مطالب
برنامه نویسی امن به زبان C

اگر سخنان بزرگان برنامه نویسی را مطالعه کرده باشید، یکی از موارد این بود:
" هیچگاه از gets و sprintf استفاده نکنید، در غیر اینصورت شیاطین به زودی به سراغ شما خواهند آمد! (FreeBSD Secure Programming Guidelines) "
به عبارت دیگر استفاده از توابع کتابخانه‌های استاندارد زبان C ، بدون ملاحظات لازم (یا همان برنامه نویسی کلاسیک به زبان C )، منشاء بسیاری از حملات Buffer overrun است، زیرا اکثر این توابع اندازه‌ی بافر یا رشته‌ی ورودی را بررسی نمی‌کنند.
برای رفع این مشکلات که هنوز که هنوز است قربانی می‌گیرد! ، The Safe C Library پدید آمده است. این کتابخانه بر اساس استاندارد ISO TR24731 تهیه گردیده و در آن یک سری توابع مکمل، جهت بالا بردن امنیت‌ برنامه‌های تهیه شده به زبان C مطابق استاندارد ISO/IEC 9899:1999 معرفی شده است.

برای مثال مطابق استاندارد ISO/IEC JTC1 SC22 WG14 N1172 ، تابع نا امن memcpy با تابع امن زیر باید جایگزین شود:
errno_t  memcpy_s(void *dest, rsize_t dmax, const void *src, rsize_t smax)

مستندات آن‌را در فایل safe_lib_html.tar پس از دریافت کتابخانه می‌توانید مشاهده نمائید.

همچنین اخیرا به عنوان مکمل این مجموعه، یک کتابخانه‌ی ریاضی امن نیز تهیه شده است.

پ.ن.
شبیه به همین مورد در اینترفیس پلاگین‌های IDA-Pro در نگارش‌های اخیر آن اعمال شده است و برنامه نویس را وادار می‌کند که از نمونه‌های معادل امن در آن محیط استفاده کند.
//pro.h
// We forbid using dangerous functions in IDA Pro
#ifndef USE_DANGEROUS_FUNCTIONS
#if defined(__BORLANDC__) && (__BORLANDC__ < 0x560 || __BORLANDC__ >= 0x580) // for BCB5 (YH)
#include <stdio.h>
#endif
#undef strcpy
#define strcpy dont_use_strcpy // use qstrncpy
#define stpcpy dont_use_stpcpy // use qstpncpy
#define strncpy dont_use_strncpy // use qstrncpy
#define strcat dont_use_strcat // use qstrncat
#define strncat dont_use_strncat // use qstrncat
#define gets dont_use_gets // use fgets
#define sprintf dont_use_sprintf // use qsnprintf
#define snprintf dont_use_snprintf // use qsnprintf
#define wsprintfA dont_use_wsprintf // use qsnprintf
#endif
برای مطالعه بیشتر: The Safe C Library

مطالب
لینک‌های هفته‌ی دوم اسفند

وبلاگ‌ها ، سایت‌ها و مقالات ایرانی (داخل و خارج از ایران)

امنیت

Visual Studio

ASP. Net

طراحی و توسعه وب

PHP

اس‌کیوال سرور

سی شارپ

VB

CPP

عمومی دات نت

مسایل اجتماعی و انسانی برنامه نویسی

متفرقه
مطالب
آشنایی با Oslo - قسمت اول

Oslo پلتفرم جدید مدل‌سازی مایکروسافت است که در سال‌های آتی مورد استفاده قرار خواهد گرفت و همچنین این روزها در مجامع توسعه و طراحی برنامه‌ها به شدت مورد بحث و توجه است. به همین جهت در طی مقالاتی با این پلتفرم جدید بیشتر آشنا خواهیم شد.

دریافت Oslo

Oslo از سه قسمت عمده تشکیل شده است:
  • الف) زبان مدل سازی M
  • ب) ابزار مدل سازی Quadrant
  • ج) استفاده از SQL Server به عنوان مخزن

زبان مدل سازی M از سه قسمت به نام‌های MGraph ، MGrammer و MSchema تشکیل می‌شود.
MGrammer : گرامر مورد استفاده در SDL را تعریف می‌کند. Syntax Directed Translation
MSchema : طرح مدل را تعریف خواهد کرد.
MGraph : اگر MSchema بیانگر انواع باشد، MGraph بیانگر وهله‌ها خواهد بود.

یک مثال:
برنامه‌ی Intellipad را اجرا کنید (فرض بر این است که SDK فوق را نصب کرده‌اید)



در اینجا حالت را بر روی M Mode قرار دهید (مطابق تصویر) و همچنین از منوی ظاهر شده‌ی M Mode ، گزینه‌ی Generic T-SQL preview را هم انتخاب کنید.

اولین ماژول ما به صورت زیر است:

module Test1
{
type ApplicationUser
{
UserID : Integer64=AutoNumber();
FirstName :Text#15;
LastName : Text#25;
Password : Text#10;
} where identity UserID;
}

ابتدا نام ماژول مشخص می‌شود. شبیه به معرفی یک فضای نام در برگیرنده‌ی اشیای مربوطه. سپس type ، بیانگر همان MSchema خواهد بود.
در این مثال شناسه‌ی کاربری از نوع Integer64 خود افزایش یابنده تعریف شده است (نوع identity در اس کیوال سرور).
فیلدهای نام ، نام خانوادگی و کلمه‌ی عبور از نوع متنی با اندازه‌های مشخص 15 ، 25 و 10 کاراکتر تعریف شده‌اند. اگر اندازه مشخص نبود نوع را تنها Text تعریف کنید.
نکته:
1-اگر پس از Text علامت ? قرار گیرد، به معنای فیلدی از نوع nullable خواهد بود و برعکس. زیبایی Intellipad هم در اینجا است که بلافاصله پس از تایپ شما، عبارت T-SQL معادل را تولید می‌کند.
2-در اینجا UserID‌ به صورت identity معرفی شده است. در زبان ام ، identity همانند primary key‌ در عبارات T-SQL عمل می‌کند و نباید اشتباه گرفته شود.

تا اینجا فقط یک type تعریف شده است. برای تبدیل آن به یک جدول باید آن‌را توسعه داد.

ApplicationUserCollection : ApplicationUser*;

این سطر را به پس از تعریف type اضافه نمائید. علامت ستاره در اینجا به معنای صفر یا بیشتر است و جهت بسط نوع تعریف شده به یک مجموعه به کار می‌رود. اکنون با اضافه شدن این سطر، Intellipad بلافاصله عبارات T-SQL معادل را تولید خواهد کرد که در تصویر مشخص است. به این صورت MGraph ما که بیانگر وهله‌هایی از نوع ApplicationUser هستند تولید گردید.

اکنون قصد داریم گروهی از کاربرها را به صورت نمونه ایجاد کنیم:

ApplicationUserCollection
{
//using a named instance
User1 {
FirstName="user1",
LastName="name1",
Password="1@34"
},
User2 {
FirstName="user2",
LastName="name2",
Password="123@4"
},
User3 {
FirstName="user3",
LastName="name3",
Password="56#2"
},
User4 {
FirstName="user4",
LastName="name4",
Password="789@5"
}
}

سطرهای فوق را پس از تعریف ApplicationUserCollection در Intellipad اضافه کنید. بلافاصله Intellipad عبارات T-SQL معادل را برای ما تولید خواهد کرد.



ادامه دارد ...

مطالب
فایل‌های chm و مشکل فارسی - قسمت دوم

بر اساس جستجوهایی که انجام داده‌ام، CHM پشتیبانی کاملی را از یونیکد انجام نمی‌دهد (مشکل جستجو و همچنین ایندکس کردن).
اما با ترفندی می‌توان این مساله را حل کرد و آن هم تبدیل encoding فایل‌ها به عربی است (windows-1256). در این حالت هم جستجو کار می‌کند و هم عنوان صفحات هنگام جستجو در لیست موارد یاد شده درست نمایش داده می‌شود و صفحه add to favorites نیز مشکلی در نمایش عنوان‌های صفحه‌ها نخواهد داشت. روش کار به شرح زیر است:

الف) encoding تمام فایل‌های html خود را به صورت زیر تغییر دهید (از utf-8 به windows-1256):

<meta content="text/html; charset=Windows-1256" http-equiv="Content-Type">

ب) محتوای تمام فایل‌های html خود را یکبار با فرمت ویندوز 1256 ذخیره کنید. برای این منظور در دات نت به سادگی زیر می‌توان عمل کرد:
using System.IO;
using System.Text;

public static void SaveAs1256(string fileName)
{
string content = File.ReadAllText(fileName);
File.WriteAllText(fileName, content, Encoding.GetEncoding("windows-1256"));
}

شاید بعضی از ویرایشگرهای متنی هم این مورد را پشتیبانی کنند.(مانند ویرایشگر ویژوال استودیو)

ج) اصلاح فایل hhp پروژه خود
فایل hhp مربوط به html help work shop را باز کنید. (همان فایل پروژه ساخت راهنما)
اگر مثال قبل را دنبال کرده باشید، محتوای فایل آن چیزی شبیه به خطوط زیر خواهد بود:

[OPTIONS]
Compatibility=1.1 or later
Compiled file=test.chm
Contents file=Table of Contents.hhc
Default Window=win1
Default topic=page1.html
Display compile progress=No
Full-text search=Yes
Index file=Index.hhk
Language=0x429 Farsi
Title=راهنمای یک

[WINDOWS]
win1=,"Table of Contents.hhc","Index.hhk","page1.html","page1.html",,,,,0x3420,,0x304e,,,,,,2,,0


[FILES]
page1.html
page2.html

[INFOTYPES]

نیاز است تا آن‌را به صورت زیر ویرایش کرد تا فرمت 1256 به آن اعمال شود:
به قسمت options چند سطر زیر را اضافه کنید: (زبان فارسی و فونت تاهومای عربی)

Default Font=Tahoma,8,178
Language=0x429 Farsi

اکنون پس از کامپایل مجدد مجموعه، مشکلی در مورد جستجو یا به هم ریختگی عنوان‌ها دیگر وجود نخواهد داشت.

محض نمونه، کل وبلاگ جاری را به یک فایل chm تبدیل کرده‌ام که ‌آن‌را از آدرس زیر می‌توانید دریافت نمائید:
دریافت فایل

برای آزمایش، یک عبارت فارسی را در آن جستجو نمائید.


پ.ن.
این راه حلی است که به نظر من رسیده و جواب داده. اگر شما با encoding های دیگر هم جواب گرفته‌اید (مشکل جستجوی فارسی حل شده) لطفا پیغام بگذارید. با تشکر.

مطالب
آشنایی با آزمایش واحد (unit testing) در دات نت، قسمت 4

ادامه آشنایی با NUnit

اگر قسمت سوم را دنبال کرده باشید احتمالا از تعداد مراحلی که باید در خارج از IDE صورت گیرد گلایه خواهید کرد (کامپایل کن، اجرا کن، اتچ کن، باز کن، ذخیره کن، اجرا کن و ...). خوشبختانه افزونه ReSharper این مراحل را بسیار ساده و مجتمع کرده است.
این افزونه به صورت خودکار متدهای آزمایش واحد یک پروژه را تشخیص داده و آنها را با آیکون‌هایی ( Gutter icons ) متمایز مشخص می‌سازد (شکل زیر). پس از کلیک بر روی آن‌ها ، امکان اجرای آزمایش یا حتی دیباگ کردن سطر به سطر یک متد آزمایش واحد درون IDE‌ ویژوال استودیو وجود خواهد داشت.



برای نمونه پس از اجرای آزمایش واحد قسمت قبل، نتیجه حاصل مانند شکل زیر خواهد بود:



راه دیگر، استفاده از افزونه TestDriven.NET است که نحوه استفاده از آن‌را اینجا می‌توانید ملاحظه نمائید. به منوی جهنده کلیک راست بر روی یک صفحه، گزینه run tests را اضافه می‌کند و نتیجه حاصل را در پنجره output ویژوال استودیو نمایش می‌دهد.

ساختار کلی یک کلاس آزمایش واحد مبتنی بر NUnit framework :

using NUnit.Framework;
using NUnit.Framework.SyntaxHelpers;

namespace TestLibrary
{
[TestFixture]
public class Test2
{
[SetUp]
public void MyInit()
{
//کدی که در این قسمت قرار می‌گیرد پیش از اجرای هر متد تستی اجرا خواهد شد
}

[TearDown]
public void MyClean()
{
//کدی که در این قسمت قرار می‌گیرد پس از اجرای هر متد تستی اجرا خواهد شد
}

[TestFixtureSetUp]
public void MyTestFixtureSetUp()
{
// کدی که در اینجا قرار می‌گیرد در ابتدای بررسی آزمایش واحد و فقط یکبار اجرا می‌شود
}

[TestFixtureTearDown]
public void MyTestFixtureTearDown()
{
// کدهای این قسمت در پایان کار یک کلاس آزمایش واحد اجرا خواهند شد
}

[Test]
public void Test1()
{
//بدنه آزمایش واحد در اینجا قرار می‌گیرد
Assert.That(2, Is.EqualTo(2));
}
}
}

شبیه به روال‌های رخداد گردان load و close یک فرم، یک کلاس آزمایش واحد NUnit نیز دارای ویژگی‌های TestFixtureSetUp و TestFixtureTearDown است که در ابتدا و انتهای آزمایش واحد اجرا خواهند شد (برای درک بهتر موضوع و دنبال کردن نحوه‌ی اجرای این روال‌ها، داخل این توابع break point قرار دهید و با استفاده از ReSharper ، آزمایش را در حالت دیباگ آغاز کنید)، یا SetUp و TearDown که در زمان آغاز و پایان بررسی هر متد آزمایش واحدی فراخوانی می‌شوند.
همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، به امضاهای متدها و کلاس فوق دقت نمائید (عمومی ، void و بدون آرگومان ورودی).
بهتر است از ویژگی‌های SetUp و TearDown با دقت استفاده نمود. عموما هدف از این روال‌ها ایجاد یک شیء و تخریب و پاک سازی آن است. حال اینکه این روال‌ها قبل و پس از اجرای هر متد آزمایش واحدی فراخوانی می‌شوند. بنابراین به این موضوع دقت داشته باشید.
همچنین توصیه می‌شود که کلاس‌های آزمایش واحد را در اسمبلی دیگری مجزا از پروژه اصلی پیاده سازی کنید (برای مثال یک پروژه جدید از نوع class library)، زیرا این موارد مرتبط با بررسی کیفیت کدهای شما هستند که موضوع جداگانه‌ای نسبت به پروژه اصلی محسوب می‌گردد (نحوه پیاده سازی آن‌‌را در قسمت قبل ملاحظه نمودید). همچنین در یک پروژه تیمی این جدا سازی، مدیریت آزمایشات را ساده‌تر می‌سازد و بعلاوه سبب حجیم شدن بی‌مورد اسمبلی‌های اصلی محصول شما نیز نمی‌گردند.


ادامه دارد...

مطالب
به دام انداختن خطاهای مدیریت نشده در برنامه‌های Windows forms دات نت

شبیه به نحوه‌ی به دام انداختن خطاهای مدیریت نشده در Web forms و روال استاندارد Application_Error ، در برنامه‌های Windows forms نیز این امر به صورت زیر ممکن است:


using System;
using System.Threading;
using System.Windows.Forms;

namespace testWinForms87
{
static class Program
{
/// <summary>
/// The main entry point for the application.
/// </summary>
[STAThread]
static void Main()
{
// handling UI thread exceptions
Application.ThreadException += uIThreadException;

// force all Windows Forms errors to go through our handler.
Application.SetUnhandledExceptionMode(UnhandledExceptionMode.CatchException);

// handling non-UI thread exceptions.
AppDomain.CurrentDomain.UnhandledException += currentDomainUnhandledException;


Application.EnableVisualStyles();
Application.SetCompatibleTextRenderingDefault(false);
Application.Run(new Form1());
}

private static void currentDomainUnhandledException(object sender, UnhandledExceptionEventArgs e)
{
MessageBox.Show(((Exception)e.ExceptionObject).Message, "currentDomainUnhandledException");
}

private static void uIThreadException(object sender, ThreadExceptionEventArgs e)
{
MessageBox.Show(e.Exception.Message, "uIThreadException");
}
}
}

چند نکته:
الف)همانطور که ملاحظه می‌کنید سطرهای فوق باید قبل از Application.Run در روال اصلی برنامه تعریف شوند.
ب) این متدها استاتیک هستند و توصیه شده است در پایان برنامه ارجاعات آنها را حذف کنید تا نشتی حافظه رخ ندهد. دقیقا به همین صورت =+ که اضافه شدند با =- هم قابل حذف هستند.
ج) در حالت اجرا شدن uIThreadException ، برنامه بسته نخواهد شد (و بدیهی است در صورت عدم بکار گیری این روش، حتما برنامه کرش خواهد کرد). برای مثال شاید علاقمند نباشید که بخاطر عدم دسترسی نوشتن در پوشه‌ای خاص، خطای حاصل سبب بسته شدن کل برنامه شود. به این صورت این موارد را می‌توان به دام انداخت. اما currentDomainUnhandledException که حاصل از خطاهای ایجاد شده برای مثال در یک ترد دیگر بجز ترد اصلی برنامه هستند، حتما سبب بسته شدن برنامه خواهند شد. بنابراین اینجا تنها شانس لاگ کردن خطای مدیریت نشده حاصل را خواهیم داشت. به همین منظور همیشه توصیه می‌شود که در تردهای ایجاد شده در برنامه، حتما موارد مدیریت خطاها را لحاظ نمائید، زیرا خطاهای حاصل شده در آن‌ها غیرقابل اغماض بوده و حتما سبب کرش برنامه می‌شوند.

پ.ن.
دقیقا در برنامه‌های Win32 دلفی هم چنین قابلیتی به همین شکل و تقریبا با همین نام‌ها وجود دارد. فقط کافی است روالی را جهت Application.OnException ایجاد کنید: ;)

procedure TmyFrmMain.FormCreate(Sender: TObject);
begin
Application.OnException := MyExceptionHandler;
end;
procedure TmyFrmMain.MyExceptionHandler(Sender: TObject; E: Exception);
begin
ShowMessage(e.Message);
end;

پروژه‌ها
بات تلگرامی پیدا کردن افردا در شعاع 10 کیلومتری
با توجه به بات‌های موجود در زمینه چت و  جستجو افراد تصمیم گرفتم پروژه مهندسی نرم افزاری خود را شبیه بات‌های موجود بعلاوه امکانات اضافه‌تر و ایده‌ای جدید بنویسم.
GoogleMapBot تنها یک بات تلگرامی نمیباشد. شما با دانلود سورس کد پروژه میتوانید دستگاه گوشی خودتان را وصل کنید و از همان سرویس استفاده کنید.
همانطور که از نام بات مشخص میباشد Googlemap بخش مهمی در این پروژه ایفا میکند.
کاربران آنلاین بات به محض لاگین شدن در بات، عکس پروفایل و مکان فعلی خود و سایر کاربران را میتوانند به صورت آنی بر روی صفحه html مشاهده نمایند.
سمت سرور پروژه با Web Api  و کلاینت آن با جی‌کوئری ایجکس پیاده سازی شده است. همچین با استفاده ازSignalR کاربران را هنگام ورود و خروج بر روی گوگل مپ به صورت آنی مشخص کرده‌ایم.
از امکانات آن میتوان به موارد زیر اشاره کرد
  • چت روم: هر منطقه دارای یک چت روم میباشد که بدون تداخل با همدیگر میتوانند کار خود را انجام دهند.
  • وب سایت: بات داری وبسایت میباشد که در بات میتوان با کلیک بر دکمه آن وارد وبسایت شد و درون وب میتوان نظرات خود را برای ادمین فرستاد.
  • ذخیره شدن  اطلاعات کاربران: تمام چت‌ها، عکس‌ها و حتی مکان‌های کاربر در بانک ذخیره میشود.
  • قابلیت آپدیت:  هنگام آپدیت برنامه، کاربران کاملا مدیریت شده و تداخلی در برنامه ایجاد نخواهد شد و پیغامی به تمام کاربران فرستاده میشود.
  • زمان بندی کاربران:  امکانی که در هیچ کدام از بات‌های دیگر موجود نیست، مدیریت کاربران آنلاین  میباشد. GooglemapBot با استفاده از  الگوریتمی که برای آن طراحی شده است، میتواند بعد از زمان مشخصی در صورتیکه کاربر فعالیت نداشته باشد، او را از بات خارج کند. 
  • نمایش افراد آنلاین: یکی دیگر از قابلیت‌های بات، امکان نمایش کاربران بر روی نقشه میباشد. هر کاربری بعد از ورود و خروج به صورت آنی با عکس پروفایلش بر روی نقشه نمایش داده میشود.
  •  محاسبه دقیق فاصله: هنگام ورود به بات، فاصله دقیق کاربر تا تهران محاسبه شده و نمایش داده میشود.
  • پنل مدیریت: داخل بات مدیر با وارد کردن پسورد خود شاهد پنل مدیریتی خواهد بود و با خروج پنل بات نمایش داده میشود.
امکانات بالا جزو سرویس‌هایی بودند که در بات‌های مشابهی که مشاهده کردم، وجود نداشتند و از  ذکر امکانات مشابه خوداری کردم. شما میتوانید سورس آن را دانلود کنید و آن را به شیوه دلخواه خود طراحی کنید. 
تصاویر برنامه


توجه کنید برای راه اندازی بات میتوانید از این لینک استفاده کنید.
مطالب
بررسی معادل‌های LINQ to Objects در TypeScript
اگر برنامه نویس NET. باشید، پس از مدتی کار با LINQ، در سایر زبان‌های دیگر نیز به دنبال این قابلیت فوق العاده‌ی functional یا تابعی خواهید گشت. در این مطلب، خلاصه‌ای از متدهای توکار جاوا اسکریپت را که می‌توانند معادل‌هایی برای متدهای LINQ to Objects دات نت باشند، بررسی خواهیم کرد.


تدارک ساختار ابتدایی این مطلب

در اینجا اینترفیسی را که بیانگر ساختار شیء شخص است، به صورت ذیل ایجاد می‌کنیم:
export interface Person {
  name: string;
  age: number;
}
سپس آرایه‌ای را بر اساس این شیء تدارک خواهیم دید:
export class LinqTestsComponent {

  people: Person[] = [
    { name: "User 4", age: 27 },
    { name: "User 5", age: 42 },
    { name: "User 6", age: 8 },
    { name: "User 1", age: 20 },
    { name: "User 2", age: 35 },
    { name: "User 3", age: 78 }
  ];

}
در ادامه تمام اعمال مدنظر را بر روی این آرایه انجام می‌دهیم.
همچنین سه متد ذیل را نیز برای لاگ کردن عنوان آزمایش، نمایش محتوای آرایه‌ی اصلی و نمایش نتیجه‌ی آزمایش، به این کلاس اضافه می‌کنیم:
  logTitle(title: string) {
    console.log(`%c${title}`, "background: #222; color: #bada55");
  }

  logOriginalArray() {
    console.log(`original this.people:${JSON.stringify(this.people)}`);
  }

  logResult(message: string, result: any) {
    console.log(`${message}:${JSON.stringify(result)}`);
  }


معادل متد Where در TypeScript

متد filter که جزو متدهای توکار ES5 است، می‌تواند معادلی برای متد Where، جهت فیلتر کردن عناصر بر اساس یک خاصیت، یا چندین خاصیت باشد:
  equivalentToWhere() {
    const youngerThan40 = this.people.filter(person => person.age < 40); // ECMAScript 5
    this.logResult("People younger than 40", youngerThan40);

    // Filtering on Multiple Criteria
    const youngsters = this.people.filter(
      person => person.age < 40 && person.name.toLocaleLowerCase().indexOf("user") !== -1);
    this.logResult("Users younger than 40", youngsters);
  }
با این خروجی
People younger than 40:[
{"name":"User 4","age":27},
{"name":"User 6","age":8},
{"name":"User 1","age":20},
{"name":"User 2","age":35}
]

Users younger than 40:[
{"name":"User 4","age":27},
{"name":"User 6","age":8},
{"name":"User 1","age":20},
{"name":"User 2","age":35}
]
در اینجا نحوه‌ی استفاده‌ی از arrow functions ES6 را نیز جهت ساده سازی تعریف callback متد filter مشاهده می‌کنید که نمایش آن بسیار شبیه به عبارات LINQ در دات نت است.


معادل متد Any در TypeScript

متد some که جزو متدهای توکار ES5 است، می‌تواند معادلی برای متد Any باشد. اگر یکی از عناصر آرایه، بر اساس شرط تعیین شده یافت شود، این متد مقدار true را باز می‌گرداند:
  equivalentToAny() {

    const anyUnder40 = this.people.some(person => person.age < 40); // ECMAScript 5
    this.logResult("Are any people under 40?", anyUnder40); // true

    // Filtering on Criteria Matching any Object Properties
    const filterBy = "user";
    const anyUsers = this.people.filter(person =>
      Object.keys(person).some(property => {
        let value = (<any>person)[property];
        if (typeof value === "string") {
          value = value.toLocaleLowerCase();
        }
        return value.toString().indexOf(filterBy) !== -1;
      })
    );
    this.logResult("anyUsers", anyUsers);
  }
با این خروجی:
Are any people under 40?:true
anyUsers:[
{"name":"User 4","age":27},
{"name":"User 5","age":42},
{"name":"User 6","age":8},
{"name":"User 1","age":20},
{"name":"User 2","age":35},
{"name":"User 3","age":78}
]
در مثال اول، بررسی شده‌است که آیا شخصی با سن کمتر از 40 در این لیست وجود دارد؟
در مثال دوم، جستجویی بر روی تمام خواص شیء شخص انجام شده‌است. در اینجا توسط متد Object.keys، لیست خواص شیء یافت شده‌است. سپس بر روی این لیست توسط متد some، بررسی شده‌است که آیا خاصیت رشته‌ای وجود دارد که مساوی عبارت filterBy باشد؟ حاصل این بررسی به عنوان شرط متد filter جهت بازگشت آرایه‌ی متناظری از اشخاص یافت شده، استفاده شده‌است.


معادل متد ‍Contains در TypeScript

متد includes که جزو متدهای توکار ES7 است، می‌تواند معادلی برای متد Contains باشد و کار آن بررسی وجود عنصری در یک لیست است:
  equivalentToContains() {

    const searchElement: Person = { name: "User 4", age: 27 };
    const containsUser4 = this.people.includes(searchElement); // ECMAScript 2016 = ECMAScript 7
    this.logResult("Contains searchElement", containsUser4); // false -> only compares by reference and not by value.

    const indexOfUser4 = this.people.indexOf(searchElement); // ECMAScript 5
    this.logResult("indexOfUser4", indexOfUser4); // -1 -> only compares by reference and not by value.

    const stringifiedObj = JSON.stringify(searchElement);
    const includesUser4 = this.people.some(person => JSON.stringify(person) === stringifiedObj);
    this.logResult("includesUser4", includesUser4); // true -> compares by by value.
  }
در اینجا باید دقت داشت که اگر آرایه‌ی مدنظر رشته‌ای و یا عددی باشد، متد includes نتیجه‌ی مطلوبی را بازگشت می‌دهد. اما چون در اینجا وجود یک شیء را در لیست اشخاص بررسی می‌کنیم، این مقایسه بر اساس ارجاع عناصر خواهد بود و نتیجه‌ی نهایی یافت شدن آن، منفی است (شیء searchElement هیچ ارجاعی را در آرایه‌ی اشخاص ندارد، هرچند ظاهر آن شبیه به یکی از عناصر آن است). حتی متد indexOf نیز به همین صورت عمل می‌کند.
یکی از روش‌های مقایسه‌ی بر اساس تمام مقادیر خواص یک شیء، استفاده از متد JSON.stringify است که اگر آن‌را با متد some ترکیب کنیم، می‌توان به نتیجه‌ی مطلوبی رسید:
Contains searchElement:false
indexOfUser4:-1
includesUser4:true


معادل متد ‍All در TypeScript

متد every که جزو متدهای توکار ES5 است، می‌تواند معادلی برای متد All باشد و کار آن بررسی صحت شرط اعمالی، بر روی تک تک عناصر لیست است. اگر این بررسی با موفقیت صورت گرفت، مقدار true را بازگشت می‌دهد:
  equivalentToAll() {
    const allUnder30 = this.people.every(person => person.age < 30); // ECMAScript 5
    this.logResult("Are all people under 30?", allUnder30); // false
  }
با این خروجی:
 Are all people under 30?:false


معادل متدهای First و FirstOrDefault در TypeScript

می‌توان از متدهای filter و یا find بومی ES5 و ES 6 برای شبیه سازی متدهای First  (یافتن اولین عنصر درخواستی در یک لیست) و  FirstOrDefault استفاده کرد:
  equivalentToFirstOrDefault() {
    const vahidOrDefault = this.people.filter(item => item.name === "Vahid")[0] || null; // ECMAScript 5
    this.logResult("vahidOrDefault", vahidOrDefault);

    const user1OrDefault = this.people.find(item => item.name === "User 1") || null; // ECMAScript 2015 = ECMAScript 6
    this.logResult("user1OrDefault", user1OrDefault);
  }
متد filter، در صورت برآورده نشدن شرط آن، یک آرایه‌ی خالی را بازگشت می‌دهد که مقدار [0] آن، undefined است. بنابراین ترکیب آن با null ||، سبب بازگشت نال، در صورت خالی بودن آرایه می‌شود؛ یا همان حالت OrDefault (یا بازگشت مقدار پیش فرض، یا نال در اینجا). متد find نیز در صورت نیافتن عنصر درخواستی، مقدار undefined را بازگشت می‌دهد.


معادل متد FindIndex در TypeScript

متد findIndex که جزو متدهای توکار ES6 است، می‌تواند معادلی برای متد FindIndex در جهت یافتن ایندکس عنصری در یک لیست، بر اساس شرط درخواستی، باشد.
  equivalentToFindIndex() {
    const index = this.people.findIndex(person => person.age === 8); // ECMAScript 2015 = ECMAScript 6
    this.logResult("index of the user with age 8", index)
  }
با این خروجی:
 index of the user with age 8:2


معادل متد Select در TypeScript

متد map که جزو متدهای توکار ES5 است، می‌تواند معادلی برای متد Select، برای تغییر شکل نهایی خروجی یک لیست باشد:
  equivalentToSelect() {
    const names = this.people.map(person => person.name); // ECMAScript 5
    this.logResult("Selected the names of people", names);
  }
برای مثال در اینجا در لیست اشخاص، تنها خاصیت name آن‌ها، انتخاب و بازگشت داده شده‌است:
 Selected the names of people:["User 4","User 5","User 6","User 1","User 2","User 3"]


معادل متد Aggregate در TypeScript

متد reduce که جزو متدهای توکار ES5 است، می‌تواند شبیه به متد Aggregate عمل کند و لیستی از عناصر را به یک مقدار کاهش دهد:
  equivalentToAggregate() {
    // ECMAScript 5
    const aggregate = this.people.reduce((person1, person2) => {
      return { name: "", age: person1.age + person2.age };
    });
    this.logResult("Aggregate age", aggregate.age); // { age: 210 }
  }
با این خروجی:
 Aggregate age:210


معادل متد ForEach در TypeScript

متد forEach که جزو متدهای توکار ES5 است، می‌تواند معادلی برای متد ForEach باشد که روشی functional برای پیمودن عناصر یک لیست است:
  equivalentToForEach() {
    // ECMAScript 5
    this.people.forEach(person => {
      this.logResult("person", person);
    });
  }
با این خروجی:
 person:{"name":"User 4","age":27}
 person:{"name":"User 5","age":42}
 person:{"name":"User 6","age":8}
 person:{"name":"User 1","age":20}
 person:{"name":"User 2","age":35}
 person:{"name":"User 3","age":78}


معادل متد OrderBy در TypeScript

متد sort که جزو متدهای توکار ES5 است، می‌تواند معادلی برای متد OrderBy باشد که جهت مرتب سازی عناصر یک لیست از آن استفاده می‌شود:
    // ECMAScript 5
    let orderedByAgeAscending = this.people.sort((person1, person2) => {
      const a = person1.age;
      const b = person2.age;
      return a > b ? 1 : -1;
    });
    this.logResult("Ordered by age ascending", orderedByAgeAscending);
متد sort یک callback را می‌پذیرد و هر بار دو آیتم در حال مرتب سازی را به آن ارسال می‌کند. در این حالت اگر خروجی این callback:
 - مساوی صفر باشد، تغییری را به وجود نمی‌آورد.
 - کمتر از صفر باشد، اولین عنصر را قبل از دومین عنصر قرار می‌دهد.
 - بیشتر از صفر باشد، دومین عنصر را پس از اولین عنصر قرار می‌دهد.

منطق مقایسه‌ی فوق را به صورت ذیل نیز می‌توان خلاصه کرد:
    orderedByAgeAscending = this.people.sort((person1, person2) => person1.age - person2.age);
    this.logResult("Ordered by age ascending", orderedByAgeAscending);
با این خروجی:
Ordered by age ascending:[
{"name":"User 6","age":8},
{"name":"User 1","age":20},
{"name":"User 4","age":27},
{"name":"User 2","age":35},
{"name":"User 5","age":42},
{"name":"User 3","age":78}
]
و یا اگر بخواهیم این لیست را بر اساس نام اشخاص مرتب سازی کنیم، به منطق ذیل خواهیم رسید:
    const orderedByName = this.people.sort((person1, person2) => {
      // name1.localeCompare(name2) // is case insensitive
      // or use toUpperCase() to ignore character casing
      const name1 = person1.name.toUpperCase();
      const name2 = person2.name.toUpperCase();
      return name1 > name2 ? 1 : -1;
    })
    this.logResult("Ordered by name", orderedByName);
    this.logOriginalArray();
با این خروجی:
Ordered by name:[
{"name":"User 1","age":20},
{"name":"User 2","age":35},
{"name":"User 3","age":78},
{"name":"User 4","age":27},
{"name":"User 5","age":42},
{"name":"User 6","age":8}
]

original this.people:[
{"name":"User 1","age":20},
{"name":"User 2","age":35},
{"name":"User 3","age":78},
{"name":"User 4","age":27},
{"name":"User 5","age":42},
{"name":"User 6","age":8}
]
نکته‌ی مهم: همانطور که ملاحظه می‌کنید، متد sort نه فقط یک خروجی مرتب شده را بازگشت داده‌است، بلکه اصل آرایه را نیز درجا مرتب سازی کرده‌است و ترتیب عناصر این آرایه، دیگر با آرایه‌ی قبلی و اصلی یکی نیست.


امکان ترکیب زنجیروار متدهای کار بر روی لیست‌ها در TypeScript

همانند LINQ، در اینجا نیز می‌توان متدهای فوق را به صورت زنجیروار بر روی یک لیست فراخوانی و اجرا کرد:
  chainFunctionCalls() {
    const namesOfPeopleOver30OrderedDesc =
      this.people
        .filter(person => person.age > 30)
        .map(person => person.name)
        .sort((name1, name2) => {
          // name1.localeCompare(name2) // is case insensitive
          // or use toUpperCase() to ignore character casing
          name1 = name1.toUpperCase();
          name2 = name2.toUpperCase();
          return name2 > name1 ? 1 : -1;
        });
    this.logResult("the names of all people over 30 ordered by name descending", namesOfPeopleOver30OrderedDesc);
  }
با این خروجی:
 the names of all people over 30 ordered by name descending:["User 5","User 3","User 2"]
در اینجا ابتدا اشخاص بالای 30 سال فیلتر شده‌اند. سپس فقط خاصیت رشته‌ای نام آن‌ها انتخاب شده‌است و در آخر این نام‌ها به صورت نزولی مرتب شده‌اند.


معادل متد Skip در TypeScript

متد splice که جزو متدهای توکار ES5 است، می‌تواند شبیه به متد Skip عمل کند. این متد آرایه‌ای را بازگشت می‌دهد که حاوی عناصری است که پس از تعداد ذکر شده، در آرایه‌ی اصلی وجود دارند:
  equivalentToSkip() {
    const skip2 = this.people.splice(2); // ECMAScript 5
    this.logResult("skip2 -> the deleted elements", skip2);
    this.logOriginalArray();
  }
با این خروجی:
skip2 -> the deleted elements:[
{"name":"User 3","age":78},
{"name":"User 4","age":27},
{"name":"User 5","age":42},
{"name":"User 6","age":8}
]

original this.people:[
{"name":"User 1","age":20},
{"name":"User 2","age":35}
]
کار واقعی متد splice، حذف عناصر باقیمانده‌ی در آرایه‌است و خروجی آن دقیقا لیست موارد حذف شده‌است. به همین جهت است که در نتیجه‌ی فوق، اکنون آرایه‌ی اصلی تنها دارای دو عضو باقیمانده است (و دیگر با آرایه‌ی اصلی و ابتدایی یکی نیست).
مطالب
پارامترها در ES 6
Destructuring assignment این امکان را به ES 6 اضافه کرده‌است تا بتوان خواص یک شیء یا اعضای یک آرایه را با سهولت بیشتری به متغیرها نسبت داد و نگارش آن بسیار شبیه است به تعریف اشیاء یا آرایه‌ها در جاوا اسکریپت.

Destructuring Arrays

بدون استفاده از Destructuring assignment برای دسترسی به اعضای یک آرایه و انتساب آن‌ها به متغیرهای مختلف، روش متداول زیر مرسوم است:
var first = someArray[0];
var second = someArray[1];
var third = someArray[2];
اما با استفاده از Destructuring assignment این سه سطر، تبدیل به یک سطر می‌شوند:
 var [first, second, third] = someArray;
همانطور که ملاحظه می‌کنید، سمت چپ این انتساب، بسیار شبیه است به تعریف یک آرایه، اما در اینجا مفهوم Destructuring assignment را دارد و سه متغیر جدید را تعریف می‌کند.

یک مثال:
 let [one, two, three] = ['globin', 'ghoul', 'ghost', 'white walker'];
console.log(`one is ${one}, two is ${two}, three is ${three}`)
// => one is globin, two is ghoul, three is ghost
در اینجا ترکیبی از Destructuring assignment و بهبودهای کار با رشته‌ها را در ES 6، ملاحظه می‌کنید. سمت چپ انتساب، سه متغیر جدید را تعریف کرده‌است که این سه متغیر با سه عضو اول آرایه مقدار دهی می‌شوند.

همچنین در این مثال اگر علاقمند بودیم صرفا به اعضای اول و چهارم این آرایه دسترسی پیدا کنیم، می‌توان نوشت:
 let [firstMonster, , , fourthMonster] =  ['globin', 'ghoul', 'ghost', 'white walker'];
console.log(`the first monster is ${firstMonster}, the fourth is ${fourthMonster}`)
// => one is globin, two is ghoul, three is ghost
تعریف یک کامای خالی، سبب پرش به عضو بعدی خواهد شد و به معنای صرفنظر کردن از ایندکس مطرح شده‌است. برای مثال در اینجا از ایندکس‌های 2 و 3 صرفنظر شده‌است.

امکان دسترسی به اعضای تو در تو نیز با Destructuring assignment پیش بینی شده‌است:
 let nested = [1, [2, 3], 4];
let [a, [b], d] = nested;
console.log(a); // 1
console.log(b); // 2
console.log(d); // 4
در مثال فوق، دومین عضو آرایه، خود نیز یک آرایه‌است. برای دسترسی به این آرایه‌ی دوم، دومین عضو Destructuring assignment نیز باید یک Destructuring assignment جدید باشد.

می‌توان از Destructuring assignment جهت جابجایی مقادیر متغیرها بدون انتساب به یک متغیر موقتی نیز استفاده کرد:
 let point = [1, 2];
let [xVal, yVal] = point;
[xVal, yVal] = [yVal, xVal];
console.log(xVal); // 2
console.log(yVal); // 1
در این مثال ابتدا یک آرایه با دو عضو تعریف شده‌است. سپس اعضای این آرایه به دو متغیر جدید xVal و yVal انتساب یافته‌اند. در ادامه در سطر سوم، مقادیر این دو متغیر با هم تعویض شده‌اند.


Destructuring Objects

امکانات Destructuring assignment، به کار با آرایه‌ها محدود نمی‌شود و از آن می‌توان برای کار با اشیاء نیز استفاده کرد. فرض کنید شیء pouch به صورت زیر تعریف شده‌است:
 let pouch = {coins: 10};
روش متداول دسترسی به خاصیت coins، به صورت pouch.coins است:
 let coins = pouch.coins;
اما با استفاده از Destructuring assignment می‌توان نوشت (در حالت کار با اشیاء، بجای [] از {} استفاده می‌شود):
 let {coins} = pouch;
در این مثال، خاصیت coins شیء pouch به متغیر جدید coins انتساب داده شده‌است. نکته‌ای که در اینجا باید به آن دقت داشت، همنامی متغیر جدید coins با خاصیت coins است. اگر بخواهیم این خاصیت را به یک متغیر غیرهمنام انتساب دهیم، باید به صورت زیر عمل کرد:
 let pouch = {coins: 10};
let {coins: newVar1 } = pouch;
console.log(newVar1); //10
در مثال فوق، مقدار خاصیت coins به متغیر جدیدی با نام newVar1 انتساب داده شده‌است.

در اینجا نیز امکان کار با اشیای تو در تو، پیش بینی شده‌است:
let point = {
    x: 1,
    y: 2,
    z: {
         one: 3,
         two: 4
    }
};
let { x: a, y: b, z: { one: c, two: d } } = point;
console.log(a); // 1
console.log(b); // 2
console.log(c); // 3
console.log(d); // 4
در این مثال، خاصیت z شیء point نیز خود یک شیء دیگر است. برای دسترسی به آن همانند کار با آرایه‌ها نیاز است از یک {} دیگر برای استخراج خواص one و two استفاده کرد.
در انتساب فوق، خاصیت x شیء point به متغیر جدید a، خاصیت y شیء point به متغیر جدید b و خاصیت one شیء منتسب به خاصیت z، به متغیر c و خاصیت two شیء منتسب به خاصیت z، به متغیر d انتساب یافته‌اند.


ترکیب Destructuring Objects و Destructuring Arrays

در مثال زیر، نمونه‌ای ترکیبی از Destructuring اشیاء و آرایه‌ها را با هم مشاهده می‌کنید:
let mixed = {
    one: 1,
    two: 2,
    values: [3, 4, 5]
};
let { one: a, two: b, values: [c, , e] } = mixed;
console.log(a); // 1
console.log(b); // 2
console.log(c); // 3
console.log(e); // 5
در این مثال، خاصیت one شیء mixed به متغیر جدید a، خاصیت two آن به متغیر جدید b و اعضای اول و سوم آرایه‌ی values به متغیرهای جدید c و e انتساب داده شده‌اند. از ایندکس دوم آرایه‌ی values نیز با معرفی یک کاما، صرفنظر گردیده‌است.


Destructuring Function Arguments

از Destructuring در حین تعریف پارامترهای متدها نیز می‌توان استفاده کرد.
 function removeBreakpoint({ url, line, column }) {
  // ...
}
در این مثال، متد removeBreakpoint دارای سه پارامتر ورودی تعریف شده‌ی توسط Destructuring است. در این حالت این پارامترها به صورت خودکار از شیء ارسالی به این متد دریافت و مقدار دهی خواهند شد.

و یا برای مثال در زبان #C امکان تعریف named arguments (آرگومان‌های نامدار) و همچنین تعریف مقادیر پیش فرضی برای آن‌ها وجود دارد. در اینجا نیز می‌توان با استفاده از Destructuring به تعریفی مشابه آن برای ارائه‌ی آرگومان‌هایی با مقادیر پیش فرض رسید:
 function random ({ min=1, max=300 }) {
    return Math.floor(Math.random() * (max - min)) + min
}
console.log(random({}))
// <- 174
console.log(random({max: 24}))
// <- 18
در این مثال پارامترهای min و max تعریف شده‌ی با Destructuring، دارای یک مقدار پیش فرض هستند. اگر شیءایی خالی را به این متد ارسال کنیم، از مقادیر پیش فرض استفاده خواهد شد و یا اگر max را مقدار دهی کنیم، مقدار min، از مقدار پیش فرض آن دریافت می‌گردد.
و یا اینبار jQuery Ajax را می‌توان با پارامترهای پیش فرض آن به صورت ذیل خلاصه نویسی کرد:
 jQuery.ajax = function (url, {
  async = true,
  beforeSend = noop,
  cache = true,
  complete = noop,
  crossDomain = false,
  global = true,
  // ... more config
}) {
    // ... do stuff
};
همچنین اینبار امکان شبیه سازی دریافت چندین خروجی از متد، به نحو ساده‌تر و واضح‌تری میسر است:
 function returnMultipleValues() {
     return [1, 2];
}
var [foo, bar] = returnMultipleValues();
در ابتدا، متدی تعریف شده‌است که یک آرایه‌ی معمولی را بازگشت می‌دهد. اما با استفاده از Destructuring می‌توان چندین خروجی با معنا را در طی یک سطر، از آن دریافت کرد.
شبیه به همین مورد در حین کار با اشیاء نیز میسر است:
function returnMultipleValues() {
  return {
            foo: 1,
            bar: 2
     };
}
var { foo, bar } = returnMultipleValues();
متدی که یک شیء را بر می‌گرداند و با استفاده از Destructuring، خروجی آن به دو متغیر جدید، انتساب داده شده‌اند.


تعریف مقادیر پیش فرض در حین Destructuring

در انتساب ذیل، چون شیء سمت راست، دارای خاصیت foo نیست، مقدار این پارامتر جدید undefined خواهد بود. برای رفع این مشکل می‌توان به آن مقدار پیش فرضی را نیز نسبت داد:
var {foo=3} = { bar: 2 }
console.log(foo)
// <- 3
چند مثال دیگر:
اگر مقدار پیش فرض، ذکر شود و خاصیت متناظر با آن دارای مقدار باشد، از همان مقدار اصلی ذکر شده استفاده می‌شود:
var {foo=3} = { foo: 2 }
console.log(foo)
// <- 2
اما اگر این مقدار undefined باشد، به مقدار پیش فرض سوئیچ خواهد شد:
var {foo=3} = { foo: undefined }
console.log(foo)
// <- 3
این مورد در حین کار با آرایه‌ها نیز برقرار است:
var [b=10] = [undefined]
console.log(b)
// <- 10

var [c=10] = []
console.log(c)
// <- 10


ES6 — default + rest + spread

علاوه بر destructuring، سه قابلیت و بهبود دیگر نیز در زمینه‌ی کار با متغیرها و پارامترها به ES 6 اضافه شده‌اند:

1) امکان تعریف مقادیر پیش فرض پارامترها
function inc(number, increment) {
        increment = increment || 1;
        return number + increment;
}
console.log(inc(2, 2)); // 4
console.log(inc(2)); // 3
در جاوا اسکریپت، الزامی برای فراخوانی و ذکر تمام پارامترهای یک متد وجود ندارد. برای نمونه در مثال فوق می‌توان متد inc را با یک و یا دو پارامتر فراخوانی کرد. در حالتیکه پارامتری ذکر نشود، مقدار آن تعریف نشده خواهد بود و روش برخورد با آن استفاده از عملگر || برای تعریف مقداری پیش فرض است. برای بهبود این وضعیت در ES 6، امکان تعریف مقدار پیش فرض پارامترها نیز درنظر گرفته شده‌است:
function inc(number, increment = 1) {
        return number + increment;
}
console.log(inc(2, 2)); // 4
console.log(inc(2)); // 3
در ES 6 امکان تعریف پارامترهایی با مقادیر پیش فرض، پیش از پارامترهایی که دارای مقادیر پیش فرض نیستند نیز میسر است (برخلاف زبان سی‌شارپ که چنین اجازه‌ای را نمی‌دهد):
function sum(a, b = 2, c) {
     return a + b + c;
}
console.log(sum(1, 5, 10)); // 16 -> b === 5
console.log(sum(1, undefined, 10)); // 13 -> b as default
همچنین در حین تعریف این مقدار پیش فرض، می‌توان از مقادیر غیر ثابت هم استفاده کرد (باز هم برخلاف سی‌شارپ). برای نمونه در مثال ذیل، خروجی یک متد، به عنوان مقدار پیش فرض پارامتری تعریف شده‌است:
 function getDefaultIncrement() {
    return 1;
}
function inc(number, increment = getDefaultIncrement()) {
    return number + increment;
}
console.log(inc(2, 2)); // 4
console.log(inc(2)); // 3


2) Spread

متد جمع زیر را درنظر بگیرید:
function sum(a, b, c) {
   return a + b + c;
}
روش متداول فراخوانی آن، ذکر تک تک آرگومان‌های آن به ترتیب است. اما با استفاده از عملگر spread اضافه شده به ES 6 که با سه نقطه بیان می‌شود، می‌توان نوشت:
 var args = [1, 2, 3];
console.log(sum(…args)); // 6
عملگر spread اجازه‌ی بسط و پخش شدن اعضای یک آرایه را به پارامترهای متناظر با آن‌ها می‌دهد. به علاوه امکان ترکیب این روش، با روش متداول ذکر صریح آرگومان‌ها نیز وجود دارد:
var args = [1, 2];
console.log(sum(…args, 3)); // 6
در این مثال، آرایه‌ی مدنظر تنها دو عضو دارد و متد sum دارای سه پارامتر است. با استفاده از عملگر spread، دو پارامتر اول متد به صورت خودکار از آرایه واکشی شده و جایگزین می‌شوند. آرگومان سوم هم به صورت متداولی ذکر شده‌است.

مثال‌هایی از ساده سازی اعمال متداول در ES 5 (جاوا اسکریپت فعلی) با کمک ES 6:
الف) ترکیب spread و Destructuring
 a = list[0], rest = list.slice(1)
معادل Destructuring ذیل است:
 [a, ...rest] = list

ب) ساده سازی کار با concat
بجای
 [1, 2].concat(more)
می‌توان نوشت:
[1, 2, ...more]

ج) افزودن یک رنج به یک آرایه
بجای
 list.push.apply(list, [3, 4])
می‌توان نوشت:
 list.push(...[3, 4])


3) Rest

جاوا اسکریپت دارای شیءایی است به نام arguments که توسط آن می‌توان به لیست پارامترهای یک متد دسترسی یافت. برای نمونه مثال ذیل را درنظر بگیرید:
function sum() {
     var numbers = Array.prototype.slice.call(arguments),
     result = 0;
     numbers.forEach(function (number) {
          result += number;
    });
    return result;
}
در اینجا به ظاهر متد sum دارای پارامتری نیست. اما با استفاده از شیء arguments، می‌توان هر تعداد آرگومانی را برای آن متصور شد و فراخوانی‌ها ذیل کاملا مجاز هستند:
console.log(sum(1)); // 1
console.log(sum(1, 2, 3, 4, 5)); // 15
اما مشکل اینجا است که به ظاهر متد sum، هیچ پارامتری را قبول نمی‌کند و هدف از تعریف آن واضح نیست. برای رفع این مشکل، در ES 6 عملگر rest معرفی شده‌است که بسیار شبیه به عملگر spread است:
function sum(…numbers) {
      var result = 0;
      numbers.forEach(function (number) {
          result += number;
      });
      return result;
}
console.log(sum(1)); // 1
console.log(sum(1, 2, 3, 4, 5)); // 15
در اینجا عملگر سه نقطه‌ای rest که به عنوان پارامتر متد معرفی شده‌است، بیانگر امکان دریافت لیستی از آرگومان‌ها، توسط متد sum است. به این ترتیب، تعریف این متد که تعداد آرگومان‌های متغیری را می‌پذیرد، وضوح بیشتری پیدا کرده‌است.
در اینجا باید دقت داشت که پس از ذکر rest، دیگر نمی‌توان پارامتری را تعریف کرد:
 function sum(…numbers, last) { // causes a syntax error
مطالب
PowerShell 7.x - قسمت سیزدهم - ساخت یک Static Site Generator ساده توسط PowerShell و GitHub Actions
در این مطلب میخواهیم یک مثال دیگر از PowerShell را به همراه GitHub Actions را بررسی کنیم. هدف ایجاد یک Static Site Generator و در نهایت پابلیش خروجی استاتیک بر روی GitHub Pages است. روالی که در ادامه بررسی میکنیم صرفاً یک مثال از ترکیب این تکنولوژی‌ها است و قاعدتاً روش‌های ساده‌تر و سرراست‌تری نیز برای اینکار وجود دارد. به عنوان مثال میتوانید از Jekyll که یک SSG مبتنی بر Ruby است نیز استفاده کنید که GitHub Pages، به صورت پیش‌فرض از آن پشتیبانی میکند. در اینحالت به محض پوش کردن سایت بر روی ریپوزیتوری (با فرض اینکه این امکان را فعال کرده باشید) به صورت خودکار سایت بیلد شده و خروجی بر روی یک برنچ دیگر قرار خواهد گرفت و در نهایت برنچ بیلد شده توسط GitHub Pages میزبانی خواهد شد (البته امکان تغییر برنچ پیش‌فرض را نیز دارید). اما اگر بخواهیم کل فرآیند بیلد را به صورت سفارشی انجام دهیم، میتوانیم از GitHub Actions استفاده کنیم؛ یعنی مشابه کاری که Jekyll انجام میدهد. به محض پوش کردن محتوا، یک اسکریپت PowerShell برای اینکار فراخوانی شود و خروجی نهایی بر روی یک برنچ دیگر منتشر شود. خروجی نهایی این چنین قالبی خواهد داشت:

نکته: در اینجا از فونت آقای راستی‌کردار استفاده شده است؛ با آرزوی بهبودی و سلامتی ایشان.

ساختار پروژه
ساختاری که برای پروژه در نظر گرفته‌ام به صورت زیر است:
├── _layout
│   ├── _footer.html
│   ├── _header.html
│   ├── _nav.html
│   └── main.html
├── build
├── img
├── posts
└── set-posts.ps1
  • دایرکتوری layout_: درون این دایرکتوری، ساختار اصلی بلاگ را قرار داده‌ایم. در ادامه محتویات هر فایل را مشاهده خواهید کرد: 
<!--main.html-->
<!DOCTYPE html>
<html dir="rtl">

{{header}}

<body>
    {{nav}}
    <main>
        {{content}}
    </main>
    {{footer}}
</body>



<!--_header.html-->
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <title>{{title}}</title>
    <link href="https://cdn.jsdelivr.net/gh/rastikerdar/samim-font@v4.0.5/dist/font-face.css" rel="stylesheet"
        type="text/css" />
    <link href="https://cdn.jsdelivr.net/npm/tailwindcss@2.2.16/dist/tailwind.min.css" rel="stylesheet">
    <style>
        * {
        }
    </style>
</head>

<!--_nav.html-->
<header>
    <nav>
        <div>
            <div>
                <a href="#">بلاگ من</a>
            </div>
            <div>
                <ul>
                    {{nav}}
                </ul>
            </div>
        </div>
    </nav>
</header>


<!--_footer.html-->
<footer>
    <div>
        <div>
            <p>
                تمامی حقوق محفوظ است
            </p>
        </div>
    </div>
</footer>
  • دایرکتوری build: درون این دایرکتوری، خروجی‌های HTML که قرار است توسط اسکریپت PowerShell جنریت شوند، قرار خواهند گرفت. این پوشه در واقع قرار است توسط GitHub Pages میزبانی شود.
  • دایرکتوری img: درون این دایرکتوری، تصاویر مربوط به هر بلاگ‌پست را قرار خواهیم داد.
  • دایرکتوری posts: درون این دایرکتوری، مطالب‌مان را با فرمت Markdown، قرار خواهیم داد. به عنوان مثال در ادامه یک نمونه از آن را مشاهده خواهید کرد (در کد زیر از Front Matter برای اضافه کردن یکسری متادیتای موردنیاز که حین بیلد شدن ضروری هستند استفاده شده‌است) 
---
title: اولین پست من
slug: hello
date: 2023-04-26
author: سیروان عفیفی
tags: [tag1, tag2, tag3]
excerpt: این یک پست تستی است در مورد اینکه چطور میتوانیم از این قالب استفاده کنیم
---

# اولین پست من

## اولین پست من

### اولین پست من

#### اولین پست من

##### اولین پست من

###### اولین پست من

لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است. چاپگرها و متون بلکه روزنامه و مجله در ستون و سطرآنچنان که لازم است و برای شرایط فعلی تکنولوژی مورد نیاز و کاربردهای متنوع با هدف بهبود ابزارهای کاربردی می‌باشد. کتابهای زیادی در شصت و سه درصد گذشته، حال و آینده شناخت فراوان جامعه و متخصصان را می‌طلبد تا با نرم افزارها شناخت بیشتری را برای طراحان رایانه ای علی الخصوص طراحان خلاقی و فرهنگ پیشرو در زبان فارسی ایجاد کرد. در این صورت می‌توان امید داشت که تمام و دشواری موجود در ارائه راهکارها و شرایط سخت تایپ به پایان رسد وزمان مورد نیاز شامل حروفچینی دستاوردهای اصلی و جوابگوی سوالات پیوسته اهل دنیای موجود طراحی اساسا مورد استفاده قرار گیرد.

<img src="/img/graphql.jpg"/>
همانطور که مشاهده میکنید، مسیر تصویر استفاده شده در بلاگ‌پست، از دایرکتوری img خوانده شده‌است.
  • فایل set_post.ps1: موتور اصلی جنریت کردن صفحات HTML این فایل میباشد. در ادامه محتویات آن را مشاهده خواهید کرد. سپس هر کدام از توابع استفاده شده را یکی‌یکی توضیح خواهیم داد: 
Function Get-Layouts {
    $headerLayout = Get-Content -Path ./_layout/_header.html -Raw
    $homeLayout = Get-Content -Path ./_layout/main.html -Raw
    $footerLayout = Get-Content -Path ./_layout/_footer.html -Raw

    Return @{
        Header = $headerLayout
        Home   = $homeLayout
        Footer = $footerLayout
    }
}

Function Get-PostFrontMatter($postContent) {
    $frontMatter = [regex]::Match($postContent, "(---(?:\r?\n(?!--|\s*$).*)*)\s*((?:\r?\n(?!---).*)*\r?\n---)")
    Return $frontMatter
}

Function Set-Headings($postHtml) {
    Return $postHtml -Replace '<h(\d) id="(.*)">', {
        $level = $_.Groups[1].Value
        $id = $_.Groups[2].Value
        $class = Switch ($level) {
            '1' { 'text-4xl font-bold mb-2' }
            '2' { 'text-3xl font-bold mb-2' }
            '3' { 'text-2xl font-bold mb-2' }
            '4' { 'text-xl font-bold mb-2' }
            '5' { 'text-lg font-bold mb-2' }
            '6' { 'text-base font-bold mb-2' }
        }
        "<h$level class='$class' id='$id'>"
    }
}

Function ConvertTo-Slug {
    [CmdletBinding()]
    param(
        [Parameter(Mandatory = $true, ValueFromPipeline = $true)]
        [string]$String
    )
    process {
        $slug = $String -replace '[^\w\s-]', '' # remove non-word characters except hyphens
        $slug = $slug -replace '\s+', '-' # replace whitespace with a single hyphen
        $slug = $slug -replace '^-+|-+$', '' # remove leading/trailing hyphens
        $slug = $slug.ToLower() # convert to lowercase
        Write-Output $slug
    }
}

Function Get-Posts {
    $markdownPosts = Get-ChildItem -Path ./posts -Filter *.md
    $posts = @()
    Foreach ($post in $markdownPosts) {
        $postContent = Get-Content -Path $post.FullName -Raw
        $frontMatter = Get-PostFrontMatter $postContent
        $frontMatterObject = $frontMatter | ConvertFrom-Yaml

        $slug = $frontMatterObject.slug ?? (ConvertTo-Slug "$($frontMatterObject.date)-$($frontMatterObject.title)")
        $body = $postContent.Replace($frontMatter.Value, "") | ConvertFrom-Markdown
        $postHtml = $layouts.Home -replace '{{header}}', $layouts.Header `
            -replace '{{title}}', $frontMatterObject.title `
            -replace '{{nav}}', (Set-Navs) `
            -replace '{{content}}', $body.Html `
            -replace '{{footer}}', $layouts.Footer

        $postHtml = Set-Headings $postHtml
        $postHtml | Out-File -FilePath ./build/$slug.html

        $posts += @{
            title   = $frontMatterObject.title
            slug    = $slug
            excerpt = $frontMatterObject.excerpt
            date    = $frontMatterObject.date
            author  = $frontMatterObject.author
            body    = $body.Html
        }
    }
    Return $posts
}

Function Set-Archive {
    $posts = Get-Posts
    $archive = @()
    $archive = @"
        <ul>
            $($posts | ForEach-Object { "<li><a href='$($_.slug).html'>$($_.title)</a></li>" })
        </ul>
"@
    Return $archive -join "`r`n"
}

Function Copy-ToBuild {
    $layouts = Get-Layouts
    $latestPosts = Get-Posts | ForEach-Object { @"
    <div>
        <img src="https://via.placeholder.com/300x200" alt="$($_.title)">
        <h2>$($_.title)</h2>
        <p>$($_.excerpt)</p>
            <a href="$($_.slug).html">ادامه مطلب</a>
        </div>
"@
    }

    $homeLayout = $layouts.Home -replace '{{header}}', $layouts.Header `
        -replace '{{nav}}', (Set-Navs) `
        -replace '{{title}}', 'بلاگ من' `
        -replace '{{content}}', ('<div>' + $latestPosts + '</div>') `
        -replace '{{footer}}', $layouts.Footer

    $homeLayout | Out-File -FilePath ./build/index.html

    Copy-Item -Path ./img -Destination ./build -Recurse -Force

}

Function Set-Navs {
    $navs = @(
        @{
            title = "صفحه اصلی"
            url   = "/sample"
        },
        @{
            title = "درباره ما"
            url   = "/sample/about.html"
        },
        @{
            title = "تماس با ما"
            url   = "/sample/contact.html"
        }
    )
    $navLayout = Get-Content -Path ./_layout/_nav.html -Raw
    $navLayout -replace '{{nav}}', ($navs | ForEach-Object { "<li><a href=""$($_.url)""text-gray-700 hover:text-gray-800 m-2"">$($_.title)</a></li>" })
}


Copy-ToBuild
همانطور که در کد فوق مشاهده میکنید، تابع Copy-ToBuild فراخوانی شده است. درون این تابع، ابتدا لی‌اوت‌های موردنیاز برای تولید صفحات HTML را درون یک متغییر با نام layouts قرار داده‌ایم. درون لی‌اوت‌ها یکسری placeholder برای قرارگیری قسمت‌های مختلف سایت تعریف کرده‌ایم که قرار است توسط تابع عنوان شده، جایگزین شوند. در ادامه توسط تابع Get-Posts، تمامی مطالب درون دایرکتوری posts را واکشی کرده و برای هر کدام، صفحه‌ی HTML معادل آن را تولید کرده‌ایم. برای پارز کردن قسمت Front Matter هر بلاگ‌پست نیز از پکیج powershell-yaml استفاده شده‌است. درون تابع Get-Posts باید هر مطلب را همراه با لی‌اوت اصلی سایت، به HTML تبدیل کنیم. بنابراین یکسری عملیات string replacement درون تابع عنوان شده انجام گرفته است. در نهایت، مطالب همراه با لی‌اوت مناسبی درون دایرکتوری build ذخیره خواهند شد و سپس یک لیست از مطالب پارز شده به عنوان خروجی تابع برگردانده خواهد شد. در نهایت درون تابع Copy-ToBuild، یکسری card برای نمایش آخرین مطالب بلاگ تهیه شده، سپس خروجی نهایی درون فایل index.html همراه با قالب اصلی ذخیره خواهد شد.

ایجاد GitHub Actions Workflow
در ادامه برای ساختن workflow نهایی باید با کمک GitHub Actions، اسکریپت PowerShellی را که ساختیم، اجرا کنیم. این اسکریپت ابتدا پروژه را clone کرده، سپس وابستگی موردنیاز را نصب کرده و در نهایت اسکریپت را اجرا خواهد کرد: 
name: Deploy static content to Pages

on:
  push:
    branches:
      - main
  workflow_dispatch:

permissions:
  contents: read
  pages: write
  id-token: write

concurrency:
  group: "pages"
  cancel-in-progress: false

jobs:
  build-and-deploy:
    runs-on: ubuntu-latest

    steps:
      - name: Checkout Repository
        uses: actions/checkout@v2

      - name: Install powershell-yaml module
        shell: pwsh
        run: |
          Set-PSRepository PSGallery -InstallationPolicy Trusted
          Install-Module powershell-yaml -ErrorAction Stop

      - name: Setup Pages
        uses: actions/configure-pages@v3

      - name: Build Static Site
        shell: pwsh
        run: |
          . ./set-posts.ps1

      - name: Upload Static Site Artifact
        uses: actions/upload-pages-artifact@v1
        with:
          path: build

      - name: Deploy to GitHub Pages
        id: deployment
        uses: actions/deploy-pages@v2

نحوه انتشار یک مطلب جدید
  • درون دایرکتوری posts، مطلب موردنظر را به همراه Front Matter زیر ایجاد کرده و سپس محتویات مطلب را بعد از آن وارد کنید:
---
title: اولین پست من
slug: hello
date: 2023-04-26
author: سیروان عفیفی
tags: [tag1, tag2, tag3]
excerpt: این یک پست تستی است در مورد اینکه چطور میتوانیم از این قالب استفاده کنیم
---

content
  • تغییرات ایجاد شده را کامیت و سپس پوش کنید. به محض پوش کردن تغییرات، GitHub Actions پروسه بیلد را انجام خواهد داد و بلافاصله میتوانید تغییرات را مشاهده نمائید.
نکته: قابلیت GitHub Pages به صورت پیش‌فرض فعال نیست. برای فعال کردن آن ابتدا باید به قسمت تنظیمات ریپوزیتوری GitHubتان مراجعه کرده و سپس از تب Pages، فیلد Source را بر روی GitHub Actions قرار دهید:


بنابراین بعد از پوش کردن تغییرات workflowایی که ایجاد کردیم توسط Source شناسایی خواهد شد و سپس وب‌سایت از طریق آدرس https://<username>.github.io/<repository> در دسترس قرار خواهد گرفت:

کدهای این مطلب را میتوانید از اینجا دریافت کنید.