.NET Tips | جستجوها: نتایج مشابه «گرفتن خروجی XML از جداول در SQL Server ۲۰۱۲»، صفحه: ۳۶

مطالب

بررسی کارآیی کوئری‌ها در SQL Server - قسمت هشتم - بررسی عملگرهای Hash Join و Compute Scalar در یک Query Plan

در یک hash join، اطلاعات از دو ورودی نامرتب، دریافت و join می‌شوند که نسبت به merge join، عملیات سنگین‌تری است. برای اینکار، یک hash table را از دیتاست خارجی و یک نمونه‌ی دیگر را بر اساس دیتاست درونی ساخته و سپس کار انطباق ردیف‌ها را انجام می‌دهد.

بررسی عملگر hash join

ابتدا در management studio از منوی Query، گزینه‌ی Include actual execution plan را انتخاب می‌کنیم. سپس کوئری‌های زیر را اجرا می‌کنیم:

USE [WideWorldImporters];
GO

SET STATISTICS IO ON;
GO


/*
Query with a hash join
*/
SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Warehouse].[StockItems] [si]
    JOIN [Sales].[OrderLines] [ol]
    ON [si].[StockItemID] = [ol].[StockItemID];
GO

در اینجا اطلاعات دو جدول StockItems و OrderLines بر روی ستون StockItemID با هم Join شده‌اند و اجرای آن یک چنین کوئری پلنی را تولید می‌کند:

دیتاست بالایی که ضخامت پیکان خارج شده‌ی از آن کمتر است، تعداد ردیف‌های کمتری را نسبت به دیتاست درونی دارد (227 ردیف، در مقابل بیش از 231 هزار ردیف).
با حرکت اشاره‌گر ماوس بر روی هر کدام از ایندکس‌ها، می‌توان با دقت کردن به Output List آن‌ها، دقیقا دریافت که هرکدام، چه ستون‌هایی از کوئری نهایی را تامین می‌کنند:
دیتاست بالایی که از PK_Warehouse_StockItems تامین می‌شود:

ALTER TABLE [Warehouse].[StockItems] ADD  CONSTRAINT [PK_Warehouse_StockItems] PRIMARY KEY CLUSTERED
(
   [StockItemID] ASC
)

دیتاست درونی که از NCCX_Sales_OrderLines تامین می‌شود و یک COLUMNSTORE INDEX است:

CREATE NONCLUSTERED COLUMNSTORE INDEX [NCCX_Sales_OrderLines] ON [Sales].[OrderLines]
(
[OrderID],
[StockItemID],
[Description],
[Quantity],
[UnitPrice],
[PickedQuantity]
)

بهبود کارآیی hash join با فشرده سازی ایندکس‌های آن

ایندکس NCCX_Sales_OrderLines که در کوئری فوق مورد استفاده قرار گرفته، همانطور که در قسمتی از تعریف آن نیز مشخص است، تعداد ستون‌های بیشتری را از آنچه ما نیاز داریم، در بر دارد. در این حالت آیا اگر ایندکس مناسب‌تری را با تعداد ستون کمتری ایجاد کنیم، از آن استفاده می‌کند؟

CREATE NONCLUSTERED INDEX [IX_OrderLines_StockItemID]
ON [Sales].[OrderLines](
[StockItemID] ASC,
[PickedQuantity] ASC,
[OrderID])
ON [PRIMARY];
GO

این ایندکس جدید، نیازهای واقعی کوئری نوشته شده را پوشش می‌دهد و تعداد ستون کمتری را به همراه دارد.
در این حالت اگر کوئری زیر را اجرا کنیم:

SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol]
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID]
OPTION
(RECOMPILE);
GO

در کوئری پلن نهایی تفاوتی مشاهده نمی‌شود و باز هم SQL Server، همان COLUMNSTORE INDEX را به ایندکس جدید ترجیح داده‌است. علت اینجا است که ماهیت COLUMNSTORE INDEX‌ها فشرده شده‌است؛ در مقابل NONCLUSTERED INDEXها معمولی که به صورت پیش‌فرض غیر فشرده شده هستند و یک row store می‌باشند.

یک نکته: در این کوئری علت استفاده‌ی از RECOMPILE، وادار کردن SQL server به محاسبه‌ی مجدد کوئری پلن جاری است.

اکنون اگر نگارش فشرده شده‌ی ایندکسی را که ایجاد کردیم، با ذکر گزینه‌ی DATA_COMPRESSION = PAGE تعریف کنیم، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

CREATE NONCLUSTERED INDEX [IX_OrderLines_StockItemID_Compressed]
ON [Sales].[OrderLines](
[StockItemID] ASC,
[PickedQuantity] ASC,
[OrderID])
WITH (DATA_COMPRESSION = PAGE)
ON [PRIMARY];
GO

پس از آن مجددا همان کوئری قبلی را که به همراه RECOMPILE است، اجرا می‌کنیم. اینبار به کوئری پلنی خواهیم رسید که از این ایندکس جدید استفاده می‌کند.

یک نکته: اگر علاقمند بودید تا هزینه‌ی این کوئری‌ها را نسبت به یکدیگر محاسبه و مقایسه کنید، چون یک کوئری معمولی، همواره از آخرین پلن محاسبه شده استفاده می‌کند، اینکار میسر نیست. اما می‌توان با ذکر صریح ایندکس مدنظر توسط راهنمای WITH INDEX، بهینه ساز کوئری‌ها را وارد کرد تا از ایندکسی که ذکر می‌شود، بجای ایندکسی که فکر می‌کند بهتر است، استفاده کند. بنابراین اجرای هر 4 کوئری زیر با هم، 4 کوئری پلن متفاوت را بر اساس ایندکس‌های متفاوتی، محاسبه کرده و نمایش می‌دهد:

SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol]
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID]
OPTION
(RECOMPILE);
GO

SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol] WITH (INDEX (IX_Sales_OrderLines_Perf_20160301_02))
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID];
GO

SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol] WITH (INDEX (IX_OrderLines_StockItemID))
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID];
GO

SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol] WITH (INDEX (IX_OrderLines_StockItemID_Compressed))
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID];
GO

بررسی عملگر compute scalar

کار عملگر compute scalar، ارزیابی و محاسبه‌ی یک عبارت است و خروجی آن نیز یک مقدار scalar است؛ مانند functions در SQL Server. مشکلی که با این عملگر وجود دارد این است که هزینه‌ی انجام آن عموما در کوئری پلن ظاهر نمی‌شود (و یا با تخمین نادرستی ظاهر می‌شود) که می‌تواند گمراه کننده باشد. همچنین پلن حاصل، اشیایی را که توسط یک function مورد استفاده قرار می‌گیرند، لحاظ نمی‌کند.

برای نمونه اگر پلن دو کوئری زیر را با هم مقایسه کنیم:

SELECT COUNT(*)
FROM [Sales].[Orders];

SELECT COUNT_BIG (*)
FROM [Sales].[Orders];

تقریبا یکی هستند:

از این جهت که (*)COUNT در SQL server به (*)COUNT_BIG تفسیر شده و اجرا می‌شود. به همین جهت آنچنان تفاوتی در اینجا قابل مشاهده نیست.

اما اگر function زیر را تعریف کنیم:

CREATE FUNCTION dbo.CountProductsSold (
@SalesPersonID INT
) RETURNS INT

AS

BEGIN
    DECLARE @SoldCount INT;

    SELECT @SoldCount = COUNT(DISTINCT [ol].[StockItemID])
    FROM [Sales].[Orders] [o]
        JOIN [Sales].[OrderLines] [ol]
        ON [o].[OrderID] = [ol].[OrderID]
    WHERE [o].[SalespersonPersonID] = @SalesPersonID

    RETURN (@SoldCount);

END

و سپس پلن کوئری که از آن استفاده می‌کند را بررسی نمائیم:

SELECT
    [FullName] AS [SalesPerson],
    [dbo].[CountProductsSold]([PersonID]) AS [NumberOfProductsSold]
FROM [Application].[People]
WHERE [IsSalesperson] = 1;

مشاهده خواهیم کرد که در actual execution plan آن، هزینه‌ی فراخوانی این تابع صفر است و همچنین جزئیاتی از اشیایی که توسط آن فراخوانی شده‌اند نیز ذکر نشده‌است:

یک روش محاسبه‌ی هزینه‌ی فراخوانی این تابع، استفاده از extended events است. روش دیگر آن استفاده از اشیاء DMO's می‌باشد:

SELECT
    [fs].[last_execution_time],
    [fs].[execution_count],
    [fs].[total_logical_reads]/[fs].[execution_count] [AvgLogicalReads],
    [fs].[max_logical_reads],
    [t].[text],
    [p].[query_plan]
FROM sys.dm_exec_function_stats [fs]
CROSS APPLY sys.dm_exec_sql_text([fs].sql_handle) [t]
CROSS APPLY sys.dm_exec_query_plan([fs].[plan_handle]) [p];

این کوئری اطلاعات logical_reads مرتبط با تابع فراخوانی شده را گزارش می‌دهد که ... صفر نیست:

بنابراین compute scalar صورت گرفته دارای هزینه‌ای است که در actual execution plan ظاهر نمی‌شود.
اکنون اگر از منوی Query، گزینه‌ی Include actual execution plan را انتخاب نکنیم و بجای آن گزینه‌ی Display estimated execution plan را انتخاب کنیم، به تصویر زیر خواهیم رسید:

در نیمه‌ی پایینی آن، جزئیات دسترسی‌های تابع فراخوانی شده نیز ذکر می‌شوند. بنابراین استفاده‌ی از estimated execution planها در حین کار با توابع، بسیار مفید است.

‫۵ سال و ۳ ماه قبل، یکشنبه ۱۶ تیر ۱۳۹۸، ساعت ۲۳:۵۰

وحید نصیری

مطالب

به روز رسانی View ها و رویه‌های ذخیره شده در SQL server

یکی دیگر از معایب کوئری‌های select * در SQL server این است که تغییرات حاصل در فیلدهای جداول یک بانک اطلاعاتی را در view های ساخته شده از این نوع کوئری‌ها منعکس نمی‌کند.
برای مثال جدول tblTreeItems را با سه فیلد id ، parent و title در نظر بگیرید. فرض کنید بر این اساس view زیر را ساخته‌ایم:

CREATE VIEW GetData
as
SELECT * FROM tblTreeItems

اکنون به جدول فوق ، فیلد جدید isActive را اضافه می‌کنیم. پس از این عملیات اگر کوئری ساده SELECT * FROM GetData را اجرا کنیم، فیلد جدید isActive را در آن نخواهیم دید (برخلاف انتظار که می‌بایست کوئری select * رکوردهای تمام فیلدهای جدول را بر می‌گرداند. در این‌جا ممکن است مدتی وقت صرف دیباگ کردن سیستم شود که چرا تغییرات جدید اعمال نشده و چرا سیستمی که تا چند لحظه پیش داشت کار می‌کرد الان از کار افتاد!).
باید در نظر داشت که هنگام ایجاد یک view ، تصویری از تمامی فیلدهای مورد استفاده در آن زمان، جهت بالابردن کارآیی کوئری و عدم محاسبه مجدد فیلدها در جداول سیستمی ذخیره می‌گردد ( * با نام فیلدهای همان زمان ایجاد (نه زمان فعلی)، جایگزین خواهد شد). این تصویر ایستا است و با تغییر فیلدهای یک جدول به روز نخواهد شد.
برای به روز کردن view ها و stored procedures پس از تغییرات ساختاری در جداول، باید مجددا آنها را کامپایل کرد. برای این منظور راه‌های زیادی وجود دارد، برای مثال drop کردن یک view و ایجاد مجدد آن. یا باز کردن آن view در management studio (حالت alter query) و سپس فشردن دکمه F5 جهت اجرای مجدد کوئری که این‌بار بر اساس اطلاعات جدید به روز خواهد شد. یا استفاده از رویه‌های سیستمی sp_refreshview و sp_recompile که برای کامپایل مجدد view ها و رویه‌های ذخیره شده بکار می‌روند.

برای مدیریت ساده‌تر این موارد ، اسکریپت زیر تمامی view ها و رویه‌های ذخیره شده یک دیتابیس را به صورت خودکار یافته و آنها را مجددا کامپایل می‌کند: (جهت مشاهده آن نیاز به ثبت نام دارد و رایگان است)
Refreshing Views and Recompiling Stored Procs

‫۱۵ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۳۰ آذر ۱۳۸۷، ساعت ۱۹:۵۸

وحید نصیری

مطالب

بررسی Microsoft Anti-Cross Site Scripting Library

هنگام نمایش اطلاعات در وب باید اطلاعات خام دریافتی از کاربر را encode کرده و سپس نمایش داد تا از حملات XSS یا cross site scripting attacks در امان ماند. مثلا وبلاگی را طراحی کرده‌اید و یک نفر اطلاعات زیر را بجای توضیحات ارسال کرده است:

<SCRIPT>alert('XSS')</SCRIPT>

اگر اطلاعات به همین شکل دریافت و بدون تغییر هم نمایش داده شود، یک ضعف امنیتی برای سایت شما به‌حساب خواهد آمد. (بحث دزدیدن اطلاعات کوکی و امثال آن از این طریق با معرفی HttpOnly cookies در IE‌های جدید و فایرفاکس 3 به بعد تقریبا منتفی شده است اما می‌توانند با ارسال انبوهی اسکریپت، مشاهده صفحه را با crash‌ کردن مرورگر کاربران همراه کنند)
مایکروسافت برای این منظور Microsoft Anti-Cross Site Scripting Library را ارائه داده است. نمونه بهبود یافته HttpUtility.HtmlEncode که در فضای نام System.Web موجود است.

در اینجا قصد داریم این کتابخانه را با لیست زیر آزمایش کنیم:
http://ha.ckers.org/xss.html
در همان صفحه اگر دقت کنید، لیست حملات را به صورت یک فایل xml هم ارائه داده است:
http://ha.ckers.org/xssAttacks.xml
برای خواندن این فایل xml در دات نت روش‌های زیادی وجود دارد منجمله XML serialization .

ساختار این فایل به شکل زیر است:

<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<xss>
<attack>
 <name>x1</name>
 <code>x2</code>
 <desc>x3</desc>
 <label>x4</label>
 <browser>x5</browser>
</attack>
.
.
.

بنابراین شیء‌ نمایانگر آن می‌تواند به صورت لیستی از کلاس زیر باشد:

    public class attack{
      public string name { get; set; }
      public string code { get; set; }
      public string desc { get; set; }
      public string label { get; set; }
      public string browser { get; set; }
  }

برای دریافت این لیست و بارگذاری فایل xml مربوطه با استفاده از روش XML serialization خواهیم داشت:

      
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Xml.Serialization;

      public static List<attack> DeserializeFromXML(string path)
      {
          XmlRootAttribute root = new XmlRootAttribute("xss");
          XmlSerializer deserializer =
              new XmlSerializer(typeof (List<attack>),root);
          using (TextReader textReader = new StreamReader(path))
          {
              return (List<attack>)deserializer.Deserialize(textReader);
          }
      }

در ادامه فرض بر این است که ارجاعی از اسمبلی AntiXssLibrary.dll به پروژه اضافه شده است، همچنین فایل xssAttacks.xml فوق نیز در کنار فایل اجرایی برنامه ، مثلا یک برنامه کنسول قرار گرفته است:

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Text;
using Microsoft.Security.Application;

      private static void testMethod()
      {
          StringBuilder sb = new StringBuilder();
          sb.AppendFormat("<html>{0}", Environment.NewLine);
          sb.AppendFormat("<body>{0}", Environment.NewLine);

          List<attack> data = XMLParser.DeserializeFromXML("xssAttacks.xml");
          foreach (attack atk in data)
          {
              string cleanSafeHtmlInput = AntiXss.HtmlEncode(atk.code);
              sb.AppendFormat("{0}<br>{1}", cleanSafeHtmlInput, Environment.NewLine);
          }

          sb.AppendFormat("</body>{0}", Environment.NewLine);
          sb.AppendFormat("</html>");

          File.WriteAllText("out.htm", sb.ToString());
      }

پس از اجرای تابع فوق، خروجی ما یک فایل html خواهد بود به نام out.htm . آنرا در مرورگر خود باز کنید. بدون هیچ مشکلی باز خواهد شد و خروجی امنی را مشاهده خواهید کرد. برای مشاهده اثر واقعی این کتابخانه، قسمت AntiXss.HtmlEncode را از کد فوق حذف کنید و یکبار دیگر برنامه را اجرا کنید. اکنون فایل نهایی را در مرورگر باز کنید. با انبوهی از alert های جاوا اسکریپتی مواجه خواهید شد که اهمیت کتابخانه فوق را جهت ارائه خروجی امن در صفحات وب مشخص می‌سازد.

‫۱۵ سال و ۱۳ ماه قبل، دوشنبه ۲۰ آبان ۱۳۸۷، ساعت ۱۹:۲۳

محمد جواد ابراهیمی

مطالب

نگاشت خودکار اشیاء توسط AutoMapper و Reflection - ایده شماره 2

پیش نیاز این مطلب، قسمت قبل آن است. در قسمت قبل، یک کلاس جنریک را به نام BaseDto ایجاد کردیم که با ارث بری Dto‌های پروژه از این کلاس، علاوه بر متد‌های ToEntity و FromEntity جهت ساده سازی عملیات نگاشت، Mapping‌های لازم بین Dto‌ها و Entity‌های مربوطه، توسط Reflection به صورت خودکار انجام می‌شد.

در این قسمت می‌خواهیم مکانیزم Mapping خودکار را کمی تغییر داده و قابلیت سفارشی سازی Mapping‌ها را فراهم کنیم. سورس کامل مثال را می‌توانید در این ریپازیتوری مشاهده کنید.

ابتدا یک اینترفیس را به نام IHaveCustomMapping به نحو زیر ایجاد می‌کنیم.

public interface IHaveCustomMapping
{
    void CreateMappings(AutoMapper.Profile profile);
}

هر کلاسی که این اینترفیس را پیاده سازی کند، در متد CreateMappings آن، یک شیء از نوع Profile را دریافت می‌کند و می‌تواند تمامی کانفیگ Mapping‌های دلخواه را اعمال کند.

به عنوان مثال کلاس زیر، Mapping لازم برای PostDto و Post را درون متد CreateMappings خود اعمال می‌کند.

public class PostDtoMapping : IHaveCustomMapping
{
    public void CreateMappings(Profile profile)
    {
        profile.CreateMap<PostDto, Post>().ReverseMap();
    }
}

اکنون لازم است تدبیری بیاندیشیم تا کلاس‌هایی را که از اینترفیس IHaveCustomMapping مشتق شده‌اند، به AutoMapper معرفی کنیم. در واقع باید کلاس‌های مذکور (مانند PostDtoMapping) را یافته، یک وهله از آنها را ایجاد کنیم، سپس متد CreateMappings آنها فراخوانی کرده و شیء ای از نوع Profile را به عنوان ورودی به آن پاس دهیم.

بدین منظور کلاسی را به نام CustomMappingProfile به نحو زیر تعریف می‌کنیم.

public class CustomMappingProfile : Profile
{
    public CustomMappingProfile(IEnumerable<IHaveCustomMapping> haveCustomMappings)
    {
        foreach (var item in haveCustomMappings)
            item.CreateMappings(this);
    }
}

این کلاس از AutoMapper.Profile ارث بری کرده‌است.
درون سازنده‌ی خود لیستی از اشیاء اینترفیس IHaveCustomMapping را دریافت کرده و بر روی آنها گردش می‌کند.
و متد CreateMappings هرکدام را فراخوانی کرده و خودش (this : شی جاری) را (که از نوع Profile شده) به عنوان پارامتر ورودی پاس می‌دهد.

اکنون کلاس AutoMapperConfiguration قسمت قبل را به نحو زیر اصلاح می‌کنیم.

public static class AutoMapperConfiguration
{
    public static void InitializeAutoMapper()
    {
        Mapper.Initialize(config =>
        {
            config.AddCustomMappingProfile();
        });

        //Compile mapping after configuration to boost map speed
        Mapper.Configuration.CompileMappings();
    }

    public static void AddCustomMappingProfile(this IMapperConfigurationExpression config)
    {
        config.AddCustomMappingProfile(Assembly.GetEntryAssembly());
    }

    public static void AddCustomMappingProfile(this IMapperConfigurationExpression config, params Assembly[] assemblies)
    {
        var allTypes = assemblies.SelectMany(a => a.ExportedTypes);

        //Find all classes that implement IHaveCustomMapping inteface and create new instance of each
        var list = allTypes.Where(type => type.IsClass && !type.IsAbstract &&
            type.GetInterfaces().Contains(typeof(IHaveCustomMapping)))
            .Select(type => (IHaveCustomMapping)Activator.CreateInstance(type));

        //Create a new automapper Profile for this list to create mapping then add to the config
        var profile = new CustomMappingProfile(list);
        config.AddProfile(profile);
    }
}

توضیحات متد های InitializeAutoMapper و AddCustomMappingProfile، مشابه مطلب قبل است و لازم به ذکر مجدد نیست.
متد AddCustomMappingProfile آرایه‌ای از اسمبلی‌ها را دریافت و سپس تمامی نوع‌های قابل دسترس آنها را (ExportedTypes) واکشی می‌کند.
سپس توسط شرط Where، نوع‌هایی که کلاس بوده، abstract نیستند و از اینترفیس IHaveCustomMapping مشتق شده‌اند فیلتر می‌شوند.
سپس توسط متد Activator.CreateInstance، وهله‌ای از آنها ایجاد و به نوع IHaveCustomMapping تبدیل می‌شوند و نهایتا لیستی از اشیاء وهله سازی شده را باز می‌گرداند.
سپس وهله‌ای از نوع CustomMappingProfile (که مسئول اعمال Mapping‌های اشیاء دریافتی است و قبلا بررسی کردیم) ایجاد می‌کنیم و لیست مذکور را به سازنده آن پاس می‌دهیم.
نهایتا profile ساخته شده (حاوی تمامی Mapping‌های اعمال شده) را توسط متد config.AddProfile به AutoMapper معرفی می‌کنیم (در این لحظه تمامی Mapping‌های تعریف شده داخل profile، به AutoMapper اعمال می‌شوند).

توسط این مکانیزم، هر کلاسی که اینترفیس IHaveCustomMapping را پیاده سازی کرده باشد، به صورت خودکار یافت شده و Mapping به آنها اعمال می‌شود. حال می‌توان این مکانیزم را با BaseDto قسمت قبل ترکیب کرده و کلاس BaseDto را به نحو زیر اصلاح کنیم.

public abstract class BaseDto<TDto, TEntity, TKey> : IHaveCustomMapping
        where TEntity : BaseEntity<TKey>
{
    [Display(Name = "ردیف")]
    public TKey Id { get; set; }

    /// <summary>
    /// Maps this dto to a new entity object.
    /// </summary>
    public TEntity ToEntity()
    {
        return Mapper.Map<TEntity>(CastToDerivedClass(this));
    }

    /// <summary>
    /// Maps this dto to an exist entity object.
    /// </summary>
    public TEntity ToEntity(TEntity entity)
    {
        return Mapper.Map(CastToDerivedClass(this), entity);
    }

    /// <summary>
    /// Maps the specified entity to a new dto object.
    /// </summary>
    public static TDto FromEntity(TEntity model)
    {
        return Mapper.Map<TDto>(model);
    }

    protected TDto CastToDerivedClass(BaseDto<TDto, TEntity, TKey> baseInstance)
    {
        return Mapper.Map<TDto>(baseInstance);
    }

    //Get automapper Profile then create mapping and ignore unmapped properties
    public void CreateMappings(Profile profile)
    {
        var mappingExpression = profile.CreateMap<TDto, TEntity>();

        var dtoType = typeof(TDto);
        var entityType = typeof(TEntity);

        //Ignore mapping to any property of source (like Post.Categroy) that dose not contains in destination (like PostDto)
        //To prevent from wrong mapping. for example in mapping of "PostDto -> Post", automapper create a new instance for Category (with null catgeoryName) because we have CategoryName property that has null value
        foreach (var property in entityType.GetProperties())
        {
            if (dtoType.GetProperty(property.Name) == null)
                mappingExpression.ForMember(property.Name, opt => opt.Ignore());
        }

        //Pass mapping expressin to customize mapping in concrete class
        CustomMappings(mappingExpression.ReverseMap());
    }

    //Concrete class can override this method to customize mapping
    public virtual void CustomMappings(IMappingExpression<TEntity, TDto> mapping)
    {
    }
}

کلاس جنریک BaseDto، متدCreateMappings اینترفیس IHaveCustomMapping را پیاده سازی می‌کند.
درون این متد، Mapping بین دو نوع TDto و TEntity، توسط ()<profile.CreateMap<TDto, TEntity کانفیگ می‌شود.
مانند مطلب قبل، خواصی را که نباید نگاشت شوند، توسط Reflection یافته و Ignore می‌کنیم.
سپس Mapping برعکس را توسط ReverseMap اعمال کرده و به متد زیرین آن که virtual نیز است، پاس می‌دهیم.

متد CustomMappings ای که به صورت virtual تعریف شده‌است، این امکان را به ما می‌دهد که در کلاس‌هایی که از BaseDto ارث بری می‌کنند، در صورت لزوم آن را بازنویسی (override) کرده و سفارشی سازی دلخواه‌مان را بر روی Mapping دریافتی اعمال کنیم.

مثال: کلاس PostDto زیر از BaseDto ارث بری کرده و چون سفارشی سازی‌ای لازم دارد، متد CustomMappings والد خود را override کرده است.

public class PostDto : BaseDto<PostDto, Post, long>
{
    public string Title { get; set; }
    public string Text { get; set; }
    public int CategoryId { get; set; }

    public string CategoryName { get; set; } //=> Category.Name
    public string FullTitle { get; set; } //=> custom mapping for "Title (Category.Name)"
        
    public override void CustomMappings(IMappingExpression<Post, PostDto> mapping)
    {
        mapping.ForMember(
                dest => dest.FullTitle,
                config => config.MapFrom(src => $"{src.Title} ({src.Category.Name})"));
    }
}

این کلاس، خاصیتی به نام FullTitle دارد که معادلی (خاصیت همنامی) در کلاس Post برای آن وجود ندارد و قرار است مقدار ترکیبی حاصل از Title و Category.Name را نمایش دهد.
به همین جهت متد CustomMappings را باز نویسی کرده، شیء mapping را دریافت و سفارشی سازی لازم را روی آن انجام داده‌ایم.
توسط متد ForMember مشخص کرده‌ایم که مقدار خاصیت FullTitle باید حاصلی از ترکیب Title و Category.Name به نحو مشخص شده باشد ( توسط متد MapFrom).

پس در این روش علاوه بر امکانات BaseDto و Mapping خودکار، امکان سفارشی سازی دلخواه را نیز خواهیم داشت.

برای کوئری گرفتن از دیتابیس نیز و تبدیل آنها به لیستی از Dto‌ها می‌توان از متد ProjectTo بر روی IQueryable استفاده کرد و حتی شرط Where را بر روی کوئری Dto‌ها اعمال کرد مانند زیر:

List<PostDto> list =
    //ProjectTo method select only needed properties (of PostDto) not all properties
    //Also select only needed property of navigations (like Post.Category.Name) not all unlike Include
    //This ability called "Projection"
    await _applicationDbContext.Posts.ProjectTo<PostDto>()
    //We can also use Where on IQuerable<PostDto>
    .Where(p => p.Title.Contains("test") || p.CategoryName.Contains("test"))
    .ToListAsync();

متد ProjectTo کوئری post را به IQueryable ای از postDto تبدیل می‌کند (این قابلیت Projection نامیده می‌شود).
نگاشت خودکار خواص موجود در postDto توسط AutoMapper به صورت خودکار انجام می‌شود و فقط خواص لازم برای postDto واکشی می‌شوند (نه همه خواص در جدول post، که این به لحاظ کارآیی بهتر است).
همچنین اگر خواصی را داخل Navigation Property‌ها مانند CategoryName داشته باشیم، موقع کوئری گرفتن از دیتابیس، آنها نیز اعمال شده و فقط خواص لازم از Category واکشی می‌شوند (فقط خاصیت Name، بر خلاف Include که همه ستون‌ها را واکشی می‌کند).
همچنین می‌توان بر روی خواص Dto شرط Where را قرار داد مانند p.CategoryName.Contains("test") و تماما به کوئری SQL معادل آن ترجمه و اجرا می‌شوند.

‫۵ سال و ۸ ماه قبل، چهارشنبه ۳ بهمن ۱۳۹۷، ساعت ۰۵:۲۵

وحید نصیری

اشتراک‌ها

پشتیبانی از JSON در SQL Server 2016

SELECT t.Id, t.OrderNumber, t.OrderDate, 
 JSON_VALUE(t.JOrderDetails, '$.Order.ShipDate') 
FROM SalesOrderRecord AS t 
WHERE ISJSON(t.JOrderDetails) > 0 
 AND JSON_VALUE(t.JOrderDetails, '$.Order.Type') = 'C'

‫۹ سال و ۵ ماه قبل، سه‌شنبه ۵ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۱۵:۱۲

مهمان

نظرات مطالب

روش‌هایی برای بهبود سرعت برنامه‌های مبتنی بر Entity framework

به نظر شما کوئری‌های پایین رو چطور میشه بهینه نوشت؟

List<Stat> allQuestion = (from a in TempClass.Stats
         where a.Person.PersonID == TempClass.ActiveUser.PersonID && 
               a.Subject.SubjectID == tileNumber
         select a).AsParallel().ToList();

int allQuestionCount = allQuestion.Count;

int correctCount = (from a in allQuestion
                    where a.Person.PersonID == TempClass.ActiveUser.PersonID && 
                          a.Subject.SubjectID == tileNumber
                    select a.CorrectQuestionCount).Sum();

int totalTime = (from a in allQuestion
                 where a.Person.PersonID == TempClass.ActiveUser.PersonID && 
                       a.Subject.SubjectID == tileNumber
                 select a.TotalTime).Sum();

double score = (from a in allQuestion
                where a.Person.PersonID == TempClass.ActiveUser.PersonID && 
                      a.Subject.SubjectID == tileNumber
                select a.Score).Sum();

50 بار دستورات بالا اجرا میشه و یک مکث حدودا 20 ثانیه‌ای داره

‫۹ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۳۰ آبان ۱۳۹۳، ساعت ۲۰:۴۹

مسعود پاکدل

مطالب

Content Negotiation در WCF

Content Negotiation ، مکانیزمی است که طی آن مصرف کننده یک سرویس http تعیین می‌کند که خروجی مورد نظر از سرویس به چه فرمتی در اختیار آن قرار گیرد. این قابلیت بسیار زیبا در Asp.Net Web Api فراهم می‌باشد. اما از آن جا که در WCF به صورت توکار مکانیزمی جهت پیاده سازی این قابلیت در نظر گرفته نشده است می‌توان از طریق یک کتابخانه ثالث به نام WCFRestContrib به این مهم دست یافت.

به صورت معمول برای پیاده سازی Content Negotiation، مصرف کننده باید در Accept هدر درخواست، برای سرویس مورد نظر، نوع Content-Type را نیز تعیین نمایید. از طرفی سرویس دهنده نیز باید معادل Mime Type درخواست شده، یک Formatter جهت سریالایز داده‌ها در اختیار داشته باشد. در WCF از طریق کتابخانه WcfRestContrib می‌توانیم به صورت زیر Content Negotiation را پیاده سازی نماییم:

ابتدا از طریق Nuget کتابخانه زیر را نصب کنید:

install-package WcfRestContrib

حال فرض کنید سرویسی به صورت زیر داریم:

[ServiceContract]
public interface IBooksService
{    
    [OperationContract]
    void AddBook(string isbn, Book book);
}

کد‌های بالا روشی مرسوم برای تعریف Service Contract‌های WCF است. برای اینکه سرویس WCF بالا به صورت Rest طراحی شود و از طرفی قابلیت سریالاز داده‌ها به چندین فرمت را داشته باشد باید به صورت زیر عمل نماییم:

[ServiceContract]
public interface IBooksService
{
    [WebInvoke(UriTemplate = "/{isbn}", Method=Verbs.Put)]
    [WebDispatchFormatter]
    [OperationContract]
    void AddBook(string isbn, Book book);
    ....
}

وظیفه WebDispatchFormatterAttribute تعریف شده برای Operation بالا این است که نوع فرمت مورد نیاز را از Accept هدر درخواست واکشی کرده و با توجه به MimeType‌های تعریف شده در سرویس، داده‌ها را به آن فرمت سریالاز نماید. در صورتی که MimeType درخواست شده از سوی مصرف کننده، سمت سرور تعریف نشده بود، MimeType پیش فرض انتخاب می‌شود.
گام بعدی مشخص کردن انواع MimeType‌ها برای این سرویس است. در WcfRestContrib به صورت پیش فرض چهار Formatter تعبیه شده است:
»Xml : از DataContractSerializer موجود در WCF برای سریالاز و دی سریالایز داده‌ها استفاده می‌کند.
»Json : از طریق DataContactJsonSerializer برای سریالاز و دی سریالایز داده‌ها استفاده می‌کند.
POX : همانند مورد اول از DataContractSerializer استفاده می‌کند با این تفاوت که DataContract‌ها بدون Namesapce و Attribute و DataMember‌ها نیز بدون Order می‌باشند.
»Form Url Encoded

در صورتی که نیاز به formatter دیگری دارید می‌توانید با استفاده از CustomFormatter موجود در این کتابخانه، Formatter دلخواه خود را پیاده سازی نمایید.

همان طور که در بالا ذکر شد، در صورتی که MimeType درخواست شده از سوی مصرف کننده، سمت سرور تعریف نشده باشد، MimeType پیش فرض انتخاب می‌شود. برای تعریف MimeType پیش فرض می‌توان از خاصیت WebDispatchFormatterConfigurationAttribute که در فضای نام WcfRestContrib.ServiceModel.Description قرار دارد استفاده کرد. تعاریف سایر MimeType‌ها نیز با استفاده از WebDispatchFormatterMimeTypeAttribute انجام می‌شود. به صورت زیر:

[WebDispatchFormatterConfiguration("application/xml")]
[WebDispatchFormatterMimeType(typeof(WcfRestContrib.ServiceModel.Dispatcher.Formatters.PoDataContract), "application/xml",  "text/xml")]
[WebDispatchFormatterMimeType( typeof(WcfRestContrib.ServiceModel.Dispatcher.Formatters.DataContractJson),  "application/json")]
[WebDispatchFormatterMimeType( typeof(WcfRestContrib.ServiceModel.Dispatcher.Formatters.FormUrlEncoded), "application/x-www-form-urlencoded")]
public class Books : IBooksService 
{    
   public void AddBook(string isbn, Book book)
   {
   }
}

همانند سایر تنظیمات WCF می‌توان تمامی این موارد را در فایل Config پروژه سرویس نیز تعریف کرد: برای مثال:

<system.serviceModel>
    <extensions>
        <behaviorExtensions>
            <add name="webFormatter" 
                 type="WcfRestContrib.ServiceModel.Configuration.WebDispatchFormatter.ConfigurationBehaviorElement, WcfRestContrib, 
                       Version=x.x.x.x, Culture=neutral, PublicKeyToken=89183999a8dc93b5"/>
        </behaviorExtensions>
    </extensions>
    <serviceBehaviors>
        <behavior name="Rest">
          <webFormatter>
            <formatters defaultMimeType="application/xml">
              <formatter mimeTypes="application/xml,text/xml" 
                         type="WcfRestContrib.ServiceModel.Dispatcher.Formatters.PoxDataContract, WcfRestContrib"/>
              <formatter mimeTypes="application/json" 
                         type="WcfRestContrib.ServiceModel.Dispatcher.Formatters.DataContractJson, WcfRestContrib"/>
              <formatter mimeTypes="application/x-www-form-urlencoded" 
                         type="WcfRestContrib.ServiceModel.Dispatcher.Formatters.FormUrlEncoded, WcfRestContrib"/>
            </formatters>
          </webFormatter>
        </behavior>
    </serviceBehaviors>
</system.serviceModel>

نکته:
در صورتی که قصد داشته باشیم که باتوجه به direction مورد نظر (نظیر Outgoing یا Incoming) داده‌ها سریالایز/ دی سریالایز شوند، می‌توان این مورد را در هنگام تعریف OperationContract تعیین کرد:

[WebDispatchFormatter(WebDispatchFormatter.FormatterDirection.Outgoing)]

مطلب تکمیلی:
مشاهده پیاده سازی Content Negotiation در Asp.Net MVC

‫۱۰ سال و ۵ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ خرداد ۱۳۹۳، ساعت ۱۴:۱۵

حسین مرادی نیا

مطالب

LocalDB چیست؟

LocalDB نسخه‌ای جدید از Sql server express است که به توسعه دهندگان این اجازه را می‌دهد تا با نصب آن، از نصب کامل دیگر نسخه‌های Sql server جلوگیری نمایند. LocalDB برای برنامه‌هایی که به صورت Local و بر روی یک سیستم اجرا می‌شوند مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مزایای استفاده از این نسخه

فایل نصب با حجم بسیار کم. (28.2MB برای نسخه 32 بیتی و 33.7MB برای نسخه 64بیتی)
سادگی ( بدون نیاز به انجام تنظیمات خاص بر روی سیستم)
اجرا در محیطهایی که کاربر جاری دسترسی مدیریتی ندارد.(برای اجرای آن نیاز به Permissionهای مدیریتی نیست و یک کاربر سطح پایین هم می‌تواند آن را اجرا کند)
سادگی نصب
همانند Sql server Express سازگاری کاملی با T-Sql دارد. همچنین از Stored Procedureها ، داده‌های جغرافیایی و مکانی ( geometry and geography ها) ، Triggers و View‌ها پشتیبانی می‌کند.
سازگاری با Provider معمولی Sql server
عدم اجرای سرویس خاصی در حافظه برای مدیریت دیتابیس. پروسس‌های LocalDb هر زمان که نیاز باشد اجرا می‌شوند و هر زمان که به آنها نیاز نداشته باشیم به صورت اتوماتیک متوقف می‌شوند.
پشتیبانی از خصوصیت AttachDbFileName در کانکشن استرینگ جهت استفاده از فایل بانک اطلاعات به صورت مستقیم
سرویس پک‌های جدید جهت LocalDB به راحتی برروی نسخه موجود نصب میشوند و نسخه قبلی را به روز رسانی میکنند.
نصب یک LocalDB برای همه کاربران یک کامپیوتر
پشتیبانی کامل از Silent Installation
امکان استفاده از آن توسط Asp.net
پشتیبانی از XML (XQuery و XPath) و BLOB
پشتیبانی از Ado.net sync framework
پشتیبانی از LINQ
پشتیبانی از Distributed transactions
کانکشن‌های نامحدود (البته به صورت Local)

نیازمندی‌های نصب

نیاز به نصب Sql server 2012 native client . این مورد به همراه LocalDB روی سیستم نصب نمیشود
نیاز به دسترسی مدیریتی جهت نصب
140MB فضای خالی دیسک سخت
به روز رسانی دات نت فریم ورک 4 به 4.0.2 و یا نسخه‌های بالاتر

محدودیت ها

عدم پشتیبانی از Windows xp ، Window server 2003 و Windows 2000
عدم امکان نصب نسخه 32 بیتی بر روی ویندوز 64 بیتی (حتما باید نسخه 64 بیتی آن را نصب کنید)
فقط می‌توان به صورت Local از آن استفاده کرد. امکان استفاده تحت شبکه وجود ندارد و فقط به کانکشن‌های Local پاسخ می‌دهد.
فقط توسط Sql server 2012 management studio در دسترس می‌باشد. LocalDB را نمی‌توان از طریق Management studio‌های قدیمی مدیریت کرد.
عدم پشتیبانی Visual Studio 2010 از LocalDB
عدم اجرا بر روی موبایل‌های هوشمند
محدودیت سایز بانک اطلاعات : 10GB
عدم پشتیبانی از قابلیت FileStream
محدودیت استفاده از فقط یک CPU
عدم امکان Debuging دستورات Sql در هنگام اتصال به LocalDB

نحوه نصب

ابتدا Sql server LocalDB را دانلود نمایید. سپس برای نصب آن بر روی سیستم فقط کافی است که فایل نصاب برنامه را اجرا نموده و License مربوطه را قبول نمایید.همچنین در صورت نیاز به Silent Installation کافی است که از دستور زیر در خط فرمان استفاده نمایید:

msiexec /i SqlLocalDB.msi /qn IACCEPTSQLLOCALDBLICENSETERMS=YES

همچنین می‌توانید مراحل نصب را توسط فایل نصاب انجام دهید:

نحوه اتصال به LocalDB توسط Sql Server Management Studio

اگر net framework. خود را از نسخه 4 به 4.0.2 و یا نسخه‌های بعد از آن به روز رسانی کرده باشید می‌توان توسط Sql Server 2012 Management Studio به Sql server LocalDB وصل شد. عبارت local)\v11.0) را به عنوان نام سرور وارد نمایید.

مجددا لازم به ذکر است که امکان اتصال توسط Management Studio‌های قبلی به بانک LocalDB امکان پذیر نمی‌باشد.

برای مطالعه بیشتر

‫۱۲ سال و ۲ ماه قبل، پنجشنبه ۱۶ شهریور ۱۳۹۱، ساعت ۰۵:۵۴

وحید نصیری

مطالب

آشنایی با ویژگی DebuggerDisplay در VS.Net

کلاس ساده زیر را در نظر بگیرید:


using System.Collections.Generic;

namespace testWinForms87
{
 class CDbgDisplay
 {
     public struct Person
     {
         public string Name;
         public int Id;
     }

     public static List<Person> GetData()
     {
         List<Person> data = new List<Person>();
         for (int i = 0; i < 40; i++)
             data.Add(new Person { Name = "P" + i, Id = i });
         return data;
     }
 }

}

فرض کنید می‌خواهیم هنگام فراخوانی متد GetData بر روی data یک break point قرار دهیم تا بتوان محتوای آن‌را در VS.Net مشاهده کرد (شکل زیر).

همانطور که مشاهده می‌کنید، خروجی پیش فرض آنچنان دلپذیر نیست. به ازای هر کدام از 40 موردی که در این لیست قرار دارد، یکبار باید آن آیتم مورد نظر را انتخاب کرد، بر روی علامت + کنار آن کلیک نمود و سپس محتوای آن‌را مشاهده کرد.
برای سفارشی سازی خروجی دیباگر ویژوال استودیو می‌توان از ویژگی DebuggerDisplay استفاده کرد. سطر زیر را به بالای ساختار person اضافه کنید:

[DebuggerDisplay("Name:{Name},Id={Id}")]

اکنون یکبار دیگر بر روی data یک break point قرار داده و نتیجه را ملاحظه نمائید (شکل زیر):

بهتر شد؛ نه؟!
در اینجا یک رشته را با محتوای فیلدهای ساختار Person ایجاد کردیم و سپس خروجی پیش فرض دیباگر VS.Net را با آن جایگزین نمودیم. ویژوال استودیو محتوای عبارت داخل {} را با مقدار آن فیلد جایگزین خواهد کرد.

‫۱۵ سال و ۷ ماه قبل، شنبه ۲۹ فروردین ۱۳۸۸، ساعت ۰۱:۲۳

خلیلی

مطالب

مقدمه‌ای بر داکر، قسمت سوم

در قسمت قبلی با Volume آشنا شدیم و نحوه‌ی اجرا کردن یک Source Code را درون Container یاد گرفتیم. در این قسمت میخواهیم یک Image شخصی ساخته، آن‌را اجرا و درون Docker hub ارسال نماییم.

Dockerfile چیست؟

Dockerfile عملا چیزی بیشتر از یک دستور العمل از نوع متنی برای build و ساخت یک docker image از آن نمیباشد. ضمن اینکه مراحل build شدن، cache شده و build‌های بعدی با سرعت خیلی بیشتری اجرا خواهند شد. بعد از نوشتن چند dockerfile متوجه خواهیم شد که مراحلش بسیار ساده است.

ساخت اولین Dockerfile

قبل از ساخت dockerfile، مثل جلسه‌ی قبل یک پروژه‌ی ساده‌ی nodejsی را با فایل index.js میسازیم:

const express = require('express')
const app = express()
const PORT = 3000;
app.get('/', (req, res) => {
  res.send('Hello World')
})
app.listen(PORT, () => {
  console.log(`listening on port ${PORT}!`)
})

درون package.json هم این قسمت را تغییر میدهیم:

"scripts": {
    "start": "node index"
  },

حال فایل Dockerfile را ساخته و دستورالعمل‌های زیر را درون آن مینویسیم:

FROM node
ENV NODE_ENV=production
COPY . /var/www
WORKDIR /var/www
RUN npm i
EXPOSE 3000
ENTRYPOINT npm start

توضیحات دستورات فوق

1) FROM node یک imageی است که برنامه‌ی شما از آن استفاده میکند.

2) از environment variable استفاده کرده و نوع آن را روی production میگذاریم.

3) COPY کردن تمام فایل‌های دایرکتوری جاری پروژه درون فایل سیستم container به آدرس فوق.

4) عوض کردن work directory روی آدرسی که پروژه کپی شده است.

5) اجرا کردن دستور npm i برای نصب شدن Dependencies‌های پروژه.

6) EXPOSE کردن یک port برای ایجاد دسترسی.

7) نقطه‌ی شروع برنامه و دستور npm start که درون package.json قبل تعریف نموده بودیم.

بعد از ساخت Dockerfile فوق نوبت به build گرفتن از آن میرسد که با استفاده از دستور زیر میباشد:

docker build -f Dockerfile -t alikhll/testnode1 .

نکته: اگر image node را روی سیستم خود نداشته باشید ابتدا بصورت خودکار آن را pull مینماید.

1) پرچم f- که برای شناساندن فایل Dockefile میباشد، بدلیل این است که نام این فایل قابل تغییر میباشد.

2) پرچم t- برای نام image ساخته شده میباشد. همچنین . نیز به دایرکتوری جاری اشاره میکند.

بعد از ساخته شدن image با استفاده از دستور docker images میتوانید آن را مشاهده نمایید.

برای اجرای image نیز از دستور زیر استفاده میکنیم:

docker run -d -p 8080:3000 alikhll/testnode1

حال با استفاده از port 8080 میتوانید اپلیکیشن را اجرا نمایید.

از آنجایی که اکثر خوانندگان این مجموعه برنامه نویسان دات نت هستند یک Dockerfile دات نتی نیز برای تسلط بیشتر مینویسیم.

ابتدا دستورات زیر را درون ترمینال خود وارد کرده و یک پروژه‌ی وب از نوع Net Core. را میسازیم:

dotnet new web
dotnet restore
dotnet run

حال روی localhost قابلیت اجرا خواهد داشت؛ اما میخواهیم این app را بر روی container اجرا کنیم. بنابراین Dockerfile را اینگونه مینویسیم:

FROM microsoft/dotnet
ENV ASPNETCORE_URLS http://*:3000
COPY . /var/www
WORKDIR /var/www
RUN dotnet restore
EXPOSE 3000
ENTRYPOINT dotnet run

همه چیز خیلی شبیه به داکرفایل قبلی است، با این تفاوت که از ایمیج microsoft/dotnet استفاده کرده‌ایم (از imageهای سبکتری برای محیط production استفاده میکنیم! ضمن اینکه image فوق از Debian استفاده میکند. image جدیدی روی توزیع Alpine ایجاد شده است که حجم خیلی پایینی داشته و برای مطالعه بیشتر به اینجا رجوع کنید).

نکته‌ی مهم ASPNETCORE_URLS میباشد چون میخواهیم بتوانیم از خارج از محیط container با استفاده از IP، به آن دسترسی داشته باشیم (محیط local نیست).

دستورات زیر را برای build و اجرا وارد مینماییم:

docker build -f Dockerfile -t alikhll/testasp1 .

docker run -d -p 8080:3000 alikhll/testasp1

اکنون app شما باید روی پورت خارجی 8080 قابل اجرا باشد.

نکته: من container قبلی nodejsی را stop کرده بودم وگرنه این پورت قابل استفاده‌ی مجدد نبود!

پابلیش کردن روی Docker Hub

انتشار دادن روی Docker hub ّبسیار ساده است. میتوانید یک اکانت به صورت رایگان ساخته و image‌های خود را بر روی آن انتشار دهید.

نکته: پروژه‌های تستی خود را میتوانید آنجا انتشار داده که البته قابلیت private بودن را ندارند. در صورتیکه برای یک پروژه‌ی واقعی که image‌های عمومی نیستند و فقط درون سازمان باید به آن دسترسی داشته باشند، میتوانید اکانت enterprise تهیه کرده و image‌های خود را درون آن مدیریت نمایید. همچنین از سرویس‌های ابری Azure, Amazon نیز برای انتشار دادن imageهای خصوصی میتوان استفاده نمود.

دستور زیر برای انتشار دادن imageی که ساختیم روی docker hub میباشد. ابتدا login کرده user/password را وارد کرده سپس push مینماییم:

docker login

docker push alikhll/testnode1

نکته: به جای alikhll باید username شخصی خود را وارد نمایید.

اکنون به راحتی با استفاده از دستور زیر روی یک ماشین دیگر که داکر روی آن نصب شده است، میتوانید image را pull کرده و اجرا نمایید:

docker pull alikhll/testnode1

‫۶ سال و ۱۰ ماه قبل، سه‌شنبه ۷ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۲۵