یک سیستم گرید مبتنی بر ویژگی FlexBox 
سیستم عامل موبایل مبتنی بر HTML
در راستای مهاجرت به ویندوز 7، کار نصب و راه اندازی SVN و کلاینت‌های آن باید مجددا انجام میشد. اگر برای بار اول است که به مبحث SVN برخورد میکنید، مطالعه این جزوه توصیه میشود. مطالب ذیل برای افرادی مفید است که قصد انتقال سیستم SVN موجود خود را به مکان و یا سیستم عامل دیگری در اسرع وقت دارند.
الف) دریافت و نصب Visual SVN server
یا میتوان SVN خالص را از سایت آن دریافت کرد و یا جهت سهولت کار و همچنین دسترسی به یک کنسول مدیریتی میتوان برنامه‌ی رایگان Visual SVN server را از آدرس زیر دریافت و نصب کرد:
پس از نصب، ابتدا باید یا کاربر جدیدی را جهت استفاده از منابع آن تعریف کرد و یا از نحوه‌ی اعتبار سنجی یکپارچه با ویندوز هم میتوان استفاده کرد که من از این روش دوم استفاده می‌کنم (شکل زیر، کلیک راست بر روی نود اصلی visual SVN server و سپس انتخاب خواص و مراجعه به برگه‌ی اعتبار سنجی آن):
ب)دریافت و نصب TortoiseSVN
نصب آن نکته‌ی خاصی ندارد. اما یک سری نکته‌ی ریز پس از نصب آن بهتر است رعایت شود که در ادامه ذکر میشود:
ج) دریافت و نصب برنامه‌ی WinMerge
برنامه‌ی Diff پیش فرض TortoiseSVN آنچنان قوی نیست. به همین جهت میتوان برنامه‌ی WinMerge را با آن یکپارچه کرد. برای این منظور ابتدا آن‌را دریافت نمائید:
اگر پس از نصب TortoiseSVN آن‌را نصب کنید، در حین نصب پیشنهاد یکپارچه سازی با TortoiseSVN را نیز میدهد. اگر ابتدا WinMerge را نصب کرده‌اید و سپس TortoiseSVN بر روی سیستم شما نصب شده، فقط کافی است مطابق شکل زیر ابتدا به قسمت Diff viewers آن مراجعه کرده و سپس با انتخاب گزینه‌ی external ، دستور خط فرمان زیر را وارد نمائید:
C:\Program Files (x86)\WinMerge\WinMergeU.exe -e -x -ub -dl %bname -dr %yname %base %mine
بدیهی است مسیر WinMergeU.exe مطابق مسیر نصب در سیستم شما باید تنظیم شود.
د) تنظیم مسیر تحت نظر قرار گرفتن سیستم
TortoiseSVN به صورت پیش فرض کل سیستم را جهت مشاهده‌ی تغییرات تحت نظر قرار میدهد که گاهی باعث کاهش کارآیی آن خواهد شد. برای رفع این مشکل میتوان مسیرهایی را که پروژه‌های شما در آن قرار دارند را به آن معرفی نمود تا بار کلی سیستم کاهش یابد.
همانطور که در شکل نیز ملاحظه میکنید، Include path مقدار دهی شده است.
ه) مشخص سازی پسوندهایی که بهتر است از آنها صرفنظر شود
به برگه‌ی general تنظیمات TortoiseSVN مراجعه کرده و در قسمت global ignore pattern آن، موارد زیر را وارد نمائید:
این موارد شامل پروژه‌های دات نت، دلفی ، VC و امثال آن است و همچنین یک سری فایل بایناری که عموما با پروژه‌های برنامه نویسی نیازی به ثبت نگارش آنها نیست.
*.dcu *.~* dcu temp *.exe *.zip *.bkm *.ddp *.cfg *.dof *.dsk *.ini *.hlp *.gid *.bmp *.png *.gif ~* *.log bin debug release *.map *.chm *.bkf Thumbs.db *.mdb .obj *.elf *.stat *.ddp *.bpl *.map *.GID *.hlp *.opt *.dll *.raw *.BIN *.obj *.pdb *.scc Debug Release *.xml obj *.~* *.backup *.INI *.ArmLog *.KeyLog *.NanoLog *.Stats *.PreARM *.old *.drc *.*~ *.doc *.pdf *.bmp *.jpg *.MRW *.NEF *.ORF *.psd *.X3F __history *.local *.identcache *.bak Thumbs.db *.ldb *.dex *.rar DllDcu *.lck CVS cvs *.txt *.TXT *.jdbg *.HLP *.KWF *.xls *.cnt *.dsm *.dti *.tmp *.lnk *.cbk *.mes *.suo *.ncb *.user _ReSharper.* [Bb]in obj [Dd]ebug [Rr]elease *.aps *.eto
در همین برگه، اگر هنوز از VS2003 استفاده میکنید، تیک مربوط به استفاده از _svn بجای .svn را قرار دهید تا VS.Net با پوشه‌های مدیریتی ذکر شده مشکل پیدا نکند.
و) نصب افزونه‌های SVN سازگار با VS.Net
یا میتوان از افزونه‌ی Visual SVN استفاده کرد (که رایگان نیست) و یا AnkhSVN که رایگان و سورس باز است.
ولی در کل یک مورد را بیشتر نصب نکنید. علت هم کند شدن VS.Net است به دلیل فعالیت‌های پشت صحنه‌ی هر کدام از این افزونه‌ها که زیاده روی در تعداد آنها گاها باعث کرش هم میشود. بنابراین همان یک مورد کافی است.
ز) Import مخزن‌های قبلی
تا اینجا مقدمات کار فراهم شد. اکنون نوبت به import مخزن‌های بجا مانده از سیستم قبلی است. برای اینکار مطابق شکل زیر، گزینه‌ی import existing repositories را انتخاب کرده و مسیر مخزن‌های قبلی خود را باید معرفی نمود (به ازای هر کدام یکبار باید این عملیات صورت گیرد).
پس از انجام این مراحل یکبار باید سیستم reboot شود و اکنون همه چیز مثل قبل خواهد شد!
نکته:
اگر مسیر ریشه مخزن‌های جدید با مسیر آنها در سیستم قبلی متفاوت است، هنگام commit کارهای خود با خطای زیر متوقف خواهید شد:
Commit failed (details follow): Unable to open an ra_local session to URL
Unable to open repository 'file:///C:/Repositories/tracking/trunk'
Unable to open repository 'file:///C:/Repositories/tracking/trunk'
اشکالی ندارد! برای رفع آن باید از گزینه‌ی relocate مربوط به TortoiseSVN استفاده کرد.
بر روی پوشه کاری پروژه خود کلیک راست کرده، انتخاب گزینه‌ی TortoiseSVN و سپس انتخاب گزینه‌ی Relocate آن باید صورت گیرد. در اینجا میتوان مسیر جدید ریشه اصلی مخزن را در سیستم جدید معرفی کرد.
پیشتر در مطلب «React 16x - قسمت 33 - React Hooks - بخش 4 - useContext Hook» با هوک useContext آشنا شدیم. در این قسمت می‌خواهیم نکات تایپ‌اسکریپتی آن‌را بررسی کنیم.
ایجاد UserContext
فرض کنید برای انتقال داده‌های کاربر وارد شده‌ی به سیستم، از روش انتقال props از بالاترین کامپوننت موجود در component tree به پایین‌ترین کامپوننت آن، نیاز است از Context استفاده کنیم. به همین جهت فایل جدید src\contexts\userContext.tsx را با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
متد createContext در اصل یک متد جنریک است که بر اساس نوع آرگومان جنریک آن، مقدار شیء تامین کننده‌ی مقدار آن مشخص میشود. برای مثال اگر نوع User را تعریف کرده و به آن انتساب دهیم، یک چنین امضایی را پیدا میکند:
اما ... قطعه کد فوق با خطای تایپ‌اسکریپتی زیر کامپایل نمیشود:
عنوان میکند که شیء خالی که به createContext ارسال کرده‌ایم، از نوع User نیست. برای رفع این مشکل میتوان از مفهومی به نام Partial استفاده کرد:
به این ترتیب تمام خواص نوع User به صورت اختیاری معرفی میشوند و در این حالت انتساب یک شیء خالی اولیه به آن، مشکلی را ایجاد نخواهد کرد.
نکته 1: البته میتوان آرگومان جنریک آن‌را ذکر نکرد و createContext را با یک شیء آغازین از نوع User مقدار دهی کرد. در این حالت با استفاده از Type Inference، نوع آن، همان User درنظر گرفته میشود و دیگر نیازی به ذکر صریح این نوع نخواهد بود.
نکته 2: اگر از شیء مقدار دهی شده‌ی آغازین استفاده کنید، دیگر حتی نیازی به ذکر export type User هم نیست. نوع createContext بر اساس نوع خواص شیء آغازین ارسالی به آن در سراسر برنامه مشخص شده و قابل دسترسی میشود؛ با intellisense کامل و type checking دقیق.
نکته 3: useUser تعریف شده، در حقیقت یک هوک سفارشی است که میتوان بجای React.useContext از آن در سایر قسمت‌های برنامه استفاده کرد.
نکته 4: اگر علاقمند به استفاده‌ی از نوع Partial نیستید، میتوان از union types هم در اینجا استفاده کرد. در این حالت میتوان مقدار اولیه را undefined تعریف کرد:
معرفی UserContext به بالاترین کامپوننت موجود در component tree
برای این منظور به فایل src\App.tsx مراجعه کرده و آن‌را با UserContext.Provider محصور میکنیم:
ابتدا نوع User و سپس UserContext را import کرده‌ایم و سپس کل محتوای موجود در کامپوننت App را با UserContext.Provider که دارای مقدار user ابتدایی تعریف شده‌است، محصور میکنیم.
خواندن شیء Context در کامپوننتی دیگر
برای این منظور به کامپوننت src\components\Head.tsx که در قسمت‌های قبل ایجاد کردیم، مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل میکنیم:
در اینجا با استفاده از هوک useContext به UserContext دریافتی دسترسی یافته و سپس میتوان با اطلاعات شیء User کار کرد.
اولین مزیت کار با TypeScript در اینجا، وجود intellisense کامل به همراه context است:
و یا اگر از Object Destructuring استفاده کنیم، در صورت وجود یک اشتباه تایپی، بلافاصله در زمان کامپایل، خطایی را دریافت میکنیم:
یک نکته: اگر UserContext را با استفاده از union types تعریف کنیم:
هنگام استفاده‌ی از آن، خطای عدم وجود خاصیت‌های آن‌را در حین Object Destructuring دریافت میکنیم:
علت اینجا است که با فعال بودن بررسی نوع‌های نال‌نپذیر، چون user context اکنون میتواند undefined هم باشد، یا باید از روش context?.name استفاده کرد و یا یک علامت تعجب را پس از useContext قرار داد:
ذکر ! به این معنا است که می‌دانیم خروجی این متد، نال و یا undefined نیست (راهنمایی کردن کامپایلر TypeScript). چون پیشتر آن‌را در کامپوننت App، در حین تعریف Provider، مقدار دهی اولیه کرده‌ایم.
ایجاد UserContext
فرض کنید برای انتقال داده‌های کاربر وارد شده‌ی به سیستم، از روش انتقال props از بالاترین کامپوننت موجود در component tree به پایین‌ترین کامپوننت آن، نیاز است از Context استفاده کنیم. به همین جهت فایل جدید src\contexts\userContext.tsx را با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
import React from "react";
export type User = {
name: string;
isActive: boolean;
logOut: () => void;
};
export const UserContext = React.createContext<User>({});
export const useUser = () => React.useContext(UserContext); function React.createContext<User>(defaultValue: User, calculateChangedBits?: ((prev: User, next: User) => number) | undefined): React.Context<User>
Argument of type '{}' is not assignable to parameter of type 'User'.
Type '{}' is missing the following properties from type 'User': name, isActive, logOutts(2345) export const UserContext = React.createContext<Partial<User>>({}); نکته 1: البته میتوان آرگومان جنریک آن‌را ذکر نکرد و createContext را با یک شیء آغازین از نوع User مقدار دهی کرد. در این حالت با استفاده از Type Inference، نوع آن، همان User درنظر گرفته میشود و دیگر نیازی به ذکر صریح این نوع نخواهد بود.
نکته 2: اگر از شیء مقدار دهی شده‌ی آغازین استفاده کنید، دیگر حتی نیازی به ذکر export type User هم نیست. نوع createContext بر اساس نوع خواص شیء آغازین ارسالی به آن در سراسر برنامه مشخص شده و قابل دسترسی میشود؛ با intellisense کامل و type checking دقیق.
نکته 3: useUser تعریف شده، در حقیقت یک هوک سفارشی است که میتوان بجای React.useContext از آن در سایر قسمت‌های برنامه استفاده کرد.
نکته 4: اگر علاقمند به استفاده‌ی از نوع Partial نیستید، میتوان از union types هم در اینجا استفاده کرد. در این حالت میتوان مقدار اولیه را undefined تعریف کرد:
export const UserContext = React.createContext<User | undefined>(undefined);
معرفی UserContext به بالاترین کامپوننت موجود در component tree
برای این منظور به فایل src\App.tsx مراجعه کرده و آن‌را با UserContext.Provider محصور میکنیم:
import { User, UserContext } from "./contexts/userContext";
// ...
function App() {
const user: User = {
name: "User 1",
isActive: true,
logOut: () => {
console.log("LogOut.");
},
};
return (
<UserContext.Provider value={user}>
// ...
</UserContext.Provider>
);
}
export default App; خواندن شیء Context در کامپوننتی دیگر
برای این منظور به کامپوننت src\components\Head.tsx که در قسمت‌های قبل ایجاد کردیم، مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل میکنیم:
import { UserContext } from "../contexts/userContext";
// ...
export const Head = ({ title, isActive = true }: Props) => {
const context = React.useContext(UserContext); // or useUser();
// ...
}; اولین مزیت کار با TypeScript در اینجا، وجود intellisense کامل به همراه context است:
و یا اگر از Object Destructuring استفاده کنیم، در صورت وجود یک اشتباه تایپی، بلافاصله در زمان کامپایل، خطایی را دریافت میکنیم:
یک نکته: اگر UserContext را با استفاده از union types تعریف کنیم:
export const UserContext = React.createContext<User | undefined>(undefined);
علت اینجا است که با فعال بودن بررسی نوع‌های نال‌نپذیر، چون user context اکنون میتواند undefined هم باشد، یا باید از روش context?.name استفاده کرد و یا یک علامت تعجب را پس از useContext قرار داد:
const context = React.useContext(UserContext)!; // or useUser()!;
const { name } = context; 
هر سیستم با توجه به ساختاری که دارد نیاز به gitignore مخصوص آن نیز احساس میشود. در این لینک مجموعه ای قالب‌های gitignore برای محیط‌های مختلف ایجاد شده است. 
در مقاله چک لیست امنیتی web.config متوجه شدیم که تنظیم یک سری مقادیر، باعث افزایش ضریب ایمنی وب سایت میشود. در این نوشتار قصد داریم به بررسی این چک لیست امنیتی بپردازیم.
اولین مورد لیست در رابطه با وضعیت session هاست؛ هر چند که توصیه میشود تا جای ممکن استفاده از sessionها کنار گذاشته شود یا اینکه محدود شود .
SessionState
تگ sessionstate حاوی خصوصیتی به نام cookieless میباشد که در نسخه‌ی یک دات نت به صورت دو ارزشی پیاده سازی شده بود و با دادن مقدار false باعث میشد که سشن‌ها از طریق کوکی‌ها شناسایی شوند و در صورت true شدن، استفاده کوکی مسدود و از طریق url کنترل میشد. در نسخه دو دات نت، گزینه‌های این خصوصیت گسترده‌تر شد و مقادیر مختلفی اضافه شدند؛ مانند: شناسایی خودکار (در صورت عدم پشتیبانی مرورگر از کوکی) ، استفاده از کوکی و استفاده از URL.
استفاده در حالت url باعث میشود تا عبارات نامفومی که ما به آن sessionId می‌گوییم در بخشی از url به شکل زیر گنجانده شود:
https://www.dntips.ir/(xxxxxx)/page.aspx
استفاده از این حالت باعث مشکلات متعددی است؛ چه از لحاظ امنیتی و سایر موارد.
1- به دلیل تنوع لینکی که توسط این sessionIDها به ازای هر کاربر ایجاد میشوند، در نظر موتورهای جست و جو لینک‌هایی متفاوت محسوب شده و باعث کاهش جایگاه میگردد.
2- در صورتیکه آدرس دهی‌های شما بدون ذکر sessionID باشند، سرور کاربر مورد نظر را شناسایی نکرده و برای او session جدید صادر خواهد کرد. برای افزودن sessionID به لینک‌ها و اصلاح آنها میتوان از متد زیر استفاده کرد:
Response.ApplyAppPathModifier
3- در صورت embed کردن sessionID در آدرس فایلهای استاتیک، عملیات کش کردن نیز با مشکل مواجه خواهد شد.
4- در صورتی که session معتبر باشد و لینکی از آن ارسال شود، کاربری دیگر، همان کاربر مبداء در نظر گرفته خواهد شد. نمونه این مسئله برای من اتفاق افتاده بود که در آن یکی از دوستان، لینکی از یکی از سازمان‌های دولتی را برای من ارسال کرده بود که حاوی sessionId بود تا قادر باشم وجه مورد نظر را به صورت آنلاین پرداخت کنم. بعد از اینکه من لاگین کردم، session او با کد کاربری من پر شد و در همان حین دوست من با یک refresh به جای اطلاعات خودش ، اطلاعات پرداختی‌های من را مشاهده میکرد.
در صورتی که از session استفاده نمیکنید، بهترین حالت غیرفعال کردن این گزینه میباشد.
HttpOnly Cookie
httpOnly برای کوکی‌ها، در واقع یک فلگ است که از سوی مایکروسافت معرفی شده و در حال حاضر اکثر مرورگرها از این گزینه پشتیبانی میکنند. این فلگ باعث میشود که کوکی در مرورگر دیگر از طریق اسکریپت‌های سمت کلاینت در دسترس نبوده و تنها از طریق ارتباط با سرور در دسترس قرار گیرد. نحوه افزودن این فلگ را در دستور زیر مشاهده میکنید:
Set-Cookie: <name>=<value>[; <Max-Age>=<age>] [; expires=<date>][; domain=<domain_name>] [; path=<some_path>][; secure][; HttpOnly]
با افزودن این فلگ، دامنه حملات سمت کلاینت به خصوص XSS کاهش پیدا کرده و امکان جابجایی کوکی بین مرورگرها از بین خواهد رفت. طبق گفته‌ی مایکل هوارد، یکی از مدیران امنیتی خانواده ویندوز، بیشتر این نوع حملات، صرف کوکی‌های سشن میباشد. در صورتیکه کوکی به فلگ httponly مزین شده باشد، حمله کننده قادر نخواهد بود از طریق کلاینت، دیتای داخل کوکی را بخواند و بجای آن، یک رشته‌ی خالی را تحویل گرفته و به سمت حمله کننده ارسال خواهد کرد.
در دات نت دو، این امکان برای forms Authentication و همچنین session Id به طور خودکار لحاظ میگردد و این امکان از طریق وب کانفیگ در دسترس است:
<httpCookies httpOnlyCookies="true" …>
همچنین به شکل زیر از طریق کدنویسی امکان اعمال این فلگ بر روی کوکی‌ها امکان پذیر میباشد:
HttpCookie myCookie = new HttpCookie("myCookie");
myCookie.HttpOnly = true;
Response.AppendCookie(myCookie); در نگارش‌های ماقبل دات نت دو باید این مورد را دستی به کوکی اضافه کرد که آقای هانسلمن در وبلاگش این مورد را به طور کامل ذکر کرده است.
Custom Errors Mode
این مورد برای مشخص شدن وضعیت نمایش خطاها ایجاد شده است. در صورت خاموش کردن (Off) این گزینه، چه بر روی لوکال و چه بر روی سرور میزبان، خطاهای صفحه زرد رنگ به کاربران نمایش داده خواهد شد و از آنجا که این صفحه اطلاعات حیاتی و مهمی برای نمایش دارند، بهتر است که این صفحه از دید کابران نهایی مخفی شده و با ست کردن این گزینه روی On، صفحات خاصی که برای خطا مشخص کرده‌ایم نمایش پیدا میکنند و در صورتی که remoteOnly باشد، باعث میشود صفحه زرد رنگ تنها در حالت لوکال به نمایش در بیاید؛ ولی بر روی سرور تنها صفحات نهایی خطا نمایش داده میشوند که برای پروژه‌های در حالت توسعه بسیار مفید میباشد.
در نسخه IIS7 تگ دیگری به نام httperrors هم نیز اضافه شده است؛ ولی برای استفاده در نسخه‌های پیشین و همچنین IIS express موجود در ویژوال استودیو از همان Custom error استفاده نمایید.
Trace
trace کردن در دات نت یکی از قابلیت‌های مهم در سیستم دیباگینگ به شمار میرود که در دو حالت (در سطح اپلیکیشن) و همچنین (در سطح صفحه) اجرا میشود. این اطلاعات شامل اطلاعات مهمی چون درخواست‌ها و پارامترها، توکن سشن‌ها و... میباشد که در انتهای صفحه یا در پنجره مخصوص به خود به کاربر نمایش میدهد. بدیهی است که برای انتشار نهایی برنامه، این گزینه باید غیرفعال باشد تا این اطلاعات دیده نشوند.
compilation debug
با true شدن این گزینه در محیط اجرایی، مشکلات زیادی برای سیستم ASP.Net رخ میدهد که در زیر آنها را بررسی میکنیم:
1- باعث افزایش حجم شاخه temp خواهد شد.
2- timeout شدن صفحات با مشکل مواجه خواهند شد و ممکن است این timeout شدن اصلا رخ ندهد.
3- Batch Compilation که در همین تگ قابلیت true و false شدن را دارد، به کل نادیده گرفته شده و طوری با آن رفتار خواهد شد همانند حالتیکه مقدارش به false تنظیم شده‌است. این گزینه این امکان را به ما میدهد در صورتیکه درخواست صفحه‌ای در یک پوشه‌ی خاص داده شد، بقیه صفحات در آن محل نیز پردازش شوند تا در صورت درخواست صفحات همسایه، سرعت بالاتری در لود آن داشته باشیم. البته ناگفته نماند در صورتیکه در همان لحظه زمانی، سرور بار سنگینی را داشته باشد، این فرایند کنسل خواهد شد.
4- همه کتابخانه‌های جاوااسکرپیتی و فایلهای استاتیکی که از طریق فایل axd قابل دسترس هستند، قابلیت کش شدن را از دست داده و سرعت کندی خواهند داشت. همچنین در صورتیکه این گزینه با false مقداردهی شود، امکان فشرده سازی نیز اضافه خواهد شد.
5- واضح است که با فعال سازی این گزینه، امکان دیباگینگ فعال شده و همه موارد را برای دیباگر مهیا میکند تا بتواند تا حد ممکن، همه مباحث مانیتور شوند و این مورد بر کارآیی نهایی تاثیرگذار خواهد بود.
پیش نویس: این مقاله ترجمه شده فصل 6 کتاب Pro Asp.Net Core MVC2 میباشد.
کار با Visual Studio
در این مقاله، یکسری توضیحاتی در مورد ویژگیهای کلیدی ویژوال استودیو به برنامه نویس‌های (توسعه دهنده‌های) پروژه‌های Asp.net Core MVC ارائه میدهیم.
ایجاد یک پروژه
در ابتدا یک پروژه‌ی وب جدید Asp.net core را به نام Working و بر اساس قالب Empty ایجاد میکنیم. سپس در کلاس startup، قابلیت MVC را فعال میکنیم (کدهای این قسمت، در فصل 5 کامل شرح داده شده‌است)
namespace Working
{
public class Startup
{
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
// For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
services.AddMvc();
}
// This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline.
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
if (env.IsDevelopment())
{
app.UseDeveloperExceptionPage();
}
//app.Run(async (context) =>
//{
// await context.Response.WriteAsync("Hello World!");
//});
}
}
} ایجاد مدل:
یک پوشه جدید را به نام Models ایجاد میکنیم و بعد در این پوشه یک کلاس جدید را به نام Product ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در کلاس ایجاد شده قرار میدهیم (این قسمت در فصل 5 نیز شرح داده شده‌است):
namespace Working.Models
{
public class Product
{
public string Name { get; set; }
public decimal Price { get; set; }
}
} namespace WorkingWithVisualStudio.Models
{
public class SimpleRepository
{
private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository();
private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>();
public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository;
public SimpleRepository()
{
var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } };
foreach (var p in initialItems)
{
AddProduct(p);
}
}
public IEnumerable<Product> Products => products.Values;
public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p);
}
} نکته: من یک مشخصه (Property) استاتیک را به نام SharedRepository تعریف کردم که دسترسی به SimpleRepository را فراهم میکند و میتواند در طول برنامه از آن استفاده شود. این بهترین کار نیست، ولی میخواهم یک مشکل رایج را که در توسعه MVC روبرو میشوید، نشان دهم. من راه بهتری را برای کار با اجزای مشترک، در فصل 18 توضیح میدهم.
ایجاد Controller و View
در پوشه Controllers، یک فایل جدید را به نام HomeController.cs ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در آن قرار میدهیم:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products);
}
} @{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
</head>
<body>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody> @foreach (var p in Model)
{<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@p.Price</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> این View شامل یک جدول است که از حلقه foreach Razor، برای ایجاد ردیف‌هایی برای هر شیء مدل استفاده میکند. جایی که هر ردیف، حاوی سلول‌هایی برای خواص نام و قیمت است. اگر شما برنامه کاربردی را اجرا کنید، نتایج حاصل را در شکل خواهید دید:
دو نوع مختلف از بسته‌های نرم افزاری مورد نیاز برای Asp.Net Core MVC وجود دارند.
معرفی NuGet
ویژوال استودیو به همراه یک ابزار گرافیکی برای مدیریت بسته‌های NET. است که در یک پروژه گنجانده شده‌است. برای باز کردن این ابزار، گزینه Management NuGet Packages for Solution را از منوی Tools ➤ NuGet Package Manager انتخاب کنید. به این ترتیب ابزار NuGet باز میشود و لیستی از بسته‌هایی که قبلا نصب شده‌اند، نمایش داده میشود؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده‌است:
برگه‌ی Installed، خلاصه‌ای از بسته‌هایی را که قبلا در پروژه نصب شده‌اند، نشان میدهد. از برگه‌ی Browse، برای یافتن و نصب بسته‌های جدید میتوان استفاده کرد و برگه‌ی Updates، فهرست package هایی را که نسخه‌های اخیر آنها منتشر شده‌اند، نمایش میدهد.
معرفی بسته‌ی MICROSOFT.ASPNETCORE.ALL
اگر شما از نسخه‌های قبلی Asp.Net Core استفاده کرده باشید، باید یک لیست طولانی از بسته‌های NuGet را به پروژه جدید خود اضافه نمایید. Asp.Net Core2 یک بسته‌ی متفاوت را به نام Microsoft.AspNetCore.All معرفی میکند.
پکیچ Microsoft.AspNetCore.All یک meta-package است که شامل تمام بسته‌های Nuget مورد نیاز Asp.net Core و MVC Framework است. یعنی شما دیگر نیازی به نصب تک به تک این نوع بسته‌ها ندارید و هنگامیکه برنامه خود را منتشر میکنید، هر بسته‌ای از بسته‌های Meta-package که مورداستفاده قرار نمی‌گیرند، حذف خواهند شد. البته این بسته در نگارش 2.1، قسمت All آن به App تغییر نام یافته‌است.
معرفی بسته‌های Nuget و موقعیت ذخیره سازی آنها
ابزار NuGet لیست بسته‌های پروژه را در فایل projectname.csproj نگهداری میکند. در اینجا <projectname> با نام پروژه جایگزین میشود. برای مثال در پروژه فوق اطلاعات Nuget، در فایل WorkingWithVisualStudio.csproj ذخیره میشوند. ویژوال استودیو محتویات فایل csproj را در پنجره‌ی Solution Explorer نمایش نمیدهد. برای ویرایش این فایل، روی پروژه در پنجره‌ی Solution Explorer راست کلیک کنید و گزینه‌ی Edit WorkWithVisualStudio.csproj را از منوی باز شده، انتخاب کنید. ویژوال استودیو فایل را برای ویرایش باز میکند. فایل csproj یک فایل XML است و شما در آن عنصری را مانند قطعه کد زیر در آن می‌بینید که Asp.net Core Meta package را به پروژه اضافه میکند:
<ItemGroup>
<PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.All" Version="2.0.0" />
</ItemGroup> 
هنگامیکه از NuGet برای اضافه کردن یک بسته به پروژه‌ی خود استفاده میکنید، به صورت خودکار به همراه هر بسته‌ای که به آن وابستگی دارد، نصب میشود. شما میتوانید بسته‌های Nuget و وابستگی‌های آنها را در SolutionExpolrer از طریق گزینه‌ی Dependencies -> Nuget مشاهده کنید که هر یک از بسته‌های موجود در فایل csproj و وابستگی‌های آنها را نشان میدهد. برای نمونه بسته Meta-Package ASP.Net Core دارای تعداد زیادی وابستگی است؛ برخی از آنها در شکل زیر دیده میشوند:
معرفی Bower
یک بسته Client-Side، شامل محتوایی است که به مشتری ارسال میشود؛ مانند فایلهای جاوا اسکریپت، Css Stylesheets و یا تصاویر. از Nuget برای مدیریت این نوع فایل‌ها در پروژه نیز استفاده میشود. اما اکنون Asp.Net Core MVC پشتیبانی توکاری را از یک ابزار مدیریت بسته‌های سمت کاربر، به نام Bower نیز ارائه میدهد. Bower یک ابزار منبع باز ( Open Source ) است که در خارج از مایکروسافت و دنیای NET. توسعه داده شده و نگهداری میشود.
نکته: Bower به تازگی منسوخ شده اعلام گردیده‌است. ممکن است هشدارهایی را که ابزارهای جایگزین را پیشنهاد میکنند نیز مشاهده کنید. با این حال پشتیبانی از Bower با ویژوال استودیو یکپارچه شده‌است و در نگارش 2.1 ابزار مدیریت سمت کلاینت جدید دیگری را نیز بجای آن معرفی کرده‌اند.
معرفی لیست بسته‌های Bower
بسته‌های Bower از طریق فایل ویژه‌ی bower.json مشخص میشوند. برای ایجاد این فایل در پنجره Solution Explorer روی پروژه WorkingWithVisualStudio راست کلیک کنید و Add -> New Item را از منوی باز شده انتخاب کنید. سپس قالب مورد نظر Bower Configuration File را از Asp.net Core -> Web -> General Category انتخاب نمائید؛ مانند تصویر زیر:
ویژوال استودیو نام bower.json را برای آن قرار میدهد. برروی ok کلیک میکنیم و یک فایل جدید، با محتویات پیشفرض زیر به پروژه اضافه میشود:
{
"name": "asp.net",
"private": true,
"dependencies": {}
} به علاوه برای فایل Bower.json، تصویر زیر بسته‌های Client Side وابسته به Bower را نشان میدهد. از این قسمت برای اضافه کردن وابستگی‌های برنامه نیز استفاده میشود.
نکته: منبع بسته‌های Bower در لینک http://bower.io/search وجود دارد. شما میتوانید بسته‌ها مورنظر را در اینجا جستجو و به پروژه اضافه کنید.
بعد از اینکه بسته‌ها نصب شدند، محتویات فایل bower.json به صورت زیر میباشد:
{
"name": "asp.net",
"private": true,
"resolutions": {
"jquery": "3.3.1"
}
} در ادامه بسته Bootstrap CSS به پروژه اضافه شده‌است. زمانیکه شما فایل Bower.json را ویرایش میکنید، ویژوال استادیو لیستی از نام بسته‌ها و نسخه‌های بسته‌های موجود را نمایش میدهد؛ مانند تصویر زیر:
در زمان نوشتن این مطلب، آخرین نسخه‌ی پایدار بسته بوت استرپ، 3،3،7 است. البته اگر در دقت کنید، در اینجا سه گزینه‌ی ارائه شده‌ی توسط ویژوال استودیو وجود دارند: 3.3.7 و 3.3.7^ و 3.3.7~. شماره نسخه میتواند در طیف وسیعی از روش‌های مختلف در فایل bower.json مشخص شود. مفیدترین آنها در جدول زیر شرح داده شده‌اند. استفاده از شماره نسخه صریح یک بسته، امن‌ترین راه برای مشخص کردن یک بسته است. این تضمین میکند که شما همیشه با همان نسخه کار میکنید؛ مگر اینکه عمدا فایل bower.json را برای پاسخ گویی به درخواستهای دیگری به روز رسانی کنید:
| فرمت | توضیحات |
| 3.3.7 | بیان شماره مستقیم بسته نصب شده و تطبیق دقیق آن با شمار نسخه ، e.g ، 3.3.7 |
| * | با استفاده از یک ستاره به Bower اجازه نصب آخرین نسخه را میدهد |
| 3.3.7 =<3.3.7< | پیشوند یک شماره نسخه با < یا =< به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بسته‌ای که بزرگتر یا بزرگتر مساوی آن نسخه‌ی معین است، نصب شود |
| 3.3.7 =>3.3.7> | پیشوند یک شماره نسخه با > یا => به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بسته‌ای را که کوچکتر یا کوچکتر و مساوی نسخه‌ی معین است، نصب شود |
| 3.3.7~ | پیشوند یک شماره نسخه با یک tilde (با کاراکتر ~ ) به نسخه‌هایی که دو شماره
اولیه آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره آخر آن نسخه متفاوت
باشد. مانند نسخه‌های 3.3.9 و 3.3.8 و اجازه نصب نسخه 3.4.0 را نمیدهد؛ چون
شماره دوم آن متفاوت است. |
| 3.3.7^ | پیشوند یک شماره نسخه با یک قلم (کاراکتر ^) به نسخه‌هایی که شماره اول آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره دوم آنها متفاوت باشد. مانند نسخه‌های 3.3.1 و 3.4.1 و 3.5.1 اما نسخه 4.0.0 اجازه نصب ندارد |
نکته: برای مثال در این کتاب، من فایل bower.json را مستقیما ایجاد و ویرایش می‌کنم. ویرایش این فایل ساده است و به شما کمک میکند تا اطمینان حاصل کنید که نتایج مورد انتظار را در صورت پیگیری به همراه داشته باشد. همچنین ویژوال استودیو ابزار گرافیکی را نیز برای مدیریت بسته‌های bower فراهم میکند. شما میتوانید با کلیک راست بر روی فایل bower.json و انتخاب Manage Bower packages به منوی باز شده دسترسی داشته باشید. ویژوال استادیو فایلهای bower.json را برای تغییرات نظارت میکند و به صورت خودکار از ابزار Bower برای دانلود و نصب بسته‌ها استفاده میکند. هنگامیکه شما تغییرات فایل را ذخیره میکنید، ویژوال استودیو بسته‌ی BootStrap را دانلود میکند و در پوشه‌ی wwwroot/lib ذخیره میکند.
مانند Nuget نیز Bower وابستگی‌های مرتبط با بسته‌های اضافه شده‌ی به یک پروژه را مدیریت میکند. BootStrap برای دسترسی به برخی از ویژگیهای پیشرفته، به JQuery که یک کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی است، تکیه میکند. به همین دلیل است که دو بسته را در شکل فوق نشان داده است. شما میتوانید لیست بسته‌ها و وابستگی‌های آنها را به صورت باز شده در بخش مورد نظر در Solution Explorer مشاهده کنید.
در ادامه کتاب، من از نسخه قبلی Bootstrap CSS framework استفاده می‌کنم. هنگامی که دارم این را می‌نویسم، تیم Bootstrap در حال توسعه‌ی نسخه‌ی 4 bootStrap است و چندین بار منتشر شده‌است. این نسخه‌ها به عنوان "آلفا" برچسب گذاری شده‌اند، اما کیفیت آنها بالا است و برای استفاده در نمونه‌های این کتاب به اندازه کافی پایدار است. با توجه به انتخاب نوشتن این کتاب با استفاده از Bootstrap 3 و نسخه پیش از نسخه بوت استرپ 4 و به زودی بایگانی شدن آن، تصمیم گرفتم از نسخه جدید استفاده کنم؛ حتی اگر برخی از نام‌های کلاس‌ها که برای شیوه نامه‌های عناصر HTML استفاده میشوند، احتمالا قبل از انتشار نهایی تغییر یابند. این مورد به این معنا است که شما باید همان نسخه از Bootstrap را که برای گرفتن نتایج موردنظر از خروجی نیاز دارید، استفاده کنید.
برای به روزرسانی بسته Bootstrap، شماره نسخه را در فایل bower.json تغییر دهید. مانند کد زیر:
{
"name": "asp.net",
"private": true,
"dependencies": {
"bootstrap": "4.0.0-alpha.6"
}
}
زمانی که شما تغییرات فایل bower.json را ذخیره میکنید، ویژوال استودیو نسخه جدید BootStrap را دانلود میکند.
معرفی توسعه و کامپایل مداوم توسعه نرم افزار وب اغلب میتواند یک فرآیند تکراری باشد، جایی که تغییرات کوچکی را به ویووها یا کلاس‌ها می‌دهید و برنامه را اجرا میکنید تا اثرات آن را آزمایش کنید. MVC و ویژوال استودیو همکاری میکنند تا از این رویکرد مداوم استفاده کنند تا تغییرات را سریع‌تر و آسان‌تر ببینید.
اعمال تغییرات در Razor Views
در زمان توسعه، تغییراتی که به Razor View اعمال میشوند، به محض رسیدن درخواستهای HTTP، از مرورگر دریافت میشوند. برای اینکه ببینید چطور کار میکند، برنامه را با انتخاب گزینه Start Debugging از منوی Debug اجرا کنید و هنگامیکه یک برگه‌ی مرورگر باز شد و اطلاعات نمایش داده شد، تغییراتی را که در زیر نمایش میدهم در فایل Index.cshtml اعمال کنید.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product>
@{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody>
@foreach (var p in Model)
{
<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@($"{p.Price:C2}")</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> 
اعمال تغییرات در کلاسهای #C
برای کلاسهای #C، از جمله کنترلرها و مدل‌ها، دو رویکرد موجود را که از طریق آیتم‌های مختلف در منوی Debug انتخاب میشوند، شرح میدهم:
Start Without Debugging
تغییرات در کلاس‌ها در پروژه به صورت خودکار زمانیکه یک درخواست HTTP دریافت میشود، برای مشاهده‌ی یک تجربه‌ی توسعه‌ی پویا، کامپایل میشوند. در این حالت برنامه بدون امکانات دیباگ و اشکال‌زادیی اجرا میشود.
Start Debugging
به شما اجزا میدهد صریح تغییرات را کامپایل کنید و برنامه را اجرا کنید ، بررسی مشکلات هم در زمان اجرا پروژه انجام میگیرد.به شما اجرا بررسی و تجزیه و تحلیل هر گونه مشکل در کد را میدهد.
کامپایل خودکار کلاس ها
در طول توسعه عادی، این چرخه کامپایل سریع به شما اجازه میدهد تا فورا تاثیر تغییرات خود را ببینید؛ حالا میتواند این تغییر اضافه نمودن یک اکشن جدید و یا ویرایش نمایش اطلاعات یک Model باشد. برای ارائه‌ی این نوع از توسعه، ویژوال استودیو به محض رسیدن درخواست HTTP از مرورگر، تغییرات را دریافت و کلاس‌ها را به صورت خودکار کامپایل میکند. برای دیدن اینکه چگونه کار میکند، گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug در ویژوال استودیو انتخاب کنید. هنگامیکه مرورگر داده‌های برنامه را نمایش میدهد، تغییرات زیر را در فایل Home controller ایجاد کنید:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products
.Where(p => p.Price < 50));
}
} 
namespace WorkingWithVisualStudio.Models
{
public class SimpleRepository
{
private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository();
private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>();
public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository;
public SimpleRepository()
{
var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } };
foreach (var p in initialItems)
{
AddProduct(p);
}
products.Add("Error", null);
}
public IEnumerable<Product> Products => products.Values;
public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p);
}
}
مشکلی مانند ورودی Null تا زمانیکه برنامه اجرا نشود، نمایش داده نمیشود. بارگذاری صفحه مرورگر باعث میشود کلاس SimpleRepository به صورت خودکار کامپایل شود و برنامه دوباره راه اندازی خواهد شد. هنگامیکه MVC نمونه‌ای از کلاس Controller را برای پردازش درخواست HTTP از مرورگر ایجاد میکند، سازنده HomeController کلاس SimpleRepository را ایجاد خواهد کرد که به نوبه خود سعی میکند مقدار Null اضافه شده در لیست را پردازش کند. مقدار Null باعث بروز یک مشکل میشود، اما مشخص نیست مشکل چیست. مرورگر یک پیام مفید را نمایش نمیدهد.
توانایی نمایش صفحات خطاها
زمانیکه مشکلی در پنجره‌ی مرورگر ایجاد شد، میتوان یک راهنمای با اطلاعات مفید را نمایش داد. این قابلیت را میتوانید با فعال کردن نمایش صفحات انجام داد که باید در تنظیمات کلاس Startup تغییرات زیر را اعمال کنید.namespace WorkingWithVisualStudio
{
public class Startup
{
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
// For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
services.AddMvc();
}
// This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline.
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
if (env.IsDevelopment())
{
app.UseDeveloperExceptionPage();
app.UseDeveloperExceptionPage();
}
}
}
} 
استفاده از Debugger
ویژوال استادیو از اجرای یک برنامه MVC با استفاده از Debugger نیز پشتیبانی میکند که اجازه میدهد برنامه برای بررسی وضعیت نرم افزار و دنبال کردن درخواستی که به برنامه ارسال میشود، متوقف و از این طریق، پیگیری شود. این مورد نیاز به یک سبک متفاوت از توسعه را دارد. زیرا تغییراتی را در کلاسهای #C میدهیم، تا زمانیکه برنامه مجددا راه اندازی نشود، اعمال نمی‌شوند ( هرچند تغییرات Razor View هنوز هم به صورت خودکار اعمال میشوند). این سبک توسعه به همراه استفاده‌ی از ویژگی کامپایل خودکار نیست؛ اما Debugger ویژوال استودیو عالی است و میتواند بینش عمیق‌تری را در مورد نحوه‌ی کارکرد برنامه داشته باشد. برای اجرای برنامه با استفاده Debugger، در ویژوال استودیو از منوی Debug گزینه‌ی Start Debugging را انتخاب کنید. ویژوال استودیو کلاسهای #C در پروژه را قبل از اجرای برنامه کامپایل میکند. اما شما همچنان میتوانید با استفاده از موارد موجود در منوی Build، کد خود را به صورت دستی نیز کامپایل کنید.
مثال فوق حاوی مقدار NULL است که سبب میشود یک NullReferenceException توسط کلاس SimpleRepository پرتاب شود. این حالت برنامه را قطع و کنترل اجرا را به توسعه دهنده منتقل میکند؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است
نکته: اگر Debugger خطا را نفهمد، گزینه‌ی Windows ➤ exception settings را از منوی Debugger ویژوال استودیو انتخاب کنید و اطمینان حاصل کنید که تمام انواع خطاهای در لیست خطاهای زمان اجرای زبان مشترک، تایید شده‌است.
تنظیم یک Break-point Debugger عامل اصلی خطا را نمایش نمیدهد؛ تنها مکان آن‌را آشکار میکند. عبارتیکه ویژوال استودیو برجسته میکند نشان میدهد که این مشکل زمانی رخ میدهد که فیلتر کردن اشیاء با استفاده از LINQ انجام شود، اما یک کار کوچک لازم است تا از جزئیات کاسته شود و به علت اصلی برسد.
Breakpoint عبارتی است که به Debugger می‌گوید تا برنامه را متوقف کند و کنترل دستی برنامه را به برنامه نویس میدهد. شما میتوانید وضعیت برنامه را بازبینی کنید و ببینید چه اتفاقی می‌افتد و به صورت اختیاری روند کاری را دوباره ادامه دهید.
برای ایجاد Breakpoint، روی عبارت راست کلیک کنید و در منوی باز شده، گزینه Breakpoint -> Insert Breakpoint را انتخاب کنید.
به عنوان مثال: یک Breakpoint به خط کد AddProduct در کلاس SimpleRepository اعمال کنید. همانطور که در شکل زیر نمایش داده میشود:
برنامه را اجرا کنید؛ با استفاده از Debug -> Start Debugging و یا با استفاده از Debug -> Restart برنامه را Restart میکنیم. در طی درخواست اولیه HTTP، برنامه اجرا میشود تا به نقطه‌ای که Break Point دارد برسد و در آنجا برنامه متوقف میشود. در این نقطه، شما میتوانید از آیتم‌های منوی Debug ویژوال استودیو یا کنترل‌ها در بالای پنجره، برای کنترل اجرای برنامه استفاده کنید؛ یا از نمایش‌های مختلف Debugger موجود از طریق Debug -> Windows برای بررسی وضعیت برنامه استفاده میکنیم.
مشاهده مقادیر داده در ویرایشگر کد
رایج‌ترین استفاده Break Point، ردیابی مشکلات در کد شماست. قبل از اینکه بتوانید یک مشکل را رفع کنید، باید بدانید چه اتفاقی در حال رخ دادن است و یکی از ویژگیهای مفید ویژوال استودیو این است که توانایی مشاهده و کنترل ارزش متغیرها را درست در ویرایشگر کد، میدهد.اگر اشاره‌گر ماوس را بر روی پارامتر p به متد AddProduct که توسط Debugger برجسته شده‌است، حرکت دهید، یک فرم ظاهر خواهد شد که ارزش فعلی p را نشان میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده‌است. من یک نمونه بزرگ شده از محتویات فرم ظاهر شده را نمایش میدهم تا به راحتی بتوانید متن در آن را بخوانید.
این مورد ممکن است مؤثر به نظر نرسد، چون شیء داده در یک سازنده همانند BreakPoint تعریف شده‌است. اما این ویژگی‌ها برای هر متغیری کار میکند. شما میتوانید مقادیر را مشاهده کنید تا مقادیر خود و فیلد آنها را ببینید. هر مقدار دارای یک دکمه پین کوچک به سمت راست است. برای زمانیکه کد در حال اجراست، برای نظارت بر مقدار، از آن استفاده کنید.
اشاره‌گر ماوس را بر روی متغیر P قرار دهید و مرجع محصول را پین کنید. مرجع پیوست شده را باز کنید تا بتوانید نام و قیمت را نیز ببینید؛ مانند شکل زیر:
گزینه Continue را از منوی Debug در ویژوال استادیو انتخاب کنید تا برنامه ادامه پیدا کند. از آنجا که در برنامه حلقه Foreach وجود دارد، برنامه که دوباره اجرا میشود، وقتی مجددا به BreakPoint رسید، برنامه متوقف میشود. مقادیر پین شده در شکل زیر نشان میدهند که چگونه متغیر P و خواص آن تغییر میکنند.
استفاده از پنجره متغیرهای محلی ( Local Windows )
یکی از ویژگیهای مرتبط، پنجره Locals است که با انتخاب گزینه‌ی منوی Debug ➤ Windows ➤ Locals باز میشود. پنجره‌ی Locals، مقدار متغیرها را به شکلی مشابه پنل پین شده نمایش میدهد، اما در اینجا تمام اشیاء محلی را نسبت به Break Point نمایش میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده‌است:
هربار که Continue را انتخاب میکنید، اجرای برنامه ادامه یافته و یک شیء دیگر توسط حلقه foreach پردازش میشود.
اگر ادامه دهید، در زمان ویرایش کد، در هر دو پنجره Locals و در مقادیر پنل پین شده، شما مرجع Null را می‌بینید. برای کنترل اجرای برنامه، میتوانید جریان را از طریق کد خود در دیباگر دنبال کنید و احساس کنید که چه اتفاقی می‌افتد.
برای غیرفعال کردن BreakPoint، روی عبارت راست کلیک کنید و از منوی باز شده گزینه Delete BreakPoint را انتخاب کنید. برنامه را دوباره راه اندازی کنید و جدول داده ساده‌ای را که در شکل نشان داده شده، مشاهده خواهید کرد.
استفاده از Browser Link
ویژگی Browser Link میتواند روند توسعه را با قرار دادن یک یا چند مرورگر تحت کنترل ویژوال استودیو، ساده سازی کند. این ویژگی مخصوصا مفید است اگر شما نیاز به دیدن اثر تغییرات را در طیف وسیعی از مرورگرها دارید. قابلیت Browser Link با و یا بدون Debugger کار میکند و به این معنا است که می‌توانیم هر فایلی را در پروژه تغییر دهیم و تاثیر تغییر را بدون نیاز به تغییری در مرورگر مشاهده کنیم.
راه اندازی BrowserLink
برای فعال کردن Browser Link باید در کلاس Startup، تنظیمات را تغییر دهید. مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio
{
public class Startup
{
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
// For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
services.AddMvc();
}
// This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline.
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
if (env.IsDevelopment())
{
app.UseDeveloperExceptionPage();
app.UseBrowserLink();
app.UseDeveloperExceptionPage();
}
app.Run(async (context) =>
{
await context.Response.WriteAsync("Hello World!");
});
}
}
} استفاده از Browser Link
برای درک اینکه Browser Link چگونه کار میکند، در ویژوال استودیو گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug انتخاب میکنیم. ویژوال استودیو برنامه را اجرا میکند و یک برگه جدید مرورگر را برای نمایش نتیجه باز میکند. با بازبینی HTML ارسال شده به مرورگر، شما خواهید دید که حاوی بخش دیگری مانند این است:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<table>
<thead>
<tr><td>Name</td><td>Price</td></tr>
</thead>
<tbody>
<tr><td>Lifejacket</td><td>£48.95</td></tr>
<tr><td>Soccer ball</td><td>£19.50</td></tr>
<tr><td>Corner flag</td><td>£34.95</td></tr>
</tbody>
</table>
<!-- Visual Studio Browser Link -->
<script type="application/json" id="__browserLink_initializationData">
{"requestId":"968949d8affc47c4a9c6326de21dfa03","requestMappingFromServer":false}
</script>
<script type="text/javascript" src="http://localhost:55356/d1a038413c804e178ef009a3be07b262/browserLink" async="async"></script> <!-- End Browser Link -->
</body>
</html> 
ویژوال استادیو یک جفت عناصر اسکریپت را به HTML فرستاده شده‌ی به مرورگر اضافه میکند که برای بازکردن یک اتصال طولانی مدت HTTP با سرور برنامه کاربردی است؛ تا زمانیکه ویژوال استودیو مجددا برنامه را ری‌استارت کند. کد زیر تغییر در فایل Index و تاثیر استفاده از Browser Link را نشان میدهد.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product>
@{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody>
@foreach (var p in Model)
{
<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@($"{p.Price:C2}")</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> 
کد جاوا اسکریپتی که در HTML ارسال شده به مرورگر جاسازی شده، صحفه را دوباره بارگذاری میکند؛ برای دیدن تاثیرات کد اضافه شده که اضافه کردن یک timestamp ساده است.
نکته: عناصر اسکریپت Browser Link فقط در پاسخ‌های موفق جاسازی شده است. به این معنا که اگر یک خطا هنگام کامپایل در هنگام اجرا کردن یک Razor View یا مدیریت یک درخواست ایجاد شود، اتصال بین مرورگر و ویژوال استودیو از بین میرود و شما بعد از حل مشکل باید صفحه را مجدد بارگذاری کنید.
استفاده از مرورگرهای متعدد
Browser Link میتواند برای نمایش یک برنامه در مرورگرهای متعددی به طور همزمان استفاده شود و میتواند زمانی مفید باشد که شما می‌خواهید تفاوت‌های پیاده سازی را بین مرورگرهای مختلف کنترل کنید و یا ببینید که چگونه یک برنامه بر روی ترکیبی از مرورگرهای دسکتاپ و تلفن همراه ارائه میشود.
برای انتخاب مرورگرهایی که استفاده میشوند، مرورگر را با استفاده از دکمه IIS Express در نوار ابزار ویژوال استودیو، انتخاب کنید؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
ویژوال استودیو لیستی از مرورگرهایی را که در مورد آنها اطلاعاتی دارد، نمایش میدهد. در عکس زیر مرورگرهایی را که من در سیستم خود نصب کرده‌ام، نشان میدهد. برخی از آنها با ویندوز مانند Internet Explorer و Edge نصب میشوند.
ویژوال استادیو معمولا مرورگرهای رایجی را که نصب میشوند، نمایش میدهد. اما شما میتوانید با استفاده از دکمه‌ی Add، برای اضافه کردن مرورگری که به صورت خودکار لیست نشده نیز استفاده کنید. همچنین میتوانید ابزار تست شخص ثالث مانند Browser Stack را نیز راه اندازی کنید که مرورگرها را بر روی سرویس‌های ابری میزبان ( cloud-hosted ) و ماشین‌های مجازی اجرا میکند.
من سه مرورگر را در شکل انتخاب کردم: Chrome ، Internet Explorer و Edge. با کلیک بر روی دکمه Browse، فعالیت هر سه مرورگر شروع میشود و باعث میشود URL مثال برنامه را بارگذاری کند؛ همانطور که در شکل نشان داده شده است.
با استفاده از منوی Browser Link Dashboard، شما میتوانید ببینید که چه مرورگرهایی در Browser Link انتخاب شده‌اند. داشبورد آن نشانی اینترنتی نمایش داده شده توسط هر مرورگر را نشان میدهد و در اینجا هر مرورگر را میتوان به صورت جداگانه رفرش کرد.
آماده سازی جاوا اسکریپت و CSS برای استقرار
هنگامی که Client-Side بخشی از یک برنامه وب را ایجاد میکنید، معمولا تعدادی از فایلهای جاوا اسکریپت و CSS سفارشی را تهیه میکنید که برای تکمیل آنها، از بسته‌های نصب شده‌ی توسط Bower استفاده میشود. این فایل‌ها نیاز به پردازش دارند تا آنها را برای تحویل در یک محیط تولید، بهینه سازی کنند تا تعداد درخواستهای HTTP و میزان پهنای باند شبکه مورد نیاز برای ارسال آنها به مشتری، به حداقل برسد. این فرآیند به عنوان بسته بندی شناخته میشود.
فعال کردن تحویل محتوای استاتیک
ASP.Net Core شامل پشتیبانی از ارائه فایلهای استاتیک از پوشه wwwroot به مشتریان است. اما این امکان به صورت پیشفرض در زمان ایجاد یک پروژه‌ی خالی جدید فعال نیست و شما باید با قرار دادن عبارتی در فایل StartUp آن را فعال کنید؛ مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio
{
public class Startup
{
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
// For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
services.AddMvc();
}
// This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline.
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
if (env.IsDevelopment())
{
app.UseDeveloperExceptionPage();
app.UseBrowserLink();
app.UseStaticFiles();
app.UseDeveloperExceptionPage();
}
app.Run(async (context) =>
{
await context.Response.WriteAsync("Hello World!");
});
}
}
} اضافه کردن محتوای استاتیک به پروژه
برای نشان دادن فرآیند بسته بندی، من نیاز به اضافه کردن تعدادی محتوای استاتیک به پروژه و یکی کردن آنها با برنامه‌ی نمونه را دارم. برای این منظور ابتدا یک پوشه‌ی جدید را به نام wwwroot/css ایجاد کنید که محل متداولی برای فایلهای سفارشی CSS است. من فایلی را به نام First.css با استفاده از قالب آیتم Style Sheet اضافه کردم؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است. قالب Style Sheet در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Content Section وجود دارد.
فایل First.Css را ویرایش کنید و محتوای زیر را در آن قرار دهید.
h3 {
}
table, td {
border: 2px solid black;
border-collapse: collapse;
padding: 5px;
} فایلهای جاوا اسکریپت معمولا در پوشه wwwroot/js قرار میگیرند. من این پوشه را ایجاد کردم. فایلهای جاوا اسکریپت را میتوانید در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Script انتخاب کنید. همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
من کد جاوا اسکریپتی ساده زیر را به این فایل جدید اضافه کردم؛ همانطور که در لیست نشان داده شده است.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function ()
{
var element = document.createElement("p");
element.textContent = "This is the element from the third.js file";
document.querySelector("body").appendChild(element);
}); من به بیش از یک فایل جاوا اسکریپت نیاز دارم. بنابراین فایل دیگری را به نام fourth.js نیز در پوشه wwwroot ایجاد می‌کنم و محتوای زیر را در آن قرار میدهم.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function ()
{
var element = document.createElement("p");
element.textContent = "This is the element from the fourth.js file";
document.querySelector("body").appendChild(element);
}); به روز رسانی View
گام نهایی، به روز رسانی فایل Index.cshtml برای استفاده از Css و فایل جاوا اسکریپت است. کدهای آن در زیر نشان داده شده است:
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product>
@{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
<link rel="stylesheet" href="css/first.css" />
<link rel="stylesheet" href="css/second.css" />
<script src="js/third.js"></script>
<script src="js/fourth.js"></script>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody>
@foreach (var p in Model)
{
<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@($"{p.Price:C2}")</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> اگر برنامه کاربردی را اجرا کنید، محتویات نشان داده شده‌ی در شکل زیر را مشاهده خواهید کرد. محتوای موجود توسط شیوه نامه‌های CSS شبیه سازی شده است و کد جاوا اسکریپتی جدیدی را اضافه کرده است.
یکی کردن فایلهای سمت کلاینت در برنامه‌های MVC
در حال حاضر چهار فایل استاتیک وجود دارند و مرورگر باید چهار درخواست را برای دریافت فایلهای استاتیک ایجاد کند و هر یک از این فایل‌ها نیازمند پهنای باند بیشتری است که باید به مشتری تحویل داده شود؛ زیرا آنها حاوی فضای سفید و نام متغیرها هستند که برای توسعه دهنده‌ها معنا دار هستند؛ اما برای مرورگرها اهمیتی ندارند.
ترکیب فایل‌هایی هم نوع، تلفیق نامیده میشود و در آن کار ساختن فایل‌ها به صورتی کوچکتر انجام میشود. هر دوی این کارها در برنامه Asp.Net Core MVC توسط Bundler & Minifier مخصوص ویژوال استودیو انجام میشود.
نصب افزونه‌های ویژوال استودیو
اولین قدم برای نصب افزونه، انتخاب از منوی Tools -> Extensions and Update و کلیک بر روی مجموعه Online است تا افزونه‌های ویژوال استودیو را در مجموعه نمایش بدهد. نام افزونه را در جعبه جستجوی در گوشه‌ی سمت راست بالای پنجره وارد کنید؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است. محل نصب افزونه را مشخص میکنیم و بر روی دانلود کلیک میکنیم تا آن را به ویژوال استودیو اضافه کند. ویژوال استودیو را مجدد راه اندازی کنید تا فرآیند نصب تکمیل شود.
دسته بندی و یکی کردن فایل‌ها
پس از نصب افزونه، ویژوال استودیو را مجددا راه اندازی کنید و پروژه نمونه را باز کنید. با افزودن افزونه، میتوانید چندین فایل هم نوع را در Solution Explorer انتخاب کنید. آنها را با یکدیگر ترکیب کرده و محتویات آنها را کوچکتر کنید. به عنوان مثال فایلهای First.css و Second.css را در Solution Explorer را انتخاب و کلیک راست کرده و سپس Bundler & Minifier -> Bundle and Minify Files را از منوی باز شده انتخاب کنید . همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
فایل خروجی را با عنوان bundle.css ذخیره کنید. در Solution Explorer یک بسته جدید ایجاد میشود. اگر شما این فایل را باز کنید، خواهید دید که محتویات هر دو فایل CSS جداگانه ترکیب شده‌اند و تمام فضای سفید آنها حذف شده‌است. البته شما نمی‌خواهید به طور مستقیم با این فایل کار کنید؛ اما این فایل کوچکتر است و فقط یک اتصال HTTP را برای ارائه CSS styles به مشتری نیاز دارد.
مراحل قبل را برای فایلهای third.js و fourth.js تکرار کنید تا فایلهای جدید bundle.js و bundle.min.js در پوشه wwwroot ایجاد شوند.
احتیاط: اطمینان حاصل کنید که فایل‌ها را به ترتیبی که توسط مرورگر بارگیری میشوند، انتخاب کنید تا ترتیب دستورات Styleها یا دستورات کد را در فایلهای خروجی حفظ کنید. به عنوان مثال دقت کنید که فایل third.js قبل از فایل fourth.js انتخاب شده باشد تا مطمئن باشید دستورات به ترتیب و به درستی اجرا میشوند.
کد زیر، عناصر پیوند فایلهای جداگانه‌ای را که باید در فایل Index.cshtml قرار گیرند، نمایش میدهد:
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product>
@{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
<link rel="stylesheet" href="css/bundle.min.css" />
<script src="js/bundle.min.js"></script>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody>
@foreach (var p in Model)
{
<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@($"{p.Price:C2}")</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> همان زمان که عملیات جمع آوری و یکی کردن را انجام می‌دهید، رکورد عملیات انجام شده را در فایلی به نام bundleconfig.json در پوشه‌ی wwwroot پروژه نگهداری میکند. در اینجا یک نمونه از فایل تولیدی را مشاهده میکنید:
[
{
"outputFileName": "Views/wwwroot/css/bundle.css",
"inputFiles": [
"Views/wwwroot/css/First.css",
"Views/wwwroot/css/second.css"
]
},
{
"outputFileName": "Views/wwwroot/js/bundle.js",
"inputFiles": [
"Views/wwwroot/js/fourth.js",
"Views/wwwroot/js/third.js"
]
}
] خلاصه
در این بخش من توضیحاتی را در مورد ویژگی‌هایی که ویژوال استودیو برای طراحی برنامه‌های وب به توسعه دهنده‌ها ارائه میدهد، شرح دادم که شامل کامپایل خودکار کلاس‌ها، Browser Link و یکی کردن فایلهای سمت کلاینت ( bundling and minification ) بود.
در هنگام گفتگو با افراد مختلفی که در پروژه‌های توسعه نرم افزار، نقش‌های مختلفی را دارا می‌باشند، یکی از جالب‌ترین و اساسی‌ترین بحث‌ها تفاوت بین Desktop App و Web App میباشد، و این که پروژه بر اساس کدام مدل باید نوشته شود.
در اینترنت و در منابع معتبر، تفسیر‌های متفاوتی از این دو وجود دارد، که گاه دقیقا با نظر من یکی بوده و گاه تا 180 درجه بر عکس هستند، آنچه که در ادامه می‌خوانید میتواند لزوما نظر شما نباشد.
گروهی از افراد بر این باور هستند که اجرای برنامه در محیط مرورگر (ظاهر مرورگر و نه Sandbox آن)، یکی از ملاک‌های ما بین Desktop App و Web App است، گروهی دیگر نیز اجرا شدن برنامه بر روی بستر اینترنت و یا شبکه‌ی محلی را جزو ملاک‌ها می‌دانند، و گروهی دیگر نیز زبان برنامه نویسی برنامه را ملاک می‌دانند، برای مثال اگر با HTML/JS باشد Web App است، اگر نه Desktop App است.
اما آنچه که در عمل میتواند تفاوت بین یک Desktop App را با یک Web App مشخص کند، رفتار و عملکرد خود آن برنامه است، نه بستر اجرای آن و این که آن رفتار منتج شده از چه کدی و چه زبان برنامه نویسی ای است.
اگر کمی دقیق به مطلب نگاه کنیم، می‌بینیم این که یک برنامه در چارچوب ظاهری یک مرورگر (نه Sandbox آن) اجرا شود، اصلا مقوله ای اهمیت دار نیست، کما این که برای مثال Silverlight اجازه میدهد، برنامه هم در داخل مرورگر و هم در بیرون از آن اجرا شود، و این کار با یک کلیک امکانپذیر است، آیا با همین یک کلیک برنامه از Web App به Desktop App تبدیل میشود یا بالعکس ؟
آیا یک برنامه مبتنی بر دلفی که تا همین یک ساعت پیش بر روی شبکه محلی در حال اجرا بوده، با انتقال پیدا کردن آن بر روی شبکه‌ی اینترنت، تبدیل به یک Web App میشود؟
آیا اگر ما با HTML/JS یک برنامه Native برای ویندوز فون بنویسیم که تک کاربره آفلاین باشد و اصلا سروری هم نداشته باشد، آیا Web App نوشته ایم ؟
اصلی‌ترین تفاوت مابین Web App و Desktop App که به تفاوت در عملکرد آنها و مزایا و معایب آنها منجر میشود، این است که انجام کارهایی که اپراتور با آنها در سمت کلاینت و سیستم مشتری سر و کار دارد، در کجا صورت می‌پذیرد؟
برای مثال در نظر بگیرید که یک دیتاگرید داریم که دارای Paging است، و ما از Page اول به Page بعدی می‌رویم، در یک Desktop App تنها اطلاعات از سرور گرفته میشود، و ترسیم خطوط و ستون‌ها و ردیف‌ها و ظاهر نمایشی دیتاگرید بر عهده کلاینت است، برای مثال اگر ستون قیمت داشته باشیم، و بخواهیم برای ردیف هایی که قیمت آنها زیر 10000 ریال است، قیمت به شکل سبز رنگ نمایش داده شود و برای بقیه ردیف‌ها به رنگ قرمز باشد، پردازش این مسئله و این if به عهده کلاینت است، اما در یک Web App، علاوه بر اطلاعات، تعداد زیادی tagهای مختلف، مانند table - tr - td و ... نیز به همراه اطلاعات آورده میشوند، که وظیفه نمایش ظاهری اطلاعات را بر عهده دارند، و آن if مثال ما یعنی رنگ سبز و قرمز در سمت سرور مدیریت شده است، و کلاینت در اینجا نمایش دهنده‌ی آن چیزی است که به صورت آماده از سرور آورده شده است.
در برنامه‌های Desktop آنچه که در سمت سرور وجود دارد، برای مثال یک WCF Service یا ASP.NET Web API است که فقط به رد و بدل کردن اطلاعات می‌پردازد، اما در Web Appها در سمت سرور ASP.NET Web Forms، ASP.NET MVC و PHP وجود دارند که علاوه بر اطلاعات برای کلاینت شما ظاهر صفحات را نیز آماده میکنند، و ظاهر اصلی صفحات از سمت سرور به سیستم مشتری ارسال میشوند، اگر چه که ممکن است در سمت کلاینت تغییراتی را داشته باشند.
به هر میزان رفتار برنامه ما شبیه به حالت اول باشد، برنامه ما Desktop App بوده و به هر میزان برنامه ما به حالت دوم نزدیک‌تر باشد، برنامه ما Web App است.
مزیت اصلی Web Appها در عدم انداختن بار زیاد بر روی دوش کلاینت‌های بعضا نحیف بوده، و عملا کلاینت به علت این که کار خاصی را انجام نمیدهد، پیش نیاز نرم افزاری و یا سخت افزاری خاصی احتیاج ندارد، و این مورد Web Appها را به یک گزینه ایده آل برای وب سایت هایی تبدیل کرده است که با عموم مردم در ارتباطند، زیرا که امکان ارائه آسان برنامه وجود دارد و تقریبا همه می‌توانند از آن استفاده کنند.
با توجه به شناخت عموم از برنامه‌های Web App به توضیح بیشتر برنامه‌های Desktop App می‌پردازم.
مزیت اصلی Desktop Appها در سرعت عمل بالاتر(به علت این که فقط دیتا را رد و بدل میکند)، توانایی بیشتر در استفاده از منابع سیستمی مانند سرویس نوشتن، و امکانات محلی مانند ارائه Notification و ... است، و در کنار آن برای مثال یک Desktop App میتواند به نحوی طراحی شود که به صورت Offline نیز کار کند.
این مزیت‌ها باعث میشود که Desktop Appها گزینه ای مناسب برای برنامه‌های سازمانی باشند.
ضعفی که از گذشته در Desktop Appها وجود داشته است، که البته به معماری Desktop App بر نمی‌گردد، بلکه متاثر از امکانات است، عدم Cross Platform بودن آنها بوده است، تا آنجا که Desktop App در نظر خیلی از افراد همان نوشتن برنامه برای سیستم عامل ویندوز است.
با توجه به رویکرد جدی ای که در طول دو سال اخیر برای نوشتن برنامه Desktop App به شکل Cross Platform رخ داده است، خوشبختانه این مشکل حل شده است و اکنون لااقل دو راهکار جدی برای نوشتن یک برنامه Cross Platform با ویژگیهای Desktop وجود دارد، که یکی از آنها راه حل‌های مبتنی بر HTML/JS است و دیگری راه حل‌های مبتنی بر C#/XAML
در راه حل‌های مبتنی بر HTML/JS در صورتی که شما برنامه را به شکل Web App طراحی نکرده باشید، و برای مثال در آن از ASP.NET Web Forms و ASP.NET MVC، PHP و ... استفاده نکرده باشید، میتوانید یک خروجی کاملا Native با تمامی ویژگیهای Desktop App برای انواع پلتفرم‌ها بگیرید.
استفاده از فریم ورک هایی که با طراحی Desktop App سازگار هستند، مانند Angular JS، Kendo UI و Ext JS، Jay-data و ... و استفاده از مدل طراحی Single Page Application میتواند سیستم کدنویسی ای ساده را فراهم آورد، که در آن شما با یک بار نوشتن برنامه میتوانید خروجی اکثر پلتفرم‌های مطرح را داشته باشید، اعم از ویندوز فون، اندروید، iOS و ویندوز
امروزه حتی مرورگرها با فراهم آوردن امکاناتی مانند Client side databases و Manifest based deployment اجازه نوشتن برنامه Desktop با HTML/JS را که حتی میتواند Offline کار کند را به شما ارائه میکنند.
در کنار این راهکار، استفاده از C#/XAML برای نوشتن برنامه برای اکثر پلتفرم‌های مطرح بازار اعم از اندروید، iOS و Windows Phone و ویندوز، نیز به عنوان راهکاری دیگر قابلیت استفاده را دارا است.
حرکت پر شتاب و پر انرژی جهانی برای توسعه Cross Platform Desktop Development، خوشبختانه توانسته است تا حد زیادی امتیاز نوشتن برنامه‌های Desktop را در سیستم‌های Enterprise بالا ببرد.
لطف کنید سؤالی رو که مطرح میکنید در حیطه مطلب جاری عنوان شده باشد و خارج از آن نباشد.
سؤال شما هم بحث کلاینت سروری است و نه بحث کلاینت تنها که EF روی آن مشغول به کار است.
- میشود در متد Seed ایی که در بالا توضیح دادم در SQL Server تریگر درست کرد. (که مثلا اگر کاربر دیگری به شرط اینکه این کاربر جزو کاربران تعریف شده در خود SQL Server باشد نه در برنامه شما، اتفاق خاصی رخ دهد. برنامه شما هم بدیهی است باید سرور را مدام چک کند تا از این مساله مطلع شود)- SQL Server مبحثی دارد به نام Service Broker : (^). توسط آن میتوان از طریق سرور به کلاینت اطلاع رسانی کرد. بازهم خارج است از بحث یک ORM. یا تمام ORMهای موجود. - EF مبحثی دارد به نام Concurrency check که اگر شخصی در شبکه بر روی رکوردی که همین الان شما مشغول به کار هستید، تغییری را ایجاد کرد، به شما اطلاع رسانی کند. (در قسمت‌های بعدی بحث خواهد شد). البته این هم خودکار نیست. لازم است یک رفت و برگشت به سرور انجام شود.- entity framework auditing هم میسر است. خودکار نیست. در همان کلاس Context فوق که از DbContext مشتق میشود میتوان متد تحریف شده public override int SaveChanges را تعریف کرد. در اینجا میتوان به تمام تغییراتی که قرار است اعمال شوند دسترسی داشت. مثلا آنها را در یک جدول مجزا ثبت کرد. بدیهی است برنامه بعدا نیاز خواهد داشت از این جدول گزارشگیری کند.
سؤال شما هم بحث کلاینت سروری است و نه بحث کلاینت تنها که EF روی آن مشغول به کار است.
- میشود در متد Seed ایی که در بالا توضیح دادم در SQL Server تریگر درست کرد. (که مثلا اگر کاربر دیگری به شرط اینکه این کاربر جزو کاربران تعریف شده در خود SQL Server باشد نه در برنامه شما، اتفاق خاصی رخ دهد. برنامه شما هم بدیهی است باید سرور را مدام چک کند تا از این مساله مطلع شود)- SQL Server مبحثی دارد به نام Service Broker : (^). توسط آن میتوان از طریق سرور به کلاینت اطلاع رسانی کرد. بازهم خارج است از بحث یک ORM. یا تمام ORMهای موجود. - EF مبحثی دارد به نام Concurrency check که اگر شخصی در شبکه بر روی رکوردی که همین الان شما مشغول به کار هستید، تغییری را ایجاد کرد، به شما اطلاع رسانی کند. (در قسمت‌های بعدی بحث خواهد شد). البته این هم خودکار نیست. لازم است یک رفت و برگشت به سرور انجام شود.- entity framework auditing هم میسر است. خودکار نیست. در همان کلاس Context فوق که از DbContext مشتق میشود میتوان متد تحریف شده public override int SaveChanges را تعریف کرد. در اینجا میتوان به تمام تغییراتی که قرار است اعمال شوند دسترسی داشت. مثلا آنها را در یک جدول مجزا ثبت کرد. بدیهی است برنامه بعدا نیاز خواهد داشت از این جدول گزارشگیری کند.
حتما تا به حال در وب سایت‌های زیادی قسمت هایی را دیده اید که چیدمان عناصر آن به شکل زیر است:
این گونه چیدمان را حتما در منوی Start ویندوز 8 بار‌ها دیده‌اید! عناصر تشکیل دهنده‌ی این شکل از چیدمان، می‌توانند یک سری عکس باشند که تشکیل یک گالری عکس را داده‌اند و یا یک سری div که محتوای پست‌های یک وبلاگ را در خود جای داده‌اند. چیزی که این شکل از چیدمان عناصر را نسبت به چیدمان‌های معمول متمایز میکند این است که طول و عرض هر یک از این عناصر با یکدیگر متفاوت است و هدف از این گونه چیدمان آن است که این عناصر در فضایی که به آنها اختصاص داده شده است، به صورت بهینه قرار گیرند تا کمترین فضا هدر رود.
برای اعمال این شکل از چیدمان در دنیای وب افزونه‌های زیادی بر فراز کتاب خانه‌ی jQuery تدارک دیده شده است که از جمله مطرح‌ترین آنها میتوان به افزونه های Isotope ، Masonry و Gridster اشاره کرد.
افزونه‌ی Isotope مزایایی را برای من در پی داشت و این افزونه را برای انجام کارهای خود، مناسب دیدم. نکته‌ی مهم اینجا است که هدف من بررسی Isotope نیست، چرا که اگر به وب سایت آن مراجعه کنید، با کوهی از مستندات مواجه میشوید که چگونه از آن در وب سایت‌های معمولی استفاده کنید.
در این مقاله قصد من این است که نشان دهم چگونه از افزونه‌ی Isotope در AngularJS استفاده کنیم؛ چگونه چیدمان آن را راست به چپ کنیم و چگونه آن را با محیط‌های واکنش گرا (Responsive) سازگار کنیم.
فرض کنید در یک وب سایت قصد داریم اطلاعات یک سری مطلب خبری را از سرور، به فرمت JSON دریافت کرده و نمایش دهیم. در AngularJS شیوه‌ی کار بدین صورت است که اطلاعاتی که به فرمت JSON هستند را با استفاده از directive ایی به نام ng-repeat پیمایش کرده و آنها را نمایش دهیم. حال اگر بخواهیم چیدمان مطالب را با استفاده از Isotope تغییر دهیم، می‌بینیم که هیچ چیزی نمایش داده نمیشود. دلیل آن بر میگردد به مراحل کامپایل کردن AngularJS و نامشخص بودن زمان اعمال چیدمان Isotope به عناصر است.
در AngularJS هنگامیکه با دستکاری DOM سر و کار پیدا میکنیم، معمولا باید به سراغ Directiveها رفت و یک Directive سفارشی برای کار با Isotope تعریف کرد تا با مکانیزم‌های Angular سازگار باشد. خوشبختانه Directive Isotope برای Angular موجود میباشد. نکته‌ی مهم این است که این Directive برای نگارش 1 افزونه‌ی Isotope نوشته شده است. البته با نگارش 2 هم کار میکند که من برای انجام کار خود نسخه‌ی 1 را ترجیح دادم استفاده کنم.
نکته‌ی بعدی که باید رعایت شود این است که چیدمان عناصر باید از راست به چپ شوند. خوشبختانه این کار در نسخه‌ی 1 Isotope با تغییر کوچکی در سورس Isotope و تغییر یک تابع انجام میشود. گویا نسخه‌ی دوم امکان پیش فرضی را برای این کار دارد، اما نتوانستم آن را به خوبی پیاده سازی کنم و به همین دلیل ترجیح دادم از همان نسخه‌ی اول استفاده کنم.
برای اینکه در هنگام جابه جا شدن عناصر، انیمیشن‌ها نیز از راست به چپ انجام شوند، باید cssهای زیر را نیز اعمال نمود:
.isotope .isotope-item {
-webkit-transition-property: right, top, -webkit-transform, opacity;
-moz-transition-property: right, top, -moz-transform, opacity;
-ms-transition-property: right, top, -ms-transform, opacity;
-o-transition-property: right, top, -o-transform, opacity;
transition-property: right, top, transform, opacity;
} Responsive بودن این عناصر مسئله‌ی دیگری است که باید حل گردد. امروزه اکثر فریم ورک‌های مطرح css، واکنشگرا نیز هستند و برای پشتیبانی از سایز‌های متفاوت صفحه نمایش، تدابیری در نظر گرفته‌اند. اساس کار واکنش گرا بودن این فریم ورک‌ها در تعیین ابعاد عناصر، بیان ابعاد به صورت درصدی است. مثلا فلان عرض div برابر 50% باشد بدین معناست که همیشه عرض این div نصف عرض عنصر والد آن باشد.
متاسفانه Isotope میانه‌ی چندانی با این ابعاد درصدی ندارد و باید عرض عناصر به صورت دقیق و بر حسب پیکسل بیان شود. البته نسخه‌ی جدید آن و یا حتی پلاگین هایی برای کار با ابعاد درصدی نیز تدارک دیده شده است که به شخصه به نتیجه‌ی با کیفیتی نرسیدم.
برای حل این مشکل میتوان از امکانات CSS به مانند دستورات زیر استفاده کرد:
@media (min-width: 768px) and (max-width: 980px) {
.card {
width: 320px;
}
}
@media (min-width: 980px) and (max-width: 1200px) {
.card {
width: 260px;
}
}
@media (min-width: 1200px) {
.card {
width: 340px;
}
} بدین صورت میتوان در ابعاد مختلف نمایشگر تعیین کرد که عرض عناصر ما چقدر باشد.
اکنون یک گالری عکس را در نظر بگیرید که در زیر هر عکس توضیحی نیز نوشته شده است و ساختار HTML آن به این صورت است که داخل هر div عکسی نیز موجود است. اگر به شیوه‌ی ذکر شده عمل کنید با یک اشکال مواجه میشوید و عناصر روی هم قرار گرفته و اصطلاحا overlapping اتفاق می‌افتد. دلیل این امر این است که لود شدن عکس‌ها عملی زمان گیر است و Isotope قبل از این که عکس لود شود، سایز آن عنصر را محاسبه کرده که در حقیقت این سایز بدون احتساب سایز عکس است و ابعاد واقعی عنصر ما نیست؛ در نتیجه وقتی عکس لود میشود آن div فضای بیشتری احتیاج دارد و به همین دلیل به زیر divهای دیگر میرود.
برای حل این مشکل باید به این صورت عمل کرد که وقتی عکس‌ها کامل لود شدند، Isotope وارد عمل شده و سایز عناصر را به دست آورده و آنها را بچیند. برای این کار معمولا از افزونه‌ی imagesLoaded استفاده میکنند که با کمک این افزونه میتوان مشخص کرد که وقتی تمام عکس‌های موجود در فلان div کامل لود شدند، Isotope وارد عمل شده و عناصر را چیدمان کند.
البته بدون استفاده از افزونه‌ی imagesLoaded و به کمک امکانات AngularJS و تعریف یک Directive سفارشی میتوان زمان لود شدن عکس‌ها را کنترل کرد.
app.directive('imageOnload', function () {
return {
restrict: 'A',
link: function (scope, element, attrs) {
element.bind('load', function () {
scope.$emit('iso-method', { name: 'reLayout', params: null }); // call reLayout isotope methode prevent overlaaping the items
});
}
};
}); اگر در نمونه کدی که قرار داده‌ام، به انتهای کدهای کنترلر ListController دقت کنید، برای رویداد resize شی window، تابعی تعریف شده است تا به هنگام تغییر سایز صفحه فراخوانی شود. در این رویداد هر بار که سایز پنجره تغییر کرد، پس از یک ثانیه تابع reLayout افزونه‌ی Isotope را فراخوانی میکنیم تا مجددا المنت‌های صفحه چیده شوند. البته ضرورتی وجود نداشته ولی در بعضی مواقع عناصر خوب چیده نمی‌شدند که با فراخوانی reLayout از چیدمان صحیح عناصر مطابق با سایز جدید صفحه اطمینان حاصل پیدا میکنیم. دلیل یک ثانیه تاخیر این است که اگر به ساز و کار تعاریف متد‌ها در directive Isotope دقت کنید، از سرویس timeout$ به وفور استفاده شده است. ظاهرا اگر برای فراخوانی reLayout زودتر عمل کنیم با فراخوانی هایی این متد در ساختار خودش تداخل پیدا میکند.
$(window).resize(function () {
$timeout(function myfunction() {
$scope.$broadcast('iso-method', { name: 'reLayout', params: null }); // call reLayout isotope methode prevent overlaaping the items
},1000);
}); در نهایت تمامی نکات گفته شده را به صورت یک نمونه کد آماده کردم:
