مطالب
بهبود SEO در ASP.NET MVC
گوگل خلاصه نتایج Indexing یک سایت را توسط ابزاری به نام Google webmaster tools در اختیار علاقمندان قرار می‌دهد. Bing نیز چنین ابزاری را تدارک دیده است.
به آمارهای خطای حاصل از سایت جاری که دقت می‌کردم یک نکته آن جالب بود: «محتوای تکراری»


mydomain.com/Home/Index
mydomain.com/home/index
mydomain.com/Home/index
mydomain.com/home/Index
همانطور که ملاحظه می‌کنید، گوگل به کوچکی و بزرگی حروف بکار رفته در لینک‌ها حساس است. هرچند 4 لینک فوق به یک صفحه اشاره می‌کنند، اما گوگل 4 بار آن‌ها را ایندکس خواهد کرد و نهایتا به صورت یک خطای «محتوای تکراری» در گزارشات SEO آن ظاهر خواهد شد (به همراه کاهش رتبه SEO سایت).

راه حل

برای حل این مساله دو نکته باید درنظر گرفته شود:
الف) هدایت دائمی (Redirect permanent) صفحات قدیمی به صفحاتی جدید، با آدرس lowercase

using System.Globalization;
using System.Web;
using System.Web.Mvc;

namespace WebToolkit
{
    public class ForceWww : ActionFilterAttribute
    {
        public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
        {
            modifyUrlAndRedirectPermanent(filterContext);
            base.OnActionExecuting(filterContext);
        }

        private static void modifyUrlAndRedirectPermanent(ActionExecutingContext filterContext)
        {
            if (canIgnoreRequest(filterContext))
                return;

            var absoluteUrl = HttpUtility.UrlDecode(filterContext.RequestContext.HttpContext.Request.Url.AbsoluteUri.ToString(CultureInfo.InvariantCulture));
            var absoluteUrlToLower = absoluteUrl.ToLowerInvariant();

            absoluteUrlToLower = forceWwwAndLowercase(filterContext, absoluteUrlToLower);
            absoluteUrlToLower = avoidTrailingSlashes(filterContext, absoluteUrlToLower);

            if (!absoluteUrl.Equals(absoluteUrlToLower))
            {
                filterContext.Result = new RedirectResult(absoluteUrlToLower, permanent: true);
            }
        }

        private static string avoidTrailingSlashes(ActionExecutingContext filterContext, string absoluteUrlToLower)
        {
            if (!isRootRequest(filterContext) && absoluteUrlToLower.EndsWith("/"))
                return absoluteUrlToLower.TrimEnd(new[] { '/' });

            return absoluteUrlToLower;
        }

        private static bool isRootRequest(ActionExecutingContext filterContext)
        {
            return filterContext.RequestContext.HttpContext.Request.Url.AbsolutePath == "/";
        }

        private static bool canIgnoreRequest(ActionExecutingContext filterContext)
        {
            return filterContext.IsChildAction || 
                   filterContext.HttpContext.Request.IsAjaxRequest() ||
                   filterContext.RequestContext.HttpContext.Request.Url.AbsoluteUri.Contains("?");
        }

        private static string forceWwwAndLowercase(ActionExecutingContext filterContext, string absoluteUrlToLower)
        {
            if (isLocalRequet(filterContext))
                return absoluteUrlToLower;

            if (absoluteUrlToLower.Contains("www"))
                return absoluteUrlToLower;

            return absoluteUrlToLower.Replace("http://", "http://www.")
                                     .Replace("https://", "https://www.");
        }

        private static bool isLocalRequet(ActionExecutingContext filterContext)
        {
            return filterContext.RequestContext.HttpContext.Request.IsLocal;
        }
    }
}
کلاس فوق، نگارش تکمیل شده ForceWww که پیشتر در این سایت دیده‌اید. توسط آن سه بررسی مختلف بر روی لینک جاری در حال پردازش صورت خواهد گرفت:
- تمام آدرس‌های سایت باید www داشته باشند؛ تا آدرس‌های آن یکنواخت شده و خصوصا مشکلات لاگین و نوشته شدن کوکی‌ها به ازای آدرس‌های مختلف و سر درگمی کاربران کاهش یابد.
- اگر آدرس جاری lowercase نباشد، تبدیل به نمونه lowercase شده و درخواست کننده، به آدرس جدید هدایت می‌شود. این مورد خصوصا جهت موتورهای جستجو برای تصحیح نتایج آن‌ها بسیار مفید است.
- اسلش انتهای لینک‌ها در صورت وجود حذف خواهد شد. این مورد نیز در کاهش تعداد خطاهای «محتوای تکراری» مؤثر است.
- اگر آدرسی، کوئری استرینگ داشته باشد از آن صرفنظر خواهد شد؛ زیرا ممکن است اطلاعات موجود در آن به کوچکی و بزرگی حروف حساس باشند.


ب) کاهش بار سایت توسط تولید خودکار Urlهایی که در بدو امر lowercase هستند

برای پیاده سازی این مطلب می‌توان از پروژه سورس باز «LowercaseRoutesMVC» استفاده کرد. سه فایل cs دارد که می‌توانید به پروژه خود اضافه کنید. پس از آن، هرجایی در پروژه خود routes.MapRoute دارید تبدیل کنید به routes.MapRouteLowercase .
به این ترتیب به صورت خودکار تمام Urlهای تولید شده توسط HTML helpers توکار ASP.NET MVC (و نه Urlهایی که دستی نوشته شده‌اند)، در حین درج در صفحه به صورت lowercase ظاهر خواهند شد (صرفنظر از اینکه نام‌های کنترلرها و یا اکشن متدهای تعریف شده camel case هستند یا خیر). مزیت این مساله کاهش یک مرحله Redirect است که در قسمت الف ذکر شد. در این کتابخانه کمکی نیز از آدرس‌هایی که دارای کوئری استرینگ باشند، صرفنظر می‌شود.
مطالب
پیاده سازی یک سیستم دسترسی Role Based در Web API و AngularJs - بخش اول
در این مجموعه مقالات قصد دارم یک روش را برای پیاده سازی سیستم Role Based سفارشی شده، به صورت پروژه محور، در اختیار شما دوستان قرار دهم. این مجموعه مقالات در هر دو بخش سرور و کلاینت، در قالب یک پروژه‌ی واقعی ارائه خواهد شد. در سمت سرور از Web API و سیستم Identity 2.1 و در سوی کلاینت از تکنولوژی قدرتمند AngularJs کمک گرفته شده‌است. در این مجموعه قصد دارم تا مراحل کلی و اصلی این سیستم دسترسی را تشریح کنم.

مقدمه ای بر سیستم مبتنی بر نقش کاربران

شاید برای شما هم پیش آمده باشد که برای وب سایت یا وب اپلیکیشن خود، به دنبال یک سیستم دسترسی بوده‌اید که بتوانید در آن نقش‌های گوناگونی را تعریف کنید و هر نقش شامل یک سری دسترسی خاص باشد و همچنین با اضافه شدن هر کاربر به این سیستم، بتوانید آنها را به یک نقش خاص انتساب دهید. برای اجرای این امر، روش‌های گوناگونی وجود دارد. یکی از این روش‌ها در سایت CodeProject توسط آقای Stefan Wloch تشریح شده است. در این مقاله کلیت و هدف یک سیستم Role Based، ساختار نقش‌ها و کاربران و دسترسی‌های آنها به خوبی بیان شده است.
 
و اما کمی درباره روشهای موجود حول توسعه یک سیستم مبتنی بر نقش (Role Based) صحبت کنیم. در ابتدا لازم است یک تعریف کلی از یک سیستم Role Based داشته باشیم:
یک سیستم مدیریت کاربر مبتنی بر نقش، سیستمی است که در آن نقش‌های گوناگونی تعریف می‌گردد. به گونه‌ای که هر نقش شامل یک سری دسترسی هایی است که به کاربر اجازه می‌دهد تا به بخشی از سیستم دسترسی داشته باشد. هر کاربر در این سیستم می‌تواند یک و یا چند نقش متفاوت داشته باشد و بر اساس آن نقش‌ها و دسترسی‌های تعریف شده، درون هر نقش به قسمتی از سیستم دسترسی داشته باشد.
بر اساس این تعریف ما در نهایت سه موجودیت نقش (Role)، دسترسی (Permission) و کاربر (User) را خواهیم داشت. در این سیستم دسترسی را اینگونه تعریف میکنیم:
دسترسی در یک سیستم، مجموعه‌ای از حوزه‌ها و یا ناحیه‌هایی است که در سیستم تعریف می‌شود. این حوزه‌ها می‌توانند شامل یک متد یا مجموعه‌ای از متدهای نوشته شده و یا فراتر از آن، شامل مجموعه‌ای از کنترلرها باشد که کاربر اجازه‌ی فراخوانی آنها را دارد.

بدیهی است کاربر برای ما موجودیتی مشخص است. یک کاربر ویژگی‌هایی مانند نام، نام کاربری، سن، رمز عبور و ... خاص خود را داراست که به واسطه این ویژگی‌ها از کاربری دیگر تمییز داده میشود. کاربر در سیستم طی دو مرحله جداگانه Authentication و Authorization مجاز است تا از بخش‌هایی از سیستم استفاده کند. مرحله Authentication به طور خلاصه شامل مرحله‌ای است که هویت کاربر (به عنوان مثال نام کاربری و رمز عبور) تایید صلاحیت میشود. این مرحله در واقع تایید کننده کاربر است و اما بخش بعدی که ما قصد داریم تا در این مورد راهکاری را ارائه دهیم بخش Authorization است. در این بخش به کاربر بر اساس نقش وی دسترسی‌هایی اعطا می‌گردد و کاربر را به استفاده از بخش‌هایی از سیستم مجاز میدارد.

دیاگرام زیر نمود سه موجودیت کاربر، نقش و دسترسی میباشد.

برای شرح دیاگرام فوق این چنین میتوان گفت که هر کاربر مجاز است چندین نقش داشته باشد و هر نقش نیز میتواند به چندین کاربر انتساب شود. در مورد دسترسی‌ها نیز به همین صورت، هر دسترسی نیز میتواند به چندین نقش انتساب شود.

ارائه یک سیستم مبتنی بر نقش کاربران با استفاده از تکنولوژی Web API و AngularJs

حال که از محتوا و عملکرد یک سیستم مبتنی بر نقش (Role Based) دانش کافی را کسب کردیم، قصد داریم تا به پیاده سازی کامل این سیستم بپردازیم. شاید برای شما سوال باشد که چرا ما قصد داریم تا این معماری را در Web API و AngularJs پیاده سازی کنیم. در جواب به این سوال باید بگوییم که پیاده سازی این روشها در تکنولوژی‌هایی مانند ASP.NET MVC و تکنولوژی‌ةای مشابه آن که صفحه را در سمت سرور می‌سازند، در بسیاری از منابع و مقالات اینترنتی موجود است. ما قصد داریم تا آنچه را که در یک Single Page Application پیاده سازی کرده‌ایم، به اشتراک بگذاریم. بنابراین قصد داریم تا علاوه بر تشریح کامل این سیستم که قسمت اعظم آن در سمت سرور انجام میشود، به تشریح نحوه تبادل اطلاعات و مدیریت دسترسی‌ها در سمت کلاینت نیز بپردازیم.
همانطور که میدانید ما در یک سیستم بر پایه SPA، برای ساخت یک صفحه ممکن است چندین API را فراخوانی کنیم. بنابراین APIهای نوشته شده به تعداد زیاد ولی با عملکرد اتمیک خواهند بود. به عنوان مثال در یک سیستم فروشگاه اینترنتی، برای ویرایش یک محصول، ممکن است دو یا چند متد API (فراخوانی آن محصول برای قرار دادن در فیلدهای ویرایش، ارسال اطلاعات پس از ویرایش به سرور و ...) فراخوانی گردند. با این حساب ما در تعریف و ایجاد دسترسی‌ها دو راه را خواهیم داشت.
  1. تعریف هر یک از متدهای اتمیک به عنوان یک مجوز دسترسی: در این روش نام کنترلر و نام متد به عنوان یک دسترسی تعریف خواهد شد. در این روش به ازای هر متد ما یک آیتم جدید را باید به جدول Permissions، اضافه نماییم و در نهایت برای تعریف یک نقش و انتساب دسترسی‌ها به یک کاربر، بایستی یک مجموعه چک باکس را که در نهایت به یک متد API ختم میشود، فعال یا غیر فعال کنیم.
  2. تعریف ناحیه‌های مختلف و کنترل‌های قابل انجام در آن ناحیه: در این روش ما قصد داریم تا مجموعه‌ای از متد‌ها را که هدف مشترکی را انجام خواهند داد، در یک ناحیه و یک کنترل بگنجانیم و از به وجود آمدن تعداد زیادی مجوز دسترسی جلوگیری نماییم. به عنوان مثال فرض کنید میخواهیم یک سطح دسترسی را با نام ویرایش کاربران تعریف کنیم. همانگونه که گفتیم ممکن است برای یک عملیات، دو و یا چندین متد درون یک کنترلر تعریف شوند. حال ما این متد‌ها را درون یک ناحیه دسترسی قرار خواهیم داد و آن را در یک حوزه و یک کنترل (Area & Control) میگنجانیم.
در بخش بعدی سعی میکنیم تا این مبحث را بازتر کنیم و به صورت عملی مراحل توسعه این مدل را تشریح نماییم.
مطالب
استفاده از Flash Uploader در ASP.NET MVC
چندسال قبل یک کنترل آپلود فایل در برنامه‌های ASP.NET Web forms در سایت Code projects منتشر شد که من در چند پروژه از آن استفاده کردم.
در ادامه نحوه سازگار سازی این مجموعه را با ASP.NET MVC مرور خواهیم کرد:

الف) سورس‌های اصلی Flash کنترل ارسال فایل‌ها
اگر علاقمند به تغییر اطلاعاتی در فایل فلش نهایی هستید به پوشه OriginalFlashSource پروژه پیوست شده مراجعه کنید. در اینجا برای مثال یک سری از برچسب‌های آن فارسی شده‌اند و کامپایل مجدد.


ب) مزیت استفاده از Flash uploader
با استفاده از Flash uploader امکان انتخاب چندین فایل با هم وجود دارد. همچنین در صفحه دیالوگ انتخاب فایل‌ها دقیقا می‌توان پسوند فایل‌های مورد نظر را نیز تعیین کرد. این دو مورد در حالت ارسال معمولی فایل‌ها به سرور و استفاده از امکانات معمولی HTML وجود ندارند. به علاوه امکان نمایش درصد پیشرفت آپلود فایل‌ها و همچنین حذف کلی لیست و حذف یک آیتم از لیست را هم درنظر بگیرید.



ج) معادل کنترل Web forms را در ASP.NET MVC به شکل زیر می‌توان تهیه کرد:

@helper AddFlashUploader(
                string uploadUrl,
                string queryParameters,
                string flashUrl,
                int totalUploadSizeLimit = 0,
                int uploadFileSizeLimit = 0,
                string fileTypes = "",
                string fileTypeDescription = "",
                string onUploadComplete = "")
    {      
        onUploadComplete = string.IsNullOrEmpty(onUploadComplete) ? "" : "completeFunction=" + onUploadComplete;
        queryParameters = Server.UrlEncode(queryParameters);        
        fileTypes = string.IsNullOrEmpty(fileTypes) ? "" : "&fileTypes=" + Server.UrlEncode(fileTypes);
        fileTypeDescription = string.IsNullOrEmpty(fileTypeDescription) ? "" : "&fileTypeDescription=" + Server.UrlEncode(fileTypeDescription);
        var totalUploadSizeLimitData = totalUploadSizeLimit > 0 ? "&totalUploadSize=" + totalUploadSizeLimit : "";
        var uploadFileSizeLimitData = uploadFileSizeLimit > 0 ? "&fileSizeLimit=" + uploadFileSizeLimit : "";
        var flashVars = onUploadComplete + fileTypes + fileTypeDescription + totalUploadSizeLimitData + uploadFileSizeLimitData + "&uploadPage=" + uploadUrl + "?" + queryParameters;
    <object classid="clsid:d27cdb6e-ae6d-11cf-96b8-444553540000" codebase="http://fpdownload.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=9,0,0,0"
        width="575" height="375" id="fileUpload" align="middle">
        <param name="allowScriptAccess" value="sameDomain" />
        <param name="movie" value="@flashUrl" />
        <param name="quality" value="high" />
        <param name="wmode" value="transparent">
        <param name=FlashVars value="@flashVars">
        <embed src="@flashUrl"
               FlashVars="@flashVars" 
               quality="high" 
               wmode="transparent" 
               width="575" 
               height="375" 
               name="fileUpload" 
               align="middle" 
               allowScriptAccess="sameDomain" 
               type="application/x-shockwave-flash" 
               pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" />
    </object>                        
}
این اطلاعات در فایلی به نام FlashUploadHelper.cshtml در پوشه App_Code قرار خواهند گرفت.


د) نحوه استفاده از HTML helper فوق:

@{
    ViewBag.Title = "Index";
    var uploadUrl = Url.Action("Uploader", "Home");
    var flashUrl = Url.Content("~/Content/FlashUpload/FlashFileUpload.swf");
}
<h2>
    Flash Uploader</h2>
<div style="background: #E0EBEF;">
    @FlashUploadHelper.AddFlashUploader(
                uploadUrl: uploadUrl,
                queryParameters: "User=Vahid&Id=تست",
                flashUrl: flashUrl,
                fileTypeDescription: "Images",
                fileTypes: "*.gif; *.png; *.jpg; *.jpeg",
                uploadFileSizeLimit: 0,
                totalUploadSizeLimit: 0,
                onUploadComplete: "alert('انجام شد');")
</div>
با کدهای کنترلری معادل:
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Web;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcFlashUpload.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }

        public ActionResult Uploader(string User, string Id, IEnumerable<HttpPostedFileBase> FileData)
        {
            var queryParameter1 = User;
            var queryParameter2 = Id;
            // ...

            foreach (var file in FileData)
            {
                if (file.ContentLength > 0)
                {
                    var fileName = Path.GetFileName(file.FileName);
                    var path = Path.Combine(Server.MapPath("~/App_Data/Uploads"), fileName);
                    file.SaveAs(path);
                }
            }

            return Content(" ");
        }
    }
}

توضیحات:
در اینجا uploadUrl، مسیر اکشن متدی است که قرار است اطلاعات فایل‌ها را دریافت کند. queryParameters اختیاری است. اگر تعریف شود تعدادی کوئری استرینگ دلخواه را می‌تواند به متد Uploader ارسال کند. برای نمونه در اینجا User و Id ارسال شده‌اند یا هر نوع کوئری استرینگ دیگری که مدنظر است.
flashUrl مسیر فایل SWF را مشخص می‌کند. در اینجا فایل FlashFileUpload.swfدر پوشه Content/FlashUpload قرار گرفته است.
fileTypeDescription برچسبی است که نوع فایل‌های قابل انتخاب را به کاربر نمایش می‌دهد و fileTypes نوع‌های مجاز قابل ارسال را دقیقا مشخص می‌کند.
پارامترهای uploadFileSizeLimit و totalUploadSizeLimit در صورتیکه مساوی صفر وارد شوند، به معنای عدم محدودیت اندازه در فایل‌ها و جمع حجم ارسالی در هر بار است.
استفاده از پارامتر onUploadComplete اختیاری است. در اینجا می‌توان پس از پایان عملیات از طریق جاوا اسکریپت عملیاتی را انجام داد. برای مثال اگر خواستید کاربر را به صفحه خاصی هدایت کنید، window.locationرا مقدار دهی نمائید.
در متد Uploader کنترلر فوق، پارامترهای User و id اختیاری بوده و بر اساس queryParameters متد FlashUploadHelper.AddFlashUploader مشخص می‌شوند. اما نام FileData نباید تغییری کند؛ از این لحاظ که دقیقا همین نام در فایل فلش، مورد استفاده قرار گرفته است.
در اکشن متد دریافت فایل‌ها، لیستی از فایل‌های ارسالی به سرور دریافت شده و سپس بر این اساس می‌توان آن‌ها را در مکانی مشخص ذخیره نمود.


دریافت پروژه
MvcFlashUploader.zip
مطالب
ایجاد سرویس چندلایه‎ی WCF با Entity Framework در قالب پروژه - 5
پس از ایجاد متدها، نوبت به تغییرات App.Config می‎رسد. هرچند خود Visual Studio برای کلاس پیش‌گزیده‌ی خود تنظیماتی را در App.Config افزوده است ولی چنان‎چه در در خاطر دارید ما آن فایل‎ها را حذف کردیم و فایل‎های جدیدی به جای آن افزودیم. از این رو مراحل زیر را انجام دهید:
1- فایل App.Config را از Solution Explorer باز کنید.
2- به جای عبارت MyNewsWCFLibrary.Service1 در قسمت Service Name این عبارت را بنویسید: MyNewsWCFLibrary.MyNewsService
3- در قسمت BaseAddress عبارت Design_Time_Addresses را حذف کنید.
4- در قسمت BaseAddress شماره پورت را به 8080 تغییر دهید.
5- در قسمت BaseAddress به جای Service1 بنویسید: MyNewsService
6- در قسمت endpoint به جای عبارت MyNewsWCFLibrary.IService1 بنویسید: MyNewsWCFLibrary.IMyNewsService 
در پایان تگ Service در App.Config باید همانند کد زیر باشد:
   <services>
      <service name="MyNewsWCFLibrary.MyNewsService">
        <host>
          <baseAddresses>
            <add baseAddress="http://localhost:8080/MyNewsWCFLibrary/MyNewsService/" />
          </baseAddresses>
        </host>
        <!-- Service Endpoints -->
        <!-- Unless fully qualified, address is relative to base address supplied above -->
        <endpoint address="" binding="basicHttpBinding" contract="MyNewsWCFLibrary.IMyNewsService">
          <!-- 
              Upon deployment, the following identity element should be removed or replaced to reflect the 
              identity under which the deployed service runs.  If removed, WCF will infer an appropriate identity 
              automatically.
          -->
          <identity>
            <dns value="localhost" />
          </identity>
        </endpoint>
        <!-- Metadata Endpoints -->
        <!-- The Metadata Exchange endpoint is used by the service to describe itself to clients. -->
        <!-- This endpoint does not use a secure binding and should be secured or removed before deployment -->
        <endpoint address="mex" binding="mexHttpBinding" contract="IMetadataExchange" />
      </service>
    </services>
تغییرات را ذخیره کنید و پروژه را اجرا کنید. باید پنجره‌ای شبیه به پنجره‌ی زیر نشان داده شود:

در صورت مشاهده پیام خطا، ویژوال استودیو را ببندید و این‌بار به صورت Run as administrator باز کنید.

برای نمونه روی متد AddCategory کلیک کنید. در پنجره نشان داده شده همانند شکل در برابر فیلد CatName مقداری وارد کنید و روی دکمه Invoke کلیک کنید. متد مورد نظر اجرا شده و مقداری که وارد کرده ایم در پایگاه داده‌ها ذخیره می‌شود. مقداری که در قسمت پایین دیده می‌شود خروجی متد است که در اینجا شناسه رکورد درج‌شده است.

بار دیگر برای مشاهده رکورد درج‌شده روی متد GetAllCategory کلیک کنید. به علت این‌که این متد ورودی ندارد در قسمت بالا چیزی نشان داده نمی‌شود. روی دکمه Invoke کلیک کنید. با پیغام خطای زیر روبه‌رو خواهید شد:

افزودن ویژگی Virtual به tblNews و tblCategory در بخش دوم  خواندید؛ باعث می‌شود که Entity Framework در هنگام اجرا کلاس‌هایی با عنوان "پروکسی‌های پویا" به کلاس‌های Address و Customer بیفزاید و بنابراین قابلیت Lazy Loading برای این کلاس‌ها در زمان اجرای برنامه فراهم می‌گردد. 

ولی با افزودن پروکسی‌های پویا به کلاس‌های ما، این کلاس‌ها قابلیت انتقال خود از طریق سرویس‌های WCF را از دست می‌دهند زیرا پروکسی‌های پویا به طور پیش‌گزیده قابلیت سریالایز و دیسریالایز شدن را ندارند!

خوشبختانه می‌توانیم این ویژگی را در کلاس DBContext غیرفعال کنیم. برای این منظور قالب سازنده‌ی آن یا MyNewsModel.Context.tt را از Solution Explorer باز کنید و کد زیر را در آن پیدا کنید:

<#=Accessibility.ForType(container)#> partial class <#=code.Escape(container)#> : DbContext
{
    public <#=code.Escape(container)#>()
        : base("name=<#=container.Name#>")
    {

سپس در ادامه‌ی آن کدغیرفعال‌کردن پروکسی پویا را به این شکل بنویسید:

<#=Accessibility.ForType(container)#> partial class <#=code.Escape(container)#> : DbContext
{
    public <#=code.Escape(container)#>()
        : base("name=<#=container.Name#>")
    {
      Configuration.ProxyCreationEnabled = false;

اکنون اگر فایل را ذخیره کنیم سپس فایل MyNewsModel.Context.cs را از Solution Explorer باز کنید؛ خواهید دید که این خط کد در جای خود قرارگرفته است.

بار دیگر پروژه را اجرا کنید روی متد GetAllCategory کلیک کنید. این بار اگر دکمه Invoke را بفشارید با همانند شکل زیر را خواهید دید:

در بخش ششم پیرامون ارتباط جدول‌های tblNews و tblCategory و نمایش محتویات وابسته جدول خبر به دسته و تنظیمات آن در t4 و کلاس Service

در بخش هفتم پیرامون میزبانی WCFLibrary در یک Web Application

و در بخش هشتم پیرامون ایجاد یک برنامه‌ی ویندوزی جهت استفاده از سرویس‌های WCF خواهم نوشت. 

مطالب
مدیریت دانلود‌های همزمان از یک سایت و بحث تایم آوت
یک سرویس ویندوز ان تی با سی شارپ نوشته‌ام که کارش مراجعه به یک سری آدرس RSS و ذخیره سازی آنها به صورت آنالیز شده در یک دیتابیس SQL server است (این مورد ضعفی است که اکثر برنامه‌های فیدخوان دارند و پس از مدتی کار با آنها این احساس را دارید که اطلاعات گذشته را از دست داده‌اید).
در طی آزمایش اولیه این سرویس، به مشکل عجیب timeout پس از باز کردن برای مثال سومین یا چهارمین thread همزمان برای دانلود کردن اطلاعات بر خوردم. همه چیز درست بود، از کلاس‌ها، دریافت اطلاعات از وب و غیره، اما برنامه کار نمی‌کرد. این مشکل فقط هم با feedburner.com رخ می‌داد (همانطور که مطلع هستید feedburner.com سرویسی را جهت پیگیری آمار مشترکین فیدهای شما ارائه می‌دهد که بسیار جالب است. برای مثال چند نفر مشترک دارید، یا یک سری نمودار و غیره. به همین جهت رسم شده است که اکثر سایت‌ها فیدهای خودشان را در این سایت نیز ثبت می‌کنند).
پس از مدتی جستجو به نکته جالب زیر برخوردم که شاید برای شما هم در آینده مفید باشد:
مطابق RFC2068 - Hypertext Transfer Protocol -- HTTP/1.1 ، شما تنها مجازید 2 کانکشن فعال به یک سایت باز کنید. این علت تایم آوت در سومین thread ایجاد شده بود. برای مثال IE این مورد را محترم می‌شمارد. در دات نت نیز به صورت پیش فرض این محدودیت قرار داده شده است که به‌سادگی می‌توان آنرا تغییر داد. برای این منظور باید یک فایل app.config به پروژه اضافه کرد و سپس خطوط زیر را به آن افزود:

<configuration>
<system.net>
<connectionManagement>
<add address="*" maxconnection="100" />
</connectionManagement>
</system.net>
</configuration>


بعد از این تغییر مشکل timeout برنامه حل شد.

برای مدیریت چندین ترد همزمان دانلود کننده و در صف قرار دادن آنها در این پروژه، از کتابخانه سورس باز زیر استفاده کردم:
http://www.codeplex.com/smartthreadpool

مآخذ:
http://msdn.microsoft.com/en-us/library/fb6y0fyc.aspx
http://www.faqs.org/rfcs/rfc2068.html
http://vahidnasiri.blogspot.com
http://odetocode.com/Blogs/scott/archive/2004/06/08/272.aspx

پ.ن.
برای اینکه در بلاگر بتوانید متون حاوی xml را ارسال کنید باید از سرویس زیر استفاده کنید
http://www.elliotswan.com/postable/
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
اجرا نشدن پروژه
برخی از مشکلات مربوط به nuget به فرض برقراری ارتباط با اینترنت، به پروتکل https برمی‌گردد که به دلیل کندی سرعت یا اشکالات فیلترینگ یا روتینگ‌های طولانی، زمان اتصال و درخواست منقضی شده و ارتباط ناموفق می‌شود و بخشی از بسته‌ها دریافت شده و بخشی هم دریافت نمی‌شود.
راه حل اول رفتن به تنظیمات nuget و تبدیل پروتکل ارتباطی به پروتکل http  است که فقط کافیست حرف s را از https حذف کنید و آن مخزن را فعال کرده و در ابتدا قرار دهید.
راه حل دوم جلوگیری از این اتفاق و مداخله، با روش‌های متداول ضد ف ی ل ت ر ی ن گ هست.
نکته دیگری هم وجود دارد که علیرغم وجود بسته‌ای در پروژه، ممکن است علامت اخطاری وجود داشته باشد یا برنامه آن بسته را شناسایی نکرده باشد. در این حالت آن بسته را حذف کرده و مجدداً پروژه را build کنید.

پ.ن1: یک پروژه اگر نتواند بسته‌هایش را دریافت کند، درست build نمی‌شود و بنابراین هر پروژه دیگری هم که از آن استفاده کرده باشد در build خود دچار خطار خواهد شد که به محض برطرف شدن اشکال اول، این پروژه نیز با موفقیت build خواهد شد.
پ.ن2: برخی از خطاهای اینجا بخاطر نبود برخی فایل‌ها در پروژه دانلود شده است که  اگر مجدداً دانلود کنید، اشکال برطرف شده است.
پ.ن3: گاهی نیز پیش می‌آید که باید بصورت دستی وارد عمل شده و برخی از پکیج‌ها را با وارد کردن دستور دریافت آن بسته یا دستور دریافت مجدد آن بسته یا دستور آپدیت آن بسته، دریافت کرد.
مطالب
استفاده از bower در visual studio
اگر از آن دسته افرادی هستید که با پکیج‌های مختلف و پروژه‌های مختلف تحت کلاینت سر و کار دارید و همچنین اطلاعات چندانی نسبت به NodeJs ندارید (مثل خود من)، حتما به پروژه‌هایی در Github برخوردید که نیازمند نصب وابستگی‌ها از خط فرمان bower و یا npm هستند.
بعد از مطالعه‌ی مطلب آشنایی با bower این نیاز ایجاد شد تا در پروژه‌هایی که قرار است درون Visual Studio اجرا شوند، وابستگی‌های bower چگونه می‌توانند مدیریت شوند.
خوشبختانه Microsoft این امکان را ایجاد کرده تا شما بتوانید پروژه‌هایی را که وابستگی‌هایشان درون bower تعریف شده را نیز درون Visual Studio حل و فصل کنید. در ادامه تمامی این مراحل، قدم به قدم اضافه تشریح شده است.
قابل ذکر است که هر سه package manager معروف npm، bower و Nuget در ویژوال استدیو 2015 به صورت توکار موجود هستند. 
جزیات بیشتر در مستندات مایکروسافت


معرفی پکیج Bower

همانطور که در مقاله آشنایی با bower نیز اشاره شد، bower یک package manager برای تکنولوژی‌ها و کتابخانه‌های کلاینت است. این package manager بر روی Git اجرا می‌شود. همانطور که می‌دانید تمامی پکیج‌ها نیز از Git دریافت می‌شود.
اما حال اینکه چگونه می‌توان از این package manager در سمت Visual studio بدون نصب NodeJs و Git استفاده کرد، با پکیج توسعه داده شده Bower مایکروسافت رفع شده‌است.
جزئیات این پکیج را میتوانید در NuGet  مطالعه کنید.


شروع کار با Bower

برای آغاز، یک پروژه‌ی web Application ایجاد می‌کنیم. من Empty را انتخاب و ریسورس‌های MVC را هم اضافه کردم.
حال در بخش Package Manager Console دستور زیر را اجرا کنید:
Install-Package Bower
پس از نصب وابستگی‌ها و خود bower خروجی package manager console به صورت زیر خواهد بود:

مشاهده می‌کنید که فولدر .bin به پروژه‌ی شما اضافه شده است.

 حال درون صفحه‌ی cmd (توجه کنید cmd، نه package manager console) به آدرس پروژه (نه solution) با دستور زیر منتقل شوید:

cd <Project Location>

که به جای project location آدرس فایل پروژه را قرار می‌دهیم. شکل زیر نمایانگر این مسیر است:

با اجرای دستور زیر bower.json را به پروژه اضافه می‌کنیم:

bower init

مشاهده می‌کنید که پس از دستور bower init مواردی که قرار است درون bower قرار گیرد، مقدار دهی می‌شوند. من مقادیر را به صورت زیر (حالت‌های پیش فرض) تکمیل کردم:

حال باید تا اینجای کار یک فایل bower.json برای شما در روت پروژه ساخته شده باشد. حال بیایید اولین اسکریپت رفرنس را به پروژه اضافه نماییم. من قصد دارم تا با دستور زیر JQuery را به پروژه اضافه کنم:

bower install jquery

پکیج JQuery به صورت زیر دانلود می‌شود و در پوشه‌ی bower_component در روت پروژه قرار می‌گیرد.

به همین صورت شما می‌توانید تمامی نیازمندی‌های پروژه را از Git با استفاده از bower package manager دریافت کنید.

نظرات مطالب
بررسی روش ارتقاء به NET Core 1.1.
چند نکته در مورد VS 2015 و به روز رسانی‌های جدید NET Core.

آخرین نگارشی را که می‌توانید بدون مشکل با VS 2015 اجرا کنید، 1.0.0-preview2-1-003177 است (واقع در پوشه‌ی C:\Program Files\dotnet\sdk). پس از آن، این سیستم از نگارش JSON ایی فعلی به XML ایی تغییر کرده‌است و ابزارهای آن فقط برای VS 2017 ارائه شده‌اند و VS 2015 از این لحاظ دیگر هیچ پشتیبانی نخواهد داشت (حتی NuGet 4.0 هم برای آن به روز رسانی نشده‌است).

اگر برای مثال SDK مربوط به .NET Core 1.1.1. را نصب کنید و سپس فایل global.json را به 1.0.1 تغییر دهید:
 C:\Users\Vahid>dotnet --version
1.0.1
پروژه با خطای ذیل روبرو شده و در VS 2015 باز نخواهد شد.
 The following error occurred attempting to run the project model server process (1.0.1).
Unable to start the process. No executable found matching command "dotnet-projectmodel-server"
بنابراین فایل global.json را که با VS 2017 منسوخ شده و حذف شده در نظر گرفته شده‌است، دیگر به روز رسانی نکنید.

اگر برای مثال SDK مربوط به .NET Core 1.1.1. را نصب کنید، درون VS 2015 قادر به Restore بسته‌های نیوگت نخواهید شد و با پیام خطای ذیل مواجه می‌شوید:
 \.vs\restore.dg(1,1): error MSB4025: The project file could not be loaded. Data at the root level is invalid. Line 1, position 1.
در این حالت از این پس سه راه را پیش رو خواهید داشت:
1- ارتقاء به VS 2017 و فراموش کردن VS 2015
2- استفاده از VS 2015 و بازیابی بسته‌ها از طریق خط فرمان (چون دیگر ابزارهای VS 2015 با نگارش جدید SDK سازگار نیستند)
 برای این منظور دقت کنید در پنجره‌ی output ویژوال استودیوی 2015، چه فرمانی صادر شده‌است که سبب بروز خطای فوق گردیده‌است:
 "C:\Program Files\dotnet\dotnet.exe" restore "D:\project1\.vs\restore.dg"
از طریق خط فرمان به پوشه‌‌های پروژه‌ها وارد شده (دکمه‌ی shift را نگه داشته و کلیک راست کنید. سپس گزینه‌ی open command window here را انتخاب نمائید) و دستور فوق را اجرا کنید. این دستور از این پس تنها در خط فرمان بدون مشکل اجرا می‌شود و نه در داخل VS 2015.
پس از آن پروژه بدون مشکل Build می‌شود (در داخل VS 2015).
3- و یا ... این SDK جدید 1.0.1 را حذف کنید از سیستم (اگر می‌خواهید با VS 2015 بدون دردسر کار کنید).


و یا کلا به VSCode مهاجرت کنید و VS کامل را فراموش کنید. VSCode با ابزارهای خط فرمان NET Core. کار می‌کند و در این حالت به سادگی می‌توان همواره آخرین نگارش NET Core. را مورد استفاده قرار داد؛ بدون نگرانی از سازگاری ابزارهای ویژوال استودیو با آن. چون اساسا هیچ نوع وابستگی به این ابزارها ندارد. همچنین حجم بسیار کمتری هم داشته و اگر با دریافت VS 2017 مشکل دارید، مهاجرت به VSCode انتخاب بسیار مناسبی است.


خلاصه‌ی بحث
از این پس برای کار کردن بدون دردسر با نگارش‌های جدید NET Core. تنها دو راه را پیش رو دارید: مهاجرت به VS 2017 و یا مهاجرت به VSCode.
مطالب
اتصال Node.js به SQL Server با استفاده از Edge.js
اگر خواسته باشید که با استفاده از Node.js به SQL Server متصل شوید، احتمالا متوجه شده‌اید ماژولی که مایکروسافت منتشر کرده است، ناقص بوده و به صورت پیش نمایش است که بسیاری از ویژگی‌ها و مسائل مهم، در آن در نظر گرفته نشده است.

یکی دیگر از ماژول‌هایی که امکان اتصال Node.js را به SQL Server ممکن می‌کند، Edge.js است. Edge.js یک ماژول Node.js است که امکان اجرای کدهای دات نت را در همان پروسه توسط Node.js فراهم می‌کند. این مسئله، توسعه دهندگان Node.js را قادر می‌سازد تا از فناوری‌هایی که به صورت سنتی استفاده‌ی از آنها سخت یا غیر ممکن بوده است را به راحتی استفاده کنند. برای نمونه:
  • SQL Server
  • Active Directory
  • Nuget packages
  • استفاده از سخت افزار کامپیوتر (مانند وب کم، میکروفن و چاپگر)


نصب Node.js

اگر Node.js را بر روی سیستم خود نصب ندارید، می‌توانید از اینجا آن را دانلود کنید. بعد از نصب برای اطمینان از کارکرد آن، command prompt را باز کرده و دستور زیر را تایپ کنید:

node -v
شما باید نسخه‌ی نصب شده‌ی Node.js را مشاهده کنید.

ایجاد پوشه پروژه

سپس پوشه‌ای را برای پروژه Node.js خود ایجاد کنید. مثلا با استفاده از command prompt و دستور زیر:

md \projects\node-edge-test1
cd \projects\node-edge-test1

نصب Edge.js

Node با استفاده از package manager خود دانلود و نصب ماژول‌ها را خیلی آسان کرده است. برای نصب، در command prompt عبارت زیر را تایپ کنید:

npm install edge
npm install edge-sql
فرمان اول باعث نصب Edge.js و دومین فرمان سبب نصب پشتیبانی از SQL Server می‌شود.

Hello World

ایجاد یک فایل متنی با نام server.js و نوشتن کد زیر در آن:
var edge = require('edge');

// The text in edge.func() is C# code
var helloWorld = edge.func('async (input) => { return input.ToString(); }');

helloWorld('Hello World!', function (error, result) {
    if (error) throw error;
    console.log(result);
});
حالا برای اجرای این Node.js application از طریق command prompt کافی است به صورت زیر عمل کنید:
node server.js
همانطور که مشاهده می‌کنید "!Hello World" در خروجی چاپ شد.

ایجاد پایگاه داده تست

در مثال‌های بعدی، نیاز به یک پایگاه داده داریم تا query‌ها را اجرا کنیم. در صورتی که SQL Server بر روی سیستم شما نصب نیست، می‌توانید نسخه‌ی رایگان آن را از اینجا دانلود و نصب کنید. همچنین SQL Management Studio Express را نیز نصب کنید.

  1. در SQL Management Studio، یک پایگاه داده را با نام node-test با تنظیمات پیش فرض ایجاد کنید.
  2. بر روی پایگاه داده node-test راست کلیک کرده و New Query را انتخاب کنید.
  3. اسکریپت زیر را copy کرده و در آنجا paste کنید، سپس بر روی Execute کلیک کنید.
IF EXISTS(SELECT 1 FROM sys.tables WHERE object_id = OBJECT_ID('SampleUsers')) BEGIN; DROP TABLE SampleUsers; END; GO

CREATE TABLE SampleUsers ( Id INTEGER NOT NULL IDENTITY(1, 1), FirstName VARCHAR(255) NOT NULL, LastName VARCHAR(255) NOT NULL, Email VARCHAR(255) NOT NULL, CreateDate DATETIME NOT NULL DEFAULT(getdate()), PRIMARY KEY (Id) ); GO

INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Orla','Sweeney','nunc@convallisincursus.ca','Apr 13, 2014');
INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Zia','Pickett','porttitor.tellus.non@Duis.com','Aug 31, 2014');
INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Justina','Ayala','neque.tellus.imperdiet@temporestac.com','Jul 28, 2014');
INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Levi','Parrish','adipiscing.elit@velarcueu.com','Jun 21, 2014');
INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Pearl','Warren','In@dignissimpharetra.org','Mar 3, 2014');
نتیجه‌ی اجرای کد بالا، ایجاد جدولی با نام SampleUsers و درج 5 رکورد در آن می‌شود.

تنظیمات ConnectionString

قبل از استفاده از Edge.js با SQL Server، باید متغیر محیطی (environment variable) با نام EDGE_SQL_CONNECTION_STRING را تعریف کنید.

set EDGE_SQL_CONNECTION_STRING=Data Source=localhost;Initial Catalog=node-test;Integrated Security=True
این متغیر تنها برای command prompt جاری تعریف شده است و با بستن آن از دست می‌رود. در صورتیکه از Node.js Tools for Visual Studio استفاده می‌کنید، نیاز به ایجاد یک متغیر محیطی دائمی و راه اندازی مجدد VS دارید. همچنین در صورتیکه بخواهید متغیر محیطی دائمی ایجاد کنید، فرمان زیر را اجرا کنید:
SETX EDGE_SQL_CONNECTION_STRING "Data Source=localhost;Initial Catalog=node-test;Integrated Security=True"


روش اول: اجرای مستقیم SQL Server Query در Edge.js

فایلی با نام server-sql-query.js را ایجاد کرده و کد زیر را در آن وارد کنید:

var http = require('http');
var edge = require('edge');
var port = process.env.PORT || 8080;

var getTopUsers = edge.func('sql', function () {/*
    SELECT TOP 3 * FROM SampleUsers ORDER BY CreateDate DESC
*/});

function logError(err, res) {
    res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/plain' });
    res.write("Error: " + err);
    res.end("");
}    

http.createServer(function (req, res) {
    res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/html' });

    getTopUsers(null, function (error, result) {
        if (error) { logError(error, res); return; }
        if (result) {
            res.write("<ul>");
            result.forEach(function(user) {
                res.write("<li>" + user.FirstName + " " + user.LastName + ": " + user.Email + "</li>");
            });
            res.end("</ul>");
        }
        else {
        }
    });
}).listen(port);
console.log("Node server listening on port " + port);
سپس با استفاده از command prompt، فرمان زیر را اجرا کنید:
node server-sql-query.js
حال مرورگر خود را باز و سپس آدرس http://localhost:8080 را باز کنید. در صورتی که همه چیز به درستی انجام گرفته باشد لیستی از 3 کاربر را خواهید دید.

روش دوم: اجرای کد دات نت برای SQL Server Query

Edge.js تنها از دستورات Update، Insert، Select و Delete پشتیبانی می‌کند. در حال حاضر از store procedures و مجموعه‌ای از کد SQL پشتیبانی نمی‌کند. بنابراین، اگر چیزی بیشتر از عملیات CRUD می‌خواهید انجام دهید، باید از دات نت برای این کار استفاده کنید.

یادتان باشد، همیشه async

مدل اجرایی Node.js به صورت یک حلقه‌ی رویداد تک نخی است. بنابراین این بسیار مهم است که کد دات نت شما به صورت async باشد. در غیر اینصورت یک فراخوانی به دات نت سبب مسدود شدن و ایجاد خرابی در Node.js می‌شود.

ایجاد یک Class Library

اولین قدم، ایجاد یک پروژه Class Library در Visual Studio که خروجی آن یک فایل DLL است و استفاده از آن در Edge.js است. پروژه Class Library با عنوان EdgeSampleLibrary ایجاد کرده و فایل کلاسی با نام Sample1 را به آن اضافه کنید و سپس کد زیر را در آن وارد کنید:

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Data;
using System.Data.SqlClient;
using System.Threading.Tasks;

namespace EdgeSampleLibrary
{
     public class Sample1
    {
        public async Task<object> Invoke(object input)
        {
            // Edge marshalls data to .NET using an IDictionary<string, object>
            var payload = (IDictionary<string, object>) input;
            var pageNumber = (int) payload["pageNumber"];
            var pageSize = (int) payload["pageSize"];
            return await QueryUsers(pageNumber, pageSize);
        }

        public async Task<List<SampleUser>> QueryUsers(int pageNumber, int pageSize)
        {
            // Use the same connection string env variable
            var connectionString = Environment.GetEnvironmentVariable("EDGE_SQL_CONNECTION_STRING");
            if (connectionString == null)
                throw new ArgumentException("You must set the EDGE_SQL_CONNECTION_STRING environment variable.");

            // Paging the result set using a common table expression (CTE).
            // You may rather do this in a stored procedure or use an 
            // ORM that supports async.
            var sql = @"
DECLARE @RowStart int, @RowEnd int;
SET @RowStart = (@PageNumber - 1) * @PageSize + 1;
SET @RowEnd = @PageNumber * @PageSize;

WITH Paging AS
(
    SELECT  ROW_NUMBER() OVER (ORDER BY CreateDate DESC) AS RowNum,
            Id, FirstName, LastName, Email, CreateDate
    FROM    SampleUsers
)
SELECT  Id, FirstName, LastName, Email, CreateDate
FROM    Paging
WHERE   RowNum BETWEEN @RowStart AND @RowEnd
ORDER BY RowNum;
";
            var users = new List<SampleUser>();

            using (var cnx = new SqlConnection(connectionString))
            {
                using (var cmd = new SqlCommand(sql, cnx))
                {
                    await cnx.OpenAsync();

                    cmd.Parameters.Add(new SqlParameter("@PageNumber", SqlDbType.Int) { Value = pageNumber });
                    cmd.Parameters.Add(new SqlParameter("@PageSize", SqlDbType.Int) { Value = pageSize });

                    using (var reader = await cmd.ExecuteReaderAsync(CommandBehavior.CloseConnection))
                    {
                        while (await reader.ReadAsync())
                        {
                            var user = new SampleUser
                            {
                                Id = reader.GetInt32(0), 
                                FirstName = reader.GetString(1), 
                                LastName = reader.GetString(2), 
                                Email = reader.GetString(3), 
                                CreateDate = reader.GetDateTime(4)
                            };
                           users.Add(user);
                        }
                    }
                }
            }
            return users;
        } 
    }

    public class SampleUser
    {
        public int Id { get; set; }
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
        public string Email { get; set; }
        public DateTime CreateDate { get; set; }
    }
}
سپس ذخیره و کامپایل کنید. فایل DLL خروجی که در مسیر
[project]/bin/Debug/EdgeSampleLibrary.dll
قرار دارد را در پوشه‌ی پروژه Node کپی کنید. فایل جدیدی را با نام server-dotnet-query.js در پروژه Node ایجاد کنید و کد زیر را در آن وارد کنید:
var http = require('http');
var edge = require('edge');
var port = process.env.PORT || 8080;

// Set up the assembly to call from Node.js 
var querySample = edge.func({ assemblyFile: 'EdgeSampleLibrary.dll', typeName: 'EdgeSampleLibrary.Sample1', methodName: 'Invoke' });

function logError(err, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/plain' }); res.write("Got error: " + err); res.end(""); }

http.createServer(function (req, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/html' });

    // This is the data we will pass to .NET
    var data = { pageNumber: 1, pageSize: 3 };

    // Invoke the .NET function
    querySample(data, function (error, result) {
        if (error) { logError(error, res); return; }
        if (result) {
            res.write("<ul>");
            result.forEach(function(user) {
                res.write("<li>" + user.FirstName + " " + user.LastName + ": " + user.Email + "</li>");
            });
            res.end("</ul>");
        }
        else {
            res.end("No results");
        }
    });

}).listen(port);

console.log("Node server listening on port " + port);
سپس از طریق command prompt آن را اجرا کنید:
node server-dotnet-query.js
حال مرورگر خود را باز کرده و به آدرس http://localhost:8080 بروید. در صورتیکه همه چیز به درستی انجام گرفته باشد، لیستی از 3 کاربر را خواهید دید. مقادیر pageNumber و pageSize را در فایل جاوااسکریپت تغییر دهید و تاثیر آن را بر روی خروجی مشاهده کنید.
 
نکته: برای ایجاد pageNumber و pageSize داینامیک با استفاده از ارسال مقادیر توسط QueryString، می‌توانید از ماژول connect استفاده کنید.
نظرات مطالب
ASP.NET Web API - قسمت اول
مقاله اول Web API رو با WCF خام مقایسه کرده، نه با WCF Data Services

مقاله دوم هم Action‌های Web API رو با MVC قیاس کرده
اگر شما یک مقاله بنویسید که مثلا Web API رو با ASP.NET Web Service قیاس بکنه، و نشون بده مزیت‌های Web API بیشتره، این می‌شه مزیت Web API بر ASP.NET Web Service، نه بر WCF Data Services
ممکنه این موارد هم مهم باشند، ولی اون چیزی که برای من سوال شده این هستش که چه زمانی در یک پروژه WCF Data Services رو می‌گذاریم کنار و از Web API استفاده می‌کنیم ؟
در واقع با توجه به امکانات واقعا زیاد WCF Data Services چرا باید اساسا از Web API استفاده بشه، اگر شما می‌فرمایید که 5 روز پیش برای Web API نسخه آمده، این عدد برای Data Services چهار روز پیش بوده
اگر بحث امکانات هست، لیست زیادی از امکانات رو من شمردم و می‌شه شمرد، از امکاناتی که تو Data Services هست، ولی تو Web API نیست.
اگر من اندروید رو مثال زدم، برای سمت کلاینت بود، شما در اندروید با چی به Web API وصل می‌شید ؟
با jQuery Ajax ؟
یا می‌خواهید به App Server‌های NET. ای برنامه‌های دیگر، بگویید با Http Client از سرویس‌های شما استفاده کنند ؟
با سپاس