"></span> BlazorJS
    </NavLink>
</li>


روش فراخوانی کدهای جاوا اسکریپتی از طریق کدهای سی‌شارپ Blazor

فرض کنید می‌خواهیم در حین کلیک بر روی دکمه‌ای مانند دکمه‌ی حذف، ابتدا تائیدیه‌ای را توسط تابع confirm جاوا اسکریپتی، از کاربر اخذ کنیم. روش انجام چنین کاری در برنامه‌های مبتنی بر Blazor به صورت زیر است:
@page "/BlazorJS"

@inject IJSRuntime JsRuntime

<h3>BlazorJS</h3>

<div class="row">
    <button class="btn btn-secondary" @onclick="TestConfirmBox">Test Confirm Button</button>
</div>
<div class="row">
    @if (ConfirmResult)
    {
        <p>Confirmation has been made!</p>
    }
    else
    {
        <p>Confirmation Pending!</p>
    }
</div>

@code {
    string ConfirmMessage = "Are you sure you want to click?";
    bool ConfirmResult;

    async Task TestConfirmBox()
    {
        ConfirmResult = await JsRuntime.InvokeAsync<bool>("confirm", ConfirmMessage);
    }
}
توضیحات:
- در اینجا می‌خواهیم تابع استاندارد confirm جاوا اسکریپتی را از طریق کدهای سی‌شارپ، با کلیک بر روی دکمه‌ی Test Confirm Button، فراخوانی کنیم. به همین جهت onclick@ این دکمه، به متد TestConfirmBox کدهای UI سی‌شارپ این کامپوننت، متصل شده‌است.
- برای دسترسی به توابع جاوا اسکریپتی، نیاز است سرویس توکار IJSRuntime را به کدهای کامپوننت تزریق کنیم که روش انجام آن‌را توسط دایرکتیو inject@ مشاهده می‌کنید. برای دسترسی به این سرویس توکار، نیاز به تنظیمات ابتدایی خاصی نیست و اینکار پیشتر انجام شده‌است.
- سرویس JsRuntime تزریق شده، دو متد مهم InvokeVoidAsync و InvokeAsync را جهت فراخوانی توابع جاوا اسکریپتی به همراه دارد. اگر تابعی، خروجی غیر void داشته باشد، باید از متد InvokeAsync استفاده کرد. برای مثال خروجی تابع استاندارد confirm، از نوع boolean است. بنابراین نوع این خروجی را به صورت یک آرگومان جنریک متد InvokeAsync مشخص کرده‌ایم.
- اولین پارامتر متد InvokeAsync، نام رشته‌ای تابع جاوا اسکریپتی است که قرار است صدا زده شود. پارامترهای اختیاری بعدی که به صورت params object?[]? args تعریف شده‌اند، لیست نامحدود آرگومان‌های ورودی این متد هستند.
- فیلد ConfirmMessage، پیامی را جهت اخذ تائید، تعریف می‌کند که به عنوان پارامتر متد confirm، توسط JsRuntime.InvokeAsync فراخوانی خواهد شد.
- فیلد ConfirmResult، نتیجه‌ی فراخوانی متد confirm جاوا اسکریپتی را به همراه دارد.
- در اینجا روش عکس العمل نشان دادن به خروجی دریافتی از متد جاوااسکریپتی را نیز مشاهده می‌کنید. پس از پایان متد TestConfirmBox که یک متد رویدادگران است، همانطور که در مطلب بررسی «چرخه‌ی حیات کامپوننت‌ها» نیز بررسی کردیم، متد StateHasChanged، در پشت صحنه فراخوانی می‌شود که سبب رندر مجدد UI خواهد شد. بنابراین در حین رندر مجدد UI، بر اساس مقدار جدید ConfirmResult دریافت شده‌ی از کاربر، با تشکیل یک if/else@، می‌توان به نتیجه‌ی تائید یا عدم تائید کاربر، واکنش نشان داد. با این توضیحات در اولین بار نمایش کامپوننت جاری چون مقدار ConfirmResult مساوی false است، پیام زیر را مشاهده می‌کنیم:


اما در ادامه با کلیک بر روی دکمه و تائید پیام ظاهر شده، عبارت زیر ظاهر می‌شود:



روش افزودن یک کتابخانه‌ی خارجی جاوا اسکریپتی به پروژه‌های Blazor

فرض کنید می‌خواهیم پیام‌های برنامه را توسط کتابخانه‌ی معروف جاوا اسکریپتی Toastr نمایش دهیم؛ با این دمو.
مرحله‌ی اول کار با این کتابخانه، دریافت فایل‌های CSS و JS آن است. برای این منظور قصد داریم از برنامه‌ی مدیریت بسته‌های LibMan استفاده کنیم:
dotnet tool install -g Microsoft.Web.LibraryManager.Cli
libman init
libman install bootstrap --provider unpkg --destination wwwroot/lib/bootstrap
libman install jquery --provider unpkg --destination wwwroot/lib/jquery
libman install toastr --provider unpkg --destination wwwroot/lib/toastr
بنابراین خط فرمان را در ریشه‌ی پروژه گشوده و پنج دستور فوق را اجرا می‌کنیم. دستور اول، ابزار خط فرمان LibMan را نصب می‌کند. دستور دوم، یک فایل libman.json خالی را در این پوشه ایجاد می‌کند و سه دستور بعدی، جی‌کوئری، بوت استرپ و toastr را دریافت و در پوشه‌ی wwwroot/lib قرار می‌دهند. Toastr برای اجرا، نیاز به jQuery نیز دارد.
البته تعاریف مداخل آن‌ها به فایل libman.json نیز اضافه می‌شوند. مزیت آن، اجرای دستور libman restore برای بازیابی و نصب مجدد تمام بسته‌های ذکر شده‌ی در فایل libman.json است.

پس از دریافت بسته‌های سمت کلاینت آن، مداخل مرتبط را به فایل Pages\_Host.cshtml برنامه‌ی Blazor Server اضافه خواهیم کرد (و یا در فایل wwwroot/index.html برنامه‌های Blazor WASM).
<head>
    <base href="~/" />
    <link rel="stylesheet" href="lib/toastr/build/toastr.min.css" />

</head>
<body>
 
    <script src="lib/jquery/dist/jquery.min.js"></script>
    <script src="lib/toastr/build/toastr.min.js"></script>
    <script src="_framework/blazor.server.js"></script>
</body>
مدخل فایل css آن‌را در قسمت head و فایل js آن‌را پیش از بسته شدن تگ body تعریف می‌کنیم. در اینجا نیازی به ذکر پوشه‌ی آغازین wwwroot نیست؛ چون base href تعریف شده، به این پوشه اشاره می‌کند.

یک نکته: می‌توان فایل csproj برنامه را به صورت زیر تغییر داد تا کار اجرای دستور libman restore را قبل از build، به صورت خودکار انجام دهد:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web">

  <PropertyGroup>
    <TargetFramework>net5.0</TargetFramework>
  </PropertyGroup>

  <Target Name="DebugEnsureLibManEnv" BeforeTargets="BeforeBuild" Condition=" '$(Configuration)' == 'Debug' ">
    <!-- Ensure libman is installed -->
    <Exec Command="libman --version" ContinueOnError="true">
      <Output TaskParameter="ExitCode" PropertyName="ErrorCode" />
    </Exec>
    <Error Condition="'$(ErrorCode)' != '0'" Text="libman is required to build and run this project. To continue, please run `dotnet tool install -g Microsoft.Web.LibraryManager.Cli`, and then restart your command prompt or IDE." />
    <Message Importance="high" Text="Restoring dependencies using 'libman'. This may take several minutes..." />
    <Exec WorkingDirectory="$(MSBuildProjectDirectory)" Command="libman restore" />
  </Target>
</Project>


روش فراخوانی یک کتابخانه‌ی خارجی جاوا اسکریپتی در پروژه‌های Blazor

پس از افزودن فایل‌های سمت کلاینت toastr و تعریف مداخل آن در فایل Pages\_Host.cshtml برنامه‌ی Blazor Server جاری، اکنون می‌خواهیم از این کتابخانه استفاده کنیم. یک روش کار با این نوع کتابخانه‌های عمومی و سراسری به صورت زیر است:
- ابتدا فایل خالی جدید wwwroot\js\common.js را ایجاد می‌کنیم.
- سپس تابع عمومی و سراسری ShowToastr را بر اساس امکانات کتابخانه‌ی toastr و مستندات آن، به صورت زیر ایجاد می‌کنیم:
window.ShowToastr = (type, message) => {
  // Toastr don't work with Bootstrap 4.2
  toastr.options.toastClass = "toastr"; // https://github.com/CodeSeven/toastr/issues/599

  if (type === "success") {
    toastr.success(message, "Operation Successful", { timeOut: 20000 });
  }
  if (type === "error") {
    toastr.error(message, "Operation Failed", { timeOut: 20000 });
  }
};
چون تابع ShowToastr به شیء window انتساب داده شده‌است، در سراسر برنامه‌ی جاری قابل دسترسی است.
سطر اول آن هم برای رفع عدم تداخل با بوت استرپ 4x اضافه شده‌است. بوت استرپ 4x به همراه کلاس‌های CSS مشابهی است که نیاز است با تنظیم toastClass به مقداری دیگر، این تداخل را برطرف کرد.

- در ادامه مدخل تعریف فایل wwwroot\js\common.js را به انتهای تگ body فایل Pages\_Host.cshtml اضافه می‌کنیم:
    <script src="lib/jquery/dist/jquery.min.js"></script>
    <script src="lib/toastr/build/toastr.min.js"></script>
    <script src="js/common.js"></script>
    <script src="_framework/blazor.server.js"></script>
</body>

در آخر برای آزمایش آن به کامپوننت Pages\LearnBlazor\BlazorJS.razor مراجعه کرده و تابع سراسری ShowToastr را دقیقا مانند روشی که در مورد تابع confirm بکار بردیم، توسط سرویس JsRuntime، فراخوانی می‌کنیم:
@page "/BlazorJS"

@inject IJSRuntime JsRuntime


<div class="row">
    <button class="btn btn-success" @onclick="@(()=>TestSuccess("Success Message"))">Test Toastr Success</button>
    <button class="btn btn-danger" @onclick="@(()=>TestFailure("Error Message"))">Test Toastr Failure</button>
</div>

@code {
    async Task TestSuccess(string message)
    {
        await JsRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "success", message);
    }

    async Task TestFailure(string message)
    {
        await JsRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "error", message);
    }
}
در اینجا دو دکمه، جهت فراخوانی متد ShowToastr با پارامترهای مختلفی تعریف شده‌اند. چون تابع ShowToastr خروجی ندارد، به همین جهت اینبار از متد InvokeVoidAsync استفاده کرده‌ایم. پارامتر اول آن، نام متد ShowToastr است. پارامتر‌های دوم و سوم آن با آرگومان‌های (type, message) تعریف شده‌ی تابع ShowToastr تطابق دارند. به علاوه در این مثال، روش ارسال پارامترها را نیز در onlick@ توسط arrow functions مشاهده می‌کنید.



کاهش کدهای تکراری فراخوانی متدهای جاوا اسکریپتی با تعریف متدهای الحاقی

می‌توان جهت کاهش تکرار کدهای استفاده از تابع ShowToastr، متدهای الحاقی زیر را برای سرویس IJSRuntime تهیه کرد:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.JSInterop;

namespace BlazorServerSample.Utils
{
    public static class JSRuntimeExtensions
    {
        public static ValueTask ToastrSuccess(this IJSRuntime JSRuntime, string message)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "success", message);
        }

        public static ValueTask ToastrError(this IJSRuntime JSRuntime, string message)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "error", message);
        }
    }
}
و سپس فضای نام آن‌را به فایل Imports.razor_ معرفی نمود تا در تمام کامپوننت‌های برنامه قابل استفاده شوند.
@using BlazorServerSample.Utils
به این ترتیب به فراخوانی‌های ساده شده‌ی زیر خواهیم رسید:
async Task TestSuccess(string message)
{
   //await JsRuntime.InvokeVoidAsync("ShowToastr", "success", message);
   await JsRuntime.ToastrSuccess(message);
}


فراخوانی یک متد عمومی واقع در کامپوننت فرزند از طریق کامپوننت والد

فرض کنید در کامپوننت فرزند Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\ChildComponent.razor که در قسمت‌های قبل آن‌را تکمیل کردیم، متد عمومی زیر تعریف شده‌است:
@inject IJSRuntime JsRuntime


@code {
    // ...

    public async Task TestSuccess(string message)
    {
        await JsRuntime.ToastrSuccess(message);
    }
}
اکنون اگر بخواهیم این متد عمومی را از طریق کامپوننت والد یا دربرگیرنده‌ی آن فراخوانی کنیم، نیاز است از مفهوم جدیدی به نام ref استفاده کرد. برای این منظور به کامپوننت Pages\LearnBlazor\ParentComponent.razor مراجعه کرده و تغییرات زیر را اعمال می‌کنیم:
@page "/ParentComponent"

<ChildComponent
    OnClickBtnMethod="ShowMessage"
    @ref="ChildComp"
    Title="This title is passed as a parameter from the Parent Component">
    <ChildContent>
        A `Render Fragment` from the parent!
    </ChildContent>
    <DangerChildContent>
        A danger content from the parent!
    </DangerChildContent>
</ChildComponent>

<div class="row">
    <button class="btn btn-success" @onclick="@(()=>ChildComp.TestSuccess("Done!"))">Show Alert</button>
</div>


@code {
    ChildComponent ChildComp;
    // ...
}
با استفاده از ref@ که به فیلد ChildComp انتساب داده شده‌است، می‌توان ارجاعی از کامپوننت فرزند را (وهله‌ای از کلاس مرتبط با آن‌را) در کامپوننت جاری بدست آورد و سپس از آن جهت فراخوانی متدهای عمومی کامپوننت فرزند استفاده کرد.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-11.zip
مطالب
تهیه قالب برای ارسال ایمیل‌ها در ASP.NET Core توسط Razor Viewها
برای ارسال متن ایمیل‌ها، یا می‌توان یک سری رشته را با هم جمع زد و ارسال کرد و یا یک View را به همراه ViewModel آن، طراحی و سپس این View را تبدیل به یک رشته کرد. روش دوم هم قابلیت طراحی بهتری دارد و هم نگهداری و توسعه‌ی آن ساده‌تر است. در ادامه روش تبدیل Razor Viewهای ASP.NET Core را به یک رشته، بررسی می‌کنیم.


تهیه سرویسی برای رندر کردن Razor Viewها به صورت یک رشته

در ادامه کدهای کامل سرویسی را که توسط RazorViewEngine کار رندر کردن یک View و تبدیل آن‌را به رشته انجام می‌دهد، ملاحظه می‌کنید:
using Microsoft.AspNetCore.Http;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Abstractions;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.ModelBinding;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Rendering;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.ViewFeatures;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using Microsoft.AspNetCore.Routing;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection.Extensions;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using System.IO;
using System.Threading.Tasks;
using System;
 
namespace WebToolkit
{
    public static class RazorViewToStringRendererExtensions
    {
        public static IServiceCollection AddRazorViewRenderer(this IServiceCollection services)
        {
            services.TryAddSingleton<IHttpContextAccessor, HttpContextAccessor>();
            services.AddScoped<IViewRendererService, ViewRendererService>();
            return services;
        }
    }
 
    public interface IViewRendererService
    {
        Task<string> RenderViewToStringAsync(string viewNameOrPath);
        Task<string> RenderViewToStringAsync<TModel>(string viewNameOrPath, TModel model);
    }
 
    /// <summary>
    /// Modified version of: https://github.com/aspnet/Entropy/blob/dev/samples/Mvc.RenderViewToString/RazorViewToStringRenderer.cs
    /// </summary>
    public class ViewRendererService : IViewRendererService
    {
        private readonly IRazorViewEngine _viewEngine;
        private readonly ITempDataProvider _tempDataProvider;
        private readonly IServiceProvider _serviceProvider;
        private readonly IHttpContextAccessor _httpContextAccessor;
 
        public ViewRendererService(
                    IRazorViewEngine viewEngine,
                    ITempDataProvider tempDataProvider,
                    IServiceProvider serviceProvider,
                    IHttpContextAccessor httpContextAccessor)
        {
            _viewEngine = viewEngine;
            _tempDataProvider = tempDataProvider;
            _serviceProvider = serviceProvider;
            _httpContextAccessor = httpContextAccessor;
        }
 
        public Task<string> RenderViewToStringAsync(string viewNameOrPath)
        {
            return RenderViewToStringAsync(viewNameOrPath, string.Empty);
        }
 
        public async Task<string> RenderViewToStringAsync<TModel>(string viewNameOrPath, TModel model)
        {
            var actionContext = getActionContext();
 
            var viewEngineResult = _viewEngine.FindView(actionContext, viewNameOrPath, isMainPage: false);
            if (!viewEngineResult.Success)
            {
                viewEngineResult = _viewEngine.GetView("~/", viewNameOrPath, isMainPage: false);
                if (!viewEngineResult.Success)
                {
                    throw new FileNotFoundException($"Couldn't find '{viewNameOrPath}'");
                }
            }
 
            var view = viewEngineResult.View;
            using (var output = new StringWriter())
            {
                var viewDataDictionary = new ViewDataDictionary<TModel>(new EmptyModelMetadataProvider(), new ModelStateDictionary())
                {
                    Model = model
                };
 
                var viewContext = new ViewContext(
                    actionContext,
                    view,
                    viewDataDictionary,
                    new TempDataDictionary(actionContext.HttpContext, _tempDataProvider),
                    output,
                    new HtmlHelperOptions());
                await view.RenderAsync(viewContext).ConfigureAwait(false);
                return output.ToString();
            }
        }
 
        private ActionContext getActionContext()
        {
            var httpContext = _httpContextAccessor?.HttpContext;
            if (httpContext != null)
            {
                return new ActionContext(httpContext, httpContext.GetRouteData(), new ActionDescriptor());
            }
 
            httpContext = new DefaultHttpContext { RequestServices = _serviceProvider };
            return new ActionContext(httpContext, new RouteData(), new ActionDescriptor());
        }
    }
}
توضیحات:
اصل این کد متعلق است به مایکروسافت در اینجا. اما در کدهای فوق سه قسمت آن بهبود یافته‌است:
الف) به سازنده‌ی کلاس، سرویس IHttpContextAccessor نیز تزریق شده‌است تا بتوان به HttpContext و اطلاعات آن دسترسی یافت. حالت پیش فرض آن، استفاده از new DefaultHttpContext است. در این حالت اگر در قالب‌های ایمیل‌های خود از Url.Action استفاده کنید، استثنای index out of range مربوط به یافت نشدن مسیریابی‌ها را دریافت خواهید کرد. علت اینجا است که new DefaultHttpContext حاوی اطلاعات مسیریابی درخواست جاری سیستم نیست. به همین جهت توسط IHttpContextAccessor در متد getActionContext، کار مقدار دهی قسمت مسیریابی صورت گرفته‌است.
ب) در کدهای مثال اصلی، فقط viewEngine.FindView ذکر شده‌است. این متد حالت‌های یافتن Viewهایی را به صورت FolderName/ViewName، پشتیبانی می‌کند. اگر بخواهیم یک مسیر کامل را مانند "Areas/Identity/Views/EmailTemplates/_RegisterEmailConfirmation.cshtml/~" ذکر کنیم، کار نمی‌کند. به همین جهت در ادامه، بررسی viewEngine.GetView نیز اضافه شده‌است تا این نقصان را پوشش دهد.
ج) یک overload اضافه‌تر هم جهت رندر یک View بدون مدل نیز به آن اضافه شده‌است.


روش استفاده‌ی از سرویس ViewRenderer

اسمبلی که این سرویس در آن تعریف می‌شود باید دارای وابستگی‌های ذیل باشد:
{ 
    "dependencies": {
        "Microsoft.AspNetCore.Mvc.ViewFeatures": "1.1.0",
        "Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor": "1.1.0"
    }
}
سپس در متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه، سرویس‌های مورد نیاز را اضافه کنید:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
   services.AddRazorViewRenderer();
}
کار متد AddRazorViewRenderer، افزودن سرویس‌های IViewRendererService و همچنین IHttpContextAccessor است.
پس از ثبت سرویس‌های مورد نیاز، اکنون می‌توان سرویس IViewRendererService را به سازنده‌ی کنترلرها و یا کلاس‌های برنامه تزریق و از متدهای RenderViewToStringAsync آن استفاده کرد:
public class RenderController : Controller
{
    private readonly IViewRendererService _viewRenderService;
    public RenderController(IViewRendererService viewRenderService)
    {
        _viewRenderService = viewRenderService;
    }
 
    public async Task<IActionResult> RenderInviteView()
    {
        var viewModel = new InviteViewModel
        {
            UserId = "1",
            UserName = "Vahid"
        };
        var emailBody = await _viewRenderService.RenderViewToStringAsync("EmailTemplates/Invite", viewModel).ConfigureAwait(false);
        //todo: send emailBody
        return Content(emailBody);
    }
}
برای مثال در اینجا در قالب Invite (یا فایل invite.cshtml) واقع در پوشه‌ی EmailTemplates، جهت ساخت متن ایمیل استفاده شده‌است.


چند نکته‌ی تکمیلی در مورد قالب‌های ایمیل

- پیش فرض این سرویس، یافتن Viewها در پوشه‌ی Views است؛ مانند: Views\EmailTemplates\_EmailsLayout.cshtml
مگر اینکه مسیر آن‌را به صورت کامل توسط filename.cshtml/.../~ ذکر کنید و در این حالت ذکر پسوند فایل الزامی است.
- ایمیل‌ها می‌توانند دارای Layout هم باشند. برای مثال فایل Views\EmailTemplates\_EmailsLayout.cshtml را با محتوای ذیل ایجاد کنید:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta http-equiv="Content-Language" content="fa" />
    <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8" />
    <style type='text/css'>
     .main {
            font-size: 9pt;
            font-family: Tahoma;
     }
    </style>
</head>
<body bgcolor="whitesmoke" style="font-size: 9pt; font-family: Tahoma; background-color: whitesmoke; direction: rtl;">
   <div class="main">@RenderBody()</div>
</body>
</html>
در اینجا RenderBody@ را مشاهده می‌کنید که محل رندر شدن ایمیل‌های برنامه است.
به علاوه در اینجا جهت ارسال ایمیل‌ها باید هر نوع شیوه نامه‌ای، به صورت صریح قید شود (inline css) و نباید فایل css ایی را لینک کنید.
- پس از اینکه فایل layout خاص ارسال ایمیل‌های خودتان را طراحی کردید، اکنون قالب یکی از ایمیل‌های برنامه، یک چنین فرمتی را پیدا می‌کند که Layout در ابتدای آن ذکر شده‌است:
 @using Sample.ViewModels
@model RegisterEmailConfirmationViewModel
@{
Layout = "~/Views/EmailTemplates/_EmailsLayout.cshtml";
}
با سلام
<br />
 اکانت شما با مشخصات ذیل ایجاد گردید:
....
- حتما تولید لینک‌ها را به صورت مطلق و نه نسبی انجام دهید. اینکار توسط قید صریح protocol صورت می‌گیرد:
 <a style="direction:ltr" href="@Url.Action("Index", "Home", values: new { area = "" }, protocol: this.Context.Request.Scheme)">@Model.EmailSignature</a>
مطالب
Best practiceهای یک پروژه Blazor
Blazor، چارچوبی است ارائه شده توسط مایکروسافت که به ما اجازه می‌دهد برنامه‌های تعاملی وب را با CSharp و بدون JavaScript بنویسیم. ‌Blazor از اساس، Component based بوده و در برنامه‌هایی که Backend نیز با CSharp نوشته شده باشد ( مثلا با ASP.NET Core) امکان به اشتراک گذاری کد بین کلاینت و سرور را نیز فراهم می‌کند. معماری Blazor معماری‌ای مدرن است که در دل خود از امکانات CSharp نیز به خوبی بهره برده است تا بتوان پروژه را به‌صورتی که قابلیت نگهداری بالایی داشته باشد، توسعه داد. Blazor در ذات معماری خود امکان نوشتن برنامه‌های Native موبایل را نیز می‌دهد و برای اثبات این مهم چندین دمو برای Proof of concept ارائه شده است؛ اما تا به امروز امکانی که به صورت Production ready باشد، ارائه نشده است.
Blazor به دو شکل کار می‌کند. Blazor Server و Blazor Client
در Blazor Client با استفاده از پشتیبانی نزدیک به 90% ای مرورگرها از Web Assembly که اجازه اجرای کدهای غیر JavaScript ای را در مرورگر می‌دهد، ابتدا DLLها به همراه HTML-CSS و عکس‌ها و ... دانلود شده و برنامه به صورت Single Page App کار می‌کند. در این مدل شما می‌توانید از تکنیک Pre rendering یا SSR نیز استفاده کنید تا تجربه کاربری بهتری را نیز ارائه دهید و یا در بحث SEO بهتر عمل کنید.
‌Blazor در سمت کلاینت از NET Standard 2.1 پشتیبانی می‌کند که عملا به شما اجازه می‌دهد بازه‌ی گسترده‌ای از Nuget Packageها را استفاده کنید.

البته Blazor Client به صورت Preview ارائه شده است و "فعلا" دو مشکل را دارد:
۱- امکان دیباگ خوبی ندارد.
۲- در عمل باید فایل‌های اجرایی برنامه به صورت wasm یا web assembly دانلود شوند که در این حالت سرعتی بسیار بالا و بیش از جاوااسکریپت خواهند داشت؛ اما تا این لحظه این فایلها به صورت DLL دانلود میشوند و در سمت مرورگر "تفسیر" میشوند که باعث میشود سرعت گاه تا 70 برابر کمتر شود.
البته این دو مشکل در زمان ارائه نسخه NET 5. حل خواهند شد و در پروژه نسخه نهایی خود این دو مشکل را نخواهد داشت.

Blazor مدل اجرای دومی نیز دارد که به آن Blazor Server نیز می‌گوییم. در این مدل کدها تماما سمت سرور اجرا می‌شوند و تعاملات UI به صورت Web Socket به کلاینت منتقل و یا از آن دریافت می‌شوند که در این مدل، امکان Debug بدون کوچک‌ترین مشکلی کار می‌کند و مشکلی از بابت کندی دانلود و اجرای DLLها ندارد. فقط چون کدها تماما سمت سرور اجرا می‌شوند، در زمانیکه ارتباط شبکه‌ای، مناسب نباشد، می‌توانیم در سناریوهای مختلف، شاهد لگ و کندی باشیم.

آینده‌ی Blazor در مدل اول آن تعریف شده‌است و در گذر زمان برای مدل Blazor Server، نمیتوان آینده‌ی زیادی را متصور بود. اما نکته‌ی مهم و جالب اینجاست که کد پروژه در هر دو مدل یکی است و فقط Configuration این دو از هم متفاوت است. پس اگر علاقمند به شروع به استفاده از Blazor هستید، یک راه این است که با مدل Blazor Server شروع و بعدا با تغییر Configuration، به Blazor Client سوئیچ کنید. البته در این میان باید به نکاتی دقت کنید:
۱- Blazor Server از NET Core 3.1. پشتیبانی می‌کند و Blazor Client از NET Standard 2.1. در مواقعی خاص ممکن است یک کلاس یا یک متد در NET Core 3.1. باشد و در NET Standard 2.1. نباشد.
۲- در Blazor Server شما حتی می‌توانید با Entity Framework Core مثلا به Sql Server وصل شوید؛ ولی طبیعتا Browser امکان اتصال مستقیم به Sql Server را در مدل Client به شما نخواهد داد.
این موارد باعث می‌شود که اگر پروژه را با Blazor Server شروع کنید، شاید در آن کارهایی را انجام دهید که در BlazorServer کار می‌کنند، ولی در BlazorClient کار نمی‌کنند و این باعث شود بعدا که نسخه نهایی و کامل BlazorClient آماده شد، شاید نتوانید به آن، به صورت ساده و آسانی سوئیچ کنید.

ایده آل این است که پروژه‌ای داشته باشید که به سادگی عوض کردن یک کلمه، بین این دو مدل سوئیچ کنید و بر صحت عملکرد پروژه در هر دو حالت نظارت داشته باشید. برای رسیدن به این مهم، پروژه‌ای را ساخته‌ام به نام BlazorDualMode که عمده‌ی بررسی‌ها را به صورت اتوماتیک انجام می‌دهد و عملا تضمینی بر مهاجرت آسان شما از BlazorServer به BlazorClient در آینده خواهد بود
اگر در نت جستجو کنید، پروژه‌هایی با این اسم را خواهید دید؛ اما این پروژه دو مزیت مهم را دارد که الباقی فاقد آن هستند:
۱- مدل Blazor Client آن دارای تکنیک Pre rendering یا SSR است.
۲- پروژه Api آن، از پروژه‌ی Blazor آن جداست. اگر پروژه‌ی Api را پروژه‌ای بدانیم که به همراه Model‌، Data و ... امکان دسترسی به DbContext و دیتابیس را دارد، جدا بودن پروژه‌ی Blazor باعث می‌شود که حتی در مدل Server آن نیز مجبور باشیم دیتا را از Api به صورت Rest Api call بگیریم و به واسطه پروژه Shared مابین Api و Blazor نهایت Dto‌ها و سایر کدهای مشترک را ببینیم.
البته در پروژه DualMode فقط پروژه Api درست شده‌است و ما کاری با جزئیات آن، اینکه مثلا CQRS می‌خواهیم یا نه، آیا میخواهیم لایه‌ای کار کنیم و ... نداریم و فقط روی موارد مرتبط با Blazor متمرکز شده‌ایم.
در پروژه یک فایل داریم به نام Directory.build.props. زمانیکه چنین فایلی در فولدری قرار بگیرد، تمامی موارد نوشته شده در آن به صورت ضمنی در تمامی فایل‌های csproj زیر مجموعه آن اعمال می‌شود.
در این فایل داریم:
<Project>
  <PropertyGroup>
    <BlazorMode>Client</BlazorMode>
    <DefineConstants Condition=" '$(BlazorMode)' == 'Client' ">$(DefineConstants);BlazorClient</DefineConstants>
    <DefineConstants Condition=" '$(BlazorMode)' == 'Server' ">$(DefineConstants);BlazorServer</DefineConstants>
    <LangVersion>8.0</LangVersion>
  </PropertyGroup>
</Project>
ابتدا یک متغیر را تعریف کرده‌ایم، به نام BlazorMode که می‌تواند یا Server باشدو یا Client، که فعلا Client است و به راحتی می‌توانید آن‌را عوض کنید.
در ادامه Define Constant کرده‌ایم که اجازه می‌دهد کدهای CSharp دخیل در Configuration پروژه Blazor را شرطی کنیم. برای مثال بنویسیم:
#if BlazorClient
...
#elif BlazorServer
...
#endif
این if‌ها که با # شروع می‌شوند، در هنگام Compile چک می‌شوند و کدی که در شرط با نتیجه true قرار بگیرد، Compile میشود و در خروجی برنامه قرار می‌گیرد و کدی که در شرط با نتیجه false قرار بگیرد، از اساس Compile نمیشود.
نسخه CSharp تمامی پروژه‌ها نیز 8.0 قرار داده شده است.

پروژه‌ی BlazorDualMode.Api آن پروژه‌ای است که Api Controllerها در آن قرار می‌گیرند و همچنین در حالت Blazor Client، پروژه را برای مرورگرها ارائه یا Serve می‌کند. به واقع در این مدل، درخواستی که به هیچ Api Controller ای نرسد، به Blazor تحویل میشود. Blazor نیز ابتدا به دنبال Component ای می‌گردد که برای Route مربوطه نوشته شده باشد و آن را اجرا می‌کند و سپس Response آماده، به کلاینت ارسال می‌شود. در ادامه، مرورگر فایل‌های DLL را دانلود و برنامه به صورت Single Page App به کار خود ادامه می‌دهد.
پروژه BlazorDualMode.Shared  پروژه‌ای است که کد مشترک بین Api و Blazor در آن قرار می‌گیرد. برای مثال میتوانید Dtoها را در این قسمت قرار دهید.
پروژه BlazorDualMode.Web پروژه‌ای است که در آن Component‌های Blazor قرار دارند. در حالت Server این پروژه نیز قابلیت اجرا می‌یابد و باید با امکانات Visual Studio یا IDE دلخواه خود پروژه Web و Api را به صورت همزمان اجرا کنید تا به درستی کار کند.

فایلهای Program.cs، Startup.cs و همچنین خود csproj‌ها و در نهایت فایل Host.cshtml، نهایت تفاوت این دو حالت بوده و کدهای بیزینسی پروژه و حتی Componentها و Api Controllerها در هر دو حالت یکی هستند. Configuration با شرط if server یا if client هندل شده‌اند و درک جزئیات تنظیمات مربوطه نیاز به تسلط بر روی خود Blazor را دارد که از موضوع این پست خارج است؛ ولی در صورت داشتن هر گونه سوالی، می‌توانید از قسمت پرسش و پاسخ همین سایت استفاده کنید.
نظرات نظرسنجی‌ها
آیا با وجود سی‌ام‌اس فروشگاهی قدرتمندی مثل nopCommerce یا SmartStore آیا منطقی است که ما دوباره خودمان از صفر کد بزنیم؟
با این که کار من نوشتن از صفر است و اگر قرار باشد چیزی از صفر نوشته نشود من هم در آن پروژه نخواهم بود، اما به طور کلی با نوشتن از صفر میانه خوبی ندارم. ترجیح می‌دهم گزینه نوشتن از صفر را به عنوان آخرین گزینه بررسی کنم. نوشتن از صفر بیشتر مناسب پروژه هایی است که مشابه شان وجود نداشته باشد. در کاربردی مثل فروشگاه اینترنتی که خیلی عام به نظر می‌رسد ترجیحم این است که از یک سورس موجود استفاده کنم.
استفاده مجدد از پروژه‌های موجود که تعداد زیادی نصب از آن زیر بار است ارزان‌تر و سریع‌تر از «نوشتن از صفر» به نظر می‌رسد. خیلی از اوقات نوشتن از صفر به معنای اتلاف منابع است.
مطالب
پیاده سازی برنامه‌های چند مستاجری در ASP.NET Core

سناریویی را در نظر بگیرید که یک برنامه وب نوشته شده، قرار است به چندین مستاجر (مشتری یا tenant) خدماتی را ارائه کند. در این حالت اطلاعات هر مشتری به صورت کاملا جدا شده از دیگر مشتریان در سیستم قرار دارد و فقط به همان قسمت‌ها دسترسی دارد.

مثلا یک برنامه مدیریت رستوران را در نظر بگیرید که برای هر مشتری، در دامین مخصوص به خود قرار دارد و همه آنها به یک سیستم متمرکز متصل شده و اطلاعات خود را از آنجا دریافت می‌کنند.

 در معماری Multi-Tenancy، چندین کاربر می‌توانند از یک نمونه (Single Instance) از اپلیکیشن نرم‌افزاری استفاده کنند. یعنی این نمونه روی سرور اجرا می‌شود و به چندین کاربر سرویس می‌دهد. هر کاربر را یک Tenant می‌نامیم. می‌توان به Tenantها امکان تغییر و شخصی‌سازی بخشی از اپلیکیشن را داد؛ مثلا امکان تغییر رنگ رابط کاربری و یا قوانین کسب‌وکار، اما آنها نمی‌توانند کدهای اپلیکیشن را شخصی‌سازی کنند.

بدون داشتن دانش کافی، پیاده سازی معماری multi tenant می‌تواند تبدیل یه یک چالش بزرگ شود. مخصوصا در نسخه‌ی قبلی ASP.NET که یکپارچه نبودن فریم ورک‌های مختلف می‌توانست باعث ایجاد چندین پیاده سازی مختلف در برنامه شود. موضوع وقتی پیچیده‌تر می‌شد که شما قصد داشتید در یک برنامه چندین فریم ورک مختلف مثل SignalR, MVC, Web API را مورد استفاده قرار دهید.

خوشبختانه اوضاع با وجود OWIN بهتر شده و ما در این مطلب قصد استفاده از یک تولکیت را به نام SaasKit، برای پیاده سازی این معماری در ASP.NET Core داریم. هدف از این toolkit، ساده‌تر کردن هر چه بیشتر ساخت برنامه‌های SaaS (Software as a Service) هست. با استفاده از OWIN ما قادریم که بدون در نظر گرفتن فریم ورک مورد استفاده، رفتار مورد نظر خودمان را مستقیما در یک چرخه درخواست HTTP پیاده سازی کنیم و البته به لطف طراحی خاص ASP.NET Core 1.0 و استفاده از میان افزار‌هایی مشابه OWIN در برنامه، کار ما با SaasKit باز هم راحت‌تر خواهد بود.

شروع کار 

یک پروژه ASP.NET Core جدید را ایجاد کنید و سپس ارجاعی را به فضای نام SaasKit.Multitenancy  (موجود در Nuget) بدهید. 
PM> Install-Package SaasKit.Multitenancy
بعد از اینکار ما باید به SaasKit اطلاع دهیم که چطور مستاجر‌های ما را شناسایی کند.

شناسایی مستاجر (tenant) 

اولین جنبه در معماری multi-tenant، شناسایی مستاجر بر اساس اطلاعات درخواست جاری می‌باشد که می‌تواند از hostname ، کاربر جاری یا یک HTTP header باشد.
ابتدا به تعریف کلاس مستاجر می‌پردازیم: 
    public class AppTenant
    {
        public string Name { get; set; }
        public string[] Hostnames { get; set; }
    }
سپس از طریق پیاده سازی اینترفیس ITenantResolver  و نوشتن یک tenant resolver به SaasKit اطلاع می‌دهیم که چطور مستاجر جاری را بر اساس اطلاعات درخواست جاری شناسایی کند و در صورتیکه موفق به شناسایی شود، یک وهله از نوع <TenantContext<TTenant را بازگشت خواهد داد. 
    public class AppTenantResolver : ITenantResolver<AppTenant>
    {
        IEnumerable<AppTenant> tenants = new List<AppTenant>(new[]
        {
            new AppTenant {
                Name = "Tenant 1",
                Hostnames = new[] { "localhost:6000", "localhost:6001" }
            },
            new AppTenant {
                Name = "Tenant 2",
                Hostnames = new[] { "localhost:6002" }
            }
        });
        public async Task<TenantContext<AppTenant>> ResolveAsync(HttpContext context)
        {
            TenantContext<AppTenant> tenantContext = null;
            var tenant = tenants.FirstOrDefault(t =>
                t.Hostnames.Any(h => h.Equals(context.Request.Host.Value.ToLower())));
            if (tenant != null)
            {
                tenantContext = new TenantContext<AppTenant>(tenant);
            }
            return tenantContext;
        }
    }
در نظر داشته باشید که اینجا ما اطلاعات مستاجر را از روی hostname استخراج کردیم؛ اما از آنجا که شما به شیء HttpContext دسترسی کاملی دارید، می‌توانید از هر چیزی که مایل باشید استفاده کنید؛ مثل URL، اطلاعات کاربر، هدر‌های HTTP و غیره. در اینجا فعلا مشخصات مستاجر‌های خودمان را در کد نوشتیم. اما شما می‌توانید در برنامه خودتان این اطلاعات را از فایل تنظیمات برنامه و یا یک بانک اطلاعاتی دریافت کنید.
 

سیم کشی کردن 

بعد از پیاده سازی این اینترفیس نوبت به سیم کشی‌های SaasKit میرسد. من در اینجا سعی کردم که مثل الگوی برنامه‌های ASP.NET Core عمل کنم. ابتدا نیاز داریم که وابستگی‌های SaasKit را ثبت کنیم. فایل startups.cs  را باز کنید و کدهای زیر را در متد ConfigureServices اضافه نمایید: 
    public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
    {
        services.AddMultitenancy<AppTenant, AppTenantResolver>();
    }
سپس باید میان افزار SaasKit را ثبت کنیم. کدهای زیر را به متد Configure اضافه کنید:
    public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env, ILoggerFactory loggerFactory)
    {
        // after .UseStaticFiles()
        app.UseMultitenancy<AppTenant>();
        // before .UseMvc()
    }


دریافت مستاجر جاری 

حالا هر جا که نیاز به وهله‌ای از شیء مستاجر جاری داشتید، می‌توانید به روش زیر عمل کنید: 
    public class HomeController : Controller
    {
        private AppTenant tenant;
        public HomeController(AppTenant tenant)
        {
            this.tenant = tenant;
        }
    }
به عنوان مثال قصد داریم نام مستاجر را در عنوان سایت نمایش دهیم. برای اینکار ما از قابلیت جدید MVC Core یعنی تزریق سرویس‌ها به View استفاده خواهیم کرد.  در فایل Layout.cshtml_ تکه کد زیر را به بالای صفحه اضافه کنید:
    @inject AppTenant Tenant;
این کد، AppTenant را برای ما در تمامی View‌ها از طریق شی Tenant قابل دسترس می‌کند. حالا می‌توانیم در View خود از جزییات مستاجر به شکل زیر استفاده کنیم: 
    <a asp-controller="Home" asp-action="Index">@Tenant.Name</a>


اجرای نمونه مثال 

فایل project.json را باز کنید و مقدار web را به شکل زیر مقدار دهی کنید: (در اینجا برای سایت خود 3 آدرس را نگاشت کردیم) 
    "commands": {
      "web": "Microsoft.AspNet.Server.Kestrel --server.urls=http://localhost:6000;http://localhost:6001;http://localhost:6002",
    },
سپس کنسول را در محل ریشه پروژه باز نموده و دستور زیر را اجرا کنید: 
    dotnet run
حال اگر در مرورگر خود آدرس http://localhost:6000 را وارد کنیم، مستاجر 1 را خواهیم دید:


و اگر آدرس http://localhost:6002 را وارد کنیم، مستاجر 2 را مشاهده می‌کنیم:


قابل پیکربندی کردن مستاجر ها 

از آنجائیکه نوشتن مشخصات مستاجر‌ها در کد زیاد جالب نیست، برای همین تصمیم داریم که این مشخصات را با استفاده از قابلیت‌های ASP.NET Core از فایل appsettings.json دریافت کنیم. تنظیمات مستاجر‌ها را مطابق اطلاعات زیر به این فایل اضافه کنید:

    "Multitenancy": {
      "Tenants": [
        {
          "Name": "Tenant 1",
          "Hostnames": [
            "localhost:6000",
            "localhost:6001"
          ]
        },
        {
          "Name": "Tenant 2",
          "Hostnames": [
            "localhost:6002"
          ]
        }
      ]
    }
سپس کلاسی را که بیانگر تنظیمات چند مستاجری باشد، می‌نویسیم: 
    public class MultitenancyOptions
    {
        public Collection<AppTenant> Tenants { get; set; }
    }
حالا نیاز داریم که به برنامه اعلام کنیم تا تنظیمات مورد نیاز خود را از فایل appsettings.json بخواند. کد زیر را به ConfigureServices اضافه کنید: 
    services.Configure<MultitenancyOptions>(Configuration.GetSection("Multitenancy"));
سپس کدهای resolver خود را جهت دریافت اطلاعات از MultitenancyOptions مطابق زیر تغییر می‌دهیم: 
    public class AppTenantResolver : ITenantResolver<AppTenant>
    {
        private readonly IEnumerable<AppTenant> tenants;
        public AppTenantResolver(IOptions<MultitenancyOptions> options)
        {
            this.tenants = options.Value.Tenants;
        }
        public async Task<TenantContext<AppTenant>> ResolveAsync(HttpContext context)
        {
            TenantContext<AppTenant> tenantContext = null;
            var tenant = tenants.FirstOrDefault(t => 
                t.Hostnames.Any(h => h.Equals(context.Request.Host.Value.ToLower())));
            if (tenant != null)
            {
                tenantContext = new TenantContext<AppTenant>(tenant);
            }
            return Task.FromResult(tenantContext);
        }
    }
برنامه را یکبار re-build کرده و اجرا کنید . 


در آخر 

اولین قدم در پیاده سازی یک معماری multi-tenant، تصمیم گیری درباره این موضوع است که شما چطور مستاجر خود را شناسایی کنید. به محض این شناسایی شما می‌توانید عملیات‌های بعدی خود را مثل تفکیک بخشی از برنامه، فیلتر کردن داده‌ای، نمایش یک view خاص برای هر مستاجر و یا بازنویسی قسمت‌های مختلف برنامه بر اساس هر مستاجر، انجام دهید.

_ سورس مثال بالا در گیت هاب قابل دریافت می‌باشد.

_ منبع: اینجا