مطالب
ASP.NET MVC #12

تولید خودکار فرم‌های ورود و نمایش اطلاعات در ASP.NET MVC بر اساس اطلاعات مدل‌ها

در الگوی MVC، قسمت M یا مدل آن یک سری ویژگی‌های خاص خودش را دارد:
شما را وادار نمی‌کند که مدل را به نحو خاصی طراحی کنید. شما را مجبور نمی‌کند که کلاس‌های مدل را برای نمونه همانند کلاس‌های کنترلرها، از کلاس خاصی به ارث ببرید. یا حتی در مورد نحوه‌ی دسترسی به داده‌ها نیز، نظری ندارد. به عبارتی برنامه نویس است که می‌تواند بر اساس امکانات مهیای در کل اکوسیستم دات نت، در این مورد آزادانه تصمیم گیری کند.
بر همین اساس ASP.NET MVC یک سری قرارداد را برای سهولت اعتبار سنجی یا تولید بهتر رابط کاربری بر اساس اطلاعات مدل‌ها، فراهم آورده است. این قراردادها هم چیزی نیستند جز یک سری metadata که نحوه‌ی دربرگیری اطلاعات را در مدل‌ها توضیح می‌دهند. برای دسترسی به آن‌ها پروژه جاری باید ارجاعی را به اسمبلی‌های System.ComponentModel.DataAnnotations.dll و System.Web.Mvc.dll داشته باشد (که VS.NET به صورت خودکار در ابتدای ایجاد پروژه اینکار را انجام می‌دهد).

یک مثال کاربردی

یک پروژه جدید خالی ASP.NET MVC را آغاز کنید. در پوشه مدل‌های آن، مدل اولیه‌ای را با محتوای زیر ایجاد نمائید:

using System;

namespace MvcApplication8.Models
{
public class Employee
{
public int Id { set; get; }
public string Name { set; get; }
public decimal Salary { set; get; }
public string Address { set; get; }
public bool IsMale { set; get; }
public DateTime AddDate { set; get; }
}
}

سپس یک کنترلر جدید را هم به نام EmployeeController با محتوای زیر به پروژه اضافه نمائید:

using System;
using System.Web.Mvc;
using MvcApplication8.Models;

namespace MvcApplication8.Controllers
{
public class EmployeeController : Controller
{
public ActionResult Create()
{
var employee = new Employee { AddDate = DateTime.Now };
return View(employee);
}
}
}

بر روی متد Create کلیک راست کرده و یک View ساده را برای آن ایجاد نمائید. سپس محتوای این View را به صورت زیر تغییر دهید:

@model MvcApplication8.Models.Employee
@{
ViewBag.Title = "Create";
}

<h2>Create An Employee</h2>

@using (Html.BeginForm(actionName: "Create", controllerName: "Employee"))
{
@Html.EditorForModel()
<input type="submit" value="Save" />
}

اکنون اگر پروژه را اجرا کرده و مسیر http://localhost/employee/create را وارد نمائید، یک صفحه ورود اطلاعات تولید شده به صورت خودکار را مشاهده خواهید کرد. متد Html.EditorForModel بر اساس اطلاعات خواص عمومی مدل، یک فرم خودکار را تشکیل می‌دهد.
البته فرم تولیدی به این شکل شاید آنچنان مطلوب نباشد، از این جهت که برای مثال Id را هم لحاظ کرده، در صورتیکه قرار است این Id توسط بانک اطلاعاتی انتساب داده شود و نیازی نیست تا کاربر آن‌را وارد نماید. یا مثلا برچسب AddDate نباید به این شکل صرفا بر اساس نام خاصیت متناظر با آن تولید شود و مواردی از این دست. به عبارتی نیاز به سفارشی سازی کار این فرم ساز توکار ASP.NET MVC وجود دارد که ادامه بحث جاری را تشکیل خواهد داد.



سفارشی سازی فرم ساز توکار ASP.NET MVC با کمک Metadata خواص

برای اینکه بتوان نحوه نمایش فرم خودکار تولید شده را سفارشی کرد، می‌توان از یک سری attribute و data annotations توکار دات نت و ASP.NET MVC استفاده کرد و نهایتا این metadata توسط فریم ورک، مورد استفاده قرار خواهند گرفت. برای مثال:

using System;
using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication8.Models
{
public class Employee
{
//[ScaffoldColumn(false)]

[HiddenInput(DisplayValue=false)]
public int Id { set; get; }

public string Name { set; get; }

[DisplayName("Annual Salary ($)")]
public decimal Salary { set; get; }

public string Address { set; get; }

[DisplayName("Is Male?")]
public bool IsMale { set; get; }

[DisplayName("Start Date")]
[DataType(DataType.Date)]
public DateTime AddDate { set; get; }
}
}

در اینجا به کمک ویژگی HiddenInput از نمایش عمومی خاصیت Id جلوگیری خواهیم کرد یا توسط ویژگی DisplayName، برچسب دلخواه خود را به عناصر فرم تشکیل شده، انتساب خواهیم داد. اگر نیاز باشد تا خاصیتی کلا از رابط کاربری حذف شود می‌توان از ویژگی ScaffoldColumn با مقدار false استفاده کرد. یا توسط DataType، مشخص کرده‌ایم که نوع ورودی فقط قرار است Date باشد و نیازی به قسمت Time آن نداریم.
DataType شامل نوع‌های از پیش تعریف شده دیگری نیز هست. برای مثال اگر نیاز به نمایش TextArea بود از مقدار MultilineText، ‌استفاده کنید:

[DataType(DataType.MultilineText)]

یا برای نمایش PasswordBox از مقدار Password می‌توان کمک گرفت. اگر نیاز دارید تا آدرس ایمیلی به شکل یک لینک mailto نمایش داده شود از مقدار EmailAddress استفاده کنید. به کمک مقدار Url، متن خروجی به صورت خودکار تبدیل به یک آدرس قابل کلیک خواهد شد.
اکنون اگر پروژه را مجددا کامپایل کنیم و به آدرس ایجاد یک کارمند جدید مراجعه نمائیم، با رابط کاربری بهتری مواجه خواهیم شد.



سفارشی سازی ظاهر فرم ساز توکار ASP.NET MVC

در ادامه اگر بخواهیم ظاهر این فرم را اندکی سفارشی‌تر کنیم، بهتر است به سورس صفحه تولیدی در مرورگر مراجعه کنیم. در اینجا یک سری عناصر HTML محصور شده با div را خواهیم یافت. هر کدام از این‌ها هم با classهای css خاص خود تعریف شده‌اند. بنابراین اگر علاقمند باشیم که رنگ و قلم و غیره این موارد تغییر دهیم، تنها کافی است فایل css برنامه را ویرایش کنیم و نیازی به دستکاری مستقیم کدهای برنامه نیست.



انتساب قالب‌های سفارشی به خواص یک شیء

تا اینجا در مورد نحوه سفارشی سازی رنگ، قلم، برچسب و نوع داده‌های هر کدام از عناصر نهایی نمایش داده شده، توضیحاتی را ملاحظه نمودید.
در فرم تولیدی نهایی، خاصیت bool تعریف شده به صورت خودکار به یک checkbox تبدیل شده است. چقدر خوب می‌شد اگر امکان تبدیل آن مثلا به RadioButton انتخاب مرد یا زن بودن کارمند ثبت شده در سیستم وجود داشت. برای اصلاح یا تغییر این مورد، باز هم می‌توان از متادیتای خواص، جهت تعریف قالبی خاص برای هر کدام از خواص مدل استفاده کرد.
به پوشه Views/Shared مراجعه کرده و یک پوشه جدید به نام EditorTemplates را ایجاد نمائید. بر روی این پوشه کلیک راست کرده و گزینه Add view را انتخاب کنید. در صفحه باز شده، گزینه «Create as a partial view» را انتخاب نمائید و نام آن‌را هم مثلا GenderOptions وارد کنید. همچنین گزینه «Create a strongly typed view» را نیز انتخاب کنید. مقدار Model class را مساوی bool وارد نمائید. فعلا یک hello داخل این صفحه جدید وارد کرده و سپس خاصیت IsMale را به نحو زیر تغییر دهید:

[DisplayName("Gender")]
[UIHint("GenderOptions")]
public bool IsMale { set; get; }

توسط ویژگی UIHint، می‌توان یک خاصیت را به یک partial view متصل کرد. در اینجا خاصیت IsMale به partial view ایی به نام GenderOptions متصل شده است. اکنون اگر برنامه را کامپایل و اجرا کرده و آدرس ایجاد یک کارمند جدید را ملاحظه کنید، بجای Checkbox باید یک hello نمایش داده شود.
محتویات این Partial view هم نهایتا به شکل زیر خواهند بود:

@model bool
<p>@Html.RadioButton("", false, !Model) Female</p>
<p>@Html.RadioButton("", true, Model) Male</p>

در اینجا Model که از نوع bool تعریف شده، به خاصیت IsMale اشاره خواهد کرد. دو RadioButton هم برای انتخاب بین حالت زن و مرد تعریف شده‌اند.

یا یک مثال جالب دیگر در این زمینه می‌تواند تبدیل enum به یک Dropdownlist باشد. در این حالت partial view ما شکل زیر را خواهد یافت:

@model Enum
@Html.DropDownListFor(m => m, Enum.GetValues(Model.GetType())
.Cast<Enum>()
.Select(m => {
string enumVal = Enum.GetName(Model.GetType(), m);
return new SelectListItem() {
Selected = (Model.ToString() == enumVal),
Text = enumVal,
Value = enumVal
};
}))

و برای استفاده از آن، از ویژگی زیر می‌توان کمک گرفت (مزین کردن خاصیتی از نوع یک enum دلخواه، جهت تبدیل خودکار آن به یک دراپ داون لیست):

[UIHint("Enum")]


سایر متدهای کمکی تولید و نمایش خودکار اطلاعات از روی اطلاعات مدل‌های برنامه

متدهای دیگری نیز در رده‌ی Templated helpers قرار می‌گیرند. اگر از متد Html.EditorFor استفاده کنیم، از تمام این اطلاعات متادیتای تعریف شده نیز استفاده خواهد کرد. همانطور که در قسمت قبل (قسمت 11) نیز توضیح داده شد، صفحه استاندارد Add view در VS.NET به همراه یک سری قالب تولید فرم‌های Create و Edit هم هست که دقیقا کد نهایی تولیدی را بر اساس همین متد تولید می‌کند.
استفاده از Html.EditorFor انعطاف پذیری بیشتری را به همراه دارد. برای مثال اگر یک طراح وب، طرح ویژه‌ای را در مورد ظاهر فرم‌های سایت به شما ارائه دهد، بهتر است از این روش استفاده کنید. اما خروجی نهایی Html.EditorForModel به کمک تعدادی متادیتا و اندکی دستکاری CSS، از دیدگاه یک برنامه نویس بی نقص است!
به علاوه، متد Html.DisplayForModel نیز مهیا است. بجای اینکه کار تولید رابط کاربری اطلاعات نمایش جزئیات یک شیء را انجام دهید، اجازه دهید تا متد Html.DisplayForModel اینکار را انجام دهد. سفارشی سازی آن نیز همانند قبل است و بر اساس متادیتای خواص انجام می‌شود. در این حالت، مسیر پیش فرض جستجوی قالب‌های UIHint آن، Views/Shared/DisplayTemplates می‌باشد. همچنین Html.DisplayFor نیز جهت کار با یک خاصیت مدل تدارک دیده شده است. البته باید درنظر داشت که استفاده از پوشه Views/Shared اجباری نیست. برای مثال اگر از پوشه Views/Home/DisplayTemplates استفاده کنیم، قالب‌های سفارشی تهیه شده تنها جهت Viewهای کنترلر home قابل استفاده خواهند بود.
یکی دیگر از ویژگی‌هایی که جهت سفارشی سازی نحوه نمایش خودکار اطلاعات می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد، DisplayFormat است. برای مثال اگر مقدار خاصیت در حال نمایش نال بود، می‌توان مقدار دیگری را نمایش داد:

[DisplayFormat(NullDisplayText = "-")]

یا اگر علاقمند بودیم که فرمت اطلاعات در حال نمایش را تغییر دهیم، به نحو زیر می‌توان عمل کرد:

[DisplayFormat(DataFormatString  = "{0:n}")]

مقدار DataFormatString در پشت صحنه در متد string.Format مورد استفاده قرار می‌گیرد.
و اگر بخواهیم که این ویژگی در حالت تولید فرم ویرایش نیز درنظر گرفته شود، می‌توان خاصیت ApplyFormatInEditMode را نیز مقدار دهی کرد:

[DisplayFormat(DataFormatString  = "{0:n}", ApplyFormatInEditMode = true)]



بازنویسی قالب‌های پیش فرض تولید فرم یا نمایش اطلاعات خودکار ASP.NET MVC

یکی دیگر از قرارداهای بکارگرفته شده در حین استفاده از قالب‌های سفارشی، استفاده از نام اشیاء می‌باشد. مثلا در پوشه Views/Shared/DisplayTemplates، اگر یک Partial view به نام String.cshtml وجود داشته باشد، از این پس نحوه رندر کلیه خواص رشته‌ای تمام مدل‌ها، بر اساس محتوای فایل String.cshtml مشخص می‌شود؛ به همین ترتیب در مورد datetime و سایر انواع مهیا.
برای مثال اگر خواستید تمام تاریخ‌های میلادی دریافتی از بانک اطلاعاتی را شمسی نمایش دهید، فقط کافی است یک فایل datetime.cshtml سفارشی را تولید کنید که Model آن تاریخ میلادی دریافتی است و نهایتا کار این Partial view، رندر تاریخ تبدیل شده به همراه تگ‌های سفارشی مورد نظر می‌باشد. در این حالت نیازی به ذکر ویژگی UIHint نیز نخواهد بود و همه چیز خودکار است.
به همین ترتیب اگر نام مدل ما Employee باشد و فایل Partial view ایی به نام Employee.cshtml در پوشه Views/Shared/DisplayTemplates قرار گیرد، متد Html.DisplayForModel به صورت پیش فرض از محتوای این فایل جهت رندر اطلاعات نمایش جزئیات شیء Employee استفاده خواهد کرد.
داخل Partial viewهای سفارشی تعریف شده به کمک خاصیت ViewData.TemplateInfo.FormattedModelValue مقدار نهایی فرمت شده قابل استفاده را فراهم می‌کند. این مورد هم از این جهت حائز اهمیت است که نیازی نباشد تا ویژگی DisplayFormat را به صورت دستی پردازش کنیم. همچنین اطلاعات ViewData.ModelMetadata نیز دراینجا قابل دسترسی هستند.



سؤال: Partial View چیست؟

همانطور که از نام Partial view بر‌می‌آید، هدف آن رندر کردن قسمتی از صفحه است به همراه استفاده مجدد از کدهای تولید رابط کاربری در چندین و چند View؛ چیزی شبیه به User controls در ASP.NET Web forms البته با این تفاوت که Page life cycle و Code behind و سایر موارد مشابه آن در اینجا حذف شده‌اند. همچنین از Partial viewها برای به روز رسانی قسمتی از صفحه حین فراخوانی‌های Ajaxایی نیز استفاده می‌شود. مهم‌ترین کاربرد Partial views علاوه بر استفاده مجدد از کدها، خلوت کردن Viewهای شلوغ است جهت ساده‌تر سازی نگهداری آن‌ها در طول زمان (یک نوع Refactoring فایل‌های View محسوب می‌شوند).
پسوند این فایل‌ها نیز بسته به موتور View مورد استفاده تعیین می‌شود. برای مثال حین استفاده از Razor، پسوند Partial views همان cshtml یا vbhtml می‌باشد. یا اگر از web forms view engine استفاده شود، پسوند آن‌ها ascx است (همانند User controls در وب فرم‌ها).
البته چون در حالت استفاده از موتور Razor، پسوند View و Partial viewها یکی است، مرسوم شده است که نام Partial viewها را با یک underline شروع کنیم تا بتوان بین این دو تمایز قائل شد.
اگر این فایل‌ها را در پوشه Views/Shared تعریف کنیم، در تمام Viewها قابل استفاده خواهند بود. اما اگر مثلا در پوشه Views/Home آن‌هارا قرار دهیم، تنها در Viewهای متعلق به کنترلر Home، قابل بکارگیری می‌باشند.
Partial views را نیز می‌توان strongly typed تعریف کرد و به این ترتیب با مشخص سازی دقیق نوع model آن، علاوه بر بهره‌مندی از Intellisense خودکار، رندر آن‌را نیز تحت کنترل کامپایلر قرار داد.
مقدار Model در یک View بر اساس اطلاعات مدلی که به آن ارسال شده است تعیین می‌گردد. اما در یک Partial view که جزئی از یک View را نهایتا تشکیل خواهد داد، بر اساس مقدار ارسالی از طریق View معین می‌گردد.

یک مثال
در ادامه قصد داریم کد حلقه نمایش لیستی از عناصر تولید شده توسط VS.NET را به یک Partial view منتقل و Refactor کنیم.
ابتدا یک منبع داده فرضی زیر را در نظر بگیرید:
using System;
using System.Collections.Generic;

namespace MvcApplication8.Models
{
public class Employees
{
public IList<Employee> CreateEmployees()
{
return new[]
{
new Employee { Id = 1, AddDate = DateTime.Now.AddYears(-3), Name = "Emp-01", Salary = 3000},
new Employee { Id = 2, AddDate = DateTime.Now.AddYears(-2), Name = "Emp-02", Salary = 2000},
new Employee { Id = 3, AddDate = DateTime.Now.AddYears(-1), Name = "Emp-03", Salary = 1000}
};
}
}
}

سپس از آن در یک کنترلر برای بازگشت لیستی از کارکنان استفاده خواهیم کرد:

public ActionResult EmployeeList()
{
var list = new Employees().CreateEmployees();
return View(list);
}

View متناظر با این متد را هم با کلیک راست بر روی متد، انتخاب گزینه Add view و سپس ایجاد یک strongly typed view از نوع کلاس Employee، ایجاد خواهیم کرد.
در ادامه قصد داریم بدنه حلقه زیر را refactor کنیم و آن‌را به یک Parial view منتقل نمائیم تا View ما اندکی خلوت‌تر و مفهوم‌تر شود:

@foreach (var item in Model) {
<tr>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.Name)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.Salary)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.Address)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.IsMale)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.AddDate)
</td>
<td>
@Html.ActionLink("Edit", "Edit", new { id=item.Id }) |
@Html.ActionLink("Details", "Details", new { id=item.Id }) |
@Html.ActionLink("Delete", "Delete", new { id=item.Id })
</td>
</tr>
}

سپس بر روی پوشه Views/Employee کلیک راست کرده و گزینه Add|View را انتخاب کنید. در اینجا نام _EmployeeItem را وارد کرده و همچنین گزینه Create as a partial view و create a strongly typed view را نیز انتخاب کنید. نوع مدل هم Employee خواهد بود. به این ترتیب فایل زیر تشکیل خواهد شد:
\Views\Employee\_EmployeeItem.cshtml

ابتدای نام فایل‌را با underline شروع کرده‌ایم تا بتوان بین Viewها و Partial views تفاوت قائل شد. همچنین این Partial view چون داخل پوشه Employee تعریف شده، فقط در Viewهای کنترلر Employee در دسترس خواهد بود.
در ادامه کل بدنه حلقه فوق را cut کرده و در این فایل جدید paste نمائید. مرحله اول refactoring یک view به همین نحو آغاز می‌شود. البته در این حالت قادر به استفاده از Partial view نخواهیم بود چون اطلاعاتی که به این فایل ارسال می‌گردد و مدلی که در دسترس آن است از نوع Employee است و نه لیستی از کارمندان. به همین جهت باید item را با Model جایگزین کرد:

@model MvcApplication8.Models.Employee

<tr>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.Name)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.Salary)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.Address)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.IsMale)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.AddDate)
</td>
<td>
@Html.ActionLink("Edit", "Edit", new { id = Model.Id }) |
@Html.ActionLink("Details", "Details", new { id = Model.Id }) |
@Html.ActionLink("Delete", "Delete", new { id = Model.Id })
</td>
</tr>


سپس برای استفاده از این Partial view در صفحه نمایش لیست کارمندان خواهیم داشت:

@foreach (var item in Model) {
@Html.Partial("_EmployeeItem", item)
}

متد Html.Partial، اطلاعات یک Partial view را پردازش و تبدیل به یک رشته کرده و در اختیار Razor قرار می‌دهد تا در صفحه نمایش داده شود. پارامتر اول آن نام Partial view مورد نظر است (نیازی به ذکر پسوند فایل نیست) و پارامتر دوم، اطلاعاتی است که به آن ارسال خواهد شد.
متد دیگری هم وجود دارد به نام Html.RenderPartial. کار این متد نوشتن مستقیم در Response است، برخلاف Html.Partial که فقط یک رشته را بر می‌گرداند.



نمایش اطلاعات از کنترلر‌های مختلف در یک صفحه

Html.Partial بر اساس اطلاعات مدل ارسالی از یک کنترلر، کار رندر قسمتی از آن‌را در یک View خاص عهده دار خواهد شد. اما اگر بخواهیم مثلا در یک صفحه یک قسمت را به نمایش آخرین اخبار و یک قسمت را به نمایش آخرین وضعیت آب و هوا اختصاص دهیم، از روش دیگری به نام RenderAction می‌توان کمک گرفت. در اینجا هم دو متد Html.Action و Html.RenderAction وجود دارند. اولی یک رشته را بر می‌گرداند و دومی اطلاعات را مستقیما در Response درج می‌کند.

یک مثال:
کنترلر جدیدی را به نام MenuController به پروژه اضافه کنید:
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication8.Controllers
{
public class MenuController : Controller
{
[ChildActionOnly]
public ActionResult ShowMenu(string options)
{
return PartialView(viewName: "_ShowMenu", model: options);
}
}
}

سپس بر روی نام متد کلیک راست کرده و گزینه Add view را انتخاب کنید. در اینجا قصد داریم یک partial view که نامش با underline شروع می‌شود را اضافه کنیم. مثلا با محتوای زیر ( با توجه به اینکه مدل ارسالی از نوع رشته‌ای است):

@model string

<ul>
<li>
@Model
</li>
</ul>

حین فراخوانی متد Html.Action، یک متد در یک کنترلر فراخوانی خواهد شد (که شامل ارائه درخواست و طی سیکل کامل پردازشی آن کنترلر نیز خواهد بود). سپس آن متد با بازگشت دادن یک PartialView، اطلاعات پردازش شده یک partial view را به فراخوان بازگشت می‌دهد. اگر نامی ذکر نشود، همان نام متد در نظر گرفته خواهد شد. البته از آنجائیکه در این مثال در ابتدای نام Partial view یک underline قرار دادیم، نیاز خواهد بود تا این نام صریحا ذکر گردد (چون دیگر هم نام متد یا ActionName آن نیست). ویژگی ChildActionOnly سبب می‌شود تا این متد ویژه تنها از طریق فراخوانی Html.Action در دسترس باشد.
برای استفاده از آن هم در Viewایی دیگر خواهیم داشت:

@Html.Action(actionName: "ShowMenu", controllerName: "Menu", 
routeValues: new { options = "some data..." })

در اینجا هم پارامتر ارسالی به کمک anonymously typed objects مشخص و مقدار دهی شده است.


سؤال مهم: چه تفاوتی بین RenderPartial و RenderAction وجود دارد؟ به نظر هر دو یک کار را انجام می‌دهند، هر دو مقداری HTML را پس از پرداش به صفحه تزریق می‌کنند.
پاسخ: اگر View والد، دارای کلیه اطلاعات لازم جهت نمایش اطلاعات Partial view است، از RenderPartial استفاده کنید. به این ترتیب برخلاف حالت RenderAction درخواست جدیدی به ASP.NET Pipeline صادر نشده و کارآیی نهایی بهتر خواهد بود. صرفا یک الحاق ساده به صفحه انجام خواهد شد.
اما اگر برای رندر کردن این قسمت از صفحه که قرار است اضافه شود، نیاز به دریافت اطلاعات دیگری خارج از اطلاعات مهیا می‌باشد، از روش RenderAction استفاده کنید. برای مثال اگر در صفحه جاری قرار است لیست پروژه‌ها نمایش داده شود و در کنار صفحه مثلا منوی خاصی باید قرار گیرد، اطلاعات این منو در View جاری فراهم نیست (و همچنین مرتبط به آن هم نیست). بنابراین از روش RenderAction برای حل این مساله می‌توان کمک گرفت.
به صورت خلاصه برای نمایش اطلاعات تکراری در صفحات مختلف سایت در حالتیکه این اطلاعات از قسمت‌های دیگر صفحه ایزوله است (مثلا نمایش چند ویجت مختلف در صفحه)، روش RenderAction ارجحیت دارد.


یک نکته
فراخوانی متدهای RenderAction و RenderPartial در حین کار با Razor باید به شکل فراخوانی یک متد داخل {} باشند:

@{ Html.RenderAction("About"); }
And not @Html.RenderAction("About")

علت این است که @ به تنهایی به معنای نوشتن در Response است. متد RenderAction هم خروجی ندارد و مستقیما در Response اطلاعات خودش را درج می‌کند. بنابراین این دو با هم همخوانی ندارند و باید به شکل یک متد معمولی با آن رفتار کرد.
اگر حجم اطلاعاتی که قرار است در صفحه درج شود بالا است، متدهای RenderAction و RenderPartial نسبت به Html.Action و Html.Partial کارآیی بهتری دارند؛ چون یک مرحله تبدیل کل اطلاعات به رشته و سپس درج نتیجه در Response، در آن‌ها حذف شده است.


مطالب
تکمیل کلاس DelegateCommand

مدت‌ها از کلاس DelegateCommand معرفی شده در این آدرس استفاده می‌کردم. این کلاس یک مشکل جزئی دارد و آن هم عدم بررسی مجدد قسمت canExecute به صورت خودکار هست.

خلاصه‌ای برای کسانی که بار اول هست با این مباحث برخورد می‌کنند؛ یا MVVM به زبان بسیار ساده:

در برنامه نویسی متداول سیستم مایکروسافتی، در هر سیستمی که ایجاد کرده و در هر فناوری که ارائه داده از زمان VB6 تا امروز، شما روی یک دکمه مثلا دوبار کلیک می‌کنید و در فایل اصطلاحا code behind این فرم و در روال رخدادگردان آن شروع به کد نویسی خواهید کرد. این مورد تقریبا در همه جا صادق است؛ از WinForms تا WPF تا Silverlight تا حتی ASP.NET Webforms . به عمد هم این طراحی صورت گرفته تا برنامه نویس‌ها در این محیط‌ها زیاد احساس غریبی نکنند. اما این روش یک مشکل مهم دارد و آن هم «توهم» جداسازی رابط کاربر از کدهای برنامه است. به ظاهر یک فایل فرم وجود دارد و یک فایل جدای code behind ؛ اما در عمل هر دوی این‌ها یک partial class یا به عبارتی «یک کلاس» بیشتر نیستند. «فکر می‌کنیم» که از هم جدا شدند اما واقعا یکی هستند. شما در code behind صفحه به صورت مستقیم با عناصر رابط کاربری سروکار دارید و کدهای شما به این عناصر گره خورده‌اند.
شاید بپرسید که چه اهمیتی دارد؟
مشکل اول: امکان نوشتن آزمون‌ها واحد برای این متدها وجود ندارد یا بسیار سخت است. این متدها فقط با وجود فرم و رابط کاربری متناظر با آن‌ها هست که معنا پیدا می‌کنند و تک تک عناصر آن‌ها وهله سازی می‌شوند.
مشکل دوم: کد نوشته فقط برای همین فرم جاری آن قابل استفاده است؛ چون به صورت صریح به عناصر موجود در فرم اشاره می‌کند. نمی‌تونید این فایل code behind رو بردارید بدون هیچ تغییری برای فرم دیگری استفاده کنید.
مشکل سوم: نمی‌تونید طراحی فرم رو بدید به یک نفر، کد نویسی اون رو به شخصی دیگر. چون ایندو لازم و ملزوم یکدیگرند.

این سیستم کد نویسی دهه 90 است.
چند سالی است که طراحان سعی کرده‌اند این سیستم رو دور بزنند و روش‌هایی رو ارائه بدن که در آن‌ها فرم‌های برنامه و فایل‌های پیاده سازی کننده‌ی منطق آن هیچگونه ارتباط مستقیمی باهم نداشته باشند؛ به هم گره نخورده باشند؛ ارجاعی به هیچیک از عناصر بصری فرم را در خود نداشته باشند. به همین دلیل ASP.NET MVC به وجود آمده و در همان سال‌ها مثلا MVVM .

سؤال:
الان که رابط کاربری از فایل پیاده سازی کننده منطق آن جدا شده و دیگر Code behind هم نیست (همان partial class های متداول)، این فایل‌ها چطور متوجه می‌شوند که مثلا روی یک فرم، شیءایی قرار گرفته؟ از کجا متوجه خواهند شد که روی دکمه‌ای کلیک شده؟ این‌ها که ارجاعی از فرم را در درون خود ندارند.
در الگوی MVVM این سیم کشی توسط امکانات قوی Binding موجود در WPF میسر می‌شود. در ASP.NET MVC چیزی شبیه به آن به نام Model binder و همان مکانیزم‌های استاندارد HTTP این کار رو می‌کنه. در MVVM شما بجای code behind خواهید داشت ViewModel (اسم جدید آن). در ASP.NET MVC این اسم شده Controller. بنابراین اگر این اسامی رو شنیدید زیاد تعجب نکنید. این‌ها همان Code behind قدیمی هستند اما ... بدون داشتن ارجاعی از رابط کاربری در خود که ... اطلاعات موجود در فرم به نحوی به آن‌ها Bind و ارسال می‌شوند.
این سیم کشی‌ها هم نامرئی هستند. یعنی فایل ViewModel یا فایل Controller نمی‌دونند که دقیقا از چه کنترلی در چه فرمی این اطلاعات دریافت شده.
این ایده هم جدید نیست. شاید بد نباشه به دوران طلایی Win32 برگردیم. همان توابع معروف PostMessage و SendMessage را به خاطر دارید؟ شما در یک ترد می‌تونید با مثلا PostMessage شیءایی رو به یک فرم که در حال گوش فرا دادن به تغییرات است ارسال کنید (این سیم کشی هم نامرئی است). بنابراین پیاده سازی این الگوها حتی در Win32 و کلیه فریم ورک‌های ساخته شده بر پایه آن‌ها مانند VCL ، VB6 ، WinForms و غیره ... «از روز اول» وجود داشته و می‌تونستند بعد از 10 سال نیان بگن که اون روش‌های RAD ایی رو که ما پیشنهاد دادیم، می‌شد خیلی بهتر از همان ابتدا، طور دیگری پیاده سازی بشه.

ادامه بحث!
این سیم کشی یا اصطلاحا Binding ، در مورد رخدادها هم در WPF وجود داره و اینبار به نام Commands معرفی شده‌است. به این معنا که بجای اینکه بنویسید:
<Button  Click="btnClick_Event">Last</Button>

بنویسید:
<Button Command="{Binding GoLast}">Last</Button>

حالا باید مکانیزمی وجود داشته باشه تا این پیغام رو به ViewModel برنامه برساند. اینکار با پیاده سازی اینترفیس ICommand قابل انجام است که معرفی یک کلاس عمومی از پیاده سازی آن‌را در ابتدای بحث مشاهده نمودید.
در یک DelegateCommand،‌ توسط متد منتسب به executeAction، مشخص خواهیم کرد که اگر این سیم کشی برقرار شد (که ما دقیقا نمی‌دانیم و نمی‌خواهیم که بدانیم از کجا و کدام فرم دقیقا)، لطفا این اعمال را انجام بده و توسط متد منتسب به canExecute به سیستم Binding خواهیم گفت که آیا مجاز هستی این اعمال را انجام دهی یا خیر. اگر این متد false برگرداند، مثلا دکمه یاد شده به صورت خودکار غیرفعال می‌شود.
اما مشکل کلاس DelegateCommand ذکر شده هم دقیقا همینجا است. این دکمه تا ابد غیرفعال خواهد ماند. در WPF کلاسی وجود دارد به نام CommandManager که حاوی متدی استاتیکی است به نام InvalidateRequerySuggested. اگر این متد به صورت دستی فراخوانی شود، یکبار دیگر کلیه متدهای منتسب به تمام canExecute های تعریف شده، به صورت خودکار اجرا می‌شوند و اینجا است که می‌توان دکمه‌ای را که باید مجددا بر اساس شرایط جاری تغییر وضعیت پیدا کند، فعال کرد. بنابراین فراخوانی متد InvalidateRequerySuggested یک راه حل کلی رفع نقیصه‌ی ذکر شده است.
راه حل دومی هم برای حل این مشکل وجود دارد. می‌توان از رخدادگردان CommandManager.RequerySuggested استفاده کرد. روال منتسب به این رخدادگردان هر زمانی که احساس کند تغییری در UI رخ داده، فراخوانی می‌شود. بنابراین پیاده سازی بهبود یافته کلاس DelegateCommand به صورت زیر خواهد بود:

using System;
using System.Windows.Input;

namespace MvvmHelpers
{
// Ref.
// - http://johnpapa.net/silverlight/5-simple-steps-to-commanding-in-silverlight/
// - http://joshsmithonwpf.wordpress.com/2008/06/17/allowing-commandmanager-to-query-your-icommand-objects/
public class DelegateCommand<T> : ICommand
{
readonly Func<T, bool> _canExecute;
bool _canExecuteCache;
readonly Action<T> _executeAction;

public DelegateCommand(Action<T> executeAction, Func<T, bool> canExecute = null)
{
if (executeAction == null)
throw new ArgumentNullException("executeAction");

_executeAction = executeAction;
_canExecute = canExecute;
}

public event EventHandler CanExecuteChanged
{
add { if (_canExecute != null) CommandManager.RequerySuggested += value; }
remove { if (_canExecute != null) CommandManager.RequerySuggested -= value; }
}

public bool CanExecute(object parameter)
{
return _canExecute == null ? true : _canExecute((T)parameter);
}

public void Execute(object parameter)
{
_executeAction((T)parameter);
}
}
}

استفاده از آن هم در ViewModel ساده است. یکبار خاصیتی به این نام تعریف می‌شود. سپس در سازنده کلاس مقدار دهی شده و متدهای متناظر آن تعریف خواهند شد:

public DelegateCommand<string> GoLast { set; get; }

//in ctor
GoLast = new DelegateCommand<string>(goLast, canGoLast);

private bool canGoLast(string data)
{
//ex.
return ListViewGuiData.CurrentPage != ListViewGuiData.TotalPage - 1;
}

private void goLast(string data)
{
//do something
}

مزیت کلاس DelegateCommand جدید هم این است که مثلا متد canGoLast فوق، به صورت خودکار با به روز رسانی UI ، فراخوانی و تعیین اعتبار مجدد می‌شود.


مطالب
Minimal API's در دات نت 6 - قسمت سوم - ایجاد endpoints مقدماتی
در دو قسمت قبل، ساختار ابتدایی برنامه‌ی Minimal API's بلاگ دهی را ایجاد کردیم. در این قسمت می‌خواهیم بررسی کنیم، معادل‌های کنترلرهای MVC و اکشن متدهای آن‌ها در سیستم جدید Minimal API، به چه صورتی ایجاد می‌شوند.


ایجاد اولین endpoint از نوع Get مبتنی بر Minimal API

برای افزودن اولین endpoint برنامه، به فایل Program.cs برنامه مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
// ...

app.UseHttpsRedirection();

app.MapGet("/api/authors", async (MinimalBlogDbContext ctx) =>
{
    var authors = await ctx.Authors.ToListAsync();
    return authors;
});

app.Run();
app.MapGet، معادل یک اکشن متد کنترلرهای MVC را که از نوع HttpGet هستند، ارائه می‌دهد. در همینجا می‌توان آدرس دقیق این endpoint را به عنوان پارامتر اول، مشخص کرد که پس از فراخوانی آن در مرورگر، یک Delegate که هندلر نام دارد (پارامتر دوم این متد)، اجرا می‌شود تا Response ای را ارائه دهد.
همانطور که مشاهده می‌کنید می‌توان در اینجا، این Delegate را از نوع Lambda expressions تعریف کرد و با ذکر MinimalBlogDbContext به صورت یک پارامتر آن، کار تزریق وابستگی‌های خودکار آن نیز صورت می‌گیرد. شبیه به حالتی که می‌توان یک سرویس را به عنوان پارامتر یک اکشن متد، با ذکر ویژگی [FromServices] در کنترلرهای MVC معرفی کرد؛ البته در اینجا بدون نیاز به ذکر این ویژگی (هرچند هنوز هم قابل ذکر است). مزیت آن این است که هر endpoint، تنها سرویس‌های مورد نیاز خودش را دریافت می‌کند و نه یک لیست قابل توجه از تمام سرویس‌هایی که قرار است در قسمت‌های مختلف یک کنترلر استفاده شوند.
پس از آن می‌توان با Context ای که در اختیار داریم، عملیات مدنظر را پیاده سازی کرده و یک خروجی را ارائه دهیم. در اینجا دیگر نیازی به تعریف IActionResult‌ها و امثال آن نیست و همه چیز ساده شده‌است.


ایجاد اولین endpoint از نوع Post مبتنی بر Minimal API

app.MapPost، معادل یک اکشن متد کنترلرهای MVC را که از نوع HttpPost هستند، ارائه می‌دهد:
//...

app.UseHttpsRedirection();

//...

app.MapPost("/api/authors", async (MinimalBlogDbContext ctx, AuthorDto authorDto) =>
{
    var author = new Author();
    author.FirstName = authorDto.FirstName;
    author.LastName = authorDto.LastName;
    author.Bio = authorDto.Bio;
    author.DateOfBirth = authorDto.DateOfBirth;

    ctx.Authors.Add(author);
    await ctx.SaveChangesAsync();

    return author;
});

app.Run();

internal record AuthorDto(string FirstName, string LastName, DateTime DateOfBirth, string? Bio);
در ابتدا یک Dto را که حاوی اطلاعات نویسنده‌ی جدیدی است، معادل خواص مدل Author دومین برنامه، تعریف می‌کنیم. سپس می‌توان این Dto را نیز به صورت یک پارامتر جدید به Lambda Expression متد app.MapPost معرفی کرد تا کار نگاشت اطلاعات دریافتی به آن، به صورت خودکار انجام شود (حالت پیش‌فرض آن [FromBody] است که نیازی به ذکر آن نیست).
سعی شده‌است تا این مثال در ساده‌ترین شکل ممکن خودش ارائه شود. در ادامه کار نگاشت خواص Dto را به مدل دومین برنامه، توسط AutoMapper انجام خواهیم داد.
مابقی نکات متد app.MapPost نیز مانند متد app.MapGet است؛ برای مثال در اینجا نیز تعریف مسیر endpoint، توسط اولین پارامتر این متد صورت می‌گیرد و نحوه‌ی تزریق سرویس DbContext برنامه نیز یکی است.


آزمایش برنامه‌ی Minimal API's

برنامه‌ی Minimal API's تهیه شده، به همراه یک Swagger از پیش تنظیم شده نیز هست. به همین جهت برای کار با این API الزاما نیازی به استفاده‌ی از مثلا برنامه‌ی Postman یا راه حل‌های مشابه نیست. بنابراین فقط کافی است تا برنامه‌ی API را اجرا کرده و در رابط کاربری ظاهر شده در آدرس https://localhost:7085/swagger/index.html، بر روی دکمه‌ی Try it out هر کدام از endpointها کلیک کنیم. برای مثال اگر چنین کاری را در قسمت Post انجام دهیم، به تصویر زیر می‌رسیم:



در اینجا پس از ویرایش اطلاعات شیء JSON ای که برای ما تدارک دیده‌است، فقط کافی است بر روی دکمه‌ی execute ذیل آن کلیک کنیم تا اطلاعات این Dto را به app.MapPost متناظر فوق ارسال کند و برای نمونه خروجی بازگشتی از سرور را نیز در همینجا نمایش می‌دهد که در آن، Id رکورد نیز پس از ثبت در بانک اطلاعاتی، مشخص است:



شروع به Refactoring و خلوت کردن فایل Program.cs

اگر بخواهیم به همین نحو تمام endpoints و dtoها را داخل فایل Program.cs اضافه کنیم، پس از مدتی به یک فایل بسیار حجیم و غیرقابل نگهداری خواهیم رسید. بنابراین در مرحله‌ی اول، تنظیمات سرویس‌ها و میان افزارها را به خارج از آن منتقل می‌کنیم. برای این منظور پوشه‌ی جدید Extensions را به همراه دو کلاس زیر ایجاد می‌کنیم:
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using MinimalBlog.Dal;

namespace MinimalBlog.Api.Extensions;

public static class ServiceCollectionExtensions
{
    public static IServiceCollection AddApplicationServices(this IServiceCollection services,
        WebApplicationBuilder builder)
    {
        if (builder == null)
        {
            throw new ArgumentNullException(nameof(builder));
        }

        builder.Services.AddEndpointsApiExplorer();
        builder.Services.AddSwaggerGen();

        var connectionString = builder.Configuration.GetConnectionString("Default");
        builder.Services.AddDbContext<MinimalBlogDbContext>(opt => opt.UseSqlServer(connectionString));

        return services;
    }
}
کار این متد الحاقی، خارج کردن تنظیمات سرویس‌های برنامه از کلاس Program است.

همچنین نیاز به متد الحاقی دیگری برای خارج کردن تنظیمات میان‌افزارها داریم:
namespace MinimalBlog.Api.Extensions;

public static class WebApplicationExtensions
{
    public static WebApplication ConfigureApplication(this WebApplication app)
    {
        if (app == null)
        {
            throw new ArgumentNullException(nameof(app));
        }

        if (app.Environment.IsDevelopment())
        {
            app.UseSwagger();
            app.UseSwaggerUI();
        }

        app.UseHttpsRedirection();

        return app;
    }
}
پس از این تغییرات، اکنون ابتدای کلاس Program برنامه‌ی Api به صورت زیر تغییر می‌کند و خلاصه می‌شود:
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args);
builder.Services.AddApplicationServices(builder);

var app = builder.Build();
app.ConfigureApplication();

در قسمت بعد، endpoints را از این کلاس آغازین برنامه خارج می‌کنیم.
مطالب
پیاده سازی پروژه‌های React با TypeScript - قسمت دوم - تعیین نوع‌های پیشرفته‌تر props
در قسمت قبل با معرفی نوع props توسط TypeScript، مجبور به تکمیل اجباری تک تک آن‌ها شدیم؛ اما در React می‌توان props را به صورت اختیاری و یا با مقادیری پیش‌فرض نیز تعریف کرد.


روش تعیین props پیش‌فرض توسط TypeScript

اگر بخواهیم توسط روش‌های خود React، مقادیر پیش‌فرض props را تعیین کنیم، می‌توان از defaultProps به صورت زیر با تعریف یک شیء جاوا اسکریپتی از پیش مقدار دهی شده، استفاده کرد:
Head.defaultProps = {
   title: "Hello",
   isActive: true
};
اما در حالت استفاده‌ی از TypeScript و یا حتی نگارش ES6 آن (React در حالت پیش‌فرض آن)، می‌توان مقادیر پیش‌فرض props را با مقدار دهی مستقیم متغیرهای حاصل از Object Destructuring آن، تعیین کرد:
type Props = {
  title: string;
  isActive: boolean;
};

export const Head = ({ title = "Hello", isActive = true }: Props) => {
در اینجا هر متغیری که با مقداری پیش‌فرض، مقدار دهی شده باشد، اختیاری در نظر گرفته شده و اگر دارای مقدار پیش‌فرضی نباشد، باید به صورت اجباری در حین تعریف المان این کامپوننت، ذکر شود.
در این حالت انتظار داریم که در حین استفاده و تعریف المان کامپوننت Head، اگر برای مثال ویژگی isActive را ذکر نکردیم، کامپایلر TypeScript خطایی را گزارش نکند؛ که اینطور نیست:


هنوز هم در اینجا می‌توان خطای عدم تعریف خاصیت isActive را مشاهده کرد. برای رفع این مشکل، به صورت زیر عمل می‌کنیم:
type Props = {
  title: string;
  isActive?: boolean;
};

export const Head = ({ title, isActive = true }: Props) => {
در حین تعریف یک type، اگر خاصیتی با علامت ? ذکر شود، به معنای اختیاری بودن آن است. همچنین در اینجا مقدار پیش‌فرض title را هم حذف کرده‌ایم تا تعریف آن اجباری شود. بنابراین در typeها، تمام خواص اجباری هستند؛ مگر اینکه توسط ? به صورت اختیاری تعریف شوند. این مورد هم مزیتی است که در ابتدای طراحی props یک کامپوننت، باید در مورد اختیاری و یا اجباری بودن آن‌ها بیشتر فکر کرد. همچنین نیازی به استفاده از روش‌های غیراستانداردی مانند Head.defaultProps خود React نیست. ذکر مقدار پیش‌فرض متغیرهای حاصل از Object Destructuring، جزئی از جاوااسکریپت استاندارد است و یا مشخص سازی خواص اختیاری در TypeScript، فقط مختص به پروژه‌های React نیست و در همه جا به همین شکل کاربرد دارد.
اکنون با تعریف isActive?: boolean، دیگر شاهد نمایش خطایی در حین تعریف المان Head، بدون ذکر خاصیت isActive، نخواهیم بود.


تعریف انواع و اقسام نوع‌های props

تا اینجا نوع‌های ساده‌ای مانند string و boolean و همچنین نحوه‌ی تعریف اجباری و اختیاری آن‌ها را بررسی کردیم. در ادامه یک نمونه‌ی کامل‌تر را مشاهده می‌کنید:
type User = {
  name: string;
};

type Props = {
  title: string;
  isActive?: boolean;
  count: number;
  options: string[];
  status: "loading" | "loaded";
  thing: {};
  thing2: {
    name: string;
  };
  user: User;
  func: () => void;
};
- در ابتدا نوع‌های متداولی مانند number و string ذکر شده‌اند.
- سپس نحوه‌ی تعریف آرایه‌ای از رشته‌ها را مشاهده می‌کنید.
- یا می‌توان مقدار یک خاصیت را تنها به مقادیری خاص محدود کرد؛ مانند خاصیت status در اینجا و اگر در حین مقدار دهی این خاصیت، از مقدار دیگری استفاده شود، تایپ‌اسکریپت، خطایی را صادر می‌کند.
- در ادامه سه روش تعریف اشیاء تو در تو را مشاهده می‌کنید؛ خاصیت thing از نوع یک شیء خالی تعریف شده‌است (بجای آن می‌توان از نوع object هم استفاده کرد). خاصیت thing2 از نوع یک شیء که دارای خاصیت رشته‌ای name است، تعریف شده و یا بهتر است این نوع تعاریف را به یک type مستقل دیگر مانند User منتقل کرد و سپس از آن جهت تعیین نوع خاصیتی مانند user استفاده نمود.
- در اینجا حتی می‌توان یک خاصیت را که از نوع یک تابع است، تعریف کرد. در این تعریف، void نوع خروجی آن است.


روش تعریف props تابعی در TypeScript

برای بررسی روش تعریف نوع توابع ارسالی از طریق props، ابتدا کامپوننت جدید src\components\Button.tsx را ایجاد می‌کنیم. سپس آن‌را به صورت زیر تکمیل خواهیم کرد:
import React from "react";

type Props = {
  // onClick(): string;  method returns string
  // onClick(): void  method returns nothing;
  // onClick(text: string): void; method with params
  // onClick: () => void; function returns nothing
  onClick: (text: string) => void; // function with params
};

export const Button = ({ onClick }: Props) => {
  return <button onClick={() => onClick("hi")}>Click Me</button>;
};
در این کامپوننت، متغیر onClick حاصل از Object Destructuring شیء props دریافتی، یک تابع است که قرار است با کلیک بر روی دکمه‌ای که در این کامپوننت قرار دارد، پیامی را به کامپوننت والد ارسال کند.
با توجه به تعریف { onClick }، در همان لحظه، خطای any بودن نوع آن از طرف TypeScript گزارش داده می‌شود. بنابراین نوع جدید Props را ایجاد کرده و برای onClick، نوع متناسبی را تعریف می‌کنیم. در اینجا 4 روش مختلف تعریف نوع function را در TypeScript مشاهده می‌کنید؛ دو حالت آن با ذکر پرانتزها و درج امضای متد انجام شده و دو حالت دیگر به کمک arrow functions پیاده سازی شده‌اند.
برای نمونه آخرین حالت تعریف شده از روش arrow functions استفاده می‌کند که متداول‌ترین روش تعریف نوع توابع است (چون عنوان می‌کند که نوع onClick، یک تابع است و آن‌را شبیه به یک متد معمولی نمایش نمی‌دهد) که در آن در ابتدا امضای پارامترهای این تابع مشخص شده‌اند و در ادامه پس از <=، نوع خروجی این تابع تعریف شده‌است که void می‌باشد (این تابع چیزی را بر نمی‌گرداند).

در آخر، تعریف المان آن‌را به صورت زیر به فایل src\App.tsx اضافه می‌کنیم که onClick آن یک مقدار را دریافت کرده و سپس آن‌را در کنسول نمایش می‌دهد.
البته خروجی از نوع void، در اینجا بسیار معمول است؛ چون هدف از این نوع توابع بیشتر ارسال مقادیری به کامپوننت در برگیرنده‌ی آن‌ها است (مانند value در اینجا) و اگر برای مثال خروجی رشته‌ای را داشته باشند، باید در حین درج و تعریف المان آن‌ها، برای نمونه یک "return "value1 را هم در انتهای کار قرار داد که عملا استفاده‌ای ندارد و بی‌معنا است:
import { Button } from "./components/Button";
import { Head } from "./components/Head";
// ...

function App() {
  return (
    <div className="App">
      <Head title="Hello" />
      <Button
        onClick={(value) => {
          console.log(value);
        }}
      />
  // ...
مطالب
Blazor 5x - قسمت 22 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor Server - بخش 2 - ورود به سیستم و خروج از آن
در قسمت قبل، نحوه‌ی افزودن قالب ابتدایی ASP.NET Core Identity را به یک برنامه‌ی Blazor Server بررسی کردیم. در این مطلب، قسمت‌های ورود و خروج آن‌را به همراه نمایش قسمتی از صفحه، تنها به کاربران اعتبارسنجی شده، بررسی می‌کنیم تا روش دسترسی به اطلاعات ASP.NET Core Identity را در یک برنامه‌ی Blazor Server یکپارچه شده‌ی با آن، مطالعه کنیم.


نمایش قسمتی از صفحه بر اساس وضعیت اعتبارسنجی کاربر

فرض کنید می‌خواهیم در کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor که در قسمت قبل آن‌را اضافه کردیم، لینک‌های ثبت نام و لاگین را به کاربران غیر اعتبارسنجی شده (هنوز لاگین نکرده) نمایش دهیم و اگر کاربر، اعتبارسنجی شده بود (لاگین کرده بود)، لینک خروج را به او نمایش دهیم. برای این منظور کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        <a href="Identity/Account/Logout">Logout</a>
    </Authorized>
    <NotAuthorized>
        <a href="Identity/Account/Register">Register</a>
        <a href="Identity/Account/Login">Login</a>
    </NotAuthorized>
</AuthorizeView>
AuthorizeView، یکی از کامپوننت‌های استاندارد Blazor Server است. زمانیکه کاربری به سیستم لاگین کرده باشد، فرگمنت Authorized و در غیر اینصورت قسمت NotAuthorized آن‌را مشاهده خواهد کرد.
البته اگر برنامه را در همین حالت اجرا کنیم، به استثنای زیر خواهیم رسید:
InvalidOperationException: Authorization requires a cascading parameter of type Task<AuthenticationState>.
Consider using CascadingAuthenticationState to supply this.
Microsoft.AspNetCore.Components.Authorization.AuthorizeViewCore.OnParametersSetAsync()
برای رفع این مشکل و ارائه‌ی AuthenticationState به تمام کامپوننت‌های یک برنامه‌ی Blazor Server، نیاز است از کامپوننت CascadingAuthenticationState استفاده کرد. در مورد پارامترهای آبشاری، در قسمت نهم این سری بیشتر بحث شد و هدف از آن، ارائه‌ی یکسری اطلاعات، به تمام زیر کامپوننت‌های یک کامپوننت والد است؛ بدون اینکه نیاز باشد مدام این پارامترها را در هر زیر کامپوننتی، تعریف و تنظیم کنیم. همینقدر که آن‌ها را در بالاترین سطح سلسله مراتب کامپوننت‌های تعریف شده تعریف کردیم، در تمام زیر کامپوننت‌های آن نیز در دسترس خواهند بود.
بنابراین به فایل BlazorServer.App\App.razor که محل تعریف ریشه‌ی مسیریابی برنامه‌است، مراجعه کرده و کامپوننت آن‌را با کامپوننت توکار CascadingAuthenticationState محصور می‌کنیم:
<CascadingAuthenticationState>
    <Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true">
        <Found Context="routeData">
            <RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" />
        </Found>
        <NotFound>
            <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)">
                <p>Sorry, there's nothing at this address.</p>
            </LayoutView>
        </NotFound>
    </Router>
</CascadingAuthenticationState>
اینکار سبب می‌شود تا اطلاعات AuthenticationState، بین تمام کامپوننت‌های یک برنامه‌ی Blazor به اشتراک گذاشته شود.

اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، مشاهده خواهیم کرد که در اولین بار مراجعه‌ی به آن (پیش از لاگین)، لینک به صفحه‌ی خروج، نمایش داده نشده‌است؛ چون آن‌را در فرگمنت مخصوص Authorized قرار دادیم:



آزمایش نمایش منوی خروج برنامه

برای آزمایش برنامه، نیاز است ابتدا یک کاربر جدید را ثبت کنیم؛ چون هنوز هیچ کاربری در آن ثبت نشده‌است و همچنین کاربر پیش‌فرضی را هم به همراه ندارد. در مورد روش ثبت کاربران پیش‌فرض ASP.NET Core Identity، می‌توانید به مطلب «بازنویسی متد مقدار دهی اولیه‌ی کاربر ادمین در ASP.NET Core Identity توسط متد HasData در EF Core» مراجعه کنید و تمام نکات آن، در اینجا هم صادق است (چون پایه‌ی سیستم Identity مورد استفاده، یکی است و هدف ما در اینجا بیشتر بررسی نکات یکپارچه سازی آن با Blazor Server است و نه مرور تمام نکات ریز Identity).
بنابراین ابتدا از منوی بالای صفحه، گزینه‌ی Register را انتخاب کرده و کاربری را ثبت می‌کنیم. پس از ثبت نام، بلافاصله به منوی جدید زیر می‌رسیم که در آن گزینه‌های ورود و ثبت نام، مخفی شده‌اند و اکنون گزینه‌ی خروج از سیستم را نمایش می‌دهد:



بهبود تجربه‌ی کاربری خروج از سیستم

در همین حال که گزینه‌ی خروج نمایش داده شده‌است، اگر بر روی لینک آن کلیک کنیم، ابتدا ما را به صفحه‌ی مجزای logout هدایت می‌کند. سپس باید در این صفحه، مجددا بر روی لینک logout بالای آن کلیک کنیم. زمانیکه اینکار را انجام دادیم، اکنون صفحه‌ی دیگری را نمایش می‌دهد که به همراه پیام «خروج موفقیت آمیز از سیستم» است! در این پروسه، کاربر احساس می‌کند که کاملا از برنامه‌ی اصلی خارج شده‌است و همچنین مراحل طولانی را نیز باید طی کند.
مدیریت این مراحل توسط دو فایل زیر انجام می‌شوند:
Areas\Identity\Pages\Account\Logout.cshtml
Areas\Identity\Pages\Account\Logout.cshtml.cs

می‌خواهیم کدهای این دو فایل را به نحوی تغییر دهیم که اگر کاربری بر روی لینک logout برنامه‌ی اصلی کلیک کرد، به صورت خودکار logout شده و سپس مجددا به صفحه‌ی اصلی برنامه‌ی Blazor Server هدایت شود و مجبور نباشد تا مراحل طولانی یاد شده را تکرار کند.
به همین جهت ابتدا فایل Logout.cshtml.cs را حذف می‌کنیم؛ چون نیازی به آن نداریم. سپس محتوای فایل Logout.cshtml را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
@page
@using Microsoft.AspNetCore.Identity
@inject SignInManager<IdentityUser> SignInManager

@functions
{
    public async Task<IActionResult> OnGet()
    {
        if (SignInManager.IsSignedIn(User))
        {
            <p>You have successfully logged out of the application.</p>
            await SignInManager.SignOutAsync();
        }
        return Redirect("~/");
    }
}
با استفاده از سرویس SignInManager در ASP.NET Core Identity می‌توان یک کاربر را logout کرد که نمونه‌ای از آن‌را در اینجا مشاهده می‌کنید. در این حالت بررسی می‌شود که آیا کاربر جاری، به سیستم وارد شده‌است؟ اگر بله، کوکی‌های او حذف شده و سپس به صفحه‌ی اصلی برنامه، Redirect می‌شود. به این ترتیب به تجربه‌ی کاربری خروج بهتری خواهیم رسید.


نمایش User Claims، در یک برنامه‌ی Blazor Server

سیستم ASP.NET Core Identity، بر اساس User Claims کار می‌کند؛ اطلاعات بیشتر. پس از استفاده از CascadingAuthenticationState در بالاترین سطح برنامه، اطلاعات آن در سراسر برنامه‌ی Blazor Server هم قابل دسترسی است. برای مثال در کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor، به نحو زیر می‌توان نام کاربر ثبت نام شده را که یکی از User Claims او است، نمایش داد:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        Hello, @context.User.Identity.Name
        <a href="Identity/Account/Logout">Logout</a>
    </Authorized>



محدود کردن دسترسی به صفحات برنامه تنها برای کاربران اعتبارسنجی شده

پس از لاگین موفق به سیستم، اکنون می‌خواهیم دسترسی به صفحات تعریف اتاق‌ها و یا امکانات رفاهی هتل را تنها به کاربران لاگین شده، محدود کنیم. برای اینکار تنها کافی است از ویژگی Authorize استفاده کنیم. برای مثال به کامپوننت Pages\HotelRoom\HotelRoomList.razor مراجعه کرده و یک سطر زیر را به آن اضافه می‌کنیم:
@attribute [Authorize]
دسترسی به کامپوننتی که دارای دایرکتیو فوق باشد، تنها مختص به کاربران اعتبارسنجی شده‌ی سیستم است.

مشکل! با اینکه تمام کامپوننت‌های مثال جاری را به ویژگی Authorize مزین کرده‌ایم، اما ... کار نمی‌کند! و هنوز هم می‌توان بدون لاگین به سیستم، به محتوای آن‌ها دسترسی داشت.
برای رفع این مشکل، مجددا نیاز است کامپوننت BlazorServer.App\App.razor را ویرایش کرد:
<CascadingAuthenticationState>
    <Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true">
        <Found Context="routeData">
            @*<RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" />*@
            <AuthorizeRouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)">
                <NotAuthorized>
                    <p>Sorry, you do not have access to this page</p>
                </NotAuthorized>
            </AuthorizeRouteView>
        </Found>
        <NotFound>
            <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)">
                <p>Sorry, there's nothing at this address.</p>
            </LayoutView>
        </NotFound>
    </Router>
</CascadingAuthenticationState>
در اینجا RouteView پیشین را کامنت کرده و با AuthorizeRouteView، جایگزین کرده‌ایم. کار آن فعالسازی پردازش ویژگی Authorize افزوده شده‌ی به کامپوننت‌های برنامه‌است. همچنین در اینجا محتوای سفارشی را که در صورت درخواست یک چنین کامپوننت‌هایی نمایش داده می‌شود، در فرگمنت NotAuthorized مشاهده می‌کنید؛ که حتی می‌تواند یک کامپوننت مجزا هم باشد:



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-22.zip
مطالب
استفاده از Dialect سفارشی در NHibernate

Dialects در NHibernate کلاس‌هایی هستند جهت معرفی تعاریف ویژگی‌های خاص بانک‌های اطلاعاتی مختلف؛ مثلا SQL Server 2008 چه ویژگی‌های جدیدی دارد یا SQL Server CE 4.0 که جدیدا ارائه شده، امکان تعریف offset را در کوئری‌های خود میسر کرده (چیزی که قرار است در نگارش بعدی SQL Server اصلی(!) در دسترس باشد) ، اکنون چگونه می‌توان این ویژگی را فعال کرد (باید Dialect آن به روز شود و ... همین). یک سری Dialect از پیش تعریف شده هم برای اکثر بانک‌های اطلاعاتی در NHibernate وجود دارد. ممکن است این Dialects پیش فرض الزاما خواسته شما را برآورده نکنند یا مو به مو مستندات بانک‌ اطلاعاتی مرتبط را پیاده سازی نکرده باشند و سؤال این است که اکنون چه باید کرد؟ آیا باید حتما سورس‌ها را دستکاری و بعد کامپایل کرد؟ به این صورت هر بار با ارائه یک نگارش جدید NHibernate به مشکل برخواهیم خورد چون باید کل عملیات تکرار شود.
خبر خوب اینکه می‌توان از همین Dialects موجود ارث بری کرد، سپس مواردی را که نیاز داریم override کرده یا به کلاس مشتق شده افزود. اکنون می‌توان از این Dialect سفارشی به جای Dialect اصلی استفاده کرد. در ادامه با یک نمونه آشنا خواهیم شد.
فرض کنید Dialect انتخابی مرتبط است با SQL Server CE استاندارد. کوئری ساده زیر را می‌نویسیم، به ظاهر باید کار کند:
var list = session.Query<SomeClass>().Where(x=>x.Date.Year==2011).ToList();
اما کار نمی‌کند! علت این است که تمام Dialects در NHibernate از یک Dialect پایه مشتق شده‌اند. در این Dialect پایه، تعریف تابع استخراج year از یک تاریخ به نحو زیر است:
extract(year, ?1)
اما در SQL CE این تابع باید به صورت زیر تغییر کند تا کار کند:
datepart(year, ?1)
و ... این Override انجام نشده (تا نگارش فعلی آن). مهم نیست! خودمان انجام خواهیم داد! به صورت زیر:
using NHibernate;
using NHibernate.Dialect;
using NHibernate.Dialect.Function;

namespace Test1
{
public class CustomSqlCeDialect : MsSqlCeDialect
{
public CustomSqlCeDialect()
{
RegisterFunction("year", new SQLFunctionTemplate(NHibernateUtil.Int32, "datepart(year, ?1)"));
}
}
}
خوب تا اینجا ما یک Dialect جدید را با ارث بری از MsSqlCeDialect اصلی تولید کرده‌ایم. مرحله بعد نوبت به معرفی آن به NHibernate است. اینکار توسط Fluent NHibernate به سادگی زیر است:
var dbType = MsSqlCeConfiguration.Standard
...
.Dialect<CustomSqlCeDialect>();

پس از آن کوئری LINQ ابتدای بحث بدون مشکل اجرا خواهد شد چون اکنون می‌داند که بجای extract year ، باید از تابع datepart‌ استفاده کند.
مرحله بعد هم می‌تواند تهیه یک patch و ارسال به گروه اصلی برای به روز رسانی پروژه NH باشد.

نظرات مطالب
Functional Programming یا برنامه نویسی تابعی - قسمت اول
تفاوت‌ها که زیاده. برنامه نویسی تابعی یه ویژگی خیلی مهم به اسم Immutable  داره. یعنی مقدار متغیرها رو نمیشه تغییر داد. این ویژگی هم به این دلیل هستش که برنامه دیگه نگران thread safety نباشه و بتونه از حداکثر هسته‌های پردازنده و موازی سازی استفاده کنه. کلا برای برنامه نویسی تابعی باید برنامه تون و مساله ای که می‌خواید حل کنید امکان مدلسازی ریاضی رو داشته باشه که حتما کار سختی هستش و نمیشه همه چی رو به راحتی مدسازی ریاضی کرد. در کل هدف oop و functioanal و فلسفه استفاده شون متفاوته و مقایسه اونها درست بنظر نمیرسه.
نظرات مطالب
MongoDb در سی شارپ (بخش اول)
در جدیدترین نسخه‌های اخیر روش کار به شکل زیر تغییر کرده است:
برای دریافت آخرین نسخه درایور به کتابخانه زیر مراجعه فرمایید:
dotnet add package MongoDB.Driver
همچنین برای درج Id در مدل‌ها بهتر است به شکل زیر عمل شود:
public class Book
    {
        [BsonId]
        [BsonRepresentation((BsonType.ObjectId))]
        public string Id { get; set; }
    }
با اولین ویژگی این خصوصیت را کلید اصلی معرفی میکنیم و در ویژگی دوم میگوییم این نوع قرار است یک ObjectId باشد ولی زحمت تبدیل این کلید به رشته یا بلعکس در پشت صحنه انجام میگردد  از این لحاظ شما لازم نیست با نوع ObjectId چالشی داشته باشید.

نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت 14 - کار با فرم‌ها - بخش 2 - تعریف فرم‌ها و اعتبارسنجی آن‌ها
یک نکته‌ی تکمیلی: روش اعتبارسنجی مقایسه‌ی مقدار دو ورودی
در برنامه‌های Blazor بهتر است از ویژگی جدید [CompareProperty] بجای [Compare] استفاده شود که جزئی از بسته‌ی Microsoft.AspNetCore.Components.DataAnnotations.Validation است. (این مورد در Blazor 5x جزئی از همان ویژگی Compare اصلی شده و دیگر به آن نیازی نیست )
public class EditEmployeeModel 
{
    public string Email { get; set; }

    [CompareProperty("Email", 
        ErrorMessage = "Email and Confirm Email must match")]
    public string ConfirmEmail { get; set; }
}
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 18 - کار با ASP.NET Web API
ارتقاء به ASP.NET Core 2.1

اگر Controller شما صرفا کار Web API را انجام می‌دهد، می‌توانید آن‌را به ویژگی جدید ApiController مزین کنید:
[Route("api/[controller]")]
[ApiController]
public class ProductsController : ControllerBase
{
پس از این تغییر، این ویژگی‌ها را به صورت خودکار و بدون کد نویسی اضافه‌تری دریافت خواهید کرد:
الف) دیگر نیازی نیست تا ModelState.IsValid را بررسی کنید و در صورت معتبر نبودن آن برای مثال BadRequest(ModelState) را بازگشت دهید. این‌کار به صورت خودکار، در صورت بروز شکست اعتبارسنجی، انجام خواهد شد.
ب) دیگر نیازی به ذکر صریح ویژگی‌های FromBody ،FromRoute و FromQuery برای model binding به پارامترهای یک اکشن متد ندارید و در این زمینه به صورت هوشمند‌تری عمل می‌شود.

البته باید دقت داشت که این ویژگی تنها با attribute routing کار می‌کند و نه حالت convention-based routes.