با توجه به آیکون و آواتار پوشه فایل ها ارسال شده اند ولی فایل های css , js فشرده نشده نمایش داده می شود، البته در حالت دیباگ مشکلی وجود ندارد ولی بعد از ریلیز و پاپلیش دچار مشکل می شه؟
البته Angular به همراه دایرکتیو ویژهای به نام ngModel است که two-way data binding را با import ماژول ویژهی فرمها میسر میکند:
که آن نیز در اصل از جمع Property Binding و Event Binding تشکیل شدهاست:
<input [ngModel]="username" (ngModelChange)="username = $event">
<input [(ngModel)]='username' />
انقیاد به خواص یا Property binding
فرض کنید دو کامپوننت والد و فرزند را ایجاد کردهایم:
در کامپوننت والد، مقداری را توسط متد deposit هربار 100 آیتم افزایش میدهیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core"; @Component({ selector: "app-parent", templateUrl: "./parent.component.html", styleUrls: ["./parent.component.css"] }) export class ParentComponent implements OnInit { amount = 500; constructor() { } ngOnInit() { } deposit() { this.amount += 100; } }
<h2>Custom two way data binding</h2> <div class="panel panel-primary"> <div class="panel-heading"> <h2 class="panel-title">Parnet Component</h2> </div> <div class="panel-body"> <label>Available amount:</label> {{amount}} <button (click)="deposit()" class="btn btn-success">Deposit 100</button> <div> <app-child [amount]="amount"> </app-child> </div> </div> </div>
کامپوننت فرزند به صورت ذیل تعریف میشود:
import { Component, OnInit, Input } from "@angular/core"; @Component({ selector: "app-child", templateUrl: "./child.component.html", styleUrls: ["./child.component.css"] }) export class ChildComponent implements OnInit { @Input() amount: number; constructor() { } ngOnInit() { } withdraw() { this.amount -= 100; } }
با این قالب:
<div class="panel panel-default"> <div class="panel-heading"> <h2 class="panel-title">Child Component</h2> </div> <div class="panel-body"> <label>Amount available: </label> {{amount}} <button (click)="withdraw()" class="btn btn-danger">Withdraw 100</button> </div> </div>
در اینجا زمانیکه data binding را به صورت ذیل تعریف میکنیم:
<app-child [amount]="amount"> </app-child>
این ارتباط نیز یک طرفهاست. برای مثال اگر بر روی دکمهی Deposit والد کلیک کنیم:
مقدار افزایش یافتهی در والد، به فرزند نیز منتقل میشود و نمایش داده خواهد شد. اما اگر بر روی دکمهی withdraw فرزند کلیک کنیم:
تغییر صورت گرفته، به والد انعکاس پیدا نمیکند. برای اطلاع رسانی به والد، به انقیاد به رخدادها نیاز داریم.
انقیاد به رخدادها یا Event binding
یک کامپوننت میتواند به رخدادهای صادر شدهی توسط کامپوننتی دیگر گوش فرا دهد:
import { Component, OnInit, Input, Output, EventEmitter } from "@angular/core"; @Component({ selector: "app-child", templateUrl: "./child.component.html", styleUrls: ["./child.component.css"] }) export class ChildComponent implements OnInit { @Input() amount: number; @Output() amountChange = new EventEmitter(); constructor() { } ngOnInit() { } withdraw() { this.amount -= 100; this.amountChange.emit(this.amount); } }
اکنون در قالب کامپوننت والد، این رخداد را درون یک () معرفی خواهیم کرد:
<app-child [amount]="amount" (amountChange)="this.amount= $event"> </app-child>
اکنون اگر برنامه را آزمایش کنیم، با کلیک بر روی دکمهی withdraw فرزند، مقدار کاهش یافته به والد نیز منعکس میشود:
پیاده سازی syntax ویژهی Banana in a box
تا اینجا پیاده سازی two way data-binding سفارشی به پایان میرسد. اما تعریف طولانی:
<app-child [amount]="amount" (amountChange)="this.amount= $event"> </app-child>
<app-child [(amount)]="amount"> </app-child>
نکتهی ویژهی آن، وجود پسوند Change در نام رخداد تعریف شدهاست:
@Input() amount: number; @Output() amountChange = new EventEmitter();
بنابراین به صورت خلاصه جهت تعریف یک انقیاد دو طرفه سفارشی:
- ابتدا باید انقیاد به یک خاصیت ورودی x را تعریف کرد.
- سپس نیاز است انقیاد به یک رخداد خروجی همنام، که نام آن، پسوند Change را اضافهتر دارد، یعنی xChange را تعریف کرد.
- اکنون میتوان two-way data binding syntax ویژهای را به نام banana in a box بر روی ایندو تعریف کرد[(x)].
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
فایل PDF موجود عجیب و غریبی است. میشود به آن فایل پیوست اضافه کرد. مثلا اگر یک راهنمای آموزشی را با فرمت PDF تهیه میکنید، لازم نیست تا فایلهای مرتبط با آنرا جداگانه ارائه دهید. میشود تمام اینها را داخل همان فایل PDF مدفون کرد. روش انجام اینکار به کمک iTextSharp ساده است اما چند نکته را نیز به همراه دارد:
using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;
namespace PDFAttachment
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create));
pdfDoc.Open();
pdfDoc.Add(new Phrase("Test"));
var fs = PdfFileSpecification.FileEmbedded(pdfWriter, @"C:\path\logo.png", "logo.png", null);
pdfWriter.AddFileAttachment("توضیحات",fs);
}
Process.Start("Test.pdf");
}
}
}
در سادهترین حالت ممکن، با استفاده از متد AddFileAttachmen شیء PdfWriter میتوان پیوستی را به یک فایل PDF در حال تولید اضافه کرد. اگر به فایل نهایی مراجعه کنیم و همچنین قسمت attachments را هم دستی در Adobe reader انتخاب نمائیم، شکل زیر حاصل خواهد شد:
روش متداول بکارگرفته شده دو مشکل را به همراه دارد:
- قسمت modified مقدار دهی نشده است.
- پنل مربوط به پیوستها باید دستی باز شود.
نحوه مقدار دهی ستون modified پس از تعریف یک PdfDictionary و قرار دادن PdfName.MODDATE در آن، به صورت زیر است:
using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;
namespace PDFAttachment
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create));
pdfDoc.Open();
pdfDoc.Add(new Phrase("Test"));
var filePath = @"C:\path\logo.png";
var fileInfo = new FileInfo(filePath);
var pdfDictionary = new PdfDictionary();
pdfDictionary.Put(PdfName.MODDATE, new PdfDate(fileInfo.LastWriteTime));
var fs = PdfFileSpecification.FileEmbedded(pdfWriter, filePath, fileInfo.Name, null, true, null, pdfDictionary);
pdfWriter.AddFileAttachment("توضیحات", fs);
}
Process.Start("Test.pdf");
}
}
}
که اینبار خروجی زیر را به همراه دارد:
و برای نمایش خودکار پنل پیوستها در Adobe reader به طوری که کاربر نهایی متوجه وجود این فایلهای پیوست شده گردد، میتوان ViewerPreferences شیء pdfWriter را مقدار دهی نمود:
pdfWriter.ViewerPreferences = PdfWriter.PageModeUseAttachments;
در مورد فایلهای موجود چطور؟ آیا میتوان به یک فایل PDF از پیش تهیه شده هم فایل پیوست کرد؟
پاسخ: بله. باید از امکانات شیء PdfReader استفاده کرد:
using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;
namespace PDFAttachment
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
var reader = new PdfReader("Test.pdf");
using (var stamper = new PdfStamper(reader, new FileStream("newTest.pdf", FileMode.Create)))
{
var filePath = @"C:\path\logo.png";
addAttachment(stamper, filePath, "توضیحات");
stamper.Close();
}
Process.Start("newTest.pdf");
}
private static void addAttachment(PdfStamper stamper, string filePath, string description)
{
var fileInfo = new FileInfo(filePath);
var pdfDictionary = new PdfDictionary();
pdfDictionary.Put(PdfName.MODDATE, new PdfDate(fileInfo.LastWriteTime));
var pdfWriter = stamper.Writer;
var fs = PdfFileSpecification.FileEmbedded(pdfWriter, filePath, fileInfo.Name, null, true, null, pdfDictionary);
stamper.AddFileAttachment(description, fs);
}
}
}
در اینجا به کمک کلاس PdfReader، یک فایل موجود خوانده شده و سپس با استفاده از امکانات کلاس PdfStamper که خاصیت Writer آن همان pdfWriter است میتوان فایل مورد نظر را به فایل موجود افزود.
آموزش TypeScript #1
در تصویر ذیل یک مقایسه کوتاه بین CoffeeScript و TypeScript را مشاهده میکنید.
با TypeScript چه چیزهایی به دست خواهیم آورد؟
یک نکته مهم این است که این زبان به خوبی در Visual Studio پشتیبانی میشود و قابلیت Intellisense نوشتن برنامه به این زبان را دلپذیرتر خواهد کرد و از طرفی دیگر به نظر من یکی از مهمترین مزیت هایی که TypeScript در اختیار ما قرار میدهد این است که میتوانیم به صورت Syntax آشنای شی گرایی کد نویسی کنیم و خیلی راحتتر کدهای خود را سازمان دهی کرده و از نوشتن کدهای تکراری اجتناب کنیم.
یکی دیگر از مزیتهای مهم این زبان این است که این زبان از Static Typing به خوبی پشتیبانی میکند. این بدین معنی است که شما ابتدا باید متغیرها را تعریف کرده و نوع آنها را مشخص نمایید و هم چنین در هنگام پاس دادن مقادیر به پارامترهای توابع باید حتما به نوع داده ای آنها دقت داشته باشید چون کامپایلر بین انواع داده ای در TypeScript تمایز قایل است و در صورت رعایت نکردن این مورد شما با خطا مواجه خواهید شد. این تمایز قایل شدن باعث میشود که برنامه هایی خواناتر داشته باشیم از طرفی باعث میشود که خطا یابی و نوشتن تست برای برنامه راحتتر و تمیزتر باشد. بر خلاف JavaScript، در TypeScript(به دلیل پشتیبانی از شی گرایی) میتوانیم علاوه بر داشتن کلاس، اینترفیس نیز داشته باشیم و در حال حاضر مزایای استفاده از اینترفیس بر کسی پوشیده نیست.
به دلیل اینکه کدهای TypeScript ابتدا کامپایل شده و بعد تبدیل به کدهای JavaScript میشوند در نتیجه قبل از رسیدن به مرحله اجرای پروژه، ما از خطاهای موجود در کد خود مطلع خواهیم شد.
البته این نکته را نیز فراموش نخواهیم کرد که این زبان تازه متولد شده است(سال 2012 توسط Anders Hejlsberg) و همچنان در حال توسعه است و این در حال حاضر مهمترین عیب این زبان میتواند باشد چون هنوز به پختگی سایر زبانهای اسکریپتی در نیامده است.
در ذیل یک مثال کوچک به زبان TypeScript و JavaScript را برای مقایسه در خوانایی و راحتی کد نویسی قرار دادم:
TypeScript:
class Greeter { greeting: string; constructor (message: string) { this.greeting = message; } greet() { return "Hello, " + this.greeting; } }
var Greeter = (function () { function Greeter(message) { this.greeting = message; } Greeter.prototype.greet = function () { return "Hello, " + this.greeting; }; return Greeter; })();
Program : یک برنامه TypeScript مجموعه ای از یک یا چند Source File است. این Source Fileها شامل کدهای پیاده سازی برنامه هستند ولی در خیلی موارد برای خوانایی بیشتر برنامه میتوان فقط تعاریف را در این فایلهای سورس قرار داد.
Module: ماژول در TypeScript شبیه به مفاهیم فضای نام یا namespace در دات نت است و میتواند شامل چندین کلاس یا اینترفیس باشد.
Class : مشابه به مفاهیم کلاس در دات نت است و دقیقا همان مفهوم را دارد. یک کلاس میتواند شامل چندین تابع و متغیر با سطوح دسترسی متفاوت باشد. در TypeScript مجاز به استفاده از کلمات کلیدی public و private نیز میباشید. یک کلاس در Typescript میتواند یک کلاس دیگر را توسعه دهد(ارث بری در دات نت) و چندین اینترفیس را پیاده سازی نماید.
Interface: یک اینترفیس فقط شامل تعاریف است و پیاده سازی در آن انجام نخواهد گرفت. یک اینترفیس میتواند چندین اینترفیس دیگر را توسعه دهد.
Function: معادل متد در دات نت است. میتواند پارامتر ورودی داشته باشد و در صورت نیاز یک مقدار را برگشت دهد.
Scope: دقیقا تمام مفاهیم مربوط به محدوده فضای نام و کلاس و متد در دات نت در این جا نیز صادق است.
آماده سازی Visual Studio برای شروع به کار
در ابتدا باید Template مربوطه به TypeScript را نصب کنید تا از طریف VS.Net بتوانیم به راحتی به این زبان کد نویسی کنیم. میتوانید فایل نصب را از اینجا دانلود کنید. بعد از نصب از قسمت Templateهای موجود گزینه Html Application With TypeScript را انتخاب کنید
یا از قسمت Add در پروژههای وب خود نظیر MVC گزینه TypeScript File را انتخاب نمایید.
در پست بعدی کد نویسی با این زبان را آغاز خواهیم کرد.
کتابخانه Motion Slider
معرفی API استاندارد بومی سازی JavaScript
Internationalization یا به صورت خلاصه i18n (یعنی یک i به همراه 18 حرف و یک n)، پروسهای که در آن برنامه به نحوی طراحی میشود تا خروجی آن قابلیت استفادهی برای انواع و اقسام فرهنگها را داشته باشد. برای مثال دو متد زیر را در نظر بگیرید:
function formatDate(d) { var month = d.getMonth() + 1; var date = d.getDate(); var year = d.getFullYear(); return month + "/" + date + "/" + year; } function formatMoney(amount) { return "$" + amount.toFixed(2); }
پیشتر جاوا اسکریپت برای مدیریت یک چنین مواردی (i18n-aware formatting) از متد toLocaleString استفاده میکرد (و هنوز هم برای پشتیبانی از برنامههای قدیمی، از API عمومی آن حذف نشدهاست) و خروجی آن از هر مرورگر و پیاده سازی خاصی، به مرورگر دیگری میتواند متفاوت باشد؛ حتی اگر جزئیات دقیقی هم درخواست شود. برای رفع این مشکل، استاندارد ECMAScript Internationalization API ارائه شد تا قابلیتهای توکار i18n جاوا اسکریپت را بهبود بخشیده و همچنین یکدست کند. توسط آن امکان انتخاب یک یا چند منطقهی خاص و سپس فرمت کردن تاریخ، اعداد و یا حتی مرتب سازی واژهها و عبارات با معرفی collations، میسر میباشد. در اینجا حتی امکان سفارشی سازی این فرمتها نیز پیشبینی شدهاست.
معرفی اینترفیس Intl
i18n API در یک شیء سراسری به نام Intl قابل دسترسی است و تعدادی از سازندههای آن Intl.Collator ،Intl.DateTimeFormat و Intl.NumberFormat نام دارند؛ مانند:
const result = new Intl.NumberFormat("fa").format(123456)
تمام این سازندهها میتوانند با یک فرهنگ و یا آرایهای از فرهنگهای مدنظر شروع شوند:
const portugueseTime = new Intl.DateTimeFormat(["pt-BR", "pt-PT"], options);
پارامتر اختیاری دوم آنها نیز تنظیماتی است که جهت سفارشی سازی این بومی سازی میتوان تعریف کرد.
نمایش شمسی تاریخ میلادی توسط i18n API
پس از معرفی i18n API، اکنون میخواهیم در طی مثالهایی، تمام کتابخانههای ثالث تبدیل تاریخ میلادی به شمسی را کنار گذاشته و با استفاده از جاوا اسکریپت استاندارد، این تبدیل را انجام دهیم. پارامتر دوم سازندهی new Intl.DateTimeFormat که تنظیمات آنرا مشخص میکند، میتواند به همراه ترکیبی از موارد زیر باشد که مقادیر مجاز برای آنها را نیز مشاهده میکنید:
{ weekday: 'narrow' | 'short' | 'long', era: 'narrow' | 'short' | 'long', year: 'numeric' | '2-digit', month: 'numeric' | '2-digit' | 'narrow' | 'short' | 'long', day: 'numeric' | '2-digit', hour: 'numeric' | '2-digit', minute: 'numeric' | '2-digit', second: 'numeric' | '2-digit', timeZoneName: 'short' | 'long', // Time zone to express it in timeZone: 'Asia/Shanghai', // Force 12-hour or 24-hour hour12: true | false, // Rarely-used options hourCycle: 'h11' | 'h12' | 'h23' | 'h24', formatMatcher: 'basic' | 'best fit' }
var dateFormat = new Intl.DateTimeFormat("fa"); console.log(dateFormat.format(Date.now()));
نمایش تاریخ شمسی با فرمت «۱۳۹۸ اسفند ۱, پنجشنبه»
برای تبدیل تاریخ میلادی به شمسی میتوان از سازندهی new Intl.DateTimeFormat با فرهنگ fa استفاده کرد. در اینجا ذکر مقدار long برای نام روز هفته، سبب درج نام روز میشود. نمایش سال به صورت عددی تنظیم شدهاست، ماه را به صورت بلند و نام کامل نمایش میدهد و مقدار روز را به صورت عددی درج میکند. این اعداد نیز فارسی هستند:
const date = new Date(Date.UTC(2020, 1, 20, 3, 0, 0, 200)); const faDate = new Intl.DateTimeFormat("fa", { weekday: "long", year: "numeric", month: "long", day: "numeric" }).format(date); console.log(faDate);
اگر فقط نیاز به نمایش «۱ اسفند ۱۳۹۸» بود، میتوان از تنظیمات زیر که در آن ماه، روز و سال ذکر شدهاند و در آن، ماه به صورت کامل و بلند نمایش داده میشود، استفاده کرد:
const isoString = new Date().toISOString(); const date = new Date(isoString); console.log( new Intl.DateTimeFormat("fa", { month: "long", day: "numeric", year: "numeric" }).format(date) );
یک نکته: همین خروجی را با متد قدیمی toLocaleDateString نیز میتوان به دست آورد؛ اما روش توصیه شده برای برنامههای جدید، همان استفاده از new Intl است.
console.log( new Date().toLocaleDateString("fa", { month: "long", day: "numeric", year: "numeric" }) );
نمایش تاریخ شمسی با فرمت «۹۸/۱۲/۱، ۶:۳۰»
برای اینکار پس از ذکر فرهنگ fa، تمام اجزای تاریخ را به صورت عددی مشخص میکنیم و سال را نیز دو رقمی نمایش خواهیم داد:
const date = new Date(Date.UTC(2020, 1, 20, 3, 0, 0, 200)); const fmt = new Intl.DateTimeFormat("fa", { year: "2-digit", month: "numeric", day: "numeric", hour: "numeric", minute: "numeric" }); console.log(fmt.format(date));
const faDateTime = new Intl.DateTimeFormat("fa", { year: "2-digit", month: "2-digit", day: "2-digit", hour: "2-digit", minute: "2-digit", timeZoneName: "short" }).format; const now = Date.now(); console.log(faDateTime(now));
و یا اگر «۱ اسفند ۱۳۹۸، ۰۹:۲۹ (UTC)» مدنظر بود، میتوان ماه را به long تنظیم کرد و مقدار timeZone را صریحا ذکر نمود (که البته ذکر تنظیمات timeZone اختیاری است):
const faTime = new Intl.DateTimeFormat("fa", { year: "numeric", month: "long", day: "numeric", hour: "2-digit", minute: "2-digit", timeZoneName: "short", timeZone: "UTC" }); console.log(faTime.format(now));
const rtf = new Intl.RelativeTimeFormat("en", { localeMatcher: "best fit", // other values: "lookup" numeric: "always", // other values: "auto" style: "long", // other values: "short" or "narrow" }); console.log(rtf.format(-1, "day")); console.log(rtf.format(1, "day"));
احتمالا برای تبدیل اعداد انگلیسی به فارسی و نمایش آنها، متدهایی را برای replace حروف و اعداد طراحی کردهاید. به کمک شیء استاندارد Intl.NumberFormat دیگر نیازی به آنها نخواهید داشت!
خروجی شیء Intl.NumberFormat به همراه ذکر فرهنگ فارسی و هیچ تنظیم اضافهتری
console.log(new Intl.NumberFormat("fa").format(123456));
اگر میخواهید این جداکنندهی هزارگان نمایش داده نشود، نیاز است تنظیمات آنرا به همراه useGrouping: false، به صورت زیر ذکر کرد:
console.log( new Intl.NumberFormat("fa", { useGrouping: false }).format(123456) );
این شیء یک مقدار غیرعددی را
console.log(new Intl.NumberFormat("fa").format("تست"));
و یا برای نمایش واحد پولی، میتوان حالت نمایش را به currency و نوع currency را به IRR که ریال است، تنظیم کرد:
const gasPrice = new Intl.NumberFormat("fa", { style: "currency", currency: "IRR", minimumFractionDigits: 3 }); console.log(gasPrice.format(5.2597));
برای نمایش درصد پس از اعداد میتوان از تنظیم زیر استفاده کرد:
const faPercent = new Intl.NumberFormat("fa", { style: "percent", minimumFractionDigits: 2 }).format; console.log(faPercent(0.438));
و یا برای نمایش ممیز به همراه تنظیم دقت آن داریم:
const persianDecimal = new Intl.NumberFormat("fa", { minimumIntegerDigits: 2, maximumFractionDigits: 2 }); console.log(persianDecimal.format(3.1416));
انواع رخدادها: بومی و سفارشی
دو رده بندی عمومی رخدادها در مرورگرها وجود دارند: بومی و سفارشی.
بومیها همانهایی هستند که در مستندات رسمی استانداردهای وب ذکر شدهاند؛ مانند click که توسط ماوس و یا صفحه کلید فعال میشود و یا load که در زمان بارگذاری کامل صفحه، تصاویر و یا یک iframe رخ میدهد.
رخدادهای سفارشی مواردی هستند که توسط یک کتابخانهی خاص و یا جهت یک برنامهی خاص تهیه شدهاند. مانند یک رخداد سفارشی که زمان شروع آپلود یک فایل را اعلام میکند.
رخدادهای سفارشی که بدون jQuery ایجاد و رخمیدهند، توسط jQuery نیز قابل بررسی و مدیریت هستند و نه برعکس. به عبارتی رخدادهای سفارشی ایجاد شدهی توسط jQuery غیراستاندارد بوده و صرفا مختص به API آن هستند.
در این بین، شیء استاندارد Event کار اتصال رخدادهای سفارشی و استاندارد را انجام میدهد. هر نوع رخداد DOM (سفارشی و یا بومی)، توسط یک شیء Event بیان میشود که آن نیز به همراه تعدادی خاصیت و متد، جهت مدیریت این رخداد است. برای مثال رخداد click دارای خاصیت type ایی به نام click است که در شیء Event متناظر با آن تعریف شدهاست.
انتشار رخدادها در صفحه
در روزهای آغازین وب، Netscape روش event capturing را برای انتشار رخدادها در صفحه ارائه داد و در مقابل آن IE روش event bubbling را معرفی کرد که متضاد یکدیگر بودند. در سال 2000 با ارائه استاندارد DOM Level 2 Events Specification، این وضعیت تغییر کرد و شامل هر دو مورد event capturing و event bubbling است و در حال حاضر تمام مرورگرهای مدرن این استاندارد را پیاده سازی کردهاند. بر اساس این استاندارد، زمانیکه رویدادی خلق میشود، فاز capturing آغاز میگردد که از شیء window شروع، سپس به شیء document منتشر میشود و این روند تا رسیدن به المانی که سبب بروز رخداد شدهاست ادامه پیدا میکند. پس از پایان فاز capturing، فاز جدید bubbling شروع میشود. در این فاز، رخداد از تمام والدین شیء هدف عبور میکند تا به شیء window برسد.
برای مثال اگر سند HTML ما چنین تعریفی را داشته باشد و بر روی المان «child of child of one» کلیک شده باشد:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <title>event propagation demo</title> </head> <body> <section> <h1>nested divs</h1> <div>one <div>child of one <div>child of child of one</div> </div> </div> </section> </body> </html>
1.window 2.document 3.<html> 4.<body> 5.<section> 6.<div>one 7.<div>child of one 8.<div>child of child of one
9.<div>child of child of one 10.<div>child of one 11.<div>one 12.<section> 13.<body> 14.<html> 15.document 16.window
البته باید درنظر داشت که jQuery از روش ارائه شدهی توسط مرورگر برای فاز Bubbling استفاده نمیکند و این مسیر را خودش مجددا محاسبه و رخدادگردانهای این مسیر را به صورت دستی اجرا میکند. به همین جهت کارآیی آن نسبت به روش توکار و بومی مرورگرها کمتر است.
ایجاد رخدادهای DOM و صدور آنها در jQuery
برای نمایش ایجاد و صدور رخدادهای DOM با و بدون jQuery، از قطعه کد HTML زیر استفاده میکنیم:
<div> <button type="button">do something</button> </div> <form method="POST" action="/user"> <label>Enter user name: <input name="user"> </label> <button type="submit">submit</button> </form>
// submits the form $('FORM').trigger('submit'); // submits the form by clicking the button $('BUTTON[type="submit"]').trigger('click'); // focuses the text input $('INPUT').trigger('focus'); // removes focus from the text input $('INPUT').trigger('blur');
هرچند روش دومی نیز در jQuery API برای انجام همینکارها نیز پیش بینی شدهاست:
// submits the form $('FORM').submit(); // submits the form by clicking the button $('BUTTON[type="submit"]').click(); // focuses the text input $('INPUT').focus(); // removes focus from the text input $('INPUT').blur();
در ادامه فرض کنید یک دکمه داخل یک div قرار گرفتهاست و آن div نیز به همراه یک مدیریت کنندهی رخداد کلیک است. در این حالت اگر بخواهیم با کلیک بر روی دکمه سبب اجرای رویدادگردان div والد نشویم، میتوان از متد triggerHandler استفاده کرد:
// clicks the first button - the click event does not bubble $('BUTTON[type="button"]').triggerHandler('click');
ایجاد رخدادهای DOM و صدور آنها در جاوا اسکریپت (بدون استفاده از jQuery)
در web API مرورگرها، برای انجام بروز رخدادهای معادل مثالی که با jQuery مطرح شد، میتوان متدهای بومی متناظر با این رخدادها را بر روی المانها فراخوانی کرد:
// submits the form document.querySelector('FORM').submit(); // submits the form by clicking the button document.querySelector('BUTTON[type="submit"]').click(); // focuses the text input document.querySelector('INPUT').focus(); // removes focus from the text input document.querySelector('INPUT').blur();
متدهای توکار و بومی click ،focus و blur بر روی تمام عناصر DOM که از اینترفیس HTMLElement مشتق شده باشند، وجود دارند. متد submit فقط بر روی المانهایی از نوع <form> وجود دارد و قابل فراخوانی است.
باید دقت داشت که فراخوانی متدهای click و submit از نوع bubbling است؛ اما متدهای focus و blur خیر. از این جهت که این دو رخداد فاز capturing را سبب میشوند.
متدهای یاد شده را توسط سازندهی شیء Event و یا متد createEvent شیء document نیز میتوان ایجاد کرد. یکی از کاربردهای آن، ارائهی رفتاری سفارشی مانند triggerHandler جیکوئری است:
var clickEvent; if (typeof Event === 'function') { clickEvent = new Event('click', {bubbles: false}); } else { clickEvent = document.createEvent('Event'); clickEvent.initEvent('click', false, true); } document.querySelector('BUTTON[type="button"]').dispatchEvent(clickEvent);
ایجاد و صدور رخدادهای سفارشی
فرض کنید در حال تهیهی کتابخانهای هستیم که افزودن و حذف آیتمها را به یک گالری عکس ارائه میدهد. میخواهیم روشی را در اختیار مصرف کننده قرار دهیم تا بتواند به این رخدادهای سفارشی (غیر استانداردی که جزو W3C نیستند) گوش فرا دهد.
در جیکوئری برای ایجاد رخدادهای سفارشی به صورت زیر عمل میشود:
// Triggers a custom "image-removed" element, // which bubbles up to ancestor elements. $libraryElement.trigger('image-removed', {id: 1});
در خارج از جیکوئری و توسط web API استاندارد مرورگرها ایجاد و صدور رخدادهای سفارشی به همراه bubbling آن به صورت زیر است:
var event = new CustomEvent('image-removed', { bubbles: true, detail: {id: 1} }); libraryElement.dispatchEvent(event);
var event = document.createEvent('CustomEvent'); event.initCustomEvent('image-removed', false, true, {id: 1}); libraryElement.dispatchEvent(event);
var event; // If the `CustomEvent` constructor function is not supported, // fall back to `createEvent` method. if (typeof CustomEvent === 'function') { event = new CustomEvent('image-removed', { bubbles: true, detail: {id: 1} }); } else { event = document.createEvent('CustomEvent'); event.initCustomEvent('image-removed', false, true, { id: 1 }); } libraryElement.dispatchEvent(event);
گوش فرادادن به رخدادهای صادر شده، توسط jQuery
در جیکوئری با استفاده از متد on آن میتوان به تمام رخدادهای استاندارد و همچنین سفارشی گوش فرا داد:
$(window).on('resize', function() { // react to new window size });
// remove all resize listeners - usually a bad idea $(window).off('resize');
روش بهتر انجام اینکار، ذخیرهی ارجاعی به متدی است که قرار است این رویداد گردانی را انجام دهد:
var resizeHandler = function() { // react to new window size }; $(window).on('resize', resizeHandler); // ...later // remove only our resize handler $(window).off('resize', resizeHandler);
همچنین اگر یک گوش فراهندهی به رخدادی تنها قرار است یکبار در طول عمر برنامه اجرا شود، میتوان از متد one استفاده کرد:
$(someElement).one('click', function() { // handle click event });
گوش فرادادن به رخدادهای صادر شده، توسط جاوا اسکریپت خالص (یا همان web API مرورگرها)
ابتداییترین روش گوش فرادادن به رخدادها که از زمان آغاز معرفی آنها در دسترس بودهاست، روش تعریف inline آنها است:
<button onclick="handleButtonClick()">click me</button>
روش دیگر ثبت رویدادگردان click، انتساب متد آن به خاصیت رخداد متناظری در آن المان ویژه است:
buttonEl.onclick = function() { // handle button click };
البته باید دقت داشت که یکی از دو روش یاد شده را میتوانید استفاده کنید. در اینجا آخرین رویدادگردان متصل شدهی به المان، همواره تمام نمونههای موجود دیگر را بازنویسی میکند.
اگر نیاز به معرفی رویدادگردانهای متعددی برای یک المان در ماژولهای مختلف برنامه وجود داشت، از زمان IE 9.0 به بعد، متد addEventListener برای این منظور تدارک دیده شدهاست و syntax آن بسیار شبیه به متد on جیکوئری است:
buttonEl.addEventListener('click', function() { // handle button click });
برای نمونه معادل قطعه کد جیکوئری که پیشتر با متد on نوشتیم، با جاوا اسکریپت خالص به صورت زیر است:
window.addEventListener('resize', function() { // react to new window size });
var resizeHandler = function() { // react to new window size }; window.addEventListener('resize', resizeHandler); // ...later // remove only our resize handler window.removeEventListener('resize', resizeHandler);
در اینجا حتی امکان تعریف متد one جیکوئری نیز پیش بینی شدهاست (البته جزو استانداردهای جدید وب از سال 2016 است):
someElement.addEventListener('click', function(event) { // handle click event }, { once: true });
var clickHandler = function() { // handle click event // ...then unregister handler someElement.removeEventListener('click', clickHandler); }; someElement.addEventListener('click', clickHandler);
کنترل انتشار رخدادها
فرض کنید میخواهیم جلوی انتخاب المانهای صفحه مانند تصاویر و متن را توسط ماوس بگیریم. روش انجام اینکار با jQuery به صورت زیر است:
$(window).on('mousedown', function(event) { event.preventDefault(); });
window.addEventListener('mousedown', function(event) { event.preventDefault(); });
برای جلوگیری کردن از انتشار رخدادی مانند click جهت رسیدن به سایر رویدادگردانهای ثبت شدهی در بین راه فاز bubbling، میتوان از متد stopPropagation استفاده کرد. روش انجام اینکار در جیکوئری:
$someElement.on('click', function(event) { event.stopPropagation(); });
و با web Api جهت جلوگیری از انتشار رخدادها در فاز capturing (این تنها راه مدیریت فاز capturing است):
// stop propagation during capturing phase someElement.addEventListener('click', function(event) { event.stopPropagation(); }, true);
// stop propagation during bubbling phase someElement.addEventListener('click', function(event) { event.stopPropagation(); });
$someElement.on('click', function(event) { event.stopImmediatePropagation(); });
someElement.addEventListener('click', function(event) { event.stopImmediatePropagation(); });
یک نکته: در این حالت اگر متد رویدادگردانی مقدار false را برگرداند، به معنای فراخوانی هر دوی متد preventDefault و stopPropagation است.
ارسال اطلاعات به رویدادگردانها
روش ارسال اطلاعات اضافی به رویداد گردانها در جیکوئری به صورت زیر است:
$uploaderElement.trigger('uploadError', { filename: 'picture.jpeg' });
$uploaderParent.on('uploadError', function(event, data) { showAlert('Failed to upload ' + data.filename); });
روش انجام اینکار با web API مرورگرها به صورت زیر است:
// send the failed filename w/ an error event var event = new CustomEvent('uploadError', { bubbles: true, detail: {filename: 'picture.jpeg'} }); uploaderElement.dispatchEvent(event); // ...and this is a listener for the event uploaderParent.addEventListener('uploadError', function(event) { showAlert('Failed to upload ' + event.detail.filename); });
و اگر میخواهید از IE هم پشتیبانی کنید، روش جایگزین کردن شیء CustomEvent با createEvent به صورت زیر است:
// send the failed filename w/ an error event var event = document.createEvent('CustomEvent'); event.initCustomEvent('uploadError', true, true, { filename: 'picture.jpeg' }); uploaderElement.dispatchEvent(event); // ...and this is a listener for the event uploaderParent.addEventListener('uploadError', function(event) { showAlert('Failed to upload ' + event.detail.filename); });
متوجه شدن زمان بارگذاری یک شیء در صفحه
در حین توسعهی برنامههای وب، با این نوع سؤالات زیاد مواجه خواهید شد: چه زمانی تمام و یا بعضی از المانهای صفحه کاملا بارگذاری و رندر شدهاند؟
پاسخ به این نوع سؤالات در W3C UI Events specification توسط رویداد استاندارد load داده شدهاست.
- چه زمانی تمام المانهای موجود در صفحه کاملا بارگذاری و رندر شده و همچنین شیوهنامههای تعریف شده نیز به آنها اعمال گردیدهاند؟
روش انجام اینکار با jQuery:
$(window).on('load', function() { // page is fully rendered });
window.addEventListener('load', function() { // page is fully rendered });
- چه زمانی markup استاتیک صفحهی جاری در جای خود قرار گرفتهاند؟
اهمیت این موضوع، به دسترسی به زمان مناسب و امن ایجاد تغییرات در DOM بر میگردد. برای این منظور رویداد استاندارد DOMContentLoaded پیشبینی شدهاست که زودتر از رویداد load، در دسترس برنامه نویس قرار میگیرد. در جیکوئری توسط یکی از دو روش معروف زیر به رویداد یاد شده دسترسی خواهید داشت:
$(document).ready(function() { // markup is on the page }); //or $(function() { // markup is on the page });
document.addEventListener('DOMContentLoaded', function() { // markup is on the page });
یک نکته: بهتر است این تعریف web API را پیش از تگهای <link> قرار دهید. زیرا بارگذاری آنها، اجرای هر نوع اسکریپتی را تا زمان پایان عملیات، سد میکند.
- چه زمانی المانی خاص در صفحه بارگذاری شدهاست و چه زمانی بارگذاری یک المان با شکست مواجه شدهاست؟
در جیکوئری توسط بررسی رویدادهای load و error میتوان به وضعیت نهایی بارگذاری المانهایی خاص دسترسی یافت:
$('IMG').on('load', function() { // image has successfully loaded }); $('IMG').on('error', function() { // image has failed to load });
document.querySelector('IMG').addEventListener('load', function() { // image has successfully loaded }); document.querySelector('IMG').addEventListener('error', function() { // image has failed to load });
- جلوگیری از ترک اتفاقی صفحهی جاری
گاهی از اوقات نیاز است برای از جلوگیری از تخریب صفحهی جاری و از دست رفتن اطلاعات ذخیره نشدهی کاربر، اگر بر روی دکمهی close بالای صفحه کلیک کرد و یا کاربر به اشتباه به صفحهی دیگری هدایت شد، جلوی اینکار را بگیریم. برای این منظور رخداد استاندارد beforeunload درنظر گرفته شدهاست. روش استفادهی از این رویداد در جیکوئری:
$(window).on('beforeunload', function() { return 'Are you sure you want to unload the page?'; });
window.addEventListener('beforeunload', function(event) { var message = 'Are you sure you want to unload the page?'; event.returnValue = message; return message; });
MVC Scaffolding #1
کل سری ASP.NET MVC
به همراه کل سری EF Code First
MVC Scaffolding چیست؟
MVC Scaffolding ابزاری است برای تولید خودکار کدهای «اولیه» برنامه، جهت بالا بردن سرعت تولید برنامههای ASP.NET MVC مبتنی بر EF Code First.
بررسی مقدماتی MVC Scaffolding
امکان اجرای ابزار MVC Scaffolding از دو طریق دستورات خط فرمان Powershell و یا صفحه دیالوگ افزودن یک کنترلر در پروژههای ASP.NET MVC وجود دارد. در ابتدا حالت ساده و ابتدایی استفاده از صفحه دیالوگ افزودن یک کنترلر را بررسی خواهیم کرد تا با کلیات این فرآیند آشنا شویم. سپس در ادامه به خط فرمان Powershell که اصل توانمندیها و قابلیتهای سفارشی MVC Scaffolding در آن قرار دارد، خواهیم پرداخت.
برای این منظور یک پروژه جدید MVC را آغاز کنید؛ ابزارهای مقدماتی MVC Scaffolding از اولین به روز رسانی ASP.NET MVC3 به بعد با VS.NET یکپارچه هستند.
ابتدا کلاس زیر را به پوشه مدلهای برنامه اضافه کنید:
using System; using System.ComponentModel; using System.ComponentModel.DataAnnotations; namespace MvcApplication1.Models { public class Task { public int Id { set; get; } [Required] public string Name { set; get; } [DisplayName("Due Date")] public DateTime? DueDate { set; get; } [DisplayName("Is Complete")] public bool IsComplete { set; get; } [StringLength(450)] public string Description { set; get; } } }
همانطور که ملاحظه میکنید در قسمت قالبها، تولید کنترلرهایی با اکشن متدهای ثبت و نمایش اطلاعات مبتنی بر EF Code First انتخاب شده است. کلاس مدل نیز به کلاس Task فوق تنظیم گردیده و در زمان انتخاب DbContext مرتبط، گزینه new data context را انتخاب کرده و نام پیش فرض آنرا پذیرفتهایم. زمانیکه بر روی دکمه Add کلیک کنیم، اتفاقات ذیل رخ خواهند داد:
الف) کنترلر جدید TasksController.cs به همراه تمام کدهای Insert/Update/Delete/Display مرتبط تولید خواهد شد.
ب) کلاس DbContext خودکاری به نام MvcApplication1Context.cs در پوشه مدلهای برنامه ایجاد میگردد تا کلاس Task را در معرض دید EF Code first قرار دهد. (همانطور که عنوان شد یکی از پیشنیازهای بحث Scaffolding آشنایی با EF Code first است)
ج) در پوشه Views\Tasks، پنج View جدید را جهت مدیریت فرآیندهای نمایش صفحات Insert، حذف، ویرایش، نمایش و غیره تهیه میکند.
د) فایل وب کانفیگ برنامه جهت درج رشته اتصالی به بانک اطلاعاتی تغییر کرده است. حالت پیش فرض آن استفاده از SQL CE است و برای استفاده از آن نیاز است قسمت 15 سری EF سایت جاری را پیشتر مطالعه کرده باشید (به چه اسمبلیهای دیگری مانند System.Data.SqlServerCe.dll برای اجرا نیاز است و چطور باید اتصال به بانک اطلاعاتی را تنظیم کرد)
معایب:
کیفیت کد تولیدی پیش فرض قابل قبول نیست:
- DbContext در سطح یک کنترلر وهله سازی شده و الگوی Context Per Request در اینجا بکارگرفته نشده است. واقعیت یک برنامه ASP.NET MVC کامل، داشتن چندین Partial View تغدیه شونده از کنترلرهای مختلف در یک صفحه واحد است. اگر قرار باشد به ازای هر کدام یکبار DbContext وهله سازی شود یعنی به ازای هر صفحه چندین بار اتصال به بانک اطلاعاتی باید برقرار شود که سربار زیادی را به همراه دارد. (قسمت 12 سری EF سایت جاری)
- اکشن متدها حاوی منطق پیاده سازی اعمال CRUD یا همان Create/Update/Delete هستند. به عبارتی از یک لایه سرویس برای خلوت کردن اکشن متدها استفاده نشده است.
- از ViewModel تعریف شدهای به نام Task هم به عنوان Domain model و هم ViewModel استفاده شده است. یک کلاس متناظر با جداول بانک اطلاعاتی میتواند شامل فیلدهای بیشتری باشد و نباید آنرا مستقیما در معرض دید یک View قرار داد (خصوصا از لحاظ مسایل امنیتی).
مزیتها:
قسمت عمدهای از کارهای «اولیه» تهیه یک کنترلر و همچنین Viewهای مرتبط به صورت خودکار انجام شدهاند. کارهای اولیهای که با هر روش و الگوی شناخته شدهای قصد پیاده سازی آنها را داشته باشید، وقت زیادی را به خود اختصاص داده و نهایتا آنچنان تفاوت عمدهای هم با کدهای تولیدی در اینجا نخواهند داشت. حداکثر فرمهای آنرا بخواهید با jQuery Ajax پیاده سازی کنید یا کنترلهای پیش فرض را با افزونههای jQuery غنی سازی نمائید. اما شروع کار و کدهای اولیه چیزی بیشتر از این نیست.
نصب بسته اصلی MVC Scaffolding توسط NuGet
بسته اصلی MVC Scaffolding را با استفاده از دستور خط فرمان Powershell ذیل، از طریق منوی Tools، گزینه Library package manager و انتخاب Package manager console میتوان به پروژه خود اضافه کرد:
Install-Package MvcScaffolding
Attempting to resolve dependency 'T4Scaffolding'. Attempting to resolve dependency 'T4Scaffolding.Core'. Attempting to resolve dependency 'EntityFramework'. Successfully installed 'T4Scaffolding.Core 1.0.0'. Successfully installed 'T4Scaffolding 1.0.8'. Successfully installed 'MvcScaffolding 1.0.9'. Successfully added 'T4Scaffolding.Core 1.0.0' to MvcApplication1. Successfully added 'T4Scaffolding 1.0.8' to MvcApplication1. Successfully added 'MvcScaffolding 1.0.9' to MvcApplication1.
پس از اینکه بسته MvcScaffolding به پروژه جاری اضافه شد، همان مراحل قبل را که توسط صفحه دیالوگ افزودن یک کنترلر انجام دادیم، اینبار به کمک دستور ذیل نیز میتوان پیاده سازی کرد:
Scaffold Controller Task
نکته و مزیت مهم دیگری که در اینجا در دسترس میباشد، سوئیچهای خط فرمانی است که به همراه صفحه دیالوگ افزودن یک کنترلر وجود ندارند. برای مثال دستور Scaffold Controller را تایپ کرده و سپس یک خط تیره را اضافه کنید. اکنون دکمه tab را مجددا بفشارید. منویی ظاهر خواهد شد که بیانگر سوئیچهای قابل استفاده است.
برای مثال اگر بخواهیم دستور Scaffold Controller Task را با جزئیات اولیه کاملتری ذکر کنیم، مانند تعیین نام دقیق کلاس مدل و کنترلر تولیدی به همراه نام دیگری برای DbContext مرتبط، خواهیم داشت:
Scaffold Controller -ModelType Task -ControllerName TasksController -DbContextType TasksDbContext
بهبود مقدماتی کیفیت کد تولیدی MVC Scaffolding
در همان کنسول پاروشل NuGet، کلید up arrow را فشار دهید تا مجددا دستور قبلی اجرا شده ظاهر شود. اینبار دستور قبلی را با سوئیچ جدید Repository (استفاده از الگوی مخزن) اجرا کنید:
Scaffold Controller -ModelType Task -ControllerName TasksController -DbContextType TasksDbContext -Repository
Scaffold Controller -ModelType Task -ControllerName TasksController -DbContextType TasksDbContext -Repository -Force
public class TasksController : Controller { private readonly ITaskRepository taskRepository; // If you are using Dependency Injection, you can delete the following constructor public TasksController() : this(new TaskRepository()) { } public TasksController(ITaskRepository taskRepository) { this.taskRepository = taskRepository; }
public interface ITaskRepository : IDisposable { IQueryable<Task> All { get; } IQueryable<Task> AllIncluding(params Expression<Func<Task, object>>[] includeProperties); Task Find(int id); void InsertOrUpdate(Task task); void Delete(int id); void Save(); }
پیاده سازی این اینترفیس در حالت متد Save آن شامل فراخوانی context.SaveChanges است. این مورد باید به الگوی واحد کار (که در اینجا تعریف نشده) منتقل شود. زیرا در یک دنیای واقعی حاصل کار بر روی چندین موجودیت باید در یک تراکنش ذخیره شوند و قرارگیری متد Save داخل کلاس مخزن یا سرویس برنامه، مخزنهای تعریف شده را تک موجودیتی میکند.
اما در کل با توجه به اینکه پیاده سازی منطق کار با موجودیتها به کلاسهای مخزن واگذار شدهاند و کنترلرها به این نحو خلوتتر گردیدهاند، یک مرحله پیشرفت محسوب میشود.
EF Code First #11
1- Domain Layer یا Model Layer: با استفاده از Code First فقط Entityها تعریف می شود (بدون Mapping و Data Annotation)
2- DAL: با استفاده از DbContext و Fluent API موارد مرتبط با Mapping و Data Annotation و ساخت DbSet ها تعریف می شود.
3- Facade DAL: با استفاده از WCF یا هر تکنیک سرویس گرایی دیگر یک لایه سطح بالا بر روی DAL کشیده می شود تا در BLL تنها از آن استفاده شود و عملا لایه های BLL و UI از EF هیچ اطلاعی نخواهند داشت.
4- BLL: کلاس های مربوط به برنامه، Rule ها و Infrastructureها
5- UI: شامل پروژه ASP.NET MVC، WPF و یا برنامه های موبایلی
آیا این معماری درک درستی از مطالب ارائه شده توسط شما است؟
و سوال دوم اینکه در مورد برنامه هایی با منطق MVC و یا MVVM لایه مدل تقریبا با این معماری چیزی نخواهد بود و تنها ویو مدل ها به چشم خواهند خورد. آیا این مورد هم درست است؟