وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
EF Code First #7
- کدهایی که در ماخذ رسمی ذکر شدند، برای حذف پیش فرض‌های EF هست. به صورت پیش فرض OneToManyCascadeDeleteConvention وجود دارد. اگر بخواهید در همه جا آن‌را حذف کنید، modelBuilder.Conventions.Remove را بر روی آن فراخوانی کنید. اگر نیاز است فقط در یک رابطه‌ی خاص این مورد حذف شود از متد WillCascadeOnDelete با پارامتر false استفاده کنید.
- همچنین مطابق این ماخذ: اگر کلید خارجی مدنظر نال پذیر باشد (مانند نوع‌های nullable صریح و یا string و امثال آن)، حذف آبشاری را اعمال نمی‌کند. فقط یک سر رابطه را نال کرده و آن‌را حذف می‌کند.
If a foreign key on the dependent entity is nullable , Code First does not set cascade delete on the relationship, and when the principal is deleted the foreign key will be set to null
If a foreign key on the dependent entity is not nullable , then Code First sets cascade delete on the relationship 
‫۱۰ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۲۵ فروردین ۱۳۹۳، ساعت ۱۵:۰۹
حامد خسروجردی حامد خسروجردی
مطالب
اصول پایگاه داده - اندیس ها (indices)

با افزایش حجم بانک‌های اطلاعاتی دسترسی سریع به داده‌های مطلوب به یک معضل تبدیل می‌شود. بهمین دلیل نیاز به مکانیزم هایی برای بازیابی سریع داده‌ها احساس می‌شود. یکی از این مکانیزم‌ها اندیس گذاری (indexing) است. اندیس گذاری مکانیزمی است که به ما امکان دسترسی مستقیم (direct access) را به داده‌های بانک اطلاعاتی می‌دهد.

عمل اندیس گذاری  وظیفه طراح بانک اطلاعاتی است که با توجه به دسترسی هایی که در آینده به بانک اطلاعاتی وجود دارد مشخص می‌کند که بر روی چه ستون هایی می‌خواهد اندیس داشته باشد. بعنوان مثال با تعیین کلید اصلی اعلام می‌کند که بیشتر دسترسی‌های آینده من بر اساس این کلید اصلی است و بنابراین بانک اطلاعاتی بر روی کلید اصلی اندیس گذاری را انجام می‌دهد. علاوه بر کلید اصلی می‌توان بر روی هر ستون دیگری از جدول نیز اندیس گذاشت که همانطور که گفته شد این مسئله بستگی به تعداد دسترسی آینده ما از طریق آن ستون‌ها دارد.

پس از اندیس گذاری بر روی یک ستون بسته به نوع اندیس فایلی در پایگاه اطلاعاتی ما ایجاد می‌شود که به آن فایل اندیس (index file) گفته می‌شود. این فایل یک فایل مبتنی بر رکورد (record-based) است که هر رکورد آن محتوی زوج کلید جستجو – اشاره گر می باشد. کلید جستجو را مقدار ستون مورد نظر و اشاره گر را اشاره گری به رکورد مربوط به ان می‌تواند در نظر گرفت.

توجه داشته باشید که اندیس گذاری و مدیریت اندیس ها، همانطور که در این مقاله آموزشی گفته خواهد شد سر بار هایی ( از نظر حافظه و پردازش) را بر سیستم تحمیل می‌نمایند. بعنوان مثال با اندیس گذاری بر روی هر ستونی یک فایل اندیس نیز ایجاد می‌شود بنابراین اگر اندیس‌های ما بسیار زیاد باشد حجم زیادی از بانک اطلاعاتی ما را خواهند گرفت. مدیریت و بروز نگهداری فایل‌های اندیس نیز خود مسئله ایست که سربار پردازشی را بدنبال دارد. بنابراین توصیه می‌شود در هنگام اندیس گذاری حتما بررسی‌ها و تحلیل‌های لازم را انجام دهید و تنها بر روی ستون هایی اندیس بگذرید که در آینده بیشتر دسترسی‌های شما از طریق ان ستون‌ها خواهد بود.

عموما در بانک‌های اطلاعاتی دو نوع اندیس می‌تواند بکار گیری شود که عبارتند  از :

  • اندیس‌های مرتب (ordered indices) : در این نوع کلید‌های جستجو (search-key) بصورت مرتب نگداری می‌شوند.
  • اندیس‌های هش (Hash indices) : در این نوع از اندیس‌ها کلید‌های جستجو در فایل اندیس مرتب نیستند. بلکه توسط یک تابع هش (hash function) توزیع می‌شوند.

در این مقاله قصد داریم به اندیس‌های مرتب بپردازیم و بخشی از مفاهیم مطرح در این باره را پوشش دهیم.

اندیس‌های متراکم ( dense index ):

اولین و ساده‌ترین نوع از اندیس‌های مرتب اندیس‌های متراکم ( dense ) هستند. در این نوع از اندیس‌ها وقتی بر روی ستونی می‌خواهیم عمل اندیس گذاری را انجام دهیم می‌بایست به ازای هر کلید – جست و جو (search-key) غیر تکراری  در ستون مورد نظر، یک رکورد در فایل اندیس مربوط به ان ستون اضافه کنیم. برای روشن شدن بیشتر موضوع به شکل زیر توجه کنید.

شکل 1 – اندیس متراکم (sparse index)

همانطور که در تصوری مشاهده می‌کنید بر روی ستون دوم از این جدول (جدول سمت راست)، اندیس متراکم (dense) گذاشته شده است. بر همین اساس به ازای هر کدام از اسامی خیابان‌ها یک رکورد در فایل اندیس (جدول سمت چپ) آورده شده است. در فایل اندیس می‌بینید که در کنار کلید جستجو یک اشاره گر نیز به جدول اصلی وجود دارد که در هنگام دسترسی مستقیم (direct access) از این اشاره گر استفاده خواهد شد. دقت کنید که کلید‌های جستجو در فایل اندیس بصورت مرتب نگهداری شده اند که نکته ای کلیدی در اندیس‌های مرتب می‌باشد.

مرتب بودن فایل اندیس موجب می‌شود که ما در هنگام جستجوی کلید مورد نظرمان در جدول اندیس بتوانیم از روش‌های جستجویی نظری جست و جوی دو دویی استفاده کنیم و در نتیجه سریع‌تر کلید مورد نظر را پیدا کنیم. این مسئله باعث ببهبود کارایی می‌شود. بعنوان مثال فرض کنید در فایل اندیس یک ملیون رکورد داریم. در این صورت برای یافتن کلید مورد نظرمان در جدول اندیس بروش جست و جوی دو دویی تنها کافی است 20 عمل مقایسه انجام دهیم. بنابراین می‌بینید که مرتب نگهداشتن جدول اندیس چقدر در سرعت بازیابی، تاثیر دارد.

نکته مهمی که در اندیس‌های متراکم باید به آن دقت شود اینست که ما به ازای کلید‌های جستجوی غیر تکراری یک رکورد در جدول اندیس نگهداری می‌کنیم. برای مثال در شکل بالا در ستون مورد نظر ما دو رکورد برای Downtown و سه رکورد برای Perryridge وجود دارد. این در حالی است که در فایل اندیس فقط یک Downtown و Perryridge داریم.

در اندیس‌های متراکم ما امکان دو نوع دسترسی را داریم :

  • دسترسی مستقیم (direct access)
  • دسترسی ترتیبی (sequential access)

دسترسی مستقیم :

توجه داشته باشید که در هنگام کار با یک جدول، فایل‌های اندیس آن به حافظه اصلی آورده می‌شوند (البته ممکن است که بخشی از فایل‌های اندیس به حافظه اصلی نیایند). این در حالی است که فایل اصلی جدول در حافظه جانبی قرار دارد. بنابراین در هنگام بازیابی یک رکورد از برای یافتن محل ان رکورد نیازی به مراجعه زیاد به حافظه جانبی نیست. بلکه در حافظه اصلی بسرعت با یک عمل جستجو  اشاره گر مربوط به رکورد مورد نظر در حافظه جانبی پیدا شده و مستقیما به آدرس همان رکورد می‌رویم و آن را می‌خوانیم. به این دسترسی، دسترسی مستقیم (direct access) می گوییم.

دسترسی ترتیبی :

در برخی از روش‌های اندیس گذاری علاوه بر دسترسی مستقیم امکان دسترسی بصورت ترتیبی نیز وجود دارد. در دسترسی ترتیبی این امکان وجود دارد که از یک رکورد خاص در جدول اصلی بتوانیم رکورد‌های بعد از آن را به ترتیبی منطقی پیمایش کنیم. برای روشن‌تر شدن موضوع به شکل شماره 1 توجه کنید. در انتهای هر رکورد اشاره گری به رکورد منطقی بعدی مشاهده می‌کنید. این اشاره گر‌ها امکان پیمایش و دسترسی ترتیبی را به ما می‌دهند. بعنوان مثال فرض کنید قصد داریم تمامی رکورد‌های حاوی کلید Perryridge را بازیابی نماییم. از آنجایی که در جدول اندیس تنها برای یکی از رکورد‌های حاوی این کلید اندیس داریم، برای بازیابی باقی رکورد‌ها چه باید کرد؟ در چنین شرایطی ابتدا با دسترسی مستقیم اولین رکورد حاوی Perryridge را پیدا کرده و آن را بازیابی می‌کنیم. سپس از طریق اشاره گر انتهای آن رکورد، می‌توان به رکورد بعدی آن دست یافت و به همین ترتیب می‌توان یک به یک به رکورد‌های دیگر دسترسی ترتیبی پیدا نمود.

دقت کنید که رکورد‌های جدول ما بصورت فیزیکی مرتب نیستند. اما اشاره گر‌های انتهای رکورد‌ها طوری مقدار دهی شده اند که بتوان آنها را بصورت مرتب شده پیمایش نمود.

اندیس اولیه  (primary index)  و اندیس ثانویه  (secondary index)  :

بر روی ستون‌های یک جدول می‌توان چندین اندیس را تعریف نمود. اولین اندیسی که بر روی یک ستون از یک جدول گذاشته می‌شود اندیس اولیه (primary index) نامیده می‌شود. عموما این اندیس به کلید اصلی نسبت داده می‌شود، چراکه اولین اندیسی است که بر روی جدول زده می‌شود. توجه داشته باشید که رکورد‌های جدول اصلی بر اساس کلید‌های جستجوی اندیس اولیه بصورت منطقی (با استفاده اشاره گر‌های انتهای رکورد که توضیح داده شد) مرتب هستند. بنابراین امکان دسترسی بصورت ترتیبی وجود دارد. وقتی پس از اندیس اولیه اقدام به اندیس گذاری‌های دیگری می‌کنیم، اندیس‌های ثانویه را ایجاد می‌کنیم که اندکی با اندیس‌های اولیه متفاوت می‌باشند. در اندیس‌های ثانویه دیگر امکان پیمایش و دسترسی ترتیبی وجود ندارد چراکه اشاره گر‌های انتهای رکورد‌ها بر اساس اندیس اصلی (اولیه) مرتب شده اند. بنابراین ما در اندیس‌های ثانویه تنها دسترسی مستقیم خواهیم داشت. شکر زیر نمونه ای از یک اندیس ثانویه را نشان می‌دهد.

شکل 2 – اندیس ثانویه

همانطور که مشاهده می‌کنید علاوه بر اندیس اصلی (بر روی ستون 2) بر روی سومین ستون این جدول اندیس ثانویه متراکم زده شده است. دقت کنید که هر اشاره گر از جدول اندیس به یک باکت (bucket) اشاره دارد. در هر باکت اشاره گر هایی وجود دارد که به رکورد هایی از جدول اصلی اشاره می‌کنند. فلسفه وجود باکت‌ها اینست که در اندیس‌های ثانویه امکان دسترسی ترتیبی وجود ندارد. بنابراین برای مقادیری تکراری در جدول (مثلا عدد 700) نمی‌توان از اشاره گر‌های انتهای رکورد‌ها استفاده نمود. در چنین شرایطی در باکت‌ها اشاره گر مربوط به تمامی رکورد‌های حاوی مقادیر تکراری یک کلید را نگهداری می‌کنیم تا بتوان به انها دسترسی مستقیم داشت. همانطور که مشاهده می‌کنید برای بازیابی رکورد‌های حاوی مقدار 700 ابتدا از جدول اندیس (که مرتب است) باکت مربوطه را پیدا کرده و سپس از طریق اشاره گر‌های موجود در این باکت به رکورد‌های حاوی مقدار 700 دستیابی پیدا می‌کنیم.

اندیس‌های تنک  (sparse index) :

در این نوع از اندیس‌ها بر خلاف اندیس‌های متراکم، تنها به ازای برخی از کلید‌های جستجو در جدول اندیس اشاره گر نگهداری می‌کنیم. بهمین دلیل فایل اندیس ما کوچکتر خواهد بود (نسبت به اندیس متراکم). در مورد اندیس‌های تنک نیز امکان دسترسی ترتیبی وجود دارد. در شکل زیر نمونه از اندیس تنک (sparse) را مشاهده می‌کنید.

شکل 3 – اندیس تنک (sparse index)

همانند شکل 1، در این شکل نیز اندیس اولیه بر روی ستون دوم زده شده است. اما این بار از اندیس تنک استفاده گردیده است. مشاهده می‌کنید که از میان مقادیر مختلف این ستون تنها برای سه کلید  Brighton، Perryridge و Redwood در جدول اندیس رکورد درج شده است. بنابراین برای دست یابی به کلید‌های دیگر باید ابتدا محل تقریبی آن را با جستجو بر روی جدول اندیس پیدا نمود و سپس از طریق پیمایش ترتیبی به رکورد مورد نظر دست یافت. بعنوان مثال برای بازیابی رکورد حاوی مقدار Mianus ابتدا در جدول اندیس کلیدی که از Mianus کوچکتر باشد (یعنی Brighton ) را پیدا می‌کنیم. سپس به رکورد حاولی Brighton می رویم و از آنجا با استفاده از اشاره گر‌های انتهایی رکورد‌ها به سمت رکورد حاوی Mianus حرکت می‌کنیم تا به آن برسیم.

نکته بسیار مهمی که در مورد اندیس‌های تنک مطرح می‌شود اینست که سیستم چگونه باید تشخیص دهد که کدام کلید‌ها را در جدول اندیس نگهداری کند. این تصمیم به مفهوم بلاک‌های حافظه و اندازه انها باز می‌گردد. می‌دانیم که واحد خواندن اطلاعات از حافظه بر اساس بلاک‌ها می‌باشد. این بدان معنی است که در هنگام خواندن رکورد‌های جداول بانک اطلاعاتی، عمل خواندن بصورت بلاکی انجام می‌شود. هنگامی که بر روی یک جدول می‌خواهیم اندیس تنک بزنیم ابتدا باید ببینیم این جدول چند بلاک از حافظه را اشغال کرده است. سپس رکورد‌های اول هر بلاک  را پیدا کرده و به ازای هر بلاک آدرس و کلید جستجوی رکورد اول آن را در جدول اندیس نگهداری کنیم. بدین ترتیب ما به ازای هر بلاک از جدول یک رکورد در فایل اندیس خواهیم داشت و با تخصیص بلاک‌های جدید به ان، طبیعی است که اندیس‌های جدید نیز در فایل اندیس ذخیره خواهند شد.

اندیس‌های چند سطحی  (multi-level index)

در دنیایی واقعی معمولا تعداد رکورد‌های جداول مورد استفاده بسیار بزرگ است و این اندازه دائما در حال زیاد شدن می‌باشد. افزایش اندازه جداول باعث می‌شود که اندازه فایل‌های اندیس نیز رفته رفته زیاد شود. گفتیم برای کارایی هرچه بیشتر باید جدول اندیس مورد استفاده به حافظه اصلی آورده شود تا تعداد دسترسی‌های ما به حافظه جانبی تا حد امکان کاهش یابد. اما اگر اندازه فایل اندیس ما بسیار بزرگ باشد ممکن است حجم زیادی از حافظه اصلی را بگیرد یا اینکه در حافظه اصلی فضای کافی برای ان وجود نداشته باشد. در چنین شرایطی از اندیس‌های چند سطحی استفاده می‌شود. به بیان دیگر بر روی جدول اندیس نیز اندیس زده می‌شود. تعداد سطوح اندیس ما بستگی به اندازه جدول اصلی دارد و هر چه این اندازه بزرگ‌تر شود، ممکن است باعث افزایش تعداد سطوح اندیس شود. در شکل زیر ساختار یک اندیس دو سطحی را مشاهده می‌کنید.

نکته مهم در مورد اندیس‌های چند سطحی اینست که اندیس‌های سطوح خارجی (outer index) از نوع تنک هستند. این مسئله به این دلیل است که اندازه اندیس‌ها کوچک‌تر شود. چراکه اگر اندیس خارجی از نوع متراکم باشد به این معناست که به ازای هر رکورد غیر تکراری باید یک رکورد در فایل اندیس نیز آورده شود و این مسئله باعث بزرگ شدن اندیس می‌شود. بهمین دلیل سطوح خارجی را در اندیس‌های چند سطحی از نوع تنک می‌گیرند. تنها آخرین سطحی که مستقیما به جدول اصلی اشاره می‌کند از نوع متراکم است. به این سطح از اندیس، اندیس داخلی (inner index) گفته می‌شود.

بروز نگهداشتن اندیس‌ها :

با انجام عملیات درج و حذف بروی جداول، جداول اندیس مربوطه نیز باید بروز رسانی شوند. در این بخش قصد داریم به نحوه بروز رسانی جداول اندیس در زمان حذف و درج رکورد بپردازیم.

بروز رسانی در زمان حذف :

اندیس متراکم :

هنگامی که رکوردی از جدول اصلی حذف می‌شود، در صورتی که بر روی ستون‌های آن اندیس‌های متراکم داشته باشیم، پس از حذف رکورد اصلی باید ابتدا کلید جستجوی ستون مربوط را در جدول اندیس پیدا کنیم. در صورتی که از این کلید تنها یک مقدار در جدول اصلی وجود داشته باشد، اندیس آن را از فایل اندیس حذف کرده و اشاره گر‌های انتهای رکورد‌ها را بروز رسانی می‌کنیم. اما اگر از کلید مورد نظر چندین مورد وجود داشته باشد نباید رکورد مورد نظر در جدول اندیس پاک شود. بلکه تنها ممکن است نیاز به ویرایش اشاره گر اندیس باشد. ویرایش در زمانی رخ می‌دهد که اشاره گر جدول اندیس مستقیما به رکوردی اشاره کند که حذف شده باشد، در این صورت باید اشاره گر اندیس را ویراش نمود تا به رکورد بعدی اشاره نماید.

اندیس تنک :

همانند روش قبل ابتدا رکورد اصلی را از جدول حذف می‌کنیم. سپس در فایل اندیس بدنبال کلید جستجوی مربوط به رکورد حذف شده می‌گردیم. در صورتی که کلید مورد نظر در جدول اندیس پیدا شد کلید جستجوی رکورد بعدی در جدول اصلی را جایگزین آن می‌کنیم. چنانچه کلید مربوط به رکورد بعدی در جدول اندیس وجود داشته باشد نیازی به جایگزینی نیست و باید فقط عمل حذف اندیس را انجام داد.

اگر کلید مورد جستجو در جدول اندیس وجود نداشته باشد نیاز به انجام هیچ عملی نیست. در پایان باید اشاره گر‌های انتهای رکورد‌ها را ویرایش نمود تا ترتیب منطقی برای پیمایش ترتیبی حفظ شود.

بروز رسانی در زمان درج:

اندیس متراکم:

در هنگام درج یک رکورد جدید، ابتدا باید کلید موجود در رکورد جدید را در جدول اندیس جستجو نمود. در صورتی که کلید مورد نظر در جدول اندیس یافت نشد، باید رکوردی جدیدی در فایل اندیس درج کرد و اشاره گر آن طوری مقدار دهی نمود تا به رکورد جدید اشاره نماید. اگر کلید مورد نظر  در جدول اندیس وجود داشته باشد دیگر نیازی بروز رسانی اندیس‌ها نیست و تنها کافی است اشاره گرهای انتهای رکورد‌ها بروز رسانی شوند.

اندیس تنک :

در مورد اندیس‌های تنک کمی پیچیدگی وجود دارد. در صورتی که رکورد جدید باعث تخصیص بلاک (block) جدیدی از حافظه به جدول شود، باید به ازای آن بلاک یک اندیس در جدول اندیس‌ها ایجاد شود و آدر آن بلاک را (که در واقع آدرس رکورد جدید نیز می‌شود) در اشاره گرد اندیس قرار داد. اما درغیز این صورت ( در صورتی که رکورد در بلاک‌های موجود ذخیره شود) نیازی به بروز رسانی جدول اندیس‌ها وجود ندارد.

نوع دیگری از اندیس‌های مرتب نیز وجود دارد که اندیس های B-Tree  هستند که در سیستم‌های اطلاعاتی دنیای واقعی بیشتر از آنها استفاده می‌شود. به امید خدا در مطالب بعدی این اندیس‌ها را نیز مورد بررسی قرار خواهیم داد.

موفق و پیروز باشید. 

‫۱۰ سال و ۱۲ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۳:۳۵
وحید نصیری وحید نصیری
اشتراک‌ها
معرفی DNTPersianComponents.Blazor

DNTPersianComponents.Blazor ؛ مجموعه کامپوننت‌های فارسی مخصوص Blazor

کامپوننت‌های مهیا

  • DntInputPersianDate: ورودی تاریخ شمسی به همراه امکان انتخاب آن از یک تقویم شمسی
  • DntPersianCalendar: تقویم شمسی به همراه امکان نمایش مناسبت‌های رسمی و وقایع و مناسبت‌های سفارشی
  • DntIranMap: نقشه ایران با قابلیت انتخاب استان‌ها و یا تغییر رنگ آن‌ها
  • DntInputIranCities: ورودی انتخاب نام استان‌ها و شهرستان‌های ایران
  • DntInputNumber: ورودی عددی با امکان دریافت و یا نمایش اعداد فارسی
  • DntInputCurrency: ورودی مبالغ فارسی به همراه جداکننده‌ی سه رقمی هزارها و نمایش عدد به رقم
  • DntInputFarsi و DntInputTextAreaFarsi: ورودی تمام فارسی برای مواقعی که صفحه کلید فارسی در دسترس نیست
  • DntInputText و DntInputTextArea: ورودی متنی با امکان تشخیص جهت راست به چپ و یا چپ به راست ورودی
معرفی DNTPersianComponents.Blazor
‫۳ سال و ۱ ماه قبل، جمعه ۱۵ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۸:۰۹
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
Blogger auto poster

حتما مطالب «خلاصه اشتراک‌های روز xyz» را دیده‌اید و شاید گفته باشید که ... عجب حالی دارد؛ هر شب ساعت 12، یک لیست مرتب را ارسال می‌کند! باید خدمتتان عرض کنم که بیشتر از 90 درصد کار تهیه و ارسال این لیست‌ها، خودکار است؛ منهای روزی چندبار کلیک کردن بر روی لینک Share در عناوین Google reader و همین! (البته اخیرا شده ارسال Public به GooglePlus)
برای اتوماسیون این‌کار، یک برنامه را تهیه کرده‌ام که این‌کارها را انجام می‌دهد:
هر چند دقیقه یکبار (قابل تنظیم است)، فید حاصل از مطالب به اشتراک گذاشته شده در Google reader را می‌خواند و ذخیره می‌کند (یا موارد عمومی گوگل پلاس را). بانک اطلاعاتی آن هم یک فایل XML ساده است. از این جهت که روزی حدودا 20 رکورد یا کمتر، نیازی به بانک اطلاعاتی آنچنانی ندارد. سپس آخر هر شب، تمام این‌ها را تبدیل به یک لیست Html ایی کرده و به صورت خودکار در این بلاگ ارسال می‌کند.
بنابراین تنها کاری که من به صورت دستی انجام می‌دهم کلیک کردن بر روی لینک Share در Google reader است (یا ارسال به GooglePlus). سپس این‌ها به صورت خودکار به فید مرتبط اضافه می‌شوند و مابقی آن هم که عنوان شد.



از کجا می‌شود آن‌را دریافت کرد؟
این پروژه به صورت سورس باز از آدرس زیر قابل دریافت است:


سورس باز بودن آن هم از این جهت برای خیلی‌ها شاید اهمیت داشته باشد که بالاخره باید نام کاربری و کلمه عبور اکانت جی میل خود را در آن وارد کنند. آیا امن است؟ آیا اطلاعات من جایی ارسال نمی‌شود؟ پاسخ به این سؤالات هم با مطالعه سورس برنامه قابل دریافت است.


چگونه باید آن‌را تنظیم کرد؟
کلیه تنظیمات این برنامه و یا سرویس آن، در فایل .config همراه آن قرار دارند. این فایل xml ایی را با مثلا notepad باز کرده و تغییرات لازم را در آن اعمال کنید (یا از طریق رابط کاربری برنامه هم قابل انجام است):

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<configuration>
  <appSettings>
    <add key="BlogUrl" value="https://www.blogger.com/feeds/blogId/posts/default" />
    <add key="UserName" value="name@gmail.com" />
    <add key="Password" value="myPass..." />
    <add key="PostAt" value="00:05"  />
    <add key="FeedToParse" value="http://feeds2.feedburner.com/VahidsSharedItemsInGoogleReader" />    
    <add key="DBName" value="D:\Prog\db.xml"/>
    <add key="Tag" value="News, daily news" />
    <add key="Title" value="خلاصه اشتراک‌های روز " />
    <add key="UsePersianDate" value="true" />
    <add key="ErrorsLogFile" value="D:\Prog\errors.log"/>
    <add key="ReadSitesDataIntervalMin" value="15"/>
    <add key="GooglePlusUserId" value="105013528531611201860"/>

    <!--proxy settings-->
    <add key="IsProxyEnabled" value="false"/>
    <add key="ProxyServerAddress" value="127.0.0.1"/>
    <add key="ProxyServerPort" value="8080"/>
    <add key="ProxyServerUserName" value="user1"/>
    <add key="ProxyServerPassword" value="pass1"/>
  </appSettings>
</configuration>

  • BlogUrl آدرس ویژه وبلاگ شما در بلاگر است. این مورد تنها نکته‌ی مهم تنظیمات جاری است:
برای یافتن آن به آدرس http://www.blogger.com/home مراجعه کنید. روی لینک «ویرایش پیام‌ها» که کلیک نمائید چیزی شبیه به لینک زیر خواهد بود:
http://www.blogger.com/posts.g?blogID=number
این عدد ذکر شده پس از blogId همان عددی است که باید در آدرس BlogUrl خود جایگزین کنید.
  • نام کاربری و کلمه عبور، همان آدرس ایمیل و کلمه عبور جی‌میل شما هستند (جهت ارسال خودکار مطلب به بلاگ شما نیاز است).
  • PostAt مشخص می‌کند که در چه ساعت و دقیقه‌ای باید ارسال روزانه صورت گیرد. لطفا به فرمت آن دقت کنید. به همین شکل باید باشد و هر زمانی که آن‌را تنظیم کنید، تنها اطلاعات یک روز قبل را ارسال خواهد کرد. مهم نیست 5 دقیقه بامداد باشد یا 5 صبح یا 6 عصر. بدیهی است مطالب امروز هم در PostAt روز بعد ارسال می‌شوند و همینطور الی آخر. (البته در خود برنامه امکان انتخاب موارد دلخواه و سپس ارسال دستی آن‌ها هم هست. حالت خودکار همانی است که توضیح داده شد.)
  • FeedToParse آدرس فید اشتراک‌های شما در گوگل ریدر است که قرار است اطلاعات آن دریافت و ذخیره و سپس خلاصه آن ارسال شود (این مورد اختیاری است؛ از این جهت که گوگل آن‌را اخیرا غیرفعال کرده).
  • DBName نام و مسیر بانک اطلاعاتی برنامه است. فقط کافی است این مسیر را اصلاح کنید. بانک اطلاعاتی هم به صورت خودکار در زمان اولین بار اجرای آن ساخته می‌شود و نیاز به تنظیم دیگری ندارد (همان پیش فرض آن کافی است).
  • Tag در اینجا نام برچسب‌هایی است که قرار است مطلب خودکار ارسالی تحت آن‌ها یا در گروه آن‌ها در وبلاگ شما ارسال شوند. بهتر است حداقل یک مورد را ذکر کنید. بیشتر از یک مورد را باید با کاما از هم جدا کنید.
  • Title عنوان مطلب خودکاری است که در سایت شما نمایش داده می‌شود. برنامه به صورت خودکار تاریخ روز قبل را هم به آن اضافه می‌کند. (حداقل فعلا اینطور است)
  • UsePersianDate در اینجا تاریخ شمسی و راست به چپ بودن خروجی را تعیین می‌کند. اگر نیازی به آن نداشتید،‌ آن‌را false کنید.
  • ErrorsLogFile محل فایل log خطاهای برنامه را مشخص می‌کند. اگر در حین کار برنامه خطایی رخ دهد در این فایل که مسیر آن‌را نیاز است اصلاح کنید، ثبت خواهد شد (پیش فرض آن کافی است).
  • ReadSitesDataIntervalMin مشخص می‌کند که هر چند دقیقه یکبار فید ذکر شده در قسمت FeedToParse باید بررسی شود (یا موارد گوگل پلاس شما بررسی شوند). عموما هر 10 دقیقه یکبار کافی است.
  • GooglePlusUserId همان شماره کاربری شما در گوگل پلاس است. برای یافتن آن باید به صفحه «پروفایل» در گوگل پلاس، مراجعه کرده و به آدرس آن دقت نمود: https://plus.google.com/u/0/userId/posts . این userId را در تنظیمات برنامه وارد کنید (فقط موارد Public شما توسط برنامه دریافت خواهند شد).
سایر موارد هم کاملا مشخص است و نیاز به توضیحات خاصی ندارند.


چند نکته
در این برنامه توضیحات شما در حین به اشتراک گذاری در گوگل پلاس نسبت به توضیحات انگلیسی اصلی آن ارجحیت دارد.
توضیحی منسوخ شده ...!
اگر به طراحی گوگل ریدر دقت کرده باشید، حداقل دو لینک به اشتراک گذاری دارد. به اشتراک گذاری ساده و به اشتراک گذاری به همراه کامنت. اگر مورد دوم را انتخاب کنید و توضیحی فارسی را ارائه دهید (اصطلاحا annotation اضافه کنید)، سرویس برنامه جاری توانایی تشخیص آن‌را داشته و از آن بجای عنوان لینک‌ مورد نظر استفاده خواهد کرد. استفاده مهم آن می‌تواند تبدیل عناوین انگلیسی به فارسی جهت ارائه در سایت باشد. (این مورد اختیاری است)
روش دوم: زمانیکه گزینه share with note را انتخاب کنید،‌ اگر بر روی عنوان مطلب ظاهر شده کلیک نمائید،‌ قابل ویرایش می‌شود (نکته‌ای که در نگاه اول مشخص نیست).


‫۱۲ سال و ۱۲ ماه قبل، دوشنبه ۱۶ آبان ۱۳۹۰، ساعت ۲۱:۱۵
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
نصب dotnet core framework روی اوبونتو 16.04
مایکروسافت در چند سال اخیر و به خصوص بعد از روی کار آمدن ساتیا نادلا،  رویکرد خاصی را به مباحث Cross Platform پیدا کرد، تا جایی که dotnet core شکل گرفت. این فناوری جدید به شما این امکان را میدهد تا دات نت فریمورک را بر روی سیستم عامل‌های دیگری چون لینوکس و مک نصب کنید. در سایت اختصاصی این فناوری،  نحوه نصب آن بر روی توزیع‌های مختلف سیستم عامل  لینوکس،  توضیحاتی داده شده است و یکی از این آموزش‌ها مربوط به پرچم دار توزیع‌های لینوکس و به خصوص خانواده دبیان یعنی اوبونتو است. در این راهنما، تنها نسخه خاصی از اوبونتو یعنی نسخه 14.04 آن مدنظر می‌باشد ولی آخرین نسخه اوبونتو 16.04 است که در اینباره توضیحی داده نشده است و با نصب آن به مشکل بر می‌خورد. در این مقاله میخواهیم نصب dotnet core را بر روی آخرین نسخه این سیستم عامل، بررسی کنیم.

با توجه به ابتدای آموزش، کدهای زیر را در ترمینال وارد میکنیم:
sudo sh -c 'echo "deb [arch=amd64] https://apt-mo.trafficmanager.net/repos/dotnet/ trusty main" > /etc/apt/sources.list.d/dotnetdev.list'

sudo apt-key adv --keyserver apt-mo.trafficmanager.net --recv-keys 417A0893

sudo apt-get update
اولین خط از لینوکس، مخزنی را که فایل‌های مربوط به دات نت، در آن قرار دارند، در لینوکس ثبت می‌کند. دستور sh وظیفه‌ی اجرای اسکریپت را بر عهده دارد که میتوانید یک فایل اسکریپت را به آن معرفی کنید. ولی اگر با سوپیچ c به کار رود، می‌توانید خود دستور ارسالی را به آن معرفی کنید. اجرای این اسکریپت منجر به معرفی مخازن دات نت می‌شود که میتواند برای نصب و به روزرسانی آن به کار رود. در ساختار فایل‌های خانواده‌ی دبیان، فایلی به نام Sources.list وجود دارد که شامل آدرس مخازن رسمی اوبونتو جهت دریافت نرم افزاری‌ها آن می‌شود. ولی اگر قرار باشد مخازنی جدای از مخازن رسمی معرفی گردند، باید داخل دایرکتوری sources.list.d قرار گیرند و با نامی مشخص و با همان فرمت مشخص، ذخیره گردند.

در خط  دوم،  کلید اختصاصی این پکیج جهت اعتبارسنجی معرفی می‌گردد که در سایت جاری قبلا به آن پرداخته شده است. در خط آخر هم مخازن موجود را به روزرسانی می‌کنیم تا آماده استفاده شود.
در سایت مایکروسافت از شما خواسته می‌شود که کد زیر را وارد کنید:
sudo apt-get install dotnet-dev-1.0.0-preview1-002702
ولی بهتر است به جای آن از جدیدترین بسته استفاده کنید که باگ آن رفع شده است و علت باگ قبلا به آن پرداخته شده است. پس کد زیر را به جای کد بالا وارد می‌کنیم:
sudo apt-get install dotnet-dev-1.0.0-preview2-003096
چه بسته قبلی و چه جدید را نصب کنید، به خطای زیر برخورد خواهید کرد:
The following packages have unmet dependencies:
 dotnet-dev-1.0.0-preview1-002702 : Depends: dotnet-sharedframework-microsoft.netcore.app-1.0.0-rc2-3002702 but it is not going to be installed
E: Unable to correct problems, you have held broken packages.
که برای حل آن، باید ابتدا بسته‌ی وابسته نصب گردد و سپس دستور بالا دوباره اجرا شود. برای دریافت این وابستگی، به این لینک مراجعه کنید و فایل مربوطه را که با پسوند deb است، دریافت کنید. بعد از آن باید فایل دریافتی را نصب نمایید که برای نصب این نوع بسته‌ها از دستور زیر استفاده می‌کنیم:
sudo dpkg -i libicu52_52.1-3ubuntu0.4_amd64.deb
بعد از نصب موفقیت آمیز این بسته، دستورات زیر را اجرا میکنیم تا بسته dotnet core نصب شود:
sudo apt-get install dotnet-sharedframework-microsoft.netcore.app-1.0.0-rc2-3002702
sudo apt-get install dotnet-dev-1.0.0-preview2-003096
بعد از اتمام نصب، دستور زیر را جهت اطمینان از صحت نصب وارد کنید، تا نسخه نصب شده جاری به شما نمایش داده شود:
dotnet --version
خروجی:
1.0.0-preview2-003096
البته ممکن است خروجی دفعه اول به خاطر پیام‌های خوش آمدگویی، خطوط بیشتری را داشته باشد، ولی برای دفعات آینده همین یک خط است.
‫۸ سال و ۴ ماه قبل، دوشنبه ۳۱ خرداد ۱۳۹۵، ساعت ۱۳:۵۰
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
اشتراک‌ها
مجموعه‌ای از کامپوننت‌های اندرویدی

در این پروژه یک سری موارد و کامپوننت‌هایی آماده، نوشته و دسته بندی شده‌اند. شامل Nested ها، ویو‌های تغییریافته، کلاس‌های رمزگذاری و مدیریت تردها و ...

مجموعه‌ای از کامپوننت‌های اندرویدی
‫۷ سال و ۸ ماه قبل، یکشنبه ۲۴ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۲۹
داود میرزایی داود میرزایی
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت 31 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor WASM - بخش 1 - انجام تنظیمات اولیه
سلام؛ در صورتی که توکن را رمزگذاری کنیم مطابق آنچه در این پست به آن اشاره شده ، سمت blazor در JwtParser برای تامین AuthenticationState  چگونه آن را  رمز گشایی کنیم؟ 
‫۲ سال قبل، پنجشنبه ۱۰ شهریور ۱۴۰۱، ساعت ۱۵:۴۴
محمد جواد ابراهیمی محمد جواد ابراهیمی
نظرات مطالب
رمزنگاری JWT و افزایش امنیت آن در ASP.NET Core
ممنون بابت اصلاحیه. متاسفانه ترجمه بهتری برای آن در زبان فارسی وجود ندارد و هر دو کلمه encoding و encrypt به عبارت "رمزگذاری" معادل "رمزنگاری" ترجمه می‌شوند. ولی در واقع این دو متفاوت هستند.
‫۵ سال و ۸ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ بهمن ۱۳۹۷، ساعت ۱۷:۱۶
س علیزاده س علیزاده
نظرات مطالب
ایجاد کوکی با jcookie
ممنون از مطلب مفیدی که منتشر کردید.
من از   js-cookie  استفاده می‌کنیم و  بعد از این که مقدار کوکی را به سرور ارسال می‌کنم  آن را حذف می‌کنیم با این حال لازم است آن را رمزگذاری کنم ؟
‫۷ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۱۶ دی ۱۳۹۵، ساعت ۱۸:۱۴
مهدی پایروند مهدی پایروند
نظرات مطالب
بررسی تصویر امنیتی (Captcha) سایت - قسمت اول
با توجه به قسمت دوم از قسمت دیکد کردن استفاده نشده ولی چون از این نوع رمزنگرای استفاده شده در مواقعی ممکن است از دیکد کردن نیز استفاده کرد ولی به هرحال این رمزگذاری رو میشه بدلخواه تغییر داد.
‫۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۱ آذر ۱۳۹۱، ساعت ۰۳:۱۴