عموما برای درج فایلهای ثابت اسکریپتها و شیوهنامههای سایت، از روش متداول زیر استفاده میشود:
<link rel="stylesheet" href="/css/site.css" /> <script src="/js/site.js"></script>
مشکلی که به همراه این روش وجود دارد، مطلع سازی کاربران و مرورگر، از تغییرات آنهاست؛ چون این فایلهای ثابت، توسط مرورگرها کش شده و با فشردن دکمههایی مانند Ctrl+F5 و بهروز شدن کش مرورگر، به نگارش جدید، ارتقاء پیدا میکنند. برای رفع این مشکل حداقل دو روش وجود دارد:
الف) هربار نام این فایلها را تغییر دهیم. برای مثال بجای نام قدیمی site.css، از نام جدید site.v.1.1.css استفاده کنیم.
ب) یک کوئری استرینگ متغیر را به نام ثابت این فایلها، اضافه کنیم.
که در این بین، روش دوم متداولتر و معقولتر است. برای این منظور، ASP.NET Core به همراه ویژگی توکاری است به نام asp-append-version که اگر آنرا به تگهای اسکریپت و link اضافه کنیم:
<link rel="stylesheet" href="~/css/site.css" asp-append-version="true" /> <script src="~/js/site.js" asp-append-version="true"></script>
این کوئری استرینگ را به صورت خودکار محاسبه کرده و به آدرس فایل درج شده اضافه میکند؛ با خروجیهایی شبیه به مثال زیر:
<link rel="stylesheet" href="/css/site.css?v=AAs5qCYR2ja7e8QIduN1jQ8eMcls-cPxNYUozN3TJE0" /> <script src="/js/site.js?v=NO2z9yI9csNxHrDHIeTBBfyARw3PX_xnFa0bz3RgnE4"></script>
ASP.NET Core در اینجا هش فایلهای یافت شده را با استفاده از الگوریتم SHA256 محاسبه و url encode کرده و به صورت یک کوئری استرینگ، به انتهای آدرس فایلها اضافه میکند. به این ترتیب با تغییر محتوای این فایلها، این هش نیز تغییر میکند و مرورگر بر این اساس، همواره آخرین نگارش ارائه شده را از سرور دریافت خواهد کرد. نتیجهی این محاسبات نیز به صورت خودکار کش میشود و همچنین با استفاده از یک File Watcher در پشت صحنه، تغییرات این فایلها هم بررسی میشوند. یعنی اگر فایلی تغییر کرد، نیازی به ریاستارت برنامه نیست و محاسبات جدید و کش شدن مجدد آنها، به صورت خودکار انجام میشود.
البته این ویژگی هنوز به Blazor اضافه نشدهاست؛ اما امکان استفادهی از زیر ساخت ویژگی asp-append-version با کدنویسی مهیا است که در ادامه با استفاده از آن، کامپوننتی را مخصوص Blazor SSR، تهیه میکنیم.
دسترسی به زیر ساخت محاسباتی ویژگی asp-append-version با کدنویسی
زیرساخت محاسباتی ویژگی asp-append-version، با استفاده از سرویس توکار IFileVersionProvider به صورت زیر قابل دسترسی است:
public static class FileVersionHashProvider { private static readonly string ProcessExecutableModuleVersionId = Assembly.GetEntryAssembly()!.ManifestModule.ModuleVersionId.ToString("N"); public static string GetFileVersionedPath(this HttpContext httpContext, string filePath, string? defaultHash = null) { ArgumentNullException.ThrowIfNull(httpContext); var fileVersionedPath = httpContext.RequestServices.GetRequiredService<IFileVersionProvider>() .AddFileVersionToPath(httpContext.Request.PathBase, filePath); return IsEmbeddedOrNotFound(fileVersionedPath, filePath) ? QueryHelpers.AddQueryString(filePath, new Dictionary<string, string?>(StringComparer.Ordinal) { { "v", defaultHash ?? ProcessExecutableModuleVersionId } }) : fileVersionedPath; } private static bool IsEmbeddedOrNotFound(string fileVersionedPath, string filePath) => string.Equals(fileVersionedPath, filePath, StringComparison.Ordinal); }
در برنامههای Blazor SSR، دسترسی کاملی به HttpContext وجود دارد و همانطور که مشاهده میکنید، این سرویس نیز به اطلاعات آن جهت محاسبهی هش فایل معرفی شدهی به آن، نیاز دارد. در اینجا اگر هش قابل محاسبه نبود، از هش فایل اسمبلی جاری استفاده خواهد شد.
ساخت کامپوننتهایی برای درج خودکار هش فایلهای اسکریپتها
یک نمونه روش استفادهی از متد الحاقی GetFileVersionedPath فوق را در کامپوننت DntFileVersionedJavaScriptSource.razor زیر میتوانید مشاهده کنید:
@if (!string.IsNullOrWhiteSpace(JsFilePath)) { <script src="@HttpContext.GetFileVersionedPath(JsFilePath)" type="text/javascript"></script> } @code{ [CascadingParameter] public HttpContext HttpContext { set; get; } = null!; [Parameter] [EditorRequired] public required string JsFilePath { set; get; } }
با استفاده از HttpContext مهیای در برنامههای Blazor SSR، متد الحاقی GetFileVersionedPath به همراه مسیر فایل js. مدنظر، در صفحه درج میشود.
برای مثال یک نمونه از استفادهی آن، به صورت زیر است:
<DntFileVersionedJavaScriptSource JsFilePath="/lib/quill/dist/quill.js"/>
در نهایت با اینکار، یک چنین خروجی در صفحه درج خواهد شد که با تغییر محتوای فایل quill.js، هش متناظر با آن به صورت خودکار بهروز خواهد شد:
<scriptsrc="/lib/quill/dist/quill.js?v=5q7uUOOlr88Io5YhQk3lgYcoB_P3-5Awq1lf0rRa7-Y" type="text/javascript"></script>
شبیه به همین کار را برای شیوهنامهها هم میتوان تکرار کرد و کدهای آن، تفاوت آنچنانی با کامپوننت فوق ندارند.
شخصی به نام Azer Koçulu به علت فشار یک شرکت که عنوان کرده بوده نام پروژهی او با نام شرکت آنها یکی است، تمام ماژولهای خودش را از npm یا node package manager حذف کردهاست. همین مساله سبب از کار افتادن تمام بستههای دیگری شدهاست که به بستههای او وابسته بودهاند.
CoffeeScript
- CoffeeScript #1 - راه اندازی اولیه
- Syntax - CoffeeScript #2
- Syntax - CoffeeScript #3
- Syntax - CoffeeScript #4
- Classes - CoffeeScript #5
- Classes - CoffeeScript #6
- Classes - CoffeeScript #7
- CoffeeScript #8 - اصطلاحات عمومی
- CoffeeScript #9 - اصطلاحات عمومی
- CoffeeScript #10 - اصطلاحات عمومی
- CoffeeScript #11 - کامپایل خودکار
- CoffeeScript #12 - قسمتهای اصلاح شده توسط CoffeeScript
- CoffeeScript #13 - قسمتهای اصلاح شده توسط CoffeeScript
- CoffeeScript #14 - قسمتهای اصلاح نشده
- CoffeeScript #15 - قسمتهای اصلاح نشده
نحوهی تعیین فرهنگ ترد جاری در ASP.NET Core
در نگارشهای پیشین ASP.NET، برای تعیین فرهنگ ترد جاری، از یکی از دو روش ذیل استفاده میشود:
الف) افزودن مدخل بومی سازی به فایل web.config
<system.web> <globalization uiCulture="fa-IR" culture="fa-IR" /> </system.web>
protected void Application_BeginRequest() { Thread.CurrentThread.CurrentCulture = new CultureInfo("fa-IR"); Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = new CultureInfo("fa-IR"); }
public void Configure(IApplicationBuilder app) { app.UseRequestLocalization(new RequestLocalizationOptions { DefaultRequestCulture = new RequestCulture(new CultureInfo("fa-IR")), SupportedCultures = new[] { new CultureInfo("en-US"), new CultureInfo("fa-IR") }, SupportedUICultures = new[] { new CultureInfo("en-US"), new CultureInfo("fa-IR") } });
- تنظیمات SupportedCultures بر روی نمایش تاریخ، ساعت و واحد پولی تاثیر دارند. همچنین میتوانند بر روی نحوهی مقایسهی حروف و مرتب سازی آنها تاثیر داشته باشند.
- تنظیمات SupportedUICultures مشخص میکنند که کدامیک از فایلهای resx برنامه که مداخل ترجمههای آنرا به زبانهای مختلف مشخص میکنند، باید بارگذاری شوند.
- تنظیم DefaultRequestCulture در صورت مشخص نشدن فرهنگ ترد جاری مورد استفاده قرار میگیرد.
یک مثال: هر ترد در دات نت دارای اشیاء CurrentCulture و CurrentUICulture است. اگر فرهنگ ترد جاری به en-US تنظیم شده باشد، متد DateTime.Now.ToLongDateString، خروجی نمونه Thursday, February 18, 2016 را نمایش میدهد.
زمانیکه میان افزار RequestLocalization فعال میشود، سه تامین کنندهی پیش فرض (مقدارهای پیش فرض خاصیت RequestCultureProviders شیء RequestLocalizationOptions فوق)، جهت مشخص ساختن فرهنگ ترد جاری بکار گرفته خواهند شد:
الف) از طریق کوئری استرینگ با فعال سازی QueryStringRequestCultureProvider
http://localhost:5000/?culture=es-MX&ui-culture=es-MX
http://localhost:5000/?culture=es-MX
برای مثال در اینجا QueryStringRequestCultureProvider به دنبال کوئری استرینگهای culture و یا ui-culture گشته و با رسیدن به es-MX، فرهنگ جاری را به اسپانیایی مکزیکی تنظیم میکند. در این حالت اگر فقط culture ذکر شود، ui-culture نیز به همان مقدار تنظیم خواهد شد.
ب) از طریق نام کوکی با فعال سازی CookieRequestCultureProvider
CookieRequestCultureProvider کوکی ویژهای را با نام پیش فرض AspNetCore.Culture. ایجاد میکند. این کوکی برای ردیابی اطلاعات بومی سازی انتخابی کاربر بکار میرود. برای مثال اگر به مقدار ذیل تنظیم شود:
c='en-UK'|uic='en-US'
ج) از طریق هدر مخصوص Accept-Language با فعال سازی AcceptLanguageHeaderRequestCultureProvider که میتواند به همراه درخواست HTTP ارسال شود.
اگر تمام این حالتها تنظیم نشده بودند، آنگاه از مقدارDefaultRequestCulture استفاده میشود. برای مثال اگر مرورگر به صورت پیش فرض هدر Accept-Language را en-US ارسال میکند :
دیگر کار به پردازش مقدارDefaultRequestCulture نخواهد رسید.
اکنون اگر علاقمند بودید تا به کاربر امکان انتخاب زبانی را بدهید، یک چنین اکشن متدی را طراحی کنید:
public IActionResult SetFaLanguage() { Response.Cookies.Append( CookieRequestCultureProvider.DefaultCookieName, CookieRequestCultureProvider.MakeCookieValue(new RequestCulture(new CultureInfo("fa-IR"))), new CookieOptions { Expires = DateTimeOffset.UtcNow.AddYears(1) } ); return RedirectToAction("GetTitle"); }
از اینجا به بعد است که اگر نام کنترلر شما TestLocalController باشد، فایل منبع متناظر با آن یعنی Controllers.TestLocalController.fa.resx، به صورت خودکار بارگذاری و پردازش خواهد شد. در غیر اینصورت فایل نمونهی ختم شدهی به en.resx پردازش میشود؛ چون این زبان به صورت پیش فرض در هدر Accept-Language قید شدهاست.
آماده سازی برنامه برای کار با فایلهای منبع زبانهای مختلف
ابتدا پوشهی جدیدی را به نام Resources به ریشهی پروژه اضافه کنید. سپس به کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و محل یافت شدن این پوشه را معرفی کنید:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddLocalization(options => options.ResourcesPath = "Resources"); services.AddMvc() .AddViewLocalization(LanguageViewLocationExpanderFormat.Suffix) .AddDataAnnotationsLocalization();
به علاوه به سرویس ASP.NET MVC، تنظیمات بومی سازی Viewها و DataAnnotations نیز اضافه شدهاند. تنظیم suffix به معنای view file suffix و یا مثلا fr در نام فایل Index.fr.cshtml است.
نحوهی تعریف و پوشه بندی فایلهای منبع زبانهای مختلف
تا اینجا پوشهی جدید Resources را به پروژه اضافه، معرفی و سرویسهای مرتبط را نیز فعال کردیم. پس از آن نوبت به افزودن فایلهای resx است. برای این منظور بر روی پوشهی منابع کلیک راست کرده و گزینهی add->new item را انتخاب کنید.
در اینجا با جستجوی resource، میتوان فایل resx جدیدی را به پروژه اضافه کرد؛ اما ... انتخاب نام آن باید بر اساس نکات ذیل باشد:
الف) برای کنترلرها یکی از دو مسیر / دار و یا نقطه دار جستجو میشوند:
Resources/Controllers.HomeController.fr.resx
Resources/Controllers/HomeController.fr.resx
در اینجا fr ذکر شده، همان LanguageViewLocationExpanderFormat.Suffix است که پیشتر بحث شد. قسمت ابتدایی Controllers همیشه ثابت است (یا به صورت نام یک پوشه و یا به عنوان قسمت اول نام فایل). سپس نام کلاس کنترلر به همراه نام فرهنگ مدنظر باید ذکر شوند. قسمت نام پوشهی Resources را نیز به services.AddLocalization معرفی کردهایم.
ب) برای Viewها نیز همان حالتهای / دار و یا نقطه دار بررسی میشوند:
Resources/Views.Home.About.fr.resx
Resources/Views/Home/About.fr.resx
برای تمام فایلها و کلاسها میتوان فایل منبع ایجاد کرد
در این نگارش از ASP.NET، در حالت کلی، نام یک فایل منبع، همان نام کامل کلاس آن است؛ منهای فضای نام آن (اگر این فایل منبع در همان اسمبلی قرار گیرد). برای مثال اگر میخواهید برای کلاس Startup برنامه، فایل منبعی را درست کنید و نام کامل آن با درنظر گرفتن فضای نام، معادل LocalizationWebsite.Web.Startup است، ابتدای فضای نام آنرا حذف کنید و سپس آنرا ختم به fa.resx کنید؛ مثلا Startup.fa.resx
اگر محل واقع شدن فایلهای resx در همان اسمبلی اصلی پروژه باشند، نیازی به ذکر فضای نام پیش فرض پروژه نیست. برای مثال اگر فضای نام پیش فرض پروژهی وب جاری MyLocalizationWebsite.Web است، بجای نام فایل MyLocalizationWebsite.Web.Controllers.HomeController.fr.resx میتوانید به صورت خلاصه بنویسید Controllers.HomeController.fr.resx. در غیراینصورت (استفاده از اسمبلیهای دیگر)، ذکر کامل فضای نام مرتبط هم الزامی است.
چند نکته:
- اگر ResourcesPath را در services.AddLocalization معرفی نکنید، مسیر پیش فرض یافتن فایلهای resx مربوط به کنترلرها، پوشهی ریشهی پروژه است و برای Viewها، همان پوشهی محل واقع شدن View متناظر خواهد بود.
- اینکه کدام فایل منبع در برنامه بارگذاری میشود، دقیقا مرتبط است با فرهنگ ترد جاری و این فرهنگ به صورت پیش فرض en-US است (چون همواره در هدر Accept-Language ارسالی توسط مرورگر وجود دارد). برای تغییر آن، از نکتهی اکشن متد public IActionResult SetFaLanguage ابتدای بحث استفاده کنید (در غیراینصورت در آزمایشات خود شاهد بارگذاری فایلهای منبع دیگری بجز en.resxها نخواهید بود).
- فایلهای منبع را به صورت کامپایل شده در پوشهی bin برنامه خواهید یافت:
خواندن اطلاعات منابع در کنترلرهای برنامه
فرض کنید کنترلری را به نام TestLocalController ایجاد کردهایم. بنابراین فایل منبع فارسی متناظر با آن Controllers.TestLocalController.fa.resx خواهد بود؛ با این محتوای نمونه:
محتوای این کنترلر نیز به صورت ذیل است:
using System; using System.Globalization; using Microsoft.AspNetCore.Http; using Microsoft.AspNetCore.Localization; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Localization; using Microsoft.Extensions.Localization; namespace Core1RtmEmptyTest.Controllers { public class TestLocalController : Controller { private readonly IStringLocalizer<TestLocalController> _stringLocalizer; private readonly IHtmlLocalizer<TestLocalController> _htmlLocalizer; public TestLocalController( IStringLocalizer<TestLocalController> stringLocalizer, IHtmlLocalizer<TestLocalController> htmlLocalizer) { _stringLocalizer = stringLocalizer; _htmlLocalizer = htmlLocalizer; } public IActionResult Index() { var name = "DNT"; var message = _htmlLocalizer["<b>Hello</b><i> {0}</i>", name]; ViewData["Message"] = message; return View(); } [HttpGet] public string GetTitle() { var about = _stringLocalizer["About Title"]; return about; } public IActionResult SetFaLanguage() { Response.Cookies.Append( CookieRequestCultureProvider.DefaultCookieName, CookieRequestCultureProvider.MakeCookieValue(new RequestCulture(new CultureInfo("fa-IR"))), new CookieOptions { Expires = DateTimeOffset.UtcNow.AddYears(1) } ); return RedirectToAction("GetTitle"); } } }
اگر برنامه را در حالت معمولی اجرا کنید و سپس آدرس http://localhost:7742/testlocal/gettitle را درخواست کنید، عبارت About Title را مشاهده میکنید؛ به دو علت:
الف) هنوز فرهنگ پیش فرض ترد جاری همان en-US است که توسط مرورگر ارسال شدهاست.
ب) چون فایل resx متناظر با فرهنگ پیش فرض ترد جاری یافت نشدهاست، مقدار همان کلید درخواستی بازگشت داده میشود؛ یعنی همان About Title.
برای رفع این مشکل آدرس http://localhost:7742/testlocal/SetFaLanguage را درخواست کنید. به این صورت با تنظیم کوکی ردیابی فرهنگ ترد جاری به زبان فارسی، خروجی GetTile اینبار «درباره» خواهد بود.
خواندن اطلاعات منابع در Viewهای برنامه
فرض کنید فایل Views.TestLocal.Index.fa.resx (فایل منبع کنترلر TestLocal و ویوو Index آن به زبان فارسی) دقیقا همان محتوای فایل Controllers.TestLocalController.fa.resx فوق را دارد (اگر نام پوشهی Views را تغییر دادهاید، قسمت ابتدایی نام فایل Views را هم باید تغییر دهید). برای دسترسی به اطلاعات آن در یک ویوو، میتوان از سرویس IViewLocalizer به نحو ذیل استفاده کرد:
@using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Localization @inject IViewLocalizer Localizer @{ } Message @ViewData["Message"] <br/> @Localizer["<b>Hello</b><i> {0}</i>", "DNT"] <br/> @Localizer["About Title"]
Localizer از طریق تزریق سرویس IViewLocalizer به View برنامه تامین میشود. این سرویس در پشت صحنه از همان IHtmlLocalizer استفاده میکند و در حین استفادهی از آن، اطلاعات تگها انکد (encoded) نخواهند شد (به همین جهت برای کار با کلیدها و مقادیر تگدار توصیه میشود).
استفاده از اطلاعات منابع در DataAnnotations
قسمت اول فعال سازی بومی سازی DataAnnotations با ذکر AddDataAnnotationsLocalization در متد ConfigureServices، در ابتدای بحث انجام شد و همانطور که پیشتر نیز عنوان گردید، در این نگارش از ASP.NET، برای تمام کلاسهای برنامه میتوان فایل منبع ایجاد کرد. برای مثال اگر کلاس RegisterViewModel در فضای نام ViewModels.Account قرار گرفتهاست، نام فایل منبع آن یکی از دو حالت / دار و یا نقطه دار ذیل میتواند باشد:
Resources/ViewModels.Account.RegisterViewModel.fr.resx
Resources/ViewModels/Account/RegisterViewModel.fr.resx
محتوای این کلاس را در ذیل مشاهده میکنید:
using System.ComponentModel.DataAnnotations; namespace Core1RtmEmptyTest.ViewModels.Account { public class RegisterViewModel { [Required(ErrorMessage = "EmailReq")] [EmailAddress(ErrorMessage = "EmailType")] [Display(Name = "Email")] public string Email { get; set; } } }
یک نکته: هیچ الزامی ندارد که کلیدها را به این شکل وارد کنید. از این جهت که اگر این کلید در فایل منبع یافت نشد و یا فرهنگ ترد جاری با فایلهای منبع مهیا تطابقی نداشت، عبارتی را که کاربر مشاهده میکند، دقیقا معادل «EmailReq» خواهد بود. بنابراین در اینجا میتوانید کلید را به صورت کامل، مثلا مساوی «The Email field is required» وارد کنید و همین عبارت را به عنوان کلید در فایل منبع ذکر کرده و مقدار آنرا مساوی ترجمهی آن قرار دهید. این نکته در تمام حالات کار با کنترلرها و ویووها نیز صادق است.
استفاده از یک منبع اشتراکی
اگر میخواهید تعدادی از منابع را در همهجا در اختیار داشته باشید، روش کار به این صورت است:
الف) یک کلاس خالی را به نام SharedResource دقیقا با فرمت ذیل در پوشهی Resources ایجاد کنید:
// Dummy class to group shared resources namespace Core1RtmEmptyTest { public class SharedResource { } }
SharedResource.fa.resx
SharedResource.en-US.resx
و امثال آن
ج) برای استفادهی از این منبع اشتراکی در کلاسهای مختلف برنامه تنها کافی است در حین تزریق وابستگیها، نوع آرگومان جنریک IStringLocalizer را به SharedResource تنظیم کنید:
IStringLocalizer<SharedResource> sharedLocalizer
@inject IHtmlLocalizer<SharedResource> SharedLocalizer
ایجاد برنامهی backend ارائه دهندهی REST API
در اینجا یک برنامهی سادهی ASP.NET Core Web API را جهت تدارک سرویسهای backend، مورد استفاده قرار میدهیم. هرچند این مورد الزامی نبوده و اگر علاقمند بودید که مستقل از آن کار کنید، حتی میتوانید از سرویس آنلاین JSONPlaceholder نیز برای این منظور استفاده کنید که یک Fake Online REST API است. کار آن ارائهی یک سری endpoint است که به صورت عمومی از طریق وب قابل دسترسی هستند. میتوان به این endpintها درخواستهای HTTP خود را مانند GET/POST/DELETE/UPDATE ارسال کرد و از آن اطلاعاتی را دریافت نمود و یا تغییر داد. به هر کدام از این endpointها یک API گفته میشود که جهت آزمایش برنامهها بسیار مناسب هستند. برای نمونه در قسمت resources آن اگر به آدرس https://jsonplaceholder.typicode.com/posts مراجعه کنید، میتوان لیستی از مطالب را با فرمت JSON مشاهده کرد. کار آن ارائهی آرایهای از اشیاء جاوا اسکریپتی قابل استفادهی در برنامههای frontend است. بنابراین زمانیکه یک HTTP GET را به این endpoint ارسال میکنیم، آرایهای از اشیاء مطالب را دریافت خواهیم کرد. همین endpoint، امکان تغییر این اطلاعات را توسط برای مثال HTTP Delete نیز میسر کردهاست.
اگر علاقمندید بودید میتوانید از JSONPlaceholder استفاده کنید و یا در ادامه دقیقا ساختار همین endpoint ارائهی مطالب آنرا با ASP.NET Core Web API نیز پیاده سازی میکنیم (برای مطالعهی قسمت «ارتباط با سرور» اختیاری است و از هر REST API مشابهی که توسط nodejs یا PHP و غیره تولید شده باشد نیز میتوان استفاده کرد):
مدل مطالب
namespace sample_22_backend.Models { public class Post { public int Id { set; get; } public string Title { set; get; } public string Body { set; get; } public int UserId { set; get; } } }
منبع دادهی فرضی مطالب
برای ارائهی سادهتر برنامه، یک منبع دادهی درون حافظهای را به همراه یک سرویس، در اختیار کنترلر مطالب، قرار میدهیم:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using sample_22_backend.Models; namespace sample_22_backend.Services { public interface IPostsDataSource { List<Post> GetAllPosts(); bool DeletePost(int id); Post AddPost(Post post); bool UpdatePost(int id, Post post); Post GetPost(int id); } /// <summary> /// هدف صرفا تهیه یک منبع داده آزمایشی ساده تشکیل شده در حافظه است /// </summary> public class PostsDataSource : IPostsDataSource { private readonly List<Post> _allPosts; public PostsDataSource() { _allPosts = createDataSource(); } public List<Post> GetAllPosts() { return _allPosts; } public Post GetPost(int id) { return _allPosts.Find(x => x.Id == id); } public bool DeletePost(int id) { var item = _allPosts.Find(x => x.Id == id); if (item == null) { return false; } _allPosts.Remove(item); return true; } public Post AddPost(Post post) { var id = 1; var lastItem = _allPosts.LastOrDefault(); if (lastItem != null) { id = lastItem.Id + 1; } post.Id = id; _allPosts.Add(post); return post; } public bool UpdatePost(int id, Post post) { var item = _allPosts .Select((pst, index) => new { Item = pst, Index = index }) .FirstOrDefault(x => x.Item.Id == id); if (item == null || id != post.Id) { return false; } _allPosts[item.Index] = post; return true; } private static List<Post> createDataSource() { var list = new List<Post>(); var rnd = new Random(); for (var i = 1; i < 10; i++) { list.Add(new Post { Id = i, UserId = rnd.Next(1, 1000), Title = $"Title {i} ...", Body = $"Body {i} ..." }); } return list; } } }
کنترلر Web API برنامهی backend
using System.Collections.Generic; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using sample_22_backend.Models; using sample_22_backend.Services; namespace sample_22_backend.Controllers { [ApiController] [Route("api/[controller]")] public class PostsController : ControllerBase { private readonly IPostsDataSource _postsDataSource; public PostsController(IPostsDataSource postsDataSource) { _postsDataSource = postsDataSource; } [HttpGet] public ActionResult<List<Post>> GetPosts() { return _postsDataSource.GetAllPosts(); } [HttpGet("{id}")] public ActionResult<Post> GetPost(int id) { var post = _postsDataSource.GetPost(id); if (post == null) { return NotFound(); } return Ok(post); } [HttpDelete("{id}")] public ActionResult DeletePost(int id) { var deleted = _postsDataSource.DeletePost(id); if (deleted) { return Ok(); } return NotFound(); } [HttpPost] public ActionResult<Post> CreatePost([FromBody]Post post) { post = _postsDataSource.AddPost(post); return CreatedAtRoute(nameof(GetPost), new { post.Id }, post); } [HttpPut("{id}")] public ActionResult<Post> UpdatePost(int id, [FromBody]Post post) { var updated = _postsDataSource.UpdatePost(id, post); if (updated) { return Ok(post); } return NotFound(); } } }
البته نمایش فرمت شدهی JSON در مرورگر کروم، نیاز به نصب این افزونه را دارد.
ایجاد ساختار ابتدایی برنامهی ارتباط با سرور
در اینجا برای بررسی کار با سرور، یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم:
> create-react-app sample-22-frontend > cd sample-22-frontend > npm start
> npm install --save bootstrap
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
سپس فایل app.js را به شکل زیر تکمیل میکنیم:
import "./App.css"; import React, { Component } from "react"; class App extends Component { state = { posts: [] }; handleAdd = () => { console.log("Add"); }; handleUpdate = post => { console.log("Update", post); }; handleDelete = post => { console.log("Delete", post); }; render() { return ( <React.Fragment> <button className="btn btn-primary mt-1 mb-1" onClick={this.handleAdd}> Add </button> <table className="table"> <thead> <tr> <th>Title</th> <th>Update</th> <th>Delete</th> </tr> </thead> <tbody> {this.state.posts.map(post => ( <tr key={post.id}> <td>{post.title}</td> <td> <button className="btn btn-info btn-sm" onClick={() => this.handleUpdate(post)} > Update </button> </td> <td> <button className="btn btn-danger btn-sm" onClick={() => this.handleDelete(post)} > Delete </button> </td> </tr> ))} </tbody> </table> </React.Fragment> ); } } export default App;
نگاهی به انواع و اقسام HTTP Clientهای مهیا
در ادامه نیاز خواهیم داشت تا از طریق برنامههای React خود، درخواستهای HTTP را به سمت سرور (یا همان برنامهی backend) ارسال کنیم، تا بتوان اطلاعاتی را از آن دریافت کرد و یا تغییری را در اطلاعات موجود، ایجاد نمود. همانطور که پیشتر نیز در این سری عنوان شد، React برای این مورد نیز راهحل توکاری را به همراه ندارد و تنها کار آن، رندر کردن View و مدیریت DOM است. البته شاید این مورد یکی از مزایای کار با React نیز باشد! چون در این حالت میتوانید از کتابخانههایی که خودتان ترجیح میدهید، نسبت به کتابخانههایی که به شما ارائه/تحمیل (!) میشوند (مانند برنامههای Angular) آزادی انتخاب کاملی را داشته باشید. برای مثال هرچند Angular به همراه یک HTTP Module توکار است، اما تاکنون چندین بار بازنویسی از ابتدا شدهاست! ابتدا با یک کتابخانهی HTTP مقدماتی شروع کردند. بعدی آنرا منسوخ شده اعلام و با یک ماژول جدید جایگزین کردند. بعد در نگارشی دیگر، چون این کتابخانه وابستهاست به RxJS و خود RxJS نیز بازنویسی کامل شد، روش کار کردن با این HTTP Module نیز مجددا تغییر پیدا کرد! بنابراین اگر با Angular کار میکنید، باید کارها را آنگونه که Angular میپسندد، انجام دهید؛ اما در اینجا خیر و آزادی انتخاب کاملی برقرار است.
بنابراین اکنون این سؤال مطرح میشود که در React، برای برقراری ارتباط با سرور، چه باید کرد؟ در اینجا آزاد هستید برای مثال از Fetch API جدید مرورگرها و یا روش Ajax ای مبتنی بر XML قدیمیتر آنها، استفاده کنید (اطلاعات بیشتر) و یا حتی اگر علاقمند باشید میتوانید از محصور کنندههای آن مانند jQuery Ajax استفاده کنید. بنابراین اگر با jQuery Ajax راحت هستید، به سادگی میتوانید از آن در برنامههای React نیز استفاده کنید. اما ... ما در اینجا از یک کتابخانهی بسیار محبوب و قدرتمند HTTP Client، به نام Axios (اکسیوس/ یک واژهی یونانی به معنای «سودمند») استفاده خواهیم کرد که فقط تعداد بار دانلود هفتگی آن، 6 میلیون بار است!
نصب Axios در برنامهی React این قسمت
برای نصب کتابخانهی Axios، در ریشهی پروژهی React این قسمت، دستور زیر را در خط فرمان صادر کنید:
> npm install --save axios
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-22-frontend-part-01.zip و sample-22-backend-part-01.zip
تعدادی از فناوریهایی که توسط این کتابخانه پشتیبانی میشوند در زیر آمده است:
Web Service: این فناوری اجازهی ارسال و دریافت پیامهای تحت شبکه را به خصوص بر روی اینترنت، فراهم میکند و باعث ارتباط جامعتر بین برنامهها و فناوریهای مختلف میگردد. در انواع جدیدتر WCF و Web Api نیز به بازار ارائه شدهاند.
webform و MVC : فناوریهای تحت وب که باعث سهولت در ساخت وب سایتها میشوند که وب فرم رفته رفته به سمت منسوخ شدن پیش میرود و در صورتی که قصد دارید طراحی وب را آغاز کنید توصیه میکنم از همان اول به سمت MVC بروید.
Rich Windows GUI Application : برای سهولت در ایجاد برنامههای تحت وب حالا چه با فناوری WPF یا فناوری قدیمی و البته منسوخ شده Windows Form.
Windows Console Application: برای ایجاد برنامههای ساده و بدون رابط گرافیکی.
Windows Services: شما میتوانید یک یا چند سرویس تحت ویندوز را که توسط Service Control Manager یا به اختصار SCM کنترل میشوند، تولید کنید.
Database stored Procedure: نوشتن stored procedure بر روی دیتابیسهایی چون sql server و اوراکل و ... توسط فریم ورک دات نت مهیاست.
Component Libraray: ساخت اسمبلیهای واحدی که میتوانند با انواع مختلفی از موارد بالا ارتباط برقرار کنند.
Portable Class Libary : این نوع پروژهها شما را قادر میسازد تا کلاسهایی با قابلیت انتقال پذیری برای استفاده در سیلور لایت، ویندوز فون و ایکس باکس و فروشگاه ویندوز و ... تولید کنید.
ازآنجا که یک کتابخانه شامل زیادی نوع میگردد سعی شده است گروه بندیهای مختلفی از آن در قالبی به اسم فضای نام namespace تقسیم بندی گردند که شما آشنایی با آنها دارید. به همین جهت فقط تصویر زیر را که نمایشی از فضای نامهای اساسی و مشترک و پرکاربرد هستند، قرار میدهم.
در CLR مفهومی به نام Common Type System یا CTS وجود دارد که توضیح میدهد نوعها باید چگونه تعریف شوند و چگونه باید رفتار کنند که این قوانین از آنجایی که در ریشهی CLR نهفته است، بین تمامی زبانهای دات نت مشترک میباشد. تعدادی از مشخصات این CTS در زیر آورده شده است ولی در آینده بررسی بیشتری روی آنان خواهیم داشت:
- فیلد
- متد
- پراپرتی
- رویدادها
CTS همچنین شامل قوانین زیادی در مورد وضعیت کپسوله سازی برای اعضای یک نوع دارد:
- private
- public
- Family یا در زبانهایی مثل سی ++ و سی شارپ با نام protected شناخته میشود.
- family and assembly: این هم مثل بالایی است ولی کلاس مشتق شده باید در همان اسمبلی باشد. در زبانهایی چون سی شارپ و ویژوال بیسیک، چنین امکانی پیاده سازی نشدهاست و دسترسی به آن ممکن نیست ولی در IL Assembly چنین قابلیتی وجود دارد.
- Assembly یا در بعضی زبانها به نام internal شناخته میشود.
- Family Or Assembly: که در سی شارپ با نوع Protected internal شناخته میشود. در این وضعیت هر عضوی در هر اسمبلی قابل ارث بری است و یک عضو فقط میتواند در همان اسمبلی مورد استفاده قرار بگیرد.
موارد دیگری که تحت قوانین CTS هستند مفاهیم ارث بری، متدهای مجازی، عمر اشیاء و .. است.
یکی دیگر از ویژگیهای CTS این است که همهی نوعها از نوع شیء Object که در فضای نام system قرار دارد ارث بری کردهاند. به همین دلیل همهی نوعها حداقل قابلیتهایی را که یک نوع object ارئه میدهد، دارند که به شرح زیر هستند:
- مقایسهی دو شیء از لحاظ برابری.
- به دست آوردن هش کد برای هر نمونه از یک شیء
- ارائهای از وضعیت شیء به صورت رشته ای
- دریافت نوع شیء جاری
وجود COMها به دلیل ایجاد اشیاء در یک زبان متفاوت بود تا با زبان دیگر ارتباط برقرار کنند. در طرف دیگر CLR هم بین زبانهای برنامه نویسی یکپارچگی ایجاد کرده است. یکپارچگی زبانهای برنامه نویسی علل زیادی دارند. اول اینکه رسیدن به هدف یا یک الگوریتم خاص در زبان دیگر راحتتر از زبان پایه پروژه است. دوم در یک کار تیمی که افراد مختلف با دانش متفاوتی حضور دارند و ممکن است زیان هر یک متفاوت باشند.
برای ایجاد این یکپارچگی، مایکروسافت سیستم CLS یا Common Language Specification را راه اندازی کرد. این سیستم برای تولیدکنندگان کامپایلرها جزئیاتی را تعریف میکند که کامپایلر آنها را باید با حداقل ویژگیهای تعریف شدهی CLR، پشتیبانی کند.
CLR/CTS مجموعهای از ویژگیها را شامل میشود و گفتیم که هر زبانی بسیاری از این ویژگیها را پشتیبانی میکند ولی نه کامل. به عنوان مثال برنامه نویسی که قصد کرده از IL Assembly استفاده کند، قادر است از تمامی این ویژگیهایی که CLR/CTS ارائه میدهند، استفاده کند ولی تعدادی دیگر از زبانها مثل سی شارپ و فورترن و ویژوال بیسیک تنها بخشی از آن را استفاده میکنند و CLS حداقل ویژگی که بین همه این زبانها مشترک است را ارائه میکند.
شکل زیر را نگاه کنید:
یعنی
اگر شما دارید نوع جدیدی را در یک زبان ایجاد میکنید که قصد دارید در یک
زبان دیگر استفاده شود، نباید از امتیازات ویژهای که آن زبان در اختیار شما میگذارد و به بیان بهتر CLS آنها را پشتیبانی نمیکند، استفاده کنید؛ چرا
که کد شما ممکن است در زبان دیگر مورد استفاده قرار نگیرد.
using System; // Tell compiler to check for CLS compliance [assembly: CLSCompliant(true)] namespace SomeLibrary { // Warnings appear because the class is public public sealed class SomeLibraryType { // Warning: Return type of 'SomeLibrary.SomeLibraryType.Abc()' // is not CLScompliant public UInt32 Abc() { return 0; } // Warning: Identifier 'SomeLibrary.SomeLibraryType.abc()' // differing only in case is not CLScompliant public void abc() { } // No warning: this method is private private UInt32 ABC() { return 0; } } }
دومین اخطار اینکه دو متد یکسان وجود دارند که در حروف بزرگ و کوچک تفاوت دارند. ولی زبان هایی چون ویژوال بیسیک نمیتوانند تفاوتی بین دو متد abc و ABC بیابند.
نکتهی جالب اینکه اگر شما کلمه public را از جلوی نام کلاس بردارید تمامی این اخطارها لغو میشود. به این خاطر که اینها اشیای داخلی آن اسمبلی شناخته شده و قرار نیست از بیرون به آن دسترسی صورت بگیرد. عضو خصوصی کد بالا را ببینید؛ کامنت بالای آن میگوید که چون خصوصی است هشداری نمیگیرد، چون قرار نیست در زبان مقصد از آن به طور مستقیم استفاده کند.
برای دیدن قوانین CLS به این صفحه مراجعه فرمایید.
در بالا در مورد یکپارچگی و سازگاری کدهای مدیریت شده توسط CLS صحبت کردیم ولی در مورد ارتباط با کدهای مدیریت نشده چطور؟
مایکروسافت موقعیکه CLR را ارئه کرد، متوجه این قضیه بود که بسیاری از شرکتها توانایی اینکه کدهای خودشون را مجددا طراحی و پیاده سازی کنند، ندارند و خوب، سورسهای مدیریت نشدهی زیادی هم موجود هست که توسعه دهندگان علاقه زیادی به استفاده از آنها دارند. در نتیجه مایکروسافت طرحی را ریخت که CLR هر دو قسمت کدهای مدیریت شده و نشده را پشتیبانی کند. دو نمونه از این پشتیبانی را در زیر بیان میکنیم:
یک. کدهای مدیریت شده میتوانند توابع مدیریت شده را در قالب یک dll صدا زده و از آنها استفاده کنند.
دو. کدهای مدیریت شده میتوانند از کامپوننتهای COM استفاده کنند: بسیاری از شرکتها از قبل بسیاری از کامپوننتهای COM را ایجاد کرده بودند که کدهای مدیریت شده با راحتی با آنها ارتباط برقرار میکنند. ولی اگر دوست دارید روی آنها کنترل بیشتری داشته باشید و آن کدها را به معادل CLR تبدیل کنید؛ میتوانید از ابزار کمکی که مایکروسافت همراه فریم ورک دات نت ارائه کرده است استفاده کنید. نام این ابزار TLBIMP.exe میباشد که از Type Library Importer گرفته شده است.
سه. اگر کدهای مدیریت نشدهی زیادتری دارید شاید راحتتر باشد که برعکس کار کنید و کدهای مدیریت شده را در در یک برنامهی مدیریت نشده اجرا کنید. این کدها میتوانند برای مثال به یک Activex یا shell Extension تبدیل شده و مورد استفاده قرار گیرند. ابزارهای TLBEXP .exe و RegAsm .exe برای این منظور به همراه فریم ورک دات نت عرضه شده اند.
سورس کد Type Library Importer را میتوانید در کدپلکس بیابید.
در ویندوز 8 به بعد مایکروسافت API جدید را تحت عنوان WinsowsRuntime یا winRT ارائه کرده است . این api یک سیستم داخلی را از طریق کامپوننتهای com ایجاد کرده و به جای استفاده از فایلهای کتابخانهای، کامپوننتها api هایشان را از طریق متادیتاهایی بر اساس استاندارد ECMA که توسط تیم دات نت طراحی شده است معرفی میکنند.
زیبایی این روش اینست که کد نوشته شده در زبانهای دات نت میتواند به طور مداوم با apiهای winrt ارتباط برقرار کند. یعنی همهی کارها توسط CLR انجام میگیرد بدون اینکه لازم باشد از ابزار اضافی استفاده کنید. در آینده در مورد winRT بیشتر صحبت میکنیم.
سخن پایانی: ممنون از دوستان عزیز بابت پیگیری مطالب تا بدینجا. تا این قسمت فصل اول کتاب با عنوان اصول اولیه CLR بخش اول مدل اجرای CLR به پایان رسید.
ادامهی مطالب بعد از تکمیل هر بخش در دسترس دوستان قرار خواهد گرفت.
با توجه به ابتدای آموزش، کدهای زیر را در ترمینال وارد میکنیم:
sudo sh -c 'echo "deb [arch=amd64] https://apt-mo.trafficmanager.net/repos/dotnet/ trusty main" > /etc/apt/sources.list.d/dotnetdev.list' sudo apt-key adv --keyserver apt-mo.trafficmanager.net --recv-keys 417A0893 sudo apt-get update
در خط دوم، کلید اختصاصی این پکیج جهت اعتبارسنجی معرفی میگردد که در سایت جاری قبلا به آن پرداخته شده است. در خط آخر هم مخازن موجود را به روزرسانی میکنیم تا آماده استفاده شود.
در سایت مایکروسافت از شما خواسته میشود که کد زیر را وارد کنید:
sudo apt-get install dotnet-dev-1.0.0-preview1-002702
sudo apt-get install dotnet-dev-1.0.0-preview2-003096
The following packages have unmet dependencies: dotnet-dev-1.0.0-preview1-002702 : Depends: dotnet-sharedframework-microsoft.netcore.app-1.0.0-rc2-3002702 but it is not going to be installed E: Unable to correct problems, you have held broken packages.
sudo dpkg -i libicu52_52.1-3ubuntu0.4_amd64.deb
sudo apt-get install dotnet-sharedframework-microsoft.netcore.app-1.0.0-rc2-3002702 sudo apt-get install dotnet-dev-1.0.0-preview2-003096
dotnet --version
1.0.0-preview2-003096
ارسال فایل Ajax ایی آن توسط HTML5 File API صورت میگیرد که در تمام مرورگرهای جدید پشتیبانی خوبی از آن وجود دارد. در مرورگرهای قدیمیتر، به صورت خودکار همان حالت متداول ارسال همزمان فایلها را فعال میکند (یا همان post back معمولی).
فعال سازی مقدماتی kendoUpload
ابتداییترین حالت کار با kendoUpload، فعال سازی حالت post back معمولی است؛ به شرح زیر:
<form method="post" action="submit" enctype="multipart/form-data"> <div> <input name="files" id="files" type="file" /> <input type="submit" value="Submit" class="k-button" /> </div> </form> <script> $(document).ready(function() { $("#files").kendoUpload(); }); </script>
فعال سازی حالت ارسال فایل Ajax ایی kendoUpload
برای فعال سازی ارسال Ajax ایی فایلها در Kendo UI نیاز است خاصیت async آنرا به نحو ذیل مقدار دهی کرد:
<script type="text/javascript"> $(function () { $("#files").kendoUpload({ name: "files", async: { // async configuration saveUrl: "@Url.Action("Save", "Home")", // the url to save a file is '/save' removeUrl: "@Url.Action("Remove", "Home")", // the url to remove a file is '/remove' autoUpload: false, // automatically upload files once selected removeVerb: 'POST' }, multiple: true, showFileList: true }); }); </script>
[HttpPost] public ActionResult Save(IEnumerable<HttpPostedFileBase> files) { if (files != null) { // ... // Process the files and save them // ... } // Return an empty string to signify success return Content(""); } [HttpPost] public ContentResult Remove(string[] fileNames) { if (fileNames != null) { foreach (var fullName in fileNames) { // ... // delete the files // ... } } // Return an empty string to signify success return Content(""); }
دو دکمهی حذف با کارکردهای متفاوت در ویجت kendoUpload وجود دارند. در ابتدای کار، پیش از ارسال فایلها به سرور:
کلیک بر روی دکمهی حذف در این حالت، صرفا فایلی را از لیست سمت کاربر حذف میکند.
پس از ارسال فایلها به سرور:
اما پس از پایان عملیات ارسال، اگر کاربر بر روی دکمهی حذف کلیک کند، توسط آدرس مشخص شده توسط خاصیت removeUrl، نام فایلهای مورد نظر، برای حذف از سرور ارسال میشوند.
چند نکتهی تکمیلی
- تنظیم خاصیت autoUpload به true سبب میشود تا پس از انتخاب فایلها توسط کاربر، بلافاصله و به صورت خودکار عملیات ارسال فایلها به سرور آغاز شوند. اگر به false تنظیم شود، دکمهی ارسال فایلها در پایین لیست نمایش داده خواهد شد.
- شاید علاقمند باشید تا removeVerb را به DELETE تغییر دهید؛ بجای POST. به همین منظور میتوان خاصیت removeVerb در اینجا مقدار دهی کرد.
- با تنظیم خاصیت multiple به true، کاربر قادر خواهد شد تا توسط صفحهی دیالوگ انتخاب فایلها، قابلیت انتخاب بیش از یک فایل را داشته باشد.
- showFileList نمایش لیست فایلها را سبب میشود.
تعیین پسوند فایلهای صفحهی انتخاب فایلها
هنگامیکه کاربر بر روی دکمهی انتخاب فایلها برای ارسال کلیک میکند، در صفحهی دیالوگ باز شده میتوان پسوندهای پیش فرض مجاز را نیز تعیین کرد.
برای این منظور تنها کافی است ویژگی accept را به input از نوع فایل اضافه کرد. چند مثال در این مورد:
<!-- Content Type with wildcard. All Images --> <input type="file" id="demoFile" title="Select file" accept="image/*" /> <!-- List of file extensions --> <input type="file" id="demoFile" title="Select file" accept=".jpg,.png,.gif" /> <!-- Any combination of the above --> <input type="file" id="demoFile" title="Select file" accept="audio/*,application/pdf,.png" />
نمایش متن کشیدن و رها کردن، بومی سازی برچسبها و نمایش راست به چپ
همانطور که در تصاویر فوق ملاحظه میکنید، نمایش این ویجت راست به چپ و پیامهای آن نیز ترجمه شدهاند.
برای راست به چپ سازی آن مانند قبل تنها کافی است input مرتبط، در یک div با کلاس k-rtl محصور شود:
<div class="k-rtl k-header"> <input name="files" id="files" type="file" /> </div>
<script type="text/javascript"> $(function () { $("#files").kendoUpload({ name: "files", async: { //... }, //... localization: { select: 'انتخاب فایلها برای ارسال', remove: 'حذف فایل', retry: 'سعی مجدد', headerStatusUploading: 'در حال ارسال فایلها', headerStatusUploaded: 'پایان ارسال', cancel: "لغو", uploadSelectedFiles: "ارسال فایلها", dropFilesHere: "فایلها را برای ارسال، کشیده و در اینجا رها کنید", statusUploading: "در حال ارسال", statusUploaded: "ارسال شد", statusWarning: "اخطار", statusFailed: "خطا در ارسال" } }); }); </script>
<style type="text/css"> div.k-dropzone { border: 1px solid #c5c5c5; /* For Default; Different for each theme */ } div.k-dropzone em { visibility: visible; } </style>
تغییر قالب نمایش لیست فایلها
لیست فایلها در ویجت kendoUpload دارای یک قالب پیش فرض است که امکان بازنویسی کامل آن وجود دارد. ابتدا نیاز است یک kendo-template را بر این منظور تدارک دید:
<script id="fileListTemplate" type="text/x-kendo-template"> <li class='k-file'> <span class='k-progress'></span> <span class='k-icon'></span> <span class='k-filename' title='#=name#'>#=name# (#=size# bytes)</span> <strong class='k-upload-status'></strong> </li> </script>
<script type="text/javascript"> $(function () { $("#files").kendoUpload({ name: "files", async: { // ... }, // ... template: kendo.template($('#fileListTemplate').html()), // ... }); }); </script>
رخدادهای ارسال فایلها
افزونهی kendoUpload در حالت ارسال Ajax ایی فایلها، رخدادهایی مانند شروع به ارسال، موفقیت، پایان، درصد ارسال فایلها و امثال آنرا نیز به همراه دارد که لیست کامل آنها را در ذیل مشاهده میکنید:
<script type="text/javascript"> $(function () { $("#files").kendoUpload({ name: "files", async: { // async configuration //... }, //... localization: { }, cancel: function () { console.log('Cancel Event.'); }, complete: function () { console.log('Complete Event.'); }, error: function () { console.log('Error uploading file.'); }, progress: function (e) { console.log('Uploading file ' + e.percentComplete); }, remove: function () { console.log('File removed.'); }, select: function () { console.log('File selected.'); }, success: function () { console.log('Upload successful.'); }, upload: function (e) { console.log('Upload started.'); } }); }); </script>
ارسال متادیتای اضافی به همراه فایلهای ارسالی
فرض کنید میخواهید به همراه فایلهای ارسالی به سرور، پارامتر codeId را نیز ارسال کنید. برای این منظور باید خاصیت e.data رویداد upload را به نحو ذیل مقدار دهی کرد:
<script type="text/javascript"> $(function () { $("#files").kendoUpload({ name: "files", async: { //... }, //... localization: { }, upload: function (e) { console.log('Upload started.'); // Sending metadata to the save action e.data = { codeId: "1234567", param2: 12 //, ... }; } }); }); </script>
[HttpPost] public ActionResult Save(IEnumerable<HttpPostedFileBase> files, string codeId)
فعال سازی ارسال batch
اگر در متد Save سمت سرور یک break point قرار دهید، مشاهده خواهید کرد که به ازای هر فایل موجود در لیست در سمت کاربر، یکبار متد Save فراخوانی میشود و عملا متد Save، لیستی از فایلها را در طی یک فراخوانی دریافت نمیکند. برای فعال سازی این قابلیت تنها کافی است خاصیت batch را به true تنظیم کنیم:
<script type="text/javascript"> $(function () { $("#files").kendoUpload({ name: "files", async: { // .... batch: true }, }); }); </script>
در یک چنین حالتی باید دقت داشت که تنظیم maxRequestLength در web.config برنامه الزامی است؛ زیرا به صورت پیش فرض محدودیت 4 مگابایتی ارسال فایلها توسط ASP.NET اعمال میشود:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <configuration> <system.web> <!-- The request length is in kilobytes, execution timeout is in seconds --> <httpRuntime maxRequestLength="10240" executionTimeout="120" /> </system.web> <system.webServer> <security> <requestFiltering> <!-- The content length is in bytes --> <requestLimits maxAllowedContentLength="10485760"/> </requestFiltering> </security> </system.webServer> </configuration>
When Ruby on Rails, a web application framework written in the Ruby programming language, was first released as open source back in July 2004, it stumbled to rise in the rankings as one of the top programming languages. But in 2006, Apple announced that it would be shipping Ruby on Rails with their Mac OS X v10.5 “Leopard” and Ruby soon became known and used by many. So much so, that the TIOBE index, a measure of the popularity of programming languages, named Ruby the “Programming Language of 2006.” However, due to some scalability issues and the release of other exciting new tools, such as Node.js and AngularJS, Ruby started to lose its popularity and by 2008 it seemed as if it was on its way out.