- Performance and stability improvements.
- Optimization and testing for .NET 6.
- All UIs and templates have been updated for “.NET 6” style, which means they now use the new hosting API, and all UIs have been converted to Razor pages.
- Added support for CIBA, which was the last missing piece for full FAPI compliance.
حدود 8 سال از ارائه اولین نگارش دات نت فریم ورک میگذرد و در ادامه مرور سریعی خواهیم داشت بر عناوین کتابخانههای اضافه شده به این مجموعه:
دات نت فریم ورک 1.0
اولین ارائه عمومی آزمایشی آن در PDC 2000 صورت گرفت و در اوایل 2002 به عموم عرضه شد (2/13/2002).
عبارت کد مدیریت شده را به دنیا معرفی کرد (managed code) و شامل اجزای زیر بود:
• GC, JIT
• C#
• Coherent Framework
• XSP….ASP+…ASP.NET!
• WinForms
در اوایل 2003 به همراه ویندوز سرور 2003 و VS 2003 ارائه شد.
• Mobile ASP.NET controls
• Built-in support for ODBC and Oracle databases.
• IPv6 support.
در اواخر 2005 ارائه شد (11/07/2005) و شامل تازههای زیر بود:
• ASP.NET for the Masses
○ Application Building Blocks
§ Parts, Authentication, Role Management, etc
○ Visual Web Developer
• Client Development
• ClickOnce!
در اواخر 2006 ارائه شد (11/06/2006) و موارد زیر را به این فریم ورک افزود:
• Windows CardSpace - Digital identity interface.
• Windows Presentation Foundation : WPF
○ Vector Graphics, Media and UI
○ Enters the age of UX
• Windows Communication Foundation : WCF
○ Unified messaging model
• Windows Workflow Foundation : WF
○ Coordinating work with durable applications
در پایان 2007 ارائه شد (11/19/2007) و تازههای زیر را به همراه داشت:
• Linq
• Expression Trees and Lamda Methods
• Extension Methods
• Paging Support for ADO.NET
• Managed Wrappers for WMI and AD
• Enhancements to WCF and WF
• System.CodeDom namespace
• ASP.NET AJAX
• WCF/WF
○ REST Services
○ Workflow Services
• Client
○ Sync
○ Client app services
سرویس پک یک دات نت فریم ورک 3.5
در اواسط 2008 ارائه شد (8/11/2008) و به همراه تغییرات زیر بود:
• ASP.NET Dynamic Data
• ADO.NET
○ Entity Framework
○ Data Services (Astoria)
• WCF
○ AtomPub ServiceDocuments
• Client
○ Client Profile
○ Performance
§ Working set and startup time
• Silverlight 2
○ RTM end of 2008
○ Brings power of .NET to the web client
○ Media and RIA .NET platform
دات نت فریم ورک 4.0
نگارش بتای آن در دسترس است و احتمالا نگارش نهایی آن در سال آیندهی میلادی به همراه VS2010 ارائه میشود. این مجموعه تازههای زیر را به همراه خواهد داشت:
• Base Class Library Improvements
○ Managed Extensibility Framework
○ More Core Data Structures
○ I/O Improvements
• Parallel Computing
○ Task Parallel Library
○ Parallel Linq (PLINQ)
○ Coordination Data Structures (CDS)
• Client
○ WPF
§ Client Profile
§ Business Focused Controls
§ Win7 Advances (Multi-touch, etc)
○ ADO.NET
§ Entity Framework v2
□ Code-First Development
□ TDD Support
□ Foreign-Key Support
○ ASP.NET
§ ASP.NET Dynamic Data Improvements
§ ASP.NET MVC
§ ASP.NET Dynamic Data for MVC
§ Extensible Caching Framework
○ WF & WCF
§ Fully Declarative Services
§ Workflow Enhancements
□ New flowchart modeling
□ Workflow Rules Integration
□ … much more…
§ WCF Enhancements
□ Durable Duplex
□ WS-Discovery & UDP Channel
□ In-Process Channel
§ RIA (Silverlight)
□ Simplified N-tier development
□ Business-focused framework
ساخت بستههای نیوگت مخصوص NET Core.
اگر میخواهید آخرین اخبار و تغییرات NET Core. را به صورت ایمیل دریافت کنید، به مخزن کد « Announcements » مراجعه کرده و گزینهی watch بالای صفحه را انتخاب کنید:
برای اغلب توسعه دهندههای دات نت (برنامههای وب و دسکتاپ) تنها یک دات نت فریم ورک شناخته شده وجود دارد: The `Full` .NET Framework
که تنها بر روی ویندوز قابل اجرا است و آخرین نگارش پایدار آن در زمان نگارش این مطلب، 4.6.1 است. این فریم ورک بزرگ، از اجزایی تشکیل شدهاست که در تصویر ذیل قابل مشاهدهاند:
مهمترین قسمتهای این فریم ورک «بزرگ» شامل مواردی مانند CLR که کار تبدیل کدهای IL را به کدهای ماشین انجام میدهد، BCL که کلاسهای پایهای را جهت کار با IO، Text و غیره، فراهم میکنند، هستند؛ به علاوه کتابخانههایی مانند Windows Forms، WPF و ASP.NET که برفراز BCL و CLR کار میکنند.
هرچند تعدادی از توسعه دهندههای دات نت تنها با Full framework کار میکنند، اما در طی سالهای اخیر انشعابات بسیار دیگری از آن به وجود آمدهاند؛ مانند دات نتهای ویژهی ویندوزهای 8 و Universal Windows Platform، دات نت مخصوص ویندوز فون 8 و ویندوز فون مبتنی بر پلتفرم سیلورلایت، به علاوه دات نت پلتفرم زامارین برای توسعهی برنامههای iOS و Android نیز هم اکنون وجود دارند (البته در اینجا Mono، دات نت میکرو و غیره را هم باید ذکر کرد). این فریم ورکها و انشعابات، به همراه پیاده سازی یک سری موارد مشترک و مواردی کاملا اختصاصی هستند که به سایر پلتفرمهای دیگر قابل انتقال نیستند.
با زیاد شدن تعداد انشعابات دات نت «بزرگ»، نوشتن کدی که قابل اجرای بر روی تمام پلتفرمهای یاد شده باشد، مشکل شد. اینجا بود که مفهومی را به نام PCL یا Portable class libraries معرفی کردند:
هدف از PCLها، ساده سازی کامپایل و به اشتراک گذاری کد بین پلتفرمهای مختلف بود و پشتیبانی قابل توجهی هم از آن در VS.NET وجود دارد. هرچند این روش نسبتا موفق بود اما مشکلاتی را هم به همراه داشت. برای مثال با ارائهی یک انشعاب و پلتفرم دیگری از دات نت «بزرگ»، کتابخانهی PCL موجود، باید برای این انشعاب جدید مجددا کامپایل شود. به علاوه در اینجا تنها محدود به انتخاب امکانات مشترک بین پلتفرمهای مختلف هستید.
برای رفع این مشکلات در پایان سال 2014، یک «دات نت فریم ورک جدید» به نام NET Core. معرفی شد که سورس باز است و همچنین چندسکویی (از ویندوز، لینوکس و OSX پشتیبانی میکند).
هرچند پیشتر Windows Store و ASP.NET Core app به صورت پلتفرمهایی مجزا ارائه شده بودند، اما اکنون از یک BCL مشترک به نام CoreFX استفاده میکنند و نحوهی توزیع آنها صرفا از طریق نیوگت است. به عبارتی اینبار بجای دریافت یک فریم ورک «بزرگ»، تنها اجزایی را دریافت میکنید که از طریق نیوگت سفارش دادهاید.
به این ترتیب نه تنها کار توزیع برنامههای مبتنی بر NET Core. با سهولت بیشتری انجام خواهد شد، بلکه به روز رسانی اجزای یک برنامه، تاثیری بر روی سایر برنامهها نخواهد داشت و مشکلات جانبی را به وجود نمیآورد. به علاوه دیگر نیازی نیست تا منتظر یک نگارش «بزرگ» دیگر باشید تا بتوانید آخرین به روز رسانیها را دریافت کنید. اینبار به روز رسانی بستههای نیوگت برنامه معادل هستند با به روز رسانی کل فریم ورک در نگارشهای قبلی «بزرگ» آن. در اینجا حتی CoreCLR و NET Native runtime. که مربوط به Windows runtime است هم از طریق نیوگت به روز رسانی میشود.
البته NET Core. انتهای مسیر نیست و هم اکنون NETStandard نیز جهت رفع مشکلات کامپایل مجدد PCLها در حال توسعه است و پس از ارائهی آن، PCLها منسوخ شده درنظر گرفته میشوند. در این حالت با انتخاب target platform ایی به نام NETStandard (بجای مثلا انتخاب دات نت 4.5 و ویندوز فون 8)، اینبار دات نت 4.5 و ویندوز فون 8 و تمام پلتفرمهای دیگر، به صورت یکجا انتخاب میشوند و اگر پلتفرم جدیدی برای مثال از NETStandard نگارش 1.1 پشتیبانی کند، به این معنا است که کتابخانهی شما هم اکنون با آن سازگار است و دیگر نیازی به کامپایل مجدد آن نخواهد بود.
به علاوه هر برنامهای که بر اساس NETStandard تهیه شود، قابلیت اجرای بر روی NET Core. را نیز خواهد داشت. به عبارتی برنامههای NETStandard همان برنامههای مبتنی بر NET Core. هستند.
ASP.NET Core چیست؟
در زمان نگارش این مطلب، دو گزینهی برنامههای وب ASP.NET Core 1.0 و همچنین Windows Store apps (مبتنی بر NET Native Runtime.) قابلیت استفادهی از این پلتفرم جدید NET Core. دارند.
ASP.NET Core 1.0، که پیشتر با نام ASP.NET 5 معرفی شده بود، بازنویسی کامل ASP.NET است که با ایدهی کاملا ماژولار بودن، تهیه شدهاست و از طریق آن، قابلیت به روز رسانی منظم و توزیع آسان از طریق نیوگت، میسر خواهد شد. به علاوه در آن، بسیاری از الگوهای برنامه نویسی شیءگرا مانند تزریق وابستگیها، به صورت توکار و از ابتدا پشتیبانی میشوند.
ASP.NET Core 1.0 از WebForms ، VB ، WebPages و SignalR پشتیبانی نمیکند. البته در این بین عدم پشتیبانی از «وب فرمها» قطعی است؛ اما افزودن سه مورد دیگر یاد شده، جزو لیست کارهای پس از ارائهی نگارش 1 این فریم ورک قرار دارند و به زودی ارائه خواهند شد.
اکنون وضعیت ASP.NET MVC 5 و ASP.NET Web API 2 چگونه است؟
ASP.NET Core 1.0 مدل برنامه نویسی ASP.NET MVC و Web API را به صورت یکپارچه ارائه میدهد و دیگر خبری از ارائهی مجزای اینها نخواهد بود و دقیقا بر مبنای مفاهیم برنامه نویسی این دو بنا شدهاست. به صورت خلاصه MVC + Web API + Web Pages = Core MVC 1.0
پیشتر فضای نام System.Web.MVC مخصوص ASP.NET MVC بود و فضای نام مجزای دیگری به نام System.Web.Http مخصوص ASP.NET Web API. اما اکنون تنها یک فضای نام مشترک و یکپارچه به نام Microsoft.AspNet.Mvc هر دوی اینها را پوشش میدهد.
در این نگارش جدید وابستگی از system.web مبتنی بر IIS حذف شدهاست و با استفاده از هاست جدید چندسکویی به نام Kesterl، به سرعتی 5 برابر سرعت NodeJS دست یافتهاند.
آخرین تاریخ به روز رسانی ASP.NET MVC 5.x دوشنبه، 20 بهمن 1393 است (با ارائه نگارش 5.2.3 که آخرین نگارش رسمی و پایدار آن است) و آخرین تاریخ به روز رسانی ASP.NET Web API 2.x نیز همان روز است.
هرچند مایکروسافت عادت به اعلام رسمی پایان پشتیبانی از بسیاری از محصولات خود را ندارد اما تمام فناوریهای «قدیمی» خودش را بر روی CodePlex نگهداری میکند و تمام فناوریهای «جدید» را به GitHub منتقل کردهاست. بنابراین اگر در مورد فناوری خاصی به Codeplex رسیدید، یعنی «دیگر ادامهی رسمی نخواهد یافت» و حداکثر در حد رفع یک سری باگها و مشکلات گزارش شده باقی میمانند.
مثال 1: هم اکنون نگارش دوم ASP.NET Identity را بر روی Codeplex میتوانید مشاهده کنید. نگارش سوم آن به GitHub منتقل شدهاست که این نگارش صرفا با ASP.NET Core 1.0 سازگار است. در مورد ASP.NET MVC و Web API نیز چنین حالتی رخ دادهاست. نگارشهای 5 و 2 آنها بر روی Codeplex موجود هستند و نگارش ششم که به ASP.NET Core 1.0 تغییر نام یافت و ترکیبی است از MVC و Web API، در GitHub توسعه مییابد.
مثال 2: WCF به علت پیچیدگی بیش از حد و مدرن نبودن طراحی آن، رقابت را به ASP.NET Web API 2.x واگذار کرد و مدل برنامه نویسی ASP.NET Web API 2.x نیز هم اکنون جزئی از ASP.NET Core 1.0 است. بنابراین اگر قصد ایجاد پروژهی جدیدی را بر این مبنا دارید، بهتر است با APS.NET Core 1.0 کار را شروع کنید.
اما هنوز تعداد زیادی از کتابخانههای Full framework به NET Core. انتقال پیدا نکردهاند
برای نمونه هنوز EF Core 1.0 که پیشتر نام EF 7.x به آن داده شده بود، به مرحلهی نهایی تکمیل قابلیتهای آن نرسیدهاست. اما باید دانست که ASP.NET Core 1.0 صرفا بر فراز NET Core. قابل اجرا نیست؛ بلکه قابلیت اجرای بر فراز NET 4.6. و یا همان دات نت «بزرگ و کامل» را نیز دارد. بنابراین به سادگی قابلیت اجرای EF 6.x و یا NHibernate را نیز دارا است. تنها مزیتی را که در اینجا از دست خواهید، قابلیت چندسکویی بودن ASP.NET Core 1.0 است؛ زیرا EF 6.x با چنین دیدی طراحی نشدهاست.
همانطور که ملاحظه میکنید، ASP.NET Core 1.0 قابلیت اجرای بر روی هر دوی NET Core 1.0. و NET 4.6. را دارا است. اما یکی، چندسکویی است و دیگری صرفا مختص به ویندوز.
فناورهای منسوخ شدهی در NET Core.
یکسری از فناوریها و کتابخانهها احتمالا هیچگاه قابلیت انتقال به NET Core. را نخواهند یافت و یا حداقل باید تا چندنگارش بعدی آن صبر کنند. فناوریهای خاتمه یافتهی با NET Core. به شرح زیر هستند:
- Reflection: همانطور که عنوان شد، NET Core. بر فراز CoreCLR و همچنین NET Native runtime. اجرا میشود و تولید برنامههای native و static linking آنها مانند برنامههای ++C، نیاز به دانستن اجزایی دارد که به صورت پویا فراخوانی نمیشوند و بلافاصله و در زمان کامپایل، توسط کامپایلر قابل تشخیص هستند. همین محدودیت سبب شدهاست که استفادهی از Reflection در NET Core. به حداقل ممکن آن برسد. برای مثال در System.Object متد GetType آن تنها نام نوع را باز میگرداند و نه اطلاعات بیشتری را مانند GetMembers سابق.
- App Domains: هرچند CoreCLR از App Domains پشتیبانی میکند اما NET Native runtime. خیر. به همین جهت برای ایزوله سازی برنامهها توصیه شدهاست که از containerهایی مانند docker استفاده شود.
- Remoting: پیش از WCF جهت برقراری ارتباط بین برنامهها مطرح شده بود و هم اکنون در دات نت کامل هم آنچنان استفادهای از آن نمیشود.
- binary serialization: البته کتابخانههایی مانند JSON.NET و امثال آن، نگارش NET Core. هم دارند؛ اما چون binary serialization نیاز به اطلاعات reflection قابل توجهی دارد دیگر پشتیبانی نخواهد شد.
فناورهایی که به زودی به NET Core. منتقل میشوند
یکسری از فناوریها مانند XAML هنوز معادل NET Core. ندارند و لیست زیر قرار است از طرف مایکروسافت سورس باز شده و همچنین به NET Core. منتقل شود:
System.Data
System.DirectoryServices
System.Drawing
System.Transactions
System.Xml.Xsl and System.Xml.Schema
System.Net.Mail
System.IO.Ports
System.Workflow
System.Xaml
مراحل نصب ASP.NET Core 1.0
پیش از نصب نگارش 1.0 RTM باید به این نکته دقت داشت که نصاب آن، نگارشهای آزمایشی قبلی را حذف و یا بازنویسی نمیکند و همین مساله ممکن است سبب بروز تداخلهایی و یا حتی از کار افتادن VS.NET شما شود. بنابراین اگر نگارشهای RC یا بتا را پیشتر نصب کردهاید، به Add remove programs ویندوز مراجعه کرده و سه مورد ذیل را حتما حذف کنید (خیلی مهم):
- Preview Tooling (all versions)
- NET Core Runtime SDK (all versions).
- NET Core Runtime (all Versions).
پس از حذف بستههای قدیمی، برای نصب نگارش 1.0 RTM، ابتدا نیاز است Visual Studio 2015 Update 3 را نصب کنید و پس از آن با استفاده از NET Core for Visual Studio Official MSI Installer. کار نصب اجزای مورد نیاز آن انجام خواهد شد.
بررسی شماره نگارش 1.0 RTM
پس از نصب اجزای عنوان شده، خط فرمان را گشوده و دستور ذیل را صادر کنید:
C:\Users\Vahid>dotnet --version 1.0.0-preview2-003121
اگر یک پروژهی خالی ASP.NET Core Web Application را نیز شروع کنید (با طی مراحل زیر جهت ایجاد یک پروژهی جدید):
.NET Core -> ASP.NET Core Web Application (.NET Core) -> Select `Empty` Template
در اینجا فایل جدیدی را به نام global.json مشاهده میکنید که محتوایات آن شامل دقیقا همین شماره نگارش است؛ به همراه معرفی پوشههای اصلی پروژه:
{ "projects": [ "src", "test" ], "sdk": { "version": "1.0.0-preview2-003121" } }
Support Vector Machines (SVMs) are some of the most performant off-the-shelf, supervised machine-learning algorithms. In Support Vector Machines Succinctly, author Alexandre Kowalczyk guides readers through the building blocks of SVMs, from basic concepts to crucial problem-solving algorithms. He also includes numerous code examples and a lengthy bibliography for further study. By the end of the book, SVMs should be an important tool in the reader’s machine-learning toolbox.
- Prerequisites
- The Perceptron
- The SVM Optimization Problem
- Solving the Optimization Problem
- Soft Margin SVM
- Kernels
- The SMO Algorithm
- Multi-Class SVMs
- Conclusion
- Appendix A: Datasets
- Appendix B: The SMO Algorithm
در ادامه بحث «حذف کدهای تکراری»، روش Refactoring دیگری به نام "Extract Superclass" وجود دارد که البته در بین برنامه نویسهای دات نت به نام Base class بیشتر مشهور است تا Superclass. هدف آن هم انتقال کدهای تکراری بین چند کلاس، به یک کلاس پایه و سپس ارث بری از آن میباشد.
یک مثال:
در WPF و Silverlight جهت مطلع سازی رابط کاربری از تغییرات حاصل شده در مقادیر دادهها، نیاز است کلاس مورد نظر، اینترفیس INotifyPropertyChanged را پیاده سازی کند:
using System.ComponentModel;
namespace Refactoring.Day6.ExtractSuperclass.Before
{
public class User : INotifyPropertyChanged
{
string _name;
public string Name
{
get { return _name; }
set
{
if (_name == value) return;
_name = value;
raisePropertyChanged("Name");
}
}
public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;
void raisePropertyChanged(string propertyName)
{
var handler = PropertyChanged;
if (handler == null) return;
handler(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
}
}
}
و نکتهی مهم این است که اگر 100 کلاس هم داشته باشید، باید این کدهای تکراری اجباری مرتبط با raisePropertyChanged را در آنها قرار دهید. به همین جهت مرسوم است برای کاهش حجم کدهای تکرای، قسمتهای تکراری کد فوق را در یک کلاس پایه قرار میدهند:
using System.ComponentModel;
namespace Refactoring.Day6.ExtractSuperclass.After
{
public class ViewModelBase : INotifyPropertyChanged
{
public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;
protected void RaisePropertyChanged(string propertyName)
{
var handler = PropertyChanged;
if (handler == null) return;
handler(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
}
}
}
و سپس از آن ارث بری میکنند:
namespace Refactoring.Day6.ExtractSuperclass.After
{
public class User : ViewModelBase
{
string _name;
public string Name
{
get { return _name; }
set
{
if (_name == value) return;
_name = value;
RaisePropertyChanged("Name");
}
}
}
}
به این ترتیب این کلاس پایه در دهها و صدها کلاس قابل استفاده خواهد بود، بدون اینکه مجبور شویم مرتبا یک سری کد تکراری «اجباری» را copy/paste کنیم.
مثالی دیگر:
اگر با ORM های Code first کار کنید، نیاز است تا ابتدا طراحی کار توسط کلاسهای ساده دات نتی انجام شود؛ که اصطلاحا به آنها POCO یا Plain old CLR objects یا Plain old .NET Classes هم گفته میشود. در بین این کلاسها، متداول است که یک سری از خصوصیات، تکراری و مشترک باشد؛ مثلا تمام کلاسها تاریخ ثبت رکورد را هم داشته باشند به همراه نام کاربر و مشخصاتی از این دست. اینجا هم برای حذف کدهای تکراری، یک Base class طراحی میشود: (+)
In this post, I want to compare “DNTFrameworkCore” with “ABP Framework”.
ABP is one of most popular and well documented frameworks with high level abstraction that I learned a lot from it. It has many other features that I don’t list them in this post, because, DNTFrameworkCore has not them actually. Behind of ABP, there is a team. It has 123 contributors in GitHub. Also, all of features have related unit-tests.
In other side, DNTFrameworkCore is lightweight with low level abstraction. It is personal open-source project without any contributor and has unit-tests for small part.
I wrote this post to prove that thinking behind of DNTFrameworkCore completely different from ABP (at least in most sections)
ابزارهای پیش نیاز:
در اولین قدم، برنامهی متن باز Visual Studio Code را از اینجا دانلود و نصب کنید. برنامهی Visual Studio Code که در ادامهی فعالیتهای جدید متن باز مایکروسافت به بازار عرضه شده است، سریع، سبک و کاملا قابل توسعه و سفارشی سازی است و از اکثر زبانهای معروف پشتیبانی میکند.
در قدم بعدی، شما باید NET Core. را از اینجا (64 بیتی) دانلود و نصب کنید.
.NET Core چیست؟
NET Core. در واقع پیاده سازی بخشی از NET. اصلی است که به صورت متن باز در حال توسعه میباشد و بر روی لینوکس و مکینتاش هم قابل اجراست. موتور اجرای دات نت کامل CLR نام دارد و NET Core. نیز دارای موتور اجرایی CoreCLR است و شامل فریمورک CoreFX میباشد.
در حال حاضر شما میتوانید با استفاده از NET Core. برنامههای کنسولی و تحت وب با ASP.NET 5 بنویسید و احتمالا در آینده میتوان امیدوار بود که از ساختارهای پیچیدهتری مثل WPF نیز پشتیبانی کند.
پس از آنکه NET Core. را دانلود و نصب کردید، جهت شروع پروژه، یک پوشه را در یکی از درایوها ساخته (در این مثال E:\Projects\EF7-SQLite-NETCore) و Command prompt را در آنجا باز کنید. سپس دستورات زیر را به ترتیب اجرا کنید:
dotnet restore
dotnet run
- NuGet.Config (این فایل، تنظیمات مربوط به نیوگت را جهت کشف و دریافت وابستگیهای پروژه، شامل میشود)
- Program.cs (این فایل سی شارپ حاوی کد برنامه است)
- project.json (این فایل حاوی اطلاعات پلتفرم هدف و لیست وابستگیهای پروژه است)
دستور dotnet restore بر اساس لیست وابستگیها و پلتفرم هدف، وابستگیهای لازم را از مخزن نیوگت دریافت میکند. (در صورتی که در هنگام اجرای این دستور با خطای NullReferenceException مواجه شدید از دستور dnu restore استفاده کنید. این خطا در گیت هاب در حال بررسی است)
دستور dotnet run هم سورس برنامه را کامپایل و اجرا میکند. در صورتی که پیام Hello World را مشاهده کردید، یعنی برنامهی شما تحت NET Core. با موفقیت اجرا شده است.
توسعهی پروژه با Visual Studio Code
در ادامه، قصد داریم پروژهی HelloWorld را تحت Visual Studio Code باز کرده و تغییرات بعدی را در آنجا اعمال کنیم. پس از باز کردن Visual Studio Code از منوی File گزینهی Open Folder را انتخاب کنید و پوشهی حاوی پروژه (EF7-SQLite-NETCore) را انتخاب کنید. اکنون پروژهی شما تحت VS Code باز شده و قابل ویرایش است.
سپس از لیست فایلهای پروژه، فایل project.json را باز کرده و در بخش "dependencies" یک ردیف را برای EntityFramework.SQLite به صورت زیر اضافه کنید. به محض افزودن این خط در project.json و ذخیرهی آن، در صورتیکه قبلا این وابستگی دریافت نشده باشد، Visual Studio Code با نمایش یک هشدار در بالای برنامه به شما امکان دریافت اتوماتیک این وابستگی را میدهد. در نتیجه کافیست دکمهی Restore را زده و منتظر شوید تا وابستگی EntityFramework.SQLite از مخزن ناگت دانلود و برای پروژهی شما تنظیم شود.
"EntityFramework.SQLite": "7.0.0-rc1-final"
پس از کامل شدن این مرحله، در پروژههای بعدی تمام ارجاعات به وابستگیهای دریافت شده، از طریق مخزن موجود در سیستم خود شما، برطرف خواهد شد و نیاز به دانلود مجدد وابستگیها نیست.
اکنون همهی موارد، جهت توسعهی پروژه آماده است. ماوس خود را بر روی ریشهی پروژه در VS Code قرار داده و New Folder را انتخاب کنید و نام Models را برای آن تایپ کنید. این پوشه قرار است مدل کلاسهای پروژه را شامل شود. در اینجا ما یک مدل به نام Book داریم و نام کانتکست اصلی پروژه را هم LibraryContext گذاشتهایم.
بر روی پوشهی Models راست کلیک کرده و گزینهی New File را انتخاب کنید. سپس فایلهای Book.cs و LibraryContext.cs را ایجاد کرده و کدهای زیر را برای مدل و کانتکست، در درون این دو فایل قرار دهید.
Book.cs
namespace Models { public class Book { public int ID { get; set; } public string Title { get; set; } public string Author{get;set;} public int PublishYear { get; set; } } }
using Microsoft.Data.Entity; using Microsoft.Data.Sqlite; namespace Models { public class LibraryContext : DbContext { protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder) { var connectionStringBuilder = new SqliteConnectionStringBuilder { DataSource = "test.db" }; var connectionString = connectionStringBuilder.ToString(); var connection = new SqliteConnection(connectionString); optionsBuilder.UseSqlite(connection); } public DbSet<Book> Books { get; set; } } }
در قدم آخر هم کافیست که فایل Program.cs را تغییر دهید و مقادیری را در دیتابیس ذخیره و بازخوانی کنید.
using System; using Models; namespace ConsoleApplication { public class Program { public static void Main(string[] args) { Console.WriteLine("EF7 + Sqlite with the taste of .NET Core"); try { using (var context = new LibraryContext()) { context.Database.EnsureCreated(); var book1 = new Book() { Title = "Adaptive Code via C#: Agile coding with design patterns and SOLID principles ", Author = "Gary McLean Hall", PublishYear = 2014 }; var book2 = new Book() { Title = "CLR via C# (4th Edition)", Author = "Jefrey Ritcher", PublishYear = 2012 }; context.Books.Add(book1); context.Books.Add(book2); context.SaveChanges(); ReadData(context); } Console.WriteLine("Press any key to exit ..."); Console.ReadKey(); } catch (Exception ex) { Console.WriteLine($"An exception occured: {ex.Message}\n{ex.StackTrace}"); } } private static void ReadData(LibraryContext context) { Console.WriteLine("Books in database:"); foreach (var b in context.Books) { Console.WriteLine($"Book {b.ID}"); Console.WriteLine($"\tName: {b.Title}"); Console.WriteLine($"\tAuthor: {b.Author}"); Console.WriteLine($"\tPublish Year: {b.PublishYear}"); Console.WriteLine(); } } } }
جهت اجرای برنامه کافیست Command prompt را در آدرس پروژه باز کرده و دستور dotnet run را اجرا کنید. پروژهی شما کامپایل و اجرا میشود و خروجی مشابه زیر را مشاهده خواهید کرد. اگر برنامه را مجددا اجرا کنید، به جای دو کتاب اطلاعات چهار کتاب نمایش داده خواهد شد؛ چرا که در هر مرحله اطلاعات دو کتاب در دیتابیس درج میشود.
اگر به پوشهی bin که در پوشهی پروژه ایجاد شده است، نگاهی بیندازید، خبری از فایل باینری نیست. چرا که در لحظه، تولید و اجرا شده است. جهت build کردن پروژه و تولید فایل باینری کافیست دستور dotnet build را اجرا کنید، تا فایل باینری در پوشهی bin ایجاد شود.
جهت انتشار برنامه میتوانید دستور dotnet publish را اجرا کنید. این دستور نه تنها برنامه، که تمام وابستگیهای مورد نیاز آن را برای اجرای در یک پلتفرم خاص تولید میکند. برای مثال بعد از اجرای این دستور یک پوشهی win7-x64 حاوی 211 فایل در مجموع تولید شده است که تمامی وابستگیهای این پروژه را شامل میشود.
در واقع این پوشه تمام وابستگیهای مورد نیاز پروژه را همراه خود دارد و در نتیجه جهت اجرای این برنامه برخلاف برنامههای معمولی دات نت، دیگر نیازی به نصب هیچ وابستگی مجزایی نیست و حتی پروژههای نوشته شده تحت NET Core. را میتوانید در سیستمهای عاملهای دیگری مثل لینوکس و مکینتاش و یا Windows IoT بر روی سخت افزار Raspberry Pi 2 هم اجرا کنید.
جهت مطالعهی بیشتر: