نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 8 - فعال سازی ASP.NET MVC
در ASP.NET Core 3.0، بنابر درخواست استفاده کنندگان که به نظر آن‌ها AddMvc تعداد زیادی از سرویس‌ها را به سیستم اضافه می‌کند که شاید مورد استفاده قرار نگیرند (برای مثال کسانیکه فقط با Web API کار می‌کنند، نیازی به سرویس‌های Viewها ندارند)، متدهای اختصاصی‌تری طراحی شده‌اند. البته AddMvc حذف نخواهد شد و همانند قبل رفتار می‌کند.
هدف
سرویس‌های اضافه شده
متد تنظیم سرویس‌ها
- مناسب برای توسعه‌ی Web API
- اما باید بخاطر داشت که این سرویس‌ها را به صورت پیش‌فرض اضافه نمی‌کند:
  • Antiforgery
  • Temp Data
  • Views
  • Pages
  • Tag Helpers
  • Memory Cache 
  • Controllers
  • Model Binding
  • API Explorer (OpenAPI integration)
  • Authorization [Authorize]
  • CORS [EnableCors]
  • Data Annotations validation [Required]
  • Formatter Mappings (translate a file-extension to a content-type) 
 ()AddControllers 
شبیه به ASP.NET Core 1.X عمل می‌کند؛ یعنی سرویس Pages را که مرتبط با Razor Pages است، به صورت پیش‌فرض ثبت نمی‌کند.
  • Controllers
  • Model Binding
  • API Explorer (OpenAPI integration)
  • Authorization [Authorize]
  • CORS [EnableCors]
  • Data Annotations validation [Required]
  • Formatter Mappings (translate a file-extension to a content-type)
  • Antiforgery
  • Temp Data
  • Views
  • Tag Helpers
  • Memory Cache 
 ()AddControllersWithViews
 برای کار با Razor pages بوده و این سرویس‌ها را به صورت پیش‌فرض به همراه ندارد:
  • API Explorer (OpenAPI integration)
  • CORS [EnableCors]
  • Formatter Mappings (translate a file-extension to a content-type) 
  • Pages
  • Controllers
  • Model Binding
  • Authorization [Authorize]
  • Data Annotations validation [Required]
  • Antiforgery
  • Temp Data
  • Views
  • Tag Helpers
  • Memory Cache 
 ()AddRazorPages
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 5 - فعال سازی صفحات مخصوص توسعه دهنده‌ها
یک نکته‌ی تکمیلی
شبیه سازی customErrors در نگارش‌های دیگر ASP.NET که در فایل web.config قابل تنظیم است:
<customErrors mode="On" defaultRedirect="error">
        <error statusCode="404" redirect="error/notfound" />
        <error statusCode="403" redirect="error/forbidden" />
</customErrors>
در ASP.NET Core چنین شکلی را پیدا می‌کند. ابتدا در متد Configure کلاس آغازین برنامه، میان افزارهای مطلب فوق را اضافه می‌کنیم:
        public void Configure(IApplicationBuilder app)
        {
            if (env.IsDevelopment())
            {
                app.UseDatabaseErrorPage();
                app.UseDeveloperExceptionPage();
            }
            app.UseExceptionHandler("/error/index/500");
            app.UseStatusCodePagesWithReExecute("/error/index/{0}");
در اینجا ذکر مسیر کامل اکشن متد Index و کنترلر Error ضروری هستند. سپس این کنترلر چنین محتوایی را خواهد داشت:
    public class ErrorController : Controller
    {
        private readonly ILogger<ErrorController> _logger;

        public ErrorController(ILogger<ErrorController> logger)
        {
            _logger = logger;
        }

        public IActionResult Index(int? id)
        {
            var logBuilder = new StringBuilder();

            var statusCodeReExecuteFeature = HttpContext.Features.Get<IStatusCodeReExecuteFeature>();
            logBuilder.AppendLine($"Error {id} for {Request.Method} {statusCodeReExecuteFeature?.OriginalPath ?? Request.Path.Value}{Request.QueryString.Value}\n");

            var exceptionHandlerFeature = this.HttpContext.Features.Get<IExceptionHandlerFeature>();
            if (exceptionHandlerFeature?.Error != null)
            {
                var exception = exceptionHandlerFeature.Error;
                logBuilder.AppendLine($"<h1>Exception: {exception.Message}</h1>{exception.StackTrace}");
            }

            foreach (var header in Request.Headers)
            {
                var headerValues = string.Join(",", value: header.Value);
                logBuilder.AppendLine($"{header.Key}: {headerValues}");
            }
            _logger.LogError(logBuilder.ToString());

            if (id == null)
            {
                return View("Error");
            }

            switch (id.Value)
            {
                case 401:
                case 403:
                    return View("AccessDenied");
                case 404:
                    return View("NotFound");

                default:
                    return View("Error");
            }
        }
    }
- در اینجا اگر UseExceptionHandler فعال شده باشد، امکان دسترسی به سرویس IExceptionHandlerFeature خواهد بود.
- و اگر UseStatusCodePagesWithReExecute فعال شده باشد، سرویس IStatusCodeReExecuteFeature اطلاعات مسیر اصلی درخواستی را ارائه می‌دهد.
- سپس بر اساس id ارسالی به این اکشن متد می‌توان برای مثال صفحه‌ی 404 (یافت نشد) و یا سایر صفحات دلخواه دیگری را به صورت انتخابی نمایش داد.
نظرات مطالب
Ajax.BeginForm و ارسال فایل به سرور در ASP.NET MVC
با سلام
ما مطابق آموزشی که در این مقاله داده شده  از یک اکشن متد برای ذخیره عکس ارسالی تو یک پوشه و سپس برگشت دادن مسیر عکس و از یک اکشن متد دیگه برای ذخیره اطلاعاتی که قراره همراه با فرم ارسال بشن (به همراه مسیر عکس برگشت داده شده)، استفاده میکنیم
مشکلی که ما موقع استفاده از این افزونه باهاش برخوردیم اینه که گاهی اوقات و همونطور که انتظار میره اکشن متد (AddAvatars) که وظیفه ذخیره عکس رو داره اول اجرا میشه و اکشن متد (Add) که وظیفه ذخیره اطلاعات رو داره دوم، ولی گاهی اوقات این ترتیب به هم میریزه و ابتدا اطلاعات ارسالی ذخیره میشه و بعد اکشن متد ذخیره عکس اجرا میشه.
سناریوی ما هم تا حدی شبیه به سناریویی هست که آقای احمدی مطرح کردند، ولی همونطور که گفتیم مشکل اصلی اینه که اکشن متدها هر بار با ترتیب‌های متفاوت فراخوانی میشن
<div class="container-fluid">
    @using (Ajax.BeginForm("Add", "Authors", new AjaxOptions { UpdateTargetId = "result", InsertionMode = InsertionMode.Replace, HttpMethod = "POST" }, new { @class = "form-horizontal", id = "UploadFile" }))
    {
        @Html.AntiForgeryToken()
                
        <div class="control-group">
            <label class="control-label" for="AuhtorFirstNameAndLastName">نام نویسنده</label>
            <div class="controls">
                @Html.TextBoxFor(author => author.AuhtorFirstNameAndLastName, new { placeholder = "نام نویسنده" })
            </div>
            @Html.ValidationMessageFor(author => author.AuhtorFirstNameAndLastName)
        </div>
      
        <div class="control-group">
            <label class="control-label" for="Status">ارسال عکس</label>
            <div class="controls">
                <input type="file" name="avatarFile" id="avatarFile" />
            </div>
            <div>
                @*<input type="submit" name="btn-submit" value="ارسال" class="btn btn-success" />*@
                <img id="loading" alt="1" src="Images/loading83.gif" style="display: none;" />
            </div>
        </div>
       
        <div id="result"></div>
        <input type="submit" name="btn-submit" value="افزودن نویسنده" class="btn btn-success" />
        <input type="button" name="btn-colose" id="btn-close" value="انصراف" class="btn btn-danger" onclick="$dialog.dialog('close');" />
    }
</div>

<script type="text/javascript">
        $('#UploadFile').submit(function () {
            $("#loading").show();
            $.ajaxFileUpload({
                url: "@Url.Action("AddAvatar","Authors")",
                 secureuri: false,
                 fileElementId: 'avatarFile',
                 dataType: 'json',
                 data: {}, 
                 success: function (data, status) {
                     $("#loading").hide();
                 },
                 error: function (data, status, e) {
                     $("#loading").hide();
                 }
             });
         });
</script>
نظرات مطالب
EF Code First #11
ما با ایجاد لایه های متفاوت از Abstraction این قضیه را حل می‌کنیم. مثلاً در چهارچوبی که تهیه کرده‌ام، یک اینتفریس IRepository دارم که از 7 دولت آزاد است. و یک IQueryableRepository دارم که مخصوص ORMهای با پشتیبانی از IQueryable است. شاید شما بفرمایید وقتی از IQueryableRepository در برنامه استفاده کنی به IQueryable وابسته می‌شوی. بله، درست است، اما مثلا برای عملیات CRUD کلاسهایی برای WPF یا ASP.NET MVC در چهارچوب دارم که کاملاً از ORM مستقل هستند. به این ترتیب وقتی بخواهیم از یک ORM به دیگری Switch کنیم حداقل نیازی نیست کلاس‌های Base (همان کلاسهایی که در چهارچوب و طی زمان بیشتری تهیه شده) کوچکترین تغییری بکنند. و با این مکانیزم در صورتی که پروژه بلند مدت باشد باز هم می‌توان این استقلال را در لایه های[1] دیگر حفظ کرد به این ترتیب:

1. لایه Data Access دارای یک Infrastructure است که فقط اینترفیس‌های UnitOfWork و Repository در آن تعریف شده و هیچ خبری از IQueryable نیست مثلا برای دریافت داده صفحه بندی شده چیزی شبیه startRowIndex و maximumRows و حتی sortExpression پاس داده می‌شود.2. برای هر ORM یک پروژه جدا که به Data.Infrastructre رفرنس دارد ایجاد می‌شود. حالا در این پروژه UnitOfWork و Repository پیاده‌سازی می‌شود که از نظر داخلی به IQueryable وابسته است و مثلاً در پیاده‌سازی همان متد صفحه بندی شده به راحتی از LINQ استفاده می‌کند.3. هیچ کس حق ندارد در لایه های دیگر از IQueryable استفاه کند و باید ابتدا متد مورد نظرش را به Data.Infrastructure اضافه و بعد در لایه مرحله دو پیاده‌سازی کند.4. با استفاده از DI مسئله جایگذین کردن لایه مرحله 2 به راحتی اتفاق می‌افتد و هیچ لایه‌ای مستقیم به پیاده‌سازی سمت Data وابسته نیست بلکه به Data.Infrastructure وابسته است.

من قبول دارم که این کار زمان بیشتری را می‌گیرد اما شما هم خوب می‌دانید که اگر می‌خواهیم وقت صرف کنیم و یک چهارچوب ماندگار ایجاد کنیم باید طراحی مستقل از تکنولوژی داشته باشیم (برای مثال حتی WPF و MVC که عرض کردم هم در چهارچوب جز Concrete class به حساب می‌آیند؛ هر چند از دید پروژه نهایی و مصرف کننده چهارچوب اینطور نیست).

مثال کاربردی این قضیه این است که در یک پروژه مجبور بودیم اطلاعات را رمزنگاری شده در DB ذخیره و بازیابی کنیم و البته فرم مورد نظر از هما CRUD های داخل چهارچوب بود و اگر این طراحی استفاه نمی‌شد مجبور بودیم برای آن یک فرم از یک ابتدا پیاده‌سازی کنیم و چون CRUD موجود در چهارچوب دارای امکانات قابل توجهی بود در زمان و هزینه تاثیر زیادی داشت.

[1] منظور از لایه، لایه‌های فیزیکی و سنتی نیست.
مطالب
آموزش زبان Rust - قسمت 5 - Constants and Statics در Rust
Constants و Statics دو نوع متغیر هستند که در زمان کامپایل تعریف می‌شوند و در طول اجرای برنامه، دارای مقادیر ثابتی هستند. آنها در قوانین محدوده و نحوه‌ی دسترسی، متفاوت هستند.   

Constants

یک  const در Rust، با استفاده از کلمه‌ی کلیدی const تعریف می‌شود و باید یک نوع annotation داشته باشد. می‌توان به آن در زمان کامپایل، یک مقدار را اختصاص داد و در زمان اجرا نمی‌توان آن را تغییر داد. در اینجا مثالی از تعریف ثابت آورده شده است:
const PI: f32 = 3.14159;
در این مثال، PI یک const با نوع f32 (یک عدد ممیز شناور) و مقدار 3.14159 است.  constها همیشه inlined هستند؛ به این معنا که کامپایلر هر متغیر const را با مقدار آن در زمان کامپایل، جایگزین می‌کند.
const‌ها را می‌توان در هر محدوده‌ای از جمله global scope تعریف کرد؛ اما مجاز به داشتن حالت تغییرپذیر، یا حاوی ارجاع نیستند. این مورد به این دلیل است که آنها تغییر ناپذیر هستند و نمی‌توان آنها را در زمان اجرا تغییر داد. با این حال، آنها را می‌توان در type annotations استفاده کرد:
const STR: &str = "hello, world!";
let mut s = String::from(STR);
در این مثال، STR یک const است که شامل یک قطعه رشته‌است و در type annotations متغیر s استفاده می‌شود.

Statics

Statics در Rust با استفاده از کلمه‌ی کلیدی static تعریف می‌شوند و شبیه به constها هستند؛ زیرا در زمان کامپایل تعریف می‌شوند و در طول اجرای برنامه دارای یک مقدار ثابت هستند. با این حال، آنها می‌توانند قابل تغییر و حاوی ارجاع باشند؛ یک مثال:
static mut COUNT: i32 = 0;

fn main() {
    unsafe {
        COUNT += 1;
        println!("count: {}", COUNT);
    }
}
در این مثال، COUNT یک متغیر استاتیک است که حاوی یک عدد صحیح می‌باشد و به 0 مقداردهی اولیه می‌شود. در اینجا از قطعه‌ی unsafe استفاده می‌شود، زیرا استاتیک را می‌توان در زمان اجرا جهش داد که در Rust ایمن نیست. بلوک unsafe به کامپایلر می‌گوید که کد داخل بلوک، تابع قوانین ایمنی Rust نیست (در آینده بیشتر توضیح داده خواهد شد).
استاتیک را می‌توان در هر محدوده‌ای از جمله global scope تعریف کرد و می‌توان از آن در type annotations درست مانند  constها استفاده کرد. آنها همچنین می‌توانند برای ذخیره‌ی منابعی که باید بین رشته‌ها به اشتراک گذاشته شوند، یا برای مقداردهی اولیه‌ی global scope استفاده شوند.

ثابت‌ها و استاتیک‌ها در Rust دو نوع متغیر هستند که در طول اجرای برنامه مقادیر ثابتی دارند. ثابت‌ها تغییر ناپذیر هستند و نمی‌توانند ارجاعی داشته باشند، در حالیکه استاتیک می‌تواند تغییر پذیر باشد و حاوی ارجاع باشد. هر دو را می‌توان در هر scope ای تعریف کرد و در type annotations استفاده کرد. درک تفاوت بین ثابت‌ها و استاتیک برای نوشتن کد Rust ایمن و کارآمد، مهم است. 
مطالب
منسوخ شدن DllImport در دات نت 7
دات نت 7 به همراه یک source generator جدید به نام LibraryImport است که کار جایگزینی DllImport قدیمی را انجام می‌دهد. برای مثال تا پیش از دات نت 7 برای فراخوانی یک متد native موجود در یک DLL نوشته شده‌ی به زبان‌های ++C/C، به صورت زیر عمل می‌شد:
[DllImport(
   "nativelib",
   EntryPoint = "to_lower",
   CharSet = CharSet.Unicode)]
internal static extern string ToLower(string str);

// string lower = ToLower("StringToConvert");
کاری که در اینجا در پشت صحنه انجام می‌شود، نوشتن کدهای IL مرتبطی، توسط NET runtime. است تا تبادل اطلاعات بین دو محیط متفاوت managed و unmanaged را میسر کند. چون این کدها در زمان اجرا تولید می‌‌شوند، در اختیار امکانات AOT کامپایلر (ahead-of-time) نیستند و به همین جهت برای مثال سناریوهای IL trimming و کاهش حجم، در مورد آن‌ها اعمال نمی‌شود. همچنین باید درنظر داشت که سکوهای کاری هم هستند که امکان تولید کدهای پویا را در زمان اجرای برنامه ندارند. در یک چنین حالت‌هایی، استفاده از روش‌هایی مانند تولید کد خودکار توسط کامپایلر، ارجحیت بیشتری دارد. همچنین باید درنظر داشت که امکان دیباگ کدهای پشت صحنه‌ی DllImport هم وجود ندارد.


معرفی LibraryImportAttribute در دات نت 7

تولید کننده‌ی کد مخصوص P/Invoke در دات نت 7، به دنبال ویژگی جدید LibraryImportAttribute بر روی متدهای استاتیک و partial می‌گردد تا کدهای متناظر با آن‌ها را تولید کند. به این ترتیب نیاز به تولید اینگونه کدها در زمان اجرای برنامه مرتفع می‌شود و همچنین می‌توان این کدها را در IDE خود بررسی و حتی دیباگ کرد.
[LibraryImport(
   "nativelib",
   EntryPoint = "to_lower",
   StringMarshalling = StringMarshalling.Utf16)]
internal static partial string ToLower(string str);
همانطور که مشاهده می‌کنید، کارکرد این ویژگی بسیار شبیه به DllImportAttribute است که برای استفاده‌ی از آن، متد قبلی، از حالت extern، به static partial تبدیل شده‌است.


امکان تبدیل خودکار کدهای قدیمی مبتنی بر DllImportAttribute به نمونه‌های جدید

برای تبدیل خودکار کدهای قدیمی موجود، فقط کافی است یک سطر زیر را به فایل editorconfig. پروژه‌ی خود اضافه کنید:
dotnet_diagnostic.SYSLIB1054.severity = suggestion
پس از آن یک code fix و analyzer خودکار و توکار ظاهر شده و امکان تبدیل خودکار کدهای DllImport دار قدیمی را به نمونه‌های جدید LibraryImport دار، می‌دهد.


تغییرات صورت گرفته نسبت به DllImport قدیمی

نحوه‌ی تعریف LibraryImportAttribute در اکثر موارد با DllImportAttribute تطابق دارد، منهای موارد زیر:
- در اینجا معادلی برای CallingConvention وجود ندارد. برای اینکار از UnmanagedCallConvAttribute استفاده می‌شود.
- CharSet با StringMarshalling تعویض شده‌است. ANSI حذف شده‌است و UTF-8 حالت پیش‌فرض است. برای مثال:
 // Before

public static class Native
{
   [DllImport(nameof(Native), CharSet = CharSet.Unicode)]
   public extern static string ToLower(string str);
}

// After

public static partial class Native
{
   [LibraryImport(nameof(Native), StringMarshalling = StringMarshalling.Utf16)]
   public static partial string ToLower(string str);
}
مطالب
آموزش زبان Rust - قسمت 1 - زبان برنامه نویسی Rust چیست و چرا باید از آن استفاده کنیم؟
 زبان برنامه نویسی Rust چیست؟

Rust یک زبان برنامه نویسی سیستمی است که برای ارائه‌ی عملکرد و کنترل یک زبان سطح پایین و در عین حال ارائه high-level abstractions و تضمین safety، طراحی شده‌است. این یک زبان منبع باز است که در ابتدا توسط موزیلا توسعه داده شد و اکنون توسط جامعه‌ی بزرگی از توسعه دهندگان نگهداری می‌شود.
سینتکس Rust شبیه به ++C است. زبان برنامه نویسی Rust با ارائه memory safety, thread safety, and zero-cost abstractions  باعث می‌شود کمتر مستعد خطاهای برنامه نویسی رایج باشد. فلسفه‌ی این زبان، "Fearless Concurrency" است؛ به این معنا که طراحی شده‌است تا توسعه دهندگان را قادر به نوشتن کدهای همزمان، بدون ترس از ایجاد خطاهای مرتبط با حافظه کند.


چرا باید از Rust استفاده کنیم؟

دلیل اصلی محبوبیت Rust در بین توسعه دهندگان، ویژگی‌های منحصر به فرد آن است؛ از جمله:
 
Memory Safety: ایمنی حافظه، ویژگی اصلی Rust است. Rust از سیستم ownership و borrowing برای اطمینان از تخصیص و آزادسازی صحیح حافظه استفاده می‌کند. سیستم ownership، مالکیت منابع را ردیابی می‌کند؛ در حالیکه سیستم borrowing دسترسی به منابع را برای جلوگیری از چندین مرجع تغییرپذیر، محدود می‌کند. این باعث می‌شود، کد Rust قابل اعتمادتر باشد و کمتر مستعد خطاهای مربوط به حافظه، مانند عدم ارجاع اشاره‌گر تهی و سرریز بافر باشد.

Thread Safety: مدیریت thread safety را از طریق ownership و borrowing انجام میدهد. سیستم ownership تضمین می‌کند که فقط یک رشته می‌تواند در یک زمان، مالک یک منبع باشد و از data races جلوگیری می‌کند. سیستم borrowing دسترسی به منابع را محدود می‌کند تا از چندین مرجع قابل تغییر جلوگیری کند که می‌توانند باعث data races شوند.

Zero-Cost Abstractions: در بسیاری از زبان‌های برنامه‌نویسی، استفاده از abstractions مانند higher-order functions ، closures یا generics می‌تواند هزینه‌ی عملکردی داشته باشد. این مورد به این دلیل است که abstractions باید به کد ماشین ترجمه شود تا بتواند بر روی CPU اجرا شود. با این حال، سیستم abstractions بدون هزینه‌ی Rust تضمین می‌کند که هیچ هزینه‌ی عملکردی با استفاده از این انتزاع‌ها وجود ندارد.


نتیجه گیری

Rust یک زبان برنامه نویسی برای سیستم‌های مدرن است که memory safety, thread safety, and zero-cost abstractions را فراهم می‌کند. ویژگی‌ها و مزایای منحصر به فرد Rust نسبت به سایر زبان‌های برنامه نویسی، آن را به گزینه‌ای عالی برای ساخت سیستم‌های با کارآیی بالا، ایمن و همزمان تبدیل کرده‌است. syntax، پشتیبانی از پلتفرم‌های مختلف و جامعه‌ی رو به رشد Rust، آن را به زبانی ایده‌آل، برای توسعه دهندگانی که می‌خواهند نرم افزاری قوی و قابل اعتماد بسازند، تبدیل کرده‌است. 
مطالب
توصیف فیلدها توسط Tag Helper و Data annotation

همه ما با DisplayAttribute در DataAnnotaion آشنا هستیم. چیزی شبیه زیر برای یک موجودیت:

public class Student{
    [Display(Name="نام خانوادگی")]
    public string FamilyName { get; set;}
}

با استفاده از tag helper ای به نام asp-for می‌توان متادیتای Name را به کاربر، در سمت رابط کاربری نشان داد؛ برای مثال:

<label asp-for="FamilyName"></label>

و یا موقع اعتبارسنجی می‌توان به جای نشان دادن نام FamilyName از نام مفهوم‌تری مانند نام خانوادگی استفاده نمود.

چه خوب بود اگر می‌شد علاوه بر نام، توصیفی از فیلد نیز برای آن در این قسمت وجود داشته باشد؛ به عبارت دیگر اگر کد زیر را داشتیم:

[Display(
     Name = "نام خانوادگی",
     Description = "بهتر است فقط در اینجا نام خانوادگی شخص وارد شود")]
public string FamilyName{ get; set; }

بتوان از tag helper ای مانند زیر استفاده نمود:

<span asp-description-for="FamilyName"></span>

که در نهایت چنین خروجی html ای داشته باشیم:

<span>بهتر است فقط در اینجا نام خانوادگی شخص وارد شود</span>

برای این منظور می‌توان از کلاس زیر بهره برد:

using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Rendering;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.ViewFeatures;
using Microsoft.AspNetCore.Razor.TagHelpers;

[HtmlTargetElement("div", Attributes = ForAttributeName)]
[HtmlTargetElement("p", Attributes = ForAttributeName)]
[HtmlTargetElement("span", Attributes = ForAttributeName)]
public sealed class DescriptionForTagHelper : TagHelper
{
    private const string ForAttributeName = "asp-description-for";

    [HtmlAttributeName(ForAttributeName)] 
    public ModelExpression For { get; set; } = default!;

    public override async Task ProcessAsync(TagHelperContext context, TagHelperOutput output)
    {
        if (context == null)
        {
            throw new ArgumentNullException(nameof(context));
        }

        if (output == null)
        {
            throw new ArgumentNullException(nameof(output));
        }

        var description = For.Metadata.Description;
        if (description != null)
        {
            // Do not update the content if another tag helper
            // targeting this element has already done so.
            if (!output.IsContentModified)
            {
                var childContent = await output.GetChildContentAsync();
                if (childContent.IsEmptyOrWhiteSpace)
                {
                    output.Content.SetHtmlContent(description);
                }
                else
                {
                    output.Content.SetHtmlContent(childContent);
                }
            }
        }
    }
}

کلاس DescriptionForTagHelper از کلاس پایه TagHelper ارث بری نموده است و متد ProcessAsync آن به نحوی که  asp-description-for را بپذیرد override شده است.

حوزه اعمال این tag helper به span، p و div محدود شده است؛ اما می‌توان با گذاشتن یک ستاره (*) آن را به کل المان‌های html اعمال کرد.

مطالب
جلوگیری از دوباره اجرا شدن ناخواسته‌ی متدهای نامتقارن در Blazor

اینطور که در این مطلب عنوان شده، ماوس‌های قدیمی در اثر مشکلات سخت افزاری، می‌توانند به‌ازای هر کلیک کاربر، دو سیگنال کلیک، ظرف مدت کوتاهی (برای مثال 5 میلی ثانیه) تولید کنند. برنامه‌های مبتنی بر Blazor، توسط متدهای نامتقارن می‌توانند هردوی این سیگنال‌ها را دریافت کرده و بنابراین متد مربوطه در کسری از ثانیه دوبار اجرا خواهد شد.

برای رهایی از این مشکل می‌توان از کدی شبیه زیر بهره جست:

<button disabled="@_busy" Value="do-stuff" />
code{
private bool _busy = false;

public async Task Handler()
{
    if(_busy) return;
    _busy = true;
   try
   {
       // do your thing
   }
   finally
   {
       _busy = false;
   }
}
}

منطق آن ساده است؛ تا زمانی که اجرای متد، پایان نپذیرفته‌است، دکمه‌ی مربوطه غیرفعال می‌گردد، تا نتوان دوباره روی آن کلیک کرد.

اگر نمی‌خواهید به ازای هر کامپوننت، این کدهای تکراری را ایجاد کنید، می‌توانید کدهای فوق را در قالب یک کامپوننت مانند زیر ایجاد کنید (با نام دلخواه HandleValidSubmitForm.razor):

<EditForm Model="Model" OnValidSubmit="HandleValidSubmit">
    @ChildContent?.Invoke(context)
    <button disabled="@_busy">Submit</button>
</EditForm>

@code {
    private bool _busy;

    [Parameter]
    public object? Model { get; set; }

    [Parameter]
    public EventCallback<EditContext> OnValidSubmit { get; set; }

    [Parameter]
    public RenderFragment<EditContext>? ChildContent { get; set; }

    private async Task HandleValidSubmit(EditContext editContext)
    {
        if (_busy) return;

        _busy = true;

        try
        {
            await OnValidSubmit.InvokeAsync(editContext);
        }
        finally
        {
            _busy = false;
        }
    }
}

سپس می‌توانید در دیگر کامپوننت‌ها به شکل زیر از آن بهره ببرید.

<HandleValidSubmitForm Model="_customer" OnValidSubmit="HandleValidSubmit">
    <InputText @bind-Value="_customer.FirstName" />
    <InputText @bind-Value="_customer.LastName" />
</HandleValidSubmitForm>

@code {
    private Customer _customer = new Customer();

    private async Task HandleValidSubmit()
    {
        // do your thing
    }

    public class Customer
    {
        public string? FirstName { get; set; }
        public string? LastName { get; set; }
    }
}
مطالب
استفاده از postgres در برنامه‌های ASP.NET Core - قسمت اول
postgres یک بانک اطلاعاتی متن باز، قدرتمند و relational میباشد که پس از 30 سال توسعه‌ی فعال، به کارآیی بالا، قابل اطمینان بودن و قدرتمند بودن شهرت دارد. همچنین در بنچمارک‌های مربوط به وبسایت techempower نیز استفاده از  این پایگاه داده در کنار asp.net core باعث شده‌است تا جایگاه خوبی کسب شود. علاوه بر این ویژگی‌ها، انعطاف نوع داده‌ها (data type) سبب تفاوت بین رقبا شده است. برای مثال فرض کنید که یک جدول به اسم Blog و قصد ذخیره تگ‌های مقاله را داریم. کار به چه صورت خواهد بود؟
اگر پیش‌تر با postgres آشنایی نداشته باشید، یکی از دو سناریو زیر را پیاده سازی خواهید کرد:
- ذخیره در یک فیلد به صورت nvarchar و جدا کردن حرف‌ها با یک کاراکتر (برای مثال: dntips, csharp با کارکتر , از هم جدا شده اند)
Blog ID
BlogID int
Title nvarchar(250)
Tags nvarchar(500)

- ساخت جدول و رابطه چند به چند 
Blog Tags Tbl
BlogID int
TagID int
ایراد قطعه کد اول عدم امکان سرچ اصولی در بین کلمات کلیدی میباشد؛ زیرا شما مجبور به جستجو در یک فیلد هستید که واژه‌ها با کاراکتری از یکدیگر جدا شده‌اند. پس شما سرچ دقیقی نخواهید داشت. پس از این مشکل میتوان به وجود تگ‌های تکراری در یک رکورد و یا نداشتن تگ‌ها به صورت یکپارچه اشاره کرد و به عنوان مشکل آخر میتواند به یک سربار برای سیستم تبدیل شود. چون هر بار که دیتا واکشی میشود، باید یکبار کلمات را از یکدیگر جدا و سپس به یک آرایه تبدیل و هنگام ذخیره شدن نیز مجددا این رشته‌ها را به هم بچسبانیم.
در مورد کد دوم هم شاید بتوان به انباشته شدن زیاد سطر‌ها و یا عدم ساختار مدرن اشاره کرد.
اما در postgres به راحتی میتوان این گونه دیتا‌ها را به صورت آرایه ذخیره سازی کرد:
CREATE TABLE sal_emp (
    name            text,
    pay_by_quarter  integer[],
    schedule        text[][]
);
که سبب سرچ اصولی و واکشی سریع‌تر اطلاعات خواهد شد.
راجع به نوع داده array در postgres در بیشتر مطالعه کنید.
در همین بحث دیتا تایپ‌ها میتوان به نوع text اشاره کرد که جایگزینی برای nvarchar و یا varchar میباشد. در اینجا نیازی به مشخص کردن سایز رشته نیز نیست و تمام فرآیند، به صورت خودکار در پس‌زمینه انجام خواهد شد.  مثلا بجای nvarcahr 500 و یا MAX تنها، نوع داده را برابر text قرار می‌دهید.
از نظر ساختار زبانی و syntax بسیار شبیه به سایر provider‌‌ها میباشد و تنها تفاوت اساسی آن، حساس بودن به حروف کوچک و بزرگ است.
سایر مزیت‌های postgres را میتوانید از زبان shayro jan sky، در کانال دات نت و در ویدیو لینک شده مشاهده کنید.

مزیت بزرگ آن که باعث میشود تا از آن بتوانیم در پروژه‌های خود استفاده کنیم، سازگاری آن با ef core میباشد. یعنی اگر کل برنامه‌ی شما با ef core پیاده سازی شده باشد، با عوض کردن متد UseSqlServer به UseNpgsql در کلاس program، مشکلی در برنامه رخ نخواهد داد و اپلیکیشن شما بجای استفاده از sql server به راحتی از postgres استفاده خواهد کرد.
متد نام برده شده در پکیج زیر قابل دسترسی میباشد:
Npgsql.EntityFrameworkCore.PostgreSQL

کار‌ها تماما مانند ef و حتی با کتابخانه‌های مربوط به آن انجام خواهد شد و تنها تغییر در کدها، همین متد UseNpgsql میباشد که provider را عوض خواهد کرد. 

در قسمت بعد به نصب و راه اندازی postrgress و دشبرد‌های مدیریتی آن از طریق داکر و پیاده سازی CRUD خواهیم پرداخت.