مطالب
آموزش زبان Rust - قسمت 8 - Rust-Based CS Masterclass
مدیریت حافظه، نقش مهمی را در برنامه نویسی ایفا می‌کند و بر عملکرد و کارآیی یک برنامه تاثیر می‌گذارد. این مقاله، مروری را بر سه نوع حافظه‌ی اصلی ارائه می‌کند:  static memory, stack memory, heap . درک تفاوت بین این انواع حافظه‌ها می‌تواند به شما در بهینه سازی کد و جلوگیری از مشکلات احتمالی، کمک کند.


Static Memory

حافظه‌ی static برای ذخیره‌ی باینری‌های برنامه، متغیرهای استاتیک و حروف رشته‌ای (در Rust) استفاده می‌شود. اندازه‌ی حافظه استاتیک ثابت است و در زمان کامپایل مشخص می‌شود. حافظه‌ی استاتیک طول عمری برابر با عمر برنامه دارد و مقادیر آن از شروع، تا پایان برنامه، باقی می‌ماند. پاکسازی حافظه‌ی استاتیک به صورت خودکار انجام می‌شود و با پایان برنامه انجام می‌شود.

مواردی که در حافظه استاتیک قرار میگیرند :
  • Program Binary
  • Static variables
  • String Literals (in Rust)

Size :
  Fixed ( محاسبه در زمان کامپایل )
Lifetime : برابر با طول عمر برنامه
پاکسازی : به صورت خودکار ؛ زمانی که برنامه متوقف میشود .


  Stack Memory

حافظه‌ی پشته، مسئول نگهداری آرگومان‌های تابع و متغیرهای محلی است. پشته، شامل stack frames است که برای هر فراخوانی تابع در زنجیره‌ای از فراخوانی‌های تابع، ایجاد می‌شوند (به عنوان مثال، A B را فرا می‌خواند، B C را فرا می‌خواند). حافظه‌ی پشته به اندازه‌ی مشخصی در زمان کامپایل نیاز دارد؛ به این معنا که آرگومان‌ها و متغیرهای درون  stack frames باید اندازه‌های از پیش تعیین شده‌ای داشته باشند. اندازه‌ی پشته، پویا است؛ اما دارای حد بالایی ثابتی است که در هنگام راه اندازی برنامه تعریف شده‌است. حافظه‌ی پشته، دارای طول عمری برابر با طول عمر عملکرد است و هنگامیکه عملکرد، نتیجه‌ای را بر می‌گرداند، پاکسازی آن خودکار است.  

بیایید نگاهی به یک مثال ساده در Rust بیندازیم تا حافظه‌ی پشته را بهتر درک کنیم:
fn add(x: i32, y: i32) -> i32 {
    let sum = x + y;
    sum
}

fn main() {
    let a = 5;
    let b = 3;
    let result = add(a, b);
    println!("The sum is: {}", result);
}
در این برنامه‌ی Rust، دو عملکرد add و main را داریم. هنگامیکه برنامه شروع به اجرا می‌کند، یک stack frames برای تابع اصلی در حافظه‌ی پشته ایجاد می‌شود. این  stack frames شامل متغیرهای محلی a، b و فراخوانی تابع برای add(a, b) است.
هنگامیکه تابع add فراخوانی می‌شود، یک stack frames دیگر در بالای stack frames main موجود ایجاد می‌شود. این stack frames جدید حاوی متغیرهای محلی x، y و sum است. مقادیر a و b به عنوان آرگومان به تابع add ارسال می‌شوند و به ترتیب در x و y ذخیره می‌شوند. پس از محاسبه‌ی مجموع، تابع add، مقداری را بر می‌گرداند و  stack frames آن به طور خودکار از حافظه‌ی پشته حذف می‌شود.
سپس تابع main، مقدار برگشتی را از تابع add دریافت می‌کند و به نتیجه‌ی متغیر اختصاص می‌یابد. از ماکروی println! برای چاپ نتیجه استفاده می‌شود. پس از اتمام اجرای برنامه و بازگشت تابع اصلی، stack frames آن نیز از حافظه‌ی پشته حذف می‌شود و حافظه به‌طور خودکار پاک می‌شود.
در این مثال، می‌توانید ببینید که چگونه از stack frames برای ذخیره‌ی آرگومان‌های تابع و متغیرهای محلی در Rust استفاده می‌شود. اندازه‌ی این متغیرها در زمان کامپایل مشخص می‌شود و طول عمر حافظه‌ی پشته، برابر با طول عمر تابع است. هنگامیکه تابع برمی‌گردد، فرآیند پاکسازی آن خودکار است و قاب پشته‌ی مربوطه را حذف می‌کند.


Heap Memory

حافظه‌ی Heap، مقادیری را ذخیره می‌کند که باید فراتر از طول عمر یک تابع مانند مقادیر بزرگ و مقادیر قابل دسترسی توسط رشته‌های متعدد، زنده بمانند. از آنجائیکه هر رشته دارای پشته‌ی مخصوص به خود است، همه‌ی آنها یک پشته‌ی مشترک دارند. حافظه‌ی Heap می‌تواند مقادیری با اندازه‌ی ناشناخته را در زمان کامپایل، در خود جای دهد؛ مانند رشته‌های ورودی کاربر. اندازه‌ی پشته نیز پویا است؛ با حد بالایی ثابت که در زمان راه اندازی برنامه تعیین می‌شود. حافظه‌ی Heap طول عمری دارد که توسط برنامه نویس تعیین می‌شود و برنامه نویس تصمیم می‌گیرد که چه زمانی باید حافظه تخصیص داده شود. پاکسازی حافظه‌ی هیپ به صورت دستی است و نیاز به مداخله‌ی برنامه نویس دارد.
در این مثال ساده، روش استفاده از حافظه‌ی پشته نشان داده می‌شود:
use std::rc::Rc;

#[derive(Debug)]
struct LargeData {
    data: Vec<i32>,
}

impl LargeData {
    fn new(size: usize) -> LargeData {
        LargeData {
            data: vec![0; size],
        }
    }
}

fn main() {
    let large_data = Rc::new(LargeData::new(1_000_000));
    let shared_data1 = Rc::clone(&large_data);
    let shared_data2 = Rc::clone(&large_data);

    println!("{:?}", shared_data1);
    println!("{:?}", shared_data2);
}
در این برنامه‌ی Rust، یک ساختار LargeData را تعریف می‌کنیم که حاوی <Vec<i32 است. این روش جدید، یک شیء LargeData را به اندازه‌ی مشخصی مقداردهی اولیه می‌کند. در تابع main، یک شیء LargeData را با اندازه (1,000,000 عنصر) ایجاد می‌کنیم و با استفاده از Rc::new روی پشته ذخیره می‌کنیم. Rc یک اشاره‌گر شمارش مرجع است که به چندین متغیر اجازه می‌دهد تا مالکیت داده‌های تخصیص داده شده را به اشتراک بگذارند (در ادامه‌ی دوره توضیح داده خواهد شد).  
سپس دو متغیر دیگر را به نام‌های shared_data1 و shared_data2 ایجاد می‌کنیم که با استفاده از Rc::clone، یک شیء LargeData تخصیص‌یافته‌ی مشابه را به اشتراک می‌گذارند. این نشان می‌دهد که چگونه حافظه‌ی پشته را می‌توان در بین متغیرهای متعددی به اشتراک گذاشت؛ حتی فراتر از طول عمر تابع اصلی که داده را ایجاد کرده است.
در این مثال، پاکسازی حافظه‌ی پشته به طور خودکار توسط مکانیزم شمارش مرجع Rust مدیریت می‌شود (در ادامه‌ی دوره توضیح داده خواهد شد). هنگامیکه تعداد مرجع نشانگر Rc به صفر می‌رسد (یعنی وقتی همه‌ی متغیرهایی که داده‌ها را به اشتراک می‌گذارند از محدوده خارج می‌شوند)، حافظه‌ی تخصیص داده شده، روی پشته تخصیص داده می‌شود.
این مثال نشان می‌دهد که چگونه می‌توان از حافظه‌ی پشته برای ذخیره‌ی ساختارهای داده یا مقادیر بزرگی استفاده کرد که باید بیشتر از طول عمر یک تابع باشند و چگونه می‌توان حافظه‌ی پشته را بین چندین متغیر به اشتراک گذاشت.
مطالب
بخش اول - آشنایی و شروع کار با Svelte
 

svelte




معرفی : 
Svelte یک رویکرد جدید برای ایجاد رابط کاربری است که به ما کمک میکند صفحاتی پویا به صورت SPA با کارآیی و کیفیت بالا و همچنین کمترین حجم کد تولید کنیم. تفاوت اصلی svelte با رقبای سنتی خود مانند vue - React - angular  این است که Svelte تنها یک فریم ورک نیست، بلکه درواقع یک کامپایلر است که همین موضوع سبب شده توجه زیادی را اخیرا به خود جلب کند. در فریم ورک‌های سنتی، تمام عملیات در browser انجام میشود یا بهتر است بگوییم در run-time؛ ولی svelte تمام این عملیات را زمان build شدن برنامه شما انجام میدهد و کد جاوا اسکریپتی بدون هیچ وابستگی به هیچ پکیجی تولید میکند. نکته دیگری که باید به آن اشاره کنم این است که برخلاف سایر فریم ورک‌ها، svelte از virtual DOM استفاده نمیکند! در بخش‌های بعد در مورد virtual DOM و معایب آن بیشتر صحبت خواهیم کرد. 


مقایسه مختصر فریم ورک‌های معتبر :
مقایسه‌هایی که در ادامه قصد دارم به اشتراک بگذارم، بر مبنای سه بخش Performance - size - lines of code است که به صورت مختصر با هم بررسی خواهیم کرد و کاری با جزئیات این مقایسه نداریم؛ چرا که هدف از نشان دادن این مقایسه صرفا این است که شاید برای ما سوال شود چرا باید یا بهتر است به این فریم ورک اهمیت بدهیم. 

  • Performance : کارآیی - که در ارتباط با مدت زمان پاسخ گویی و قابل استفاده شدن برنامه میباشد. (مقایسه به درصد - هرچه بیشتر عملکرد بهتر)


در مقایسه اول، اکثر فریم ورک‌ها، امتیازی بالای 90 درصد دارند که در واقع نشان دهنده این است شما از هرکدام از این موارد استفاده کنید، چندان تفاوتی را احساس نخواهید کرد. 
با توجه به اینکه svelte به نسبت بقیه این فریم ورک‌ها که خیلی از آنها کاملا جا افتاده هستند، بسیار جدید است و جای بهبود دارد از نظر performance عملکرد قابل قبولی از خود نشان داده است.

  • Size : اندازه - که نشان دهنده حجم نهایی فایل‌های تولید شده ( Css-Html-JavaScript ) فریم ورک است. این مقایسه اندازه فریم ورک و تمام وابستگی‌های آن است که به bundle نهایی برنامه اضافه شده است (هر چه اندازه فایل کمتر باشد بهتر است چراکه توسط کاربر نهایی زودتر دانلود میشود).


در مقایسه size یکی از دلایل محبوبیت این کامپایلر را مشاهده میکنید که تفاوت قابل توجهی نسبت به سایر فریم ورک‌ها دارد.


  • Lines of Code : تعداد خطوط کد - نشان دهنده این است که یک نویسنده بر اساس این فریم ورک‌ها چند سطر کد را باید برای تهیه‌ی یک برنامه‌ی جدید بنویسد.


نکته دیگری که باید اینجا بهش اشاره کنم، ساده بودن svelte است. این سادگی سبب میشود میزان کدنویسی برای ساخت یک برنامه به مراتب کمتر از فریم ورک‌های دیگر باشد. که در نتیجه بازدهی استفاده از آن را بالاتر خواهد برد.
برای کسب اطلاعات بیشتر و مطالعه منبع این مقایسه میتوانید به این لینک مراجعه نمایید.

نتیجه گیری : ( مزایا  -  معایب  )
درمورد مزایای استفاده از svelte میتوان به راحتی کارکردن با آن، حجم بسیار کم کدهای نهایی برنامه و عملکرد مناسب آن و همینطور استفاده نکردن از virtualDom اشاره کرد؛ چرا که برای اولین بار کدهای تولید شده به معنای واقعی واکنش گرا خواهند بود.
هرچند معایبی هم شاید داشته باشد که قبل از هر چیز بهتر است به آنها اشاره کنم. بزرگترین و شاید تنها ایرادی که من میتوانم از این فناوری بگیرم این است که خالق این تکنولوژی یک نفر است! angular توسط شرکت google توسعه داده میشود. react  توسط فیسبوک توسعه داده میشود. vue درست است که شرکت بزرگی آن را توسعه نمیدهد ولی نتیجه یک کار تیمی و چند صد نفر برنامه نویس مختلف است که به صورت open source به توسعه آن میپردازند. شاید این تنها نکته منفی باشد که اعتماد به این تکنولوژی را سخت کرده است.



دانلود و نصب : 
پیش نیاز :
قبل از هرچیز برای نصب Svelte به Node.Js نیاز داریم. قبل از شروع کار، از نصب بودن آن اطمینان حاصل نمایید.
ساخت اولین برنامه : 
npx degit sveltejs/template my-svelte-project
cd my-svelte-project
npm install
npm run dev
با استفاده از degit در ابتدا اقدام به دریافت sveltejs/template میکنیم که قالب ساده‌ای برای شروع کار با svelte میباشد. سپس به فولدری که فایل‌ها در آن قرار گرفته‌اند، رفته و وابستگی‌های قالب را نصب میکنیم. در انتها با دستور npm run dev پروژه ساده HelloWorld ما به صورت پیش فرض بر روی پورت 5000 localhost قابل مشاهده است.
البته با استفاده از اسکریپت dev، کدهای ما برای زمان برنامه نویسی بهینه شده‌اند و چندان برای پابلیش و استفاده مناسب نیستند؛ لذا برای تولید کدهای مناسب برای محصول نهایی میتوانیم از دستور npm run build استفاده کنیم.
در بخش بعد به بررسی ساختار فایل‌ها و کدهای ایجاد شده Svelte میپردازیم.
مطالب
ساخت کتابخانه‌های عمومی جاوا اسکریپتی توسط Angular CLI
این روزها ساخت کتابخانه‌های مدرن جاوا اسکریپتی که نیازهای انواع و اقسام توسعه دهندگان آن‌ها را پوشش دهند، مشکل است. این کتابخانه‌ها باید دارای بسته‌های مختلفی با پشتیبانی از ES5 و ES2015 به بعد باشند؛ همچنین ارائه‌ی متادیتای مخصوص TypeScript را نیز پشتیبانی کنند. به علاوه مباحث کارآیی، minification و tree shaking (حذف کدهای مرده) را نیز مدنظر داشته باشید.
پیشتر مطلبی را در مورد ساخت کتابخانه‌های مخصوص Angular را به کمک Angular CLI، در این سایت مطالعه کرده بودید. در این مطلب فرض بر این است که شما توسعه دهنده‌ی Angular «نیستید»، اما قصد دارید با استفاده از ابزار Angular CLI، کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی عمومی بسیار مدرنی را با پشتیبانی از تمام موارد یاد شده، تولید کنید.


ساخت قالب آغازین کتابخانه به کمک Angular CLI

برای تبدیل کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی خود به قالب مدرنی که در مقدمه عنوان شد، نیاز به ابزاری جهت خودکارسازی فرآیند‌های آن داریم و این ویژگی‌ها مدتی است که به ابزار Angular CLI اضافه شده‌اند و همانطور که عنوان شد، مخاطب این مطلب، توسعه دهندگان عمومی JavaScript است و نه صرفا توسعه دهندگان Angular. به همین جهت نیاز است ابتدا این ابزار را نصب کرد:
npm install -g @angular/cli
برای اجرای دستور فوق در خط فرمان، ابتدا باید آخرین نگارش nodejs را نیز نصب کرده باشید.
پس از نصب Angular CLI، از آن جهت ساخت قالب تولید کتابخانه‌های TypeScript ای استفاده می‌کنیم:
 ng new my-math-app
این دستور یک قالب پروژه‌ی آغازین Angular را ایجاد کرده و همچنین وابستگی‌های npm آن‌را نیز نصب می‌کند (بنابراین نیاز است به اینترنت نیز متصل باشید). البته ممکن است در حین اجرای این دستور سؤالاتی مبنی بر ایجاد مسیریابی و یا انتخاب بین css و sass نیز پرسیده شود. این موارد برای کار ما در اینجا مهم نیستند و هر پاسخی را که مایل بودید، ارائه دهید. در این مطلب ما کاری به این قالب نخواهیم داشت. فقط هدف ما افزودن یک کتابخانه‌ی جدید به آن است.
بنابراین پس از اجرای دستور فوق، از طریق خط فرمان به پوشه‌ی my-math-app وارد شده و سپس دستور زیر را اجرا کنید:
 ng generate library ts-math-example
این دستور، قالب آغازین یک کتابخانه‌ی جدید TypeScript ای را به پروژه‌ی Angular ما با نام ts-math-example اضافه می‌کند. اکنون می‌توانیم از این قالب جهت توسعه‌ی کتابخانه‌ی مدرن جاوا اسکریپتی خود استفاده کنیم.


تکمیل کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی

اکنون که به لطف Angular CLI، قالب آغازین ساخت یک کتابخانه‌ی TypeScript ای را داریم، می‌توانیم شروع به تکمیل آن کنیم. برای این منظور به پوشه‌ی my-math-app\projects\ts-math-example\src\lib مراجعه کرده و تمام فایل‌های پیش‌فرض آن‌را حذف کنید. این‌ها قالب‌های ساخت کتابخانه‌های Angularای هستند که ما در اینجا کاری به آن‌ها نداریم:


همچنین می‌توان به فایل my-math-app\projects\ts-math-example\package.json نیز مراجعه کرد (فایل package.json پروژه‌ی کتابخانه) و قسمت peerDependencies آن را که به Angular اشاره می‌کند نیز حذف نمود.

سپس یک فایل خالی math.ts را به پوشه‌ی یاد شده اضافه می‌کنیم:


با این محتوا:
export function add(num1: number, num2: number) {
    return num1 + num2;
}
کتابخانه‌ی ما کار ساده‌ی جمع زدن اعداد را انجام می‌دهد.

در ادامه نیاز است این ماژول را به فایل my-math-app\projects\ts-math-example\src\public-api.ts معرفی کرد تا به عنوان API قابل دسترسی کتابخانه، در دسترس قرار گیرد:
/*
* Public API Surface of ts-math-example
*/
export * from './lib/math';
هر فایلی که قرار است توسط کتابخانه‌ی ما در معرض دید عموم قرارگیرد، باید در فایل public_api.ts عمومی شود.

در حین توسعه‌ی کتابخانه خود،‌جهت اطمینان از صحت کامپایل برنامه، دستور ng build ts-math-example --watch را در پوشه‌ی my-math-app صادر کنید. کار آن کامپایل مداوم پروژه‌ی کتابخانه بر اساس تغییرات داده شده‌است. حاصل این کامپایل نیز در پوشه‌ی my-math-app\dist\ts-math-example قرار می‌گیرد:


این همان خروجی مدرنی است که در ابتدای بحث از آن صحبت کردیم و شامل کتابخانه‌های ES5 و ES2015 به بعد و همچنین ارائه‌ی متادیتای مخصوص TypeScript نیز هست.


کامپایل و انتشار نهایی کتابخانه

پس از تکمیل کتابخانه‌ی خود، اکنون می‌توانیم آن‌را به سایت npm، برای استفاده‌ی سایرین ارسال کنیم. برای این منظور باید مراحل زیر طی شوند:
ابتدا فایل package.json واقع در ریشه‌ی پوشه‌ی ts-math-example را جهت تعریف اطلاعات این کتابخانه، تکمیل کنید. سپس دستورات زیر را در ریشه‌ی پروژه‌ی اصلی صادر کنید:
ng build ts-math-example --prod
cd dist/ts-math-example
npm publish
دستور اول کتابخانه را در حالت production تولید می‌کند که حداکثر بهینه سازی‌ها را به همراه دارد.
با دستور دوم به پوشه‌ی خروجی کتابخانه وارد شده و دستور سوم، آن‌را به سایت npm ارسال می‌کند.

استفاده کننده‌ی از کتابخانه‌ی ما (این استفاده کننده می‌تواند هر نوع پروژه‌ی جاوا اسکریپتی اعم از Angular ،React ،Vue ،ES6 ،TypeScript و غیره باشد) ابتدا با دستور npm install ts-math-example --save آن‌را نصب و به پروژه‌ی خود اضافه کرده و سپس به نحو زیر می‌تواند از آن استفاده کند:
 import { add } from '@myuser/ts-math-example';
مطالب
CoffeeScript #12

بخش‌های بد

جاوااسکریپت یک زبان پیچیده است که شما برای کار با آن، نیاز است قسمت‌هایی را که باید از آن‌ها دوری کنید و قسمت‌های مهمی را که باید استفاده کنید، بشناسید. همانطور که Sun Tzu گفته "دشمن خود را بشناس"، ما نیز در این قسمت می‌خواهیم برای شناخت بیشتر قسمت‌های تاریک و روشن جاوااسکریپت به آن بپردازیم.

همانطور که در قسمت‌های قبل گفته شد، CoffeeScript تنها به یک syntax محدود نمی‌شود و توانایی برطرف کردن برخی از مشکلات جاوااسکریپت را نیز دارد. با این حال، با توجه به این واقعیت که کدهای CoffeeScript به صورت مستقیم به جاوااسکریپت تبدیل می‌شوند و نمی‌توانند تمامی مشکلاتی را که در جاوااسکریپت وجود دارند، حل کنند، پس برخی از مسائل وجود دارند که شما باید از آنها آگاهی داشته باشید.

اول از قسمت‌هایی که توسط CoffeeScript حل شده‌اند شروع می‌کنیم.

A JavaScript Subset

with یک دستور بسیار زمانبر است و مضر شناخته شده است و نباید از آن استفاده کنید. with با ایجاد یک ساختار خلاصه نویسی، برای جستجو بر روی خصوصیات اشیاء در نظر گرفته شده بود. برای نمونه به جای نوشتن:

dataObj.users.vahid.email = "info@vmt.ir";
می‌توانید به این صورت این کار را انجام دهید:
with(dataObj.users.vahid) {
  email = "info@vmt.ir";
}
مفسر جاوااسکریپت دقیقا نمی‌داند که شما می‌خواهید چه کاری را با with انجام دهید، و به شیء مشخص شده فشار می‌آورد تا اول اسم همه مراجعه شده‌ها را جستجو کند. این عمل واقعا به عملکرد و کارآیی لطمه می‌زند. یعنی مترجم، تمام انواع بهینه سازی‌های JIT را خاموش می‌کند. همچنین پیشنهادهایی مبنی بر حذف کامل آن از نسخه‌های بعدی جاوااسکریپت نیز مطرح شده است.
همه چیز برای عدم استفاده از with در نظر گرفته شده است. CoffeeScript یک قدم جلوتر از همه برداشته و with را از syntax خود حذف کرده است. به عبارت دیگر در صورتیکه شما از آن استفاده کنید، کامپایلر CoffeeScript خطا صادر می‌کند.

Global variables

به طور پیش فرض تمامی برنامه‌های جاوااسکریپت در دامنه global اجرا می‌شوند و تمامی متغیرهایی که ساخته می‌شوند به طور پیش فرض در ناحیه‌ی global قرار می‌گیرند. اگر شما بخواهید متغیری را در ناحیه‌ی local ایجاد کنید، باید از کلمه کلیدی var استفاده کنید.

usersCount = 1;        // Global
var groupsCount = 2;   // Global

(function(){              
  pagesCount = 3;      // Global
  var postsCount = 4;  // Local
})()
اکثر اوقات شما می‌خواهید متغیر local ایی را ایجاد کنید و نه global. توسعه دهندگان باید همیشه به یاد داشته باشند که قبل از مقداردهی اولیه‌ی هر متغیری، کلمه‌ی کلیدی var را قرار دهند یا با انواع و اقسام مشکلات، هنگامی که متغیرها به طور تصادفی با یکدیگر برخورد و یا بازنویسی بر روی یکدیگر انجام می‌دهند، روبرو شوند.
خوشبختانه CoffeeScript به کمک شما می‌آید و به طور کامل انتساب متغیرهای global را به طور ضمنی از بین می‌برد. به عبارت دیگر کلمه کلیدی var در CoffeeScript رزرو شده است و در صورت استفاده خطا صادر می‌شود.
به صورت پیش فرض به طور ضمنی متغیرها local ایجاد می‌شوند و خیلی سخت می‌شود متغیر global ایی را بدون انتساب آن به عنوان خصوصیتی از شیء window ایجاد کرد.
outerScope = true
do ->
  innerScope = true
نتیجه‌ی کامپایل آن می‌شود:
var outerScope;
outerScope = true;
(function() {
  var innerScope;
  return innerScope = true;
})();
همانطور که مشاهده می‌کنید CoffeeScript مقداردهی اولیه متغیر را (با استفاده از var) به صورت خودکار در context ایی که برای اولین بار استفاده شده است انجام می‌دهد. باید مواظب باشید تا از نام متغیر خارجی مجددا استفاده نکنید که این اتفاق ممکن است در کلاس یا تابع با عمق زیاد ایجاد شود. برای مثال، در اینجا به صورت تصادفی متغیر package در یک تابع کلاس بازنویسی شده است:
package = require('./package')

class Test
  build: ->
    # Overwrites outer variable!
    package = @testPackage.compile()

  testPackage: ->
    package.create()
برای ایجاد متغیرهای global باید از انتساب آنها به عنوان خصوصیتی از شیء window استفاده کرد.
  class window.Asset
    constructor: ->
با تضمین متغیرهای global به صورت صریح و روشن به جای به طور ضمنی بودن آنها، CoffeeScript یکی از منابع اصلی ایجاد مشکلات در جاوااسکریپت را حذف کرد‌ه‌است.

Semicolons

جاوااسکریپت اجباری برای نوشتن ";" ندارد، بنابراین ممکن است یک سری از دستورات از قلم بیافتند. با این حال در پشت صحنه‌ی کامپایلر جاوااسکریپت به ";" احتیاج دارد. به طوری که parser جاوااسکریپت به صورت خودکار هر زمانی که نتواند ارزیابی از دستورات داشته باشد، یک بار دیگر با ";" این کار را انجام می‌دهد و درصورت موفقیت، پیام خطایی مبنی بر نبود ";" را صادر می‌کند.
متاسفانه این یک ایده بد است. چرا که ممکن است تغییر رفتاری در کد نوشته شده به وجود آید. به مثال زیر توجه کنید. به نظر کد نوشته شده صحیح است؛ درسته؟
function() {}
(window.options || {}).property
اشتباه است، حداقل با توجه به parser، یک خطای syntax صادر می‌شود. در مورد دوم نیز parser، ";" اضافه نمی‌کند و کد نوشته شده به کد یک خطی تبدیل می‌شوند.
function() {}(window.options || {}).property
حالا شما می‌توانید این موضوع را ببینید که چرا parser خطا داده‌است. وقتی شما در حال نوشتن کد جاوااسکریپتی هستید، باید بعد از هر دستور از ";" استفاده کنید. خوشبختانه در تمام زمانیکه درحال نوشتن کد CoffeeScript هستید، نیازی به نوشتن ";" ندارید. در زمانیکه کد CoffeeScript نوشته شده کامپایل می‌شود، به صورت خودکار ";" را در جای مناسبی قرار می‌دهد.

مطالب
Angular Material 6x - قسمت اول - افزودن آن به برنامه
کتابخانه‌ی Angular Material تعدادی کامپوننت زیبای با قابلیت استفاده‌ی مجدد، به خوبی آزمایش شده و با قابلیت دسترسی بالا را بر اساس الگوهای Material Design ارائه می‌دهد. برای توسعه دهندگان Angular، کتابخانه‌ی Angular Material پیاده سازی مرجع رهنمودهای طراحی متریال گوگل است که توسط تیم اصلی Angular پیاده سازی و توسعه داده می‌شود. در این سری، مفاهیم طراحی نگارش 6x این کتابخانه را به همراه نحوه‌ی برپایی و تنظیم آن و همچنین کار با کامپوننت‌های پیشرفته‌ی آن، بررسی خواهیم کرد.


منابع و مآخذ مرتبط با کتابخانه‌ی Angular Material

در اینجا مآخذ اصلی کار با این کتابخانه را ملاحظه می‌کنید که شامل اصول طراحی متریال و مخازن اصلی توسعه‌ی آن می‌باشند:
Material Design Specification
- https://material.io/design
Angular Material
- https://material.angular.io
- https://github.com/angular/material2


مفاهیم پایه‌ی طراحی متریال

چرا «زیبایی» رابط کاربری مهم است؟
در ابتدای معرفی کتابخانه‌ی Angular Material عنوان شد که این مجموعه به همراه تعدادی کامپوننت «زیبا» است. بنابراین این سؤال مطرح می‌شود که چرا و یا تا چه اندازه «زیبایی» رابط کاربری اهمیت دارد؟ مهم‌ترین دلیل آن بهبود تجربه‌ی کاربری است. بر اساس تحقیقاتی که بر روی کاربران بسیاری صورت گرفته‌است، مشخص شده‌است کاربران، با رابط‌های کاربری زیبا نتایج بهتری را از لحاظ کاهش زمان اتمام کار و تعداد خطاهای مرتبط دریافت می‌کنند.

اما ... طراحی برنامه‌های زیبا مشکل است. به همین جهت استفاده از کتابخانه‌های غنی مانند طراحی متریال که این امر را سهولت می‌بخشند، ضروری است. طراحی متریال یک زبان کامل طراحی برنامه‌های زیبا است. توسط گوگل طراحی شده‌است و دو هدف اصلی را دنبال می‌کند:
- وفاداری به اصول کلاسیک طراحی رابط کاربری
- ارائه‌ی تجربه‌ی کاربری یک‌دست و هماهنگ، در بین وسایل و اندازه‌های صفحات نمایشی مختلف

اصول پایه‌ی طراحی متریال نیز شامل موارد زیر است:
- «متریال» یک متافور است و بر اساس مطالعه‌ی نحوه‌ی کار با کاغذ، مرکب و ارتباط بین اشیاء در دنیای واقعی پدید آمد‌ه‌است.
- اشیاء در دنیای واقعی دارای ارتباط‌های ابعادی و حجمی هستند. برای مثال دو برگه‌ی کاغذ یک فضا را اشغال نمی‌کنند. طراحی متریال برای نمایش این ارتباط سه بعدی بین اشیاء، از نور و سایه استفاده می‌کند.
- در دنیای واقعی، اشیاء از درون یکدیگر رد نمی‌شوند. این مورد در طراحی متریال نیز صادق است.
- طراحی متریال به همراه جعبه‌ی رنگ مخصوص و بکارگیری فضاهای خالی و عناوین درشت بسیار مشخص، واضح و عمدی است.
- طراحی متریال به همراه حرکت و پویانمایی، جهت ارائه‌ی مفاهیم مختلف به کاربر، جهت درک بهتر او از برنامه است.


برپایی پیشنیازهای ابتدایی کار با Angular Material

پیش از ادامه‌ی بحث فرض بر این است که آخرین نگارش Angular CLI را نصب کرده‌اید و اگر پیشتر آن‌را نصب کرده‌اید، یکبار دستور ذیل را اجرا کنید تا تمام وابستگی‌های سراسری نصب شده‌ی در سیستم به صورت خودکار به روز رسانی شوند:
 npm update -g
سپس برنامه‌ی کلاینت Angular این سری را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن از طریق صدور فرمان ذیل آغاز می‌کنیم:
 ng new MaterialAngularClient --routing
پس از ایجاد ساختار اولیه‌ی برنامه و نصب خودکار وابستگی‌های آن، جهت آزمایش برنامه، به پوشه‌ی آن وارد شده و آن‌را اجرا می‌کنیم:
cd MaterialAngularClient
ng serve -o
که به این ترتیب برنامه در آدرس http://localhost:4200 و مرورگر پیش‌فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.


افزودن کتابخانه‌ی Angular Material به برنامه

در طول این سری از سایت https://material.angular.io زیاد استفاده خواهیم کرد. همواره به روزترین روش افزودن کتابخانه‌ی Angular Material به یک برنامه‌ی موجود را در آدرس https://material.angular.io/guide/getting-started می‌توانید مشاهده کنید که خلاصه‌ی آن به صورت زیر است:
البته در Angular 6 روش تفصیلی نصب فوق که شامل 6 مرحله‌است، به صورت زیر هم خلاصه شده‌است:
 ng add @angular/material
متاسفانه در زمان نگارش این مطلب، نگارش 6.3.1 آن توسط دستور فوق نصب نشد و خطای «Error: Collection "@angular/material" cannot be resolved.» ظاهر گردید. البته روش رفع آن در اینجا بحث شده‌است که مهم نیست و در نگارش‌های رسمی بعدی حتما لحاظ خواهد شد. به همین جهت روش تفصیلی آن‌را که همیشه کار می‌کند، در ادامه پیگیری می‌کنیم. ابتدا بسته‌های ذیل را نصب کنید:
npm install --save @angular/material @angular/cdk
npm install --save @angular/animations
npm install --save hammerjs
- دستور اول  angular/cdk و angular/material را نصب می‌کند. cdk در اینجا به معنای کیت توسعه‌ی کامپوننت‌های Angular است که امکان استفاده‌ی از ویژگی‌های Angular Material را بدون الزامی به پیروی از زبان طراحی متریال، میسر می‌کند.
- همانطور که عنوان شد، طراحی متریال مبتنی بر حرکت و پویانمایی است. به همین جهت تعدادی از کامپوننت‌های آن نیاز به بسته‌ی angular/animations را دارند که توسط دستور دوم نصب می‌شود.
- دستور سوم نیز کامپوننت‌های slide و slider را پشتیبانی می‌کند (Gesture Support). البته پس نصب این وابستگی، نیاز است به فایل src/main.ts مراجعه کرده و یک سطر زیر را نیز افزود:
 import "hammerjs";
در ادامه پس از نصب بسته‌ی پویانمایی، به فایل app.module.ts مراجعه کرده و BrowserAnimationsModule را به لیست imports اضافه می‌کنیم:
import { BrowserAnimationsModule } from "@angular/platform-browser/animations";

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    BrowserAnimationsModule,
    AppRoutingModule
  ]
})
export class AppModule { }

مدیریت بهتر import کامپوننت‌های Angular Material

در ادامه به ازای هر کامپوننت Angular Material باید ماژول آن‌را به لیست imports افزود که پس از مدتی به یک فایل app.module.ts بسیار شلوغ خواهیم رسید. برای مدیریت بهتر این فایل، از روش مطرح شده‌ی در مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular» استفاده خواهیم کرد.
به همین جهت دو پوشه‌ی core و shared را درون پوشه‌ی src/app ایجاد می‌کنیم:


محتویات فایل src\app\core\core.module.ts به صورت زیر است:
import { CommonModule } from "@angular/common";
import { NgModule, Optional, SkipSelf } from "@angular/core";
import { RouterModule } from "@angular/router";


@NgModule({
  imports: [CommonModule, RouterModule],
  exports: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  ],
  declarations: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  ],
  providers: [
    /* ``No`` global singleton services of the whole app should be listed here anymore!
       Since they'll be already provided in AppModule using the `tree-shakable providers` of Angular 6.x+ (providedIn: 'root').
       This new feature allows cleaning up the providers section from the CoreModule.
       But if you want to provide something with an InjectionToken other that its class, you still have to use this section.
    */
  ]
})
export class CoreModule {
  constructor(@Optional() @SkipSelf() core: CoreModule) {
    if (core) {
      throw new Error("CoreModule should be imported ONLY in AppModule.");
    }
  }
}
در مورد جزئیات آن در مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» کاملا بحث شده‌است.
محتویات فایل src\app\shared\shared.module.ts نیز به صورت زیر است:
import { CommonModule } from "@angular/common";
import { HttpClientModule } from "@angular/common/http";
import { ModuleWithProviders, NgModule } from "@angular/core";
import { FormsModule } from "@angular/forms";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule
  ],
  entryComponents: [
    // All components about to be loaded "dynamically" need to be declared in the entryComponents section.
  ],
  declarations: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
  ],
  exports: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
    CommonModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule,
  ]
  /* No providers here! Since they’ll be already provided in AppModule. */
})
export class SharedModule {
  static forRoot(): ModuleWithProviders {
    // Forcing the whole app to use the returned providers from the AppModule only.
    return {
      ngModule: SharedModule,
      providers: [ /* All of your services here. It will hold the services needed by `itself`. */]
    };
  }
}
سپس تعاریف import این دو فایل را به فایل app.module.ts اضافه می‌کنیم:
import { CoreModule } from "./core/core.module";
import { SharedModule } from "./shared/shared.module";

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    BrowserAnimationsModule,
    CoreModule,
    SharedModule.forRoot(),
    AppRoutingModule
  ]
})
export class AppModule { }
پس از این مقدمات، فایل جدید src\app\shared\material.module.ts را در پوشه‌ی shared ایجاد می‌کنیم تا بتوانیم مداخل کامپوننت‌های Angular Material را صرفا به آن اضافه کنیم؛ با این محتوا:
import { CdkTableModule } from "@angular/cdk/table";
import { NgModule } from "@angular/core";
import {
  MatAutocompleteModule,
  MatButtonModule,
  MatButtonToggleModule,
  MatCardModule,
  MatCheckboxModule,
  MatChipsModule,
  MatDatepickerModule,
  MatDialogModule,
  MatExpansionModule,
  MatFormFieldModule,
  MatGridListModule,
  MatIconModule,
  MatInputModule,
  MatListModule,
  MatMenuModule,
  MatNativeDateModule,
  MatPaginatorModule,
  MatProgressBarModule,
  MatProgressSpinnerModule,
  MatRadioModule,
  MatRippleModule,
  MatSelectModule,
  MatSidenavModule,
  MatSliderModule,
  MatSlideToggleModule,
  MatSnackBarModule,
  MatSortModule,
  MatStepperModule,
  MatTableModule,
  MatTabsModule,
  MatToolbarModule,
  MatTooltipModule,
} from "@angular/material";

@NgModule({
  imports: [
    MatAutocompleteModule,
    MatButtonModule,
    MatButtonToggleModule,
    MatCardModule,
    MatCheckboxModule,
    MatChipsModule,
    MatDatepickerModule,
    MatDialogModule,
    MatExpansionModule,
    MatFormFieldModule,
    MatGridListModule,
    MatIconModule,
    MatInputModule,
    MatListModule,
    MatMenuModule,
    MatNativeDateModule,
    MatPaginatorModule,
    MatProgressBarModule,
    MatProgressSpinnerModule,
    MatRadioModule,
    MatRippleModule,
    MatSelectModule,
    MatSidenavModule,
    MatSliderModule,
    MatSlideToggleModule,
    MatSnackBarModule,
    MatStepperModule,
    MatSortModule,
    MatTableModule,
    MatTabsModule,
    MatToolbarModule,
    MatTooltipModule,
    CdkTableModule
  ],
  exports: [
    MatAutocompleteModule,
    MatButtonModule,
    MatButtonToggleModule,
    MatCardModule,
    MatCheckboxModule,
    MatChipsModule,
    MatDatepickerModule,
    MatDialogModule,
    MatExpansionModule,
    MatGridListModule,
    MatIconModule,
    MatInputModule,
    MatListModule,
    MatMenuModule,
    MatNativeDateModule,
    MatPaginatorModule,
    MatProgressBarModule,
    MatProgressSpinnerModule,
    MatRadioModule,
    MatRippleModule,
    MatSelectModule,
    MatSidenavModule,
    MatSliderModule,
    MatSlideToggleModule,
    MatSnackBarModule,
    MatStepperModule,
    MatSortModule,
    MatTableModule,
    MatTabsModule,
    MatToolbarModule,
    MatTooltipModule,
    CdkTableModule
  ]
})
export class MaterialModule {
}
در اینجا هر کامپوننت مورد نیاز، به قسمت‌های import و exports اضافه شده‌اند.
سپس MaterialModule را نیز به قسمت‌های imports و exports فایل src\app\shared\shared.module.ts اضافه خواهیم کرد:
import { MaterialModule } from "./material.module";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule,
    MaterialModule
  ],
  exports: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
    CommonModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule,
    MaterialModule
  ]
})
export class SharedModule {
}
به این ترتیب در هر ماژول جدیدی که به برنامه اضافه شود و نیاز به کار با Angular Material را داشته باشد، تنها کافی است SharedModule را import کرد؛ مانند app.module.ts برنامه (البته بدون ذکر متد forRoot آن که این forRoot فقط محض ماژول اصلی برنامه است).

تا اینجا جهت اطمینان از اجرای برنامه، دستور ng serve -o را از ابتدا اجرا کنید.


افزودن چند کامپوننت مقدماتی متریال به برنامه

بهترین روش کار با این مجموعه، بررسی مستندات آن در سایت https://material.angular.io/components است. برای مثال برای افزودن دکمه، به مستندات آن مراجعه کرده و بر روی دکمه‌ی view source کلیک می‌کنیم:


سپس کدهای قسمت HTML آن‌را به برنامه و فایل app.component.html اضافه خواهیم کرد:
 <button mat-button>Click me!</button>
به همین ترتیب مستندات check box را یافته و آن‌را نیز اضافه می‌کنیم:
 <mat-checkbox>Check me!</mat-checkbox>
تا اینجا اگر برنامه را توسط دستور ng serve -o اجرا کنیم، یک چنین خروجی حاصل می‌شود:


البته شکل ظاهری آن‌ها تا اینجا آنچنان مطلوب نیست. برای رفع این مشکل، نیاز است یک قالب را به این کنترل‌ها و کامپوننت‌ها اعمال کرد. به همین جهت فایل styles.css واقع در ریشه‌ی برنامه را گشوده و قالب پیش‌فرض متریال را به آن اضافه می‌کنیم:
 @import "~@angular/material/prebuilt-themes/indigo-pink.css";
قالب‌های از پیش آماده‌ی متریال را در پوشه‌ی node_modules\@angular\material\prebuilt-themes می‌توانید مشاهده کنید.



پس از اعمال قالب، اکنون است که شکل ظاهری کنترل‌های آن بسیار بهتر شده‌اند و همچنین کار با آن‌ها به همراه پویانمایی نیز شده‌است:



افزودن آیکن‌های متریال به برنامه

مرحله‌ی آخر این تنظیمات، افزودن آیکن‌های متریال به برنامه‌است. برای این منظور فایل src\index.html را گشوده و یک سطر ذیل را به head اضافه کنید:
 <link href="https://fonts.googleapis.com/icon?family=Material+Icons" rel="stylesheet">
برای آزمایش آن، به فایل app.component.html مراجعه کرده و تعریف دکمه‌ای را که اضافه کردیم، به صورت ذیل با افزودن mat-icon تغییر می‌دهیم:
<button mat-button>
  <mat-icon>face</mat-icon>
  Click me!
</button>
<mat-checkbox>Check me!</mat-checkbox>
که این خروجی را تولید می‌کند:


لیست کامل این آیکن‌ها را به همراه توضیحات تکمیلی آن‌ها، در آدرس ذیل می‌توانید ملاحظه کنید:
http://google.github.io/material-design-icons

البته چون ما نمی‌خواهیم این آیکن‌ها را از وب بارگذاری کنیم، برای نصب محلی آن‌ها ابتدا دستور زیر را در ریشه‌ی پروژه صادر کنید:
 npm install material-design-icons --save
این آیکن فونت‌ها پس از نصب، در مسیر node_modules\material-design-icons\iconfont قابل مشاهده هستند:


همانطور که مشاهده می‌کنید، برای استفاده‌ی از این فایل‌های آیکن فونت محلی، تنها کافی است فایل material-icons.css را به برنامه معرفی کنیم. برای این منظور فایل angular.json را گشوده و قسمت styles آن‌را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
"styles": [
   "node_modules/material-design-icons/iconfont/material-icons.css",
   "src/styles.css"
],
اکنون دیگر نیازی به ذکر link href اضافه شده‌ی به فایل src\index.html نداریم و باید از آن حذف شود.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-01.zip
برای اجرای آن نیز ابتدا فایل restore.bat و سپس فایل ng-serve.bat را اجرا کنید.
مطالب
بررسی تغییرات Blazor 8x - قسمت اول - معرفی SSR
از لحاظ تاریخی، Blazor به همراه دو حالت اصلی است:
- Blazor Server، که در آن یک اتصال SignalR، بین مرورگر کاربر و سرور، برقرار شده و سرور حالات مختلف این جلسه‌ی کاری را مدیریت می‌کند. آغاز این حالت، بسیار سریع است؛ اما وجود اتصال دائم SignalR در آن ضروری است. نیاز به وجود این اتصال دائم، با تعداد بالای کاربر می‌تواند کارآیی سرور را تحت تاثیر قرار دهد.
- Blazor WASM: در این حالت کل برنامه‌ی Blazor، درون مرورگر کاربر اجرا می‌شود و برای اینکار الزاما نیازی به سرور ندارد؛ اما آغاز اولیه‌ی آن به علت نیاز به بارگذاری کل برنامه درون مرورگر کاربر، اندکی کند است. اتصال این روش با سرور، از طریق روش‌های متداول کار با Web API صورت می‌گیرد و نیازی به اتصال دائم SignalR را ندارد.

دات نت 8، دو تغییر اساسی را در اینجا ارائه می‌دهد:
- در اینجا حالت جدیدی به نام SSR یا Static Server Rendering ارائه شده‌است (به آن Server-side rendering هم می‌گویند). در این حالت نه WASM ای درون مرورگر کاربر اجرا می‌شود و نه اتصال دائم SignalR ای برای کار با آن نیاز است! در این حالت برنامه تقریبا همانند یک MVC Razor application سنتی کار می‌کند؛ یعنی سرور، کار رندر نهایی HTML قابل ارائه‌ی به کاربر را انجام داده و آن‌را به سمت مرورگر، برای نمایش ارسال می‌کند و همچنین سرور، هیچ حالتی را هم از برنامه ذخیره نمی‌کند و به‌علاوه، کلاینت نیز نیازی به دریافت کل برنامه را در ابتدای کار ندارد (هم آغاز و نمایش سریعی را دارد و هم نیاز به منابع کمتری را در سمت سرور برای اجرا دارد).
- تغییر مهم دیگری که در دات نت 8 صورت گرفته، امکان ترکیب کردن حالت‌های مختلف رندر صفحات، در برنامه‌های Blazor است. یعنی می‌توان یک صفحه‌ی SSR را داشت که تنها قسمت کوچکی از آن بر اساس معماری Blazor Server کار کند (قسمت‌‌های اصطلاحا interactive یا تعاملی آن). یا حتی در یک برنامه، امکان ترکیب Blazor Server و Blazor WASM نیز وجود دارد.

این‌ها عناوین موارد جدیدی هستند که در این سری به تفصیل بررسی خواهیم کرد.


تاریخچه‌ی نمایش صفحات وب در مرورگرها

در ابتدای ارائه‌ی وب، سرورها، ابتدا درخواستی را از طرف مرورگر کلاینت دریافت می‌کردند و در پاسخ به آن، HTML ای را تولید و بازگشت می‌دادند. حاصل آن، نمایش یک صفحه‌ی استاتیک non-interactive بود (غیرتعاملی). علت تاکید بر روی واژه‌ی interactive (تعاملی)، بکارگیری گسترده‌ی آن در نگارش جدید Blazor است؛ تا حدی که ایجاد قالب‌های جدید آغازین برنامه‌های آن، با تنظیم این گزینه همراه است. برای مشاهده‌ی آن، پس از نصب SDK جدید دات نت، دستور dotnet new blazor --help را صادر کنید.
سپس JavaScript از راه رسید و هدف آن، افزودن interactivity به صفحات سمت کاربر بود تا بتوان بر اساس تعاملات و ورودی‌های کاربر، تغییراتی را بر روی محتوای صفحه اعمال کرد. در ادامه JavaScript این امکان را یافت تا بتواند درخواست‌هایی را به سمت سرور ارسال کند و بر اساس خروجی دریافتی، قسمت‌هایی از صفحه‌ی جاری استاتیک را به صورت پویا تغییر دهد.
در ادامه با بالارفتن توانمندی‌های سخت‌افزاری و همچنین توسعه‌ی کتابخانه‌های جاوااسکریپتی، به برنامه‌های تک صفحه‌ای کاملا پویا و interactive رسیدیم که به آن‌ها SPA گفته می‌شود (Single-page applications)؛ از این دست کتابخانه‌ها می‌توان به Backbone اشاره کرد و پس از آن به React و Angular. برنامه‌های Blazor نیز اخیرا به این جمع اضافه شده‌اند.
اما ... اخیرا توسعه دهنده‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که SPAها برای تمام امور، مناسب و یا حتی الزامی نیستند. گاهی از اوقات ما فقط نیاز داریم تا محتوایی را خیلی سریع و بهینه تولید و بازگشت دهیم؛ مانند نمایش لیست اخبار، به هزاران دنبال کننده، با حداقل مصرف منابع و در همین حال نیاز به interactivity در بعضی از قسمت‌های خاص نیز احساس می‌شود. این رویه‌ای است که در تعدادی از فریم‌ورک‌های جدید و مدرن جاوااسکریپتی مانند Astro در پیش گرفته شده‌است؛ در آن‌ها ترکیبی از رندر سمت سرور، به همراه interactivity سمت کاربر، مشاهده می‌شود. برای مثال این امکان را فراهم می‌کنند تا محتوای قسمتی از صفحه را در سمت سرور تهیه و رندر کنید، یا قسمتی از صفحه (یک کامپوننت خاص)، به صورت interactive فعال شود. ترکیب این دو مورد، دقیقا هدف اصلی Blazor، در دات نت 8 است. برای مثال فرض کنید می‌خواهید برنامه و سایتی را طراحی کنید که چند صفحه‌ی آغازین آن، بدون هیچگونه تعاملی با کاربر هستند و باید سریع و SEO friendly باشند. همچنین تعدادی از صفحات آن هم قرار است فقط یک سری محتوای ثابت را نمایش دهند، اما در قسمت‌های خاصی از آن نیاز به تعامل با کاربر است.


معرفی Blazor یکپارچه در دات نت 8

مهم‌ترین تغییر Blazor در دات نت 8، یکپارچه شدن حالت‌های مختلف رندر آن در سمت سرور است. تغییرات زیاد رخ داده‌اند تا امکان داشتن Server-side rendering یا SSR به همراه قابلیت فعال سازی interactivity به ازای هر کامپوننت دلخواه که به آن حالت‌های رندر (Render modes) گفته می‌شود، میسر شوند. در اساس، این روش جدید، همان Blazor Server بهبود یافته‌است که حالت SSR، حالت پیش‌فرض آن است. در کنار آن قابلیت‌های راهبری (navigation)، نیز بهبود یافته‌اند تا برنامه‌های SSR همانند برنامه‌های SPA به‌نظر برسند.

در دات نت 8، ASP.NET Core و Blazor نیز کاملا یکپارچه شده‌اند. در این حالت برنامه‌های Blazor Server می‌توانند همانند برنامه‌های MVC Razor Pages متداول، با کمک قابلیت SSR، صفحات غیر interactive ای را رندر کنند؛ البته به کمک کامپوننت‌های Razor. مزیت آن نسبت به  MVC Razor Pages این است که اکنون می‌توانید هر کامپوننت مجزایی از صفحه را نیز کاملا interactive کنید.
در نگارش‌های قبلی Blazor، برنامه‌های Blazor Server حتی برای شروع کار نیاز به یک صفحه‌ی Razor Pages آغازین داشتند، اما دیگر نیازی به این مورد با دات نت  8 نیست؛ چون ASP.NET Core 8x می‌تواند کامپوننت‌های Razor را نیز به صورت HTML خالص بازگشت دهد و یا Minimal API آن به همراه خروجی new RazorComponentResult نیز شده‌است. در حالت SSR، حتی سیستم مسیریابی ASP.NET Core نیز با Blazor یکی شده‌است.

البته این تغییرات، حالت‌های خالص Blazor WebAssembly و یا MAUI Blazor Hybrid را تحت تاثیر قرار نمی‌دهند؛ اما بدیهی است تمام آن‌ها از سایر قابلیت‌های جدید اضافه شده نیز بهره‌مند هستند.


معرفی حالت‌های مختلف رندر Blazor در دات نت 8

یک برنامه‌ی جدید 8x Blazor، در اساس بر روی سرور رندر می‌شود (همان SSR). اما همانطور که عنوان شد، این SSR ارائه شده‌ی توسط Blazor، یک قابلیت مهم را نسبت به MVC Razor pages دارد و آن هم امکان فعالسازی interactivity، به ازای کامپوننت‌ها و قسمت‌های کوچکی از صفحه است که واقعا نیاز است تعاملی باشند. فعالسازی آن هم بسیار ساده، یک‌دست و یکپارچه است:
@* For being rendered on the server *@
<Counter @rendermode="@InteractiveServer" />

@* For running in WebAssembly *@
<Counter @rendermode="@InteractiveWebAssembly" />
در این حالت می‌توان مشخص کرد که آیا قرار است این کامپوننت خاصی که در قسمتی از صفحه‌ی جاری قرار است رندر شود، نیاز است به کمک فناوری وب‌اسمبلی اجرا شود و یا قرار است بر روی سرور رندر شود؟

این تعاریف حالت رندر را توسط دایرکتیوها نیز می‌توان به ازای هر کامپوننت مجزا، مشخص کرد (یکی از این دو حالت باید بکار گرفته شود):
@rendermode InteractiveServer

@rendermode InteractiveWebAssembly
حالت رندر مشخص شده، توسط زیرکامپوننت‌های تشکیل دهنده‌ی این کامپوننت‌ها نیز به ارث برده می‌شوند؛ اما امکان ترکیب آن‌ها با هم نیست. یعنی اگر حالت رندر را InteractiveServer انتخاب کردید، زیرکامپوننت‌های تشکیل دهنده‌ی آن نمی‌توانند حالت دیگری را انتخاب کنند.
امکان اعمال این ویژگی‌ها به مسیریاب برنامه نیز وجود دارد که در این حالت کل برنامه را interactive می‌کند. اما در حالت پیش‌فرض، برنامه‌ای که ایجاد می‌شود فاقد تنظیمات تعاملی در ریشه‌ی اصلی آن است.


معرفی حالت رندر خودکار در Blazor 8x

یکی دیگر از حالت‌های رندر معرفی شده‌ی در Blazor 8x، حالت Auto است:
<Counter @rendermode="@InteractiveAuto" />
این حالت رندر، به صورت پیش‌فرض از WebAssembly استفاده می‌کند؛ اما فقط زمانیکه فایل‌های مرتبط با آن کاملا دریافت شده‌باشند. یعنی در ابتدای کار برای ارائه‌ی امکانات تعاملی، از حالت سریع و سبک InteractiveServer استفاده می‌کند؛ اما در پشت صحنه مشغول به دریافت فایل‌های مرتبط با نگارش وب‌اسمبلی کامپوننت فوق خواهد شد. پس از بارگذاری و کش شدن این فایل‌ها، برای بارهای بعدی رندر، فقط از حالت وب‌اسمبلی استفاده می‌کند.


معرفی حالت رندر Streaming در Blazor 8x

در بار اول بارگذاری صفحات، ممکن است دریافت اطلاعات مرتبط با آن کمی کند و با وقفه باشند. در این حالت برای اینکه برنامه‌های SSR یک صفحه‌ی خالی را نمایش ندهند، می‌توان در ابتدا با استفاده از حالت رندر جدید StreamRendering، حداقل قالب صفحه را نمایش داد و سپس اصل اطلاعات را:
@attribute [StreamRendering(prerender: true)]
این روش، از HTTP Streaming در پشت صحنه استفاده کرده و مرحله به مرحله قسمت‌های تکمیل شده را به سمت مرورگر کاربر، برای نمایش نهایی ارسال می‌کند.


جزئیات بیشتر نحوه‌ی کار با این حالات را در قسمت‌های بعدی بررسی خواهیم کرد.


نتیجه گیری:

روش‌های جدید رندر ارائه شده‌ی در Blazor 8x، برای موارد زیر مفید هستند:
- زمانیکه قسمت عمده‌ای از برنامه‌ی شما بر روی سرور اجرا می‌شود.
- زمانیکه خروجی اصلی برنامه‌ی شما بیشتر حاوی محتواهای ثابت است؛ مانند CMSها.
- زمانیکه می‌خواهید صفحات شما قابل ایندکس شدن توسط موتورهای جستجو باشند و مباحث SEO برای شما مهم است.
- زمانیکه نیاز به مقدار کمی امکانات تعاملی دارید و فقط قسمت‌های کوچکی از صفحه قرار است تعاملی باشند. برای مثال فقط قرار است قسمت کوچکی از یک صفحه‌ی نمایش مقاله‌ای از یک بلاگ، به همراه امکان رای دادن به آن مطلب (تنها قسمت «تعاملی» صفحه) باشد.
- و یا زمانیکه می‌خواهید MVC Razor Pages را با یک فناوری جدید که امکانات بیشتری را در اختیار شما قرار می‌دهد، جایگزین کنید.
اشتراک‌ها
سری بررسی مقدمات Blazor

Blazor Fundamentals Tutorial

Blazor server-side vs client-side (WebAssembly) | What should you choose?
What are Razor Components? | Blazor Tutorial 1
Dependency Injection | Blazor Tutorial 2
What are Blazor Layouts? | Blazor Tutorial 3
Routing and Navigation | Blazor Tutorial 4
JS Interop: Calling JavaScript from C# | Blazor Tutorial 5
JS Interop: Calling C# methods from JavaScript | Blazor Tutorial 6
Creating Forms with Validation | Blazor Tutorial 7
How to add Authentication in Server-side Blazor | Blazor Tutorial 8
Authorization in Server-Side Blazor | Blazor Tutorial 9
How to use HTML5 Web Storage in Blazor | Blazor Tutorial 10
Managing Blazor state using Redux | Blazor Tutorial 11
Creating a desktop application using Blazor and Electron | Blazor Tutorial 12
Deploying Server-Side Blazor in Azure with SignalR service | Blazor Tutorial 13
Building cross platform mobile apps with Blazor (Experimental)
 

سری بررسی مقدمات Blazor
اشتراک‌ها
سفر به Angular بخش اول

In the eighteen years that I’ve been doing Web development, a lot has changed. We started out creating HTML pages to present static information to our users. We then used classic ASP to get database data and incorporate that into our pages. To use both of these technologies, we had to know a lot about HTML, CSS, and JavaScript. Along came .NET and we started rendering everything on the server-side. We forgot a lot about HTML, CSS, and JavaScript as Web Forms wrapped up a lot of that for us. Web Forms’ architecture closely mimicked the way developers created desktop applications. This was great for helping developers move to the Web, but unfortunately hid a lot of the power of the Web, and also tended to be a little slow. 

سفر به Angular بخش اول
نظرات مطالب
فشرده سازی فایل های CSS و JavaScript بصورت خودکار توسط MS Ajax Minifier
تا جایی که من مطلع هستم از طریق تنظیمات IIS می‌توان پاسخ به درخواست‌ها را (شامل فایل‌های استاتیک و داینامیک) به کمک gzip فشرده کرد. اما اگر اطلاعاتم صحیح باشد این موضوع کمی بار CPU را افزایش می‌دهد، هر چند گاهی تا 75% حجم اطلاعات رد و بدل شده را کاهش می‌دهد.
برای اطلاعات بیشتر در مورد تنظیمات IIS6 می‌توانید به + و + مراجعه کنید.
همچنین اگر روی IIS7 به بعد میزبانی می‌شوید می‌توانید درون فایل Web.Config و درون تگ system.webServer تنظیمات زیر را اضافه کنید: 
<httpCompression directory="%SystemDrive%\inetpub\temp\IIS Temporary Compressed Files">
    <scheme name="gzip" dll="%Windir%\system32\inetsrv\gzip.dll" staticCompressionLevel="9" dynamicCompressionLevel="4" />
    <scheme name="deflate" dll="%Windir%\system32\inetsrv\gzip.dll" staticCompressionLevel="9" dynamicCompressionLevel="4" />
    <dynamicTypes>
        <add mimeType="text/*" enabled="true" />
        <add mimeType="message/*" enabled="true" />
        <add mimeType="application/x-javascript" enabled="true" />
        <add mimeType="application/atom+xml; charset=utf-8" enabled="true" />
        <add mimeType="*/*" enabled="false" />
    </dynamicTypes>
    <staticTypes>
        <add mimeType="text/*" enabled="true" />
        <add mimeType="message/*" enabled="true" />
        <add mimeType="application/javascript" enabled="true" />
        <add mimeType="*/*" enabled="false" />
    </staticTypes>
</httpCompression>
(برای مطالعه بیشتر این +  را ببینید.)
مطالب
مدیریت پیشرفته‌ی حالت در React با Redux و Mobx - قسمت سوم - روش اتصال Redux به برنامه‌های React
پس از بررسی ساختار کتابخانه‌ی Redux به صورت مستقل و متکی به خود، اکنون در این قسمت، نحوه‌ی اتصال آن‌را به برنامه‌های React بررسی می‌کنیم.


نصب پیشنیازها

می‌توان همانند قسمت قبل، تمام کارها را با کتابخانه‌ی redux انجام داد و یا می‌توان قسمت به روز رسانی UI آن‌را و همچنین مدیریت state را به کتابخانه‌ی ساده کننده‌ی دیگری به نام react-redux واگذار کرد. به همین جهت در ادامه‌ی همان برنامه‌ی قسمت قبل، دو کتابخانه‌ی redux و همچنین react-redux را به همراه types آن نصب می‌کنیم (نصب types، سبب ارائه‌ی intellisense بهتری در VSCode می‌شود؛ حتی اگر نخواهیم با TypeScript کار کنیم).
برای این منظور پس از باز کردن پوشه‌ی اصلی برنامه توسط VSCode، دکمه‌های ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستورات زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
> npm install --save redux react-redux
> npm install --save-dev @types/react-redux
به علاوه در ادامه توئیتر بوت استرپ 4 را نیز نصب می‌کنیم:
> npm install --save bootstrap
سپس برای افزودن فایل bootstrap.css به پروژه‌ی React خود، ابتدای فایل index.js را به نحو زیر ویرایش خواهیم کرد:
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
این import به صورت خودکار توسط webpack ای که در پشت صحنه کار bundling & minification برنامه را انجام می‌دهد، مورد استفاده قرار می‌گیرد.


معرفی ساختار ابتدایی برنامه

برنامه‌ای را که در این قسمت بررسی می‌کنیم، ساختار بسیار ساده‌ای را داشته و به همراه دو دکمه‌ی افزایش و کاهش مقدار یک شمارشگر است؛ به همراه دکمه‌ی برای به حالت اول در آوردن آن. هدف اصلی دنبال شده‌ی در اینجا نیز نحوه‌ی برپایی redux و همچنین react-redux و اتصال آن‌ها به برنامه‌ی React جاری است:


به همین جهت ابتدا کامپوننت جدید src\components\counter.jsx را به نحو زیر تشکیل می‌دهیم تا markup ابتدایی فوق را به همراه سه دکمه و یک span، برای نمایش مقدار شمارشگر، رندر کند:
import React, { Component } from "react";

class Counter extends Component {
  render() {
    return (
      <section className="card mt-5">
        <div className="card-body text-center">
          <span className="badge m-2 badge-primary">0</span>
        </div>
        <div className="card-footer">
          <div className="d-flex justify-content-center align-items-center">
            <button className="btn btn-secondary btn-sm">+</button>
            <button className="btn btn-secondary btn-sm m-2">-</button>
            <button className="btn btn-danger btn-sm">Reset</button>
          </div>
        </div>
      </section>
    );
  }
}

export default Counter;
سپس المان آن‌را جهت نمایش در برنامه، به فایل src\App.js اضافه می‌کنیم:
import "./App.css";

import React from "react";

import Counter from "./components/counter";

function App() {
  return (
    <main className="container">
      <Counter />
    </main>
  );
}

export default App;


پوشه بندی مخصوص برنامه‌های مبتنی بر Redux


هدف ما در ادامه ایجاد یک store مخصوص redux است و سپس اتصال آن به کامپوننت شمارشگر برنامه. به همین جهت نیاز به 4 پوشه‌ی جدید، برای مدیریت بهتر برنامه خواهیم داشت:
- پوشه constants: برای اینکه نام رشته‌ای نوع اکشن‌های مختلف را بتوانیم در قسمت‌های مختلف برنامه استفاده کنیم، بهتر است فایل جدید src\actions\index.js را ایجاد کرده و این ثوابت را داخل آن export کنیم.
- پوشه‌ی actions: در فایل جدید src\actions\index.js، تمام متدهای ایجاد کننده‌ی شیء خاص action، که در قسمت قبل در مورد آن بحث شد، قرار می‌گیرند. نمونه‌ی آن، متد createAddAction قسمت قبل است.
- پوشه‌ی reducers: تمام توابع reducer برنامه را در فایل‌های مجزایی در پوشه‌ی reducers قرار می‌دهیم. سپس در فایل src\reducers\index.js با استفاده از متد combineReducer آن‌ها را یکی کرده و به متد createStore ارسال می‌کنیم.
- پوشه‌ی containers: این پوشه جائی است که کار فراخوانی متد connect کتابخانه‌ی react-redux به ازای هر کامپوننت استفاده کننده‌ی از redux store، صورت می‌گیرد.

این موارد را با جزئیات بیشتری در ادامه بررسی می‌کنیم.



ایجاد نام نوع اکشن متناظر با دکمه‌ی افزودن مقدار

می‌خواهیم با کلیک بر روی دکمه‌ی +، مقدار شمارشگر افزایش یابد. به همین جهت نیاز به یک نام وجود دارد تا در تابع Reducer متناظر و قسمت‌های دیگر برنامه، بتوان بر اساس آن، این اکشن خاص را شناسایی کرد و سپس عکس العمل نشان داد. به همین جهت فایل جدید src\constants\ActionTypes.js را ایجاد کرده و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
export const Increment = "Increment";
البته هرچند مرسوم است نام و مقدار این نوع ثوابت را تشکیل شده‌ی از حروف بزرگ، معرفی کنند ولی این موضوع اختیاری است.


ایجاد متد Action Creator

در قسمت قبل مشاهده کردیم که شیء ارسالی به یک reducer از طریق dispatch یک action خاص، دارای فرمت ویژه‌ی زیر است:
{
    type: "ADD",
    payload: {
      amount // = amount: amount
    },
    meta: {}
}
به همین جهت برای نظم بخشیدن به تعریف این نوع اشیاء و یک‌دست سازی آن‌ها، فایل جدید src\actions\index.js را ایجاد کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
import * as types from "../constants/ActionTypes";

export const incrementValue = () => ({ type: types.Increment });
همانطور که ملاحظه می‌کنید در این متد، فعلا فقط نام رشته‌ای نوع این اکشن، بیشتر مدنظر است تا بر اساس action.type رسیده در reducer متناظر با آن، عملی رخ دهد. بنابراین فقط قسمت type آن‌را مقدار دهی کرده‌ایم. مقدار ثابت رشته‌ای types.Increment نیز از فایل مجزای src\constants\ActionTypes.js که پیشتر تعریف کردیم، تامین شده‌است.


ایجاد تابع reducer مخصوص افزودن مقدار

ابتدا فایل جدید src\reducers\counter.js را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import * as types from "../constants/ActionTypes";

const initialState = {
  count: 0
};

export default function counterReducer(state = initialState, action) {
  if (action.type === types.Increment) {
    return {
      count: state.count + 1
    };
  }
  return state;
}
- اگر دقت کرده باشید، کامپوننت شمارشگر این قسمت، دارای state نیست و همچنین نمی‌خواهیم هم که دارای state باشد؛ چون قرار است توسط redux مدیریت شود. به همین جهت state اولیه را به صورت initialState که محتوای یک شیء با خاصیت count با مقدار اولیه‌ی صفر است، خارج از کلاس کامپوننت، ایجاد کرده‌ایم.
- سپس می‌خواهیم رویداد کلیک بر روی دکمه + را مدیریت کنیم. به همین جهت نیاز به یک اکشن جدید به نام Increment داریم که توسط مقدار ثابت رشته‌ای types.Increment، از فایل مجزای src\constants\ActionTypes.js، تامین می‌شود.
- پس از مشخص کردن نوع action ای که قرار است مدیریت شود و همچنین ایجاد متدی برای تولید شیء حاوی اطلاعات آن که در فایل src\actions\index.js قرار دارد، اکنون می‌توان متد reducer را که state و action را دریافت می‌کند و سپس state جدیدی را بر اساس action.type دریافتی و در صورت نیاز بازگشت می‌دهد، ایجاد کرد. این متد بررسی می‌کند که آیا action.type رسیده همان ثابت Increment است؟ اگر بله، بجای تغییر مستقیم state.count، یک شیء جدید را بازگشت می‌دهد. البته روش صحیح‌تر اینکار را در قسمت اول این سری با معرفی روش‌هایی برای کپی اشیاء و آرایه‌ها، بررسی کردیم. در اینجا جهت سادگی بیشتر، یک شیء کاملا جدید را دستی ایجاد می‌کنیم. در آخر اگر action.type رسیده قابل پردازش نبود، همان state ابتدایی دریافتی را بازگشت می‌دهیم تا در صورت وجود چندین reducer تعریف شده‌ی در سیستم، زنجیره‌ی آن‌ها قابل پردازش باشد. این مورد را در قسمت قبل، ذیل عنوان «بررسی تابع combineReducers با یک مثال» بیشتر بررسی کردیم.

پس از ایجاد reducer اختصاصی عمل افزودن مقدار شمارشگر، فایل جدید src\reducers\index.js را نیز با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import { combineReducers } from "redux";

import counterReducer from "./counter";

const rootReducer = combineReducers({
  counterReducer
});

export default rootReducer;
کار این فایل، مدیریت مرکزی تمام reducerهای سفارشی تعریف شده‌ی در برنامه‌است. لیست آن‌ها را به متد combineReducers ارسال کرده و در نهایت یک rootReducer ترکیب شده‌ی از تمام آن‌ها را دریافت می‌کنیم.


ایجاد store مخصوص Redux

تا اینجا رسیدیم به یک rootReducer متشکل از تمام reducerهای سفارشی برنامه. اکنون بر اساس آن در فایل src\index.js، یک store جدید را ایجاد می‌کنیم:
import { createStore } from "redux";
import reducer from "./reducers";

//...

const store = createStore(
  reducer,
  window.__REDUX_DEVTOOLS_EXTENSION__ && window.__REDUX_DEVTOOLS_EXTENSION__()
);

//...
نکته 1: چون شیء rootReducer در فایل src\reducers\index.js واقع شده‌است، دیگر در حین import، نیازی به ذکر نام فایل index آن نیست.
نکته 2: در اینجا روش فعالسازی افزونه‌ی redux-devtools را نیز ملاحظه می‌کنید. ابتدا بررسی می‌شود که آیا متد ویژه‌ی فراخوانی این افزونه وجود دارد یا خیر؟ اگر بله، فراخوانی می‌شود. بدون این پارامتر دوم، افزونه‌ی redex dev tools، هیچ خروجی را نمایش نخواهد داد.


اتصال React به Redux

کتابخانه‌ی react-redux تنها به همراه دو شیء مهم connect و Provider است. شیء Provider آن شبیه به Context API خود React است و هدف آن، ارسال ارجاعی از store ایجاد شده، به برنامه‌ی React است. پس از ایجاد store در فایل src\index.js، اکنون نوبت به اتصال آن به برنامه‌ی React ای جاری است. به همین جهت در بالاترین سطح برنامه، ابتدا شیء کامپوننت App را با شیء Provider محصور می‌کنیم:
import { Provider } from "react-redux";
import { createStore } from "redux";
import reducer from "./reducers";

// ...
const store = createStore(
  reducer,
  window.__REDUX_DEVTOOLS_EXTENSION__ && window.__REDUX_DEVTOOLS_EXTENSION__()
);

ReactDOM.render(
  <Provider store={store}>
    <App />
  </Provider>,
  document.getElementById("root")
);
کامپوننت Provider، از طریق props خود نیاز به دریافت store تعریف شده را دارد. به این ترتیب هر کامپوننتی که در درخت کامپوننت‌های App قرار می‌گیرد، می‌تواند با redux store کار کند.


تامین state کامپوننت شمارشگر از طریق props

همانطور که عنوان شد، کامپوننت Counter به همراه state نیست و ما قصد نداریم در آن از state خود React استفاده کنیم؛ البته فلسفه‌ی آن‌را در قسمت اول این سری بررسی کردیم و همچنین اگر کامپوننتی نیاز به اشتراک گذاری اطلاعات خودش را با لایه‌های زیرین یا بالاتر از خود ندارد، شاید اصلا نیازی به Redux نداشته باشد و همان state استاندارد React برای آن کافی است. بنابراین می‌توان برنامه‌ای را داشت که ترکیبی از state استاندارد React، در کامپوننت‌های متکی به خود و Redux، در کامپوننت‌هایی که باید اطلاعاتی را با هم به اشتراک بگذارند، باشد. برای مثال، کامپوننت مثال جاری، واقعا نیازی را به Redux، برای مدیریت حالت خود، ندارد؛ هدف ما در اینجا بررسی نحوه‌ی برقراری ارتباطات یک سیستم مبتنی بر Redux، در برنامه‌های React است.
بنابراین در اینجا و کامپوننتی که قرار است از Redux برای مدیریت حالت خود استفاده کند، هر اطلاعاتی که به آن از طریق react-redux store وارد می‌شود، از طریق props به آن ارسال خواهد شد. برای مثال در اینجا مقدار count، از طریق props خوانده می‌شود و همچنین امکان ارسال action ای خاص به متد reducer تعریف شده نیز باید تعریف شود. بنابراین در ادامه نیاز داریم تا یک کامپوننت React را به redux store متصل کنیم. برای این منظور فایل جدید src\containers\Counter.js را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import { connect } from "react-redux";

import { incrementValue } from "../actions";
import Counter from "../components/counter";

const mapStateToProps = state => {
  return state;
};

const mapDispatchToProps = dispatch => {
  return {
    increment() {
      dispatch(incrementValue());
    }
  };
};

export default connect(mapStateToProps, mapDispatchToProps)(Counter);
ابتدا متد connect را از react-redux دریافت می‌کنیم. connect خود متدی است که منتظر یک کامپوننت React است؛ مانند Counter. همچنین به عنوان پارامتر، توابعی را دریافت می‌کند که اطلاعات redux store را به کامپوننت، نگاشت می‌کنند؛ مانند props و actions. در اینجا دو تابع نگاشت state به props و همچنین dispatch به props را ملاحظه می‌کنید (توابع mapStateToProps و mapDispatchToProps)؛ هرچند الزامی نیست، ولی بهتر است از همین روش نامگذاری استفاده شود.

زمانیکه در مورد store در redux صحبت می‌شود، داخل آن یک شیء بزرگ state قرار گرفته‌است که حاوی کل state برنامه‌است. اما شاید هر کامپوننت به تمام آن نیازی نداشته باشد. برای مثال شاید کامپوننت شمارشگر، اهمیتی به اطلاعات خطاهای سیستم و یا کاربر وارد شده‌ی به سیستم که در شیء کلی state موجود در store وجود دارند، ندهد. به همین جهت متد mapStateToProps، کل state برنامه را دریافت کرده و به ما اجازه می‌دهد تا تنها اطلاعاتی را که از آن نیاز داریم، به صورت props دریافت کنیم. به این ترتیب از رندر مجدد این کامپوننت نیز جلوگیری خواهد شد؛ چون این کامپوننت دیگر وابسته‌ی به تغییرات سایر اجزای کل state برنامه، نخواهد بود و اگر آن‌ها تغییر کردند، این کامپوننت رندر مجدد نخواهد شد.
بنابراین می‌توان متد mapStateToProps را به صورت کلی زیر نیز تعریف کرد:
const mapStateToProps = (state) => { return state };
هرچند این روش در مثال ما بدون مشکل کار می‌کند، اما چون کل state را دریافت می‌کند، مشکل رندر مجدد کامپوننت را به ازای هر تغییری در state کلی برنامه به همراه خواهد داشت.

یک نکته: اگر کامپوننتی نیاز به تامین state خود را از طریق props نداشت و فقط کارش صدور رخ‌دادها است، می‌توان پارامتر اول متد connect را نال وارد کرد.

پارامتر dispatch متد mapDispatchToProps، به متد store.dispatch اشاره می‌کند. بنابراین توسط آن امکان ارسال actions را میسر کرده و می‌توان state را توسط reducerهای تعریف شده، تغییر داد که در نتیجه‌ی آن props جدیدی به کامپوننت منتقل می‌شوند. این تابع نیز یک شیء را باز می‌گرداند. این شیء را فعلا با یک متد دلخواه مقدار دهی می‌کنیم که توسط پارامتر dispatch رسیده‌ی به آن، متد action creator تعریف شده‌ی در فایل src\actions\index.js را به نام incrementValue، فراخوانی می‌کند؛ دقیقا عملی شبیه به فراخوانی store.dispatch(createAddAction(2)) در قسمت قبل که از آن برای ارسال یک اکشن، به reducer متناظری استفاده شد.

یک نکته: اگر کامپوننتی کار صدور رخ‌دادها را انجام نمی‌دهد، می‌توان پارامتر دوم متد connect را بطور کامل حذف کرد و قید نکرد.


استفاده از کامپوننت جدید خروجی متد connect، جهت تامین props کامپوننت شمارشگر

در انتهای فایل src\components\counter.jsx، چنین سطری درج شده‌است:
export default connect(mapStateToProps, mapDispatchToProps)(Counter);
این شیء حاصل، به خودی خود، سبب بروز تغییری در کامپوننت شمارشگر نمی‌شود. بلکه یک کامپوننت دربرگیرنده‌ی کامپوننت Counter را ایجاد می‌کند (به همین جهت آن‌را در پوشه‌ی containers یا دربرگیرنده‌ها قرار دادیم). بنابراین برای استفاده‌ی از آن، به کامپوننت src\App.js مراجعه کرده و جائیکه المان کامپوننت Counter قبلی درج شده، آن‌را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
import "./App.css";

import React from "react";

import CounterContainer from "./containers/Counter";

function App() {
  return (
    <main className="container">
      <CounterContainer />
    </main>
  );
}

export default App;
ابتدا کامپوننت جدید CounterContainer را که تبادل اطلاعات بین کامپوننت Counter اصلی و state و action مخزن redux را برقرار می‌کند، import کرده و سپس المان جدید آن‌را جایگزین المان کامپوننت شمارشگر اصلی می‌کنیم.

اکنون کامپوننت شمارشگر src\components\counter.jsx، دو شیء را از طریق props دریافت می‌کند؛ یکی کل state است که خاصیت count داخل آن قرار دارد و از طریق mapStateToProps تامین می‌شود. دیگری متد increment ای است که در متد mapDispatchToProps تعریف کردیم و کار صدور رخ‌دادی را به reducer متناظر، انجام می‌دهد. به همین جهت تغییرات ذیل را در کامپوننت Counter اعمال می‌کنیم:
import React, { Component } from "react";

class Counter extends Component {
  render() {
    console.log("props", this.props);
    const {
      counterReducer: { count },
      increment
    } = this.props;
    return (
      <section className="card mt-5">
        <div className="card-body text-center">
          <span className="badge m-2 badge-primary">{count}</span>
        </div>
        <div className="card-footer">
          <div className="d-flex justify-content-center align-items-center">
            <button className="btn btn-secondary btn-sm" onClick={increment}>
              +
            </button>
            <button className="btn btn-secondary btn-sm m-2">-</button>
            <button className="btn btn-danger btn-sm">Reset</button>
          </div>
        </div>
      </section>
    );
  }
}

export default Counter;
لاگ اولین بار دریافت this.pros این کامپوننت که اکنون توسط دربرگیرنده‌ی آن ارائه می‌شود، به صورت زیر است:


به همین جهت، خاصیت تو در توی this.props.counterReducer.count و همچنین اشاره‌گر به متد increment، توسط Object Destructuring به صورت زیر از this.props دریافتی، تجزیه شده‌اند:
    const {
      counterReducer: { count },
      increment
    } = this.props;
سپس مقدار count، توسط span نمایش داده و همچنین دکمه +  را به صورت onClick={increment} تکمیل کرده‌ایم تا با کلیک بر روی آن، متد increment که در حقیقت معادل فراخوانی store.dispatch(incrementValue()) است، اجرا شود. حاصل آن، افزایش مقدار شمارشگر است:


جزئیات کار با Redux store را نیز می‌توان در افزونه‌ی redux dev tools مشاهده کرد:


این افزونه در نوار ابزار پایین آن، امکان export کل state و سپس import و بازیابی آن‌را نیز به همراه دارد.


دریافت props از طریق کامپوننت دربرگیرنده و ارسال آن به کامپوننت اصلی

فرض کنید نیاز باشد تا اطلاعاتی را به صورت متداول React از طریق props، به کامپوننت دربرگیرنده‌ی کامپوننت شمارشگر ارسال کرد:
function App() {
  const prop1 = 123
  return (
    <main className="container">
      <CounterContainer prop1={prop1} />
    </main>
  );
}
برای دسترسی به آن، پارامتر دومی به متد mapStateToProps به نام ownProps اضافه می‌شود که حاوی props ارسالی به کامپوننت container است:
const mapStateToProps = (state, ownProps) => {
  console.log("mapStateToProps", { state, ownProps });
  return state;
};
در این حالت اگر نیاز به انتقال آن به کامپوننت اصلی بود، می‌توان شیء بازگشت داده شده‌ی از mapStateToProps را به همراه یک سری خواص سفارشی دریافتی از ownProps، تعریف کرد.


پیاده سازی دکمه‌ی کاهش مقدار شمارشگر

پس از آشنایی با روش کلی برقراری اتصالات سیستم react-redux، پیاده سازی دکمه‌ی کاهش مقدار شمارشگر بسیار ساده‌است و شامل مراحل زیر است:
1)  ایجاد نام نوع اکشن متناظر با دکمه‌ی کاهش مقدار
به فایل src\constants\ActionTypes.js، نوع جدید کاهشی را اضافه می‌کنیم:
export const Decrement = "Decrement";
2) ایجاد متد Action Creator
در فایل src\actions\index.js، متد ایجاد کننده‌ی شیء اکشن ارسالی به reducer متناظری را تعریف می‌کنیم تا بتوان بر اساس نوع آن در reducer کاهشی، منطق کاهش را پیاده سازی کرد:
export const decrementValue = () => ({ type: types.Decrement });
3) ایجاد تابع reducer مخصوص کاهش مقدار
اکنون در فایل src\reducers\counter.js، بر اساس نوع شیء رسیده، تصمیم به کاهش یا افزایش مقدار موجود در state گرفته می‌شود:
export default function counterReducer(state = initialState, action) {

  // ...

  if (action.type === types.Decrement) {
    return {
      count: state.count - 1
    };
  }

  return state;
}
4) تامین state کامپوننت شمارشگر از طریق props
در ادامه نیاز است بتوان اکشن کاهش را به این reducer ارسال کرد. به همین جهت به کامپوننت دربرگیرنده‌ی کامپوننت شمارشگر در فایل src\containers\Counter.js مراجعه کرده و به شیء خروجی متد mapDispatchToProps، متد کاهش را اضافه می‌کنیم:
import { decrementValue, incrementValue } from "../actions";
// ...

const mapDispatchToProps = dispatch => {
  return {
    // ...
    decrement() {
      dispatch(decrementValue());
    }
  };
};
5) استفاده از نتایج دریافتی از props
در آخر به فایل src\components\counter.jsx مراجعه کرده و اشاره‌گر به متد decrement را از طریق this.props دریافت می‌کنیم:
const {
      // ...
      decrement
    } = this.props;
 سپس آن‌را به onClick دکمه‌ی کاهش، انتساب خواهیم داد:
<button
  className="btn btn-secondary btn-sm m-2"
  onClick={decrement}
>
  -
</button>

به عنوان تمرین، پیاده سازی دکمه‌ی Reset را نیز انجام دهید که جزئیات آن بسیار شبیه به دو مثال قبلی افزودن و کاهش مقدار شمارشگر است.


بهبود کیفیت کدهای کامپوننت دربرگیرنده‌ی کامپوننت Counter

متد mapDispatchToProps فایل src\containers\Counter.js اکنون چنین شکلی را پیدا کرده‌است:
const mapDispatchToProps = dispatch => {
  return {
    increment() {
      dispatch(incrementValue());
    },
    decrement() {
      dispatch(decrementValue());
    }
  };
};
می‌توان با استفاده از تابع bindActionCreators که در قسمت قبل در مورد آن بحث شد، تعریف آن‌را به صورت زیر خلاصه کرد:
import { bindActionCreators } from "redux";

// ...

const mapDispatchToProps = dispatch => {
  return bindActionCreators(
    {
      incrementValue,
      decrementValue
    },
    dispatch
  );
};
با استفاده از تابع bindActionCreators کتابخانه‌ی redux، می‌توان تمام action creators واقع در فایل src\actions\index.js را به صورت یک شیء به آن ارسال کرد و پارامتر دوم آن‌را نیز به store.dispatch یا در اینجا به همان dispatch دریافتی توسط پارامتر dispatch متد mapDispatchToProps، تنظیم کرد. البته در این حالت props دریافتی در کامپوننت شمارشگر به صورت زیر تغییر می‌کنند:


به همین جهت نیاز است در متد رندر کامپوننت src\components\counter.jsx، نام‌هایی را که به متدهای action creator اشاره می‌کنند، به صورت زیر تغییر داد:
const {
      counterReducer: { count },
      incrementValue,
      decrementValue
    } = this.props;
و همچنین نام‌های منتسب به onClickها را نیز بر این اساس، اصلاح کرد.

روش دوم: در نگارش‌های اخیر react-redux می‌توان متد mapDispatchToProps را به صورت زیر نیز خلاصه و تعریف کرد که بسیار ساده‌تر است:
const mapDispatchToProps = {
  incrementValue,
  decrementValue
};
البته در این حالت نیز مابقی آن که شامل تغییر نام‌ها می‌شود، یکسان است.

همچنین بجای بازگشت کل state در متد mapStateToProps، می‌توان تنها خواص مدنظر را بازگشت داد:
const mapStateToProps = state => {
  //return state;
  return {
    count: state.counterReducer.count
  };
};
در این حالت props ارسالی به کامپوننت یک چنین شکلی را پیدا می‌کنند:


بنابراین باید در متد رندر کامپوننت شمارشگر، خاصیت count را به صورت معمولی دریافت کرد:
const {
      //counterReducer: { count },
      count,
      incrementValue,
      decrementValue
    } = this.props;

کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: state-management-redux-mobx-part03.zip