نظرات مطالب
نمایش ساختارهای درختی در Blazor
باسلام
با تشکر از مطلب کاربردی ارسالی، کد مربوطه کاملا درست کار میکند ولی وقتی مقادیر جدول Agent را برای ترسیم درخت وابستگی به این کد Assign میکنم در قسمت ChildrenSelector  فقط یک مرحله از Subgroup  را در درخت نشان میدهد. با در صورتی که برای طراحی Entity جدول Agent از مطالب شما در بخش خودارجاع استفاده نموده ام.

    //َAgent Entity
public class Agent:BaseEntity,ISoftDeleteModel { public int AgentId { get; set; } [MaxLength(300, ErrorMessage = "{0} حداکثر می‌تواند شامل {1} کاراکتر باشد")] public string Title { get; set; } public int Sort { get; set; } public bool IsDisplayed { get; set; } = true; [ForeignKey("Parent")] public int? ParentID { get; set; } public bool IsDeleted { get; set; } [InverseProperty("AgentSend")] public ICollection<LetterAgent> LetterAgentsSend { get; set; } [InverseProperty("AgentReceive")] public ICollection<LetterAgent> LetterAgentsReceive { get; set; } public ICollection<UserAgent> UserAgents { get; set; } public Agent? Parent { get; set; } public ICollection<Agent>? SubGroups { get; set; } }
فلوئنت مربوطه برای خود ارجاع کردن SubGroups در انتیتی Agent
            //SelfReferential
            modelBuilder.Entity<Agent>(entity =>
            {
                entity.HasIndex(e => e.ParentID);

                entity.HasOne(d => d.Parent)
                    .WithMany(p => p.SubGroups)
                    .HasForeignKey(d => d.ParentID);
            });
استفاده از کامپوننت درخت
        <DntTreeView
            TRecord="AgentDTO"
            Items="Comments"
            ChildrenSelector="m => m.SubGroups"
            style="list-style: none;"
            ChildrenHtmlAttributes="ChildrenHtmlAttributes">
            <ItemTemplate Context="record">
                <div class="card mb-1">
                    <div class="card-body">
                        <span>@record.Title</span>
                    </div>
                </div>
            </ItemTemplate>
            <EmptyContentTemplate>
                <div class="alert alert-warning">
                    There is no item to display!
                </div>
            </EmptyContentTemplate>
        </DntTreeView>

با تشکر
مطالب
تزریق وابستگی‌ها در ASP.NET Core - بخش 1 - مقدمه
مقدمه

زمانیکه یک برنامه را بر پایه‌ی شیء گرایی طراحی می‌کنید و می‌نویسید، به صورت معمول جریان وابستگی‌ها در برنامه‌ی شما به صورت زیر است:


 
در این حالت برای کامپایل شدن برنامه نیاز است که فرآیند کامپایل از دورترین کلاس و متد شروع شود. همانطور که می‌بینید در اینجا هر کلاس به تمام زیر کلاس‌های خود وابسته است و هر تغییر در هر کدام از کلاس‌های خدمتگزار می‌تواند تاثیرات مستقیمی بر روی سایر کلاس‌ها داشته باشد. در واقع جریان کنترل برنامه‌ی ما بجای اینکه در اختیار کلاس‌های سیاست گذار ( کلاس‌های بالایی در شکل) باشد، به دست کلاس‌های خدمتگزار افتاده است.  این قضیه باعث درهم تنیدگی و جفت شدگی کدها و کلاس‌ها به یکدیگر می‌شود که مشکل‌زاست و امکان نگهداری، تغییرات و توسعه‌ی برنامه را به شدت کاهش می‌دهد.

به عبارت دیگر در طراحی ساخت یافته، کلاس‌های سطح بالا، به کلاس‌های سطح پایین وابسته‌اند. این مسئله دو مشکل را ایجاد می‌کند:
  1. هر تغییری در کلاس‌های سطح پایین ممکن است باعث ایجاد اشکالی در کلاس‌های سطح بالا گردد.
  2. استفاده‌ی مجدد از کلاس‌های سطح بالا در جاهای دیگر مشکل است؛ زیرا وابستگی مستقیمی به کلاس‌های سطح پایین دارند.

اصل معکوس سازی / وارونگی وابستگی‌ها Dependency Inversion Principle
 
یکی از اصول پنجگانه‌ی طراحی برنامه‌های شیء گرا  که با نام اصول SOLID  شناخته می‌شوند، اصل «وارونگی وابستگی‌ها» است که روشی برای مشکل جفت شدگی و وابستگی کلاس‌ها به یکدیگر را به صورت تئوری ارائه می‌دهد.

 اصل وارونگی وابستگی‌ها بیان می‌کند:
  •   ماژول‌های (کلاس‌های) سطح بالا نباید به ماژولهای (کلاس‌های) سطح پایین وابسته باشند و هر دو باید به انتزاعات وابسته باشند (برای مثال interface‌ها).
  •   انتزاعات نباید وابسته به جزئیات باشند؛ بلکه جزئیات (پیاده سازی) باید وابسته به انتزاعات باشند.

بر اساس این اصل، ما باید در سطوح بالا سیاست گذاری‌ها و انتزاعات را در قالب interface‌ها تعریف کرده و کلاس‌های سطح بالای خود را بر همین اساس پیاده سازی کنیم و در سطوح پائین‌تر، پیاده سازی‌هایی را بر اساس انتزاعات و سیاست گذاری‌های سطوح بالاتر، انجام دهیم.

در شکل زیر، حالت عادی جریان کنترل را می‌بینید .
 


همانطور که می‌بینید، کلاس M برای اجرا، وابسته به کلاس N و متد F در درون آن است. در اینجا ما با استفاده از اینترفیس‌ها می‌توانیم جریان کنترل را معکوس یا وارونه کنیم که به این عمل «وارونگی کنترل یا Inversion of Control» می‌گویند.


 
شیء گرایی در واقع در مورد نحوه‌ی جریان کنترل است. در اینجا اینترفیس‌ها به ما کنترل کاملی را بر جریان کنترل (Flow of control) می‌دهند که با استفاده از این امکان می‌توانیم از نوشتن کدهای جفت شده، شکننده و کلاس‌هایی یکبار مصرف، بپرهیزیم.


الگوی Dependency Injection 
تزریق وابستگی یا Dependency Injection، یک الگوی طراحی است که از آن برای طراحی و پیاده سازی IoC Container‌ها استفاده می‌شود. این الگو به ما اجازه می‌دهد که اشیاء وابسته را خارج از کلاس بسازیم و آنها را به طریقی دیگر به کلاس، جهت استفاده ارائه دهیم. به‌وسیله‌ی DI ما ساخت و اتصال اشیاء وابسته به کلاس را از تعریف آن خارج می‌کنیم.

الگوی تزریق وابستگی 3 نوع کلاس را درگیر می‌کند:
  •  کلاس کلاینت / Client Class : کلاس کلاینت (کلاس وابسته) کلاسی است که به کلاس سرویس وابسته است .
  • کلاس سرویس  /  Service Class :  کلاس سرویس (وابستگی) کلاسی است که یک سرویس را به کلاس کلاینت ارائه می‌دهد.
  •  کلاس تزریق کننده / Injector Class  :  کلاس تزریق کننده، نمونه‌ای از کلاس سرویس را ساخته و به کلاس کلاینت، تزریق می‌کند.

شکل زیر وابستگی بین کلاس‌ها را شرح می‌دهد:

 
همانطور که می‌بینید، کلاس Injector، نمونه‌ای از کلاس سرویس را می‌سازد و آن را به نمونه‌ای از کلاس Client تزریق می‌کند. با این کار، DI، وظیفه‌ی ساخت یک نمونه از کلاس Service را از درون کلاس Client جدا می‌کند.

انواع تزریقات وابستگی‌ها:
به صورت کلی به سه روش و در سه مکان، امکان تزریق وابستگی کلاس سرویس، درون کلاس کلاینت وجود دارد:
  •   تزریق درون سازنده / Constructor Injection  : در تزریق درون سازنده، در سازنده‌ی کلاس کلاینت، لیستی از سرویس‌های مورد نیاز کلاس، که کلاس، برای عملکرد خود به آن‌ها «وابسته» است، ثبت می‌شوند و کلاس Injector، سرویس (وابستگی) مورد نظر را درون سازنده‌ی کلاس Client ارائه می‌دهد.
  •   تزریق درون Property  کلاس / Property Injection : در این حالت که همچنین با نام (Setter Injection) هم شناخته می‌شود، تزریق کننده، وابستگی را به وسیله‌ی یک Property عمومی کلاس کلاینت ارائه می‌دهد.
  •  تزریق درون متد / Method Injection  : در این حالت، خود کلاس کلاینت، یک پیاده سازی از یک interface را ارائه می‌کند که درون آن متدهایی برای ارائه‌ی وابستگی‌ها به کلاینت تعریف شده‌اند. در این وضعیت، تزریق کننده از این اینترفیس برای ارائه‌ی وابستگی‌ها به کلاینت درون متدها، استفاده می‌کند. 

هر کدام از روش‌های فوق مزایا و معایب خود را دارند، ولی در NET Core. بیشتر از «تزریق درون سازنده» استفاده می‌شود. در صورت لزوم می‌توانید از اینجا نمونه‌هایی از تزریق وابستگی را به هر کدام از سه روش بالا، مشاهده کنید.

Inversion of Control Container
در واژگان فنی مهندسی نرم افزار، Container (محفظه)  به جزیی از برنامه گفته می‌شود که می‌تواند اجزای دیگر برنامه را در بر بگیرد.  IoC Container ‌ها در واقع فریم ورک‌ها/چارچوب‌ها یا کتابخانه‌های برنامه نویسی هستند که ما در آنها می‌توانیم اشیاء مختلف را به سبک‌های خاصی تعریف و ثبت کنیم و در مواقع لزوم آنها را واکشی و به کلاس‌ها تزریق کنیم. معمولا  IoC Container‌ها لیستی از اشیاء هستند که در آن اینترفیس‌ها و پیاده سازی‌های مربوط به هر کدام از آن‌ها ثبت می‌شوند. درون IoC Container برای پیاده سازی اصل وارونگی وابستگی‌ها، معمولا از یکی از دو الگوی زیر استفاده می‌کنند (گاها هم دو الگو را با هم پیاده سازی می‌کنند) :
  •  Dependency Injection 
  • Service Locator

تمرکز اصلی ما در این نوشتار بر روی DI Container هاست. فرق Dependency Injection و Service Locator در این است که در DI، وابستگی‌ها توسط IoC Container از درون محفظه واکشی می‌شوند و به درون کد تزریق می‌شوند ولی در Service Locator در هر جایی از برنامه می‌توان با استفاده‌ی مستقیم از Container و با استفاده از متدهایی که به ما ارائه می‌دهد،  پرس و جو کرد (کوئری زد) و وابستگی مورد نظر را واکشی کرد.
در تزریق وابستگی، کلاس استفاده کننده از سرویس‌ها، درگیر نحوه‌ی واکشی و نمونه سازی از سرویس مورد نظر خود نمی‌شود و همه‌ی کار توسط DI Container انجام می‌گیرد. ولی در Service Locator باید سرویس مورد نظر، درون خود کلاس، مستقیما از Container دریافت و ساخته شود.
برای استفاده از Service Locator، تنها پیش نیاز، دسترسی به شیء Service Locator است.

به صورت کلی IoC Container ‌ها سه وظیفه‌ی اساسی را برعهده دارند:
  • ثبت سرویس درون خود
  •   ساخت نمونه‌های مورد نظر از سرویس‌ها و ارائه دادن آن‌ها به کلاس‌هایی که نیاز دارند.
  •  از بین بردن نمونه سرویس‌های ساخته شده (Dispose) کردن آن‌ها .

در ادامه با ساخت پروژه‌ای، اولین سرویس خودمان را درون Microsoft Dependency Injection Container یا به اختصار DI Container، ثبت کرده و آن را واکشی می‌کنیم.
مطالب
پیاده سازی یک تامین کننده MySQL برای ASP.NET Identity
در این مقاله جایگزینی پیاده سازی پیش فرض ASP.NET Identity را بررسی می‌کنیم. در ادامه خواهید خواند:

  • جزئیات نحوه پیاده سازی یک Storage Provider برای ASP.NET Identity
  • تشریح اینترفیس هایی که باید پیاده سازی شوند، و نحوه استفاده از آنها در ASP.NET Identity
  • ایجاد یک دیتابیس MySQL روی Windows Azure
  • نحوه استفاده از یک ابزار کلاینت (MySQL Workbench) برای مدیریت دیتابیس مذکور
  • نحوه جایگزینی پیاده سازی سفارشی با نسخه پیش فرض در یک اپلیکیشن ASP.NET MVC
در انتهای این مقاله یک اپلیکیشن ASP.NET MVC خواهیم داشت که از ASP.NET Identity و تامین کننده سفارشی جدید استفاده می‌کند. دیتابیس اپلیکیشن MySQL خواهد بود و روی Windows Azure میزبانی می‌شود. سورس کد کامل این مثال را هم می‌توانید از این لینک دریافت کنید.


پیاده سازی یک Storage Provider سفارشی برای ASP.NET Identity

ASP.NET Identity سیستم توسعه پذیری است که می‌توانید بخش‌های مختلف آن را جایگزین کنید.در این سیستم بناهای سطح بالایی مانند Managers و Stores وجود دارند.
Managers کلاس‌های سطح بالایی هستند که توسعه دهندگان از آنها برای اجرای عملیات مختلف روی ASP.NET Identity استفاده می‌کنند. مدیریت کننده‌های موجود عبارتند از UserManager و RoleManager. کلاس UserManager برای اجرای عملیات مختلف روی کاربران استفاده می‌شود، مثلا ایجاد کاربر جدید یا حذف آنها. کلاس RoleManager هم برای اجرای عملیات مختلف روی نقش‌ها استفاده می‌شود.

Stores کلاس‌های سطح پایین‌تری هستند که جزئیات پیاده سازی را در بر می‌گیرند، مثلا اینکه موجودیت‌های کاربران و نقش‌ها چگونه باید ذخیره و بازیابی شوند. این کلاس‌ها با مکانیزم ذخیره و بازیابی تلفیق شده اند. مثلا Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework کلاسی با نام UserStore دارد که برای ذخیره و بازیابی User‌ها و داده‌های مربوطه توسط EntityFramework استفاده می‌شود.

Managers از Stores تفکیک شده اند و هیچ وابستگی ای به یکدیگر ندارند. این تفکیک بدین منظور انجام شده که بتوانید مکانیزم ذخیره و بازیابی را جایگزین کنید، بدون اینکه اپلیکیشن شما از کار بیافتد یا نیاز به توسعه بیشتر داشته باشد. کلاس‌های Manager می‌توانند با هر Store ای ارتباط برقرار کنند. از آنجا که شما از API‌های سطح بالای UserManager برای انجام عملیات CRUD روی کاربران استفاده می‌کنید، اگر UserStore را با پیاده سازی دیگری جایگزین کنید، مثلا AzureTable Storage یا MySql، نیازی به بازنویسی اپلیکیشن نیست.

در مثال جاری پیاده سازی پیش فرض Entity Framework را با یک  تامین کننده MySQL جایگزین می‌کنیم.

پیاده سازی کلاس‌های Storage
برای پیاده سازی تامین کننده‌های سفارشی، باید کلاس هایی را پیاده سازی کنید که همتای آنها در Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework وجود دارند:
  • <UserStore<TUser
  • IdentityUser
  • <RoleStore<TRole
  • IdentityRole
پیاده سازی پیش فرض Entity Framework را در تصاویر زیر مشاهده می‌کنید.
Users

Roles

در مخزن پیش فرض ASP.NET Identity EntityFramework کلاس‌های بیشتری برای موجودیت‌ها مشاهده می‌کنید.

  • IdentityUserClaim
  • IdentityUserLogin
  • IdentityUserRole
همانطور که از نام این کلاس‌ها مشخص است، اختیارات، نقش‌ها و اطلاعات ورود کاربران توسط این کلاس‌ها معرفی می‌شوند. در مثال جاری این کلاس‌ها را پیاده سازی نخواهیم کرد، چرا که بارگذاری اینگونه رکوردها از دیتابیس به حافظه برای انجام عملیات پایه (مانند افزودن و حذف اختیارات کاربران) سنگین است. در عوض کلاس‌های backend store اینگونه عملیات را بصورت مستقیم روی دیتابیس اجرا خواهند کرد. بعنوان نمونه متد ()UserStore.GetClaimsAsync را در نظر بگیرید. این متد به نوبه خود متد (userClaimTable.FindByUserId(user.Id را فراخوانی می‌کند که یک کوئری روی جدول مربوطه اجرا می‌کند و لیستی از اختیارات کاربر را بر می‌گرداند.
public Task<IList<Claim>> GetClaimsAsync(IdentityUser user)
{
    ClaimsIdentity identity = userClaimsTable.FindByUserId(user.Id);
    return Task.FromResult<IList<Claim>>(identity.Claims.ToList());
}
برای پیاده سازی یک تامین کننده سفارشی MySQL مراحل زیر را دنبال کنید.
1. کلاس کاربر را ایجاد کنید، که اینترفیس IUser را پیاده سازی می‌کند.
public class IdentityUser : IUser
{
    public IdentityUser(){...}

    public IdentityUser(string userName) (){...}

    public string Id { get; set; }

    public string UserName { get; set; }

    public string PasswordHash { get; set; }

    public string SecurityStamp { get; set; }
}
2. کلاس User Store را ایجاد کنید، که اینترفیس‌های IUserStore, IUserClaimStore, IUserLoginStore, IUserRoleStore و IUserPasswordStore را پیاده سازی می‌کند. توجه کنید که تنها اینترفیس IUserStore را باید پیاده سازی کنید، مگر آنکه بخواهید از امکاناتی که دیگر اینترفیس‌ها ارائه می‌کنند هم استفاده کنید.
public class UserStore : IUserStore<IdentityUser>,
                         IUserClaimStore<IdentityUser>,
                         IUserLoginStore<IdentityUser>,
                         IUserRoleStore<IdentityUser>,
                         IUserPasswordStore<IdentityUser>
{
    public UserStore(){...}

    public Task CreateAsync(IdentityUser user){...}

    public Task<IdentityUser> FindByIdAsync(string userId){...}   
...
}
3. کلاس Role را ایجاد کنید که اینترفیس IRole را پیاده سازی می‌کند.
public class IdentityRole : IRole
{
    public IdentityRole(){...}

    public IdentityRole(string roleName) (){...}

    public string Id { get; set; }

    public string Name { get; set; }
}
4. کلاس Role Store را ایجاد کنید که اینترفیس IRoleStore را پیاده سازی می‌کند. توجه داشته باشید که پیاده سازی این مخزن اختیاری است و در صورتی لازم است که بخواهید از نقش‌ها در سیستم خود استفاده کنید.
public class RoleStore : IRoleStore<IdentityRole>                        
{
    public RoleStore(){...}

    public Task CreateAsync(IdentityRole role){...}

    public Task<IdentityRole> FindByIdAsync(string roleId){...}   
....
}
کلاس‌های بیشتری هم وجود دارند که مختص پیاده سازی مثال جاری هستند.
  • MySQLDatabase: این کلاس اتصال دیتابیس MySql و کوئری‌ها را کپسوله می‌کند. کلاس‌های UserStore و RoleStore توسط نمونه ای از این کلاس وهله سازی می‌شوند.
  • RoleTable: این کلاس جدول Roles و عملیات CRUD مربوط به آن را کپسوله می‌کند.
  • UserClaimsTable: این کلاس جدول UserClaims و عملیات CRUD مربوط به آن را کپسوله می‌کند.
  • UserLoginsTable: این کلاس جدول UserLogins و عملیات CRUD مربوط به آن را کپسوله می‌کند.
  • UserRolesTable: این کلاس جدول UserRoles و عملیات CRUD مربوطه به آن را کپسوله می‌کند.
  • UserTable: این کلاس جدول Users و عملیات CRUD مربوط به آن را کپسوله می‌کند.

ایجاد یک دیتابیس MySQL روی Windows Azure

1. به پورتال مدیریتی Windows Azure وارد شوید.
2. در پایین صفحه روی NEW+ کلیک کنید و گزینه STORE را انتخاب نمایید.

در ویزارد Choose Add-on به سمت پایین اسکرول کنید و گزینه ClearDB MySQL Database را انتخاب کنید. سپس به مرحله بعد بروید.

4. راهکار Free بصورت پیش فرض انتخاب شده، همین گزینه را انتخاب کنید و نام دیتابیس را به IdentityMySQLDatabase تغییر دهید. نزدیک‌ترین ناحیه (region) به خود را انتخاب کنید و به مرحله بعد بروید.

5. روی علامت checkmark کلیک کنید تا دیتابیس شما ایجاد شود. پس از آنکه دیتابیس شما ساخته شد می‌توانید از قسمت ADD-ONS آن را مدیریت کنید.

6. همانطور که در تصویر بالا می‌بینید، می‌توانید اطلاعات اتصال دیتابیس (connection info) را از پایین صفحه دریافت کنید.

7. اطلاعات اتصال را با کلیک کردن روی دکمه مجاور کپی کنید تا بعدا در اپلیکیشن MVC خود از آن استفاده کنیم.


ایجاد جداول ASP.NET Identity در یک دیتابیس MySQL

ابتدا ابزار MySQL Workbench را نصب کنید.
1. ابزار مذکور را از اینجا دانلود کنید.
2. هنگام نصب، گزینه Setup Type: Custom را انتخاب کنید.
3. در قسمت انتخاب قابلیت ها، گزینه‌های Applications و MySQLWorkbench را انتخاب کنید و مراحل نصب را به اتمام برسانید.
4. اپلیکیشن را اجرا کرده و روی MySQLConnection کلیک کنید تا رشته اتصال جدیدی تعریف کنید. رشته اتصالی که در مراحل قبل از Azure MySQL Database کپی کردید را اینجا استفاده کنید. بعنوان مثال:
 Connection Name: AzureDB; Host Name: us-cdbr-azure-west-b.cleardb.com; Username: <username>; Password: <password>; Default Schema: IdentityMySQLDatabase 
5. پس از برقراری ارتباط با دیتابیس، یک برگ Query جدید باز کنید. فرامین زیر را برای ایجاد جداول مورد نیاز کپی کنید.
CREATE TABLE `IdentityMySQLDatabase`.`users` (
  `Id` VARCHAR(45) NOT NULL,
  `UserName` VARCHAR(45) NULL,
  `PasswordHash` VARCHAR(100) NULL,
  `SecurityStamp` VARCHAR(45) NULL,
  PRIMARY KEY (`id`));

CREATE TABLE `IdentityMySQLDatabase`.`roles` (
  `Id` VARCHAR(45) NOT NULL,
  `Name` VARCHAR(45) NULL,
  PRIMARY KEY (`Id`));

CREATE TABLE `IdentityMySQLDatabase`.`userclaims` (
  `Id` INT NOT NULL AUTO_INCREMENT,
  `UserId` VARCHAR(45) NULL,
  `ClaimType` VARCHAR(100) NULL,
  `ClaimValue` VARCHAR(100) NULL,
  PRIMARY KEY (`Id`),
  FOREIGN KEY (`UserId`)
    REFERENCES `IdentityMySQLDatabase`.`users` (`Id`) on delete cascade);

CREATE TABLE `IdentityMySQLDatabase`.`userlogins` (
  `UserId` VARCHAR(45) NOT NULL,
  `ProviderKey` VARCHAR(100) NULL,
  `LoginProvider` VARCHAR(100) NULL,
  FOREIGN KEY (`UserId`)
    REFERENCES `IdentityMySQLDatabase`.`users` (`Id`) on delete cascade);

CREATE TABLE `IdentityMySQLDatabase`.`userroles` (
  `UserId` VARCHAR(45) NOT NULL,
  `RoleId` VARCHAR(45) NOT NULL,
  PRIMARY KEY (`UserId`, `RoleId`),
  FOREIGN KEY (`UserId`)
    REFERENCES `IdentityMySQLDatabase`.`users` (`Id`) 
on delete cascade
on update cascade,
  FOREIGN KEY (`RoleId`)
    REFERENCES `IdentityMySQLDatabase`.`roles` (`Id`)
on delete cascade
on update cascade);
6. حالا تمام جداول لازم برای ASP.NET Identity را در اختیار دارید، دیتابیس ما MySQL است و روی Windows Azure میزبانی شده.


ایجاد یک اپلیکیشن ASP.NET MVC و پیکربندی آن برای استفاده از MySQL Provider

2. در گوشه سمت راست پایین صفحه روی دکمه Download Zip کلیک کنید تا کل پروژه را دریافت کنید.
3. محتوای فایل دریافتی را در یک پوشه محلی استخراج کنید.
4. پروژه AspNet.Identity.MySQL را باز کرده و آن را کامپایل (build) کنید.
5. روی نام پروژه کلیک راست کنید و گزینه Add, New Project را انتخاب نمایید. پروژه جدیدی از نوع ASP.NET Web Application بسازید و نام آن را به IdentityMySQLDemo تغییر دهید.

6. در پنجره New ASP.NET Project قالب MVC را انتخاب کنید و تنظیمات پیش فرض را بپذیرید.

7. در پنجره Solution Explorer روی پروژه IdentityMySQLDemo کلیک راست کرده و Manage NuGet Packages را انتخاب کنید. در قسمت جستجوی دیالوگ باز شده عبارت "Identity.EntityFramework" را وارد کنید. در لیست نتایج این پکیج را انتخاب کرده و آن را حذف (Uninstall) کنید. پیغامی مبنی بر حذف وابستگی‌ها باید دریافت کنید که مربوط به پکیج EntityFramework است، گزینه Yes را انتخاب کنید. از آنجا که کاری با پیاده سازی فرض نخواهیم داشت، این پکیج‌ها را حذف می‌کنیم.

8. روی پروژه IdentityMySQLDemo کلیک راست کرده و Add, Reference, Solution, Projects را انتخاب کنید. در دیالوگ باز شده پروژه AspNet.Identity.MySQL را انتخاب کرده و OK کنید.

9. در پروژه IdentityMySQLDemo پوشه Models را پیدا کرده و کلاس IdentityModels.cs را حذف کنید.

10. در پروژه IdentityMySQLDemo تمام ارجاعات ";using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework" را با ";using AspNet.Identity.MySQL" جایگزین کنید.

11. در پروژه IdentityMySQLDemo تمام ارجاعات به کلاس "ApplicationUser" را با "IdentityUser" جایگزین کنید.

12. کنترلر Account را باز کنید و متد سازنده آنرا مطابق لیست زیر تغییر دهید.

public AccountController() : this(new UserManager<IdentityUser>(new UserStore(new MySQLDatabase())))
{

}

13. فایل web.config را باز کنید و رشته اتصال DefaultConnection را مطابق لیست زیر تغییر دهید.

<add name="DefaultConnection" connectionString="Database=IdentityMySQLDatabase;Data Source=<DataSource>;User Id=<UserID>;Password=<Password>" providerName="MySql.Data.MySqlClient" />

مقادیر <DataSource>, <UserId> و <Password> را با اطلاعات دیتابیس خود جایگزین کنید.


اجرای اپلیکیشن و اتصال به دیتابیس MySQL

1. روی پروژه IdentityMySQLDemo کلیک راست کرده و Set as Startup Project را انتخاب کنید.
2. اپلیکیشن را با Ctrl + F5 کامپایل و اجرا کنید.
3. در بالای صفحه روی Register کلیک کنید.
4. حساب کاربری جدیدی بسازید.

5. در این مرحله کاربر جدید باید ایجاد شده و وارد سایت شود.

6. به ابزار MySQL Workbench بروید و محتوای جداول IdentityMySQLDatabase را بررسی کنید. جدول users را باز کنید و اطلاعات کاربر جدید را بررسی نمایید.

برای ساده نگاه داشتن این مقاله از بررسی تمام کدهای لازم خودداری شده، اما اگر مراحل را دنبال کنید و سورس کد نمونه را دریافت و بررسی کنید خواهید دید که پیاده سازی تامین کنندگان سفارشی برای ASP.NET Identity کار نسبتا ساده ای است.

مطالب
یک سرویس (میکروسرویس) چیست؟ و چگونه آن را مستند کنیم؟ (قسمت دوم)
در قسمت اول این مقاله ، مشخصات کلیدی یک سرویس مورد بررسی قرار گرفت و  API‌ها و وابستگی‌ها یا Dependencies هر سرویس نیز مورد بررسی قرار گرفتند. همانطور که مشخص است با زیاد شدن این سرویس‌ها و وابستگی هایی که به یکدیگر پیدا میکنند، سردرگمی‌ها نیز برای اعضای تیم‌های مختلف، زیاد میگردد. چرا که افراد هر تیم دائما باید از API‌های ارائه شده توسط تیم‌های دیگر مطلع باشند. به همین جهت زمانیکه شما یک سبک معماری مانند میکروسرویس را انتخاب می‌نمایید، باید یک روش مستند سازی مناسب را نیز انتخاب نمایید تا مانع از پیچیدگی و سردرگمی ناشی از نبود مستندات مناسب و سربار هماهنگی بین تیمی شوید.

در این مطلب، 2 روش زیر، جهت مستند سازی سرویس‌ها بررسی می‌شوند:
 روش اول - کارت طراحی میکروسرویس (microservice design card)
 روش دوم - بوم میکروسرویس ( microservice canvas)

لازم به ذکر است که دو روش فوق می‌توانند مکمل یکدیگر باشند؛ همچنین این اسناد (علاوه بر مفید بودن برای مصرف کنندگان سرویس) حتی جهت شناسایی سرویس‌ها و ارتباطات بین آنها در زمان تحلیل (در جلساتی مانند event storming) نیز می‌توانند کاربردی باشند.


روش اول - کارت طراحی میکروسرویس (microservice design card) 
روش کارت طراحی میکروسرویس بر اساس کارت‌های CRC که گاهی اوقات در Object-oriented design استفاده می‌شوند، مدل سازی شده‌است و می‌توان از آن جهت ثبت خدمات سرویس و همچنین تعاملات سرویس، با سایر سرویس ها، استفاده نمود (این اطلاعات نسبت به اطلاعات قابل درج در microservice canvas که در ادامه بررسی می‌شود، کمتر است).
می‌توانید این کارت‌ها را در ابعاد کوچک و به تعداد کافی پرینت و در هنگام تحلیل و طراحی سرویس(ها)، از آنها استفاده نمایید
در نهایت جهت کشیدن نقشه وابستگی سرویس‌ها، کارت‌ها روی یک برد نصب و با کشیدن خطوط بین سرویس‌ها، وابستگی‌های هر یک را مشخص نمایید. مزیت اصلی این روش در طراحی، همکاری بیشتر تیم‌ها با یکدیگر می‌باشد.

(نمونه ای از کارت طراحی ‌های مربوط سرویس‌های project و archive)



روش دوم  - بوم میکروسرویس (microservice canvas)
یکی دیگر از روش‌های مناسب برای مستند سازی یک سرویس و ساختار درونی آن، استفاده از روش بوم میکروسرویس می‌باشد. بوم میکروسرویس نیز تا حدودی شبیه به کارت‌های CRC و همچنین روش microservice design card که پیش‌تر بررسی گردید، می‌باشد؛ با این تفاوت که اطلاعات بیشتری را نگهداری می‌نماید.
روش طراحی روی بوم جهت مستند سازی، از گذشته در صنایع مختلفی از جمله صنعت نرم افزار رایج بوده است؛ ولی ظاهرا برای اولین بار در سال 2017 و در این مقاله  (از سایت DZone که توسط Matt McLarty و Irakli Nadareishvili منتشر شده‌است) از این روش به عنوان روشی برای مستند سازی سرویس‌ها (در معماری میکروسرویس) استفاده شده‌است . پس از آن و در طول زمان، نمونه‌های مختلف و نسبتا مشابهی از این بوم توسط افراد و شرکت‌های مختلف ارائه شد (که با جستجوی عبارت microservice canvas در بخش تصاویر سایت گوگل می‌توانید نمونه‌های متفاوت آن را بررسی نمایید). در ادامه این مقاله، بوم میکروسرویسی که آقای ریچاردسون در سال 2019 معرفی نمودند، بررسی می‌گردد.

تصویر فوق بوم مربوط به سرویس Order می‌باشد

با توجه به تصویر فوق و مفاهیم بررسی شده در قسمت قبلی این مقاله، به بررسی بخش‌های مختلف بوم میکروسرویس می‌پردازیم.

نمای بیرونی یک سرویس (A service’s external view) در بوم میکروسرویس توسط بخش‌های زیر معرفی می‌گردد
• Name – نام سرویس
• Description – ارائه یک توضیح مختصر در مورد سرویس
• Capabilities – معرفی بخش‌هایی از منطق کسب و کار که در این سرویس پیاده سازی شده‌است.
• Service APIs – معرفی عملیات یا operations (شامل commands  و queries) که در این سرویس پیاده سازی شده‌اند و همچنین معرفی وقایع یا همان domain event هایی که توسط سرویس منتشر می‌شوند.
• Quality attributes – معرفی non-functional requirements‌های سرویس
• Observability (قابلیت‌های مشاهده و بررسی  سرویس) – معرفی health check endpoints و key metrics و ... .

وابستگی‌های یک سرویس (A service’s dependencies)  که لزوما استفاده بیرونی ندارد و بیشتر منبعی برای خود اعضای تیم خواهد بود، در بخشی تحت عنوان dependencies مشخص می‌شوند که خود شامل دو قسمت به شرح زیر می‌باشد: 
• Invokes – عملیاتی که در سایر سرویس‌ها پیاده سازی شده‌اند و در این سرویس فراخوانی می‌گردند.
• Subscribes – اشتراک در کانال پیام‌هایی که شامل وقایع سایر سرویس‌ها می‌باشند.

موارد مربوط به پیاده سازی یک سرویس (A service’s implementation)
در بوم میکروسرویس علاوه بر تمام موارد فوق، شما میتوانید مدل پیاده سازی لایه دامنه را نیز معرفی نمایید. همچنین نام bounded context‌ها و aggregateهای پیاده سازی شده در این سرویس، در این بخش نوشته می‌شود (که در یک حالت ایده آل، تنها یک agg از یک bc در یک سرویس پیاده سازی خواهد شد).

تولید بوم میکروسرویس 
با توجه به دغدغه ناشی از به روز نگه داشتن بوم میکروسرویس (و به طور کلی مستندات پروژه) همراه با تغییرات پروژه، تکنیک‌ها و ابزارهایی جهت تولید خودکار فایل json بوم میکروسرویس (microservice-canvas-tools) و همچنین جهت به تصویر کشیدن فایل json تولید شده (microservices-design-canvas-editor ) وجود دارد. اما اگر ابزار مناسبی را با توجه به پلتفرم مورد نظر، نتواستید پیدا کنید و یا فرصت توسعه یک ابزار اختصاصی نبود، همواره می‌توان این فایل را به صورت دستی نیز ایجاد نمود و در مخزن کد مربوط به پروژه و در کنار سورس اصلی نگه داری کرد تا همراه با سایر مستندات پروژه، این سند نیز پس از هر تغییر به روز شود. نسخه‌ای از آن را نیز می‌توان در محلی مناسب با سایر تیم‌ها به اشتراک گذاشت.

در صورتیکه قصد تولید و توسعه دستی این سند را دارید، نسخه‌ای از آن را در قالب فایل ورد، می‌توانید در این مخزن در گیت هاب پیدا نمایید.
نظرات مطالب
تفاوت بین Interface و کلاس Abstract در چیست؟
نیازی به تکرار سابقه‌ی امکان داشتن تعاریف پیش‌فرض در کلاس‌های abstract و بعد از چندسال فراهم شدن مانند آن در اینترفیس‌ها، وجود همزمان طراحی‌های قدیمی و جدید و همچنین مفهوم، امکانات و کاربرد کلاس پایه‌ی Controller ای که به آن اشاره شد، نیست. همچنین مطالبی در مورد Overengineering و Generic repository‌ها هم مهم هستند. مطلب عنوان شده، دعوت به پرهیز از Overengineering  بود که اگر اینترفیس‌ها قراردادی را تعریف می‌کنند و کلاس‌های abstract هم می‌توانند مانند آن‌ها هم قراردادی را تعریف کرده و هم پیاده سازی‌های پیش‌فرضی را ارائه دهند که شبیه به تعریف قالب‌ها عمل می‌کنند، چه نیازی است تا در بالای یک کلاس abstract، یک interface را هم به عنوان قرار داد پایه تعریف کرد؛ درحالیکه این کلاس abstract باید تک تک اعضای این اینترفیس را مجددا به نحوی تکرار کند؛ یا باید آن‌ها را پیاده سازی کند (تکرار با پیاده سازی و به معنای تعریف یک قالب برای کلاسی که قرار است از آن مشتق شود) و یا باید توسط واژه‌ی کلیدی abstract، پیاده سازی آن‌‌ها را به کلاس مشتق شده‌ی از آن واگذار کند (تکرار با واگذاری و به معنای تعریف یک قرارداد، شبیه به تکرار اجباری اعضای همان اینترفیسی که از آن مشتق شده!).
مطالب
قابل ویرایش کننده‌ی فوق العاده x-editable ؛ قسمت اول
من در یکی از پروژه‌ها از Kendo UI Treeview استفاده کردم و قصد داشتم قابلیت تغییر نام را به گره‌ها بدهم. به همین جهت پس از جستجو به x-editable برخوردم. این کتابخانه‌ی جاواسکریپتی در ابتدا برای قالب‌های بوت استراپ طراحی شده بود که در حال حاضر اینگونه نیست و به راحتی در هر پروژه‌ای که فقط جی کوئری صدا زده شده باشد، قابل اجرا است و نسخه‌ی مخصوص Angular آن هم در این آدرس قرار دارد. همچنین این قابلیت اختیاری و پیش فرض را دارد که به طور خودکار اطلاعات تغییر یافته را به سمت url ایی که شما تعیین می‌کنید، ارسال کند. برای همین نیازی به استفاده جداگانه از jQuery Ajax برای ارسال اطلاعات نیست و البته در انتهای مقاله هم هنگام استفاده از درخت کندو به مشکلی برخوردم که آن را هم بررسی می‌کنیم.

وارد کردن کتابخانه ها
این کتابخانه شامل دو فایل css و JS می‌باشد که بسته به محیطی که در آن کار می‌کنید متفاوت هستند. در این صفحه شما می‌توانید برای 4 محیط Jquery ,JqueryUI , Bootstrap2 و Bootsrap3 بسته‌ی مخصوصش را یا به صورت دانلود فایل‌ها یا از طریق CDN دریافت نمایید. در اینجا هم یک دمو از قابلیت‌های آن قابل مشاهده است.

برای شروع، کتابخانه‌ی مورد نظر خود را دریافت و آن‌ها را به صفحه‌ی خود اضافه نمایید. در صورتیکه از Bootstrap استفاده می‌کنید، ابتدا فایل‌های زیر را اضافه کنید:
    <link href="//netdna.bootstrapcdn.com/bootstrap/3.0.0/css/bootstrap.min.css" rel="stylesheet">
    <script src="http://code.jquery.com/jquery-2.0.3.min.js"></script> 
    <script src="//netdna.bootstrapcdn.com/bootstrap/3.0.0/js/bootstrap.min.js"></script>
سپس فایل‌های x-editable را صدا بزنید.

اولین حالتیکه میتوانید با این کتابخانه کار کنید، استفاده از خاصیت *-data است. نمونه زیر را در نظر بگیرید:
  <a href="#" id="favsite" data-type="text" data-pk="1" data-url="@Url.Action(MVC.Categories.EditCategory())" 
data-title="Enter your favorite site">dotnettips.info</a>
به تعداد هر عنصری که نیاز است، اینکار را انجام دهید و به هر کدام یک id انتساب دهید. بعد از آن کد زیر را در قسمت script بنویسید:
 $(document).ready(function () {
        $('#favsite').editable();
    });
در صورتیکه قصد دارید خصوصیاتی از اشیاء را که برای همه‌ی عنصرهای معرفی شده یکسان است، معرفی کنید می‌توانید از کد زیر بهره ببرید:
 $(document).ready(function () {
        $.fn.editable.defaults.mode = 'inline';
        $('#favsite').editable();
    });
کد بالا حالت ویرایش تمام عناصر معرفی شده را به inline تغییر می‌دهد.

حالت بعدی که می‌توان استفاده کرد به شکل زیر است:
  <a href="#" id="favsite" >dotnettips.info</a>

  $.fn.editable.defaults.mode = 'inline';
    $(document).ready(function () {
        $('#favsite').editable({
            type: 'text',
            pk: 1,
            url: '@Url.Action(MVC.Categories.EditCategory())',
            title: 'Enter your favorite site'
        });
    });

خوبی این روش این است که می‌توان اطلاعات بیشتری چون رویدادها را به آن پاس داد. تا الان با نحوه‌ی انتساب آن به اشیاء آشنا شدیم. اجازه دهید تا با خصوصیات آن آشنا شویم.


 AjaxOptions
 همانطور که متوجه شدید به طور خودکار اطلاعات ویرایش شده، به سمت آدرس داده شده، به شیوه Post ارسال می‌گردند. در صورتیکه قصد دست بردن در نوع درخواست را دارید، می‌توانید از این ویژگی استفاده کنید:
    ajaxOptions: {
        type: 'put',
        dataType: 'json'
    }
 Anim
 این ویژگی که تنها در حالت inline پاسخ می‌دهد، می‌تواند زمان بسته شدن x-editable را تغییر دهد که به طور پیش فرض با false مقداردهی شده است. جهت تغییر زمان بسته شدن، کد زیر را وارد نمایید:
anim:'false'
//or
anim: {
                duration: 2000
            }
 autotext  در انتهای جدول آمده است.
 defaultValue 
 در صورتیکه عنصر مورد نظر محتوایی نداشته باشد و این خصوصیت را مقداردهی کنید، موقع ویرایش، این عبارت تعیین شده نمایش می‌یابد. در مثال بالا باید متن تگ a را حذف کرده تا نتیجه را ببینید: (البته فیلد value نباید مقداری داشته باشد)
defaultValue: 'default val'
//or
defaultValue: undefined
//or
defaultValue: null
در بقیه‌ی حالات، ویرایشگر خالی از متن خواهد بود و مقدار پیش فرض آن نال است.
 disabled  false کردن این ویژگی باعث غیرفعال شدن x-editable بر روی کنترل جاری میگردد.
 display 
خاصیت  display یا مقدار بولین false را دریافت می‌کند، یا نال، یا یک تابع callback را می‌توان به آن پاس داد. این خصوصت زمانی صدا زده می‌شود که اطلاعات به سمت آدرس سرور رفته و با موفقیت بازگشت داده می‌شوند (در صورتی که این ویژگی غیرفعال باشد، بلافاصه بعد از تایید کاربر، از اطلاعات وارد شده صدا زده می‌شود) و سپس متن جدید عنصر تغییر می‌یابد. حال اگر این خاصیت نال که مقدار پیش فرض آن است باشد، متن تغییر می‌یابد. ولی اگر false باشد، متن سابق باقی خواهد ماند و در صورتیکه تابعی به آن پاس داده باشید، طبق تابع شما عمل خواهد کرد.
پارامترهایی که تابع شما می‌تواند داشته باشد به شرح زیر است:
value : مقدار جدید
response : پاسخ سرور ( در صورتی که ارسال از طریق Ajax صورت گرفته باشد)

و در صورتیکه عنصر شما checlklist یا select باشد که حاوی منبعی از مقادیر هست، مقادیرشان در قالب یک آرایه با نام sourceData بازگشت خواهد خورد. برای دسترسی به آیتم‌های انتخابی هم از کد زیر استفاده می‌کنیم:
$.fn.editableutils.itemsByValue(value, sourceData)
 emptyclass  معرفی یک کلاس css برای موقعیکه عنصر خالی است.
 emptytext  در صورتی خالی بودن عنصر، این متن را برای عنصر نمایش بده.
 highlight   بعد از به روز رسانی متن عنصر، آن را با این رنگ highlight خواهد کرد و کد رنگی باید در مبنای هگز باشد. مقدار پیش فرض آن false است.
 mode
 دو حالت نمایشی دارد که پیش فرض آن popup است و با باز کردن یک پنجره، مقدار جدید را دریافت می‌کند. مورد بعدی inline است که به جای باز کردن پنجره، متن عنصر را به حالت ویرایش تغییر میدهد.
 name  نام فیلدی که مقدارش تغییر می‌کند.
 onblur زمانی که کاربر فوکوس را از ویرایشگر  می‌گیرد، ویرایشگر چه پاسخی باید به آن بدهد، باز بماند؟ ignore ، بسته شود؟ cancel و یا مقدار داده شده را تایید کند؟submit
 params
پارامترهای درخواست ایجکسی که کنترل در حالت پیش فرض ارسال می‌کند؛ شامل Pk که آن را با id رکورد پر می‌کنیم. name نام فیلدی که تغییر یافته است و value که مقدار جدید است. در صورتیکه دوست دارید اطلاعات اضافی‌تری نیز ارسال شوند، می‌توانید از این خاصیت استفاده کنید و پارامترها را در قالب Object به آن پاس کنید. ولی اگر بخواهید در کل همه‌ی پارامترها را رونویسی کنید باید یک تابع را به آن پاس کنید:

  params: function(params) {
        //در این حالت پارامترهای پیش فرض ارسال نشده 
و تنها پارامترهای معرفی شده در این تابع ارسال می‌شوند
        params.a = 1;
        return params;
    }

 pk  کلید اصلی رکورد شما در دیتابیس یا هان id است. در صورتی که از کلیدهای ترکیبی استفاده می‌کنید، نگران نباشید فکر آن را هم کرده اند.
//کلید عدد
pk:1,
//کلید رشته ای
pk:'dp123'
//کلید ترکیبی
pk:{id: 1, lang: 'en'}

//معرفی یک تابع به آن و بازگشت 
یکی از مقادیر بالا بعد از محاسبات pk:function() { }
 Placement  این ویژگی فقط به درد حالت Popup می‌خورد که پنجره را کجای عنصر نمایش دهد و شامل چهار مقدار left,right,top,bottom می‌شود.
 saveonchange  زمانی که مقدار جدید، برابر مقدار فعلی باشد و این خاصیت false باشد، هیچ تغییر‌ی رخ نخواهد داد. ولی اگر برابر true باشد ،مقدار جدید اسال و جایگزین مقدار فعلی خواهد شد. مقدار پیش فرض آن false است.
 selector
  با استفاده از این خصوصیت در عنصر انتخابی به دنبال عناصری که در selector تعیین شده می‌گردد و حالت ویرایش را روی آن‌ها فعال می‌کند.
در این حالت استفاده از خصوصیات emptytext و autotext در ابتدای امر ممکن نیست و بعد از اولین کلیک قابل استفاده هستند.
نکته بعدی اینکه شما باید کلاس‌های زیر را دستی اضافه کنید.
کلاس  editable-click برای همه کنترل‌ها وکلاس editable-empty به کنترل‌های بدون مقدار و برای مقداردهی کنترلهای بدون مقدار میتوان از خاصیت ''=data-value استفاده کرد.
    <div id="user">
      <!-- empty -->
      <a href="#" data-name="username" 
data-type="text" data-value="" 
title="Username">Empty</a>
      <!-- non-empty -->
      <a href="#" data-name="group" 
data-type="select" data-source="/groups"
 data-value="1" title="Group">Operator</a>
    </div>     
     
    <script>
    $('#user').editable({
        selector: 'a',
        url: '/post',
        pk: 1
    });
    </script>
 send  سه مقدار auto,always و never را دریافت می‌کند. موقعی که شما آن را روی auto تنظیم کنید؛ در صورتی مقادیر به سمت سرور ارسال می‌شوند که دو خاصیت url و pk تعریف شده باشند. در غیر این صورت ویرایش فقط در حالت محلی و روی سیستم کاربر رخ خواهد داد.
 showbuttons   در صورتیکه با false مقداردهی شود، تایید فرم به طور خودکار انجام می‌گیرد و اگر با یکی از مقادیر left یا Bottom پر شود، دکمه‌ها را در آن قسمت نشان می‌دهد.
 success
 اطلاعات به سمت سرور رفته و با موفقیت با کد 200 بازگشت داده شده‌اند. در مستندات نوشته است، هر کد وضعیتی غیر از 200 بازگشت داده شود، به سمت خاصیت error هدایت می‌شو.د ولی آن طور که من با httpresponsemessage تست کردم، چنین چیزی را مشاهده نکردم و مجددا success صدا زده شد. پس بهتر هست داده‌ای را که به سمت کنترل برگشت می‌دهید، خودتان کنترل کنید. به خصوص اگر انتقال اطلاعات صحیح باشد. ولی اگر در دیتابیس، تغییر با خطا روبرو گردد بهتر است نتیجه‌ی آن ارسال شده و از تغییر مقدار فعلی ممانعت به عمل آورید.
    success: function(response, newValue) {
        if(!response.success) return response.msg;
    }
 toggle  اگر قصد دارید که باز و بسته کردن ویرایشگر را بر عهده‌ی مثلا یک دکمه‌ی روی صفحه بگذارید، این خصوصیت به شما کمک می‌کند:
    $('#edit-button').click(function(e) {
        e.stopPropagation();
        $('#favsite').editable('toggle');
    });
به جای toggle نیز می‌توان از show و hide هم استفاده کرد. وجود عبارت e.stopPropagation جهت باز شدن صحیح ویرایشگر الزامی است.

 type نوع ویرایشی را که قرار است انجام گیرد، مشخص می‌کند. text برای متن، date برای تاریخ، textarea جهت متون طولانی‌تر نسبت به text و بسیاری از موارد دیگر
 unsavedclass  این کلاس موقعی اعمال می‌گردد که اطلاعاتی را ویرایش کرده‌اید، ولی اطلاعاتی به سمت سرور ارسال نشده است. مثلا pk مقداردهی نشده یا send=never قرار داید و یا اینکه به صورت محلی ذخیره می‌کنید و می‌خواهید در آخر همه‌ی اطلاعات را ارسال کنید.
این خاصیت به طور پیش فرض با کلاس editable-unsaved مقداردهی شده که می‌توانید با نال کردن، از شرش خلاص شوید.
 url
این خاصیت با آدرس سمت سرور پر می‌شود. ولی میتوان به آن یک تابع هم پاس کرد که این تابع جایگزین درخواست ایجکسی خودش خواهد شد و برای بازگشت دادن نتیجه‌ی این درخواست به سمت تابع‌های callback خودش می‌توانید یک deferred object را برگشت دهید:

 url: function(params) {
        var d = new $.Deferred;
        if(params.value === 'abc') {
//returning error via deferred object 

 return d.reject('error message'); 
        } else {
            //async saving data in js model
            someModel.asyncSaveMethod({
               ..., 
               success: function(){
                  d.resolve();
               }
            }); 
            return d.promise();
        }
    }

 validate
 مقدار پیش فرض آن نال است و می‌توان به آن یک تابع را جهت اعتبارسنجی سمت کلاینت پاس داد. به عنوان آرگومان، مقدار جدیدی را ارسال کرده و در آن به اعتبارسنجی می‌پردازید. در صورتی که مقدار، نامعتبر باشد، می‌توانید یک پیام خطا از نوع رشته‌ای را برگردانید.

در صورتی که از نسخه‌ی 1.5.1 به بعد استفاده می‌کنید، دریافت یک object با مقادیر زیر نیز ممکن شده است:
newValue: مقدار جدید و جایگزین مقدار غیر معتبر.
msg : پیام خطا.
به کدهای زیر در سه حالت نگاه کنید:
validate: function (value) {
                if ($.trim(value) == '') {
//در تمامی نسخه‌های یک پیام متنی باز میگردد
                    return 'This field is required';
//1.5.1
//یک مقدار جدید برگشت میدهد که بلافاصله آن را
// تایید میکند و متن عنصر به روز می‌شود
                    return { newValue: 'validated' };
//متن جدید ار ارسال کرده و پیام هشدار را نشان میدهد 
//ولی تایید نمی‌کند و منتظر تایید کاربر است
                    return { newValue: 'validated',
 msg: 'This field is required' }; } }

 value مقدار پیش فرضی که در ویرایشگر نشان می‌دهد و اگر مقداردهی نشود، از متن عنصر استفاده می‌کند.
 autotext  سه مقدار دارد auto (پیش فرض)،always و never.
موقعیکه عنصر شما متنی نداشته باشد و روی auto تنظیم شده باشد، مقدار value را به عنوان متن عنصر نمایش می‌دهد.
always کاری ندارد که عنصر شما متن دارد یا خالی است؛ مقدار value به آن انتساب داده خواهد شد.
never هیچگاه.

  در قسمت بعدی که قسمت پایانی است مطالب را ادامه می‌دهیم.
مطالب
React 16x - قسمت 17 - مسیریابی - بخش 3 - یک تمرین
به عنوان تمرین، همان برنامه‌ی طراحی گریدی را که تا قسمت 14 تکمیل کردیم، با معرفی مسیریابی بهبود خواهیم بخشید. برای این منظور یک NavBar بوت استرپی را به بالای صفحه اضافه می‌کنیم که دارای سه لینک movies ،customers و rentals است. به همین جهت نیاز به دو کامپوننت مقدماتی customers و rentals نیز وجود دارد که تنها یک h1 را نمایش می‌دهند. به علاوه منوی راهبری برنامه نیز باید بر اساس مسیر فعال جاری، با رنگ مشخصی، فعال بودن مسیریابی گزینه‌ی انتخابی را مشخص کند. در این برنامه اگر کاربر، آدرس نامعتبری را وارد کرد، باید به صفحه‌ی not-found هدایت شود. همچنین می‌خواهیم تمام عناوین فیلم‌های نمایش داده شده‌ی در جدول، تبدیل به لینک‌هایی به صفحه‌ی جدید جزئیات آن‌ها شوند. در این صفحه باید یک دکمه‌ی Save هم وجود داشته باشد تا با کلیک بر روی آن، به صورت خودکار به صفحه‌ی movies هدایت شویم.


برپایی پیش‌نیازها

ابتدا کتابخانه‌ی react-router-dom را نصب می‌کنیم:
 npm i react-router-dom --save
سپس کامپوننت App را با BrowserRouter آن در فایل index.js محصور می‌کنیم؛ تا کار انتقال مدیریت تاریخچه‌ی مرور صفحات در مرورگر، به درخت کامپوننت‌های React انجام شود:
import { BrowserRouter } from "react-router-dom";

//...

ReactDOM.render(
  <BrowserRouter>
    <App />
  </BrowserRouter>,
  document.getElementById("root")
);


ایجاد کامپوننت‌های جدید مورد نیاز

برای تکمیل نیازمندی‌هایی که در مقدمه عنوان شد، این کامپوننت‌های جدید را ایجاد می‌کنیم:
کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\customers.jsx با این محتوا:
import React from "react";

const Customers = () => {
  return <h1>Customers</h1>;
};

export default Customers;

کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\rentals.jsx با این محتوا:
import React from "react";

const Rentals = () => {
  return <h1>Rentals</h1>;
};

export default Rentals;

کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\notFound.jsx با این محتوا:
import React from "react";

const NotFound = () => {
  return <h1>Not Found</h1>;
};

export default NotFound;

کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\movieForm.jsx با این محتوا:
import React from "react";

const MovieForm = () => {
  return (
    <div>
      <h1>Movie Form</h1>
      <button className="btn btn-primary">Save</button>
    </div>
  );
};

export default MovieForm;


ثبت مسیریابی‌های مورد نیاز برنامه

پس از نصب کتابخانه‌ی مسیریابی و راه اندازی آن، اکنون نوبت به تعریف مسیریابی‌های مورد نیاز برنامه در فایل app.js است:
import "./App.css";

import React from "react";
import { Redirect, Route, Switch } from "react-router-dom";

import Customers from "./components/customers";
import Movies from "./components/movies";
import NotFound from "./components/notFound";
import Rentals from "./components/rentals";

function App() {
  return (
    <main className="container">
      <Switch>
        <Route path="/movies" component={Movies} />
        <Route path="/customers" component={Customers} />
        <Route path="/rentals" component={Rentals} />
        <Route path="/not-found" component={NotFound} />
        <Redirect to="/not-found" />
      </Switch>
    </main>
  );
}

export default App;
- در اینجا ابتدا چهار مسیریابی جدید را جهت نمایش صفحات کامپوننت‌هایی که ایجاد کردیم، تعریف و سپس نکته‌ی «مدیریت مسیرهای نامعتبر درخواستی» قسمت قبل را نیز با افزودن کامپوننت Redirect، پیاده سازی کرده‌ایم. به علاوه پیشتر نمایش کامپوننت Movies را داخل container تعریف شده داشتیم که اکنون با وجود این مسیریابی‌ها، نیازی به تعریف المان آن نیست و از return تعریف شده، حذف شده‌است.
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنیم، بلافاصله به http://localhost:3000/not-found هدایت می‌شویم. از این جهت که هنوز مسیریابی را برای / یا ریشه‌ی سایت که در ابتدا نمایش داده می‌شود، تنظیم نکرده‌ایم. به همین جهت Redirect زیر را پیش از آخرین Redirect تعریف شده اضافه می‌کنیم تا با درخواست ریشه‌ی سایت، به آدرس /movies هدایت شویم:
<Redirect from="/" to="/movies" />
و هانطور که در بخش 1 این قسمت بررسی کردیم، چون این مسیریابی با تمام آدرس‌های شروع شده‌ی با / تطابق پیدا می‌کند، وجود Switch در اینجا ضروری است؛ تا پس از انطباق با اولین مسیر ممکن، کار مسیریابی به پایان برسد. به علاوه با تعریف این Redirect، اگر مثلا آدرس نامعتبر http://localhost:3000/xyz را درخواست کنیم، به آدرس movies/ هدایت می‌شویم؛ چون / با xyz/ تطابق پیدا کرده و کار در همینجا به پایان می‌رسد. به همین جهت ذکر ویژگی exact در تعریف این Redirect ویژه ضروری است؛ تا صرفا به ریشه‌ی سایت پاسخ دهد:
<Redirect from="/" exact to="/movies" />


افزودن منوی راهبری به برنامه

ابتدا فایل جدید src\components\navBar.jsx را ایجاد می‌کنیم؛ با این محتوا:
import React from "react";
import { Link, NavLink } from "react-router-dom";

const NavBar = () => {
  return (
    <nav className="navbar navbar-expand-lg navbar-light bg-light">
      <Link className="navbar-brand" to="/">
        Home
      </Link>
      <button
        className="navbar-toggler"
        type="button"
        data-toggle="collapse"
        data-target="#navbarNavAltMarkup"
        aria-controls="navbarNavAltMarkup"
        aria-expanded="false"
        aria-label="Toggle navigation"
      >
        <span className="navbar-toggler-icon" />
      </button>
      <div className="collapse navbar-collapse" id="navbarNavAltMarkup">
        <div className="navbar-nav">
          <NavLink className="nav-item nav-link" to="/movies">
            Movies
          </NavLink>
          <NavLink className="nav-item nav-link" to="/customers">
            Customers
          </NavLink>
          <NavLink className="nav-item nav-link" to="/rentals">
            Rentals
          </NavLink>
        </div>
      </div>
    </nav>
  );
};

export default NavBar;
توضیحات:
- ساختار کلی NavBar ای را که ملاحظه می‌کنید، دقیقا از مثال‌های رسمی مستندات بوت استرپ 4 گرفته شده‌است و تمام classهای آن با className جایگزین شده‌اند.
- سپس تمام anchor‌های موجود در یک منوی راهبری بوت استرپ را به Link و یا NavLink تبدیل کرده‌ایم تا برنامه به صورت SPA عمل کند؛ یعنی با کلیک بر روی هر لینک، بارگذاری کامل صفحه در مرورگر صورت نگیرد و تنها محل و قسمتی که توسط کامپوننت‌های Route مشخص شده، به روز رسانی شوند. تفاوت NavLink با Link در کتابخانه‌ی react-router-dom، افزودن خودکار کلاس active به المانی است که بر روی آن کلیک شده‌است. به این ترتیب بهتر می‌توان تشخیص داد که هم اکنون در کجای منوی راهبری قرار داریم.
- پس از تبدیل anchor‌ها به Link و یا NavLink، مرحله‌ی بعد، تبدیل href‌های لینک‌های قبلی به ویژگی to است که هر کدام باید به یکی از مسیریابی‌های تنظیم شده، مقدار دهی گردد.

پس از تعریف کامپوننت منوی راهبری سایت، به app.js بازگشته و این کامپوننت را پیش از مسیریابی‌های تعریف شده اضافه می‌کنیم:
import NavBar from "./components/navBar";
// ...

function App() {
  return (
    <React.Fragment>
      <NavBar />
      <main className="container">
        // ...
      </main>
    </React.Fragment>
  );
}

export default App;
در اینجا چون نیاز به بازگشت دو المان NavBar و main وجود داشت، از React.Fragment برای محصور کردن آن‌ها استفاده کردیم.

به علاوه به فایل index.css برنامه مراجعه کرده و padding این navBar را صفر می‌کنیم تا از بالای صفحه و بدون فاصله‌ای نمایش داده شود و container اصلی نیز اندکی از پایین آن فاصله پیدا کند:
body {
  margin: 0;
  padding: 0 0 0 0;
  font-family: sans-serif;
}

.navbar {
  margin-bottom: 30px;
}

.clickable {
  cursor: pointer;
}
با این تغییر، اکنون ظاهر برنامه به صورت زیر در خواهد آمد:


اگر دقت کنید چون آدرس http://localhost:3000/movies در حال نمایش است، در منوی راهبری، گزینه‌ی متناظر با آن، با رنگی دیگر مشخص (فعال) شده‌است.


لینک کردن عناوین فیلم‌های نمایش داده شده به کامپوننت movieForm

برای تبدیل عناوین نمایش داده شده‌ی در جدول فیلم‌ها به لینک، به کامپوننت src\components\moviesTable.jsx مراجعه کرده و تغییرات زیر را اعمال می‌کنیم:
- در قدم اول باید بجای ذکر خاصیت Title در آرایه‌ی ستون‌های جدول:
class MoviesTable extends Component {
  columns = [
    { path: "title", label: "Title" },
یک محتوای لینک شده را نمایش دهیم:
class MoviesTable extends Component {
  columns = [
    {
      path: "title",
      label: "Title",
      content: movie => <Link to={`/movies/${movie._id}`}>{movie.title}</Link>
    },
در اینجا خاصیت content اضافه شده‌است تا یک المان React را مانند Link، بازگشت دهد و چون می‌خواهیم id هر فیلم نیز در اینجا ذکر شود، آن‌را به صورت arrow function تعریف کرده‌ایم تا شیء movie را گرفته و لینک به آن‌را تولید کند. در اینجا از یک template literal برای تولید پویای رشته‌ی منتسب به to استفاده کرده‌ایم.
همچنین این Link را هم باید در بالای این ماژول import کرد:
import { Link } from "react-router-dom";
تا اینجا عناوین فیلم‌ها را تبدیل به لینک‌هایی کردیم:



تعریف مسیریابی نمایش جزئیات یک فیلم انتخابی

اگر به تصویر فوق دقت کنید، به آدرس‌هایی مانند http://localhost:3000/movies/5b21ca3eeb7f6fbccd47181a رسیده‌ایم که به همراه id هر فیلم هستند. اکنون می‌خواهیم کلیک بر روی این لینک‌ها را جهت فعالسازی صفحه‌ی نمایش جزئیات فیلم، تنظیم کنیم. به همین جهت به فایل app.js مراجعه کرده و مسیریابی زیر را به ابتدای Switch تعریف شده اضافه می‌کنیم:
<Route path="/movies/:id" component={MovieForm} />
که نیاز به این import را هم دارد:
import MovieForm from "./components/movieForm";


تکمیل کامپوننت نمایش جزئیات یک فیلم

اکنون می‌خواهیم صفحه‌ی نمایش جزئیات فیلم، به همراه نمایش id فیلم باشد و همچنین با کلیک بر روی دکمه‌ی Save آن، کاربر را به صفحه‌ی movies هدایت کند. به همین جهت فایل src\components\movieForm.jsx را به صورت زیر ویرایش می‌کنیم:
import React from "react";

const MovieForm = ({ match, history }) => {
  return (
    <div>
      <h1>Movie Form {match.params.id} </h1>
      <button
        className="btn btn-primary"
        onClick={() => history.push("/movies")}
      >
        Save
      </button>
    </div>
  );
};

export default MovieForm;
توضیحات:
- چون این کامپوننت، یک کامپوننت تابعی بدون حالت است، props را باید از طریق آرگومان خود دریافت کند و البته در همینجا امکان Object Destructuring خواصی که از آن نیاز داریم، مهیا است؛ مانند { match, history } که ملاحظه می‌کنید.
- سپس شیء match، امکان دسترسی به params ارسالی به صفحه را مانند id فیلم، میسر می‌کند.
- با استفاده از شیء history و متد push آن می‌توان علاوه بر به روز رسانی تاریخچه‌ی مرورگر، به مسیر مشخص شده بازگشت که در همینجا و به صورت inline، تعریف شده‌است.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-17.zip
نظرات مطالب
طراحی و پیاده سازی DomainEvents
البته پیاده سازی‌های اختصاصی‌تری برای فناوری‌های خاص در این مورد و الگوی خاص وجود دارند. برای مثال change tracking در EF پیاده سازی همین مبحث هست. فقط شاید نمونه‌ی اصلی آن آنچنان ساختیافته نباشد. به همین جهت کتابخانه‌هایی مانند موارد زیر بر فراز change tracking آن تهیه شده‌اند تا یک چنین رخ‌دادهایی را بهتر و شکیل‌تر بتوان پیاده سازی کرد:
مطالب
استفاده از Full text search توسط Entity Framework
پیشنیاز مطلب:
پشتیبانی از Full Text Search در SQL Server

Full Text Search یا به اختصار FTS یکی از قابلیت‌های SQL Server جهت جستجوی پیشرفته در متون میباشد. این قابلیت تا کنون در EF 6.1.1 ایجاد نشده است.
در ادامه پیاده سازی از FTS در EF را مشاهده مینمایید.
جهت ایجاد قابلیت FTS از متد Contains در Linq استفاده شده است.
ابتدا متد‌های الحاقی جهت اعمال دستورات FREETEXT و CONTAINS اضافه میشود.سپس دستورات تولیدی EF را قبل از اجرا بر روی بانک اطلاعاتی توسط امکان Command Interception به دستورات FTS تغییر میدهیم.
همانطور که میدانید دستور Contains در Linq توسط EF به دستور LIKE تبدیل میشود. به جهت اینکه ممکن است بخواهیم از دستور LIKE نیز استفاده کنیم یک پیشوند به مقادیری که میخواهیم به دستورات FTS تبدیل شوند اضافه مینماییم.
جهت استفاده از Fts در EF کلاس‌های زیر را ایجاد نمایید.
 
کلاس FullTextPrefixes :
/// <summary>
    /// 
    /// </summary>
    public static class FullTextPrefixes
    {
        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        public const string ContainsPrefix = "-CONTAINS-";

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        public const string FreetextPrefix = "-FREETEXT-";

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="searchTerm"></param>
        /// <returns></returns>
        public static string Contains(string searchTerm)
        {
            return string.Format("({0}{1})", ContainsPrefix, searchTerm);
        }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="searchTerm"></param>
        /// <returns></returns>
        public static string Freetext(string searchTerm)
        {
            return string.Format("({0}{1})", FreetextPrefix, searchTerm);
        }

    }

کلاس جاری جهت علامت گذاری دستورات FTS میباشد و توسط متد‌های الحاقی و کلاس FtsInterceptor استفاده میگردد.

کلاس FullTextSearchExtensions :
public static class FullTextSearchExtensions
    {

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <typeparam name="TEntity"></typeparam>
        /// <param name="source"></param>
        /// <param name="expression"></param>
        /// <param name="searchTerm"></param>
        /// <returns></returns>
        public static IQueryable<TEntity> FreeTextSearch<TEntity>(this IQueryable<TEntity> source, Expression<Func<TEntity, object>> expression, string searchTerm) where TEntity : class
        {
            return FreeTextSearchImp(source, expression, FullTextPrefixes.Freetext(searchTerm));
        }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <typeparam name="TEntity"></typeparam>
        /// <param name="source"></param>
        /// <param name="expression"></param>
        /// <param name="searchTerm"></param>
        /// <returns></returns>
        public static IQueryable<TEntity> ContainsSearch<TEntity>(this IQueryable<TEntity> source, Expression<Func<TEntity, object>> expression, string searchTerm) where TEntity : class
        {
            return FreeTextSearchImp(source, expression, FullTextPrefixes.Contains(searchTerm));
        }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <typeparam name="TEntity"></typeparam>
        /// <param name="source"></param>
        /// <param name="expression"></param>
        /// <param name="searchTerm"></param>
        /// <returns></returns>
        private static IQueryable<TEntity> FreeTextSearchImp<TEntity>(this IQueryable<TEntity> source, Expression<Func<TEntity, object>> expression, string searchTerm)
        {
            if (String.IsNullOrEmpty(searchTerm))
            {
                return source;
            }

            // The below represents the following lamda:
            // source.Where(x => x.[property].Contains(searchTerm))

            //Create expression to represent x.[property].Contains(searchTerm)
            //var searchTermExpression = Expression.Constant(searchTerm);
            var searchTermExpression = Expression.Property(Expression.Constant(new { Value = searchTerm }), "Value");
            var checkContainsExpression = Expression.Call(expression.Body, typeof(string).GetMethod("Contains"), searchTermExpression);

            //Join not null and contains expressions

            var methodCallExpression = Expression.Call(typeof(Queryable),
                                                       "Where",
                                                       new[] { source.ElementType },
                                                       source.Expression,
                                                       Expression.Lambda<Func<TEntity, bool>>(checkContainsExpression, expression.Parameters));

            return source.Provider.CreateQuery<TEntity>(methodCallExpression);
        }

در این کلاس متدهای الحاقی جهت اعمال قابلیت Fts ایجاد شده است.
متد FreeTextSearch جهت استفاده از دستور FREETEXT  استفاده میشود.در این متد پیشوند -FREETEXT- جهت علامت گذاری این دستور به ابتدای مقدار جستجو اضافه میشود. این متد دارای دو پارامتر میباشد ، اولی ستونی که میخواهیم بر روی آن جستجوی FTS انجام دهیم و دومی عبارت جستجو.
متد ContainsSearch جهت استفاده از دستور CONTAINS استفاده میشود.در این متد پیشوند -CONTAINS- جهت علامت گذاری این دستور به ابتدای مقدار جستجو اضافه میشود. این متد دارای دو پارامتر میباشد ، اولی ستونی که میخواهیم بر روی آن جستجوی FTS انجام دهیم و دومی عبارت جستجو. 
متد FreeTextSearchImp جهت ایجاد دستور Contains در Linq میباشد.
 
کلاس FtsInterceptor :
 public class FtsInterceptor : IDbCommandInterceptor
    {

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="command"></param>
        /// <param name="interceptionContext"></param>
        public void NonQueryExecuting(DbCommand command, DbCommandInterceptionContext<int> interceptionContext)
        {
        }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="command"></param>
        /// <param name="interceptionContext"></param>
        public void NonQueryExecuted(DbCommand command, DbCommandInterceptionContext<int> interceptionContext)
        {
        }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="command"></param>
        /// <param name="interceptionContext"></param>
        public void ReaderExecuting(DbCommand command, DbCommandInterceptionContext<DbDataReader> interceptionContext)
        {
            RewriteFullTextQuery(command);
        }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="command"></param>
        /// <param name="interceptionContext"></param>
        public void ReaderExecuted(DbCommand command, DbCommandInterceptionContext<DbDataReader> interceptionContext)
        {
        }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="command"></param>
        /// <param name="interceptionContext"></param>
        public void ScalarExecuting(DbCommand command, DbCommandInterceptionContext<object> interceptionContext)
        {
            RewriteFullTextQuery(command);
        }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="command"></param>
        /// <param name="interceptionContext"></param>
        public void ScalarExecuted(DbCommand command, DbCommandInterceptionContext<object> interceptionContext)
        {
        }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="cmd"></param>
        public static void RewriteFullTextQuery(DbCommand cmd)
        {
            var text = cmd.CommandText;
            for (var i = 0; i < cmd.Parameters.Count; i++)
            {
                var parameter = cmd.Parameters[i];
                if (
                    !parameter.DbType.In(DbType.String, DbType.AnsiString, DbType.StringFixedLength,
                        DbType.AnsiStringFixedLength)) continue;
                if (parameter.Value == DBNull.Value)
                    continue;
                var value = (string)parameter.Value;
                if (value.IndexOf(FullTextPrefixes.ContainsPrefix, StringComparison.Ordinal) >= 0)
                {
                    parameter.Size = 4096;
                    parameter.DbType = DbType.AnsiStringFixedLength;
                    value = value.Replace(FullTextPrefixes.ContainsPrefix, ""); // remove prefix we added n linq query
                    value = value.Substring(1, value.Length - 2); // remove %% escaping by linq translator from string.Contains to sql LIKE
                    parameter.Value = value;
                    cmd.CommandText = Regex.Replace(text,
                        string.Format(
                            @"\[(\w*)\].\[(\w*)\]\s*LIKE\s*@{0}\s?(?:ESCAPE N?'~')", parameter.ParameterName),
                        string.Format(@"CONTAINS([$1].[$2], @{0})", parameter.ParameterName));
                    if (text == cmd.CommandText)
                        throw new Exception("FTS was not replaced on: " + text);
                    text = cmd.CommandText;
                }
                else if (value.IndexOf(FullTextPrefixes.FreetextPrefix, StringComparison.Ordinal) >= 0)
                {
                    parameter.Size = 4096;
                    parameter.DbType = DbType.AnsiStringFixedLength;
                    value = value.Replace(FullTextPrefixes.FreetextPrefix, ""); // remove prefix we added n linq query
                    value = value.Substring(1, value.Length - 2); // remove %% escaping by linq translator from string.Contains to sql LIKE
                    parameter.Value = value;
                    cmd.CommandText = Regex.Replace(text,
                        string.Format(
                            @"\[(\w*)\].\[(\w*)\]\s*LIKE\s*@{0}\s?(?:ESCAPE N?'~')", parameter.ParameterName),
                        string.Format(@"FREETEXT([$1].[$2], @{0})", parameter.ParameterName));
                    if (text == cmd.CommandText)
                        throw new Exception("FTS was not replaced on: " + text);
                    text = cmd.CommandText;
                }
            }
        }

    }

در این کلاس دستوراتی را که توسط متد‌های الحاقی جهت امکان Fts علامت گذاری شده بودند را یافته و دستور LIKE را با دستورات  CONTAINSو FREETEXT جایگزین میکنیم.

در ادامه برنامه ای جهت استفاده از این امکان به همراه دستورات تولیدی آنرا مشاهده مینمایید.
public class Note
    {
        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        public int Id { get; set; }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        public string NoteText { get; set; }
    }

  public class FtsSampleContext : DbContext
    {
        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        public DbSet<Note> Notes { get; set; }

        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="modelBuilder"></param>
        protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
        {
            modelBuilder.Configurations.Add(new NoteMap());
        }
    }

/// <summary>
    /// 
    /// </summary>
    class Program
    {
        /// <summary>
        /// 
        /// </summary>
        /// <param name="args"></param>
        static void Main(string[] args)
        {
            DbInterception.Add(new FtsInterceptor());
            const string searchTerm = "john";
            using (var db = new FtsSampleContext())
            {
                var result1 = db.Notes.FreeTextSearch(a => a.NoteText, searchTerm).ToList();
                //SQL Server Profiler result ===>>>
                //exec sp_executesql N'SELECT 
                //    [Extent1].[Id] AS [Id], 
                //    [Extent1].[NoteText] AS [NoteText]
                //    FROM [dbo].[Notes] AS [Extent1]
                //    WHERE FREETEXT([Extent1].[NoteText], @p__linq__0)',N'@p__linq__0 
                //char(4096)',@p__linq__0='(john)'
                var result2 = db.Notes.ContainsSearch(a => a.NoteText, searchTerm).ToList();
                //SQL Server Profiler result ===>>>
                //exec sp_executesql N'SELECT 
                //    [Extent1].[Id] AS [Id], 
                //    [Extent1].[NoteText] AS [NoteText]
                //    FROM [dbo].[Notes] AS [Extent1]
                //    WHERE CONTAINS([Extent1].[NoteText], @p__linq__0)',N'@p__linq__0 
                //char(4096)',@p__linq__0='(john)'
            }
            Console.ReadKey();
        }
    }

ابتدا کلاس FtsInterceptor را به EF معرفی مینماییم. سپس از دو متد الحاقی مذکور استفاده مینماییم. خروجی هر دو متد توسط SQL Server Profiler در زیر هر متد مشاهده مینمایید.
تمامی کدها و مثال مربوطه در آدرس https://effts.codeplex.com قرار گرفته است.
منبع:
Full Text Search in Entity Framework 6
مطالب
Repository ها روی UnitOfWork ایده خوبی نیستند
در دنیای دات نت گرایشی برای تجزیه (abstract) کردن EF پشت الگوی Repository وجود دارد. این تمایل اساسا بد است و در ادامه سعی می‌کنم چرای آن را توضیح دهم.


پایه و اساس

عموما این باور وجود دارد که با استفاده از الگوی Repository می‌توانید (در مجموع) دسترسی به داده‌ها را از لایه دامنه (Domain) تفکیک کنید و "داده‌ها را بصورت سازگار و استوار عرضه کنید".

اگر به هر کدام از پیاده سازی‌های الگوی Repository در کنار (UnitOfWork (EF دقت کنید خواهید دید که تفکیک (decoupling) قابل ملاحظه ای وجود ندارد.

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Data;
using ContosoUniversity.Models;

namespace ContosoUniversity.DAL
{
    public class StudentRepository : IStudentRepository, IDisposable
    {
        private SchoolContext context;

        public StudentRepository(SchoolContext context)
        {
            this.context = context;
        }

        public IEnumerable<Student> GetStudents()
        {
            return context.Students.ToList();
        }

        public Student GetStudentByID(int id)
        {
            return context.Students.Find(id);
        }

        //<snip>
        public void Save()
        {
            context.SaveChanges();
        }
    }
}

این کلاس بدون SchoolContext نمی‌تواند وجود داشته باشد، پس دقیقا چه چیزی را در اینجا decouple کردیم؟ هیچ چیز را!

در این قطعه کد - از MSDN - چیزی که داریم یک پیاده سازی مجدد از LINQ است که مشکل کلاسیک Repository API‌های بی انتها را بدست می‌دهد. منظور از Repository API‌های بی انتها، متدهای جالبی مانند GetStudentById, GetStudentByBirthday, GetStudentByOrderNumber و غیره است.

اما این مشکل اساسی نیست. مشکل اصلی روتین ()Save است. این متد یک دانش آموز (Student) را ذخیره می‌کند .. اینطور بنظر می‌رسد. دیگر چه چیزی را ذخیره می‌کند؟ آیا می‌توانید حدس بزنید؟ من که نمی‌توانم .. بیشتر در ادامه.


UnitOfWork تراکنشی است

یک UnitOfWork همانطور که از نامش بر می‌آید برای انجام کاری وجود دارد. این کار می‌تواند به سادگی واکشی اطلاعات و نمایش آنها، و یا به پیچیدگی پردازش یک سفارش جدید باشد. هنگامی که شما از EntityFramework استفاده می‌کنید و یک DbContext را وهله سازی می‌کنید، در واقع یک UnitOfWork می‌سازید.

در EF می‌توانید با فراخوانی ()SubmitChanges تمام تغییرات را فلاش کرده و بازنشانی کنید (flush and reset). این کار بیت‌های مقایسه change tracker را تغییر می‌دهد. افزودن رکوردهای جدید، بروز رسانی و حذف آنها. هر چیزی که تعیین کرده باشید. و تمام این دستورات در یک تراکنش یا Transaction انجام می‌شوند.


یک Repository مطلقا یک UnitOfWork نیست
هر متد در یک Repository قرار است فرمانی اتمی (Atomic) باشد - چه واکشی اطلاعات و چه ذخیره آنها. مثلا می‌توانید یک Repository داشته باشید با نام SalesRepository که اطلاعات کاتالوگ شما را واکشی می‌کند، و یا یک سفارش جدید را ثبت می‌کند. منظور از فرمان‌های اتمیک این است، که هر متد تنها یک دستور را باید اجرا کند. تراکنشی وجود ندارد و امکاناتی مانند ردیابی تغییرات و غیره هم جایی ندارند.

یکی دیگر از مشکلات استفاده از Repository‌ها این است که بزودی و به آسانی از کنترل خارج می‌شوند و نیاز به ارجاع دیگر مخازن پیدا می‌کنند. به دلیل اینکه مثلا نمی‌دانستید که SalesRepository نیاز به ارجاع ReportRepository داشته است (یا چیزی مانند این).

این مشکل به سرعت مشکل ساز می‌شود، و نیز به همین دلیل است که به UnitOfWork تمایل پیدا می‌کنیم.


بدترین کاری که می‌توانید انجام دهید: <Repository<T

این الگو دیوانه وار است. این کار عملا انتزاعی از یک انتزاع دیگر است (abstraction of an abstraction). به قطعه کد زیر دقت کنید، که به دلیلی نامشخص بسیار هم محبوب است.

public class CustomerRepository : Repository < Customer > {
  public CustomerRepository(DbContext context){
    //a property on the base class
    this.DB = context;
  }

  //base class has Add/Save/Remove/Get/Fetch
}

در نگاه اول شاید بگویید مشکل این کلاس چیست؟ همه چیز را کپسوله می‌کند و کلاس پایه Repository هم به کانتکست دسترسی دارد. پس مشکل کجاست؟

مشکلات عدیده اند .. بگذارید نگاهی بیاندازیم.

آیا می‌دانید این DbContext از کجا آمده است؟
خیر، نمی‌دانید. این آبجکت به کلاس تزریق (Inject) می‌شود، و نمی‌دانید که چه متدی آن را باز کرده و به چه دلیلی. ایده اصلی پشت الگوی Repository استفاده مجدد از کد است. بدین منظور که مثلا برای عملیات CRUD از کلاسی پایه استفاده کنید تا برای هر موجودیت و فرمی نیاز به کدنویسی مجدد نباشد. برگ برنده این الگو نیز دقیقا همین است. مثلا اگر بخواهید از کدی در چند فرم مختلف استفاده کنید از این الگو استفاده میشد.

الگوی UnitOfWork همه چیز در نامش مشخص است. اگر قرار باشد آنرا بدین شکل تزریق کنید، نمی‌توانید بدانید که از کجا آمده است.


شناسه مشتری جدید را نیاز داشتم
کد بالا در CustomerRepository را در نظر بگیرید - که یک مشتری جدید را به دیتابیس اضافه می‌کند. اما CustomerID جدید چه می‌شود؟ مثلا به این شناسه نیاز دارید تا یک log بسازید. چه می‌کنید؟ گزینه‌های شما اینها هستند:

  • متد ()SubmitChanges را صدا بزنید تا تغییرات ثبت شوند و بتوانید به CustomerID جدید دسترسی پیدا کنید
  • CustomerRepository خود را باز کنید و متد پایه Add را بازنویسی (override) کنید. بدین منظور که پیش از بازگشت دادن، متد ()SubmitChanges را فراخوانی کند. این راه حلی است که MSDN به آن تشویق می‌کند، و بمبی ساعتی است که در انتظار انفجار است
  • تصمیم بگیرید که تمام متدهای Add/Remove/Save در مخازن شما باید ()SubmitChanges را فراخوانی کنند

مشکل را می‌بینید؟ مشکل در خود پیاده سازی است. در نظر بگیرید که چرا New Customer ID را نیاز دارید؟ احتمالا برای استفاده از آن در ثبت یک سفارش جدید، و یا ثبت یک ActivityLog.

اگر بخواهیم از StudentRepository بالا برای ایجاد دانش آموزان جدید پس از خرید آنها از فروشگاه کتاب مان استفاده کنیم چه؟ اگر DbContext خود را به مخزن تزریق کنید و دانش آموز جدید را ذخیره کنید .. اوه .. تمام تراکنش شما فلاش شده و از بین رفته!

حالا گزینه‌های شما اینها هستند: 1) از StudentRepository استفاده نکنید (از OrderRepository یا چیز دیگری استفاده کنید). و یا 2) فراخوانی ()SubmitChanges را حذف کنید و به باگ‌های متعددی اجازه ورود به کد تان را بدهید.

اگر تصمیم بگیرید که از StudentRepository استفاده نکنید، حالا کدهای تکراری (duplicate) خواهید داشت.

شاید بگویید که برای دستیابی به شناسه رکورد جدید نیازی به ()SubmitChanges نیست، چرا که خود EF این عملیات را در قالب یک تراکنش انجام می‌دهد!

دقیقا درست است، و نکته من نیز همین است. در ادامه به این قسمت باز خواهیم گشت.

متدهای Repositories قرار است اتمیک باشند

به هر حال تئوری اش که چنین است. چیزی که در Repository‌ها داریم حتی اصلا Repository هم نیست. بلکه یک abstraction برای عملیات CRUD است که هیچ کاری مربوط به منطق تجاری اپلیکیشن را هم انجام نمی‌دهد. مخازن قرار است روی دستورات مشخصی تمرکز کنند (مثلا ثبت یک رکورد یا واکشی لیستی از اطلاعات)، اما این مثال‌ها چنین نیستند.

همانطور که گفته شده استفاده از چنین رویکردهایی به سرعت مشکل ساز می‌شوند و با رشد اپلیکیشن شما نیز مشکلات عدیده ای برایتان بوجود می‌آروند.

خوب، راه حل چیست؟

برای جلوگیری از این abstraction‌های غیر منطقی دو راه وجود دارد. اولین راه استفاده از Command/Query Separation است که ممکن است در ابتدا کمی عجیب و بنظر برسند اما لازم نیست کاملا CQRS را دنبال کنید. تنها از سادگی انجام کاری که مورد نیاز است لذت ببرید، و نه بیشتر.

آبجکت‌های Command/Query

Jimmy Bogard مطلب خوبی در اینباره نوشته است و با تغییراتی جزئی برای بکارگیری Properties کدی مانند لیست زیر خواهیم داشت. مثلا برای مطالعه بیشتر درباره آبجکت‌های Command/Query به این لینک سری بزنید.

public class TransactOrderCommand {
  public Customer NewCustomer {get;set;}
  public Customer ExistingCustomer {get;set;}
  public List<Product> Cart {get;set;}
  //all the parameters we need, as properties...
  //...

  //our UnitOfWork
  StoreContext _context;
  public TransactOrderCommand(StoreContext context){
    //allow it to be injected - though that's only for testing
    _context = context;
  }

  public Order Execute(){
    //allow for mocking and passing in... otherwise new it up
    _context = _context ?? new StoreContext();

    //add products to a new order, assign the customer, etc
    //then...
    _context.SubmitChanges();

    return newOrder;
  }
}
همین کار را با یک آبجکت Query نیز می‌توانید انجام دهید. می‌توانید پست Jimmy را بیشتر مطالعه کنید، اما ایده اصلی این است که آبجکت‌های Query و Command برای دلیل مشخصی وجود دارند. می‌توانید آبجکت‌ها را در صورت نیاز تغییر دهید و یا mock کنید.


DataContext خود را در آغوش بگیرید

ایده ای که در ادامه خواهید دید را شخصا بسیار می‌پسندم (که توسط Ayende معرفی شد). چیزهایی که به آنها نیاز دارید را در قالب یک فیلتر wrap کنید و یا از یک کلاس کنترلر پایه استفاده کنید (با این فرض که از اپلیکیشن‌های وب استفاده می‌کنید).

using System;
using System.Web.Mvc;

namespace Web.Controllers
{
  public class DataController : Controller
  {
    protected StoreContext _context;

    protected override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
    {
      //make sure your DB context is globally accessible
      MyApp.StoreDB = new StoreDB();
    }

    protected override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext filterContext)
    {
      MyApp.StoreDB.SubmitChanges();
    }
  }
}

این کار به شما اجازه می‌دهد که از DataContext خود در خلال یک درخواست واحد (request) استفاده کنید. تنها کاری که باید بکنید این است که از این کلاس پایه ارث بری کنید. این بدین معنا است که هر درخواست به اپلیکیشن شما یک UnitOfWork خواهد بود. که بسیار هم منطقی و قابل قبول است. در برخی موارد هم شاید این فرض درست یا کارآمد نباشد، که در این هنگام می‌توانید از آبجکت‌های Command/Query استفاده کنید.


ایده‌های بعدی: چه چیزی بدست آوردیم؟

چیزهای متعددی بدست آوردیم.

  • تراکنش‌های روشن و صریح: دقیقا می‌دانیم که DbContext ما از کجا آمده و در هر مرحله روی چه UnitOfWork ای کار می‌کنیم. این امر هم الان، و هم در آینده بسیار مفید خواهد بود
  • انتزاع کمتر == شفافیت بیشتر: ما Repository‌ها را از دست دادیم، که دلیلی برای وجود داشتن نداشتند. به جز اینکه یک abstraction از abstraction دیگر باشند. رویکرد آبجکت‌های Command/Query تمیز‌تر است و دلیل وجود هرکدام و مسئولیت آنها نیز روشن‌تر است
  • شانس کمتر برای باگ ها: رویکردهای مبتنی بر Repository باعث می‌شوند که با تراکنش‌های ناموفق یا پاره ای (partially-executed) مواجه شویم که نهایتا به یکپارچگی و صحت داده‌ها صدمه می‌زند. لازم به ذکر نیست که خطایابی و رفع چنین مشکلاتی شدیدا زمان بر و دردسر ساز است

برای مطالعه بیشتر 

ایجاد Repositories بر روی UnitOfWork
به الگوی Repository در لایه DAL خود نه بگویید!
پیاده سازی generic repository یک ضد الگو است 
نگاهی به generic repositories
بدون معکوس سازی وابستگی‌ها، طراحی چند لایه شما ایراد دارد