مطالب
ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر توسط برنامه‌های Angular
تمام برنامه‌های وب، از داده‌ها استفاده می‌کنند و امکان ذخیره سازی، به اشتراک گذاری و بازیابی آن‌ها حتی زمانیکه اتصال به شبکه برقرار نیست، بسیار حائز اهمیت است. به همین جهت مرورگرهای امروزی نیز به همراه قابلیت‌هایی هستند تا این امر را ساده‌تر کنند. این محل ذخیره سازی، درون مرورگر کاربر بوده و دسترسی به آن نیز بسیار سریع است. همچنین امکان دسترسی به آن در حالت آفلاین و بدون اتصال به شبکه نیز میسر است. البته باید دقت داشت که بسته به نوع ذخیره سازی اطلاعات محلی انتخاب شده، حداکثر 10 مگابایت بیشتر در اختیار برنامه قرار نمی‌گیرد. همچنین دسترسی این اطلاعات وابسته‌است به ماشین و وسیله‌ی مورد استفاده. برای مثال اگر کاربر از طریق سیستم و ماشین دیگری برنامه را مرور کند، دیگر دسترسی به اطلاعات محلی قبلی خود نخواهد داشت و یا اگر کاربر کش مرورگر را خالی کند، این اطلاعات نیز حذف می‌شوند.


حالت‌های مختلف ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر کاربر

Web Storage و یا Client-side storage در دو حالت کلی session storage و local storage قابل دسترسی است:
الف) session storage
در این حالت اطلاعات ذخیره شده‌ی در session storage، پس از بسته شدن مرورگر، به صورت خودکار حذف خواهند شد.

ب) local storage
اطلاعات ذخیره شده‌ی در local storage پس از بسته شدن مرورگر نیز باقی مانده و قابل دسترسی و بازیابی مجدد هستند. تاریخ انقضای آن‌ها صرفا بر اساس خالی شدن دستی کش مرورگر توسط کاربر و یا حذف دستی اطلاعات آن توسط کدهای برنامه تعیین می‌شود.

هر دو حالت فوق به صورت ایزوله ارائه می‌شوند؛ با محدودیت حجم 10 مگابایت (جمع حجم نهایی هر دو حالت با هم، محدود به 10 مگابایت است). به این معنا که برنامه‌های هر دومین، تنها به محل ذخیره سازی خاص همان دومین دسترسی خواهند داشت.
همچنین API دسترسی به آن‌ها synchronous است و کار کردن با آن‌ها ساده‌است.

البته Client-side storage به دو مورد فوق خلاصه نمی‌شود و شامل File Storage ،WebSQL ،IndexedDB و کوکی‌های مرورگر نیز هست.
- File Storage هنوز مراحل آزمایشی خودش را طی می‌کند و مناسب برنامه‌های دنیای واقعی نیست.
- WebSQL قرار بود بر اساس بانک اطلاعاتی معروف SQLite ارائه شود؛ اما W3C در سال 2010 این استاندارد را منسوخ شده اعلام کرد و با IndexedDB جایگزین شد. دسترسی به آن async است و می‌تواند موضوع بحثی مجزا باشد.
- کوکی‌های مرورگرها نیز یکی دیگر از روش‌های ذخیره سازی اطلاعات در مرورگرها هستند و تنها به ذخیره سازی حداکثر 4096 بایت اطلاعات محدود هستند. کوکی‌ها نیز همانند local storage پس از بسته شدن مرورگر باقی می‌مانند؛ اما برخلاف آن، دارای تاریخ انقضاء و همچنین قابلیت ارسال بین دومین‌ها را نیز دارا می‌باشند. اگر تاریخ انقضای یک کوکی تعیین نشود، همانند session storage، در پایان کار مرورگر و بسته شدن آن، حذف خواهد شد.


تهیه یک سرویس Angular برای کار با Web Storage

جهت کپسوله سازی نحوه‌ی کار با session storage و local storage می‌توان سرویسی را برای این‌کار تهیه کرد:
import { Injectable } from "@angular/core";

@Injectable()
export class BrowserStorageService {

  getSession(key: string): any {
    const data = window.sessionStorage.getItem(key);
    return JSON.parse(data);
  }

  setSession(key: string, value: any): void {
    const data = value === undefined ? null : JSON.stringify(value);
    window.sessionStorage.setItem(key, data);
  }

  removeSession(key: string): void {
    window.sessionStorage.removeItem(key);
  }

  removeAllSessions(): void {
    for (const key in window.sessionStorage) {
      if (window.sessionStorage.hasOwnProperty(key)) {
        this.removeSession(key);
      }
    }
  }

  getLocal(key: string): any {
    const data = window.localStorage.getItem(key);
    return JSON.parse(data);
  }

  setLocal(key: string, value: any): void {
    const data = value === undefined ? null : JSON.stringify(value);
    window.localStorage.setItem(key, data);
  }

  removeLocal(key: string): void {
    window.localStorage.removeItem(key);
  }

  removeAllLocals(): void {
    for (const key in window.localStorage) {
      if (window.localStorage.hasOwnProperty(key)) {
        this.removeLocal(key);
      }
    }
  }
}
دسترسی به local storage از طریق شیء window.localStorage انجام می‌شود و کار با آن در برنامه‌های Angular، نیاز به وابستگی خاص دیگری ندارد. این مورد برای کار با session storage از طریق شیء window.sessionStorage صورت می‌گیرد. هر دو حالت، دارای متدهای setItem برای ذخیره سازی اطلاعات، getItem برای دریافت اطلاعات، بر اساس کلیدی مشخص و removeItem برای حذف اطلاعات کلیدی معلوم، هستند.
در حالت setItem اطلاعاتی را که مرورگرها ذخیره می‌کنند باید رشته‌ای باشد. به همین جهت توسط متد JSON.stringify می‌توان یک شیء را تبدیل به رشته کرد و ذخیره نمود و در حالت getItem توسط متد JSON.parse، می‌توان این رشته را مجددا به همان شیء پیشین خود تبدیل کرد و بازگشت داد.


محل صحیح تعریف BrowserStorageService

همانطور که در مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» بررسی شد، محل صحیح تعریف این سرویس سراسری مشترک در بین کامپوننت‌ها و ماژول‌های برنامه، در CoreModule و پوشه‌ی src\app\core\browser-storage.service.ts است:
import { BrowserStorageService } from "./browser-storage.service";
import { NgModule } from "@angular/core";
import { CommonModule } from "@angular/common";
import { RouterModule } from "@angular/router";

@NgModule({
  imports: [CommonModule, RouterModule],
  exports: [], // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  declarations: [], // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  providers: [BrowserStorageService] // singleton services of the whole app will be listed here.
})
export class CoreModule { };

و CoreModule نیز به AppModule اضافه می‌شود:
import { CoreModule } from "./core/core.module";

@NgModule({
  imports:      [
//...
    CoreModule,
//...
    RouterModule.forRoot(appRoutes)
  ],
//...
})
export class AppModule { }

بنابراین یکی دیگر از روش‌های به اشتراک گذاری اطلاعات در بین قسمت‌های مختلف برنامه، ذخیره سازی آن‌ها در session/local storage و سپس بازیابی آن‌ها بر اساس کلیدهای مشخص آن‌ها است.


مثالی از نحوه‌ی کاربرد BrowserStorageService

برای آزمایش سرویس تهیه شده، از کامپوننت و قالب ذیل استفاده خواهیم کرد. در اینجا سرویس BrowserStorageService به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است و سپس دو حالت session storage و local storage مورد بررسی قرار گرفته‌اند:
import { BrowserStorageService } from "./../../core/browser-storage.service";
import { Component, OnInit } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-browser-storage-sample-test",
  templateUrl: "./browser-storage-sample-test.component.html",
  styleUrls: ["./browser-storage-sample-test.component.css"]
})
export class BrowserStorageSampleTestComponent implements OnInit {

  fromSessionStorage = "";
  fromLocalStorage = ""

  sessionStorageKey = "sessionStorageKey1";
  localStorageKey = "localStorageKey1"

  constructor(private browserStorage: BrowserStorageService) { }

  ngOnInit() {
  }

  sessionStorageSetItem() {
    this.browserStorage.setSession(this.sessionStorageKey, "Val1");
  }

  sessionStorageGetItem() {
    this.fromSessionStorage = this.browserStorage.getSession(this.sessionStorageKey);
  }

  localStorageSetItem() {
    this.browserStorage.setLocal(this.localStorageKey, { key1: "val1", key2: 2 });
  }

  localStorageGetItem() {
    this.fromLocalStorage = JSON.stringify(this.browserStorage.getLocal(this.localStorageKey));
  }
}
به همراه قالب:
<h1>Browser storage sample</h1>
<div class="panel">
  <button class="btn btn-primary" (click)="sessionStorageSetItem()" type="button">sessionStorage -> Set Item</button>
  <button class="btn btn-success" (click)="sessionStorageGetItem()" type="button">sessionStorage -> Get Item</button>
  <div class="alert alert-info" *ngIf="fromSessionStorage">
    {{fromSessionStorage}}
  </div>
</div>

<div class="panel">
  <button class="btn btn-warning" (click)="localStorageSetItem()" type="button">localStorage -> Set Item</button>
  <button class="btn btn-success" (click)="localStorageGetItem()" type="button">localStorage -> Get Item</button>
  <div class="alert alert-info" *ngIf="fromLocalStorage">
    {{fromLocalStorage}}
  </div>
</div>

در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، یک چنین خروجی قابل مشاهده خواهد بود:


و اگر به برگه‌ی Application کنسول ابزارهای توسعه دهنده‌های مرورگرها نیز مراجعه کنیم، این مقادیر ثبت شده را در دو حالت استفاده‌ی از session storage و local storage، می‌توان مشاهده کرد:



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت چهارم - اعتبارسنجی ورودی‌ها
پس از برقراری ارتباط بین فرم و مدل آن در قسمت قبل، مرحله‌ی بعدی طراحی یک فرم خوب، اعتبارسنجی ورودی‌های کاربران است و واکنش نشان دادن به ورودی‌های نامطلوب.


کلاس‌های CSS اعتبارسنجی در Angular

زمانیکه Angular فرمی را تحت نظر قرار می‌دهد، کلاس‌های CSS خاصی را نیز بر اساس حالات عناصر مختلف آن، به آن‌ها متصل خواهد کرد. بر این اساس می‌توان ظاهر این المان‌ها را سفارشی سازی نمود. این کلاس‌ها به شرح زیر هستند:

  کلاس CSS اعتبارسنجی  توضیحات 
  ng-untouched   زمانیکه فرمی برای بار اول رندر می‌شود، تمام فیلدهای آن با کلاس CSS ایی به نام ng-untouched علامتگذاری می‌شوند. 
  ng-touched   همینقدر که کاربر با یک Tab از فیلدی عبور کند، با کلاس ng-touched مزین خواهد شد. بنابراین مهم نیست که حتما داده‌ای وارد شده باشد یا خیر. حتی عبور از یک فیلد نیز به معنای لمس آن نیز می‌باشد. 
 ng-pristine   مربوط به زمانی‌‌است که یک فیلد نه تغییر کرده‌است و نه لمس شده‌است. 
  ng-dirty   همینقدر که کاربر، تغییری را در فیلدی ایجاد کند، آن المان با کلاس ng-dirty مشخص خواهد شد. 
 ng-valid   برای حالت موفقیت آمیز بودن اعتبارسنجی، به آن المان انتساب داده می‌شود. 
  ng-invalid   برای حالت غیر موفقیت آمیز بودن اعتبارسنجی، به آن المان انتساب داده می‌شود. 

برای اینکه بتوانیم این موارد را در عمل مشاهده کنیم، به ابتدای فرم مثال این سری، تغییرات ذیل را اعمال خواهیم کرد:
<div class="form-group">
    <label>First Name</label>
    <input #firstName required type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
</div>

<h3>Classes</h3>
<h4>{{ firstName.className }}</h4>
برای اینکه مشخص کنیم چه کلاسی به المان firstName متصل شده‌است، ابتدا نیاز است یک template reference variable را برای آن تعریف کنیم که اینکار را توسط معرفی firstName# انجام داده‌ایم. به این ترتیب است که می‌توان به خاصیت className آن در ادامه دسترسی یافت.


تصویر فوق کلاس‌هایی را نمایش می‌دهد که در اولین بار نمایش فرم، به المان firstName متصل شده‌اند. برای مثال در این حالت کلاس ng-pristine قابل مشاهده‌است و هنوز تغییری در آن حاصل نشده‌است.
در ادامه اگر حرفی را به آن اضافه کنیم:


هنوز هم ng-untouched آن برقرار است؛ اما ng-pristine آن به ng-dirty تبدیل شده‌است. در اینجا حتی اگر کل اطلاعات فیلد را نیز حذف کنیم و آن‌را خالی کنیم یا به حالت اول بازگردانیم نیز کلاس ng-dirty قابل مشاهده‌است. بنابراین اگر حالت فیلدی dirty شد، همواره به همین حالت باقی می‌ماند.
در این لحظه اگر با Tab به فیلد دیگری در فرم مراجعه کنیم:


در اینجا است که کلاس ng-untouched به ng-touched تبدیل می‌شود. بنابراین کلاس‌های مختلف لمس یک فیلد، ارتباطی به افزوده شدن یا حذف کاراکتری از یک فیلد ندارند و فقط به از دست رفتن focus و مراجعه‌ی به فیلد دیگری مرتبط می‌شوند.

اگر به المان تغییر یافته‌ی فوق دقت کنید، ویژگی required نیز به آن اضافه شده‌است (علاوه بر template reference variable ایی که تعریف کردیم). در این حالت کل فیلد را خالی کنید:


همانطور که مشاهده می‌کنید، اکنون کلاس ng-valid به کلاس ng-invalid تغییر یافته‌است.


ارتباط بین کلاس‌های CSS اعتبارسنجی و خواص ngModel

تمام کلاس‌های -ng ایی که در بالا معرفی شدند، معادل‌های خواص ngModel ایی نیز دارند. فقط کافی است -ng آن‌ها را حذف کنید، باقیمانده‌ی آن، نام خاصیت متناظری در ngModel خواهد بود. برای مثال کلاس ng-untouched به خاصیت untouched نگاشت می‌شود و به همین ترتیب برای مابقی.
template reference variable ایی را که تا به اینجا به المان اضافه کردیم (firstName#) به خواص همان المان دسترسی دارد (مانند className آن). اما در ادامه می‌خواهیم این متغیر به ngModel و خواص آن دسترسی داشته باشد و میدان دید آن تغییر کند. به همین جهت تنها کافی است تا ngModel را به این متغیر انتساب دهیم:
<div class="form-group">
    <label>First Name</label>
    <input #firstName="ngModel" required type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
</div>

<h4>dirty: {{ firstName.dirty }}</h4>
پس از این تغییر اکنون template reference variable تعریف شده می‌تواند برای نمونه به خاصیت dirty شیء ngModel دسترسی پیدا کند.


یک نکته: در حالت خواص valid و invalid که مرتبط با اعتبارسنجی هستند، خاصیت سومی نیز به نام errors وجود دارد که حاوی اطلاعات بیشتری در مورد خطای اعتبارسنجی رخ داده‌است. بنابراین وجود این خاصیت و نال نبودن آن نیز دلالت بر وجود یک خطای اعتبارسنجی است. از خاصیت errors در ادامه‌ی بحث در قسمت «مدیریت چندین خطای همزمان اعتبارسنجی» استفاده خواهیم کرد.


نمایش بهتر خطاهای اعتبارسنجی با بررسی خواص ngModel

یکی از مزایای کار با خواص ngModel، امکان استفاده‌ی از آن‌ها در عبارات شرطی‌است که نسبت به کلاس‌های CSS معرفی شده‌ی در ابتدای بحث، انعطاف پذیری بیشتری را به همراه خواهند داشت.
<div class="form-group">
    <label>First Name</label>
    <input #firstName="ngModel" #firstNameElement required type="text" class="form-control" 
              name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
    <div *ngIf="firstName.invalid && firstName.touched" class="alert alert-danger">
        First Name is required.
    </div>      
</div>

<h4>className: {{ firstNameElement.className }}</h4>
<h4>dirty: {{ firstName.dirty }}</h4>
<h4>invalid: {{ firstName.invalid }}</h4>
توسط ngIf می‌توان المانی را به DOM اضافه و یا کلا از آن حذف کرد. در اینجا یک عبارت boolean به آن نسبت داده شده‌است. ابتدا حالت firstName.invalid را بررسی کنید. مشاهده خواهید کرد که اگر فرم برای بار اول و با مقادیر خالی نمایش داده شود، div خطا نیز ظاهر می‌شود که آنچنان خوشایند نیست و بهتر است خطاها را پس از اینکه کاربر مشغول به کار با فرم شد، به او نمایش دهیم؛ تا اینکه از همان ابتدا این خطاها به صورت واضحی نمایش داده شوند. بنابراین && firstName.touched نیز در اینجا اضافه شده‌است. به این ترتیب div نمایش دهنده‌ی alert بوت استرپ، دیگر در اولین بار نمایش یک فرم خالی، ظاهر نخواهد شد. اما اگر کاربر با یک tab از فیلدی خالی رد شد، آنگاه این خطا نمایش داده می‌شود.



نمایش بهتر خطاهای اعتبارسنجی با مزین ساختن المان‌های ورودی

علاوه بر نمایش یک alert بوت استرپی متناظر با یک فیلد غیرمعتبر، می‌توان خود المان‌های ورودی را نیز با شیوه‌نامه‌هایی مزین ساخت.


این کار را در بوت استرپ با افزودن کلاس has-error در کنار form-group انجام می‌دهند. همچنین label نیز باید به کلاس control-label مزین شود تا hass-error بر روی آن نیز تاثیرگذار شود. برای پیاده سازی پویای آن در Angular به روش ذیل عمل می‌شود:
<div class="form-group" [class.has-error]="firstName.invalid && firstName.touched">
   <label class="control-label">First Name</label>
در اینجا روش افزودن شرطی کلاس ویژه‌ی has-error بوت استرپ را به مجموعه کلاس‌های div جاری ملاحظه می‌کنید. هر زمان که شرط ذکر شده برقرار باشد، در عبارت property binding مخصوص class.className، این className را به صورت خودکار به مجموعه کلاس‌های آن المان اضافه می‌کند و برعکس.
بنابراین اگر المان firstName خالی باشد و همچنین با یک Tab از روی آن عبور کرده باشیم، کلاس has-error در کنار کلاس form-group اضافه می‌شود.

روش دوم: همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، Angular بر اساس حالات مختلف یک فیلد، کلاس‌های CSS خاصی را به آن‌ها انتساب می‌دهد. یک چنین کاری را با مقدار دهی این کلاس‌ها در فایل src\styles.css نیز می‌توان انجام داد که دقیقا معادل بررسی خواص invalid و touched با کدنویسی است:
.ng-touched.ng-invalid{
    border: 1px solid red;
}


سایر ویژگی‌های اعتبارسنجی HTML 5

تا اینجا ویژگی استاندارد required را به المان ورودی فرم ثبت اطلاعات کاربران، اضافه کردیم.
<input #firstName="ngModel" #firstNameElement 
required maxlength="3" minlength="2" pattern="^V.*"
type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
در اینجا برای مثال اعمال ویژگی‌های maxlength، minlength و pattern را مشاهده می‌کنید. ویژگی pattern برای تعریف عبارات باقاعده بکار می‌رود (برای مثال، نام حتما باید با V شروع شود) و تقریبا در تمام مرورگرها (caniuse.com ) نیز پشتیبانی می‌شود.
برای نمونه minlength همه‌جا پشتیبانی نمی‌شود؛ اما آن‌را می‌توان برای مثال با الگویی مساوی "+..." جایگزین کرد.


مشکل! ذکر چند ویژگی اعتبارسنجی با هم، تداخل ایجاد می‌کنند!

در اینجا چون چهار ویژگی مختلف را به صورت یکجا به یک المان متصل کرده‌ایم، اکنون div ذیل به هر کدام از این ویژگی‌ها به صورت یکسانی واکنش نشان خواهد داد؛ زیرا خاصیت invalid را true می‌کنند:
    <div *ngIf="firstName.invalid && firstName.touched" class="alert alert-danger">
        First Name is required.
    </div>
روش مدیریت این حالت، به صورت ذیل است:
    <div class="form-group" [class.has-error]="firstName.invalid && firstName.touched">
      <label class="control-label">First Name</label>
      <input #firstName="ngModel" #firstNameElement 
             required maxlength="3" minlength="2" pattern="^V.*"
             type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName">
      <div *ngIf="firstName.invalid && firstName.touched">
        <div class="alert alert-info">
           errors: {{ firstName.errors | json }}
        </div> 
        <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.required">
           Name is required.
        </div>
        <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.minlength">
           Name should be minimum {{firstName.errors.minlength.requiredLength}} characters.
        </div>
        <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.maxlength">
           Name should be max {{firstName.errors.maxlength.requiredLength}} characters.
        </div>
        <div class="alert alert-danger" *ngIf="firstName.errors.pattern">
           Name pattern: {{firstName.errors.pattern.requiredPattern}}
        </div>
      </div>      
    </div>
با یک چنین خروجی:


همانطور که در تصویر ملاحظه می‌کنید، محتوای خاصیت errors به صورت JSON، جهت دیباگ نیز درج شده‌است.
بنابراین وجود خاصیت firstName.errors.minlength و یا firstName.errors.pattern به این معنا است که این خطاهای خاص وجود دارند (خاصیت firstName.errors به همراه اضافاتی است) و برعکس نال بودن آن‌ها مؤید عدم وجود خطایی است. به همین جهت می‌توان به ازای هر کدام، یک div جداگانه را تشکیل داد.
مرحله‌ی بعد، استخراج اطلاعات بیشتری از همین شیء و محتوای خاصیت errors است. برای مثال زمانیکه در آن خاصیت minlength ظاهر شد، این خاصیت نیز دارای خاصیتی مانند requiredLength است که از آن می‌توان جهت درج عدد واقعی مورد نیاز این اعتبارسنج استفاده کرد.


بهبود اعتبارسنجی drop down

در حالت فعلی تعریف drop down مثال این سری، نیازی به اعتبارسنجی نیست؛ چون لیست مشخصی از طریق کامپوننت در اختیار این المان قرار می‌گیرد و همواره دقیقا یکی از این عناصر انتخاب خواهند شد. اما اگر گزینه‌ی دیگری را مانند:
<option value="default">Select a Language...</option>
به ابتدای این لیست اضافه کنیم، اینبار نیاز به اعتبارسنجی خواهد بود؛ زیرا اکنون کاربر می‌تواند گزینه‌ای را انتخاب نکند و راهی پیش فرض هم برای اعتبارسنجی این گزینه وجود ندارد.
    <div class="form-group" [class.has-error]="hasPrimaryLanguageError">
      <label class="control-label">Primary Language</label>
      <select class="form-control" name="primaryLanguage" 
                #primaryLanguage
                (blur)="validatePrimaryLanguage(primaryLanguage.value)"
                (change)="validatePrimaryLanguage(primaryLanguage.value)"
                [(ngModel)]="model.primaryLanguage">
          <option value="default">Select a Language...</option>
          <option *ngFor="let lang of languages">
            {{ lang }}
          </option>
      </select>
    </div>
در اینجا اتصال به class.has-error را همانند مثال‌های قبلی مشاهده می‌کنید. اما اینبار به یک خاصیت عمومی تعریف شده‌ی در سطح کامپوننت متصل شده‌است؛ زیرا Angular در مورد این المان خاص، کاری را برای ما انجام نخواهد داد. همچنین پیاده سازی حالت عبور از این کامپوننت با Tab نیز توسط اتصال به رخداد blur صورت گرفته‌است تا هر زمانیکه این فیلد focus را از دست داد، اجرا شود. دسترسی به مقدار جاری انتخابی این select نیز توسط یک template reference variable به نام primaryLanguage# صورت گرفته‌است. به این ترتیب می‌توان به خواص این المان مانند value آن دسترسی پیدا کرد. همچنین چون می‌خواهیم با انتخاب گزینه‌ی دیگری این علامت خطا رفع شود، این متد به رخداد change نیز علاوه بر blur، متصل شده‌است.
export class EmployeeRegisterComponent {
  hasPrimaryLanguageError = false;

  validatePrimaryLanguage(value) {
    if (value === 'default'){
      this.hasPrimaryLanguageError = true;
      }
    else{
      this.hasPrimaryLanguageError = false;
      }
  }
}
کار این متد تغییر مقدار hasPrimaryLanguageError است تا کلاس has-error در فرم نمایش داده شود. در اینجا اگر مقدار primaryLanguage انتخابی همان گزینه‌ی default ابتدایی باشد، خاصیت hasPrimaryLanguageError به true تنظیم می‌شود:



اعتبارسنجی در سطح کل فرم

تا اینجا بررسی‌هایی را که انجام دادیم، در سطح فیلدها بودند. اکنون اگر کاربر به طور کامل تمام این فیلدها را تغییر ندهد و بر روی دکمه‌ی ارسال کلیک کند چطور؟
<form #form="ngForm" novalidate>
زمانیکه فرم جاری را ایجاد کردیم، یک template reference variable را به نام form# نیز به آن نسبت دادیم و چون به ngForm متصل شده‌است، می‌توان به خواص این شیء نیز دسترسی یافت. برای نمونه پس از دکمه‌ی ثبت، عبارت ذیل را تعریف کنید:
<h3> form.valid: {{ form.valid }}</h3>
همانطور که ملاحظه می‌کنید یکی از خواص شیء ngForm که توسط متغیر form قابل دسترسی شده‌است، خاصیت valid می‌باشد که حاصل اعتبارسنجی تمام عناصر داخل فرم است. برای مثال می‌توان از این خاصیت جهت فعال یا غیرفعال کردن دکمه‌ی ثبت اطلاعات نیز استفاده کرد:
<button class="btn btn-primary" type="submit"
            [disabled]="form.invalid">Ok</button>
در اینجا مقدار form.invalid به خاصیت disabled المان متصل شده‌است و اگر اعتبارسنجی فرم با شکست مواجه شود، این دکمه در حالت غیرفعال ظاهر می‌شود.


در قسمت بعد نحوه‌ی ارسال این فرم را به سرور، بررسی می‌کنیم.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-04.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
مطالب
مهارت‌های تزریق وابستگی‌ها در برنامه‌های NET Core. - قسمت چهارم - پرهیز از الگوی Service Locator در برنامه‌های وب
الگوی Service locator را در قسمت دوم بررسی کردیم. همانطور که عنوان شد، بهتر است تا جائیکه امکان دارد از بکارگیری آن به علت ضدالگو بودن پرهیز کرد. در ادامه قسمت‌های مختلف یک برنامه‌ی ASP.NET Core را که می‌توان بدون نیاز به استفاده‌ی الگوی Service locator، تزریق وابستگی‌ها را در آن‌ها انجام داد، مرور می‌کنیم.


در کلاس آغازین برنامه

در اینجا در متد Configure آن تنها کافی است اینترفیس سرویس مدنظر خود را مانند IAmACustomService، به صورت یک پارامتر جدید اضافه کنید. کار وهله سازی آن توسط Service Provider برنامه به صورت خودکار صورت می‌گیرد:
public class Startup 
{ 
    public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { } 
  
    public void Configure(IApplicationBuilder app, IAmACustomService customService) 
    { 
        // ....    
    }         
}

یک نکته‌ی مهم: اگر طول عمر IAmACustomService را Scoped تعریف کرده‌اید و این سرویس از نوع IDisposable نیز می‌باشد، این روش کارآیی نداشته و باید از نکته‌ی «روش صحیح Dispose اشیایی با طول عمر Scoped، در خارج از طول عمر یک درخواست ASP.NET Core» که در قسمت قبل معرفی شد استفاده کنید.


در میان افزارها

هم سازنده‌ی یک میان افزار و هم متد Invoke آن قابلیت تزریق وابستگی‌ها را دارند:
public class TestMiddleware 
{ 
    public TestMiddleware(RequestDelegate next, IAmACustomService service) 
    { 
        // ... 
    } 
 
    public async Task Invoke(HttpContext context, IAmACustomService service) 
    { 
        // ... 
    }     
}
از سازنده‌ی آن برای تزریق وابستگی سرویس‌هایی با طول عمر Singleton استفاده کنید. ServiceProvider به همراه ویژگی است به نام Scope Validation. در این حالت اگر طول عمر سرویسی Singleton باشد (مانند طول عمر یک میان‌افزار) و در سازنده‌ی آن یک سرویس با طول عمر Scoped تزریق شود، در زمان اجرا یک استثناء را صادر می‌کند؛ چون در این حالت رفتار این سرویس Scoped نیز Singleton می‌شود که احتمالا مدنظر شما نیست. در این حالت از پارامترهای اضافی متد Invoke می‌توان برای تزریق وابستگی‌هایی با طول عمر Transient و یا Scoped استفاده کرد.
البته می‌توان این Scope Validation را در فایل program.cs به نحو زیر غیرفعال کرد، ولی بهتر است اینکار را انجام ندهید و همان مقدار پیش‌فرض آن بسیار مناسب است:
public static IWebHostBuilder CreateDefaultBuilder(string[] args) 
{ 
            var builder = new WebHostBuilder() 
//...
                .UseDefaultServiceProvider((context, options) => 
                { 
                    options.ValidateScopes = context.HostingEnvironment.IsDevelopment(); 
                }) 
//...

در کنترلرها

سازنده‌های کنترلرهای برنامه‌های ASP.NET Core قابلیت تزریق وابستگی‌ها را دارند:
public class HelloController : Controller 
{ 
    private readonly IAmACustomService _customService; 
 
    public HelloController(IAmACustomService customService) 
    { 
        _customService = customService; 
    } 
 
    public IActionResult Get() 
    { 
        // ... 
    } 
}
در اینجا حتی می‌توان با استفاده از ویژگی FromServices، یک سرویس را توسط پارامترهای یک اکشن متد نیز درخواست کرد:
[HttpGet("[action]")]
public IActionResult Index([FromServices] IAmACustomService service)
{  
   // ...
}
در این حالت بجای model binding، کار دریافت این سرویس درخواستی صورت می‌گیرد.


در مدل‌ها

ویژگی FromServices بر روی مدل‌ها نیز کار می‌کند.
public IActionResult Index(TestModel model)
{
  // ...
}
در اینجا نحوه‌ی تعریف TestModel را به همراه ویژگی FromServices مشاهده می‌کنید:
public class TestModel 
{        
    public string Name { get; set; } 
 
    [FromServices] 
    public IAmACustomService CustomService { get; set; } 
}
این حالت که property injection نیز نام دارد، نیاز به خاصیتی با یک public setter را دارد.


در Viewها

در Razor Views نیز می‌توان توسط inject directive@ کار تزریق وابستگی‌ها را انجام داد:
 @inject IAmACustomService CustomService
 

در ویژگی‌ها و فیلترها

در ASP.NET Core تزریق وابستگی‌های در سازنده‌های فیلترها نیز کار می‌کند:
public class ApiExceptionFilter : ExceptionFilterAttribute  
{  
    private ILogger<ApiExceptionFilter> _logger;  
    private IHostingEnvironment _environment;  
    private IConfiguration _configuration;  
  
    public ApiExceptionFilter(IHostingEnvironment environment, IConfiguration configuration, ILogger<ApiExceptionFilter> logger)  
    {  
        _environment = environment;  
         _configuration = configuration;  
         _logger = logger;  
    }
در این حالت چون سازنده‌ی این ویژگی، پارامتر دار شده‌است و این پارامترها نیز یک مقدار ثابت قابل کامپایل نیستند، برای معرفی یک چنین فیلتری باید از ServiceFilterها به صورت زیر استفاده کرد:
[Route("api/[controller]")]  
[ApiController]  
[ServiceFilter(typeof(ApiExceptionFilter))]  
public class ValuesController : ControllerBase  
{
مطالب
یکپارچه کردن ELMAH با WCF RIA Services

پیشتر در مورد ELMAH مطلبی را منتشر کرده بودم و اگر برنامه نویس ASP.NET هستید و با ELMAH آشنایی ندارید،‌ جدا نیمی از عمر کاری شما بر فنا است!
هاست پیش فرض یک WCF RIA Service هم یک برنامه‌ی ASP.NET است. بنابراین کلیه‌ی خطاهای رخ داده در سمت سرور را باید بتوان به نحوی لاگ کرد تا بعدا با مطالعه‌ی آن‌ها اطلاعات ارزشمندی را از نقایص برنامه در عمل و پیش از گوشزد شدن آن‌ها توسط کاربران، دریافت، بررسی و رفع کرد.
کلیه خطاها را لاگ می‌کنم تا:
- بدانم معنای جمله‌ی "برنامه کار نمی‌کنه" چی هست.
- بدون روبرو شدن با کاربران یا حتی سؤال و جوابی از آن‌ها بدانم دقیقا مشکل از کجا ناشی شده.
- بدانم رفتارهای عمومی کاربران که منجر به بروز خطا می‌شوند کدام‌ها هستند.
- بدانم در کدامیک از قسمت‌های برنامه تعیین اعتبار ورودی کاربران یا انجام نشده یا ضعیف و ناکافی است.
- بدانم زمانیکه دوستی (!) قصد پایین آوردن برنامه را با تزریق SQL داشته، دقیقا چه چیزی را وارد کرده، در کجا و چه زمانی؟
- بتوانم Remote worker خوبی باشم.

ELMAH هم برای لاگ کردن خطاهای مدیریت نشده‌ی یک برنامه‌ی ASP.NET ایجاد شده است. بنابراین باید بتوان این دو (WCF RIA Services و ELMAH) را به نحوی با هم سازگار کرد. برای اینکار نیاز است تا یک مدیریت کننده‌ی خطای سفارشی را با پیاده سازی اینترفیس IErrorHandler تهیه کنیم (تا خطاهای مدیریت نشده‌ی حاصل را به سمت ELMAH هدایت کند) و سپس آن‌را به کمک یک ویژگی یا Attribute به DomainService خود جهت لاگ کردن خطاها اعمال نمائیم. روش تعریف این Attribute را در کدهای بعد ملاحظه خواهید نمود (در اینجا نیاز است تا دو ارجاع را به اسمبلی‌های Elmah.dll که دریافت کرده‌اید و اسمبلی استاندارد System.ServiceModel نیز به پروژه اضافه نمائید):

//add a reference to "Elmah.dll"
using System;
using System.ServiceModel.Channels;
using System.ServiceModel.Dispatcher;
using System.Web;

namespace ElmahWcf
{
public class HttpErrorHandler : IErrorHandler
{
#region IErrorHandler Members
public bool HandleError(Exception error)
{
return false;
}

public void ProvideFault(Exception error, MessageVersion version, ref Message fault)
{
if (error == null)
return;

if (HttpContext.Current == null) //In case we run outside of IIS
return;

Elmah.ErrorSignal.FromCurrentContext().Raise(error);
}
#endregion
}
}

//add a ref to "System.ServiceModel" assembly
using System;
using System.Collections.ObjectModel;
using System.ServiceModel;
using System.ServiceModel.Channels;
using System.ServiceModel.Description;
using System.ServiceModel.Dispatcher;

namespace ElmahWcf
{
public class ServiceErrorBehaviorAttribute : Attribute, IServiceBehavior
{
Type errorHandlerType;
public ServiceErrorBehaviorAttribute(Type errorHandlerType)
{
this.errorHandlerType = errorHandlerType;
}

#region IServiceBehavior Members

public void AddBindingParameters(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase, Collection<ServiceEndpoint> endpoints,
BindingParameterCollection bindingParameters)
{ }

public void ApplyDispatchBehavior(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase)
{
IErrorHandler errorHandler;
errorHandler = (IErrorHandler)Activator.CreateInstance(errorHandlerType);
foreach (ChannelDispatcherBase cdb in serviceHostBase.ChannelDispatchers)
{
ChannelDispatcher cd = cdb as ChannelDispatcher;
cd.ErrorHandlers.Add(errorHandler);
}
}

public void Validate(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase)
{ }
#endregion
}
}
اکنون پس از تعریف ویژگی ServiceErrorBehavior، نوبت به اعمال آن می‌رسد. به فایل DomainService خود مراجعه کرده و یک سطر زیر را به آن اضافه نمائید:
    [ServiceErrorBehavior(typeof(HttpErrorHandler))] //Integrating with ELMAH
[EnableClientAccess()]
public partial class MyDomainService : LinqToEntitiesDomainService<myEntities>

در ادامه نحوه‌ی افزودن تعاریف متناظر با ELMAH به Web.Config برنامه ذکر شده است. این تعاریف برای IIS6 و 7 به بعد هم تکمیل گردیده است. خطاها هم به صورت فایل‌های XML در پوشه‌ای به نام Errors که به ریشه‌ی سایت اضافه خواهید نمود (یا هر پوشه‌ی دلخواه دیگری)، لاگ می‌شوند.
به نظر من این روش، از ذخیره سازی اطلاعات لاگ‌ها در دیتابیس بهتر است. چون اساسا زمانیکه خطایی رخ می‌دهد شاید مشکل اصلی همان ارتباط با دیتابیس باشد.
قسمت ارسال خطاها به صورت ایمیل نیز comment شده است که در صورت نیاز می‌توان آن‌را فعال نمود:

<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<configuration>
<configSections>
<sectionGroup name="elmah">
<section name="security" requirePermission="false" type="Elmah.SecuritySectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorLog" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorLogSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorMail" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorMailSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorFilter" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorFilterSectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorTweet" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorTweetSectionHandler, Elmah"/>
</sectionGroup>
</configSections>

<elmah>
<security allowRemoteAccess="1" />
<errorLog type="Elmah.XmlFileErrorLog, Elmah" logPath="~/Errors" />
<!-- <errorMail
from="errors@site.net"
to="nasiri@site.net"
subject="prj-error"
async="true"
smtpPort="25"
smtpServer="mail.site.net"
noYsod="true" /> -->
</elmah>

<system.webServer>
<modules runAllManagedModulesForAllRequests="true">
<add name="ErrorLog" type="Elmah.ErrorLogModule, Elmah"/>
<add name="DomainServiceModule"
preCondition="managedHandler"
type="System.ServiceModel.DomainServices.Hosting.DomainServiceHttpModule, System.ServiceModel.DomainServices.Hosting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35" />
</modules>
<validation validateIntegratedModeConfiguration="false" />
<handlers>
<add name="Elmah" verb="POST,GET,HEAD" path="myelmah.axd" type="Elmah.ErrorLogPageFactory, Elmah" />
</handlers>
</system.webServer>
<system.web>
<globalization
requestEncoding="utf-8"
responseEncoding="utf-8"
/>
<authentication mode="Forms">
<!--one month ticket-->
<forms name=".403AuthV"
cookieless="UseCookies"
slidingExpiration="true"
protection="All"
path="/"
timeout="43200" />
</authentication>
<httpHandlers>
<add verb="POST,GET,HEAD" path="myelmah.axd" type="Elmah.ErrorLogPageFactory, Elmah" />
</httpHandlers>
<httpModules>
<add name="ErrorLog" type="Elmah.ErrorLogModule, Elmah"/>
<add name="DomainServiceModule"
type="System.ServiceModel.DomainServices.Hosting.DomainServiceHttpModule, System.ServiceModel.DomainServices.Hosting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35" />
</httpModules>
<compilation debug="true" targetFramework="4.0">
<assemblies>
<add assembly="System.Data.Entity, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089" />
</assemblies>
</compilation>
</system.web>
<connectionStrings>
</connectionStrings>
<system.serviceModel>
<serviceHostingEnvironment
aspNetCompatibilityEnabled="true"
multipleSiteBindingsEnabled="true" />
</system.serviceModel>
</configuration>
اکنون برای مثال به یکی از متدهای DomainService خود سطر زیر را اضافه کرده و برنامه را آزمایش کنید:
throw new Exception("This is an ELMAH test");

سپس به آدرس http://localhost/myelmah.axd مراجعه نموده و اطلاعات لاگ شده حاصل را بررسی کنید:


این روش با WCF Services های متداول هم کار می‌کند. فقط در این سرویس‌ها باید aspNetCompatibilityEnabled مطابق تگ‌های ذکر شده‌ی system.serviceModel فوق در web.config لحاظ شوند (این مورد به صورت پیش فرض در WCF RIA Services وجود دارد). همچنین ویژگی زیر نیز باید به سرویس شما اضافه گردد:
[AspNetCompatibilityRequirements(RequirementsMode = AspNetCompatibilityRequirementsMode.Allowed)]

منابع مورد استفاده:
Integrating ELMAH for a WCF Service
Making WCF and ELMAH play nice together
Getting ELMAH to work with WCF services



پ.ن.
اگر به خطاهای ASP.NET دقت کرده باشید که به yellow screen of death هم مشهور هستند (در مقابل صفحات آبی ویندوز!)، ابتدای آن خیلی بزرگ نوشته شده Server Error و سپس ادامه‌ی خطا. همین مورد دقیقا یادم هست که هر بار سبب بازخواست مدیران شبکه بجای برنامه نویس‌ها می‌شد! (احتمالا این هم یک نوع بدجنسی تیم ASP.NET برای گرفتن حال ادمین‌های شبکه است! و گرنه مثلا می‌توانستند همان ابتدا بنویسند program/application error بجای server error)

نظرات مطالب
C# 8.0 - Nullable Reference Types
یک نکته‌ی تکمیلی: امکان استفاده‌ی از nullable attributes فوق در NET Standard 2.0. هم وجود دارد

nullable attributes ای را که در اینجا مشاهده می‌کنید، تنها در برنامه‌های مبتنی بر NET Core 3.0. و یا .NET Standard 2.1. قابل تعریف هستند. اما اگر کلاس‌های همین ویژگی‌ها را به صورت Internal در پروژه‌های قدیمی‌تر نیز به صورت دستی تعریف کنید، توسط کامپایلر جدید C# 8.0، شناسایی شده و استفاده می‌شوند. نمونه‌ی اینکار در پروژه‌ی JSON.NET انجام شده‌است. جهت ساده سازی اینکار، پروژه‌ی « Nullable » این ویژگی‌ها را به صورت یک بسته‌ی نیوگت برای پروژه‌های قدیمی‌تر، تهیه کرده‌است.  
مطالب
آزمایش Web APIs توسط Postman - قسمت دوم - ایجاد گردش کاری بین درخواست‌ها
تا اینجا مثال‌هایی را که بررسی کردیم، متکی به خود بودند و اطلاعات هر کدام، از یک درخواست به درخواستی دیگر کاملا متفاوت بود. همچنین اطلاعات ارسالی و یا دریافتی توسط آن‌ها نیز ثابت و از پیش تعیین شده بود.


کار با اطلاعات متغیر دریافتی از سرور

در Postman یک برگه‌ی جدید را باز کنید و سپس آدرس https://httpbin.org/uuid را در حالت Get درخواست نمائید:


این درخواست، یک Guid اتفاقی جدید را باز می‌گرداند. هربار که بر روی دکمه‌ی Send کلیک کنیم، مقدار Guid دریافتی متفاوت خواهد بود. این خروجی دقیقا حالتی است که در برنامه‌های دنیای واقعی با آن سر و کار داریم. در این نوع برنامه‌ها، پیشتر نمی‌توان مقدار خروجی دریافتی از سرور را پیش‌بینی کرد. همچنین علاقمندیم این مقدار دریافتی (از درخواست 1) را به Post request ای که در انتهای قسمت قبل ایجاد کردیم (درخواست 2)، ارسال کنیم و اطلاعاتی را بین درخواست‌ها به اشتراک بگذاریم.
برای این منظور، مجموعه‌ی httpbin ای را که در قسمت قبل ایجاد کردیم، انتخاب کرده و Post request ذخیره شده‌ی در آن‌را انتخاب کنید تا مجددا جزئیات آن بازیابی شود:

اکنون با مراجعه به برگه‌ی بدنه‌ی درخواست آن، قصد داریم یک خاصیت جدید id را با guid دریافتی از سرور توسط درخواستی دیگر، مقدار دهی کنیم:


برای دسترسی به این اطلاعات، می‌توان از ویژگی بسیار قدرتمند postman به نام متغیرها استفاده کرد. به همین جهت به برگه‌ی درخواست دریافت guid مراجعه کرده و برگه‌ی Tests آن‌را باز کنید:


این قسمت پس از پایان درخواست جاری، اجرا می‌شود. بنابراین دراینجا فرصت خواهیم داشت تا مقدار دریافتی از سرور را در یک متغیر ذخیره کنیم. سپس می‌توان از این متغیر در حین ارسال درخواستی دیگر استفاده کرد. در پنل کنار textbox نوشتن آزمون‌ها، تعدادی نمونه کد هم وجود دارند. برای مثال در اینجا نمونه کد «Set a global variable» را با کلیک بر روی آن انتخاب می‌کنیم:
 pm.globals.set("uuid", "foo");
در این مثال key/value این متغیر سراسری، با یک کلید مشخص و مقداری ثابت، مقدار دهی شده‌اند.

اکنون مجددا بر روی دکمه‌ی Send این درخواست کلیک کنید. پس از اجرای آن، این قطعه کد اجرا شده و یک متغیر سراسری، با کلید uuid و مقدار ثابت مشخص شده، در تمام برگه‌های postman در دسترس خواهند بود. برای بررسی صحت این عملیات، می‌توانید بر روی دکمه‌‌ای با آیکن چشم، در بالای سمت راست صفحه، کلیک کنید:


در ادامه برای استفاده‌ی از این متغیر سراسری، به برگه‌ی Post request مراجعه کرده و بدنه‌ی درخواست را به صورت زیر ویرایش می‌کنیم:
{
"name": "Vahid",
"id": "{{uuid}}"
}
در جائیکه بدنه‌ی درخواست درج می‌شود، متغیرها باید درون {{ }} قرار گیرند.
سپس این درخواست را ارسال کنید، در خروجی دریافتی از سرور httpbin، خاصیت و مقدار جدید id قابل مشاهده هستند که به معنای ارسال صحیح آن به سرور است:
    "json": {
        "id": "foo",
        "name": "Vahid"
    },
در اینجا، foo، مقداری است که از یک درخواست دیگر خوانده شده و توسط درخواست مجزای post جاری، ارسال گردیده‌است.
در این مرحله بر روی دکمه‌ی Save برگه‌ی uuid کلیک کرده و آن‌را در مجموعه‌ی httpbin، ذخیره کنید.


روش دسترسی و به اشتراک گذاری مقدار متغیر uuid دریافتی

تا اینجا متغیر سراسری uuid تنظیم شده، دارای یک مقدار ثابت است. برای تنظیم آن به مقدار Guid دریافتی از سرور، مجددا به برگه‌ی Tests درخواست uuid مراجعه می‌کنیم و آن‌را به نحو زیر تکمیل خواهیم کرد:



pm.response حاوی کل اطلاعات شیء response است و برای مثال بدنه‌ی response دریافتی از سمت سرور httpbin، یک چنین شکلی را دارد:
{
    "uuid": "4594e7ad-cae3-487b-bd42-fc49c312c0e9"
}
با فراخوانی متد json بر روی این شیء، اکنون می‌توان به اطلاعات آن همانند یک شیء متداول جاوا اسکریپتی که دارای کلید و خاصیت uuid است، دسترسی یافت:
let jsonResponse = pm.response.json();
pm.globals.set("uuid", jsonResponse.uuid);
پس از این تنظیم، مجددا درخواست را ارسال کنید که سبب دریافت uuid جدیدی می‌شود:
{
    "uuid": "83d437a8-bce6-438b-8693-068e5399182c"
}
برای بررسی نتیجه‌ی این عملیات، با کلیک بر روی دکمه‌‌ای با آیکن چشم، در بالای سمت راست صفحه، چنین خروجی قابل مشاهده خواهد بود:


که به معنای دسترسی به مقدار متغیر uuid دریافتی از سمت سرور و تنظیم آن به عنوان یک متغیر سراسری است.
اکنون اگر مجددا به برگه‌ی مجزای Post request مراجعه و آن‌را ارسال کنیم، در خروجی بدنه‌ی response دریافتی از سمت سرور:
   "json": {
        "id": "83d437a8-bce6-438b-8693-068e5399182c",
        "name": "Vahid"
    },
دقیقا ارسال همان مقدار متغیر دریافتی از برگه‌ای دیگر که توسط متغیر {{uuid}} تنظیم شده‌، قابل مشاهده‌است.
تا اینجا تمام برگه‌های باز را ذخیره کنید:


در این تصویر، uuid پس از Post request قرار گرفته، چون ترتیب ذخیره سازی آن‌ها به همین صورت بوده‌است. اما نیاز است uuid را به پیش از درخواست post، منتقل کرد. برای اینکار می‌توان از drag/drop آیتم آن کمک گرفت.


نوشتن یک آزمون ساده

هدف اصلی از برگه‌ی Tests هر درخواست در Postman، نوشتن آزمون‌های مختلف است. به همین جهت برای نوشتن یک آزمون ساده، به برگه‌ی Post request که هم اکنون باز است، مراجعه کرده و سپس برگه‌ی Tests آن‌را به صورت زیر تنظیم می‌کنیم:


pm.test("Status code is 200", function () {
    pm.response.to.have.status(200);
});
در اینجا در پنل code snippets کناری آن، بر روی لینک و گزینه‌ی «Status code: code is 200» کلیک کرده‌ایم تا به صورت خودکار، قطعه کد فوق را تولید کند. البته Tests را در قسمت‌های بعدی با جزئیات بیشتری بررسی خواهیم کرد. در اینجا بیشتر هدف آشنایی مقدماتی با برگه‌ی Tests آن است.
این آزمون، بررسی می‌کند که آیا status code بازگشتی از سرور 200 است یا خیر؟ برای اجرای آن، فقط کافی است بر روی دکمه Send این برگه کلیک کنید:


نتیجه‌ی آن‌را در برگه‌ی جدید Test Results، در قسمت نمایش response دریافتی از سمت سرور، می‌توان مشاهده کرد که بیانگر موفقیت آمیز بودن آزمایش انجام شده‌است.
اگر علاقمندید تا حالت شکست آن‌را نیز مشاهده کنید، بجای عدد 200، عدد 404 را وارد کرده و مجددا درخواست را ارسال کنید.


اجرای ترتیبی آیتم‌های یک مجموعه

تا اینجا اگر درخواست‌ها را در مجموعه‌ی httpbin ذخیره کرده و همچنین ترتیب آن‌ها را نیز به نحوی که گفته شد، اصلاح کرده باشید، یک چنین شکلی را باید مشاهده کنید:


در اینجا برای اجرای ترتیبی این آیتم‌ها و اجرای گردش کاری کوچکی که ایجاد کرده‌ایم (درخواست post باید پس از درخواست uuid و بر اساس مقدار دریافتی آن از سرور اجرا شود)، می‌توان از collection runner برنامه‌ی Postman استفاده کرد:


با کلیک بر روی دکمه‌ی Runner، در نوار ابزار برنامه‌ی Postman، صفحه‌ی Collection runner آن ظاهر می‌شود. در این صفحه ابتدا httpbin collection را انتخاب می‌کنیم که سبب نمایش محتویات و اجزای آن خواهد شد. سپس بدون ایجاد هیچگونه تغییری در تنظیمات این صفحه، بر روی دکمه‌ی run httpbin کلیک می‌کنیم:


پس از اجرای خودکار مراحل این مجموعه، نتیجه‌ی عملیات ظاهر می‌شود:


در اینجا هر مرحله، پس از مرحله‌ای دیگر اجرا شده و اگر آزمایشی نیز به همراه آن‌ها بوده باشد نیز اجرا شده‌است. همچنین اگر بر روی نام هر کدام از مراحل کلیک کنیم، می‌توان جزئیات آن‌ها را نیز دقیقا بررسی کرد:


امکان اجرای یک چنین قابلیتی توسط برنامه‌ی CLI ای به نام newman نیز به همراه Postman وجود دارد که جهت استفاده‌ی در continuous integration servers می‌تواند بسیار مفید باشد. جزئیات آن‌را در قسمت‌های بعدی بررسی خواهیم کرد.
مطالب
قابل ویرایش کننده‌ی فوق العاده x-editable ؛ قسمت دوم
در قسمت قبلی با نحوه‌ی اجرا و ویژگی‌های فنی و خصوصیات کدنویسی x-editable آشنا شدیم. غیر از این خصوصیات، خصوصیات دیگری هم هستند که فقط مختص نوع کنترلی هست که در قسمت type مشخص کرده‌اید.

کنترلهای زیر جهت ورود اطلاعات در ویرایشگر پشتیبانی می‌شوند:
  • text
  • textarea
  • select
  • date
  • datetime
  • dateui
  • combodate
  • html5types
  • checklist
  • wysihtml5
  • typeahead
  • typeaheadjs
  • select2 
text
 clear دکمه‌ای جهت حذف محتوای کادر متنی است. مقدار پیش فرض آن true است.
 escape  برای دفاع در برابر کدهای مخرب html به کار میرود و کاراکترهای مدنظر را در صورت true بودن غیرفعال می‌کند. البته اگر از خاصیت display استفاده کنید این گزینه تاثیرش را از دست خواهد داد.
 inputclass یک کلاس css را به کادر متنی اعمال می‌کند.
placeholder
مقدار داده شده را در صورتی که کادر متنی خالی باشد، نشان می‌دهد.
 tpl به معنی یک قالب. شما می‌توانید کد html تگ input خود را وارد کنید؛ ولی توصیه نمی‌شود.


 TextArea

همان خاصیت‌های قبلی را دارد بعلاوه rows که نمایانگر مقدار ارتفاع آن است.

select

خاصیت‌های escape,input,class و tpl را دارد به‌علاوه خاصیت‌های زیر:

 prepend  همانند گزینه پایینی است ولی قبل از آن داده‌های خود را اضافه می‌کند.
 source از آنجا که یک لیست، لیستی از آیتم‌ها را دارد و کاربر یکی از آن‌ها را انتخاب می‌کند، این بخش، منبع آیتم‌ها را معرفی می‌کند. این خاصیت چهار نوع داده می‌پذیرد: آرایه یا شیء‌ایی از مقادیر. تابعی که بعد از انجام هر عملی، اطلاعات به آن پاس می‌شوند و یا از نوع رشته که این رشته یک آدرس سمت سرور است که با درخواست از آن آدرس، اطلاعات را دریافت می‌کند.
 sourceCache
 اگه خاصیت بالا با آدرسی پر شده باشد که از سمت سرور بخواند، در دفعات بعدی مقدار دریافتی را از کش خواهد خواند.
 sourceError  یک پیام خطا هنگام بارگزاری اطلاعات
 sourceOptions  در صورتیکه قصد اضافه کردن پارامتری را به درخواست ایجکسی دارید. یک شیء از پارامترها را به آن نسبت می‌دهیم و برای رونویسی پارامترها از یک تابع استفاده می‌کنیم که نحوه‌ی تغییرات را قبلا در جدول شماره یک دیده‌اید.
 
date
خاصیت‌های مشترک قبلی : tpl,input,class,escape و clear است.
 datepicker  پیکربندی تقویم را بر عهده دارد. برای اطلاعات بیشتر در مورد پیکربندی تقویم به این لینک مراجعه فرمایید.
{ weekStart: 0, startView: 0, minViewMode: 0, autoclose: false }
 format قالب بندی فرمت تاریخ جهت ارسال به سرور\ حالت پیش فرض yyyy-mm-dd
مقادیری که میتوان به کار برد: yy   yyyy mm   m  dd   d
 viewformat  این فرمت هنگام نمایش به کار می‌آید و در صورتیکه مقدار عنصر در این قالب نباشد، آن را تبدیل می‌کند.


 datetime در بوت استراپ

کاملا مشترک با مورد قبلی.


dateUI

مختص JqueryUI است و کاملا مشترک با مورد قبلی.


combodate

موارد مشترک قبلی را دارد ولی به جای خاصیت datepicker از combodate استفاده می‌شود که پیکربندی آن در این لینک قرار دارد.


نوع‌های HTML 5

شامل موارد زیر است:

  • password
  • email
  • url
  • tel
  • number
  • range
  • time 
html5 شامل عناصر زیادی است که ویژگی‌های جالبی را مد نظر دارند؛ ولی ممکن است بعضی المان‌ها در بعضی مرورگرها کارآیی مناسبی نداشته باشند که در این صفحه سازگاری مرورگرها با این نوع المان‌ها ذکر شده است.
خاصیت‌های ذکر شده در مورد نوع text، در مورد آن‌ها نیز صدق می‌کند.

checklist
همانند نوع select است؛ فقط خاصیت separator را دارد که کارش جدا کردن مقادیر است و مقدار پیش فرض آن علامت ',' است.


wysihtml5
سورس و دمو ی این نوع ادیتور که بر پایه‌ی بوت استرپ بنا شده است و زحمت اضافه کردن کتابخانه‌ها به صفحه، بر عهده شماست.
مداخل زیر را به طور دستی به صفحه اضافه کنید:
<link href="js/inputs-ext/wysihtml5/bootstrap-wysihtml5-0.0.2/bootstrap-wysihtml5-0.0.2.css" rel="stylesheet" type="text/css"></link>  
<script src="js/inputs-ext/wysihtml5/bootstrap-wysihtml5-0.0.2/wysihtml5-0.3.0.min.js"></script>  
<script src="js/inputs-ext/wysihtml5/bootstrap-wysihtml5-0.0.2/bootstrap-wysihtml5-0.0.2.min.js"></script>
و همچنین اسکریپت x-editable برای کار با این عنصر را هم اضافه کنید:
<script src="js/inputs-ext/wysihtml5/wysihtml5.js"></script>
این فایل در بسته‌ای که دانلود کرده‌اید موجود است. شامل خاصیت‌های escape,inputclass,placeholder,tpl است و خاصیت wysihtml5 شامل تنظیمات و پیکربندی ادیتور است که پیکریندی آن را می‌توانید در اینجا مطالعه بفرمایید.

typeahead
این گزینه فقط مختص بوت استرپ 2 است و یک کنترل autocomplete به شمار می‌آید. منبع داده‌های آن از طریق خاصیت source به دو صورت آرایه و object تامین می‌گردد.
['text1', 'text2', 'text3' ...]

//or

[{value: 1, text: "text1"}, {value: 2, text: "text2"}, ...]
شامل خاصیت‌های clear,escape,prepend,source,sourceOptions,sourceError,sourceCache,inputclass,tpl است و شامل خاصیت typeahead جهت پیکربندی آن می‌شود.

typeaheadjs
همانند قبلی است و بر اساس twitterBootstrap است و شامل همان خصوصیات قبلی است. تنها خصوصیت typeahead آن است که باید از این پیکربندی استفاده کنید.

Select2
این المان بر اساس این کتابخانه  سورس باز ایجاد می‌شود. و مستندات آن شامل جزئیات و پیکربندی آن می‌شود. برای معرفی آن فایل‌های زیر را به صفحه معرفی کنید.
<link href="select2/select2.css" rel="stylesheet" type="text/css"></link>  
<script src="select2/select2.js"></script>
برای دریافت استایل بوت استرپی آن این فایل را صدا بزنید:
<link href="select2-bootstrap.css" rel="stylesheet" type="text/css"></link>
نکته: در حال حاضر خاصیت autotext روی این المان جواب نمی‌دهد و می‌توانید از خاصیت data-value به جای آن استفاده کنید.

شامل خاصیت‌های inputclass , escape , placeolder , source , tpl می‌باشد و از select2 برای دریافت پیکربندی‌های کنترل استفاده می‌کند و علامت جدا کننده آن توسط viewseperator صورت می‌گیرد.


قالبی نو برای ویرایشگر

ویرایشگر فعلی ما به خصوص در بوت استرپ، ظاهر فوق العاده‌ای دارد. ولی اگر بازهم مایل به تغییر و رونویسی هستید، این امکان فراهم شده است.

fn.editableform.template$
 مقدار پیش فرض آن که حتما باید شامل تگ فرم و کلاس‌های مدنظر باشد:
    <form>
        <div>
             <div><div></div><div></div></div>
             <div></div>
        </div> 
    </form>
در صورتی که قصد تغییر کلاس‌های آن را دارید باید کلاس‌های زیر را رونویسی کنید:
  • control-group
  • editable-input
  • editable-buttons
  • editable-error-block

fn.editableform.buttons$ 
    <button type="submit">ok</button>
    <button type="button">cancel</button>
کلاس‌های editable-sumit و editable-cancel به طور خودکار به کلاس editable-buttons تزریق می‌شوند.
و نهایتا جهت تغییر loading

fn.editableform.loading$  
<div></div>

گاهی اوقات نیاز است که خصوصیات این ویرایشگر را در شرایط متغیر صفحه کنترل کنیم، برای مثال گاهی پیش می‌آید که بخواهید در یک شرایط خاص ویرایشگر یک المان خاص را غیرفعال کنید. کد زیر مثال این تغییرات است.
$('#favsite').editable('option', 'disabled', false);

متدها و رویدادها


متدهایی که روی آن قابل اجراست:
editable
ویرایشگر را بر اساس مقادیر اولیه روی عنصر مشخص شده فعال می‌کند.
() activate  فوکوس را به input ویرایشگر باز می‌گرداند.
() destory  حذف ویژگی ویرایش از روی عنصر
() disable  غیرفعال کردن ویرایشگر
() enable  فعال سازی آن
 ()getvalue
باعث بازگردانی مقدار جاری همه عناصر توسط شیء جفت کلید مقدار می‌شود و عناصری که شامل متن یا مقداری نیستند، از آن حذف می‌شوند. در صورتیکه قصد دارید مقدار تنها یک عنصر قابل دریافت باشد، با خاصیت isSingle آن را true کنید.
    $('#username, #fullname').editable('getValue');
    //result:
    {
    username: "superuser",
    fullname: "John"
    }
    //isSingle = true
    $('#username').editable('getValue', true);
    //result "superuser"
 ()hide  مخفی کردن تگ فرم ویرایشگر
(option(key,value
 تغییر خصوصیات یک عنصر که در بالا هم نمونه کد آن را دیدیم.
(setvalue(value,convertStr  ست کردن مقدار جدید کنترل و پارامتر دوم وضعیت تبدیل این مقدار به فرمت داخلی است که برای آن تعریف شده است مثل date
() show  نمایش ویرایشگر
( submit(options  در صورتی که خاصیت ارسال خودکار به سمت سرور را غیر فعال کرده باشید، با این گزینه می‌توانید همه اطلاعات و تغییرات را ارسال کنید. برای ایجاد فرم بر اساس ویرایشگرها و ارسال اطلاعات با کلیک بر روی دکمه submit کاربرد دارد. یک مثال در این زمینه .
پارامترهای options به شرح زیر هستند:
url
data
ajaxoptions
(error(obj
(success(obj,config

از نسخه 1.5.1 میتوان این گزینه را به راحتی روی یک المان خاص هم صدا زد:
$('#username').editable('submit')
() toggle  کدی که صدا زده می‌شود بین دو وضعیت show و hide سوئیچ می‌کند.
() toggleDisabled  تغییر وضعیت بین دو حالت enable و disable
() validate  انجام اعتبارسنجی بر روی همه کنترل ها.
    $('#username, #fullname').editable('validate');
    // possible result:
    {
      username: "username is required",
      fullname: "fullname should be minimum 3 letters length"
    }


رویدادها

 hidden این رویداد زمانی رخ می‌دهد که ویرایشگر دیگر قابل مشاهده نیست و شامل دو پارامتر event و reason است. reason دلیل اینکه چرا ویرایشگر از دید خارج شده است را با یکی از گزینه‌های زیر مشخص می‌کند.
save
cancel
onblur
nochange
manual

    $('#username').on('hidden', function(e, reason) {
        if(reason === 'save' || reason === 'cancel') {
            //auto-open next editable
            $(this).closest('tr').next().find('.editable').editable('show');
        } 
    });
init
موقعی صدا زده میشود که متد editable روی عنصر صدا زده می‌شود و به یاد داشته باشید که این رویداد باید قبل از آن ست شده باشد.
    $('#username').on('init', function(e, editable) {
        alert('initialized ' + editable.options.name);
    });
    $('#username').editable();
save
 موقعی که مقدار جدید، با موفقیت تایید می‌شود. دو پارامتر event و params را باز می‌گرداند که params شامل دو خصوصیت newValue و response است که به ترتیب مقدار جدید و اطلاعات برگشت داده شده از درخواست آژاکس است.
    $('#username').on('save', function(e, params) {
        alert('Saved value: ' + params.newValue);
    });
shown
موقعیکه ویرایشگر نمایش می‌یابد و فرم با موفقیت رندر شده است. برای اشیایی چون select باید صبر کنید تا مقادیر آن‌ها بارگذاری شوند.
    $('#username').on('shown', function(e, editable) {
        editable.input.$input.val('overwriting value of input..');
    });
 

حل مشکل این ابزار در کندو

موقعیکه من این ابزار را بر روی treeview قرار دادم، به این مشکل برخوردم که اطراف پنجره باز شده، توسط حاشیه‌های treeview محدود شده است و مطابق شکل زیر قسمت‌هایی از آن دیده نمی‌شود. به همین علت css‌های کندو را به اندازه یک خط ویرایش کردم.


برای حل این مشکل فایل kendo.common-xxx را باز کنید. xxx بر اساس قالبی که برای کندو انتخاب کرده‌اید، می‌تواند متفاوت باشد. در مثال‌های کندو عموما این xxx به نام default شناخته می‌شود یا برای مثال من، bootstrap بود.
بعد از اینکه باز کردید، به دنبال چنین استایلی بگردید:
div.k-treeview{
border-width: 0px;
background: transparent none repeat scroll 0px center;
overflow: auto;
white-space: nowrap;
}
خط زیر را از آن حذف کنید تا مشکل حل شود.
overflow: auto;

نکته بعدی اینکه وقتی ویرایشگر در حالت popup قرار می‌گیرد، مقدار خاصیت title نمایش می‌یابد که عموما با مضامینی چون "کلمه جدید را وارد نمایید" و ... پر می‌شود که به طور پیش فرض سمت چپ قرار گرفته است. کد زیر را در صفحه وارد کنید تا متن در سمت راست قرار بگیرد:
  .popover-title {
        text-align: right;
    }

مطالب
بررسی تغییرات Blazor 8x - قسمت ششم - نکات تکمیلی ویژگی راهبری بهبود یافته‌ی صفحات SSR


در قسمت قبل، در حین بررسی رفتار جزیره‌های تعاملی Blazor Server، نکته‌ی زیر را هم درباره‌ی راهبری صفحات SSR مرور کردیم:
« اگر دقت کنید، جابجایی بین صفحات، با استفاده از fetch انجام شده؛ یعنی با اینکه این صفحات در اصل static HTML خالص هستند، اما ... کار full reload صفحه مانند ASP.NET Web forms قدیمی انجام نمی‌شود (و یا حتی برنامه‌های MVC و Razor pages) و نمایش صفحات، Ajax ای است و با fetch استاندارد آن صورت می‌گیرد تا هنوز هم حس و حال SPA بودن برنامه حفظ شود. همچنین اطلاعات DOM کل صفحه را هم به‌روز رسانی نمی‌کند؛ فقط موارد تغییر یافته در اینجا به روز رسانی خواهند شد.»
در این قسمت، نکات تکمیلی این قابلیت را که به آن enhanced navigation هم گفته می‌شود، بررسی می‌کنیم.


روش غیرفعال کردن راهبری بهبودیافته برای بعضی از لینک‌ها

ویژگی راهبری بهبودیافته فقط در حین هدایت بین صفحات مختلف یک برنامه‌ی Blazor 8x SSR، فعال است. اگر در این بین، کاربری به یک صفحه‌ی غیر بلیزری هدایت شود، راهبری بهبود یافته شکست خورده و سعی می‌کند حالت full document load را پیاده سازی و اجرا کند. مشکل اینجاست که در این حالت دو درخواست ارسال می‌شود: ابتدا حالت راهبری بهبودیافته فعال می‌شود و در ادامه پس از شکست این راهبری، هدایت مستقیم صورت می‌گیرد. برای رفع این مشکل می‌توان ویژگی جدید data-enhance-nav را با مقدار false، به لینک‌های خارجی مدنظر اضافه کرد تا برای این حالت‌ها دیگر ویژگی راهبری بهبودیافته فعال نشود:
<a href="/not-blazor" data-enhance-nav="false">A non-Blazor page</a>


فعالسازی مدیریت بهبودیافته‌ی فرم‌های SSR

در قسمت چهارم این سری با فرم‌های جدید SSR مخصوص Blazor 8x آشنا شدیم. این فرم‌ها هم می‌توانند از امکانات راهبری بهبود یافته استفاده کنند (یعنی مدیریت ارسال آن، توسط fetch API انجام شده و به روز رسانی قسمت‌های تغییریافته‌ی صفحه را Ajax ای انجام دهند)؛ برای نمونه اینبار همانند تصویر زیر، از fetch استاندارد برای ارسال اطلاعات به سمت سرور کمک گرفته می‌شود (یعنی عملیات Ajax ای شده‌؛ بجای یک post-back معمولی):


 اما ... این قابلیت به صورت پیش‌فرض در فرم‌های تعاملی SSR غیرفعال است. چون همانطور که عنوان شد، اگر مقصد این فرم، یک آدرس غیربلیزری باشد، دوبار ارسال فرم صورت خواهد گرفت؛ یکبار با استفاده از fetch API و بار دیگر پس از شکست، به صورت معمولی. اما اگر مطمئن هستید که endpoint این فرم، قطعا یک کامپوننت بلیزری است، بهتر است این قابلیت را در یک چنین فرم‌هایی نیز به صورت زیر فعال کنید:
<form method="post" @onsubmit="() => submitted = true" @formname="name" data-enhance>
    <AntiforgeryToken />
    <InputText @bind-Value="Name" />
    <button>Submit</button>
</form>

@if (submitted)
{
    <p>Hello @Name!</p>
}

@code {

    bool submitted;

    [SupplyParameterFromForm]
    public string Name { get; set; } = "";
}
البته باتوجه به اینکه در اینجا هم می‌توان از EditForm‌ها استفاده کرد، در این حالت فقط کافی است ویژگی Enhance را به آن‌ها اضافه نمائید:
<EditForm method="post" Model="NewCustomer" OnValidSubmit="() => submitted = true" FormName="customer" Enhance>
    <DataAnnotationsValidator />
    <ValidationSummary/>
    <p>
        <label>
            Name: <InputText @bind-Value="NewCustomer.Name" />
        </label>
    </p>
    <button>Submit</button>
</EditForm>

@if (submitted)
{
    <p id="pass">Hello @NewCustomer.Name!</p>
}

@code {
    bool submitted = false;

    [SupplyParameterFromForm]
    public Customer? NewCustomer { get; set; }

    protected override void OnInitialized()
    {
        NewCustomer ??= new();
    }

     public class Customer
    {
        [StringLength(3, ErrorMessage = "Name is too long")]
        public string? Name { get; set; }
    }
}

نکته‌ی مهم: در این حالت فرض بر این است که هیچگونه هدایتی به یک Non-Blazor endpoint صورت نمی‌گیرید؛ وگرنه با یک خطا مواجه خواهید شد.



غیرفعال کردن راهبری بهبودیافته برای قسمتی از صفحه

اگر با استفاده از جاواسکریپت و خارج از کدهای بیلزر، اطلاعات DOM را به‌روز رسانی می‌کنید، ویژگی راهبری بهبودیافته، از آن آگاهی نداشته و به صورت خودکار تمام تغییرات شما را بازنویسی می‌کند. به همین جهت اگر نیاز است قسمتی از صفحه را که مستقیما توسط کدهای جاواسکریپتی تغییر می‌دهید، از به‌روز رسانی‌های این قابلیت مصون نگه‌دارید، می‌توانید ویژگی جدید data-permanent را به آن قسمت اضافه کنید:
<div data-permanent>
    Leave me alone! I've been modified dynamically.
</div>


امکان آگاه شدن از بروز راهبری بهبودیافته در کدهای جاواسکریپتی

اگر به هردلیلی در کدهای جاواسکریپتی خودنیاز به آگاه شدن از وقوع یک هدایت بهبودیافته را دارید (برای مثال جهت بازنویسی تغییرات ایجاد شده‌ی توسط آن)، می‌توانید به نحو زیر، مشترک رخ‌دادهای آن شوید:
<script>
    Blazor.addEventListener('enhancedload', () => {
        console.log('enhanced load event occurred');
    });
</script>


ویژگی جدید Named Element Routing در Blazor 8x

Blazor 8x از ویژگی مسیریابی سمت کلاینت به کمک تعریف URL fragments پشتیبانی می‌کند. به این صورت رسیدن (اسکرول) به یک قسمت از صفحه‌ای طولانی، بسیار ساده می‌شود.
برای مثال المان h2 با id مساوی targetElement را درنظر بگیرید:
<div class="border border-info rounded bg-info" style="height:500px"></div>

<h2 id="targetElement">Target H2 heading</h2>
<p>Content!</p>
در Blazor 8x برای رسیدن به آن، هر سه حالت زیر میسر هستند:
<a href="/counter#targetElement">

<NavLink href="/counter#targetElement">

Navigation.NavigateTo("/counter#targetElement");


معرفی متد جدید Refresh در Blazor 8x

در Blazor 8x، امکان بارگذاری مجدد صفحه با فراخوانی متد جدید NavigationManager.Refresh(bool forceLoad = false) میسر شده‌است. این متد در حالت پیش‌فرض از قابلیت راهبری بهبودیافته برای به روز رسانی صفحه استفاده می‌کند؛ مگر اینکه اینکار میسر نباشد. اگر آن‌را با پارامتر true فراخوانی کنید، full-page reload رخ خواهد داد.
همین اتفاق در مورد متد Navigation.NavigateTo نیز رخ‌داده‌است. این متد نیز در Blazor 8x به صورت پیش‌فرض بر اساس قابلیت راهبری بهبود یافته کار می‌کند؛ مگر اینکه اینکار میسر نباشد و یا پارامتر forceLoad آن‌را به true مقدار دهی کنید.