- دریافت اینترنت اکسپلورر نسخه 9.0.3 | microsoft-focus | microsoft-focus.blogfa.com
- دنیس ریچی، خالق زبان برنامهنویسی C درگذشت | فرهاد جعفری | www.winbeta.net
- قرار دادن کدهای رنگی برای وبلاگ | mojtabasahraei | mojtabasahraei.blogfa.com
- مایکروسافت رسما صاحب اسکایپ شد | Mohammad | mymicrosoftlife.net
- نرمافزارهای Issue Tracking داتنتی | blog.fardapardaz.com
- نمودار گرافیکی با استفاده از ASP.NET | (Afshar Mohebbi) | blog.afsharm.com
- jQuery 1.7 Beta 2 منتشر شد | blog.jquery.com
- RavenDB Management Studio منتشر شد | ayende.com
- بررسی بهتر علت بروز صفحات آبی ویندوز با VS.NET 11 | rss.slashdot.org
- بررسی تفاوت بین ورژن کنترلهای توزیع شده و متمرکز | lostechies.com
- توضیحاتی در مورد ReJIT | blogs.msdn.com
- کدام بانک اطلاعاتی اس کیوال سرور بیشترین حافظه را مصرف کرده؟ | beyondrelational.com
برنامههای قدیمی، الزاما خیلی قدیمی هم نیستند؛ برنامههایی هستند پر از کوئریهای ذیل:
ویژگی مهم این نوع کوئریها که با جمع زدن رشتهها و یا مقدار دهی مستقیم فیلدها تشکیل شدهاند، «غیر پارامتری» بودن آنها است.
این نوع مشکلات با بکار گیری ORMها به نحو قابل توجهی کاهش یافتهاست؛ زیرا این نوع واسطها در اغلب موارد، در آخر کار کوئریهایی پارامتری را تولید میکنند.
مشکل کوئریهای غیر پارامتری چیست؟
استفادهی وسیع از کوئریهای غیرپارامتری با SQL Server، مشکلی را پدید میآورد به نام «Cache bloat» یا «کش پُف کرده» و این «پُف» به این معنا است که کش کوئریهای اجرا شدهی بر روی SQL Server بیش از اندازه با Query planهای مختلف حاصل از بررسی نحوهی اجرای بهینهی آنها پر شدهاست. هر کوئری که به SQL Server میرسد، جهت اجرای بهینه، ابتدا پردازش میشود و دستور العملی خاص آن، تهیه و سپس در حافظه کش میشود. وجود این کش به این خاطر است که SQL Server هربار به ازای هر کوئری رسیده، این عملیات پردازشی را تکرار نکند. مشکل از زمانی شروع میشود که SQL Server کوئریهایی را که از نظر یک برنامه نویس مانند هم هستند را به علت عدم استفادهی از پارامترها، یکسان تشخیص نداده و برای هر کدام یک Plan جداگانه را محاسبه و کش میکند. این مساله با حجم بالای کوئریهای رسیده دو مشکل را ایجاد میکند:
الف) مصرف حافظهی بالای SQL Server که گاهی اوقات این حافظهی اختصاص داده شدهی به کش کوئریها به بالای یک گیگابایت نیز میرسد.
ب) CPU Usage بالای سیستم
سیستم قدیمی است؛ امکان تغییر کدها را نداریم.
بدیهی است بهترین راه حلی که در اینجا وجود دارد، پارامتری ارسال کردن کوئریها به SQL Server است تا به ازای هر تغییری در مقادیر آنها، این کوئریها باز هم یکسان به نظر برسند و SQL Server سعی در محاسبهی مجدد Plan آنها نکند. اما ... اگر این امکان را ندارید، خود SQL Server یک چنین قابلیتهایی را به صورت توکار تدارک دیدهاست که باید فعال شوند.
فعال سازی پارامتری کردن خودکار کوئریها در SQL Server
اگر نمیتوانید کدهای یک سیستم قدیمی را تغییر دهید، SQL Server میتواند به صورت خودکار اینکار را برای شما انجام دهد. در این حالت فقط کافی است یکی از دو دستور ذیل را اجرا کنید:
حالت simple بیشتر جهت پارامتری کردن خودکار کوئریهای select بکار میرود. اگر میخواهید تمام کوئریهای select, insert, update و delete را نیز پارامتری کنید، باید از حالت forced استفاده نمائید.
فعال سازی بهبود کارآیی SQL Server با کوئریهای Ad-Hoc زیاد
به کوئریهای غیرپارامتری، کوئریهای Ad-Hoc نیز گفته میشود. اگر سیستم فعلی شما، تعداد زیادی کوئری Ad-Hoc تولید میکند، میتوان فشار کاری SQL Server را برای این مورد خاص، تنظیم و بهینه سازی کرد.
فعال سازی گزینهی ویژهی «Optimize for Ad hoc Workloads» سبب میشود تا SQL Server پس از مدتی به صورت خودکار کش Plan کوئریهایی را که به ندرت استفاده میشوند، حذف کند. همین مساله سبب آزاد شدن حافظه و بهبود کارآیی کلی سیستم میگردد. همچنین باید درنظر داشت که کش Plan کوئریها نامحدود نیست و سقفی دارد. به همین جهت آزاد شدن آن، کش کردن کوئریهایی را که بیشتر استفاده میشوند، سادهتر میکند.
برای اعمال آن به یک بانک اطلاعاتی خاص، نیاز است دستورات ذیل را اجرا کرد:
برای مطالعهی بیشتر
Fixing Cache Bloat Problems With Guide Plans and Forced Parameterization
Optimizing ad-hoc workloads
Optimizing for Ad hoc Workloads
SELECT * FROM table1 WHERE OrderDate ='12 Mar 2004' SET @SQL = 'SELECT * FROM table2 WHERE OrderDate = ' + '''' + @Var + '''' EXEC (@SQL)
این نوع مشکلات با بکار گیری ORMها به نحو قابل توجهی کاهش یافتهاست؛ زیرا این نوع واسطها در اغلب موارد، در آخر کار کوئریهایی پارامتری را تولید میکنند.
مشکل کوئریهای غیر پارامتری چیست؟
استفادهی وسیع از کوئریهای غیرپارامتری با SQL Server، مشکلی را پدید میآورد به نام «Cache bloat» یا «کش پُف کرده» و این «پُف» به این معنا است که کش کوئریهای اجرا شدهی بر روی SQL Server بیش از اندازه با Query planهای مختلف حاصل از بررسی نحوهی اجرای بهینهی آنها پر شدهاست. هر کوئری که به SQL Server میرسد، جهت اجرای بهینه، ابتدا پردازش میشود و دستور العملی خاص آن، تهیه و سپس در حافظه کش میشود. وجود این کش به این خاطر است که SQL Server هربار به ازای هر کوئری رسیده، این عملیات پردازشی را تکرار نکند. مشکل از زمانی شروع میشود که SQL Server کوئریهایی را که از نظر یک برنامه نویس مانند هم هستند را به علت عدم استفادهی از پارامترها، یکسان تشخیص نداده و برای هر کدام یک Plan جداگانه را محاسبه و کش میکند. این مساله با حجم بالای کوئریهای رسیده دو مشکل را ایجاد میکند:
الف) مصرف حافظهی بالای SQL Server که گاهی اوقات این حافظهی اختصاص داده شدهی به کش کوئریها به بالای یک گیگابایت نیز میرسد.
ب) CPU Usage بالای سیستم
سیستم قدیمی است؛ امکان تغییر کدها را نداریم.
بدیهی است بهترین راه حلی که در اینجا وجود دارد، پارامتری ارسال کردن کوئریها به SQL Server است تا به ازای هر تغییری در مقادیر آنها، این کوئریها باز هم یکسان به نظر برسند و SQL Server سعی در محاسبهی مجدد Plan آنها نکند. اما ... اگر این امکان را ندارید، خود SQL Server یک چنین قابلیتهایی را به صورت توکار تدارک دیدهاست که باید فعال شوند.
فعال سازی پارامتری کردن خودکار کوئریها در SQL Server
اگر نمیتوانید کدهای یک سیستم قدیمی را تغییر دهید، SQL Server میتواند به صورت خودکار اینکار را برای شما انجام دهد. در این حالت فقط کافی است یکی از دو دستور ذیل را اجرا کنید:
--Forced ALTER DATABASE dbName SET PARAMETERIZATION FORCED --Simple ALTER DATABASE dbName SET PARAMETERIZATION SIMPLE
فعال سازی بهبود کارآیی SQL Server با کوئریهای Ad-Hoc زیاد
به کوئریهای غیرپارامتری، کوئریهای Ad-Hoc نیز گفته میشود. اگر سیستم فعلی شما، تعداد زیادی کوئری Ad-Hoc تولید میکند، میتوان فشار کاری SQL Server را برای این مورد خاص، تنظیم و بهینه سازی کرد.
فعال سازی گزینهی ویژهی «Optimize for Ad hoc Workloads» سبب میشود تا SQL Server پس از مدتی به صورت خودکار کش Plan کوئریهایی را که به ندرت استفاده میشوند، حذف کند. همین مساله سبب آزاد شدن حافظه و بهبود کارآیی کلی سیستم میگردد. همچنین باید درنظر داشت که کش Plan کوئریها نامحدود نیست و سقفی دارد. به همین جهت آزاد شدن آن، کش کردن کوئریهایی را که بیشتر استفاده میشوند، سادهتر میکند.
برای اعمال آن به یک بانک اطلاعاتی خاص، نیاز است دستورات ذیل را اجرا کرد:
use dbName; -- Optimizing for Ad hoc Workloads exec sp_configure 'show advanced options',1; RECONFIGURE; go exec sp_configure 'optimize for ad hoc workloads',1; RECONFIGURE; Go
برای مطالعهی بیشتر
Fixing Cache Bloat Problems With Guide Plans and Forced Parameterization
Optimizing ad-hoc workloads
Optimizing for Ad hoc Workloads
اشتراکها
تازه ها در پلتفرم دات نت
اشتراکها
جایگزینهای ReSharper برای VS 2015
پروژهی Decision را میتوان چکیدهی تمام مطالب سایت دانست که در آن جمع آوری نکات ASP.NET MVC 5.x، EF Code First 6.x، مباحث تزریق وابستگیها، کار با AutoMapper، بوت استرپ 3 و غیره لحاظ شدهاند. به همین جهت درک آن بدون مطالعهی « تمام » مطالب سایت میسر نیست و همچنین راه اندازی آن.
در این مطلب با توجه به سؤالات زیادی که در مورد صرفا نحوهی اجرای بدون خطای آن وجود داشت، ریز مراحل آنرا بررسی میکنیم.
پیشنیازهای توسعهی برنامه
- با توجه به استفاده از ویژگیهای C# 6 در این پروژه، حتما نیاز است برای کار و اجرای آن از VS 2015 استفاده کنید.
- همچنین این پروژه از قابلیت «فایل استریم» SQL Server استفاده میکند. بنابراین نیاز است نگارش متناسبی از SQL Server را پیشتر نصب کرده باشید (هر نگارشی بالاتر از SQL Server 2005).
- اگر از ReSharper استفاده میکنید، به صورت موقت آنرا به حالت تعلیق درآورید (منوی tools، گرینهی options و انتخاب resharper و سپس suspend کردن آن). این مورد سرعت بازیابی بستههای نیوگت را به شدت افزایش میدهد.
بازیابی وابستگیهای نیوگت پروژه
مرسوم نیست چند 10 مگابایت وابستگیهای پروژه را به صورت فایلهای باینری، به مخزن کدها ارسال کرد. از این جهت که نیوگت بر اساس مداخل فایلهای packages.config، قابلیت بازیابی و نصب خودکار آنها را دارد. بنابراین ابتدا package manger console را باز کنید؛ از طریق منوی Tools -> NuGet Package Manager -> Package Manager Console
همانطور که در تصویر مشاهده میکنید، نیوگت تشخیص دادهاست که بستههایی برای نصب وجود دارند. بنابراین بر روی دکمهی restore کلیک کنید تا کار دریافت و نصب خودکار این بستهها از اینترنت شروع شود. البته اگر پیشتر این بستهها را در پروژههای دیگری نصب کرده باشید، نیوگت از کش موجود در سیستم استفاده خواهد کرد و برای دریافت آنها به اینترنت مراجعه نمیکند. ولی در هر حال اتصال به اینترنت ضروری است.
پس از پایان کار بازیابی بستهها، یکبار کل Solution را Build کنید تا مطمئن شوید که تمام بستههای مورد نیاز به درستی بازیابی و نصب شدهاند (Ctrl+Shift+B و یا همان منوی Build و انتخاب گزینهی Build Solution).
تنظیمات رشته اتصالی بانک اطلاعاتی برنامه
پس از Build موفق کل Solution در مرحلهی قبل، اکنون نوبت به برپایی تنظیمات بانک اطلاعاتی برنامه است. برای این منظور فایل web.config ذیل را باز کنید:
Decision\src\Decision.Web\Web.config
یک چنین تنظیمی را مشاهده میکنید:
از آنجائیکه بر روی سیستم من SQL Server نگارش Developer نصب است و از SQL Server Express استفاده نمیکنم، تنظیمات فوق را به نحو ذیل تغییر خواهم داد:
تنها تغییر صورت گرفته، تنظیم data source است. مابقی موارد یکی است و تفاوتی نمیکند.
در این حالت نیاز است بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb را خودتان ایجاد کنید. علت آن به AutomaticMigrationsEnabled = false بر میگردد؛ که در ادامه توضیح داده شدهاست و همچنین وجود تنظیم ذیل در فایل Decision\src\Decision.Web\App_Start\ApplicationStart.cs
این تنظیم و نال بودن پارامتر ورودی آن به این معنا است که اولا برنامه یک بانک اطلاعاتی جدید را به صورت خودکار ایجاد نمیکند و همچنین کار Migrations خودکار نیست.
ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه و تنظیمات آن
پس از آن، نوبت به ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه است. چون این برنامه از EF Code first استفاده میکند، قادر است بانک اطلاعاتی ذکر شدهی در Initial Catalog فوق را به صورت خودکار ایجاد کند (با تمام جداول، روابط و تنظیمات آنها). این اطلاعات هم از پروژهی Decision.DataLayer و پوشهی Migrations آن تامین میشوند.
اگر به فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\201602072159421_Initial.cs مراجعه کنید، یکسری تنظیمات دستی را هم علاوه بر کدهای خودکار EF، مشاهده خواهید کرد:
اینها مواردی هستند که کار تنظیمات فایل استریم را به صورت خودکار انجام میدهند.
بنابراین نیاز است در درایور C، پوشهی خالی FileStream از پیش تهیه شده باشد (نیازی به ایجاد پوشهی ApplicantDocuements نیست و این پوشه به صورت خودکار ایجاد میشود).
و در فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\Configuration.cs مشخص شدهاست که AutomaticMigrationsEnabled = false. به این معنا که تنظیمات فوق به صورت خودکار به بانک اطلاعاتی اعمال نشده و باید چند دستور ذیل را به صورت دستی صادر کنیم:
الف) ابتدا package manager console را مجددا باز کنید و در اینجا default project را بر روی Decision.DataLayer قرار دهید. از این جهت که قرار است اطلاعات migration را از این پروژه دریافت کنیم:
در غیراینصورت پیام خطای No migrations configuration type was found in the assembly را دریافت خواهید کرد.
ب) سپس دستور ذیل را صادر کنید (با این فرض که بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb ذکر شدهی در قسمت قبل را پیشتر ایجاد کردهاید):
این تنظیمات به این معنا است که Update-Database را بر اساس اطلاعات پروژهی Decision.DataLayer انجام بده (همان انتخاب default project)؛ اما رشتهی اتصالی را از پروژهی Decision.Web و تنظیمات DefaultConnection آن دریافت کن.
من در این حالت پیام خطای Update-Database : The term 'Update-Database' is not recognized as the name of a cmdlet را دریافت کردم.
راه حل: یکبار ویژوال استودیو را بسته و مجددا باز کنید تا کار نصب بستهها و بارگذاری تمام وابستگیهای آنها به درستی صورت گیرد. این خطا به این معنا است که هرچند NuGet کار نصب EF را انجام دادهاست، اما هنوز اسکریپتهای پاورشل آن که دستوراتی مانند Update-Database را اجرا میکنند، بارگذاری نشدهاند. راه حل آن بستن و اجرای مجدد ویژوال استودیو است.
پس از اجرای مجدد ویژوال استودیو و انتخاب default project صحیح (مطابق تصویر فوق)، مجددا دستور Update-Database فوق را صادر کنید (با پارامترهای ویژهی آن).
با صدور این دستور، پیام خطای ذیل را دریافت کردم:
برای رفع آن نیاز است EF را یکبار دیگر نصب کنید:
در ادامه مجددا کل Solution را Build کنید؛ چون Migrations بر اساس اطلاعات اسمبلیهای کامپایل شدهی پروژه کار میکند.
اینبار دستور update-database فوق (با پارامترهای ویژهی آن) بدون مشکل اجرا شد و بانک اطلاعاتی مربوطه تشکیل گردید.
اکنون برنامه قابل اجرا است و در این حالت است که میتوان دکمهی F5 را جهت اجرای برنامه فشرد. البته در این حالت بر روی پروژهی Decision.Web کلیک راست کرده و گزینهی set as startup project را نیز انتخاب کنید و سپس F5:
لطفا سؤالاتی را که مرتبط با «راه اندازی» این پروژه نیستند، در قسمت بازخوردهای اختصاصی آن مطرح کنید.
در این مطلب با توجه به سؤالات زیادی که در مورد صرفا نحوهی اجرای بدون خطای آن وجود داشت، ریز مراحل آنرا بررسی میکنیم.
پیشنیازهای توسعهی برنامه
- با توجه به استفاده از ویژگیهای C# 6 در این پروژه، حتما نیاز است برای کار و اجرای آن از VS 2015 استفاده کنید.
- همچنین این پروژه از قابلیت «فایل استریم» SQL Server استفاده میکند. بنابراین نیاز است نگارش متناسبی از SQL Server را پیشتر نصب کرده باشید (هر نگارشی بالاتر از SQL Server 2005).
- اگر از ReSharper استفاده میکنید، به صورت موقت آنرا به حالت تعلیق درآورید (منوی tools، گرینهی options و انتخاب resharper و سپس suspend کردن آن). این مورد سرعت بازیابی بستههای نیوگت را به شدت افزایش میدهد.
بازیابی وابستگیهای نیوگت پروژه
مرسوم نیست چند 10 مگابایت وابستگیهای پروژه را به صورت فایلهای باینری، به مخزن کدها ارسال کرد. از این جهت که نیوگت بر اساس مداخل فایلهای packages.config، قابلیت بازیابی و نصب خودکار آنها را دارد. بنابراین ابتدا package manger console را باز کنید؛ از طریق منوی Tools -> NuGet Package Manager -> Package Manager Console
همانطور که در تصویر مشاهده میکنید، نیوگت تشخیص دادهاست که بستههایی برای نصب وجود دارند. بنابراین بر روی دکمهی restore کلیک کنید تا کار دریافت و نصب خودکار این بستهها از اینترنت شروع شود. البته اگر پیشتر این بستهها را در پروژههای دیگری نصب کرده باشید، نیوگت از کش موجود در سیستم استفاده خواهد کرد و برای دریافت آنها به اینترنت مراجعه نمیکند. ولی در هر حال اتصال به اینترنت ضروری است.
پس از پایان کار بازیابی بستهها، یکبار کل Solution را Build کنید تا مطمئن شوید که تمام بستههای مورد نیاز به درستی بازیابی و نصب شدهاند (Ctrl+Shift+B و یا همان منوی Build و انتخاب گزینهی Build Solution).
تنظیمات رشته اتصالی بانک اطلاعاتی برنامه
پس از Build موفق کل Solution در مرحلهی قبل، اکنون نوبت به برپایی تنظیمات بانک اطلاعاتی برنامه است. برای این منظور فایل web.config ذیل را باز کنید:
Decision\src\Decision.Web\Web.config
یک چنین تنظیمی را مشاهده میکنید:
<connectionStrings> <clear /> <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=.\sqlexpress;Initial Catalog=DecisionDb;Integrated Security = true;MultipleActiveResultSets=True;" providerName="System.Data.SqlClient" /> </connectionStrings>
<connectionStrings> <clear /> <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=(local);Initial Catalog=DecisionDb;Integrated Security = true;MultipleActiveResultSets=True;" providerName="System.Data.SqlClient" /> </connectionStrings>
در این حالت نیاز است بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb را خودتان ایجاد کنید. علت آن به AutomaticMigrationsEnabled = false بر میگردد؛ که در ادامه توضیح داده شدهاست و همچنین وجود تنظیم ذیل در فایل Decision\src\Decision.Web\App_Start\ApplicationStart.cs
Database.SetInitializer<ApplicationDbContext>(null);
ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه و تنظیمات آن
پس از آن، نوبت به ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه است. چون این برنامه از EF Code first استفاده میکند، قادر است بانک اطلاعاتی ذکر شدهی در Initial Catalog فوق را به صورت خودکار ایجاد کند (با تمام جداول، روابط و تنظیمات آنها). این اطلاعات هم از پروژهی Decision.DataLayer و پوشهی Migrations آن تامین میشوند.
اگر به فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\201602072159421_Initial.cs مراجعه کنید، یکسری تنظیمات دستی را هم علاوه بر کدهای خودکار EF، مشاهده خواهید کرد:
//. . . Sql("EXEC sp_configure filestream_access_level, 2"); Sql("RECONFIGURE", true); Sql("alter database DecisionDb Add FileGroup FileGroupApplicant contains FileStream", true); Sql("alter database DecisionDb add file ( name = 'ApplicantDocuements' , filename = 'C:\\FileStream\\ApplicantDocuements') to filegroup FileGroupApplicant", true); //. . .
بنابراین نیاز است در درایور C، پوشهی خالی FileStream از پیش تهیه شده باشد (نیازی به ایجاد پوشهی ApplicantDocuements نیست و این پوشه به صورت خودکار ایجاد میشود).
و در فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\Configuration.cs مشخص شدهاست که AutomaticMigrationsEnabled = false. به این معنا که تنظیمات فوق به صورت خودکار به بانک اطلاعاتی اعمال نشده و باید چند دستور ذیل را به صورت دستی صادر کنیم:
الف) ابتدا package manager console را مجددا باز کنید و در اینجا default project را بر روی Decision.DataLayer قرار دهید. از این جهت که قرار است اطلاعات migration را از این پروژه دریافت کنیم:
در غیراینصورت پیام خطای No migrations configuration type was found in the assembly را دریافت خواهید کرد.
ب) سپس دستور ذیل را صادر کنید (با این فرض که بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb ذکر شدهی در قسمت قبل را پیشتر ایجاد کردهاید):
PM> Update-Database -Verbose -ConnectionStringName "DefaultConnection" -StartUpProjectName "Decision.Web"
من در این حالت پیام خطای Update-Database : The term 'Update-Database' is not recognized as the name of a cmdlet را دریافت کردم.
راه حل: یکبار ویژوال استودیو را بسته و مجددا باز کنید تا کار نصب بستهها و بارگذاری تمام وابستگیهای آنها به درستی صورت گیرد. این خطا به این معنا است که هرچند NuGet کار نصب EF را انجام دادهاست، اما هنوز اسکریپتهای پاورشل آن که دستوراتی مانند Update-Database را اجرا میکنند، بارگذاری نشدهاند. راه حل آن بستن و اجرای مجدد ویژوال استودیو است.
پس از اجرای مجدد ویژوال استودیو و انتخاب default project صحیح (مطابق تصویر فوق)، مجددا دستور Update-Database فوق را صادر کنید (با پارامترهای ویژهی آن).
با صدور این دستور، پیام خطای ذیل را دریافت کردم:
The Entity Framework provider type 'System.Data.Entity.SqlServer.SqlProviderServices, EntityFramework' registered in the application config file for the ADO.NET provider with invariant name 'System.Data.SqlClient' could not be loaded.
PM> Update-Package -Reinstall "EntityFramework" -ProjectName "Decision.DataLayer"
اینبار دستور update-database فوق (با پارامترهای ویژهی آن) بدون مشکل اجرا شد و بانک اطلاعاتی مربوطه تشکیل گردید.
اکنون برنامه قابل اجرا است و در این حالت است که میتوان دکمهی F5 را جهت اجرای برنامه فشرد. البته در این حالت بر روی پروژهی Decision.Web کلیک راست کرده و گزینهی set as startup project را نیز انتخاب کنید و سپس F5:
لطفا سؤالاتی را که مرتبط با «راه اندازی» این پروژه نیستند، در قسمت بازخوردهای اختصاصی آن مطرح کنید.
Ticketier project | ASP.NET Core Web API CRUD and Search | .NET 7 API | Full Course
Full Course Ticketier project with ASP.NET Core Web API (.NET 7 API ) and Entity Framework Core covering CRUD and Search step by step
In this video, we will create an ASP.NET Core Web API (.NET 7) project called Ticketier and implement full CRUD and Search functionality into it.
The focus of this project is to show you how you can build new ASP.NET Core Web API (.NET 7) project from 0 to 100 and implement CRUD and Search in it.
we will learn these topics together:
Entities
Dtos
Context
ORM
Http Methods
Swagger
AutoMapper
IQueryable
Where clause
مطالب
EF Code First #5
در قسمت قبل خاصیت AutomaticMigrationsEnabled را در کلاس Configuration به true تنظیم کردیم. به این ترتیب، عملیات ساده شده، اما یک سری از قابلیتهای ردیابی تغییرات را از دست خواهیم داد و این عملیات، صرفا یک عملیات رو به جلو خواهد بود.
اگر AutomaticMigrationsEnabled را مجددا به false تنظیم کنیم و هربار به کمک دستوارت Add-Migration و Update-Database تغییرات مدلها را به بانک اطلاعاتی اعمال نمائیم، علاوه بر تشکیل تاریخچه این تغییرات در برنامه، امکان بازگشت به عقب و لغو تغییرات صورت گرفته نیز مهیا میگردد.
هدف قرار دادن مرحلهای خاص یا لغو آن
به همان پروژه قسمت قبل مراجعه نمائید. در کلاس Configuration آن، خاصیت AutomaticMigrationsEnabled را به false تنظیم کنید. سپس یک خاصیت جدید را به کلاس Project اضافه نموده و برنامه را اجرا نمائید. بلافاصله خطای زیر را دریافت خواهیم کرد:
Unable to update database to match the current model because there are pending changes and
automatic migration is disabled. Either write the pending model changes to a code-based migration
or enable automatic migration. Set DbMigrationsConfiguration.AutomaticMigrationsEnabled to true
to enable automatic migration.
EF تشخیص داده است که کلاس مدل برنامه، با بانک اطلاعاتی تطابق ندارد و همچنین ویژگی مهاجرت خودکار نیز فعال نیست. بنابراین اعمال code-based migration را توصیه کرده است.
برای این منظور به کنسول پاورشل NuGet مراجعه نمائید (منوی Tools در ویژوال استودیو، گزینه Library package manager آن و سپس انتخاب گزینه package manager console). در ادامه فرمان add-m را نوشته و دکمه tab را فشار دهید. یک منوی Auto Complete ظاهر خواهد شد که از آن میتوان فرمان add-migration را انتخاب نمود. در اینجا یک نام را هم نیاز است وارد کرد؛ برای مثال:
Add-Migration AddSomeProp2ToProject
به این ترتیب کلاس زیر را به صورت خودکار تولید خواهد کرد:
namespace EF_Sample02.Migrations
{
using System.Data.Entity.Migrations;
public partial class AddSomeProp2ToProject : DbMigration
{
public override void Up()
{
AddColumn("Projects", "SomeProp", c => c.String());
AddColumn("Projects", "SomeProp2", c => c.String());
}
public override void Down()
{
DropColumn("Projects", "SomeProp2");
DropColumn("Projects", "SomeProp");
}
}
}
مدلهای برنامه را با بانک اطلاعاتی تطابق داده و دریافته است که هنوز دو خاصیت در اینجا به بانک اطلاعاتی اضافه نشدهاند.
از متد Up برای اعمال تغییرات و از متد Down برای بازگشت به قبل استفاده میگردد. نام فایل این کلاس هم طبق معمول چیزی است شبیه به timeStamp_AddSomeProp2ToProject.cs .
در ادامه نیاز است این تغییرات به بانک اطلاعاتی اعمال شوند. به همین منظور دستور زیر را در کنسول پاورشل وارد نمائید:
Update-Database -Verbose
پارامتر Verbose آن سبب خواهد شد تا جزئیات عملیات به صورت مفصل گزارش داده شود که شامل دستورات ALTER TABLE نیز هست:
Using NuGet project 'EF_Sample02'.
Using StartUp project 'EF_Sample02'.
Target database is: 'testdb2012' (DataSource: (local), Provider: System.Data.SqlClient, Origin: Configuration).
Applying explicit migrations: [201205061835024_AddSomeProp2ToProject].
Applying explicit migration: 201205061835024_AddSomeProp2ToProject.
ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp] [nvarchar](max)
ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp2] [nvarchar](max)
[Inserting migration history record]
اکنون مجددا یک خاصیت دیگر را مثلا به نام public string SomeProp3، به کلاس Project اضافه نمائید.
سپس همین روال باید مجددا تکرار شود. دستورات زیر را در کنسول پاورشل NuGet اجرا نمائید:
Add-Migration AddSomeProp3ToProject
Update-Database -Verbose
اینبار نیز یک کلاس جدید به نام AddSomeProp3ToProject به پروژه اضافه خواهد شد و سپس بر اساس آن، امکان به روز رسانی بانک اطلاعاتی میسر میگردد.
در ادامه برای مثال به این نتیجه رسیدهایم که نیازی به خاصیت public string SomeProp3 اضافه شده، نبوده است. روش متداول، باز هم مانند سابق است. ابتدا خاصیت را از کلاس Project حذف خواهیم کرد و سپس دو دستور Add-Migration و Update-Database را اجرا خواهیم نمود.
اما با توجه به اینکه مهاجرت خودکار را غیرفعال کردهایم و هربار با فراخوانی دستور Add-Migration یک کلاس جدید، با متدهای Up و Down به پروژه، جهت نگهداری سوابق عملیات اضافه میشوند، میتوان دستور Update-Database را جهت فراخوانی متد Down صرفا یک مرحله موجود نیز فراخوانی نمود.
نکته:
اگر علاقمند باشید که راهنمای مفصل پارامترهای دستور Update-Database را مشاهده کنید، تنها کافی است دستور زیر را در کنسول پاورشل اجرا نمائید:
get-help update-database -detailed
به عنوان نمونه اگر در حین فراخوانی دستور Update-Database احتمال از دست رفتن اطلاعات باشد، عملیات متوقف میشود. برای وادار کردن پروسه به انجام تغییرات بر روی بانک اطلاعاتی میتوان از پارامتر Force در اینجا استفاده کرد.
در ادامه برای اینکه دستور Update-Database تنها یک مرحله مشخص را که سابقه آن در برنامه موجود است، هدف قرار دهد، باید از پارامتر TargetMigration به همراه نام کلاس مرتبط استفاده کرد:
Update-Database -TargetMigration:"AddSomeProp2ToProject" -Verbose
اگر دقت کرده باشید در اینجا AddSomeProp2ToProject بجای AddSomeProp3ToProject بکارگرفته شده است. اگر یک مرحله قبل را هدف قرار دهیم، متد Down را اجرا خواهد کرد:
Using NuGet project 'EF_Sample02'.
Using StartUp project 'EF_Sample02'.
Target database is: 'testdb2012' (DataSource: (local), Provider: System.Data.SqlClient, Origin: Configuration).
Reverting migrations: [201205061845485_AddSomeProp3ToProject].
Reverting explicit migration: 201205061845485_AddSomeProp3ToProject.
DECLARE @var0 nvarchar(128)
SELECT @var0 = name
FROM sys.default_constraints
WHERE parent_object_id = object_id(N'Projects')
AND col_name(parent_object_id, parent_column_id) = 'SomeProp3';
IF @var0 IS NOT NULL
EXECUTE('ALTER TABLE [Projects] DROP CONSTRAINT ' + @var0)
ALTER TABLE [Projects] DROP COLUMN [SomeProp3]
[Deleting migration history record]
همانطور که ملاحظه میکنید در اینجا عملیات حذف ستون SomeProp3 انجام شده است. البته این خاصیت به صورت خودکار از کدهای برنامه (کلاس Project در این مثال) حذف نمیشود و فرض بر این است که پیشتر اینکار را انجام دادهاید.
سفارشی سازی کلاسهای مهاجرت
تمام کلاسهای خودکار مهاجرت تولید شده توسط پاورشل، از کلاس DbMigration ارث بری میکنند. در این کلاس امکانات قابل توجهی مانند AddColumn، AddForeignKey، AddPrimaryKey، AlterColumn، CreateIndex و امثال آن وجود دارند که در تمام کلاسهای مشتق شده از آن، قابل استفاده هستند. حتی متد Sql نیز در آن پیش بینی شده است که در صورت نیاز به اجرای دستوارت خام SQL، میتوان از آن استفاده کرد.
برای مثال فرض کنید مجددا همان خاصیت public string SomeProp3 را به کلاس Project اضافه کردهایم. اما اینبار نیاز است حین تشکیل این فیلد در بانک اطلاعاتی، یک مقدار پیش فرض نیز برای آن درنظر گرفته شود که در صورت نال بودن مقدار خاصیت آن در برنامه، به صورت خودکار توسط بانک اطلاعاتی مقدار دهی گردد:
namespace EF_Sample02.Migrations
{
using System.Data.Entity.Migrations;
public partial class AddSomeProp3ToProject : DbMigration
{
public override void Up()
{
AddColumn("Projects", "SomeProp3", c => c.String(defaultValue: "some data"));
Sql("Update Projects set SomeProp3=N'some data'");
}
public override void Down()
{
DropColumn("Projects", "SomeProp3");
}
}
}
متد String در اینجا چنین امضایی دارد:
public ColumnModel String(bool? nullable = null, int? maxLength = null, bool? fixedLength = null,
bool? isMaxLength = null, bool? unicode = null, string defaultValue = null, string defaultValueSql = null,
string name = null, string storeType = null)
که برای نمونه در اینجا پارامتر defaultValue آنرا در کلاس AddSomeProp3ToProject مقدار دهی کردهایم.
برای اعمال این تغییرات تنها کافی است دستور Update-Database -Verbose اجرا گردد. اینبار خروجی SQL اجرا شده آن به نحو زیر است که شامل مقدار پیش فرض نیز شده است:
ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp3] [nvarchar](max) DEFAULT 'some data'
تعیین مقدار پیش فرض، زمانیکه یک فیلد not null تعریف شدهاست نیز میتواند مفید باشد. همچنین در اینجا امکان اجرای دستورات مستقیم SQL نیز وجود دارد که نمونهای از آنرا در متد Up فوق مشاهده میکنید.
افزودن رکوردهای پیش فرض در حین به روز رسانی بانک اطلاعاتی
در قسمتهای قبل با متد Seed که به همراه آغاز کنندههای بانک اطلاعاتی EF ارائه شدهاند، جهت افزودن رکوردهای اولیه و پیش فرض به بانک اطلاعاتی آشنا شدید. در اینجا نیز با تحریف متد Seed در کلاس Configuration، چنین امری میسر است:
namespace EF_Sample02.Migrations
{
using System;
using System.Data.Entity.Migrations;
internal sealed class Configuration : DbMigrationsConfiguration<EF_Sample02.Sample2Context>
{
public Configuration()
{
this.AutomaticMigrationsEnabled = false;
this.AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
}
protected override void Seed(EF_Sample02.Sample2Context context)
{
context.Users.AddOrUpdate(
a => a.Name,
new Models.User { Name = "Vahid", AddDate = DateTime.Now },
new Models.User { Name = "Test", AddDate = DateTime.Now });
}
}
}
متد AddOrUpdate در EF 4.3 اضافه شده است. این متد ابتدا بررسی میکند که آیا رکورد مورد نظر در بانک اطلاعاتی وجود دارد یا خیر. اگر خیر، آنرا اضافه خواهد کرد در غیراینصورت، نمونه موجود را به روز رسانی میکند. اولین پارامتر آن، identifierExpression نام دارد. توسط آن مشخص میشود که بر اساس چه خاصیتی باید در مورد update یا add تصمیمگیری شود. دراینجا اگر نیاز به ذکر بیش از یک خاصیت وجود داشت، از anonymously type object میتوان کمک گرفت new { p.Name, p.LastName } .
تولید اسکریپت به روز رسانی بانک اطلاعاتی
بهترین کار و امنترین روش حین انجام این نوع به روز رسانیها، تهیه اسکریپت SQL فرامینی است که باید بر روی بانک اطلاعاتی اجرا شوند. سپس میتوان این دستورات و اسکریپت نهایی را دستی هم اجرا کرد (که روش متداولتری است در محیط کاری).
برای اینکار تنها کافی است دستور زیر را در کنسول پاورشل اجرا نمائیم:
Update-Database -Verbose -Script
پس از اجرای این دستور، یک فایل اسکریپت با پسوند sql تولید شده و بلافاصله در ویژوال استودیو جهت مرور نیز گشوده خواهد شد. برای نمونه محتوای آن برای افزودن خاصیت جدید SomeProp5 به صورت زیر است:
ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp5] [nvarchar](max)
INSERT INTO [__MigrationHistory] ([MigrationId], [CreatedOn], [Model], [ProductVersion]) VALUES
('201205060852004_AutomaticMigration', '2012-05-06T08:52:00.937Z', 0x1F8B0800000............ '4.3.1')
همانطور که ملاحظه میکنید، در یک مرحله، جدول پروژهها را به روز خواهد کرد و در مرحله بعد، سابقه آنرا در جدول __MigrationHistory ثبت میکند.
یک نکته:
اگر دستور فوق را بر روی برنامهای که با بانک اطلاعاتی هماهنگ است اجرا کنیم، خروجی را مشاهده نخواهیم کرد. برای این منظور میتوان مرحله خاصی را توسط پارامتر SourceMigration هدف گیری کرد:
Update-Database -Verbose -Script -SourceMigration:"stepName"
استفاده از DB Migrations در عمل
البته این یک روش پیشنهادی و امن است:
الف) در ابتدای اجرا برنامه، پارامتر ورودی متد System.Data.Entity.Database.SetInitializer را به نال تنظیم کنید تا برنامه تغییری را بر روی بانک اطلاعاتی اعمال نکند.
ب) توسط دستور enable-migrations، فایلهای اولیه DB Migration را ایجاد کنید. پیش فرضهای آن را نیز تغییر ندهید.
ج) هر بار که کلاسهای مدل برنامه تغییر کردند و پس از آن نیاز به به روز رسانی ساختار بانک اطلاعاتی وجود داشت دو دستور زیر را اجرا کنید:
Add-Migration AddSomePropToProject
Update-Database -Verbose -Script
به این ترتیب سابقه تغییرات در برنامه نگهداری شده و همچنین بدون اجرای دستورات بر روی بانک اطلاعاتی، اسکریپت نهایی اعمال تغییرات تولید میگردد.
د) اسکریپت تولید شده را بررسی کرده و پس از تائید و افزودن به سورس کنترل، به صورت دستی بر روی بانک اطلاعاتی اجرا کنید (مثلا توسط management studio).