وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
بررسی تغییرات Blazor 8x - قسمت دوم - بررسی حالت رندر سمت سرور
در قسمت قبل، حالت‌های مختلف رندر کامپوننت‌ها را در Blazor 8x معرفی کردیم. در این قسمت می‌خواهیم نحوه‌ی کارکرد دو حالت InteractiveServer و StreamRendering را به همراه چند مثال بررسی کنیم.


معرفی قالب‌های جدید شروع پروژه‌های Blazor در دات نت 8

پس از نصب SDK دات نت 8، دیگر خبری از قالب‌های قدیمی پروژه‌های blazor server و blazor wasm نیست! در اینجا در ابتدا باید مشخص کرد که سطح تعاملی برنامه در چه حدی است. در ادامه 4 روش شروع پروژه‌های Blazor 8x را مشاهده می‌کنید که توسط پرچم interactivity--، نوع رندر برنامه در آن‌ها مشخص شده‌است:

اجرای قسمت‌های تعاملی برنامه بر روی سرور:
dotnet new blazor --interactivity Server

اجرای قسمت‌های تعاملی برنامه در مرورگر، توسط فناوری وب‌اسمبلی:
dotnet new blazor --interactivity WebAssembly

برای اجرای قسمت‌های تعاملی برنامه، ابتدا حالت Server فعالسازی می‌شود تا فایل‌های WebAssembly دریافت شوند، سپس فقط از WebAssembly استفاده می‌کند:
dotnet new blazor --interactivity Auto

فقط از حالت SSR یا همان static server rendering استفاده می‌شود (این نوع برنامه‌ها تعاملی نیستند):
dotnet new blazor --interactivity None

سایر گزینه‌ها را با اجرای دستور dotnet new blazor --help می‌توانید مشاهده کنید.


نکته‌ی مهم! در قالب‌های آماده‌ی Blazor 8x، حالت SSR، پیش‌فرض است.

هرچند در تمام پروژه‌های فوق، انتخاب حالت‌های مختلف رندر را مشاهده می‌کنید، اما این انتخاب‌ها صرفا دو مقصود مهم را دنبال می‌کنند:
الف) تنظیم فایل Program.cs برنامه جهت افزودن وابستگی‌های مورد نیاز، به صورت خودکار.
ب) ایجاد پروژه‌ی کلاینت (علاوه بر پروژه‌ی سرور)، در صورت نیاز. برای مثال حالت‌های وب‌اسمبلی و Auto، هر دو به همراه یک پروژه‌ی کلاینت وب‌اسمبلی هم هستند؛ اما حالت‌های Server و None، خیر.

در تمام این پروژه‌ها هر صفحه و یا کامپوننتی که ایجاد می‌شود، به صورت پیش‌فرض بر اساس SSR رندر و نمایش داده خواهد شد؛ مگر اینکه به صورت صریحی این نحوه‌ی رندر را بازنویسی کنیم. برای مثال مشخص کنیم که قرار است بر اساس Blazor Server اجرا شود و یا وب‌اسمبلی و یا حالت Auto.

اما ... اگر علاقمند بودیم تا به حالت‌های پیش‌از دات نت 8 رجوع کنیم و تمام برنامه را به صورت یک‌دست تعاملی کنیم و حالت SSR پیش‌فرض نباشد، می‌توان از پرچم all-interactive-- که به انتهای دستورات فوق قابل افزوده شدن است، کمک گرفت. این پرچم، فایل App.Razor را جهت تنظیم سراسری حالت‌های رندر، ویرایش می‌کند. این مورد را در ادامه‌ی این مطلب، در قسمت «روشی ساده برای تعاملی کردن کل برنامه» بیشتر بررسی می‌کنیم.


بررسی حالت Server side rendering

برای بررسی این حالت یک پوشه‌ی جدید را ایجاد کرده و توسط خط فرمان، دستور dotnet new blazor --interactivity Server را در ریشه‌ی آن اجرا می‌کنیم. پس از ایجاد ساختار ابتدایی پروژه بر اساس این قالب انتخابی، فایل Program.cs جدید آن، چنین شکلی را دارد:
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args);

builder.Services.AddRazorComponents().AddInteractiveServerComponents();

var app = builder.Build();

if (!app.Environment.IsDevelopment())
{
    app.UseExceptionHandler("/Error", createScopeForErrors: true);
    app.UseHsts();
}

app.UseHttpsRedirection();

app.UseStaticFiles();
app.UseAntiforgery();

app.MapRazorComponents<App>().AddInteractiveServerRenderMode();

app.Run();
مهم‌ترین قسمت‌های آن، متدهای AddInteractiveServerComponents و AddInteractiveServerRenderMode هستند که server-side rendering را به همراه امکان داشتن کامپوننت‌های تعاملی، میسر می‌کنند.
server-side rendering به این معنا است که برنامه‌ی سمت سرور، کل DOM و HTML نهایی را تولید کرده و به مرورگر کاربر ارائه می‌کند. مرورگر هم این DOM را نمایش می‌دهد. فقط همین! در اینجا هیچ خبری از اتصال دائم SignalR نیست و محتوای ارائه شده، یک محتوای استاتیک است. این حالت رندر، برای ارائه‌ی محتواهای فقط خواندنی غیرتعاملی، فوق العاده‌است؛ امکان از لحظه‌ای که نیاز به کلیک بر روی دکمه‌ای باشد، دیگر پاسخگو نیست. به همین جهت در اینجا امکان تعاملی کردن تعدادی از کامپوننت‌های ویژه و مدنظر نیز پیش‌بینی شده‌اند تا بتوان به ترکیبی از server-side rendering و client-side rendering رسید.
حالت پیش‌فرض در اینجا، ارائه‌ی محتوای استاتیک است. بنابراین هر کامپوننتی در اینجا ابتدا بر روی سرور رندر شده (HTML ابتدایی آن آماده شده) و به سمت مرورگر کاربر ارسال می‌شود. اگر کامپوننتی نیاز به امکانات تعاملی داشت باید آن‌را دقیقا توسط ویژگی InteractiveXYZ مشخص کند؛ مانند مثال زیر:
@page "/counter"
@rendermode InteractiveServer

<PageTitle>Counter</PageTitle>

<h1>Counter</h1>

<p role="status">Current count: @currentCount</p>
<button class="btn btn-primary" @onclick="IncrementCount">Click me</button>

@code {
    private int currentCount = 0;

    private void IncrementCount()
    {
        currentCount++;
    }
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، این کامپوننت از روش رندر InteractiveServer استفاده می‌کند. برای درک نحوه‌ی کارکرد آن، همین سطر را حذف، یا کامنت کنید و سپس برنامه را اجرا کنید. در حین مشاهده‌ی این صفحه، همه چیز به خوبی نمایش داده می‌شود و حتی دکمه‌ی Click me هم مشخص است. اما ... با کلیک بر روی آن اتفاقی رخ نمی‌دهد! علت اینجا است که اکنون این صفحه، یک صفحه‌ی کاملا استاتیک است و دیگر تعاملی نیست.
در ادامه، مجددا سطر کامنت شده را به حالت عادی برگردانید و سپس برنامه را اجرا کنید. پیش از باز کردن صفحه‌ی Counter، ابتدا developer tools مرورگر خود را گشوده و برگه‌ی network آن‌را انتخاب و سپس صفحه‌ی Counter را باز کنید. در این لحظه‌است که مشاهده می‌کنید یک اتصال وب‌سوکت برقرار شد. این اتصال است که قابلیت‌های تعاملی صفحه را برقرار کرده و مدیریت می‌کند (این اتصال دائم SignalR است که این صفحه را همانند برنامه‌های Blazor Web Server پیشین مدیریت می‌کند).

یک نکته: در برنامه‌های Blazor Server سنتی، امکان فعالسازی قابلیتی به نام prerender نیز وجود دارد. یعنی سرور، ابتدا صفحه را رندر کرده و محتوای استاتیک آن‌را به سمت مرورگر کاربر ارسال می‌کند و سپس اتصال SignalR برقرار می‌شود. در دات نت 8، این حالت، حالت پیش‌فرض است. اگر آن‌را نمی‌خواهید باید به نحو زیر غیرفعالش کنید:
@rendermode InteractiveServerRenderModeWithoutPrerendering

@code{
  static readonly IComponentRenderMode InteractiveServerRenderModeWithoutPrerendering = 
        new InteractiveServerRenderMode(false);
}


روشی ساده برای تعاملی کردن کل برنامه

اگر می‌خواهید رفتار برنامه را همانند Blazor Server سابق کنید و نمی‌خواهید به ازای هر کامپوننت، نحوه‌ی رندر آن‌را به صورت سفارشی انتخاب کنید، فقط کافی است فایل App.razor را باز کرده:
<!DOCTYPE html>
<html lang="en">

<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0" />
    <base href="/" />
    <link rel="stylesheet" href="bootstrap/bootstrap.min.css" />
    <link rel="stylesheet" href="app.css" />
    <link rel="stylesheet" href="MyApp.styles.css" />
    <link rel="icon" type="image/png" href="favicon.png" />
    <HeadOutlet />
</head>

<body>
    <Routes />
    <script src="_framework/blazor.web.js"></script>
</body>

</html>
و قسمت‌های HeadOutlet و مسیریابی آن‌را به صورت زیر تغییر دهید تا به کل برنامه اعمال شود:
<HeadOutlet @rendermode="@InteractiveServer" />
...
<Routes @rendermode="@InteractiveServer" />
این مورد دقیقا همان کاری است که پرچم all-interactive-- در هنگام ایجاد پروژه‌های جدید Blazor 8x به کمک NET CLI.، انجام می‌دهد. یک چنین گزینه‌ای در ویژوال استودیو نیز هنگام ایجاد پروژه‌ها‌ی جدید Blazor وجود دارد و به شما این امکان را می‌دهد که بین حالت‌های تعاملی Per page/component و Global، یکی را انتخاب کنید. در حین استفاده‌ی از CLI، نیازی به ذکر حالت تعاملی Per page/component نیست؛ چون حالت پیش‌فرض، یا همان SSR است. حالت Global هم فقط فایل App.Razor را به صورت فوق، ویرایش و تنظیم می‌کند.


در این حالت دیگر نیازی نیست تا به ازای هر کامپوننت و صفحه، نحوه‌ی رندر را مشخص کنیم؛ چون این نحوه، از بالاترین سطح، به تمام زیرکامپوننت‌ها به ارث می‌رسد (درباره‌ی این نکته در قسمت قبل، توضیحاتی ارائه شد).


بررسی حالت Streaming Rendering

در اینجا مثال پیش‌فرض Weather.razor قالب پیش‌فرض مورد استفاده‌ی جاری را کمی تغییر داده‌ایم که کدهای نهایی آن به صورت زیر است (2 قسمت forecasts.AddRange_ را اضافه‌تر دارد):

@page "/weather"
@attribute [StreamRendering(prerender: true)]

<PageTitle>Weather</PageTitle>

<h1>Weather</h1>

<p>This component demonstrates showing data.</p>

@if (_forecasts == null)
{
    <p>
        <em>Loading...</em>
    </p>
}
else
{
    <table class="table">
        <thead>
        <tr>
            <th>Date</th>
            <th>Temp. (C)</th>
            <th>Temp. (F)</th>
            <th>Summary</th>
        </tr>
        </thead>
        <tbody>
        @foreach (var forecast in _forecasts)
        {
            <tr>
                <td>@forecast.Date.ToShortDateString()</td>
                <td>@forecast.TemperatureC</td>
                <td>@forecast.TemperatureF</td>
                <td>@forecast.Summary</td>
            </tr>
        }
        </tbody>
    </table>
}

@code {
    private List<WeatherForecast>? _forecasts;

    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
    // Simulate asynchronous loading to demonstrate streaming rendering
        await Task.Delay(500);

        var startDate = DateOnly.FromDateTime(DateTime.Now);
        var summaries = new[]
                        {
                            "Freezing",
                            "Bracing",
                            "Chilly",
                            "Cool",
                            "Mild",
                            "Warm",
                            "Balmy",
                            "Hot",
                            "Sweltering",
                            "Scorching",
                        };
        _forecasts = GetWeatherForecasts(startDate, summaries).ToList();
        StateHasChanged();

    // Simulate asynchronous loading to demonstrate streaming rendering
        await Task.Delay(1000);
        _forecasts.AddRange(GetWeatherForecasts(startDate, summaries));
        StateHasChanged();

        await Task.Delay(1000);
        _forecasts.AddRange(GetWeatherForecasts(startDate, summaries));
    }

    private static IEnumerable<WeatherForecast> GetWeatherForecasts(DateOnly startDate, string[] summaries)
    {
        return Enumerable.Range(1, 5)
                         .Select(index => new WeatherForecast
                                          {
                                              Date = startDate.AddDays(index),
                                              TemperatureC = Random.Shared.Next(-20, 55),
                                              Summary = summaries[Random.Shared.Next(summaries.Length)],
                                          });
    }

    private class WeatherForecast
    {
        public DateOnly Date { get; set; }
        public int TemperatureC { get; set; }
        public string? Summary { get; set; }
        public int TemperatureF => 32 + (int)(TemperatureC / 0.5556);
    }

}
برای بررسی این مثال، ابتدا سطر ویژگی StreamRendering را حذف و یا کامنت کرده و سپس برنامه را اجرا کنید. پس از اجرای برنامه، با انتخاب مشاهده‌ی صفحه‌ی Weather، هیچگاه قسمت loading که در حالت forecasts == null_ قرار است ظاهر شود، نمایش داده نمی‌شود؛ چون در این حالت (حذف نوع رندر)، صفحه‌ی نهایی که به کاربر ارائه خواهد شد، یک صفحه‌ی استاتیک کاملا رندر شده‌ی در سمت سرور است و کاربر باید تا زمان پایان این رندر در سمت سرور، منتظر بماند و سپس صفحه‌ی نهایی را دریافت و مشاهده کند. در این حالت امکانات تعاملی Blazor server وجود خارجی ندارند.
در ادامه مجددا سطر ویژگی StreamRendering را به حالت قبلی برگردانید و برنامه را اجرا کنید. در این حالت ابتدا قسمت loading ظاهر می‌شود و سپس در طی چند مرحله با توجه به Task.Delay‌های قرار داده شده، صفحه رندر شده و تکمیل می‌شود.
اتفاقی که در اینجا رخ می‌دهد، استفاده از فناوری  HTML Streaming است که مختص به مایکروسافت هم نیست. در حالت Streaming، هربار قطعه‌ای از HTML ای که قرار است به کاربر ارائه شود، به صورت جریانی به سمت مرورگر ارسال می‌شود و مرورگر این قطعه‌ی جدید را بلافاصله نمایش می‌دهد. نکته‌ی جالب این روش، عدم نیاز به اتصال SignalR و یا اجرای WASM درون مرورگر است.

Streaming rendering حالت بینابین رندر کامل در سمت سرور و رندر کامل در سمت کلاینت است. در حالت رندر سمت سرور، کل HTML صفحه ابتدا توسط سرور تهیه و بازگشت داده می‌شود و کاربر باید تا پایان عملیات تهیه‌ی این HTML نهایی، منتظر باقی بماند و در این بین چیزی را مشاهده نخواهد کرد. در حالت Streaming rendering، هنوز هم همان حالت تهیه‌ی HTML استاتیک سمت سرور برقرار است؛ به همراه تعدادی محل جایگذاری اطلاعات جدید. به محض پایان یک عمل async سمت سرور که سه نمونه‌ی آن را در مثال فوق مشاهده می‌کنید، برنامه، جریان قطعه‌ای از اطلاعات استاتیک را به سمت مرورگر کاربر ارسال می‌کند تا در مکان‌هایی از پیش تعیین شده، درج شوند.
در حالت SSR، فقط یکبار شانس ارسال کل اطلاعات به سمت مرورگر کاربر وجود دارد؛ اما در حالت Streaming rendering، ابتدا می‌توان یک قالب HTML ای را بازگشت داد و سپس مابقی محتوای آن‌را به محض آماده شدن در طی چند مرحله بازگشت داد. در این حالت نمایش گزارشی از اطلاعاتی که ممکن است با تاخیر در سمت سرور تهیه شوند، ساده‌تر می‌شود. یعنی می‌توان هربار قسمتی را که تهیه شده، برای نمایش بازگشت داد و کاربر تا مدت زیادی منتظر نمایش کل صفحه باقی نخواهد ماند.


روش نهایی معرفی نحوه‌ی رندر صفحات

بجای استفاده از ویژگی‌های RenderModeXyz جهت معرفی نحوه‌ی رندر کامپوننت‌ها و صفحات (که تا پیش از نگارش RTM معرفی شده بودند و چندبار هم تغییر کردند)، می‌توان از دایرکتیو جدیدی به نام rendermode@ با سه مقدار InteractiveServer، InteractiveWebAssembly و InteractiveAuto استفاده کرد. برای سهولت تعریف این موارد باید سطر ذیل را به فایل Imports.razor_ اضافه نمود:
@using static Microsoft.AspNetCore.Components.Web.RenderMode
در این حالت تعریف قدیمی سطر ذیل:
@attribute [RenderModeInteractiveServer]
به صورت زیر:
@rendermode InteractiveServer
تبدیل می‌شود.

اگر هم قصد سفارشی سازی آن‌ها را دارید، برای مثال می‌خواهید prerender را در آن‌ها false کنید، روش کار به صورت زیر است:
@rendermode renderMode

@code {
    static IComponentRenderMode renderMode = new InteractiveWebAssemblyRenderMode(prerender: false);
}
‫۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۲۴ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۰۱:۴۵
پرهام دستغیب پرهام دستغیب
مطالب
مروری بر کتابخانه ReactJS - قسمت سوم - کامپوننت‌های React

همانطور که در قسمت اول گفته شد، اجزای رابط کاربری (تگ‌های HTML) در کتابخانه‌ی React به عنوان کامپوننت‌ها (مؤلفه‌های جزء)  شناخته میشوند. React تگ‌ها را به عنوان اجزایی مستقل و با وضعیتی مشخص در حافظه میشناسد. دلایل ارزشمند بودن این روش در ادامه بررسی میشود.


خوانایی بهتر (Readability) 

React میتواند تگ‌های یگانه یا مخلوطی از تگ‌های به هم مرتبط را در پس زمینه ساخته و با یک نام واحد (کامپوننت) به HTML DOM ارسال کند. یعنی اگر جایی یک کامپوننت صدا زده شود، تگ یا تگ‌های مرتبط به آن کامپوننت را به عنوان خروجی خواهیم داشت. همانطور که میشود تگ‌های مختلف را به صورت تو در تو استفاده کرد، کامپوننت‌ها را هم میشود به همین روش فراخوانی کرد. در مثال زیر روش صدا زدن چند کامپوننت و تگ‌هایی را که ارائه میدهد، داریم. 

     // Components in a JavaScript file.
    <clickableImage href="http://google.com" src="google.png" />
    <LinksContainer>
        <LinksList>
            <clickableImage href="http://yahoo.com" src="yahoo.png" />
        </LinksList>
    </LinksContainer>

    <!--Output in HTML DOM-->
    <a href="http://google.com">
        <img src="google.png" />
    </a>
    <div>
        <div>
            <ul>
                <li>
                    <a href="http://google.com">
                        <img src="google.png" />
                    </a>
                </li>
            </ul>
        </div>
    </div>

در قسمت کامپوننت‌ها می‌بینیم که چطور کامپوننت‌ها یکبار به صورت تکی و یک بار به صورت تو در تو اجرا میشوند. خروجی در قسمت Output واضح است که با نام کامپوننت‌ها هماهنگی دارد. با این مثال چند مورد مشخص میشود.

  1. به هر کامپوننت قبلا گفته شده چه تگ‌هایی را باید ایجاد کند. در نتیجه با هر بار فراخوانی در هر مکان، تگ یا تگ‌هایی که به آن معرفی شده را می‌سازد. 
  2. هر کامپوننت میتواند مقادیری را به عنوان ورودی دریافت کند و آنها را به تگ‌ها در خروجی اعمال کند. در مثال بالا href و src در فراخوانی‌های مختلف، مقادیر متفاوتی را به خروجی میفرستند.
  3. با انتخاب نام مناسب برای کامپوننت‌ها، بدون آنکه بدانیم چطور ساخته شده‌اند میتوانیم حدس بزنیم چه تگ‌هایی را خواهند ساخت و این دلیلی است که خوانایی برنامه افزایش میابد.
  4. دلیل دیگر که باعث خوانایی برنامه میشود، این است که هر یک از این کامپوننت‌ها میتوانند تگ‌های زیادی را یک جا بسازند که این کار منجر به کم شدن مقدار کد برنامه میشود. برنامه هر چه کم کدتر، با خوانایی بیشتر! 

قابلیت استفاده مجدد 

در ادامه وقتی با روش ساخت کامپوننت‌ها آشنا شدیم، متوجه میشویم که کامپوننت‌ها چیزی بیشتر از یک تابع نیستند. وقتی نام یک کامپوننت را فراخوانی کنیم در واقع یک تابع را اجرا میکنیم، به آن پارامتر ورودی را میدهیم و از آن خروجی میگیریم. میدانیم که توابع را میشود یکبار ساخت و چندبار استفاده کرد. بخصوص اگر این توابع به متغیرهای سراسری و سایر توابع وابسته نباشند و به صورت مستقل عمل کنند، میشود آنها را به برنامه‌های دیگر هم انتقال داد.  


نحوه ساخت یک کامپوننت در React 

در React به سه روش میشود کامپوننت‌ها را ایجاد کرد. در روش اول توضیحات زیاد خواهند بود، اما در دو روش بعدی فقط نکات کلیدی گفته خواهد شد.    


Stateless function components 

میخواهیم یک منو از نوشیدنی‌ها را با استفاده از کامپوننت‌ها نمایش دهیم. در یک فایل جاوااسکریپت کدهای زیر را وارد کنید. در ادامه هر بخش توضیح داده خواهد شد.  

var hotDrinks = [
    { item: "Tea", price: "7000" },
    { item: "Espresso", price: "10000" },
    { item: "Hot Chocolate", price: "12000" }
];
var MenuItem = function (props) {
    return (
        <li className="list-group-item">
            <span className="badge">{props.price}</span>
            <p>{props.item}</p>
        </li>
    )
};
var Menu = function (props) {
    return (
        <div className="row">
            <div className="col-md-4">
                <ul className="list-group">
                    {props.data.map(item => <MenuItem {...item} />)}
                </ul>
            </div>
        </div>
    )
};

ReactDOM.render(
    <Menu data={hotDrinks} />,
    document.getElementById("reactTestContainer")
)

  1. فرض میکنیم که لیست نوشیدنی‌ها و قیمت آنها را به فرمتی که می‌بینید از سرور دریافت کرده‌ایم. (hotDrinks)
  2. شیء MenuItem یک تابع بدون نام را اجرا میکند. از دیدگاه React این تابع یک کامپوننت است. کامپوننت با هر بار فراخوانی مقادیری را برای یک نوشیدنی و قیمت آن، دریافت میکند.کامپوننت به عنوان خروجی یک تگ <li>، پر شده با مقادیر ورودی را بازگشت میدهد. 
  3. شیء Menu یک تابع بدون نام را اجرا میکند. از دید React این تابع یک کامپوننت است. کامپوننت با هر بار فراخوانی، مجموعه‌ای از نوشیدنی‌ها و قیمت آنها را دریافت میکند. متد map به کمک یک Arrow Function آرایه‌ای از کامپوننت MenuItem ایجاد میکند که به ازای هر عضو ایجاد شده، یکبار MenuItem اجرا میشود. هر عضو (item) دارای یک نام نوشیدنی و قیمت آن است. سه نقطه در {…item} برای پر کردن جای خالی نیست! این عبارت یعنی اینکه مقادیر نام و قیمت را به صورت جداگانه (یعنی دو پارامتر مجزا) به کامپوننت MenuItem ارسال میکند. کامپوننت، به عنوان خروجی یک تگ <ul>، پر شده با آرایه‌ای از کامپوننت MenuItem را بازگشت میدهد.
  4. متد render از شیء ReactDOM وظیفه ساخت تگ‌های JSX واقع در کامپوننت‌ها را در HTML DOM به عهده دارد. پارامتر اول render، کامپوننت Menu است با ورودی داده‌های گرفته شده از سرور. همانطور که شرح داده شد، کامپوننت Menu با فراخوانی و به کمک داده‌های ورودی، کامپوننت MenuItem را پیاده‌سازی خواهد کرد. پارامتر دوم render، محلی است که تگ‌ها باید در آن ساخته شوند. مثلا یک تگ <div>
  5. در هر کدام از کامپوننت‌ها و در قسمت ReactDOM.render میشود از کامپوننت‌های دیگر به صورت تو در تو استفاده کرد. 


React.createClass 

React یک API درونی برای ایجاد کامپوننت‌ها، به نام createClass دارد. این تابع باید یک شیء پیکربندی درون خود داشته باشد که در آن و  بین دو آکولاد {} خواص و متدها تعریف می‌شوند. تابع createClass برای کار حداقل باید یک متد به نام render داشته باشد که در آن تگ‌های JSX را قرار میدهیم. کامپوننت MenuItem را که به صورت Stateless ساختیم، دوباره با createClass ایجاد میکنیم. 

var MenuItem = React.createClass({
    render: function () {
        return (
            <li className="list-group-item">
                <span className="badge">{this.props.price}</span>
                <p>{this.props.item}</p>
            </li>
        )
    }
});

برای خواندن مقادیر ورودی در این روش باید از this استفاده کنیم. بر اساس قواعد شیء گراییِ، MenuItem و Menu کلاس هستند و هر بار در ReactDOM.render کامپوننت Menu را به HTML DOM ارسال میکنیم. یک نمونه از این کلاس ساخته میشود و کلاس Menu، نمونه‌هایی از کلاس MenuItem را میسازد. this به نمونه‌ی ساخته شده از یک کلاس اشاره دارد. 


React.Component 

در روش آخر با استفاده از extend، از کلاس React.Component ارث بری میکنیم و کامپوننت را می‌سازیم. مفاهیم کلاس و ارث بری در جاوااسکریپ را میشود از اینجا یاد گرفت. مجددا MenuItem را با  این روش ایجاد میکنیم. 

class MenuItem extends React.Component {
    render() {
        return (
            <li className="list-group-item">
                <span className="badge">{this.props.price}</span>
                <p>{this.props.item}</p>
            </li>
        );
    }
}

همانطور که می‌بینید بین دو روش React.Component و React.createClass تفاوتی جز در syntax آنها نیست. در اینجا از سایر امکانات کلاس در جاوااسکریپت مثل سازنده کلاس میشود استفاده کرد. کامپوننت‌ها در React میتوانند کاری بیشتر از ساخت تگ‌ها در HTML DOM را انجام دهند. در قسمت بعد به قابلیت مهم حفظ و دنبال کردن تغییرات در وضعیت کامپوننت‌ها می‌پردازیم.

‫۷ سال و ۸ ماه قبل، پنجشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۱۸:۰۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
پردازش فایل‌های XML با استفاده از jQuery

فرض کنید مثال دریافت اطلاعات API فیدبرنر را بخواهیم با استفاده از jQuery پیاده سازی کنیم، یعنی امکان برنامه نویسی سمت سرور را نداریم و می‌خواهیم با استفاده از جاوا اسکریپت، تعداد مشترکین فید یک سایت را نمایش دهیم.
برای مثال آدرس دریافت اطلاعات مربوط به API فیدبرنر وبلاگ جاری به صورت زیر است:

و در حالت کلی :
http://api.feedburner.com/awareness/1.0/GetFeedData?uri=<feeduri>

که حاصل آن برای مثال یک فایل XML با فرمت زیر می‌باشد:

<rsp stat="ok">
 <feed id="fhphjt61bueu08k93ehujpu234" uri="vahidnasiri">
  <entry date="2009-01-23" circulation="153" hits="276" reach="10"/>
 </feed>
</rsp>

همانطور که مطلع هستید چند روزی است که jQuery 1.3.1 ارائه شده است. جهت استفاده از آخرین نگارش موجود آن تا این زمان، می‌توان از گوگل به عنوان هاست این کتابخانه به صورت زیر استفاده کرد:

<script src='http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/1.3.1/jquery.min.js' type='text/javascript'></script>

نحوه خواندن مقدار circulation فایل xml ذخیره شده بر روی کامپیوتر:
<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
<html>
 <head>
     <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8">
     <title>FeedBurner API</title>
     <script src='http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/1.3.1/jquery.min.js' type='text/javascript'>
     </script>
     <script type="text/javascript">
         function parseXml(xml){
             //find every entry and print the circulation
             $(xml).find("entry").each(function(){
                 $("#output").append($(this).attr("circulation"));
             });
         }
      
         $(document).ready(function(){
             $.ajax({
                 type: "GET",
                 url: "GetFeedData_local.xml",
                 dataType: "xml",
                 success: parseXml
             });
         });
     </script>
 </head>
 <body>
     <div dir="rtl" style="font-family:tahoma; font-size:12px;">
         تعداد مشترکین تغذیه خبری سایت:
         <div id="output">
         </div>
     </div>
 </body>
</html>

با استفاده از قابلیت Ajax کتابخانه jQuery ، اطلاعات فایل محلی GetFeedData_local.xml دریافت شده و محتوای آن به تابع parseXml پاس می‌شود (توسط قسمت success). سپس در این تابع تمام تگ‌های entry یافت شده و مقدار circulation آن‌ها به یک div با ID معادل output اضافه می‌شود.
مثال فوق در مورد خواندن اطلاعات از یک فایل xml می‌تواند برای مثال این کاربرد را در یک سایت داشته باشد:
نمایش اتفاقی سخن روز یا سخن بزرگان و امثال آن بدون برنامه نویسی سمت سرور جهت انجام این کار از یک فایل xml تهیه شده، بدون نیاز به استفاده از دیتابیس خاصی.

تا اینجای کار مشکلی نیست. اما همانطور که در مطلب مقابله با حملات CSRF نیز ذکر شد، مرورگرهای جدید امکان ارسال یا دریافت اطلاعات به صورت Ajax را بین سایت‌ها ممنوع کرده‌اند (ماجرا هم از آنجا شروع شد که یکبار جی‌میل این باگ امنیتی را داشته است). بنابراین اگر شما بجای url قسمت Ajax فوق، آدرس سایت فید برنر را قرار دهید با خطای زیر متوقف خواهید شد:

Access to restricted URI denied

تمام موارد دیگری هم که در jQuery برای دریافت اطلاعات از یک فایل یا url موجود است (مثلا تابع load یا get و امثال آن) فقط به سایت جاری و دومین جاری باید ختم شوند در غیر اینصورت توسط مرورگرهای جدید متوقف خواهند شد.

‫۱۵ سال و ۱۰ ماه قبل، چهارشنبه ۹ بهمن ۱۳۸۷، ساعت ۰۰:۳۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
عبارات باقاعده‌ای در مورد کار با تگ‌ها

حذف تمامی تگ‌های یک عبارت HTML
این تابع و عبارت باقاعده به کار رفته در آن هنگام جستجو بر روی یک فایل html که حاوی انبوهی از تگ‌ها است می‌تواند مفید باشد و یا جهت حذف هر نوع فرمت اعمالی به یک متن.

private static readonly Regex _htmlRegex = new Regex("<.*?>", RegexOptions.Compiled);
/// <summary>
/// حذف تمامی تگ‌های موجود
/// </summary>
/// <param name="html">ورودی اچ تی ام ال</param>
/// <returns></returns>
public static string CleanTags(string html)
{
      return _htmlRegex.Replace(html, string.Empty);
}

حذف یک تگ ویژه بدون حذف محتویات آن
فرض کنید می‌خواهید تمام تگ‌های script بکار رفته در یک محتوای html را حذف کنید.

private static readonly Regex _contentRegex = new Regex(@"<\/?script[^>]*?>", RegexOptions.Compiled | RegexOptions.IgnoreCase);

/// <summary>
/// تنها حذف یک تگ ویژه
/// </summary>
/// <param name="html">ورودی اچ تی ام ال</param>
/// <returns></returns>
public static string CleanScriptTags(string html)
{
     return _contentRegex.Replace(html, string.Empty);
}

حذف یک تگ خاص به همراه محتویات آن تگ
فرض کنید می‌خواهیم در محتوای html دریافتی اثری از تگ‌ها و کدهای جاوا اسکریپتی یافت نشود.

private static readonly Regex _safeStrRegex = new Regex(@"<script[^>]*?>[\s\S]*?<\/script>",
           RegexOptions.Compiled | RegexOptions.IgnoreCase);

/// <summary>
/// حذف یک تگ ویژه به همراه محتویات آن
/// </summary>
/// <param name="html">ورودی اچ تی ام ال</param>
/// <returns></returns>
public static string CleanScriptsTagsAndContents(string html)
{
      return _safeStrRegex.Replace(html, "");
}

و اگر فرض کنیم که متدهای فوق در کلاسی به نام CRegExHelper قرار گرفته‌اند، کلاس آزمون واحد آن به صورت زیر می‌تواند باشد:

using NUnit.Framework;

namespace testWinForms87
{
   [TestFixture]
   public class CTestRegExHelper
   {
  #region Methods (3)

  // Public Methods (3)

       [Test]
       public void TestCleanScriptsTagsAndContents()
       {
           Assert.AreEqual(
               CRegExHelper.CleanScriptsTagsAndContents("data1 <script> ... </script> data2"),
               "data1  data2");
       }

       [Test]
       public void TestCleanScriptTags()
       {
           Assert.AreEqual(
               CRegExHelper.CleanScriptTags("<b>data1</b> <script> ... </script> data2"),
               "<b>data1</b>  ...  data2");
       }

       [Test]
       public void TestCleanTags()
       {
           Assert.AreEqual(
               CRegExHelper.CleanTags("<b>data</b>"),
               "data");
       }

  #endregion Methods
   }

}




‫۱۵ سال و ۴ ماه قبل، پنجشنبه ۱ مرداد ۱۳۸۸، ساعت ۱۹:۲۳
سید امید موسوی سید امید موسوی
مسیرراه‌ها
Blazor 5x

مبانی Blazor 

 احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor Server

تهیه API مخصوص Blazor WASM
Blazor WASM 

احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor WASM

توزیع برنامه 

مدیریت استثناءها

بررسی تغییرات Blazor 8x  

مطالب تکمیلی
‫۳ سال و ۷ ماه قبل، پنجشنبه ۷ اسفند ۱۳۹۹، ساعت ۱۷:۳۰
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
تبدیل یک قالب HTML معمولی به قالب React

با توجه به اینکه React یک سیستم متشکل از کامپوننت‌های کوچک و بزرگ است و از JSX  جهت کدنویسی استفاده میکند و یک قالب HTML، متشکل از تمام عناصر به صورت درهم ریخته می‌باشد و بخش‌های مختلفی دارد، امکان استفاده‌ی مستقیم از قالب HTML در آن وجود ندارد و باید با فرمت React همخوانی داشته باشد. من در اینجا از قالب رایگان و راستچین شده AdminLTE که بر پایه بوت استرپ 4 میباشد استفاده کرده‌ام. 

همانطور که میدانید React پوشه‌ای را به نام public، مهیا کرده‌است که برای استفاده‌ی عمومی از فایل‌های استاتیک ایجاد شده‌است. پس ابتدا فایل‌های js,css، تصاویر و دیگر فایل‌های استاتیک را به پوشه‌ی public  منتقل میکنیم. سپس فایل index قالب را باز کرده و به تگ header فایل مراجعه کنید. تگ‌های لینک‌های معرفی فایل‌های css و script ای را که در آن تعریف شده‌اند، کپی کرده به هدر فایل index.html که در پوشه‌ی public قرار دارد، منتقل کنید. همچنین از فایل‌های اسکرپیت دیگر که در پایین تگ Body قرار گرفته‌اند، غافل نگردید. 

در اینجا باید بخش‌های اساسی قالب، همانند navbar و sidebar را به صورت کامپوننت ایجاد کنیم.

پس ابتدا یک کامپوننت NavBar.jsx را ایجاد کرده  و کدهای همین قسمت را در متد render قرار میدهیم:

 import React, { Component } from "react";  
class NavBar extends Component {
  state = {};
  render() {
    return (
      <React.Fragment>
            <nav>
                <!-- Left navbar links -->
    <ul>
                    <li>
                        <a data-widget="pushmenu" href="#"><i></i></a>
                    </li>
                    <li>
                        <a href="index3.html">خانه</a>
                    </li>
                    <li>
                        <a href="#">تماس</a>
                    </li>
                </ul>

                <!-- SEARCH FORM -->
    <form>
                    <div>
                        <input type="search" placeholder="جستجو" aria-label="Search">
                            <div>
                                <button type="submit">
                                    <i></i>
                                </button>
                            </div>
        </div>
    </form>
                    ...
</nav>
      </React.Fragment>
    );
  }
}

export default NavBar;
در همین جا با خطاهای زیادی روبرو میشویم که  به شما نشان میدهد کدهای کپی شده، هیچ استانداردی از jsx را رعایت نمیکنند به همین جهت شروع به ویرایش کد کپی شده میکنیم: 
  • تمامی کامنت‌های موجود در فایل را حذف کنید.
  • تمام تگ‌ها که شامل خصوصیت class هستند  را با استفاده از ابزار جستجو، یافته و با عبارت className جایگزین کنید.
  • در صورتیکه روی تگ‌ها از خصوصیت style استفاده کرده‌اید، به شکل زیر ویرایش کرده و قالب jsx را روی آن پیاده کنید.
style="opacity:0.8;"
به
style={{ opacity: "0.8" }}

  • در صورتیکه از تگ‌های img و یا input استفاده میکنید، حتما باید انتها تگ‌ها به شکل زیر بسته شده باشند:
<input type="search" placeholder="جستجو" aria-label="Search">
به
 <input
                className="form-control form-control-navbar"
                type="search"
                placeholder="جستجو"
                aria-label="Search"
              />

در نهایت باید کامپوننت بدون هیچ خطایی به شکل زیر ایجاد گردد: 
import React, { Component } from "react";

class NavBar extends Component {
  state = {};
  render() {
    return (
      <React.Fragment>
        <nav className="main-header navbar navbar-expand bg-white navbar-light border-bottom">
          <ul className="navbar-nav">
            <li className="nav-item">
              <a className="nav-link" data-widget="pushmenu" href="#">
                <i className="fa fa-bars"></i>
              </a>
            </li>
            <li className="nav-item d-none d-sm-inline-block">
              <a href="index3.html" className="nav-link">
                خانه
              </a>
            </li>
            <li className="nav-item d-none d-sm-inline-block">
              <a href="#" className="nav-link">
                تماس
              </a>
            </li>
          </ul>

          <form className="form-inline ml-3">
            <div className="input-group input-group-sm">
              <input
                className="form-control form-control-navbar"
                type="search"
                placeholder="جستجو"
                aria-label="Search"
              />
              <div className="input-group-append">
                <button className="btn btn-navbar" type="submit">
                  <i className="fa fa-search"></i>
                </button>
              </div>
            </div>
          </form>

     ...
        </nav>
      </React.Fragment>
    );
  }
}

export default NavBar;

کامپوننت‌های دیگر مانند sidebar و footer را به همین شکل ایجاد کرده و در نهایت در فایل App.jsx در متد رندر قرار دهید:
return (
    <React.Fragment>
      <NavBar />
      <SideBar />
      <div className="content-wrapper" style={{ marginTop: "20px" }}>
        <DomainList />
      </div>
      <Footer />
    </React.Fragment>
  )
 در کامپوننت‌های جاری همچون NavBar، نمونه‌هایی از اشیاء دیگر نیز به چشم میخورند که قابلیت تبدیل شدن به کامپوننت‌های مجزایی را دارند؛ همانند پیام‌های اخیر، اعلان‌های سیستم و ... که میتوانید به صورت جزء به جزء، ایجاد کامپوننت‌های آن‌ها را انجام دهید. 
نکته‌ی مهم: در فایل index.html، یک سری تگ را که به فایل‌های css و js ارجاع دارند، در اولین مرحله به این فایل کپی کرده‌اید. تعداد زیادی از این کتابخانه‌ها در مخزن npm موجود بوده و قابلیت import شدن آن‌ها توسط React فراهم است؛ همانند کتابخانه‌های بوت استرپ و یا FontAwesome  که در این مقاله  به همین شکل وارد شده‌اند. بهتر است این موراد اصلاح گردیده و انتقال این فایل‌ها به index.js فراهم گردد. از این رو که به روزرسانی این بسته‌ها از طریق npm ساده‌تر بوده و WebPack نیز مدیریت این بسته‌ها را به عهده می‌گیرد. 
‫۴ سال و ۹ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۶ آذر ۱۳۹۸، ساعت ۱۳:۴۰
موحدی موحدی
مطالب
راهنمای گام به گام انتقال پروژه از MVC 5 به MVC 6
با اینکه چند ماهی از انتشار نسخه‌های مختلف ASP.NET 5 و MVC 6 می‌گذرد و مطالب زیادی هم در همین سایت در مورد ویژگی‌ها و امکانات جدید آن قرار داده شده، اما شاید افرادی هم باشند که مانند من از تغییرات زیادی که در ساختار پروژه‌ها در MVC 6 به وجود آمده این ترس را داشته باشند که مهاجرت به آن، کار سخت و زمانبری است و ترجیح می‌دهند که پروژه‌های قدیمی خود را به همان حالت حفظ کنند و همین امر باعث شده که از لذت امکانات جدید و فوق العاده‌ی ASP.NET 5 محروم بمانند. خب باید بگویم که من این کار را برای پروژه‌ی خودم انجام دادم و پیچیدگی زیادی ندارد. در ادامه سعی می‌کنم، گام به گام مراحلی را که طی کرده‌ام خدمتتان عرض کنم و تجربیاتی را که در این بین کسب نموده‌ام، در اختیارتان قرار دهم.

شما برای این کار باید چند مرحله را انجام دهید:

مرحله‌ی اول: یک پروژه‌ی جدید بسازید

در ویژوال 2015 یک پروژه‌ی جدید را از نوع ASP.NET Web Application ایجاد نمایید. نام دلخواهی را قرار داده و در قسمت بعد ASP.NET 5 Empty template را انتخاب نمایید. پروژه را اجرا کنید تا از صحت و درستی آن مطمئن شوید.
نکته: برای اینکار می‌توانید پروژه را از نوع ASP.NET 5 Web Application نیز انتخاب نمایید و مراحل کوتاه‌تری را طی نمایید. اما راه اندازی دستی قسمت‌های مختلف پروژه برای یکبار، به درک بهتر ساختار آن کمک زیادی می‌کند. از طرفی کار کردن بر روی یک پروژه‌ی تمیز و خالی، برای انتقال داده‌های مورد نیاز از یک پروژه‌ی دیگر، از بروز خطاهای پیش بینی نشده و تداخل‌های احتمالی نیز جلوگیری می‌کند.

مرحله‌ی دوم: اعمال تنظیمات جهت استفاده‌ی از MVC

همان طور که مشاهده می‌کنید در این پروژه دیگر خبری از web.config نیست. اما نگران نباشید، امکان اعمال تنظیمات، باز هم وجود دارد و فقط به فایل‌های json منتقل شده‌اند که project.json هم یکی از آن‌هاست. برای استفاده‌ی از Microsoft.AspNet.Mvc فقط کافی است فایل project.json را باز کنید و در قسمت "dependencies" پکیج "Microsoft.AspNet.Mvc" را به آن اضافه نمایید تا به صورت خودکار دانلود و به پروژه اضافه گردد. 

"dependencies": {
    "Microsoft.AspNet.Server.IIS": "1.0.0-beta5",
    "Microsoft.AspNet.Server.WebListener": "1.0.0-beta5",
    "Microsoft.AspNet.Mvc": "6.0.0-beta5"
  },
همان طور که می‌بینید خبری از فایل Global.asax و همچنین فایل‌های موجود در پوشه‌ی App_Start هم نیست. خب در عوض Routing به فایل startup.cs منتقل شده است. این فایل را باز کنید و دو تغییر زیر را در آن انجام دهید: 
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
      services.AddMvc();
}

public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
     app.UseMvc(routes =>
     {
            routes.MapRoute(
                    name: "default",
                    template: "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}");
       });
}
تنها کاری که در این مرحله می‌ماند، ایجاد یک view و controller تستی در پروژه است تا کار را تا همین‌جا تست کنید. سپس دو پوشه‌ی Controllers و Views را اضافه کنید. یک کنترلر جدید را به نام HomeController به پوشه‌ی Controller و سپس متناسب با آن یک پوشه‌ی جدید را به نام Home در پوشه‌ی Views اضافه نمایید. در آخر هم یک View به نام Index در مسیر Views/Home اضافه نمایید و داخل آن را به صورت زیر قرار دهید: 
<h1>My First MVC6 Website!</h1>
دقت کنید ساختار پروژه تا به اینجای کار به شکل زیر خواهد شد:


برنامه را اجرا کنید تا خروجی مورد انتظار را مشاهده نمایید.


مرحله‌ی سوم: انتقال فایل‌های پروژه‌ی قبلی به پروژه‌ی جدید

خب زمان انتقال فایل‌ها فرا رسیده است. برای این منظور باید تمام فایل‌های client-side، شامل استایل‌ها و فایل‌های js و نیز فایل‌های موجود در پوشه‌های model و view و controller، به پروژه‌ی جدید منتقل شوند. بهتر است تمام فایل‌ها را با هم انتقال ندهید. با یک فایل سبک شروع کنید. در صورت موفقیت آمیز بودن بقیه را هم منتقل کنید. به عنوان مثال می‌توانید از کنترلر Home شروع کنید که معمولا اکشن‌های Contact و About را دارا هستند. تمام محتویات این کنترلر را انتقال دهید و به این نکته نیز توجه داشته باشید که خروجی تمامی این اکشن‌ها در MVC 5 از نوع ActionResult است؛ ولی در MVC6 به IActionResult تغییر می‌کند. اما چندان هم مهم نیست؛ چرا که با ActionResult هم مشکلی نخواهد داشت.
View‌های مربوط به این controller را نیز به پوشه‌ی Views/Home منتقل نمایید و پروژه را بار دیگر اجرا نمایید. حال باید نمایی از محتوای این فایل‌ها بدون اعمال استایل‌ها را مشاهده نمایید.
همان طور که می‌دانیم MVC 5 برای استایل صفحات خود از bootstrap استفاده می‌کند و فایل‌های مورد نیاز آن در پوشه‌های Content و Script -که در root سایت موجود هستند- قرار دارند و نیز ارجاع به این فایل‌ها در Layout.cshtml_ قرار دارد. اما در MVC 6 قضیه کمی متفاوت و البته بهتر شده است. در MVC 6 تمام فایل‌های client-side شامل css و js در پوشه‌ی wwwroot قرار دارند و ما می‌تواینم فایل‌های bootstrap و غیره را از پروژه‌ی خود، به این مکان کپی نماییم. ولی روش بهتر، استفاده از ابزارهای bower و gulp برای این کار است. همان طور که میدانید bower یک package manager برای نصب، به روزرسانی و مدیریت کتابخانه‌های سمت کلاینت و gulp نیز یک task runner برای انجام کارهای مختلف از قبیل script minification و ... در سمت کلاینت است. gulp و bower به طور تو کار در ویژوال 2015 پشتیبانی می‌شوند و حتی اگر پروژه‌ی خود را از نوع ASP.NET 5 Web Application انتخاب کرده باشید، به صورت پیش فرض از آنها استفاده می‌کند.
در اینجا برای استفاده، ابتدا یک فایل از نوع Bower JSON Configuration را به root پروژه اضافه کرده و آن را bower.json بنامید و در خاصیت "dependencies" آن bootstrap, jquery,  jquery-validation, jquery-validation-unobtrusive را اضافه نمایید.

نکته: من در این قسمت، در restore کردن پکیج‌ها با استفاده از bower، با خطای زیر مواجه شدم:

visual 2015 ECMDERR Failed to execute "git ls-remote --tags --heads git://github.com/jquery/jquery.git", exit code of #-532462766

من از نسخه‌ی Visual Studio 2015 Update 1 CTP استفاده می‌کنم، ولی ظاهرا این مشکل در نسخه‌های دیگر هم وجود دارد و فایل bower.cmd ویژوال به درستی کار نمی‌کند. من برای حل این مشکل، ابتدا git را نصب کردم و در تنظیمات bower، مسیر پیش فرض ویژال رو به مسیر نصب git تغییر دادم. یعنی در پروژه بر روی پوشه‌ی Bower کلیک راست و configure external tools را انتخاب کردم و تیک $(DevEnvDir)\Extensions\Microsoft\Web Tools\External\git را برداشته و در عوض مسیر پیش فرض خودم یعنی C:\Program Files\Git\bin را اضافه کردم. 

اگر راه درست و اصولی‌تری برای حل این مشکل وجود دارد ممنون می‌شوم دوستان راهنمایی بفرمایند.

خب بعد از اضافه کردن خاصیت dependencies و پکیج‌های مورد نیاز، خاصیت exportsOverride را نیز مانند نمونه به فایل bower.json اضافه نمایید. 

{
  "name": "ASP.NET",
  "private": true,
  "dependencies": {
    "bootstrap": "3.3.6",
    "jquery": "2.1.4",
    "jquery-validation": "1.14.0",
    "jquery-validation-unobtrusive": "3.2.4"
  },
  "exportsOverride": {
    "bootstrap": {
      "js": "dist/js/*.*",
      "css": "dist/css/*.*",
      "fonts": "dist/fonts/*.*"
    },

    "jquery": {
      "": "jquery.{js,min.js,min.map}"
    },
    "jquery-validation": {
      "": "jquery.validate.js"
    },
    "jquery-validation-unobtrusive": {
      "": "jquery.validate.unobtrusive.{js,min.js}"
    }
  }
}
Bower به صورت خودکار پکیج‌ها و وابستگی‌های آن‌ها را دانلود می‌کند، ولی توجه نمایید که هنوز فایل‌ها در پوشه‌ی wwwroot قرار نگرفته‌اند و قابل استفاده نیستند. پس باید از gulp کمک بگیریم تا این فایل‌ها را پردازش و در wwwroot قرار دهد. برای نصب gulp در پروژه، یک فایل NPM configuration به پروژه اضافه می‌کنیم و آن را package.json می‌نامیم. خاصیت "devDependencies" آن را همانند زیر تکمیل می‌کنیم: 
"devDependencies": {
    "gulp": "3.9.0",
    "rimraf": "2.4.4",
    "gulp-concat": "2.6.0"
  }
بعد از ذخیره‌ی تغییرات باید پوشه‌ی NPM را در مسیر Dependencies مشاهده نمایید که شامل gulp و بقیه پکیج‌ها باشد.

حال که از نصب بودن gulp در پروژه مطمئن هستید فایل تنظیمات آن یعنی یک فایل Gulp Configuration را به root پروژه اضافه نمایید و آن را Gulpfile.js بنامید. برای استفاده از bower باید تنظیمات gulp را به صورت زیر انجام دهید:
var gulp = require('gulp');
var rimraf = require('rimraf');

var paths = {
    bower: "./bower_components/",
    lib: "./wwwroot/lib/"
};

gulp.task('clean', function (callback) {
    rimraf(paths.lib, callback);
});

gulp.task('default', ['clean'], function () {
    var bower = {
        "bootstrap": "bootstrap/dist/**/*.{js,map,css,ttf,svg,woff,eot}",
        "jquery": "jquery/jquery*.{js,map}",
        "jquery-validation": "jquery-validation/jquery.validate.js",
        "jquery-validation-unobtrusive":
                "jquery-validation-unobtrusive/jquery.validate.unobtrusive.js"
    };

    for (var destinationDir in bower) {
        gulp.src(paths.bower + bower[destinationDir])
                .pipe(gulp.dest(paths.lib + destinationDir));
    }
});
تنظیمات مورد نیاز برای استفاده‌ی از bower و gulp تمام شد. حال باید از این ابزارها برای مدیریت فایل‌های client-side خود استفاده نماییم. روی Gulpfile.js کلیک راست کرده و Task Runner Explorer را انتخاب نمایید. از پنجره‌ی سمت چپ روی default دوبار کلیک نمایید تا خروجی زیر نمایان شود.


اگر پردازش فوق با موفقیت و بدون خطا انجام شود، می‌توانید پکیج‌های ایجاد شده را در مسیر wwwroot/lib، مشاهده نمایید.


مرحله‌ی چهارم: ویرایش برخی از view ها

حال که پکیج‌های مورد نیاز پروژه، در پوشه‌ی wwwroot قرار گرفتند، باید view هایی که ارجاعی را به این فایل‌ها دارند، نیز ویرایش نماییم. یکی از این فایل‌ها Layout.cshtml_ است که در مسیر Views/Shared قرار دارد. این فایل را باز کرده و به جای متد ()Styles .Render از عنصر <link> برای لود کردن استایل‌های بوت استرپ و غیره استفاده نمایید. 

<link rel="stylesheet" href="~/lib/bootstrap/dist/css/bootstrap.css" />
<link rel="stylesheet" href="~/css/site.css" />
برای فایل‌های js نیز متد () Scripts.Render را با عنصر <script> جایگزین نمایید.
<script src="~/lib/jquery/dist/jquery.js"></script>
<script src="~/lib/bootstrap/dist/js/bootstrap.js"></script>

مرحله‌ی پنجم(اختیاری): جایگزین کردن متدهای Html helper با ساختار Tag Helper

یکی از ویژگی‌های جالب و مفید MVC 6 ساختار TagHalper ‌ها هستند که در واقع جایگزینی برای متدهای HtmlHelper و عملکردی مشابه به آنها دارند. البته استفاده از این ویژگی اجباری نیست ولی اگر تعداد ویوهای شما زیاد نیست و خواهان استفاده‌ی از این قابلیت در پروژه‌ی خود هستید، تنها کاری که باید انجام دهید، پیدا کردن HtmlHelper‌ها و جایگزینی آنها به صورت زیر می‌باشد:  

@Html.TextBoxFor(model => model.Name, new { style = "width: 100px" })
جایگزین شود با
<input asp-for="Name" style="width: 100px" />

نتیجه گیری
همان طور ملاحظه نمودید انتقال پروژه از ASP.NET MVC 5 به ASP.NET MVC 6 شامل انجام چند مرحله است و دشواری خاصی ندارد. عمده‌ی این تغییرات و پیچیدگی‌ها هم مربوط به انتقال فایل‌های client-side و نحوه‌ی کار با ابزارهای مدیریت پکیج می‌شود و البته تنظیماتی که در این بین باید انجام شوند. البته قسمت‌های دیگری مانند تنظیمات bundling و connection string نیز با MVC 5 تفاوت هایی دارد و کار با آن‌ها نیز بسیار ساده می‌باشد.

‫۸ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۹ آذر ۱۳۹۴، ساعت ۱۳:۳۵
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
قابل ویرایش کننده‌ی فوق العاده x-editable ؛ قسمت اول
من در یکی از پروژه‌ها از Kendo UI Treeview استفاده کردم و قصد داشتم قابلیت تغییر نام را به گره‌ها بدهم. به همین جهت پس از جستجو به x-editable برخوردم. این کتابخانه‌ی جاواسکریپتی در ابتدا برای قالب‌های بوت استراپ طراحی شده بود که در حال حاضر اینگونه نیست و به راحتی در هر پروژه‌ای که فقط جی کوئری صدا زده شده باشد، قابل اجرا است و نسخه‌ی مخصوص Angular آن هم در این آدرس قرار دارد. همچنین این قابلیت اختیاری و پیش فرض را دارد که به طور خودکار اطلاعات تغییر یافته را به سمت url ایی که شما تعیین می‌کنید، ارسال کند. برای همین نیازی به استفاده جداگانه از jQuery Ajax برای ارسال اطلاعات نیست و البته در انتهای مقاله هم هنگام استفاده از درخت کندو به مشکلی برخوردم که آن را هم بررسی می‌کنیم.

وارد کردن کتابخانه ها
این کتابخانه شامل دو فایل css و JS می‌باشد که بسته به محیطی که در آن کار می‌کنید متفاوت هستند. در این صفحه شما می‌توانید برای 4 محیط Jquery ,JqueryUI , Bootstrap2 و Bootsrap3 بسته‌ی مخصوصش را یا به صورت دانلود فایل‌ها یا از طریق CDN دریافت نمایید. در اینجا هم یک دمو از قابلیت‌های آن قابل مشاهده است.

برای شروع، کتابخانه‌ی مورد نظر خود را دریافت و آن‌ها را به صفحه‌ی خود اضافه نمایید. در صورتیکه از Bootstrap استفاده می‌کنید، ابتدا فایل‌های زیر را اضافه کنید:
    <link href="//netdna.bootstrapcdn.com/bootstrap/3.0.0/css/bootstrap.min.css" rel="stylesheet">
    <script src="http://code.jquery.com/jquery-2.0.3.min.js"></script> 
    <script src="//netdna.bootstrapcdn.com/bootstrap/3.0.0/js/bootstrap.min.js"></script>
سپس فایل‌های x-editable را صدا بزنید.

اولین حالتیکه میتوانید با این کتابخانه کار کنید، استفاده از خاصیت *-data است. نمونه زیر را در نظر بگیرید:
  <a href="#" id="favsite" data-type="text" data-pk="1" data-url="@Url.Action(MVC.Categories.EditCategory())" 
data-title="Enter your favorite site">dotnettips.info</a>
به تعداد هر عنصری که نیاز است، اینکار را انجام دهید و به هر کدام یک id انتساب دهید. بعد از آن کد زیر را در قسمت script بنویسید:
 $(document).ready(function () {
        $('#favsite').editable();
    });
در صورتیکه قصد دارید خصوصیاتی از اشیاء را که برای همه‌ی عنصرهای معرفی شده یکسان است، معرفی کنید می‌توانید از کد زیر بهره ببرید:
 $(document).ready(function () {
        $.fn.editable.defaults.mode = 'inline';
        $('#favsite').editable();
    });
کد بالا حالت ویرایش تمام عناصر معرفی شده را به inline تغییر می‌دهد.

حالت بعدی که می‌توان استفاده کرد به شکل زیر است:
  <a href="#" id="favsite" >dotnettips.info</a>

  $.fn.editable.defaults.mode = 'inline';
    $(document).ready(function () {
        $('#favsite').editable({
            type: 'text',
            pk: 1,
            url: '@Url.Action(MVC.Categories.EditCategory())',
            title: 'Enter your favorite site'
        });
    });

خوبی این روش این است که می‌توان اطلاعات بیشتری چون رویدادها را به آن پاس داد. تا الان با نحوه‌ی انتساب آن به اشیاء آشنا شدیم. اجازه دهید تا با خصوصیات آن آشنا شویم.


 AjaxOptions
 همانطور که متوجه شدید به طور خودکار اطلاعات ویرایش شده، به سمت آدرس داده شده، به شیوه Post ارسال می‌گردند. در صورتیکه قصد دست بردن در نوع درخواست را دارید، می‌توانید از این ویژگی استفاده کنید:
    ajaxOptions: {
        type: 'put',
        dataType: 'json'
    }
 Anim
 این ویژگی که تنها در حالت inline پاسخ می‌دهد، می‌تواند زمان بسته شدن x-editable را تغییر دهد که به طور پیش فرض با false مقداردهی شده است. جهت تغییر زمان بسته شدن، کد زیر را وارد نمایید:
anim:'false'
//or
anim: {
                duration: 2000
            }
 autotext  در انتهای جدول آمده است.
 defaultValue 
 در صورتیکه عنصر مورد نظر محتوایی نداشته باشد و این خصوصیت را مقداردهی کنید، موقع ویرایش، این عبارت تعیین شده نمایش می‌یابد. در مثال بالا باید متن تگ a را حذف کرده تا نتیجه را ببینید: (البته فیلد value نباید مقداری داشته باشد)
defaultValue: 'default val'
//or
defaultValue: undefined
//or
defaultValue: null
در بقیه‌ی حالات، ویرایشگر خالی از متن خواهد بود و مقدار پیش فرض آن نال است.
 disabled  false کردن این ویژگی باعث غیرفعال شدن x-editable بر روی کنترل جاری میگردد.
 display 
خاصیت  display یا مقدار بولین false را دریافت می‌کند، یا نال، یا یک تابع callback را می‌توان به آن پاس داد. این خصوصت زمانی صدا زده می‌شود که اطلاعات به سمت آدرس سرور رفته و با موفقیت بازگشت داده می‌شوند (در صورتی که این ویژگی غیرفعال باشد، بلافاصه بعد از تایید کاربر، از اطلاعات وارد شده صدا زده می‌شود) و سپس متن جدید عنصر تغییر می‌یابد. حال اگر این خاصیت نال که مقدار پیش فرض آن است باشد، متن تغییر می‌یابد. ولی اگر false باشد، متن سابق باقی خواهد ماند و در صورتیکه تابعی به آن پاس داده باشید، طبق تابع شما عمل خواهد کرد.
پارامترهایی که تابع شما می‌تواند داشته باشد به شرح زیر است:
value : مقدار جدید
response : پاسخ سرور ( در صورتی که ارسال از طریق Ajax صورت گرفته باشد)

و در صورتیکه عنصر شما checlklist یا select باشد که حاوی منبعی از مقادیر هست، مقادیرشان در قالب یک آرایه با نام sourceData بازگشت خواهد خورد. برای دسترسی به آیتم‌های انتخابی هم از کد زیر استفاده می‌کنیم:
$.fn.editableutils.itemsByValue(value, sourceData)
 emptyclass  معرفی یک کلاس css برای موقعیکه عنصر خالی است.
 emptytext  در صورتی خالی بودن عنصر، این متن را برای عنصر نمایش بده.
 highlight   بعد از به روز رسانی متن عنصر، آن را با این رنگ highlight خواهد کرد و کد رنگی باید در مبنای هگز باشد. مقدار پیش فرض آن false است.
 mode
 دو حالت نمایشی دارد که پیش فرض آن popup است و با باز کردن یک پنجره، مقدار جدید را دریافت می‌کند. مورد بعدی inline است که به جای باز کردن پنجره، متن عنصر را به حالت ویرایش تغییر میدهد.
 name  نام فیلدی که مقدارش تغییر می‌کند.
 onblur زمانی که کاربر فوکوس را از ویرایشگر  می‌گیرد، ویرایشگر چه پاسخی باید به آن بدهد، باز بماند؟ ignore ، بسته شود؟ cancel و یا مقدار داده شده را تایید کند؟submit
 params
پارامترهای درخواست ایجکسی که کنترل در حالت پیش فرض ارسال می‌کند؛ شامل Pk که آن را با id رکورد پر می‌کنیم. name نام فیلدی که تغییر یافته است و value که مقدار جدید است. در صورتیکه دوست دارید اطلاعات اضافی‌تری نیز ارسال شوند، می‌توانید از این خاصیت استفاده کنید و پارامترها را در قالب Object به آن پاس کنید. ولی اگر بخواهید در کل همه‌ی پارامترها را رونویسی کنید باید یک تابع را به آن پاس کنید:

  params: function(params) {
        //در این حالت پارامترهای پیش فرض ارسال نشده 
و تنها پارامترهای معرفی شده در این تابع ارسال می‌شوند
        params.a = 1;
        return params;
    }
 pk  کلید اصلی رکورد شما در دیتابیس یا هان id است. در صورتی که از کلیدهای ترکیبی استفاده می‌کنید، نگران نباشید فکر آن را هم کرده اند.
//کلید عدد
pk:1,
//کلید رشته ای
pk:'dp123'
//کلید ترکیبی
pk:{id: 1, lang: 'en'}

//معرفی یک تابع به آن و بازگشت 






یکی از مقادیر بالا بعد از محاسبات
pk:function()
{
}
 Placement  این ویژگی فقط به درد حالت Popup می‌خورد که پنجره را کجای عنصر نمایش دهد و شامل چهار مقدار left,right,top,bottom می‌شود.
 saveonchange  زمانی که مقدار جدید، برابر مقدار فعلی باشد و این خاصیت false باشد، هیچ تغییر‌ی رخ نخواهد داد. ولی اگر برابر true باشد ،مقدار جدید اسال و جایگزین مقدار فعلی خواهد شد. مقدار پیش فرض آن false است.
 selector
  با استفاده از این خصوصیت در عنصر انتخابی به دنبال عناصری که در selector تعیین شده می‌گردد و حالت ویرایش را روی آن‌ها فعال می‌کند.
در این حالت استفاده از خصوصیات emptytext و autotext در ابتدای امر ممکن نیست و بعد از اولین کلیک قابل استفاده هستند.
نکته بعدی اینکه شما باید کلاس‌های زیر را دستی اضافه کنید.
کلاس  editable-click برای همه کنترل‌ها وکلاس editable-empty به کنترل‌های بدون مقدار و برای مقداردهی کنترلهای بدون مقدار میتوان از خاصیت ''=data-value استفاده کرد.
    <div id="user">
      <!-- empty -->
      <a href="#" data-name="username" 
data-type="text" data-value="" 
title="Username">Empty</a>
      <!-- non-empty -->
      <a href="#" data-name="group" 
data-type="select" data-source="/groups"
 data-value="1" title="Group">Operator</a>
    </div>     
     
    <script>
    $('#user').editable({
        selector: 'a',
        url: '/post',
        pk: 1
    });
    </script>
 send  سه مقدار auto,always و never را دریافت می‌کند. موقعی که شما آن را روی auto تنظیم کنید؛ در صورتی مقادیر به سمت سرور ارسال می‌شوند که دو خاصیت url و pk تعریف شده باشند. در غیر این صورت ویرایش فقط در حالت محلی و روی سیستم کاربر رخ خواهد داد.
 showbuttons   در صورتیکه با false مقداردهی شود، تایید فرم به طور خودکار انجام می‌گیرد و اگر با یکی از مقادیر left یا Bottom پر شود، دکمه‌ها را در آن قسمت نشان می‌دهد.
 success
 اطلاعات به سمت سرور رفته و با موفقیت با کد 200 بازگشت داده شده‌اند. در مستندات نوشته است، هر کد وضعیتی غیر از 200 بازگشت داده شود، به سمت خاصیت error هدایت می‌شو.د ولی آن طور که من با httpresponsemessage تست کردم، چنین چیزی را مشاهده نکردم و مجددا success صدا زده شد. پس بهتر هست داده‌ای را که به سمت کنترل برگشت می‌دهید، خودتان کنترل کنید. به خصوص اگر انتقال اطلاعات صحیح باشد. ولی اگر در دیتابیس، تغییر با خطا روبرو گردد بهتر است نتیجه‌ی آن ارسال شده و از تغییر مقدار فعلی ممانعت به عمل آورید.
    success: function(response, newValue) {
        if(!response.success) return response.msg;
    }
 toggle  اگر قصد دارید که باز و بسته کردن ویرایشگر را بر عهده‌ی مثلا یک دکمه‌ی روی صفحه بگذارید، این خصوصیت به شما کمک می‌کند:
    $('#edit-button').click(function(e) {
        e.stopPropagation();
        $('#favsite').editable('toggle');
    });
به جای toggle نیز می‌توان از show و hide هم استفاده کرد. وجود عبارت e.stopPropagation جهت باز شدن صحیح ویرایشگر الزامی است.
 type نوع ویرایشی را که قرار است انجام گیرد، مشخص می‌کند. text برای متن، date برای تاریخ، textarea جهت متون طولانی‌تر نسبت به text و بسیاری از موارد دیگر
 unsavedclass  این کلاس موقعی اعمال می‌گردد که اطلاعاتی را ویرایش کرده‌اید، ولی اطلاعاتی به سمت سرور ارسال نشده است. مثلا pk مقداردهی نشده یا send=never قرار داید و یا اینکه به صورت محلی ذخیره می‌کنید و می‌خواهید در آخر همه‌ی اطلاعات را ارسال کنید.
این خاصیت به طور پیش فرض با کلاس editable-unsaved مقداردهی شده که می‌توانید با نال کردن، از شرش خلاص شوید.
 url
این خاصیت با آدرس سمت سرور پر می‌شود. ولی میتوان به آن یک تابع هم پاس کرد که این تابع جایگزین درخواست ایجکسی خودش خواهد شد و برای بازگشت دادن نتیجه‌ی این درخواست به سمت تابع‌های callback خودش می‌توانید یک deferred object را برگشت دهید:

 url: function(params) {
        var d = new $.Deferred;
        if(params.value === 'abc') {
//returning error via deferred object 

 return d.reject('error message'); 
        } else {
            //async saving data in js model
            someModel.asyncSaveMethod({
               ..., 
               success: function(){
                  d.resolve();
               }
            }); 
            return d.promise();
        }
    }
 validate
 مقدار پیش فرض آن نال است و می‌توان به آن یک تابع را جهت اعتبارسنجی سمت کلاینت پاس داد. به عنوان آرگومان، مقدار جدیدی را ارسال کرده و در آن به اعتبارسنجی می‌پردازید. در صورتی که مقدار، نامعتبر باشد، می‌توانید یک پیام خطا از نوع رشته‌ای را برگردانید.

در صورتی که از نسخه‌ی 1.5.1 به بعد استفاده می‌کنید، دریافت یک object با مقادیر زیر نیز ممکن شده است:
newValue: مقدار جدید و جایگزین مقدار غیر معتبر.
msg : پیام خطا.
به کدهای زیر در سه حالت نگاه کنید:
validate: function (value) {
                if ($.trim(value) == '') {
//در تمامی نسخه‌های یک پیام متنی باز میگردد
                    return 'This field is required';
//1.5.1
//یک مقدار جدید برگشت میدهد که بلافاصله آن را
// تایید میکند و متن عنصر به روز می‌شود
                    return { newValue: 'validated' };
//متن جدید ار ارسال کرده و پیام هشدار را نشان میدهد 
//ولی تایید نمی‌کند و منتظر تایید کاربر است
                    return { newValue: 'validated',

 msg: 'This field is required' };
                }
            }
 value مقدار پیش فرضی که در ویرایشگر نشان می‌دهد و اگر مقداردهی نشود، از متن عنصر استفاده می‌کند.
 autotext  سه مقدار دارد auto (پیش فرض)،always و never.
موقعیکه عنصر شما متنی نداشته باشد و روی auto تنظیم شده باشد، مقدار value را به عنوان متن عنصر نمایش می‌دهد.
always کاری ندارد که عنصر شما متن دارد یا خالی است؛ مقدار value به آن انتساب داده خواهد شد.
never هیچگاه.

  در قسمت بعدی که قسمت پایانی است مطالب را ادامه می‌دهیم.
‫۹ سال و ۵ ماه قبل، دوشنبه ۱۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۲۱:۳۵
مجتبی کاویانی مجتبی کاویانی
مطالب
آموزش QUnit #1
مقدمه:
تست و آزمایش کد برنامه‌ها و وب سایت‌هایمان، بهترین راه کاهش خطا و مشکلات آنها بعد از انتشار است. از جمله روش‌های موجود، تست واحد است که ویژوال استادیو نیز از آن برای پروژه‌های دات نت پشتیبانی می‌کند. با افزایش روز افزون کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی و جی کوئری، نیاز به تست کد‌های جاواسکریپتی نیز بیشتر به نظر می‌رسد و بهتر است تست واحد و آزمایش شوند. اما برخلاف کدهای #C و ASP.NET تست کد‌های جاوا اسکریپت، مخصوصا زمانی که به دستکاری عناصر DOM می‌پردازیم و یا رویداد‌های درون صفحه وب را با استفاده از جی کوئری می‌نویسیم، حتی اگر در فایل جداگانه‌ای نوشته شود، این بدان معنی نیست که آماده تست واحد است و ممکن است امکان نوشتن تست وجود نداشته باشد.
بنابراین چه چیزی یک تست واحد است؟ در بهترین حالت توابعی که مقداری را برمی گردادنند، بهترین حالت برای تست واحد است. اما در بیشتر موارد شما نیاز دارید تا تاثیر کد را بر روی عناصر صفحه نیز مشاهد نمایید.
ساخت تست واحد
برای تست پذیری بهتر، توابع جاوا اسکریپت و هر کد دیگری، آن را می‌بایست طوری بنویسید که مقادیر تاثیر گذار در اجرای تابع به عنوان ورودی تابع در نظر گرفته شده باشند و همیشه نتیجه به عنوان خروجی تابع برگردانده شود؛ قطعه کد زیر را در نظر بگیرید:
 function prettyDate(time){
    var date = new Date(time || ""),
      diff = (((new Date()).getTime() - date.getTime()) / 1000),
      day_diff = Math.floor(diff / 86400);
 
    if ( isNaN(day_diff) || day_diff < 0 || day_diff >= 31 )
      return;
 
    return day_diff == 0 && (
        diff < 60 && "just now" ||
        diff < 120 && "1 minute ago" ||
        diff < 3600 && Math.floor( diff / 60 ) +
          " minutes ago" ||
        diff < 7200 && "1 hour ago" ||
        diff < 86400 && Math.floor( diff / 3600 ) +
          " hours ago") ||
      day_diff == 1 && "Yesterday" ||
      day_diff < 7 && day_diff + " days ago" ||
      day_diff < 31 && Math.ceil( day_diff / 7 ) +
        " weeks ago";
  }
تابع pertyDate اختلاف زمان حال را نسبت به زمان ورودی، بصورت یک رشته برمی گرداند. اما در اینجا مقدار زمان حال، در خط سوم، در خود تابع ایجاد شده است و در صورتی که بخواهیم برای چندین مقدار آن را تست کنیم زمان حال متفاوتی در نظر گرفته می‌شود و حداکثر، زمان 31 روز قبل را نمایش داده و در بقیه تاریخ ها undefined را بر می‌گرداند. برای تست واحد، چند تغییر می‌دهیم.
بهینه سازی، مرحله اول:
پارامتری به عنوان مقدار زمان جاری برای تابع در نظر می‌گیریم و تابع را جدا کرده و در یک فایل جداگانه قرار می‌دهیم. فایل prettydate.js بصورت زیر خواهد شد.
function prettyDate(now, time){
  var date = new Date(time || ""),
    diff = (((new Date(now)).getTime() - date.getTime()) / 1000),
    day_diff = Math.floor(diff / 86400);
 
  if ( isNaN(day_diff) || day_diff < 0 || day_diff >= 31 )
    return;
 
  return day_diff == 0 && (
      diff < 60 && "just now" ||
      diff < 120 && "1 minute ago" ||
      diff < 3600 && Math.floor( diff / 60 ) +
        " minutes ago" ||
      diff < 7200 && "1 hour ago" ||
      diff < 86400 && Math.floor( diff / 3600 ) +
        " hours ago") ||
    day_diff == 1 && "Yesterday" ||
    day_diff < 7 && day_diff + " days ago" ||
    day_diff < 31 && Math.ceil( day_diff / 7 ) +
      " weeks ago";
}
حال یک تابع برای تست داریم، چند تست واحد واقعی می‌نویسیم
<!doctype html>
<html>
<head>
  <meta charset="utf-8">
  <title>Refactored date examples</title>
  <script src="prettydate.js"></script>
  <script>
  function test(then, expected) {
    results.total++;
    var result = prettyDate("2013/01/28 22:25:00", then);
    if (result !== expected) {
      results.bad++;
      console.log("Expected " + expected +
        ", but was " + result);
    }
  }
  var results = {
    total: 0,
    bad: 0
  };
  test("2013/01/28 22:24:30", "just now");
  test("2013/01/28 22:23:30", "1 minute ago");
  test("2013/01/28 21:23:30", "1 hour ago");
  test("2013/01/27 22:23:30", "Yesterday");
  test("2013/01/26 22:23:30", "2 days ago");
  test("2012/01/26 22:23:30", undefined);
  console.log("Of " + results.total + " tests, " +
    results.bad + " failed, " +
    (results.total - results.bad) + " passed.");
  </script>
</head>
<body>
 
</body>
</html>
در کد بالا یک تابع بدون استفاده از Qunit برای تست واحد نوشته ایم که با آن تابع prettyDate را تست می‌کند. تابع test مقدار زمان حال و رشته خروجی را گرفته  و آن را با تابع اصلی تست می‌کند در آخر تعداد تست ها، تست‌های شکست خورده و تست  های پاس شده گزارش داده می‌شود.
خروجی می‌تواند مانند زیر باشد:

Of 6 tests, 0 failed, 6 passed.
Expected 2 day ago, but was 2 days ago. 
f 6 tests, 1 failed, 5 passed.

‫۱۱ سال و ۴ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۸ تیر ۱۳۹۲، ساعت ۰۰:۲۵
امین دانش امین دانش
مطالب
Vue.js - بحث Event Handling - آشنایی و شیوۀ استفاده از رویدادها - قسمت پنجم
در این قسمت به بحث رویدادها می‌پردازیم و اینکه به چه صورتی می‌توانیم از آن‌ها درون پروژه استفاده کنیم. فریم‌ورک Vue.js در عین سادگی می‌تواند نیاز شما را برآورده کرده و به نحو مطلوبی خروجی مناسبی را بدون هیچ دردسری، به شما تحویل دهد.
رویدادها یا همان eventها به ما این اختیار را می‌دهند که بتوانیم عمل خاصی را بر روی یک صفحه یا قسمت‌های مختلف درون پروژه اعمال کنیم و کاملا شبیه رویدادهایی است که در زبان‌های دیگر با آن کار کرده و آشنایی دارید.
برای شروع کار ابتدا نیاز است تا همانند قسمت‌های قبلی، کدهای صفحه مورد نظر خود را بنویسم و صفحه مورد نظر را ذخیره کنیم. کدها برای شروع کار، بدین شکل است که به صورت زیر نوشته و آماده شده است.
<html>
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>dotnet</title>
</head>
    <body id="dotnettips">
 <a v-on:click="message" href="bank.html">click here!</a> 
       <script src="https://cdnjs.cloudflare.com/ajax/libs/vue/1.0.27/vue.min.js">
       </script>
       <script type="text/javascript">
     new Vue({
        el: '#dotnettips',
        data:{
        },
        methods:{
            message: function () {
                alert("hi friends");
            }
        }
    });
        </script>      
        </body>
</html>
در کدهای بالا قسمت body طبق روال همیشگی یک id را به خود اختصاص داده است و لازم است که بدانیم مشخصه‌ی id درون بدنه‌ی vue و مشخصه‌ی el به کدام بخش تعلق گرفته است.
دقت بفرمائید که ما نیاز داریم تا یک function بنویسم و رویداد مورد نظر را اجرا کنیم که جهت آزمایش به دو صفحه html نیاز است و در بخش زیر از کدهای فوق قابل مشاهده است.
vue مورد نظر و متد برای اجرای رویداد بدین شکل نوشته شده است.
  new Vue({
        el: '#dotnettips',
        data:{

        },
        methods:{
            message: function () {
                alert("hi friends");
            }
        }
    });
حال باید رویداد هدایت شود که از تگ a استفاده شده است. به صورت زیر:
<html>

<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>dotnet</title>
</head>

    <body id="dotnettips">

 <a v-on:click="message" href="bank.html">click here!</a>
لازم به اشاره است که جهت معرفی رویدادی به صفحه دیگر باید از دستور v-on که vuejs در اختیار ما قرار داده است، استفاده کرد و ما نیز چنین کدی را نوشته‌ایم و صفحه مورد نظر را ارجاع داده‌ایم.
  • حتما باید نام متد به رویداد کلیک معرفی شود که در کد فوق قابل مشاهده است.
نام صفحه مورد نظر برای ارجاع : bank.html
دقت شود، درون vue که نوشته شده‌است، یک متد نیز فراخوانی شده است تا رویداد، اجرا شود و ما نام آن متد را message در نظر گرفته‌ایم. 
دو صفحه به دلخواه ساخته شده‌است که نام صفحه اول با نام cc.html و صفحه دوم با نام bank.html ایجاد شده‌اند. زمان اجرای رویداد، به صفحه دوم و دریافت پیغام hi friends، توسط تابعی که نوشته‌ایم و نمایش آن بر روی صفحه مواجه خواهیم شد. بدین معنی است که رویداد به درستی اجرا شده است و سپس به صفحه دوم هدایت می‌شویم.
تصویری از خروجی ضمیمه شده است.

‫۷ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۲۵ فروردین ۱۳۹۶، ساعت ۰۲:۳۰