نظرات مطالب
فشرده سازی فایل های CSS و JavaScript بصورت خودکار توسط MS Ajax Minifier
ممنون. من از این کتابخانه استفاده می‌کنم:
Yahoo! UI Library: YUI Compressor for .Net 
 
using System.Globalization;
using System.IO;
using System.Text;
using Yahoo.Yui.Compressor;

namespace Deploy.Core
{
    public static class CompressCssJs
    {
        public static void Compress(string file)
        {
            var ext = Path.GetExtension(file).ToLower();
            switch (ext)
            {
                case ".css":
                    compressCss(file);
                    break;
                case ".js":
                    if (!file.ToLower().EndsWith(".min.js") && !file.ToLower().EndsWith(".pack.js"))
                        compressJs(file);
                    break;
            }
        }

        static void compressCss(string file)
        {
            var css = File.ReadAllText(file);
            var compressedCss = new CssCompressor().Compress(css);
            File.WriteAllText(file, compressedCss, Encoding.UTF8);
        }

        static void compressJs(string file)
        {
            var js = File.ReadAllText(file);

            var compressedJavaScript = new JavaScriptCompressor
            {
                CompressionType = CompressionType.Standard,
                DisableOptimizations = false,
                Encoding = Encoding.UTF8,
                LineBreakPosition = -1,
                ObfuscateJavascript = true,
                PreserveAllSemicolons = false,
                ThreadCulture = CultureInfo.CurrentUICulture,
                IgnoreEval = false,
                LoggingType = LoggingType.None
            }.Compress(js);
            File.WriteAllText(file, compressedJavaScript, Encoding.UTF8);
        }
    }
}
نحوه استفاده از اون رو باکدنویسی در بالا ملاحظه می‌کنید (ملاحظات utf8 و زبان فارسی هم در آن لحاظ شده).
کاری که هنگام ارائه نهایی انجام می‌دم، اسکن فایل‌های نهایی و بررسی پسوندها و سپس استفاده از متد Compress فوق روی فایل‌های اسکریپت و css یافت شده است.


مطالب
ساختارهای داده‌ی توکار ES 6
در ES 5 تنها آرایه (Array) و آبجکت (Object) را به عنوان ساختار داده‌ایی، به صورت توکار در اختیار داریم.
Array یک کالکشن مبتنی بر ایندکس است. همچنین می‌توان هر نوع مقداری را در آن ذخیره کرد:
var collection = ['a', 1, /3/, {}];
یعنی هر کدام از اعضای آرایه می‌توانند جنس متفاوتی داشته باشند. همانطور که در کد فوق مشاهده می‌کنید اعضای آرایه به ترتیب از کاراکتر، عدد، عبارت با قاعده و در نهایت یک شیء خالی تشکیل شده است. همانطور که عنوان شد آرایه‌ها در جاوا اسکریپت همانند دیگر زبان‌های برنامه‌نویسی مبتنی بر ایندکس هستند، یعنی می‌توان براساس ایندکس به هر کدام از اعضای آرایه دسترسی داشت:
collection[0];
می‌توان از پراپرتی length نیز برای دریافت سایز آرایه استفاده کرد:
collection.length
همانطور که در مثال ابتدای بحث مشاهده کردید، آرایه‌ها در جاوا اسکریپت توسط سینتکس [] قابل تعریف هستند. تعدادی تابع توکار برای کار با آرایه‌ها موجود است که در اینجا می‌توانید لیست کامل آنها را مشاهد نمائید. همچنین می‌توانید از کتابخانه‌های دیگری مانند Underscore.js که در واقع هدف آن‌ها افزودن یکسری قابلیت‌ها به جاوا اسکریپت است، استفاده کنید:
var numbers = [1, 2, 3];

_.each(numbers, function (num) {
    write(num);
});
در ES 6 تعدادی تابع جدید به Array اضافه شده که کار با آرایه‌ها را ساده‌تر کرده است. در ادامه تعدادی از این توابع را بررسی خواهیم کرد.
تابع find
این تابع از ورودی، یک callback را گرفته و نتایج یافته شده را در خروجی برمی‌گرداند:
var ary = [1, 5, 10];
var match = ary.find(item => item > 8);
تابع findIndex
این تابع مشابه تابع find عمل می‌کند با این تفاوت که در خروجی ایندکس عنصر یافته شده را برمی‌گرداند:
var match = ary.findIndex(item => item > 8);
تابع fill
از این تابع می‌توان جهت مقداردهی اعضای آرایه با پارامتر موردنظر استفاده کرد:
ary.find('a');
// خروجی ["a", "a", "a"]
لازم به ذکر است، به این تابع می‌توانیم دو پارامتر دیگر را نیز پاس دهیم:
var ary = [1, 5, 10, 5, 6];
ary.fill('a', 2, 3)
در کد فوق پارامتر دوم یعنی نقطه شروع و پارامتر سوم یعنی نقطه پایان:
// خروجی
[ 1, 5, "a", 5, 6 ]
تابع copyWithin
با کمک این تابع می‌توانیم قسمتی از یک آرایه را کپی کرده و در محل دیگری از آرایه ذخیره کنیم:
[1, 2, 3, 4, 5].copyWithin(0, 3);
کد فوق از نقطه‌ی سوم شروع به کپی کردن آیتم‌ها کرده و آنها را در موقعیت صفرم آرایه به بعد قرار می‌دهد. در نتیجه خروجی آن به این صورت است:
// [4, 5, 3, 4, 5]
لازم به ذکر است که یک پارامتر سوم را نیز می‌توانیم جهت تعیین نقطه‌ی پایان به تابع فوق اضافه کنیم:
[1, 2, 3, 4, 5].copyWithin(0, 3, 4);
// خروجی 
// [4, 2, 3, 4, 5]
در ES 6 علاوه بر سینتکس literal می‌توان از سازنده‌ی کلاس Array نیز جهت تعریف آرایه‌ها، استفاده کرد:
var ary = new Array(1, 2);
کد فوق یک آرایه را با دو مقدار 1 و 2 ایجاد می‌کند. اگر بخواهیم یک آیتم جدید را به آرایه‌ی فوق اضافه کنیم، باید آن را نیز به پارامترهای فوق اضافه کرد:
var ary = new Array(1, 2, 3);
ممکن است فکر کنید توسط کد زیر آرایه‌ایی تنها با یک آیتم برای ما ایجاد خواهد شد:
var ary = new Array(3);
در واقع کد فوق یک آرایه با اندازه‌ی سه و محتوای undefined را برای شما ایجاد خواهد کرد. در نتیجه برای ایجاد آرایه‌ایی با یک آیتم و مقدار 3 باید از متد Of کلاس Array استفاده کنیم:
var Ofary = Array.of(3);

Set
Set یک ساختار داده‌ایی جدید در ES 6 است. این ساختار داده‌ایی امکان تعریف کالکشنی از مقادیر را به صورت unique، در اختیارمان قرار می‌دهد. برخلاف آرایه‌ها مقادیر درون Set نمی‌تواند یکسان باشند. در کد زیر نحوه‌ی ایجاد یک Set نشان داده شده است:
var set = new Set();
set.add(1);
set.add(2);
set.add(3);
console.log(set.size); // logs 3
 Set به صورت یک مجموعه‌ی  Iterable است یعنی می‌توان اعضای این مجموعه را آیتم به آیتم پیمایش کرد. همانطور که در کد فوق مشاهده می‌کنید توسط add می‌توانیم آیتم جدیدی را به مجموعه اضافه کنیم. همچنین اگر مایل بودید می‌توانید مجموعه را توسط یک آرایه به صورت زیر نیز مقداردهی کنید:
var set = new Set([1, 2, 3]);
console.log(set.size); // logs 3
از توابع has, delete, clear نیز به ترتیب می‌توان جهت خالی کردن مجموعه، حذف یک آیتم از مجموعه و بررسی یک آیتم در مجموعه استفاده کرد:
var set = new Set();
set.has(1); // false
set.add(1);
set.has(1); // true
set.clear();
set.has(1); // false
set.add(1);
set.add(2);
set.size;   // 2
set.delete(2);
set.size;   // 1
از تابع feorach نیز می‌توانیم برای حرکت بین آیتم‌های مجموعه استفاده کنیم:
var set = new Set();
set.add('Vahid');
set.add('Sirwan');

var i = 0;
set.forEach(item => i++);
console.log(i);
همچنین از سینتکس for...of نیز می‌توان برای پیمایش مجموعه استفاده کرد:
var set = new Set();
set.add('Vahid');
set.add('Sirwan');

var i = 0;
for(let item of set) {
    i++;
}
console.log(i);
Set دارای یک تابع دیگر با نام entries است. با کمک این تابع یک iterator از مجموعه برگردانده خواهد شد که با کمک تابع next می‌توان به عناصر بعدی مجموعه دسترسی پیدا کرد:
var set = new Set();
set.add("Sirwan");
set.add(1);
set.add("Afifi");

var setIter = set.entries();

console.log(setIter.next().value); // ["Sirwan", "Sirwan"]
console.log(setIter.next().value); // [1, 1]
console.log(setIter.next().value); // ["Afifi", "Afifi"]

Map
برخلاف Set که یک مجموعه از مقادیر (values) است، Map یک مجموعه از کلید/مقدار (key/value) می‌باشد. در اینجا نیز کلیدها باید unique باشند. همچنین می‌توان از هر نوعی برای کلید استفاده کرد. برای افزودن یک مقدار به این مجموعه باید از تابع set استفاه کنیم:
var map = new Map();
map.set('name', 'Sirwan');

map.get('name'); // Sirwan
همانطور که مشاهده می‌کنید توسط تابع get نیز می‌توانیم با استفاده از کلید، به مقدار آن دسترسی داشته باشیم. همچنین می‌توانیم آرایه‌ایی از آرایه‌ها را به عنوان کلید در یک Map ذخیره کنیم:
var map = new Map([['name', 'Sirwan'], ['age', 27]]);
map.has('age'); // true
map.get('age'); // 27
map.get('name'); // Sirwan

نکته‌ایی که در استفاده از Map باید به آن دقت کنید این است که در اینجا هیچ تبدیل نوعی را بر روی کلیدها نداریم:
var map = new Map();

map.set(1, true);
map.has("1"); // false

map.set("1", true);
map.has("1"); // true
همانند Set برای Map نیز می‌توانیم از توابع delete و clear استفاده کنیم. برای استفاده از foreach باید برای callback دو پارامتر را ارائه دهیم. یکی برای value و دیگری برای key:
var map = new Map([['name', 'Sirwan'], ['age', 27]]);
var i = 0;
map.forEach(function (value, key) {
    i++;
});
console.log(i); // log 2
برای سینتکس for...of نیز می‌توانیم به اینصورت عمل کنیم:
for (var [key, value] of map) {
    i++;
}
شاید بپرسید که همین کار را می‌توان با استفاده از آرایه‌ها نیز انجام داد و چه نیازی به یک ساختار داده‌ایی جدید است؟
اگر بخواهید Map را با استفاده از آرایه‌ها شبیه‌سازی کنید باید از Associative Arrays استفاده کنید؛ به زبان ساده در این‌حالت به جای استفاده از عدد به جای ایندکس می‌توان رشته‌ها نیز استفاده کرد. به عنوان مثال کد زیر را در نظر بگیرید:
var newArray = new Array();
newArray["name"] = "Sirwan";
newArray["lastName"] = "Afifi";
در اینجا ایندکس‌ها به ترتیب name و lastName هستند و به عنوان کلید مورد استفاده قرار می‌گیرند. کلیدها نیز به مقادیر "Sirwan" و "Afifi" مپ شده‌اند. حالت فوق شبیه به یک دیکشنری عمل می‌کند. اما همانطور که عنوان شد در اینجا کلید به صورت رشته‌ایی است و نمی‌توان از اشیاء به عنوان کلید استفاده کرد؛ زیرا در نهایت تبدیل به رشته خواهند شد:
let user1 = { name: "Vahid" };
let user2 = { name: "Sirwan" };

let result = {};
result[user1] = 10;
result[user2] = 20;

console.log(result[user1]); // logs 20
console.log(result[user2]); // logs 20
در کد فوق هر کدام از شیء‌ها را به عنوان کلید در نظر گرفته‌ایم و برای هر کدام مقادیر 10 و 20 را ست کرده‌ایم. اما خروجی هر کدام 20 است؛ در حالیکه باید به ترتیب عدد 10 و سپس عدد 20 در خروجی نمایش داده شود. دلیل آن نیز کاملاً مشخص است زیرا اگر در جاوا اسکریپت برای یک شیء تابع toString را فراخوانی کنیم، مقدار "[object object]" در خروجی نمایش داده خواهد شد. در نتیجه در کد فوق در واقع هر بار ایندکس "[object object]" را به‌روز رسانی کرده‌ایم:
result["[object object]"] = 10;
result["[object object]"] = 20;

console.log(result["[object object]"]); // logs 20
console.log(result["[object object]"]); // logs 20

WeakMap and WeakSet
فرض کنید درون DOM سه عنصر div دارید و می‌خواهید این سه div را درون یک Set ذخیره کنید:

در این‌حالت آیتم‌های درون Set ارجاع مستقیمی را به عناصر موجود در DOM دارند. اکنون حالتی را در نظر بگیرید که بخواهیم یکی از عناصر موجود درون DOM را حذف کنیم. در اینحالت آیتم درون Set که به این عنصر اشاره دارد هنوز حذف نشده است و همچنان ارجاعی را به آن عنصر دارد. بنابراین تا زمانیکه آیتم از Set حذف نشود Garbage Collector نمی‌تواند حافظه‌ی اختصاص داده شده را مجدداً بازیابی کند. در نتیجه استفاده از Set و یا Map در چنین سناریوهایی منجر به نشتی حافظه خواهد شد. برای حل این مشکل می‌توانیم از WeakMap و یا WeakSet استفاده کنیم. در این‌حالت WeakMap و WeakSet ارجاع مستقیمی به اشیایی که به آنها اضافه می‌شوند، ندارند. در نتیجه GC به راحتی می‌تواند حافظه‌ی اختصاص داده شده را بعد از حذف اشیاء بازیابی کند.
صرف‌نظر از رفع مشکل حافظه، WeakMap و WeakSet شبیه به Map و Set عمل می‌کنند، اما یکسری محدودیت‌هایی در استفاده از آنها وجود دارد:
  • WeakMap و WeakSet فاقد پراپرتی‌های size, entries, values و متد foreach هستند.
  • WeakMap همچنین فاقد keys است.
مطالب دوره‌ها
ایجاد یک اسمبلی جدید توسط Reflection.Emit
مطابق استاندارد ECMA-335 قسمت دوم آن، یک اسمبلی از یک یا چند ماژول تشکیل می‌شود. هر ماژول از تعدادی نوع، enum و delegate تشکیل خواهد شد و هر نوع دارای تعدادی متد، فیلد، خاصیت و غیره می‌باشد. به همین جهت در حین کار با Reflection.Emit نیز این مراحل رعایت می‌شوند. ابتدا یک اسمبلی (AppDomain.DefineDynamicAssembly) ایجاد خواهد شد (یا از اسمبلی موجود استفاده می‌شود). سپس یک ماژول (AssemblyBuilder.DefineDynamicModule) را باید به آن اضافه کنیم (یا از ماژول اسمبلی جاری استفاده نمائیم). در ادامه یک Type باید به این ماژول اضافه شود (ModuleBuilder.DefineType) و اکنون می‌توان به این نوع جدید، سازنده (TypeBuilder.DefineConstructor)، متد (TypeBuilder.DefineMethod)، فیلد (TypeBuilder.DefineField)، خاصیت (TypeBuilder.DefineProperty) و رخداد (TypeBuilder.DefineEvent) اضافه کرد.


using System;
using System.Reflection;
using System.Reflection.Emit;

namespace FastReflectionTests
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            var name = "HelloWorld.exe";
            var assemblyName = new AssemblyName(name);
            // ایجاد یک اسمبلی جدید با قابلیت ذخیره سازی آن
            var assemblyBuilder = AppDomain.CurrentDomain.DefineDynamicAssembly(
                                            name: assemblyName,
                                            access: AssemblyBuilderAccess.RunAndSave);
            // افزودن یک ماژول به اسمبلی
            var moduleBuilder = assemblyBuilder.DefineDynamicModule(name);
            // تعریف یک کلاس در این ماژول
            var programmClass = moduleBuilder.DefineType("Program", TypeAttributes.Public);
            // افزودن یک متد به این کلاس
            // این متد خروجی ندارد اما ورودی آن شبیه به متد اصلی یک برنامه کنسول است
            var mainMethod = programmClass.DefineMethod(name: "Main",
                                            attributes: MethodAttributes.Public | MethodAttributes.Static,
                                            returnType: null,
                                            parameterTypes: new Type[] { typeof(string[]) });
            // تعیین بدنه متد اصلی برنامه
            var il = mainMethod.GetILGenerator();
            il.Emit(OpCodes.Ldstr, "Hello World!");
            il.Emit(OpCodes.Call, (typeof(Console)).GetMethod("WriteLine", new Type[] { typeof(string) }));
            il.Emit(OpCodes.Call, (typeof(Console)).GetMethod("ReadKey", new Type[0]));
            il.Emit(OpCodes.Pop);
            il.Emit(OpCodes.Ret);

            // تکمیل کار ایجاد نوع جدید
            programmClass.CreateType();

            // تعیین نقطه شروع فایل اجرایی برنامه کنسول تهیه شده
            assemblyBuilder.SetEntryPoint(((Type)programmClass).GetMethod("Main"));

            // ذخیره سازی این اسمبلی بر روی دیسک سخت
            assemblyBuilder.Save(name);
        }
    }
}
مراحلی را که توضیح داده شد، در کدهای فوق ملاحظه می‌کنید. انتخاب حالت دسترسی AssemblyBuilderAccess.RunAndSave سبب می‌شود تا بتوان نتیجه حاصل را ذخیره کرد. فایل Exe نهایی را اگر در برنامه ILSpy باز کنیم چنین شکلی دارد:
using System;
public class Program
{
    public static void Main(string[] array)
    {
       Console.WriteLine("Hello World!");
       Console.ReadKey();
    }
}
نظرات اشتراک‌ها
کتابخانه‌ای برای تغییر تصاویر وب‌سایت به صورت هوشمند؛ جهت بهبود کارآیی و سرعت
- برای ارسال مشکلات یک کتابخانه از همان issue tracker آن در GitHub استفاده کنید. همچنین هم عنوان نکنید، «کار نمی‌کنه» چون اصلا مفید نیست و کمکی به رفع مشکل نمی‌کند.
- برای تغییر اندازه تصاویر و امثال اینها در دات نت 5 و 6، می‌توانید از Image sharp استفاده کنید. کتابخانه‌ای هست کاملا نوشته شده با سی‌شارپ، بدون وابستگی‌های native و چندسکویی.
مطالب
ثبت لینک‌های غیرتکراری
ثبت لینک‌های مختلف در یک سیستم (مثلا قسمت به اشتراک گذاری لینک‌ها) در ابتدای کار شاید ساده به نظر برسد؛ خوب، هر صفحه‌ای که یک آدرس منحصربفرد بیشتر ندارد. ما هش این لینک را محاسبه می‌کنیم و بعد روی این هش، یک کلید منحصربفرد را تعریف خواهیم کرد تا دیگر رکوردی تکراری ثبت نشود. همچنین چون این هش نیز طول کوتاهی دارد، جستجوی آن بسیار سریع خواهد بود. واقعیت این است که خیر! این روش ناکارآمدترین حالت پردازش لینک‌های مختلف است.
برای مثال لینک‌های http://www.site.com و http://www.site.com/index.htm دو هش متفاوت را تولید می‌کنند اما در عمل یکی هستند. نمونه‌ی دیگر، لینک‌های http://www.site.com/index.htm و http://www.site.com/index.htm#section1 هستند که فقط اصطلاحا در یک fragment با هم تفاوت دارند و از این دست لینک‌هایی که باید در حین ثبت یکی درنظر گرفته شوند، زیاد هستند و اگر علاقمند به مرور آن‌ها هستید، می‌توانید به صفحه‌ی URL Normalization در ویکی‌پدیا مراجعه کنید.
اگر نکات این صفحه را تبدیل به یک کلاس کمکی کنیم، به کلاس ذیل خواهیم رسید:
using System;
using System.Web;

namespace OPMLCleaner
{
    public static class UrlNormalization
    {
        public static bool AreTheSameUrls(this string url1, string url2)
        {
            url1 = url1.NormalizeUrl();
            url2 = url2.NormalizeUrl();
            return url1.Equals(url2);
        }

        public static bool AreTheSameUrls(this Uri uri1, Uri uri2)
        {
            var url1 = uri1.NormalizeUrl();
            var url2 = uri2.NormalizeUrl();
            return url1.Equals(url2);
        }

        public static string[] DefaultDirectoryIndexes = new[]
            {
                "default.asp",
                "default.aspx",
                "index.htm",
                "index.html",
                "index.php"
            };

        public static string NormalizeUrl(this Uri uri)
        {
            var url = urlToLower(uri);
            url = limitProtocols(url);
            url = removeDefaultDirectoryIndexes(url);
            url = removeTheFragment(url);
            url = removeDuplicateSlashes(url);
            url = addWww(url);
            url = removeFeedburnerPart(url);
            return removeTrailingSlashAndEmptyQuery(url);
        }

        public static string NormalizeUrl(this string url)
        {
            return NormalizeUrl(new Uri(url));
        }

        private static string removeFeedburnerPart(string url)
        {
            var idx = url.IndexOf("utm_source=", StringComparison.Ordinal);
            return idx == -1 ? url : url.Substring(0, idx - 1);
        }

        private static string addWww(string url)
        {
            if (new Uri(url).Host.Split('.').Length == 2 && !url.Contains("://www."))
            {
                return url.Replace("://", "://www.");
            }
            return url;
        }

        private static string removeDuplicateSlashes(string url)
        {
            var path = new Uri(url).AbsolutePath;
            return path.Contains("//") ? url.Replace(path, path.Replace("//", "/")) : url;
        }

        private static string limitProtocols(string url)
        {
            return new Uri(url).Scheme == "https" ? url.Replace("https://", "http://") : url;
        }

        private static string removeTheFragment(string url)
        {
            var fragment = new Uri(url).Fragment;
            return string.IsNullOrWhiteSpace(fragment) ? url : url.Replace(fragment, string.Empty);
        }

        private static string urlToLower(Uri uri)
        {
            return HttpUtility.UrlDecode(uri.AbsoluteUri.ToLowerInvariant());
        }

        private static string removeTrailingSlashAndEmptyQuery(string url)
        {
            return url
                    .TrimEnd(new[] { '?' })
                    .TrimEnd(new[] { '/' });
        }

        private static string removeDefaultDirectoryIndexes(string url)
        {
            foreach (var index in DefaultDirectoryIndexes)
            {
                if (url.EndsWith(index))
                {
                    url = url.TrimEnd(index.ToCharArray());
                    break;
                }
            }
            return url;
        }
    }
}
از این روش برای تمیز کردن و حذف فیدهای تکراری در فایل‌های OPML تهیه شده نیز می‌شود استفاده کرد. عموما فیدخوان‌های نه‌چندان با سابقه، نکات یاد شده در این مطلب را رعایت نمی‌کنند و به سادگی می‌شود در این سیستم‌ها، فیدهای تکراری زیادی را ثبت کرد.
برای مثال اگر یک فایل OPML چنین ساختار XML ایی را داشته باشد:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<opml xmlns:xsi="http://www.w3.org/2001/XMLSchema-instance" xmlns:xsd="http://www.w3.org/2001/XMLSchema" version="1.0">
  <body>
    <outline text="آی تی ایرانی">
    <outline type="rss" 
                           text="‫فید کلی آخرین نظرات، مطالب، اشتراک‌ها و پروژه‌های .NET Tips" 
                           title="‫فید کلی آخرین نظرات، مطالب، اشتراک‌ها و پروژه‌های .NET Tips" 
                           xmlUrl="https://www.dntips.ir/Feed/LatestChanges"
                           htmlUrl="https://www.dntips.ir/" />
    </outline> 
  </body>
</opml>
هر outline آن‌را به کلاس زیر می‌توان نگاشت کرد:
using System.Xml.Serialization;

namespace OPMLCleaner
{
    [XmlType(TypeName="outline")]
    public class Opml
    {
        [XmlAttribute(AttributeName="text")]
        public string Text { get; set; }

        [XmlAttribute(AttributeName = "title")]
        public string Title { get; set; }

        [XmlAttribute(AttributeName = "type")]
        public string Type { get; set; }

        [XmlAttribute(AttributeName = "xmlUrl")]
        public string XmlUrl { get; set; }

        [XmlAttribute(AttributeName = "htmlUrl")]
        public string HtmlUrl { get; set; }
    }
}
برای اینکار فقط کافی است از LINQ to XML به نحو ذیل استفاده کنیم:
var document = XDocument.Load("it-92-03-01.opml");
var results = (from node in document.Descendants("outline")
                           where node.Attribute("htmlUrl") != null && node.Parent.Attribute("text") != null 
                            && node.Parent.Attribute("text").Value == "آی تی ایرانی"
                           select new Opml
                           {
                               HtmlUrl = (string)node.Attribute("htmlUrl"),
                               Text = (string)node.Attribute("text"),
                               Title = (string)node.Attribute("title"),
                               Type = (string)node.Attribute("type"),
                               XmlUrl = (string)node.Attribute("xmlUrl")
                           }).ToList();
در این حالت لیست کلیه فیدهای یک گروه را چه تکراری و غیرتکراری، دریافت خواهیم کرد. برای حذف موارد تکراری نیاز است از متد Distinct استفاده شود. به همین جهت باید کلاس ذیل را نیز تدارک دید:
using System.Collections.Generic;

namespace OPMLCleaner
{
    public class OpmlCompare : EqualityComparer<Opml>
    {
        public override bool Equals(Opml x, Opml y)
        {
            return UrlNormalization.AreTheSameUrls(x.HtmlUrl, y.HtmlUrl);                
        }

        public override int GetHashCode(Opml obj)
        {
            return obj.HtmlUrl.GetHashCode();
        }
    }
}
اکنون با کمک کلاس OpmlCompare فوق که از کلاس UrlNormalization برای تشخیص لینک‌های تکراری استفاده می‌کند، می‌توان به لیست بهتر و متعادل‌تری رسید:
 var distinctResults = results.Distinct(new OpmlCompare()).ToList();
 
مطالب
چگونه یک عبارت sql را فرمت شده نمایش دهیم؟
در مورد کتابخانه‌ی SQLDom مطالبی را پیشتر در این سایت مطالعه کرده‌اید (^ و ^). یکی دیگر از کاربردهای آن، فرمت عبارات SQL است. برای مثال تبدیل عبارتی مانند
SELECT * FROM tb1 WHERE x1 = '12';
به نمونه‌ی فرمت شده‌ی آن:
SELECT *
FROM tb1
WHERE x1 = '12';
برای اینکار می‌توان از کلاس ذیل کمک گرفت:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Linq;
using System.Text;
using Microsoft.SqlServer.TransactSql.ScriptDom;
 
namespace SqlDomAnalyzer.Core
{
    public static class PrettyPrintTSql
    {
        public static string FormatTSql(string tSql)
        {
            IList<ParseError> errors;
            TSqlScript sqlFragment;
            using (var reader = new StringReader(tSql))
            {
                var parser = new TSql120Parser(initialQuotedIdentifiers: true);
                sqlFragment = (TSqlScript)parser.Parse(reader, out errors);
            }
 
            if (errors != null && errors.Any())
            {
                var sb = new StringBuilder();
                foreach (var error in errors)
                    sb.AppendLine(error.Message);
 
                throw new InvalidOperationException(sb.ToString());
            }
 
            var sql110ScriptGenerator = new Sql120ScriptGenerator(new SqlScriptGeneratorOptions
            {
                SqlVersion = SqlVersion.Sql120
            });
            string finalScript;
            sql110ScriptGenerator.GenerateScript(sqlFragment, out  finalScript);
            return finalScript;
        }
    }
}
در اینجا ابتدا عبارت SQL ورودی Parse شده و سپس به کتابخانه‌ی تولید اسکریپت ScriptDom ارسال می‌شود. خروجی آن، یک خروجی فرمت شده‌است.

نکته‌ی جالب دیگری که در اینجا وجود دارد، تهیه‌ی یک خروجی همواره یک شکل است. برای نمونه سه عبارت SQL زیر را در نظر بگیرید:
SELECT * from tb1 WHERE x1 = '12';
SELECT * from tb1 where x1 = '12';
select * from tb1 WHERE x1 = '12';
در اینجا در عبارت اول، from با حروف کوچک نمایش داده شده‌است. در عبارت دوم، where نیز با حروف کوچک نمایش داده شده‌است و در عبارت سوم اینکار در مورد select نیز تکرار شده‌است.
در هر سه حالت یا هر حالت قابل تصور دیگری، خروجی SQL فرمت شده‌ی حاصل یک چنین شکلی را دارد:
SELECT *
FROM tb1
WHERE x1 = '12';

موارد کاربرد آن؟
علاوه بر نمایش زیبای SQL فرمت نشده، احتمالا برنامه‌های Profiler ایی را دیده‌اید که عنوان می‌کنند قادرند عبارات SQL همانند را تشخیص دهند (جهت یافتن Lazy loading اشتباه). یک چنین خروجی یکسانی، قابلیت تهیه Hash عبارات SQL دریافتی را میسر می‌کند؛ چون دیگر اینبار مهم نیست که اجزای تشکیل دهنده‌ی یک عبارت SQL با حروف بزرگ هستند یا کوچک و فاصله‌ی بین آن‌ها چقدر است و آیا در این بین خطوط جدیدی نیز وجود دارند و امثال آن. خروجی نهایی نرمال شده‌ی توسط Sql120ScriptGenerator همواره یک شکل است. از این دو قابلیت در برنامه‌ی DNTProfiler استفاده شده‌است.
مطالب
امکان استفاده از یک هارد SSD بجای RAM در SQL Server 2014
Buffer Pool یکی از مصرف کنندگان اصلی حافظه در SQL Server است. برای مثال زمانیکه اطلاعاتی را از بانک اطلاعاتی دریافت می‌کنید، این داده‌ها در Buffer Pool کش می‌شوند. همچنین SQL Server اطلاعات کلیه Execution Plans را نیز در Plan Cache که جزئی از Buffer Pool است، برای استفاده‌ی مجدد نگهداری می‌کند. هر چقدر حافظه‌ی فیزیکی سرور شما بیشتر باشد، مقدار Buffer Pool نیز به همین میزان افزایش خواهد یافت که البته حداکثر آن‌را می‌توان در تنظیمات حافظه‌ی سرور محدود کرد (Max Server Memory setting).
در دنیای واقعی میزان حافظه‌ی فیزیکی سرورها محدود است. در SQL Server 2014 راه حلی برای این مشکل تحت عنوان Buffer Pool Extensions ارائه شده‌است که محل قرارگیری آن‌را در تصویر ذیل مشاهده می‌کنید:


Buffer Pool Extensions از یک فایل ساده که به آن Extension File نیز گفته می‌شود، تشکیل شده‌است و امکان ذخیره سازی آن بر روی هاردهای سریعی مانند SSD Driveها میسر است. این فایل، ساختاری را همانند page file، در سیستم عامل ویندوز دارد. در این حالت بجای اضافه کردن RAM بیشتر به سرور، یک Extension File را می‌توان بکار گرفت. هر زمان که Buffer Pool اصلی تحت فشار قرار گیرد (به میزان حافظه‌ای بیش از حافظه‌ی فیزیکی سرور نیاز باشد)، از این افزونه‌ی فایلی استفاده خواهد شد.
اطلاعات جزئیات Buffer Pool را توسط کوئری ذیل می‌توان بدست آورد:
 Select * from sys.dm_os_buffer_descriptors


نحوه‌ی فعال سازی و تنظیم Buffer Pool Extensions

قبل از هر کاری بهتر است وضعیت افزونه‌ی Buffer pool را بررسی کرد:
 select * from sys.dm_os_buffer_pool_extension_configuration


همانطور که ملاحظه می‌کنید، در حالت پیش فرض غیرفعال است.
سپس یک فایل یک گیگابایتی را به عنوان افزونه‌ی Buffer pool ایجاد می‌کنیم.
 ALTER SERVER CONFIGURATION
SET BUFFER POOL EXTENSION ON
 (FILENAME = 'd:\BufferPoolExt.BPE', SIZE = 1GB);
توصیه شده‌است که این فایل را در یک درایور پر سرعت SSD قرار دهید؛ ولی محدودیتی از لحاظ محل قرارگیری ندارد (هر چند به نظر فقط در حالتیکه از SSD Drive استفاده شود واقعا کار می‌کند).
اینبار اگر کوئری اول را اجرا کنیم، چنین خروجی قابل مشاهده است:


این فایل به صورت خودکار در حین ری‌استارت یا خاموش شدن سرور، حذف شده و با راه اندازی مجدد آن، باز تولید خواهد شد.


تغییر اندازه‌ی افزونه‌ی Buffer pool

اگر سعی کنیم، یک گیگابایت را مثلا به 10 گیگابایت افزایش دهیم:
 ALTER SERVER CONFIGURATION
SET BUFFER POOL EXTENSION ON
 (FILENAME = 'd:\BufferPoolExt.BPE', SIZE = 10GB);
با خطای ذیل مواجه خواهیم شد:
 Could not change the value of the 'BPoolExtensionPath' property
برای رفع این مشکل، ابتدا باید افزونه‌ی Buffer pool را غیرفعال کرد:
 ALTER SERVER CONFIGURATION
SET BUFFER POOL EXTENSION OFF
سپس می‌توان مجددا اندازه و یا مسیر دیگری را مشخص کرد. بهتر است اندازه‌ی این فایل را حدود 16 برابر حداکثر میزان حافظه‌ی سرور (Max Server Memory) تعیین کنید.
همچنین توصیه شده‌است که پس از غیرفعال کردن این افزونه، بهتر است یکبار instance جاری را ری استارت کنید.


چه زمانی بهتر است از افزونه‌ی Buffer pool استفاده شود؟
در محیط‌های read-heavy OLTP، استفاده از یک چنین افزونه‌ای می‌تواند میزان کارآیی و پاسخگویی سیستم را به شدت افزایش دهد (تا 50 درصد).


سؤال: آیا غیرفعال کردن افزونه‌ی Buffer pool سبب از دست رفتن اطلاعات می‌شود؟
خیر. BPE، تنها clean pages را در خود ذخیره می‌کند؛ یعنی تنها اطلاعاتی که Commit شده‌اند در آن حضور خواهند داشت و در این حالت حذف آن یا ری استارت کردن سرور، سبب از دست رفتن اطلاعات نخواهند شد.


برای مطالعه بیشتر

Buffer Pool Extension
SQL Server 2014 Buffer Pool Extensions
Do you require a SSD to use the Buffer Pool Extension feature in SQL Server 2014
Buffer Pool Extensions in SQL Server 2014
SQL Server 2014 – Buffer Pool Extension
مطالب
تعامل MATLAB (متلب) با دات نت - قسمت دوم
در قسمت قبل در مورد استفاده دات نت در متلب توضیح داده شد. در این قسمت به نحوه استفاده توابع متلب در دات نت بصورت ساده می‌پردازیم.
فرض کنید تیم برنامه‌نویس متلب و تیم برنامه‌نویس دات نت در تعامل با یکدیگر هستند. وظیفه تیم برنامه نویسی متلب به شرح زیر می‌باشد :

1- نوشتن توابع در متلب و تست کردن آنها جهت توسعه و ارائه مناسب به تیم مقابل
2- درست کردن کامپوننت دات نت در متلب با استفاده از محیط  Deployment Tool GUI  (با اجرای دستور deploytool در متلب)
3- استفاده از یک پکیج بسته‌بندی شده از فایل‌های قابل ارائه به تیم مقابل (اختیاری)
4- کپی پکیج در محل از قبل تعیین شده توسط دو تیم یا ارائه آن به تیم مقابل جهت استفاده

برای مثال M فایل (اصطلاح فایل‌ها در متلب همانند کلاس در دات نت) makesquare.m را که در مسیر
matlabroot\toolbox\dotnetbuilder\Examples\VS8\NET\MagicSquareExample\MagicSquareComp
است را در نظر بگیرید :  
function y = makesquare(x)
%MAKESQUARE Magic square of size x.
%   Y = MAKESQUARE(X) returns a magic square of size x.
%   This file is used as an example for the MATLAB 
%   Builder NE product.

%   Copyright 2001-2012 The MathWorks, Inc.

y = magic(x);
تابع majic یک ماتریس در ابعاد x در x درست می‌کند که درایه‌های آن اعداد صحیح از 1 تا X^2 بوده و مجموع سطر و ستون‌های آن با هم برابر است. X باید بزرگتر یا مساوی 3 باشد.
در صورتی که x  برابر 5 انتخاب شود خروجی متلب بصورت زیر خواهد بود :
17 24  1  8 15
23  5  7 14 16
 4  6 13 20 22
10 12 19 21  3
11 18 25  2  9
در قسمت تهیه یک کامپوننت دات نت اطلاعات زیر را در نظر بگیرید :
 
 makeSqr  
 Project Name 
 MLTestClass 
Class Name 
 makesquare.m  File to compile 
سپس برای درست کردن کامپوننت در محیط  Deployment Tool GUI برنامه متلب را اجرا کرده و در پنجره command دستور deploytool  را اجرا کنید تا پنجره زیر باز شود :

نام و مسیر پروژه را تعیین کنید سپس از منوی کشویی نوع پروژه، که دات نت اسمبلی باشد را انتخاب کنید. پنجره‌ای در به شکل زیر مشاهده خواهد شد : 

در تب build اگر قصد استفاده از اپلیکیشن COM را دارید و یا فایل‌هایی جهت تکمیل پروژه قصد پیوست دارید را در قسمت پایین Add files را انتخاب کنید. و اگر قصد استفاده از اپلیکیشن دات نت را دارید قسمت بالایی Add classes را انتخاب کنید و نام کلاس را وارد کنید.

سپس برای کلاس مورد نظر فایل‌های متلبی که قصد کامپایل کردن آنها را دارید از قسمت Add files پیوست کنید. در صورتیکه قصد اضافه کردن کلاس اضافی را داشتید مجددا مراحل را طی کنید. در انتها دکمه build را زده تا عملیات کامپایل آغاز شود. اما برای استفاده تیم برنامه‌نویسی دات نت احتیاج به کامپایلر متلب می‌باشد که این مهم در پکیجی که به این تیم ارائه خواهد شد مد نظر قرار خواهد گرفت.در قسمت تب Package گزینه Add MCR را انتخاب نمائید :

بعد از انتخاب، دو گزینه برای انتخاب وجود دارد که بطور خلاصه گزینه اول فایل‌های کامپایلر متلب در داخل پروژه جهت ارائه قرار می‌گیرد. همچنین این گزینه جهت استفاده در مواقع درون شبکه‌ای، مواردی که فضای دیسک و عملکرد و .... چندان اهمیت ندارد مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما گزینه دوم عکس قضیه بالا عمل می‌کند و برای تعداد یوزر بالا و شبکه‌ای و ... مورد استفاده می‌باشد.

در اینجا گزینه اول را انتخاب می‌کنیم. در صورتیکه فایل‌های دیگری جهت ضمیمه به پکیج احتیاج است به آن اضافه می‌کینم.

سپس کلید پکیج  را زده تا پکیج مورد نظر آماده شود. دقت داشته باشید که بعد از انتخاب کامپایلر متلب، حجم پکیج نزدیک به 400 مگابایت خواهد شد. پکیج مورد نظر بصورت یک فایل exe فشرده خواهد شد.
معمولا پکیج شامل فایل‌های زیر باید باشد :

 Documentation files   componentName.xml 
 Program Database File, which contains debugging information   componentName.pdb (if Debug optionis selected)
 Component assembly file   componentName.dll 
 MCR Installer (if not already installed on the target machine).   MCR Installer 

بعد از طی مراحل فوق نوبت به تیم برنامه‌نویسی دات نت می‌رسد. بعد از دریافت پکیج از تیم برنامه‌نویسی متلب در صورتیکه بر روی سیستم هدف کامپایلر متلب و یا خود متلب نصب نیست باید از داخل پکیج این کامپایلر نصب شود.
دقت داشته باشید که ورژن کامپایلر بر روی سیستم باید با ورژن پکیج دریافتی یکی باشد.
در VS یک پروژه کنسول ایجاد کنید و از فولدر پکیج پروژه دریافتی در زیرفولدر distrib فایل makeSqr.dll را به رفرنس برنامه VS اضافه کنید.
در ادامه از مسیر نصب کامپایلر فایل MWArray.dll را هم به رفرنس پروژه اضافه کنید. این فایل جهت تبادل داده اپلیکیشن با کامپایلر متلب مورد استفاده قرار می‌گیرد.

installation_folder\toolbox\dotnetbuilder\bin\architecture\framework_version
اسمبلی‌های زیر را به کلاس Program  برنامه اضافه کنید :
using System;
using MathWorks.MATLAB.NET.Arrays;
using MyComponentName;
سپس کدهای زیر را به کلاس فوق اضافه نمائید :
static void Main(string[] args)
        {
            MLTestClass obj = new MLTestClass();
            MWArray[] result = obj.makesquare(1, 5);

            MWNumericArray output = (MWNumericArray)result[0];
            Console.WriteLine(output);

        }
توضیحات کدهای فوق :
1- MWNumericArray یک اینترفیس جهت تعیین و نمایش نوع آرایه‌های عددی در متلب است.
2- MWArray یک کلاس abstract جهت دسترسی، فرمت‌دهی و مدیریت آرایه‌های متلب می‌باشد.
3- عدد 1 مشخص کننده تعداد خروجی تابع متلب و عدد 5 ورودی تابع می‌باشد.

خروجی برنامه همانند خروجی متلب بصورت زیر خواهد بود :

نکته:
ورژن فریمورک دات نت در هنگام کامپایل با ورژن Mwarray.dll باید یکی باشد.