.NET Tips | جستجوها: نتایج مشابه «تکمیل کلاس DelegateCommand»، صفحه: ۵۹

مطالب

آموزش Linq - بخش ششم: عملگرهای پرس و جو قسمت پنجم (پایانی)

عملگرهای اتصال (Join Operators)
• Join
• GroupJoin
• Zip

عملگر Join
این عملگر همانند inner join در SQL، دو مجموعه را بر اساس کلید‌های مرتبط که از طریق پارامترها به آن ارسال می‌شوند، با یکدیگر ترکیب می‌کند.
در عملیات Join، یک توالی ورودی که به آن توالی خارجی (Outer Sequence) گفته می‌شود با یک توالی دیگر که به آن توالی داخلی (Inner Sequence) می‌گوییم، بر اساس کلید‌های مشخص شده، ترکیب شده و یک توالی خروجی تولید می‌شود.

بررسی پارامتر‌های عملگر Join:

public static IEnumerable<TResult> Join<TOuter,TInner,TKey,TResult>
(this IEnumerable<TOuter> outer,
IEnumerable<TInner> inner,
Func<TOuter,TKey> outerKeySelector,
Func<TInner,TKey> innerKeySelector,
Func<TOuter,TInner,TResult> resultSelector)

• <Inner IEnumerable<TInner: نشان دهنده توالی داخلی می‌باشد.
• Func<Touter,Tkey> outerKeySelector : عنصر کلید، در توالی خارجی
• Func<Tinner,Tkey> innerKeySelector : عنصر کلید، در توالی داخلی
• Func<Touter,Tinner,Tresult> resultSelector : یک عبارت Lambda است که ظاهر عناصر خروجی را مشخص می‌کند.

نکته : بطور کلی T در پارامتر‌های بالا معرف Generic Type Parameter می‌باشد؛ T==>Type (هر نوع داده‌ای که ما مشخص کنیم).
نکته : عملگر Join یک امضاء دیگر نیز دارد که اجازه مشخص کردن IEqualityComparer را می‌دهد.

کد زیر استفاده از عملگر Join را نشان می‌دهد. توجه داشته باشید که اعلان صریح نوع داده‌ها در عبارات Lambda نوشته شده، فقط برای روشن‌تر شدن فرآیند عملیات می‌باشد.
تعریف دو آرایه از کلاس‌های Recipe و Review:

Recipe[] recipes =
{
   new Recipe {Id = 1, Name = "Mashed Potato"},
   new Recipe {Id = 2, Name = "Crispy Duck"},
   new Recipe {Id = 3, Name = "Sachertorte"}
};

// inner sequence
Review[] reviews =
{
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Tasty!"},
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Not nice :("},
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Pretty good"},
   new Review {RecipeId = 2, ReviewText = "Too hard"},
   new Review {RecipeId = 2, ReviewText = "Loved it"}
};

  var query = recipes // recipes توالی خارجی
.Join(reviews, // reviewsتوالی داخلی
  (Recipe outerKey) => outerKey.Id, // کلید انخاب شده از توالی خارجی
  (Review innerKey) => innerKey.RecipeId, // کلید انتخاب شده از توالی داخلی
  // نحوه قالب بندی خروجی
  (recipe, review) => recipe.Name + " - " + review.ReviewText);

foreach (string item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}

خروجی مثال بالا:

Mashed Potato - Tasty!
Mashed Potato - Not nice :(
Mashed Potato - Pretty good
Crispy Duck - Too hard
Crispy Duck - Loved it

ساده‌تر شده‌ی کد بالا:

var query =
recipes.Join
(reviews,
outerKey => outerKey.Id,
innerKey => innerKey.RecipeId,
(recipe, review) => recipe.Name + " - " + review.ReviewText);

همانطور که مشاهده می‌کنید در خروجی مثال بالا، عبارت Sachertorte مشاهده نمی‌شود. علت آن است که عملیات انجام شده، عملیات Left Join می‌باشد. بدین معنا که عناصری که در توالی خارجی هیچ عنصر متناظری در توالی داخلی ندارند، در توالی خروجی ظاهر نخواهند شد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
کلمه کلیدی Join، در زمان استفاده از روش عبارت‌های پرس و جو، مورد استفاده قرار گرفت. دستور Join در قسمت چهارم از این سری آموزشی بطور کامل بررسی شده است. کد زیر نحوه اجرای دستور Join را به روش عبارت‌های پرس و جو، نشان می‌دهد.

var query = from recipe in recipes
join review in reviews
on
recipe.Id equals review.RecipeId
select new //انواع بی نام
{
    RecipeName = recipe.Name,
    RecipeReview = review.ReviewText
};

foreach (var item in query)
{
    Console.WriteLine(item.RecipeName + " - " + item.RecipeReview);
}

نکته : بررسی‌ها نشان داده است که استفاده از دستور Join، به روش عبارت‌های پرس و جو نسبت به عملگر‌های پرس و جو، خوانایی بیشتری دارد.

عملگر GroupJoin
نحوه عملکرد عملگر GroupJoin، شبیه عملگر Join می‌باشد؛ با این تفاوت که خروجی حاصل از دستور GroupJoin، یک ساختار سلسله مراتبی می‌باشد. توالی خروجی، مجموعه‌ای از گروه‌ها می‌باشد که هر گروه، تشکیل شده‌است از عناصر توالی درونی.

بررسی پارامتر‌های عملگر GroupJoin
• <Inner IEnumerable<TInner : نشان دهنده توالی داخلی
• Func<Touter,Tkey> outerKeySelector : عنصر کلید، در توالی خارجی
• Func<Tinner,Tkey> innerKeySelector : عنصر کلید، در توالی داخلی
• Func<Touter,Ienumerable<Tinner>,Tresult> resultSelector : قالب بندی گروه‌های تولید شده خروجی را مشخص می‌کند

کد زیر استفاده از عملگر GroupJoin را نشان می‌دهد :

// outer sequence
Recipe[] recipes =
{
   new Recipe {Id = 1, Name = "Mashed Potato"},
   new Recipe {Id = 2, Name = "Crispy Duck"},
   new Recipe {Id = 3, Name = "Sachertorte"}
};

// inner sequence
Review[] reviews =
{
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Tasty!"},
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Not nice :("},
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Pretty good"},
   new Review {RecipeId = 2, ReviewText = "Too hard"},
   new Review {RecipeId = 2, ReviewText = "Loved it"}
};

var query = recipes
.GroupJoin(
reviews,
(Recipe outerKey) => outerKey.Id,//outer key
(Review innerKey) => innerKey.RecipeId,//inner key
(Recipe recipe, IEnumerable<Review> rev )=>تعریف ساختار گروه‌ها new
{
  RecipeName = recipe.Name,
  Reviews = rev
}
);

foreach (var item in query)
{
   Console.WriteLine($"Reviews for {item.RecipeName}");
   foreach (var review in item.Reviews)
   {
      Console.WriteLine($" - {review.ReviewText}");
   }
}

خروجی مثال فوق:

Reviews for Mashed Potato
 - Tasty!
 - Not nice :(
 - Pretty good
Reviews for Crispy Duck
 - Too hard
 - Loved it
Reviews for Sachertorte

همانطور که مشاهده می‌کنید گروه "Sachertorte" در خروجی اضافه شده است؛ در صورتی که هیچ عضوی ندارد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو

var query =
from recipe in recipes
join review in reviews on recipe.Id equals review.RecipeId
into reviewGroup
select new //انواع بی نام
{
  RecipeName = recipe.Name,
  Reviews = reviewGroup//کلیه بازخورد‌ها مرتبط با یک دستور غذایی
};

خروجی مثال فوق:

Reviews for Mashed Potato
 - Tasty!
 - Not nice :(
 - Pretty good
Reviews for Crispy Duck
 - Too hard
 - Loved it
Reviews for Sachertorte

عملگر Zip
عملگر Zip، رفتاری متفاوت نسبت به عملگر GroupJoin و Join دارد و هیچ آیتمی را به عنوان کلید، از دو توالی دریافت نمی‌کند. عملگر Zip همه عناصر دو توالی را یک به یک، به ترتیب کنار هم قرار می‌دهد. مثل زیپ در دنیای واقعی که لبه‌های دو طرف زیپ را به هم می‌رساند.

 public class Ingredient
{
  public string Name { get; set; }
  public int Calories { get; set; }
}

string[] names = { "Flour", "Butter", "Sugar" };
int[] calories = { 100, 400, 500 };
IEnumerable<Ingredient> ingredients =
names.Zip(calories, (name, calorie) =>
new Ingredient
{
  Name = name,
  Calories = calorie
});
foreach (var item in ingredients)
{
Console.WriteLine($"{item.Name} has {item.Calories} calories");
}

خروجی مثال بالا :

Flour has 100 calories
Butter has 400 calories
Sugar has 500 calories

نکته: اگر تعداد اعضای مجموعه‌ها برابر نباشد، اعضای اضافی نادیده گرفته می‌شوند.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Zip، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

‫۸ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۸ اردیبهشت ۱۳۹۵، ساعت ۱۶:۰۵

جواد رسولی

مطالب

تعامل و انتقال اطلاعات بین کامپوننت‌ها در Angular – بخش دوم

در قسمت قبل نحوه انتقال اطلاعات از کامپونت پدر به فرزند را از طریق متادیتای Input@ برسی کردیم. در اینجا نکات تکمیلی را مورد بحث قرار خواهیم داد.

همانطور که قبلا مشاهده کردید، نام متغیر تعریف شده در کامپوننت فرزند (FormIsReadOnly) به عنوان یک خصوصیت در هنگام استفاده از کامپوننت ظاهر شده و عمل انقیاد از طریق این خصوصیت FormIsReadOnly صورت می‌گیرد. در صورتیکه قصد دارید نام خصوصیت ظاهر شده در کامپوننت، با نام متغیر تعریف شده در کامپوننت فرزند متفاوت باشد، به شکل زیر عمل کنید.

@Input('readOnly') FormIsReadOnly: boolean;

در این حالت عمل انقیاد از طریق خصوصیتی با نام readOnly صورت خواهد گرفت.

ردیابی تغییرات اعمال شده بر روی خصوصیت

در برخی موارد لازم است بعد از انتساب مقداری از سمت کامپوننت پدر به کامپوننت فرزند و قبل از استفاده کامپوننت فرزند از آن مقدار، تغییرات یا اعتبار سنجی بر روی مقدار منتسب شده اعمال کنیم. مثلا فرض کنید کامپوننتی را به نام LeftSideMenu تعریف کرده‌اید که باز بودن یا بسته بودن آن توسط کامپوننت پدر تنظیم میشود. در اینجا لازم است همواره منتظر تغییر این خصوصیت از سمت کامپوننت پدر بود تا بلافاصله بعد از تنظیم این خصوصیت، کامپوننت فرزند نسبت به باز شدن یا بسته ماندن، عکس العمل نشان داده و بلافاصله تغییرات را اعمال کند (منو را باز کند یا ببندد). لازمه این کار ردیابی تغییرات اعمال شده از سمت کامپوننت پدر می‌باشد تا به محض تغییر، اصلاحات یا اعتبار سنجی‌های لازم بر روی آن اعمال شود. برای این کار دو راه حل وجود خواهد داشت.

ردیابی تغییرات صورت گرفته از طریق تنظیم setter به متغیر تعریف شده با متادیتای Input@
پیاده سازی onChanges توسط کامپوننت فرزند جهت ردیابی تغییرات کامپوننت

ردیابی تغییرات از طریق تنظیم setter

همانطور که گفته شد استفاده از کامپوننت فرزند به شکل زیر:

<app-customer-info FormIsReadOnly="true"></app-customer-info>

باعث خواهد شد مقدار انتساب یافته به FormIsReadOnly از جنس رشته‌ای باشد (یعنی "true"). در اینجا می‌خواهیم قبلا از اینکه مقدار، از طریق کامپوننت پدر به فرزند مقدار دهی شود، برسی کنیم در صورتیکه مقدار انتسابی از جنس boolean نبود، خطایی را صادر و برنامه نویس را برای این استفاده نادرست از کامپوننت هشیار کنیم:

@Component({
    selector: 'app-customer-info',
    templateUrl: './customer-info.component.html',
    styleUrls: ['./customer-info.component.css']
})
export class CustomerInfoComponent implements OnInit {
    private _formIsReadOnly: boolean;

    @Input()
    set FormIsReadOnly(value: boolean) {
        if (typeof (value) != 'boolean')
            throw new Error(`${value} type is not boolean.`);
        this._formIsReadOnly = value;
    }

    get FormIsReadOnly(): boolean { return this._formIsReadOnly; }

    constructor() { }

    ngOnInit() {
    }
}

با تنظیم setter بر روی متغیر FormIsReadOnly، لازمه‌ی تمامی تغییرات بر روی این متغیر، اجرای آن setter خواهد بود. در اینجا برسی کردیم در صورتیکه نوع مقدار (typeof(value)) از جنس boolean نباشد، خطایی صادر شود.

پیاده سازی onChanges توسط کامپوننت فرزند جهت ردیابی تغییرات کامپوننت

یکی دیگر از راه‌های تشخیص تغییرات اعمال شده بر روی کامپوننت، پیاده سازی اینترفیس onChanges توسط کامپوننت و پیاده سازی متد تعریف شده در این اینترفیس به نام ngOnChanges می‌باشد.

import { Component, OnInit, Input, OnChanges, SimpleChange } from '@angular/core';
import { ICustomerInfo } from '../../core/model/ICustomerInfo';

@Component({
    selector: 'app-customer-info',
    template: '<ul>< li *ngFor="let change of changeLog">{{change }}</li></ul>',
    styleUrls: ['./customer-info.component.css']
})
export class CustomerInfoComponent implements OnChanges {
    changeLog: string[] = [];

    @Input() FormIsReadOnly: boolean;

    ngOnChanges(changes: { [propKey: string]: SimpleChange }) {
        let log: string[] = [];
        for (let propName in changes) {
            let changedProp = changes[propName];
            let to = JSON.stringify(changedProp.currentValue);
            if (changedProp.isFirstChange()) {
                log.push(`Initial value of ${propName} set to ${to}`);
            } else {
                let from = JSON.stringify(changedProp.previousValue);
                log.push(`${propName} changed from ${from} to ${to}`);
            }
        }
        this.changeLog.push(log.join(', '));
    }

    constructor() { }
}

این کامپوننت تمامی تغییرات اعمال شده بر روی FormIsReadOnly را ردیابی کرده و نمایش خواهد داد. نمونه خروجی به شکل زیر خواهد بود.

•    Initial value of FormIsReadOnly set to true
•    FormIsReadOnly changed from true to "trued"
•    FormIsReadOnly changed from "trued" to "true"
•    FormIsReadOnly changed from "true" to "truef"
•    FormIsReadOnly changed from "truef" to "true"
•    FormIsReadOnly changed from "true" to "tru"
•    FormIsReadOnly changed from "tru" to "tr"
•    FormIsReadOnly changed from "tr" to "t"
•    FormIsReadOnly changed from "t" to ""
•    FormIsReadOnly changed from "" to "t"
•    FormIsReadOnly changed from "t" to "tr"
•    FormIsReadOnly changed from "tr" to "tru"
•    FormIsReadOnly changed from "tru" to "true"

در ادامه عنوان «به‌جریان انداختن رخدادها از کامپوننت فرزند و گرفتن آن‌ها را از طریق کامپوننت پدر» را مورد برسی قرار خواهیم داد.

ادامه دارد/

‫۶ سال و ۱۰ ماه قبل، یکشنبه ۵ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۱۷:۴۵

وحید نصیری

مطالب

متد جدید Order در دات نت 7

دات نت 7 به همراه دو متد جدید Order و OrderDescending است که مرتب سازی مجموعه‌های ساده را انجام می‌دهند.

روش متداول مرتب سازی مجموعه‌های ساده تا پیش از دات نت 7

فرض کنید لیستی از اعداد را داریم:

var numbers = new List<int> { -7, 1, 5, -6 };

تا پیش از دات نت 7 با استفاده از متدهای OrderBy و OrderByDescending موجود به همراه LINQ، امکان مرتب سازی صعودی و نزولی این لیست وجود دارد:

var sortedNumbers1 = numbers.OrderBy(n => n);
var sortedNumbers2 = numbers.OrderByDescending(n => n);

که در اینجا ذکر پارامتر keySelector ضروری است:

public static IOrderedEnumerable<TSource> OrderBy<TSource,TKey>(
   [NotNull] this IEnumerable<TSource> source,
   [NotNull] Func<TSource,TKey> keySelector)

هرچند می‌شد طراحی آن ساده‌تر باشد و حداقل برای مجموعه‌های ساده، نیازی به ذکر آن نباشد.

روش جدید مرتب سازی مجموعه‌های ساده در دات نت 7

دات نت 7 به همراه دو متد جدید Order و OrderDescending است که دیگر نیازی به ذکر پارامتر keySelector ذکر شده را ندارند:

var sortedNumbers3 = numbers.Order();
var sortedNumbers4 = numbers.OrderDescending();

و امضای آن‌ها به صورت زیر است:

public static IOrderedEnumerable<T> Order<T>(this IEnumerable<T> source)
public static IOrderedEnumerable<T> OrderDescending<T>(this IEnumerable<T> source)

که در حقیقت دو متد الحاقی جدید قابل اعمال بر روی انواع و اقسام IEnumerableها هستند.

در مورد سایر مجموعه‌های پیچیده چطور؟

فرض کنید کلاس User را:

public class User
{
   public string Name { set; get; }
   public int Age { set; get; }
}

به همراه لیستی از آن تعریف کرده‌ایم:

List<User> users = new()
                           {
                               new User { Name = "User 1", Age = 34 },
                               new User { Name = "User 2", Age = 24 },
                           };

سؤال: آیا اگر متد Order را بر روی این لیست فراخوانی کنیم:

var orderedUsers = users.Order();

برای مثال این مجموعه بر اساس نام و سن مرتب خواهد شد؟ که پاسخ آن خیر است و همچنین استثنائی را صادر می‌کند بر این مبنا که باید کلاس User، اینترفیس IComparable را پیاده سازی کند تا بتوان آن‌ها را مقایسه کرد؛ برای مثال چیزی شبیه به تغییرات زیر:

public class User : IComparable<User>
{
    public string Name { set; get; }
    public int Age { set; get; }

    public int CompareTo(User? other)
    {
        if (ReferenceEquals(this, other))
        {
            return 0;
        }

        if (ReferenceEquals(null, other))
        {
            return 1;
        }

        var nameComparison = string.Compare(Name, other.Name, StringComparison.Ordinal);
        if (nameComparison != 0)
        {
            return nameComparison;
        }

        return Age.CompareTo(other.Age);
    }
}

که در یک چنین مواردی شاید بهتر باشد از همان متد OrderBy پیشین استفاده کرد که الزامی به پیاده سازی اینترفیس IComparable را ندارد:

var orderedUsers2 = users.OrderBy(user => user.Name).ThenBy(user => user.Age);

‫۱ سال و ۸ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ دی ۱۴۰۱، ساعت ۱۴:۴۵

مهدی سعیدی فر

مطالب

چگونگی استفاده از افزونه Isotope در AngularJS

حتما تا به حال در وب سایت‌های زیادی قسمت هایی را دیده اید که چیدمان عناصر آن به شکل زیر است:

این گونه چیدمان را حتما در منوی Start ویندوز 8 بار‌ها دیده‌اید! عناصر تشکیل دهنده‌ی این شکل از چیدمان، می‌توانند یک سری عکس باشند که تشکیل یک گالری عکس را داده‌اند و یا یک سری div که محتوای پست‌های یک وبلاگ را در خود جای داده‌اند. چیزی که این شکل از چیدمان عناصر را نسبت به چیدمان‌های معمول متمایز می‌کند این است که طول و عرض هر یک از این عناصر با یکدیگر متفاوت است و هدف از این گونه چیدمان آن است که این عناصر در فضایی که به آن‌ها اختصاص داده شده است، به صورت بهینه قرار گیرند تا کمترین فضا هدر رود.

برای اعمال این شکل از چیدمان در دنیای وب افزونه‌های زیادی بر فراز کتاب خانه‌ی jQuery تدارک دیده شده است که از جمله مطرح‌ترین آن‌ها می‌توان به افزونه های Isotope ، Masonry و Gridster اشاره کرد.

افزونه‌ی Isotope مزایایی را برای من در پی داشت و این افزونه را برای انجام کارهای خود، مناسب دیدم. نکته‌ی مهم اینجا است که هدف من بررسی Isotope نیست، چرا که اگر به وب سایت آن مراجعه کنید، با کوهی از مستندات مواجه می‌شوید که چگونه از آن در وب سایت‌های معمولی استفاده کنید.

در این مقاله قصد من این است که نشان دهم چگونه از افزونه‌ی Isotope در AngularJS استفاده کنیم؛ چگونه چیدمان آن را راست به چپ کنیم و چگونه آن را با محیط‌های واکنش گرا (Responsive) سازگار کنیم.

فرض کنید در یک وب سایت قصد داریم اطلاعات یک سری مطلب خبری را از سرور، به فرمت JSON دریافت کرده و نمایش دهیم. در AngularJS شیوه‌ی کار بدین صورت است که اطلاعاتی که به فرمت JSON هستند را با استفاده از directive ایی به نام ng-repeat پیمایش کرده و آن‌ها را نمایش دهیم. حال اگر بخواهیم چیدمان مطالب را با استفاده از Isotope تغییر دهیم، می‌بینیم که هیچ چیزی نمایش داده نمی‌شود. دلیل آن بر می‌گردد به مراحل کامپایل کردن AngularJS و نامشخص بودن زمان اعمال چیدمان Isotope به عناصر است.

در AngularJS هنگامیکه با دستکاری DOM سر و کار پیدا می‌کنیم، معمولا باید به سراغ Directive‌ها رفت و یک Directive سفارشی برای کار با Isotope تعریف کرد تا با مکانیزم‌های Angular سازگار باشد. خوشبختانه Directive Isotope برای Angular موجود می‌باشد. نکته‌ی مهم این است که این Directive برای نگارش 1 افزونه‌ی Isotope نوشته شده است. البته با نگارش 2 هم کار می‌کند که من برای انجام کار خود نسخه‌ی 1 را ترجیح دادم استفاده کنم.

نکته‌ی بعدی که باید رعایت شود این است که چیدمان عناصر باید از راست به چپ شوند. خوشبختانه این کار در نسخه‌ی 1 Isotope با تغییر کوچکی در سورس Isotope و تغییر یک تابع انجام میشود. گویا نسخه‌ی دوم امکان پیش فرضی را برای این کار دارد، اما نتوانستم آن را به خوبی پیاده سازی کنم و به همین دلیل ترجیح دادم از همان نسخه‌ی اول استفاده کنم.

برای اینکه در هنگام جابه جا شدن عناصر، انیمیشن‌ها نیز از راست به چپ انجام شوند، باید css‌های زیر را نیز اعمال نمود:

.isotope .isotope-item {
  -webkit-transition-property: right, top, -webkit-transform, opacity;
     -moz-transition-property: right, top, -moz-transform, opacity;
      -ms-transition-property: right, top, -ms-transform, opacity;
       -o-transition-property: right, top, -o-transform, opacity;
          transition-property: right, top, transform, opacity;
}

Responsive بودن این عناصر مسئله‌ی دیگری است که باید حل گردد. امروزه اکثر فریم ورک‌های مطرح css، واکنشگرا نیز هستند و برای پشتیبانی از سایز‌های متفاوت صفحه نمایش، تدابیری در نظر گرفته‌اند. اساس کار واکنش گرا بودن این فریم ورک‌ها در تعیین ابعاد عناصر، بیان ابعاد به صورت درصدی است. مثلا فلان عرض div برابر 50% باشد بدین معناست که همیشه عرض این div نصف عرض عنصر والد آن باشد.

متاسفانه Isotope میانه‌ی چندانی با این ابعاد درصدی ندارد و باید عرض عناصر به صورت دقیق و بر حسب پیکسل بیان شود. البته نسخه‌ی جدید آن و یا حتی پلاگین هایی برای کار با ابعاد درصدی نیز تدارک دیده شده است که به شخصه به نتیجه‌ی با کیفیتی نرسیدم.

برای حل این مشکل می‌توان از امکانات CSS به مانند دستورات زیر استفاده کرد:

@media (min-width: 768px) and (max-width: 980px) {
    .card {
        width: 320px;
    }
}

@media (min-width: 980px) and (max-width: 1200px) {
    .card {
        width: 260px;
    }
}

@media (min-width: 1200px) {
    .card {
        width: 340px;
    }
}

بدین صورت می‌توان در ابعاد مختلف نمایشگر تعیین کرد که عرض عناصر ما چقدر باشد.

اکنون یک گالری عکس را در نظر بگیرید که در زیر هر عکس توضیحی نیز نوشته شده است و ساختار HTML آن به این صورت است که داخل هر div عکسی نیز موجود است. اگر به شیوه‌ی ذکر شده عمل کنید با یک اشکال مواجه می‌شوید و عناصر روی هم قرار گرفته و اصطلاحا overlapping اتفاق می‌افتد. دلیل این امر این است که لود شدن عکس‌ها عملی زمان گیر است و Isotope قبل از این که عکس لود شود، سایز آن عنصر را محاسبه کرده که در حقیقت این سایز بدون احتساب سایز عکس است و ابعاد واقعی عنصر ما نیست؛ در نتیجه وقتی عکس لود می‌شود آن div فضای بیشتری احتیاج دارد و به همین دلیل به زیر div‌های دیگر می‌رود.

برای حل این مشکل باید به این صورت عمل کرد که وقتی عکس‌ها کامل لود شدند، Isotope وارد عمل شده و سایز عناصر را به دست آورده و آن‌ها را بچیند. برای این کار معمولا از افزونه‌ی imagesLoaded استفاده می‌کنند که با کمک این افزونه می‌توان مشخص کرد که وقتی تمام عکس‌های موجود در فلان div کامل لود شدند، Isotope وارد عمل شده و عناصر را چیدمان کند.

البته بدون استفاده از افزونه‌ی imagesLoaded و به کمک امکانات AngularJS و تعریف یک Directive سفارشی می‌توان زمان لود شدن عکس‌ها را کنترل کرد.

app.directive('imageOnload', function () {
            return {
                restrict: 'A',
                link: function (scope, element, attrs) {
                    element.bind('load', function () {
                        scope.$emit('iso-method', { name: 'reLayout', params: null }); // call reLayout isotope methode prevent overlaaping the items
                    });
                }
            };
        });

کار این directive این است که به ازای بارگذاری هر عکس، متد reLayout را از Isotope، فراخوانی می‌کند. از این جهت فراخوانی reLayout به ازای لود شدن هر عکس بهتر است که لود شدن تمامی عکس‌ها ممکن است مدت زمان زیادی طول بکشد و کاربر برای مدتی با یک ساختار بهم ریخته مواجه شود.

اگر در نمونه کدی که قرار داده‌ام، به انتهای کدهای کنترلر ListController دقت کنید، برای رویداد resize شی window، تابعی تعریف شده است تا به هنگام تغییر سایز صفحه فراخوانی شود. در این رویداد هر بار که سایز پنجره تغییر کرد، پس از یک ثانیه تابع reLayout افزونه‌ی Isotope را فراخوانی می‌کنیم تا مجددا المنت‌های صفحه چیده شوند. البته ضرورتی وجود نداشته ولی در بعضی مواقع عناصر خوب چیده نمی‌شدند که با فراخوانی reLayout از چیدمان صحیح عناصر مطابق با سایز جدید صفحه اطمینان حاصل پیدا می‌کنیم. دلیل یک ثانیه تاخیر این است که اگر به ساز و کار تعاریف متد‌ها در directive Isotope دقت کنید، از سرویس timeout$ به وفور استفاده شده است. ظاهرا اگر برای فراخوانی reLayout زودتر عمل کنیم با فراخوانی هایی این متد در ساختار خودش تداخل پیدا می‌کند.

$(window).resize(function () {
                $timeout(function myfunction() {
                    $scope.$broadcast('iso-method', { name: 'reLayout', params: null }); // call reLayout isotope methode prevent overlaaping the items
                },1000);
                
            });

در نهایت تمامی نکات گفته شده را به صورت یک نمونه کد آماده کردم:

دانلود نمونه کد

‫۱۰ سال و ۴ ماه قبل، دوشنبه ۹ تیر ۱۳۹۳، ساعت ۱۴:۲۰

وحید نصیری

مطالب دوره‌ها

چرا XML و چرا پشتیبانی توکار از آن در SQL Server

مقدمه

فیلدهای XML از سال 2005 به امکانات توکار SQL Server اضافه شده‌اند و بسیاری از مزایای دنیای NoSQL را درون SQL Server رابطه‌ای مهیا می‌سازند. برای مثال با تعریف یک فیلد به صورت XML، می‌توان از هر ردیف به ردیفی دیگر، اطلاعات متفاوتی را ذخیره کرد؛ به این ترتیب امکان کار با یک فیلد که می‌تواند اطلاعات یک شیء را قبول کند و در حقیقت امکان تعریف اسکیمای پویا و متغیر را در کنار امکانات یک بانک اطلاعاتی رابطه‌ای که از اسکیمای ثابت پشتیبانی می‌کند، میسر می‌شود.
همچنین SQL Server در این حالت قابلیتی را ارائه می‌دهد که در بسیاری از بانک‌های اطلاعاتی NoSQL میسر نیست. در اینجا در صورت نیاز و لزوم می‌توان اسکیمای کاملا مشخصی را به یک فیلد XML نیز انتساب داد؛ هر چند این مورد اختیاری است و می‌توان یک un typed XML را نیز بکار برد. به علاوه امکانات کوئری گرفتن توکار از این اطلاعات را به کمک XPath ترکیب شده با T-SQL، نیز فراموش نکنید.
بنابراین اگر یکی از اهداف اصلی گرایش شما به سمت دنیای NoSQL، استفاده از امکان تعریف اطلاعاتی با اسکیمای متغیر و پویا است، فیلدهای نوع XML اس کیوال سرور را مدنظر داشته باشید.
یک مثال عملی: فناوری Azure Dev Fabric's Table Storage (نسخه Developer ویندوز Azure که روی ویندوزهای معمولی اجرا می‌شود؛ یک شبیه ساز خانگی) به کمک SQL Server و فیلدهای XML آن طراحی شده است.

چرا XML و چرا پشتیبانی توکار از آن در SQL Server

یک سند XML معمولا بیشتر از یک قطعه داده را در خود نگهداری می‌کند و نوع داده‌ی پیچیده محسوب می‌شود؛ برخلاف داده‌هایی مانند int یا varchar که نوع‌هایی ساده بوده و تنها یک قطعه از اطلاعات خاصی را در خود نگهداری می‌کنند. بنابراین شاید این سؤال مطرح شود که چرا از این نوع داده پیچیده در SQL Server پشتیبانی شده‌است؟
- از سال‌های نسبتا دور، از XML برای انتقال داده‌ها بین سیستم‌ها و سکوهای کاری مختلف استفاده شده‌است.
- استفاده‌ی گسترده‌ای در برنامه‌های تجاری دارد.
- بسیاری از فناوری‌های موجود از آن پشتیبانی می‌کنند.
برای مثال اگر با فناوری‌های مایکروسافتی کار کرده باشید، به طور قطع حداقل در یک یا چند قسمت از آن‌ها، مستقیما از XML استفاده شده‌است.
بنابراین با توجه به اهمیت و گستردگی استفاده از آن، بهتر است پشتیبانی توکاری نیز از آن داخل موتور یک بانک اطلاعاتی، پیاده سازی شده باشد. این مساله سهولت تهیه پشتیبان‌های خودکار، بازیابی آن‌ها و امنیت یکپارچه با SQL Server را به همراه خواهد داشت؛ به همراه تمام زیرساخت‌های مهیای در SQL Server.

روش‌های مختلف ذخیره سازی XML در بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای

الف) ذخیره سازی متنی
این روش نیاز به نگارش خاصی از SQL Server یا بانک اطلاعاتی الزاما خاصی نداشته و با تمام بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای سازگار است؛ مثلا از فیلدهای varchar برای ذخیره سازی آن استفاده شود. مشکلی که این روش به همراه خواهد داشت، از دست دادن ارزش یک سند XML و برخورد متنی با آن است. زیرا در این حالت برای تعیین اعتبار آن یا کوئری گرفتن از آن‌ها نیاز است اطلاعات را از بانک اطلاعاتی خارج کرده و در لایه‌ای دیگر از برنامه، کار جستجو پردازش آن‌ها را انجام داد.

ب) تجزیه XML به چندین جدول رابطه‌ای
برای مثال یک سند XML را درنظر بگیرید که دارای اطلاعات شخص و خرید‌های او است. می‌توان این سند را به چندین فیلد در چندین جدول مختلف رابطه‌ای تجزیه کرد و سپس با روش‌های متداول کار با بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای از آن‌ها استفاده نمود.

ج) ذخیره سازی آن‌ها توسط فیلدهای خاص XML
در این حالت با استفاده از فیلدهای ویژه XML می‌توان از فناوری‌های مرتبط با XML تمام و کمال استفاده کرد. برای مثال تهیه کوئری‌های پیچیده داخل همان بانک اطلاعاتی بدون نیاز به تجزیه سند به چندین جدول و یا خارج کردن آن‌ها از بانک اطلاعاتی و جستجوی بر روی آن‌ها در لایه‌ای دیگر از برنامه.

موارد کاربرد XML در SQL Server

کاربردهای مناسب

- اطلاعات، سلسله مراتبی و تو در تو هستند. XQuery و XPath در این موارد بسیار خوب عمل می‌کند.
- ساختار قسمتی از اطلاعات ثابت است و قسمتی از آن خیر. برای نمونه، یک برنامه‌ی فرم ساز را درنظر بگیرید که هر فرم آن هر چند دارای یک سری خواص ثابت مانند نام، گروه و امثال آن است، اما هر کدام دارای فیلدهای تشکیل دهنده متفاوتی نیز می‌باشد. به این ترتیب با استفاده از یک فیلد XML، دیگری نیازی به نگران بودن در مورد نحوه مدیریت اسکیمای متغیر مورد نیاز، نخواهد بود.
نمونه‌ی دیگر آن ذخیره سازی خواص متغیر اشیاء است. هر شیء دارای یک سری خواص ثابت است اما خواص توصیف کننده‌ی آن‌ها از هر رکورد به رکوردی دیگر متفاوت است.

کاربردهای نامناسب

- کل اطلاعات را داخل فیلد XML قرار دادن. هدف از فیلدهای XML قرار دادن یک دیتابیس داخل یک سلول نیست.
- ساختار تعریف شده کاملا مشخص بوده و به این زودی‌ها هم قرار نیست تغییر کند. در این حالت استفاده از قابلیت‌های رابطه‌ای متداول SQL Server مناسب‌تر است.
- قرار دادن اطلاعات باینری بسیار حجیم در سلول‌های XML ایی.

تاریخچه‌ی پشتیبانی از XML در نگارش‌های مختلف SQL Server

الف) SQL Server 2000
در SQL Server 2000 روش (ب) توضیح داده شده در قسمت قبل، پشتیبانی می‌شود. در آن برای تجزیه یک سند XML به معادل رابطه‌ای آن، از تابعی به نام OpenXML استفاده می‌شود و برای تبدیل این اطلاعات به XML از روش Select … for XML می‌توان کمک گرفت. همچنین تاحدودی مباحث XPath Queries نیز در آن گنجانده شد‌ه‌است.

ب) SQL Server 2005
در نگارش 2005 آن، برای اولین بار نوع داده‌ای ویژه XML معرفی گشت به همراه امکان تعریف اسکیمای XML و اعتبارسنجی آن و پشتیبانی از XQuery برای جستجوی سریع بر روی داده‌های XML داخل همان بانک اطلاعاتی، بدون نیاز به استخراج اطلاعات XML و پردازش مجزای آن‌ها در لایه‌ای دیگر از برنامه.

ج) SQL Server 2008 به بعد
در اینجا فاز نگهداری این نوع داده خاص شروع شده و بیشتر شامل یک سری بهبودهای کوچک در کارآیی و نحوه‌ی استفاده از آن‌ها می‌شود.

استفاده از XML با کمک SQLCLR

از SQL Server 2005 به بعد، امکان استفاده از کلیه‌ی امکانات موجود در فضای نام System.Xml دات نت، در SQL Server نیز به کمک SQL CLR مهیا شده‌است. همچنین از SQL Server 2008 به بعد، امکانات فضای نام System.Xml.Linq و مباحث LINQ to XML نیز توسط SQL CLR پشتیبانی می‌شوند.
البته این امکانات در SQL Server 2005 نیز قابل استفاده هستند، اما اسمبلی شما unsafe تلقی می‌شود. پس از آزمایشات و بررسی کافی، فضای نام مرتبط با LINQ to XML و امکانات آن، به عنوان اسمبلی‌هایی امن و قابل استفاده در SQL Server 2008 به بعد، معرفی شده‌اند.

مزایای وجود فیلد ویژه XML در SQL Server

پس از اینکه فیلدهای XML به صورت یک نوع داده بومی بانک اطلاعاتی SQL Server معرفی شدند، مزایای ذیل بلافاصله در اختیار برنامه نویس‌ها قرار گرفت:
- امکان تعریف آن‌ها به صورت یک ستون جدولی خاصی
- استفاده از آن‌ها به عنوان یک پارامتر رویه‌های ذخیره شده
- امکان تعریف خروجی توابع scalar سفارشی تعریف شده به صورت XML
- امکان تعریف متغیرهای T-SQL از نوع XML

برای مثال در اینجا نحوه‌ی تعریف یک جدول جدید دارای فیلدی از نوع XML را مشاهده می‌کنید:

 CREATE TABLE xml_tab
(
  id INT,
  xml_col  XML
)

- پشتیبانی از فناوری‌های XML ایی مانند اعتبارسنجی اسکیما و نوشتن کوئری‌های پیشرفته با XQuery و XPath.
- امکان تعریف ایندکس‌های XML ایی اضافه شده‌است.

چه نوع XML ایی را می‌توان در فیلدهای XML ذخیره کرد؟

فیلدهای XML امکان ذخیره سازی داده‌های XML خوش فرم را مطابق استاندارد یک XML، دارند. حداکثر اندازه قابل ذخیره سازی در یک فیلد XML دو گیگابایت است.
البته امکانات مهیای در SQL Server در بسیاری از موارد فراتر از استاندارد یک XML هستند. به این معنا که در فیلدهای XML می‌توان Documents و یا Fragments را ذخیره سازی کرد. یک سند XML یا Document حاوی تنها یک ریشه اصلی است؛ اما یک Fragment می‌تواند بیش از یک ریشه اصلی را در خود ذخیره کند. یک مثال:

 DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML)
-- document
INSERT @xml_tab VALUES ('<person/>')
-- fragment
INSERT @xml_tab VALUES ('<person/><person/>')
SELECT * FROM @xml_tab

مدل داده‌ای XML در SQL Server بر مبنای استانداردهای XQuery و XPath طراحی شده‌است و این استانداردها Fragments را به عنوان یک قطعه داده XML معتبر، قابل پردازش می‌دانند؛ علاوه بر آن مقادیر null و خالی را نیز معتبر می‌دانند. برای مثال عبارات ذیل معتبر هستند:

 DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML)
-- text only
INSERT @xml_tab VALUES ('data data data .....')
-- empty string
INSERT @xml_tab VALUES ('')
-- null value
INSERT @xml_tab VALUES (null)
SELECT * FROM @xml_tab

همچنین امکان ذخیره سازی یک متن خالی بدون فرمت نیز در اینجا مجاز است. بنابراین به کمک T-SQL می‌توان برای مثال نوع داده varchar و varchar max را به XML تبدیل کرد و برعکس. امکان تبدیل Text و NText (منسوخ شده) نیز به XML وجود دارد ولی در این حالت خاص، عکس آن، پشتیبانی نمی‌شود.
به علاوه باید دقت داشت که در SQL Server نوع داده‌ای XML برای ذخیره سازی داده‌ها بکار گرفته می‌شود. به این معنا که در اینجا پیشوندهای فضاهای نام XML بی‌معنا هستند.

 DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML)
INSERT @xml_tab VALUES ('<doc/>')
INSERT @xml_tab VALUES ('<doc xmlns="http://www.doctors.com"/>')
-- این سه سطر در عمل یکی هستند
INSERT @xml_tab VALUES ('<doc xmlns="http://www.documents.com"/>')
INSERT @xml_tab VALUES ('<dd:doc xmlns:dd="http://www.documents.com"/>')
INSERT @xml_tab VALUES ('<rr:doc xmlns:rr="http://www.documents.com"/>')
SELECT * FROM @xml_tab

در این مثال، سه insert آخر در عمل یکی درنظر گرفته می‌شوند.

Encoding ذخیره سازی داده‌های XML

SQL Server امکان ذخیره سازی اطلاعات متنی را به فرمت UFT8، اسکی و غیره، دارد. اما جهت پردازش فیلدهای XML و ذخیره سازی آن‌ها از Collation پیش فرض بانک اطلاعاتی کمک خواهد گرفت. البته ذخیره سازی نهایی آن همیشه با فرمت UCS2 است (یونیکد دو بایتی).

 DECLARE @xml_tab TABLE  (id INT, xml_col XML)

INSERT INTO @xml_tab
VALUES
  (
5,
N'<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<doc1>
  <row name="vahid"></row>
</doc1>
')

برای نمونه به مثال فوق دقت کنید. اگر آن‌را اجرا کنید، برنامه با خطای ذیل متوقف خواهد شد:

 XML parsing: line 1, character 38, unable to switch the encoding

علت اینجا است که با قرار دادن N در ابتدای رشته XML ایی در حال ذخیره سازی، آن‌را به صورت یونیکد دوبایتی معرفی کرده‌ایم اما encoding سند در حال ذخیره سازی utf-8 تعریف شده‌است و این‌دو با هم سازگاری ندارند.
برای حل این مشکل باید N ابتدای رشته را حذف کرد. روش دوم، معرفی و استفاده از utf-16 است بجای utf-8 در ویژگی encoding.
همچنین در این حالت اگر encoding را utf-16 معرفی کنیم و ابتدای رشته در حال ذخیره سازی N قرار نگیرد، باز با خطای unable to switch the encoding مواجه خواهیم شد.

نحوه‌ی ذخیره سازی اطلاعات XML ایی در SQL Server

SQL Server فرمت اطلاعات XML وارد شده را حفظ نمی‌کند. برای مثال اگر قطعه کد زیر را اجرا کنید

 DECLARE @xml_tab TABLE  (id INT, xml_col XML)

INSERT INTO @xml_tab
VALUES
  (
5,
'<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?><doc1><row name="vahid"></row></doc1>'
  )
   
SELECT * FROM @xml_tab

خروجی Select انجام شده به صورت زیر است:

 <doc1>
  <row name="vahid" />
</doc1>

اطلاعات و داده نهایی، بدون تغییری از آن قابل استخرج است. اما اصطلاحا lexical integrity آن حفظ نشده و نمی‌شود. بنابراین در اینجا ذکر سطر xml version ضروری نیست و یا برای مثال اگر ویژگی‌ها را توسط " و یا ' مقدار دهی کنید، همیشه توسط " ذخیره خواهد شد.

ذخیره سازی داده‌هایی حاوی کاراکترهای غیرمجاز XML

اطلاعات دنیای واقعی همیشه به همراه اطلاعات تک کلمه‌ای ساده نیست. ممکن است نیاز شود انواع و اقسام حروف و تگ‌ها نیز در این بین به عنوان داده ذخیره شوند. روش حل استاندارد آن بدون نیاز به دستکاری اطلاعات ورودی، استفاده از CDATA است:

 DECLARE @xml_tab TABLE  (id INT, xml_col XML)

INSERT INTO @xml_tab
VALUES
  (
5,
'<person><![CDATA[ 3 > 2 ]]></person>'
  )
   
SELECT * FROM @xml_tab

در این حالت خروجی select اطلاعات ذخیره شده به صورت زیر خواهد بود:

 <person> 3 &gt; 2 </person>

به صورت خودکار قسمت CDATA پردازش شده و اصطلاحا حروف غیرمجاز XML ایی به صورت خودکار escape شده‌اند.

محدودیت‌های فیلدهای XML

- امکان مقایسه مستقیم را ندارند؛ بجز مقایسه با نال. البته می‌توان XML را تبدیل به مثلا varchar کرد و سپس این داده رشته‌ای را مقایسه نمود. برای مقایسه با null توابع isnull و coalesce نیز قابل بکارگیری هستند.
- order by و group by بر روی این فیلدها پشتیبانی نمی‌شود.
- به عنوان ستون کلید قابل تعریف نیست.
- به صورت منحصربفرد و unique نیز قابل علامتگذاری و تعریف نیست.
- فیلدهای XML نمی‌توانند دارای collate باشند.

‫۱۰ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۴ بهمن ۱۳۹۲، ساعت ۱۷:۵۵

وحید نصیری

نظرات مطالب

EF Code First #12

- تعریف T به شکلی که در این مثال خاص، محدود شده به کلاس Post، با سرویس معمولی به نام Post تفاوتی ندارد و یک کار اضافی است. اگر محدودیت Post این T را بر دارید به الگوی Repository می‌رسید که در قسمت 11 این سری در مورد آن بحث شده‌است. همچنین مطالب دیگری هم در سایت در مورد الگوی مخزن و نقد آن موجود هستند.
- جهت مدیریت ساده‌تر کار، بهتر است هر کدام از موجودیت‌ها یک کلاس سرویس مجزا داشته باشند. ضمنا در دنیای واقعی در بسیاری از اوقات نیاز است این کلاس‌های سرویس با چندین موجودیت جهت برآورده ساختن یک منطق تجاری کار کنند. بنابراین محدود کردن آن‌ها به T عملا پاسخ نخواهد داد.
- پیشتر هم در نظرات قبلی عنوان شده، نمونه‌ی پروژه‌ی خوب در این مورد، سیستم مدیریت محتوای IRIS است که مطالعه‌ی کدهای آن می‌تواند دید بهتری به شما بدهد.

‫۹ سال و ۸ ماه قبل، شنبه ۲۵ بهمن ۱۳۹۳، ساعت ۰۵:۱۹

وحید نصیری

اشتراک‌ها

مشکل امنیتی Log4j

«... چند روزی هست که یه مشکل امنیتی در کتابخانه بسیار محبوب Log4j پیدا شده. کتابخونه Log4j که یکی از صدها محصول بنیاد Apache هست، به برنامه نویسان جاوا اجازه میده که گزارش هاشون رو به صورت مجتمع، بدون نیاز به پیاده سازی مجزا و با یه قالب واحد داشته باشن. این مشکل امنیتی که اجازه Remote Code Execution رو به حمله کننده میتونه بده دارای بالاترین حد خطر یعنی 10 از 10 هست...»

‫۲ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۲۴ آذر ۱۴۰۰، ساعت ۱۰:۵۹

وحید نصیری

مطالب

شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت هفتم - سرویس‌ها و تزریق وابستگی‌ها

یک سرویس در AngularJS 2.0، کلاسی است با هدفی محدود و مشخص. این سرویس‌ها مستقل از کامپوننتی خاص هستند و هدف آن‌ها، به اشتراک گذاشتن اطلاعات و یا منطقی بین کامپوننت‌های مختلف می‌باشد. همچنین از آن‌ها برای کپسوله سازی تعاملات خارجی، مانند دسترسی به داده‌ها نیز استفاده می‌شود.

نگاهی به نحوه‌ی عملکرد سرویس‌ها و تزریق وابستگی‌ها در AngularJS 2.0

فرض کنید کلاس سرویسی، به نحو ذیل تعریف شده‌است:

 export class MyService {}

این کلاس، خارج از کلاس متناظر با یک کامپوننت قرار داد. بنابراین برای استفاده‌ی از آن، می‌توان آن‌را به صورت مستقیم، داخل کلاسی که به آن نیاز دارد، وهله سازی/نمونه سازی نمود و استفاده کرد:

 let svc = new MyService();

هر چند این روش کار می‌کند، اما نمونه‌ی ایجاد شده، سطح دسترسی محلی، در این کلاس دارد و در خارج آن قابل دسترسی نیست. بنابراین نمی‌توان از آن برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات و منابع، بین کامپوننت‌های مختلف استفاده کرد.
همچنین در این حالت، mocking این سرویس برای نوشتن unit tests نیز مشکل می‌باشد.

راه بهتر و توصیه شده‌ی در اینجا، ثبت و معرفی این سرویس‌ها به AngularJS 2.0 است. سپس AngularJS 2.0 به ازای هر کلاس سرویس معرفی شده‌ی به آن، یک وهله/نمونه را ایجاد می‌کند. بنابراین طول عمر سرویس‌های ایجاد شده‌ی در این حالت، singleton است (یکبار ایجاد شده و تا پایان طول عمر برنامه زنده نگه داشته می‌شوند).
پس از آن می‌توان از تزریق کننده‌های توکار AngularJS 2.0، جهت تزریق وهله‌های این سرویس‌ها استفاده کرد.
اکنون اگر کلاسی، نیاز به این سرویس داشته باشد، نیاز خود را به صورت یک وابستگی تعریف شده‌ی در سازنده‌ی کلاس اعلام می‌کند:

 constructor(private _myService: MyService){}

در این حالت زمانیکه کلاس کامپوننت، برای اولین بار وهله سازی می‌شود، سرویس مورد نیاز آن نیز توسط تزریق کننده‌ی توکار AngularJS 2.0، در اختیارش قرار می‌گیرد.
به این فرآیند اصطلاحا dependency injection و یا تزریق وابستگی‌ها می‌گویند. در فرآیند تزریق وابستگی‌ها، یک کلاس، وهله‌های کلاس‌های دیگر مورد نیاز خودش را بجای وهله سازی مستقیم، از یک تزریق کننده دریافت می‌کند. بنابراین بجای نوشتن newها در کلاس جاری، آن‌ها را به صورت وابستگی‌هایی در سازنده‌ی کلاس تعریف می‌کنیم تا توسط AngularJS 2.0 تامین شوند.

با توجه به اینکه طول عمر این وابستگی‌ها singleton است و این طول عمر توسط AngularJS 2.0 مدیریت می‌شود، اطلاعات وهله‌های سرویس‌های مختلف و تغییرات صورت گرفته‌ی در آن‌ها، بین تمام کامپوننت‌ها به صورت یکسانی به اشتراک گذاشته می‌شوند.
به علاوه اکنون امکان mocking سرویس‌ها با توجه به عدم وهله سازی آن‌ها در داخل کلاس‌ها به صورت مستقیم، ساده‌تر از قبل میسر است.

مراحل ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0

ساخت یک سرویس در AngularJS 2.0، با ایجاد یک کلاس جدید شروع می‌شود. سپس متادیتای آن افزوده شده و در آخر موارد مورد نیاز آن import خواهند شد. با این موارد پیشتر در حین ساختن یک کامپوننت جدید و یا یک Pipe جدید آشنا شده‌اید و این طراحی یک دست را در سراسر AngularJS 2.0 می‌توان مشاهده کرد.
اولین سرویس خود را با افزودن فایل جدید product.service.ts به پوشه‌ی app\products آغاز می‌کنیم؛ با این محتوا:

import { Injectable } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
 
@Injectable()
export class ProductService {
 
    getProducts(): IProduct[] {
        return [
            {
                "productId": 2,
                "productName": "Garden Cart",
                "productCode": "GDN-0023",
                "releaseDate": "March 18, 2016",
                "description": "15 gallon capacity rolling garden cart",
                "price": 32.99,
                "starRating": 4.2,
                "imageUrl": "app/assets/images/garden_cart.png"
            },
            {
                "productId": 5,
                "productName": "Hammer",
                "productCode": "TBX-0048",
                "releaseDate": "May 21, 2016",
                "description": "Curved claw steel hammer",
                "price": 8.9,
                "starRating": 4.8,
                "imageUrl": "app/assets/images/rejon_Hammer.png"
            }
        ];
    }
}

نام کلاس سرویس نیز pascal case است و بهتر است به کلمه‌ی Service ختم شود.
همانند سایر ماژول‌های تعریف شده‌، در اینجا نیز باید کلاس تعریف شده export شود تا در قسمت‌های دیگر قابل استفاده و دسترسی گردد.
سپس در این سرویس، یک متد برای بازگشت لیست محصولات ایجاد شده‌است.
در ادامه یک decorator جدید به نام ()Injectable@ به بالای این کلاس اضافه شده‌است. این متادیتا است که مشخص می‌کند کلاس جاری، یک سرویس AngularJS 2.0 است.
البته باید دقت داشت که این مزین کننده تنها زمانی نیاز است حتما قید شود که کلاس تعریف شده، دارای وابستگی‌های تزریق شده‌ای باشد. اما توصیه شده‌است که بهتر است هر کلاس سرویسی (حتی اگر دارای وابستگی‌های تزریق شده‌ای هم نبود) به این decorator ویژه، مزین شود تا بتوان طراحی یک دستی را در سراسر برنامه شاهد بود.
در آخر هم موارد مورد نیاز، import می‌شوند. برای مثال Injectable در ماژول angular2/core تعریف شده‌است.

هدف از تعریف این سرویس، دور کردن وظیفه‌ی تامین داده، از کلاس کامپوننت لیست محصولات است؛ جهت رسیدن به یک طراحی SOLID.
در قسمت بعدی این سری، این لیست را بجای یک آرایه‌ی از پیش تعریف شده، از یک سرور HTTP دریافت خواهیم کرد.

ثبت و معرفی سرویس جدید ProductService به AngularJS 2.0 Injector

مرحله‌ی اول استفاده از سرویس‌های تعریف شده، ثبت و معرفی آن‌ها به AngularJS 2.0 Injector است. سپس این Injector است که تک وهله‌ی سرویس ثبت شده‌ی در آن‌را در اختیار هر کامپوننتی که آن‌را درخواست کند، قرار می‌دهد.
مرحله‌ی ثبت این سرویس، معرفی نام این کلاس، به خاصیتی آرایه‌ای، به نام providers است که یکی از خواص decorator ویژه‌ی Component است. بدیهی است هر کامپوننتی که در برنامه وجود داشته باشد، توانایی ثبت این سرویس را نیز دارد؛ اما باید از کدامیک استفاده کرد؟
اگر سرویس خود را در کامپوننت لیست محصولات رجیستر کنیم، تک وهله‌ی این سرویس تنها در این کامپوننت و زیر کامپوننت‌های آن در دسترس خواهند بود و اگر این سرویس را در بیش از یک کامپوننت ثبت کنیم، آنگاه دیگر هدف اصلی طول عمر singleton یک سرویس مفهومی نداشته و برنامه هم اکنون دارای چندین وهله از سرویس تعریف شده‌ی ما می‌گردد و دیگر نمی‌توان اطلاعات یکسانی را بین کامپوننت‌ها به اشتراک گذاشت.
بنابراین توصیه شده‌است که از خاصیت providers کامپوننت‌های غیر ریشه‌ای، صرفنظر کرده و سرویس‌های خود را تنها در بالاترین سطح کامپوننت‌های تعریف شده، یعنی در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کنید. به این ترتیب تک وهله‌ی ایجاد شده‌ی در اینجا، در این کامپوننت ریشه‌ای و تمام زیر کامپوننت‌های آن (یعنی تمام کامپوننت‌های دیگر برنامه) به صورت یکسانی در دسترس قرار می‌گیرد.
به همین جهت فایل app.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:

import { Component } from 'angular2/core';
import { ProductListComponent } from './products/product-list.component';
import { ProductService } from './products/product.service';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `,
    directives: [ProductListComponent],
    providers: [ProductService]
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}

در اینجا دو تغییر جدید صورت گرفته‌اند:
الف) خاصیت providers که آرایه‌ای از سرویس‌ها را قبول می‌کند، با ProductService مقدار دهی شده‌است.
ب) در ابتدای فایل، ProductService، از ماژول آن import گردیده‌است.

تزریق سرویس‌ها به کامپوننت‌ها

تا اینجا یک سرویس جدید را ایجاد کردیم و سپس آن‌را به AngularJS 2.0 Injector معرفی نمودیم. اکنون نوبت به استفاده و تزریق آن، به کلاسی است که به این وابستگی نیاز دارد. در TypeScript، تزریق وابستگی‌ها در سازنده‌ی یک کلاس صورت می‌گیرند. هر کلاس، دارای متد سازنده‌ای است که در زمان وهله سازی آن، اجرا می‌شود. اگر نیاز به تزریق وابستگی‌ها باشد، تعریف این سازنده به صورت صریح، ضروری است. باید دقت داشت که هدف اصلی از متد سازنده، آغاز و مقدار دهی متغیرها و وابستگی‌های مورد نیاز یک کلاس است و باید تا حد امکان از منطق‌های طولانی عاری باشد.
در ادامه فایل product-list.component.ts را گشوده و سپس سازنده‌ی ذیل را به آن اضافه کنید:

import { ProductService } from './product.service';
export class ProductListComponent implements OnInit {
    pageTitle: string = 'Product List';
    imageWidth: number = 50;
    imageMargin: number = 2;
    showImage: boolean = false;
    listFilter: string = 'cart';
 
    constructor(private _productService: ProductService) {
    }

سازنده‌ی کلاس عموما پس از لیست خواص آن کلاس تعریف می‌شود و پیش از تعاریف سایر متدهای آن.
روش خلاصه شده‌ای که در اینجا جهت تعریف سازنده‌ی کلاس و متغیر تعریف شده‌ی در آن بکار گرفته شده، معادل قطعه کد متداول ذیل است و هر دو حالت ذکر شده، در TypeScript یکی می‌باشند:

private _productService: ProductService;
constructor(productService: ProductService) {
   _productService = productService;
}

در اینجا سرویس مورد نیاز را به صورت یک متغیر private در سازنده‌ی کلاس ذکر می‌کنیم (مرسوم است متغیرهای private با _ شروع شوند). همچنین این سرویس باید در لیست import ابتدای ماژول جاری نیز ذکر شود.
این وابستگی در اولین باری که کلاس کامپوننت، توسط AngularJS 2.0 وهله سازی می‌شود، از لیست providers ثبت شده‌ی در کامپوننت ریشه‌ی سایت، تامین خواهد شد.
اکنون نوبت به استفاده‌ی از این سرویس تزریق شده‌است. به همین جهت ابتدا لیست عناصر آرایه‌ی خاصیت products را حذف می‌کنیم (برای اینکه قرار است این سرویس، کار تامین اطلاعات را انجام دهد و نه کلاس کامپوننت).

 products: IProduct[];

خوب، در ادامه، کدهای مقدار دهی آرایه‌ی products را از سرویس دریافتی، در کجا قرار دهیم؟ شاید عنوان کنید که در همین متد سازنده‌ی کلاس نیز می‌توان این‌کار را انجام داد.

 this.products = _productService.getProducts();

هر چند در مثال جاری که از یک آرایه‌ی از پیش تعریف شده، برای این مقصود استفاده می‌شود، این مقدار دهی مشکلی را ایجاد نخواهد کرد، اما در قسمت بعدی که می‌خواهیم آن‌را از سرور دریافت کنیم، فراخوانی متد getProducts، اندکی زمانبر خواهد بود. بنابراین رویه‌ی کلی این است که کدهای زمانبر، نباید در سازنده‌ی یک کلاس قرار گیرند؛ چون سبب تاخیر در بارگذاری تمام قسمت‌های آن می‌شوند.
به همین جهت روش صحیح انجام این مقدار دهی، با پیاده سازی life cycle hook ویژه‌ای به نام OnInit است که در قسمت پنجم آن‌را معرفی کردیم:

export class ProductListComponent implements OnInit {
products: IProduct[];

constructor(private _productService: ProductService) {
}

ngOnInit(): void {
    //console.log('In OnInit');
    this.products = this._productService.getProducts();
}

هر نوع عملیات آغازین مقدار دهی متغیرها و خواص کامپوننت‌ها باید در ngOnInit مربوط به هوک OnInit انجام شود که نمونه‌ای از آن‌را در کدهای فوق ملاحظه می‌کنید.
در اینجا اکنون خاصیت products عاری است از ذکر صریح عناصر تشکیل دهنده‌ی آن. سپس وابستگی مورد نیاز، در سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است و در آخر، در رویداد چرخه‌ی حیات ngOnInit، با استفاده از این وابستگی تزریقی، لیست محصولات دریافت و به خاصیت عمومی products نسبت داده شده‌است.

در ادامه برنامه را اجرا کنید. باید هنوز هم مطابق قبل، لیست محصولات قابل مشاهده باشد.

کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part7.zip

خلاصه‌ی بحث
فرآیند کلی تعریف یک سرویس AngularJS 2.0، تفاوتی با ساخت یک کامپوننت یا Pipe سفارشی ندارد. پس از تعریف کلاسی که نام آن ختم شده‌ی به Service است، آن‌را مزین به ()Injectable@ می‌کنیم. سپس این سرویس را در بالاترین سطح کامپوننت‌های موجود یا همان کامپوننت ریشه‌ی سایت، ثبت و معرفی می‌کنیم؛ تا تنها یک وهله از آن توسط AngularJS 2.0 Injector ایجاد شده و در اختیار تمام کامپوننت‌های برنامه قرار گیرد. البته اگر این سرویس تنها در یک کامپوننت استفاده می‌شود و قصد به اشتراک گذاری اطلاعات آن‌را نداریم، می‌توان سطح سلسله مراتب دسترسی به آن‌را نیز کاهش داد. برای مثال این سرویس را در لیست providers همان کامپوننت ویژه، ثبت و معرفی کرد. به این ترتیب تنها این کامپوننت خاص و فرزندان آن دسترسی به امکانات سرویس مدنظر را می‌یابند و نه تمام کامپوننت‌های دیگر تعریف شده‌ی در برنامه.
در ادامه هر کلاسی که به این سرویس نیاز دارد (با توجه به سلسه مراتب دسترسی ذکر شده)، تنها کافی است در سازنده‌ی خود، این وابستگی را اعلام کند تا توسط AngularJS 2.0 Injector تامین گردد.

‫۸ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۹ اردیبهشت ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۳۵

مهمان

نظرات مطالب

EF Code First #12

یکی از اشکالات repository این بود که در عمل و دنیای واقعی، قابلیتی برای تعویض ORM ایجاد نمی‌کرد و گفتید در صورتی می‌توان این کار را کرد که دست و پای ORM را ببندیم و از مشترکات استفاده کنیم. اما در الگویی که معرفی کردید یعنی IUnitOfWork هم ظاهرا دست و پایمان برای پیاده سازی متدهای خاص بسته است مانند متد ساده زیر

public void ChangeState<T>(T entity, EntityState state) where T : class
{
     Entry<T>(entity).State = state;
}

یا متدی که در بالا ذکر شد یعنی:

 DbEntityEntry<TEntity> Entry<TEntity>(TEntity entity) where TEntity : class;

اینطور نیست؟

‫۱۰ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۲، ساعت ۲۰:۴۲

محسن خان

نظرات مطالب

بررسی Bad code smell ها: دلال یا Middle Man

View Model در MVVM شبیه به کنترلرها در MVC هستند. این‌ها بالاترین لایه برنامه هستند که با تزریق امکانات دیگر سرویس‌های برنامه به آن‌ها امکان استفاده‌ی نهایی از آن‌ها فراهم می‌شود. بنابراین این‌ها بله ... دلال سرویس‌های برنامه به رابط کاربری آن هستند، اما با مفهوم فوق یکی نیستند. کار کنترلرها یا ViewModelها مدیریت و سامان دهی درخواست‌ها و هدایت آن‌ها به سرویس‌های متناظر، گاهی از اوقات ترکیب چند سرویس با هم و ارائه‌ی یک پاسخ به مصرف کننده نهایی است. بنابراین این‌ها واسط بین View برنامه و Model هستند و مدیریت کننده‌ی تعاملات با برنامه.

‫۷ سال و ۱ ماه قبل، دوشنبه ۲۰ شهریور ۱۳۹۶، ساعت ۲۳:۴۳