اشتراکها
قالب Bootstrap Material
اشتراکها
لیستی از APIهای جدید NET Core 3.0.
مطالب
EF Code First #11
استفاده از الگوی Repository اضافی در EF Code first؛ آری یا خیر؟!
اگر در ویژوال استودیو، اشارهگر ماوس را بر روی تعریف DbContext قرار دهیم، راهنمای زیر ظاهر میشود:
A DbContext instance represents a combination of the Unit Of Work and Repository patterns such that
it can be used to query from a database and group together changes that will then be written back to
the store as a unit. DbContext is conceptually similar to ObjectContext.
در اینجا تیم EF صراحتا عنوان میکند که DbContext در EF Code first همان الگوی Unit Of Work را پیاده سازی کرده و در داخل کلاس مشتق شده از آن، DbSetها همان Repositories هستند (فقط نامها تغییر کردهاند؛ اصول یکی است).
به عبارت دیگر با نام بردن صریح از این الگوها، مقصود زیر را دنبال میکنند:
لطفا بر روی این لایه Abstraction ایی که ما تهیه دیدهایم، یک لایه Abstraction دیگر را ایجاد نکنید!
«لایه Abstraction دیگر» یعنی پیاده سازی الگوهای Unit Of Work و Repository جدید، برفراز الگوهای Unit Of Work و Repository توکار موجود!
کار اضافهای که در بسیاری از سایتها مشاهده میشود و ... متاسفانه اکثر آنها هم اشتباه هستند! در ذیل روشهای تشخیص پیاده سازیهای نادرست الگوی Repository را بر خواهیم شمرد:
1) قرار دادن متد Save تغییرات نهایی انجام شده، در داخل کلاس Repository
متد Save باید داخل کلاس Unit of work تعریف شود نه داخل کلاس Repository. دقیقا همان کاری که در EF Code first به درستی انجام شده. متد SaveChanges توسط DbContext ارائه میشود. علت هم این است که در زمان Save ممکن است با چندین Entity و چندین جدول مشغول به کار باشیم. حاصل یک تراکنش، باید نهایتا ذخیره شود نه اینکه هر کدام از اینها، تراکنش خاص خودشان را داشته باشند.
2) نداشتن درکی از الگوی Unit of work
به Unit of work به شکل یک تراکنش نگاه کنید. در داخل آن با انواع و اقسام موجودیتها از کلاسها و جداول مختلف کار شده و حاصل عملیات، به بانک اطلاعاتی اعمال میگردد. پیاده سازیهای اشتباه الگوی Repository، تمام امکانات را در داخل همان کلاس Repository قرار میدهند؛ که اشتباه است. این نوع کلاسها فقط برای کار با یک Entity بهینه شدهاند؛ در حالیکه در دنیای واقعی، اطلاعات ممکن است از دو Entity مختلف دریافت و نتیجه محاسبات مفروضی به Entity سوم اعمال شود. تمام این عملیات یک تراکنش را تشکیل میدهد، نه اینکه هر کدام، تراکنش مجزای خود را داشته باشند.
3) وهله سازی از DbContext به صورت مستقیم داخل کلاس Repository
4) Dispose اشیاء DbContext داخل کلاس Repository
هر بار وهله سازی DbContext مساوی است با باز شدن یک اتصال به بانک اطلاعاتی و همچنین از آنجائیکه راهنمای ذکر شده فوق را در مورد DbContext مطالعه نکردهاند، زمانیکه در یک متد با سه وهله از سه Repository موجودیتهای مختلف کار میکنید، سه تراکنش و سه اتصال مختلف به بانک اطلاعاتی گشوده شده است. این مورد ذاتا اشتباه است و سربار بالایی را نیز به همراه دارد.
ضمن اینکه بستن DbContext در یک Repository، امکان اعمال کوئریهای بعدی LINQ را غیرممکن میکند. به ظاهر یک شیء IQueryable در اختیار داریم که میتوان بر روی آن انواع و اقسام کوئریهای LINQ را تعریف کرد اما ... در اینجا با LINQ to Objects که بر روی اطلاعات موجود در حافظه کار میکند سر و کار نداریم. اتصال به بانک اطلاعاتی با بستن DbContext قطع شده، بنابراین کوئری LINQ بعدی شما کار نخواهد کرد.
همچنین در EF نمیتوان یک Entity را از یک Context به Context دیگری ارسال کرد. در پیاده سازی صحیح الگوی Repository (دقیقا همان چیزی که در EF Code first به صورت توکار وجود دارد)، Context باید بین Repositories که در اینجا فقط نامش DbSet تعریف شده، به اشتراک گذاشته شود. علت هم این است که EF از Context برای ردیابی تغییرات انجام شده بر روی موجودیتها استفاده میکند (همان سطح اول کش که در قسمتهای قبل به آن اشاره شد). اگر به ازای هر Repository یکبار وهله سازی DbContext انجام شود، هر کدام کش جداگانه خاص خود را خواهند داشت.
5) عدم امکان استفاده از تنها یک DbConetext به ازای یک Http Request
هنگامیکه وهله سازی DbContext به داخل یک Repository منتقل میشود و الگوی واحد کار رعایت نمیگردد، امکان به اشتراک گذاری آن بین Repositoryهای تعریف شده وجود نخواهد داشت. این مساله در برنامههای وب سبب کاهش کارآیی میگردد (باز و بسته شدن بیش از حد اتصال به بانک اطلاعاتی در حالیکه میشد تمام این عملیات را با یک DbContext انجام داد).
نمونهای از این پیاده سازی اشتباه را در اینجا میتوانید پیدا کنید. متاسفانه شبیه به همین پیاده سازی، در پروژه MVC Scaffolding نیز بکارگرفته شده است.
چرا تعریف لایه دیگری بر روی لایه Abstraction موجود در EF Code first اشتباه است؟
یکی از دلایلی که حین تعریف الگوی Repository دوم بر روی لایه موجود عنوان میشود، این است:
«به این ترتیب به سادگی میتوان ORM مورد استفاده را تغییر داد» چون پیاده سازی استفاده از ORM، در پشت این لایه مخفی شده و ما هر زمان که بخواهیم به ORM دیگری کوچ کنیم، فقط کافی است این لایه را تغییر دهیم و نه کل برنامه را.
ولی سؤال این است که هرچند این مساله از هزار فرسنگ بالاتر درست است، اما واقعا تابحال دیدهاید که پروژهای را با یک ORM شروع کنند و بعد سوئیچ کنند به ORM دیگری؟!
ضمنا برای اینکه واقعا لایه اضافی پیاده سازی شده انتقال پذیر باشد، شما باید کاملا دست و پای ORM موجود را بریده و تواناییهای در دسترس آن را به سطح نازلی کاهش دهید تا پیاده سازی شما قابل انتقال باشد. برای مثال یک سری از قابلیتهای پیشرفته و بسیار جالب در NH هست که در EF نیست و برعکس. آیا واقعا میتوان به همین سادگی ORM مورد استفاده را تغییر داد؟ فقط در یک حالت این امر میسر است: از قابلیتهای پیشرفته ابزار موجود استفاده نکنیم و از آن در سطحی بسیار ساده و ابتدایی کمک بگیریم تا از قابلیتهای مشترک بین ORMهای موجود استفاده شود.
ضمن اینکه مباحث نگاشت کلاسها به جداول را چکار خواهید کرد؟ EF راه و روش خاص خودش را دارد، NH چندین و چند روش خاص خودش را دارد! اینها به این سادگی قابل انتقال نیستند که شخصی عنوان کند: «هر زمان که علاقمند بودیم، ORM مورد استفاده را میشود عوض کرد!»
دلیل دومی که برای تهیه لایه اضافهتری بر روی DbContext عنوان میکنند این است:
«با استفاده از الگوی Repository نوشتن آزمونهای واحد سادهتر میشود». زمانیکه برنامه بر اساس Interfaceها کار میکند میتوان آنها را بجای اشاره به بانک اطلاعاتی، به نمونهای موجود در حافظه، در زمان آزمون تغییر داد.
این مورد در حالت کلی درست است اما .... نه در مورد بانکهای اطلاعاتی!
زمانیکه در یک آزمون واحد، پیاده سازی جدیدی از الگوی Interface مخزن ما تهیه میشود و اینبار بجای بانک اطلاعاتی با یک سری شیء قرارگرفته در حافظه سروکار داریم، آیا موارد زیر را هم میتوان به سادگی آزمایش کرد؟
ارتباطات بین جداولرا، cascade delete، فیلدهای identity، فیلدهای unique، کلیدهای ترکیبی، نوعهای خاص تعریف شده در بانک اطلاعاتی و مسایلی از این دست.
پاسخ: خیر! تغییر انجام شده، سبب کار برنامه با اطلاعات موجود در حافظه خواهد شد، یعنی LINQ to Objects.
شما در حالت استفاده از LINQ to Objects آزادی عمل فوق العادهای دارید. میتوانید از انواع و اقسام متدها حین تهیه کوئریهای LINQ استفاده کنید که هیچکدام معادلی در بانک اطلاعاتی نداشته و ... به ظاهر آزمون واحد شما پاس میشود؛ اما در عمل بر روی یک بانک اطلاعاتی واقعی کار نخواهد کرد.
البته شاید شخصی عنوان که بله میشود تمام اینها نیازمندیها را در حالت کار با اشیاء درون حافظه هم پیاده سازی کرد ولی ... در نهایت پیاده سازی آن بسیار پیچیده و در حد پیاده سازی یک بانک اطلاعاتی واقعی خواهد شد که واقعا ضرورتی ندارد.
و پاسخ صحیح در اینجا و این مساله خاص این است:
لطفا در حین کار با بانکهای اطلاعاتی مباحث mocking را فراموش کنید. بجای SQL Server، رشته اتصالی و تنظیمات برنامه را به SQL Server CE تغییر داده و آزمایشات خود را انجام دهید. پس از پایان کار هم بانک اطلاعاتی را delete کنید. به این نوع آزمونها اصطلاحا integration tests گفته میشود. لازم است برنامه با یک بانک اطلاعاتی واقعی تست شود و نه یک سری شیء ساده قرار گرفته در حافظه که هیچ قیدی همانند شرایط کار با یک بانک اطلاعاتی واقعی، بر روی آنها اعمال نمیشود.
ضمنا باید درنظر داشت بانکهای اطلاعاتی که تنها در حافظه کار کنند نیز وجود دارند. برای مثال SQLite حالت کار کردن صرفا در حافظه را پشتیبانی میکند. زمانیکه آزمون واحد شروع میشود، یک بانک اطلاعاتی واقعی را در حافظه تشکیل داده و پس از پایان کار هم ... اثری از این بانک اطلاعاتی باقی نخواهد ماند و برای این نوع کارها بسیار سریع است.
نتیجه گیری:
حین استفاده از EF code first، الگوی واحد کار، همان DbContext است و الگوی مخزن، همان DbSetها. ضرورتی به ایجاد یک لایه محافظ اضافی بر روی اینها وجود ندارد.
در اینجا بهتر است یک لایه اضافی را به نام مثلا Service ایجاد کرد و تمام اعمال کار با EF را به آن منتقل نمود. سپس در قسمتهای مختلف برنامه میتوان از متدهای این لایه استفاده کرد. به عبارتی در فایلهای Code behind برنامه شما نباید کدهای EF مشاهده شوند. یا در کنترلرهای MVC نیز به همین ترتیب. اینها مصرف کننده نهایی لایه سرویس ایجاد شده خواهند بود.
همچنین بجای نوشتن آزمونهای واحد، به Integration tests سوئیچ کنید تا بتوان برنامه را در شرایط کار با یک بانک اطلاعاتی واقعی تست کرد.
برای مطالعه بیشتر:
در ادامه، مراحل ارتقاء پروژههای قدیمی MVC3 را به ساختار جدید پروژههای MVC4 مرور خواهیم کرد.
1) نصب پیشنیاز
الف) نصب VS 2012
و یا
ب) نصب بسته MVC4 مخصوص VS 2010 (این مورد جهت سرورهای وب نیز توصیه میشود)
پس از نصب باید به این نکته دقت داشت که پوشههای زیر حاوی اسمبلیهای جدید MVC4 هستند و نیازی نیست الزاما این موارد را از NuGet دریافت و نصب کرد:
پس از نصب پیشنیازها
2) نیاز است نوع پروژه ارتقاء یابد
به پوشه پروژه MVC3 خود مراجعه کرده و تمام فایلهای csproj و web.config موجود را با یک ادیتور متنی باز کنید (از خود ویژوال استودیو استفاده نکنید، زیرا نیاز است محتوای فایلهای پروژه نیز دستی ویرایش شوند).
در فایلهای csproj (یا همان فایل پروژه؛ که vbproj هم میتواند باشد) عبارت
را جستجو کرده و با
جایگزین کنید. به این ترتیب نوع پروژه به MVC4 تبدیل میشود.
3) به روز رسانی شماره نگارشهای قدیمی
سپس تعاریف اسمبلیهای قدیمی نگارش سه MVC و نگارش یک Razor را یافته (در تمام فایلها، چه فایلهای پروژه و چه تنظیمات):
و اینها را با نگارش چهار MVC و نگارش دو Razor جایگزین کنید:
این کارها را با replace in all open documents توسط notepad plus-plus به سادگی میتوان انجام داد.
4) به روز رسانی مسیرهای قدیمی
به علاوه اگر در پروژههای خود از اسمبلیهای قدیمی به صورت مستقیم استفاده شده:
اینها را یافته و به نگارش MVC4 و Razor2 تغییر دهید:
5) به روز رسانی قسمت appSettings فایلهای کانفیگ
در کلیه فایلهای web.config برنامه، webpages:Version را یافته و شماره نگارش آنرا از یک به دو تغییر دهید:
همچنین یک سطر جدید PreserveLoginUrl را نیز مطابق تنظیم فوق اضافه نمائید.
6) رسیدگی به وضعیت اسمبلیهای شرکتهای ثالث
ممکن است در این زمان از تعدادی کامپوننت و اسمبلی MVC3 تهیه شده توسط شرکتهای ثالث نیز استفاده نمائید. برای اینکه این اسمبلیها را وادار نمائید تا از نگارشهای MVC4 و Razor2 استفاده کنند، نیاز است bindingRedirectهای زیر را به فایلهای web.config برنامه اضافه کنید (در فایل کانفیگ ریشه پروژه):
اکنون فایل solution را در VS.NET گشوده و یکبار گزینه rebuild را انتخاب کنید تا پروژه مجددا بر اساس اسمبلیهای جدید معرفی شده ساخته شود.
7) استفاده از NuGet برای به روز رسانی بستههای نصب شده
یک سری از بستههای تشکیل دهنده MVC3 مانند موارد ذیل نیز به روز شدهاند که لازم است از طریق NuGet دریافت و جایگزین شوند:
Unobtrusive.Ajax.2
Unobtrusive.Validation.2
Web.Optimization.1.0.0
و ....
برای اینکار در solution explorer روی references کلیک راست کرده و گزینه Manage NuGet Packages را انتخاب کنید. در صفحه باز شده گزینه updates/all را انتخاب کرده و مواردی را که لیست میکند به روز نمائید (شامل جی کوئری، EF، structureMap و غیره خواهد بود).
8) اضافه کردن یک فضای نام جدید
بسته Web Optimization را از طریق NuGet دریافت کنید (برای یافتن آن bundling را جستجو کنید؛ نام کامل آن Microsoft ASP.NET Web Optimization Framework 1.0.0 است). این مورد به همراه پوشه MVC4 نیست و باید از طریق NuGet دریافت و نصب شود. (البته پروژههای جدید MVC4 شامل این مورد هستند)
در فایل وب کانفیگ، فضای نام System.Web.Optimization را نیز اضافه نمائید:
پس از ارتقاء
اولین مشکلی که مشاهده شد:
بعد از rebuild به مقدار پارامتر salt که به نحو زیر در MVC3 تعریف شده بود، ایراد خواهد گرفت:
Salt را در MVC4 منسوخ شده معرفی کردهاند: (^)
علت هم این است که salt را اینبار به نحو صحیحی خودشان در پشت صحنه تولید و اعمال میکنند. بنابراین این یک مورد را کلا از کدهای خود حذف کنید که نیازی نیست.
مشکل بعدی:
در EF 5 جای یک سری از کلاسها تغییر کرده. مثلا ویژگیهای ForeignKey، ComplexType و ... به فضای نام System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema منتقل شدهاند. در همین حد تغییر جهت کامپایل مجدد کدها کفایت میکند.
همچنین فایلهای پروژه موجود را باز کرده و EntityFramework, Version=4.1.0.0 را جستجو کنید. نگارش جدید 4.4.0.0 است که باید اصلاح شود (این موارد را بهتر است توسط یک ادیتور معمولی خارج از VS.NET ویرایش کنید).
در زمان نگارش این مطلب EF Mini Profiler با EF 5 سازگار نیست. بنابراین اگر از آن استفاده میکنید نیاز است غیرفعالش کنید.
اولین استفاده از امکانات جدید MVC4:
استفاده از امکانات System.Web.Optimization که ذکر گردید، میتواند اولین تغییر مفید محسوب شود.
برای اینکه با نحوه کار آن بهتر آشنا شوید، یک پروژه جدید MVC4 را در VS.NET (از نوع basic) آغاز کنید. به صورت خودکار یک پوشه جدید را به نام App_Start به ریشه پروژه اضافه میکند. داخل آن فایل مثال BundleConfig قرار دارد. این کلاس در فایل global.asax برنامه نیز ثبت شدهاست. باید دقت داشت در حالت دیباگ (compilation debug=true در وب کانفیگ) تغییر خاصی را ملاحظه نخواهید کرد.
تمام اینها خوب؛ اما من به نحو زیر از این امکان جدید استفاده میکنم:
کلاس BundleConfig فوق را به مجموعه کلاسهای کمکی خود اضافه کنید.
چند نکته مهم در این کلاس وجود دارد:
الف) توسط AsIsBundleOrderer فایلها به همان ترتیبی که به سیستم اضافه میشوند، در حاصل نهایی ظاهر خواهند شد. حالت پیش فرض مرتب سازی، بر اساس حروف الفباء است و ... خصوصا برای اسکریپتهایی که ترتیب معرفی آنها مهم است، مساله ساز خواهد بود.
ب)BundleTable.EnableOptimizations سبب میشود تا حتی در حالت debug نیز فشرده سازی را مشاهده کنید.
ج) متدهای کمکی تعریف شده این امکان را میدهند تا بدون نیاز به کامپایل مجدد پروژه، به سادگی در کدهای Razor بتوانید اسکریپتها را اضافه کنید.
سپس نحوه جایگزینی تعاریف قبلی موجود در فایلهای Razor با سیستم جدید، به نحو زیر است:
پارامتر اول این متدها، سبب تعریف خودکار routing میشود. برای مثال اولین تعریف، آدرس خودکار زیر را تولید میکند:
بنابراین تعریف دقیق آن مهم است. خصوصا اگر فایلهای شما در پوشهها و زیرپوشههای متعددی قرار گرفته نمیتوان تمام آنها را در طی یک مرحله معرفی نمود. هر سطح را باید از طریق یک بار معرفی به سیستم اضافه کرد. مثلا اگر یک زیر پوشه به نام noty دارید (Content/noty)، چون در یک سطح و زیرپوشه مجزا قرار دارد، باید نحوه تعریف آن به صورت زیر باشد:
این مورد خصوصا در مسیریابی تصاویر مرتبط با اسکریپتها و شیوه نامهها مؤثر است؛ وگرنه این تصاویر تعریف شده در فایلهای CSS یافت نخواهند شد (تمام مثالهای موجود در وب با این مساله مشکل دارند و فرض آنها بر این است که کلیه فایلهای خود را در یک پوشه، بدون هیچگونه زیرپوشهای تعریف کردهاید).
پارامترهای بعدی، محل قرارگیری اسکریپتها و CSSهای برنامه هستند و همانطور که عنوان شد اینبار با خیال راحت میتوانید ترتیب معرفی خاصی را مدنظر داشته باشید؛ زیرا توسط AsIsBundleOrderer به صورت پیش فرض لحاظ خواهد شد.
1) نصب پیشنیاز
الف) نصب VS 2012
و یا
ب) نصب بسته MVC4 مخصوص VS 2010 (این مورد جهت سرورهای وب نیز توصیه میشود)
پس از نصب باید به این نکته دقت داشت که پوشههای زیر حاوی اسمبلیهای جدید MVC4 هستند و نیازی نیست الزاما این موارد را از NuGet دریافت و نصب کرد:
C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET Web Pages\v2.0\Assemblies C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET MVC 4\Assemblies
2) نیاز است نوع پروژه ارتقاء یابد
به پوشه پروژه MVC3 خود مراجعه کرده و تمام فایلهای csproj و web.config موجود را با یک ادیتور متنی باز کنید (از خود ویژوال استودیو استفاده نکنید، زیرا نیاز است محتوای فایلهای پروژه نیز دستی ویرایش شوند).
در فایلهای csproj (یا همان فایل پروژه؛ که vbproj هم میتواند باشد) عبارت
{E53F8FEA-EAE0-44A6-8774-FFD645390401}
{E3E379DF-F4C6-4180-9B81-6769533ABE47}
3) به روز رسانی شماره نگارشهای قدیمی
سپس تعاریف اسمبلیهای قدیمی نگارش سه MVC و نگارش یک Razor را یافته (در تمام فایلها، چه فایلهای پروژه و چه تنظیمات):
System.Web.Mvc, Version=3.0.0.0 System.Web.WebPages, Version=1.0.0.0 System.Web.Helpers, Version=1.0.0.0 System.Web.WebPages.Razor, Version=1.0.0.0
System.Web.Mvc, Version=4.0.0.0 System.Web.WebPages, Version=2.0.0.0 System.Web.Helpers, Version=2.0.0.0 System.Web.WebPages.Razor, Version=2.0.0.0
4) به روز رسانی مسیرهای قدیمی
به علاوه اگر در پروژههای خود از اسمبلیهای قدیمی به صورت مستقیم استفاده شده:
C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET Web Pages\v1.0\Assemblies C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET MVC 3\Assemblies
C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET Web Pages\v2.0\Assemblies C:\Program Files\Microsoft ASP.NET\ASP.NET MVC 4\Assemblies
5) به روز رسانی قسمت appSettings فایلهای کانفیگ
در کلیه فایلهای web.config برنامه، webpages:Version را یافته و شماره نگارش آنرا از یک به دو تغییر دهید:
<appSettings> <add key="webpages:Version" value="2.0.0.0" /> <add key="PreserveLoginUrl" value="true" /> </appSettings>
6) رسیدگی به وضعیت اسمبلیهای شرکتهای ثالث
ممکن است در این زمان از تعدادی کامپوننت و اسمبلی MVC3 تهیه شده توسط شرکتهای ثالث نیز استفاده نمائید. برای اینکه این اسمبلیها را وادار نمائید تا از نگارشهای MVC4 و Razor2 استفاده کنند، نیاز است bindingRedirectهای زیر را به فایلهای web.config برنامه اضافه کنید (در فایل کانفیگ ریشه پروژه):
<configuration> <!--... elements deleted for clarity ...--> <runtime> <assemblyBinding xmlns="urn:schemas-microsoft-com:asm.v1"> <dependentAssembly> <assemblyIdentity name="System.Web.Helpers" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" /> <bindingRedirect oldVersion="1.0.0.0" newVersion="2.0.0.0"/> </dependentAssembly> <dependentAssembly> <assemblyIdentity name="System.Web.Mvc" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" /> <bindingRedirect oldVersion="1.0.0.0-3.0.0.0" newVersion="4.0.0.0"/> </dependentAssembly> <dependentAssembly> <assemblyIdentity name="System.Web.WebPages" publicKeyToken="31bf3856ad364e35" /> <bindingRedirect oldVersion="1.0.0.0" newVersion="2.0.0.0"/> </dependentAssembly> </assemblyBinding> </runtime> </configuration>
7) استفاده از NuGet برای به روز رسانی بستههای نصب شده
یک سری از بستههای تشکیل دهنده MVC3 مانند موارد ذیل نیز به روز شدهاند که لازم است از طریق NuGet دریافت و جایگزین شوند:
Unobtrusive.Ajax.2
Unobtrusive.Validation.2
Web.Optimization.1.0.0
و ....
برای اینکار در solution explorer روی references کلیک راست کرده و گزینه Manage NuGet Packages را انتخاب کنید. در صفحه باز شده گزینه updates/all را انتخاب کرده و مواردی را که لیست میکند به روز نمائید (شامل جی کوئری، EF، structureMap و غیره خواهد بود).
8) اضافه کردن یک فضای نام جدید
بسته Web Optimization را از طریق NuGet دریافت کنید (برای یافتن آن bundling را جستجو کنید؛ نام کامل آن Microsoft ASP.NET Web Optimization Framework 1.0.0 است). این مورد به همراه پوشه MVC4 نیست و باید از طریق NuGet دریافت و نصب شود. (البته پروژههای جدید MVC4 شامل این مورد هستند)
در فایل وب کانفیگ، فضای نام System.Web.Optimization را نیز اضافه نمائید:
<pages> <namespaces> <add namespace="System.Web.Optimization" /> </namespaces> </pages>
پس از ارتقاء
اولین مشکلی که مشاهده شد:
بعد از rebuild به مقدار پارامتر salt که به نحو زیر در MVC3 تعریف شده بود، ایراد خواهد گرفت:
[ValidateAntiForgeryToken(Salt = "data123")]
علت هم این است که salt را اینبار به نحو صحیحی خودشان در پشت صحنه تولید و اعمال میکنند. بنابراین این یک مورد را کلا از کدهای خود حذف کنید که نیازی نیست.
مشکل بعدی:
در EF 5 جای یک سری از کلاسها تغییر کرده. مثلا ویژگیهای ForeignKey، ComplexType و ... به فضای نام System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema منتقل شدهاند. در همین حد تغییر جهت کامپایل مجدد کدها کفایت میکند.
همچنین فایلهای پروژه موجود را باز کرده و EntityFramework, Version=4.1.0.0 را جستجو کنید. نگارش جدید 4.4.0.0 است که باید اصلاح شود (این موارد را بهتر است توسط یک ادیتور معمولی خارج از VS.NET ویرایش کنید).
در زمان نگارش این مطلب EF Mini Profiler با EF 5 سازگار نیست. بنابراین اگر از آن استفاده میکنید نیاز است غیرفعالش کنید.
اولین استفاده از امکانات جدید MVC4:
استفاده از امکانات System.Web.Optimization که ذکر گردید، میتواند اولین تغییر مفید محسوب شود.
برای اینکه با نحوه کار آن بهتر آشنا شوید، یک پروژه جدید MVC4 را در VS.NET (از نوع basic) آغاز کنید. به صورت خودکار یک پوشه جدید را به نام App_Start به ریشه پروژه اضافه میکند. داخل آن فایل مثال BundleConfig قرار دارد. این کلاس در فایل global.asax برنامه نیز ثبت شدهاست. باید دقت داشت در حالت دیباگ (compilation debug=true در وب کانفیگ) تغییر خاصی را ملاحظه نخواهید کرد.
تمام اینها خوب؛ اما من به نحو زیر از این امکان جدید استفاده میکنم:
using System.Collections.Generic; using System.IO; using System.Web; using System.Web.Optimization; namespace Common.WebToolkit { /// <summary> /// A custom bundle orderer (IBundleOrderer) that will ensure bundles are /// included in the order you register them. /// </summary> public class AsIsBundleOrderer : IBundleOrderer { public IEnumerable<FileInfo> OrderFiles(BundleContext context, IEnumerable<FileInfo> files) { return files; } } public static class BundleConfig { private static void addBundle(string virtualPath, bool isCss, params string[] files) { BundleTable.EnableOptimizations = true; var existing = BundleTable.Bundles.GetBundleFor(virtualPath); if (existing != null) return; var newBundle = isCss ? new Bundle(virtualPath, new CssMinify()) : new Bundle(virtualPath, new JsMinify()); newBundle.Orderer = new AsIsBundleOrderer(); foreach (var file in files) newBundle.Include(file); BundleTable.Bundles.Add(newBundle); } public static IHtmlString AddScripts(string virtualPath, params string[] files) { addBundle(virtualPath, false, files); return Scripts.Render(virtualPath); } public static IHtmlString AddStyles(string virtualPath, params string[] files) { addBundle(virtualPath, true, files); return Styles.Render(virtualPath); } public static IHtmlString AddScriptUrl(string virtualPath, params string[] files) { addBundle(virtualPath, false, files); return Scripts.Url(virtualPath); } public static IHtmlString AddStyleUrl(string virtualPath, params string[] files) { addBundle(virtualPath, true, files); return Styles.Url(virtualPath); } } }
چند نکته مهم در این کلاس وجود دارد:
الف) توسط AsIsBundleOrderer فایلها به همان ترتیبی که به سیستم اضافه میشوند، در حاصل نهایی ظاهر خواهند شد. حالت پیش فرض مرتب سازی، بر اساس حروف الفباء است و ... خصوصا برای اسکریپتهایی که ترتیب معرفی آنها مهم است، مساله ساز خواهد بود.
ب)BundleTable.EnableOptimizations سبب میشود تا حتی در حالت debug نیز فشرده سازی را مشاهده کنید.
ج) متدهای کمکی تعریف شده این امکان را میدهند تا بدون نیاز به کامپایل مجدد پروژه، به سادگی در کدهای Razor بتوانید اسکریپتها را اضافه کنید.
سپس نحوه جایگزینی تعاریف قبلی موجود در فایلهای Razor با سیستم جدید، به نحو زیر است:
@using Common.WebToolkit <link href="@BundleConfig.AddStyleUrl("~/Content/blueprint/print", "~/Content/blueprint/print.css")" rel="stylesheet" type="text/css" media="print"/> @BundleConfig.AddScripts("~/Scripts/js", "~/Scripts/jquery-1.8.0.min.js", "~/Scripts/jquery.unobtrusive-ajax.min.js", "~/Scripts/jquery.validate.min.js") @BundleConfig.AddStyles("~/Content/css", "~/Content/Site.css", "~/Content/buttons.css")
http://site/Content/blueprint/print?v=hash
@BundleConfig.AddStyles("~/Content/noty/css", "~/Content/noty/jquery.noty.css", "~/Content/noty/noty_theme_default.css")
پارامترهای بعدی، محل قرارگیری اسکریپتها و CSSهای برنامه هستند و همانطور که عنوان شد اینبار با خیال راحت میتوانید ترتیب معرفی خاصی را مدنظر داشته باشید؛ زیرا توسط AsIsBundleOrderer به صورت پیش فرض لحاظ خواهد شد.
اشتراکها
کتاب مقدمهای بر ASP.NET Core 2.0
اشتراکها