بازنویسی این قسمت در اینجا: مسیریابی در Angular
نظرات مطالب
یک نکته درباره Angular routeProvider
بله. من از Angular Dynamic Routing استفاده میکنم.
یک سرویس در AngularJS 2.0، کلاسی است با هدفی محدود و مشخص. این سرویسها مستقل از کامپوننتی خاص هستند و هدف آنها، به اشتراک گذاشتن اطلاعات و یا منطقی بین کامپوننتهای مختلف میباشد. همچنین از آنها برای کپسوله سازی تعاملات خارجی، مانند دسترسی به دادهها نیز استفاده میشود.
نگاهی به نحوهی عملکرد سرویسها و تزریق وابستگیها در AngularJS 2.0
فرض کنید کلاس سرویسی، به نحو ذیل تعریف شدهاست:
این کلاس، خارج از کلاس متناظر با یک کامپوننت قرار داد. بنابراین برای استفادهی از آن، میتوان آنرا به صورت مستقیم، داخل کلاسی که به آن نیاز دارد، وهله سازی/نمونه سازی نمود و استفاده کرد:
هر چند این روش کار میکند، اما نمونهی ایجاد شده، سطح دسترسی محلی، در این کلاس دارد و در خارج آن قابل دسترسی نیست. بنابراین نمیتوان از آن برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات و منابع، بین کامپوننتهای مختلف استفاده کرد.
همچنین در این حالت، mocking این سرویس برای نوشتن unit tests نیز مشکل میباشد.
راه بهتر و توصیه شدهی در اینجا، ثبت و معرفی این سرویسها به AngularJS 2.0 است. سپس AngularJS 2.0 به ازای هر کلاس سرویس معرفی شدهی به آن، یک وهله/نمونه را ایجاد میکند. بنابراین طول عمر سرویسهای ایجاد شدهی در این حالت، singleton است (یکبار ایجاد شده و تا پایان طول عمر برنامه زنده نگه داشته میشوند).
پس از آن میتوان از تزریق کنندههای توکار AngularJS 2.0، جهت تزریق وهلههای این سرویسها استفاده کرد.
اکنون اگر کلاسی، نیاز به این سرویس داشته باشد، نیاز خود را به صورت یک وابستگی تعریف شدهی در سازندهی کلاس اعلام میکند:
در این حالت زمانیکه کلاس کامپوننت، برای اولین بار وهله سازی میشود، سرویس مورد نیاز آن نیز توسط تزریق کنندهی توکار AngularJS 2.0، در اختیارش قرار میگیرد.
به این فرآیند اصطلاحا dependency injection و یا تزریق وابستگیها میگویند. در فرآیند تزریق وابستگیها، یک کلاس، وهلههای کلاسهای دیگر مورد نیاز خودش را بجای وهله سازی مستقیم، از یک تزریق کننده دریافت میکند. بنابراین بجای نوشتن newها در کلاس جاری، آنها را به صورت وابستگیهایی در سازندهی کلاس تعریف میکنیم تا توسط AngularJS 2.0 تامین شوند.
با توجه به اینکه طول عمر این وابستگیها singleton است و این طول عمر توسط AngularJS 2.0 مدیریت میشود، اطلاعات وهلههای سرویسهای مختلف و تغییرات صورت گرفتهی در آنها، بین تمام کامپوننتها به صورت یکسانی به اشتراک گذاشته میشوند.
به علاوه اکنون امکان mocking سرویسها با توجه به عدم وهله سازی آنها در داخل کلاسها به صورت مستقیم، سادهتر از قبل میسر است.
مراحل ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0
ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0، با ایجاد یک کلاس جدید شروع میشود. سپس متادیتای آن افزوده شده و در آخر موارد مورد نیاز آن import خواهند شد. با این موارد پیشتر در حین ساختن یک کامپوننت جدید و یا یک Pipe جدید آشنا شدهاید و این طراحی یک دست را در سراسر AngularJS 2.0 میتوان مشاهده کرد.
اولین سرویس خود را با افزودن فایل جدید product.service.ts به پوشهی app\products آغاز میکنیم؛ با این محتوا:
نام کلاس سرویس نیز pascal case است و بهتر است به کلمهی Service ختم شود.
همانند سایر ماژولهای تعریف شده، در اینجا نیز باید کلاس تعریف شده export شود تا در قسمتهای دیگر قابل استفاده و دسترسی گردد.
سپس در این سرویس، یک متد برای بازگشت لیست محصولات ایجاد شدهاست.
در ادامه یک decorator جدید به نام ()Injectable@ به بالای این کلاس اضافه شدهاست. این متادیتا است که مشخص میکند کلاس جاری، یک سرویس AngularJS 2.0 است.
البته باید دقت داشت که این مزین کننده تنها زمانی نیاز است حتما قید شود که کلاس تعریف شده، دارای وابستگیهای تزریق شدهای باشد. اما توصیه شدهاست که بهتر است هر کلاس سرویسی (حتی اگر دارای وابستگیهای تزریق شدهای هم نبود) به این decorator ویژه، مزین شود تا بتوان طراحی یک دستی را در سراسر برنامه شاهد بود.
در آخر هم موارد مورد نیاز، import میشوند. برای مثال Injectable در ماژول angular2/core تعریف شدهاست.
هدف از تعریف این سرویس، دور کردن وظیفهی تامین داده، از کلاس کامپوننت لیست محصولات است؛ جهت رسیدن به یک طراحی SOLID.
در قسمت بعدی این سری، این لیست را بجای یک آرایهی از پیش تعریف شده، از یک سرور HTTP دریافت خواهیم کرد.
ثبت و معرفی سرویس جدید ProductService به AngularJS 2.0 Injector
مرحلهی اول استفاده از سرویسهای تعریف شده، ثبت و معرفی آنها به AngularJS 2.0 Injector است. سپس این Injector است که تک وهلهی سرویس ثبت شدهی در آنرا در اختیار هر کامپوننتی که آنرا درخواست کند، قرار میدهد.
مرحلهی ثبت این سرویس، معرفی نام این کلاس، به خاصیتی آرایهای، به نام providers است که یکی از خواص decorator ویژهی Component است. بدیهی است هر کامپوننتی که در برنامه وجود داشته باشد، توانایی ثبت این سرویس را نیز دارد؛ اما باید از کدامیک استفاده کرد؟
اگر سرویس خود را در کامپوننت لیست محصولات رجیستر کنیم، تک وهلهی این سرویس تنها در این کامپوننت و زیر کامپوننتهای آن در دسترس خواهند بود و اگر این سرویس را در بیش از یک کامپوننت ثبت کنیم، آنگاه دیگر هدف اصلی طول عمر singleton یک سرویس مفهومی نداشته و برنامه هم اکنون دارای چندین وهله از سرویس تعریف شدهی ما میگردد و دیگر نمیتوان اطلاعات یکسانی را بین کامپوننتها به اشتراک گذاشت.
بنابراین توصیه شدهاست که از خاصیت providers کامپوننتهای غیر ریشهای، صرفنظر کرده و سرویسهای خود را تنها در بالاترین سطح کامپوننتهای تعریف شده، یعنی در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کنید. به این ترتیب تک وهلهی ایجاد شدهی در اینجا، در این کامپوننت ریشهای و تمام زیر کامپوننتهای آن (یعنی تمام کامپوننتهای دیگر برنامه) به صورت یکسانی در دسترس قرار میگیرد.
به همین جهت فایل app.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
در اینجا دو تغییر جدید صورت گرفتهاند:
الف) خاصیت providers که آرایهای از سرویسها را قبول میکند، با ProductService مقدار دهی شدهاست.
ب) در ابتدای فایل، ProductService، از ماژول آن import گردیدهاست.
تزریق سرویسها به کامپوننتها
تا اینجا یک سرویس جدید را ایجاد کردیم و سپس آنرا به AngularJS 2.0 Injector معرفی نمودیم. اکنون نوبت به استفاده و تزریق آن، به کلاسی است که به این وابستگی نیاز دارد. در TypeScript، تزریق وابستگیها در سازندهی یک کلاس صورت میگیرند. هر کلاس، دارای متد سازندهای است که در زمان وهله سازی آن، اجرا میشود. اگر نیاز به تزریق وابستگیها باشد، تعریف این سازنده به صورت صریح، ضروری است. باید دقت داشت که هدف اصلی از متد سازنده، آغاز و مقدار دهی متغیرها و وابستگیهای مورد نیاز یک کلاس است و باید تا حد امکان از منطقهای طولانی عاری باشد.
در ادامه فایل product-list.component.ts را گشوده و سپس سازندهی ذیل را به آن اضافه کنید:
سازندهی کلاس عموما پس از لیست خواص آن کلاس تعریف میشود و پیش از تعاریف سایر متدهای آن.
روش خلاصه شدهای که در اینجا جهت تعریف سازندهی کلاس و متغیر تعریف شدهی در آن بکار گرفته شده، معادل قطعه کد متداول ذیل است و هر دو حالت ذکر شده، در TypeScript یکی میباشند:
در اینجا سرویس مورد نیاز را به صورت یک متغیر private در سازندهی کلاس ذکر میکنیم (مرسوم است متغیرهای private با _ شروع شوند). همچنین این سرویس باید در لیست import ابتدای ماژول جاری نیز ذکر شود.
این وابستگی در اولین باری که کلاس کامپوننت، توسط AngularJS 2.0 وهله سازی میشود، از لیست providers ثبت شدهی در کامپوننت ریشهی سایت، تامین خواهد شد.
اکنون نوبت به استفادهی از این سرویس تزریق شدهاست. به همین جهت ابتدا لیست عناصر آرایهی خاصیت products را حذف میکنیم (برای اینکه قرار است این سرویس، کار تامین اطلاعات را انجام دهد و نه کلاس کامپوننت).
خوب، در ادامه، کدهای مقدار دهی آرایهی products را از سرویس دریافتی، در کجا قرار دهیم؟ شاید عنوان کنید که در همین متد سازندهی کلاس نیز میتوان اینکار را انجام داد.
هر چند در مثال جاری که از یک آرایهی از پیش تعریف شده، برای این مقصود استفاده میشود، این مقدار دهی مشکلی را ایجاد نخواهد کرد، اما در قسمت بعدی که میخواهیم آنرا از سرور دریافت کنیم، فراخوانی متد getProducts، اندکی زمانبر خواهد بود. بنابراین رویهی کلی این است که کدهای زمانبر، نباید در سازندهی یک کلاس قرار گیرند؛ چون سبب تاخیر در بارگذاری تمام قسمتهای آن میشوند.
به همین جهت روش صحیح انجام این مقدار دهی، با پیاده سازی life cycle hook ویژهای به نام OnInit است که در قسمت پنجم آنرا معرفی کردیم:
هر نوع عملیات آغازین مقدار دهی متغیرها و خواص کامپوننتها باید در ngOnInit مربوط به هوک OnInit انجام شود که نمونهای از آنرا در کدهای فوق ملاحظه میکنید.
در اینجا اکنون خاصیت products عاری است از ذکر صریح عناصر تشکیل دهندهی آن. سپس وابستگی مورد نیاز، در سازندهی کلاس تزریق شدهاست و در آخر، در رویداد چرخهی حیات ngOnInit، با استفاده از این وابستگی تزریقی، لیست محصولات دریافت و به خاصیت عمومی products نسبت داده شدهاست.
در ادامه برنامه را اجرا کنید. باید هنوز هم مطابق قبل، لیست محصولات قابل مشاهده باشد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part7.zip
خلاصهی بحث
فرآیند کلی تعریف یک سرویس AngularJS 2.0، تفاوتی با ساخت یک کامپوننت یا Pipe سفارشی ندارد. پس از تعریف کلاسی که نام آن ختم شدهی به Service است، آنرا مزین به ()Injectable@ میکنیم. سپس این سرویس را در بالاترین سطح کامپوننتهای موجود یا همان کامپوننت ریشهی سایت، ثبت و معرفی میکنیم؛ تا تنها یک وهله از آن توسط AngularJS 2.0 Injector ایجاد شده و در اختیار تمام کامپوننتهای برنامه قرار گیرد. البته اگر این سرویس تنها در یک کامپوننت استفاده میشود و قصد به اشتراک گذاری اطلاعات آنرا نداریم، میتوان سطح سلسله مراتب دسترسی به آنرا نیز کاهش داد. برای مثال این سرویس را در لیست providers همان کامپوننت ویژه، ثبت و معرفی کرد. به این ترتیب تنها این کامپوننت خاص و فرزندان آن دسترسی به امکانات سرویس مدنظر را مییابند و نه تمام کامپوننتهای دیگر تعریف شدهی در برنامه.
در ادامه هر کلاسی که به این سرویس نیاز دارد (با توجه به سلسه مراتب دسترسی ذکر شده)، تنها کافی است در سازندهی خود، این وابستگی را اعلام کند تا توسط AngularJS 2.0 Injector تامین گردد.
نگاهی به نحوهی عملکرد سرویسها و تزریق وابستگیها در AngularJS 2.0
فرض کنید کلاس سرویسی، به نحو ذیل تعریف شدهاست:
export class MyService {}
let svc = new MyService();
همچنین در این حالت، mocking این سرویس برای نوشتن unit tests نیز مشکل میباشد.
راه بهتر و توصیه شدهی در اینجا، ثبت و معرفی این سرویسها به AngularJS 2.0 است. سپس AngularJS 2.0 به ازای هر کلاس سرویس معرفی شدهی به آن، یک وهله/نمونه را ایجاد میکند. بنابراین طول عمر سرویسهای ایجاد شدهی در این حالت، singleton است (یکبار ایجاد شده و تا پایان طول عمر برنامه زنده نگه داشته میشوند).
پس از آن میتوان از تزریق کنندههای توکار AngularJS 2.0، جهت تزریق وهلههای این سرویسها استفاده کرد.
اکنون اگر کلاسی، نیاز به این سرویس داشته باشد، نیاز خود را به صورت یک وابستگی تعریف شدهی در سازندهی کلاس اعلام میکند:
constructor(private _myService: MyService){}
به این فرآیند اصطلاحا dependency injection و یا تزریق وابستگیها میگویند. در فرآیند تزریق وابستگیها، یک کلاس، وهلههای کلاسهای دیگر مورد نیاز خودش را بجای وهله سازی مستقیم، از یک تزریق کننده دریافت میکند. بنابراین بجای نوشتن newها در کلاس جاری، آنها را به صورت وابستگیهایی در سازندهی کلاس تعریف میکنیم تا توسط AngularJS 2.0 تامین شوند.
با توجه به اینکه طول عمر این وابستگیها singleton است و این طول عمر توسط AngularJS 2.0 مدیریت میشود، اطلاعات وهلههای سرویسهای مختلف و تغییرات صورت گرفتهی در آنها، بین تمام کامپوننتها به صورت یکسانی به اشتراک گذاشته میشوند.
به علاوه اکنون امکان mocking سرویسها با توجه به عدم وهله سازی آنها در داخل کلاسها به صورت مستقیم، سادهتر از قبل میسر است.
مراحل ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0
ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0، با ایجاد یک کلاس جدید شروع میشود. سپس متادیتای آن افزوده شده و در آخر موارد مورد نیاز آن import خواهند شد. با این موارد پیشتر در حین ساختن یک کامپوننت جدید و یا یک Pipe جدید آشنا شدهاید و این طراحی یک دست را در سراسر AngularJS 2.0 میتوان مشاهده کرد.
اولین سرویس خود را با افزودن فایل جدید product.service.ts به پوشهی app\products آغاز میکنیم؛ با این محتوا:
import { Injectable } from 'angular2/core'; import { IProduct } from './product'; @Injectable() export class ProductService { getProducts(): IProduct[] { return [ { "productId": 2, "productName": "Garden Cart", "productCode": "GDN-0023", "releaseDate": "March 18, 2016", "description": "15 gallon capacity rolling garden cart", "price": 32.99, "starRating": 4.2, "imageUrl": "app/assets/images/garden_cart.png" }, { "productId": 5, "productName": "Hammer", "productCode": "TBX-0048", "releaseDate": "May 21, 2016", "description": "Curved claw steel hammer", "price": 8.9, "starRating": 4.8, "imageUrl": "app/assets/images/rejon_Hammer.png" } ]; } }
همانند سایر ماژولهای تعریف شده، در اینجا نیز باید کلاس تعریف شده export شود تا در قسمتهای دیگر قابل استفاده و دسترسی گردد.
سپس در این سرویس، یک متد برای بازگشت لیست محصولات ایجاد شدهاست.
در ادامه یک decorator جدید به نام ()Injectable@ به بالای این کلاس اضافه شدهاست. این متادیتا است که مشخص میکند کلاس جاری، یک سرویس AngularJS 2.0 است.
البته باید دقت داشت که این مزین کننده تنها زمانی نیاز است حتما قید شود که کلاس تعریف شده، دارای وابستگیهای تزریق شدهای باشد. اما توصیه شدهاست که بهتر است هر کلاس سرویسی (حتی اگر دارای وابستگیهای تزریق شدهای هم نبود) به این decorator ویژه، مزین شود تا بتوان طراحی یک دستی را در سراسر برنامه شاهد بود.
در آخر هم موارد مورد نیاز، import میشوند. برای مثال Injectable در ماژول angular2/core تعریف شدهاست.
هدف از تعریف این سرویس، دور کردن وظیفهی تامین داده، از کلاس کامپوننت لیست محصولات است؛ جهت رسیدن به یک طراحی SOLID.
در قسمت بعدی این سری، این لیست را بجای یک آرایهی از پیش تعریف شده، از یک سرور HTTP دریافت خواهیم کرد.
ثبت و معرفی سرویس جدید ProductService به AngularJS 2.0 Injector
مرحلهی اول استفاده از سرویسهای تعریف شده، ثبت و معرفی آنها به AngularJS 2.0 Injector است. سپس این Injector است که تک وهلهی سرویس ثبت شدهی در آنرا در اختیار هر کامپوننتی که آنرا درخواست کند، قرار میدهد.
مرحلهی ثبت این سرویس، معرفی نام این کلاس، به خاصیتی آرایهای، به نام providers است که یکی از خواص decorator ویژهی Component است. بدیهی است هر کامپوننتی که در برنامه وجود داشته باشد، توانایی ثبت این سرویس را نیز دارد؛ اما باید از کدامیک استفاده کرد؟
اگر سرویس خود را در کامپوننت لیست محصولات رجیستر کنیم، تک وهلهی این سرویس تنها در این کامپوننت و زیر کامپوننتهای آن در دسترس خواهند بود و اگر این سرویس را در بیش از یک کامپوننت ثبت کنیم، آنگاه دیگر هدف اصلی طول عمر singleton یک سرویس مفهومی نداشته و برنامه هم اکنون دارای چندین وهله از سرویس تعریف شدهی ما میگردد و دیگر نمیتوان اطلاعات یکسانی را بین کامپوننتها به اشتراک گذاشت.
بنابراین توصیه شدهاست که از خاصیت providers کامپوننتهای غیر ریشهای، صرفنظر کرده و سرویسهای خود را تنها در بالاترین سطح کامپوننتهای تعریف شده، یعنی در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کنید. به این ترتیب تک وهلهی ایجاد شدهی در اینجا، در این کامپوننت ریشهای و تمام زیر کامپوننتهای آن (یعنی تمام کامپوننتهای دیگر برنامه) به صورت یکسانی در دسترس قرار میگیرد.
به همین جهت فایل app.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
import { Component } from 'angular2/core'; import { ProductListComponent } from './products/product-list.component'; import { ProductService } from './products/product.service'; @Component({ selector: 'pm-app', template:` <div><h1>{{pageTitle}}</h1> <pm-products></pm-products> </div> `, directives: [ProductListComponent], providers: [ProductService] }) export class AppComponent { pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP"; }
الف) خاصیت providers که آرایهای از سرویسها را قبول میکند، با ProductService مقدار دهی شدهاست.
ب) در ابتدای فایل، ProductService، از ماژول آن import گردیدهاست.
تزریق سرویسها به کامپوننتها
تا اینجا یک سرویس جدید را ایجاد کردیم و سپس آنرا به AngularJS 2.0 Injector معرفی نمودیم. اکنون نوبت به استفاده و تزریق آن، به کلاسی است که به این وابستگی نیاز دارد. در TypeScript، تزریق وابستگیها در سازندهی یک کلاس صورت میگیرند. هر کلاس، دارای متد سازندهای است که در زمان وهله سازی آن، اجرا میشود. اگر نیاز به تزریق وابستگیها باشد، تعریف این سازنده به صورت صریح، ضروری است. باید دقت داشت که هدف اصلی از متد سازنده، آغاز و مقدار دهی متغیرها و وابستگیهای مورد نیاز یک کلاس است و باید تا حد امکان از منطقهای طولانی عاری باشد.
در ادامه فایل product-list.component.ts را گشوده و سپس سازندهی ذیل را به آن اضافه کنید:
import { ProductService } from './product.service'; export class ProductListComponent implements OnInit { pageTitle: string = 'Product List'; imageWidth: number = 50; imageMargin: number = 2; showImage: boolean = false; listFilter: string = 'cart'; constructor(private _productService: ProductService) { }
روش خلاصه شدهای که در اینجا جهت تعریف سازندهی کلاس و متغیر تعریف شدهی در آن بکار گرفته شده، معادل قطعه کد متداول ذیل است و هر دو حالت ذکر شده، در TypeScript یکی میباشند:
private _productService: ProductService; constructor(productService: ProductService) { _productService = productService; }
این وابستگی در اولین باری که کلاس کامپوننت، توسط AngularJS 2.0 وهله سازی میشود، از لیست providers ثبت شدهی در کامپوننت ریشهی سایت، تامین خواهد شد.
اکنون نوبت به استفادهی از این سرویس تزریق شدهاست. به همین جهت ابتدا لیست عناصر آرایهی خاصیت products را حذف میکنیم (برای اینکه قرار است این سرویس، کار تامین اطلاعات را انجام دهد و نه کلاس کامپوننت).
products: IProduct[];
this.products = _productService.getProducts();
به همین جهت روش صحیح انجام این مقدار دهی، با پیاده سازی life cycle hook ویژهای به نام OnInit است که در قسمت پنجم آنرا معرفی کردیم:
export class ProductListComponent implements OnInit { products: IProduct[]; constructor(private _productService: ProductService) { } ngOnInit(): void { //console.log('In OnInit'); this.products = this._productService.getProducts(); }
در اینجا اکنون خاصیت products عاری است از ذکر صریح عناصر تشکیل دهندهی آن. سپس وابستگی مورد نیاز، در سازندهی کلاس تزریق شدهاست و در آخر، در رویداد چرخهی حیات ngOnInit، با استفاده از این وابستگی تزریقی، لیست محصولات دریافت و به خاصیت عمومی products نسبت داده شدهاست.
در ادامه برنامه را اجرا کنید. باید هنوز هم مطابق قبل، لیست محصولات قابل مشاهده باشد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part7.zip
خلاصهی بحث
فرآیند کلی تعریف یک سرویس AngularJS 2.0، تفاوتی با ساخت یک کامپوننت یا Pipe سفارشی ندارد. پس از تعریف کلاسی که نام آن ختم شدهی به Service است، آنرا مزین به ()Injectable@ میکنیم. سپس این سرویس را در بالاترین سطح کامپوننتهای موجود یا همان کامپوننت ریشهی سایت، ثبت و معرفی میکنیم؛ تا تنها یک وهله از آن توسط AngularJS 2.0 Injector ایجاد شده و در اختیار تمام کامپوننتهای برنامه قرار گیرد. البته اگر این سرویس تنها در یک کامپوننت استفاده میشود و قصد به اشتراک گذاری اطلاعات آنرا نداریم، میتوان سطح سلسله مراتب دسترسی به آنرا نیز کاهش داد. برای مثال این سرویس را در لیست providers همان کامپوننت ویژه، ثبت و معرفی کرد. به این ترتیب تنها این کامپوننت خاص و فرزندان آن دسترسی به امکانات سرویس مدنظر را مییابند و نه تمام کامپوننتهای دیگر تعریف شدهی در برنامه.
در ادامه هر کلاسی که به این سرویس نیاز دارد (با توجه به سلسه مراتب دسترسی ذکر شده)، تنها کافی است در سازندهی خود، این وابستگی را اعلام کند تا توسط AngularJS 2.0 Injector تامین گردد.
خیلی خوشحالم که تا این مرحله، این مقالهها را دنبال میکنید. در مقالات قبل مسائل ساده و مهمی در بحث Performance مطرح شد. در این مقاله میخواهم قدم سوم در بهبود Performance را توضیح دهم که رعایت کردن این مسائل میتواند کمک زیادی در بهبود عملکرد برنامههای مبتنی بر AngularJS داشته باشد.
و کد سمت controller
و اما خروجی نهایی
خوب چون ما در قسمت controller به صورت scope.name و scope.avg عمل کردهایم، میتوانیم در View به صورت name و avg از این متغیرها استفاده کنیم. در نتیجه اگر ما در controller، به جای scope.name بنویسیم name و یا به جای scope.avg بنویسیم avg به مشکل بر میخوریم؛ چون قسمت View ما متغیرهای داخل scope را در View دخیل میکند و متغیرهای داخل scope توسط Watcherها رصد میشود.
فکر کنم متوجه تفاوت این کد با کد بالایی شدهاید. اما کدام کد درست است؟ یا بهتر بگویم کدام کد بر روی Performance تاثیر مناسبی دارد؟ کد پایینی Performance بالایی دارد. دلیل این موضوع این است وقتی ما از nums در View هیچ استفادهای نمیکنیم، بهتر است به صورت var nums تعریف شود. در کد بالایی که این متغیر به صورت scope.nums تعریف شده بود، با اینکه در View استفاده نشده بود، ولی توسط Watcher AngularJS در هر لحظه رصد میشود و این کار باعث کندی و کاهش عملکرد AngularJS خواهد شد. بنابراین در کل متغیرهایی را که در View استفاده نمیکنید، به صورت var test استفاده نمایید تا Watcher AngularJS این متغیرها را رصد نکند.
scope؟
همهی برنامه نویسان و توسعه دهندگان، یکی از اولین مفاهیمی را که در AngularJS یاد میگیرند، scope هست. اما scope چیست؟ به صورت خیلی ساده میتوان گفت scope مشخص کنندهی حوزه متغیرها و توابعی هست که قرار است در View تاثیر داشته باشند. کد زیر را مشاهده کنید:
<div>نام و نام خانوادگی: {{name}}</div> <div>معدل: {{avg()}}<div>
scope.nums=[19,20,17,16,15,18,19]; scope.name='بهنام محمدی'; scope.avg= function(){ return scope.nums.reduce(function(previousValue, currentValue) { return previousValue + currentValue; })/scope.nums.length; }
نام و نام خانوادگی: بهنام محمدی معدل:17.71
خوب سؤال، همه چیز که عالی هست پس مشکل در کجاست؟
مشکل در متغیر scope.nums هست! به کد زیر توجه کنید:
var nums=[19,20,17,16,15,18,19]; scope.name='بهنام محمدی'; scope.avg= function(){ return nums.reduce(function(previousValue, currentValue) { return previousValue + currentValue; })/nums.length; }
امیدوارم از این مقاله لذت برده باشید. منتظر مقاله بعدی من باشید.
مطالب دورهها
مدیریت تغییرات گریدی از اطلاعات به کمک استفاده از الگوی واحد کار مشترک بین ViewModel و لایه سرویس
قالب پروژه WPF Framework به همراه چندین صفحه ابتدایی لازم، برای شروع هر برنامهی تجاری دسکتاپی است؛ مثال مانند صفحه لاگین، صفحه تغییرات مشخصات کاربر وارد شده به سیستم و امثال آن. صفحهای را که در این قسمت بررسی خواهیم کرد، صفحه تعریف کاربران جدید و ویرایش اطلاعات کاربران موجود است.
در این صفحه با کلیک بر روی دکمه به علاوه، یک ردیف به ردیفهای موجود اضافه شده و در اینجا میتوان اطلاعات کاربر جدیدی به همراه سطح دسترسی او را وارد و ذخیره کرد و یا حتی اطلاعات کاربران موجود را ویرایش نمود. اگر بخواهیم مانند مراحلی که در قسمت قبل در مورد تعریف یک صفحه جدید در برنامه توضیح داده شد، عمل کنیم، به صورت خلاصه به ترتیب ذیل عمل شده است:
1) ایجاد صفحه تغییر مشخصات کاربر
ابتدا صفحه Views\Admin\AddNewUser.xaml به پروژه ریشه که Viewهای برنامه در آن تعریف میشوند، اضافه شده است. به همراه دو دکمه و یک ListView که تطابق بهتری با قالب متروی مورد استفاده دارد.
2) تنظیم اعتبارسنجی صفحه اضافه شده
مرحله بعد تعریف هر صفحهای در سیستم، مشخص سازی وضعیت دسترسی به آن است:
ویژگی PageAuthorization به فایل Views\Admin\AddNewUser.xaml.cs اعمال شده است. در اینجا تنها کاربرانی که خاصیتهای IsAdmin و CanAddNewUser آنها true باشند، مجوز دسترسی به صفحه تعریف کاربران را خواهند یافت.
3) تغییر منوی برنامه جهت اشاره به صفحه جدید
در ادامه در فایل منوی برنامه Views\MainMenu.xaml تعریف دسترسی به صفحه Views\Admin\AddNewUser.xaml قید شده است:
همانطور که در قسمت قبل نیز توضیح داده شده، تنها کافی است در اینجا CommandParameter را مساوی مسیر فایل AddNewUser.xaml قرار دهیم تا سیستم راهبری به صورت خودکار از آن استفاده کند.
4) ایجاد ViewModel متناظر با صفحه
مرحله نهایی تعریف صفحه AddNewUser، افزودن ViewModel متناظر با آن است که سورس کامل آنرا در فایل ViewModels\Admin\AddNewUserViewModel.cs پروژه Infrastructure میتوانید ملاحظه کنید.
نکته مهم این ViewModel، ارائه خاصیت لیست کاربران از نوع ObservableCollection به View و گرید برنامه است:
اطلاعات آن از IUsersService تزریق شده در سازنده کلاس ViewModel دریافت میشود:
این کدها را در فایل UsersService.cs لایه سرویس برنامه میتوانید مشاهده نمائید.
در اینجا از قابلیت خاصیتی به نام Local که یک ObservableCollection تحت نظر EF را بازگشت میدهد، استفاده شده است. برای استفاده از این خاصیت، ابتدا باید کوئری خود را تهیه و سپس متد Load را بر روی آن فراخوانی کرد. سپس خاصیت Local بر اساس اطلاعات کوئری قبلی پر و مقدار دهی خواهد شد.
علت انتخاب نام Synced برای این متد، تحت نظر بودن اطلاعات خاصیت Local است تا زمانیکه Context تعریف شده زنده نگه داشته شود. به همین جهت در برنامه جاری از روش زنده نگه داشتن Context به ازای یک ViewModel استفاده شده است.
به Context، توسط اینترفیس IUnitOfWork تزریق شده در سازنده کلاس ViewModel میتوان دسترسی یافت. چون در اینجا از تزریق وابستگیها استفاده شده است، وهلهای که IUnitOfWork کلاس AddNewUserViewModel را تشکیل میدهد، دقیقا همان وهلهای است که در کلاس UsersService لایه سرویس استفاده شده است. در نتیجه، در گرید برنامه هر تغییری اعمال شود، تحت نظر IUnitOfWork خواهد بود و صرفا با فراخوانی متد uow.ApplyAllChanges آن، کلیه تغییرات تمام ردیفهای تحت نظر EF به صورت خودکار در بانک اطلاعاتی درج و یا به روز خواهند شد.
همچنین در مورد ViewModelContextHasChanges نیز در قسمت قبل بحث شد. در اینجا پیاده سازی کننده آن صرفا خاصیت uow.ContextHasChanges است. به این ترتیب اگر کاربر، تغییری را در صفحه داده باشد و بخواهد به صفحه دیگری رجوع کند، با پیام زیر مواجه خواهد شد:
از همین خاصیت برای فعال و غیرفعال کردن دکمه ذخیره سازی اطلاعات نیز استفاده شده است:
این متد توسط RelayCommand ایی به نام DoSave
که به نحو زیر مقدار دهی شده است، مورد استفاده قرار میگیرد:
به ازای هر تغییری در UI، این RelayCommand به نتیجه canDoSave مراجعه کرده و اگر خروجی آن true باشد، دکمه متناظر را به صورت خودکار فعال میکند و یا برعکس.
این بررسی نیز بسیار سبک و سریع است. از این جهت که تغییرات Context در حافظه نگهداری میشوند و مراجعه به آن مساوی مراجعه به بانک اطلاعاتی نیست.
در این صفحه با کلیک بر روی دکمه به علاوه، یک ردیف به ردیفهای موجود اضافه شده و در اینجا میتوان اطلاعات کاربر جدیدی به همراه سطح دسترسی او را وارد و ذخیره کرد و یا حتی اطلاعات کاربران موجود را ویرایش نمود. اگر بخواهیم مانند مراحلی که در قسمت قبل در مورد تعریف یک صفحه جدید در برنامه توضیح داده شد، عمل کنیم، به صورت خلاصه به ترتیب ذیل عمل شده است:
1) ایجاد صفحه تغییر مشخصات کاربر
ابتدا صفحه Views\Admin\AddNewUser.xaml به پروژه ریشه که Viewهای برنامه در آن تعریف میشوند، اضافه شده است. به همراه دو دکمه و یک ListView که تطابق بهتری با قالب متروی مورد استفاده دارد.
2) تنظیم اعتبارسنجی صفحه اضافه شده
مرحله بعد تعریف هر صفحهای در سیستم، مشخص سازی وضعیت دسترسی به آن است:
/// <summary> /// افزودن و مدیریت کاربران سیستم /// </summary> [PageAuthorization(AuthorizationType.ApplyRequiredRoles, "IsAdmin, CanAddNewUser")]
3) تغییر منوی برنامه جهت اشاره به صفحه جدید
در ادامه در فایل منوی برنامه Views\MainMenu.xaml تعریف دسترسی به صفحه Views\Admin\AddNewUser.xaml قید شده است:
<Button Style="{DynamicResource MetroCircleButtonStyle}" Height="55" Width="55" Command="{Binding DoNavigate}" CommandParameter="\Views\Admin\AddNewUser.xaml" Margin="2"> <Rectangle Width="28" Height="17.25"> <Rectangle.Fill> <VisualBrush Stretch="Fill" Visual="{StaticResource appbar_user_add}" /> </Rectangle.Fill> </Rectangle> </Button>
4) ایجاد ViewModel متناظر با صفحه
مرحله نهایی تعریف صفحه AddNewUser، افزودن ViewModel متناظر با آن است که سورس کامل آنرا در فایل ViewModels\Admin\AddNewUserViewModel.cs پروژه Infrastructure میتوانید ملاحظه کنید.
نکته مهم این ViewModel، ارائه خاصیت لیست کاربران از نوع ObservableCollection به View و گرید برنامه است:
public ObservableCollection<User> UsersList { set; get; }
/// <summary> /// جهت مقاصد انقیاد دادهها در دبلیو پی اف طراحی شده است /// لیستی از کاربران سیستم را باز میگرداند /// </summary> /// <param name="count">تعداد کاربر مد نظر</param> /// <returns>لیستی از کاربران</returns> public ObservableCollection<User> GetSyncedUsersList(int count = 1000) { _users.OrderBy(x => x.FriendlyName).Take(count) .Load(); // For Databinding with WPF. // Before calling this method you need to fill the context by using `Load()` method. return _users.Local; }
در اینجا از قابلیت خاصیتی به نام Local که یک ObservableCollection تحت نظر EF را بازگشت میدهد، استفاده شده است. برای استفاده از این خاصیت، ابتدا باید کوئری خود را تهیه و سپس متد Load را بر روی آن فراخوانی کرد. سپس خاصیت Local بر اساس اطلاعات کوئری قبلی پر و مقدار دهی خواهد شد.
علت انتخاب نام Synced برای این متد، تحت نظر بودن اطلاعات خاصیت Local است تا زمانیکه Context تعریف شده زنده نگه داشته شود. به همین جهت در برنامه جاری از روش زنده نگه داشتن Context به ازای یک ViewModel استفاده شده است.
به Context، توسط اینترفیس IUnitOfWork تزریق شده در سازنده کلاس ViewModel میتوان دسترسی یافت. چون در اینجا از تزریق وابستگیها استفاده شده است، وهلهای که IUnitOfWork کلاس AddNewUserViewModel را تشکیل میدهد، دقیقا همان وهلهای است که در کلاس UsersService لایه سرویس استفاده شده است. در نتیجه، در گرید برنامه هر تغییری اعمال شود، تحت نظر IUnitOfWork خواهد بود و صرفا با فراخوانی متد uow.ApplyAllChanges آن، کلیه تغییرات تمام ردیفهای تحت نظر EF به صورت خودکار در بانک اطلاعاتی درج و یا به روز خواهند شد.
همچنین در مورد ViewModelContextHasChanges نیز در قسمت قبل بحث شد. در اینجا پیاده سازی کننده آن صرفا خاصیت uow.ContextHasChanges است. به این ترتیب اگر کاربر، تغییری را در صفحه داده باشد و بخواهد به صفحه دیگری رجوع کند، با پیام زیر مواجه خواهد شد:
از همین خاصیت برای فعال و غیرفعال کردن دکمه ذخیره سازی اطلاعات نیز استفاده شده است:
/// <summary> /// فعال و غیرفعال سازی خودکار دکمه ثبت /// این متد به صورت خودکار توسط RelayCommand کنترل میشود /// </summary> private bool canDoSave() { // آیا در حین نمایش صفحهای دیگر باید به کاربر پیغام داد که اطلاعات ذخیره نشدهای وجود دارد؟ return ViewModelContextHasChanges; }
/// <summary> /// رخداد ذخیره سازی اطلاعات را دریافت میکند /// </summary> public RelayCommand DoSave { set; get; }
DoSave = new RelayCommand(doSave, canDoSave);
این بررسی نیز بسیار سبک و سریع است. از این جهت که تغییرات Context در حافظه نگهداری میشوند و مراجعه به آن مساوی مراجعه به بانک اطلاعاتی نیست.
نظرات مطالب
اهمیت code review
بله. من خودم همیشه از using استفاده میکنم. جمع و جورتر هست و تمیزتر. به علاوه مثلا زمان dispose خودش بررسی میکنه که آیا شیء الان نال هست یا نه. در کل یک سرویس رایگان هست از طرف کامپایلر!
ساخت و توزیع برنامههای Angular یکی از مهمترین و بحث برانگیزترین قسمتهای نگارشهای جدید آن است و به ازای هر پروژه و قالبی که برای آن توسط گروههای مختلف ارائه شدهاست، روشهای متفاوتی را شاهد خواهید بود. در ادامه روش توصیه شدهی توسط تیم Angular را که مبتنی است بر webpack و به صورت خودکار توسط Angular CLI مدیریت میشود، بررسی خواهیم کرد.
ساخت (Build) برنامههای Angular
Angular CLI کار ساخت و کامپایل برنامه را به صورت خودکار انجام داده و خروجی را در مسیری مشخص درج میکند. در اینجا میتوان گزینههایی را بر اساس نوع کامپایل مدنظر مانند کامپایل برای حالت توسعه و یا کامپایل برای حالت توزیع نهایی، انتخاب کرد. همچنین مباحث bundling و یکی کردن تعداد بالای ماژولهای برنامه در آن لحاظ میشوند تا برنامه در حالت توزیع نهایی، سبب 100ها رفت و برگشت به سرور برای دریافت ماژولهای مختلف آن نشود. به علاوه مباحث uglification (به نوعی obfuscation کدهای جاوا اسکریپتی نهایی) و tree-shaking (حذف کدهایی که در برنامه استفاده نشدهاند؛ یا کدهای مرده) نیز پیاده سازی میشوند. با انجام tree-shaking، نه تنها اندازهی توزیع نهایی به کاربر کاهش پیدا میکند، بلکه مرورگر نیز حجم کمتری از کدهای جاوااسکریپتی را باید تفسیر کند.
برای شروع میتوان از دستور ذیل برای مشاهدهی تمام گزینههای مهیای ساخت برنامه استفاده کرد:
ذکر تنهای دستور ng build، بدون هیچ گزینهای، برای حالت «توسعهی» برنامه بسیار ایدهآل است (و دقیقا به معنای صدور دستور ng build --dev است). در این حالت خروجی کامپایل شدهی برنامه در پوشهی dist تولید میشود. اگر از قسمت دوم این سری به خاطر داشته باشید، نام این پوشهی خروجی، جزئی از تنظیمات فایل angular-cli.json. است:
زمانیکه دستور ng build صادر شود، این فایلها را در پوشهی dist خواهید یافت:
روشی برای بررسی محتوای bundleهای تولید شده
تولید bundleها در جهت کاهش رفت و برگشتهای به سرور و بالا بردن کارآیی برنامه ضروری هستند؛ اما دقیقا این بسته بندیها شامل چه اطلاعاتی میشوند؟ این اطلاعات را میتوان از فایلهای source map تولیدی استخراج کرد و برای این منظور میتوان از برنامهی source-map-explorer استفاده کرد.
روش نصب عمومی آن:
روش اجرا:
پس از آن یک گزارش HTML ایی از محتوای bundle مدنظر تولید میشود.
یک مثال: ساخت برنامهی مثال قسمت چهارم - تنظیمات مسیریابی در حالت dev
در ادامه، کار Build همان مثالی را که در قسمت قبل توضیح داده شد، بررسی میکنیم. برای این منظور از طریق خط فرمان به ریشهی پوشهی اصلی پروژه وارد شده و دستور ng build را صادر کنید. یک چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:
و اگر فایل index.html تولیدی آنرا بررسی کنید، تنها الحاق همین 4 فایل js تولیدی را مشاهده مینمائید:
یک نکته: زمانیکه دستور ng serve -o صادر میشود، در پشت صحنه دقیقا همین دستور ng build صادر شده و اطلاعات را درون حافظه تشکیل میدهد. اما اگر کار ng build را دستی انجام دهیم، اینبار ng serve -o اطلاعات را از پوشهی dist دریافت میکند. بنابراین در حین کار با ng serve -o نیازی به build دستی پروژه نیست.
سؤال: چرا حجم فایل endor.bundle.js اینقدر بالا است و شامل چه اجزایی میشود؟
نکتهای که در اینجا وجود دارد، حجم بالای فایل vendor.bundle.js آن است که 2.34 MB میباشد:
چون دستور ng build بدون پارامتری ذکر شدهاست، برنامه را برای حالت توسعه Build میکند و به همین جهت هیچگونه بهینه سازی در این مرحله صورت نخواهد گرفت. برای بررسی محتوای این فایل میتوان دستور ذیل را در ریشهی اصلی پروژه صادر کرد:
پس از اجرای این دستور، بلافاصله مرورگر پیش فرض سیستم اجرا شده و گزارشی را ارائه میدهد.
همانطور که مشاهده میکنید، در حالت بهینه سازی نشده و Build برای توسعه، کامپایلر Angular حدود 41 درصد حجم فایل vendor.bundle.js را تشکیل میدهد. به علاوه ماژولها و قسمتهایی را ملاحظه میکنید که اساسا برنامهی فعلی مثال ما از آنها استفاده نمیکند؛ مانند http، فرمها و غیره.
سفارشی سازی Build برای محیطهای مختلف
اگر به پروژهی تولید شدهی توسط Angular CLI دقت کنید، حاوی پوشهای است به نام src\environments
هدف از فایلهای environment برای نمونه تغییر آدرس توزیع برنامه در حالت توسعه و ارائه نهایی است.
همچنین در اینجا میتوان نحوهی بهینه سازی فایلهای تولیدی را توسط Build Targets مشخص کرد و اینکار توسط ذکر پرچم prod-- (مخفف production) صورت میگیرد.
در ادامه، تفاوتهای دستورهای ng build و ng build --prod را ملاحظه میکنید:
- با اجرای ng build، از فایل environment.ts استفاده میشود؛ برخلاف حالت اجرای ng build --prod که از فایل environment.prod.ts استفاده میکند.
- Cache-busting در حالت ارائهی نهایی، به تمام اجزای پروژه اعمال میشود؛ اما در حالت توسعه فقط برای تصاویر قید شدهی در فایلهای css.
- فایلهای source map فقط برای حالت توسعه تولید میشوند.
- در حالت توسعه، cssها داخل فایلهای js تولیدی قرار میگیرند؛ اما در حالت ارائهی نهایی به صورت فایلهای css بسته بندی میشوند.
- در حالت توسعه برخلاف حالت ارائهی نهایی، کار uglification انجام نمیشود.
- در حالت توسعه برخلاف حالت ارائهی نهایی، کار tree-shaking یا حذف کدهای مرده و بدون ارجاع، انجام نمیشود.
- در حالت توسعه برخلاف حالت ارائهی نهایی، کار AOT انجام نمیشود. در اینجا AOT به معنای Ahead of time compilation است.
- در هر دو حالت توسعه و ارائهی نهایی کار bundling و دسته بندی فایلها انجام خواهد شد.
به همین جهت است که ng build سریع است؛ اما حجم بالاتری را هم تولید میکند. چون بسیاری از بهینه سازیهای حالت ارائهی نهایی را به همراه ندارد.
دستورات build برای حالت توسعه و ارائهی نهایی
برای حالت توسعه، هر 4 دستور ذیل یک مفهوم را دارند و به همین جهت مورد ng build متداولتر است:
برای حالت ارائهی نهایی، هر 3 دستور ذیل یک مفهوم را دارند و به همین جهت مورد ng build --prod متداولتر است:
همچنین هر کدام از این دستورات را توسط پرچمهای ذیل نیز میتوان سفارشی سازی کرد:
برای مثال در حالت prod، سورسمپها تولید نخواهند شد. اگر علاقمندید تا این فایلها نیز تولید شوند، پرچم souremap را نیز ذکر کنید.
و یا اگر برای حالت dev میخواهید AOT را فعالسازی کنید، پرچم aot-- را در آنجا قید کنید.
یک مثال: ساخت برنامهی مثال قسمت چهارم - تنظیمات مسیریابی در حالت prod
تا اینجا خروجی حالت dev ساخت برنامهی قسمت چهارم را بررسی کردیم. در ادامه دستور ng build --prod را در ریشهی پروژه صادر میکنیم:
همانطور که ملاحظه میکنید، اینبار نه تنها حجم فایلها به میزان قابل ملاحظهای کاهش پیدا کردهاند، بلکه این نامها به همراه یک سری hash هم هستند که کار cache-busting (منقضی کردن کش مرورگر، با ارائهی نگارشی جدید) را انجام میدهند.
در ادامه اگر بخواهیم مجددا برنامهی source-map-explorer را جهت بررسی محتوای فایلهای js اجرا کنیم، به خطای عدم وجود sourcemapها خواهیم رسید (چون در حالت prod، به صورت پیش فرض غیرفعال هستند). به همینجهت برای این مقصود خاص نیاز است از پرچم فعالسازی موقت آن استفاده کرد:
همانطور که در تصویر نیز مشخص است، اینبار کامپایلر Angular به همراه تمام ماژولهایی که در برنامه ارجاعی به آنها وجود نداشتهاست، حذف شدهاند و کل حجم بستهی Angular به 366 KB کاهش یافتهاست.
بررسی دستور ng serve
تا اینجا برای اجرای برنامه در حالت dev از دستور ng serve -o استفاده کردهایم. کار ارائهی برنامه توسط این دستور، از محتوای کامپایل شدهی درون حافظه با مدیریت webpack انجام میشود. به همین جهت بسیار سریع بوده و قابلیت live reload را ارائه میدهد (نمایش آنی تغییرات در مرورگر، با تغییر فایلها).
همانند تمام دستورات دیگر، اطلاعات بیشتری را در مورد این دستور، از طریق راهنمای آن میتوان به دست آورد:
که شامل این موارد هستند (علاوه بر تمام مواردی را که در حالت ng build میتوان مشخص کرد؛ مثلا ng serve --prod -o):
استخراج فایل تنظیمات webpack از Angular CLI
Angular CLI برای مدیریت build، در پشت صحنه از webpack استفاده میکند. فایل تنظیمات آن نیز جزئی از فایلهای توکار این ابزار است و قرار نیست به صورت پیش فرض و مستقیم توسط پروژهی جاری ویرایش شود. به همین جهت آنرا در ساختار پروژهی تولید شده، مشاهده نمیکنید.
اگر علاقمند به سفارشی سازی بیشتر این تنظیمات پیش فرض باشید، ابتدا باید آنرا اصطلاحا eject کنید و سپس میتوان آنرا ویرایش کرد:
همانطور که مشاهده میکنید عنوان کردهاست که از این پس خودتان باید بسیاری از مسایل را به صورت دستی مدیریت کنید و Angular CLI دیگر آنها را به صورت خودکار مدیریت نمیکند و دیگر دستورات ng build و ng serve کار نخواهند کرد (این تغییرات در فایل package.json درج میشوند).
در این حالت است که فایل webpack.config.js به ریشهی پروژه جهت سفارشی سازی شما اضافه خواهد شد. همچنین فایلهای .angular-cli.json، package.json نیز جهت درج این تغییرات ویرایش میشوند.
و اگر در این لحظه پشیمان شدهاید (!) فقط کافی است تا این مرحلهی جدید commit شدهی به مخزن کد را لغو کنید و باز هم به همان Angular CLI قبلی میرسید.
ساخت (Build) برنامههای Angular
Angular CLI کار ساخت و کامپایل برنامه را به صورت خودکار انجام داده و خروجی را در مسیری مشخص درج میکند. در اینجا میتوان گزینههایی را بر اساس نوع کامپایل مدنظر مانند کامپایل برای حالت توسعه و یا کامپایل برای حالت توزیع نهایی، انتخاب کرد. همچنین مباحث bundling و یکی کردن تعداد بالای ماژولهای برنامه در آن لحاظ میشوند تا برنامه در حالت توزیع نهایی، سبب 100ها رفت و برگشت به سرور برای دریافت ماژولهای مختلف آن نشود. به علاوه مباحث uglification (به نوعی obfuscation کدهای جاوا اسکریپتی نهایی) و tree-shaking (حذف کدهایی که در برنامه استفاده نشدهاند؛ یا کدهای مرده) نیز پیاده سازی میشوند. با انجام tree-shaking، نه تنها اندازهی توزیع نهایی به کاربر کاهش پیدا میکند، بلکه مرورگر نیز حجم کمتری از کدهای جاوااسکریپتی را باید تفسیر کند.
برای شروع میتوان از دستور ذیل برای مشاهدهی تمام گزینههای مهیای ساخت برنامه استفاده کرد:
> ng build --help
"apps": [ { "outDir": "dist",
فایل | توضیح |
inline.bundle.js | WebPack runtime از آن برای بارگذاری ماژولهای برنامه و چسباندن قسمتهای مختلف به یکدیگر استفاده میشود. |
main.bundle.js | شامل تمام کدهای ما است. |
polyfills.bundle.js | Polyfills - جهت پشتیبانی از مرورگرهای مختلف. |
styles.bundle.js | شامل بسته بندی تمام شیوه نامههای برنامه است |
vendor.bundle.js | کدهای کتابخانههای ثالث مورد استفاده و همچنین خود Angular، در اینجا بسته بندی میشوند. |
روشی برای بررسی محتوای bundleهای تولید شده
تولید bundleها در جهت کاهش رفت و برگشتهای به سرور و بالا بردن کارآیی برنامه ضروری هستند؛ اما دقیقا این بسته بندیها شامل چه اطلاعاتی میشوند؟ این اطلاعات را میتوان از فایلهای source map تولیدی استخراج کرد و برای این منظور میتوان از برنامهی source-map-explorer استفاده کرد.
روش نصب عمومی آن:
> npm install -g source-map-explorer
> source-map-explorer dist/main.bundle.js
یک مثال: ساخت برنامهی مثال قسمت چهارم - تنظیمات مسیریابی در حالت dev
در ادامه، کار Build همان مثالی را که در قسمت قبل توضیح داده شد، بررسی میکنیم. برای این منظور از طریق خط فرمان به ریشهی پوشهی اصلی پروژه وارد شده و دستور ng build را صادر کنید. یک چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:
D:\Prog\angular-routing>ng build Hash: 123cae8bd8e571f44c31 Time: 33862ms chunk {0} polyfills.bundle.js, polyfills.bundle.js.map (polyfills) 158 kB {4} [initial] [rendered] chunk {1} main.bundle.js, main.bundle.js.map (main) 14.7 kB {3} [initial] [rendered] chunk {2} styles.bundle.js, styles.bundle.js.map (styles) 9.77 kB {4} [initial] [rendered] chunk {3} vendor.bundle.js, vendor.bundle.js.map (vendor) 2.34 MB [initial] [rendered] chunk {4} inline.bundle.js, inline.bundle.js.map (inline) 0 bytes [entry] [rendered]
<!doctype html> <html> <head> <meta charset="utf-8"> <title>AngularRouting</title> <base href="/"> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1"> <link rel="icon" type="image/x-icon" href="favicon.ico"> </head> <body> <app-root>Loading...</app-root> <script type="text/javascript" src="inline.bundle.js"> </script><script type="text/javascript" src="polyfills.bundle.js"> </script><script type="text/javascript" src="styles.bundle.js"> </script><script type="text/javascript" src="vendor.bundle.js"> </script><script type="text/javascript" src="main.bundle.js"></script> </body> </html>
یک نکته: زمانیکه دستور ng serve -o صادر میشود، در پشت صحنه دقیقا همین دستور ng build صادر شده و اطلاعات را درون حافظه تشکیل میدهد. اما اگر کار ng build را دستی انجام دهیم، اینبار ng serve -o اطلاعات را از پوشهی dist دریافت میکند. بنابراین در حین کار با ng serve -o نیازی به build دستی پروژه نیست.
سؤال: چرا حجم فایل endor.bundle.js اینقدر بالا است و شامل چه اجزایی میشود؟
نکتهای که در اینجا وجود دارد، حجم بالای فایل vendor.bundle.js آن است که 2.34 MB میباشد:
چون دستور ng build بدون پارامتری ذکر شدهاست، برنامه را برای حالت توسعه Build میکند و به همین جهت هیچگونه بهینه سازی در این مرحله صورت نخواهد گرفت. برای بررسی محتوای این فایل میتوان دستور ذیل را در ریشهی اصلی پروژه صادر کرد:
> source-map-explorer dist/vendor.bundle.js
همانطور که مشاهده میکنید، در حالت بهینه سازی نشده و Build برای توسعه، کامپایلر Angular حدود 41 درصد حجم فایل vendor.bundle.js را تشکیل میدهد. به علاوه ماژولها و قسمتهایی را ملاحظه میکنید که اساسا برنامهی فعلی مثال ما از آنها استفاده نمیکند؛ مانند http، فرمها و غیره.
سفارشی سازی Build برای محیطهای مختلف
اگر به پروژهی تولید شدهی توسط Angular CLI دقت کنید، حاوی پوشهای است به نام src\environments
هدف از فایلهای environment برای نمونه تغییر آدرس توزیع برنامه در حالت توسعه و ارائه نهایی است.
همچنین در اینجا میتوان نحوهی بهینه سازی فایلهای تولیدی را توسط Build Targets مشخص کرد و اینکار توسط ذکر پرچم prod-- (مخفف production) صورت میگیرد.
در ادامه، تفاوتهای دستورهای ng build و ng build --prod را ملاحظه میکنید:
- با اجرای ng build، از فایل environment.ts استفاده میشود؛ برخلاف حالت اجرای ng build --prod که از فایل environment.prod.ts استفاده میکند.
- Cache-busting در حالت ارائهی نهایی، به تمام اجزای پروژه اعمال میشود؛ اما در حالت توسعه فقط برای تصاویر قید شدهی در فایلهای css.
- فایلهای source map فقط برای حالت توسعه تولید میشوند.
- در حالت توسعه، cssها داخل فایلهای js تولیدی قرار میگیرند؛ اما در حالت ارائهی نهایی به صورت فایلهای css بسته بندی میشوند.
- در حالت توسعه برخلاف حالت ارائهی نهایی، کار uglification انجام نمیشود.
- در حالت توسعه برخلاف حالت ارائهی نهایی، کار tree-shaking یا حذف کدهای مرده و بدون ارجاع، انجام نمیشود.
- در حالت توسعه برخلاف حالت ارائهی نهایی، کار AOT انجام نمیشود. در اینجا AOT به معنای Ahead of time compilation است.
- در هر دو حالت توسعه و ارائهی نهایی کار bundling و دسته بندی فایلها انجام خواهد شد.
به همین جهت است که ng build سریع است؛ اما حجم بالاتری را هم تولید میکند. چون بسیاری از بهینه سازیهای حالت ارائهی نهایی را به همراه ندارد.
دستورات build برای حالت توسعه و ارائهی نهایی
برای حالت توسعه، هر 4 دستور ذیل یک مفهوم را دارند و به همین جهت مورد ng build متداولتر است:
>ng build --target=development --environment=dev >ng build --dev -e=dev >ng build --dev >ng build
برای حالت ارائهی نهایی، هر 3 دستور ذیل یک مفهوم را دارند و به همین جهت مورد ng build --prod متداولتر است:
>ng build --target=production --environment=prod >ng build --prod -e=prod >ng build --prod
همچنین هر کدام از این دستورات را توسط پرچمهای ذیل نیز میتوان سفارشی سازی کرد:
پرچم | مخفف | توضیح |
sourcemap-- | sm- | تولید سورسمپ |
aot-- | Ahead of Time compilation | |
watch-- | w- | تحت نظر قرار دادن فایلها و ساخت مجدد |
environment-- | e- | محیط ساخت |
target-- | t- | نوع ساخت |
dev-- | مخفف نوع ساخت جهت توسعه | |
prod-- | مخفف نوع ساخت جهت ارائه نهایی |
برای مثال در حالت prod، سورسمپها تولید نخواهند شد. اگر علاقمندید تا این فایلها نیز تولید شوند، پرچم souremap را نیز ذکر کنید.
و یا اگر برای حالت dev میخواهید AOT را فعالسازی کنید، پرچم aot-- را در آنجا قید کنید.
یک مثال: ساخت برنامهی مثال قسمت چهارم - تنظیمات مسیریابی در حالت prod
تا اینجا خروجی حالت dev ساخت برنامهی قسمت چهارم را بررسی کردیم. در ادامه دستور ng build --prod را در ریشهی پروژه صادر میکنیم:
D:\Prog\angular-routing>ng build --prod Hash: f5bd7fd555a85af8a86f Time: 39932ms chunk {0} polyfills.18173234f9641113b9fe.bundle.js (polyfills) 158 kB {4} [initial] [rendered] chunk {1} main.c6958def7c5f51c45261.bundle.js (main) 50.3 kB {3} [initial] [rendered] chunk {2} styles.d41d8cd98f00b204e980.bundle.css (styles) 69 bytes {4} [initial] [rendered] chunk {3} vendor.b426ba6883193375121e.bundle.js (vendor) 1.37 MB [initial] [rendered] chunk {4} inline.8cec210370dd3af5f1a0.bundle.js (inline) 0 bytes [entry] [rendered]
همانطور که ملاحظه میکنید، اینبار نه تنها حجم فایلها به میزان قابل ملاحظهای کاهش پیدا کردهاند، بلکه این نامها به همراه یک سری hash هم هستند که کار cache-busting (منقضی کردن کش مرورگر، با ارائهی نگارشی جدید) را انجام میدهند.
در ادامه اگر بخواهیم مجددا برنامهی source-map-explorer را جهت بررسی محتوای فایلهای js اجرا کنیم، به خطای عدم وجود sourcemapها خواهیم رسید (چون در حالت prod، به صورت پیش فرض غیرفعال هستند). به همینجهت برای این مقصود خاص نیاز است از پرچم فعالسازی موقت آن استفاده کرد:
> ng build --prod --sourcemap > source-map-explorer dist/vendor.b426ba6883193375121e.bundle.js
همانطور که در تصویر نیز مشخص است، اینبار کامپایلر Angular به همراه تمام ماژولهایی که در برنامه ارجاعی به آنها وجود نداشتهاست، حذف شدهاند و کل حجم بستهی Angular به 366 KB کاهش یافتهاست.
بررسی دستور ng serve
تا اینجا برای اجرای برنامه در حالت dev از دستور ng serve -o استفاده کردهایم. کار ارائهی برنامه توسط این دستور، از محتوای کامپایل شدهی درون حافظه با مدیریت webpack انجام میشود. به همین جهت بسیار سریع بوده و قابلیت live reload را ارائه میدهد (نمایش آنی تغییرات در مرورگر، با تغییر فایلها).
همانند تمام دستورات دیگر، اطلاعات بیشتری را در مورد این دستور، از طریق راهنمای آن میتوان به دست آورد:
> ng serve --help
که شامل این موارد هستند (علاوه بر تمام مواردی را که در حالت ng build میتوان مشخص کرد؛ مثلا ng serve --prod -o):
پرچم | مخفف | توضیح |
open-- | o- | بازکردن خودکار مرورگر پیش فرض. حالت پیش فرض آن گشودن مرورگر توسط خودتان است و سپس مراجعهی دستی به آدرس برنامه. |
port-- | p- | تغییر پورت پیش فرض مانند ng server -p 8626 |
live-reload-- | lr- |
فعال است مگر اینکه آنرا با false مقدار دهی کنید. |
ssl-- | ارائه به صورت HTTPS | |
proxy-config-- | pc- | Proxy configuration file |
استخراج فایل تنظیمات webpack از Angular CLI
Angular CLI برای مدیریت build، در پشت صحنه از webpack استفاده میکند. فایل تنظیمات آن نیز جزئی از فایلهای توکار این ابزار است و قرار نیست به صورت پیش فرض و مستقیم توسط پروژهی جاری ویرایش شود. به همین جهت آنرا در ساختار پروژهی تولید شده، مشاهده نمیکنید.
اگر علاقمند به سفارشی سازی بیشتر این تنظیمات پیش فرض باشید، ابتدا باید آنرا اصطلاحا eject کنید و سپس میتوان آنرا ویرایش کرد:
> ng eject Ejection was successful. To run your builds, you now need to do the following commands: - "npm run build" to build. - "npm run test" to run unit tests. - "npm start" to serve the app using webpack-dev-server. - "npm run e2e" to run protractor. Running the equivalent CLI commands will result in an error. ============================================ Some packages were added. Please run "npm install".
در این حالت است که فایل webpack.config.js به ریشهی پروژه جهت سفارشی سازی شما اضافه خواهد شد. همچنین فایلهای .angular-cli.json، package.json نیز جهت درج این تغییرات ویرایش میشوند.
و اگر در این لحظه پشیمان شدهاید (!) فقط کافی است تا این مرحلهی جدید commit شدهی به مخزن کد را لغو کنید و باز هم به همان Angular CLI قبلی میرسید.
مطالبی تکمیلی در مورد webpack و Angular2 (استفاده از وبپک، روش توصیه شدهی توزیع برنامههای Angular2 است)
ASP.NET Core, Angular2 with Webpack and Visual Studio
Webpack setup for Angular 2, Typescript, and Materialize
Using webpack to create bundles
Angular2 with NPM and Webpack
Choosing a Module Bundler for ng2
Automated Angular 2 Conventions with Webpack
Webpack SystemJS Registration Plugin
ASP.NET Core, Angular2 with Webpack and Visual Studio
Webpack setup for Angular 2, Typescript, and Materialize
Using webpack to create bundles
Angular2 with NPM and Webpack
Choosing a Module Bundler for ng2
Automated Angular 2 Conventions with Webpack
Webpack SystemJS Registration Plugin